Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
woensdag 30 augustus 2017 om 09:33
woensdag 30 augustus 2017 om 09:51
Structuur op het werk: k moet iets belangrijks doen voor een project maar mijn collega met wie ik dit project doe is met vakantie. Nu ben ik wel hoofdzakelijk verantwoordelijk voor de inhoud, maar ik mis zijn aansturing. Zo erg zelfs dat ik totaal gestresst ben en uit angst blokkeer. Terwijl ik deze stap in het project al zo vaak heb gedaan bij andere projecten... Ik mis gewoon m'n persoonlijke aansturing en durf dat dan ook niet aan iemand anders te vragen.
En van die vanzelfsprekendheden ben ik ook geen held in om dat te uiten. Ik bedoel, dat spreekt toch voor zich dat wanneer iemand jarig is ik aan die persoon denk? Moet ik dan ook nog fysiek gaan feliciteren? Daar voel ik me dan weer onprettig bij.
Sinterklaas en Kerst vieren wij meestal met de familie. Dat is lekker overzichtelijk. We beginnen vaak al ruim op tijd met de plannen, veel overleg etc. En ik vind het geweldig om cadeautjes voor mensen uit te zoeken. Maar oud en nieuw vind ik dan weer vreselijk. Die verplichte vrolijkheid, elkaar een gelukkig nieuw jaar wensen... Terwijl ik alleen maar met rust gelaten wil worden. Voor mij betekent oud en nieuw meestal een moeilijk jaar achter de rug en het komende jaar zal ook wel weer kut zijn.
En van die vanzelfsprekendheden ben ik ook geen held in om dat te uiten. Ik bedoel, dat spreekt toch voor zich dat wanneer iemand jarig is ik aan die persoon denk? Moet ik dan ook nog fysiek gaan feliciteren? Daar voel ik me dan weer onprettig bij.
Sinterklaas en Kerst vieren wij meestal met de familie. Dat is lekker overzichtelijk. We beginnen vaak al ruim op tijd met de plannen, veel overleg etc. En ik vind het geweldig om cadeautjes voor mensen uit te zoeken. Maar oud en nieuw vind ik dan weer vreselijk. Die verplichte vrolijkheid, elkaar een gelukkig nieuw jaar wensen... Terwijl ik alleen maar met rust gelaten wil worden. Voor mij betekent oud en nieuw meestal een moeilijk jaar achter de rug en het komende jaar zal ook wel weer kut zijn.
woensdag 30 augustus 2017 om 11:07
Oud en nieuw vind ik altijd zo nikszeggend. De ene dag is het 2017, de volgende dag 2018... So what!? 
Elke dag kan je beginnen met goede voornemens of een frisse start, dus waarom wachten tot één bepaalde datum.... Daar ben ik dan echt te nuchter voor en ik hoef dat ook echt niet te vieren. Wij liggen vaak al voor 12 uur in bed 
Elke dag kan je beginnen met goede voornemens of een frisse start, dus waarom wachten tot één bepaalde datum.... Daar ben ik dan echt te nuchter voor en ik hoef dat ook echt niet te vieren. Wij liggen vaak al voor 12 uur in bed
woensdag 30 augustus 2017 om 11:08
Voor mij voelt Kerst niet heel erg als een verplichting. We lopen rustig de hele dag in pyjama rond of gaan wat leuks doen. We blijven ook altijd een paar dagen logeren bij mijn ouders, dus lekker relaxed.
Scheelt misschien ook dat zowel mijn zusje als ikzelf niet richting schoonouders hoeven met de feestdagen (dat is dan weer een voordeel van schoonouders die in een ver buitenland wonen).
