Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 3
woensdag 29 november 2017 om 22:29
Deel 2
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-2/list_mess ... 1#23774901
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 3. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
woensdag 11 april 2018 om 17:50
Ik heb een aardig vangnet. Ik woon in een woongemeenschap en heb daardoor betrokken buren in de buurt. Met een paar heb ik inmiddels een vriendschappelijke band opgebouwd.
En ik heb een paar vriendinnen waar ik altijd op terug kan vallen. Gelukkig heb ik dat bijna nooit nodig.
Mijn ouders leven niet meer.
En ik heb een paar vriendinnen waar ik altijd op terug kan vallen. Gelukkig heb ik dat bijna nooit nodig.
Mijn ouders leven niet meer.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 11 april 2018 om 20:34
Nauwelijks. Mijn man is alles voor me. Als hij wegvalt weet ik niet wat ik moet doen. Ik heb een paar goede vriendinnen bij wie ik gelukkig ook altijd terecht kan. Mijn familie is wat lastiger.hondenmens schreef: ↑11-04-2018 16:39Hebben jullie eigenlijk een (goed) sociaal vangnet?
Mensen op wie je kunt terugvallen. Ik heb eigenlijk alleen mijn moeder waarvan ik het zeker weet.
woensdag 11 april 2018 om 22:58
donderdag 12 april 2018 om 09:11
Ik heb dit moment nog mijn vader als vangnet (ik ben trouwens ook zijn vangnet). Daarnaast zijn zus en haar man. Zij hebben de zaken nog goed voor elkaar. Ze hebben geen kinderen en kleinkinderen. Maar voorlopig blijft het zoals het nu is.hondenmens schreef: ↑11-04-2018 16:39Hebben jullie eigenlijk een (goed) sociaal vangnet?
Mensen op wie je kunt terugvallen. Ik heb eigenlijk alleen mijn moeder waarvan ik het zeker weet.
World of Warcraft: Legion
donderdag 12 april 2018 om 20:53
Dit. Ik heb sowieso nooit veel begrepen van vriendschappen. Ja, op de basisschool toen had ik nog wel een soort van vriendjes en vriendinnetjes. Of eigenlijk, zo hoorde ik later van mijn ouders, was het zo dat er kinderen waren die mijn toch wat eigenaardige gedrag accepteerden en daardoor "hoorde ik erbij".hondenmens schreef: ↑11-04-2018 22:58Ik vraag me af hoe je aan zo'n vangnet kan komen. Je gaat toch niet zeggen tegen mensen: Zullen we vrienden worden, want ik wil graag een vangnet? Vaak lees en hoor ik over vriendschappen dat de ene teveel verwacht van de ander. Alleen weet ik niet wanneer je nou teveel verwacht.
Van volwassen vriendschappen begrijp ik niet zoveel.
donderdag 12 april 2018 om 21:13
Zo was het bij mij op de basisschool ook. Ik had 1 vriendinnetje, wij trokken toen veel met elkaar op omdat we allebei wat anders waren. We werden allebei gepest en buitengesloten. Misschien dat we daarom veel met elkaar omgingen.Fifi123 schreef: ↑12-04-2018 20:53Dit. Ik heb sowieso nooit veel begrepen van vriendschappen. Ja, op de basisschool toen had ik nog wel een soort van vriendjes en vriendinnetjes. Of eigenlijk, zo hoorde ik later van mijn ouders, was het zo dat er kinderen waren die mijn toch wat eigenaardige gedrag accepteerden en daardoor "hoorde ik erbij".
Van volwassen vriendschappen begrijp ik niet zoveel.
Maar mijn ouders (vooral mijn moeder eigenlijk) vond het geen goed idee dat ik met haar omging. Ik moest juist met andere klasgenootjes omgaan. Maar omdat ze me zoveel pushten werkte het juist averechts.
donderdag 12 april 2018 om 22:11
Ik had op de basisschool aardig wat vriendinnen. Daar kwamen op de volgende scholen geen nieuwe bij. Mijn ouders pushten me tijdens mijn MBO opleiding. Ik moest vrienden maken. De eerste weken vroegen ze dan steeds bij wie ik gezeten in de pauze. Als ik zei "bij niemand" gingen ze erover zeuren. Dat ik met zo'n houding nooit vrienden zou krijgen en op den duur nergens meer gevraagd zou worden. Heel irritant. Vooral omdat ik er niks mee kon. Ik wist niet hoe dat moest, meedoen.Kwebbeltje91 schreef: ↑12-04-2018 21:13Zo was het bij mij op de basisschool ook. Ik had 1 vriendinnetje, wij trokken toen veel met elkaar op omdat we allebei wat anders waren. We werden allebei gepest en buitengesloten. Misschien dat we daarom veel met elkaar omgingen.
