Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
zaterdag 1 oktober 2016 om 20:14
quote:[message=24465031,noline]
Vanochtend was er op radio 1 een gesprek met een vrouw die net een boek heeft geschreven over autisme
(...)
Verder vond ik haar behoorlijk stereotiep spreken over autisme.
(...)
De interviewer zei nog: De wereld van ouders stort natuurlijk in, als je kind deze diagnose krijgt.
Was ik daarvoor in de auto blijven zitten om te luisteren
Dat van die media is erg typisch vind ik. Griezelig weinig nuance bij reportages/nieuwsuitzendingen en dergelijke, en als er in een fictieprogramma een autist wordt opgevoerd dan is het pas echt erg. Geldt niet alleen voor autisme helaas, alles moet vooral heel erg dui-de-lijk zijn. Dus kiest men voor autisme gemakshalve voor die gevallen waarvan ook Mieke en Jan kunnen zien om wat voor mensen het gaat terwijl ze ondertussen de vaat doen, facebook checken en een kleine echtelijke ruzie uitvechten.
Het titelpersonage uit de Vlaamse fictiereeks Professor T. (die is nog niet tot Hilversum doorgesijpeld, geloof ik?) is een autist. Een paar keer per aflevering wordt de actie een paar seconden volledig stilgelegd om met dui-de-lij-ke close-ups te laten zien dat er bij hem iets niet helemaal in de haak is. Laten ze bijvoorbeeld zien hoe hij op lichamelijk contact reageert (hij heeft smetvrees). Maar ja, subtiliteit is bij moderne TV in het algemeen vaak ver te zoeken...
Vanochtend was er op radio 1 een gesprek met een vrouw die net een boek heeft geschreven over autisme
(...)
Verder vond ik haar behoorlijk stereotiep spreken over autisme.
(...)
De interviewer zei nog: De wereld van ouders stort natuurlijk in, als je kind deze diagnose krijgt.
Was ik daarvoor in de auto blijven zitten om te luisteren
Dat van die media is erg typisch vind ik. Griezelig weinig nuance bij reportages/nieuwsuitzendingen en dergelijke, en als er in een fictieprogramma een autist wordt opgevoerd dan is het pas echt erg. Geldt niet alleen voor autisme helaas, alles moet vooral heel erg dui-de-lijk zijn. Dus kiest men voor autisme gemakshalve voor die gevallen waarvan ook Mieke en Jan kunnen zien om wat voor mensen het gaat terwijl ze ondertussen de vaat doen, facebook checken en een kleine echtelijke ruzie uitvechten.
Het titelpersonage uit de Vlaamse fictiereeks Professor T. (die is nog niet tot Hilversum doorgesijpeld, geloof ik?) is een autist. Een paar keer per aflevering wordt de actie een paar seconden volledig stilgelegd om met dui-de-lij-ke close-ups te laten zien dat er bij hem iets niet helemaal in de haak is. Laten ze bijvoorbeeld zien hoe hij op lichamelijk contact reageert (hij heeft smetvrees). Maar ja, subtiliteit is bij moderne TV in het algemeen vaak ver te zoeken...
zaterdag 1 oktober 2016 om 20:20
quote:biobitch1984 schreef op 01 oktober 2016 @ 11:14:
Ik denk dat 'wij' nog best wel eens een blinde vlek kunnen hebben over hoe autistisch we lijken. Ik denk dat als ik mezelf op video terugxie dat ik dan wel schrik.
Ik voél me gewoon autistisch 'worden' bij mensen die weten dat ik het heb. Kan ik eigenlijk helemaal niet tegen. Kan er op dat moment ook vrij weinig aan doen, al besef ik dan wel wat er gaande is. Hopelijk valt het bij anderen mee, al vrees ik dat ook die anderen vaak detecteren dat er 'iets' is (pesterijen, me liever kwijt dan rijk zijn, dat soort dingen).
Toen ik een aantal jaren lang omringd werd door mensen die ik leuk vond, heb ik geprobeerd mezelf een beetje te 'normaliseren'. Daarna helaas weer wat mindere ervaringen gehad met de 'anderen' en ben er nu voorlopig wel weer klaar mee.
Ik denk dat 'wij' nog best wel eens een blinde vlek kunnen hebben over hoe autistisch we lijken. Ik denk dat als ik mezelf op video terugxie dat ik dan wel schrik.
Ik voél me gewoon autistisch 'worden' bij mensen die weten dat ik het heb. Kan ik eigenlijk helemaal niet tegen. Kan er op dat moment ook vrij weinig aan doen, al besef ik dan wel wat er gaande is. Hopelijk valt het bij anderen mee, al vrees ik dat ook die anderen vaak detecteren dat er 'iets' is (pesterijen, me liever kwijt dan rijk zijn, dat soort dingen).
Toen ik een aantal jaren lang omringd werd door mensen die ik leuk vond, heb ik geprobeerd mezelf een beetje te 'normaliseren'. Daarna helaas weer wat mindere ervaringen gehad met de 'anderen' en ben er nu voorlopig wel weer klaar mee.
zaterdag 1 oktober 2016 om 20:28
zaterdag 1 oktober 2016 om 20:35
quote:shisha schreef op 01 oktober 2016 @ 11:18:
In mijn beleving is er eigenlijk altijd maar 1 dag: deze.
(...)
Ik beleef de tijd nog steeds zoals kinderen het beleven, vandaar dat ik mezelf kinderlijk noem.
Laat dat vooruitdenken nu net iets zijn waar ik dan weer minder last van lijk te hebben. Wel nog steeds geen agenda, en dat brengt me bij je tweede punt.
Een agenda is een grotemensending, en daar ben ik zo niet voor. Ik heb in mijn tijd een hoop in het Academees geleuterd en vermoed dat ik vrij aardig voor mezelf zou kunnen zorgen, maar bij reacties op alledaagse dingen merk ik dat kinderlijke wel bij mezelf op. Grote mensen zijn vaak zo ernstig op momenten dat het niet hoeft. Een klantencontact met een kwinkslag, daar moest ik toch mee opletten want dat werd niet altijd gewaardeerd (door collega's of de leiding, klanten zelf leken het wel OK te vinden en bovendien schat je natuurlijk eerst bij zo'n klant in of hij wel een grapje kan hebben).
