Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
zaterdag 16 september 2017 om 04:40
Ik denk dat verhuizen altijd spannend is, en al helemaal wanneer je de overstap maakt van inwonen bij ouders naar alleen wonen. Bedenk je maar dat het een stap is die de meesten van ons vroeg of laat toch eens zetten, en dat zo'n verandering op latere leeftijd ook betekent dat je wat meer levenservaring hebt. Sta je misschien toch wat steviger in je schoenen dan wanneer je op je achttiende uit huis gegaan was.
Ook het feit dat je alvast van jezelf weet dat je goed alleen kan zijn is in dit geval positief. Je hebt immers ook van die hyperactieve types die al snel tegen de muren oplopen als ze eens een avondje alleen thuis zijn. Ik frons toch altijd even m'n wenkbrauwen bij zo'n 'hellep, ik heb m'n vriend al twee dagen niet meer gezien en nu ben ik zo eenzaa-haam!'-topic.
Hou ons maar op de hoogte van het vervolg, ben benieuwd.
Ook het feit dat je alvast van jezelf weet dat je goed alleen kan zijn is in dit geval positief. Je hebt immers ook van die hyperactieve types die al snel tegen de muren oplopen als ze eens een avondje alleen thuis zijn. Ik frons toch altijd even m'n wenkbrauwen bij zo'n 'hellep, ik heb m'n vriend al twee dagen niet meer gezien en nu ben ik zo eenzaa-haam!'-topic.
Hou ons maar op de hoogte van het vervolg, ben benieuwd.
maandag 18 september 2017 om 17:40
Eens met Biobitch: de periode vóór de verhuizing is het meest vervelend. Eenmaal verhuisd wordt het simpeler. Nieuwe routines m.b.t. vaste plekken voor de dingen en zo, maar ook vind ik het handig om z.s.m. een routine in de supermarkt te hebben (en bijvoorbeeld de weg naar je werk).
Ik ben heel vaak verhuisd en inmiddels doet het me weinig meer. Ik vind het heerlijk om heel veel weg te gooien bij een verhuizing.
Ik ben heel vaak verhuisd en inmiddels doet het me weinig meer. Ik vind het heerlijk om heel veel weg te gooien bij een verhuizing.
dinsdag 19 september 2017 om 04:11
Ik probeer even wat meningen te sprokkelen. We weten dat banken er doorgaans niet happig op zijn geld te lenen aan mensen die geen vast contract hebben. Dat heb ik dus niet, ben werkloos. Wel heb ik hier in België een redelijk gewaarborgd inkomen uit een uitkering, enigszins vergelijkbaar met wat in NL Wajong is.
Omdat ik me zorgen maak over m'n woonmogelijkheden later, speel ik met de gedachte bij de bank te informeren of ze me op basis van die uitkering toch geen lening willen geven. Voldoende voor een huis zal wel niet lukken (daarvoor wilden ze niet eens voldoende lenen op basis van het loon dat ik eens noemde toen ik nog werkte) maar heel misschien wel voor een grond. (Idee zou dan zijn: bij ouders blijven tot grond is afbetaald, en daarna nieuwe lening voor klein huisje.)
Dat zou wel betekenen dat ik mijn eigen bank meld dat ik autisme heb, en dat kunnen ze nu net gebruiken om geen lening te geven. Heb daarom ook die speciale uitkering altijd bij een andere bank laten storten.
Ideeën? Tips? Meningen?
Ga me misschien toch ook eens aanmelden bij wat meer gespecialiseerde autismefora, misschien zitten daar meer Belgen... Niets tegen jullie hé, maar wat een bank in NL doet is niet noodzakelijk hetzelfde als wat er in België gebeurt.
Omdat ik me zorgen maak over m'n woonmogelijkheden later, speel ik met de gedachte bij de bank te informeren of ze me op basis van die uitkering toch geen lening willen geven. Voldoende voor een huis zal wel niet lukken (daarvoor wilden ze niet eens voldoende lenen op basis van het loon dat ik eens noemde toen ik nog werkte) maar heel misschien wel voor een grond. (Idee zou dan zijn: bij ouders blijven tot grond is afbetaald, en daarna nieuwe lening voor klein huisje.)
