Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
maandag 28 augustus 2017 om 17:01
Mij lijkt dat ook nog heel spannend hoor!! Tot nu toe vraag ik gewoon de kinderen van vrienden om langs te komen tijdens zijn verjaardag en dan zijn de ouders erbij. En dat vind ik eigenlijk al heel erg druk en doe ik écht alleen voor mijn zoontje. Ik moet er ook nog niet aan denken, een kinderfeestje waarbij ik zelf verantwoordelijk ben voor 6 kindjes.
dinsdag 29 augustus 2017 om 15:33
Wat jammer dat je dat niet leuk vindt.
Ik kon me helemaal uitleven op het organiseren van een verjaardag: alle details, een verkleedpartij met speurtocht en puzzeltocht tegelijk met vindplaatsen en rebussen en sommen en zo
en dat aan het eind een (zelfgemaakte natuurlijk) schatkist met een 'prijs' voor iedereen. Achteraf moet ik erom schateren hoe autistisch ik me uitleefde in al die ingewikkelde details en dingen. Maar ik vond het geweldig om te organiseren.
Alleen... wanneer dan al die kinderen kwamen, dan moest ik me altijd snel herpakken, want ik was zo opgegaan in de hele organisatie, dat ik even vergeten was dat er levende wezens zouden komen die ik niet goed kende
Oh... en dan wist ik nooit welke kinderen er uitgenodigd moesten worden, dus dan mochten ze de hele klas vragen
dinsdag 29 augustus 2017 om 15:37
Laatst vroeg ik aan mijn kinderen of die feestjes wel leuk waren, want inmiddels weet ik van mijn autisme en ik schrok van die intense verjaardagen, eraan terugdenkend. Maar mijn kinderen vertelden het geweldig te hebben gevonden en dat de hele klas er ieder jaar naar uitkeek wanneer zij jarig zouden zijn, want dan hadden ze weer zo'n leuk feest.
dinsdag 29 augustus 2017 om 17:18
Nou, dat is het dus juist niet. Ik vind het hartstikke leuk om dingen uit te zoeken en te bedenken etc. Daar kan ik echt weken non-stop mee zoet zijn.
Maar ik DURF het niet te organiseren. Zie dan al zoveel beren op de weg. Angsten voor wie uit te nodigen, hoe dat te doen etc. Dan sla ik helemaal dicht...
dinsdag 29 augustus 2017 om 17:41
Biebeltje schreef: ↑29-08-2017 17:18Nou, dat is het dus juist niet. Ik vind het hartstikke leuk om dingen uit te zoeken en te bedenken etc. Daar kan ik echt weken non-stop mee zoet zijn.
Maar ik DURF het niet te organiseren. Zie dan al zoveel beren op de weg. Angsten voor wie uit te nodigen, hoe dat te doen etc. Dan sla ik helemaal dicht...
Weet je wat ik ik in zo'n geval vaak doe? Afkijken bij andere mensen.... Gewoon kijken hoe andere mensen het aanpakken. Dat helpt me vaak wel over de moeite heen. Heeft je kindje zelf geen ideeën over wie er uitgenodigd moeten worden bijvoorbeeld?
dinsdag 29 augustus 2017 om 18:11
Kinderfeestjes organiseren heb ik geen ervaring mee.
Ik had wel iets soortgelijks met de viering van Sinterklaas. We hebben met onze familie een aantal jaren surprises gedaan. Ik kon me dan altijd helemaal verliezen in het maken van de mafste dingen, en het schrijven van de gekste gedichten. Maar de avond zelf...
Teveel mensen, teveel prikkels. Ik vond het wel gezellig, maar ook doodvermoeiend.
Ik had wel iets soortgelijks met de viering van Sinterklaas. We hebben met onze familie een aantal jaren surprises gedaan. Ik kon me dan altijd helemaal verliezen in het maken van de mafste dingen, en het schrijven van de gekste gedichten. Maar de avond zelf...
Teveel mensen, teveel prikkels. Ik vond het wel gezellig, maar ook doodvermoeiend.
dinsdag 29 augustus 2017 om 19:00
Dit inderdaad. Ik heb het altijd met de feestdagen. Hartstikke gezellig hoor, met de familie. Maar de week erna zit ik echt in een soort dip. Nergens zin in en ik wil gewoon rust.Fifi123 schreef: ↑29-08-2017 18:11Kinderfeestjes organiseren heb ik geen ervaring mee.
