Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
zondag 5 maart 2017 om 00:16
quote:Valeriaansnoepje schreef op 04 maart 2017 @ 14:19:
In Roermond hebben ze iets wat Uit voor AUT heet. Daar kun je als normaal/hoogbegaafde volwassene heen om andere mensen met autisme te ontmoeten. Grappig dat het in zo'n kleine stad is, zoiets zou ik eerder in Amsterdam ofzo verwachten. Ik wil er graag heen, van te voren een dagje Roermond en dan 's avonds erheen.
Ik ben alleen bang dat er misschien 4 man zitten en dat dat het dan is
Ook niet erg natuurlijk, maar dat lijkt me toch een beetje ongemakkelijkBen je al ooit bij "iets drinken" geweest? Dat zit tegenwoordig toch ook wel in een aantal steden en komen toch wel redelijk wat mensen op af. Althans... ik ben ooit in Eindhoven geweest toen die er nog was. Daar waren toen zeker wel 25 personen. Ik woonde in de buurt van Roermond maar ben nooit bij dat wat jij noemt geweest. Ook nog nooit van gehoord overigens. Maar als je daar speciaal voor moet komen zou ik eerst kijken of er een "iets drinken" bij jou in de buurt ligt.
In Roermond hebben ze iets wat Uit voor AUT heet. Daar kun je als normaal/hoogbegaafde volwassene heen om andere mensen met autisme te ontmoeten. Grappig dat het in zo'n kleine stad is, zoiets zou ik eerder in Amsterdam ofzo verwachten. Ik wil er graag heen, van te voren een dagje Roermond en dan 's avonds erheen.
Ik ben alleen bang dat er misschien 4 man zitten en dat dat het dan is
Ook niet erg natuurlijk, maar dat lijkt me toch een beetje ongemakkelijkBen je al ooit bij "iets drinken" geweest? Dat zit tegenwoordig toch ook wel in een aantal steden en komen toch wel redelijk wat mensen op af. Althans... ik ben ooit in Eindhoven geweest toen die er nog was. Daar waren toen zeker wel 25 personen. Ik woonde in de buurt van Roermond maar ben nooit bij dat wat jij noemt geweest. Ook nog nooit van gehoord overigens. Maar als je daar speciaal voor moet komen zou ik eerst kijken of er een "iets drinken" bij jou in de buurt ligt.
zondag 5 maart 2017 om 04:39
Momenteel kan ik niet meer in slaap komen en worstel ik met veel vragen.
Waarom kan ik bij bepaalde personen nooit aangeven wat ik daadwerkelijk voel?
Waarom kan ik nooit eens duidelijker zijn?
Waarom laat ik steeds weer over mij heen lopen en geef ik mijn grenzen niet aan?
Waarom blijken bepaalde personen niet geschikt om mee om te gaan?
Waarom is mijn gevoel bij deze mensen niet goed?
Waarom is het zo pijnlijk om deze mensen weer tegen te kunnen komen?
Dit moest ik even van me afschrijven.
Waarom kan ik bij bepaalde personen nooit aangeven wat ik daadwerkelijk voel?
Waarom kan ik nooit eens duidelijker zijn?
Waarom laat ik steeds weer over mij heen lopen en geef ik mijn grenzen niet aan?
Waarom blijken bepaalde personen niet geschikt om mee om te gaan?
Waarom is mijn gevoel bij deze mensen niet goed?
Waarom is het zo pijnlijk om deze mensen weer tegen te kunnen komen?
Dit moest ik even van me afschrijven.
zondag 5 maart 2017 om 10:15
Ooh ik herken weer dingen zoals dat zwart witte met dingen doen of extreeem gezond eten en veel sporten of een 'fuck it ik ben toch al dik dieet' haha.
@hondenmens: ik blijf erbij dat je ouders soms wat bijzonder reageren als ik je verhalen over ze eens lees. Ipv geirriteerd worden over dat je onduidelijk praat kan ze ook vragen: 'goh hondenmens, ben je moe? Je praat zo onuidelijk anders dan normaal'. Het lijkt soms wel of se geirriteerd raakt omdat ze je nog altijd probeert te kneden tot een 'normaal functionerend' persoon ipv te accepteren dat ze een autistische dochter heeft. Mijn broer heeft die neigingen ook continu en ik erger me daar compleet aan, mensen die continu in de gaten houden hoe ik doe en wat er allemaal verkeerd aan is.
Roermond is in Brabant toch? In Brabant wonen relatief veel autisten aangezien daar veel technische bedrijven zijn gevestigd in die provincie zoals Phillips enzo. Er worden in Zuid Nederland relatief meer autisten geboren dan in andere provincies. Logisch gevolg dat er dus wel meer voor georganiseerd wordt denk ik.
@hondenmens: ik blijf erbij dat je ouders soms wat bijzonder reageren als ik je verhalen over ze eens lees. Ipv geirriteerd worden over dat je onduidelijk praat kan ze ook vragen: 'goh hondenmens, ben je moe? Je praat zo onuidelijk anders dan normaal'. Het lijkt soms wel of se geirriteerd raakt omdat ze je nog altijd probeert te kneden tot een 'normaal functionerend' persoon ipv te accepteren dat ze een autistische dochter heeft. Mijn broer heeft die neigingen ook continu en ik erger me daar compleet aan, mensen die continu in de gaten houden hoe ik doe en wat er allemaal verkeerd aan is.
Roermond is in Brabant toch? In Brabant wonen relatief veel autisten aangezien daar veel technische bedrijven zijn gevestigd in die provincie zoals Phillips enzo. Er worden in Zuid Nederland relatief meer autisten geboren dan in andere provincies. Logisch gevolg dat er dus wel meer voor georganiseerd wordt denk ik.
zondag 5 maart 2017 om 11:20
@biobitch: In veel dingen begrijpt ze me of is dat in de loop der jaren gaan doen. Maar met sommige dingen denk ik: Snap je het nou nog niet na 31 jaar? Dat motorische dingen moeilijk(er) gaan en ik fysiek minder sterk ben (spierkracht) heeft ze vanaf het begin geaccepteerd. Misschien ook omdat het zichtbaar is in mijn postuur. Klein en tenger. Ze kwam zelfs naar school in de kleuterklas om me te helpen met een kijkdoos knippen. Daar zat ik namelijk al een hele ochtend op te zwoegen zonder resultaat. Ze heeft me op latere leeftijd ook vaak uit de put gehaald. Op dat gebied is ze een leeuwin.
Toen ik pas een Wajong-uitkering had, zei ze dat ik daar maar gauw vanaf moest. Want leven van een uitkering was lui. Toen ik nog echt op zoek was naar een reguliere baan, had ze ook vaak kritiek op me. Bijvoorbeeld als ik iets niet snel genoeg deed of even stond te kijken. Dan zei ze dat het nog moeilijk wordt ook een baan te vinden voor mij. "Want jij ziet je werk totaal niet zitten. Pak nou eens aan." Zulke reacties verminderen mijn wil juist. Maar nu is ze tegenovergesteld. Als ik wel eens klaag over mijn werk (soms eentonig en rommelig) zegt ze: "Wees nou blij met wat je hebt. Het is niet het werk wat je echt zou willen. Maar het is vol te houden. En nu houd je nog tijd voor jezelf over." Daar zit wat in. Liever dit dan op mijn tenen lopen. Nog liever heb ik de middenweg. Interessanter werk en dan voor halve dagen. Misschien komt dat later nog. Er is in mijn omgeving ook heel weinig te vinden. Maar ik ben blij dat ze niet meer pusht.
