Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 4
woensdag 1 augustus 2018 om 08:14
Deel 3
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 24 augustus 2018 om 12:00
ik ben niet echt depressief geweest denk ik, wel inderdaad episodes waarbij ik echt gewoon een enorme dramalama werd die zeurde over daten en mislukt zijn in het algemeen. Het gaat een beetje heen en weer.
Ik denk dat ik een leuker en blijer mens ben als ik van die verdomde pijn af ben. Gelukkig ben ik straks weer op mijn eiland en ik ken daar mensen die medicijnen kunnen voorschrijven dus ga ik maar eens kijken of amytriptiline kan proberen, dat schijn je dus ook in zalfvorm te hebben dus plaatselijk ipv als antidepressiva pillen. Lijkt me een mooie eerste stap.
Heb laatst illegaal oxycodon 10 mg geprobeerd maar deed heel weinig, ja.. ik werd een beetje slaperig.
Ik denk dat ik een leuker en blijer mens ben als ik van die verdomde pijn af ben. Gelukkig ben ik straks weer op mijn eiland en ik ken daar mensen die medicijnen kunnen voorschrijven dus ga ik maar eens kijken of amytriptiline kan proberen, dat schijn je dus ook in zalfvorm te hebben dus plaatselijk ipv als antidepressiva pillen. Lijkt me een mooie eerste stap.
Heb laatst illegaal oxycodon 10 mg geprobeerd maar deed heel weinig, ja.. ik werd een beetje slaperig.
vrijdag 24 augustus 2018 om 13:30
Waar ik momenteel héél erg probeer op te letten is mijn agenda ... ik merk dat ik externe prikkels nodig heb (workshops, avondjes uit, vrienden) maar dan kan dat ineens omslaan naar : overload, dan is het ineens teveel en dan word ik bijna letterlijk immobiel ... Voor mij (en mijn lieve aspergechtgenoot) is dat blijven balanceren ... tips zijn altijd welkom 
(en ja, ook al lijkt het er niet op, ik doe mijn best om te doseren !)
(en ja, ook al lijkt het er niet op, ik doe mijn best om te doseren !)
vrijdag 24 augustus 2018 om 17:22
Dat had ik afgelopen woensdag. Ik ging winkelen met een familielid. Ik had echt wat dingen nodig dus deze afspraak hadden we al gepland, een paar weken van tevoren. Ik verheugde me erop omdat we 's avonds nog gingen eten en naar de bios gingen.
Allemaal leuk en wel, totdat we de stad inreden. We hadden de auto bij een transferium neergezet en daarvandaan met de bus naar de stad. Echter was 'ons' transferium niet meer bereikbaar, en werden we letterlijk naar de andere kant van de stad gestuurd. Lang leve navigatie. Eindelijk aangekomen, kwam onze bus gelijk aangereden. Nu werden we naar het centrum gebracht maar dat was via de andere kant. Het is een grote stad (en dus een flink centrum, met hele lange straten) en ik merkte dat ik van slag was. Ik was helemaal gedesoriënteerd. Ik had er zo'n zin in, maar omdat we nu een andere route hadden moest ik echt omschakelen. Daarnaast was het ook nog kermis dus de bus kon niet stoppen bij de halte waar ie normaal stopt.
Ik was bekaf aan het einde van de dag. Gelukkig wel van de film genoten, maar zelfs donderdag had ik er nog last van.
Allemaal leuk en wel, totdat we de stad inreden. We hadden de auto bij een transferium neergezet en daarvandaan met de bus naar de stad. Echter was 'ons' transferium niet meer bereikbaar, en werden we letterlijk naar de andere kant van de stad gestuurd. Lang leve navigatie. Eindelijk aangekomen, kwam onze bus gelijk aangereden. Nu werden we naar het centrum gebracht maar dat was via de andere kant. Het is een grote stad (en dus een flink centrum, met hele lange straten) en ik merkte dat ik van slag was. Ik was helemaal gedesoriënteerd. Ik had er zo'n zin in, maar omdat we nu een andere route hadden moest ik echt omschakelen. Daarnaast was het ook nog kermis dus de bus kon niet stoppen bij de halte waar ie normaal stopt.
Ik was bekaf aan het einde van de dag. Gelukkig wel van de film genoten, maar zelfs donderdag had ik er nog last van.
zaterdag 25 augustus 2018 om 23:40
Even van me afreageren...
At the moment op een feestje van de zwager van mijn vriend. Hij en een paar anderen geven een feest omwille van een gezamenlijke mijlpaal. Dik uitgepakt. 300+ gasten. En vanaf de eerste minuut dat ik hier ben wil ik naar huis.
Van die 300+ gasten ken ik er misschien 4. Mijn vriend is zeer sociaal en kent een stuk meer van deze mensen. Kletst dus met Jan en Alleman. En ik voel me als een blok aan z’n been aan hem hangen. Want ik ga niet zomaar met een vreemde een praatje aan en heb überhaupt die behoeft niet om sociaal te doen.
Dus ik ben maar op een bankje gaan zitten en heb m’n mobiel gepakt. Super sociaal en voor een ander zal het er vast super sneu uit zien, maar ik vind dit dikke prima. Alleen stuk voor stuk komen er mensen bij me die vragen of ik me wel vermaak en die schijnen te weten dat ik wel goed moet drinken/eten en vooral moet gaan dansen. Als ik dan zeg dat ik hier prima zit en dat het goed is zo wordt ik raar aangekeken.
