Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
maandag 27 februari 2017 om 13:13
Vlaamsevink, wat vervelend dat er blijkbaar een verhaal over jou circuleert waar jij niets van weet. Daar zou ik ook van aan het piekeren slaan en gestrest van worden. Hopelijk heb je de situatie snel opgehelderd, want dit is idd energievretend.
Ik zie werk vooral als een manier om inkomen te genereren, als bezigheidstherapie (wat kunnen leren en anderen kunnen helpen) en als mogelijkheid om tussen andere mensen te zitten.
Ja, het geeft me zeker stress, maar voornamelijk vanwege hoe ik over mezelf denk (ik kan/weet niks, doe toch alles fout etc.).
En ja, het kost energie, maar levert ook wel energie op, zeker als je een goede dag hebt. (Maar mijn sport levert me nog de meeste energie op).
Ik kan me wel goed voorstellen dat het vooruitzicht weer ergens te moeten gaan werken stress oplevert. Het gaat natuurlijk om een compleet nieuwe en onbekende situatie. En hoe langer je al thuis zit, hoe groter de onzekerheid. Grotendeels omdat je hem zelf steeds groter zal gaan maken in gedachten.
Kun je er met iemand over praten? De situatie relativeren waardoor hij minder groot wordt? Je gedachten erover onder de loep nemen om meer vat te krijgen op je gevoelens over de situatie?
Ik hoorde laatst tijdens een Psycho educatie bijeenkomst de tip om de situatie in je hoofd te visualiseren, dus bijvoorbeeld jezelf voor te stellen in een werksituatie. Dat zou dan een stukje onzekerheid weg kunnen nemen.
Ik zie werk vooral als een manier om inkomen te genereren, als bezigheidstherapie (wat kunnen leren en anderen kunnen helpen) en als mogelijkheid om tussen andere mensen te zitten.
Ja, het geeft me zeker stress, maar voornamelijk vanwege hoe ik over mezelf denk (ik kan/weet niks, doe toch alles fout etc.).
En ja, het kost energie, maar levert ook wel energie op, zeker als je een goede dag hebt. (Maar mijn sport levert me nog de meeste energie op).
Ik kan me wel goed voorstellen dat het vooruitzicht weer ergens te moeten gaan werken stress oplevert. Het gaat natuurlijk om een compleet nieuwe en onbekende situatie. En hoe langer je al thuis zit, hoe groter de onzekerheid. Grotendeels omdat je hem zelf steeds groter zal gaan maken in gedachten.
Kun je er met iemand over praten? De situatie relativeren waardoor hij minder groot wordt? Je gedachten erover onder de loep nemen om meer vat te krijgen op je gevoelens over de situatie?
Ik hoorde laatst tijdens een Psycho educatie bijeenkomst de tip om de situatie in je hoofd te visualiseren, dus bijvoorbeeld jezelf voor te stellen in een werksituatie. Dat zou dan een stukje onzekerheid weg kunnen nemen.
maandag 27 februari 2017 om 13:23
quote:hans66 schreef op 23 februari 2017 @ 10:33:
Het Uenokouen lijkt mij een rustig park met veel sakura. Akihabara lijkt me wel één van de drukste wijken in Tokio.
[img]https://shikounotamenobasho.files.wordp ... o-koen.jpg[/img]
.
Het Ueno-park is tijdens het sakuraseizoen dé plek in Tokyo voor het bekijken van de bloesems... Ik was er vorig jaar rond die tijd en je kunt er geen stap verzetten, het is stampensvol. Als je rust zoekt, zou ik je die plek dus zeker niet aanraden
Overigens vond ik de wijken Nezu/Yanaka/Sendagi (liggen bij elkaar in Bunkyo) heel mooi, kleinschalig opgezet, rustig en vol met mooie bezienswaardigheden (tempels, sakura, galerieën etc). Dit gebied ligt niet ver van Ueno park. Google maar eens.
Het Uenokouen lijkt mij een rustig park met veel sakura. Akihabara lijkt me wel één van de drukste wijken in Tokio.
[img]https://shikounotamenobasho.files.wordp ... o-koen.jpg[/img]
.
Het Ueno-park is tijdens het sakuraseizoen dé plek in Tokyo voor het bekijken van de bloesems... Ik was er vorig jaar rond die tijd en je kunt er geen stap verzetten, het is stampensvol. Als je rust zoekt, zou ik je die plek dus zeker niet aanraden
Overigens vond ik de wijken Nezu/Yanaka/Sendagi (liggen bij elkaar in Bunkyo) heel mooi, kleinschalig opgezet, rustig en vol met mooie bezienswaardigheden (tempels, sakura, galerieën etc). Dit gebied ligt niet ver van Ueno park. Google maar eens.
maandag 27 februari 2017 om 15:28
Cuques, dat het niet overal even rustig is, calculeer ik er - vooral bij Tokio - bij in. Vooral als ik denk aan Akihabara, die wolkenkrabberwijk waarover ik het net had.
Het verhaal van Vlaamsevink toont weer aan dat mensen met autisme vaak de schuld krijgen van bijeffecten van kantoorpolitiek of problemen op een feest. Mensen verzinnen wat, of liegen erop los, om de naam van mensen met een niet-lichamelijke beperking als autisme of ADHD, aan te tasten. Ze willen niet graag hun aandeel daarin toegeven. Zoveel wijzer ben ik wel geworden. Daarmee is het mij ook duidelijk geworden dat mensen niet zo sociaal zijn, als ze beweren. Ze vinden sociale vaardigheden wel belangrijk, maar niet heus. Als ze iemand willen lozen dan verzinnen ze aanranding, terwijl dat feitelijk niet heeft plaats gevonden. Of een beperking van iemand wordt opgeblazen, zodat de instantie bij wie de persoon werkzaam is, meer geld van het UWV kan vangen. Bewijzen van de ernst van de beperking doen er niet toe.
