Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
donderdag 9 maart 2017 om 12:25
quote:biobitch1984 schreef op 08 maart 2017 @ 20:20:
Ik moet eerlijk bekennen dat als een collega een beetje rigide doet of zoch aan iets ergert wst diegene perse zo wil en niet anders dan zeg ik ook wel eens gekscherend: sjongejonge.. Autist!
Of: wat doe je weer heerlijk autistisch
Ik heb een best wel autistisch beroep.. Dus de kans dat het klopt is aanwezig hahaDaarom ook niet vertellen. Dan worden dit soort opmerkingen opeens beladen en kunnen deze grapjes niet meer gemaakt worden. Beter dat ze je gekscherend uitmaken voor autist, dan dat ze weten dat je een diagnose hebt. Dan is het nl opeens geen rare eigenschap meer waar je een geintje over maakt, maar word jij als probleemgeval gezien
Ik moet eerlijk bekennen dat als een collega een beetje rigide doet of zoch aan iets ergert wst diegene perse zo wil en niet anders dan zeg ik ook wel eens gekscherend: sjongejonge.. Autist!
Of: wat doe je weer heerlijk autistisch
Ik heb een best wel autistisch beroep.. Dus de kans dat het klopt is aanwezig hahaDaarom ook niet vertellen. Dan worden dit soort opmerkingen opeens beladen en kunnen deze grapjes niet meer gemaakt worden. Beter dat ze je gekscherend uitmaken voor autist, dan dat ze weten dat je een diagnose hebt. Dan is het nl opeens geen rare eigenschap meer waar je een geintje over maakt, maar word jij als probleemgeval gezien
.
vrijdag 10 maart 2017 om 09:28
Ik ben dus begonnen om, in de eerste instantie, mee te lezen met dit topic. (op advies van Solomia ) Zonder te overdrijven, ik weet niet wat me overkomt. Wat een "feest" van herkenning. Ik kan nu al minimaal 10 punten noemen waarin ik me nav jullie ervaringen mezelf in herken. Ik ben er eigenlijk confuus en verdrietig van. Wat had ik een makkelijker leven kunnen hebben als ik dit al veel eerder had geweten. Dan was ik denk ik zelfs niet eens aan b.v. kinderen begonnen (ik weet het, dit is heel wat om te zeggen)
vrijdag 10 maart 2017 om 10:10
Bitterbleu, je zult echt niet de enige zijn die dat over zijn/haar kinderen zegt. Knap dat je eerlijk bent en het betekend toch niet dat je niet van ze houdt.
Fijn dat je herkenning hebt gevonden.
Ik start volgende week met een groeps psycho educatie. Ben erg benieuwd naar de groep. Hoop wat aansluiting te vinden.
Fijn dat je herkenning hebt gevonden.
Ik start volgende week met een groeps psycho educatie. Ben erg benieuwd naar de groep. Hoop wat aansluiting te vinden.
vrijdag 10 maart 2017 om 10:30
quote:lisa198 schreef op 10 maart 2017 @ 10:10:
Bitterbleu, je zult echt niet de enige zijn die dat over zijn/haar kinderen zegt. Knap dat je eerlijk bent en het betekend toch niet dat je niet van ze houdt.
Fijn dat je herkenning hebt gevonden.
Ik start volgende week met een groeps psycho educatie. Ben erg benieuwd naar de groep. Hoop wat aansluiting te vinden.Oh, dat zou mij ook spannend lijken. Ik ben heel benieuwd wat je daar voor handvatten krijgt. Ik denk dat je heel wat herkenbare situaties gaat meemaken. Uit hoeveel mensen bestaat de groep?
Bitterbleu, je zult echt niet de enige zijn die dat over zijn/haar kinderen zegt. Knap dat je eerlijk bent en het betekend toch niet dat je niet van ze houdt.
Fijn dat je herkenning hebt gevonden.