Thuis blijven is echt geen optie, schoonfamilie zal me dan nog raarder vinden dan dat ze me vast al vinden.
Diagnose heb ik nog niet, onderzoek is wel bijna afgerond.
Maar vriend wil het hele autisme geloof ik nog niet zo snappen. Ik zonder me op dit feest af van de buitenwereld en bla bla bla. Maar dat ik hier dik tegen m’n zin zit en hier überhaupt nog ben, gaat er geloof ik niet heel goed in nu. Krijg wel af en toe de vraag of ik het nog vol hou, met een bemoedelijk klopje... Jeuj
At the moment op een feestje van de zwager van mijn vriend. Hij en een paar anderen geven een feest omwille van een gezamenlijke mijlpaal. Dik uitgepakt. 300+ gasten. En vanaf de eerste minuut dat ik hier ben wil ik naar huis.
Van die 300+ gasten ken ik er misschien 4. Mijn vriend is zeer sociaal en kent een stuk meer van deze mensen. Kletst dus met Jan en Alleman. En ik voel me als een blok aan z’n been aan hem hangen. Want ik ga niet zomaar met een vreemde een praatje aan en heb überhaupt die behoeft niet om sociaal te doen.
Dus ik ben maar op een bankje gaan zitten en heb m’n mobiel gepakt. Super sociaal en voor een ander zal het er vast super sneu uit zien, maar ik vind dit dikke prima. Alleen stuk voor stuk komen er mensen bij me die vragen of ik me wel vermaak en die schijnen te weten dat ik wel goed moet drinken/eten en vooral moet gaan dansen. Als ik dan zeg dat ik hier prima zit en dat het goed is zo wordt ik raar aangekeken.
Thuis blijven is echt geen optie, schoonfamilie zal me dan nog raarder vinden dan dat ze me vast al vinden.
Diagnose heb ik nog niet, onderzoek is wel bijna afgerond.
Maar vriend wil het hele autisme geloof ik nog niet zo snappen. Ik zonder me op dit feest af van de buitenwereld en bla bla bla. Maar dat ik hier dik tegen m’n zin zit en hier überhaupt nog ben, gaat er geloof ik niet heel goed in nu. Krijg wel af en toe de vraag of ik het nog vol hou, met een bemoedelijk klopje... Jeuj
zondag 26 augustus 2018 om 13:41
Almdudler, ik zou toch thuisblijven dan. Denk dat apart gaan zitten op een feest raarder gevonden wordt dan helemaal niet komen. En dan 300+ gasten, waarvan je er maar heel weinig kent. Het afzonderen herken ik wel van vroeger op familiefeestjes van vaderskant. Tot mijn 19e moest ik verplicht mee. Vond het oersaai. Zat er wel bij, maar het ging langs me heen. Dan gaf ik hele korte antwoorden als mij iets gevraagd werd. Tot grote ergernis van mijn moeder. Na die laatste keer hoefde ik niet meer mee, omdat ze zich zo voor me schaamde.
zondag 26 augustus 2018 om 14:44
Ik ben uiteindelijk ook naar huis gegaan.
En ik weet dat ik beter thuis kan blijven. Maar uit sociaal oogpunt, en omdat ik het voor mijn vriend anders niet leuk vind dat hij alleen moet, ga ik altijd toch maar mee. Al kun je je inderdaad afvragen hoe sociaal het is om maar op een bankje te gaan zitten wachten tot vriend er tabak van heeft. En ik denk dat ik zonder die feestjes mijn schoonfamilie helemaal niet meer zie. Niet dat ik dat erg zou vinden, maar het zou betekenen dat ik vaker ‘zomaar’ heen zou moeten. Niemand die mij dat verplicht, maar ik vind dat dat dan moet uit sociaal oogpunt. Als ik uiteindelijk (waarschijnlijk) een diagnose heb en het ze verteld heb (waar ik nog wel tegenop zie) dan hoop ik dat er iets meer begrip zal zijn en dat ik inderdaad af en toe een feestje kan skippen
En ik weet dat ik beter thuis kan blijven. Maar uit sociaal oogpunt, en omdat ik het voor mijn vriend anders niet leuk vind dat hij alleen moet, ga ik altijd toch maar mee. Al kun je je inderdaad afvragen hoe sociaal het is om maar op een bankje te gaan zitten wachten tot vriend er tabak van heeft. En ik denk dat ik zonder die feestjes mijn schoonfamilie helemaal niet meer zie. Niet dat ik dat erg zou vinden, maar het zou betekenen dat ik vaker ‘zomaar’ heen zou moeten. Niemand die mij dat verplicht, maar ik vind dat dat dan moet uit sociaal oogpunt. Als ik uiteindelijk (waarschijnlijk) een diagnose heb en het ze verteld heb (waar ik nog wel tegenop zie) dan hoop ik dat er iets meer begrip zal zijn en dat ik inderdaad af en toe een feestje kan skippen
zondag 26 augustus 2018 om 16:58
Gisteren was ik met mijn nicht gaan eten en op 'n gegeven moment zei ze dat ze het zo'n goeie beslissing van mij vond dat ik een aantal jaar terug niet bij de nichten-groepsapp ben gegaan. Zij wordt gek van die onzinnige berichtjes, felicitaties en uitnodigingen om op kinderverjaardagen te komen. Maar zij is het sociale lieve vrede type. Zij stapt niet uit die app, maar benijd mij om mijn keuze. Wie weet hoeveel van de deelnemers er eigenlijk net zo in staan als zij. Niet durven opstappen maar het eigenlijk helemaal niet leuk vinden... Ik wist toen ook nog niet dat ik autistisch was, maar het boeide mij simpelweg niet om als het zwarte schaap gezien te worden.
