Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 3
woensdag 29 november 2017 om 22:29
Deel 2
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
donderdag 1 februari 2018 om 17:11
Ik ben steeds banger dat ik gewoon niet geschikt ben voor werk. Overal blijf ik maximaal een jaar plakken, en daarna zeggen ze dat mijn contract niet verlengd wordt. Ik ben hoogopgeleid en nog behoorlijk sociaal, maar ik heb het wel nodig dat mensen direct communiceren en aangeven wat ze willen. Ik zal niet iemand zo maar vragen of ik kan helpen met iets als zij alles al hebben geregeld, tenzij het een situatie is die bekend is en waarvan ik weet dat het wordt verwacht, bijvoorbeeld.
Omdat ik pas laat ben gediagnosticeerd ben ik afgestudeerd in een zeer sociaal vakgebied, het onderwijs, waar ik tegenstrijdige reacties krijg. Sommige leerlingen en collega´s zijn dol op me, anderen vinden me niks. Ik ben dol op mijn vak en kan echt wel energie krijgen uit de omgang met kinderen (ze zijn veel directer dan volwassenen) Ik probeer echt alles meteen aan te pakken als ik feedback krijg van collega's, maar vaak is het zo dat het eerder een bak kritiek is die na maanden pas over me uitgestort wordt en waar ik dan niks meer mee kan. Bijvoorbeeld dat ik als mentor te weinig vraag aan kinderen (wat ik niet snap, want ze komen vaak naar me toe en de paar die dat niet doen zijn ook niet echt de types die antwoorden als ik het wel doe). Nu zit ik in een beoordelingstraject, maar weet nu al dat het weer eens niks wordt, omdat ik alles pas achteraf hoor en dus niet kan laten zien wat ze willen. Ze weten niks van mijn diagnose overigens.
Ik zou nog een simpeler baantje kunnen doen, maar ben bijna 30 en dus gewoon veel te oud voor een winkel of supermarkt. Horeca wordt hem ook niet, ik ben vanwege slecht zicht ontzettend klunzig en laat alles vallen. Ooit heb ik in een callcenter gewerkt maar ik werd daar helemaal gek van het toezicht van de zogeheten ´managers´ die bij wijze nog bepaalden of je mocht plassen.
Ik baal zo ontzettend dat ik deze zomer alweer op zoek moet naar een nieuwe baan, en ik vraag me af of ik me gewoon niet moet accepteren dat ik het niet kan. Dat ik wel het intellect heb, dat ik wel mijn vak kan uitvoeren, maar dat ik simpelweg sociaal niet sterk ben en daardoor steeds dingen over het hoofd zie. Het vreet me enorm op. Ik heb afgelopen maand 5 kilo afgevallen omdat ik gewoon geen eetlust meer heb, zo gespannen ben ik.
Weet iemand hoe ik dit aan moet pakken, waar ik kan beginnen, hoe het zit als ik gedeeltelijk arbeidsongeschikt word? Of wat ik in godsnaam nog kan doen?
Omdat ik pas laat ben gediagnosticeerd ben ik afgestudeerd in een zeer sociaal vakgebied, het onderwijs, waar ik tegenstrijdige reacties krijg. Sommige leerlingen en collega´s zijn dol op me, anderen vinden me niks. Ik ben dol op mijn vak en kan echt wel energie krijgen uit de omgang met kinderen (ze zijn veel directer dan volwassenen) Ik probeer echt alles meteen aan te pakken als ik feedback krijg van collega's, maar vaak is het zo dat het eerder een bak kritiek is die na maanden pas over me uitgestort wordt en waar ik dan niks meer mee kan. Bijvoorbeeld dat ik als mentor te weinig vraag aan kinderen (wat ik niet snap, want ze komen vaak naar me toe en de paar die dat niet doen zijn ook niet echt de types die antwoorden als ik het wel doe). Nu zit ik in een beoordelingstraject, maar weet nu al dat het weer eens niks wordt, omdat ik alles pas achteraf hoor en dus niet kan laten zien wat ze willen. Ze weten niks van mijn diagnose overigens.
