Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
dinsdag 7 maart 2017 om 22:02
dinsdag 7 maart 2017 om 22:03
quote:impala schreef op 07 maart 2017 @ 18:46:
Ik heb hier genoeg strubbelingen gehad wegens woorden te weinig 'sociaal' inkleden / sugar coaten en omdat ik er geen moeite mee heb om tegen de meute in te gaan als ik een andere mening heb. En daar dan soms wat te vasthoudend in kan zijn Dit dus, Impala verwoordt het goed.
Ik heb hier genoeg strubbelingen gehad wegens woorden te weinig 'sociaal' inkleden / sugar coaten en omdat ik er geen moeite mee heb om tegen de meute in te gaan als ik een andere mening heb. En daar dan soms wat te vasthoudend in kan zijn Dit dus, Impala verwoordt het goed.
dinsdag 7 maart 2017 om 22:45
quote:Fun76 schreef op 07 maart 2017 @ 19:01:
Wie herkent het eigenlijk dat je te weinig tegen iemand in durft te gaan en je te weinig weerbaar toont?
Hiermee bedoel ik vooral het duidelijk aangeven van grenzen (van wat je wel en niet wilt) en het uiten van gevoelens (als je iets vervelend vind oid).
Bij mij is dit in het verleden een aantal keren misgelopen en dan vooral op het vlak van vriendschappen.
Sommige personen gingen te veel over mijn grenzen en/of kregen claimgedrag oid en dat zorgde voor irritaties.
Helaas kon ik dit jarenlang niet 'handelen' en kwam hiermee steeds weer in de problemen (lees; in conflict).
Ik bleef bepaalde personen maar 'pleasen' en naar de mond praten, totdat ik helemaal in het nauw werd gedreven en hier werd ik dan weer doodongelukkig van.
Uiteindelijk liepen dergelijke contacten dan ook goed spaak.
Ik heb regelmatig gehad dat ik 2e keus was. Vriendinnen die onze afspraak lieten schieten omdat er ineens een ander op hun pad kwam. Sommigen zijn ook mee op vakantie geweest. Eén tegelijk. Ik vond het leuk zo lang we met z'n tweeën waren. Het vertrouwde. Sommige vriendinnen maakten makkelijk contact en ineens waren we dan met drie of vier jongeren. Van mij hoefde dat niet zo en sjokte er maar wat achteraan. Want zij vond het zo gezellig. Eén vriendin heeft me bijna een heel weekend genegeerd. Tot de 1e avond was het leuk en toen leerden we een nieuw meisje kennen. Zij hadden alleen oog voor elkaar. Het leek eerder of mijn vriendin met haar op vakantie was. Doodsaai vond ik het. Maar er iets van zeggen durfde ik niet. Bang voor de bevestiging dat ik niet leuk genoeg was.
Nog steeds spreek ik beter 1 op 1 af. Het ligt er ook aan wat we doen. Met 2 vriendinnen tegelijk voor een bakkie komt wel eens voor. Maar een dagje weg met 1 vriendin. Dan vind ik het gauw vermoeiend om met meer mensen rekening te houden.
Wie herkent het eigenlijk dat je te weinig tegen iemand in durft te gaan en je te weinig weerbaar toont?
Hiermee bedoel ik vooral het duidelijk aangeven van grenzen (van wat je wel en niet wilt) en het uiten van gevoelens (als je iets vervelend vind oid).
Bij mij is dit in het verleden een aantal keren misgelopen en dan vooral op het vlak van vriendschappen.
Sommige personen gingen te veel over mijn grenzen en/of kregen claimgedrag oid en dat zorgde voor irritaties.
Helaas kon ik dit jarenlang niet 'handelen' en kwam hiermee steeds weer in de problemen (lees; in conflict).
Ik bleef bepaalde personen maar 'pleasen' en naar de mond praten, totdat ik helemaal in het nauw werd gedreven en hier werd ik dan weer doodongelukkig van.
Uiteindelijk liepen dergelijke contacten dan ook goed spaak.
Ik heb regelmatig gehad dat ik 2e keus was. Vriendinnen die onze afspraak lieten schieten omdat er ineens een ander op hun pad kwam. Sommigen zijn ook mee op vakantie geweest. Eén tegelijk. Ik vond het leuk zo lang we met z'n tweeën waren. Het vertrouwde. Sommige vriendinnen maakten makkelijk contact en ineens waren we dan met drie of vier jongeren. Van mij hoefde dat niet zo en sjokte er maar wat achteraan. Want zij vond het zo gezellig. Eén vriendin heeft me bijna een heel weekend genegeerd. Tot de 1e avond was het leuk en toen leerden we een nieuw meisje kennen. Zij hadden alleen oog voor elkaar. Het leek eerder of mijn vriendin met haar op vakantie was. Doodsaai vond ik het. Maar er iets van zeggen durfde ik niet. Bang voor de bevestiging dat ik niet leuk genoeg was.
Nog steeds spreek ik beter 1 op 1 af. Het ligt er ook aan wat we doen. Met 2 vriendinnen tegelijk voor een bakkie komt wel eens voor. Maar een dagje weg met 1 vriendin. Dan vind ik het gauw vermoeiend om met meer mensen rekening te houden.
dinsdag 7 maart 2017 om 22:58
quote:Fun76 schreef op 07 maart 2017 @ 19:01:
Wie herkent het eigenlijk dat je te weinig tegen iemand in durft te gaan en je te weinig weerbaar toont?
Hiermee bedoel ik vooral het duidelijk aangeven van grenzen (van wat je wel en niet wilt) en het uiten van gevoelens (als je iets vervelend vind oid).
Bij mij is dit in het verleden een aantal keren misgelopen en dan vooral op het vlak van vriendschappen.
Sommige personen gingen te veel over mijn grenzen en/of kregen claimgedrag oid en dat zorgde voor irritaties.
Helaas kon ik dit jarenlang niet 'handelen' en kwam hiermee steeds weer in de problemen (lees; in conflict).
Ik bleef bepaalde personen maar 'pleasen' en naar de mond praten, totdat ik helemaal in het nauw werd gedreven en hier werd ik dan weer doodongelukkig van.
Uiteindelijk liepen dergelijke contacten dan ook goed spaak.Ik herken dat!
Wie herkent het eigenlijk dat je te weinig tegen iemand in durft te gaan en je te weinig weerbaar toont?
Hiermee bedoel ik vooral het duidelijk aangeven van grenzen (van wat je wel en niet wilt) en het uiten van gevoelens (als je iets vervelend vind oid).
Bij mij is dit in het verleden een aantal keren misgelopen en dan vooral op het vlak van vriendschappen.
Sommige personen gingen te veel over mijn grenzen en/of kregen claimgedrag oid en dat zorgde voor irritaties.
Helaas kon ik dit jarenlang niet 'handelen' en kwam hiermee steeds weer in de problemen (lees; in conflict).
