Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
maandag 26 september 2016 om 17:56
quote:hondenmens schreef op 26 september 2016 @ 14:01: Grrr... mijn hele dag werd geregeld door een ander.
Dit dus. Gelukkig is het wel zo dat mensen die op deze manier aanspraak maken op mijn tijd en energie zelf ook veel voor anderen over hebben. Dan wil ik ook voor hen wel een inspanning doen, maar zelf word ik daar niet noodzakelijk vrolijker van.
Ben ook niet zo van meerdere afspraken op korte tijd... als het om grotere dingen gaat, probeer ik zelfs te wachten tot die achter de rug zijn voor ik weer wat onderneem. Als ik een sollicitatiegesprek gepland heb dan wacht ik met verse sollicitatiemails tot na dat gesprek... zie het niet zo zitten om vooruit te weten dat ik drie gesprekken heb staan of zoiets.
Dit dus. Gelukkig is het wel zo dat mensen die op deze manier aanspraak maken op mijn tijd en energie zelf ook veel voor anderen over hebben. Dan wil ik ook voor hen wel een inspanning doen, maar zelf word ik daar niet noodzakelijk vrolijker van.
Ben ook niet zo van meerdere afspraken op korte tijd... als het om grotere dingen gaat, probeer ik zelfs te wachten tot die achter de rug zijn voor ik weer wat onderneem. Als ik een sollicitatiegesprek gepland heb dan wacht ik met verse sollicitatiemails tot na dat gesprek... zie het niet zo zitten om vooruit te weten dat ik drie gesprekken heb staan of zoiets.
woensdag 28 september 2016 om 15:46
Enkel ervaring met volledige opname.
Dagen werden opgevuld met een gedeelte therapie en (veel) vrije momenten waarbij je op de afdeling zit. Het voordeel hiervan is dat er geen prikkels meer komen van buitenaf en je haast automatisch terugvalt in zelfreflectie.
Bij mij was de opname onvrijwillig, dus voelde het aan als een gevangenis temeer daar ik niet echt een plek had om me af te zonderen en mijn eigen gang te gaan. Daarentegen heeft de opname me wel afgesloten van oude patronen, wat dan weer een voordeel is.
Naast de observatie is dagopname er ook op gericht om personen terug een dagstructuur te geven. Ben al een hele poos uit die wereld en waarschijnlijk zal de dagbesteding wel verschillen afhankelijk van de afdelingen.
Dagen werden opgevuld met een gedeelte therapie en (veel) vrije momenten waarbij je op de afdeling zit. Het voordeel hiervan is dat er geen prikkels meer komen van buitenaf en je haast automatisch terugvalt in zelfreflectie.
Bij mij was de opname onvrijwillig, dus voelde het aan als een gevangenis temeer daar ik niet echt een plek had om me af te zonderen en mijn eigen gang te gaan. Daarentegen heeft de opname me wel afgesloten van oude patronen, wat dan weer een voordeel is.
Naast de observatie is dagopname er ook op gericht om personen terug een dagstructuur te geven. Ben al een hele poos uit die wereld en waarschijnlijk zal de dagbesteding wel verschillen afhankelijk van de afdelingen.
vrijdag 30 september 2016 om 22:36
Pffff opnames? Echt een ver van mijn bedshow.
Ik heb wel moeite met werk op het moment, maar echt hulp kan ik daar natuurlijk nog niet voor krijgen, daar er nog geen diagnoses zijn gevallen.
Woensdag naar een lezing van dr. Spek geweest. Was leuker dan ik dacht, veel wist ik al, maar toch was het nog best wel interessant. Ze heeft humor, en was jonger (en iets knapper) dan ik me had voorgesteld. Ervoor was nog een borrel (het was in een academisch ziekenhuis waar ik zelf gewerkt, stage gelopen heb en college heb gehad regelmatig) en erna een infomarkt. Ik was een beetje nerveus om bekenden tegen te komen maar die waren op dat tijdstip of al thuis of nog druk aan het werk gelukkig.
Kende verder niemand dus heb niks te drinken gepakt ervoor, en erna had ik ook geen zin om over die infomarkt te struinen. Eigenlijk ook wel maar het was druk met allerlei wildvreemden en ik voelde me ongemakkelijk. Dus ben m meteen maar weer gesmeerd.
Ik heb wel moeite met werk op het moment, maar echt hulp kan ik daar natuurlijk nog niet voor krijgen, daar er nog geen diagnoses zijn gevallen.
Woensdag naar een lezing van dr. Spek geweest. Was leuker dan ik dacht, veel wist ik al, maar toch was het nog best wel interessant. Ze heeft humor, en was jonger (en iets knapper) dan ik me had voorgesteld. Ervoor was nog een borrel (het was in een academisch ziekenhuis waar ik zelf gewerkt, stage gelopen heb en college heb gehad regelmatig) en erna een infomarkt. Ik was een beetje nerveus om bekenden tegen te komen maar die waren op dat tijdstip of al thuis of nog druk aan het werk gelukkig.
Kende verder niemand dus heb niks te drinken gepakt ervoor, en erna had ik ook geen zin om over die infomarkt te struinen. Eigenlijk ook wel maar het was druk met allerlei wildvreemden en ik voelde me ongemakkelijk. Dus ben m meteen maar weer gesmeerd.
zaterdag 1 oktober 2016 om 02:18
quote:biobitch1984 schreef op 30 september 2016 @ 22:36:
Ik was een beetje nerveus om bekenden tegen te komen maar die waren op dat tijdstip of al thuis of nog druk aan het werk gelukkig.