Dit draagt ertoe bij dat mijn vertrouwen in anderen niet zo groot is, want ik vraag me weleens af wat zij achter hun rug om over mij denken. Ze spelen mooi weer, en hun non-verbale communicatie is ook gespeeld. Later kom ik erachter hoe de persoon werkelijk in elkaar steekt.
Het verhaal van Vlaamsevink toont weer aan dat mensen met autisme vaak de schuld krijgen van bijeffecten van kantoorpolitiek of problemen op een feest. Mensen verzinnen wat, of liegen erop los, om de naam van mensen met een niet-lichamelijke beperking als autisme of ADHD, aan te tasten. Ze willen niet graag hun aandeel daarin toegeven. Zoveel wijzer ben ik wel geworden. Daarmee is het mij ook duidelijk geworden dat mensen niet zo sociaal zijn, als ze beweren. Ze vinden sociale vaardigheden wel belangrijk, maar niet heus. Als ze iemand willen lozen dan verzinnen ze aanranding, terwijl dat feitelijk niet heeft plaats gevonden. Of een beperking van iemand wordt opgeblazen, zodat de instantie bij wie de persoon werkzaam is, meer geld van het UWV kan vangen. Bewijzen van de ernst van de beperking doen er niet toe.
Dit draagt ertoe bij dat mijn vertrouwen in anderen niet zo groot is, want ik vraag me weleens af wat zij achter hun rug om over mij denken. Ze spelen mooi weer, en hun non-verbale communicatie is ook gespeeld. Later kom ik erachter hoe de persoon werkelijk in elkaar steekt.
World of Warcraft: Legion
maandag 27 februari 2017 om 16:03
Wat vervelend, vlaamsevink. Een verhaal rondbazuinen waar jij niks van af weet. Soms maken mensen er een eigen verhaal van. Ik had een andere situatie. geen incident. Een buitenproject voor 3 dagen. Groente oogsten in kassen. Ik werd er ineens heen gestuurd kreeg daar pas te horen voor hoe lang het was. Het werk was totaal niet mijn ding. Lichamelijk zwaar, eenzaam. Ik kreeg jeukende ogen van het poeder uit de planten dat vrijkwam bij het afknippen. Dat vertelde ik daar aan de leidinggevende en de week daarop mocht ik terug naar mijn eigen werk. Tegen mijn leidinggevende had hij blijkbaar verteld dat ik de groente niet kon zien. Dat was helemaal niet waar. Volgens mij kon hij niet uitstaan dat ik er mee stopte.
Ik heb wel tijden gehad dat ik er enorm tegenop zag weer te gaan werken. Na mijn laatste stage van mijn mislukte opleiding b.v. Ik was op die stage zo vaak afgesnauwd dat ik gewoon bepaalde handelingen niet meer durfde uit te voeren. Elke keer als ik een probleem aankaartte bij mijn stagebegeleidster gaf die mijn collega's gelijk. "Die reacties zijn menselijk. Want jij ben ook zoooo....." Welk beroep jij ook kiest, het zal altijd complex blijven." Ik was toen 19 en ging ook geloven dat ik echt niks kan. Het jaar daarna benutte ik om te kijken wat bij me past. Ik ging met mijn moeder naar een uitzendbureau. Toen de vragen aan me gesteld werd gaf ik steeds twijfelende antwoorden en keek ook vragend naar mijn moeder. Na afloop vroeg mij moeder of ik wel wilde werken, met zo'n houding. Jawel, maar de angst om weer zulke mensen tegen te komen was groot.
Nu op mijn huidige werk is de situatie wel verbeterd doordat we een nieuwe leiding hebben. Voorheen waren het altijd dezelfde die bepaalde handelingen mochten doen. Onderscheid maken. Op dit moment word ik ook gevraagd voor bepaalde werkjes die ik voorheen niet eens mocht proberen.
Ik heb wel tijden gehad dat ik er enorm tegenop zag weer te gaan werken. Na mijn laatste stage van mijn mislukte opleiding b.v. Ik was op die stage zo vaak afgesnauwd dat ik gewoon bepaalde handelingen niet meer durfde uit te voeren. Elke keer als ik een probleem aankaartte bij mijn stagebegeleidster gaf die mijn collega's gelijk. "Die reacties zijn menselijk. Want jij ben ook zoooo....." Welk beroep jij ook kiest, het zal altijd complex blijven." Ik was toen 19 en ging ook geloven dat ik echt niks kan. Het jaar daarna benutte ik om te kijken wat bij me past. Ik ging met mijn moeder naar een uitzendbureau. Toen de vragen aan me gesteld werd gaf ik steeds twijfelende antwoorden en keek ook vragend naar mijn moeder. Na afloop vroeg mij moeder of ik wel wilde werken, met zo'n houding. Jawel, maar de angst om weer zulke mensen tegen te komen was groot.