zondag 26 augustus 2018 om 23:06
Bij mijn schoonfamilie is het niet alleen maar het feit "ik hou niet van feestjes en drukte". Ik heb sowieso redelijk veel moeite met hen. Mijn schoonfamilie is van zichzelf nogal druk en aanwezig en zijn echt enorme praters. Ik ben echt het tegenovergestelde van hen en voel me daar (bijna) nooit op m'n gemak, helaas straal ik dat ook uit. De ene keer gaat het beter dan de andere, maar het blijft echt een opgave voor mij om daar überhaupt te zijn. Een diagnose zal, mijns inziens, voor hen toch meer verklaren dat ik zo ben dan alleen een mededeling dat ik niet van drukte/feestjes hou.
Ik zou oprecht verbaasd zijn als het uiteindelijk geen autisme blijkt te zijn. Het gesprek met mijn ouders is laatst geweest. Als dat gesprek achter de rug zou zijn en ze hun onderzoek uitgewerkt hebben zouden ze weer contact met me opnemen. Ik wacht dus redelijk in spanning af. Het zou wel een antwoord op al mijn vragen en vastlopers zijn voor een groot deel...
maandag 27 augustus 2018 om 10:17
ik heb helemaal niet zo'n uitgebreid sociaal leven maar daar heb ik minder moeite mee , ging vroeger elk weekend weg met vrienden en weekavonden na school of later na werk bracht ik ook vaak met vrienden door maar op 1 of andere manier viel het me zwaar vooral school en werk dan , voelde me er nooit gelukkig en het duurde gewoon veel te lang de tijd dat ik daar moest zijn.Dancingdude schreef: ↑23-08-2018 19:08Of het er veel zijn kan ik niet zeggen, maar ik heb er wel 2 meegemaakt.
Op het gebied 'moeilijk wat voor anderen simpel lijkt' staat nog altijd met stip op nummer 1 een sociaal leven.
Ik wil het dolgraag, maar ook na jaren proberen komt er maar niets van de grond. De vakantieperiode is dan ook altijd een eenzame periode. Zelf ga ik altijd later in het jaar op vakantie. Vrienden gaan echter bijna allemaal nu op vakantie en natuurlijk met partner of vrienden.
Dan komt het besef dat ik wéér alleen op vakantie zal gaan, toch wel weer hard aan.
Daar komt bij dat dansles in de zomerstop zit. Daardoor is eigenlijk het enige, iets diepere sociale contact wat ik heb, weg.
Dat maakt dat nu al de nodige weekenden in eenzaamheid voorbij gaan en ik steeds meer op zie tegen die 2 vrije dagen, ook al heb ik ze voor m'n rust echt nodig.
Nu iets meer on-topic:
Op m'n 16de raakte ik in een flinke dip. Een uitzending van Hart van Nederland, over jongeren met depressies, maakte dat ik uiteindelijk aan m'n moeder opbiechtte dat het al een tijdje niet zo lekker met me ging.
Therapie bij een S.P.E.L. psycholoog (of psychiater? ik vergeet het steeds) gehad en uit het dal geklommen.
Helaas ging het anderhalf jaar later wederom berg-afwaarts en toen kwam ik ook op het punt dat ik voor de eerste keer in m'n leven ging spijbelen: alles had nog maar zo weinig nut en vooral school zag ik niet meer zitten. Nu achteraf begrijp ik wel waarom. Ik zat toen al een paar jaar op m'n opleiding en merkte gewoon dat voor velen het leven echt begon. Relaties werden echt serieuze verhoudingen en ook vriendschappen veranderden. Maar het hele hoofdstuk 'liefde' ging aan mij voorbij op zowel de middelbare als m'n opleiding. Ik was wel meerdere keren verliefd, daar niet van, het leverde alleen nooit iets op. Vrienden maken is me ook amper gelukt. Slechts 1 persoon spreek ik nog regelmatig.
Dat en enkele andere zaken zorgden ervoor dat ik uiteindelijk in een diep dal terecht kwam.
Daar ben ik alleen met medicatie weer uitgekomen.
Het is toen een tijd goed gegaan. Ik zat in groeps-therapie en langzaam kwam ik weer boven.
Tot een jongedame in die groep van therapie, waar ik smoorverliefd op was geworden, de therapie niet meer nodig had en wegging. Na 3,5 jaar smoorverliefd op haar geweest te zijn had ik pas bekend wat ik voor haar voelde, wat niet wederzijds was, al kijk ik er nu toch vooral met positieve gedachten naar.
Daar ben ik toen zo kapot van geweest dat het uiteindelijk weinig gescheeld heeft of ik had dit nu niet getypt. Het is me aan m'n moeder te danken, die me nog net niet aan m'n haren naar de huisartsenpost gesleept heeft, dat ik mezelf niet van kant gemaakt heb.
Ook de erg begripvolle huisarts die ik trof (ik vind het nog altijd jammer dat ik 'm niet heb kunnen bedanken, achteraf) heeft me gered. Samen met medicatie ben ik er bovenop gekomen.