Dat zou wel betekenen dat ik mijn eigen bank meld dat ik autisme heb, en dat kunnen ze nu net gebruiken om geen lening te geven. Heb daarom ook die speciale uitkering altijd bij een andere bank laten storten.
Ideeën? Tips? Meningen?
Ga me misschien toch ook eens aanmelden bij wat meer gespecialiseerde autismefora, misschien zitten daar meer Belgen... Niets tegen jullie hé, maar wat een bank in NL doet is niet noodzakelijk hetzelfde als wat er in België gebeurt.
dinsdag 19 september 2017 om 06:20
O ja, goeie vraag.
De situatie van mijn ouders is behoorlijk rooskleurig (hoe gaat dat, twee mensen die hun leven lang keurig werk gehad hebben en die van een generatie zijn die het op financieel vlak een stuk makkelijker had) maar helaas zie je ook bij beiden autistische kenmerken. Geld beheren wordt voornamelijk door mijn vader gedaan, en het wil maar niet lukken hem het belang van wonen te doen inzien. Met dramatische gevolgen natuurlijk: ik roep al sinds 2000 (toen ik zelf nog op de middelbare school zat!) dat hij beter wat spaargeld in een of andere vorm van vastgoed zou steken, en als hij toen voor mijn broer en mezelf twee bouwgronden gekocht had dan was er nu geen vuiltje aan de lucht geweest. Had aan de prijzen van toen ook prima gekund.
Inmiddels zijn die gronden echter grofweg maal drie gegaan en is het allemaal oneindig veel moeilijker geworden. Ik ken niet exact de financiële situatie van mijn ouders, maar of ze aan de huidige prijzen zomaar twee gronden zouden kunnen bekostigen? Hmm... Maar goed, dat gebeurt dus toch niet. Achteraf gezien ben ik veel te lang blijven geloven in de belofte dat ze wel iets zouden regelen. Heel erg veel gepraat, maar als je dat even wegdenkt en gewoon kijkt naar wat er in die zeventien jaar gebeurd is, dan zie je: niets.
Om je een idee te geven, op een bepaald ogenblik wilden ze een kleine verbouwing laten uitvoeren. Wat isolatie, een deur, twee ramen, een gipswand en wat leidingen. Hebben ze vier en een half jaar over nagedacht, en is uiteindelijk uitgevoerd in twee fases, met een tussenperiode van anderhalf jaar. Dat gedrag maak ik nu al dertig jaar mee. Word je op den duur wel moe van hoor.
Ik stelde voor op z'n minst het lichte werk van die verbouwing zelf te doen. Mocht niet... omdat het dan te lang zou duren.
De situatie van mijn ouders is behoorlijk rooskleurig (hoe gaat dat, twee mensen die hun leven lang keurig werk gehad hebben en die van een generatie zijn die het op financieel vlak een stuk makkelijker had) maar helaas zie je ook bij beiden autistische kenmerken. Geld beheren wordt voornamelijk door mijn vader gedaan, en het wil maar niet lukken hem het belang van wonen te doen inzien. Met dramatische gevolgen natuurlijk: ik roep al sinds 2000 (toen ik zelf nog op de middelbare school zat!) dat hij beter wat spaargeld in een of andere vorm van vastgoed zou steken, en als hij toen voor mijn broer en mezelf twee bouwgronden gekocht had dan was er nu geen vuiltje aan de lucht geweest. Had aan de prijzen van toen ook prima gekund.
Inmiddels zijn die gronden echter grofweg maal drie gegaan en is het allemaal oneindig veel moeilijker geworden. Ik ken niet exact de financiële situatie van mijn ouders, maar of ze aan de huidige prijzen zomaar twee gronden zouden kunnen bekostigen? Hmm... Maar goed, dat gebeurt dus toch niet. Achteraf gezien ben ik veel te lang blijven geloven in de belofte dat ze wel iets zouden regelen. Heel erg veel gepraat, maar als je dat even wegdenkt en gewoon kijkt naar wat er in die zeventien jaar gebeurd is, dan zie je: niets.
Om je een idee te geven, op een bepaald ogenblik wilden ze een kleine verbouwing laten uitvoeren. Wat isolatie, een deur, twee ramen, een gipswand en wat leidingen. Hebben ze vier en een half jaar over nagedacht, en is uiteindelijk uitgevoerd in twee fases, met een tussenperiode van anderhalf jaar. Dat gedrag maak ik nu al dertig jaar mee. Word je op den duur wel moe van hoor.