Op andere vlakken kunnen gewone mensen dan weer onbeschrijflijk kinderachtig zijn, en dat vindt iedereen dan 'normaal'. Denk maar aan al het gekonkel waarmee sommigen op een onaardige manier iets proberen te bereiken waarop ze niet noodzakelijk recht hebben. Van onrechtvaardigheid kan ik verschrikkeljk p*ssig worden. Schijnt ook een dingetje te zijn voor sommige autisten...
In mijn beleving is er eigenlijk altijd maar 1 dag: deze.
(...)
Ik beleef de tijd nog steeds zoals kinderen het beleven, vandaar dat ik mezelf kinderlijk noem.
Laat dat vooruitdenken nu net iets zijn waar ik dan weer minder last van lijk te hebben. Wel nog steeds geen agenda, en dat brengt me bij je tweede punt.
Een agenda is een grotemensending, en daar ben ik zo niet voor. Ik heb in mijn tijd een hoop in het Academees geleuterd en vermoed dat ik vrij aardig voor mezelf zou kunnen zorgen, maar bij reacties op alledaagse dingen merk ik dat kinderlijke wel bij mezelf op. Grote mensen zijn vaak zo ernstig op momenten dat het niet hoeft. Een klantencontact met een kwinkslag, daar moest ik toch mee opletten want dat werd niet altijd gewaardeerd (door collega's of de leiding, klanten zelf leken het wel OK te vinden en bovendien schat je natuurlijk eerst bij zo'n klant in of hij wel een grapje kan hebben).
Op andere vlakken kunnen gewone mensen dan weer onbeschrijflijk kinderachtig zijn, en dat vindt iedereen dan 'normaal'. Denk maar aan al het gekonkel waarmee sommigen op een onaardige manier iets proberen te bereiken waarop ze niet noodzakelijk recht hebben. Van onrechtvaardigheid kan ik verschrikkeljk p*ssig worden. Schijnt ook een dingetje te zijn voor sommige autisten...
zaterdag 1 oktober 2016 om 20:35
quote:Daremanda schreef op 01 oktober 2016 @ 16:10:
Ik voel me ook altijd veel jonger, ik ben 26 maar woon nog thuis (ga wel samenwonen over een paar maanden) en doe weinig 'grote mensen dingen' + ik ben 1e jaars student, ik ga gewoon elke dag met veel jongere mensen om.
Daarnaast heb ik niet het verantwoordelijkheidsbesef van een 26e jarige denk ik, maar daar loop ik al jaren tegenaan. Toen ik op mezelf woonde kon ik het wel maar het was wel heel erg lastig. Ik vind het heel moeilijk om naar een supermarkt te gaan en boodschappen te halen. Niet de boodschappen op zichzelf maar door het grote aanbod kan ik geen keuzes maken en raak ik verdwaald (soms zelfs letterlijk) tussen de schappen.
Nu doe ik boodschappen of met mijn moeder of zus of met mijn vriend en dat scheelt.
Dit!
Ik ben ook 26 en net zoals je zegt, ik heb inderdaad het verantwoordelijkheidsbesef van een 26 jarige niet. Ik denk ook niet dat ik nu een kind of wat zou moeten hebben. Dat zou grandioos fout gaan. Denk dat ik er ook snel op uitgekeken zou zijn zeg maar..
Boodschappen doen is hell, ik loop echt letterlijk te dralen in een supermarkt. Kan geen keuzes maken en weet niet wat te moeten eten. Ik kan echt een half uur over een paar boodschappen doen.
Ik ben vanuit het ouderlijk huis gaan samenwonen en trek me erg op aan mijn vriend. Mijn ouders vonden altijd dat ik eerst op mezelf moest, dat was goed voor mij. Maar ik wuifde dat weg onder het mom dat ik dat geldverspilling vond. Maar als ik er nu bij nadenk denk ik dat het echt zó fout zou gaan als ik alleen zou wonen. Geen avondeten? Mwoaaa, dan neem ik toch een boterham? Stofzuigen? Ach, niemand die er last van heeft. Heel fout, en ik besef het me ook, maar ik gok dat ik me er niet toe zou kunnen zetten.
Ik voel me ook altijd veel jonger, ik ben 26 maar woon nog thuis (ga wel samenwonen over een paar maanden) en doe weinig 'grote mensen dingen' + ik ben 1e jaars student, ik ga gewoon elke dag met veel jongere mensen om.
Daarnaast heb ik niet het verantwoordelijkheidsbesef van een 26e jarige denk ik, maar daar loop ik al jaren tegenaan. Toen ik op mezelf woonde kon ik het wel maar het was wel heel erg lastig. Ik vind het heel moeilijk om naar een supermarkt te gaan en boodschappen te halen. Niet de boodschappen op zichzelf maar door het grote aanbod kan ik geen keuzes maken en raak ik verdwaald (soms zelfs letterlijk) tussen de schappen.
Nu doe ik boodschappen of met mijn moeder of zus of met mijn vriend en dat scheelt.
Dit!
Ik ben ook 26 en net zoals je zegt, ik heb inderdaad het verantwoordelijkheidsbesef van een 26 jarige niet. Ik denk ook niet dat ik nu een kind of wat zou moeten hebben. Dat zou grandioos fout gaan. Denk dat ik er ook snel op uitgekeken zou zijn zeg maar..
Boodschappen doen is hell, ik loop echt letterlijk te dralen in een supermarkt. Kan geen keuzes maken en weet niet wat te moeten eten. Ik kan echt een half uur over een paar boodschappen doen.
Ik ben vanuit het ouderlijk huis gaan samenwonen en trek me erg op aan mijn vriend. Mijn ouders vonden altijd dat ik eerst op mezelf moest, dat was goed voor mij. Maar ik wuifde dat weg onder het mom dat ik dat geldverspilling vond. Maar als ik er nu bij nadenk denk ik dat het echt zó fout zou gaan als ik alleen zou wonen. Geen avondeten? Mwoaaa, dan neem ik toch een boterham? Stofzuigen? Ach, niemand die er last van heeft. Heel fout, en ik besef het me ook, maar ik gok dat ik me er niet toe zou kunnen zetten.
zaterdag 1 oktober 2016 om 20:46
quote:biobitch1984 schreef op 01 oktober 2016 @ 20:28:
Sinds ik in dat traject zit voel ik me ook met de dag autistischer worden hoor
Nu zie ik een cartoon met twee mannetjes voor me. Op de achtergrond een man in witte jas.
"Ze zeggen dat ik nog steeds niet gek ben..."