In 2011 stopte ik met therapie, klaar om wat van het leven te gaan maken, tot ik eind 2012 geopereerd moest worden. Die operatie moest ik helaas 'bij' zijn en van een deel van die ingreep liep ik een PTSS op. Dat wist ik toen niet en vond ik ook belachelijk (dat was toch iets voor oorlogs-veteranen en dergelijke?), maar kwam halverwege 2013 pas boven, toen ik steeds vaker zonder aanleiding of waarschuwing ineens halve uren in huilen uit kon barsten en om de kleinste dingen volkomen door het lint ging kon gaan. M'n allerlaatste greintje besef heeft voorkomen dat ik enkele mensen zwaar toegetakeld, danwel zo zwaar verwond heb dat de dood er op zou hebben gevolgd.
Na EMDR ben ik ook daar vanaf gekomen.
Ik weet sindsdien dat ik op bepaalde momenten in het leven goed op mezelf moet letten en soms een schop onder m'n eigen kont moet geven om overeind te blijven in deze wereld.
Maar wat ook z'n sporen nagelaten heeft is m'n allereerste 'relatie' die ik in 2015 kreeg. Kort gezegd heeft die 'relatie' m'n zelfvertrouwen absoluut geen goed gedaan en ik worstel nog vaak met de gevolgen: waar m'n ex vrij snel een nieuwe relatie had, mislukten al mijn pogingen.
Dat het me ook nog altijd niet gelukt is om een sociaal leven op te bouwen, is een van de zaken die ook nog steeds meespeelt. Ik voel me bij vlagen een mislukkeling en hou juist vanwege het ontbreken van dat sociale leven een relatie of zelfs de gedachten daaraan, op afstand, want ja, je bent toch al snel een rare als je geen sociaal leven hebt...
Wat betreft werk en tegen zaken aanlopen: ik heb de mazzel gehad zowel collega's als een bedrijf te treffen waar ik daar open over kan zijn en waar (binnen grenzen) rekening met me wordt gehouden.
Het meest belangrijke is dat ik ooit m'n perfectionisme bot aan de kant geschoven zag worden door een van m'n collega's.
Ik werkte er toen net, maakte frontplaten voor elektrakasten en moest die (met de hand) bestickeren met nummers.
Nou, voor iemand die perfectionisme hoog in het vaandel heeft staan, een uitgelezen mogelijkheid om minutenlang elke sticker EXACT RECHT te plakken.
Maar, die kasten zijn 99,9% van de tijd dicht, dus niemand die dat ziet.
Toen ik met de laatste sticker in een van die kasten bezig was, kwam zeg maar de stam-oudste binnen het bedrijf bij me staan. 'Haal je hand 'es weg?'
Ik, verbaasd wat er mis was, haalde m'n hand weg. Hij sloeg vervolgens met een vuist de laatste sticker flink scheef op de frontplaat.
'Zo! Die zit vast." zei hij terwijl hij vervolgens de kast dichtdeed en mijn handen, die hem tegen probeerden te houden, wegduwde.
Dat is een grote omslag geweest: sindsdien laat ik veel van m'n perfectionisme varen, maar soms is het moeilijk
Van een mede-autist in het autismecafé waar ik wel kwam, hoorde ik dat hij dezelfde 'opleiding' heeft gehad bij het bedrijf waar hij werkte en dat ook hem dat gered heeft.
Kort gezegd: gelukkig ben ik nu niet bepaald. Ik heb materialistisch gezien alles wat m'n hartje begeert (ok, een eigen huis/plek zou het afmaken) maar mensen om me heen zijn (op m'n pa, ma en zus na) helaas vaker af- dan aanwezig en dat doet me geen goed.
veel hoofdpijn beginnen krijgen en me meer en meer beginnen terugtrekken de avonden en weekenden (zeer vaak ook gewoon met veel hoofdpijn in bed)
het werk ging me helemaal niet meer af was doodongelukkig en werken met felle hoofdpijn was een ramp het vrat me gewoon helemaal op .
jaren zo verder gesukkeld omdat hulp zoeken taboe leek maar het ging eigenlijk echt al lang niet meer ....
Dan als allerlaatste redmiddel (zo voelde dat toen voor mij) hulp gezocht en bij een psychiater terecht gekomen , die had al snel vermoedens van autisme , 3 dagen getest geweest in een testcentrum en dan de diagnose asperger/ADHD gekregen.
ben toen ook ontslagen op het werk omdat mijn werk sterk leed onder mijn ongelukkig zijn en hoofpdijn , ben echt een zombie als ik hoofdpijn heb.
een uitkering gekregen en een jaartje later geprobeerd een zelfstandige zaak op te starten uit iets dat mijn hobby was .
na een tijdje kon ik er weliswaar klein maar voldoende loon utihalen dus uitkering stopgezet .
Na enkele jaren weer hetzelfde verhaal als heel mijn leven , me er niet goed meer bij voelen en het lukt weer allemaal niet meer (perfectionisme is daar zeker ook een grote boosdoener en ook mijn gave om alles negatief te bekijken)
en natuurlijk de rode draad .....hoofdpijn......
sinds een 3 tal jaar modder ik ook weer wat aan met men werk en verdien er eigenlijk niks meer mee , ofwel heb ik hoofdpijn ofwel geen zin om iets te maken omdat ik te gefrustreert ben dat ik het niet "perfect" krijg .