Toen ik pas een Wajong-uitkering had, zei ze dat ik daar maar gauw vanaf moest. Want leven van een uitkering was lui. Toen ik nog echt op zoek was naar een reguliere baan, had ze ook vaak kritiek op me. Bijvoorbeeld als ik iets niet snel genoeg deed of even stond te kijken. Dan zei ze dat het nog moeilijk wordt ook een baan te vinden voor mij. "Want jij ziet je werk totaal niet zitten. Pak nou eens aan." Zulke reacties verminderen mijn wil juist. Maar nu is ze tegenovergesteld. Als ik wel eens klaag over mijn werk (soms eentonig en rommelig) zegt ze: "Wees nou blij met wat je hebt. Het is niet het werk wat je echt zou willen. Maar het is vol te houden. En nu houd je nog tijd voor jezelf over." Daar zit wat in. Liever dit dan op mijn tenen lopen. Nog liever heb ik de middenweg. Interessanter werk en dan voor halve dagen. Misschien komt dat later nog. Er is in mijn omgeving ook heel weinig te vinden. Maar ik ben blij dat ze niet meer pusht.
zondag 5 maart 2017 om 11:26
quote:MrsLady schreef op 05 maart 2017 @ 00:16:
[...]
Ben je al ooit bij "iets drinken" geweest? Dat zit tegenwoordig toch ook wel in een aantal steden en komen toch wel redelijk wat mensen op af. Althans... ik ben ooit in Eindhoven geweest toen die er nog was. Daar waren toen zeker wel 25 personen. Ik woonde in de buurt van Roermond maar ben nooit bij dat wat jij noemt geweest. Ook nog nooit van gehoord overigens. Maar als je daar speciaal voor moet komen zou ik eerst kijken of er een "iets drinken" bij jou in de buurt ligt.
Het stond een paar jaar geleden in een krant. Geen idee meer welke krant, we hebben hier steeds verschillende proefabonnementen. Van "iets drinken" heb ik nog nooit gehoord, maar ik ga het even opzoeken, bedankt!
quote:biobitch1984 schreef op 05 maart 2017 @ 10:15:
Roermond is in Brabant toch? In Brabant wonen relatief veel autisten aangezien daar veel technische bedrijven zijn gevestigd in die provincie zoals Phillips enzo. Er worden in Zuid Nederland relatief meer autisten geboren dan in andere provincies. Logisch gevolg dat er dus wel meer voor georganiseerd wordt denk ik.Nee, Roermond ligt in Limburg. Ze hebben ook een outlet center, misschien dat dat je wat zegt?
[...]
Ben je al ooit bij "iets drinken" geweest? Dat zit tegenwoordig toch ook wel in een aantal steden en komen toch wel redelijk wat mensen op af. Althans... ik ben ooit in Eindhoven geweest toen die er nog was. Daar waren toen zeker wel 25 personen. Ik woonde in de buurt van Roermond maar ben nooit bij dat wat jij noemt geweest. Ook nog nooit van gehoord overigens. Maar als je daar speciaal voor moet komen zou ik eerst kijken of er een "iets drinken" bij jou in de buurt ligt.
Het stond een paar jaar geleden in een krant. Geen idee meer welke krant, we hebben hier steeds verschillende proefabonnementen. Van "iets drinken" heb ik nog nooit gehoord, maar ik ga het even opzoeken, bedankt!
quote:biobitch1984 schreef op 05 maart 2017 @ 10:15:
Roermond is in Brabant toch? In Brabant wonen relatief veel autisten aangezien daar veel technische bedrijven zijn gevestigd in die provincie zoals Phillips enzo. Er worden in Zuid Nederland relatief meer autisten geboren dan in andere provincies. Logisch gevolg dat er dus wel meer voor georganiseerd wordt denk ik.Nee, Roermond ligt in Limburg. Ze hebben ook een outlet center, misschien dat dat je wat zegt?
zondag 5 maart 2017 om 11:36
quote:Biebeltje schreef op 04 maart 2017 @ 20:39:
[...]
Ik zou eerlijk gezegd niet weten wat het verschil is tussen de verschillende vormen. Ik heb me er nooit specifiek in verdiept. Met name omdat het label mij niet zo heel veel uitmaakte uiteindelijk en ik gewoon aan mijn problematiek wil gaan werken. Wat dat betreft is het wel handig dat alles nu onder 1 noemer ASS valt.
De psycholoog sprak eerst het vermoeden Asperger uit (i.v.m. De hogere intelligentie) dus ik was best even in shock toen de onderzoeker met de diagnose Klassiek Autisme kwam. Ik stelde me daar altijd de stereotype autist bij voor (vaak mentaal beperkt, sociaal extreem gesloten, niet zelfstandig kunnen functioneren etc.).
Ik loop ook al een tijd met een beperkte concentratiecapaciteit waardoor ik me al een hele tijd niet meer heb verdiept in ASS. En dat wat ik ooit gelezen heb kan ik niet terughalen.
[...]
In de regio Amsterdam/Haarlem hebben ze ook maandelijks zo'n cafe. Ben er bij de Psycho educatie wel voor uitgenodigd, maar het valt vaak op mijn sportdag. En wanneer het op een andere dag valt vind ik ook wel een excuus om niet te gaan. Hoewel Ik het uiteindelijk vast heel gezellig zal vinden, vind ik de drempel om een keer te gaan te groot.Dat stelde ik me er dus ook bij voor, vandaar mijn vraag. Alleen durfde ik het niet zo te zeggen, uit angst dat ik je zou beledigen
[...]
Ik zou eerlijk gezegd niet weten wat het verschil is tussen de verschillende vormen. Ik heb me er nooit specifiek in verdiept. Met name omdat het label mij niet zo heel veel uitmaakte uiteindelijk en ik gewoon aan mijn problematiek wil gaan werken. Wat dat betreft is het wel handig dat alles nu onder 1 noemer ASS valt.
De psycholoog sprak eerst het vermoeden Asperger uit (i.v.m. De hogere intelligentie) dus ik was best even in shock toen de onderzoeker met de diagnose Klassiek Autisme kwam. Ik stelde me daar altijd de stereotype autist bij voor (vaak mentaal beperkt, sociaal extreem gesloten, niet zelfstandig kunnen functioneren etc.).
Ik loop ook al een tijd met een beperkte concentratiecapaciteit waardoor ik me al een hele tijd niet meer heb verdiept in ASS. En dat wat ik ooit gelezen heb kan ik niet terughalen.
[...]
In de regio Amsterdam/Haarlem hebben ze ook maandelijks zo'n cafe. Ben er bij de Psycho educatie wel voor uitgenodigd, maar het valt vaak op mijn sportdag. En wanneer het op een andere dag valt vind ik ook wel een excuus om niet te gaan. Hoewel Ik het uiteindelijk vast heel gezellig zal vinden, vind ik de drempel om een keer te gaan te groot.Dat stelde ik me er dus ook bij voor, vandaar mijn vraag. Alleen durfde ik het niet zo te zeggen, uit angst dat ik je zou beledigen
zondag 5 maart 2017 om 12:28
quote:Biebeltje schreef op 04 maart 2017 @ 20:39:
Wat dat betreft is het wel handig dat alles nu onder 1 noemer ASS valt.
De psycholoog sprak eerst het vermoeden Asperger uit (i.v.m. De hogere intelligentie) dus ik was best even in shock toen de onderzoeker met de diagnose Klassiek Autisme kwam. Ik stelde me daar altijd de stereotype autist bij voor (vaak mentaal beperkt, sociaal extreem gesloten, niet zelfstandig kunnen functioneren etc.).Dit stereotype had ik ook. Maar ik had ook diagnose PDD/NOS, hoewel de diagnose Asperger meer bij mij zou passen, vanwege de PIQ en VIQ die bij mij maar 5 punten verschillen. Maar dit doet er niet meer toe, als men alles onder ASS schaart. Er zijn zoveel verschillende soorten autisme. Twee personen met Asperger zijn net zo verschillend als twee willekeurige andere personen, zonder enige vorm van autisme.