Wat je bericht over je oma betreft: mij is verteld dat de mate waarin autisme zich manifesteert in de loop der jaren wel wat meer of wat minder kan worden. Er is hoop!
Sinds ik in dat traject zit voel ik me ook met de dag autistischer worden hoor
Nu zie ik een cartoon met twee mannetjes voor me. Op de achtergrond een man in witte jas.
"Ze zeggen dat ik nog steeds niet gek ben..."
Wat je bericht over je oma betreft: mij is verteld dat de mate waarin autisme zich manifesteert in de loop der jaren wel wat meer of wat minder kan worden. Er is hoop!
zaterdag 1 oktober 2016 om 20:52
quote:ducktape schreef op 01 oktober 2016 @ 20:35:
[...]
Dit!
Ik ben ook 26 en net zoals je zegt, ik heb inderdaad het verantwoordelijkheidsbesef van een 26 jarige niet. Ik denk ook niet dat ik nu een kind of wat zou moeten hebben. Dat zou grandioos fout gaan. Denk dat ik er ook snel op uitgekeken zou zijn zeg maar..
Boodschappen doen is hell, ik loop echt letterlijk te dralen in een supermarkt. Kan geen keuzes maken en weet niet wat te moeten eten. Ik kan echt een half uur over een paar boodschappen doen.
Ik ben vanuit het ouderlijk huis gaan samenwonen en trek me erg op aan mijn vriend. Mijn ouders vonden altijd dat ik eerst op mezelf moest, dat was goed voor mij. Maar ik wuifde dat weg onder het mom dat ik dat geldverspilling vond. Maar als ik er nu bij nadenk denk ik dat het echt zó fout zou gaan als ik alleen zou wonen. Geen avondeten? Mwoaaa, dan neem ik toch een boterham? Stofzuigen? Ach, niemand die er last van heeft. Heel fout, en ik besef het me ook, maar ik gok dat ik me er niet toe zou kunnen zetten.
Ik heb sinds 3 weken mijn meubels en tafels weer eens afgesopt. Dat wilde ik daarvoor al, maar vond het steeds niet het goede moment. Dan weer te mooi weer, dan wil ik buiten iets doen. In de weekenden was er in de buurt iets te doen en ging liever dat doen. Koken doe ik wel elke dag, omdat mijn avondeten warm moet zijn. Anders voel ik me niet genoeg gevuld. Soms zou ik daar wel makkelijker in willen zijn. Dat het me niet uitmaakt.
Dat stukje over een kind is heel herkenbaar. Ik citeer het even omdat het met mijn volgende vraag daarmee te maken heeft. Iets waar ik me raar over voel.
Op mijn werk vertelde iemand dat ze op haar 41e nog een kind kreeg. Een nakomertje. Ongepland en ze zat er niet op te wachten. Toch wilde ze geen abortus, omdat ze dat moord vind. Iedereen die ik over dat onderwerp heb horen praten vind dat ook, in real life dan. Op internet niet.
En ik denk daar anders over. Als dat mij zou overkomen, zou ik voor een abortus kiezen. Voor mezelf en het kind. Maar ik voel ook niks bij de uitspraak: Het is een minimensje, daar houd je toch van? Of: Je beëindigt een leven als je abortus doet. Ik heb zoiets: wat je niet kent mis je niet. Niet geboren worden, niks weten. Ik durf het nooit te zeggen dat ik daar zo over denk.
Heb ik dan zo weinig inlevingsvermogen? Of is het dat ik gewoon weinig met mensen heb (de meeste mensen vind ik niet leuk), dus ook mini-mensjes.
Voor de duidelijkheid. Ik ben NIET zwanger en heb GEEN vriend. Het is puur hypothetisch.
Maar ik voel me een vreemde eend daarin en wil weten of Autisme deze denkwijze beïnvloedt.
[...]
Dit!
Ik ben ook 26 en net zoals je zegt, ik heb inderdaad het verantwoordelijkheidsbesef van een 26 jarige niet. Ik denk ook niet dat ik nu een kind of wat zou moeten hebben. Dat zou grandioos fout gaan. Denk dat ik er ook snel op uitgekeken zou zijn zeg maar..
Boodschappen doen is hell, ik loop echt letterlijk te dralen in een supermarkt. Kan geen keuzes maken en weet niet wat te moeten eten. Ik kan echt een half uur over een paar boodschappen doen.
Ik ben vanuit het ouderlijk huis gaan samenwonen en trek me erg op aan mijn vriend. Mijn ouders vonden altijd dat ik eerst op mezelf moest, dat was goed voor mij. Maar ik wuifde dat weg onder het mom dat ik dat geldverspilling vond. Maar als ik er nu bij nadenk denk ik dat het echt zó fout zou gaan als ik alleen zou wonen. Geen avondeten? Mwoaaa, dan neem ik toch een boterham? Stofzuigen? Ach, niemand die er last van heeft. Heel fout, en ik besef het me ook, maar ik gok dat ik me er niet toe zou kunnen zetten.
Ik heb sinds 3 weken mijn meubels en tafels weer eens afgesopt. Dat wilde ik daarvoor al, maar vond het steeds niet het goede moment. Dan weer te mooi weer, dan wil ik buiten iets doen. In de weekenden was er in de buurt iets te doen en ging liever dat doen. Koken doe ik wel elke dag, omdat mijn avondeten warm moet zijn. Anders voel ik me niet genoeg gevuld. Soms zou ik daar wel makkelijker in willen zijn. Dat het me niet uitmaakt.
Dat stukje over een kind is heel herkenbaar. Ik citeer het even omdat het met mijn volgende vraag daarmee te maken heeft. Iets waar ik me raar over voel.
Op mijn werk vertelde iemand dat ze op haar 41e nog een kind kreeg. Een nakomertje. Ongepland en ze zat er niet op te wachten. Toch wilde ze geen abortus, omdat ze dat moord vind. Iedereen die ik over dat onderwerp heb horen praten vind dat ook, in real life dan. Op internet niet.
En ik denk daar anders over. Als dat mij zou overkomen, zou ik voor een abortus kiezen. Voor mezelf en het kind. Maar ik voel ook niks bij de uitspraak: Het is een minimensje, daar houd je toch van? Of: Je beëindigt een leven als je abortus doet. Ik heb zoiets: wat je niet kent mis je niet. Niet geboren worden, niks weten. Ik durf het nooit te zeggen dat ik daar zo over denk.