Nu op mijn huidige werk is de situatie wel verbeterd doordat we een nieuwe leiding hebben. Voorheen waren het altijd dezelfde die bepaalde handelingen mochten doen. Onderscheid maken. Op dit moment word ik ook gevraagd voor bepaalde werkjes die ik voorheen niet eens mocht proberen.
maandag 27 februari 2017 om 16:37
Ik merk dat ik het lastig vind om beslissingen te nemen....of beter gezegd om bij mijn mening/standpunt te blijven. Vandaag weer een akkefietje, gaat nergens over eigenlijk maar het zit me wel dwars: ik wilde een klein afvalbakje kopen (wist ook al welke) maar door tussenkomst van de verkoopster kwam ik met een ander (stuk groter en eigenlijk niet wat ik van plan was) thuis. En zo gaat het zo vaak! Nu is het een afvalbak, maar ik merk dat ik me veel te makkelijk laat ompraten. Betekent dat dat ik beïnvloedbaar ben?
maandag 27 februari 2017 om 16:59
Vlaamsevink, het klinkt mij in de oren dat je ook erg bang bent om werk te moeten doen wat niet aankunt of niet leuk lijkt. In hoeverre heb jij hier zelf invloed op? Kan jij zelf al rondkijken/bedenken wat je leuk lijkt? Ik werk momenteel niet en heb gelukkig vrijstelling hiervoor gekregen. Echter denk ik wel veel aan wat ik leuk zou vinden. Hier kom ik niet uit. Ik ga nu met thuisbegeleiding een persoonlijk project aan waarbij ik achter kom wat ik zou willen en kunnen. Is zoiets niet mogelijk voor jou? Op zo'n manker behoudt je zelf ook de controle.
En is werken nu iets wat verplicht wordt van je?
En is werken nu iets wat verplicht wordt van je?
maandag 27 februari 2017 om 17:04
quote:Lea32 schreef op 27 februari 2017 @ 16:37:
Ik merk dat ik het lastig vind om beslissingen te nemen....of beter gezegd om bij mijn mening/standpunt te blijven. Vandaag weer een akkefietje, gaat nergens over eigenlijk maar het zit me wel dwars: ik wilde een klein afvalbakje kopen (wist ook al welke) maar door tussenkomst van de verkoopster kwam ik met een ander (stuk groter en eigenlijk niet wat ik van plan was) thuis. En zo gaat het zo vaak! Nu is het een afvalbak, maar ik merk dat ik me veel te makkelijk laat ompraten. Betekent dat dat ik beïnvloedbaar ben?
Ja, dat lijkt me wel duidelijk
Kun je die afvalbak niet even gaan ruilen?
Ik merk dat ik het lastig vind om beslissingen te nemen....of beter gezegd om bij mijn mening/standpunt te blijven. Vandaag weer een akkefietje, gaat nergens over eigenlijk maar het zit me wel dwars: ik wilde een klein afvalbakje kopen (wist ook al welke) maar door tussenkomst van de verkoopster kwam ik met een ander (stuk groter en eigenlijk niet wat ik van plan was) thuis. En zo gaat het zo vaak! Nu is het een afvalbak, maar ik merk dat ik me veel te makkelijk laat ompraten. Betekent dat dat ik beïnvloedbaar ben?
Ja, dat lijkt me wel duidelijk
Kun je die afvalbak niet even gaan ruilen?
.
maandag 27 februari 2017 om 18:20
Oh Leo, wat vervelend. Ik heb dat ook wel een klein beetje, met name als ik samen met mijn man iets wil gaan kopen en ik het idee krijg dat hij het vervelend begint te vinden. Dan ga ik vaak akkoord met iets wat hij aangeeft ok te vinden, terwijl ik er niet van overtuigd ben. Al met al werkt dat dus voor geen meter Dan zit je met iets waar je niet van overtuigd bent.
Terwijl ik vaak wel echt heel erg van overtuigd ben/sterke mening heb en daar ook bij blijf.
Enig idee waarom je je zo laat beïnvloeden?
Terwijl ik vaak wel echt heel erg van overtuigd ben/sterke mening heb en daar ook bij blijf.
Enig idee waarom je je zo laat beïnvloeden?
maandag 27 februari 2017 om 19:02
quote:Lea32 schreef op 27 februari 2017 @ 16:37:
Ik merk dat ik het lastig vind om beslissingen te nemen....of beter gezegd om bij mijn mening/standpunt te blijven. Vandaag weer een akkefietje, gaat nergens over eigenlijk maar het zit me wel dwars: ik wilde een klein afvalbakje kopen (wist ook al welke) maar door tussenkomst van de verkoopster kwam ik met een ander (stuk groter en eigenlijk niet wat ik van plan was) thuis. En zo gaat het zo vaak! Nu is het een afvalbak, maar ik merk dat ik me veel te makkelijk laat ompraten. Betekent dat dat ik beïnvloedbaar ben?Durf je er tegen in te gaan? Als verkoopster met iets anders komt dan jij zoekt dat je dan durft te zeggen dat je dat niet zoekt (maar hulp waardeert). Als je moeite hebt je eigen grenzen aan te geven of eigenlijk je behoeftes kenbaar te maken dan zou ik daar wel iets aan doen.
