Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
vrijdag 16 september 2016 om 19:15
Sterkte voor Lisa gewenst.
@biebeltje: misschien heb je een psycholoog met goede zelfkennis en denkt hij/zij dat ze je niet kan bieden wat jij nodig hebt, is het niet zijn/haar specialiteit etc. etc.
Ik vond dit youtube filmpje 1 van de leukere/betere presentaties over asperger bij vrouwen. Vooral omdat dit verhaal het meest aansluit bij mijn eigen ervaring en hoe ze overkomt een beetje is zoals ik denk dat ik ook ben.
https://youtu.be/k_TIztg7GuI
@biebeltje: misschien heb je een psycholoog met goede zelfkennis en denkt hij/zij dat ze je niet kan bieden wat jij nodig hebt, is het niet zijn/haar specialiteit etc. etc.
Ik vond dit youtube filmpje 1 van de leukere/betere presentaties over asperger bij vrouwen. Vooral omdat dit verhaal het meest aansluit bij mijn eigen ervaring en hoe ze overkomt een beetje is zoals ik denk dat ik ook ben.
https://youtu.be/k_TIztg7GuI
zaterdag 17 september 2016 om 10:48
quote:Biebeltje schreef op 16 september 2016 @ 19:09:
[...]
Van mij. Maar dat is ook één van de thema's waar we mee bezig zijn (extreme faalangst en de basisgedachte dat ik toch niets goed kan doen, niks waard ben).
Verder ben ik namelijk echt wel heel erg blij met mijn psycholoog. Maar ik vertaal dat voor mezelf dus als 'weggestuurd' worden en dat creëert een soort kortsluiting: minderwaardigheidscomplex, bevestiging dat ik er niet toe doe enzo.
Heel hardnekkig gedachtepatroon helaas
Volgens mij is dat heel typisch voor mensen met autisme/ASS, ik hoor het zo vaak. Zie het ook sterk terug bij één van mijn kinderen.
En ja, ik heb het zelf ook... Al herken ik het nu beter bij mezelf. Zo ervaar ik het nog dagelijks als falen omdat ik niet meer in staat ben zelf inkomen te genereren, maar mijn hand moet ophouden. Terwijl ik weet hoe hard ik heb geknokt om toch te kunnen werken én mijn kinderen de extra begeleiding te geven die ze nodig hebben. Maar het voelt als falen, en niemand in mijn omgeving (op mijn ouders en kinderen na) weten dat ik "steuntrekker" ben.
Mijn verstand zegt het één, mijn hart het ander...
[...]
Van mij. Maar dat is ook één van de thema's waar we mee bezig zijn (extreme faalangst en de basisgedachte dat ik toch niets goed kan doen, niks waard ben).
Verder ben ik namelijk echt wel heel erg blij met mijn psycholoog. Maar ik vertaal dat voor mezelf dus als 'weggestuurd' worden en dat creëert een soort kortsluiting: minderwaardigheidscomplex, bevestiging dat ik er niet toe doe enzo.
Heel hardnekkig gedachtepatroon helaas
Volgens mij is dat heel typisch voor mensen met autisme/ASS, ik hoor het zo vaak. Zie het ook sterk terug bij één van mijn kinderen.
En ja, ik heb het zelf ook... Al herken ik het nu beter bij mezelf. Zo ervaar ik het nog dagelijks als falen omdat ik niet meer in staat ben zelf inkomen te genereren, maar mijn hand moet ophouden. Terwijl ik weet hoe hard ik heb geknokt om toch te kunnen werken én mijn kinderen de extra begeleiding te geven die ze nodig hebben. Maar het voelt als falen, en niemand in mijn omgeving (op mijn ouders en kinderen na) weten dat ik "steuntrekker" ben.
Mijn verstand zegt het één, mijn hart het ander...
zaterdag 17 september 2016 om 11:00
Focussen op moeilijke details schijnt ook bij autisme te horen. Dus het sneller overal beren op de weg zien komt gedeeltelijk door het focussen op details en door een vergrootte amygdala. Daardoor valt ook gevaar eerder op en staat het zenuwstelsel altijd op scherp.
Maar ook zij daardoor autisten zich sneller bewust van mogelijk gevaar of dingen die niet kloppen en dat kan ook een voordeel zijn.
Het is dus de kunst om op zo veel mogelijk positieve dingen te focussen.
Maar ook zij daardoor autisten zich sneller bewust van mogelijk gevaar of dingen die niet kloppen en dat kan ook een voordeel zijn.
Het is dus de kunst om op zo veel mogelijk positieve dingen te focussen.
zaterdag 17 september 2016 om 11:07
quote:Biebeltje schreef op 16 september 2016 @ 19:09:
[...]
Van mij. Maar dat is ook één van de thema's waar we mee bezig zijn (extreme faalangst en de basisgedachte dat ik toch niets goed kan doen, niks waard ben).
Verder ben ik namelijk echt wel heel erg blij met mijn psycholoog. Maar ik vertaal dat voor mezelf dus als 'weggestuurd' worden en dat creëert een soort kortsluiting: minderwaardigheidscomplex, bevestiging dat ik er niet toe doe enzo.
Heel hardnekkig gedachtepatroon helaas
Dit hebben mijn collega-vriendin en ik ook op ons werk. De werkleiding komt ook nooit naar onze tafel om een praatje te maken. Of als ze iets vertellen kijken ze ons niet aan. Mijn vriendin heeft er meer last van dan ik. Ze wordt ook al maanden gepest en geminacht door een collega. De leiding doet gewoon mee. Ik word gelukkig niet gepest, maar voel me ook niet graag gezien daar.
Ik trek het me niet persoonlijk aan, want iedereen klaagt over de leiding en gang van zaken daar. Maar ze kijken op Autisten erg neer.
[...]
Van mij. Maar dat is ook één van de thema's waar we mee bezig zijn (extreme faalangst en de basisgedachte dat ik toch niets goed kan doen, niks waard ben).
Verder ben ik namelijk echt wel heel erg blij met mijn psycholoog. Maar ik vertaal dat voor mezelf dus als 'weggestuurd' worden en dat creëert een soort kortsluiting: minderwaardigheidscomplex, bevestiging dat ik er niet toe doe enzo.
