Autisme wie ook? Deel 5

Nikki1973 schreef: ↑

24-11-2020 12:08

dag allen,

het verwerken van de diagnose is moeilijker dan ik dacht.... ik ben nu boeken aan het lezen over ASS bij volwassenen en herken veel.
.....

Ik zou ook graag meer gaan lezen hierover, heb je misschien tips voor boeken?

Ik heb (nog) geen onderzoeken gehad, ben er erg over aan het twijfelen of dat wel zin heeft. Het kost natuurlijk weer een boel geld en wat schiet ik er nou echt mee op. Daarbovenop heb ik altijd veel moeite met testen maken. De "verdenking" dat ik in de ASS hoek zit is er wel, dus wilde eerst gewoon eens wat meer gaan lezen en aan zelfonderzoek doen.

ñuca schreef: ↑

19-12-2020 11:20

Ik zou ook graag meer gaan lezen hierover, heb je misschien tips voor boeken?

Ik heb (nog) geen onderzoeken gehad, ben er erg over aan het twijfelen of dat wel zin heeft. Het kost natuurlijk weer een boel geld en wat schiet ik er nou echt mee op. Daarbovenop heb ik altijd veel moeite met testen maken. De "verdenking" dat ik in de ASS hoek zit is er wel, dus wilde eerst gewoon eens wat meer gaan lezen en aan zelfonderzoek doen.

jazeker. Ik heb een boek van Bianca Toeps gelezen (Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit) en een boek van Annelies Speck, over ASS bij volwassenen.

Nikki1973 schreef: ↑

19-12-2020 12:17

jazeker. Ik heb een boek van Bianca Toeps gelezen (Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit) en een boek van Annelies Speck, over ASS bij volwassenen.

Dank je! Ik ga een kijken

@Moirmel jij ook bedankt!

Ik heb inderdaad al wel begrepen dat het voor mannen en vrouwen heel verschillend kan zijn.

nuca: Zondagskind en Zondagsleven van Judith Visser. Aanraders!

Ik herken veel van autisme in mezelf en heb me daarom laten doorverwijzen naar de GGZ. Ik ben er nu iets langer dan een jaar maar volgens mijn psycholoog heb ik eerder persoonlijkheidsproblematiek dan autisme. Ik heb geen autisme-onderzoek gehad, alleen hetero-amnemnese (gesprek met mijn ouders over mijn ontwikkeling). Ze zag geen meerwaarde in verder onderzoek, omdat ze mij "te goed" vond voor autisme...

Het zou me niet verbazen als het er ooit toch nog eens uitkomt.

Waarom denk jij trouwens dat je autisme zou kunnen hebben? Wat zijn jouw klachten / waar loop jij tegenaan?

Imaginary_Diva schreef: ↑

19-12-2020 18:21

nuca: Zondagskind en Zondagsleven van Judith Visser. Aanraders!

Ik herken veel van autisme in mezelf en heb me daarom laten doorverwijzen naar de GGZ. Ik ben er nu iets langer dan een jaar maar volgens mijn psycholoog heb ik eerder persoonlijkheidsproblematiek dan autisme. Ik heb geen autisme-onderzoek gehad, alleen hetero-amnemnese (gesprek met mijn ouders over mijn ontwikkeling). Ze zag geen meerwaarde in verder onderzoek, omdat ze mij "te goed" vond voor autisme...

Het zou me niet verbazen als het er ooit toch nog eens uitkomt.

Waarom denk jij trouwens dat je autisme zou kunnen hebben? Wat zijn jouw klachten / waar loop jij tegenaan?

Moeilijk te omschrijven maar ik ga het proberen

Ik ben om te beginnen enorm introvert. Altijd al geweest ook, maar het lijkt steeds erger te worden. Ik kan nu niet meer langer dan 1,5 uur met iemand zitten praten, daar krijg ik letterlijk hoofdpijn van en slurpt al mijn energie weg.
Sociaal voel ik me al mijn leven lang alsof ik altijd een paar stappen achterloop op de rest. Als ik eenmaal iets weet te zeggen is het gesprek al verder bijvoorbeeld.
Ik heb ook heel vaak het gevoel dat mensen mij niet begrijpen zoals ik dingen bedoel. Ik krijg dat niet overgebracht.