Ik merk dat ik het lastig vind om beslissingen te nemen....of beter gezegd om bij mijn mening/standpunt te blijven. Vandaag weer een akkefietje, gaat nergens over eigenlijk maar het zit me wel dwars: ik wilde een klein afvalbakje kopen (wist ook al welke) maar door tussenkomst van de verkoopster kwam ik met een ander (stuk groter en eigenlijk niet wat ik van plan was) thuis. En zo gaat het zo vaak! Nu is het een afvalbak, maar ik merk dat ik me veel te makkelijk laat ompraten. Betekent dat dat ik beïnvloedbaar ben?Durf je er tegen in te gaan? Als verkoopster met iets anders komt dan jij zoekt dat je dan durft te zeggen dat je dat niet zoekt (maar hulp waardeert). Als je moeite hebt je eigen grenzen aan te geven of eigenlijk je behoeftes kenbaar te maken dan zou ik daar wel iets aan doen.
dinsdag 28 februari 2017 om 04:50
quote:Biebeltje schreef op 27 februari 2017 @ 13:13:
Kun je er met iemand over praten? De situatie relativeren waardoor hij minder groot wordt? Je gedachten erover onder de loep nemen om meer vat te krijgen op je gevoelens over de situatie?
Ik hoorde laatst tijdens een Psycho educatie bijeenkomst de tip om de situatie in je hoofd te visualiseren, dus bijvoorbeeld jezelf voor te stellen in een werksituatie. Dat zou dan een stukje onzekerheid weg kunnen nemen.Ik krijg helaas niet zo vaak de kans erover te praten. Wel heb ik de gewoonte 'interne dialogen' te houden, dan doe ik dus alsof ik met iemand aan het spreken ben. Is vast weer vreemd.
Kun je er met iemand over praten? De situatie relativeren waardoor hij minder groot wordt? Je gedachten erover onder de loep nemen om meer vat te krijgen op je gevoelens over de situatie?
Ik hoorde laatst tijdens een Psycho educatie bijeenkomst de tip om de situatie in je hoofd te visualiseren, dus bijvoorbeeld jezelf voor te stellen in een werksituatie. Dat zou dan een stukje onzekerheid weg kunnen nemen.Ik krijg helaas niet zo vaak de kans erover te praten. Wel heb ik de gewoonte 'interne dialogen' te houden, dan doe ik dus alsof ik met iemand aan het spreken ben. Is vast weer vreemd.
dinsdag 28 februari 2017 om 04:58
quote:hans66 schreef op 27 februari 2017 @ 15:28:
Het verhaal van Vlaamsevink toont weer aan dat mensen met autisme vaak de schuld krijgen van bijeffecten van kantoorpolitiek of problemen op een feest. Mensen verzinnen wat, of liegen erop los, om de naam van mensen met een niet-lichamelijke beperking als autisme of ADHD, aan te tasten. Ze willen niet graag hun aandeel daarin toegeven. Gelukkig gaat het er niet altijd zo aan toe, maar helaas ben ik dergelijke mensen inderdaad al behoorlijk vaak tegengekomen...
Het verhaal van Vlaamsevink toont weer aan dat mensen met autisme vaak de schuld krijgen van bijeffecten van kantoorpolitiek of problemen op een feest. Mensen verzinnen wat, of liegen erop los, om de naam van mensen met een niet-lichamelijke beperking als autisme of ADHD, aan te tasten. Ze willen niet graag hun aandeel daarin toegeven. Gelukkig gaat het er niet altijd zo aan toe, maar helaas ben ik dergelijke mensen inderdaad al behoorlijk vaak tegengekomen...
dinsdag 28 februari 2017 om 05:09
quote:hondenmens schreef op 27 februari 2017 @ 16:03:
Soms maken mensen er een eigen verhaal van.
Inderdaad. Gaat persoon A aan persoon B een heel eigen versie van een bepaalde gebeurtenis vertellen, waar jij dan niet zo goed uitkomt. Krijg je later die B tegenover je, die blijkbaar al volledig overtuigd is van het verhaal dat A hem verteld heeft. Geduld om ook nog eens naar jouw versie te luisteren is er vaak niet, en als er wel geluisterd wordt dan krijg je een reactie die neerkomt op "zal allemaal best, maar ik blijf toch het verhaal geloven dat ik het eerst te horen kreeg". Tja, wat moet je daarmee...
Dus het is nu een beetje leuker op je werk? Dat zou dan toch een opsteker zijn.
Soms maken mensen er een eigen verhaal van.
Inderdaad. Gaat persoon A aan persoon B een heel eigen versie van een bepaalde gebeurtenis vertellen, waar jij dan niet zo goed uitkomt. Krijg je later die B tegenover je, die blijkbaar al volledig overtuigd is van het verhaal dat A hem verteld heeft. Geduld om ook nog eens naar jouw versie te luisteren is er vaak niet, en als er wel geluisterd wordt dan krijg je een reactie die neerkomt op "zal allemaal best, maar ik blijf toch het verhaal geloven dat ik het eerst te horen kreeg". Tja, wat moet je daarmee...
Dus het is nu een beetje leuker op je werk? Dat zou dan toch een opsteker zijn.
dinsdag 28 februari 2017 om 05:11
quote:Lea32 schreef op 27 februari 2017 @ 16:37:
ik wilde een klein afvalbakje kopen (wist ook al welke) maar door tussenkomst van de verkoopster kwam ik met een ander (stuk groter en eigenlijk niet wat ik van plan was) thuis. Ik vind mezelf totaal niet weerbaar tegenover verkopers. Ik denk te veel aan hen, geloof ik. Eigenlijk zou ik een fan moeten zijn van kleine eenmanszaakjes, maar eigenlijk kom ik daar zelden omdat ik het zo sneu zou vinden voor de eigenaar om er met lege handen buiten te gaan als het aanbod me er niet aanstaat. Kan dus wel begrijpen dat je uiteindelijk de winkel bent uitgewandeld met iets anders dan dat wat je eerst in gedachten had...
ik wilde een klein afvalbakje kopen (wist ook al welke) maar door tussenkomst van de verkoopster kwam ik met een ander (stuk groter en eigenlijk niet wat ik van plan was) thuis. Ik vind mezelf totaal niet weerbaar tegenover verkopers. Ik denk te veel aan hen, geloof ik. Eigenlijk zou ik een fan moeten zijn van kleine eenmanszaakjes, maar eigenlijk kom ik daar zelden omdat ik het zo sneu zou vinden voor de eigenaar om er met lege handen buiten te gaan als het aanbod me er niet aanstaat.