Ik zou nog een simpeler baantje kunnen doen, maar ben bijna 30 en dus gewoon veel te oud voor een winkel of supermarkt. Horeca wordt hem ook niet, ik ben vanwege slecht zicht ontzettend klunzig en laat alles vallen. Ooit heb ik in een callcenter gewerkt maar ik werd daar helemaal gek van het toezicht van de zogeheten ´managers´ die bij wijze nog bepaalden of je mocht plassen.
Ik baal zo ontzettend dat ik deze zomer alweer op zoek moet naar een nieuwe baan, en ik vraag me af of ik me gewoon niet moet accepteren dat ik het niet kan. Dat ik wel het intellect heb, dat ik wel mijn vak kan uitvoeren, maar dat ik simpelweg sociaal niet sterk ben en daardoor steeds dingen over het hoofd zie. Het vreet me enorm op. Ik heb afgelopen maand 5 kilo afgevallen omdat ik gewoon geen eetlust meer heb, zo gespannen ben ik.
Weet iemand hoe ik dit aan moet pakken, waar ik kan beginnen, hoe het zit als ik gedeeltelijk arbeidsongeschikt word? Of wat ik in godsnaam nog kan doen?
vrijdag 2 februari 2018 om 09:22
De regels voor euthanasie moeten worden versoepeld, als de patiënt aangeeft dat hij psychisch of lichamelijk ondraaglijk lijdt. Ik ben het dan ook fel oneens met bepaalde politieke partijen die gaan over leven en dood van anderen. De SGP bepaalt wanneer jij doodgaat (doodstraf) en wanneer jij leeft (verbod op abortus en euthanasie). Ik vind het dan ook een enge partij.hondenmens schreef: ↑31-01-2018 17:20Wat vinden jullie eigenlijk van euthanasie in de psychiatrie?
Dit omdat er nu veel over Aurelia Brouwers in het nieuws is geweest. Ze had Borderline en was van kinds af aan al met de dood bezig.
Zelf vind ik dat iedereen mag beslissen wanneer hij/zijn leven beëindigd. Ik vind het alleen wel triest dat voor sommigen het leven zo zwaar is.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 2 februari 2018 om 09:27
Voor sommigen kan een autipas handig zijn, maar ik wil dat absoluut niet.
Ik zit al te veel in een uitzonderingspositie waar sommigen mij graag in willen houden. Vooruitgang staat bij mij hoog in het vaandel (daarnaast zijn er genoeg dingen die ik niet kan of wil). Ik wil zoveel mogelijk integreren, zo weinig mogelijk onderscheid, al houdt dat voor mij verantwoordelijkheden in, en heb ik dezelfde ongemakken als wat NT-ers hebben (zoals bij attracties in pretparken lang in de rij staan). Dat laatste hoort er ook gewoon bij.
Ik was ooit in Parijs en ik wou de Eiffeltoren in. Ik moest drie uur in de rij staan, maar toch wil ik erin. Ik heb niet gekeken of er voor mensen met autisme korte rijen waren. In de London Eye in Londen was er wel een kortere rij, maar alleen voor hen die online een toegangskaart hadden gekocht. Anderen die die kaart niet hadden, moesten in de langere rij.
Ik zit al te veel in een uitzonderingspositie waar sommigen mij graag in willen houden. Vooruitgang staat bij mij hoog in het vaandel (daarnaast zijn er genoeg dingen die ik niet kan of wil). Ik wil zoveel mogelijk integreren, zo weinig mogelijk onderscheid, al houdt dat voor mij verantwoordelijkheden in, en heb ik dezelfde ongemakken als wat NT-ers hebben (zoals bij attracties in pretparken lang in de rij staan). Dat laatste hoort er ook gewoon bij.
