Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
donderdag 14 september 2017 om 20:14
Jij had de autismediagnose eerst wel gehad? Dan was die diagnose foutief (dus kreeg jij hem ten onrechte), of jij hebt een optimal outcome. D.w.z. bij een heronderzoek heb je niet meer de symptomen die je vroeger had, dus verlies je feitelijk die diagnose.
World of Warcraft: Legion
donderdag 14 september 2017 om 20:20
Het hangt ervan af of ik conflict vermijdend ben. Waar gaat het om? Is het belangrijk om het op de spits te drijven? Als het om onrechtvaardige bejegening gaat, en de ander probeert ermee weg te komen, ja, dan kan het botsen tussen diegene en mij.
Maar om een futiliteit begin ik geen conflict. Ik vind het wel erg grappig dat tijdens de pauze iedereen (en ikzelf ook) een vaste plek heeft om te zitten. Ik heb vaak een vaste plek aan de tafel in de personeelskamer, maar als die bezet is, vind ik dat totaal niet erg, en zoek ik een lege stoel op. Ik begrijp eigenlijk niet goed waarom die vrouw dat zo vervelend vindt. Ze kan - net zoals ik - een andere plek zoeken.
Ik zou haar verder vreemd aankijken en mijn schouders ophalen (omdat ik niet weet waarom ze geërgerd is) en het daarbij laten. Ik ga niet voor haar opstaan.
World of Warcraft: Legion
donderdag 14 september 2017 om 20:24
Ik zou dat voorval gewoon vergeten zijn. Ik zou weer aan die tafel gaan zitten en verder vriendelijk tegen die vrouw doen die eerst geërgerd keek, omdat jij "haar" plaats "ingepikt" zou hebben.hondenmens schreef: ↑12-09-2017 17:38Vandaag ging ik bewust niet aan die tafel zitten. Een collega vroeg waarom niet. Ik zei dat ik liever niet met mensen aan tafel zit die rot tegen me doen. "Ach daar moet je niet bang voor zijn. Niet weg laten sturen." [...] Niet dat het me veel uitmaakt waar ik zit, dat kwartier.
World of Warcraft: Legion
donderdag 14 september 2017 om 20:27
Nee,ik had ook geen diagnose. In de tijd dat er nog een splitsing was tussen verschillende vormen van autisme had ik denk ik wel een diagnose gekregen. Maargoed, dat onderscheid is er niet meer. Dan maar geen officiële diagnose.
donderdag 14 september 2017 om 20:35
Kan je dat?hans66 schreef: ↑14-09-2017 20:20Het hangt ervan af of ik conflict vermijdend ben. Waar gaat het om? Is het belangrijk om het op de spits te drijven? Als het om onrechtvaardige bejegening gaat, en de ander probeert ermee weg te komen, ja, dan kan het botsen tussen diegene en mij.
Maar om een futiliteit begin ik geen conflict. Ik vind het wel erg grappig dat tijdens de pauze iedereen (en ikzelf ook) een vaste plek heeft om te zitten. Ik heb vaak een vaste plek aan de tafel in de personeelskamer, maar als die bezet is, vind ik dat totaal niet erg, en zoek ik een lege stoel op. Ik begrijp eigenlijk niet goed waarom die vrouw dat zo vervelend vindt. Ze kan - net zoals ik - een andere plek zoeken.
Ik zou haar verder vreemd aankijken en mijn schouders ophalen (omdat ik niet weet waarom ze geërgerd is) en het daarbij laten. Ik ga niet voor haar opstaan.
Ik ben zo star dat ik op mijn vaste plek moet zitten en als dat niet kan, blijf ik wel staan... Als ik ergens anders ga zitten raak ik in paniek enzo
donderdag 14 september 2017 om 21:06
Ik denk dan bij mijzelf: Wat is nu feitelijk het nadeel dat ik ineens op een andere stoel moet zitten? Ik heb daar ook een deel van de tafel waar ik mijn kop koffie kan neerzetten en op kan drinken. Ik heb dan andere collega's als buren.