Wat dat betreft is het wel handig dat alles nu onder 1 noemer ASS valt.
De psycholoog sprak eerst het vermoeden Asperger uit (i.v.m. De hogere intelligentie) dus ik was best even in shock toen de onderzoeker met de diagnose Klassiek Autisme kwam. Ik stelde me daar altijd de stereotype autist bij voor (vaak mentaal beperkt, sociaal extreem gesloten, niet zelfstandig kunnen functioneren etc.).Dit stereotype had ik ook. Maar ik had ook diagnose PDD/NOS, hoewel de diagnose Asperger meer bij mij zou passen, vanwege de PIQ en VIQ die bij mij maar 5 punten verschillen. Maar dit doet er niet meer toe, als men alles onder ASS schaart. Er zijn zoveel verschillende soorten autisme. Twee personen met Asperger zijn net zo verschillend als twee willekeurige andere personen, zonder enige vorm van autisme.
World of Warcraft: Legion
zondag 5 maart 2017 om 13:01
quote:lisa198 schreef op 05 maart 2017 @ 09:09:
Ik heb geen antwoorden voor je maar weet wel dat de nacht altijd zorgt voor dit soort gepieker. Ik probeer het soms12 uur los te laten, vaak gaan die gedachtes dan vanzelf weer weg.
Hoe laat je dit eigenlijk los?
Zelf heb ik op bepaalde momenten het gevoel dat het mij overvalt en dat ik er helemaal in vast zit.
Ik heb geen antwoorden voor je maar weet wel dat de nacht altijd zorgt voor dit soort gepieker. Ik probeer het soms12 uur los te laten, vaak gaan die gedachtes dan vanzelf weer weg.
Hoe laat je dit eigenlijk los?
Zelf heb ik op bepaalde momenten het gevoel dat het mij overvalt en dat ik er helemaal in vast zit.
zondag 5 maart 2017 om 13:12
quote:Elfje112 schreef op 05 maart 2017 @ 11:31:
Mijn familie reageert ook niet altijd even begripvol dat ik NLD heb. Dan denk ik ook wel eens, snap je het na al die jaren dan nog niet? De relatie met mijn moeder gaat een beetje op en af. Ze kan echt heel lief zijn, maar me ook onderuit halen. Moeilijk af en toe.Vermoeiend is dat. Het punt is dat ik het vaak ook niet zie aankomen. Ineens komt er dan een negatieve opmerking. Het is al een paar keer gebeurd op vakantie. Ineens zei mijn moeder dan dat ik als een kip zonder kop achter haar aanloop. Niet echt meedenk met haar waardoor ze zich alleen voelt. Ik wist er weinig op te zeggen en voelde me gekwetst. Een tijdje later vroeg ze dan of ik het wel leuk vond. Want ik had zo'n bedrukt gezicht. Dat vond ik zo'n stomme vraag. In haar ogen doet ze dan niks verkeerd. Alleen zelfmedelijden omdat ik zo doe. De laatste vakantie bleef gelukkig ontspannen. Maar dat is wel een reden dat ik er vooral altijd tegenop zie. Ik heb dat wel eens verteld, maar dan vind ze dat daar niet aan mag vasthouden. Want toen was ze depressief en niet helemaal zichzelf. Klopt ook wel, maar ik denk dat het toch ook in haar karakter zit. Haar moeder had dat ook, maar veel extremer.
Mijn familie reageert ook niet altijd even begripvol dat ik NLD heb. Dan denk ik ook wel eens, snap je het na al die jaren dan nog niet? De relatie met mijn moeder gaat een beetje op en af. Ze kan echt heel lief zijn, maar me ook onderuit halen. Moeilijk af en toe.Vermoeiend is dat. Het punt is dat ik het vaak ook niet zie aankomen. Ineens komt er dan een negatieve opmerking. Het is al een paar keer gebeurd op vakantie. Ineens zei mijn moeder dan dat ik als een kip zonder kop achter haar aanloop. Niet echt meedenk met haar waardoor ze zich alleen voelt. Ik wist er weinig op te zeggen en voelde me gekwetst. Een tijdje later vroeg ze dan of ik het wel leuk vond. Want ik had zo'n bedrukt gezicht. Dat vond ik zo'n stomme vraag. In haar ogen doet ze dan niks verkeerd. Alleen zelfmedelijden omdat ik zo doe. De laatste vakantie bleef gelukkig ontspannen. Maar dat is wel een reden dat ik er vooral altijd tegenop zie. Ik heb dat wel eens verteld, maar dan vind ze dat daar niet aan mag vasthouden. Want toen was ze depressief en niet helemaal zichzelf. Klopt ook wel, maar ik denk dat het toch ook in haar karakter zit. Haar moeder had dat ook, maar veel extremer.
zondag 5 maart 2017 om 13:50
Hoe gaan jullie eigenlijk met grenzeloos gedrag om van bepaalde mensen?
En dan bedoel ik vooral ook mensen die andermans grenzen niet respecteren en over anderen heen kunnen walsen.
Heb ook veel moeite met autoritaire, overheersende en/of te directe type mensen.
Dit komt ook doordat ik me zelf niet altijd zelfverzekerd en weerbaar opstel.
Daardoor ben ik ook kwetsbaar.
En dan bedoel ik vooral ook mensen die andermans grenzen niet respecteren en over anderen heen kunnen walsen.
Heb ook veel moeite met autoritaire, overheersende en/of te directe type mensen.
Dit komt ook doordat ik me zelf niet altijd zelfverzekerd en weerbaar opstel.
Daardoor ben ik ook kwetsbaar.
zondag 5 maart 2017 om 18:20
quote:Fun76 schreef op 05 maart 2017 @ 13:01:
[...]
Hoe laat je dit eigenlijk los?
Zelf heb ik op bepaalde momenten het gevoel dat het mij overvalt en dat ik er helemaal in vast zit.
Met sommige vraagstukken kan ik blijven piekeren soms word me dat teveel. Ik probeer dan afleiding te zoeken. En als ik in de avond pieker over zaken dan probeer ik het uit te stellen tot de volgende dag. Vaak neem ik een slaappil en val dan in slaap en de volgende ochtend ben ik weer fris en fruitig haha. Als ik dagen erin blijf hangen mail ik mijn behandelaar.
Zo vind ik het heel moeilijk te accepteren dat ik geen normaal leven leidt a la een man, getrouwd, kinderen, baan, social life etc. Kan daar soms kapot van verdriet van zijn maar vaak probeer ik het ook anders te bekijken en ben ik vooral dankbaar met wat ik wel heb.
[...]
Hoe laat je dit eigenlijk los?
Zelf heb ik op bepaalde momenten het gevoel dat het mij overvalt en dat ik er helemaal in vast zit.
Met sommige vraagstukken kan ik blijven piekeren soms word me dat teveel. Ik probeer dan afleiding te zoeken. En als ik in de avond pieker over zaken dan probeer ik het uit te stellen tot de volgende dag. Vaak neem ik een slaappil en val dan in slaap en de volgende ochtend ben ik weer fris en fruitig haha. Als ik dagen erin blijf hangen mail ik mijn behandelaar.