Ik start volgende week met een groeps psycho educatie. Ben erg benieuwd naar de groep. Hoop wat aansluiting te vinden.Oh, dat zou mij ook spannend lijken. Ik ben heel benieuwd wat je daar voor handvatten krijgt. Ik denk dat je heel wat herkenbare situaties gaat meemaken. Uit hoeveel mensen bestaat de groep?
vrijdag 10 maart 2017 om 10:32
Ik heb trouwens al jaren een hele gekke gewoonte. Ik heb in huis een klein kartonnen doosje verstopt waarin een aantal gekleurde ritsen zitten. Als ik het echt niet meer wist dan pakte ik die ritsen om alleen maar stom de ritsen open en dicht te doen om een beetje tot rust te komen. Dat hielp mij samen met alcohol.
vrijdag 10 maart 2017 om 11:03
Bitterblue, wat jij zegt over kinderen, dat zei ik toevallig gister ook tegen mijn man. Als baby ging het nog prima, maar het wordt steeds pittiger.
Tegelijk zou ik mijn zoontje nooit meer kwijt willen. Ik ben dolblij met hem. Mijn diepste dieptepunten liggen in het moederschap, maar ook de mooiste hoogtepunten. De onvoorwaardelijke liefde die ik voel, de blijdschap als hij dolgelukkig is...
Heel dubbel dus. Ik heb eigenlijk niet verdiend om zo'n lief kind te krijgen. En hij heeft niet zo'n (soms) lamlendige moeder verdient. Hij verdient het allerbeste en die wetenschap maakt het soms zo pittig.
Tegelijk zou ik mijn zoontje nooit meer kwijt willen. Ik ben dolblij met hem. Mijn diepste dieptepunten liggen in het moederschap, maar ook de mooiste hoogtepunten. De onvoorwaardelijke liefde die ik voel, de blijdschap als hij dolgelukkig is...
Heel dubbel dus. Ik heb eigenlijk niet verdiend om zo'n lief kind te krijgen. En hij heeft niet zo'n (soms) lamlendige moeder verdient. Hij verdient het allerbeste en die wetenschap maakt het soms zo pittig.
vrijdag 10 maart 2017 om 11:08
quote:Bumba1985 schreef op 10 maart 2017 @ 11:03:
Bitterblue, wat jij zegt over kinderen, dat zei ik toevallig gister ook tegen mijn man. Als baby ging het nog prima, maar het wordt steeds pittiger.
Tegelijk zou ik mijn zoontje nooit meer kwijt willen. Ik ben dolblij met hem. Mijn diepste dieptepunten liggen in het moederschap, maar ook de mooiste hoogtepunten. De onvoorwaardelijke liefde die ik voel, de blijdschap als hij dolgelukkig is...
Heel dubbel dus. Ik heb eigenlijk niet verdiend om zo'n lief kind te krijgen. En hij heeft niet zo'n (soms) lamlendige moeder verdient. Hij verdient het allerbeste en die wetenschap maakt het soms zo pittig.Natuurlijk wel!!!
Bitterblue, wat jij zegt over kinderen, dat zei ik toevallig gister ook tegen mijn man. Als baby ging het nog prima, maar het wordt steeds pittiger.
Tegelijk zou ik mijn zoontje nooit meer kwijt willen. Ik ben dolblij met hem. Mijn diepste dieptepunten liggen in het moederschap, maar ook de mooiste hoogtepunten. De onvoorwaardelijke liefde die ik voel, de blijdschap als hij dolgelukkig is...
Heel dubbel dus. Ik heb eigenlijk niet verdiend om zo'n lief kind te krijgen. En hij heeft niet zo'n (soms) lamlendige moeder verdient. Hij verdient het allerbeste en die wetenschap maakt het soms zo pittig.Natuurlijk wel!!!
vrijdag 10 maart 2017 om 11:25
Voor mij de reden om bij 1 kind te stoppen, dat is al zwaar genoeg. Ben ik net zo'n goede moeder als dat ik zou willen zijn? Nee, dat niet... ik doe ook wel eens dingen waar ik eigenlijk niet achter sta maar die op dat moment wel werken, voor mij. Ik leg ook uit dat ik wel eens boos reageer omdat ik dan eigenlijk boos op mezelf ben.
Ik zou hem niet meer willen missen. Hij is tot nu toe de enige die mij af en toe een sprankje Puur geluk laat voelen. Met hem kan ik bijna eindeloos knuffelen (zolang ik niets anders in m'n hoofd heb wat ik moet doen).