Scheelt misschien ook dat zowel mijn zusje als ikzelf niet richting schoonouders hoeven met de feestdagen (dat is dan weer een voordeel van schoonouders die in een ver buitenland wonen).
woensdag 30 augustus 2017 om 11:40
Bij deze psych kwam ik pas toen het met mijn vader al aflopende was, dus ik denk dat hij het gewoon zag als rouw in eerste instantie.impala schreef: ↑30-08-2017 09:05Wat idioot trouwens dat je psych wel ass bij je zag maar er uit zichzelf niks over gezegd heeft. Dat speekt natuurlijk wel een rol bij rouwverwerking. Zeker als het om je vader of moeder gaat. Ik heb wel het idee dat ouders voor autisten een belangrijkere rol spelen dan voor normale mensen. Ik hang niet aan mijn ouders maar ze zijn wel erg belangrijk voor me en ik vrees dat ik het er heel moeilijk mee ga hebben als ze ziek worden en sterven. Geen idee hoe ik daarmee ga dealen.
Heeft je psych er later nog iets over gezegd , of dit proces ánders is voor mensen met ass ?
Grappig dat autisten meer aan hun ouders blijken te hechten, dat wist ik niet, maar dat klopt voor mij wel heel erg. Gelukkig hebben wij op een goede manier afscheid kunnen nemen. Ik meldde me ook vrijwel gelijk ziek toen mijn vader ongeneeslijke kanker bleek te hebben, dus ik ben er zijn laatste 10 maanden voor hem geweest en door de chemo ging het zelfs 'n half jaar nog enorm goed, waardoor we vrijwel dagelijks samen gingen wandelen (afstanden van 6km of meer) en nog regelmatig lekker zijn gaan eten en gezellige uitstapjes hebben kunnen maken. Op zijn laatste dag was hij ook nog helder en gaf zelf aan dat het voor hem genoeg was, we hebben samen nog gelachen vlak voor ze hem in slaap brachten. Ik denk wel dat mij dit hele proces bij mijn verwerking heeft gesteund. Natuurlijk mis ik hem, maar ik ben ook vooral blij dat we een goede band hadden en veel tijd met elkaar hebben doorgebracht. Ook regelmatig nog samen met mijn ouders gereisd bijv. Het had allemaal veel slechter kunnen gaan, zoals 'n plotselinge dood vanuit 't niets of aftakeling door dementie bijv.
Ik zit meer met de maatschappelijke dwang om aan 't arbeidsproces deel te moeten nemen. Idd had ik voor lange tijd een baan waarbij het me allemaal niet zo stoorde, want eigen kantoor en eigen vrijheid zolang ik m'n deadlines maar haalde. En dat ging met twee vingers in m'n neus, dus ik kon me heerlijk met mijn eigen wereldje bezig houden door reisbestemmingen te googlen of te forummen of wat me op dat moment ook maar bezig hield. Ook een wandeling van 'n uur tussen de middag kon gewoon (middagpauze werd gewoon doorbetaald) Eigenlijk had ik daar 'n luizenleventje ook al zag ik moeten werken op zich ook toen al als noodzakelijk kwaad.
Maar dan nu, die wegwerpmentaliteit van uitzendbureaus! Je moet ze op je blote knietjes smeken om 'n baan waar je fucking 9 uur aanwezig moet zijn om 8 uur uitbetaald te krijgen. Je zit in overvolle kantoortuinen met herrie van pratende/bellende mensen, gierende kopieermachines en hinderlijk radio-gekwijl. Ik werd daar gillend gek, terwijl ik toch mezelf uit de naad werkte om maar te mogen blijven. Tuurlijk werd het na 'n jaar te rustig en was 't afgelopen, maar 4 maanden later belden ze of ik 'morgen' weer kon beginnen. Nou nee. Ik was ingesteld op vrij zijn, dus gewoon volgende week maandag! Enfin, ik zat er inmiddels weer 3 maanden op mijn tandvlees te lopen toen mijn vader zijn doodvonnis kreeg en toen was ik op. Ze hebben me toen nog wel netjes tot einde contract 2 maanden later doorbetaald en sindsdien ontvang ik 'n prima ziekteuitkering. Jammer dat dat na 2 jaar ophoudt want ik zou hiervoor tekenen. Hopelijk krijg ik 'n WIA ofzoiets, maar geen idee hoe weinig dat is. Heb de energie niet om me daar in te verdiepen. Heb nu nog 'n bijna 'n half jaar tegoed.