Heel hardnekkig gedachtepatroon helaas
Dit hebben mijn collega-vriendin en ik ook op ons werk. De werkleiding komt ook nooit naar onze tafel om een praatje te maken. Of als ze iets vertellen kijken ze ons niet aan. Mijn vriendin heeft er meer last van dan ik. Ze wordt ook al maanden gepest en geminacht door een collega. De leiding doet gewoon mee. Ik word gelukkig niet gepest, maar voel me ook niet graag gezien daar.
Ik trek het me niet persoonlijk aan, want iedereen klaagt over de leiding en gang van zaken daar. Maar ze kijken op Autisten erg neer.
zaterdag 17 september 2016 om 11:08
quote:shisha schreef op 17 september 2016 @ 11:00:
Focussen op moeilijke details schijnt ook bij autisme te horen. Dus het sneller overal beren op de weg zien komt gedeeltelijk door het focussen op details en door een vergrootte amygdala. Daardoor valt ook gevaar eerder op en staat het zenuwstelsel altijd op scherp.
Maar ook zij daardoor autisten zich sneller bewust van mogelijk gevaar of dingen die niet kloppen en dat kan ook een voordeel zijn.
Het is dus de kunst om op zo veel mogelijk positieve dingen te focussen.
Zeker weten, anders word je gek!
Wat dat bewustzijn voor dingen die niet kloppen betreft: hier loop ik telkens op vast. Ik zie, hoor, proef en voel dat iemand liegt of draait. Vroeger op school, later op het werk (manipulerende bazen of collega's), of bij overheidsinstanties als die weer eens een fout hebben gemaakt. En niemand gelooft je! Uiteindelijk blijk ik dan toch gelijk te hebben. Maar dan heb ik er al een heel gevecht op zitten.
Het loopt als een rode draad door mijn leven.
Focussen op moeilijke details schijnt ook bij autisme te horen. Dus het sneller overal beren op de weg zien komt gedeeltelijk door het focussen op details en door een vergrootte amygdala. Daardoor valt ook gevaar eerder op en staat het zenuwstelsel altijd op scherp.
Maar ook zij daardoor autisten zich sneller bewust van mogelijk gevaar of dingen die niet kloppen en dat kan ook een voordeel zijn.
Het is dus de kunst om op zo veel mogelijk positieve dingen te focussen.
Zeker weten, anders word je gek!
Wat dat bewustzijn voor dingen die niet kloppen betreft: hier loop ik telkens op vast. Ik zie, hoor, proef en voel dat iemand liegt of draait. Vroeger op school, later op het werk (manipulerende bazen of collega's), of bij overheidsinstanties als die weer eens een fout hebben gemaakt. En niemand gelooft je! Uiteindelijk blijk ik dan toch gelijk te hebben. Maar dan heb ik er al een heel gevecht op zitten.
Het loopt als een rode draad door mijn leven.
zaterdag 17 september 2016 om 12:43
quote:cumulus schreef op 17 september 2016 @ 11:08:
[...]
Wat dat bewustzijn voor dingen die niet kloppen betreft: hier loop ik telkens op vast. Ik zie, hoor, proef en voel dat iemand liegt of draait. Vroeger op school, later op het werk (manipulerende bazen of collega's), of bij overheidsinstanties als die weer eens een fout hebben gemaakt. En niemand gelooft je! Uiteindelijk blijk ik dan toch gelijk te hebben. Maar dan heb ik er al een heel gevecht op zitten.
Ooo ja! Vind dat mensen op dat vlak vaak heel erg doorzichtig zijn. Niet iedereen is er even happig op om met mij om te gaan, en ik vind dat er dan vaak heel erg ongeloofwaardige dingen gedaan of gezegd worden om te verklaren waarom een 'contactmoment' niet is doorgegaan.
Heb bijvoorbeeld eens van iemand een uitleg gehad waarom we niet in dezelfde treincoupé naar ons gezamenlijk werk gereden waren... tja, wat ze zei was gewoon praktisch onmogelijk. Maar zo zijn er heel erg veel voorbeelden.
Aan de ene kant heb ik een soort naïviteit waardoor ik makkelijk in de luren te leggen ben, aan de andere kant kan ik mensen soms heel erg 'doorhebben', om vervolgens dagen/maanden/jaren te moeten wachten tot mijn omgeving eindelijk tot de conclusie komt die ik al veel eerder getrokken had (maar die mij dan van mij dikwijls niet wil aannemen...).
Hoewel ik volgens mij wel vaak inzie dat anderen er volledig naast zitten (vaak in de betekenis van: bewust iets op een bepaalde manier voorstellen omdat dat voor henzelf beter is) lukt het me maar zelden daar zo op te reageren dat de situatie weer rechtgetrokken kan worden. Ik ben wat dat betreft na al die jaren ook wel een beetje ontmoedigd en probeer dat nauwelijks meer.
Ik ben geweldig werk kwijtgeraakt door gekonkelfoes in achterkamertjes. Probeer dat sindsdien boven tafel te krijgen, maar mensen houden in dit geval heel erg de hand boven elkaars hoofd. Is nochtans een vrij duidelijk geval...
Verder natuurlijk veel beterschap gewenst voor Lisa.
[...]
Wat dat bewustzijn voor dingen die niet kloppen betreft: hier loop ik telkens op vast. Ik zie, hoor, proef en voel dat iemand liegt of draait. Vroeger op school, later op het werk (manipulerende bazen of collega's), of bij overheidsinstanties als die weer eens een fout hebben gemaakt. En niemand gelooft je! Uiteindelijk blijk ik dan toch gelijk te hebben. Maar dan heb ik er al een heel gevecht op zitten.
Ooo ja! Vind dat mensen op dat vlak vaak heel erg doorzichtig zijn. Niet iedereen is er even happig op om met mij om te gaan, en ik vind dat er dan vaak heel erg ongeloofwaardige dingen gedaan of gezegd worden om te verklaren waarom een 'contactmoment' niet is doorgegaan.
Heb bijvoorbeeld eens van iemand een uitleg gehad waarom we niet in dezelfde treincoupé naar ons gezamenlijk werk gereden waren... tja, wat ze zei was gewoon praktisch onmogelijk. Maar zo zijn er heel erg veel voorbeelden.