Heb ik dan zo weinig inlevingsvermogen? Of is het dat ik gewoon weinig met mensen heb (de meeste mensen vind ik niet leuk), dus ook mini-mensjes.
Voor de duidelijkheid. Ik ben NIET zwanger en heb GEEN vriend. Het is puur hypothetisch.
Maar ik voel me een vreemde eend daarin en wil weten of Autisme deze denkwijze beïnvloedt.
zaterdag 1 oktober 2016 om 21:30
Geen idee of dat met autisme te maken heeft. Ik had ook nooit iets met de kinderen van anderen, geen idee hoe ik daar mee om moest gaan, wat ik mocht en wat niet (want stel dat ik iets zou doen waar de ouders het niet mee eens zouden zijn).
Nu heb ik zelf een kind en daar ben ik (meestal) ook heel erg blij mee. Maar voel nog steeds een 'gat' richting andere kinderen. Wel ietsje minder groot, maar het voelt nog steeds raar.
Ik dacht ook altijd 'vrij makkelijk' over abortus. Maar ik denk dat je er pas echt iets over kan zeggen wanneer je daadwerkelijk in die situatie zit (Yep, heel cliché).
Verder hecht ik heel erg aan spullen en minder/niet aan mensen... kan dan ook helemaal overstuur raken wanneer iets kapot gaat. Ik kan er sowieso helemaal niet tegen wanneer dingen niet doen wat ze zouden moeten doen (geen internet, dwarsliggende computer etc.).
Verder herken ik veel in wat jullie schrijven over je niet je eigen leeftijd/'kinderlijk' voelen. Ook het gebrek aan tijdsbesef... als ik geen structuur heb, heb ik geen idee hoe snel de tijd gaat of welke dag het is. Op tijd gaan slapen is echt een drama als er niemand thuis is om me te vertellen dat ik moet gaan slapen.
Persoonlijke verzorging en (gezond) eten zijn dan ook van die dingen die er bij in schieten...
Nu heb ik zelf een kind en daar ben ik (meestal) ook heel erg blij mee. Maar voel nog steeds een 'gat' richting andere kinderen. Wel ietsje minder groot, maar het voelt nog steeds raar.
Ik dacht ook altijd 'vrij makkelijk' over abortus. Maar ik denk dat je er pas echt iets over kan zeggen wanneer je daadwerkelijk in die situatie zit (Yep, heel cliché).
Verder hecht ik heel erg aan spullen en minder/niet aan mensen... kan dan ook helemaal overstuur raken wanneer iets kapot gaat. Ik kan er sowieso helemaal niet tegen wanneer dingen niet doen wat ze zouden moeten doen (geen internet, dwarsliggende computer etc.).
Verder herken ik veel in wat jullie schrijven over je niet je eigen leeftijd/'kinderlijk' voelen. Ook het gebrek aan tijdsbesef... als ik geen structuur heb, heb ik geen idee hoe snel de tijd gaat of welke dag het is. Op tijd gaan slapen is echt een drama als er niemand thuis is om me te vertellen dat ik moet gaan slapen.
Persoonlijke verzorging en (gezond) eten zijn dan ook van die dingen die er bij in schieten...
zondag 2 oktober 2016 om 08:28
quote:hondenmens schreef op 01 oktober 2016 @ 20:52:
[...]
.... Maar ik voel ook niks bij de uitspraak: Het is een minimensje, daar houd je toch van? Of: Je beëindigt een leven als je abortus doet. ...
Maar ik voel me een vreemde eend daarin en wil weten of Autisme deze denkwijze beïnvloedt.
Kan me compleet vinden in jouw gedachtegang dus misschien is er een link met autisme. Zelf heb ik de indruk dat nt'ers veel te snel emotioneel betrokken geraken en feiten zeer snel reflecteren aan hun eigen bestaan waardoor ze soms iets minder rationeel overkomen.
Misschien dat zij bij de aankondiging van een zwangerschap zich direct een gans levensverhaal visualiseren, terwijl het voor mij niet meer dan een klompje cellen is.
[...]
.... Maar ik voel ook niks bij de uitspraak: Het is een minimensje, daar houd je toch van? Of: Je beëindigt een leven als je abortus doet. ...
Maar ik voel me een vreemde eend daarin en wil weten of Autisme deze denkwijze beïnvloedt.
Kan me compleet vinden in jouw gedachtegang dus misschien is er een link met autisme. Zelf heb ik de indruk dat nt'ers veel te snel emotioneel betrokken geraken en feiten zeer snel reflecteren aan hun eigen bestaan waardoor ze soms iets minder rationeel overkomen.
Misschien dat zij bij de aankondiging van een zwangerschap zich direct een gans levensverhaal visualiseren, terwijl het voor mij niet meer dan een klompje cellen is.
zondag 2 oktober 2016 om 08:41
zondag 2 oktober 2016 om 08:51
Ik zal niet snel zeggen dat iets komt door mijn autisme, omdat ik het andersom zie: doordat ik op een bepaalde manier denk/kijk/functioneer heb ik de diagnose autisme.
Voor mij hoort daar het (über?)rationele zeker bij.
Maar ik denk dat dat bij mij iig (mede) te maken heeft met dat er een slechte verbinding is tussen mijn gevoel en mijn verstand en daarin is mijn verstand het makkelijkst bereikbaar.
Ik had het daar vorige week met een psycholoog over en die vertelde dat ze bij haar op het werk begonnen zijn met een pilot, waarbij mensen met autisme leren om die verbinding tussen gevoel en verstand te verbeteren. Dat is namelijk een bekend probleem bij autisten.
Wat abortus betreft: ik moet er zelf niet aan denken, terwijl ik toch ook niet echt het gevoel had dat er een mens(je) in mijn buik zat toen ik zwanger was.
Ik ben in theorie helemaal voor abortus, maar in de praktijk heb ik er toch wel moeite mee.
Voor mij hoort daar het (über?)rationele zeker bij.
Maar ik denk dat dat bij mij iig (mede) te maken heeft met dat er een slechte verbinding is tussen mijn gevoel en mijn verstand en daarin is mijn verstand het makkelijkst bereikbaar.
Ik had het daar vorige week met een psycholoog over en die vertelde dat ze bij haar op het werk begonnen zijn met een pilot, waarbij mensen met autisme leren om die verbinding tussen gevoel en verstand te verbeteren. Dat is namelijk een bekend probleem bij autisten.
Wat abortus betreft: ik moet er zelf niet aan denken, terwijl ik toch ook niet echt het gevoel had dat er een mens(je) in mijn buik zat toen ik zwanger was.