Ik bleef bepaalde personen maar 'pleasen' en naar de mond praten, totdat ik helemaal in het nauw werd gedreven en hier werd ik dan weer doodongelukkig van.
Uiteindelijk liepen dergelijke contacten dan ook goed spaak.Ik herken dat!
dinsdag 7 maart 2017 om 23:16
Ik herken dat niet meer Fun. Dat is iets dat hoorde bij mijn verleden, toen ik nog teveel aan mijzelf twijfelde of ik wel ok was of niet. Sinds ik die twijfel in de basis niet meer heb over mezelf, kan ik veel beter voor mezelf zorgen en dus ook mensen bij mij weg houden, waarvan ik het gevoel heb dat ze weinig respectvol met me omgaan (met andere woorden, over grenzen gaan).. En als het dan toch gebeurt, kan ik veel makkelijker uiten dat ik iets vervelend vind.
Voor mij heeft die onzekerheid dus alles te maken met de mate van zelfacceptatie. Als jij vindt/voelt dat je ok bent, zul je beter voor jezelf opkomen. En dat stukje kan je denk ik wel leren. Ik heb dat iig geleerd in dagbehandeling en ook simpelweg door ouder te worden en meer in vrede met mijzelf te zijn (en ook met mijn tekortkomingen). Ik ben nu trouwens 41 jaar. Ik weet niet hoe oud je bent? Want dit heb ik ook pas geleerd met bijna 30 jaar. Ouder worden is wat dat betreft ook wel echt een zegen.
Voor mij heeft die onzekerheid dus alles te maken met de mate van zelfacceptatie. Als jij vindt/voelt dat je ok bent, zul je beter voor jezelf opkomen. En dat stukje kan je denk ik wel leren. Ik heb dat iig geleerd in dagbehandeling en ook simpelweg door ouder te worden en meer in vrede met mijzelf te zijn (en ook met mijn tekortkomingen). Ik ben nu trouwens 41 jaar. Ik weet niet hoe oud je bent? Want dit heb ik ook pas geleerd met bijna 30 jaar. Ouder worden is wat dat betreft ook wel echt een zegen.
woensdag 8 maart 2017 om 06:51
quote:aquarium schreef op 07 maart 2017 @ 21:59:
[...]
Dat kan ik me goed voorstellen Bumba. Kom je de week uiteindelijk wel goed door? Of gaat het mis op een gegeven moment? Dat je bijvoorbeeld zo overstroomt qua overprikkeldheid, dat je niet meer de gewenste reactie kunt geven of zelfs agressief zou reageren? Als je het wel redt (zij het op je tenen), dan kun je het uitzingen tot nader orde en anders echt aan de bel trekken! Een kinderdagverblijf heeft -in tegenstelling tot een peuterspeelzaal- vaak ruimere openingstijden/dagen, waardoor je dan niet met zo'n lang stuk hoeft om te gaan.
Dat is echt mijn life saver geweest zeg maar.Helaas hebben we hier geen financiële middelen voor momenteel. Maar gelukkig hebben mijn moeder en zus wel aangeboden om af en toe extra op te passen. Daarmee red ik het wel, denk ik...
[...]
Dat kan ik me goed voorstellen Bumba. Kom je de week uiteindelijk wel goed door? Of gaat het mis op een gegeven moment? Dat je bijvoorbeeld zo overstroomt qua overprikkeldheid, dat je niet meer de gewenste reactie kunt geven of zelfs agressief zou reageren? Als je het wel redt (zij het op je tenen), dan kun je het uitzingen tot nader orde en anders echt aan de bel trekken! Een kinderdagverblijf heeft -in tegenstelling tot een peuterspeelzaal- vaak ruimere openingstijden/dagen, waardoor je dan niet met zo'n lang stuk hoeft om te gaan.
Dat is echt mijn life saver geweest zeg maar.Helaas hebben we hier geen financiële middelen voor momenteel. Maar gelukkig hebben mijn moeder en zus wel aangeboden om af en toe extra op te passen. Daarmee red ik het wel, denk ik...
woensdag 8 maart 2017 om 07:01
Dat van tweede keus zijn herken ik ook. In vakantie was ik opeens goed genoeg om mee te spelen, maar zodra de eigen vriendinnetjes terug waren kon ik wel weer moven.
Zelfs nu nog voel ik me vaak 5e wiel aan de wagen met mijn moeder en zus. 1 op 1 gaat het prima, maar met zijn drieën val ik er toch wat buiten. Andere interesses enzo.
Mijn man heeft ook autistische trekjes. Dus als we met het hele ouderlijk gezin iets doen, dan valt ons gezin er een beetje buiten. Soms heb ik het gevoel dat wij toeschouwers mogen zijn van hoe leuk mijn ouders en zus + zwager het hebben.
In mei gaan we met z'n allen naar center Parcs. Wel in 2 huisjes. Laatste keer in 1 huisje was enorm vermoeiend, confronterend en overprikkeld...
Zelfs nu nog voel ik me vaak 5e wiel aan de wagen met mijn moeder en zus. 1 op 1 gaat het prima, maar met zijn drieën val ik er toch wat buiten. Andere interesses enzo.
Mijn man heeft ook autistische trekjes. Dus als we met het hele ouderlijk gezin iets doen, dan valt ons gezin er een beetje buiten. Soms heb ik het gevoel dat wij toeschouwers mogen zijn van hoe leuk mijn ouders en zus + zwager het hebben.
In mei gaan we met z'n allen naar center Parcs. Wel in 2 huisjes. Laatste keer in 1 huisje was enorm vermoeiend, confronterend en overprikkeld...
woensdag 8 maart 2017 om 07:02
quote:aquarium schreef op 07 maart 2017 @ 23:16:
Ik herken dat niet meer Fun. Dat is iets dat hoorde bij mijn verleden, toen ik nog teveel aan mijzelf twijfelde of ik wel ok was of niet. Sinds ik die twijfel in de basis niet meer heb over mezelf, kan ik veel beter voor mezelf zorgen en dus ook mensen bij mij weg houden, waarvan ik het gevoel heb dat ze weinig respectvol met me omgaan (met andere woorden, over grenzen gaan).. En als het dan toch gebeurt, kan ik veel makkelijker uiten dat ik iets vervelend vind.
Voor mij heeft die onzekerheid dus alles te maken met de mate van zelfacceptatie. Als jij vindt/voelt dat je ok bent, zul je beter voor jezelf opkomen. En dat stukje kan je denk ik wel leren. Ik heb dat iig geleerd in dagbehandeling en ook simpelweg door ouder te worden en meer in vrede met mijzelf te zijn (en ook met mijn tekortkomingen). Ik ben nu trouwens 41 jaar. Ik weet niet hoe oud je bent? Want dit heb ik ook pas geleerd met bijna 30 jaar. Ouder worden is wat dat betreft ook wel echt een zegen.Klopt wat je zegt. Mijn onzekerheid neemt nu ook af en daardoor ben ik al beter geworden in het aangeven van mijn grenzen.