Zo vind ik het heel moeilijk te accepteren dat ik geen normaal leven leidt a la een man, getrouwd, kinderen, baan, social life etc. Kan daar soms kapot van verdriet van zijn maar vaak probeer ik het ook anders te bekijken en ben ik vooral dankbaar met wat ik wel heb.
zondag 5 maart 2017 om 19:25
quote:lisa198 schreef op 05 maart 2017 @ 18:20:
[...]
Met sommige vraagstukken kan ik blijven piekeren soms word me dat teveel. Ik probeer dan afleiding te zoeken. En als ik in de avond pieker over zaken dan probeer ik het uit te stellen tot de volgende dag. Vaak neem ik een slaappil en val dan in slaap en de volgende ochtend ben ik weer fris en fruitig haha. Als ik dagen erin blijf hangen mail ik mijn behandelaar.
Zo vind ik het heel moeilijk te accepteren dat ik geen normaal leven leidt a la een man, getrouwd, kinderen, baan, social life etc. Kan daar soms kapot van verdriet van zijn maar vaak probeer ik het ook anders te bekijken en ben ik vooral dankbaar met wat ik wel heb.
Zelf herken ik dit probleem ook wel voor een deel.
Vind het zelf ook lastig te accepteren dat ik niet een leven heb met een baan, partner, kinderen etc.
Daarentegen probeer ik wel mijn zegeningen te tellen en dankbaar te zijn met wat ik wel heb.
Wat slapen betreft, is het vaak zo dat ik erg bekaf ben als ik wakker word.
Dit heeft ook met mijn slaapapneu te maken en hier krijg ik binnenkort een onderzoek voor.
[...]
Met sommige vraagstukken kan ik blijven piekeren soms word me dat teveel. Ik probeer dan afleiding te zoeken. En als ik in de avond pieker over zaken dan probeer ik het uit te stellen tot de volgende dag. Vaak neem ik een slaappil en val dan in slaap en de volgende ochtend ben ik weer fris en fruitig haha. Als ik dagen erin blijf hangen mail ik mijn behandelaar.
Zo vind ik het heel moeilijk te accepteren dat ik geen normaal leven leidt a la een man, getrouwd, kinderen, baan, social life etc. Kan daar soms kapot van verdriet van zijn maar vaak probeer ik het ook anders te bekijken en ben ik vooral dankbaar met wat ik wel heb.
Zelf herken ik dit probleem ook wel voor een deel.
Vind het zelf ook lastig te accepteren dat ik niet een leven heb met een baan, partner, kinderen etc.
Daarentegen probeer ik wel mijn zegeningen te tellen en dankbaar te zijn met wat ik wel heb.
Wat slapen betreft, is het vaak zo dat ik erg bekaf ben als ik wakker word.
Dit heeft ook met mijn slaapapneu te maken en hier krijg ik binnenkort een onderzoek voor.
maandag 6 maart 2017 om 20:28
Ik word ook altijd moe wakker, en als het weekend is en ik ben op een normale tijd gaan slapen en heb genoeg geslapen dan nog een lamlendig gevoel, gaak hoofdpijn en kan me niet zetten tot het doen van dingen.
Vandaag zou ik medicatie-consult hebben. Die afspraak werd gecanceld. Nu weer een week wachten, terwijl de tijd begint te dringen. Ik bedoel je moet medicatie toch ook testen als je eraan zou willen beginnen? Dat lukt niet meer in 1 week denk ik. De emigratie is over 2.5 week al
Bleh nu ook nergens zin in, zowel leuke dingen doen kan ik enorm tegenop zien als praktische dingen doen. Terwijl ik me ondertussen wel redelijk verveel
Vandaag zou ik medicatie-consult hebben. Die afspraak werd gecanceld. Nu weer een week wachten, terwijl de tijd begint te dringen. Ik bedoel je moet medicatie toch ook testen als je eraan zou willen beginnen? Dat lukt niet meer in 1 week denk ik. De emigratie is over 2.5 week al
Bleh nu ook nergens zin in, zowel leuke dingen doen kan ik enorm tegenop zien als praktische dingen doen. Terwijl ik me ondertussen wel redelijk verveel
maandag 6 maart 2017 om 21:36
quote:Fun76 schreef op 05 maart 2017 @ 19:25:
[...]
Zelf herken ik dit probleem ook wel voor een deel.
Vind het zelf ook lastig te accepteren dat ik niet een leven heb met een baan, partner, kinderen etc.
Daarentegen probeer ik wel mijn zegeningen te tellen en dankbaar te zijn met wat ik wel heb.
Wat slapen betreft, is het vaak zo dat ik erg bekaf ben als ik wakker word.
Dit heeft ook met mijn slaapapneu te maken en hier krijg ik binnenkort een onderzoek voor.
Ik herken dit ook deels. Hoewel ik altijd geweten heb dat een gezinsleven niet bij me past. En zo denk ik nog. Maar als ik bekenden van vroeger zie met een gezin, komt dat besef dat ik anders ben toch weer even binnen. Ik had liever gewild dat mijn niet-kinderwens alleen gebaseerd was niet willen. Maar nu zet niet kunnen ook een grote stempel.
Ik ben gelukkig in mijn eentje en mijn huisdieren. Of ik ooit een partner wil weet ik niet. Soms denk ik: samen dingen doen is toch wel leuk. Maar dan komt het. Dat vind ik alleen leuk als ik het wil. Het is geven en nemen in een relatie. Dingen voor een ander doen voelt voor mij zo gauw als verplicht. Ik doe het wel af en toe in het gewone leven, maar met mijn verstand. Terwijl mijn gevoel zegt : He bah. Als ik nu een relatie zou hebben, zou ik denk ik steeds iemand moeten spelen die ik niet ben. Dan ben ik er volgens mij niet aan toe. En misschien komt dat wel nooit.
[...]
Zelf herken ik dit probleem ook wel voor een deel.
Vind het zelf ook lastig te accepteren dat ik niet een leven heb met een baan, partner, kinderen etc.
Daarentegen probeer ik wel mijn zegeningen te tellen en dankbaar te zijn met wat ik wel heb.
Wat slapen betreft, is het vaak zo dat ik erg bekaf ben als ik wakker word.
Dit heeft ook met mijn slaapapneu te maken en hier krijg ik binnenkort een onderzoek voor.
Ik herken dit ook deels. Hoewel ik altijd geweten heb dat een gezinsleven niet bij me past. En zo denk ik nog. Maar als ik bekenden van vroeger zie met een gezin, komt dat besef dat ik anders ben toch weer even binnen. Ik had liever gewild dat mijn niet-kinderwens alleen gebaseerd was niet willen. Maar nu zet niet kunnen ook een grote stempel.
Ik ben gelukkig in mijn eentje en mijn huisdieren. Of ik ooit een partner wil weet ik niet. Soms denk ik: samen dingen doen is toch wel leuk. Maar dan komt het. Dat vind ik alleen leuk als ik het wil. Het is geven en nemen in een relatie. Dingen voor een ander doen voelt voor mij zo gauw als verplicht. Ik doe het wel af en toe in het gewone leven, maar met mijn verstand. Terwijl mijn gevoel zegt : He bah. Als ik nu een relatie zou hebben, zou ik denk ik steeds iemand moeten spelen die ik niet ben. Dan ben ik er volgens mij niet aan toe. En misschien komt dat wel nooit.
dinsdag 7 maart 2017 om 08:26
Een partner vind ik gezellig, mits hij niet teveel aandacht vraagt Ik woon ook samen, dat vind ik relaxter dan latten, want dan moet je steeds afspreken en naar een ander huis. Ik herkende wat Fillemon ook zei: Het liefst heb ik dat hij er wel is in huis, maar zijn eigen ding doet. Wij doen niet standaard dingen samen. Hij werkt onregelmatig dus ook niet verplicht samen eten. Prima zo. Ik kan nl ook heel slecht tegen verplichtingen en voel dingen ook snel als verplichting.