Kan dus wel begrijpen dat je uiteindelijk de winkel bent uitgewandeld met iets anders dan dat wat je eerst in gedachten had...
dinsdag 28 februari 2017 om 05:20
quote:lisa198 schreef op 27 februari 2017 @ 16:59:
Vlaamsevink, het klinkt mij in de oren dat je ook erg bang bent om werk te moeten doen wat niet aankunt of niet leuk lijkt. In hoeverre heb jij hier zelf invloed op? Kan jij zelf al rondkijken/bedenken wat je leuk lijkt? Ik werk momenteel niet en heb gelukkig vrijstelling hiervoor gekregen. Echter denk ik wel veel aan wat ik leuk zou vinden. Hier kom ik niet uit. Ik ga nu met thuisbegeleiding een persoonlijk project aan waarbij ik achter kom wat ik zou willen en kunnen. Is zoiets niet mogelijk voor jou? Op zo'n manker behoudt je zelf ook de controle.
En is werken nu iets wat verplicht wordt van je?
Ik ben er wel bang voor ja. Heb de afgelopen jaren bij sollicitaties heel wat werkplekken van binnenuit gezien, en bij de meeste kantoren voel ik me gewoon onbehaaglijk. Het ziet er allemaal heel erg strak georganiseerd uit, en het lijken me plekken waar men ontzettend snel niet tevreden kan zijn over mensen. Een vriendin van me werkte enkele jaren geleden voor een groot bedrijf. Alles werd er gecontroleerd, en wie niet voldoende klanten per uur verwerkt kreeg die vloog eruit. Dat soort dingen.
Administratief werk in sympathieke locaties - zoals het postkantoor dat hondenmens enkele dagen geleden beschreef - lijkt me wel leuk, maar of ik daar aanvaard word dat zou je maar moeten afwachten, en bovendien: de 'concurrentie' is gigantisch. Ik woon op een paar kilometer van een grote stad en op dergelijke functies reageren vaak honderden gegadigden. Ik heb eens een kansje gewaagd voor een onthaalfunctie, en kreeg een mail terug dat ik een van de vijfhonderd-en-nog-wat kandidaten was.
Voor zover ik het begrijp komt er nu een begeleiding, en die is alvast verplicht. Weet niet of me dat veel goed gaat doen... we wachten af. Het is wel een beetje stom als je tegenover een arbeidsbemiddelingsjuffrouw komt te zitten omdat 'het systeem' je verwijt dat je niet werkt, om dan van diezelfde juffrouw te vernemen dat haar eigen dienst het eigenlijk ook met te weinig mensen moet doen. Dat is toch op z'n minst een beetje grappig.
Vlaamsevink, het klinkt mij in de oren dat je ook erg bang bent om werk te moeten doen wat niet aankunt of niet leuk lijkt. In hoeverre heb jij hier zelf invloed op? Kan jij zelf al rondkijken/bedenken wat je leuk lijkt? Ik werk momenteel niet en heb gelukkig vrijstelling hiervoor gekregen. Echter denk ik wel veel aan wat ik leuk zou vinden. Hier kom ik niet uit. Ik ga nu met thuisbegeleiding een persoonlijk project aan waarbij ik achter kom wat ik zou willen en kunnen. Is zoiets niet mogelijk voor jou? Op zo'n manker behoudt je zelf ook de controle.
En is werken nu iets wat verplicht wordt van je?
Ik ben er wel bang voor ja. Heb de afgelopen jaren bij sollicitaties heel wat werkplekken van binnenuit gezien, en bij de meeste kantoren voel ik me gewoon onbehaaglijk. Het ziet er allemaal heel erg strak georganiseerd uit, en het lijken me plekken waar men ontzettend snel niet tevreden kan zijn over mensen. Een vriendin van me werkte enkele jaren geleden voor een groot bedrijf. Alles werd er gecontroleerd, en wie niet voldoende klanten per uur verwerkt kreeg die vloog eruit. Dat soort dingen.
Administratief werk in sympathieke locaties - zoals het postkantoor dat hondenmens enkele dagen geleden beschreef - lijkt me wel leuk, maar of ik daar aanvaard word dat zou je maar moeten afwachten, en bovendien: de 'concurrentie' is gigantisch. Ik woon op een paar kilometer van een grote stad en op dergelijke functies reageren vaak honderden gegadigden. Ik heb eens een kansje gewaagd voor een onthaalfunctie, en kreeg een mail terug dat ik een van de vijfhonderd-en-nog-wat kandidaten was.
Voor zover ik het begrijp komt er nu een begeleiding, en die is alvast verplicht. Weet niet of me dat veel goed gaat doen... we wachten af. Het is wel een beetje stom als je tegenover een arbeidsbemiddelingsjuffrouw komt te zitten omdat 'het systeem' je verwijt dat je niet werkt, om dan van diezelfde juffrouw te vernemen dat haar eigen dienst het eigenlijk ook met te weinig mensen moet doen. Dat is toch op z'n minst een beetje grappig.
dinsdag 28 februari 2017 om 11:11
quote:vlaamsevink schreef op 28 februari 2017 @ 05:09:
[...]