Ik had wel iets soortgelijks met de viering van Sinterklaas. We hebben met onze familie een aantal jaren surprises gedaan. Ik kon me dan altijd helemaal verliezen in het maken van de mafste dingen, en het schrijven van de gekste gedichten. Maar de avond zelf...
Teveel mensen, teveel prikkels. Ik vond het wel gezellig, maar ook doodvermoeiend.
Ik wil een keer met de feestdagen weg. Desnoods een weekje centerparks ofzo, maar even geen familie-verplichtingen. Nu is onze familie toch al half uit elkaar gevallen, misschien dat ik het dit jaar wel doe.
dinsdag 29 augustus 2017 om 19:24
Fifi123 schreef: ↑29-08-2017 18:11Kinderfeestjes organiseren heb ik geen ervaring mee.
Ik had wel iets soortgelijks met de viering van Sinterklaas. We hebben met onze familie een aantal jaren surprises gedaan. Ik kon me dan altijd helemaal verliezen in het maken van de mafste dingen, en het schrijven van de gekste gedichten. Maar de avond zelf...
Teveel mensen, teveel prikkels. Ik vond het wel gezellig, maar ook doodvermoeiend.
Héél herkenbaar. Ik vind gedichten schrijven echt geweldig leuk. Maar de avond zelf vind ik elk jaar weer verschrikkelijk.
Kerst idem: ik ben dagen bezig met mijn huis in kerstsfeer te brengen, ga het eerste weekend dat het er weer is naar de kerstafdeling van de intratuin, om me te vergapen aan de kerstdorpjes enz enz. Maar als het dan eenmaal kerst is, dan ben ik eigenlijk al op.
dinsdag 29 augustus 2017 om 19:27
Sinterklaas vind ik leuker dan Kerst. Qua familiebezoek dan. Kerst vind ik wel sfeervoller en gezelliger eigenlijk. Sinterklaas is met mijn familie en dat Kerst met schoonfamilie. Dat laatste zorgt voor veel meer prikkels en vermoeidheid. Sinterklaas vier ik liever niet bij mijn broer of zus thuis, maar bij mijn ouders. Is wat dichterbij en ben ik meer op mijn gemak.
dinsdag 29 augustus 2017 om 23:05
Vroeger vierden we zowel Sint als Kerst thuis met pakjes. Toen zijn we een aantal jaren met Sint gestopt en deden alleen nog Kerst. Op mijn verzoek zijn we 3 jaar terug weer begonnen met Pakjesavond. De eerste keren deden we low-budget cadeaus. Geen surprises of gedichten. Daar had ik op de basisschool al een hekel aan. De laatste keer deden we geen pakjes. Alleen gourmetten. We wisten niet meer wat we voor elkaar moesten kopen. En waar moet je het op den duur allemaal laten? We vieren dat meestal met mijn eigen kleine, familie (4 mensen)
Kerst vind ik ook sfeervoller. Al die lichtjes en de Kerstfiguren in het eten (aardappeltjes, koekjes, ijsjes enz). Ook dat vind het gezelligst met ons kleine clubje. Niet zoals een paar jaar terug met de aanhang van stiefvader erbij. Daar werd ik helemaal geïrriteerd van. Te druk, late eettijden. Bij mijn moeder en stiefvader mag ik gaan en komen wanneer ik wil. Ook als ik na het eten gelijk weer weg wil kijken ze niet raar op. Ze weten dat ik nou eenmaal veel me-time nodig heb.
Kerst vind ik ook sfeervoller. Al die lichtjes en de Kerstfiguren in het eten (aardappeltjes, koekjes, ijsjes enz). Ook dat vind het gezelligst met ons kleine clubje. Niet zoals een paar jaar terug met de aanhang van stiefvader erbij. Daar werd ik helemaal geïrriteerd van. Te druk, late eettijden. Bij mijn moeder en stiefvader mag ik gaan en komen wanneer ik wil. Ook als ik na het eten gelijk weer weg wil kijken ze niet raar op. Ze weten dat ik nou eenmaal veel me-time nodig heb.
woensdag 30 augustus 2017 om 06:30
Wij zijn ook met de kerstkado's gestopt. Iedereen zat er elk jaar over in de stress en we hebben ook alles al, dus het was een onzinnig en geforceerd gedoe. Wat een opluchting ! De kerstdiners zijn ook steeds simpeler en vrijblijvender geworden.