Maar soms komt het volgende voor: Ik zit aan tafel met twee andere collega's. Er is een gesprek tussen hen en mij. Op een gegeven moment moet ik naar de WC. Ik loop naar de WC, en ik kom later terug. Dan zie ik dat mijn stoel door een andere collega is ingenomen. Ik wil het gesprek met die twee collega's voortzetten. Ik ga gewoon bij hen in de buurt staan. Als er achter mij een lege stoel staat, draai ik hem bij en zet ik het gesprek voort.
Dingen kunnen soms onverwachts veranderen, maar ik raak niet zo snel in paniek. Ik ga nadenken of die verandering echt zo erg is, en waarom. Misschien ben ik in die dingen nogal flexibel.
World of Warcraft: Legion
donderdag 14 september 2017 om 21:09
Ik kan er niet tegen dat geluid langs meerdere kanten komt, dus ik zou sowieso in 'n hoek tegen de muur willen zitten en niet ergens in een midden. Verder heb ik gelukkig nooit in 'n kantine moeten eten, dat geeft veel te veel stress zo'n pratende mensenmassa. Meestal ging ik wandelen en/of at ik achter mijn bureau. Gewoon rust en stilte terwijl ik lekker 'n beetje op internet aan 't flierefluiten was.
donderdag 14 september 2017 om 21:29
Hier precies hetzelfde. Ik zoek ook altijd een hoekje op, veel rustiger.redbulletje schreef: ↑14-09-2017 21:09Ik kan er niet tegen dat geluid langs meerdere kanten komt, dus ik zou sowieso in 'n hoek tegen de muur willen zitten en niet ergens in een midden. Verder heb ik gelukkig nooit in 'n kantine moeten eten, dat geeft veel te veel stress zo'n pratende mensenmassa. Meestal ging ik wandelen en/of at ik achter mijn bureau. Gewoon rust en stilte terwijl ik lekker 'n beetje op internet aan 't flierefluiten was.
donderdag 14 september 2017 om 21:41
Kletsen tijdens de pauze vind ik vaak wel leuk. Het kan soms zijn dat er bijna niemand in de personeelskamer is. Ik ben dan de enige die daar pauzeert (dat gebeurt vaak vlak voor of na de zomervakantie). Ik vind het dan erg rustig.
Mensen met autisme zijn soms overprikkeld, maar soms ook onderprikkeld (voor wie is dit herkenbaar). Ik heb behoefte aan prikkels, en een drukke pauze kan daar dan voor zorgen. Sommige collega's zijn er niet erg aan gewend dat het plotseling stiller is, of de stilte valt hen op. Ze zeggen dan: "Goh, het is erg rustig hier!"
Ik: "Zal ik dan wat lawaai maken?
"
Zij: "Nee, doe maar niet. Die rust vind ik wel zo prettig!"
Mensen met autisme zijn soms overprikkeld, maar soms ook onderprikkeld (voor wie is dit herkenbaar). Ik heb behoefte aan prikkels, en een drukke pauze kan daar dan voor zorgen. Sommige collega's zijn er niet erg aan gewend dat het plotseling stiller is, of de stilte valt hen op. Ze zeggen dan: "Goh, het is erg rustig hier!"
Ik: "Zal ik dan wat lawaai maken?
"Zij: "Nee, doe maar niet. Die rust vind ik wel zo prettig!"
World of Warcraft: Legion
donderdag 14 september 2017 om 21:58
vrijdag 15 september 2017 om 00:24
Poeh, ik krijg echt helemaal de kriebels af en toe nu dat mijn nieuwe huisje langzaam maar zeker in mijn huisje aan het veranderen is.
Ik heb de muren geverfd, er is hier en daar wat behangen en op dit moment gaat het opeens best vlot. Leuk, zou je denken. Ja, is het ook. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het alleen maar hosanna is. Ik kan er aardig van in paniek raken vanbinnen. Ik heb dat nog niet verteld aan mijn naaste familie, althans niet echt. Als ik dat doe dan denken ze meteen dat ik helemaal niet meer op mezelf wil, en dat is ook weer niet waar. Maar het vliegt me soms wel aan nu het ook echt gaat gebeuren. Ik zie dan alleen maar beren op de weg, terwijl dat misschien nergens voor nodig is.