Inderdaad. Gaat persoon A aan persoon B een heel eigen versie van een bepaalde gebeurtenis vertellen, waar jij dan niet zo goed uitkomt. Krijg je later die B tegenover je, die blijkbaar al volledig overtuigd is van het verhaal dat A hem verteld heeft. Geduld om ook nog eens naar jouw versie te luisteren is er vaak niet, en als er wel geluisterd wordt dan krijg je een reactie die neerkomt op "zal allemaal best, maar ik blijf toch het verhaal geloven dat ik het eerst te horen kreeg". Tja, wat moet je daarmee...
Dus het is nu een beetje leuker op je werk? Dat zou dan toch een opsteker zijn. :-)Zo zijn de functioneringsgesprekken op mijn werk ook gelopen. Tegen mij zijn er weinig op- of aanmerkingen. Achter mijn rug om "problemen", waarbij een aantal bij mij bekend is (ernstige handicap, verstandelijke beperking, moet worden aangestuurd, kan niet plannen, niet op waarheid berust, maar wel wat mij uiteindelijk verteld werd, ook dat de vorige LG mij liever kwijt is dan rijk), maar ook een aantal mij onbekende problemen. Ik weet niet wat er achter mijn rug om door de directie geroddeld wordt. Dus... mijn vorige LG (beslist niet mijn huidige LG) is dus niet eerlijk geweest op de functioneringsgesprekken.
[...]
Inderdaad. Gaat persoon A aan persoon B een heel eigen versie van een bepaalde gebeurtenis vertellen, waar jij dan niet zo goed uitkomt. Krijg je later die B tegenover je, die blijkbaar al volledig overtuigd is van het verhaal dat A hem verteld heeft. Geduld om ook nog eens naar jouw versie te luisteren is er vaak niet, en als er wel geluisterd wordt dan krijg je een reactie die neerkomt op "zal allemaal best, maar ik blijf toch het verhaal geloven dat ik het eerst te horen kreeg". Tja, wat moet je daarmee...
Dus het is nu een beetje leuker op je werk? Dat zou dan toch een opsteker zijn. :-)Zo zijn de functioneringsgesprekken op mijn werk ook gelopen. Tegen mij zijn er weinig op- of aanmerkingen. Achter mijn rug om "problemen", waarbij een aantal bij mij bekend is (ernstige handicap, verstandelijke beperking, moet worden aangestuurd, kan niet plannen, niet op waarheid berust, maar wel wat mij uiteindelijk verteld werd, ook dat de vorige LG mij liever kwijt is dan rijk), maar ook een aantal mij onbekende problemen. Ik weet niet wat er achter mijn rug om door de directie geroddeld wordt. Dus... mijn vorige LG (beslist niet mijn huidige LG) is dus niet eerlijk geweest op de functioneringsgesprekken.
World of Warcraft: Legion
woensdag 1 maart 2017 om 19:37
Ik zit er erg mee dat ik mogelijk niet meer in mijn oude functie kan werken 
Ik was 2 jaar werkzaam als verpleegkundige, en raakte er 1,5 jaar uit toen ik bezig was om mijn antidepressiva af te bouwen. Dit ging niet van een leien dakje, in de tussentijd heel veel andere middelen voorgeschreven gekregen omdat het zo slecht ging (angstig en depressief).
Nu sinds 2 maanden medicijnvrij en therapie. Over ong 2 a 3 maanden is dat allemaal afgerond zoals het er nu naar uit ziet, en kan ik weer gaan werken.
In die 1,5 jaar wel gereïntegreerd. Eerst op de administratie en daarna op mijn eigen afdeling in het ziekenhuis. Dit ging maar een aantal maanden goed, daarna was ik totaal overspannen door alle prikkels.
Ik vind het zo moeilijk om mijn vakgebied los te laten, maar ik raak er overprikkelt door
Ik vroeg me af hoe anderen daar mee omgaan?
En of er mogelijk andere mensen met autisme zijn die in de zorg werken?
Ik dacht, misschien kan ik wel in de zorg blijven op bijvoorbeeld een afdeling waar de mensen wonen. Dan leer je ook de gewoontes van hen kennen enz. Maarja, de vraag is of dit haalbaar is ivm overprikkeling.
Toen ik reïntegreerde op de administratie, was ik niet zo uitgeblust als wat ik in de zorg wel was (ziekenhuiszorg dan).
Ik was 2 jaar werkzaam als verpleegkundige, en raakte er 1,5 jaar uit toen ik bezig was om mijn antidepressiva af te bouwen. Dit ging niet van een leien dakje, in de tussentijd heel veel andere middelen voorgeschreven gekregen omdat het zo slecht ging (angstig en depressief).
Nu sinds 2 maanden medicijnvrij en therapie. Over ong 2 a 3 maanden is dat allemaal afgerond zoals het er nu naar uit ziet, en kan ik weer gaan werken.
In die 1,5 jaar wel gereïntegreerd. Eerst op de administratie en daarna op mijn eigen afdeling in het ziekenhuis. Dit ging maar een aantal maanden goed, daarna was ik totaal overspannen door alle prikkels.
Ik vind het zo moeilijk om mijn vakgebied los te laten, maar ik raak er overprikkelt door
Ik vroeg me af hoe anderen daar mee omgaan?