Ik was ooit in Parijs en ik wou de Eiffeltoren in. Ik moest drie uur in de rij staan, maar toch wil ik erin. Ik heb niet gekeken of er voor mensen met autisme korte rijen waren. In de London Eye in Londen was er wel een kortere rij, maar alleen voor hen die online een toegangskaart hadden gekocht. Anderen die die kaart niet hadden, moesten in de langere rij.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 2 februari 2018 om 09:32
Heb je een jobcoach?Pip2018 schreef: ↑01-02-2018 17:11Ik ben steeds banger dat ik gewoon niet geschikt ben voor werk. Overal blijf ik maximaal een jaar plakken, en daarna zeggen ze dat mijn contract niet verlengd wordt. Ik ben hoogopgeleid en nog behoorlijk sociaal, maar ik heb het wel nodig dat mensen direct communiceren en aangeven wat ze willen. Ik zal niet iemand zo maar vragen of ik kan helpen met iets als zij alles al hebben geregeld, tenzij het een situatie is die bekend is en waarvan ik weet dat het wordt verwacht, bijvoorbeeld.
Omdat ik pas laat ben gediagnosticeerd ben ik afgestudeerd in een zeer sociaal vakgebied, het onderwijs, waar ik tegenstrijdige reacties krijg. Sommige leerlingen en collega´s zijn dol op me, anderen vinden me niks. Ik ben dol op mijn vak en kan echt wel energie krijgen uit de omgang met kinderen (ze zijn veel directer dan volwassenen) Ik probeer echt alles meteen aan te pakken als ik feedback krijg van collega's, maar vaak is het zo dat het eerder een bak kritiek is die na maanden pas over me uitgestort wordt en waar ik dan niks meer mee kan. Bijvoorbeeld dat ik als mentor te weinig vraag aan kinderen (wat ik niet snap, want ze komen vaak naar me toe en de paar die dat niet doen zijn ook niet echt de types die antwoorden als ik het wel doe). Nu zit ik in een beoordelingstraject, maar weet nu al dat het weer eens niks wordt, omdat ik alles pas achteraf hoor en dus niet kan laten zien wat ze willen. Ze weten niks van mijn diagnose overigens.
Ik zou nog een simpeler baantje kunnen doen, maar ben bijna 30 en dus gewoon veel te oud voor een winkel of supermarkt. Horeca wordt hem ook niet, ik ben vanwege slecht zicht ontzettend klunzig en laat alles vallen. Ooit heb ik in een callcenter gewerkt maar ik werd daar helemaal gek van het toezicht van de zogeheten ´managers´ die bij wijze nog bepaalden of je mocht plassen.
Ik baal zo ontzettend dat ik deze zomer alweer op zoek moet naar een nieuwe baan, en ik vraag me af of ik me gewoon niet moet accepteren dat ik het niet kan. Dat ik wel het intellect heb, dat ik wel mijn vak kan uitvoeren, maar dat ik simpelweg sociaal niet sterk ben en daardoor steeds dingen over het hoofd zie. Het vreet me enorm op. Ik heb afgelopen maand 5 kilo afgevallen omdat ik gewoon geen eetlust meer heb, zo gespannen ben ik.
Weet iemand hoe ik dit aan moet pakken, waar ik kan beginnen, hoe het zit als ik gedeeltelijk arbeidsongeschikt word? Of wat ik in godsnaam nog kan doen?
vrijdag 2 februari 2018 om 09:33
Eens voor wat betreft de SGP, maar of de euthanasieregels versoepeld moeten worden vind ik ingewikkeld.hans66 schreef: ↑02-02-2018 09:22De regels voor euthanasie moeten worden versoepeld, als de patiënt aangeeft dat hij psychisch of lichamelijk ondraaglijk lijdt. Ik ben het dan ook fel oneens met bepaalde politieke partijen die gaan over leven en dood van anderen. De SGP bepaalt wanneer jij doodgaat (doodstraf) en wanneer jij leeft (verbod op abortus en euthanasie). Ik vind het dan ook een enge partij.
Zeker bij psychisch lijden.