woensdag 30 augustus 2017 om 11:45
woensdag 30 augustus 2017 om 12:19
Ik hang best wel aan mijn moeder. We bellen elkaar elke dag wel even. Hoewel ik niet echt behoefte heb aan een partner wil wel bij iemand mijn verhaal kwijt kunnen. Vertellen hoe mijn dag is geweest en of ik dingen wel goed aangepakt heb. Bevestiging nodig hebben om verder te kunnen. Anders komt er weinig uit mijn handen. Met mijn stiefvader kan ik goed overweg. Of dat zo blijft als mijn moeder eerder moest weg vallen weet ik niet. Ik ben niet in zijn gezin opgegroeid. Mijn moeder heeft 4 keer kanker overleefd en dat heeft grote indruk op me gemaakt. Omdat ze mijn grootste steunpilaar is en ik met mijn vader geen goede band meer heb. Ik hoop voor beide ouders dat ze oud mogen worden. Maar de dood van mijn moeder zal voor mij meer gevolgen hebben dan die van mijn vader. Of ik ook zou huilen kan ik niet zeggen. Tot nu toe heb ik nog nooit om iemands dood gehuild. Dus in dat opzicht is mijn EQ ook laag. Inderdaad ook met rampen op TV. Ik heb niet de behoefte om daar steeds over te horen en te praten. Alleen de grote lijnen wil ik weten. Of toen een oom ongeneeslijk ziek was. Twee jaar lang konden stond het leven van mijn ouders in teken van die ziekte. Ik had na een paar weken al zoiets: Gaat het ook nog eens over wat anders en kunnen wij ook nog leuke dingen doen? Ik voel er weinig bij.
woensdag 30 augustus 2017 om 12:23
Ik heb mezelf begin augustus ook ziekgemeld bij het UWV. Ik had een WW uitkering, nu wordt dat omgezet in ziektewet. Ik had al een baan voor een aantal uur per week, maar omdat ik nog niet op mijn volledige aantal uren zat moest ik ook nog verplicht blijven solliciteren. En toen ging het privé ook nog eens niet goed en toen liep het gewoon over een maand geleden: paniekaanvallen, hyperventilatie, constant aan het huilen.... Echt een soort melt down.
Nu ik even alle stress mijn leven uit heb gebannen gaat het stukken beter. Ik kan nu eindelijk weer een leuke moeder en partner zijn. Blijkbaar zit het er voor mij niet in om meerdere rollen tegelijk goed uit te voeren. Zodra op 1 vlak teveel stress ontstaat leiden alle andere vlakken daar ook direct onder.
Voorlopig meld ik me dus even niet beter, ondanks dat het nu wel beter gaat. Ik weet dat ik op het moment dat ik weer wat hooi op mijn vork neem alles weer in elkaar ploft als een kaartenhuis. Ik hoop dat ik na mijn officiele diagnose wat begeleiding kan krijgen in uitzoeken wat een goede baan zou zijn voor mij. Opzich wil ik namelijk wel werken, maar ik wil niet meer zo onderuit gaan. Dat is niet goed voor mijn zelfvertrouwen, relatie en kind. En dat is nu even belangrijker dan werk en solliciteren
Nu ik even alle stress mijn leven uit heb gebannen gaat het stukken beter. Ik kan nu eindelijk weer een leuke moeder en partner zijn. Blijkbaar zit het er voor mij niet in om meerdere rollen tegelijk goed uit te voeren. Zodra op 1 vlak teveel stress ontstaat leiden alle andere vlakken daar ook direct onder.
Voorlopig meld ik me dus even niet beter, ondanks dat het nu wel beter gaat. Ik weet dat ik op het moment dat ik weer wat hooi op mijn vork neem alles weer in elkaar ploft als een kaartenhuis. Ik hoop dat ik na mijn officiele diagnose wat begeleiding kan krijgen in uitzoeken wat een goede baan zou zijn voor mij. Opzich wil ik namelijk wel werken, maar ik wil niet meer zo onderuit gaan. Dat is niet goed voor mijn zelfvertrouwen, relatie en kind. En dat is nu even belangrijker dan werk en solliciteren
woensdag 30 augustus 2017 om 16:14
Dat gaat dan uiteraard weer niet op voor alle autisten...redbulletje schreef: ↑30-08-2017 11:40[...]