Een gezinsleven met kinderen zou ik niet trekken. Die hebben meer aandacht nodig dan ik kan en wil geven. Alleen al het idee dat je elke dag voor ze moet koken, daar raak ik al gestresst van.
Een gezinsleven met kinderen zou ik niet trekken. Die hebben meer aandacht nodig dan ik kan en wil geven. Alleen al het idee dat je elke dag voor ze moet koken, daar raak ik al gestresst van.
.
dinsdag 7 maart 2017 om 09:48
quote:hondenmens schreef op 06 maart 2017 @ 21:36:
[...]
Ik herken dit ook deels. Hoewel ik altijd geweten heb dat een gezinsleven niet bij me past. En zo denk ik nog. Maar als ik bekenden van vroeger zie met een gezin, komt dat besef dat ik anders ben toch weer even binnen. Ik had liever gewild dat mijn niet-kinderwens alleen gebaseerd was niet willen. Maar nu zet niet kunnen ook een grote stempel.
Ik ben gelukkig in mijn eentje en mijn huisdieren. Of ik ooit een partner wil weet ik niet. Soms denk ik: samen dingen doen is toch wel leuk. Maar dan komt het. Dat vind ik alleen leuk als ik het wil. Het is geven en nemen in een relatie. Dingen voor een ander doen voelt voor mij zo gauw als verplicht. Ik doe het wel af en toe in het gewone leven, maar met mijn verstand. Terwijl mijn gevoel zegt : He bah. Als ik nu een relatie zou hebben, zou ik denk ik steeds iemand moeten spelen die ik niet ben. Dan ben ik er volgens mij niet aan toe. En misschien komt dat wel nooit.
Het klopt inderdaad dat het geven en nemen is in een relatie.
Zelf zou ik eigenlijk het niet goed weten hoe ik in een relatie zou zijn; daarvoor heb ik te weinig ervaring met relaties.
Maar ik zou zeker niet iemand willen spelen die ik niet ben.
En tevens blijf ik contacten in mijn familie- en vriendenkring ook belangrijk vinden.
[...]
Ik herken dit ook deels. Hoewel ik altijd geweten heb dat een gezinsleven niet bij me past. En zo denk ik nog. Maar als ik bekenden van vroeger zie met een gezin, komt dat besef dat ik anders ben toch weer even binnen. Ik had liever gewild dat mijn niet-kinderwens alleen gebaseerd was niet willen. Maar nu zet niet kunnen ook een grote stempel.
Ik ben gelukkig in mijn eentje en mijn huisdieren. Of ik ooit een partner wil weet ik niet. Soms denk ik: samen dingen doen is toch wel leuk. Maar dan komt het. Dat vind ik alleen leuk als ik het wil. Het is geven en nemen in een relatie. Dingen voor een ander doen voelt voor mij zo gauw als verplicht. Ik doe het wel af en toe in het gewone leven, maar met mijn verstand. Terwijl mijn gevoel zegt : He bah. Als ik nu een relatie zou hebben, zou ik denk ik steeds iemand moeten spelen die ik niet ben. Dan ben ik er volgens mij niet aan toe. En misschien komt dat wel nooit.
Het klopt inderdaad dat het geven en nemen is in een relatie.
Zelf zou ik eigenlijk het niet goed weten hoe ik in een relatie zou zijn; daarvoor heb ik te weinig ervaring met relaties.
Maar ik zou zeker niet iemand willen spelen die ik niet ben.
En tevens blijf ik contacten in mijn familie- en vriendenkring ook belangrijk vinden.
dinsdag 7 maart 2017 om 13:07
Lieve autisten,
via een ander topic ben ik hier terecht gekomen en ik hoop dat ik jullie "lastig" mag vallen met wat vragen van mij. Ik heb zelf nl. al een aantal jaar het idee dat ik mogelijk licht autistisch ben of autistische trekjes heb. Ik heb echter een diagnose in een heel andere hoek en ik ben het niet eens met die diagnose. Dat heb ik destijds ook tegen mijn behandelaar gezegd, maar dat werd van tafel geveegd (waarschijnlijk met het idee dat ik te weinig zelfinzicht heb). Maar als ik simpelweg naar de criteria kijk, dan voldoe ik maar aan 2 van de 10 dingen in mijn ogen.
Ik hoor heel graag jullie eigen persoonlijke ervaringen over een aantal dingen, waarvan ik dus twijfel of dit niet heel duidelijk moet zijn met autisme.
Ik heb lang getherapied. Zelfs dagbehandeling gevolgd. Had een autistische stoornis dan niet naar boven moeten komen? Oftewel, omdat het toen niet gediagnosticeerd is (wel andere diagnose dus), is het er gewoon niet?
Hoe functioneren jullie op dagelijkse basis? Ik heb -waarschijnlijk net als veel anderen- een bepaald beperkt beeld van waar autisten last van hebben. En omdat ik afwijk van dat beeld, vraag ik me dan dus af of het wel binnen autisme past.
Voorbeeld: ik ben niet heel erg van de vaste volgordes. Ik raak ook niet van het padje af als mijn man iets ergens anders neerlegt. Sterker nog, ik ben vrij chaotisch en raak pas van mijn padje af, als mijn man achter mijn kont aan het opruimen is. Dan ben ik bijvoorbeeld in de keuken aan het koken en achter mijn rug om, zet hij alles alweer in de vaatwasser, waardoor ik mijn lepel of mijn mengbeker weer kwijt ben. Wat dat betreft zou je kunnen stellen dat hij autistischer is dan ik (man trekt ook vanalles recht en alles moet op de cm. nauwkeurig recht gezet worden).
Als je autisme hebt, kun je dan chaotisch zijn qua aanleg? Wat eigenlijk gek is, want ik ben wel heel perfectionistisch. Kun je als autist ook ongestructureerd zijn? Ik heb nl. heel weinig structuur in mijn leven, omdat mijn man en kinderen overdag weg zijn. Ik heb geen betaalde (vaste) baan, maar maak schoon bij andere mensen. Omdat dit losse uurtjes zijn, heb ik nog steeds heel veel kans om alleen te zijn en structuurloos door het leven te gaan. En dat is dan ook hoe ik mezelf ervaar: compleet structuurloos. Ik zie het ook bij hoe ik dingen aanpak. Ik begin vaak veel te groot, trek vanalles overhoop en ben dan de draad kwijt en weet niet meer hoe ik het ooit weer goed krijg. Vaak moet mijn man dan helpen, die met heel weinig moeite alles weer geordend krijgt. Ik kijk er meestal met veel ontzag naar. In het klein komt dat neer op klussen in huis (bijvoorbeeld rommelkamer opruimen, eindigt dan meestal in een nog grotere rommel-rommelkamer die ook overal ergens anders ligt). Bij verhuizingen is het einde echt helemaal zoek. Dan staan daar die grote dozen mij aan te kijken en weet ik van voor naar achteren niet hoe ik dat moet aanpakken. Komt ook omdat ik vaak denk in 'structuren die in elkaar grijpen'.
Herkennen jullie dat? Dat het een met het ander samenhangt? Dus als er ergens onderweg iets niet kan, dat dan het hele systeem niet meer past? Voorbeeld rommelkamer: ik wil iets maken (buro). Bedenk dan halverwege dat dan de kast wegmoet, omdat het anders zonde is van de moeite als het buro niet op de muur aansluit. Ik begin de kast af te breken. Vervolgens ligt er overal rommel die uit de kast komt, waardoor mijn werkplek te krap wordt. Dan bedenk ik dat ik dus nieuwe kastruimte moet maken. Dan ga ik schappen ophangen, maar vervolgens bedenk ik me dat ik dan ook de muur opnieuw moet afwerken, omdat als die schappen er eenmaal zitten, ik er niet meer bijkan. Dus dan ben ik een aantal dagen bezig met bedenken wat ik dan met de muur moet, vervolgens bestel ik behang en moet ik dat eerst aanbrengen.