Ik herken dat niet meer Fun. Dat is iets dat hoorde bij mijn verleden, toen ik nog teveel aan mijzelf twijfelde of ik wel ok was of niet. Sinds ik die twijfel in de basis niet meer heb over mezelf, kan ik veel beter voor mezelf zorgen en dus ook mensen bij mij weg houden, waarvan ik het gevoel heb dat ze weinig respectvol met me omgaan (met andere woorden, over grenzen gaan).. En als het dan toch gebeurt, kan ik veel makkelijker uiten dat ik iets vervelend vind.
Voor mij heeft die onzekerheid dus alles te maken met de mate van zelfacceptatie. Als jij vindt/voelt dat je ok bent, zul je beter voor jezelf opkomen. En dat stukje kan je denk ik wel leren. Ik heb dat iig geleerd in dagbehandeling en ook simpelweg door ouder te worden en meer in vrede met mijzelf te zijn (en ook met mijn tekortkomingen). Ik ben nu trouwens 41 jaar. Ik weet niet hoe oud je bent? Want dit heb ik ook pas geleerd met bijna 30 jaar. Ouder worden is wat dat betreft ook wel echt een zegen.Klopt wat je zegt. Mijn onzekerheid neemt nu ook af en daardoor ben ik al beter geworden in het aangeven van mijn grenzen.
woensdag 8 maart 2017 om 09:04
woensdag 8 maart 2017 om 09:33
quote:Fun76 schreef op 07 maart 2017 @ 19:01:
Wie herkent het eigenlijk dat je te weinig tegen iemand in durft te gaan en je te weinig weerbaar toont?
Hiermee bedoel ik vooral het duidelijk aangeven van grenzen (van wat je wel en niet wilt) en het uiten van gevoelens (als je iets vervelend vind oid).
Bij mij is dit in het verleden een aantal keren misgelopen en dan vooral op het vlak van vriendschappen.
Sommige personen gingen te veel over mijn grenzen en/of kregen claimgedrag oid en dat zorgde voor irritaties.
Helaas kon ik dit jarenlang niet 'handelen' en kwam hiermee steeds weer in de problemen (lees; in conflict).
Ik bleef bepaalde personen maar 'pleasen' en naar de mond praten, totdat ik helemaal in het nauw werd gedreven en hier werd ik dan weer doodongelukkig van.
Uiteindelijk liepen dergelijke contacten dan ook goed spaak.
Dit gebeurd mij nog steeds bij kortstondig contact, maar ik weet niet of dit komt door een gebrek aan lef of mijn absolute hekel aan ruzie en drama. Bij langer contact geef ik vrij goed mijn grenzen aan en zeg ik snel wat ik denk, omdat ik besef dat wanneer ik dit niet doe de innerlijke frustraties zich opbouwen. Zoals aquarium zegt, het wordt beter met de jaren.
In schril contrast daarmee: als ik van mij afbijt speelt het voor mij geen rol welke positie die andere persoon bekleed. Voor mij is het even makkelijk om tegen mijn broer te zeggen dat ik zijn ochtendhumeur beu ben als dat ik dit tegen mijn baas zeg. Dat gebrek aan respect voor autoriteit brengt dan weer andere problemen met zich mee.
Wie herkent het eigenlijk dat je te weinig tegen iemand in durft te gaan en je te weinig weerbaar toont?
Hiermee bedoel ik vooral het duidelijk aangeven van grenzen (van wat je wel en niet wilt) en het uiten van gevoelens (als je iets vervelend vind oid).
Bij mij is dit in het verleden een aantal keren misgelopen en dan vooral op het vlak van vriendschappen.
Sommige personen gingen te veel over mijn grenzen en/of kregen claimgedrag oid en dat zorgde voor irritaties.
Helaas kon ik dit jarenlang niet 'handelen' en kwam hiermee steeds weer in de problemen (lees; in conflict).
Ik bleef bepaalde personen maar 'pleasen' en naar de mond praten, totdat ik helemaal in het nauw werd gedreven en hier werd ik dan weer doodongelukkig van.
Uiteindelijk liepen dergelijke contacten dan ook goed spaak.
Dit gebeurd mij nog steeds bij kortstondig contact, maar ik weet niet of dit komt door een gebrek aan lef of mijn absolute hekel aan ruzie en drama. Bij langer contact geef ik vrij goed mijn grenzen aan en zeg ik snel wat ik denk, omdat ik besef dat wanneer ik dit niet doe de innerlijke frustraties zich opbouwen. Zoals aquarium zegt, het wordt beter met de jaren.
In schril contrast daarmee: als ik van mij afbijt speelt het voor mij geen rol welke positie die andere persoon bekleed. Voor mij is het even makkelijk om tegen mijn broer te zeggen dat ik zijn ochtendhumeur beu ben als dat ik dit tegen mijn baas zeg. Dat gebrek aan respect voor autoriteit brengt dan weer andere problemen met zich mee.
woensdag 8 maart 2017 om 09:59
Van ggz nieuws:
8 maart 2017 – Vanaf 10 april a.s. zendt EO de serie ‘Talent: Autisme’ uit. Deze vijfdelige portretserie focust zich op mensen die een vorm van autisme hebben, maar hierdoor ook over een opmerkelijk of een opvallend talent beschikken. Zonder de problemen te verbloemen die deze aandoening met zich meebrengt, brengt de serie de mogelijkheden in beeld die de mensen met deze beperking hebben. Een serie vol fascinerende en verrassende portretten van mensen met een bijzonder talent: autisme.
Opmerkelijke verhalen
In de afgelopen jaren is er steeds meer aandacht voor de specifieke kwaliteiten en talenten die mensen met autisme hebben. Zo is een groeiend aantal bedrijven specifiek op zoek naar werknemers met autisme en zijn er zelfs uitzendbureaus voor werknemers met autisme. Voortbordurend op deze trend focust ‘Talent: Autisme’ zich op de specifieke en soms opmerkelijke talenten van deze mensen. De portretserie volgt vijf mensen in hun dagelijks leven en laat zien hoe zij met hun autisme omgaan en hoe hun omgeving erop reageert. Een serie vol opmerkelijke verhalen: hoe slagen deze mensen erin van hun beperking juist een kracht te maken?
‘Talent: Autisme’, van 10 t/m 14 april a.s. om 22.45 uur op NPO 2
Zo ontmoeten we in de eerste aflevering Ariën van Oord. Zijn vergaande fascinatie voor scherpe voorwerpen heeft Ariën tot de beste scharenslijper ter wereld gemaakt. Hij reist de hele wereld af door zijn uitzonderlijke vakmanschap. Forensisch patholoog Frank van der Goot, bekend van tv, behoort tot de absolute top in zijn bijzondere beroepsgroep. In de tweede aflevering van ‘Talent: Autisme’ laat hij zien hoe autisme hem helpt in zijn werk: “Mijn extreme focus en gebrek aan empathie zorgt ervoor dat ik de dood op een professionele en klinische manier kan benaderen.”