En of er mogelijk andere mensen met autisme zijn die in de zorg werken?
Ik dacht, misschien kan ik wel in de zorg blijven op bijvoorbeeld een afdeling waar de mensen wonen. Dan leer je ook de gewoontes van hen kennen enz. Maarja, de vraag is of dit haalbaar is ivm overprikkeling.
Toen ik reïntegreerde op de administratie, was ik niet zo uitgeblust als wat ik in de zorg wel was (ziekenhuiszorg dan).
woensdag 1 maart 2017 om 19:56
Rosanna, wat vervelend dat het werk wat je zo leuk vindt zo veel energie van je vergt. Zijn er geen andere functies/werkplekken die wat prikkelarmer zijn maar wel aansluiten bij je zorgachtergrond? Iets als thuiszorg, verzorgingstehuis, revalidatiecentrum waar mensen langdurig verblijven, persoonlijk zorgbegeleider (ik roep maar wat, ik heb geen verstand van de zorgsector).
Heb je een begeleider met wie je zoiets in kaart kan brengen?
Heb je een begeleider met wie je zoiets in kaart kan brengen?
woensdag 1 maart 2017 om 21:19
quote:Biebeltje schreef op 01 maart 2017 @ 19:56:
Rosanna, wat vervelend dat het werk wat je zo leuk vindt zo veel energie van je vergt. Zijn er geen andere functies/werkplekken die wat prikkelarmer zijn maar wel aansluiten bij je zorgachtergrond? Iets als thuiszorg, verzorgingstehuis, revalidatiecentrum waar mensen langdurig verblijven, persoonlijk zorgbegeleider (ik roep maar wat, ik heb geen verstand van de zorgsector).
Heb je een begeleider met wie je zoiets in kaart kan brengen?
Bedankt voor je reactie!
Ik heb wel een begeleider met wie ik het er soms over heb (GGZ). Zij is van mening dat iets administratiefs beter is omdat de zorg teveel energie kost en ik dat heb ervaren (maargoed dat was alleen ziekenhuis)..
En ik heb nog een alternatief therapeut (hypnotherapeut) die is gespecialiseerd in hooggevoeligheid wat ik ook heb. Zij is van mening dat als ik leer om me af te sluiten van de prikkels, dat ik juist heel goed kan functioneren in een zorggerelateerd beroep. Dus dat is een beetje tegenstrijdig..
Ik heb tijdens mijn reïntegratie wel een ochtend meegelopen met de thuiszorg, dat vond ik heel leuk en het was best prikkelarm. Uiteindelijk was dat toen geen optie omdat het gebroken diensten waren. Maar misschien dat een andere organisatie wel 7 a 8 urige diensten heeft.
Ik vind het zo zonde om mijn zorgcarrière meteen helemaal af te schrijven.. Ze zijn bij mijn werk heel erg gefocust op werk binnen de organisatie, maar misschien moet ik als het zover is vragen of ze ook buiten de organisatie willen oriënteren, als ik daarmee in de zorg werkzaam kan blijven..
Rosanna, wat vervelend dat het werk wat je zo leuk vindt zo veel energie van je vergt. Zijn er geen andere functies/werkplekken die wat prikkelarmer zijn maar wel aansluiten bij je zorgachtergrond? Iets als thuiszorg, verzorgingstehuis, revalidatiecentrum waar mensen langdurig verblijven, persoonlijk zorgbegeleider (ik roep maar wat, ik heb geen verstand van de zorgsector).
Heb je een begeleider met wie je zoiets in kaart kan brengen?
Bedankt voor je reactie!
Ik heb wel een begeleider met wie ik het er soms over heb (GGZ). Zij is van mening dat iets administratiefs beter is omdat de zorg teveel energie kost en ik dat heb ervaren (maargoed dat was alleen ziekenhuis)..
En ik heb nog een alternatief therapeut (hypnotherapeut) die is gespecialiseerd in hooggevoeligheid wat ik ook heb. Zij is van mening dat als ik leer om me af te sluiten van de prikkels, dat ik juist heel goed kan functioneren in een zorggerelateerd beroep. Dus dat is een beetje tegenstrijdig..
Ik heb tijdens mijn reïntegratie wel een ochtend meegelopen met de thuiszorg, dat vond ik heel leuk en het was best prikkelarm. Uiteindelijk was dat toen geen optie omdat het gebroken diensten waren. Maar misschien dat een andere organisatie wel 7 a 8 urige diensten heeft.
Ik vind het zo zonde om mijn zorgcarrière meteen helemaal af te schrijven.. Ze zijn bij mijn werk heel erg gefocust op werk binnen de organisatie, maar misschien moet ik als het zover is vragen of ze ook buiten de organisatie willen oriënteren, als ik daarmee in de zorg werkzaam kan blijven..
woensdag 1 maart 2017 om 23:12
Wat jammer, Rosanna. Wel mooi beroep hoor, werken in de zorg. Zou het zelf niet kunnen, maar vind het wel heel mooi dat anderen dat wel willen en kunnen. Een van de weinige echt nodige functies, vind ik zelf.
Ik weet niet hoeveel uur je kan/wil/moet werken, maar misschien kan je eens kijken of er mogelijkheden zijn ergens zoveel uur zorgwerk te doen als je aankan zonder overprikkeld te raken, en de rest aan te vullen met administratief werk, of werk waarbij je minder prikkels krijgt. Ga je bijvoorbeeld in het midden van de dag als onderbreking een uurtje lakens vouwen, ik roep maar wat. Beetje stomme bezigheid misschien, maar als het kan helpen om in de overige uren te blijven doen waar je echt naar uitkijkt dan is het misschien toch een optie?