Zou het zelf niet 'durven' naar zoiets te gaan in een omgeving met bekenden. Te bang nadien 'anders' behandeld te worden. Niet noodzakelijk 'slecht', maar mijn ervaring is dat mensen autisme dan in het achterhoofd gaan houden bij hoe ze je benaderen, dat merk je dan aan alles wat ze doen en zeggen en dat vind ik niet zo aangenaam.
Vanavond etentje gehad met groepje van vier schoolvriend(inn)en. Eentje had vooraf afgezegd. Van de andere drie had er een zich op voorhand afgevraagd of het misschien leuk zou zijn de partners mee te brengen. (Ik ben zelf alleenstaande en heb daar inmiddels redelijk vrede mee.) Ik heb tijdens dat telefoontje niets van dat partnerplan gezegd maar voelde er weinig voor. Zoiets maakt de groep naar mijn gevoel onaangenaam groot, en bovendien vind ik het verschil in 'vertrouwelijkheid' tussen mensen waarmee je jaren hebt samengezeten en hun partners, die je alles bij elkaar hooguit een paar uur gezien hebt, wel erg groot.
Wanneer we elkaar ontmoeten stel ik ter plekke vast dat die vriendin het partner-idee heeft doorgezet. Op zich aardige kerels en het werd ook wel gezellig, maar het 'intieme' was naar mijn idee wel weg. In plaats daarvan krijg je toch eerder zo'n 'hiep hiep hoera'-bijeenkomst. Die mogen er ook zijn hoor, maar ik geloof dat ik toch eerder behoefte heb aan wat meer diepgaande gesprekken. Heb dan ook zelf voornamelijk beleefd zitten glimlachen en veel minder gezegd dan ik op voorhand gehoopt had.
Avondjes waarop een beetje doorgepraat kan worden zijn voor mij helaas grotendeels beperkt tot die ene vriendin van het partnerplan, die ik ook buiten die groep van vier geregeld zie. Helaas heeft ze steeds meer enthousiasme voor feestjes-achtige dingen en lijkt ze die te beschouwen als goede vervangers voor een-op-eenbijeenkomsten. Inmiddels heeft ze feestjes aangekondigd voor elk van de drie maanden die dit jaar nog telt, en het zou me niet verbazen als er de rest van het jaar geen 'echte' afspraak meer volgt. Eerstkomende gelegenheid om nog eens wat langer te praten: ergens in 2017. Leuk bestaan zo.
Disclaimer: ik heb niet zo veel met mensen die met alle geweld hun partner overal mee naartoe willen slepen. 't Zijn vaak bijna dwangmatige wij-ers, figuren die, zodra ze een vriend(in) hebben, alleen nog maar in de eerste persoon meervoud kunnen spreken over zichzelf henzelf. Schijnt heul gezellig te zijn.
Ik was een beetje nerveus om bekenden tegen te komen maar die waren op dat tijdstip of al thuis of nog druk aan het werk gelukkig.
Zou het zelf niet 'durven' naar zoiets te gaan in een omgeving met bekenden. Te bang nadien 'anders' behandeld te worden. Niet noodzakelijk 'slecht', maar mijn ervaring is dat mensen autisme dan in het achterhoofd gaan houden bij hoe ze je benaderen, dat merk je dan aan alles wat ze doen en zeggen en dat vind ik niet zo aangenaam.
Vanavond etentje gehad met groepje van vier schoolvriend(inn)en. Eentje had vooraf afgezegd. Van de andere drie had er een zich op voorhand afgevraagd of het misschien leuk zou zijn de partners mee te brengen. (Ik ben zelf alleenstaande en heb daar inmiddels redelijk vrede mee.) Ik heb tijdens dat telefoontje niets van dat partnerplan gezegd maar voelde er weinig voor. Zoiets maakt de groep naar mijn gevoel onaangenaam groot, en bovendien vind ik het verschil in 'vertrouwelijkheid' tussen mensen waarmee je jaren hebt samengezeten en hun partners, die je alles bij elkaar hooguit een paar uur gezien hebt, wel erg groot.
Wanneer we elkaar ontmoeten stel ik ter plekke vast dat die vriendin het partner-idee heeft doorgezet. Op zich aardige kerels en het werd ook wel gezellig, maar het 'intieme' was naar mijn idee wel weg. In plaats daarvan krijg je toch eerder zo'n 'hiep hiep hoera'-bijeenkomst. Die mogen er ook zijn hoor, maar ik geloof dat ik toch eerder behoefte heb aan wat meer diepgaande gesprekken. Heb dan ook zelf voornamelijk beleefd zitten glimlachen en veel minder gezegd dan ik op voorhand gehoopt had.
Avondjes waarop een beetje doorgepraat kan worden zijn voor mij helaas grotendeels beperkt tot die ene vriendin van het partnerplan, die ik ook buiten die groep van vier geregeld zie. Helaas heeft ze steeds meer enthousiasme voor feestjes-achtige dingen en lijkt ze die te beschouwen als goede vervangers voor een-op-eenbijeenkomsten. Inmiddels heeft ze feestjes aangekondigd voor elk van de drie maanden die dit jaar nog telt, en het zou me niet verbazen als er de rest van het jaar geen 'echte' afspraak meer volgt. Eerstkomende gelegenheid om nog eens wat langer te praten: ergens in 2017. Leuk bestaan zo.