Aan de ene kant heb ik een soort naïviteit waardoor ik makkelijk in de luren te leggen ben, aan de andere kant kan ik mensen soms heel erg 'doorhebben', om vervolgens dagen/maanden/jaren te moeten wachten tot mijn omgeving eindelijk tot de conclusie komt die ik al veel eerder getrokken had (maar die mij dan van mij dikwijls niet wil aannemen...).
Hoewel ik volgens mij wel vaak inzie dat anderen er volledig naast zitten (vaak in de betekenis van: bewust iets op een bepaalde manier voorstellen omdat dat voor henzelf beter is) lukt het me maar zelden daar zo op te reageren dat de situatie weer rechtgetrokken kan worden. Ik ben wat dat betreft na al die jaren ook wel een beetje ontmoedigd en probeer dat nauwelijks meer.
Ik ben geweldig werk kwijtgeraakt door gekonkelfoes in achterkamertjes. Probeer dat sindsdien boven tafel te krijgen, maar mensen houden in dit geval heel erg de hand boven elkaars hoofd. Is nochtans een vrij duidelijk geval...
Verder natuurlijk veel beterschap gewenst voor Lisa.
zaterdag 17 september 2016 om 14:00
Het doorhebben van mensen is soms herkenbaar, soms niet. Vaak genoeg heb ik vreemde situaties in het verleden geweten aan mijn autisme, maar als ik er echt goed over na ga denken, zitten er dingen anders in elkaar, waardoor er verkeerde conclusies getrokken worden, soms ook in mijn nadeel.
Een voorbeeld is het plannen van het uitvoeren van taken op het werk. Een lange tijd heb ik gedacht dat ik daar een beperking in had. Mijn baas ook. Hoe komt het dat anderen hun taken wel goed kunnen plannen en ik zo op het oog niet? Dan moet ik even een voorbeeld geven. Stel: een collega komt bij mij en vraagt mij een opdracht uit te voeren. Die noem ik A. Ik ben bezig met opdracht A, maar dan komt er een collega binnen die mij ook een andere opdracht uit te voeren. Die noem ik B. Nu zijn er twee opties:
1. Ik maak opdracht A af, en daarna begin ik met opdracht B;
2. Ik onderbreek opdracht A, begin met opdracht B, en maak daarna A af.
Welke van de twee opties moet ik ten uitvoer brengen? Iemand anders ziet dat, maar ik niet. Ik ben onbekend met de reden van de opdrachten A en B, en ook onbekend met de organisatie en met de bovenliggende taken, waarbij A en B deeltaken zijn, of door de leidinggevende aan mij gedelegeerd waren. Op een of andere manier voelen anderen dat aan, maar ikzelf niet. Althans... zo was mijn vermoeden. Daarom werd er een collega aangesteld die mij ging aansturen. Alle opdrachten kwamen bij haar terecht en zij ging voor mij de uitvoering van taken plannen. Ik bemoeide mij niet met de aansturing op zich, noch trok ik dat in twijfel, omdat ik niet in de positie was dat te bekritiseren. Desondanks waren er tijdens functioneringsgesprekken weinig kritiek op mij, dus was ik in de waan dat alles goed zat.
Ik kwam er later achter dat de collega die mij aanstuurde informatie kreeg over taken die ik niet kreeg. Zij was op de hoogte van de bovenliggende taken en ik niet. In het rapport van het UWV stond ook dat er geen communicatie met mij gevoerd moest worden en ik constante begeleiding nodig had in het werk (in de praktijk kwam daar weinig van terecht, en toch gaat er bij mij niet vaker dingen mis dan bij andere willekeurige collega; volgens mijn huidige baas).
Nu plan ik de taken zelf, en heb ik voldoende bewijs geleverd dat ik vaardig was in het plannen van uitvoering van taken. Ik voer de taken uit in de volgorde van deadlines. Taken met een vroege deadline hebben een hoge prioriteit, dan taken met een late deadline. Dus in het voorbeeld: Als taak B eerder af moet zijn dan taak A, onderbreek ik taak A voor taak B, anders maak ik taak A eerst af, daarna taak B.
Een voorbeeld is het plannen van het uitvoeren van taken op het werk. Een lange tijd heb ik gedacht dat ik daar een beperking in had. Mijn baas ook. Hoe komt het dat anderen hun taken wel goed kunnen plannen en ik zo op het oog niet? Dan moet ik even een voorbeeld geven. Stel: een collega komt bij mij en vraagt mij een opdracht uit te voeren. Die noem ik A. Ik ben bezig met opdracht A, maar dan komt er een collega binnen die mij ook een andere opdracht uit te voeren. Die noem ik B. Nu zijn er twee opties:
1. Ik maak opdracht A af, en daarna begin ik met opdracht B;
2. Ik onderbreek opdracht A, begin met opdracht B, en maak daarna A af.
Welke van de twee opties moet ik ten uitvoer brengen? Iemand anders ziet dat, maar ik niet. Ik ben onbekend met de reden van de opdrachten A en B, en ook onbekend met de organisatie en met de bovenliggende taken, waarbij A en B deeltaken zijn, of door de leidinggevende aan mij gedelegeerd waren. Op een of andere manier voelen anderen dat aan, maar ikzelf niet. Althans... zo was mijn vermoeden. Daarom werd er een collega aangesteld die mij ging aansturen. Alle opdrachten kwamen bij haar terecht en zij ging voor mij de uitvoering van taken plannen. Ik bemoeide mij niet met de aansturing op zich, noch trok ik dat in twijfel, omdat ik niet in de positie was dat te bekritiseren. Desondanks waren er tijdens functioneringsgesprekken weinig kritiek op mij, dus was ik in de waan dat alles goed zat.
Ik kwam er later achter dat de collega die mij aanstuurde informatie kreeg over taken die ik niet kreeg. Zij was op de hoogte van de bovenliggende taken en ik niet. In het rapport van het UWV stond ook dat er geen communicatie met mij gevoerd moest worden en ik constante begeleiding nodig had in het werk (in de praktijk kwam daar weinig van terecht, en toch gaat er bij mij niet vaker dingen mis dan bij andere willekeurige collega; volgens mijn huidige baas).
Nu plan ik de taken zelf, en heb ik voldoende bewijs geleverd dat ik vaardig was in het plannen van uitvoering van taken. Ik voer de taken uit in de volgorde van deadlines. Taken met een vroege deadline hebben een hoge prioriteit, dan taken met een late deadline. Dus in het voorbeeld: Als taak B eerder af moet zijn dan taak A, onderbreek ik taak A voor taak B, anders maak ik taak A eerst af, daarna taak B.
