Autisme wie ook? Deel 4

Ik vond het fijn te horen dat er inderdaad een oorzaak was voor mijn gevoel van 'defect' zijn. Maar voel(de) me bij vlagen ook wel hopeloos hoor 'dat het niet over gaat'.
Maar ondertussen weet ik dat dat niet betekent dat het niet beter kan worden. Het kost wat tijd en energie, maar ik heb mezelf een stuk beter leren kennen en mijn krachten en zwaktes beter in kaart weten te brengen. Op mijn werk probeer ik me dan ook op mijn krachten te richten en mijn zwaktes zoveel mogelijk aan anderen over te laten. Gelukkig kan ik ook makkelijk uit komen voor hoe ik het beste werk. Heb er nog geen rotte reacties op gekregen.

Hoi, ik ben nieuw hier.
Om een lang verhaal kort te maken: al vijf jaar vermoed ik ASS te hebben, maar huisartsen zijn terughoudend met doorverwijzen. Op mijn vermoeden ASS te hebben wordt niet echt ingegaan, of er wordt gezegd dat ik er voldoende mee functioneer. Maar zelf lijd ik er wel veel onder. (Ik ben er eigenlijk van overtuigd het te hebben.) Het belemmert me op veel gebieden.

Hoe zorg je dat je bij een specialist komt die de juiste diagnose kan stellen?

Hoi HokiPoki,

Je kunt bij de huisarts een verwijzing naar een psycholoog vragen om aan je klachten te werken. Die psycholoog kan dan met jou kijken wat de problemen precies zijn en eventueel onderzoek laten doen.

hi,

zijn er hier veel mensen met autisme die een depressie hebben (meegemaakt)?
heb de diagnose 8j geleden gehad nadat ik helemaal vastliep op mijn werk en doodongelukkig was , een onderzoek gehad en daaruit kwam asperger en adhd naar voor...

ik botste op vanalles in mijn leven waar ik moeilijkheden mee had wat voor anderen simpel lijkt .
Liefde/verliefdheid was zo'n onoverkomelijk issue maar dat is geheel achter de rug nu denk ik , heb een relatie gehad en ervaar eigenlijk geen problemen meer in het zoeken naar iemand.

Ben 8j geleden ook ontslagen omdat ik helemaal niet meer functioneerde op het werk , had en heb ook ontzettend veel last van hoofdpijn , wss door spanning en voel me vaak erg ongelukkig (nu heb ik een heel erge periode)

Ben nadat ik ontslagen werd een eigen zaak gestart dat ik van thuis uit doe , van ontwerp tot afgewerkt product en verkoop doe ik allemaal zelf maar ook hier ben ik helemaal in vastgelopen , merendeels te wijten aan perfectionisme en gewoon mijn algehele kunde om in alles het negatieve eruit te halen en erop te fixeren:-(
ik volg nu psychotherapie en zie wel (wist ik al langer) hoe fout ik bezig was met mijn werk , hopeloos veel tijd en geld verkwist in mijn drang naar het onhaalbare perfecte....ik realiseer me ook dat mss niet alle aspecten van het zelfstandig zijn voor mij zijn weggelegd , geeft me mss gewoon teveel stress??

Dat het anders moet besef ik maar zit zo diep momenteel dat ik bijna geen toekomst meer zie voor mezelf , vraag me echt af ik nog ooit gelukkig kan worden ??? of op zen minst toch niet steke-ongelukkig zoals nu...
Heb al verschillende AD's geprobeerd in het verleden en talloze andere medicatie voor mijn hoofdpijn en word opgevolgd doot pijnpoli en psychiater gespecialiseerd in volwassenen met autisme.

zijn er hier autisten die ook veel depressieve perioden hebben meegemaakt maar later toch nog geluk gevonden hebben?

^
Ik ben drie jaar depressief geweest, bij een psycholoog beland die me een autisme test heeft laten doen wat heel erg veel verklaarde.