Grappig dat autisten meer aan hun ouders blijken te hechten, dat wist ik niet, maar dat klopt voor mij wel heel erg. [...]
woensdag 30 augustus 2017 om 16:21
Heel herkenbaar, dat eeuwige 'moeten' van de maatschappelijke verantwoordelijkheid. Ik heb altijd gewerkt, koste wat kost (nu ja, ten koste van mijzelf dan vooral) maar ik krijg al paniekgevoelens als ik alleen maar bedenk dat ik afhankelijk zou kunnen worden van een UWV of een sociale dienst. Dan nog liever de worsteling van het werk.redbulletje schreef: ↑30-08-2017 11:40[...]
Ik zit meer met de maatschappelijke dwang om aan 't arbeidsproces deel te moeten nemen. [...]Ze hebben me toen nog wel netjes tot einde contract 2 maanden later doorbetaald en sindsdien ontvang ik 'n prima ziekteuitkering. Jammer dat dat na 2 jaar ophoudt want ik zou hiervoor tekenen. Hopelijk krijg ik 'n WIA ofzoiets, maar geen idee hoe weinig dat is. Heb de energie niet om me daar in te verdiepen. Heb nu nog 'n bijna 'n half jaar tegoed.
Overigens merk ik nu dat ik eindelijk me goed weet te handhaven op werk. Ik ben leidinggevende en blijkbaar ook nog een goede ook. Verbaast me nog steeds, want naar mijn idee doe ik daar niet veel bijzonders voor. Ik stimuleer mensen om hun sterke kanten goed in te zetten. Dat blijkt erg gewaardeerd te worden.
Ik weet inmiddels een jaar of tien dat ik autist ben, maar ik heb het nooit bij één van mijn werkgevers verteld. Ik weet zeker dat het dan op een bepaald moment tegen me gebruikt gaat worden, dus ik hou mijn mond.
woensdag 30 augustus 2017 om 16:24
woensdag 30 augustus 2017 om 16:27
Klopt. Ik zit sinds mijn 16/17e op forums, 1 van mijn vriendinnen ken ik daar van, ik maak veel makkelijker contact dan irl. op school werd ik vaak buitengesloten, en had ik bijna geen vriendinnen, op 1 iemand na, maar die is is destijds geëmigreerd naar Denemarken.
In mijn omgeving werd gelijk negatief gereageerd: Pas op want je weet nooit wie er aan de andere kant van het beeldscherm zit. Inmiddels al bijna 10 jaar actief op forums en heb echt leuke mensen leren kennen. En het is idd veel makkelijker om contact te leggen.
In mijn omgeving werd gelijk negatief gereageerd: Pas op want je weet nooit wie er aan de andere kant van het beeldscherm zit. Inmiddels al bijna 10 jaar actief op forums en heb echt leuke mensen leren kennen. En het is idd veel makkelijker om contact te leggen.
woensdag 30 augustus 2017 om 16:56
Ik heb van mezelf niet het idee dat ik bot reageer. Stokpaardjes in het verleden wel gehad, tegenwoordig denk ik wat minder. Eenzijdig reageren begrijp ik niet helemaal wat je bedoelt denk ik...