Iemand die een depressie heeft zal mss op dat moment vinden dat hij/zij ondraaglijk lijdt, maar met een juiste behandeling kan dat ook weer overgaan.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
vrijdag 2 februari 2018 om 09:36
Ja, ik sluit me hierbij aan. Voor niet-autisten geeft het ook veel ongemak. Of voor ouderen. Of ouders met kinderen. Enz enz. Ik zie niet zo goed waarom dat voor mensen met autisme dan makkelijker gemaakt zou moeten worden.hans66 schreef: ↑02-02-2018 09:27Voor sommigen kan een autipas handig zijn, maar ik wil dat absoluut niet.
Ik zit al te veel in een uitzonderingspositie waar sommigen mij graag in willen houden. Vooruitgang staat bij mij hoog in het vaandel (daarnaast zijn er genoeg dingen die ik niet kan of wil). Ik wil zoveel mogelijk integreren, zo weinig mogelijk onderscheid, al houdt dat voor mij verantwoordelijkheden in, en heb ik dezelfde ongemakken als wat NT-ers hebben (zoals bij attracties in pretparken lang in de rij staan). Dat laatste hoort er ook gewoon bij.
[...]
vrijdag 2 februari 2018 om 09:41
Hawelry,
Ik was in het vorige bericht wat te stellig (omdat ik veel last heb van het stigma tegen autisme of in elk geval zoals ik ben), sorry. Voor sommige mensen kan een autipas handig zijn, en zij hebben die pas om redenen die je hierboven beschrijft. Ik erken dat. Niet alle mensen met autisme zijn dan ook hetzelfde. Sommigen raken snel overprikkeld, anderen niet zo snel. Voor hen met overprikkeling is er terecht een autipas.
Over overprikkeling: Ik raak trouwens niet gauw overprikkeld. Manhattan in New York en Akihabara in Tokio zijn voor mij best wel belastend in dit opzicht. Ik weet niet of er mensen zijn met autisme en daarbij met onderprikkeling, d.w.z. te weinig prikkels en avontuur zoeken. Ik ben zelf zo iemand. Ik reis graag en wil vreemde landen en culturen leren kennen en mij gedragen volgens de etiquette daar.
Ik was in het vorige bericht wat te stellig (omdat ik veel last heb van het stigma tegen autisme of in elk geval zoals ik ben), sorry. Voor sommige mensen kan een autipas handig zijn, en zij hebben die pas om redenen die je hierboven beschrijft. Ik erken dat. Niet alle mensen met autisme zijn dan ook hetzelfde. Sommigen raken snel overprikkeld, anderen niet zo snel. Voor hen met overprikkeling is er terecht een autipas.
Over overprikkeling: Ik raak trouwens niet gauw overprikkeld. Manhattan in New York en Akihabara in Tokio zijn voor mij best wel belastend in dit opzicht. Ik weet niet of er mensen zijn met autisme en daarbij met onderprikkeling, d.w.z. te weinig prikkels en avontuur zoeken. Ik ben zelf zo iemand. Ik reis graag en wil vreemde landen en culturen leren kennen en mij gedragen volgens de etiquette daar.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 2 februari 2018 om 09:41
Het lijkt me logisch dat je een hulpmiddel hebt aangeschaft i.v.m. het dissociëren en in crisis raken buitenshuis.
Een pretpark zou ik zelf vermijden als ik last heb van alle prikkels die je daar overduidelijk hebt door de grote aantallen bezoekers, geluid, geuren, enz.
case-je wijzigde dit bericht op 02-02-2018 10:02
58.81% gewijzigd
vrijdag 2 februari 2018 om 09:41
Bij een allereerste depressie kun je idd kijken of er 'n behandeling aanslaat, maar ik ben zo ongeveer pessimistisch geboren en wil op 'n gegeven moment gewoon genoeg is genoeg kunnen zeggen. Dat je een week bedenktijd krijgt tussen je daadwerkelijke aanvraag en het uitvoeren vind ik overigens wel logisch. Zou ook nog 'n maand mogen zijn.Solomio schreef: ↑02-02-2018 09:33Eens voor wat betreft de SGP, maar of de euthanasieregels versoepeld moeten worden vind ik ingewikkeld.