Disclaimer: ik heb niet zo veel met mensen die met alle geweld hun partner overal mee naartoe willen slepen. 't Zijn vaak bijna dwangmatige wij-ers, figuren die, zodra ze een vriend(in) hebben, alleen nog maar in de eerste persoon meervoud kunnen spreken over zichzelf henzelf. Schijnt heul gezellig te zijn.
zaterdag 1 oktober 2016 om 10:34
Ik ben ook allergisch voordT soort types, weinig moeite mee om zulke contacten dood te laten bloeden. Gelukkig komen ze na die tijd ook nooit weer terug met hangende pootjes als het uit is.
Neem gewoon initiatief om een ouderwets diepfilosofisch middag samen te doen met haar xoals vroegahhh. Als ze roept dat ze druk druk druk is dan weet je genoeg
Neem gewoon initiatief om een ouderwets diepfilosofisch middag samen te doen met haar xoals vroegahhh. Als ze roept dat ze druk druk druk is dan weet je genoeg
zaterdag 1 oktober 2016 om 10:58
Ik vind het ook niks als vriendinnen met partners willen afspreken omdat de gesprekken dan idd oppervlakkig blijven. Gelukkig zijn de mijne niet zo. Hoewel er wel net eentje is gaan samenwonen en nu opeens nooit meer tijd heeft omdat vriend elk vrij moment claimt. Ik hoop dat ze dat zelf ook snel beu is 
Vanochtend was er op radio 1 een gesprek met een vrouw die net een boek heeft geschreven over autisme (Anders denken, is de titel). Zij zei dat je in de hersenen wel afwijkingen kunt zien, qua activiteit bij sociale prikkels en in de amygdala. Maar het is ook weer niet zo dat als je zo'n afwijking ziet, dat je dan kunt concluderen dat iemand autisme heeft.
Verder vond ik haar behoorlijk stereotiep spreken over autisme. Weer die voorbeelden van alles weten over dinosaurussen of het onvermogen om sociale contacten aan te gaan. Ze zei wel dat het een veel breder spectrum was, maar kwam wel weer met deze kenmerken.
De interviewer zei nog: De wereld van ouders stort natuurlijk in, als je kind deze diagnose krijgt.
Was ik daarvoor in de auto blijven zitten om te luisteren
Ik vertel ook niet aan vreemden over mijn diagnose, omdat ze dan idd anders over je gaan denken en allerlei onzin en stereotiepen op je gaan projecteren.
Deze radio uitzending zal dat niet beter maken helaaas.
Vanochtend was er op radio 1 een gesprek met een vrouw die net een boek heeft geschreven over autisme (Anders denken, is de titel). Zij zei dat je in de hersenen wel afwijkingen kunt zien, qua activiteit bij sociale prikkels en in de amygdala. Maar het is ook weer niet zo dat als je zo'n afwijking ziet, dat je dan kunt concluderen dat iemand autisme heeft.
Verder vond ik haar behoorlijk stereotiep spreken over autisme. Weer die voorbeelden van alles weten over dinosaurussen of het onvermogen om sociale contacten aan te gaan. Ze zei wel dat het een veel breder spectrum was, maar kwam wel weer met deze kenmerken.
De interviewer zei nog: De wereld van ouders stort natuurlijk in, als je kind deze diagnose krijgt.
Was ik daarvoor in de auto blijven zitten om te luisteren
Ik vertel ook niet aan vreemden over mijn diagnose, omdat ze dan idd anders over je gaan denken en allerlei onzin en stereotiepen op je gaan projecteren.
Deze radio uitzending zal dat niet beter maken helaaas.
.
zaterdag 1 oktober 2016 om 11:09
Denk dat ze bij interviews op voorhand de boodschap krijgen om het herkenbaar en eenvoudig te houden, beperkte tijd etc. Volg de media eigenlijk niet meer, maar kan me niet voorstellen dat het de afgelopen 20 jaar verbeterd is. Vond het vroeger altijd zonde wanneer ze een prof aan het woord lieten voor vijf minuutjes.
zaterdag 1 oktober 2016 om 11:14
Ik moet door je berichtje ineens denken aan een vraag die iemand uit het publiek stelde over dat ze de mensen in de. video interviews die ze toonde (bij die lezing) nogal echt heel autistisch vond overkomen, dat ze daar niet zo veel in herkende want sommige "zie je het niet zo aan zoals ik "
Ze zat bij me op dezelfde rij collegebanken en ik keek zo en ik hoorde haar stem en toen kwam het er hardop uit 'nouuuu....' Gelukkig hoorde bijna niemand t dat ik t zei lol.
Ik denk dat 'wij' nog best wel eens een blinde vlek kunnen hebben over hoe autistisch we lijken. Ik denk dat als ik mezelf op video terugxie dat ik dan wel schrik.
Ze zat bij me op dezelfde rij collegebanken en ik keek zo en ik hoorde haar stem en toen kwam het er hardop uit 'nouuuu....' Gelukkig hoorde bijna niemand t dat ik t zei lol.