Verder moeten dingen voor mijn idee altijd "kloppen" Ik doe heel moeilijk over voor anderen onbelangrijke dingen als: "Nee, de moeder van mijn vriend is niet mijn schoonmoeder, want wij zijn niet getrouwd."
Of dat kerst gevierd moet worden zoals in de oude tijden want hoe het nu is, is het niet bedoeld, en het moet precies kloppen met de donkerste tijd van het jaar.
Of dat ik boeken wil lezen in de taal waarin ze oorspronkelijk zijn geschreven.
Of dat ik hier op het forum altijd zie hoe misverstanden ontstaan en ze dan wil gaan uitleggen en oplossen, ook al was ik verder niet actief in zo'n topic.

Ik kan me enorm druk maken over wat anderen wel of niet doen, afhankelijk van hoe ik vind dat het moet. Voel dan heel sterk de behoefte om die mensen daarop aan te spreken maar dat kan ik gelukkig altijd inhouden. Wel zit ik dan met een enorm gefrustreerd gevoel waarvan ik niet goed weet hoe ik dat kwijt moet raken.
Ik kan me ook heel slecht voorstellen dat mensen dingen belangrijk vinden die ik niet belangrijk vind en andersom.

Verder het overgevoelig zijn voor dingen als fel licht, harde geluiden (die voor anderen niet perse te hard zijn) drukke mensenmassa's, onregelmatig dagelijks ritme, cafeïne, alcohol.


ASS is een breed spectrum heb ik begrepen, de 1 heeft weer last van andere dingen dan de ander. En bij vrouwen werkt het niet zo als bij mannen. Dus ik zou niet direct zeggen Ik BEN autistisch, maar ik denk dat bepaalde kenmerken als dat starre denken en sociale onvermogen wel passen.

Hallo allemaal,

Ik heb hier al eens eerder geschreven en ik heb ook een aantal topics geopend. Ik wil niet dit topic kapen, maar misschien herkent iemand hier iets in dit verhaal. Ik loop al langere tijd (paar jaar nu) met op en af (psychische) problemen, soms nauwelijks aanwezig, soms veel erger aanwezig. Sinds kort ga ik naar ee psycholoog en zijn we bezig met een stukje diagnostiek, omdat ik vermoedde dat er meer achter zit, misschien wel autisme. Ik heb nog geen uitslag van het diagnostiek stukje, dus ik kan hier weinig over zeggen.

Ik weet alleen dat hoe meer ik ga nadenken hoe erger mijn klachten worden en ik mezelf dan helemaal gek kan maken. Met momenten gaat het wel, andere momenten gaat het vrij slecht. Mijn hersenen draaien dan zegmaar op 150% en ik heb vaak hoofdpijn (spanningshoofdpijn I guess). Nu is mijn relatie kort geleden uitgegaan (keuze van beide) en dat is ook weer een trigger geweest om te gaan piekeren en terecht te komen in de situatie waar ik nu in zit of hoe ik me nu voel. Omdat ik een vermoeden had van autisme heb ik daar al langere tijd dingen over opgezocht en ben ik op deze symptomen gaan letten. 1 van die symptomen is moeite met oogcontact… Toen ik dat voor de eerste keer opzocht (2 jaar geleden ofzo) heb ik daar een tijdje ook heel erg op gelet en moeite mee gehad. Dit zakte weer weg en daarna had ik er eigenlijk geen last meer van, behalve bij heel sommige mensen die dat nogal intens doen. Nu sinds mijn relatie uit is heb ik weer precies hetzelfde: ik word vreselijk gek van oogcontact, als een obsessie bijna. En ik vind het eng en super intens, vooral van heel dichtbij. Ik heb geen idee hoe ik dit normaal deed. Ik denk dat ik mensen gewoon ‘normaal’ aankeek (wat is normaal…?), maar dat weet ik natuurlijk niet. Ik weet wel dat ik er nu constant op gefocust ben. Al voordat iemand tegen me praat of voordat ik een gesprek begin ben ik al aan het nadenken over dat ik weer oogcontact moet maken…. En dat bij alles en bij iedereen, ook al is het abstracte tekening van een gezicht. Door dat constant piekeren en nadenken sta ik constant ‘aan’, dit kost vreselijk veel energie en daardoor kan ik ook andere prikkels weer minder goed verdragen en voel ik me niet mezelf. Ik heb niet het gevoel dat ik in het moment kan leven, omdat ik constant in mijn hoofd leef voor mijn gevoel. Ook vraag ik me heel erg af wie ik nu eigenlijk ben (maar vandaar ook de psych uiteraard).