Zeker bij psychisch lijden.
Iemand die een depressie heeft zal mss op dat moment vinden dat hij/zij ondraaglijk lijdt, maar met een juiste behandeling kan dat ook weer overgaan.
vrijdag 2 februari 2018 om 09:43
Ik begrijp Hawelry overigens wel. Mensen met autisme zijn onderling verschillend, dus ik begrijp dat sommigen een autipas willen. Aan de andere kant ben ik tegen stigma en voor integratie van hen in de maatschappij. Maar ikzelf wil dat niet, want dan roep ik nog meer stigma op mij af (anderen zullen daar misschien minder last van hebben).
World of Warcraft: Legion
vrijdag 2 februari 2018 om 09:44
Zelf bezoek ik af en toe 'n pretpark, maar dan wel op tijden dat er geen schoolvakanties zijn en ook anderszins weinig drukte te verwachten is. Heb in Universal Orlando gebruik kunnen maken van de single riders lane en dat scheelt heel veel wacht-ergernis. In Disney Orlando was zoiets er niet, maar ben ik wel af en toe stiekem de fastlane in gedoken.Case-je schreef: ↑02-02-2018 09:41Het lijkt me logisch dat je een hulpmiddel hebt aangeschaft i.v.m. het dissociëren en in crisis raken buitenshuis.
Een pretpark zou ik zelf vermijden als ik last heb van alle prikkels die je daar overduidelijk hebt door de grote aantallen bezoekers, geluid, geuren, enz.
vrijdag 2 februari 2018 om 09:45
Ik wil juist niet meer op hoeven gaan in de maatschappij, dat heb ik 48 jaar lang gedaan (als onwetende autist) en daar werd ik niet gelukkig van.hans66 schreef: ↑02-02-2018 09:43Ik begrijp Hawelry overigens wel. Mensen met autisme zijn onderling verschillend, dus ik begrijp dat sommigen een autipas willen. Aan de andere kant ben ik tegen stigma en voor integratie van hen in de maatschappij. Maar ikzelf wil dat niet, want dan roep ik nog meer stigma op mij af (anderen zullen daar misschien minder last van hebben).
vrijdag 2 februari 2018 om 09:46
Pretparken zijn niet helemaal mijn ding; als kind vond ik ze leuk. Ik ga er niet meer naar toe, overigens niet vanwege mogelijke overprikkeling. Soms vind ik het wel leuk om op een kermis te wandelen. Waarschijnlijk dezelfde soort prikkels, maar een pretpark is veel groter dan een kermis.
Overprikkeling kan er bij mij ontstaan door zeer drukke centra van grote wereldsteden. In Berlijn, Londen en Parijs raak ik nergens overprikkeld. Ik vind ze vrij rustig; waarschijnlijk heb ik een grote tolerantie voor prikkels of weet ik mij ervoor af te sluiten.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 2 februari 2018 om 09:48
Dat snap ik. Ik snap dus dat niet iedereen dat trekt, of dat sommigen het niet meer trekken.redbulletje schreef: ↑02-02-2018 09:45Ik wil juist niet meer op hoeven gaan in de maatschappij, dat heb ik 48 jaar lang gedaan (als onwetende autist) en daar werd ik niet gelukkig van.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 2 februari 2018 om 09:51
Ik kan alleen maar tegen steden met ruimte, groen en liefst aan zee, zoals bijv. Sydney en Singapore. Van New York krijg ik het alleen al door het zien in films benauwd, al dat beton, al die hoogbouw, al dat grauwe/grijze. In Las Vegas heb ik meer tijd in m'n hotelkamer doorgebracht dan op straat, wegens de overload aan overprikkeling. Ik zou me daar 'n tweede keer overigens wel tegen kunnen wapenen door in 'n hotel buitenaf te gaan, waar je je niet door 'n casinohal naar de liften hoeft te banen.
vrijdag 2 februari 2018 om 13:04
Nu we het over hoogbouw hebben, wou ik Manhattan in New York vergelijken met Shinjuku in Tokio. Ze hebben beide wolkenkrabbers.