Maar mijn ouders (vooral mijn moeder eigenlijk) vond het geen goed idee dat ik met haar omging. Ik moest juist met andere klasgenootjes omgaan. Maar omdat ze me zoveel pushten werkte het juist averechts.
donderdag 12 april 2018 om 22:16
Bij mij precies andersom. Maar toen ik op het MBO zat, gingen mijn ouders scheiden. Dat was al een hele nare periode, maar als mijn ouders toen nog bij elkaar waren, hadden ze me ook nog gepusht denk ik.hondenmens schreef: ↑12-04-2018 22:11Ik had op de basisschool aardig wat vriendinnen. Daar kwamen op de volgende scholen geen nieuwe bij. Mijn ouders pushten me tijdens mijn MBO opleiding. Ik moest vrienden maken. De eerste weken vroegen ze dan steeds bij wie ik gezeten in de pauze. Als ik zei "bij niemand" gingen ze erover zeuren. Dat ik met zo'n houding nooit vrienden zou krijgen en op den duur nergens meer gevraagd zou worden. Heel irritant. Vooral omdat ik er niks mee kon. Ik wist niet hoe dat moest, meedoen.
donderdag 12 april 2018 om 22:52
Hallo,
ik wil hier niet per se een nieuw topic over openen, dus ik stel deze vraag even hier: al een tijdje vermoed ik dat ik 'in het spectrum' zit, zoals dat tegenwoordig heet. Ik voldoe aan aardig wat punten die je tegenkomt in alle symptomenlijstjes (ook aan best veel niet, overigens), en ik ben al een aantal jaar (misschien al wel vanaf dat ik van de middelbare school kwam) vastgelopen in het leven. Ik ben ongelukkig en vraag me al jaren af wat er precies met me is. Ik heb al een aantal keer psychische hulp gehad, maar daar heb ik nog nooit iets aan gehad. Meermaals om een diagnose gevraagd, maar daar is nooit echt eenduidig iets uitgekomen.
Nu wil ik dus kijken of ik getest kan worden op ASS, maar hoe pak je dat precies aan? Kun je gewoon naar de huisarts stappen met zo'n vraag? Ik ben een beetje bang dat ik niet serieus genomen wordt (ik loop daar altijd tegenaan bij de huisarts, waarschijnlijk mijn eigen schuld, dat ik niet duidelijk kan communiceren ofzo als ik daar zit).
Is het een zwaar/lang traject? Zitten er kosten van je eigen risico aan verbonden? Moet je per se in een soort therapietraject of kun je ook gewoon de diagnose krijgen na wat tests en dan 'door met je leven'?
Nou ja, heel verhaal, hoop op wat antwoorden....
ik wil hier niet per se een nieuw topic over openen, dus ik stel deze vraag even hier: al een tijdje vermoed ik dat ik 'in het spectrum' zit, zoals dat tegenwoordig heet. Ik voldoe aan aardig wat punten die je tegenkomt in alle symptomenlijstjes (ook aan best veel niet, overigens), en ik ben al een aantal jaar (misschien al wel vanaf dat ik van de middelbare school kwam) vastgelopen in het leven. Ik ben ongelukkig en vraag me al jaren af wat er precies met me is. Ik heb al een aantal keer psychische hulp gehad, maar daar heb ik nog nooit iets aan gehad. Meermaals om een diagnose gevraagd, maar daar is nooit echt eenduidig iets uitgekomen.
Nu wil ik dus kijken of ik getest kan worden op ASS, maar hoe pak je dat precies aan? Kun je gewoon naar de huisarts stappen met zo'n vraag? Ik ben een beetje bang dat ik niet serieus genomen wordt (ik loop daar altijd tegenaan bij de huisarts, waarschijnlijk mijn eigen schuld, dat ik niet duidelijk kan communiceren ofzo als ik daar zit).