Kortom, het maken van een buro is een ontploft project aan het worden (die niet verder kan als ik niet eerst dit en dat heb gedaan) en dat lijkt me nu juist iets dat autisten hélémááál niet overkomt, wars van afwijkingen van vooropgezet plan. Of bestaan er ook autisten met dit soort onhebbelijkheden?
Nou, ik heb nog veel meer vragen, maar laat ik hier maar eens mee beginnen, anders wordt het teveel in een keer. Hoop dat jullie me vast een tipje van de sluier van het autistenbrein kunnen en willen oplichten.
via een ander topic ben ik hier terecht gekomen en ik hoop dat ik jullie "lastig" mag vallen met wat vragen van mij. Ik heb zelf nl. al een aantal jaar het idee dat ik mogelijk licht autistisch ben of autistische trekjes heb. Ik heb echter een diagnose in een heel andere hoek en ik ben het niet eens met die diagnose. Dat heb ik destijds ook tegen mijn behandelaar gezegd, maar dat werd van tafel geveegd (waarschijnlijk met het idee dat ik te weinig zelfinzicht heb). Maar als ik simpelweg naar de criteria kijk, dan voldoe ik maar aan 2 van de 10 dingen in mijn ogen.
Ik hoor heel graag jullie eigen persoonlijke ervaringen over een aantal dingen, waarvan ik dus twijfel of dit niet heel duidelijk moet zijn met autisme.
Ik heb lang getherapied. Zelfs dagbehandeling gevolgd. Had een autistische stoornis dan niet naar boven moeten komen? Oftewel, omdat het toen niet gediagnosticeerd is (wel andere diagnose dus), is het er gewoon niet?
Hoe functioneren jullie op dagelijkse basis? Ik heb -waarschijnlijk net als veel anderen- een bepaald beperkt beeld van waar autisten last van hebben. En omdat ik afwijk van dat beeld, vraag ik me dan dus af of het wel binnen autisme past.
Voorbeeld: ik ben niet heel erg van de vaste volgordes. Ik raak ook niet van het padje af als mijn man iets ergens anders neerlegt. Sterker nog, ik ben vrij chaotisch en raak pas van mijn padje af, als mijn man achter mijn kont aan het opruimen is. Dan ben ik bijvoorbeeld in de keuken aan het koken en achter mijn rug om, zet hij alles alweer in de vaatwasser, waardoor ik mijn lepel of mijn mengbeker weer kwijt ben. Wat dat betreft zou je kunnen stellen dat hij autistischer is dan ik (man trekt ook vanalles recht en alles moet op de cm. nauwkeurig recht gezet worden).
Als je autisme hebt, kun je dan chaotisch zijn qua aanleg? Wat eigenlijk gek is, want ik ben wel heel perfectionistisch. Kun je als autist ook ongestructureerd zijn? Ik heb nl. heel weinig structuur in mijn leven, omdat mijn man en kinderen overdag weg zijn. Ik heb geen betaalde (vaste) baan, maar maak schoon bij andere mensen. Omdat dit losse uurtjes zijn, heb ik nog steeds heel veel kans om alleen te zijn en structuurloos door het leven te gaan. En dat is dan ook hoe ik mezelf ervaar: compleet structuurloos. Ik zie het ook bij hoe ik dingen aanpak. Ik begin vaak veel te groot, trek vanalles overhoop en ben dan de draad kwijt en weet niet meer hoe ik het ooit weer goed krijg. Vaak moet mijn man dan helpen, die met heel weinig moeite alles weer geordend krijgt. Ik kijk er meestal met veel ontzag naar. In het klein komt dat neer op klussen in huis (bijvoorbeeld rommelkamer opruimen, eindigt dan meestal in een nog grotere rommel-rommelkamer die ook overal ergens anders ligt). Bij verhuizingen is het einde echt helemaal zoek. Dan staan daar die grote dozen mij aan te kijken en weet ik van voor naar achteren niet hoe ik dat moet aanpakken. Komt ook omdat ik vaak denk in 'structuren die in elkaar grijpen'.
Herkennen jullie dat? Dat het een met het ander samenhangt? Dus als er ergens onderweg iets niet kan, dat dan het hele systeem niet meer past? Voorbeeld rommelkamer: ik wil iets maken (buro). Bedenk dan halverwege dat dan de kast wegmoet, omdat het anders zonde is van de moeite als het buro niet op de muur aansluit. Ik begin de kast af te breken. Vervolgens ligt er overal rommel die uit de kast komt, waardoor mijn werkplek te krap wordt. Dan bedenk ik dat ik dus nieuwe kastruimte moet maken. Dan ga ik schappen ophangen, maar vervolgens bedenk ik me dat ik dan ook de muur opnieuw moet afwerken, omdat als die schappen er eenmaal zitten, ik er niet meer bijkan. Dus dan ben ik een aantal dagen bezig met bedenken wat ik dan met de muur moet, vervolgens bestel ik behang en moet ik dat eerst aanbrengen.
Kortom, het maken van een buro is een ontploft project aan het worden (die niet verder kan als ik niet eerst dit en dat heb gedaan) en dat lijkt me nu juist iets dat autisten hélémááál niet overkomt, wars van afwijkingen van vooropgezet plan. Of bestaan er ook autisten met dit soort onhebbelijkheden?
Nou, ik heb nog veel meer vragen, maar laat ik hier maar eens mee beginnen, anders wordt het teveel in een keer. Hoop dat jullie me vast een tipje van de sluier van het autistenbrein kunnen en willen oplichten.
dinsdag 7 maart 2017 om 13:08
Hoi allemaal,
Zou ik hier (voorlopig) mee mogen schrijven? Ik heb geen officiele diagnose, maar ik herken me wel in heel veel kenmerken van autisme; als ik de laatste bladzijdes van dit topic zo doorlees dan herken ik er bijvoorbeeld heel veel i. En loop de laatste tijd helaas regelmatig vast wat dat betreft. Het is een heel pittige tijd momenteel. Mijn contract is niet verlengd en ik zit nu dus fulltime thuis, voor het grootste gedeelte samen met mijn zoontje die erg druk is en veel aandacht vraagt. Hij is enorm lief, maar ik voel me constant overprikkelt en overvraagt. En daar voel ik me dan weer schuldig over, wat weer leid tot depressieve gevoelens / somberheid en soms zelfs het gevoel dat mijn gezin beter af zou zijn zonder mij.
Over 14 weken (ongeveer) kan ik eindelijk terecht bij een hulpverlener. En ik heb geen idee hoe ik de tussentijd moet doorkomen zonder gek te worden.
Zou ik hier (voorlopig) mee mogen schrijven? Ik heb geen officiele diagnose, maar ik herken me wel in heel veel kenmerken van autisme; als ik de laatste bladzijdes van dit topic zo doorlees dan herken ik er bijvoorbeeld heel veel i. En loop de laatste tijd helaas regelmatig vast wat dat betreft. Het is een heel pittige tijd momenteel. Mijn contract is niet verlengd en ik zit nu dus fulltime thuis, voor het grootste gedeelte samen met mijn zoontje die erg druk is en veel aandacht vraagt. Hij is enorm lief, maar ik voel me constant overprikkelt en overvraagt. En daar voel ik me dan weer schuldig over, wat weer leid tot depressieve gevoelens / somberheid en soms zelfs het gevoel dat mijn gezin beter af zou zijn zonder mij.