In Manhattan is het druk en ben ik na een paar dagen overprikkeld, en dan heb ik het wel gehad. Hoewel ik daarna moe ben, en aan rust toe ben, heb ik toch goede herinneringen aan Manhattan.
Shinjuku is rustig. Er zijn lange voetgangersbruggen (daardoor heb je mooi geen last van verkeer en - als je wilt oversteken - ook geen last van verkeerslichten waarvoor je moet stoppen), wel wat verkeer maar vrijwel geen voetgangers. Toch zijn er daar wolkenkrabbers, maar toch niet zo veel als in Manhattan.
In Manhattan is het druk en ben ik na een paar dagen overprikkeld, en dan heb ik het wel gehad. Hoewel ik daarna moe ben, en aan rust toe ben, heb ik toch goede herinneringen aan Manhattan.
Shinjuku is rustig. Er zijn lange voetgangersbruggen (daardoor heb je mooi geen last van verkeer en - als je wilt oversteken - ook geen last van verkeerslichten waarvoor je moet stoppen), wel wat verkeer maar vrijwel geen voetgangers. Toch zijn er daar wolkenkrabbers, maar toch niet zo veel als in Manhattan.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 2 februari 2018 om 20:30
Maar het gaat toch juist om de attracties? Het is zo zonde om dat te vermijden vanwege de prikkels als je de attracties wel erg leuk vindt. Dan is het toch juist fijn dat er een Autipas is waardoor je wel gebruik kunt maken van de attracties, maar de prikkels meer kunt vermijden?Case-je schreef: ↑02-02-2018 09:41Het lijkt me logisch dat je een hulpmiddel hebt aangeschaft i.v.m. het dissociëren en in crisis raken buitenshuis.
Een pretpark zou ik zelf vermijden als ik last heb van alle prikkels die je daar overduidelijk hebt door de grote aantallen bezoekers, geluid, geuren, enz.
zaterdag 3 februari 2018 om 01:59
Ben ik nou zo autistisch dat ik niet begrijp waardoor dit autistisch zou moeten zijn?Pip2018 schreef: ↑01-02-2018 17:11Ik ben steeds banger dat ik gewoon niet geschikt ben voor werk. Overal blijf ik maximaal een jaar plakken, en daarna zeggen ze dat mijn contract niet verlengd wordt. Ik ben hoogopgeleid en nog behoorlijk sociaal, maar ik heb het wel nodig dat mensen direct communiceren en aangeven wat ze willen. Ik zal niet iemand zo maar vragen of ik kan helpen met iets als zij alles al hebben geregeld, tenzij het een situatie is die bekend is en waarvan ik weet dat het wordt verwacht, bijvoorbeeld.
Omdat ik pas laat ben gediagnosticeerd ben ik afgestudeerd in een zeer sociaal vakgebied, het onderwijs, waar ik tegenstrijdige reacties krijg. Sommige leerlingen en collega´s zijn dol op me, anderen vinden me niks. Ik ben dol op mijn vak en kan echt wel energie krijgen uit de omgang met kinderen (ze zijn veel directer dan volwassenen) Ik probeer echt alles meteen aan te pakken als ik feedback krijg van collega's, maar vaak is het zo dat het eerder een bak kritiek is die na maanden pas over me uitgestort wordt en waar ik dan niks meer mee kan. Bijvoorbeeld dat ik als mentor te weinig vraag aan kinderen (wat ik niet snap, want ze komen vaak naar me toe en de paar die dat niet doen zijn ook niet echt de types die antwoorden als ik het wel doe). Nu zit ik in een beoordelingstraject, maar weet nu al dat het weer eens niks wordt, omdat ik alles pas achteraf hoor en dus niet kan laten zien wat ze willen. Ze weten niks van mijn diagnose overigens.