World of Warcraft: Legion
zaterdag 17 september 2016 om 14:18
Mij interesseert ook de manier waarop gediscussieerd wordt. Niet alleen op dit forum, maar ook op social media (Facebook, Twitter), blogs, vlogs, actualiteitenrubrieken, interviews, etc. Overal waar men kan discussiëren over bepaalde stellingen. Vaak weet ik vreemde redenaties niet te benoemen, maar soms ook wel. Dat uit zich dan in uitspraken, maar ook in gedachten.
Een grappig voorbeeld is de Relatie-pijler op dit forum. Er zijn veel topics die over relatieproblemen gaan. Dan zou je kunnen denken: Forummers op dit forum hebben slechte relaties. En toch klopt er iets niet aan deze stelling. Men kan als verweer voeren dat forummers die geen relatieproblemen hebben, hierover geen topic gaan opstarten. Want... waarom zou je dat doen? Wat is de zin daarvan?
Of het invalideren van iemands mening, ook mijn eigen ervaring. Een groepje discussieert over een onderwerp. Een persoon, toevallig met een stoornis in het autistisch spectrum, heeft over het onderwerp een andere mening. In plaats van dat die mening gerespecteerd wordt, zegt men tegen hem: "Geen wonder dat jij zo denkt, jij bent autistisch. Jij ziet dingen anders." En dan zijn er ook stereotype bewerkingen als: "Met een autist kun je niet discussiëren." In mijn geval geldt dan niet alleen welke uitspraken er worden gedaan, maar ook de toon. Afhankelijk daarvan kan ik mij aangevallen voelen, of slechts denken: "Oké... dat is jouw mening. Jouw goed recht."
Een grappig voorbeeld is de Relatie-pijler op dit forum. Er zijn veel topics die over relatieproblemen gaan. Dan zou je kunnen denken: Forummers op dit forum hebben slechte relaties. En toch klopt er iets niet aan deze stelling. Men kan als verweer voeren dat forummers die geen relatieproblemen hebben, hierover geen topic gaan opstarten. Want... waarom zou je dat doen? Wat is de zin daarvan?
Of het invalideren van iemands mening, ook mijn eigen ervaring. Een groepje discussieert over een onderwerp. Een persoon, toevallig met een stoornis in het autistisch spectrum, heeft over het onderwerp een andere mening. In plaats van dat die mening gerespecteerd wordt, zegt men tegen hem: "Geen wonder dat jij zo denkt, jij bent autistisch. Jij ziet dingen anders." En dan zijn er ook stereotype bewerkingen als: "Met een autist kun je niet discussiëren." In mijn geval geldt dan niet alleen welke uitspraken er worden gedaan, maar ook de toon. Afhankelijk daarvan kan ik mij aangevallen voelen, of slechts denken: "Oké... dat is jouw mening. Jouw goed recht."
World of Warcraft: Legion
zaterdag 17 september 2016 om 14:49
zaterdag 17 september 2016 om 14:53
Lisa,sterkte met je opname.
En Biebeltje,jij ook sterkte met je strubbelingen,het valt soms niet mee.
Ik lees hier zoveel dat ik herken,fijn vind ik dat.
Tussen de normale mensen ben ik echt een vreemde eend in de bijt,zoals dat heet,maar hier voel ik mij heel gewoon
Ik herken ook heel erg het "doorzien"van mensen,een instinctief weten hoe iemand in elkaar zit.
Maar het gekke is dan dat ik de politieke spelletjes van mensen dan weer niet begrijp.
Soms begrijp ik de manier van discussieren hier op het forum ook niet,dan worden mensen soms ineens heel gemeen en persoonlijk naar elkaar,terwijl het topic over iets algemeens ging.Ik vind het echt een verademing dat dat hier nooit zo gaat.
En ja Hans,ik ken het "verwijt"dat je het als Autist anders ziet,en daar bedoeld men dan mee: verkeerd.
Heel vermoeiend idd,maar het grappige is dat dat soort dingen hier dus ook niet gebeurd,en ook niet op andere forums waar ik kom waar autisten schrijven met elkaar.
Ik vraag me soms echt af of wij het wel verkeerd zien,of dat we gewoon niet begrepen worden,omdat onze manier van denken anders is.En wie zegt dat onze manier van denken minderwaardig is?
En Biebeltje,jij ook sterkte met je strubbelingen,het valt soms niet mee.
Ik lees hier zoveel dat ik herken,fijn vind ik dat.
Tussen de normale mensen ben ik echt een vreemde eend in de bijt,zoals dat heet,maar hier voel ik mij heel gewoon
Ik herken ook heel erg het "doorzien"van mensen,een instinctief weten hoe iemand in elkaar zit.
Maar het gekke is dan dat ik de politieke spelletjes van mensen dan weer niet begrijp.
Soms begrijp ik de manier van discussieren hier op het forum ook niet,dan worden mensen soms ineens heel gemeen en persoonlijk naar elkaar,terwijl het topic over iets algemeens ging.Ik vind het echt een verademing dat dat hier nooit zo gaat.
En ja Hans,ik ken het "verwijt"dat je het als Autist anders ziet,en daar bedoeld men dan mee: verkeerd.
Heel vermoeiend idd,maar het grappige is dat dat soort dingen hier dus ook niet gebeurd,en ook niet op andere forums waar ik kom waar autisten schrijven met elkaar.
Ik vraag me soms echt af of wij het wel verkeerd zien,of dat we gewoon niet begrepen worden,omdat onze manier van denken anders is.En wie zegt dat onze manier van denken minderwaardig is?
zaterdag 17 september 2016 om 15:03
Ik denk heel erg in beelden en vaak bekijk ik dingen van een andere kant, zoek ik naar de hiaten, vallen me de onregelmatigheden op en daar denk ik dan over na, wederom in heel erg veel beelden en filmpjes.
Eens heb ik zelf een nieuwe wiskundige formule bedacht, ik was toen 16. Het kwam omdat ik helemaal andersom redeneerde en dat bleek ook te kunnen, alleen was nog niemand op dat idee gekomen. Grappig vond ik dat en ook verbazingwekkend, want ik was helemaal niet goed in wiskunde. Ha ha!