Ik ben in theorie helemaal voor abortus, maar in de praktijk heb ik er toch wel moeite mee.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 2 oktober 2016 om 08:54
quote:Solomio schreef op 02 oktober 2016 @ 08:51:
Ik zal niet snel zeggen dat iets komt door mijn autisme, omdat ik het andersom zie: doordat ik op een bepaalde manier denk/kijk/functioneer heb ik de diagnose autisme.
En zo is het ook!
Voor mij hoort daar het (über?)rationele zeker bij.
Maar ik denk dat dat bij mij iig (mede) te maken heeft met dat er een slechte verbinding is tussen mijn gevoel en mijn verstand en daarin is mijn verstand het makkelijkst bereikbaar.
Ik had het daar vorige week met een psycholoog over en die vertelde dat ze bij haar op het werk begonnen zijn met een pilot, waarbij mensen met autisme leren om die verbinding tussen gevoel en verstand te verbeteren. Dat is namelijk een bekend probleem bij autisten.
Absoluut. Bij mij ook. Ben erg benieuwd naaar die pilot. Is er ergens meer info te vinden? Of over andere methodes om die verbinding te verbeteren?
Ik ben in theorie helemaal voor abortus, maar in de praktijk heb ik er toch wel moeite mee.Jij hebt kinderen, dat zal verschil maken denk ik.
Ik zal niet snel zeggen dat iets komt door mijn autisme, omdat ik het andersom zie: doordat ik op een bepaalde manier denk/kijk/functioneer heb ik de diagnose autisme.
En zo is het ook!
Voor mij hoort daar het (über?)rationele zeker bij.
Maar ik denk dat dat bij mij iig (mede) te maken heeft met dat er een slechte verbinding is tussen mijn gevoel en mijn verstand en daarin is mijn verstand het makkelijkst bereikbaar.
Ik had het daar vorige week met een psycholoog over en die vertelde dat ze bij haar op het werk begonnen zijn met een pilot, waarbij mensen met autisme leren om die verbinding tussen gevoel en verstand te verbeteren. Dat is namelijk een bekend probleem bij autisten.
Absoluut. Bij mij ook. Ben erg benieuwd naaar die pilot. Is er ergens meer info te vinden? Of over andere methodes om die verbinding te verbeteren?
Ik ben in theorie helemaal voor abortus, maar in de praktijk heb ik er toch wel moeite mee.Jij hebt kinderen, dat zal verschil maken denk ik.
.
zondag 2 oktober 2016 om 09:02
quote:impala schreef op 02 oktober 2016 @ 08:54:
[...]
Jij hebt kinderen, dat zal verschil maken denk ik.
Ook voordat ik kinderen kreeg dacht ik er zo over.
Wat die pilot betreft: geen idee of er meer info over is. Als het bevalt starten ze daarna weer zo'n groep en ga ik daar wrsch aan meedoen.
Volgens mij noemde ze het een affect-educatie-groep, maar ik weet niet zeker of die naam klopt.
Ik heb wel gegoogled en kwam artikelen tegen over affect-regulatie waar ik erg veel in herkende, qua problemen op dat gebied.
[...]
Jij hebt kinderen, dat zal verschil maken denk ik.
Ook voordat ik kinderen kreeg dacht ik er zo over.
Wat die pilot betreft: geen idee of er meer info over is. Als het bevalt starten ze daarna weer zo'n groep en ga ik daar wrsch aan meedoen.
Volgens mij noemde ze het een affect-educatie-groep, maar ik weet niet zeker of die naam klopt.
Ik heb wel gegoogled en kwam artikelen tegen over affect-regulatie waar ik erg veel in herkende, qua problemen op dat gebied.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 2 oktober 2016 om 09:12
quote:biobitch1984 schreef op 30 september 2016 @ 22:36:
Woensdag naar een lezing van dr. Spek geweest. Was leuker dan ik dacht, veel wist ik al, maar toch was het nog best wel interessant. Ze heeft humor, en was jonger (en iets knapper) dan ik me had voorgesteld. Ervoor was nog een borrel (het was in een academisch ziekenhuis waar ik zelf gewerkt, stage gelopen heb en college heb gehad regelmatig) en erna een infomarkt. Ik was een beetje nerveus om bekenden tegen te komen maar die waren op dat tijdstip of al thuis of nog druk aan het werk gelukkig. .
Raad eens wie daar ook rondliep...
Wat een geweldige lezing van een geweldige vrouw! Inhoudelijk veel herkenning, ook nieuwe dingen die ik me nog niet had gerealiseerd, o.a. de eetproblematiek en de manier waarop een jong meisje met een dramatische gebeurtenis omging.
Zoveel nieuwe info waar ik wat aan heb, ik moet het nog steeds even verwerken.
En ik ben blij dat ik na afloop de mogelijkheid kreeg haar de hand te schudden en te bedanken voor haar werk. Zonder haar was ik nog steeds diagnoseloos geweest, mezelf verwijtend dat ik weer heb gefaald en mijn best niet genoeg heb gedaan.
Woensdag naar een lezing van dr. Spek geweest. Was leuker dan ik dacht, veel wist ik al, maar toch was het nog best wel interessant. Ze heeft humor, en was jonger (en iets knapper) dan ik me had voorgesteld. Ervoor was nog een borrel (het was in een academisch ziekenhuis waar ik zelf gewerkt, stage gelopen heb en college heb gehad regelmatig) en erna een infomarkt. Ik was een beetje nerveus om bekenden tegen te komen maar die waren op dat tijdstip of al thuis of nog druk aan het werk gelukkig. .
Raad eens wie daar ook rondliep...
Wat een geweldige lezing van een geweldige vrouw! Inhoudelijk veel herkenning, ook nieuwe dingen die ik me nog niet had gerealiseerd, o.a. de eetproblematiek en de manier waarop een jong meisje met een dramatische gebeurtenis omging.
Zoveel nieuwe info waar ik wat aan heb, ik moet het nog steeds even verwerken.
En ik ben blij dat ik na afloop de mogelijkheid kreeg haar de hand te schudden en te bedanken voor haar werk. Zonder haar was ik nog steeds diagnoseloos geweest, mezelf verwijtend dat ik weer heb gefaald en mijn best niet genoeg heb gedaan.
zondag 2 oktober 2016 om 09:14
Mijn gevoel en verstand zitten wat kinderen betreft niet op een lijn. Toen ik zwanger was had ik wel het gevoel dat er een mensje in mijn buik zat. Voor man was het een hoopje cellen. Voor mij was de miskraam heel verdrietig en heftig. Maar toch ben ik ergens opgelucht dat ik geen kind heb gekregen. Ik zou het echt niet kunnen.