Ik weet niet of ik autisme heb, maar ik vind het wel bizarre klachten die naar mijn idee bij autisme zouden kunnen horen. Is er iemand die hier wat in herkent of iets soortgelijks meegemaakt hebben en hoe ga je hiermee om? Of beter nog, hoe kom ik hier weer vanaf…? Normaal werkt afleiding wel om me weer beter te gaan voelen, maargoed we hebben corona…

Alles wat je aandacht geeft groeit. Omdat je er in je hoofd zo mee bezig bent, zo op gefocust bent, gaat het je ook steeds meer opvallen. Maar je gaat je er ook steeds meer naar gedragen omdat je het dan helemaal over analyseert. Zo houd je jezelf wel bezig

Vergelijk het met dat je heel vaak het woord hurken achter elkaar zegt. Op een gegeven moment verliest het woord als het ware haar onschuldige betekenis en gaat het steeds gekker en onlogischer klinken...

Toen ik net mijn diagnose had gekregen leek het ook veel slechter met me te gaan (meer autistisch). Maar ik was er op dat moment gewoon meer mee bezig, dus viel het me ook meer op.

Hoi Biebeltje,

Jaa maar precies dat dus, om gek van te worden hahah. Echt gewoon letterlijk IEDER oogcontact valt me op, ook tussen andere mensen die praten met elkaar. Of bij mn hond zelfs ughh... Jaa zo houd ik inderdaad mezelf wel bezig. Ik heb dit in t verleden (laatse jaren) al vaker gehad dat iets mijn aandracht trok (zoals bv oogcontact nu) en ik dit aan het overanalyseren bleef en daardoor heeel erg in zo'n spiraal kom waarin ik hierop gefocust blijf en waar ik moeilijk uitkom... 1 van de redenen ook waarom ik aan autisme dacht zelf. Wat u beschrijft, dat bij een positieve diagnose je autistischer gaan gedragen is ook wel iets waar ik bang voor ben en wat waarschijnlijk wel gaat gebeuren mocht ik autisme hebben. Maar dat zal bij iedereen wel zijn...

Dat zal wel allemaal gewoon tijd nodig hebben. Andere tips dan afleiding zoeken en het accepteren dat dit nu in mijn hoofd zit zijn er zeker niet he hahah? Is gewoon zo frustrerend ook, meer dan 20 jaar lijk ik hier geen probleem mee te hebben en ik ga het overanalyseren en het wordt een super groot probleem. Althans voor nu dan... Hoe gaat u nu met uw diagnose om dan? Zijn de problemen wel weer minder geworden in de loop van de tijd? En het medicijn is zegmaar gewoon tijd, afleiding en acceptatie zeker (en evt je leven iets anders inrichten)

Student201 schreef: ↑

21-12-2020 23:14

... je autistischer gaan gedragen is ook wel iets waar ik bang voor ben en wat waarschijnlijk wel gaat gebeuren mocht ik autisme hebben...

Je gaat je niet autistischer gedragen, het valt je alleen veel meer op omdat je er zo op gefocust bent.

Ik voel me vooral autistischer als ik overprikkeld/gestresst ben. Dan kan ik minder hebben (net als iedereen eigenlijk ).

Student201 schreef: ↑

21-12-2020 23:14

Dat zal wel allemaal gewoon tijd nodig hebben. Andere tips dan afleiding zoeken en het accepteren dat dit nu in mijn hoofd zit zijn er zeker niet he hahah? Is gewoon zo frustrerend ook, meer dan 20 jaar lijk ik hier geen probleem mee te hebben en ik ga het overanalyseren en het wordt een super groot probleem. Althans voor nu dan... Hoe gaat u nu met uw diagnose om dan? Zijn de problemen wel weer minder geworden in de loop van de tijd? En het medicijn is zegmaar gewoon tijd, afleiding en acceptatie zeker (en evt je leven iets anders inrichten)

Jezelf beter leren kennen. Hoe werk ik. Waar heb ik moeite mee (en waarom). Waar ben ik goed in. Wat geeft me energie. Wat vreet energie.
Als je weet hoe je werkt kun je je leven daar op af proberen te stellen zodat het je uiteindelijk minder energie kost.
Maar ook dat geld eigenlijk wel voor iedereen, autisme of niet.