Ik denk dat 'wij' nog best wel eens een blinde vlek kunnen hebben over hoe autistisch we lijken. Ik denk dat als ik mezelf op video terugxie dat ik dan wel schrik.
zaterdag 1 oktober 2016 om 11:16
quote:biobitch1984 schreef op 01 oktober 2016 @ 11:14:
Ik moet door je berichtje ineens denken aan een vraag die iemand uit het publiek stelde over dat ze de mensen in de. video interviews die ze toonde (bij die lezing) nogal echt heel autistisch vond overkomen, dat ze daar niet zo veel in herkende want sommige "zie je het niet zo aan zoals ik "
Ze zat bij me op dezelfde rij collegebanken en ik keek zo en ik hoorde haar stem en toen kwam het er hardop uit 'nouuuu....' Gelukkig hoorde bijna niemand t dat ik t zei lol.
Ik denk dat 'wij' nog best wel eens een blinde vlek kunnen hebben over hoe autistisch we lijken. Ik denk dat als ik mezelf op video terugxie dat ik dan wel schrik.
Dat vraag ik me ook wel eens af, of je het aan mij kunt zien. Maar mijn behandelaar heeft eens gezegd van niet (en dat dat een voordeel én een nadeel is). En mijn jobcoach zegt hetzelfde. Maar als je me langer en beter kent, dan kun je de diagnose toch wel plaatsen. Ook aan de manier waarop ik hier soms schrijf.
Ik zie het zelf wel snel aan mensen waar de 'leek' niks aan ziet. Ik herken dan kleine dingetjes. Vaak vind ik dat positief
Ik moet door je berichtje ineens denken aan een vraag die iemand uit het publiek stelde over dat ze de mensen in de. video interviews die ze toonde (bij die lezing) nogal echt heel autistisch vond overkomen, dat ze daar niet zo veel in herkende want sommige "zie je het niet zo aan zoals ik "
Ze zat bij me op dezelfde rij collegebanken en ik keek zo en ik hoorde haar stem en toen kwam het er hardop uit 'nouuuu....' Gelukkig hoorde bijna niemand t dat ik t zei lol.
Ik denk dat 'wij' nog best wel eens een blinde vlek kunnen hebben over hoe autistisch we lijken. Ik denk dat als ik mezelf op video terugxie dat ik dan wel schrik.
Dat vraag ik me ook wel eens af, of je het aan mij kunt zien. Maar mijn behandelaar heeft eens gezegd van niet (en dat dat een voordeel én een nadeel is). En mijn jobcoach zegt hetzelfde. Maar als je me langer en beter kent, dan kun je de diagnose toch wel plaatsen. Ook aan de manier waarop ik hier soms schrijf.
Ik zie het zelf wel snel aan mensen waar de 'leek' niks aan ziet. Ik herken dan kleine dingetjes. Vaak vind ik dat positief
.
zaterdag 1 oktober 2016 om 11:18
Ja, als ineens mensen partners gaan meenemen veranderd de hele dynamiek, het kan soms best leuk zijn, maar dan moet je daar op dat moment wel zin in hebben. Als een vriendin een tijdje een beetje is afgeleid omdat ze een nieuwe vlam heeft, dan gun ik haar dat van harte, maar ik vind het dan ook weer heel fijn als ze weer "zichzelf" is.
Ik weet ook niet wat het autisme nu echt is. Het lijkt op overprikkeling, naiviteit en een andere beleving van tijd en ruimte.
In mijn beleving is er eigenlijk altijd maar 1 dag: deze.
Ik moet echt actief bezig blijven met de tijd en het feit dat er een toekomst is. Verstandelijk weet ik dat wel, maar mijn gevoel koppelt dat niet zo direct. Heel lastig met afspraken inplannen en dingen in het voren doen. Ik beleef de tijd nog steeds zoals kinderen het beleven, vandaar dat ik mezelf kinderlijk noem.
Wel heb ik sinds een paar jaar geleerd om met een agenda om te gaan, ik kan het inmiddels, maar het geeft veel extra spanning, want ik heb dan ook weer de neiging tot perfectionisme; afspraak is afspraak en niet flexibel kunnen zijn.
Nu wil ik toch nog leren om er wat relaxter mee om te gaan, met mijn agenda, met ondersteuning van een psycholoog.
Ik weet ook niet wat het autisme nu echt is. Het lijkt op overprikkeling, naiviteit en een andere beleving van tijd en ruimte.
In mijn beleving is er eigenlijk altijd maar 1 dag: deze.
Ik moet echt actief bezig blijven met de tijd en het feit dat er een toekomst is. Verstandelijk weet ik dat wel, maar mijn gevoel koppelt dat niet zo direct. Heel lastig met afspraken inplannen en dingen in het voren doen. Ik beleef de tijd nog steeds zoals kinderen het beleven, vandaar dat ik mezelf kinderlijk noem.
Wel heb ik sinds een paar jaar geleerd om met een agenda om te gaan, ik kan het inmiddels, maar het geeft veel extra spanning, want ik heb dan ook weer de neiging tot perfectionisme; afspraak is afspraak en niet flexibel kunnen zijn.
Nu wil ik toch nog leren om er wat relaxter mee om te gaan, met mijn agenda, met ondersteuning van een psycholoog.
zaterdag 1 oktober 2016 om 11:59
Ik schrik soms van dat ik 32 ben. Een soort vN pNiek, shit nu moet ik volwassen zijn en doen. Ik voel me denk ik voor altijd 25. Sinds die tijd is mijn leven een beetje tot stilstand gekomen. Het enige wat ouder wordt is mijn lichaam. Oeh dit is een mooi begin voor een roman lol.