Over 14 weken (ongeveer) kan ik eindelijk terecht bij een hulpverlener. En ik heb geen idee hoe ik de tussentijd moet doorkomen zonder gek te worden.
dinsdag 7 maart 2017 om 13:15
@Bumbaa, is er een mogelijkheid voor je zoontje om overdag een paar uurtjes elders te zijn? Peuterspeelzaal bijvoorbeeld? Zo heb ik ten minste de baby en peutertijd overleeft. Mijn kinderen gingen overdag naar de opvang, anders trok ik het simpelweg niet. Een vriendin van mij heeft (met een diagnose) opvang van haar zoontje vergoed gekregen. Zonder diagnose wordt dat misschien lastig, maar misschien kun je aan een noodbel trekken, waardoor het wat sneller gaat? Of heb je misschien wat geld opzij om de eerste tijd zelf kinderopvang te betalen?
dinsdag 7 maart 2017 om 13:45
quote:aquarium schreef op 07 maart 2017 @ 13:07:
Ik hoor heel graag jullie eigen persoonlijke ervaringen over een aantal dingen, waarvan ik dus twijfel of dit niet heel duidelijk moet zijn met autisme.
Ik heb lang getherapied. Zelfs dagbehandeling gevolgd. Had een autistische stoornis dan niet naar boven moeten komen? Oftewel, omdat het toen niet gediagnosticeerd is (wel andere diagnose dus), is het er gewoon niet?
Nee, dat is wat mij betreft geen conclusie die je zo maar kunt trekken.
In mijn zoektocht naar "wat is er mis met mij?" heb ik ook meerdere mogelijke diagnoses voorbij zien komen, zoals ADHD en sociale fobie. Pas toen mijn psycholoog een scholing had gehad over Asperger kwam ze op het idee dat het dat wel moest zijn.
Het hangt dus heel erg af van de kennis van je behandelaren. Gelukkig is er steeds meer bekend over autisme. Maar er zijn nog best behandelaren die een vooroordeel zullen hebben over autisme en het daardoor niet snel als diagnose zullen overwegen. Daarbij komen een heel aantal symptomen bij meerdere aandoeningen voor, heeft niet iedereen altijd maar dezelfde symptomen of in dezelfde mate waardoor het ook gewoon best lastig is om op de juiste diagnose uit te komen.
quote:Hoe functioneren jullie op dagelijkse basis? Ik heb -waarschijnlijk net als veel anderen- een bepaald beperkt beeld van waar autisten last van hebben. En omdat ik afwijk van dat beeld, vraag ik me dan dus af of het wel binnen autisme past.
Voorbeeld: ik ben niet heel erg van de vaste volgordes. Ik raak ook niet van het padje af als mijn man iets ergens anders neerlegt. Sterker nog, ik ben vrij chaotisch en raak pas van mijn padje af, als mijn man achter mijn kont aan het opruimen is. Dan ben ik bijvoorbeeld in de keuken aan het koken en achter mijn rug om, zet hij alles alweer in de vaatwasser, waardoor ik mijn lepel of mijn mengbeker weer kwijt ben. Wat dat betreft zou je kunnen stellen dat hij autistischer is dan ik (man trekt ook vanalles recht en alles moet op de cm. nauwkeurig recht gezet worden).
Een buitenstaander zal aan mij niet snel iets merken. Ik werk op HBO niveau, ben getrouwd, heb een kind, heb hobbies en sport. Ik kan ook prima praten wanneer het moet (ik praat al snel te veel en kan blijkbaar prima presentaties geven). Het zit hem in de nuances, en in mijn hoofd!
Alles kost mij veel energie waardoor ik continu moe ben. Ik heb periodes waarin het wel ok gaat en periodes waarin ik totaal aan de grond zit. Als ik me ergens druk om maak (wat ik veel doe helaas) dan ben ik snel prikkelbaar, oftewel, mijn batterij is dan gewoon leeg. Ik ben perfectionistisch, maar ook faalangstig met een laag zelfbeeld waardoor ik vaak "bevries" en tot niets kom.
Je voorbeeld herken ik wel. Als ik in de keuken bezig ben moet je ook niet in mijn "zone" komen. Dan raak ik m'n overzicht kwijt.
quote:Als je autisme hebt, kun je dan chaotisch zijn qua aanleg? Wat eigenlijk gek is, want ik ben wel heel perfectionistisch. Kun je als autist ook ongestructureerd zijn? Ik heb nl. heel weinig structuur in mijn leven, omdat mijn man en kinderen overdag weg zijn. Ik heb geen betaalde (vaste) baan, maar maak schoon bij andere mensen. Omdat dit losse uurtjes zijn, heb ik nog steeds heel veel kans om alleen te zijn en structuurloos door het leven te gaan. En dat is dan ook hoe ik mezelf ervaar: compleet structuurloos. Ik zie het ook bij hoe ik dingen aanpak. Ik begin vaak veel te groot, trek vanalles overhoop en ben dan de draad kwijt en weet niet meer hoe ik het ooit weer goed krijg. Vaak moet mijn man dan helpen, die met heel weinig moeite alles weer geordend krijgt. Ik kijk er meestal met veel ontzag naar. In het klein komt dat neer op klussen in huis (bijvoorbeeld rommelkamer opruimen, eindigt dan meestal in een nog grotere rommel-rommelkamer die ook overal ergens anders ligt). Bij verhuizingen is het einde echt helemaal zoek. Dan staan daar die grote dozen mij aan te kijken en weet ik van voor naar achteren niet hoe ik dat moet aanpakken. Komt ook omdat ik vaak denk in 'structuren die in elkaar grijpen'.
Waarom zou je niet ongestructureerd kunnen zijn? Wanneer ik niks moet, dan fladder ik ook maar wat rond, zonder besef voor tijd of urgentie. Dan vergeet ik afspraken, eet ik slecht, verzorg me slechter en slaap veels te weinig. Doordat ik werk etc. moet ik in ieder geval elke dag op een bepaald tijdstip opstaan, eten, verzorgen etc.
Ik vind het ook heel lastig om activiteiten te kaderen. Koffer inpakken voor vakantie is bijvoorbeeld een drama omdat ik gewoon niet weet wat me te wachten staat en wleke kleding daar bij hoort (gaat gelukkig steeds beter met hulp van man). Ook opruimen is bij mij meer het heen en weer schuiven van spullen. En het wordt eerst een grotere bende voordat er enige verbetering te zien is.
Ik blijf heel vaak hangen in het plannen: hoe ga ik iets aanpakken (de vorm dus).
quote:Herkennen jullie dat? Dat het een met het ander samenhangt? Dus als er ergens onderweg iets niet kan, dat dan het hele systeem niet meer past? Voorbeeld rommelkamer: ik wil iets maken (buro). Bedenk dan halverwege dat dan de kast wegmoet, omdat het anders zonde is van de moeite als het buro niet op de muur aansluit. Ik begin de kast af te breken. Vervolgens ligt er overal rommel die uit de kast komt, waardoor mijn werkplek te krap wordt. Dan bedenk ik dat ik dus nieuwe kastruimte moet maken. Dan ga ik schappen ophangen, maar vervolgens bedenk ik me dat ik dan ook de muur opnieuw moet afwerken, omdat als die schappen er eenmaal zitten, ik er niet meer bijkan. Dus dan ben ik een aantal dagen bezig met bedenken wat ik dan met de muur moet, vervolgens bestel ik behang en moet ik dat eerst aanbrengen.