Ik zou nog een simpeler baantje kunnen doen, maar ben bijna 30 en dus gewoon veel te oud voor een winkel of supermarkt. Horeca wordt hem ook niet, ik ben vanwege slecht zicht ontzettend klunzig en laat alles vallen. Ooit heb ik in een callcenter gewerkt maar ik werd daar helemaal gek van het toezicht van de zogeheten ´managers´ die bij wijze nog bepaalden of je mocht plassen.
Ik baal zo ontzettend dat ik deze zomer alweer op zoek moet naar een nieuwe baan, en ik vraag me af of ik me gewoon niet moet accepteren dat ik het niet kan. Dat ik wel het intellect heb, dat ik wel mijn vak kan uitvoeren, maar dat ik simpelweg sociaal niet sterk ben en daardoor steeds dingen over het hoofd zie. Het vreet me enorm op. Ik heb afgelopen maand 5 kilo afgevallen omdat ik gewoon geen eetlust meer heb, zo gespannen ben ik.
Weet iemand hoe ik dit aan moet pakken, waar ik kan beginnen, hoe het zit als ik gedeeltelijk arbeidsongeschikt word? Of wat ik in godsnaam nog kan doen?
Er lijkt niks in je gedrag te zijn wat je niet-sociaal maakt. Zou het kunnen zijn dat je de pech hebt gehad om onaardige/onzekere mensen tegen te komen die zélf niet zo goed kunnen communiceren?
Het lukte hen immers zelf niet om direct aan te geven wat ze zoal vonden en dachten en deden daar maanden over tot de emmer al vol was, en het ontbreekt aan feitelijk bewijs dat JIJ iets fout had gedaan. Je vind kinderen duidelijker omdat ze gewoon zeggen wat ze vinden i.p.v. krampachtig zaken niet zeggen vanwege maatschappij zoals volwassenen vaak doen.
En nu ben JIJ autistisch omdat je niet kan ruiken wat mensen vinden/denken/voelen wanneer ze dat niet uiten?
Ik maak waarschijnlijk mensen heel boos; maar ik geloof niet in deze vorm van autisme. Als ik cliënten zie met 'klassiek autisme' (zo heet dat tegenwoordig) zie ik mensen die door een hersenbeschadiging letterlijk in hun eigen hoofd leven. Niet omdat het eikels zijn. Maar ze helaas zo geboren zijn dat naar mensen kijken moeilijk is, zichzelf slaan, kopbonken, wippen en autolalie hun dag is.
Autist zijn omdat je sociaal niet goed bent volgens anderen, waarbij je bewijs hebt zoals een diploma en vrienden, dat jij daar prima toe in staat bent vind ik 'aangeleerd autisme'. Jij bent sociaal; je komt stomme mensen tegen; dit is kut, je voelt je kut, en het is het makkelijkst om jou het stempel autisme me te geven want tegenwoordig moet je 'alles bij jezelf leggen'. Ik weet niet wie jou dat stempel heeft gegeven, maar ik had liever gehad dat die persoon had gezegd 'wat kut, het is vaak moeilijk om met mensen om te gaan. Als normaal mens. Als elk mens. Ik begrijp dat en help jou daarbij' i.p.v. 'tja, autisme'. Je bent waarschijnlijk eerder te slim en zachtaardig dan autistisch.
zaterdag 3 februari 2018 om 06:26
Klassiek autisme heet tegenwoordig juist niet meer zo.Brejules schreef: ↑03-02-2018 01:59Ben ik nou zo autistisch dat ik niet begrijp waardoor dit autistisch zou moeten zijn?
Er lijkt niks in je gedrag te zijn wat je niet-sociaal maakt. Zou het kunnen zijn dat je de pech hebt gehad om onaardige/onzekere mensen tegen te komen die zélf niet zo goed kunnen communiceren?
Het lukte hen immers zelf niet om direct aan te geven wat ze zoal vonden en dachten en deden daar maanden over tot de emmer al vol was, en het ontbreekt aan feitelijk bewijs dat JIJ iets fout had gedaan. Je vind kinderen duidelijker omdat ze gewoon zeggen wat ze vinden i.p.v. krampachtig zaken niet zeggen vanwege maatschappij zoals volwassenen vaak doen.