De diagnose hebben is 1 ding, maar dat lost niet gelijk al je problemen op, was het maar waar. Ik slik antidepressiva, maar ook dat is geen wondermiddel (merk al een hele tijd geen effect meer hiervan).
Het zal altijd schipperen blijven. Ik heb periodes waar het heel goed gaat en periodes waar het helemaal niet goed gaat. En alles er tussen. Ongeacht ga ik naar m'n werk, sporten, zorg voor kind/gezin. Het leven gaat gewoon door. Alleen nu met alle corona maatregelen worstel ik heel erg en doe ik eigenlijk vooral niks... Ik zit in een soort verstopmodus. Maak me maar weer wakker als alles weer 'normaal' is.

Mijn tijdbesteding/afleiding is meestal online shoppen (niet de meest handige fixatie ). Als ik iets in m'n hoofd krijg moet het ook gelijk nu! en heb ik echt geen ruimte meer voor iets anders.
Zit momenteel zo aan m'n tax dat zelfs tv kijken of een boek lezen al te veel moeite kost.

Dus ja, afleiding zoeken, op wat voor manier dan ook, is wat ik ook veel doe (ook al ever dat dan weer allerlei andere stressoren op).

Of de problemen minder worden? Nee, dat denk ik niet. Maar je leert er wel beter mee om gaan naar mijn idee (of je leert ze vermijden ).

Dankuwel voor uw uitgebreide antwoord. En u heeft ook helemaal gelijk, een diagnose is geen wondermiddel en zal enkel duidelijk kunnen scheppen over waarom ik soms klachten ervaar zoals ik ze ervaar. Het doel is uiteindelijk om een manier te vinden om hier beter mee om te gaan, of het nu autisme is of niet...

Vervelend om te horen dat het met u niet zo top gaat nu. Ik denk wel dat veel mensen hier last van hebben momenteel. Laten we hopen dat het leven zo snel mogelijk weer wat normaler wordt....

Biebeltje schreef: ↑

22-12-2020 11:46

Je gaat je niet autistischer gedragen, het valt je alleen veel meer op omdat je er zo op gefocust bent. Ik voel me vooral autistischer als ik overprikkeld/gestresst ben. Dan kan ik minder hebben (net als iedereen eigenlijk ).
~
Of de problemen minder worden? Nee, dat denk ik niet. Maar je leert er wel beter mee om gaan naar mijn idee (of je leert ze vermijden ).

Dit is dus vooral iets waar ik naar op zoek ben en wat me momenteel zoveel stress en spanning oplevert. Bepaalde problemen kun je oplossen, bepaalde problemen kun je beter mee leren omgaan en bepaalde problemen zul je moeten accepteren denk ik. Nu weet ik dus nog niet of bij mij autisme de achterliggende oorzaak is, dus dat is ook wel iets waar ik nogal veel over pieker. Maar ik weet wel zeker dat ik bepaalde problemen heel erg uitvergroot door er zo mee bezig te zijn. Of dat een typisch autisme dingetje is en iets is wat ik kan afleren weet ik niet eigenlijk. Maar ik bedoel bv nu dat oogcontact zorgt ervoor dat mijn hoofd constant op 150% draait terwijl ik hier vroeger nooit mee bezig was. En zo zijn er meer voorbeelden uit het verleden dat ik plotseling super veel last krijg van bepaalde klachten en deze klachten dan vrij ingrijpend zijn, maar eigenlijk altijd weer overgaan na maanden me ellendig te hebben gevoeld. Dus ook nu hoop ik dat deze ellende met constante focus op oogcontact weer weg gaat zakken en ik een gesprek kan voeren zonder hier constant mee bezig te moeten zijn. Dat bedoel ik vooral met: hoe kan ik ervoor zorgen dat deze klachten minder erg worden?

Ik begrijp dat bij autisme ook gewoon bepaalde struggles horen die je niet kunt oplossen, alleen maar beter mee leren omgaan. Maar ik kan me niet voorstellen (althans dat hoop ik niet) dat ik vanaf nu de rest van mijn leven constant alleen maar gefocust ga blijven op oogcontact bij ieder gesprek. Maar ik verwacht dat er niet heel veel andere tips dan tijd en afleiding gegeven kunnen worden

Dank nogmaals voor uw antwoord. En succes de komende tijd nog!