De Autismeweek
De serie ‘Talent: Autisme’ is ontwikkeld in het kader van de Autismeweek (van 1 t/m 8 april).
In deze week is er aandacht voor de ongeveer 190.000 mensen met autisme in ons land.
Altijd als ik over de getalenteerde autist lees of zie denk ik damn waarom heb ik geen bijzonder talent haha
8 maart 2017 – Vanaf 10 april a.s. zendt EO de serie ‘Talent: Autisme’ uit. Deze vijfdelige portretserie focust zich op mensen die een vorm van autisme hebben, maar hierdoor ook over een opmerkelijk of een opvallend talent beschikken. Zonder de problemen te verbloemen die deze aandoening met zich meebrengt, brengt de serie de mogelijkheden in beeld die de mensen met deze beperking hebben. Een serie vol fascinerende en verrassende portretten van mensen met een bijzonder talent: autisme.
Opmerkelijke verhalen
In de afgelopen jaren is er steeds meer aandacht voor de specifieke kwaliteiten en talenten die mensen met autisme hebben. Zo is een groeiend aantal bedrijven specifiek op zoek naar werknemers met autisme en zijn er zelfs uitzendbureaus voor werknemers met autisme. Voortbordurend op deze trend focust ‘Talent: Autisme’ zich op de specifieke en soms opmerkelijke talenten van deze mensen. De portretserie volgt vijf mensen in hun dagelijks leven en laat zien hoe zij met hun autisme omgaan en hoe hun omgeving erop reageert. Een serie vol opmerkelijke verhalen: hoe slagen deze mensen erin van hun beperking juist een kracht te maken?
‘Talent: Autisme’, van 10 t/m 14 april a.s. om 22.45 uur op NPO 2
Zo ontmoeten we in de eerste aflevering Ariën van Oord. Zijn vergaande fascinatie voor scherpe voorwerpen heeft Ariën tot de beste scharenslijper ter wereld gemaakt. Hij reist de hele wereld af door zijn uitzonderlijke vakmanschap. Forensisch patholoog Frank van der Goot, bekend van tv, behoort tot de absolute top in zijn bijzondere beroepsgroep. In de tweede aflevering van ‘Talent: Autisme’ laat hij zien hoe autisme hem helpt in zijn werk: “Mijn extreme focus en gebrek aan empathie zorgt ervoor dat ik de dood op een professionele en klinische manier kan benaderen.”
De Autismeweek
De serie ‘Talent: Autisme’ is ontwikkeld in het kader van de Autismeweek (van 1 t/m 8 april).
In deze week is er aandacht voor de ongeveer 190.000 mensen met autisme in ons land.
Altijd als ik over de getalenteerde autist lees of zie denk ik damn waarom heb ik geen bijzonder talent haha
woensdag 8 maart 2017 om 11:43
quote:Fun76 schreef op 07 maart 2017 @ 19:01:
Wie herkent het eigenlijk dat je te weinig tegen iemand in durft te gaan en je te weinig weerbaar toont?
Hiermee bedoel ik vooral het duidelijk aangeven van grenzen (van wat je wel en niet wilt) en het uiten van gevoelens (als je iets vervelend vind oid).
Bij mij is dit in het verleden een aantal keren misgelopen en dan vooral op het vlak van vriendschappen.
Sommige personen gingen te veel over mijn grenzen en/of kregen claimgedrag oid en dat zorgde voor irritaties.
Helaas kon ik dit jarenlang niet 'handelen' en kwam hiermee steeds weer in de problemen (lees; in conflict).
Ik bleef bepaalde personen maar 'pleasen' en naar de mond praten, totdat ik helemaal in het nauw werd gedreven en hier werd ik dan weer doodongelukkig van.
Uiteindelijk liepen dergelijke contacten dan ook goed spaak.
Ja, heel herkenbaar. Ik heb zo'n beetje mijn hele leven moeite met grenzen bepalen en vervolgens ook nog met het bewaken ervan.
Op alle vlakken: op mijn werk (collega's, cliënten, leidinggevenden), in relaties (toen ik daar nog aan deed), seksualiteit, enz., enz.
Vooral moeite met wat ik als grens 'mag' stellen. Wat zou ik 'moeten verdragen' en wat hoeft niet (meer).
Wie herkent het eigenlijk dat je te weinig tegen iemand in durft te gaan en je te weinig weerbaar toont?
Hiermee bedoel ik vooral het duidelijk aangeven van grenzen (van wat je wel en niet wilt) en het uiten van gevoelens (als je iets vervelend vind oid).
Bij mij is dit in het verleden een aantal keren misgelopen en dan vooral op het vlak van vriendschappen.
Sommige personen gingen te veel over mijn grenzen en/of kregen claimgedrag oid en dat zorgde voor irritaties.
Helaas kon ik dit jarenlang niet 'handelen' en kwam hiermee steeds weer in de problemen (lees; in conflict).
Ik bleef bepaalde personen maar 'pleasen' en naar de mond praten, totdat ik helemaal in het nauw werd gedreven en hier werd ik dan weer doodongelukkig van.
Uiteindelijk liepen dergelijke contacten dan ook goed spaak.
Ja, heel herkenbaar. Ik heb zo'n beetje mijn hele leven moeite met grenzen bepalen en vervolgens ook nog met het bewaken ervan.
Op alle vlakken: op mijn werk (collega's, cliënten, leidinggevenden), in relaties (toen ik daar nog aan deed), seksualiteit, enz., enz.
Vooral moeite met wat ik als grens 'mag' stellen. Wat zou ik 'moeten verdragen' en wat hoeft niet (meer).
woensdag 8 maart 2017 om 11:51
quote:Valdemar_II schreef op 08 maart 2017 @ 09:33:
[...]
Dit gebeurd mij nog steeds bij kortstondig contact, maar ik weet niet of dit komt door een gebrek aan lef of mijn absolute hekel aan ruzie en drama. Bij langer contact geef ik vrij goed mijn grenzen aan en zeg ik snel wat ik denk, omdat ik besef dat wanneer ik dit niet doe de innerlijke frustraties zich opbouwen. Zoals aquarium zegt, het wordt beter met de jaren.
Ja, herkenbaar. Het wordt inderdaad beter met de jaren. En ik heb ook een hekel aan drama en ruzie en dergelijke. En ik heb soms meer tijd nodig om te bedenken wat ik ergens van vind of om mijn positie te bepalen. Bij kortstondige contacten is dat lastig.