Ik vond de Psycho educatie wisselend. De herkenning vond ik erg fijn, maar ik kon me ook wel eens ergeren aan mensen. Of dan ging ik heel sip weer naar huis omdat je weer even met je neus op de feiten gedrukt bent (die je in het dagelijks leven vaak nog wel kan negeren).
Bumba, fijn dat je bij de huisarts wel serieus genomen wordt.
Ik zou hem niet meer willen missen. Hij is tot nu toe de enige die mij af en toe een sprankje Puur geluk laat voelen. Met hem kan ik bijna eindeloos knuffelen (zolang ik niets anders in m'n hoofd heb wat ik moet doen).
Ik vond de Psycho educatie wisselend. De herkenning vond ik erg fijn, maar ik kon me ook wel eens ergeren aan mensen. Of dan ging ik heel sip weer naar huis omdat je weer even met je neus op de feiten gedrukt bent (die je in het dagelijks leven vaak nog wel kan negeren).
Bumba, fijn dat je bij de huisarts wel serieus genomen wordt.
vrijdag 10 maart 2017 om 11:29
Wij zijn al heel lang (3 jaar) aan het twijfelen voor een tweede. Ik denk dat een uiteindelijke diagnose wel de doorslag zal geven dat er geen tweede komt...
Hoe jij het omschrijft is voor mij ook hoe het voelt: dat puur geluksgevoel... Dat maakt het 't waard. Echter gun ik mijn zoontje wel een makkelijkere moeder (en mijn man een makkelijke vrouw)
Hoe jij het omschrijft is voor mij ook hoe het voelt: dat puur geluksgevoel... Dat maakt het 't waard. Echter gun ik mijn zoontje wel een makkelijkere moeder (en mijn man een makkelijke vrouw)
vrijdag 10 maart 2017 om 11:39
Meer kindjes is voor mij te chaotisch, dan kan ik mijn aandacht niet meer goed richten. Daarbij heb ik al ervaren als hulpmoeder bij schoolactiviteiten dat ik na twee uurtjes echt helemaal op ben. Als ik vier/vijf kindjes bij elkaar moet houden dan voel ik me net een ganzenhoedster, continu aan het kijken en tellen of ik iedereen nog wel heb. Ik besteed een deeltje soms zelf uit aan mijn zoontje omdat ik hem wel kan vertrouwen met zo'n taak... ik heb ook niets met andermans kinderen, misschien dat het daar ook wel aan ligt.
Met meer kindjes ben ik dus bang dat ik alleen nog maar gestrest door het huis loop te schreeuwen en helemaal geen leuke moeder meer kan zijn. Gelukkig is mijn man ook uitermate tevreden met 1 kind.
Met meer kindjes ben ik dus bang dat ik alleen nog maar gestrest door het huis loop te schreeuwen en helemaal geen leuke moeder meer kan zijn. Gelukkig is mijn man ook uitermate tevreden met 1 kind.
vrijdag 10 maart 2017 om 11:53
Als ik dit achteraf had geweten had ik nooit meer voor een tweede kind "gekozen". Ik was ook nog eens erg jong bij de eerste (22). En ik had geen flauw idee wat me overkwam. Ik ging rustig even boodschappen doen als hij lag te slapen als baby/peuter zijnde. Ik verwachte bij iedere leeftijd van hem dingen die nog lang niet bij zijn leeftijd paste en was dan onredelijk boos als iets hem niet lukte of iets dergelijks. Ik heb ze regelmatig met zijn tweeën naar school laten gaan op leeftijden dat dit nog helemaal niet kon (b.v. toen zoon 7 was en dochter 4). Ik ben altijd full-time wezen werken om maar zo min mogelijk voor de kinderen te moeten zorgen. Ik hield niet eens van mezelf en had het ook moeilijk met mezelf als persoon, hoe kon ik dan wel van anderen houden cq. zorgen. Als er een situatie voorkwam dat ik het voor ze op moest nemen had ik geen enkele intuïtie hoe aan te pakken. Dan leek het of ik bevroor en het leek of ik op een afstand er naar stond te kijken. En als ik wel direct reageerde was het weer niet de juiste reactie ofzo waardoor ik uitgelachen werd of de situatie escaleerde. Mijn kinderen waren te vroeg veel te zelfstandig. Rond mijn 43e was ik er aan toe om kinderen te krijgen, gevoelsmatig maar toen waren mijn kinderen al volwassen.