Is het een zwaar/lang traject? Zitten er kosten van je eigen risico aan verbonden? Moet je per se in een soort therapietraject of kun je ook gewoon de diagnose krijgen na wat tests en dan 'door met je leven'?
Nou ja, heel verhaal, hoop op wat antwoorden....
vrijdag 13 april 2018 om 07:51
Op de basisschool had ik meer vriendinnen. De meeste vriendschappen hielden gelijk op toen ik naar de middelbare school ging. Ik ging als enige van de klas naar het speciaal onderwijs.
Daar had ik in het begin een beste vriendin en een paar met wie we ook optrokken. Toen het pesten steeds meer toenam en ook mijn beste vriendin zich tegen me keerde kwam ik alleen te staan. Ik had de rest van de schooltijd geen vriendinnen meer. Op het MBO mijn beste vriendin leren kennen en een vriendschap liep stuk.
Ik zie nog wel iemand van de basisschooltijd af en toe. Toen ik ging verhuizen kreeg ik er een vriendin bij. Maar daar houd het op.
Mijn ouders hebben me ook gepushed. Ik vind contact leggen/maken heel moeilijk.
Daar had ik in het begin een beste vriendin en een paar met wie we ook optrokken. Toen het pesten steeds meer toenam en ook mijn beste vriendin zich tegen me keerde kwam ik alleen te staan. Ik had de rest van de schooltijd geen vriendinnen meer. Op het MBO mijn beste vriendin leren kennen en een vriendschap liep stuk.
Ik zie nog wel iemand van de basisschooltijd af en toe. Toen ik ging verhuizen kreeg ik er een vriendin bij. Maar daar houd het op.
Mijn ouders hebben me ook gepushed. Ik vind contact leggen/maken heel moeilijk.
vrijdag 13 april 2018 om 08:19
vrijdag 13 april 2018 om 08:37
@Regine: je kunt met die vraag idd gewoon naar je huisarts en dan een verwijzing vragen naar de GGZ.
Of een onderzoek vergoed wordt weet ik niet, maar volgens mij wel als het in het kader van een behandeling is. Kun je evt nazoeken bij je verzekering.
Je eigen risico moet je sowieso zelf betalen.
Bedenk wel dat er op sommige plekken nog steeds weinig kennis en ervaring is over autisme bij vrouwen.
Het onderzoek verloopt niet overal hetzelfde, maar meestal moet je vragenlijsten invullen, wordt aan mensen uit je omgeving (vaak je ouders, maar kunnen ook bijv vrienden zijn) ook gevraagd om vragenlijsten in te vullen.
Het onderzoek zelf bestond bij mij uit twee dagdelen met gesprekken en tests en ze hebben een gesprek gehad met een goede vriendin van mij.
Of een onderzoek vergoed wordt weet ik niet, maar volgens mij wel als het in het kader van een behandeling is. Kun je evt nazoeken bij je verzekering.
Je eigen risico moet je sowieso zelf betalen.
Bedenk wel dat er op sommige plekken nog steeds weinig kennis en ervaring is over autisme bij vrouwen.
Het onderzoek verloopt niet overal hetzelfde, maar meestal moet je vragenlijsten invullen, wordt aan mensen uit je omgeving (vaak je ouders, maar kunnen ook bijv vrienden zijn) ook gevraagd om vragenlijsten in te vullen.
Het onderzoek zelf bestond bij mij uit twee dagdelen met gesprekken en tests en ze hebben een gesprek gehad met een goede vriendin van mij.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
vrijdag 13 april 2018 om 08:39
Ik doe vrijwilligerswerk bij de Nederlandse Vereniging van Autisme, dus daar weten ze het.lola712 schreef: ↑13-04-2018 08:19Vertellen jullie je werkgever dat je autisme hebt? Problemen met mijn motoriek is de reden dat ze niet doorgaan met me en dat komt denk ik deels door autisme (onhandig) wat ze niet weten. Ook al zouden ze het weten, motorische problemen los je daarmee niet op, hooguit kweek je wat begrip.