Temple Grandin zei in haar toespraak over hoogfunctionerend autisme en asperger dat juist anders-denkenden nodig zijn in deze maatschappij. Ze zei: dat zijn de uitvinders, de pioniers. Zelf had ze veel uitvindingen gedaan in de branche van de veehouderij in Amerika. Ze zei dat het nodig was dat de maatschappij de kwaliteiten van mensen met autisme gaat zien, want die andere denk en zienswijze is juist erg belangrijk, ze zei: zonder de autistische medemens was het vuur nooit uitgevonden, het wiel ook niet...en pokemon-go ook niet,
Het nadeel is dan wel weer een hoge stressgevoeligheid en veel onrust en onzekerheid.
Eens heb ik zelf een nieuwe wiskundige formule bedacht, ik was toen 16. Het kwam omdat ik helemaal andersom redeneerde en dat bleek ook te kunnen, alleen was nog niemand op dat idee gekomen. Grappig vond ik dat en ook verbazingwekkend, want ik was helemaal niet goed in wiskunde. Ha ha!
Temple Grandin zei in haar toespraak over hoogfunctionerend autisme en asperger dat juist anders-denkenden nodig zijn in deze maatschappij. Ze zei: dat zijn de uitvinders, de pioniers. Zelf had ze veel uitvindingen gedaan in de branche van de veehouderij in Amerika. Ze zei dat het nodig was dat de maatschappij de kwaliteiten van mensen met autisme gaat zien, want die andere denk en zienswijze is juist erg belangrijk, ze zei: zonder de autistische medemens was het vuur nooit uitgevonden, het wiel ook niet...en pokemon-go ook niet,
Het nadeel is dan wel weer een hoge stressgevoeligheid en veel onrust en onzekerheid.
zaterdag 17 september 2016 om 15:22
Sorry heb het niet allemaal nog kunnen lezen, het is nog teveel. Ik raakte overprikkeld en begon met medicatie te rommelen (wat ik dus niet moet doen). Ik wilde slapen nam een paar pillen, hielpen niet en toen steeds meer pillen ingenomen. Een dag later vonden ze me op het spoor. Heel bizar alsof het een droom was. Nu vooral heel veel rusten en geen prikkels binnen krijgen. Gaat nu eindelijk iets beter.
zaterdag 17 september 2016 om 16:39
Lisa, dat is wel heel erg heftig allemaal. Hopelijk herstel je snel.
Ik ken je situatie niet, maar misschien zou het geen kwaad kunnen als iemand in je omgeving je medicatie bij zich kon houden om die je dan in dagelijkse dosissen te bezorgen. Dan is het ergste wat kan gebeuren dat je minder goed/niet slaapt (en ik weet hoe rot dat kan zijn, heb daar al mijn hele leven last van).
Wat autisme als argument in een discussie betreft: het wordt me nooit rechtstreeks gezegd, maar ik heb wel eens de indruk dat mijn mening al bij voorbaat minder waardevol gevonden wordt. Als een buitenstaander moet 'oordelen' over iets waarover mijn ouders en ik een verschillende mening hebben dan zal ik wel degene zijn die het fout heeft, want ik ben immers de autist. Zoiets.
Andere mensen lijken ook vaak veel stelliger dan ik in wat ze zeggen. Met internet heeft het eigenlijk jarenlang geduurd voor ik me de instelling eigen kon maken dat iemand die met veel overtuiging iets zegt er compleet naast kan zitten. Zelf heb ik de gewoonte eerder 'aarzelend' te zijn, ook als ik heel goed weet dat ik gelijk heb.
In werksituaties zie je wel eens dat een groot deel van de mensen een bepaalde mening hebben - bijvoorbeeld over mij... - en daar heel stellig in zijn, terwijl die mening eigenlijk nergens op slaat. Ik ben totaal immuun voor dergelijke groepsdruk en als je je dan gewoon aan de feiten houdt, of je niet laat meeslepen om de mening van anderen te delen omdat die met velen zijn en dús wel gelijk zullen hebben, tja... dan wordt die individuele mening niet altijd gewaardeerd.
Ik ken je situatie niet, maar misschien zou het geen kwaad kunnen als iemand in je omgeving je medicatie bij zich kon houden om die je dan in dagelijkse dosissen te bezorgen. Dan is het ergste wat kan gebeuren dat je minder goed/niet slaapt (en ik weet hoe rot dat kan zijn, heb daar al mijn hele leven last van).
Wat autisme als argument in een discussie betreft: het wordt me nooit rechtstreeks gezegd, maar ik heb wel eens de indruk dat mijn mening al bij voorbaat minder waardevol gevonden wordt. Als een buitenstaander moet 'oordelen' over iets waarover mijn ouders en ik een verschillende mening hebben dan zal ik wel degene zijn die het fout heeft, want ik ben immers de autist. Zoiets.
Andere mensen lijken ook vaak veel stelliger dan ik in wat ze zeggen. Met internet heeft het eigenlijk jarenlang geduurd voor ik me de instelling eigen kon maken dat iemand die met veel overtuiging iets zegt er compleet naast kan zitten. Zelf heb ik de gewoonte eerder 'aarzelend' te zijn, ook als ik heel goed weet dat ik gelijk heb.
In werksituaties zie je wel eens dat een groot deel van de mensen een bepaalde mening hebben - bijvoorbeeld over mij... - en daar heel stellig in zijn, terwijl die mening eigenlijk nergens op slaat. Ik ben totaal immuun voor dergelijke groepsdruk en als je je dan gewoon aan de feiten houdt, of je niet laat meeslepen om de mening van anderen te delen omdat die met velen zijn en dús wel gelijk zullen hebben, tja... dan wordt die individuele mening niet altijd gewaardeerd.
zaterdag 17 september 2016 om 16:40
zaterdag 17 september 2016 om 17:14
Soms heb ik mensen snel door en soms duurt dat maanden of zelfs jaren.
Tijdens mijn 1e opleiding zaten er maar 2 andere meiden uit mijn regio in mijn klas. Zij gingen vanaf de 1e week al veel met elkaar om. Niet met mij. Een van hen deed altijd minachtend tegenover mij. Ik vond haar een verwaande betweter. Op het eind van het 2e schooljaar kregen die 2 ruzie. A praatte ineens niet meer tegen B. Daar snapte B niks van, maar had zoiets van: ze zoekt het maar uit. Ik had al veel eerder gezien dat A geen aardig persoon was.