Ik stelde voor op z'n minst het lichte werk van die verbouwing zelf te doen. Mocht niet... omdat het dan te lang zou duren.
woensdag 20 september 2017 om 08:40
Ik denk dat het goed is om in België nader te informeren naar mogelijkheden, Vlaamse Vink. Als het om Nederland gaat, zou je op basis van een Wajong geen lening kunnen krijgen. De inkomenseisen zijn strenger geworden, omdat er te veel mensen in de problemen komen wanneer zij hun (hoge) hypotheeklasten niet kunnen voldoen.
Het spijt me om te horen hoe ingewikkeld je ouders/vader is op financieel gebied. Of wellicht vooral op het gebied van knopen doorhakken, of beide. Lijkt me heel lastig en frustrerend.
Het spijt me om te horen hoe ingewikkeld je ouders/vader is op financieel gebied. Of wellicht vooral op het gebied van knopen doorhakken, of beide. Lijkt me heel lastig en frustrerend.
woensdag 20 september 2017 om 12:34
Ja tuurlijk! Eindelijk (h)erkenning!
woensdag 20 september 2017 om 13:31
In dat geval: hartelijk gefeliciteerd!
woensdag 20 september 2017 om 15:43
Nou, ik moest wel even slikken toen ik "klassiek autisme" te horen kreeg...redbulletje schreef: ↑20-09-2017 15:05Wie was er ook blij met z'n officiele diagnose en wie juist niet?
Overigens zou ik volgens de oude DSM4 idd onder Asperger zijn gevallen. Altijd leuk om gelijk te krijgen
Maar goed, uiteindelijk was het wel fijn dat er dus blijkbaar een oorzaak was voor mijn voortdurende worstelingen.
Ondertussen vind ik die diagnose niet zo heel erg belangrijk meer (en soms vraag ik me af of hij wel terecht gesteld is en of het niet bijvoorbeeld HB had moeten zijn). Het is wel fijn om dingen uit te leggen, maar om me te ontwikkelen vind ik het belangrijker om te kijken naar wat mijn echte kernprobleem is en daar aan te werken. Dan is de diagnose autisme even wat ondergeschikt (hoewel dat autisme wel een belangrijke invloed kan hebben gehad op de totstandkoming van mijn huidige kernprobleem: laag zelfbeeld).
Anyway, gefeliciteerd met je uitslag. Hopelijk helpt het bij het vinden van de juiste handvaten/hulp.
woensdag 20 september 2017 om 15:59
Ik was ook blij. Dingen waar ik steeds tegenaan liep waren niet mijn schuld. Ik was niet onwillig en lui, zoals vaak beweerd werd.redbulletje schreef: ↑20-09-2017 15:05Wie was er ook blij met z'n officiele diagnose en wie juist niet?
Overigens zou ik volgens de oude DSM4 idd onder Asperger zijn gevallen. Altijd leuk om gelijk te krijgen
woensdag 20 september 2017 om 18:45
woensdag 20 september 2017 om 19:03
Ik was eerst vooral verbaasd.redbulletje schreef: ↑20-09-2017 15:05Wie was er ook blij met z'n officiele diagnose en wie juist niet?
Overigens zou ik volgens de oude DSM4 idd onder Asperger zijn gevallen. Altijd leuk om gelijk te krijgen
Nu ben ik blij/opgelucht ermee.
Ik val ook onder Asperger volgens mij.
donderdag 21 september 2017 om 10:26
Precies dit.hondenmens schreef: ↑20-09-2017 15:59Ik was ook blij. Dingen waar ik steeds tegenaan liep waren niet mijn schuld. Ik was niet onwillig en lui, zoals vaak beweerd werd.
En ook op mijn werk is er meer begrip.
vrijdag 22 september 2017 om 16:11
Eens met bovenstaande.vlaamsevink schreef: ↑20-09-2017 18:45Gefeliciteerd dan maar hé, bulletje.
Ik vind zo'n diagnose wel een soort 'verontschuldiging' voor dingen die je minder goed doet. Aan de andere kant loop ik vaak tegen mensen aan die hun eigen ideeën over autisme op mij projecteren, en daar ben ik dan weer minder blij mee. Gemengde gevoelens, dus.