Ik vermoed dat mijn depressie voorkwam uit het blijven vastlopen en niet weten waarom, wat deed ik fout, was ik echt zo lui en dom als mensen zeiden.

Ik slik nog steeds AD, lage dosis, en ga nog om de week naar een psycholoog, maar ik kan oprecht zeggen dat ik gelukkiger ben.

kv12 schreef: ↑

23-08-2018 08:56

zijn er hier autisten die ook veel depressieve perioden hebben meegemaakt maar later toch nog geluk gevonden hebben?

Ik was ook depressief en eigenlijk m'n leven lang al depri-periodes. Mede dankzij autismediagnose en nog wat lichamelijke ziektes heb ik nu WIA en zolang ik dat kan aanhouden voel ik me in elk geval gelukkiger dan wanneer ik moet participeren in de maatschappij. Dát maakte me namelijk enorm ongelukkig.

redbulletje schreef: ↑

23-08-2018 09:17

Ik was ook depressief en eigenlijk m'n leven lang al depri-periodes. Mede dankzij autismediagnose en nog wat lichamelijke ziektes heb ik nu WIA en zolang ik dat kan aanhouden voel ik me in elk geval gelukkiger dan wanneer ik moet participeren in de maatschappij. Dát maakte me namelijk enorm ongelukkig.

net WIA opgezocht kende het niet , ik woon in belgie en dat heet anders hier ...
Ik krijg ook een uitkering naast mijn zelfstandig zijn maar dat is ook 1 van de dingen waar ik me een beetje voor schaam en minderwaardig door voel....helpt niet aan men zelfbeeld..

neem nu cymbalta en welbutrin , welbutrin alleen gaf weinig resultaat , nu dus cymbalta toegevoegd , dat zou ook kunnen helpen naar mijn hoofdpijn toe..

Kohaku schreef: ↑

23-08-2018 09:08

^
Ik ben drie jaar depressief geweest, bij een psycholoog beland die me een autisme test heeft laten doen wat heel erg veel verklaarde.

Ik vermoed dat mijn depressie voorkwam uit het blijven vastlopen en niet weten waarom, wat deed ik fout, was ik echt zo lui en dom als mensen zeiden.

Ik slik nog steeds AD, lage dosis, en ga nog om de week naar een psycholoog, maar ik kan oprecht zeggen dat ik gelukkiger ben.

heel fijn te lezen dat het kan , ik sukkel al jaren met een soms heel erge depressie en dan vraag ik me echt af waarom , ben ik nu zo'n aansteller??? er is niks ergs in mijn leven gebeurd en ik heb finacieel niks tekort , heb familie en vrienden etc....
hoewel vrienden wel minder zijn als vroeger omdat ik mezelf steeds meer afzonder , sociale bezigheden geven me stress en hoofdpijn maar afzonder helpt ook niet, word ik niet gelukkiger van pfff....

Ik herken zoveel in dit topic en wil eigenlijk op vanalles dat ik al gelezen heb reageren, maar er is steeds zoveel bij te lezen dat ik dat natuurlijk al lang vergeten ben !

Ik ben al sinds mijn 18de in behandeling bij een psychologe, op en af ... de éne moment heb ik dat harder nodig dan de andere. Nu heb ik eindelijk iemand gevonden waar ik mij echt goed bij voel en daar rijd ik (na mijn verhuis) dus wel een stukje voor, maar dat heb ik ervoor over dan !

Ik heb (nog ?) geen diagnose (afspraak ligt wel vast), maar wordt al lange tijd gevolgd door psychologe en drs omdat ik van burnout naar depressie naar bore out naar ... huppel ... rust en thuisblijven zijn dan de oplossing, maar ik hoop ergens dat ASS aan de basis kan liggen, dan krijg ik wat handvaten om mijn levenskwaliteit te verbeteren ... hoop ik !

ninneketje schreef: ↑

23-08-2018 13:09

Ik herken zoveel in dit topic en wil eigenlijk op vanalles dat ik al gelezen heb reageren, maar er is steeds zoveel bij te lezen dat ik dat natuurlijk al lang vergeten ben !