woensdag 30 augustus 2017 om 17:13
Huh, redbulletje stokpaardjes?? Dat heb ik nou nooit gemerkt Haha grapje hoor. Jij zou de eerste forummer zijn waar ik aan zou denken bij de combinatie viva forum en stokpaardjes 
Ik had vroeger ook een stokpaardje, namelijk de hele borstvoeding / flesvoeding discussie. Ik kon geen discussie hierover overslaan. Uiteindelijk kwam ik tot het besef: waar ben ik nou eigenlijk mee bezig? Ik maak me er veel te druk over, ik moet aan mijn bloeddruk denken
Haha grapje hoor. Jij zou de eerste forummer zijn waar ik aan zou denken bij de combinatie viva forum en stokpaardjes Ik had vroeger ook een stokpaardje, namelijk de hele borstvoeding / flesvoeding discussie. Ik kon geen discussie hierover overslaan. Uiteindelijk kwam ik tot het besef: waar ben ik nou eigenlijk mee bezig? Ik maak me er veel te druk over, ik moet aan mijn bloeddruk denken
woensdag 30 augustus 2017 om 17:34
Dat weet ik, dat je ook terug kunt hebben wat je weggeeftredbulletje schreef: ↑30-08-2017 17:06Check: bot en stokpaardjes!
Overigens zeg/schrijf ik niets wat ik niet terug zou kunnen hebben, anderen hebben gewoon vaak langere tenen of teerdere zieltjes dan ik.
Al maakt dat de botheid niet per se acceptabeler, wat mij betreft.
woensdag 30 augustus 2017 om 17:42
Ik heb een salaris wat aangevuld wordt met Wajong-uitkering. Tot nu toe kan ik goed rondkomen en is het vol te houden voor me. De worsteling van werk zoals vroeger, de lange dagen zou ik niet meer willen. Ik ga nu voor kwaliteit van mijn leven. Voor mij is dat meer rust in mijn hoofd. Ooit hoop ik wel eens betaald werk te kunnen doen wat ik echt leuk vind. Maar die kans is klein. Mijn uren zijn een probleem en ik woon ook nog in een krimpregio. Er is me al vaker verteld dat het er misschien voor mij niet in zit.
donderdag 31 augustus 2017 om 03:11
Ik had nooit gedacht dit te zeggen, maar ik mis mijn oude werk best wel. De duidelijke verwachtingen, software die goed werkt, duidelijke protocollen en goed georganiseerde werkplekken, wat ik niet mis zijn de wisselende diensten, het 8 dagen achter elkaar werken en dat soort praktijken. Ik kan nu gewoon af en toe een middag vrij nemen! En doe dit ook gewoon.
Ik heb tegenwoordig weer een nieuwe obsessie (nee laten we zeggen een sluimerende obsessie die af en toe opvlamt). Mijn vetrollen, en mijn wanstaltige poging een balans te vinden tussen slank worden en leven (snaaien is een hobby). Ben wel weer lid van een sportschool maar na 2 weken vind ik er al weer net niks aan, bloedheet ook nog (goedkopere sportschool genomen zonder airco). 32 graden en sporten is best wel hopi vermoeiend! Ook extra confronterend want het is hier altijd zomer dus loop ik ook vaker in badkleding en zomerkleding.
Ik drink toch ook wel meer alcohol, het leven is hier buiten.. En de cocktails lekker. Ik woon vlak aan zee aan de boulevard (geluidsoverprikkeling is hier meer een ding dan in Nederland toen ik in centrum woonde, aangezien ik daar de ramen dicht heb altijd en hier alles open staat).
Verder ben ik deze week uiterst besluiteloos over van alles, waar wil ik mn verjaardag vieren, met wie, wat. Heb ik het moedige besluit genomen niet te gaan sporten, word ik in mijn zenavond gestoord door een logee van de buurvrouw (via messenger gelukkig niet aan de deur) of ik mee ga ijsje eten. Ehh nee, zo word ik nooit slank en ik had een avond thuis gepland. En dan toch proberen over te halen, en ik maar excuses verzinnen en verantwoorden. Nee = nee. Gister al laten overhalen, vandaag houd ik voet bij stuk!
Verder ook goed nieuws, ik heb een alternatieve behandelwijze voor mijn kwalen gevonden die ook daadwerkelijk lijkt te helpen! Het is zo simpel dat ik haast niet geloof dat het werkt, en dat niemand erop komt om zulke zaken te vergoeden, want goedkoop is anders. Het heet body stress release (bsr). Iets met drukpunten en google t maar.