Het is ook gewoon een heel groot iets een eigen zaak hebben waar ik alles van A tot Z zelf doe en mss past dat gewoon niet bij me.....
een dikke 2 jaar terug (toen het dus al bergaf gegaan was met men werk) mezelf toch er toe gekregen een partner te zoeken via datingsites , enkele dates gehad wat ik toch wel moeilijk en stresserend vond maar uiteindelijk was er iemand waar het mee klikte en ze gaf te kennen verliefd op me te zijn , ik was dat niet echt maar voelde me goed bij deze dame dus zijn we een relatie gestart , iets waar ik al zo lang naar hunkerde , tegelijk veel schrik had of ik dat wel zou kunnen of niet ...
deze heeft een jaar geduurd maar ik voelde na enkele maanden eigenlijk al dat ze de juiste niet was , had beter de relatie veel sneller gestopt denk ik maar het is nu zo .
Wel heb ik eruit geleerd dat ik zeker een relatie kan hebben , en veel positieve eigenschappen van mezelf ontdekt dat ik ervoor niet wist dus mijn vrees of ik een relatie kan laten werken is helemaal weg nu , met de juiste gaat me dat zeker lukken!
Maar sinds een jaar heb ik weer een uitkering aangevraagd terwijl mijn eigen zaak nog maar wat aanmodderd , er gaat meer geld in dan dat er uit komt momenteel ....langs de ene kant zitten er wel wat investeringen in en kan ik zeggen dat wat ik maak iets uniek is en ik krijg er (in zeer beperkte kringen) wereldwijd respect voor wat een grote voldoening geeft maar anderzijds is het mss helemaal niks voor mij en is het gewoon teveel ...moeilijke keuze om het stop te zetten en wat ga ik anders doen?????
dinsdag 28 augustus 2018 om 13:48
Ik wilde eigenlijk een nieuw topic gaan starten (titel; 'Moeilijk contact en aansluiting kunnen vinden'), maar ik ben best wel wat huiverig voor neerhalende reacties oid.
En dat trek ik momenteel echt niet.
Ik heb in veel situaties, zoals op de werkvloer en met buren, het gevoel dat ik erg weinig contact en aansluiting heb.
Op de werkvloer ken ik bepaalde personen al erg lang, maar praat eigenlijk nooit echt met hun.
Zit in de pauze trouwens ook veel te veel te klooien met mijn smartphone.
Ergens voel ik me wel een loner en ben altijd veel op mezelf geweest.
Ik probeer wel aardig en sociaal te zijn, maar heb het gevoel dat ik al snel te pleasend ben (en anderen naar de mond praat).
En dat is iets wat ik ook weer.niet wil.
Vind sociale omgang wat dat.betreft wel erg complex en ik heb dit altijd al erg moeilijk gevonden.
Dit komt ook omdat ik een vorm heb van ASS (autisme).
Voor wie is dit zoal herkenbaar?
En dat trek ik momenteel echt niet.
Ik heb in veel situaties, zoals op de werkvloer en met buren, het gevoel dat ik erg weinig contact en aansluiting heb.
Op de werkvloer ken ik bepaalde personen al erg lang, maar praat eigenlijk nooit echt met hun.
Zit in de pauze trouwens ook veel te veel te klooien met mijn smartphone.
Ergens voel ik me wel een loner en ben altijd veel op mezelf geweest.
Ik probeer wel aardig en sociaal te zijn, maar heb het gevoel dat ik al snel te pleasend ben (en anderen naar de mond praat).
En dat is iets wat ik ook weer.niet wil.
Vind sociale omgang wat dat.betreft wel erg complex en ik heb dit altijd al erg moeilijk gevonden.
Dit komt ook omdat ik een vorm heb van ASS (autisme).
Voor wie is dit zoal herkenbaar?
dinsdag 28 augustus 2018 om 15:29
Wat is precies je probleem?Lee2017 schreef: ↑28-08-2018 13:48Ik wilde eigenlijk een nieuw topic gaan starten (titel; 'Moeilijk contact en aansluiting kunnen vinden'), maar ik ben best wel wat huiverig voor neerhalende reacties oid.
En dat trek ik momenteel echt niet.
Ik heb in veel situaties, zoals op de werkvloer en met buren, het gevoel dat ik erg weinig contact en aansluiting heb.
Op de werkvloer ken ik bepaalde personen al erg lang, maar praat eigenlijk nooit echt met hun.
Zit in de pauze trouwens ook veel te veel te klooien met mijn smartphone.
Ergens voel ik me wel een loner en ben altijd veel op mezelf geweest.
Ik probeer wel aardig en sociaal te zijn, maar heb het gevoel dat ik al snel te pleasend ben (en anderen naar de mond praat).
En dat is iets wat ik ook weer.niet wil.
Vind sociale omgang wat dat.betreft wel erg complex en ik heb dit altijd al erg moeilijk gevonden.
Dit komt ook omdat ik een vorm heb van ASS (autisme).
Voor wie is dit zoal herkenbaar?
Volgens mij is jouw probleem voornamelijk dat je niet voldoet aan de sociale normen waarvan jij denkt of vindt dat je eraan moet voldoen.
Maar van wie moet jij daaraan voldoen?
Ik klooi bij voorkeur op mijn smartphone en als mensen daar last van hebben is dat meestal hun probleem, niet het mijne.
Ik vind sociale omgang niet zozeer moeilijk, maar ik heb er weinig behoefte aan.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 28 augustus 2018 om 16:16
Mijn probleem is dat ik onvoldoende zelfverzekerd en erg teruggetrokken ben en dat ik regelmatig weinig verbondenheid met bepaalde personen voel.