Ik heb de muren geverfd, er is hier en daar wat behangen en op dit moment gaat het opeens best vlot. Leuk, zou je denken. Ja, is het ook. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het alleen maar hosanna is. Ik kan er aardig van in paniek raken vanbinnen. Ik heb dat nog niet verteld aan mijn naaste familie, althans niet echt. Als ik dat doe dan denken ze meteen dat ik helemaal niet meer op mezelf wil, en dat is ook weer niet waar. Maar het vliegt me soms wel aan nu het ook echt gaat gebeuren. Ik zie dan alleen maar beren op de weg, terwijl dat misschien nergens voor nodig is.
vrijdag 15 september 2017 om 10:07
Er is niet echt een concreet probleem. Ik vraag me op die momenten gewoon af of ik het wel prettig ga vinden en zo. Of ik het allemaal wel goed op orde krijg. Dat vooral. Ik maak me er niet druk om dat ik dan alleen ga zijn, dat is het in elk geval niet. Ik ben graag op mezelf.
Spannend is denk ik het juiste woord, ja. Mijn gevoel slingert een beetje heen en weer tussen dat ik het hartstikke tof vind, maar ook hartstikke spannend. Beetje suf, denk ik dan, op mijn leeftijd... maar het zij zo.
Ik heb altijd bij mijn ouders gewoond. Door verschillende omstandigheden is dat zo gelopen.
vrijdag 15 september 2017 om 10:14
Toen ik op mezelf ging wonen vond ik dat in elk geval heel lastig. Ik was 24 toen ik op mezelf ging, overigens. En ik heb het eerste jaar heel veel moeite gehad met aanpassen aan de situatie. Ik was bij elke grote gebeurtenis (verjaardag, kerst, oud en nieuw etc.) verdrietig, omdat ik het niet voor elkaar kreeg om alles zo te doen zoals het bij ons thuis ging. Inmiddels heb ik dat wat los kunnen laten. Wij zijn nu een eigen gezinnetje met eigen gewoontes geworden. Maar die gewoontes vanaf 0 opbouwen, dat vond ik erg lastig.
vrijdag 15 september 2017 om 10:18
De stap naar het onbekende inderdaad. Ik ben niet zo van de veranderingen. Ik raak al van mijn padje als er 's morgens een verandering in mijn ochtendritueel zit. Als ik een stap daarin mis, is de kans groot dat ik van alles vergeten ga...
Op jezelf gaan wonen is in mijn ogen een héél grote verandering. Ik weet gewoon niet hoe ik dat ga ervaren. Ik kan me er maar moeilijk een voorstelling bij maken.
Op jezelf gaan wonen is in mijn ogen een héél grote verandering. Ik weet gewoon niet hoe ik dat ga ervaren. Ik kan me er maar moeilijk een voorstelling bij maken.
vrijdag 15 september 2017 om 11:23
Bij mij ging dat in het verleden geleidelijk aan. Eerst in een woongroep van 4, toen van 2 (dus met één andere), en toen alleen. Dat laatste is alweer 7 jaar geleden. Ik maakte in het begin zorgen over de financiën want het financiële plaatje is in een woonvorm anders dan als je ambulant woont in een huurappartement of geheel zelfstandig.
Maar je kunt je ouders af en toe om hulp vragen. Of zij geven adviezen. In geval van administratie kun je nog altijd hier om hulp vragen, of in de Geld & Recht-pijler van dit forum. Ik heb een heel groot Excel-bestand gemaakt van mijn financiële administratie.
Belangrijk is dat je de structuur vasthoudt. Op vaste tijden schoonmaken, koken, naar de administratie kijken, kijken naar de post (Wordt er van mij actie verwacht? Zo ja, wat dan?).