Maar ik zou het zeker aan een werkgever vertellen. Mijn zendingsdrang is enorm en ik zou het als opstapje gebruiken om de kennis over autisme te verspreiden.
Mss zou ik wel even wachten tot ik aangenomen ben.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
vrijdag 13 april 2018 om 08:42
Mijn werkgever weet er van, maar die wist ook dat ik bezig was met een diagnose etc. Ik ben ook redelijk open over mijn psychische problemen(afgezien van automutilatie en pogingen enzo, maar ze zien mijn armen toch) dus eigenlijk weten de meeste collega's en mijn 2 bazen wel veel. Moest ook steeds wisselen met medicatie en was zo gaar als wat dus was wel nodig om te vertellen.
Ik heb ook niet veel vrienden, maar schaar mijn collega's ook onder vrienden zo lijkt het nog wat :') Heb eigenlijk 1 vriend en de rest heeft me laten vallen toen ik depressief werd.
Ik heb ook niet veel vrienden, maar schaar mijn collega's ook onder vrienden zo lijkt het nog wat :') Heb eigenlijk 1 vriend en de rest heeft me laten vallen toen ik depressief werd.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
vrijdag 13 april 2018 om 09:05
Toen ik nog werkte wist ik nog niet dat ik autist was. Heb ook geen streven nog te gaan werken, dus als ik op een of andere manier toch gedwongen word zal ik het gelijk aangeven, vooral omdat kantoortuinomgevingen voor mij de druppel waren waardoor mijn mentale emmer overliep.
Ik had vroeger nauwelijks schoolvriendinnen vanaf het middelbaar, ik had vrienden op de manege waar ik elke vrije (en gespijbelde) minuut doorbracht.
Ik had vroeger nauwelijks schoolvriendinnen vanaf het middelbaar, ik had vrienden op de manege waar ik elke vrije (en gespijbelde) minuut doorbracht.
vrijdag 13 april 2018 om 10:36
Ik heb later nog wel eventjes deel uitgemaakt van een vermeende vriendengroep (ontstaan op een forum voor een gemeenschappelijke interesse).
Nu ja, vrienden? Toen het slecht met mij ging hebben ze me laten vallen als een baksteen, en ik werd ook lang niet altijd meegevraagd voor uitjes en dergelijke. Ik weet dat ik soms eigenaardig gedrag (eigenaardige obsessies ook) tentoonspreidde, en destijds wist ik niks van autisme (nu kan ik het allemaal plaatsen), dus aan de ene kant snap ik het nu wel dat ze mij maar raar vonden soms. Ach ja... Niks meer aan te doen.
Gelukkig voel ik me nooit echt eenzaam. Ik ben graag alleen.
Het valt me overigens wel op dat veel van ons gepest zijn. Triestig.
Nu ja, vrienden? Toen het slecht met mij ging hebben ze me laten vallen als een baksteen, en ik werd ook lang niet altijd meegevraagd voor uitjes en dergelijke. Ik weet dat ik soms eigenaardig gedrag (eigenaardige obsessies ook) tentoonspreidde, en destijds wist ik niks van autisme (nu kan ik het allemaal plaatsen), dus aan de ene kant snap ik het nu wel dat ze mij maar raar vonden soms. Ach ja... Niks meer aan te doen.
Gelukkig voel ik me nooit echt eenzaam. Ik ben graag alleen.
Het valt me overigens wel op dat veel van ons gepest zijn. Triestig.
vrijdag 13 april 2018 om 10:50
Ik herken me wel in wat je schrijft.RégineFilange schreef: ↑12-04-2018 22:52Hallo,
ik wil hier niet per se een nieuw topic over openen, dus ik stel deze vraag even hier: al een tijdje vermoed ik dat ik 'in het spectrum' zit, zoals dat tegenwoordig heet. Ik voldoe aan aardig wat punten die je tegenkomt in alle symptomenlijstjes (ook aan best veel niet, overigens), en ik ben al een aantal jaar (misschien al wel vanaf dat ik van de middelbare school kwam) vastgelopen in het leven. Ik ben ongelukkig en vraag me al jaren af wat er precies met me is. Ik heb al een aantal keer psychische hulp gehad, maar daar heb ik nog nooit iets aan gehad. Meermaals om een diagnose gevraagd, maar daar is nooit echt eenduidig iets uitgekomen.