Heb net twee bestsellers gelezen van saskia noord en esther verhoeff. Beide hebben een soortgelijke schrijfstijl vind ik, en ik was niet heel erg onder de indruk van hoe ingewikkeld een verhaal is. Ik wil het wel eens proberen, want het kan toch niet zo makkelijk zijn als ik denk. Ik gok dat ik de dames onderschat.
Maar ik dwaal af, ik moet n ook ineens gaan plannen en delegeren voor mijn werk. Ik heb een takenpakket dat groter is dan waar ik tijd voor heb maar znderen hebben er ook geen tijd voor. Dingen die we normaal deden op ons vorige lab komen we nu ineens niet meer aan toe. Overicht is ook een ding. Ik denk dat het nog wel wat maanden duurt voordat we weer een goed werkende afdeling zijn, maar het is zoveel beter dan vlak na De Verhuizing..
Heb net twee bestsellers gelezen van saskia noord en esther verhoeff. Beide hebben een soortgelijke schrijfstijl vind ik, en ik was niet heel erg onder de indruk van hoe ingewikkeld een verhaal is. Ik wil het wel eens proberen, want het kan toch niet zo makkelijk zijn als ik denk. Ik gok dat ik de dames onderschat.
Maar ik dwaal af, ik moet n ook ineens gaan plannen en delegeren voor mijn werk. Ik heb een takenpakket dat groter is dan waar ik tijd voor heb maar znderen hebben er ook geen tijd voor. Dingen die we normaal deden op ons vorige lab komen we nu ineens niet meer aan toe. Overicht is ook een ding. Ik denk dat het nog wel wat maanden duurt voordat we weer een goed werkende afdeling zijn, maar het is zoveel beter dan vlak na De Verhuizing..
zaterdag 1 oktober 2016 om 12:03
quote:biobitch1984 schreef op 01 oktober 2016 @ 11:59:
Ik schrik soms van dat ik 32 ben. Een soort vN pNiek, shit nu moet ik volwassen zijn en doen. Ik voel me denk ik voor altijd 25. Sinds die tijd is mijn leven een beetje tot stilstand gekomen. Het enige wat ouder wordt is mijn lichaam. Oeh dit is een mooi begin voor een roman lol.
Ik ben over de vijftig. En ik heb inmiddels een lichaam dat helemaal niet bij mijn geest past!
Ik schrik soms van dat ik 32 ben. Een soort vN pNiek, shit nu moet ik volwassen zijn en doen. Ik voel me denk ik voor altijd 25. Sinds die tijd is mijn leven een beetje tot stilstand gekomen. Het enige wat ouder wordt is mijn lichaam. Oeh dit is een mooi begin voor een roman lol.
Ik ben over de vijftig. En ik heb inmiddels een lichaam dat helemaal niet bij mijn geest past!
zaterdag 1 oktober 2016 om 12:07
"overzicht is ook een ding"
Inderdaad, want er zijn zo veel factoren en ik verlies soms dingen uit het oog.
Dat kunnen hele simpele dingen zijn, zoals op tijd eten en slapen.
Ik voel me dan als toen ik bij de schaakclub zat en zat te schaken.
Je bedenkt een paar zetten in het voren en moet allerlei mogelijke scenario's in gedachten houden.
Je bedenkt dat je bvb je paard niet mag verzetten, want dan kun je schaak worden gezet, dus je denkt na over je volgende zet en je ziet allerlei scenario's voor je. En uiteindelijk ben je zo afgeleid en heb je zo diep nagedacht dat je gaar bent en dat je vergeet dat je dat paard niet mocht verzetten en doe je het toch.
En pas te laat besef je jezelf deze vergissing.
En dan is schaken nog vrij overzichtelijk in vergelijking met rl.
Inderdaad, want er zijn zo veel factoren en ik verlies soms dingen uit het oog.
Dat kunnen hele simpele dingen zijn, zoals op tijd eten en slapen.
Ik voel me dan als toen ik bij de schaakclub zat en zat te schaken.
Je bedenkt een paar zetten in het voren en moet allerlei mogelijke scenario's in gedachten houden.
Je bedenkt dat je bvb je paard niet mag verzetten, want dan kun je schaak worden gezet, dus je denkt na over je volgende zet en je ziet allerlei scenario's voor je. En uiteindelijk ben je zo afgeleid en heb je zo diep nagedacht dat je gaar bent en dat je vergeet dat je dat paard niet mocht verzetten en doe je het toch.
En pas te laat besef je jezelf deze vergissing.
En dan is schaken nog vrij overzichtelijk in vergelijking met rl.
zaterdag 1 oktober 2016 om 12:12
Hier hetzelfde wb leeftijd. Ik noem mezelf niet kinderlijk, maar voel me ook totaal niet volwassen en eigenlijk hetzelfde als toen ik 17 was ofzo. Dat ik al bijna 50 ben is nauwelijks te bevatten. Gelukkig is mijn lichaam ook nog niet 'oud', dat wordt wel een lastige straks denk ik. Ik heb pas net de eerste grijze haar ontdekt
Ik kan emotioneel ook heel kinderlijk reageren, gaan huilen bijvoorbeeld als ik mijn teen stoot of boos/teleurgesteld/gefrustreerd ben. Of iets moet doen waarvan ik heel sterk voel dat ik het niet wil.