Mijn spieren zijn echt 'ontspannender'. Alleen de pijn is nog aanwezig. Waarom snap ik zelf nog niet maar het onderliggend lijden wordt nu geelimineerd en dat bied hoop. Nu nog hopen dat ik kAn voorkomen veel stress te hebben. Work in process
Ik heb trouwens nog nooit zoveel vakantie kort op elkaar genomen als dit jaar. Bevalt me prima!
Later reageer ik weer meer op jullie verhalen.
Ik heb tegenwoordig weer een nieuwe obsessie (nee laten we zeggen een sluimerende obsessie die af en toe opvlamt). Mijn vetrollen, en mijn wanstaltige poging een balans te vinden tussen slank worden en leven (snaaien is een hobby). Ben wel weer lid van een sportschool maar na 2 weken vind ik er al weer net niks aan, bloedheet ook nog (goedkopere sportschool genomen zonder airco). 32 graden en sporten is best wel hopi vermoeiend! Ook extra confronterend want het is hier altijd zomer dus loop ik ook vaker in badkleding en zomerkleding.
Ik drink toch ook wel meer alcohol, het leven is hier buiten.. En de cocktails lekker. Ik woon vlak aan zee aan de boulevard (geluidsoverprikkeling is hier meer een ding dan in Nederland toen ik in centrum woonde, aangezien ik daar de ramen dicht heb altijd en hier alles open staat).
Verder ben ik deze week uiterst besluiteloos over van alles, waar wil ik mn verjaardag vieren, met wie, wat. Heb ik het moedige besluit genomen niet te gaan sporten, word ik in mijn zenavond gestoord door een logee van de buurvrouw (via messenger gelukkig niet aan de deur) of ik mee ga ijsje eten. Ehh nee, zo word ik nooit slank en ik had een avond thuis gepland. En dan toch proberen over te halen, en ik maar excuses verzinnen en verantwoorden. Nee = nee. Gister al laten overhalen, vandaag houd ik voet bij stuk!
Verder ook goed nieuws, ik heb een alternatieve behandelwijze voor mijn kwalen gevonden die ook daadwerkelijk lijkt te helpen! Het is zo simpel dat ik haast niet geloof dat het werkt, en dat niemand erop komt om zulke zaken te vergoeden, want goedkoop is anders. Het heet body stress release (bsr). Iets met drukpunten en google t maar.
Mijn spieren zijn echt 'ontspannender'. Alleen de pijn is nog aanwezig. Waarom snap ik zelf nog niet maar het onderliggend lijden wordt nu geelimineerd en dat bied hoop. Nu nog hopen dat ik kAn voorkomen veel stress te hebben. Work in process
Ik heb trouwens nog nooit zoveel vakantie kort op elkaar genomen als dit jaar. Bevalt me prima!
Later reageer ik weer meer op jullie verhalen.
donderdag 31 augustus 2017 om 03:22
Welkom redbull. Ik heb dat ook wat je zegt. Feestjes kosten energie, ik kom er met moeite doorheen als ik niks stimulerends of verdovends heb zoals bijvoorbeeld alcohol (andere stofjes zijn hier ook op elke straathoek te koop, goedkoper dan in NL, colombia is om de hoek zeg maar)redbulletje schreef: ↑29-08-2017 17:13Ik kan zelf niet tegen drukke feestjes. Ben blij dat ik niet zulke verplichtingen heb. Ik ga liever uit eten als er iets te vieren valt.
Ik heb trouwens dit hele topic volledig doorgelezen en er zijn behoorlijk wat reacties waarin ik mij herken.
vrijdag 1 september 2017 om 23:22
Bij sociale verplichtingen zoals vroeger school, later werk en feestjes waar je niet onderuit kan snaaide ik me suf. Puur stress eten dus (en natuurlijk ook gewoon lekker 
) Nu ik thuis ben en me wat relaxter voel, ook door de citalopram, kan ik lijnen zonder honger. Veel minder cravings zonder de sociale druk.