Ik ben voor abortus, maar gevoelsmatig is het een dingetje. Ik ben zelf een heel gevoelig persoon.
Ik ben voor abortus, maar gevoelsmatig is het een dingetje. Ik ben zelf een heel gevoelig persoon.
zondag 2 oktober 2016 om 09:23
quote:biobitch1984 schreef op 01 oktober 2016 @ 11:14:
Ik moet door je berichtje ineens denken aan een vraag die iemand uit het publiek stelde over dat ze de mensen in de. video interviews die ze toonde (bij die lezing) nogal echt heel autistisch vond overkomen, dat ze daar niet zo veel in herkende want sommige "zie je het niet zo aan zoals ik "
Ze zat bij me op dezelfde rij collegebanken en ik keek zo en ik hoorde haar stem en toen kwam het er hardop uit 'nouuuu....' Gelukkig hoorde bijna niemand t dat ik t zei lol.
Ik denk dat 'wij' nog best wel eens een blinde vlek kunnen hebben over hoe autistisch we lijken. Ik denk dat als ik mezelf op video terugxie dat ik dan wel schrik.
Ik vond die ene vrouw (niet Marijke maar die ander, met het hoge IQ) juist normaal overkomen! Ik herkende ook veel in de filmpjes.
Aan de ene kant denk ik dat ik ook wel autistisch over kom, ik ben niet voor niets veel gepest en uitgelachen, maar door kopieergedrag wist ik het te bedekken. Met het gevolg dat het tot mijn ca. 50e duurde eer iemand daar doorheen prikte.
En nu merk ik in toenemende mate dat ik het steeds slechter kan verbergen.
Woensdag was ik dus bij de lezing, deze week ook bij de psycholoog die destijds de diagnose stelde. Ook zij (bekend met Spek) wist dingen te benoemen die ik me nog niet eens heb gerealiseerd, en wat dat heeft betekend voor me (mezelf volkomen kwijt raken, zelfs fysiek ziek geworden, burnout). Ik voel me nu pas echt autistisch. En weet je... Dat is niet erg.
Binnenkort ga ik therapie/begeleiding krijgen om met name met de chronische overprikkeling om te gaan. Ik heb helaas erg veel meegemaakt, dat helpt ook niet echt.
Maar het voelt deze week, mede door de lezing en de psycholoog, alsof ik bezig ben opnieuw geboren te worden. Dezelfde mens als een halve eeuw geleden, maar nu zoals ik mezelf mag zijn.
Voelt best gek...
Ik moet door je berichtje ineens denken aan een vraag die iemand uit het publiek stelde over dat ze de mensen in de. video interviews die ze toonde (bij die lezing) nogal echt heel autistisch vond overkomen, dat ze daar niet zo veel in herkende want sommige "zie je het niet zo aan zoals ik "
Ze zat bij me op dezelfde rij collegebanken en ik keek zo en ik hoorde haar stem en toen kwam het er hardop uit 'nouuuu....' Gelukkig hoorde bijna niemand t dat ik t zei lol.
Ik denk dat 'wij' nog best wel eens een blinde vlek kunnen hebben over hoe autistisch we lijken. Ik denk dat als ik mezelf op video terugxie dat ik dan wel schrik.
Ik vond die ene vrouw (niet Marijke maar die ander, met het hoge IQ) juist normaal overkomen! Ik herkende ook veel in de filmpjes.
Aan de ene kant denk ik dat ik ook wel autistisch over kom, ik ben niet voor niets veel gepest en uitgelachen, maar door kopieergedrag wist ik het te bedekken. Met het gevolg dat het tot mijn ca. 50e duurde eer iemand daar doorheen prikte.
En nu merk ik in toenemende mate dat ik het steeds slechter kan verbergen.
Woensdag was ik dus bij de lezing, deze week ook bij de psycholoog die destijds de diagnose stelde. Ook zij (bekend met Spek) wist dingen te benoemen die ik me nog niet eens heb gerealiseerd, en wat dat heeft betekend voor me (mezelf volkomen kwijt raken, zelfs fysiek ziek geworden, burnout). Ik voel me nu pas echt autistisch. En weet je... Dat is niet erg.
Binnenkort ga ik therapie/begeleiding krijgen om met name met de chronische overprikkeling om te gaan. Ik heb helaas erg veel meegemaakt, dat helpt ook niet echt.
Maar het voelt deze week, mede door de lezing en de psycholoog, alsof ik bezig ben opnieuw geboren te worden. Dezelfde mens als een halve eeuw geleden, maar nu zoals ik mezelf mag zijn.
Voelt best gek...
zondag 2 oktober 2016 om 09:29
quote:biobitch1984 schreef op 01 oktober 2016 @ 20:28:
Sinds ik in dat traject zit voel ik me ook met de dag autistischer worden hoor, misschien omdat ik me nu heb ingelezen en bewuster ben van wat ik voel en denk en het waarom en dat dan koppel. Dat het in weze niet erger is geworden, maar dat ik meer bewust van ben ofzo.
Irritant is het wel Dat is precies wat ik bij mezelf herken. Ik schrik er soms van. Aan de andere kant: de ware Cumulus komt nu boven en het wordt hoog tijd dat die zich na al die jaren camouflagegedrag eindelijk mag laten zien.
Sinds ik in dat traject zit voel ik me ook met de dag autistischer worden hoor, misschien omdat ik me nu heb ingelezen en bewuster ben van wat ik voel en denk en het waarom en dat dan koppel. Dat het in weze niet erger is geworden, maar dat ik meer bewust van ben ofzo.
Irritant is het wel Dat is precies wat ik bij mezelf herken. Ik schrik er soms van. Aan de andere kant: de ware Cumulus komt nu boven en het wordt hoog tijd dat die zich na al die jaren camouflagegedrag eindelijk mag laten zien.
zondag 2 oktober 2016 om 09:58
Ha Lea. Ik zou als ik jou was gewoon bellen en je vraag voorleggen, dan vertellen ze je daar wel of je een 'nood'geval bent.
Over Annelies Spek gesproken: zij houdt ook een lezing op het autisme-congres op 11 november a.s. Jammer dat dat congres zo duur is.
