Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 5
dinsdag 19 mei 2020 om 21:29
Deel 4:
psyche/autisme-wie-ook-deel-4/list_messages/417545
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
Kind met autisme,
Ouder met autisme,
deel je ervaring.
psyche/autisme-wie-ook-deel-4/list_messages/417545
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
Kind met autisme,
Ouder met autisme,
deel je ervaring.
zondag 28 augustus 2022 om 08:16
Is alleen te lezen als je een (gratis) account aanmaakt.Solomio schreef: ↑28-08-2022 07:33Interview met mijn held, Sander Begeer:
https://www.parool.nl/wereld/psycholoog ... ~b8c478bf/
zondag 28 augustus 2022 om 09:24
Zijn er hier eigenlijk ook mede-autisten met een eetstoornis (of eetproblemen?).
Ik ben aangemeld bij een instelling voor eetstoornissen maar de intake duurt nog honderd jaar, laat staan behandeling als er al iets is wat ze kunnen bieden.
Mijn huisarts en thuisbegeleiding denken dat ASS een grote rol speelt en vragen zich af hoeveel zin de aanmelding heeft, maar ik loop hier nou al 4,5j mee te etteren en het lukt me gewoon niet een fatsoenlijk eetpatroon te krijgen.
Ik ben aangemeld bij een instelling voor eetstoornissen maar de intake duurt nog honderd jaar, laat staan behandeling als er al iets is wat ze kunnen bieden.
Mijn huisarts en thuisbegeleiding denken dat ASS een grote rol speelt en vragen zich af hoeveel zin de aanmelding heeft, maar ik loop hier nou al 4,5j mee te etteren en het lukt me gewoon niet een fatsoenlijk eetpatroon te krijgen.
zondag 28 augustus 2022 om 11:21
Volgens mij is dat best een 'bekende' combinatie en is behandeling soms lastig, omdat de eetstoornissenteams te weinig weten van autisme en de autismeteams te weinig weten van eetstoornissen.
Ik hoop dat je niet al te lang hoeft te wachten.
Ik hoop dat je niet al te lang hoeft te wachten.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 10 september 2022 om 09:00
dinsdag 18 oktober 2022 om 14:00
Mijn eerste bijdrage aan dit topic, ik zal me even voorstellen. Ik ben een vrouw van begin veertig, ik woon alleen en werk in het onderwijs. Ik heb drie jaar geleden de diagnose gekregen en in eerste instantie wat psychoeducatie gehad. Dat vond ik niet veel toevoegen aan de literatuur die ik zelf al had gevonden, het ging weinig over waar ik nu precies tegenaan loop en behoefte aan heb. Vanochtend een intake gehad bij een coach, omdat ik de laatste maanden weer onderuit aan het gaan ben. Ik hoop hier wat herkenning te vinden.
Ik wissel steeds periodes van 'open' en 'aan' staan af met periodes van mezelf terugtrekken. Als ik open sta, dan heb ik meer plezier, maar ook wrijving met andere mensen, waardoor ik langzaam overloop. Op een gegeven moment sla ik dicht en verander ik van een zelfverzekerde en ondernemende vrouw in een somber en passief mens. Zijn er mensen die dat herkennen? Hoe reguleren jullie de prikkels die je krijgt van sociale interacties en de emoties die daarbij komen kijken?
Ik wissel steeds periodes van 'open' en 'aan' staan af met periodes van mezelf terugtrekken. Als ik open sta, dan heb ik meer plezier, maar ook wrijving met andere mensen, waardoor ik langzaam overloop. Op een gegeven moment sla ik dicht en verander ik van een zelfverzekerde en ondernemende vrouw in een somber en passief mens. Zijn er mensen die dat herkennen? Hoe reguleren jullie de prikkels die je krijgt van sociale interacties en de emoties die daarbij komen kijken?
woensdag 14 december 2022 om 15:06
Herkenbaar hoor. Blijft lastig en een aandachtspunt ondanks alle coaching die ik heb gehad. Veel rust inplannen is mijn enige remedie. En als er iets onverwachts is, accepteren dat het niet gaat af en toe.MeiKoningin schreef: ↑18-10-2022 14:00Ik wissel steeds periodes van 'open' en 'aan' staan af met periodes van mezelf terugtrekken. Als ik open sta, dan heb ik meer plezier, maar ook wrijving met andere mensen, waardoor ik langzaam overloop. Op een gegeven moment sla ik dicht en verander ik van een zelfverzekerde en ondernemende vrouw in een somber en passief mens. Zijn er mensen die dat herkennen? Hoe reguleren jullie de prikkels die je krijgt van sociale interacties en de emoties die daarbij komen kijken?