Soms heb ik het gevoel dat ik hierop afgerekend word (ondermeer dat ik teruggetrokken ben) en daar baal ik ergens wel van.
Heb ergens het gevoel dat ik erg 'anders' ben en dat anderen weinig tot geen hoogte van me kunnen krijgen..
Qua sociale omgang kan ik soms best vaardig zijn, maar op andere momenten kan ik soms toch wat tekortschieten hierin, waardoor anderen een bepaald van me kunnen krijgen hierin.
Soms heb ik het gevoel dat ik hierop afgerekend word (ondermeer dat ik teruggetrokken ben) en daar baal ik ergens wel van.
Heb ergens het gevoel dat ik erg 'anders' ben en dat anderen weinig tot geen hoogte van me kunnen krijgen..
Qua sociale omgang kan ik soms best vaardig zijn, maar op andere momenten kan ik soms toch wat tekortschieten hierin, waardoor anderen een bepaald van me kunnen krijgen hierin.
dinsdag 28 augustus 2018 om 16:41
Ik was zelf ook nooit zo "sociaal". Vaak pas wanneer iemand mij een vraag stelt (en dan stop ik ook niet meer met praten 
), maar zelf een gesprek beginnen of een vraag terug stellen vond ik heel erg moeilijk.
Gelukkig valt dat wel te oefenen.
Zo zijn er natuurlijk altijd wat standaard onderwerpen die je aan kan snijden (hoe was je weekend bijvoorbeeld, of als je weet dat iemand ergens heen is geweest ofzo). In het begin voelde dit voor mij heel erg nep en onveilig. Maar de reacties waren altijd leuk en gaandeweg wordt het vanzelf makkelijker om een contact aan te gaan.
Echt verbinding voel ik ook niet met de mensen om me heen, maar dat hoeft voor mij ook niet. Ik wil het gewoon leuk hebben met bijvoorbeeld mijn collega's, maar het hoeven niet mijn beste vrienden te zijn.
Ik heb ook wel eens aan een collega uitgelegd dat ik soms ongeinteresseerd over kan komen omdat ik het lastig vind om ergens naar te vragen. Maar dat dit absoluut niet betekent dat ik ook helemaal niet geinteresseerd ben. Dat ik het juist heel leuk vind om te horen hoe iemands weekend was etc. Dat haalde voor mij ook al een deel van de angst weg waardoor ik nu makkelijker zelf vraag hoe het was.
Het is echt een maniertje aanleren. Je schrijft als het ware een nieuw script voor "sociale omgang" waar je op terug kan vallen.
), maar zelf een gesprek beginnen of een vraag terug stellen vond ik heel erg moeilijk.Gelukkig valt dat wel te oefenen.
Zo zijn er natuurlijk altijd wat standaard onderwerpen die je aan kan snijden (hoe was je weekend bijvoorbeeld, of als je weet dat iemand ergens heen is geweest ofzo). In het begin voelde dit voor mij heel erg nep en onveilig. Maar de reacties waren altijd leuk en gaandeweg wordt het vanzelf makkelijker om een contact aan te gaan.
Echt verbinding voel ik ook niet met de mensen om me heen, maar dat hoeft voor mij ook niet. Ik wil het gewoon leuk hebben met bijvoorbeeld mijn collega's, maar het hoeven niet mijn beste vrienden te zijn.
Ik heb ook wel eens aan een collega uitgelegd dat ik soms ongeinteresseerd over kan komen omdat ik het lastig vind om ergens naar te vragen. Maar dat dit absoluut niet betekent dat ik ook helemaal niet geinteresseerd ben. Dat ik het juist heel leuk vind om te horen hoe iemands weekend was etc. Dat haalde voor mij ook al een deel van de angst weg waardoor ik nu makkelijker zelf vraag hoe het was.
Het is echt een maniertje aanleren. Je schrijft als het ware een nieuw script voor "sociale omgang" waar je op terug kan vallen.
dinsdag 28 augustus 2018 om 19:56
Biebeltje;
Vind jouw reactie erg mooi en treffend geschreven.
Het probleem bij mij is niet eens zo zeer niet sociaal kunnen zijn, maar meer mijn (over)gevoeligheid bij bepaalde personen, opmerkingen etc.
Zelf hou ik niet zo van dominante personen, maar dominant zijn hoeft niet percee de oorzaak te zijn.
Soms kunnen bepaalde 'harde' opmerkingen en/of te directe (grensoverschrijdende) communicatie ook lastig zijn voor mij.
Ik besef dat dit nooit helemaal te vermijden is.
Toch vind ik het wel lastig om hiermee om te gaan en om hierin voldoende mijn grenzen aan te geven.
Tegengas geven is niet echt mijn sterkste kant wat dat betreft (zou wel moeten, vind ik).
Ben wat dat betreft te gereserveerd en terughoudend.
Vind jouw reactie erg mooi en treffend geschreven.
Het probleem bij mij is niet eens zo zeer niet sociaal kunnen zijn, maar meer mijn (over)gevoeligheid bij bepaalde personen, opmerkingen etc.
Zelf hou ik niet zo van dominante personen, maar dominant zijn hoeft niet percee de oorzaak te zijn.
Soms kunnen bepaalde 'harde' opmerkingen en/of te directe (grensoverschrijdende) communicatie ook lastig zijn voor mij.
Ik besef dat dit nooit helemaal te vermijden is.
Toch vind ik het wel lastig om hiermee om te gaan en om hierin voldoende mijn grenzen aan te geven.