Kortom, het maken van een buro is een ontploft project aan het worden (die niet verder kan als ik niet eerst dit en dat heb gedaan) en dat lijkt me nu juist iets dat autisten hélémááál niet overkomt, wars van afwijkingen van vooropgezet plan. Of bestaan er ook autisten met dit soort onhebbelijkheden?
Over het algemeen heb ik dit soort projecten wel helemaal van tevoren uitgedacht ja
Maar ik herken het wel dat bepaalde dingen eerst gebeurd moeten zijn voordat je aan iets anders kan beginnen. Voor mij is dat een soort sterk gevoel van "hoe het hoort".
Ik hoor heel graag jullie eigen persoonlijke ervaringen over een aantal dingen, waarvan ik dus twijfel of dit niet heel duidelijk moet zijn met autisme.
Ik heb lang getherapied. Zelfs dagbehandeling gevolgd. Had een autistische stoornis dan niet naar boven moeten komen? Oftewel, omdat het toen niet gediagnosticeerd is (wel andere diagnose dus), is het er gewoon niet?
Nee, dat is wat mij betreft geen conclusie die je zo maar kunt trekken.
In mijn zoektocht naar "wat is er mis met mij?" heb ik ook meerdere mogelijke diagnoses voorbij zien komen, zoals ADHD en sociale fobie. Pas toen mijn psycholoog een scholing had gehad over Asperger kwam ze op het idee dat het dat wel moest zijn.
Het hangt dus heel erg af van de kennis van je behandelaren. Gelukkig is er steeds meer bekend over autisme. Maar er zijn nog best behandelaren die een vooroordeel zullen hebben over autisme en het daardoor niet snel als diagnose zullen overwegen. Daarbij komen een heel aantal symptomen bij meerdere aandoeningen voor, heeft niet iedereen altijd maar dezelfde symptomen of in dezelfde mate waardoor het ook gewoon best lastig is om op de juiste diagnose uit te komen.
quote:Hoe functioneren jullie op dagelijkse basis? Ik heb -waarschijnlijk net als veel anderen- een bepaald beperkt beeld van waar autisten last van hebben. En omdat ik afwijk van dat beeld, vraag ik me dan dus af of het wel binnen autisme past.
Voorbeeld: ik ben niet heel erg van de vaste volgordes. Ik raak ook niet van het padje af als mijn man iets ergens anders neerlegt. Sterker nog, ik ben vrij chaotisch en raak pas van mijn padje af, als mijn man achter mijn kont aan het opruimen is. Dan ben ik bijvoorbeeld in de keuken aan het koken en achter mijn rug om, zet hij alles alweer in de vaatwasser, waardoor ik mijn lepel of mijn mengbeker weer kwijt ben. Wat dat betreft zou je kunnen stellen dat hij autistischer is dan ik (man trekt ook vanalles recht en alles moet op de cm. nauwkeurig recht gezet worden).
Een buitenstaander zal aan mij niet snel iets merken. Ik werk op HBO niveau, ben getrouwd, heb een kind, heb hobbies en sport. Ik kan ook prima praten wanneer het moet (ik praat al snel te veel en kan blijkbaar prima presentaties geven). Het zit hem in de nuances, en in mijn hoofd!
Alles kost mij veel energie waardoor ik continu moe ben. Ik heb periodes waarin het wel ok gaat en periodes waarin ik totaal aan de grond zit. Als ik me ergens druk om maak (wat ik veel doe helaas) dan ben ik snel prikkelbaar, oftewel, mijn batterij is dan gewoon leeg. Ik ben perfectionistisch, maar ook faalangstig met een laag zelfbeeld waardoor ik vaak "bevries" en tot niets kom.
Je voorbeeld herken ik wel. Als ik in de keuken bezig ben moet je ook niet in mijn "zone" komen. Dan raak ik m'n overzicht kwijt.
quote:Als je autisme hebt, kun je dan chaotisch zijn qua aanleg? Wat eigenlijk gek is, want ik ben wel heel perfectionistisch. Kun je als autist ook ongestructureerd zijn? Ik heb nl. heel weinig structuur in mijn leven, omdat mijn man en kinderen overdag weg zijn. Ik heb geen betaalde (vaste) baan, maar maak schoon bij andere mensen. Omdat dit losse uurtjes zijn, heb ik nog steeds heel veel kans om alleen te zijn en structuurloos door het leven te gaan. En dat is dan ook hoe ik mezelf ervaar: compleet structuurloos. Ik zie het ook bij hoe ik dingen aanpak. Ik begin vaak veel te groot, trek vanalles overhoop en ben dan de draad kwijt en weet niet meer hoe ik het ooit weer goed krijg. Vaak moet mijn man dan helpen, die met heel weinig moeite alles weer geordend krijgt. Ik kijk er meestal met veel ontzag naar. In het klein komt dat neer op klussen in huis (bijvoorbeeld rommelkamer opruimen, eindigt dan meestal in een nog grotere rommel-rommelkamer die ook overal ergens anders ligt). Bij verhuizingen is het einde echt helemaal zoek. Dan staan daar die grote dozen mij aan te kijken en weet ik van voor naar achteren niet hoe ik dat moet aanpakken. Komt ook omdat ik vaak denk in 'structuren die in elkaar grijpen'.
Waarom zou je niet ongestructureerd kunnen zijn? Wanneer ik niks moet, dan fladder ik ook maar wat rond, zonder besef voor tijd of urgentie. Dan vergeet ik afspraken, eet ik slecht, verzorg me slechter en slaap veels te weinig. Doordat ik werk etc. moet ik in ieder geval elke dag op een bepaald tijdstip opstaan, eten, verzorgen etc.
Ik vind het ook heel lastig om activiteiten te kaderen. Koffer inpakken voor vakantie is bijvoorbeeld een drama omdat ik gewoon niet weet wat me te wachten staat en wleke kleding daar bij hoort (gaat gelukkig steeds beter met hulp van man). Ook opruimen is bij mij meer het heen en weer schuiven van spullen. En het wordt eerst een grotere bende voordat er enige verbetering te zien is.
Ik blijf heel vaak hangen in het plannen: hoe ga ik iets aanpakken (de vorm dus).
quote:Herkennen jullie dat? Dat het een met het ander samenhangt? Dus als er ergens onderweg iets niet kan, dat dan het hele systeem niet meer past? Voorbeeld rommelkamer: ik wil iets maken (buro). Bedenk dan halverwege dat dan de kast wegmoet, omdat het anders zonde is van de moeite als het buro niet op de muur aansluit. Ik begin de kast af te breken. Vervolgens ligt er overal rommel die uit de kast komt, waardoor mijn werkplek te krap wordt. Dan bedenk ik dat ik dus nieuwe kastruimte moet maken. Dan ga ik schappen ophangen, maar vervolgens bedenk ik me dat ik dan ook de muur opnieuw moet afwerken, omdat als die schappen er eenmaal zitten, ik er niet meer bijkan. Dus dan ben ik een aantal dagen bezig met bedenken wat ik dan met de muur moet, vervolgens bestel ik behang en moet ik dat eerst aanbrengen.
Kortom, het maken van een buro is een ontploft project aan het worden (die niet verder kan als ik niet eerst dit en dat heb gedaan) en dat lijkt me nu juist iets dat autisten hélémááál niet overkomt, wars van afwijkingen van vooropgezet plan. Of bestaan er ook autisten met dit soort onhebbelijkheden?
Over het algemeen heb ik dit soort projecten wel helemaal van tevoren uitgedacht ja
Maar ik herken het wel dat bepaalde dingen eerst gebeurd moeten zijn voordat je aan iets anders kan beginnen. Voor mij is dat een soort sterk gevoel van "hoe het hoort".