) Nu ik thuis ben en me wat relaxter voel, ook door de citalopram, kan ik lijnen zonder honger. Veel minder cravings zonder de sociale druk.
vrijdag 1 september 2017 om 23:55
Ik at juist heel weinig of niks bij sociale verplichtingen. Eten in gezelschap is een vak apart bij mij. Ik kon en kan soms ineens blokkeren. Alsof mijn keel op slot gaat. Alleen bij mijn familie of met b.v. een vriendin op neutraal terrein heb ik er geen probleem mee. Dan kan ik veel op. Andere etentjes vermijd ik zoveel mogelijk. Tussendoortjes en hapjes gaan meestal nog wel. Maar echt een bord met eten waar iedereen bij zit, liever niet. Naar de Kerstlunch op mijn werk ga ik nooit. Ben echt in de minderheid, maar niet de enige. Iedereen roept altijd dat het zo gezellig is. Ik zeg dan maar dat ik niet van drukte houd. Is ook zeker waar, maar niet de hoofdreden. En bovendien feest ik niet graag met mensen die ik niet uitgekozen heb.
dinsdag 5 september 2017 om 12:14
Helemaal herkenbaar. Voorbije maanden elke vrije dag wel een of andere sociale verplichting (terug een partner) en elke keer dadelijk naar de alcohol om het dragelijk te houden.biobitch1984 schreef: ↑31-08-2017 03:22Welkom redbull. Ik heb dat ook wat je zegt. Feestjes kosten energie, ik kom er met moeite doorheen als ik niks stimulerends of verdovends heb zoals bijvoorbeeld alcohol (andere stofjes zijn hier ook op elke straathoek te koop, goedkoper dan in NL, colombia is om de hoek zeg maar)
Vorige week naar een festival en me laten meeslepen naar de moshpit -> veel te veel prikkels en impulsen.
Heb mijn vriendin aangegeven dat ik voortaan wat vaker thuis ga blijven omdat het anders compleet fout loopt.
Voor mij blijft het toch moeilijk om uit te leggen dat zulke zaken energie kosten terwijl anderen daarvan net lijken op te laden.
dinsdag 5 september 2017 om 12:21
Heel herkenbaar, vooral vroeger. Nu is dat wel minder geworden, omdat ik wat zelfverzekerder ben. Bij mij kwam en komt dat door mijn pestverleden.hondenmens schreef: ↑01-09-2017 23:55Ik at juist heel weinig of niks bij sociale verplichtingen. Eten in gezelschap is een vak apart bij mij. Ik kon en kan soms ineens blokkeren. Alsof mijn keel op slot gaat. Alleen bij mijn familie of met b.v. een vriendin op neutraal terrein heb ik er geen probleem mee. Dan kan ik veel op. Andere etentjes vermijd ik zoveel mogelijk. Tussendoortjes en hapjes gaan meestal nog wel. Maar echt een bord met eten waar iedereen bij zit, liever niet. Naar de Kerstlunch op mijn werk ga ik nooit. Ben echt in de minderheid, maar niet de enige. Iedereen roept altijd dat het zo gezellig is. Ik zeg dan maar dat ik niet van drukte houd. Is ook zeker waar, maar niet de hoofdreden. En bovendien feest ik niet graag met mensen die ik niet uitgekozen heb.
dinsdag 5 september 2017 om 17:14
Eten/drinken op een verjaardag gaat gelukkig de laatste tijd beter bij mij. Ik herken me helemaal in jullie verhalen, 'vroeger' (ik ben nu 26, vandaar de haakjes) durfde ik ook amper te eten en te drinken op verjaardagen.
Vandaag weer mijn eerste schooldag gehad. Veel informatie gekregen, moet ook een presentatie met een klasgenootje gaan doen. Heb dat al een paar keer gedaan, dat ging redelijk. Al begin ik er nu toch wel wat zenuwen voor te krijgen omdat het volgende maand al is.
Vandaag weer mijn eerste schooldag gehad. Veel informatie gekregen, moet ook een presentatie met een klasgenootje gaan doen. Heb dat al een paar keer gedaan, dat ging redelijk. Al begin ik er nu toch wel wat zenuwen voor te krijgen omdat het volgende maand al is.