Tot aan de diagnose heb ik me iedere dag schuldig gevoeld dat ik zo'n beroerde moeder was. Wat ook niet echt hielp is dat ik na de geboorte van mijn dochter een knoert van een post-natale depressie kreeg wat ook allemaal achteraf geconstateerd is.
Tot aan de diagnose heb ik me iedere dag schuldig gevoeld dat ik zo'n beroerde moeder was. Wat ook niet echt hielp is dat ik na de geboorte van mijn dochter een knoert van een post-natale depressie kreeg wat ook allemaal achteraf geconstateerd is.
vrijdag 10 maart 2017 om 11:55
vrijdag 10 maart 2017 om 11:57
quote:Biebeltje schreef op 10 maart 2017 @ 11:39:
Meer kindjes is voor mij te chaotisch, dan kan ik mijn aandacht niet meer goed richten. Daarbij heb ik al ervaren als hulpmoeder bij schoolactiviteiten dat ik na twee uurtjes echt helemaal op ben. Als ik vier/vijf kindjes bij elkaar moet houden dan voel ik me net een ganzenhoedster, continu aan het kijken en tellen of ik iedereen nog wel heb. Ik besteed een deeltje soms zelf uit aan mijn zoontje omdat ik hem wel kan vertrouwen met zo'n taak... ik heb ook niets met andermans kinderen, misschien dat het daar ook wel aan ligt.
Met meer kindjes ben ik dus bang dat ik alleen nog maar gestrest door het huis loop te schreeuwen en helemaal geen leuke moeder meer kan zijn. Gelukkig is mijn man ook uitermate tevreden met 1 kind.
Dit had ik kunnen schrijven!
Mijn man wil geen tweede. Ik heel lang wel, maar toen opeens niet meer. Nu wordt de vraag steeds minder vaak gesteld en dat geeft mij veel rust. Toen begon mijn man erover een paar maanden geleden en was er toch weer even sprake dat we ervoor zouden gaan, maar toen kreeg ik weer twijfel.
Ik denk dat ik er pas echt rust bij heb als mijn man er een knoop in laat leggen. Dan begint het verwerken bij mij pas, denk ik
Sorry, een heel chaotisch verhaal. Waar het op neerkomt is dat ik ergens heel graag wil voldoen aan het ideaalbeeld en de verwachting van andere mensen, namelijk 2 kids. Maar tegelijkertijd beangstigt het me om weer bij baby te beginnen en denk ik dat ik nu een betere moeder kan zijn dan als er een tweede bijkomt. Dat zou niet fair zijn naar mijn zoontje.
Als mijn man gesteriliseerd is kan ik dat gewoon zeggen ipv deze hele uitleg waartoe ik me gedwongen voel.
Omg snapt iemand me nog?
Meer kindjes is voor mij te chaotisch, dan kan ik mijn aandacht niet meer goed richten. Daarbij heb ik al ervaren als hulpmoeder bij schoolactiviteiten dat ik na twee uurtjes echt helemaal op ben. Als ik vier/vijf kindjes bij elkaar moet houden dan voel ik me net een ganzenhoedster, continu aan het kijken en tellen of ik iedereen nog wel heb. Ik besteed een deeltje soms zelf uit aan mijn zoontje omdat ik hem wel kan vertrouwen met zo'n taak... ik heb ook niets met andermans kinderen, misschien dat het daar ook wel aan ligt.
Met meer kindjes ben ik dus bang dat ik alleen nog maar gestrest door het huis loop te schreeuwen en helemaal geen leuke moeder meer kan zijn. Gelukkig is mijn man ook uitermate tevreden met 1 kind.
Dit had ik kunnen schrijven!
Mijn man wil geen tweede. Ik heel lang wel, maar toen opeens niet meer. Nu wordt de vraag steeds minder vaak gesteld en dat geeft mij veel rust. Toen begon mijn man erover een paar maanden geleden en was er toch weer even sprake dat we ervoor zouden gaan, maar toen kreeg ik weer twijfel.