Tegengas geven is niet echt mijn sterkste kant wat dat betreft (zou wel moeten, vind ik).
Ben wat dat betreft te gereserveerd en terughoudend.
dinsdag 28 augustus 2018 om 22:52
Dat was ik ook altijd: de lieve vrede bewaren en altijd maar correct proberen te zijn. Maar dan lopen mensen over je heen, nemen je niet serieus etc.
Soms mag je best met je vuist op tafel slaan om gehoord te worden (als het voor jou echt belangrijk ik).
En verder heb ik gewoon heel erg veel geleerd de afgelopen jaren. Over mezelf over andere mensen. Dat je jezelf vaak beperkt uit angst voor bijvoorbeeld afwijzing (mijn basisprobleem is hoofdzakelijk angst). Maar in de praktijk blijkt die angst vaak helemaal geen waarheid te worden.
Ik slik nu ook een lage dosis AD om te ondersteunen bij die angst en dat helpt ook. Op komen voor mijn kwaliteiten en duidelijk zijn over hoe ik werk richting collega's heeft ook goed geholpen in het meer zeker en gewaardeerd en gezien voelen.
En ik ben een sport gaan doen die best wat van je vraagt qua 'Je bloot geven' en 'confronteren met jezelf'.
Ik weet niet hoe oud je bent...
Soms mag je best met je vuist op tafel slaan om gehoord te worden (als het voor jou echt belangrijk ik).
En verder heb ik gewoon heel erg veel geleerd de afgelopen jaren. Over mezelf over andere mensen. Dat je jezelf vaak beperkt uit angst voor bijvoorbeeld afwijzing (mijn basisprobleem is hoofdzakelijk angst). Maar in de praktijk blijkt die angst vaak helemaal geen waarheid te worden.
Ik slik nu ook een lage dosis AD om te ondersteunen bij die angst en dat helpt ook. Op komen voor mijn kwaliteiten en duidelijk zijn over hoe ik werk richting collega's heeft ook goed geholpen in het meer zeker en gewaardeerd en gezien voelen.
En ik ben een sport gaan doen die best wat van je vraagt qua 'Je bloot geven' en 'confronteren met jezelf'.
Ik weet niet hoe oud je bent...
biebeltje wijzigde dit bericht op 28-08-2018 23:37
0.43% gewijzigd
dinsdag 28 augustus 2018 om 22:56
Ik ben altijd erg onzeker geweest en daardoor ook dus veel het pispaaltje geweest. Zowel werk als privé.
Qua werk begin ik de laatste jaren ook steeds sterker te worden. Ik werk in de ouderenzorg en daar wordt erg veel in bezuinigd. Ik heb echt moeten leren om mijn grenzen aan te geven. Soms is het nog moeilijk, maar ik word er steeds beter in. Dat moet ook wel, anders gaat het weer fout. Heb een aantal jaar geleden overspannen thuis gezeten omdat ik geen nee durfde te zeggen. Het is een harde les geweest maar het heeft wel het voordeel dat ik nu veel meer voor mezelf op kom.
Alleen nu privé nog
Qua werk begin ik de laatste jaren ook steeds sterker te worden. Ik werk in de ouderenzorg en daar wordt erg veel in bezuinigd. Ik heb echt moeten leren om mijn grenzen aan te geven. Soms is het nog moeilijk, maar ik word er steeds beter in. Dat moet ook wel, anders gaat het weer fout. Heb een aantal jaar geleden overspannen thuis gezeten omdat ik geen nee durfde te zeggen. Het is een harde les geweest maar het heeft wel het voordeel dat ik nu veel meer voor mezelf op kom.
Alleen nu privé nog
dinsdag 28 augustus 2018 om 22:57
Toch proberen wel tegengas te geven. Al is het in kleine stapjes, je zal zien dat het toch verschil maakt.
Ik herken mezelf wel deels in wat je schrijft, met betrekking tot niet goed om kunnen met harde opmerkingen en dergelijke. Ik ben er nog steeds geen ster in, maar ik kan nu wel iemand van repliek dienen. En ondanks dat het er dan niet al te flitsend uitkomt, maakt het wel indruk op mensen. Juist omdat ze het niet gewend waren dat ik voor mezelf opkwam. En van daaruit gaat het dan steeds iets makkelijker.
Ik herken mezelf wel deels in wat je schrijft, met betrekking tot niet goed om kunnen met harde opmerkingen en dergelijke. Ik ben er nog steeds geen ster in, maar ik kan nu wel iemand van repliek dienen. En ondanks dat het er dan niet al te flitsend uitkomt, maakt het wel indruk op mensen. Juist omdat ze het niet gewend waren dat ik voor mezelf opkwam. En van daaruit gaat het dan steeds iets makkelijker.
woensdag 29 augustus 2018 om 08:44
Wederom erg sterk geschreven.Biebeltje schreef: ↑28-08-2018 22:52Dat was ik ook altijd: de lieve vrede bewaren en altijd maar correct proberen te zijn. Maar dan lopen mensen over je heen, nemen je niet serieus etc.
Soms mag je best met je vuist op tafel slaan om gehoord te worden (als het voor jou echt belangrijk ik).
En verder heb ik gewoon heel erg veel geleerd de afgelopen jaren. Over mezelf over andere mensen. Dat je jezelf vaak beperkt uit angst voor bijvoorbeeld afwijzing (mijn basisprobleem is hoofdzakelijk angst). Maar in de praktijk blijkt die angst vaak helemaal geen waarheid te worden.