Ik heb er een hekel aan wanneer mensen met autisme (of de mensen in hun omgeving) alles wijten aan hun autisme. Dat zou wel lekker makkelijk zijn, maar is niet altijd aan de orde.
Verder vind ik het heel ergerlijk wanneer mensen steeds maar blijven ontkennen dat ik autist ben. Het schijnt echt zo moeilijk te zijn om dat te geloven. Het maakt in feite niet uit, maar ik ervaar het toch wel eens als een ontkenning van wie ik ook ben en van zaken waar ik echt veel moeite mee heb en die mij belemmeren, of veel te veel kosten om mij 'maar overheen te zetten'.
donderdag 28 september 2017 om 04:05
Blij niet, opgelucht een beetje wel. Had al zoveel gezeik gehad met werk enzo in mijn leven en toen dacht ik het gevonden te hebben in add en dat was het niet, nu had ik een verklaring maar had het graag eerder geweten... Dan had ik misschien andere keuzes gemaakt in het leven.redbulletje schreef: ↑20-09-2017 15:05Wie was er ook blij met z'n officiele diagnose en wie juist niet?
Overigens zou ik volgens de oude DSM4 idd onder Asperger zijn gevallen. Altijd leuk om gelijk te krijgen
Ik kwam in dit autismemolentje terecht doordat ik na 17 jaar met een lichamelijke kwaal struggelen nog steeds niet verder kwam na weer eens opnieuw doorgelicht worden. Ik denk dat ik in het begin vooral geirriteerd was door het feit dat deze diagnose nog steeds niks heeft opgeleverd voor mijn kwaal. En dat ze bij dat onderzoek bij add ook geen andere diagnose hebben gegeven maar een "als je een issue blijft houden met dingen moet je maar naar je studentenpsycholoog". Heb qua werkprestaties nog het meest gehad aan neurofeedback maar ook daar hebben ze nooit aan diagnoses gedacht behalve "borderline achtige trekjes" (ze hadden een rapport opgevraagd daar stond in waarom ik daar was wn wat voor behandeling ze hadden gegeven).
Dus dat
zondag 1 oktober 2017 om 08:26
Sorry mijn beste, maar ondertussen zorgen je ouders al die tijd wel voor een dak boven je hoofd, welke stappen heb je in tussentijd zelf gezet?vlaamsevink schreef: ↑19-09-2017 06:20.... Achteraf gezien ben ik veel te lang blijven geloven in de belofte dat ze wel iets zouden regelen. Heel erg veel gepraat, maar als je dat even wegdenkt en gewoon kijkt naar wat er in die zeventien jaar gebeurd is, dan zie je: niets.
...
Over je concrete vraag: je kunt in principe een hypotheeklening krijgen op basis van een uitkering. Belangrijkste vragen daarbij zijn hoe bestendig je uitkering is en hoeveel je eigen inbreng bedraagt. Mogelijks is het beter voor jou om een tijd iets te gaan huren zodat je uitkering opgetrokken wordt naar alleenstaande ipv samenwonende.
Algemeen mag je aannemen dat de banken hier de 1/3 regel hanteren zolang de netto-inkomsten de 3000 euro niet overschrijden (daarboven zijn ze soepeler).
Eventueel is de Vlaamse woonlening interessant voor jou, misschien kan iemand van het vaph jou daarover meer info over geven.
Veel succes.
zondag 1 oktober 2017 om 12:29
Heb het hier wel vaker over gehad; toch moet wil ik het hierbij toch weer kenbaar gaan maken.
De laatste ca 15 a 17 jaar heb ik erg veel problemen ondervonden met vriendschappen die niet (meer) goed voelden voor mij.
Het gebeurde steeds meer dat de klik verdween en dat het me begon te benauwen/beklemmen, irriteren, een negatief gevoel gaf etc.
Regelmatig was het ook zo, dat de andere partij dit helemaal niet zo ervoer.
Dat gaf me dan een machteloos gevoel en ik vond het dan ook moeilijk om kenbaar te maken dat ik op den duur niet meer verder wilde.
Het was altijd weer buitengewoon moeilijk om kenbaar te maken dat het contact voor mij niet goed voelde.