Ik heb de afgelopen twee weken teveel gesocialized, kwam gisteren thuis van een 5-daagse logeerpartij en ben helemaal ingestort. Ik ga vandaag ook niks doen.
Ik ben minder op het forum de laatste tijd maar zag dat redbull zich hier gemeld heeft. Hi there ! Het is wel opmerklijk dat de mensen die ik leuk vind of waar ik het goed mee kan vinden op een forum of irl, heel vaak wat autistisch hebben. Hebben jullie dat ook?
Ik heb de afgelopen twee weken teveel gesocialized, kwam gisteren thuis van een 5-daagse logeerpartij en ben helemaal ingestort. Ik ga vandaag ook niks doen.
Ik ben minder op het forum de laatste tijd maar zag dat redbull zich hier gemeld heeft. Hi there ! Het is wel opmerklijk dat de mensen die ik leuk vind of waar ik het goed mee kan vinden op een forum of irl, heel vaak wat autistisch hebben. Hebben jullie dat ook?
.
woensdag 30 augustus 2017 om 06:36
Met jou inderdaad zeker Impala! Vond het ook opmerkelijk je hier te lezen. Had me verder eigenlijk nooit met autismetopics bezig gehouden of meegelezen omdat dat mij niet aan ging....yeah right
woensdag 30 augustus 2017 om 06:59
woensdag 30 augustus 2017 om 08:03
Ik had idd geen idee, maar nu valt alles wat betreft mijn eigenzinnige karakter wel op z'n plaats
Zat eigenlijk al met 'n depressie nog voor mijn vader ziek werd, zag 't arbeidsleven helemaal niet meer zitten. Toen ging ik naar de psych, maar uiteraard ging 't toen vooral over mijn zieke/stervende vader. Maar uit mezelf heb ik van 't voorjaar toch 'ns een autisme/aspergertestje gedaan en ik scoorde enorm hoog, dus toen ik dat mijn psych vertelde zei hij ook autistische trekken bij mij te hebben gezien (maar dan niets zeggen he!!) Maar nu word ik dus uitgebreid getest. Gesprek met m'n moeder erbij heb ik al gehad waaruit bleek dat ik als baby al dat soort trekken had. Helemaal prima wat mij betreft, eindelijk 'n verklaring. Doe mij die stempel maar!
Zat eigenlijk al met 'n depressie nog voor mijn vader ziek werd, zag 't arbeidsleven helemaal niet meer zitten. Toen ging ik naar de psych, maar uiteraard ging 't toen vooral over mijn zieke/stervende vader. Maar uit mezelf heb ik van 't voorjaar toch 'ns een autisme/aspergertestje gedaan en ik scoorde enorm hoog, dus toen ik dat mijn psych vertelde zei hij ook autistische trekken bij mij te hebben gezien (maar dan niets zeggen he!!) Maar nu word ik dus uitgebreid getest. Gesprek met m'n moeder erbij heb ik al gehad waaruit bleek dat ik als baby al dat soort trekken had. Helemaal prima wat mij betreft, eindelijk 'n verklaring. Doe mij die stempel maar!
woensdag 30 augustus 2017 om 08:42
Ik had idd geen idee, maar nu valt alles wat betreft mijn eigenzinnige karakter wel op z'n plaats
Ja dat is wel herkenbaar. Opeens ben je niet meer simpelweg eigenzinnig, maar een autist haha. Dat is wel even wennen om zo naar jezelf te kijken. Overigens vind ik het eigenzinnige juist zo leuk aan mensen met ASS. Ze zijn niet zo aangepast en komen meer uit voor hun eigen mening. En snappen logica ook een stuk beter.
Wat ik ook fijn vind in de omgang met mede autisten, is dat ze niet zo gevoelig zijn voor sentimenten en jou ook geen harteloos kreng vinden als jij voorbij sentimenten kijkt.