Ik ben al sinds mijn 18de in behandeling bij een psychologe, op en af ... de éne moment heb ik dat harder nodig dan de andere. Nu heb ik eindelijk iemand gevonden waar ik mij echt goed bij voel en daar rijd ik (na mijn verhuis) dus wel een stukje voor, maar dat heb ik ervoor over dan !

Ik heb (nog ?) geen diagnose (afspraak ligt wel vast), maar wordt al lange tijd gevolgd door psychologe en drs omdat ik van burnout naar depressie naar bore out naar ... huppel ... rust en thuisblijven zijn dan de oplossing, maar ik hoop ergens dat ASS aan de basis kan liggen, dan krijg ik wat handvaten om mijn levenskwaliteit te verbeteren ... hoop ik !

ik denk dat bore-out ook sterk bij mij leeft , ik heb asperger en vroeger (de laatste jaren ben ik er te ongelukkig voor denk ik) kon iets nieuws ontdekken en er voor 100% in opgaan, na een tijd als ik het gevoel had alles erin bereikt te hebben wat te bereiken valt dan gaat de interesse ook weer weg.
de laatste jaren leef ik mss te teruggetrokken en voel me denk ik te ongelukkig om weer zo iets nieuws te vinden.

Ik merk wel dat een boeiend gesprek met de psycholoog of iemand anders of iets op tv dat me erg boeit mijn alertheid enorm aanwakkerd , dan leef ik even verder (uren/een dag) op de positieve flow dat ik daaruit haal

...

Heeft iemand misschien tips voor het vinden van een studie die bij je past en een baan die daarop aansluit? Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Ik was tweedejaars student psychologie en alhoewel ik alles met prima cijfers haalde ben ik toch uitgevallen omdat het sociale stuk me zeer veel moeite kostte. Ik weet nu totaal niet waar ik moet beginnen om me opnieuw te oriënteren..

Beroepskeuzetesten
Open dagen bezoeken
Eigen interesses volgen
Gesprekken met een decaan/jobcoach

Gesprek met jobocach inderdaad.
Ik ben nu bezig met opleiding voor Helpende. Ik ben over een half jaar klaar, en ben nu ook aan het oriënteren wat ik hierna wil gaan doen. Mijn jobcoach helpt me hier goed bij.

marriette87 schreef: ↑

23-08-2018 16:51

Heeft iemand misschien tips voor het vinden van een studie die bij je past en een baan die daarop aansluit? Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Ik was tweedejaars student psychologie en alhoewel ik alles met prima cijfers haalde ben ik toch uitgevallen omdat het sociale stuk me zeer veel moeite kostte. Ik weet nu totaal niet waar ik moet beginnen om me opnieuw te oriënteren..

Ben je niet creatief ofzo? Kunstacademie, iets waarmee je veel vrijheid hebt en niet teveel met mensen te maken hoeft te hebben.

kv12 schreef: ↑

23-08-2018 08:56

zijn er hier veel mensen met autisme die een depressie hebben (meegemaakt)?

Of het er veel zijn kan ik niet zeggen, maar ik heb er wel 2 meegemaakt.

kv12 schreef: ↑

23-08-2018 08:56

ik botste op vanalles in mijn leven waar ik moeilijkheden mee had wat voor anderen simpel lijkt .
[...]
Ben 8j geleden ook ontslagen omdat ik helemaal niet meer functioneerde op het werk , had en heb ook ontzettend veel last van hoofdpijn , wss door spanning en voel me vaak erg ongelukkig (nu heb ik een heel erge periode)

Ben nadat ik ontslagen werd een eigen zaak gestart dat ik van thuis uit doe , van ontwerp tot afgewerkt product en verkoop doe ik allemaal zelf maar ook hier ben ik helemaal in vastgelopen , merendeels te wijten aan perfectionisme en gewoon mijn algehele kunde om in alles het negatieve eruit te halen en erop te fixeren:-(

Op het gebied 'moeilijk wat voor anderen simpel lijkt' staat nog altijd met stip op nummer 1 een sociaal leven.
Ik wil het dolgraag, maar ook na jaren proberen komt er maar niets van de grond. De vakantieperiode is dan ook altijd een eenzame periode. Zelf ga ik altijd later in het jaar op vakantie. Vrienden gaan echter bijna allemaal nu op vakantie en natuurlijk met partner of vrienden.
Dan komt het besef dat ik wéér alleen op vakantie zal gaan, toch wel weer hard aan.