Over Annelies Spek gesproken: zij houdt ook een lezing op het autisme-congres op 11 november a.s. Jammer dat dat congres zo duur is.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 2 oktober 2016 om 10:10
quote:duende12 schreef op 02 oktober 2016 @ 10:01:
Lea, wat Solo zegt.
Ik ken Annelies Spek niet.
Inderdaad, wat Solo zegt
Annelies Spek is klinisch psycholoog en heeft onderzoek gedaan naar autisme/ASS bij volwassenen (immers, het accent lag vooral op kinderen toen men eindelijk doorkreeg dat autisme/ASS niet door "koelkastmoeders" komt) en autisme/ASS bij vrouwen (omdat men zelfs anno 2016 nog denkt dat vrouwen dat nooit hebben).
Google ook eens naar Henny Struik (ervaringsdeskundige met ASS, heeft "Niet Ongevoelig" geschreven waarin zij vrouwen met autisme/ASS interviewt) en Barbara de Leeuw (heeft ASS, heeft van haar ervaring haar werk gemaakt, schreef "Overprikkeling Voorkomen", dat ik net heb geleend en nog moet lezen).
Lea, wat Solo zegt.
Ik ken Annelies Spek niet.
Inderdaad, wat Solo zegt
Annelies Spek is klinisch psycholoog en heeft onderzoek gedaan naar autisme/ASS bij volwassenen (immers, het accent lag vooral op kinderen toen men eindelijk doorkreeg dat autisme/ASS niet door "koelkastmoeders" komt) en autisme/ASS bij vrouwen (omdat men zelfs anno 2016 nog denkt dat vrouwen dat nooit hebben).
Google ook eens naar Henny Struik (ervaringsdeskundige met ASS, heeft "Niet Ongevoelig" geschreven waarin zij vrouwen met autisme/ASS interviewt) en Barbara de Leeuw (heeft ASS, heeft van haar ervaring haar werk gemaakt, schreef "Overprikkeling Voorkomen", dat ik net heb geleend en nog moet lezen).
zondag 2 oktober 2016 om 11:25
quote:Valdemar_II schreef op 02 oktober 2016 @ 08:28:
[...]
Kan me compleet vinden in jouw gedachtegang dus misschien is er een link met autisme. Zelf heb ik de indruk dat nt'ers veel te snel emotioneel betrokken geraken en feiten zeer snel reflecteren aan hun eigen bestaan waardoor ze soms iets minder rationeel overkomen.
Misschien dat zij bij de aankondiging van een zwangerschap zich direct een gans levensverhaal visualiseren, terwijl het voor mij niet meer dan een klompje cellen is.
Mijn moeder heeft dit ook. Ze is 64 en zegt dat als het haar zou overkomen (wat haast ondenkbaar is, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit) zou ze het toch houden. Ze wil helemaal geen oude moeder zijn, maar zal dan toch alles doen om goed voor dat kind te zorgen. Ik dacht echt: WOW! Maar ze snapt mijn standpunt wel.
We houden beiden van dieren, maar toch heb ik dat emotionele niet. Zo kochten we jaren geleden 2 cavia's. Een was hen was zwanger bij aankoop, waar we toen niet wisten. Het beestje kreeg 5 jongen, waarvan we 1 hielden. Het was anders gewoon teveel. Mijn moeder wilde ze niet kwijt, maar ze deed het met haar verstand. Helemaal emotioneel was ze en ik vond dat best lastig. Want ik had dat niet. Had zoiets dat die beestjes ook groot worden en je meer onderhoud krijgt en het duurder gaat worden.
[...]
Kan me compleet vinden in jouw gedachtegang dus misschien is er een link met autisme. Zelf heb ik de indruk dat nt'ers veel te snel emotioneel betrokken geraken en feiten zeer snel reflecteren aan hun eigen bestaan waardoor ze soms iets minder rationeel overkomen.
Misschien dat zij bij de aankondiging van een zwangerschap zich direct een gans levensverhaal visualiseren, terwijl het voor mij niet meer dan een klompje cellen is.
Mijn moeder heeft dit ook. Ze is 64 en zegt dat als het haar zou overkomen (wat haast ondenkbaar is, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit) zou ze het toch houden. Ze wil helemaal geen oude moeder zijn, maar zal dan toch alles doen om goed voor dat kind te zorgen. Ik dacht echt: WOW! Maar ze snapt mijn standpunt wel.
We houden beiden van dieren, maar toch heb ik dat emotionele niet. Zo kochten we jaren geleden 2 cavia's. Een was hen was zwanger bij aankoop, waar we toen niet wisten. Het beestje kreeg 5 jongen, waarvan we 1 hielden. Het was anders gewoon teveel. Mijn moeder wilde ze niet kwijt, maar ze deed het met haar verstand. Helemaal emotioneel was ze en ik vond dat best lastig. Want ik had dat niet. Had zoiets dat die beestjes ook groot worden en je meer onderhoud krijgt en het duurder gaat worden.
zondag 2 oktober 2016 om 12:54
quote:cumulus schreef op 02 oktober 2016 @ 09:23:
[...]
Ik vond die ene vrouw (niet Marijke maar die ander, met het hoge IQ) juist normaal overkomen! Ik herkende ook veel in de filmpjes.
Aan de ene kant denk ik dat ik ook wel autistisch over kom, ik ben niet voor niets veel gepest en uitgelachen, maar door kopieergedrag wist ik het te bedekken. Met het gevolg dat het tot mijn ca. 50e duurde eer iemand daar doorheen prikte.
En nu merk ik in toenemende mate dat ik het steeds slechter kan verbergen.
Woensdag was ik dus bij de lezing, deze week ook bij de psycholoog die destijds de diagnose stelde. Ook zij (bekend met Spek) wist dingen te benoemen die ik me nog niet eens heb gerealiseerd, en wat dat heeft betekend voor me (mezelf volkomen kwijt raken, zelfs fysiek ziek geworden, burnout). Ik voel me nu pas echt autistisch. En weet je... Dat is niet erg.
Binnenkort ga ik therapie/begeleiding krijgen om met name met de chronische overprikkeling om te gaan. Ik heb helaas erg veel meegemaakt, dat helpt ook niet echt.
Maar het voelt deze week, mede door de lezing en de psycholoog, alsof ik bezig ben opnieuw geboren te worden. Dezelfde mens als een halve eeuw geleden, maar nu zoals ik mezelf mag zijn.