Nu wil ik dus kijken of ik getest kan worden op ASS, maar hoe pak je dat precies aan? Kun je gewoon naar de huisarts stappen met zo'n vraag? Ik ben een beetje bang dat ik niet serieus genomen wordt (ik loop daar altijd tegenaan bij de huisarts, waarschijnlijk mijn eigen schuld, dat ik niet duidelijk kan communiceren ofzo als ik daar zit).
Is het een zwaar/lang traject? Zitten er kosten van je eigen risico aan verbonden? Moet je per se in een soort therapietraject of kun je ook gewoon de diagnose krijgen na wat tests en dan 'door met je leven'?
Nou ja, heel verhaal, hoop op wat antwoorden....
Ik ben een maand geleden eindelijk naar mijn huisarts durven stappen om aan te geven dat ik het idee had dat ik autisme had. Ik had een lijstje op papier gezet met de punten waarom ik het dacht.
Ik kreeg tijdens het gesprek het gevoel dat mijn huisarts mij niet serieus nam en dat vond ik heel moeilijk, want ik durfde dat niet aan te geven.
IK had een lang gesprek met hem, waarin hij veel vragen stelde.
Ik kreeg een vragenlijst mee naar huis en nog een soort 'opdracht'. Hij wilde voor de week daarna weer een gesprek met mij en zou dan beslissen of hij een verwijzing zou geven of dat hij mij eerst naar de psycholoog van de huisarstenpraktijk wilde laten gaan.
De week daarna, had de huisarts goed zijn huiswerk gedaan en had dingen opgezocht over vrouwen met autisme en hun diagnose.
Ik kreeg de verwijzing van hem
IK vond het doodeng om ermee naar de huisarts te gaan, maar ik wil zo graag weten wat er met me aan de hand is.
Ik heb nu een reeks afspraken staan bij het Autisme expertise centrum om getest te worden, helaas moet ik daar nog wel 3 maanden op wachten ivm lange wachttijden
vrijdag 13 april 2018 om 11:05
Ik heb me bij de huisarts gemeld met dat ik wederom vastliep en een verwijzing naar ggz wilde. Bij de ggz heb ik vervolgens aangegeven dat ik aan autisme dacht en of dat onderzocht kon worden.
Nou heb ik een aardige geschiedenis met psychische problemen waar mijn huisarts redelijk van op de hoogte is dus een verwijzing is nooit een probleem maar ik heb dus niet genoemd dat ik een onderzoek wilde. Dat bepalen ze bij de ggz wel tijdens de intake.
Wat betreft werk, ik werk al ruim 10 jaar bij dezelfde werkgever. Ook tijdens een opname hebben ze mij gesteund. Mijn werkgever is nu ook op de hoogte dat mijn diagnose is omgezet naar autisme, ook mijn collega’s weten dat. Er is daardoor begrip op momenten dat het moeizaam gaat.
Mijn ervaring is dat openheid mij de kans geeft om mezelf te zijn. Heb er eigenlijk geen negatieve ervaringen mee. Ligt er denk ik ook aan hoe je jezelf opstelt. Geef je openheid omdat je begrip wilt of geef je openheid zodat je kunt kijken naar mogelijkheden.
Nou heb ik een aardige geschiedenis met psychische problemen waar mijn huisarts redelijk van op de hoogte is dus een verwijzing is nooit een probleem maar ik heb dus niet genoemd dat ik een onderzoek wilde. Dat bepalen ze bij de ggz wel tijdens de intake.
Wat betreft werk, ik werk al ruim 10 jaar bij dezelfde werkgever. Ook tijdens een opname hebben ze mij gesteund. Mijn werkgever is nu ook op de hoogte dat mijn diagnose is omgezet naar autisme, ook mijn collega’s weten dat. Er is daardoor begrip op momenten dat het moeizaam gaat.
Mijn ervaring is dat openheid mij de kans geeft om mezelf te zijn. Heb er eigenlijk geen negatieve ervaringen mee. Ligt er denk ik ook aan hoe je jezelf opstelt. Geef je openheid omdat je begrip wilt of geef je openheid zodat je kunt kijken naar mogelijkheden.