Ik heb ook wel vaak dat anderen mij veel meer mogen dan ik hen en dan heel enthousiast doen. Daar ben ik dan verbaasd over, want ik heb mijzelf dan niet als zo enthousiast tegen hen ervaren. Maar ik moet zeggen dat ik de neiging heb om mij heftiger uit te drukken dan blijkbaar gebruikelijk is (al merk ik dat zelf niet) en daardoor dat misschien ook zelf oproep.
quote:In schril contrast daarmee: als ik van mij afbijt speelt het voor mij geen rol welke positie die andere persoon bekleed. Voor mij is het even makkelijk om tegen mijn broer te zeggen dat ik zijn ochtendhumeur beu ben als dat ik dit tegen mijn baas zeg. Dat gebrek aan respect voor autoriteit brengt dan weer andere problemen met zich mee.Ha.. ja! Ik ben ook niet autoriteitsgevoelig en dat heeft me al aardig wat problemen opgeleverd. Kreeg vorige week nog te horen dat ik mij verheven zou voelen boven anderen. Absolute onzin, maar ik denk dat het komt doordat ik zeker ben van mezelf op werkgebied. Wanneer je dan een incapabele directeur hebt, voelt die zich al snel aangevallen.
[...]
Dit gebeurd mij nog steeds bij kortstondig contact, maar ik weet niet of dit komt door een gebrek aan lef of mijn absolute hekel aan ruzie en drama. Bij langer contact geef ik vrij goed mijn grenzen aan en zeg ik snel wat ik denk, omdat ik besef dat wanneer ik dit niet doe de innerlijke frustraties zich opbouwen. Zoals aquarium zegt, het wordt beter met de jaren.
Ja, herkenbaar. Het wordt inderdaad beter met de jaren. En ik heb ook een hekel aan drama en ruzie en dergelijke. En ik heb soms meer tijd nodig om te bedenken wat ik ergens van vind of om mijn positie te bepalen. Bij kortstondige contacten is dat lastig.
Ik heb ook wel vaak dat anderen mij veel meer mogen dan ik hen en dan heel enthousiast doen. Daar ben ik dan verbaasd over, want ik heb mijzelf dan niet als zo enthousiast tegen hen ervaren. Maar ik moet zeggen dat ik de neiging heb om mij heftiger uit te drukken dan blijkbaar gebruikelijk is (al merk ik dat zelf niet) en daardoor dat misschien ook zelf oproep.
quote:In schril contrast daarmee: als ik van mij afbijt speelt het voor mij geen rol welke positie die andere persoon bekleed. Voor mij is het even makkelijk om tegen mijn broer te zeggen dat ik zijn ochtendhumeur beu ben als dat ik dit tegen mijn baas zeg. Dat gebrek aan respect voor autoriteit brengt dan weer andere problemen met zich mee.Ha.. ja! Ik ben ook niet autoriteitsgevoelig en dat heeft me al aardig wat problemen opgeleverd. Kreeg vorige week nog te horen dat ik mij verheven zou voelen boven anderen. Absolute onzin, maar ik denk dat het komt doordat ik zeker ben van mezelf op werkgebied. Wanneer je dan een incapabele directeur hebt, voelt die zich al snel aangevallen.
woensdag 8 maart 2017 om 18:04
quote:Case-je schreef op 08 maart 2017 @ 11:51:[/b
Ha.. ja! Ik ben ook niet autoriteitsgevoelig en dat heeft me al aardig wat problemen opgeleverd. Kreeg vorige week nog te horen dat ik mij verheven zou voelen boven anderen. Absolute onzin, maar ik denk dat het komt doordat ik zeker ben van mezelf op werkgebied. Wanneer je dan een incapabele directeur hebt, voelt die zich al snel aangevallen.
Och, dit is ook zo herkenbaar. Ik ben ook vrij zeker van mezelf als het aankomt op kwaliteiten. Ben daarin niet sentimenteel. Ik kan iets wel of ik kan iets niet. Maar valse bescheidenheid is mij vreemd. Als ik denk dat ik ergens een kwaliteit heb liggen, ga ik niet -zoals veel vrouwen doen en blijkbaar van je verwacht wordt- ineens raar doen met een hoog stemmetje al handjes wapperend zeggen 'Ohneeeee hooooorrr, jij kan dat véééél beter' hihi...
Nee, dan zeg ik gewoon dat ik dan kan. En mensen (en vooral vrouwen) vinden mij dan al snel arrogant, terwijl ik me dan behoorlijk kan ergeren aan dat infantiele gedrag. Mens, laat gewoon zien wat je in huis hebt en doe niet zo moeilijk.
Ha.. ja! Ik ben ook niet autoriteitsgevoelig en dat heeft me al aardig wat problemen opgeleverd. Kreeg vorige week nog te horen dat ik mij verheven zou voelen boven anderen. Absolute onzin, maar ik denk dat het komt doordat ik zeker ben van mezelf op werkgebied. Wanneer je dan een incapabele directeur hebt, voelt die zich al snel aangevallen.
Och, dit is ook zo herkenbaar. Ik ben ook vrij zeker van mezelf als het aankomt op kwaliteiten. Ben daarin niet sentimenteel. Ik kan iets wel of ik kan iets niet. Maar valse bescheidenheid is mij vreemd. Als ik denk dat ik ergens een kwaliteit heb liggen, ga ik niet -zoals veel vrouwen doen en blijkbaar van je verwacht wordt- ineens raar doen met een hoog stemmetje al handjes wapperend zeggen 'Ohneeeee hooooorrr, jij kan dat véééél beter' hihi...
Nee, dan zeg ik gewoon dat ik dan kan. En mensen (en vooral vrouwen) vinden mij dan al snel arrogant, terwijl ik me dan behoorlijk kan ergeren aan dat infantiele gedrag. Mens, laat gewoon zien wat je in huis hebt en doe niet zo moeilijk.
woensdag 8 maart 2017 om 18:22
quote:aquarium schreef op 08 maart 2017 @ 18:04:
[...]
Och, dit is ook zo herkenbaar. Ik ben ook vrij zeker van mezelf als het aankomt op kwaliteiten. Ben daarin niet sentimenteel. Ik kan iets wel of ik kan iets niet. Maar valse bescheidenheid is mij vreemd. Als ik denk dat ik ergens een kwaliteit heb liggen, ga ik niet -zoals veel vrouwen doen en blijkbaar van je verwacht wordt- ineens raar doen met een hoog stemmetje al handjes wapperend zeggen 'Ohneeeee hooooorrr, jij kan dat véééél beter' hihi...
Nee, dan zeg ik gewoon dat ik dan kan. En mensen (en vooral vrouwen) vinden mij dan al snel arrogant, terwijl ik me dan behoorlijk kan ergeren aan dat infantiele gedrag. Mens, laat gewoon zien wat je in huis hebt en doe niet zo moeilijk.Ik ben zo'n vrouw waar jij je aan ergert. Zou wel een beetje van jou willen hebben. Dat lijkt me vooral relaxt voor jezelf. Helaas ken ik het gevoel niet.