Tijdens mijn 1e opleiding zaten er maar 2 andere meiden uit mijn regio in mijn klas. Zij gingen vanaf de 1e week al veel met elkaar om. Niet met mij. Een van hen deed altijd minachtend tegenover mij. Ik vond haar een verwaande betweter. Op het eind van het 2e schooljaar kregen die 2 ruzie. A praatte ineens niet meer tegen B. Daar snapte B niks van, maar had zoiets van: ze zoekt het maar uit. Ik had al veel eerder gezien dat A geen aardig persoon was.
zaterdag 17 september 2016 om 20:05
Lisa meid, doe het even rustig aan nu, lees lekker mee met wat je wil en kijk gewoon aan en reageer wanneer je wil.
Alles op zijn tijd.
Ik heb wel het gevoel dat mijn mensenkennis erg goed is, voel veranderingen en sfeer erg goed aan.
Wil niet zeggen dat ik me soms niet kan laten verleiden tot iets terwijl ik best wel weet dat het niet goed is of zal uitpakken, daar schuilt voor mij wel gevaar in, het weten maar er niet naar handelen.
Het al weten dat je teleurgesteld gaat worden maar toch doorgaan op het zogenaamd beter /hoopt te gaan worden.
Is het dan toch nog steeds het naviefe/positieve in iemand te willen zien, in de hoop dat je er toch een keer verkeerd zit met je gevoel ( mensenkennis ).
Wat ik nu merk is dat ik verder eigenlijk me best goed voel ten opzichte van een aantal weken geleden maar er hoeft maar 1 dingentje bij te komen wat niet in agendaleven staat op dit moment en ik ben er meteen vanaf en het wordt meteen teveel( stress gevoelens) dus toch een teken dat het nog helemaal niet goed zit.
OOk mijn reukvermogen is opeens heel extreem, ik ruik echt van alles wat ik anders niet zo hevig heb of nooit echt op heb gelet maar me nu echt opvalt en ook navraag aan anderen en hun ruiken het niet.
Hele rare gewaarwording dit.
Alles op zijn tijd.
Ik heb wel het gevoel dat mijn mensenkennis erg goed is, voel veranderingen en sfeer erg goed aan.
Wil niet zeggen dat ik me soms niet kan laten verleiden tot iets terwijl ik best wel weet dat het niet goed is of zal uitpakken, daar schuilt voor mij wel gevaar in, het weten maar er niet naar handelen.
Het al weten dat je teleurgesteld gaat worden maar toch doorgaan op het zogenaamd beter /hoopt te gaan worden.
Is het dan toch nog steeds het naviefe/positieve in iemand te willen zien, in de hoop dat je er toch een keer verkeerd zit met je gevoel ( mensenkennis ).
Wat ik nu merk is dat ik verder eigenlijk me best goed voel ten opzichte van een aantal weken geleden maar er hoeft maar 1 dingentje bij te komen wat niet in agendaleven staat op dit moment en ik ben er meteen vanaf en het wordt meteen teveel( stress gevoelens) dus toch een teken dat het nog helemaal niet goed zit.
OOk mijn reukvermogen is opeens heel extreem, ik ruik echt van alles wat ik anders niet zo hevig heb of nooit echt op heb gelet maar me nu echt opvalt en ook navraag aan anderen en hun ruiken het niet.
Hele rare gewaarwording dit.
zaterdag 17 september 2016 om 20:41
quote:Mother_Earth schreef op 17 september 2016 @ 20:05:
Lisa meid, doe het even rustig aan nu, lees lekker mee met wat je wil en kijk gewoon aan en reageer wanneer je wil.
Alles op zijn tijd.
Ik heb wel het gevoel dat mijn mensenkennis erg goed is, voel veranderingen en sfeer erg goed aan.
Wil niet zeggen dat ik me soms niet kan laten verleiden tot iets terwijl ik best wel weet dat het niet goed is of zal uitpakken, daar schuilt voor mij wel gevaar in, het weten maar er niet naar handelen.
Het al weten dat je teleurgesteld gaat worden maar toch doorgaan op het zogenaamd beter /hoopt te gaan worden.
Is het dan toch nog steeds het naviefe/positieve in iemand te willen zien, in de hoop dat je er toch een keer verkeerd zit met je gevoel ( mensenkennis ).
Wat ik nu merk is dat ik verder eigenlijk me best goed voel ten opzichte van een aantal weken geleden maar er hoeft maar 1 dingentje bij te komen wat niet in agendaleven staat op dit moment en ik ben er meteen vanaf en het wordt meteen teveel( stress gevoelens) dus toch een teken dat het nog helemaal niet goed zit.
OOk mijn reukvermogen is opeens heel extreem, ik ruik echt van alles wat ik anders niet zo hevig heb of nooit echt op heb gelet maar me nu echt opvalt en ook navraag aan anderen en hun ruiken het niet.
Hele rare gewaarwording dit.
Dikgedrukte: spijker op z'n kop. Vandaag nog de beslissing genomen en vastgelegd om een badkamer te gaan kopen, terwijl ik eigenlijk had besloten dat ik wou verhuizen naar een groter huis. Ik had dat natuurlijk bij de bouw al gelijk goed moeten doen, maar toen had ik er geen geld voor, nu wel. Mijn vader vind dat ik niet meer moet investeren in dit huis, omdat ik hier toch de rest van mijn leven niet wil wonen? Tja, wie weet woon ik hier nog wel een aantal jaren, de huizenprijzen stijgen wel weer wat zowel jammer als gunstig is.
Over dat gedoe met discussies e.d. Mensen weten niet eens dat ik in t spectrum zit (misschien voelen ze dat aan?) en tóch heb ik altijd het gevoel dat mijn mening er minder toe doet. Zelfs op mijn werk kan ik 100x een idee aandragen waar niet naar wordt geluisterd en dan blijkt het toch zo te zijn. Vroeger zelfs vroeg mijn moeder iets waar ik het antwoord op weet. Ik geef het antwoord, ging ze het alsnog opzoeken vor de zekerheid, vraag me dan ook niks, denk ik dan.