Ik weet niet hoeveel uur je kan/wil/moet werken, maar misschien kan je eens kijken of er mogelijkheden zijn ergens zoveel uur zorgwerk te doen als je aankan zonder overprikkeld te raken, en de rest aan te vullen met administratief werk, of werk waarbij je minder prikkels krijgt. Ga je bijvoorbeeld in het midden van de dag als onderbreking een uurtje lakens vouwen, ik roep maar wat. Beetje stomme bezigheid misschien, maar als het kan helpen om in de overige uren te blijven doen waar je echt naar uitkijkt dan is het misschien toch een optie?
donderdag 2 maart 2017 om 07:58
Rosanna, wat ontzettend jammer van je werk! Ik had zelf ooit de droom om in het ziekenhuis te werken of in een verzorgingshuis. Maar ben volledig afgekeurd. Ik werk nu als vrijwilligster in een verzorgingshuis wat ik heel leuk vind en aankan, omdat het maar een paar uur in de week is.
Mss kun je wat met de tips van Vlaamsevink. Ik hoop dat je eruit komt
Mss kun je wat met de tips van Vlaamsevink. Ik hoop dat je eruit komt
vrijdag 3 maart 2017 om 08:21
Ik heb soms als ik savonds in bed lig en nadenk over iets dat ik soms een andere stem hoor. Soms lijkt het alsof er een talkshow bezig is en gisteravond hoorde ik iemand zingen. Het duurt altijd maar een paar seconden want zodra ik me er echt bewust van word gaat het weg. Herkent iemand dit? Er wordt door mijn behandelaren gezegd dat dit een manier kan zijn van mijn hersenen om het teveel aan prikkels te verwerken.
vrijdag 3 maart 2017 om 12:38
Zelf ondervind ik erg veel problemen in mijn dagelijkse planning.
Veelal ben ik later op mijn werkplek en s ochtends kom ik moeizaam op gang.
Tevens lukt het me niet goed om prioriteiten te stellen en om hierin voldoende discipline te hebben.
Tevens kan ik soms ook te lang met bepaalde activiteiten doorgaan, zoals gamen.
Dit heeft weer als gevolg dat ik aan andere dingen weer niet toekom en dit geeft mij dan een onbevredigend gevoel.
Wie herkent eigenlijk problemen in de planning, met discipline etc?
Veelal ben ik later op mijn werkplek en s ochtends kom ik moeizaam op gang.
Tevens lukt het me niet goed om prioriteiten te stellen en om hierin voldoende discipline te hebben.
Tevens kan ik soms ook te lang met bepaalde activiteiten doorgaan, zoals gamen.
Dit heeft weer als gevolg dat ik aan andere dingen weer niet toekom en dit geeft mij dan een onbevredigend gevoel.
Wie herkent eigenlijk problemen in de planning, met discipline etc?
vrijdag 3 maart 2017 om 13:15
quote:lisa198 schreef op 03 maart 2017 @ 08:21:
Ik heb soms als ik savonds in bed lig en nadenk over iets dat ik soms een andere stem hoor. Soms lijkt het alsof er een talkshow bezig is en gisteravond hoorde ik iemand zingen. Het duurt altijd maar een paar seconden want zodra ik me er echt bewust van word gaat het weg. Herkent iemand dit? Er wordt door mijn behandelaren gezegd dat dit een manier kan zijn van mijn hersenen om het teveel aan prikkels te verwerken.
Heel herkenbaar voor mij,Soms heb ik het gevoel als ik s'avonds in bed lig,dat ik in een heel volle bus zit
Ik hoor dan flarden van gesprekken,en dus ook echt stemmen,maar ze zijn niet naar mij gericht,en ik versta maar af en toe een enkel woord.
Ongeveer hetzelfde kan ik ook hebben met beelden,ik zie dan allemaal "plaatjes"die in een heel hoog tempo voorbij flitsen,en vaak nergens op slaan.Heel gewone dingen,niks geks,maar ze slaan gewoon nergens op.
Voor mij zijn die twee dingen een teken dat ik teveel gedaan heb,en mijn hoofd te vol zit.Op een gegeven moment val ik toch gewoon in slaap.
Ik heb soms als ik savonds in bed lig en nadenk over iets dat ik soms een andere stem hoor. Soms lijkt het alsof er een talkshow bezig is en gisteravond hoorde ik iemand zingen. Het duurt altijd maar een paar seconden want zodra ik me er echt bewust van word gaat het weg. Herkent iemand dit? Er wordt door mijn behandelaren gezegd dat dit een manier kan zijn van mijn hersenen om het teveel aan prikkels te verwerken.
Heel herkenbaar voor mij,Soms heb ik het gevoel als ik s'avonds in bed lig,dat ik in een heel volle bus zit
Ik hoor dan flarden van gesprekken,en dus ook echt stemmen,maar ze zijn niet naar mij gericht,en ik versta maar af en toe een enkel woord.
Ongeveer hetzelfde kan ik ook hebben met beelden,ik zie dan allemaal "plaatjes"die in een heel hoog tempo voorbij flitsen,en vaak nergens op slaan.Heel gewone dingen,niks geks,maar ze slaan gewoon nergens op.
Voor mij zijn die twee dingen een teken dat ik teveel gedaan heb,en mijn hoofd te vol zit.Op een gegeven moment val ik toch gewoon in slaap.