[...]
Och, dit is ook zo herkenbaar. Ik ben ook vrij zeker van mezelf als het aankomt op kwaliteiten. Ben daarin niet sentimenteel. Ik kan iets wel of ik kan iets niet. Maar valse bescheidenheid is mij vreemd. Als ik denk dat ik ergens een kwaliteit heb liggen, ga ik niet -zoals veel vrouwen doen en blijkbaar van je verwacht wordt- ineens raar doen met een hoog stemmetje al handjes wapperend zeggen 'Ohneeeee hooooorrr, jij kan dat véééél beter' hihi...
Nee, dan zeg ik gewoon dat ik dan kan. En mensen (en vooral vrouwen) vinden mij dan al snel arrogant, terwijl ik me dan behoorlijk kan ergeren aan dat infantiele gedrag. Mens, laat gewoon zien wat je in huis hebt en doe niet zo moeilijk.Ik ben zo'n vrouw waar jij je aan ergert. Zou wel een beetje van jou willen hebben. Dat lijkt me vooral relaxt voor jezelf. Helaas ken ik het gevoel niet.
woensdag 8 maart 2017 om 18:31
@Hondenmens, Helaas is het niet zo relaxt. Het heeft me in het verleden veel pijn gedaan. Zie uitleg hieronder.
ik begrijp het gewoon niet waarom je iets af zou doen van jezelf. Ik vind het zo gek om te doen alsof, terwijl je (mag ik toch hopen?) heus wel weet dat je goed bent in a,b,e en g? En niet zo goed in c,d en k? Ik vind het zonde en vooral onnodig om zo stereotyp vrouwelijk te reageren. Maar waar ik vooral last van heb -veel meer dan jouw eigen onzekerheid- is dat andere vrouwen zich daardoor geintimideerd voelen door mij. En dat voelt pijnlijk. En aangezien ik meestal de uitzondering ben, zijn het de vrouwen met een gemeenschappelijke onzekerheid die dan samen klieken en mij te arrogant of ambitieus vinden. Terwijl het feitelijk hún onzekerheid is die ze op mij projecteren.
En daar heb ik in het verleden veel last van gehad. Van vrouwen die achter mijn rug om liepen te roddelen. Dat maakte me in eerste instantie heel onzeker. Want het is niet leuk om het gevoel te hebben dat andere vrouwen binnen een team je afwijzen om wie je bent. En daardoor heb ik me jaren kleiner voor gedaan. Bah. En dat maakt dat ik me makkelijk erger aan vrouwen die zo in elkaar zitten en dan steun bij elkaar gaan zoeken.
ik begrijp het gewoon niet waarom je iets af zou doen van jezelf. Ik vind het zo gek om te doen alsof, terwijl je (mag ik toch hopen?) heus wel weet dat je goed bent in a,b,e en g? En niet zo goed in c,d en k? Ik vind het zonde en vooral onnodig om zo stereotyp vrouwelijk te reageren. Maar waar ik vooral last van heb -veel meer dan jouw eigen onzekerheid- is dat andere vrouwen zich daardoor geintimideerd voelen door mij. En dat voelt pijnlijk. En aangezien ik meestal de uitzondering ben, zijn het de vrouwen met een gemeenschappelijke onzekerheid die dan samen klieken en mij te arrogant of ambitieus vinden. Terwijl het feitelijk hún onzekerheid is die ze op mij projecteren.
En daar heb ik in het verleden veel last van gehad. Van vrouwen die achter mijn rug om liepen te roddelen. Dat maakte me in eerste instantie heel onzeker. Want het is niet leuk om het gevoel te hebben dat andere vrouwen binnen een team je afwijzen om wie je bent. En daardoor heb ik me jaren kleiner voor gedaan. Bah. En dat maakt dat ik me makkelijk erger aan vrouwen die zo in elkaar zitten en dan steun bij elkaar gaan zoeken.
woensdag 8 maart 2017 om 18:41
quote:hans66 schreef op 08 maart 2017 @ 09:04:
Fun,
Ik zeg meestal wat ik denk, maar ik probeer wel na te gaan hoe de andere persoon zal reageren. Het gebeurt weleens, dat de ander zijn onjuiste gedrag niet wil toegeven, en dan de schuld bij mij probeert te leggen, als er wrijving ontstaat.
Dat soort situaties herken ik ook.
Heb dit met een.voormalig vriend van mij gehad.
Een zeer manipulatief, grenzeloos en onberekenbaar iemand, die niets anders doet als situaties etc verdraaien en altijd ervoor zorgend dat de schuld bij een ander komt te liggen (terwijl hij zelf de veroorzaker vaak is).
Een enorme blaaskaak, die echt helemaal te ver is gegaan bij mij.
Kan me er nog steeds kwaad over maken.
Toch besef ik ook dat ik zelf hem te veel ruimte heb gegeven, zodat hij voortdurend me kon manipuleren en over mijn grenzen kon gaan.
Heb me op bepaalde momenten te weinig weerbaar naar hem getoond en hem teveel gevoelige persoonlijke informatie toevertrouwd.
En daar heeft hij behoorlijk misbruik van gemaakt.
Fun,
Ik zeg meestal wat ik denk, maar ik probeer wel na te gaan hoe de andere persoon zal reageren. Het gebeurt weleens, dat de ander zijn onjuiste gedrag niet wil toegeven, en dan de schuld bij mij probeert te leggen, als er wrijving ontstaat.
Dat soort situaties herken ik ook.
Heb dit met een.voormalig vriend van mij gehad.
Een zeer manipulatief, grenzeloos en onberekenbaar iemand, die niets anders doet als situaties etc verdraaien en altijd ervoor zorgend dat de schuld bij een ander komt te liggen (terwijl hij zelf de veroorzaker vaak is).
Een enorme blaaskaak, die echt helemaal te ver is gegaan bij mij.
Kan me er nog steeds kwaad over maken.
Toch besef ik ook dat ik zelf hem te veel ruimte heb gegeven, zodat hij voortdurend me kon manipuleren en over mijn grenzen kon gaan.
Heb me op bepaalde momenten te weinig weerbaar naar hem getoond en hem teveel gevoelige persoonlijke informatie toevertrouwd.
En daar heeft hij behoorlijk misbruik van gemaakt.
woensdag 8 maart 2017 om 19:00
quote:aquarium schreef op 08 maart 2017 @ 18:31:
@Hondenmens, Helaas is het niet zo relaxt. Het heeft me in het verleden veel pijn gedaan. Zie uitleg hieronder.
ik begrijp het gewoon niet waarom je iets af zou doen van jezelf. Ik vind het zo gek om te doen alsof, terwijl je (mag ik toch hopen?) heus wel weet dat je goed bent in a,b,e en g? En niet zo goed in c,d en k? Ik vind het zonde en vooral onnodig om zo stereotyp vrouwelijk te reageren. Maar waar ik vooral last van heb -veel meer dan jouw eigen onzekerheid- is dat andere vrouwen zich daardoor geintimideerd voelen door mij. En dat voelt pijnlijk. En aangezien ik meestal de uitzondering ben, zijn het de vrouwen met een gemeenschappelijke onzekerheid die dan samen klieken en mij te arrogant of ambitieus vinden. Terwijl het feitelijk hún onzekerheid is die ze op mij projecteren.