Ik was vd week op een hele mooie foto expo over kindbruiden over de hele wereld. Ik was vooral onder de indruk van de kwaliteit van de foto's. Mijn gezelschap vooral van de ellende op de foto's. Pijn aan haar hart enzo. Tuurlijk vind ik het ook vreselijk, maar dat vind ik eigenlijk zo vanzelfsprekend dat ik helemaal geen behoefte meer heb om dat te zeggen. En ik ergerde me er ook aan toen zij steeds zei dat ze het zo erg vond allemaal. Ja dat spreekt toch vanzelf ? En zij vond het dan weer raar dat ik het vooral over de fotograaf en de technische kwaliteit van de foto's had. Maar dat was voor mij veel verrassender aan deze expo. Dat kindbruiden bestaan wist ik al.
Overigens hingen er naast foto's uit allerhande derde wereldlanden ook foto's van laatste dag adventisten in de VS (Utah). Dat vond ik ook wel verrassend.
Het was een expo van Stéphanie Sinclair, ken je haar toevallig?
Btw: Ook herkenbaar hoe jij uiteindelijk bij de psych terecht bent gekomen. Jij hebt toch ook heel lang een vaste baan gehad bij dezelfde werkgever? Ik ook en toen ging alles prima. Maar toen dat wegviel en ik ander werk moest zoeken, kwam ik in de problemen. En jij hebt daarbij ook nog met allerlei andere ellende moeten dealen. Logisch dat je het niet meer trok.
Ja dat is wel herkenbaar. Opeens ben je niet meer simpelweg eigenzinnig, maar een autist haha. Dat is wel even wennen om zo naar jezelf te kijken. Overigens vind ik het eigenzinnige juist zo leuk aan mensen met ASS. Ze zijn niet zo aangepast en komen meer uit voor hun eigen mening. En snappen logica ook een stuk beter.
Wat ik ook fijn vind in de omgang met mede autisten, is dat ze niet zo gevoelig zijn voor sentimenten en jou ook geen harteloos kreng vinden als jij voorbij sentimenten kijkt.
Ik was vd week op een hele mooie foto expo over kindbruiden over de hele wereld. Ik was vooral onder de indruk van de kwaliteit van de foto's. Mijn gezelschap vooral van de ellende op de foto's. Pijn aan haar hart enzo. Tuurlijk vind ik het ook vreselijk, maar dat vind ik eigenlijk zo vanzelfsprekend dat ik helemaal geen behoefte meer heb om dat te zeggen. En ik ergerde me er ook aan toen zij steeds zei dat ze het zo erg vond allemaal. Ja dat spreekt toch vanzelf ? En zij vond het dan weer raar dat ik het vooral over de fotograaf en de technische kwaliteit van de foto's had. Maar dat was voor mij veel verrassender aan deze expo. Dat kindbruiden bestaan wist ik al.
Overigens hingen er naast foto's uit allerhande derde wereldlanden ook foto's van laatste dag adventisten in de VS (Utah). Dat vond ik ook wel verrassend.
Het was een expo van Stéphanie Sinclair, ken je haar toevallig?
Btw: Ook herkenbaar hoe jij uiteindelijk bij de psych terecht bent gekomen. Jij hebt toch ook heel lang een vaste baan gehad bij dezelfde werkgever? Ik ook en toen ging alles prima. Maar toen dat wegviel en ik ander werk moest zoeken, kwam ik in de problemen. En jij hebt daarbij ook nog met allerlei andere ellende moeten dealen. Logisch dat je het niet meer trok.
.
woensdag 30 augustus 2017 om 09:04
Dat minder sentimenteel zijn herken ik ook. Ik heb het alleen niet met alles, en soms vind ik het ook wel lastig ofzo.
Voorbeeldje: ik heb niks met sieraden. Ze kriebelen, ik raak er nooit aan gewend om het te dragen en ik heb er gewoon niks mee. Maar als mijn moeder en zus dan met kerst mooie sieraden krijgen van hun partner en ik niet, dan steekt dat tegelijkertijd toch. Omdat ik dan toch ergens het gevoel heb ik mijn relatie met mijn man minder is dan die van hun, omdat zij sieraden krijgen en ik niet. Terwijl ik er eigenlijk toch niks mee heb, dus waarom dat het me zoveel doet snap ik dan zelf ook weer niet. En als ik er niet mee 'geconfronteerd' wordt hoe andere echtparen met elkaar omgaan, dan boeit het me ook niks.
Verder ben ik wel opgevoed als een NT kind, mijn ouders waren best streng en hebben me best wel 'gedrild' in dat je bepaalde dingen niet mag zeggen. Dus ik merk nu dat ik die stem heb geïnternaliseerd en dus ook heel erg probeer om vooral heel erg op te letten wat ik zeg en wat niet. En daar juist hypergevoelig voor ben vaak.