Als mensen mevrouw of u tegen mij zeggen, dan voelt dat ook heel erg misplaatst. Alsof ze het dan niet tegen mij hebben.
Ik kan emotioneel ook heel kinderlijk reageren, gaan huilen bijvoorbeeld als ik mijn teen stoot of boos/teleurgesteld/gefrustreerd ben. Of iets moet doen waarvan ik heel sterk voel dat ik het niet wil.
Als mensen mevrouw of u tegen mij zeggen, dan voelt dat ook heel erg misplaatst. Alsof ze het dan niet tegen mij hebben.
.
zaterdag 1 oktober 2016 om 12:14
quote:shisha schreef op 01 oktober 2016 @ 12:07:
"overzicht is ook een ding"
Inderdaad, want er zijn zo veel factoren en ik verlies soms dingen uit het oog.
Dat kunnen hele simpele dingen zijn, zoals op tijd eten en slapen.
Ik voel me dan als toen ik bij de schaakclub zat en zat te schaken.
Je bedenkt een paar zetten in het voren en moet allerlei mogelijke scenario's in gedachten houden.
Je bedenkt dat je bvb je paard niet mag verzetten, want dan kun je schaak worden gezet, dus je denkt na over je volgende zet en je ziet allerlei scenario's voor je. En uiteindelijk ben je zo afgeleid en heb je zo diep nagedacht dat je gaar bent en dat je vergeet dat je dat paard niet mocht verzetten en doe je het toch.
En pas te laat besef je jezelf deze vergissing.
En dan is schaken nog vrij overzichtelijk in vergelijking met rl.
Ja, ja. Heel herkenbaar. Goeie vergelijking!
.
"overzicht is ook een ding"
Inderdaad, want er zijn zo veel factoren en ik verlies soms dingen uit het oog.
Dat kunnen hele simpele dingen zijn, zoals op tijd eten en slapen.
Ik voel me dan als toen ik bij de schaakclub zat en zat te schaken.
Je bedenkt een paar zetten in het voren en moet allerlei mogelijke scenario's in gedachten houden.
Je bedenkt dat je bvb je paard niet mag verzetten, want dan kun je schaak worden gezet, dus je denkt na over je volgende zet en je ziet allerlei scenario's voor je. En uiteindelijk ben je zo afgeleid en heb je zo diep nagedacht dat je gaar bent en dat je vergeet dat je dat paard niet mocht verzetten en doe je het toch.
En pas te laat besef je jezelf deze vergissing.
En dan is schaken nog vrij overzichtelijk in vergelijking met rl.
Ja, ja. Heel herkenbaar. Goeie vergelijking!
.
.
zaterdag 1 oktober 2016 om 12:50
quote:shisha schreef op 01 oktober 2016 @ 12:07:
"overzicht is ook een ding"
Inderdaad, want er zijn zo veel factoren en ik verlies soms dingen uit het oog.
Dat kunnen hele simpele dingen zijn, zoals op tijd eten en slapen.
Ik voel me dan als toen ik bij de schaakclub zat en zat te schaken.
Je bedenkt een paar zetten in het voren en moet allerlei mogelijke scenario's in gedachten houden.
Je bedenkt dat je bvb je paard niet mag verzetten, want dan kun je schaak worden gezet, dus je denkt na over je volgende zet en je ziet allerlei scenario's voor je. En uiteindelijk ben je zo afgeleid en heb je zo diep nagedacht dat je gaar bent en dat je vergeet dat je dat paard niet mocht verzetten en doe je het toch.
En pas te laat besef je jezelf deze vergissing.
En dan is schaken nog vrij overzichtelijk in vergelijking met rl.Wat goed uitgelegd!
"overzicht is ook een ding"
Inderdaad, want er zijn zo veel factoren en ik verlies soms dingen uit het oog.
Dat kunnen hele simpele dingen zijn, zoals op tijd eten en slapen.
Ik voel me dan als toen ik bij de schaakclub zat en zat te schaken.
Je bedenkt een paar zetten in het voren en moet allerlei mogelijke scenario's in gedachten houden.
Je bedenkt dat je bvb je paard niet mag verzetten, want dan kun je schaak worden gezet, dus je denkt na over je volgende zet en je ziet allerlei scenario's voor je. En uiteindelijk ben je zo afgeleid en heb je zo diep nagedacht dat je gaar bent en dat je vergeet dat je dat paard niet mocht verzetten en doe je het toch.
En pas te laat besef je jezelf deze vergissing.
En dan is schaken nog vrij overzichtelijk in vergelijking met rl.Wat goed uitgelegd!
zaterdag 1 oktober 2016 om 12:53
quote:impala schreef op 01 oktober 2016 @ 12:12:
Hier hetzelfde wb leeftijd. Ik noem mezelf niet kinderlijk, maar voel me ook totaal niet volwassen en eigenlijk hetzelfde als toen ik 17 was ofzo. Dat ik al bijna 50 ben is nauwelijks te bevatten. Gelukkig is mijn lichaam ook nog niet 'oud', dat wordt wel een lastige straks denk ik. Ik heb pas net de eerste grijze haar ontdekt
Ik kan emotioneel ook heel kinderlijk reageren, gaan huilen bijvoorbeeld als ik mijn teen stoot of boos/teleurgesteld/gefrustreerd ben. Of iets moet doen waarvan ik heel sterk voel dat ik het niet wil.