Alsof het leek dat ik over een soort van houdbaarheid heen gekomen was.
Op een gegeven moment leek de basis (draagvlak) weg om nog langer met diegene(n) om te gaan.
Buitengewoon frustrerend en ik voelde me gedwongen om keuzes te maken, die ik eigenlijk liever niet wilde maken.
Je kunt het gevoel hebben dat je in een soort van vicieuze cirkel blijft hangen, niet meer verder komt met desbetreffende(n), op een punt komt dat je duidelijkheid moet gaan geven.
Het kan gaan frustreren, benauwen etc en het kan je leven gaan beheersen.
Breken is dan een optie; hoewel dit bijzonder pijnlijk kan zijn; voor beide partijen.
Het kan me erg blijven achtervolgen.
Voel me er vaak erg machteloos bij.
Wil me niet gaan verschuilen achter ASS (en/of ADD); het is echter zeer lastig om hier grip op te krijgen en om er goed mee om te kunnen gaan.
De laatste ca 15 a 17 jaar heb ik erg veel problemen ondervonden met vriendschappen die niet (meer) goed voelden voor mij.
Het gebeurde steeds meer dat de klik verdween en dat het me begon te benauwen/beklemmen, irriteren, een negatief gevoel gaf etc.
Regelmatig was het ook zo, dat de andere partij dit helemaal niet zo ervoer.
Dat gaf me dan een machteloos gevoel en ik vond het dan ook moeilijk om kenbaar te maken dat ik op den duur niet meer verder wilde.
Het was altijd weer buitengewoon moeilijk om kenbaar te maken dat het contact voor mij niet goed voelde.
Alsof het leek dat ik over een soort van houdbaarheid heen gekomen was.
Op een gegeven moment leek de basis (draagvlak) weg om nog langer met diegene(n) om te gaan.
Buitengewoon frustrerend en ik voelde me gedwongen om keuzes te maken, die ik eigenlijk liever niet wilde maken.
Je kunt het gevoel hebben dat je in een soort van vicieuze cirkel blijft hangen, niet meer verder komt met desbetreffende(n), op een punt komt dat je duidelijkheid moet gaan geven.
Het kan gaan frustreren, benauwen etc en het kan je leven gaan beheersen.
Breken is dan een optie; hoewel dit bijzonder pijnlijk kan zijn; voor beide partijen.
Het kan me erg blijven achtervolgen.
Voel me er vaak erg machteloos bij.
Wil me niet gaan verschuilen achter ASS (en/of ADD); het is echter zeer lastig om hier grip op te krijgen en om er goed mee om te kunnen gaan.
zondag 1 oktober 2017 om 13:11
@Fun76: Mag ik vragen hoe die vriendschapen verbroken zijn? Ging je het gesprek aan, zeggen dat je niet meer wilde?
Bij mijn zijn de meeste vriendschappen verwaterd omdat mijn vriendinnen andere interesses kregen en andere levensfases in gingen. Dan hoorde ik niks of heel weinig meer van ze.
Eén vriendschap met een collega is stukgelopen door een ruzie. Een paar meningsverschillen waar we het niet over eens werden. Dingen die ik als iets kleins zie, maar voor haar een ramp zijn. We zijn nog steeds collega's, maar zeggen heel weinig tegen elkaar. Net het hoognodige over het werk. Nog niet eens elke week. Als we toevallig op hetzelfde moment bij elkaar staan om iets te pakken. Of als ik iets moet brengen wat zij moet nakijken. Dat voelt best raar als je daarvoor leuk met elkaar omging.
Onze ruzie ging volledig via de mail, er is geen woord over gesproken naar elkaar. Ze ging ineens claimerig doen en verwachtte dan ik belangrijke dingen voor mij opzij ging zetten voor haar. Dat deed ik niet en daardoor was ze erg gekwetst. Dan gaat het voor mij als verplichting voelen met haar om te gaan. Dat wil ik niet. Dat je even teleurgesteld ben oke. Maar er in blijven hangen en ook nog proberen collega's erin te betrekken om haar gelijk te krijgen. Dat vind ik gestoord gedrag. Met zulke mensen ga ik niet graag om. Jammer dat ik dit niet eerder wist. Ik kreeg het idee dat ze mijn enige vriendin wilde zijn. Toen we het eens over contacten hadden zei ze al dat ze geen behoefte heeft aan nieuwe mensen. Want het ging toch steeds mis en ze vond het al leuk dat wij elkaar hadden. Toen kreeg ik al een beetje bedenkingen. Die rol vind ik benauwend.