Biebeltje schreef: ↑

21-12-2020 22:54

Alles wat je aandacht geeft groeit. Omdat je er in je hoofd zo mee bezig bent, zo op gefocust bent, gaat het je ook steeds meer opvallen. Maar je gaat je er ook steeds meer naar gedragen omdat je het dan helemaal over analyseert. Zo houd je jezelf wel bezig

Vergelijk het met dat je heel vaak het woord hurken achter elkaar zegt. Op een gegeven moment verliest het woord als het ware haar onschuldige betekenis en gaat het steeds gekker en onlogischer klinken...

Toen ik net mijn diagnose had gekregen leek het ook veel slechter met me te gaan (meer autistisch). Maar ik was er op dat moment gewoon meer mee bezig, dus viel het me ook meer op.

Dit laatste herken ik inderdaad ook. Zit er nu midden in en het lijkt op dit moment ook of mijn klachten erger worden. Heel vreemd.
Wat mij helpt (ook niet altijd) is afleiding zoeken, met name door een stukje te gaan wandelen. Maar het is best lastig

Fijne kerstdagen allemaal. Best lekker dat we dit jaar met z'n 2en zijn. En de kat

Hoi Nikki,

Vervelend om te horen zeg, maar dit lijkt dus inderdaad precies op wat bij mij momenteel ook aan de hand is. Hoe meer iets in je hoofd zit, hoe meer last je ervan gaat ervaren. Kan mezelf af en toe wel voor mijn kop slaan dat ik het mezelf zoveel lastiger maak dan nodig door alles zo te overanalyseren.... Ik heb even wat teruggelezen en zie dat u pas net een diagnose heeft. Ik lees vooral erge gevoeligheid voor prikkels toch? Is dat nu veel erger geworden nog dan (lijkt het in ieder geval) of zijn er meer klachten bijgekomen?

Kijk, ik weet van mezelf gewoon dat ik mezelf heel erg gek kan maken. Ik heb vroeger maanden last gehad van tinnitus en echt heel erg veel last, terwijl ik waarschijnlijk helemaal geen tinnitus had... (wel even gehad, maar al lang weer over na een paar weken denk ik). Ik heb me maanden suuuper ellendig gevoeld omdat ik me opeens bedacht dat ik wel vaker een liedje in mijn hoofd had, er vanaf dat moment constant op ging letten en ik dus vanaf toen CONSTANT een liedje in mijn hoofd had, super onrustig was en spanningshoofdpijn kreeg hiervan. En zo heb ik nu dus dat oogcontact dingetje... (en ditzelfde had ik een paar jaar geleden al eens voor een paar maanden, maar minder erg dan nu). Al voor een gesprek begint ben ik ermee bezig. Als iemand tegen me praat kijk ik hem automatisch aan (dus lijkt me dat ik dat normaal ook doe en ik heb hier ook echt nooit een opmerking oid over gehad), alleen nu schiet ik gelijk in de stress over dat ik oogcontact maak en tjah.... En ik kan me zomaar voorstellen dat als ik ASS blijk te hebben, dat ik van het lijstje ASS symptomen plotseling van meer dingen last ga krijgen. Leuk hoe mijn hersenen werken af en toe...

4 januari krijg ik de uitslag van mijn diagnostiek onderzoek. Dan heb ik een gesprek met de psych en nog iemand die boven haar staat. Dus ik ben erg benieuwd wat hier gaat uitkomen. Ik ben wel een beetje bang voor die self-fulfilling prophecy zoals jullie dat ook beschrijven. Ik zal daarna even laten weten wat eruit gekomen is.

Voor nu allemaal een paar hele fijne feestdagen gewenst! Blijf gezond en geniet van alle kleine dingetjes die deze dagen ons wel nog bieden!

Spannend Student!!! als je een diagnose krijgt, is dat niet het einde van de wereld. Zo voelt het voor mij ook niet hoor, veel dingen zijn nu ook verklaarbaar.

Fijne jaarwisseling!
en een gezond 2021!

Hoi Nikki,

Ik vind het inderdaad vooral wel spannend en ben erg benieuwd wat de psych gaat zeggen. Het belangrijkste om te onthouden is denk ik dat je niet je diagnose bent. Je bent zoals je bent en je diagnose is eventueel iets wat kan helpen om dingen over jezelf te begrijpen en misschien handvaten te krijgen. Maar dat stukje zelf acceptatie is wel lastig soms. Ik ga heeeel snel over dingen nadenken en piekeren en dan raakt mijn hoofd vol en kom ik in zo'n cyclus. Maargoed ff afwachten dus, eerst vanavond nieuwjaar vieren! xD

Jullie ook een fijne jaarwisseling en een gezond, voorspoedig en hopelijk leuker 2021!