Lisa meid, doe het even rustig aan nu, lees lekker mee met wat je wil en kijk gewoon aan en reageer wanneer je wil.
Alles op zijn tijd.
Ik heb wel het gevoel dat mijn mensenkennis erg goed is, voel veranderingen en sfeer erg goed aan.
Wil niet zeggen dat ik me soms niet kan laten verleiden tot iets terwijl ik best wel weet dat het niet goed is of zal uitpakken, daar schuilt voor mij wel gevaar in, het weten maar er niet naar handelen.
Het al weten dat je teleurgesteld gaat worden maar toch doorgaan op het zogenaamd beter /hoopt te gaan worden.
Is het dan toch nog steeds het naviefe/positieve in iemand te willen zien, in de hoop dat je er toch een keer verkeerd zit met je gevoel ( mensenkennis ).
Wat ik nu merk is dat ik verder eigenlijk me best goed voel ten opzichte van een aantal weken geleden maar er hoeft maar 1 dingentje bij te komen wat niet in agendaleven staat op dit moment en ik ben er meteen vanaf en het wordt meteen teveel( stress gevoelens) dus toch een teken dat het nog helemaal niet goed zit.
OOk mijn reukvermogen is opeens heel extreem, ik ruik echt van alles wat ik anders niet zo hevig heb of nooit echt op heb gelet maar me nu echt opvalt en ook navraag aan anderen en hun ruiken het niet.
Hele rare gewaarwording dit.
Dikgedrukte: spijker op z'n kop. Vandaag nog de beslissing genomen en vastgelegd om een badkamer te gaan kopen, terwijl ik eigenlijk had besloten dat ik wou verhuizen naar een groter huis. Ik had dat natuurlijk bij de bouw al gelijk goed moeten doen, maar toen had ik er geen geld voor, nu wel. Mijn vader vind dat ik niet meer moet investeren in dit huis, omdat ik hier toch de rest van mijn leven niet wil wonen? Tja, wie weet woon ik hier nog wel een aantal jaren, de huizenprijzen stijgen wel weer wat zowel jammer als gunstig is.
Over dat gedoe met discussies e.d. Mensen weten niet eens dat ik in t spectrum zit (misschien voelen ze dat aan?) en tóch heb ik altijd het gevoel dat mijn mening er minder toe doet. Zelfs op mijn werk kan ik 100x een idee aandragen waar niet naar wordt geluisterd en dan blijkt het toch zo te zijn. Vroeger zelfs vroeg mijn moeder iets waar ik het antwoord op weet. Ik geef het antwoord, ging ze het alsnog opzoeken vor de zekerheid, vraag me dan ook niks, denk ik dan.
zaterdag 17 september 2016 om 21:37
quote:lisa198 schreef op 17 september 2016 @ 15:22:
Sorry heb het niet allemaal nog kunnen lezen, het is nog teveel. Ik raakte overprikkeld en begon met medicatie te rommelen (wat ik dus niet moet doen). Ik wilde slapen nam een paar pillen, hielpen niet en toen steeds meer pillen ingenomen. Een dag later vonden ze me op het spoor. Heel bizar alsof het een droom was. Nu vooral heel veel rusten en geen prikkels binnen krijgen. Gaat nu eindelijk iets beter.Jemig Lisa, wat heftig! Dat je er nog aan denkt om hier te komen! Lieverd, doe vooral rustig aan en neem je tijd. Hele dikke en sterkte.
Sorry heb het niet allemaal nog kunnen lezen, het is nog teveel. Ik raakte overprikkeld en begon met medicatie te rommelen (wat ik dus niet moet doen). Ik wilde slapen nam een paar pillen, hielpen niet en toen steeds meer pillen ingenomen. Een dag later vonden ze me op het spoor. Heel bizar alsof het een droom was. Nu vooral heel veel rusten en geen prikkels binnen krijgen. Gaat nu eindelijk iets beter.Jemig Lisa, wat heftig! Dat je er nog aan denkt om hier te komen! Lieverd, doe vooral rustig aan en neem je tijd. Hele dikke en sterkte.
zondag 18 september 2016 om 12:15
quote:hondenmens schreef op 17 september 2016 @ 11:07:
[...]
Dit hebben mijn collega-vriendin en ik ook op ons werk. De werkleiding komt ook nooit naar onze tafel om een praatje te maken. Of als ze iets vertellen kijken ze ons niet aan. Mijn vriendin heeft er meer last van dan ik. Ze wordt ook al maanden gepest en geminacht door een collega. De leiding doet gewoon mee. Ik word gelukkig niet gepest, maar voel me ook niet graag gezien daar.
Ik trek het me niet persoonlijk aan, want iedereen klaagt over de leiding en gang van zaken daar. Maar ze kijken op Autisten erg neer.
En dat noemt zich dan nog een sociale werkplaats.
Heel sociaal is het allemaal niet.
Is er misschien ander vrijwilligerswerk wat je leuk vindt en waar je terecht zou kunnen?
[...]
Dit hebben mijn collega-vriendin en ik ook op ons werk. De werkleiding komt ook nooit naar onze tafel om een praatje te maken. Of als ze iets vertellen kijken ze ons niet aan. Mijn vriendin heeft er meer last van dan ik. Ze wordt ook al maanden gepest en geminacht door een collega. De leiding doet gewoon mee. Ik word gelukkig niet gepest, maar voel me ook niet graag gezien daar.
Ik trek het me niet persoonlijk aan, want iedereen klaagt over de leiding en gang van zaken daar. Maar ze kijken op Autisten erg neer.
En dat noemt zich dan nog een sociale werkplaats.
Heel sociaal is het allemaal niet.
Is er misschien ander vrijwilligerswerk wat je leuk vindt en waar je terecht zou kunnen?
zondag 18 september 2016 om 12:51
quote:biobitch1984 schreef op 17 september 2016 @ 20:41:
[...]
Dikgedrukte: spijker op z'n kop. Vandaag nog de beslissing genomen en vastgelegd om een badkamer te gaan kopen, terwijl ik eigenlijk had besloten dat ik wou verhuizen naar een groter huis. Ik had dat natuurlijk bij de bouw al gelijk goed moeten doen, maar toen had ik er geen geld voor, nu wel. Mijn vader vind dat ik niet meer moet investeren in dit huis, omdat ik hier toch de rest van mijn leven niet wil wonen? Tja, wie weet woon ik hier nog wel een aantal jaren, de huizenprijzen stijgen wel weer wat zowel jammer als gunstig is.