World of Warcraft: Legion
vrijdag 15 september 2017 om 12:18
Heel herkenbaar fifi, maar misschien kan je van deze post een beetje op je gemak komen. Mijn goede daad van de dag haha.
Verhuizen is k*t maar verhuisd zijn is tof. Je moet er even doorheen zeg maar, het begint natuurlijk al met het gedoe van meubels uitzoeken, in elkaar zetten, schilderen, de vloer, etc. etc. Op het moment dat de daadwerkelijke verplaatsing van spullen heeft plaatsgevonden dan heb je iig het ergste gehad. Dan is het alleen nog maar het gedoe van alles moet een vaste plek vinden. Terwijl je er woont ga je weer nieuwe routines ontwikkelen, dat kan aardig snel gebeuren, ik neem aan dat je wel wat standaard blue prints hebt in je hoofd van wanneer je wil douchen, slapen, tandenpoetsen etc. No worries about that.
Ik weet niet hoeveel geld je hebt natuurlijk, maar als huishouden niet je ding is zou ik gaan voor een schoonmaakster. Ikzelf heb bijvoorbeeld een hekel aan het schoonmaken van bijvoorbeeld de badkamer. Ik krijg het nooit perfect schoon en dat ergert me dan en ik heb het continu in mijn hoofd rondzeuren dat het echt wel weer eens tijd is voor schoonmaken van dit of dat. Heel erg irritant is dat. Misschien dat je daar zelfs een speciaal potje geld van de overheid daarvoor kan inzetten aangezien je een autist bent.
Ook voor boodschappen, administratie en dat soort dingen zul je wel snel een routine vinden die het beste bij je past. Als ik nu zo rondkijk in het huis bij mijn ouders (ik ben even in NL) dan denk ik ook hoe kun je zo leven. Mijn stiefpa heeft de benedenverdieping wel op orde maar als ik dan kijk in de badkamer en toevallig dan in hun slaapkamer (ik zocht een rugzak om te lenen) dan denk ik: hoeveel soorten douchegel, aftershave en dat soort dingen kun je hebben. Ik zou daar dus helemaal van in de stress raken. Daarom heb ik denk ik ook een klein huis, dat is qua troep te managen.
Nu ik in NL ben heb ik ook weer enorm veel stress, ik ben al aan mijn 2e koortslip toe zeg maar. Ik zit continu met het verslepen van bagage, wat neem ik waar mee heen, past het wel in mijn tas, plannen die continu worden gewijzigd. Maar goed, ik heb mijn moeder en mijn oma een plezier gedaan om hun te bezoeken. Echt communiceren kan je niet met hun en dus zit je je tijd uit. Savonds laad ik dan op door de boeken van Prof. Spek te lezen die ik heb gekregen voor mijn verjaardag. Ben net begonnen te lezen in het mindfullnessboek.
Ik ben overigens blij dat het weer hier ontzettend belabberd is, dat maakt het terugkeren naar mijn Caribische rots weer een stuk aantrekkelijker haha. Krijgen het wel druk met de slachtoffers van st. Maarten.
Verhuizen is k*t maar verhuisd zijn is tof. Je moet er even doorheen zeg maar, het begint natuurlijk al met het gedoe van meubels uitzoeken, in elkaar zetten, schilderen, de vloer, etc. etc. Op het moment dat de daadwerkelijke verplaatsing van spullen heeft plaatsgevonden dan heb je iig het ergste gehad. Dan is het alleen nog maar het gedoe van alles moet een vaste plek vinden. Terwijl je er woont ga je weer nieuwe routines ontwikkelen, dat kan aardig snel gebeuren, ik neem aan dat je wel wat standaard blue prints hebt in je hoofd van wanneer je wil douchen, slapen, tandenpoetsen etc. No worries about that.