Voelt best gek...
Cumulus! Best een kans dat we elkaar gezien hebben zonder het te weten! Als we dit eerder van elkaar geweten hadden dan hdden we even naar elkaar kunnen zwaaien of gedag kunnen zeggen. Aan de andere kant blij dat ik het niet wist want dan was ik toch een stukje anonimiteit verloren haha. Was je er alleen? De vrouwen naast me vielen ook in jouw leeftijdscategorie en de gene rechts van mij was ook alleem gekomen. Toch heb ik daar geen gesprekje mee aangeknoopt, terwijl ik daar normaal geen moiete mee heb. Ik wilde me niet opdringen en tegelijk weet ik niet hoe sociaal vaardig iedeeen om meheen ks natuurlijk. Achter me zaten volgens mij studenten.
Jij was toch niet de mevrouw die enthousiast achter me aankwam in de personeelsuitgang daar bij de inschijfbalie in de buurt toch die vervolgens klem kwam te zitten omdat er echt maar 1p tegelijk door mag? Dat was heel awkward toen het me niet lukte de deur alsnog te openen en ik maar doorliep.
Ik heb zelf namelijk een personeelspas van het ziekenhuis voor bepaalde deuren omdat er een dependance van mijn werkgever op het terrein zit van het umcg
[...]
Ik vond die ene vrouw (niet Marijke maar die ander, met het hoge IQ) juist normaal overkomen! Ik herkende ook veel in de filmpjes.
Aan de ene kant denk ik dat ik ook wel autistisch over kom, ik ben niet voor niets veel gepest en uitgelachen, maar door kopieergedrag wist ik het te bedekken. Met het gevolg dat het tot mijn ca. 50e duurde eer iemand daar doorheen prikte.
En nu merk ik in toenemende mate dat ik het steeds slechter kan verbergen.
Woensdag was ik dus bij de lezing, deze week ook bij de psycholoog die destijds de diagnose stelde. Ook zij (bekend met Spek) wist dingen te benoemen die ik me nog niet eens heb gerealiseerd, en wat dat heeft betekend voor me (mezelf volkomen kwijt raken, zelfs fysiek ziek geworden, burnout). Ik voel me nu pas echt autistisch. En weet je... Dat is niet erg.
Binnenkort ga ik therapie/begeleiding krijgen om met name met de chronische overprikkeling om te gaan. Ik heb helaas erg veel meegemaakt, dat helpt ook niet echt.
Maar het voelt deze week, mede door de lezing en de psycholoog, alsof ik bezig ben opnieuw geboren te worden. Dezelfde mens als een halve eeuw geleden, maar nu zoals ik mezelf mag zijn.
Voelt best gek...
Cumulus! Best een kans dat we elkaar gezien hebben zonder het te weten! Als we dit eerder van elkaar geweten hadden dan hdden we even naar elkaar kunnen zwaaien of gedag kunnen zeggen. Aan de andere kant blij dat ik het niet wist want dan was ik toch een stukje anonimiteit verloren haha. Was je er alleen? De vrouwen naast me vielen ook in jouw leeftijdscategorie en de gene rechts van mij was ook alleem gekomen. Toch heb ik daar geen gesprekje mee aangeknoopt, terwijl ik daar normaal geen moiete mee heb. Ik wilde me niet opdringen en tegelijk weet ik niet hoe sociaal vaardig iedeeen om meheen ks natuurlijk. Achter me zaten volgens mij studenten.
Jij was toch niet de mevrouw die enthousiast achter me aankwam in de personeelsuitgang daar bij de inschijfbalie in de buurt toch die vervolgens klem kwam te zitten omdat er echt maar 1p tegelijk door mag? Dat was heel awkward toen het me niet lukte de deur alsnog te openen en ik maar doorliep.
Ik heb zelf namelijk een personeelspas van het ziekenhuis voor bepaalde deuren omdat er een dependance van mijn werkgever op het terrein zit van het umcg
zondag 2 oktober 2016 om 13:00
quote:cumulus schreef op 02 oktober 2016 @ 09:12:
[...]
Raad eens wie daar ook rondliep...
Wat een geweldige lezing van een geweldige vrouw! Inhoudelijk veel herkenning, ook nieuwe dingen die ik me nog niet had gerealiseerd, o.a. de eetproblematiek en de manier waarop een jong meisje met een dramatische gebeurtenis omging.
Zoveel nieuwe info waar ik wat aan heb, ik moet het nog steeds even verwerken.
En ik ben blij dat ik na afloop de mogelijkheid kreeg haar de hand te schudden en te bedanken voor haar werk. Zonder haar was ik nog steeds diagnoseloos geweest, mezelf verwijtend dat ik weer heb gefaald en mijn best niet genoeg heb gedaan.Had haar ook nog even de hand willen schudden, had alleen geen zin om me door die menigte heen te moeten wurmen of ervoor in de rij te willen staan. Had ik gelijk kunnen vragen of ze nog een biomedisch wetenschapper kon gebruiken voor onderzoek. Ben wel een beetje uitgekeken op mijn baan en wie weet geven xe daar autisten wel een kans ofzo om zich nuttig te maken. Ik zit vaak vol ideeen en heb theorien alleen ik durf/kan er niks mee
[...]
Raad eens wie daar ook rondliep...
Wat een geweldige lezing van een geweldige vrouw! Inhoudelijk veel herkenning, ook nieuwe dingen die ik me nog niet had gerealiseerd, o.a. de eetproblematiek en de manier waarop een jong meisje met een dramatische gebeurtenis omging.
Zoveel nieuwe info waar ik wat aan heb, ik moet het nog steeds even verwerken.
En ik ben blij dat ik na afloop de mogelijkheid kreeg haar de hand te schudden en te bedanken voor haar werk. Zonder haar was ik nog steeds diagnoseloos geweest, mezelf verwijtend dat ik weer heb gefaald en mijn best niet genoeg heb gedaan.Had haar ook nog even de hand willen schudden, had alleen geen zin om me door die menigte heen te moeten wurmen of ervoor in de rij te willen staan. Had ik gelijk kunnen vragen of ze nog een biomedisch wetenschapper kon gebruiken voor onderzoek. Ben wel een beetje uitgekeken op mijn baan en wie weet geven xe daar autisten wel een kans ofzo om zich nuttig te maken. Ik zit vaak vol ideeen en heb theorien alleen ik durf/kan er niks mee