Daar komt bij dat dansles in de zomerstop zit. Daardoor is eigenlijk het enige, iets diepere sociale contact wat ik heb, weg.

Dat maakt dat nu al de nodige weekenden in eenzaamheid voorbij gaan en ik steeds meer op zie tegen die 2 vrije dagen, ook al heb ik ze voor m'n rust echt nodig.

Nu iets meer on-topic:

Op m'n 16de raakte ik in een flinke dip. Een uitzending van Hart van Nederland, over jongeren met depressies, maakte dat ik uiteindelijk aan m'n moeder opbiechtte dat het al een tijdje niet zo lekker met me ging.
Therapie bij een S.P.E.L. psycholoog (of psychiater? ik vergeet het steeds) gehad en uit het dal geklommen.

Helaas ging het anderhalf jaar later wederom berg-afwaarts en toen kwam ik ook op het punt dat ik voor de eerste keer in m'n leven ging spijbelen: alles had nog maar zo weinig nut en vooral school zag ik niet meer zitten. Nu achteraf begrijp ik wel waarom. Ik zat toen al een paar jaar op m'n opleiding en merkte gewoon dat voor velen het leven echt begon. Relaties werden echt serieuze verhoudingen en ook vriendschappen veranderden. Maar het hele hoofdstuk 'liefde' ging aan mij voorbij op zowel de middelbare als m'n opleiding. Ik was wel meerdere keren verliefd, daar niet van, het leverde alleen nooit iets op. Vrienden maken is me ook amper gelukt. Slechts 1 persoon spreek ik nog regelmatig.

Dat en enkele andere zaken zorgden ervoor dat ik uiteindelijk in een diep dal terecht kwam.
Daar ben ik alleen met medicatie weer uitgekomen.

Het is toen een tijd goed gegaan. Ik zat in groeps-therapie en langzaam kwam ik weer boven.
Tot een jongedame in die groep van therapie, waar ik smoorverliefd op was geworden, de therapie niet meer nodig had en wegging. Na 3,5 jaar smoorverliefd op haar geweest te zijn had ik pas bekend wat ik voor haar voelde, wat niet wederzijds was, al kijk ik er nu toch vooral met positieve gedachten naar.
Daar ben ik toen zo kapot van geweest dat het uiteindelijk weinig gescheeld heeft of ik had dit nu niet getypt. Het is me aan m'n moeder te danken, die me nog net niet aan m'n haren naar de huisartsenpost gesleept heeft, dat ik mezelf niet van kant gemaakt heb.
Ook de erg begripvolle huisarts die ik trof (ik vind het nog altijd jammer dat ik 'm niet heb kunnen bedanken, achteraf) heeft me gered. Samen met medicatie ben ik er bovenop gekomen.

In 2011 stopte ik met therapie, klaar om wat van het leven te gaan maken, tot ik eind 2012 geopereerd moest worden. Die operatie moest ik helaas 'bij' zijn en van een deel van die ingreep liep ik een PTSS op. Dat wist ik toen niet en vond ik ook belachelijk (dat was toch iets voor oorlogs-veteranen en dergelijke?), maar kwam halverwege 2013 pas boven, toen ik steeds vaker zonder aanleiding of waarschuwing ineens halve uren in huilen uit kon barsten en om de kleinste dingen volkomen door het lint ging kon gaan. M'n allerlaatste greintje besef heeft voorkomen dat ik enkele mensen zwaar toegetakeld, danwel zo zwaar verwond heb dat de dood er op zou hebben gevolgd.