Als mensen mevrouw of u tegen mij zeggen, dan voelt dat ook heel erg misplaatst. Alsof ze het dan niet tegen mij hebben.
Ik heb geleerd dat deze reactie niet kinderlijk is, maar een uiting van overprikkeling.
Ik doe wel eens vrijwilligerswerk met een groep mensen waarvan de gemiddelde leeftijd ergens rond de 20 ligt. Ik ben "u" en "mevrouw", terwijl ik gewoon hetzelfde werk doe. Vorig jaar was er een klein dingetje waar de coach (ook in de 20) met mij over wilde praten maar ze vond dat heel moeilijk, want ik kon met gemak haar moeder zijn.
We hebben daarover een goed gesprek gehad waarin ik aangaf dat leeftijden in de groep weg horen te vallen en dat ik niet meer, wijzer of beter was dan alle anderen, die zelfs meer ervaring hadden dan ik met dit werk. En dat ik, als ik iets niet goed deed, daar ook op aangesproken hoor te worden.
Toch jammer dat leeftijdsverschil als een soort glazen muur tussen ons in staat, want ik voel me echt geen 50+ in die groep (ook al roept mijn lijf vaak van wel ).
Hier hetzelfde wb leeftijd. Ik noem mezelf niet kinderlijk, maar voel me ook totaal niet volwassen en eigenlijk hetzelfde als toen ik 17 was ofzo. Dat ik al bijna 50 ben is nauwelijks te bevatten. Gelukkig is mijn lichaam ook nog niet 'oud', dat wordt wel een lastige straks denk ik. Ik heb pas net de eerste grijze haar ontdekt
Ik kan emotioneel ook heel kinderlijk reageren, gaan huilen bijvoorbeeld als ik mijn teen stoot of boos/teleurgesteld/gefrustreerd ben. Of iets moet doen waarvan ik heel sterk voel dat ik het niet wil.
Als mensen mevrouw of u tegen mij zeggen, dan voelt dat ook heel erg misplaatst. Alsof ze het dan niet tegen mij hebben.
Ik heb geleerd dat deze reactie niet kinderlijk is, maar een uiting van overprikkeling.
Ik doe wel eens vrijwilligerswerk met een groep mensen waarvan de gemiddelde leeftijd ergens rond de 20 ligt. Ik ben "u" en "mevrouw", terwijl ik gewoon hetzelfde werk doe. Vorig jaar was er een klein dingetje waar de coach (ook in de 20) met mij over wilde praten maar ze vond dat heel moeilijk, want ik kon met gemak haar moeder zijn.
We hebben daarover een goed gesprek gehad waarin ik aangaf dat leeftijden in de groep weg horen te vallen en dat ik niet meer, wijzer of beter was dan alle anderen, die zelfs meer ervaring hadden dan ik met dit werk. En dat ik, als ik iets niet goed deed, daar ook op aangesproken hoor te worden.
Toch jammer dat leeftijdsverschil als een soort glazen muur tussen ons in staat, want ik voel me echt geen 50+ in die groep (ook al roept mijn lijf vaak van wel ).
zaterdag 1 oktober 2016 om 15:56
Ik ben 31, maar voel dat niet zo. Soms voel ik me 25 en soms nog echt een kind. Zo ga ik nog wel eens met een vriendin naar een subtropisch zwembad. Ik ben het wel sneller beu dan vroeger, hoewel ik er dan vooraf net zo veel zin in had als toen ik kind was. Of als we bv. gaan shoppen dan alleen maar lekkere, ongezonde dingen eten. Ik sta er van versteld dat oude bekenden van me nu een gezin runnen bovenop werk en huishouden. Tuurlijk, daar hebben ze de leeftijd voor. Maar wat is die tijd snel gegaan. In theorie wéét ik dat het x aantal jaar geleden is dat we kind waren. In die tijd kan er veel veranderen. Maar ik ben niet mee veranderd qua gedachten. Nog steeds het liefst alleen (wel af en toe met een vriendin afspreken), nooit willen samenwonen, niet de verantwoording over een kind willen, zo weinig mogelijk (familie)verplichtingen willen.
Mijn hele dag kan verpest zijn als ik op het werk iets moet doen wat ik niet leuk vind. Vooral als dan gezegd wordt dat het er nou eenmaal bij hoort. Aaargh!
Oja de eerste grijze haar verscheen al op mijn 25e. Nu heb ik er zo'n 12, maar ben bang dat ik het voor mijn 40e ga moeten verven.
Mijn hele dag kan verpest zijn als ik op het werk iets moet doen wat ik niet leuk vind. Vooral als dan gezegd wordt dat het er nou eenmaal bij hoort. Aaargh!
Oja de eerste grijze haar verscheen al op mijn 25e. Nu heb ik er zo'n 12, maar ben bang dat ik het voor mijn 40e ga moeten verven.
zaterdag 1 oktober 2016 om 16:10
Ik voel me ook altijd veel jonger, ik ben 26 maar woon nog thuis (ga wel samenwonen over een paar maanden) en doe weinig 'grote mensen dingen' + ik ben 1e jaars student, ik ga gewoon elke dag met veel jongere mensen om.