Dubbel

Gelukkig nieuwjaar iedereen die dit leest, ook iedereen die dit niet leest.

Hoi allemaal,

Ik zal even een korte update geven omdat ik hier de laatste tijd een aantal keren wat gepost heb. Ik heb gisteren een gesprek gehad met mijn psycholoog en regiebehandelaar en zij vinden het te weinig aanwijzing voor autisme. Ik heb wel bepaalde symptomen, maar op andere vlakken scoor ik dan weer te 'goed' om een diagnose autisme te kunnen stellen. Ik ben ergens wel blij hiermee en ik hoop dat dit me rust gaat geven, maar ergens blijft het toch in mijn hoofd malen: 'jaa maar zou het niet toch een foute diagnose zijn? Zou ik niet toch autisme hebben...'. Ik focus heel erg op hoe ik me voel nu, ben bang dat het erger gaat worden, dat het zo druk blijft in mijn hoofd als dat het de laatste tijd is etc. Ik wil dat het rustig wordt in mijn hoofd en dat ik me goed voel, maar hoe meer ik dat probeer hoe moeizamer dat gaat natuurlijk. Ik ga maar proberen dit los te laten en niet te blijven piekeren of het niet toch autisme is. De psych denkt van niet en door erover na te blijven denken ga ik me echt niet beter voelen.... Ik kan me beter focussen op me beter te gaan voelen en te accepteren dat het nu even zo is ipv alles te willen verklaren dus dat ga ik proberen. Bedankt voor de reacties in ieder geval. We gaan nu inzetten op ACT en CGT, combi hiervan dacht ik.

Fijne dag nog!

@ Student: heeft je psycholoog wel gezegd waar ze dan wel aan denken en waar je mee aan de slag kunt? (Als je dat niet zo op een openbaar forum wilt zetten, is dat ook goed natuurlijk.)

Ik herken wel wat uit je verhaal. Ik ging ook naar de psycholoog omdat ik zelf aan autisme dacht, maar voordat ik het diagnostisch onderzoek zou krijgen, zag ze er al geen meerwaarde meer van in omdat ze mij daar ook 'te goed' voor vond. Ik heb alleen hetero-amnamnese gehad en (blijkbaar) is er niks bijzonders aan mijn ontwikkeling geweest.

Ik heb het hele autismeverhaal van me af proberen te zetten maar als ik dan weer overprikkeld ben of moe of ik lees er iets over op een blog, dan twijfel ik toch weer of ik het niet toch heb. Heel vermoeiend.

Het komt vast vaak over alsof ik het juist zou willen hebben. Maar het enige wat ik zou willen is een verklaring voor mijn klachten (snel vermoeid, overprikkeld, door het minste of geringste last van stress, moeite met sociale contacten). Het wordt nu in de persoonlijkheidshoek gezocht en ik kan me daar ook wel in vinden, maar ik heb nog niet het gevoel dat mijn jaar therapie (CGT) me al veel heeft geholpen. Ja, ik begrijp mezelf iets beter, maar concreet is er nog niet veel veranderd. Accepteren dat ik ben zoals ik ben vind ik nog steeds erg moeilijk. Ik hoopte dat mijn klachten minder zouden worden maar blijkbaar moet ik er mee leren leven...

Student: maakt de diagnose veel uit?
Ik bedoel: behandeling/therapie is gericht op je klachten. De oorzaak van de klachten is meestal niet zo duidelijk. Autisme zegt verder nog steeds niet veel, er moet sowieso individueel bekeken worden waar jij last van hebt en welke therapie bij jou zinvol is.

Dankjewel voor jullie reacties. Sorry dit is een redelijk lang bericht geworden

Een echte verklaring hebben ze niet gegeven: 'Je bent blijkbaar heel gevoelig voor stress en angst'. We gaan meer focussen op hoe ik hiermee moet omgaan en niet waar het per se vanaf komt. Ik heb dus wel wat dingen uit mijn jeugd die mij ook aanwijzing gaven voor mogelijk autisme: ik was heel erg verlegen vroeger. Had op de basisschool wel veel vriendjes en dat ging super goed, als ik me maar op mijn gemak voelde. En dat deed ik daar dus. Maar in onbekende situaties was ik heel verlegen (broertje ook trouwens, maar ik nog erger volgens mij). In het begin op crèche durfde ik bijvoorbeeld niet te gaan spelen met klasgenootjes maar bleef ik bij de juffrouw staan. Daarnaast wilde ik vroeger toen ik heel klein was blijkbaar altijd precies weten wie wanneer thuis was en of ik dan alleen zou zijn (= structuurprobleem??).