Bij mijn zijn de meeste vriendschappen verwaterd omdat mijn vriendinnen andere interesses kregen en andere levensfases in gingen. Dan hoorde ik niks of heel weinig meer van ze.
Eén vriendschap met een collega is stukgelopen door een ruzie. Een paar meningsverschillen waar we het niet over eens werden. Dingen die ik als iets kleins zie, maar voor haar een ramp zijn. We zijn nog steeds collega's, maar zeggen heel weinig tegen elkaar. Net het hoognodige over het werk. Nog niet eens elke week. Als we toevallig op hetzelfde moment bij elkaar staan om iets te pakken. Of als ik iets moet brengen wat zij moet nakijken. Dat voelt best raar als je daarvoor leuk met elkaar omging.
Onze ruzie ging volledig via de mail, er is geen woord over gesproken naar elkaar. Ze ging ineens claimerig doen en verwachtte dan ik belangrijke dingen voor mij opzij ging zetten voor haar. Dat deed ik niet en daardoor was ze erg gekwetst. Dan gaat het voor mij als verplichting voelen met haar om te gaan. Dat wil ik niet. Dat je even teleurgesteld ben oke. Maar er in blijven hangen en ook nog proberen collega's erin te betrekken om haar gelijk te krijgen. Dat vind ik gestoord gedrag. Met zulke mensen ga ik niet graag om. Jammer dat ik dit niet eerder wist. Ik kreeg het idee dat ze mijn enige vriendin wilde zijn. Toen we het eens over contacten hadden zei ze al dat ze geen behoefte heeft aan nieuwe mensen. Want het ging toch steeds mis en ze vond het al leuk dat wij elkaar hadden. Toen kreeg ik al een beetje bedenkingen. Die rol vind ik benauwend.
hondenmens wijzigde dit bericht op 01-10-2017 14:18
32.54% gewijzigd
zondag 1 oktober 2017 om 14:17
Dat was/is juist het probleem.hondenmens schreef: ↑01-10-2017 13:11@Fun76: Mag ik vragen hoe die vriendschapen verbroken zijn? Ging je het gesprek aan, zeggen dat je niet meer wilde?
Bij mijn zijn de meeste vriendschappen verwaterd omdat mijn vriendinnen andere interesses kregen en andere levensfases in gingen. Dan hoorde ik niks of heel weinig meer van ze.
Eén vriendschap met een collega is stukgelopen door een ruzie. Een paar meningsverschillen waar we het niet over eens werden. Dingen die ik als iets kleins zie, maar voor haar een ramp zijn. We zijn nog steeds collega's, maar ze zeggen heel weinig tegen elkaar. Net het hoognodige over het werk. Nog niet eens elke week. Als we toevallig op hetzelfde moment bij elkaar staan om iets te pakken. Of als ik iets moet brengen wat zij moet nakijken. Dat voelt best raar als je daarvoor leuk met elkaar omging. Maar nu ik deze kant van haar gezien heb, ben ik blij dat de vriendschap over is. Al denkt zij dat de vriendschap voor mij geen waarde had omdat ik niks gedaan had om het te herstellen. Nou, er viel gewoon niet met haar te praten. Wat ik ook zei, steeds weer verwijten. Dan denk ik op den duur ook: ze zoekt het maar uit.
Gesprekken hierin aangaan vind ik zeer moeilijk.
Doordat ik altijd vrij helder kan formuleren/schrijven deed ik dit vaak per brief of email.
Ben er steeds meer achter gekomen dat dit niet werkt en dat elk zinnetje als verkeerd opgevat kan worden.
In gesprekken kan ik echter 'van de kook' raken, druk/onrustig worden en daardoor boos en/of juist onduidelijk gaan worden.
Maar gesprekken zouden wel beter zijn (als ik rustig en zelfverzekerd zou blijven), dan schriftelijk oid.
Het laten verwateren vind ik helemaal lastig, omdat ik altijd bang was om diegene(n) tegen te komen oid en dan me te moeten verantwoorden, verdedigen etc.