Ik slik nu ook een lage dosis AD om te ondersteunen bij die angst en dat helpt ook. Op komen voor mijn kwaliteiten en duidelijk zijn over hoe ik werk richting collega's heeft ook goed geholpen in het meer zeker en gewaardeerd en gezien voelen.
En ik ben een sport gaan doen die best wat van je vraagt qua 'Je bloot geven' en 'confronteren met jezelf'.
Ik weet niet hoe oud je bent...
Zelf wil ik ook altijd de lieve vrede bewaren en laat mij ook beperken door angst (voor conflicten etc).
Dat begint mij steeds meer tegen te staan en voor mijn gevoel kan het niet langer meer zo.
Ik ben 41 en ik heb mijn hele leven al problemen om voor mezelf op te komen en om duidelijk mijn grenzen aan te geven..
In mijn middelbare schoolperiode ben ik erg veel gepest en was ik vaak pispaal.
Ook op de werkvloer kreeg ik later erg veel problemen in omgang met bepaalde personen.
Nog steeds is dit iets wat mij parten speelt en het lijkt alsof het mij blijft achtervolgen.
Mijn zwakheid lijkt mij in de houtgreep te houden.
woensdag 29 augustus 2018 om 08:46
Zeer herkenbaar, vooral die 1e zin.Kwebbeltje91 schreef: ↑28-08-2018 22:56Ik ben altijd erg onzeker geweest en daardoor ook dus veel het pispaaltje geweest. Zowel werk als privé.
Qua werk begin ik de laatste jaren ook steeds sterker te worden. Ik werk in de ouderenzorg en daar wordt erg veel in bezuinigd. Ik heb echt moeten leren om mijn grenzen aan te geven. Soms is het nog moeilijk, maar ik word er steeds beter in. Dat moet ook wel, anders gaat het weer fout. Heb een aantal jaar geleden overspannen thuis gezeten omdat ik geen nee durfde te zeggen. Het is een harde les geweest maar het heeft wel het voordeel dat ik nu veel meer voor mezelf op kom.
Alleen nu privé nog
Jouw situatie lijkt mij ook niet makkelijk met jouw werk in de ouderenzorg.
Vind het knap van je dat je steeds beter je grenzen kunt aangeven hierin.
Geen nee kunnen zeggen is mij ook al erg vaak opgebroken.
woensdag 29 augustus 2018 om 08:51
Dit vind ik ook erg mooi om te lezen.Fifi123 schreef: ↑28-08-2018 22:57Toch proberen wel tegengas te geven. Al is het in kleine stapjes, je zal zien dat het toch verschil maakt.
Ik herken mezelf wel deels in wat je schrijft, met betrekking tot niet goed om kunnen met harde opmerkingen en dergelijke. Ik ben er nog steeds geen ster in, maar ik kan nu wel iemand van repliek dienen. En ondanks dat het er dan niet al te flitsend uitkomt, maakt het wel indruk op mensen. Juist omdat ze het niet gewend waren dat ik voor mezelf opkwam. En van daaruit gaat het dan steeds iets makkelijker.
Het is erg knap van je dat je steeds beter voor jezelf kunt opkomen.
Zelf moet ik hier nog veel stappen in maken.
Vaak heb ik ook het probleem dat ik te 'verkapt' communiceer, waardoor het niet duidelijk overkomt (wat betreft aangeven van grenzen etc).
Moet veel directer en duidelijker hierin ook gaan worden.
woensdag 29 augustus 2018 om 08:57
Ik praat wel makkelijk. Niet uit mezelf, maar als anderen contact zoeken dan babbel ik vlot terug. Als ik niet op contact zit te wachten (in 'n vliegtuig bijv waar je niet weg kan lopen) dan zorg ik dat ik onbenaderbaar ben (koptelefoon op) Ik ben niet van de lieve vrede en juist heel direct als iets me niet aanstaat.
woensdag 29 augustus 2018 om 10:08
Lee, heb je een begeleider/psycholoog/coach waarmee je dit kan bespreken?
Ik denk dat het je een heel stuk kan helpen (in je algeheel gevoel van welzijn) als je hier wat verbetering in aan zou kunnen brengen.
Ik krijg juist van mensen te horen dat ze mij altijd zo zelfverzekerd vinden etc.
Nou, niks is minder waar. Maar het gaat gelukkig steeds beter en ik word ook steeds zekerder van mezelf. Voor een groot deel ook door hoe ik over dingen ben gaan denken en door meer te relativeren.
Nu ben ik soms bang dat ik "te aanwezig" ben. Maar ook daar heb ik nog geen klachten over gehoord. Dus dat is ook weer zoiets wat in mijn hoofd zit en waar ik dus aan moet wennen...
Ik denk dat het je een heel stuk kan helpen (in je algeheel gevoel van welzijn) als je hier wat verbetering in aan zou kunnen brengen.
Ik krijg juist van mensen te horen dat ze mij altijd zo zelfverzekerd vinden etc.
Nou, niks is minder waar. Maar het gaat gelukkig steeds beter en ik word ook steeds zekerder van mezelf. Voor een groot deel ook door hoe ik over dingen ben gaan denken en door meer te relativeren.
Nu ben ik soms bang dat ik "te aanwezig" ben. Maar ook daar heb ik nog geen klachten over gehoord. Dus dat is ook weer zoiets wat in mijn hoofd zit en waar ik dus aan moet wennen...