Ik weet niet hoeveel geld je hebt natuurlijk, maar als huishouden niet je ding is zou ik gaan voor een schoonmaakster. Ikzelf heb bijvoorbeeld een hekel aan het schoonmaken van bijvoorbeeld de badkamer. Ik krijg het nooit perfect schoon en dat ergert me dan en ik heb het continu in mijn hoofd rondzeuren dat het echt wel weer eens tijd is voor schoonmaken van dit of dat. Heel erg irritant is dat. Misschien dat je daar zelfs een speciaal potje geld van de overheid daarvoor kan inzetten aangezien je een autist bent.
Ook voor boodschappen, administratie en dat soort dingen zul je wel snel een routine vinden die het beste bij je past. Als ik nu zo rondkijk in het huis bij mijn ouders (ik ben even in NL) dan denk ik ook hoe kun je zo leven. Mijn stiefpa heeft de benedenverdieping wel op orde maar als ik dan kijk in de badkamer en toevallig dan in hun slaapkamer (ik zocht een rugzak om te lenen) dan denk ik: hoeveel soorten douchegel, aftershave en dat soort dingen kun je hebben. Ik zou daar dus helemaal van in de stress raken. Daarom heb ik denk ik ook een klein huis, dat is qua troep te managen.
Nu ik in NL ben heb ik ook weer enorm veel stress, ik ben al aan mijn 2e koortslip toe zeg maar. Ik zit continu met het verslepen van bagage, wat neem ik waar mee heen, past het wel in mijn tas, plannen die continu worden gewijzigd. Maar goed, ik heb mijn moeder en mijn oma een plezier gedaan om hun te bezoeken. Echt communiceren kan je niet met hun en dus zit je je tijd uit. Savonds laad ik dan op door de boeken van Prof. Spek te lezen die ik heb gekregen voor mijn verjaardag. Ben net begonnen te lezen in het mindfullnessboek.
Ik ben overigens blij dat het weer hier ontzettend belabberd is, dat maakt het terugkeren naar mijn Caribische rots weer een stuk aantrekkelijker haha. Krijgen het wel druk met de slachtoffers van st. Maarten.
vrijdag 15 september 2017 om 14:57
vrijdag 15 september 2017 om 20:53
Ik ging op 26e op mezelf, was er wel aan toe. Van mijn moeder had ik nog niet weg gehoeven. Zij trok in dezelfde periode bij mijn stiefvader in. Hij wilde niet weg uit de polder. Zij gaf haar huis voor hem op. Daar heeft ze wel eens spijt van, ze woont liever tussen de mensen. Zou ik nooit doen, mijn huis opgeven voor een ander. Als ik nog thuis had blijven wonen had ze waarschijnlijk haar huis langer aan gehouden.
Ik vond het best spannend, op mezelf gaan, maar het voelde eigenlijk bijna gelijk goed. Lekker rustig vooral. Geen onverwachts bezoek meer, zelf bepalen wie ik binnen laat, niet thuiskomen in een huis vol buurkinderen. Voor de klussen heb ik wel hulp gekregen van familie en vrienden. Nu sta ik ingeschreven bij de Woningbouw voor een ander huisje. Ik wil meer kamers en een kleinere tuin. Nu zie ik weer erg tegen het verhuizen en alles wat daarbij komt kijken. Maar het verhuisd zijn daar kijk ik echt naar uit. Wat dingen anders aanpakken. Meer naar het gemak kijken dan naar het mooie.
Ik vond het best spannend, op mezelf gaan, maar het voelde eigenlijk bijna gelijk goed. Lekker rustig vooral. Geen onverwachts bezoek meer, zelf bepalen wie ik binnen laat, niet thuiskomen in een huis vol buurkinderen. Voor de klussen heb ik wel hulp gekregen van familie en vrienden. Nu sta ik ingeschreven bij de Woningbouw voor een ander huisje. Ik wil meer kamers en een kleinere tuin. Nu zie ik weer erg tegen het verhuizen en alles wat daarbij komt kijken. Maar het verhuisd zijn daar kijk ik echt naar uit. Wat dingen anders aanpakken. Meer naar het gemak kijken dan naar het mooie.