Voorbeeldje: ik heb niks met sieraden. Ze kriebelen, ik raak er nooit aan gewend om het te dragen en ik heb er gewoon niks mee. Maar als mijn moeder en zus dan met kerst mooie sieraden krijgen van hun partner en ik niet, dan steekt dat tegelijkertijd toch. Omdat ik dan toch ergens het gevoel heb ik mijn relatie met mijn man minder is dan die van hun, omdat zij sieraden krijgen en ik niet. Terwijl ik er eigenlijk toch niks mee heb, dus waarom dat het me zoveel doet snap ik dan zelf ook weer niet. En als ik er niet mee 'geconfronteerd' wordt hoe andere echtparen met elkaar omgaan, dan boeit het me ook niks.
Verder ben ik wel opgevoed als een NT kind, mijn ouders waren best streng en hebben me best wel 'gedrild' in dat je bepaalde dingen niet mag zeggen. Dus ik merk nu dat ik die stem heb geïnternaliseerd en dus ook heel erg probeer om vooral heel erg op te letten wat ik zeg en wat niet. En daar juist hypergevoelig voor ben vaak.
woensdag 30 augustus 2017 om 09:05
Wat idioot trouwens dat je psych wel ass bij je zag maar er uit zichzelf niks over gezegd heeft. Dat speekt natuurlijk wel een rol bij rouwverwerking. Zeker als het om je vader of moeder gaat. Ik heb wel het idee dat ouders voor autisten een belangrijkere rol spelen dan voor normale mensen. Ik hang niet aan mijn ouders maar ze zijn wel erg belangrijk voor me en ik vrees dat ik het er heel moeilijk mee ga hebben als ze ziek worden en sterven. Geen idee hoe ik daarmee ga dealen.
Heeft je psych er later nog iets over gezegd , of dit proces ánders is voor mensen met ass ?
Heeft je psych er later nog iets over gezegd , of dit proces ánders is voor mensen met ass ?
.
woensdag 30 augustus 2017 om 09:09
Ik verwacht qua werk ook de grootste problemen. Heb eigenlijk nooit een baan gehad waar ik het echt naar mijn zin had. Bij mijn laatste 3 banen ging ik regelmatig huilend de deur uit omdat ik het eigenlijk niet zag zitten.
Nu was ik vlak voor het diagnose traject weer bij een nieuwe baan gestart, maar dit bedrijf spant eigenlijk de kroon qua onduidelijkheid en er is bij dat werk totaal geen structuur. Dus hier liep ik eigenlijk ook al heel snel weer vast. Heb me nu ziekgemeld en wacht eerst de diagnose af. Ik hoop dan daarna toch onder begeleiding iets te kunnen vinden wat bij mij past. Iets met vaste tijden, vaste structuur etc. Dat past toch het beste bij ,me.
woensdag 30 augustus 2017 om 09:12
impala schreef: ↑30-08-2017 09:05Wat idioot trouwens dat je psych wel ass bij je zag maar er uit zichzelf niks over gezegd heeft. Dat speekt natuurlijk wel een rol bij rouwverwerking. Zeker als het om je vader of moeder gaat. Ik heb wel het idee dat ouders voor autisten een belangrijkere rol spelen dan voor normale mensen. Ik hang niet aan mijn ouders maar ze zijn wel erg belangrijk voor me en ik vrees dat ik het er heel moeilijk mee ga hebben als ze ziek worden en sterven. Geen idee hoe ik daarmee ga dealen.
Heeft je psych er later nog iets over gezegd , of dit proces ánders is voor mensen met ass ?
Hier had ik het toevallig gisteravond ook met mijn man over. Dat ik echt niet weet wat ik zou moeten als mijn ouders wegvallen. We zijn erg close en ik zie mijn moeder elke week wel een keer of 2 en dan hebben we ook nog dagelijks contact. Ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn als zij wegvalt. Hopelijk duurt dit ook nog heel lang. Zelfde geldt trouwens voor de gedachte dat mijn zoontje ooit uit huis gaat. Moet ik echt niet aan denken. Ondanks dat ik ook echt enorm gek ben op mijn man kan ik me echt niet meer voorstellen hoe het is om met zijn tweeën samen te wonen. Heel gek is dat.