En daar heb ik in het verleden veel last van gehad. Van vrouwen die achter mijn rug om liepen te roddelen. Dat maakte me in eerste instantie heel onzeker. Want het is niet leuk om het gevoel te hebben dat andere vrouwen binnen een team je afwijzen om wie je bent. En daardoor heb ik me jaren kleiner voor gedaan. Bah. En dat maakt dat ik me makkelijk erger aan vrouwen die zo in elkaar zitten en dan steun bij elkaar gaan zoeken.Daar ben ik het mee eens. Ik kan me ook ergeren aan het beeld van hoe vrouwen zich zouden moeten gedragen.
@Hondenmens, Helaas is het niet zo relaxt. Het heeft me in het verleden veel pijn gedaan. Zie uitleg hieronder.
ik begrijp het gewoon niet waarom je iets af zou doen van jezelf. Ik vind het zo gek om te doen alsof, terwijl je (mag ik toch hopen?) heus wel weet dat je goed bent in a,b,e en g? En niet zo goed in c,d en k? Ik vind het zonde en vooral onnodig om zo stereotyp vrouwelijk te reageren. Maar waar ik vooral last van heb -veel meer dan jouw eigen onzekerheid- is dat andere vrouwen zich daardoor geintimideerd voelen door mij. En dat voelt pijnlijk. En aangezien ik meestal de uitzondering ben, zijn het de vrouwen met een gemeenschappelijke onzekerheid die dan samen klieken en mij te arrogant of ambitieus vinden. Terwijl het feitelijk hún onzekerheid is die ze op mij projecteren.
En daar heb ik in het verleden veel last van gehad. Van vrouwen die achter mijn rug om liepen te roddelen. Dat maakte me in eerste instantie heel onzeker. Want het is niet leuk om het gevoel te hebben dat andere vrouwen binnen een team je afwijzen om wie je bent. En daardoor heb ik me jaren kleiner voor gedaan. Bah. En dat maakt dat ik me makkelijk erger aan vrouwen die zo in elkaar zitten en dan steun bij elkaar gaan zoeken.Daar ben ik het mee eens. Ik kan me ook ergeren aan het beeld van hoe vrouwen zich zouden moeten gedragen.
woensdag 8 maart 2017 om 19:29
Dat 'stereotyp vrouwelijk gedrag' (zonder hoog stemmetje en flapperende handjes ) vertoon ik dan ook.
Maar bij mij is het oprecht zo dat ik van mening ben dat ik niks bijzonders kan. Dat er genoeg anderen zijn die beter zijn en dat ik nog lang niet zo veel weet. Dat is mijn gebrekkige zelfbeeld. Ik vind het heel moeilijk om complimentjes te ontvangen. Blijkbaar heb ik best wel vaardigheden, afgaande op wat mijn collega's mij vertellen. Maar ik vind mezelf nooit zo goed als wat ik bij andere collega's zie of vermoed.
Wat dat betreft zou ik graag een stuk sterker en zekerder in m'n schoenen willen staan en niet zo ongelooflijk angstig en bescheiden willen zijn.
Mijn minderwaardigheidscomplex zit diep en is nogal hardnekkig hier hoop ik dan ook binnenkort iets aan te kunnen gaan doen.
Maar bij mij is het oprecht zo dat ik van mening ben dat ik niks bijzonders kan. Dat er genoeg anderen zijn die beter zijn en dat ik nog lang niet zo veel weet. Dat is mijn gebrekkige zelfbeeld. Ik vind het heel moeilijk om complimentjes te ontvangen. Blijkbaar heb ik best wel vaardigheden, afgaande op wat mijn collega's mij vertellen. Maar ik vind mezelf nooit zo goed als wat ik bij andere collega's zie of vermoed.
Wat dat betreft zou ik graag een stuk sterker en zekerder in m'n schoenen willen staan en niet zo ongelooflijk angstig en bescheiden willen zijn.
Mijn minderwaardigheidscomplex zit diep en is nogal hardnekkig hier hoop ik dan ook binnenkort iets aan te kunnen gaan doen.
woensdag 8 maart 2017 om 20:20
Ik moet eerlijk bekennen dat als een collega een beetje rigide doet of zoch aan iets ergert wst diegene perse zo wil en niet anders dan zeg ik ook wel eens gekscherend: sjongejonge.. Autist!
Of: wat doe je weer heerlijk autistisch
Ik heb een best wel autistisch beroep.. Dus de kans dat het klopt is aanwezig haha
Of: wat doe je weer heerlijk autistisch
Ik heb een best wel autistisch beroep.. Dus de kans dat het klopt is aanwezig haha
woensdag 8 maart 2017 om 20:35
Volgens mijn collega werken wij op een afdeling met alleen maar autisten, behalve ons eigen team. Er zijn in het verleden dus ook al de nodige grappen en opmerkingen geplaatst.
Ik heb lang geworsteld met het vraagstuk 'wat vertellen op het werk?' maar uiteindelijk heb ik alles er uit geflapt toen ik helemaal in een dip zat.
Al mijn directe collega's weten het dus, op die ene na (en mocht deze collega het te weten komen dan verwacht ik geen rare reactie).
Ze reageerden allemaal heel fijn en geïnteresseerd.
Verder zit ik als 'autist' trouwens helemaal in het verkeerde vakgebied als ik kijk naar het gros van mijn vakgenoten
Die mensen hebben hele andere persoonlijkheden. Over het algemeen overwegend extravert.
Ik heb lang geworsteld met het vraagstuk 'wat vertellen op het werk?' maar uiteindelijk heb ik alles er uit geflapt toen ik helemaal in een dip zat.
Al mijn directe collega's weten het dus, op die ene na (en mocht deze collega het te weten komen dan verwacht ik geen rare reactie).
Ze reageerden allemaal heel fijn en geïnteresseerd.
Verder zit ik als 'autist' trouwens helemaal in het verkeerde vakgebied als ik kijk naar het gros van mijn vakgenoten
Die mensen hebben hele andere persoonlijkheden. Over het algemeen overwegend extravert.
woensdag 8 maart 2017 om 21:58
[quote]Biebeltje schreef op 08 maart 2017 @ 19:29:
Dat 'stereotyp vrouwelijk gedrag' (zonder hoog stemmetje en flapperende handjes ) vertoon ik dan ook.