Sociale contacten gaan me nu soms makkelijk af, soms lastig. Hoe meer ik ga nadenken hoe lastiger het gaat en ik heb het idee dat ik wel veel meer nadenk dan de meeste mensen. Het structuurdingetje heb ik nu heb ik nu eigenlijk helemaal geen last meer van. Ik kan wel een complete opsomming geven van waar ik de laatste jaren mee gestruggled heb, maar daar heeft niemand zin in denk ik hahah. Maar ik herken wel veel in jouw klachten ook Imagninary Diva. Heb je deze klachten altijd al of nu erger? Vervelend om te horen dat het nog niet zo goed gaat trouwens.

Ik denk namelijk ook dat hoe meer je erbij stilstaat, hoe erger je klachten zijn. Op dit moment zijn mijn klachten vrij erg. Ik ben vrij somber, heel vaak vol en druk in mijn hoofd, hoofdpijn. Dan gaat alles nog moeizamer en ga ik automatisch nog meer nadenken over of het geen autisme is... Ook twijfel ik heel erg over wie ik nu ben. Ik was de laatste jaren naar mijn idee heel erg gegroeid, veel spontaner geworden, veel opener en voelde me ook met momenten echt heel goed. Maar is dit wel echt wie ik ben of steeg ik boven mezelf uit? En is dit hoe ik me nu voel hoe ik echt ben? Ik verwacht het niet (misschien ergens ertussen in) maar er is nu gewoon zo weinig afleiding en leuke dingen dat ik snel somber en angstig word en ik naar mijn idee ook echt moet opletten dat het piekeren niet erger wordt en doorslaat naar een depressie... Oftewel proberen te investeren in positieve energie, afleiding, gedachtes opschrijven en snel beginnen met therapie dat is waar ik nu op focus. Ik zou je anders wel een PB willen sturen ID als je dat fijn vind want volgens mij hebben we best wel veel overeenkomsten qua klachten?

@Solomio, een diagnose maakt in feite weinig uit, maar in mijn hoofd maakt het een wereld van verschil. Mijn gedachtes zijn niet reëel en dat besef ik ook, maar ze zijn er wel en ik probeer ze te negeren, maar dat gaat vaak moeizaam (hoe drukker ik ben in mijn hoofd, hoe meer ik nadenk). Mijn gedachtes zijn bv: als ik ass heb zal ik me altijd blijven voelen zoals ik me nu voel. Dan steeg ik de laatste jaren heel erg boven mezelf uit en moet ik daar nu de gevolgen van onderzien. Hoe ik me nu voel is hoe ik ben en altijd zal zijn en me altijd zal voelen.... Heb ik geen ass dan kan ik mogelijk leren omgaan met mijn klachten en me weer degene gaan voelen zoals ik me voelde... Tjah niet helemaal reëel, maar dat doet mijn hoofd. En nogmaals, geen afleiding en leuke dingen, relatie die net uit is, afstuderen wat niet geweldig lukt, dit weer (regen en koud), thuiszitten. Het helpt allemaal totaal niet mee zegmaar.

Ik hoop dat therapie gaat helpen en sowieso versoepelen van de maatregelen, klaar zijn met afstuderen en als het zonnetje weer meer gaat schijnen gaat ook heel erg helpen. Iemand ervaring met nog andere therapieën die zouden kunnen helpen??

Ik krijg nu hulp bij stress bij autisme. Daar is zelfs een speciaal handboek voor wat mijn therapeute gebruikt. Ik hoop er wat aan te hebben.

Is er een verschil tussen stress bij autisme en normale stress bij niet autisme dan?

Student201 schreef: ↑

06-01-2021 15:25

Is er een verschil tussen stress bij autisme en normale stress bij niet autisme dan?

Blijkbaar wel. Wist ik ook niet. Ik zal de volgende keer als ik therapie heb kijken van wie het boek is.