Na EMDR ben ik ook daar vanaf gekomen.

Ik weet sindsdien dat ik op bepaalde momenten in het leven goed op mezelf moet letten en soms een schop onder m'n eigen kont moet geven om overeind te blijven in deze wereld.

Maar wat ook z'n sporen nagelaten heeft is m'n allereerste 'relatie' die ik in 2015 kreeg. Kort gezegd heeft die 'relatie' m'n zelfvertrouwen absoluut geen goed gedaan en ik worstel nog vaak met de gevolgen: waar m'n ex vrij snel een nieuwe relatie had, mislukten al mijn pogingen.
Dat het me ook nog altijd niet gelukt is om een sociaal leven op te bouwen, is een van de zaken die ook nog steeds meespeelt. Ik voel me bij vlagen een mislukkeling en hou juist vanwege het ontbreken van dat sociale leven een relatie of zelfs de gedachten daaraan, op afstand, want ja, je bent toch al snel een rare als je geen sociaal leven hebt...

Wat betreft werk en tegen zaken aanlopen: ik heb de mazzel gehad zowel collega's als een bedrijf te treffen waar ik daar open over kan zijn en waar (binnen grenzen) rekening met me wordt gehouden.
Het meest belangrijke is dat ik ooit m'n perfectionisme bot aan de kant geschoven zag worden door een van m'n collega's.
Ik werkte er toen net, maakte frontplaten voor elektrakasten en moest die (met de hand) bestickeren met nummers.
Nou, voor iemand die perfectionisme hoog in het vaandel heeft staan, een uitgelezen mogelijkheid om minutenlang elke sticker EXACT RECHT te plakken.
Maar, die kasten zijn 99,9% van de tijd dicht, dus niemand die dat ziet.

Toen ik met de laatste sticker in een van die kasten bezig was, kwam zeg maar de stam-oudste binnen het bedrijf bij me staan. 'Haal je hand 'es weg?'
Ik, verbaasd wat er mis was, haalde m'n hand weg. Hij sloeg vervolgens met een vuist de laatste sticker flink scheef op de frontplaat.
'Zo! Die zit vast." zei hij terwijl hij vervolgens de kast dichtdeed en mijn handen, die hem tegen probeerden te houden, wegduwde.

Dat is een grote omslag geweest: sindsdien laat ik veel van m'n perfectionisme varen, maar soms is het moeilijk

Van een mede-autist in het autismecafé waar ik wel kwam, hoorde ik dat hij dezelfde 'opleiding' heeft gehad bij het bedrijf waar hij werkte en dat ook hem dat gered heeft.

Kort gezegd: gelukkig ben ik nu niet bepaald. Ik heb materialistisch gezien alles wat m'n hartje begeert (ok, een eigen huis/plek zou het afmaken) maar mensen om me heen zijn (op m'n pa, ma en zus na) helaas vaker af- dan aanwezig en dat doet me geen goed.

En toch denk ik dat de eenzaamheid eerder een maatschappelijk probleem is dan echt een autistisch probleem. Ik lees op dit forum zoveel topics van mensen die weinig vrienden hebben of zich eenzaam voelen, en die mensen zijn lang niet allemaal autistisch.
Ja, voor mensen met autisme kan het lastiger zijn om contacten aan te gaan en te onderhouden maar ik ben ervan overtuigd dat onze individualistische maatschappij ook niet meewerkt.
Ik ben onlangs in Afrika geweest en daar zijn mensen veel socialer. Ik voelde me daar veel prettiger, veel minder alleen. Ook een jongen die ik heb ontmoet en waarvan ik denk dat hij autistisch is hoorde er gewoon bij. Mensen kijken naar elkaar om en helpen elkaar. Als wij dat in Nederland ook zouden doen zou dat heel wat eenzaamheid verminderen, voor alle mensen.