Maar bij mij is het oprecht zo dat ik van mening ben dat ik niks bijzonders kan. Dat er genoeg anderen zijn die beter zijn en dat ik nog lang niet zo veel weet. Dat is mijn gebrekkige zelfbeeld. Ik vind het heel moeilijk om complimentjes te ontvangen. Blijkbaar heb ik best wel vaardigheden, afgaande op wat mijn collega's mij vertellen. Maar ik vind mezelf nooit zo goed als wat ik bij andere collega's zie of vermoed.
Wat dat betreft zou ik graag een stuk sterker en zekerder in m'n schoenen willen staan en niet zo ongelooflijk angstig en bescheiden willen zijn.
Mijn minderwaardigheidscomplex zit diep en is nogal hardnekkig hier hoop ik dan ook binnenkort iets aan te kunnen gaan doen.[/quote
Zou mijn verhaal kunnen zijn. Complimentjes is voor mij ook een ding. Vaak blijven ze maar even hangen. Eén verkeerde opmerking en dat leuke gevoel is weer weg. Ook heb ik het gevoel dat anderen gauwer complimentjes krijgen dan ik. Dat ik me meer moet bewijzen dan anderen. Vanwege mijn bescheidenheid, maar ook door mijn kleine gestalte. Als ik dan een complimentje krijg om wat ik goed doe vind ik dat maar zoiets kleins. Dat kan toch iedereen, denk ik dan?
Ik heb het opgegeven met therapieën voor mijn lage zelfbeeld. De eerste was op mijn 9e. Door de jaren heen verschillende hulpverleners gehad. Iemand kan wel positieve dingen zeggen, maar het punt is dat mijn hersenen dat niet willen geloven. Als ik dat vertelde tegen ze werd gezegd: "Ja wij geven tips en wat jij ermee doet is aan jou." Ik voelde me dan nooit echt begrepen. Het zit te diep.
Ik blink nergens in uit, wat me soms onzeker kan maken. Maar ik mis de discipline om ergens echt helemaal voor te gaan (presteren). Misschien wil ik het diep van binnen ook niet, maar voel ik de druk van de maatschappij. Dat je dingen moet bereiken.
Dat 'stereotyp vrouwelijk gedrag' (zonder hoog stemmetje en flapperende handjes ) vertoon ik dan ook.
Maar bij mij is het oprecht zo dat ik van mening ben dat ik niks bijzonders kan. Dat er genoeg anderen zijn die beter zijn en dat ik nog lang niet zo veel weet. Dat is mijn gebrekkige zelfbeeld. Ik vind het heel moeilijk om complimentjes te ontvangen. Blijkbaar heb ik best wel vaardigheden, afgaande op wat mijn collega's mij vertellen. Maar ik vind mezelf nooit zo goed als wat ik bij andere collega's zie of vermoed.
Wat dat betreft zou ik graag een stuk sterker en zekerder in m'n schoenen willen staan en niet zo ongelooflijk angstig en bescheiden willen zijn.
Mijn minderwaardigheidscomplex zit diep en is nogal hardnekkig hier hoop ik dan ook binnenkort iets aan te kunnen gaan doen.[/quote
Zou mijn verhaal kunnen zijn. Complimentjes is voor mij ook een ding. Vaak blijven ze maar even hangen. Eén verkeerde opmerking en dat leuke gevoel is weer weg. Ook heb ik het gevoel dat anderen gauwer complimentjes krijgen dan ik. Dat ik me meer moet bewijzen dan anderen. Vanwege mijn bescheidenheid, maar ook door mijn kleine gestalte. Als ik dan een complimentje krijg om wat ik goed doe vind ik dat maar zoiets kleins. Dat kan toch iedereen, denk ik dan?
Ik heb het opgegeven met therapieën voor mijn lage zelfbeeld. De eerste was op mijn 9e. Door de jaren heen verschillende hulpverleners gehad. Iemand kan wel positieve dingen zeggen, maar het punt is dat mijn hersenen dat niet willen geloven. Als ik dat vertelde tegen ze werd gezegd: "Ja wij geven tips en wat jij ermee doet is aan jou." Ik voelde me dan nooit echt begrepen. Het zit te diep.
Ik blink nergens in uit, wat me soms onzeker kan maken. Maar ik mis de discipline om ergens echt helemaal voor te gaan (presteren). Misschien wil ik het diep van binnen ook niet, maar voel ik de druk van de maatschappij. Dat je dingen moet bereiken.
woensdag 8 maart 2017 om 22:39
quote:Biebeltje schreef op 08 maart 2017 @ 19:29:
Mijn minderwaardigheidscomplex zit diep en is nogal hardnekkig hier hoop ik dan ook binnenkort iets aan te kunnen gaan doen.
Dat hoop ik ook voor jou Biebeltje. Want het is nergens voor nodig en zo ongelooflijk zonde
Wat dat betreft heb ik denk ik het voordeel van mijn opvoeding mee. Ik ben opgevoed met bijna het tegenovergestelde beeld, nl. dat ik veel kan en veel beter presteer dan het gepeupelte die je het maar niet kwalijk moest nemen. Nu weet ik dondersgoed dat dat nogal narcistisch is. En dat idee wat mijn ouders mij hebben meegegeven, heb ik gelukkig van me af weten te schudden. Maar ben dus niet zozeer onzeker over wat ik kan of wil, maar eerder door hoe anderen op mijn ongestoorde zelfbeeld reageren en mijn ervaringen zijn tot nu toe niet goed. Heb daardoor een grote knauw gekregen in mezelf veilig voelen, voornl. bij vrouwen (aangezien ik toch een vrij 'mannelijk' ontwikkelde manier van denken heb, wat van mannen wel geaccepteerd wordt, maar dus niet van vrouwen)
Mijn minderwaardigheidscomplex zit diep en is nogal hardnekkig hier hoop ik dan ook binnenkort iets aan te kunnen gaan doen.
Dat hoop ik ook voor jou Biebeltje. Want het is nergens voor nodig en zo ongelooflijk zonde
Wat dat betreft heb ik denk ik het voordeel van mijn opvoeding mee. Ik ben opgevoed met bijna het tegenovergestelde beeld, nl. dat ik veel kan en veel beter presteer dan het gepeupelte die je het maar niet kwalijk moest nemen. Nu weet ik dondersgoed dat dat nogal narcistisch is. En dat idee wat mijn ouders mij hebben meegegeven, heb ik gelukkig van me af weten te schudden. Maar ben dus niet zozeer onzeker over wat ik kan of wil, maar eerder door hoe anderen op mijn ongestoorde zelfbeeld reageren en mijn ervaringen zijn tot nu toe niet goed. Heb daardoor een grote knauw gekregen in mezelf veilig voelen, voornl. bij vrouwen (aangezien ik toch een vrij 'mannelijk' ontwikkelde manier van denken heb, wat van mannen wel geaccepteerd wordt, maar dus niet van vrouwen)