Over dat gedoe met discussies e.d. Mensen weten niet eens dat ik in t spectrum zit (misschien voelen ze dat aan?) en tóch heb ik altijd het gevoel dat mijn mening er minder toe doet. Zelfs op mijn werk kan ik 100x een idee aandragen waar niet naar wordt geluisterd en dan blijkt het toch zo te zijn. Vroeger zelfs vroeg mijn moeder iets waar ik het antwoord op weet. Ik geef het antwoord, ging ze het alsnog opzoeken vor de zekerheid, vraag me dan ook niks, denk ik dan.
Volgens mij heeft dat vaak met uitstralen van zelfvertrouwen te maken. Als je erg zelfverzekerd overkomt luisteren mensen eerder naar je, zelfs als je soms onzin uitkraamt. Ook intonatie en stem hebben er mee te maken. Ik was ooit verbaasd toen ik mij liet helpen door een man die bekend was met instanties. Bij elk loket werd hij direct geholpen, overal waar ik meteen werd doorverwezen (lees van het kastje naar de muur gestuurd) werd hij wel te woord gestaan, ze kropen zelfs bijna voor hem. Hij had dat natuurlijke overwicht, zijn stem was heel zwaar en diep, hij was overtuigd van zijn zaak.
Ik twijfel vaak, mensen zien dat en gaan dan ook twijfelen aan mijn woorden of aan mij.
In periodes dat ik veel meer zelfvertrouwen had was dat soms andersom, dus...ik denk zelfvertrouwen.
En dat je moeder het nog eens op gaat zoeken kan met haar zelf te maken hebben, dat zij gewoon nogal stug is om dingen van anderen aan te nemen, of omdat zij bvb weet dat jij over dat onderwerp ook geen studie hebt gemaakt, eigenlijk een leek bent en het echt 100 procent zeker wil weten en daarom naar meer meningen vraagt dan alleen de jouwe.
[...]
Dikgedrukte: spijker op z'n kop. Vandaag nog de beslissing genomen en vastgelegd om een badkamer te gaan kopen, terwijl ik eigenlijk had besloten dat ik wou verhuizen naar een groter huis. Ik had dat natuurlijk bij de bouw al gelijk goed moeten doen, maar toen had ik er geen geld voor, nu wel. Mijn vader vind dat ik niet meer moet investeren in dit huis, omdat ik hier toch de rest van mijn leven niet wil wonen? Tja, wie weet woon ik hier nog wel een aantal jaren, de huizenprijzen stijgen wel weer wat zowel jammer als gunstig is.
Over dat gedoe met discussies e.d. Mensen weten niet eens dat ik in t spectrum zit (misschien voelen ze dat aan?) en tóch heb ik altijd het gevoel dat mijn mening er minder toe doet. Zelfs op mijn werk kan ik 100x een idee aandragen waar niet naar wordt geluisterd en dan blijkt het toch zo te zijn. Vroeger zelfs vroeg mijn moeder iets waar ik het antwoord op weet. Ik geef het antwoord, ging ze het alsnog opzoeken vor de zekerheid, vraag me dan ook niks, denk ik dan.
Volgens mij heeft dat vaak met uitstralen van zelfvertrouwen te maken. Als je erg zelfverzekerd overkomt luisteren mensen eerder naar je, zelfs als je soms onzin uitkraamt. Ook intonatie en stem hebben er mee te maken. Ik was ooit verbaasd toen ik mij liet helpen door een man die bekend was met instanties. Bij elk loket werd hij direct geholpen, overal waar ik meteen werd doorverwezen (lees van het kastje naar de muur gestuurd) werd hij wel te woord gestaan, ze kropen zelfs bijna voor hem. Hij had dat natuurlijke overwicht, zijn stem was heel zwaar en diep, hij was overtuigd van zijn zaak.
Ik twijfel vaak, mensen zien dat en gaan dan ook twijfelen aan mijn woorden of aan mij.
In periodes dat ik veel meer zelfvertrouwen had was dat soms andersom, dus...ik denk zelfvertrouwen.
En dat je moeder het nog eens op gaat zoeken kan met haar zelf te maken hebben, dat zij gewoon nogal stug is om dingen van anderen aan te nemen, of omdat zij bvb weet dat jij over dat onderwerp ook geen studie hebt gemaakt, eigenlijk een leek bent en het echt 100 procent zeker wil weten en daarom naar meer meningen vraagt dan alleen de jouwe.
zondag 18 september 2016 om 13:32
quote:Autofan schreef op 18 september 2016 @ 12:15:
[...]
En dat noemt zich dan nog een sociale werkplaats.
Heel sociaal is het allemaal niet.
Is er misschien ander vrijwilligerswerk wat je leuk vindt en waar je terecht zou kunnen?
Het is helemaal niet sociaal daar. Ik zou wel weer vrijwilligerswerk kunnen gaan doen. Maar als ik uit mezelf opstap, raak ik mijn WSW-indicatie kwijt en dan misschien ook wel mijn uitkering. Er is me geadviseerd nooit zelf ontslag te nemen. Dat gaat ook niet zomaar. Dan moet je eerst 2 jaar in de Ziektewet zitten.
En aangezien ik er niet echt psychisch onder lijd en mij de echte ellende bespaard blijft. Het is net niet erg genoeg vind ik om weg te gaan.
[...]
En dat noemt zich dan nog een sociale werkplaats.
Heel sociaal is het allemaal niet.
Is er misschien ander vrijwilligerswerk wat je leuk vindt en waar je terecht zou kunnen?
Het is helemaal niet sociaal daar. Ik zou wel weer vrijwilligerswerk kunnen gaan doen. Maar als ik uit mezelf opstap, raak ik mijn WSW-indicatie kwijt en dan misschien ook wel mijn uitkering. Er is me geadviseerd nooit zelf ontslag te nemen. Dat gaat ook niet zomaar. Dan moet je eerst 2 jaar in de Ziektewet zitten.
En aangezien ik er niet echt psychisch onder lijd en mij de echte ellende bespaard blijft. Het is net niet erg genoeg vind ik om weg te gaan.