En nu ben JIJ autistisch omdat je niet kan ruiken wat mensen vinden/denken/voelen wanneer ze dat niet uiten?
Ik maak waarschijnlijk mensen heel boos; maar ik geloof niet in deze vorm van autisme. Als ik cliënten zie met 'klassiek autisme' (zo heet dat tegenwoordig) zie ik mensen die door een hersenbeschadiging letterlijk in hun eigen hoofd leven. Niet omdat het eikels zijn. Maar ze helaas zo geboren zijn dat naar mensen kijken moeilijk is, zichzelf slaan, kopbonken, wippen en autolalie hun dag is.
Autist zijn omdat je sociaal niet goed bent volgens anderen, waarbij je bewijs hebt zoals een diploma en vrienden, dat jij daar prima toe in staat bent vind ik 'aangeleerd autisme'. Jij bent sociaal; je komt stomme mensen tegen; dit is kut, je voelt je kut, en het is het makkelijkst om jou het stempel autisme me te geven want tegenwoordig moet je 'alles bij jezelf leggen'. Ik weet niet wie jou dat stempel heeft gegeven, maar ik had liever gehad dat die persoon had gezegd 'wat kut, het is vaak moeilijk om met mensen om te gaan. Als normaal mens. Als elk mens. Ik begrijp dat en help jou daarbij' i.p.v. 'tja, autisme'. Je bent waarschijnlijk eerder te slim en zachtaardig dan autistisch.
En een diagnose ASS (zo heet dat tegenwoordig) krijg je echt niet omdat je 'sociaal niet goed bent volgens anderen'.
Wel is het risico van een diagnose dat zowel de persoon zelf als de omgeving alles op dat etiket schuift.
Als ik zeg dat ik uit jouw post opmaak dat je niet veel weet van autisme en hoe een diagnose gesteld wordt zul je wrsch komen met uitleg over dat je juist heel goed weet waar je over praat.
Maar 'aangeleerd autisme' is wrsch de nieuwste modeterm voor mensen die er niet aan willen dat zijzelf of hun kind(eren) autisme hebben.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 3 februari 2018 om 08:29
Stel je 'niet goed begrijpen' nu gelijk aan autisme?Brejules schreef: ↑03-02-2018 01:59Ben ik nou zo autistisch dat ik niet begrijp waardoor dit autistisch zou moeten zijn?
[...]
Ik maak waarschijnlijk mensen heel boos; maar ik geloof niet in deze vorm van autisme. Als ik cliënten zie met 'klassiek autisme' (zo heet dat tegenwoordig) zie ik mensen die door een hersenbeschadiging letterlijk in hun eigen hoofd leven. Niet omdat het eikels zijn. Maar ze helaas zo geboren zijn dat naar mensen kijken moeilijk is, zichzelf slaan, kopbonken, wippen en autolalie hun dag is.
Autist zijn omdat je sociaal niet goed bent volgens anderen, waarbij je bewijs hebt zoals een diploma en vrienden, dat jij daar prima toe in staat bent vind ik 'aangeleerd autisme'. Jij bent sociaal; je komt stomme mensen tegen; dit is kut, je voelt je kut, en het is het makkelijkst om jou het stempel autisme me te geven want tegenwoordig moet je 'alles bij jezelf leggen'. Ik weet niet wie jou dat stempel heeft gegeven, maar ik had liever gehad dat die persoon had gezegd 'wat kut, het is vaak moeilijk om met mensen om te gaan. Als normaal mens. Als elk mens. Ik begrijp dat en help jou daarbij' i.p.v. 'tja, autisme'. Je bent waarschijnlijk eerder te slim en zachtaardig dan autistisch.
Autisme is geen geloofskwestie
Het autisme dat jij beschrijft, gaat veelal gepaard aan een verstandelijke beperking.
Je stereotypeert autisme zoals dat vroeger werd gedaan.
Mocht je er meer van willen begrijpen, dan adviseer ik je toch om je erin te gaan verdiepen.