Ik vind het juist 'n voordeel dat ik dankzij mijn diagnose mezelf niet meer verplicht voel me socialer voor te doen dan ik wil zijn. Ik ben namelijk juist graag alleen. Ik reis ook graag alleen. Behoefte aan relatie heb ik niet en ook niet aan vriendengroepen.

Ik zie jou dan ook nooit iets schrijven over eenzaamheid. Als je het prima vindt, dan is dat toch goed?
Ik reageer op de berichten die wel over eenzaamheid gaan.

Ik heb een tijdje 2 collega's uit Suriname gehad. Hele leuke vriendelijke sociale mensen (en ze kunnen ook nog heerlijk koken ).

Kv12, Ik herken wel veel in je verhaal, maar ik heb nooit een officiele depressie gehad. Ik zit wel met een dysthyme stoornis waardoor ik eigenlijk continu somber ben. Heb regelmatig diepe dalen gehad dat ik het niet meer zag zitten, maar mijn verantwoordelijkheidsgevoel liet mij altijd gewoon door gaan met de dagelijkse dingen.
Pas de laatste tijd gaat het beter nu ik aan een lage dosis ad zit en meer grip heb op hoe ik gebruik kan maken van mijn kwaliteiten en minder overvraagd word (dus minder stress).
Maar de regelmatig terugkerende hoofdpijn is daarmee nog niet opgelost en niks lijkt te helpen behalve totale afzondering en het maar uit zitten...
Vandaag ook weer een uitje met zoon 'verpest' door mijn hoofdpijn. Hadden zo veel zin om naar een waterpark te gaan, maar rond de lunch trok ik het niet meer en zijn we naar huis gegaan. Zonde van het entree geld, zonde van de mooie dag, m'n ontbijt wat er van ellende weer uit komt, duizelig en afwezig voelen, de angst om met de auto het verkeer in te moeten (Nu dubbel zo erg bij ogenschijnlijk gebrek aan regels hier).
En altijd alleen op mijn 'vrije dagen'.

Hopelijk is het morgen over want ik moet nog wat spullen ophalen uit onze cabin aan het strand... vakantie zit er helaas bijna op. Zie er nu erg tegen op om te gaan...

Wat betreft eenzaamheid (persoonlijk vind ik het wel OK gaan zoals het nu gaat, collega's, gezin en familie, goede vriendin, sportmaatjes en veel online contact). Echt met mensen afspreken doe ik maar heel weinig. Heb geen moeite mijn dagen te vullen.
Zit nu in een cultuur met veel sociale verwachtingen etc. En daar klagen toch best veel jongeren over, ook al doen ze er nog steeds volop aan mee. Dat hechte is wel heel fijn hoor, maar kan ook heel benauwend zijn.
Ben blij dat mijn schoonfamilie niet zo is (richting ons). Man is ook veel blijer met de individualistischere maatschappij in Nederland.

Depressies ben ik goed bekend mee. Ben in mijn tienerjaren heel erg depressief geweest door pesterijen op school. Dat heeft een best wel lange nasleep gehad, met veel gesprekken met psychologen en als laatste redmiddel dagbehandeling.
Sinds die tijd steekt er toch nog meestal wel 1 of als ik pech heb 2 keer per jaar een wat ik noem "depressieve episode" de kop op.

Echt eenzaam voel ik mij nooit. Wel zou ik het soms misschien wel eens leuk vinden om een goede kennis/vriend(in) te hebben waar ik mee kan afspreken of af en toe een goed gesprek mee kan voeren. Aan de andere kant vind ik dat ook vaak doodvermoeiend, dus het is een beetje dubbel.

-

Ugh, gisteravond had ik weer een goed voorbeeld van complete miscommunicatie. Gelukkig heb ik het uit kunnen praten (diegene had het toen ie thuis was ook wel door, dus is terug gekomen naar gezamenlijke ruimte) maar man wat ben ik nog steeds gesloopt.

Heb ook nogal verwoed op mijn hand zitten knagen dus die is lekker blauw aan 1 kant.