Dan maar liever duidelijk geven (dan vermijden oid).
zondag 1 oktober 2017 om 16:57
Wel, van de zeventien jaar sinds de grote prijsstijgen in België begonnen zijn heb ik de eerste acht besteed aan hogere studies (want dat was echt nodig om later een beetje fatsoenlijk terecht te komen, werd me gezegd... en daar ben ik eerlijk gezegd zonder daar verder veel bij stil te staan maar vanuit gegaan) en de drie jaar die daarop volgden ben ik braaf gaan werken (want meteen iets kopen met nul euro op de bank is ook niet zo erg handig). Toen waren we zo langzamerhand op het punt gekomen dat thuis wonen en werken een wel erg moeilijke combinatie geworden was, en bleek dat mijn ouders tegen de prijzen zoals ze inmiddels geworden waren niet langer zin hadden om nog iets te ondernemen op het gebied van vastgoed. Zelf kon ik ook op dat ogenblik al niets meer wegens te weinig geld om zonder lening iets te kopen, en een vast contract heb ik nooit gehad waardoor ik qua leningen sowieso altijd uit de boot gevallen zou zijn.Valdemar_II schreef: ↑01-10-2017 08:26Sorry mijn beste, maar ondertussen zorgen je ouders al die tijd wel voor een dak boven je hoofd, welke stappen heb je in tussentijd zelf gezet?
Over je concrete vraag: je kunt in principe een hypotheeklening krijgen op basis van een uitkering. Belangrijkste vragen daarbij zijn hoe bestendig je uitkering is en hoeveel je eigen inbreng bedraagt. Mogelijks is het beter voor jou om een tijd iets te gaan huren zodat je uitkering opgetrokken wordt naar alleenstaande ipv samenwonende.
Algemeen mag je aannemen dat de banken hier de 1/3 regel hanteren zolang de netto-inkomsten de 3000 euro niet overschrijden (daarboven zijn ze soepeler).
Eventueel is de Vlaamse woonlening interessant voor jou, misschien kan iemand van het vaph jou daarover meer info over geven.
Veel succes.
Als ik op mezelf zou wonen dan zou ik ongeveer tweehonderd euro meer krijgen. Maar als je bedenkt dat je zelfs voor een appartement al makkelijk vijfhonderd euro per maand moet neertellen dan vrees ik dat de formule 'alleen gaan wonen om meer uitkering te krijgen' niet echt veel zoden aan de dijk zou zetten.
Inmiddels heb ik bij een eerste bank een gesprek gehad. Die willen alvast geen lening toestaan op basis van mijn uitkering (hoe bestendig die ook mag zijn) omdat ze daarop naar verluidt geen loonbeslag mogen leggen. Natuurlijk ga ik ook elders nog eens informeren, maar ik ben bang dat ik overal hetzelfde antwoord zal krijgen.
Wat een sociale lening betreft: daar heb ik al eens vluchtig naar gekeken, en ik vind het een beetje verwarrend.
Ik heb de indruk dat er verschillende stelsels naast elkaar bestaan en ik zit soms bij websites waarvan ik denk: gaat dit nu over hetzelfde als wat ik vijf minuten geleden googelde, of niet? Afijn, ik moet eens wat mailtjes sturen en kijken wat er geantwoord wordt. Een van de sites waarop ik terechtkwam vermeldde dat de waarde van het huis niet hoger mocht zijn dan 209 000 euro. Tja, daar doe je niet erg veel voor. Je kan er wel een heerlijk rustig hutje in de Ardennen voor kopen, maar met dank aan de separatisten is dat geen optie, want stelsel geldt alleen voor woningen in Vlaanderen. Tja. Overigens wel een goeie tip om het VAPH hiervoor eens te contacteren (voor de noorderburen die meelezen: het 'Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap'). Misschien hebben zij wat al die leningen betreft ergens een mannetje met een 'helicopterblik'.
De afgelopen dagen heb ik hier niet meer zo erg veel aan gedaan. Donderdag had ik nog een gesprek bij de bank, maar morgen moet ik weer eens naar de arbeidsbemiddeling en daar ben je dan toch weer zenuwachtig voor... daarom wacht ik liever even met bijkomende stresstoestanden tot dat weer achter de rug is.