Ik denk dat ik er pas echt rust bij heb als mijn man er een knoop in laat leggen. Dan begint het verwerken bij mij pas, denk ik
Sorry, een heel chaotisch verhaal. Waar het op neerkomt is dat ik ergens heel graag wil voldoen aan het ideaalbeeld en de verwachting van andere mensen, namelijk 2 kids. Maar tegelijkertijd beangstigt het me om weer bij baby te beginnen en denk ik dat ik nu een betere moeder kan zijn dan als er een tweede bijkomt. Dat zou niet fair zijn naar mijn zoontje.
Als mijn man gesteriliseerd is kan ik dat gewoon zeggen ipv deze hele uitleg waartoe ik me gedwongen voel.
Omg snapt iemand me nog?
vrijdag 10 maart 2017 om 12:10
quote:Elfje112 schreef op 10 maart 2017 @ 11:59:
Hoe is de band met je kinderen, BitterBlue?
De laatste jaren erg goed. Mijn zoon is wel beschadigd. Hij praat nauwelijks over wat hem bezig houdt met ons en schijnt buitenshuis ook een hele andere jongen/man te zijn. Aan de andere kant weet hij dat hij altijd, wanneer dan ook, op ons terug kan vallen. Maar de faalangst die hij heeft komt door zijn opvoeding helaas. Maar verder is het wel een leuke, sociale jongen geworden met een sterk gevoel voor normen en waarden.
Mijn dochter is door haar opvoeding weer te assertief geworden waardoor ze niet altijd een prettig mens is. Ik voel me ook altijd erg veilig als ik met beiden op stap ben (iets wat ik pas de laatste jaren doe). Nu beschermen ze mij ipv van andersom.
Ik heb ze niet verdient en verdien ook niet dat het toch zulke leuke mensen geworden zijn die blijkbaar nog veel van me houden ook.
Hoe is de band met je kinderen, BitterBlue?
De laatste jaren erg goed. Mijn zoon is wel beschadigd. Hij praat nauwelijks over wat hem bezig houdt met ons en schijnt buitenshuis ook een hele andere jongen/man te zijn. Aan de andere kant weet hij dat hij altijd, wanneer dan ook, op ons terug kan vallen. Maar de faalangst die hij heeft komt door zijn opvoeding helaas. Maar verder is het wel een leuke, sociale jongen geworden met een sterk gevoel voor normen en waarden.
Mijn dochter is door haar opvoeding weer te assertief geworden waardoor ze niet altijd een prettig mens is. Ik voel me ook altijd erg veilig als ik met beiden op stap ben (iets wat ik pas de laatste jaren doe). Nu beschermen ze mij ipv van andersom.
Ik heb ze niet verdient en verdien ook niet dat het toch zulke leuke mensen geworden zijn die blijkbaar nog veel van me houden ook.
vrijdag 10 maart 2017 om 12:12
quote:Elfje112 schreef op 10 maart 2017 @ 11:57:
[...]
Ja, was het ook. Dank je, wat lief Ik zal niet vragen hoe oud je bent, maar misschien, heel misschien komt er toch een moment dat je gevoel de overhand krijgt en dat je alsnog besluit om voor een kind te gaan. En als je er niet over wil praten dan begrijp ik het onmiddellijk .
[...]
Ja, was het ook. Dank je, wat lief Ik zal niet vragen hoe oud je bent, maar misschien, heel misschien komt er toch een moment dat je gevoel de overhand krijgt en dat je alsnog besluit om voor een kind te gaan. En als je er niet over wil praten dan begrijp ik het onmiddellijk .
vrijdag 10 maart 2017 om 12:24
quote:Bitterbleu schreef op 10 maart 2017 @ 12:12:
[...]
Ik zal niet vragen hoe oud je bent, maar misschien, heel misschien komt er toch een moment dat je gevoel de overhand krijgt en dat je alsnog besluit om voor een kind te gaan. En als je er niet over wil praten dan begrijp ik het onmiddellijk .
[...]
Ik zal niet vragen hoe oud je bent, maar misschien, heel misschien komt er toch een moment dat je gevoel de overhand krijgt en dat je alsnog besluit om voor een kind te gaan. En als je er niet over wil praten dan begrijp ik het onmiddellijk .
anoniem_313781 wijzigde dit bericht op 12-03-2017 12:56
Reden: Verwijderd ivm herkenbaarheid en privacy
Reden: Verwijderd ivm herkenbaarheid en privacy
% gewijzigd