Daarnaast heb ik niet het verantwoordelijkheidsbesef van een 26e jarige denk ik, maar daar loop ik al jaren tegenaan. Toen ik op mezelf woonde kon ik het wel maar het was wel heel erg lastig. Ik vind het heel moeilijk om naar een supermarkt te gaan en boodschappen te halen. Niet de boodschappen op zichzelf maar door het grote aanbod kan ik geen keuzes maken en raak ik verdwaald (soms zelfs letterlijk) tussen de schappen.
Nu doe ik boodschappen of met mijn moeder of zus of met mijn vriend en dat scheelt.
Daarnaast heb ik niet het verantwoordelijkheidsbesef van een 26e jarige denk ik, maar daar loop ik al jaren tegenaan. Toen ik op mezelf woonde kon ik het wel maar het was wel heel erg lastig. Ik vind het heel moeilijk om naar een supermarkt te gaan en boodschappen te halen. Niet de boodschappen op zichzelf maar door het grote aanbod kan ik geen keuzes maken en raak ik verdwaald (soms zelfs letterlijk) tussen de schappen.
Nu doe ik boodschappen of met mijn moeder of zus of met mijn vriend en dat scheelt.
zaterdag 1 oktober 2016 om 17:07
Ik ben net wezen shoppen, voor een ander shoppen vind ik leuk, maar ik moest winterse bovenkleding en dat is een ramp. Laagjes? Veel gebreid spul, niks gewoon simpele trui. Allerlei vormen en diktes. Ik heb maar paar eisen:
- geen wol
- mouwen makkelijk opstroopbaar
- normaal kunnen wassen
- moet er iets onder aan kunnen, maar no et iets te ingewikkelds eronder hoeven
- slank afkleden
- comfortabel
Winkels die onoverzichtelijk zijn, bleh. Wat fat betreft was ik liever een vent geweest
- geen wol
- mouwen makkelijk opstroopbaar
- normaal kunnen wassen
- moet er iets onder aan kunnen, maar no et iets te ingewikkelds eronder hoeven
- slank afkleden
- comfortabel
Winkels die onoverzichtelijk zijn, bleh. Wat fat betreft was ik liever een vent geweest
zaterdag 1 oktober 2016 om 19:19
quote:biobitch1984 schreef op 01 oktober 2016 @ 11:59:
Ik schrik soms van dat ik 32 ben. Een soort vN pNiek, shit nu moet ik volwassen zijn en doen. Ik voel me denk ik voor altijd 25. Sinds die tijd is mijn leven een beetje tot stilstand gekomen. Het enige wat ouder wordt is mijn lichaam.Voor mij ook heel herkenbaar! Niet dat ik kinderlijk ben of zo, ik gedraag me wel volwassen maar zo voel ik me totaal niet. Geen idee of dat een typisch autisme dingetje is, andere mensen hoor ik er ook weleens over.
Ik schrik soms van dat ik 32 ben. Een soort vN pNiek, shit nu moet ik volwassen zijn en doen. Ik voel me denk ik voor altijd 25. Sinds die tijd is mijn leven een beetje tot stilstand gekomen. Het enige wat ouder wordt is mijn lichaam.Voor mij ook heel herkenbaar! Niet dat ik kinderlijk ben of zo, ik gedraag me wel volwassen maar zo voel ik me totaal niet. Geen idee of dat een typisch autisme dingetje is, andere mensen hoor ik er ook weleens over.
zaterdag 1 oktober 2016 om 20:01
quote:biobitch1984 schreef op 01 oktober 2016 @ 10:34:
Neem gewoon initiatief om een ouderwets diepfilosofisch middag samen te doen met haar xoals vroegahhh. Als ze roept dat ze druk druk druk is dan weet je genoegTjaah, ik heb er wel eens wat van gezegd dat ik het jammer vind dat het contact het afgelopen jaar zo verminderd is. Mijn indruk is dat de wil om daar wat aan te doen bij haar wel aanwezig is, maar dat haar enthousiasme voor andere dingen al snel weer de bovenhand krijgt. Ze doet verder bijvoorbeeld wel moeite om eens te bellen op dagen waarvan ze weet dat er iets bijzonders gebeurt bij mij en verder heeft ze natuurlijk ook veel meer te doen dan ik. Ben zelf werkloos dus leef zo'n beetje van haar belastingcenten. Moeilijk om dan echt 'eisen' te gaan stellen, voor zover je zoiets bij vriendschappen al zou willen.
Neem gewoon initiatief om een ouderwets diepfilosofisch middag samen te doen met haar xoals vroegahhh. Als ze roept dat ze druk druk druk is dan weet je genoegTjaah, ik heb er wel eens wat van gezegd dat ik het jammer vind dat het contact het afgelopen jaar zo verminderd is. Mijn indruk is dat de wil om daar wat aan te doen bij haar wel aanwezig is, maar dat haar enthousiasme voor andere dingen al snel weer de bovenhand krijgt. Ze doet verder bijvoorbeeld wel moeite om eens te bellen op dagen waarvan ze weet dat er iets bijzonders gebeurt bij mij en verder heeft ze natuurlijk ook veel meer te doen dan ik. Ben zelf werkloos dus leef zo'n beetje van haar belastingcenten. Moeilijk om dan echt 'eisen' te gaan stellen, voor zover je zoiets bij vriendschappen al zou willen.