Goed plannen is sowieso een must, niet een hele week vol met sociale activiteiten maar doseren. Anders werkt het voor mij niet.
Als ik overprikkeld ben voel ik me vaak verdrietig. Heel gek.
Succes!,
woensdag 14 december 2022 om 15:28
Dit heb ik ook.Amarilis schreef: ↑14-12-2022 15:06Herkenbaar hoor. Blijft lastig en een aandachtspunt ondanks alle coaching die ik heb gehad. Veel rust inplannen is mijn enige remedie. En als er iets onverwachts is, accepteren dat het niet gaat af en toe.
Goed plannen is sowieso een must, niet een hele week vol met sociale activiteiten maar doseren. Anders werkt het voor mij niet.
Als ik overprikkeld ben voel ik me vaak verdrietig. Heel gek.
Succes!,
woensdag 14 december 2022 om 16:34
Heel herkenbaar. Ik had de afgelopen tijd teveel gepland en extra gewerkt, daardoor ben ik vastgelopen. Heb een tijdje thuis gezeten en ik ben nu weer halve dagen aan het werk, wat ik vanaf morgen weer op ga bouwen.Amarilis schreef: ↑14-12-2022 15:06Herkenbaar hoor. Blijft lastig en een aandachtspunt ondanks alle coaching die ik heb gehad. Veel rust inplannen is mijn enige remedie. En als er iets onverwachts is, accepteren dat het niet gaat af en toe.
Goed plannen is sowieso een must, niet een hele week vol met sociale activiteiten maar doseren. Anders werkt het voor mij niet.
Als ik overprikkeld ben voel ik me vaak verdrietig. Heel gek.
Succes!,
Ik ga in het nieuwe jaar verhuizen wat ook weer spanning meebrengt (nieuwe omgeving, ook qua werk. Ik heb dan nogal de neiging om te gaan vluchten in werk, afsprekn met vriendinnen etc. Waardoor ik mezelf dus voorbijloop. Dus een mooi voornemen om goed te blijven plannen.
dinsdag 17 januari 2023 om 11:42
Ik twijfel of ik onderzoek wil laten doen of ik autisme heb. Kan iemand me vertellen hoe zo'n onderzoek gaat gebeuren en of het "helpt" om de diagnose wel of niet te krijgen? Ik ben er niet van overtuigd dat ik autisme heb en ben ergens bang dat ik juist de diagnose krijg terwijl die niet terecht is. Kan dat gebeuren?
(aub niet quoten, ik haal dit later misschien weer weg ivm herkenbaarheid/kwetsbaarheid)
(aub niet quoten, ik haal dit later misschien weer weg ivm herkenbaarheid/kwetsbaarheid)
dinsdag 17 januari 2023 om 12:37
De meningen hierover zijn verdeeld heb ik t idee. Over het algemeen zegt autisme weinig over de oorzaak van je problemen. Autisme is een verzamelnaam voor bepaalde klachten. Beter leren omgaan met die klachten is wat je uiteindelijk wil. Een diagnose is daar volgens mij niet per se voor nodig. Wel heb ik t idee dat voor veel mensen een diagnose helpt bij acceptatie van klachten.
Ik heb zelf geen ass diagnose. Wel ooit gediagnostiseerd geworden, maar ass kwam er niet uit. Maar overtuigd ben ik niet hahah.
Een foutieve diagnose kan best zou ik zeggen. Beide kanten op. Heel zwart wit: voldoe je aan genoeg punten, dan krijg je de diagnose. Uiteraard gaat daar een uitgebreid onderzoek aan vooraf. Maar ik denk dat t zeker wel kan dat je een foute diagnose krijgt. Zou je dat heel erg vinden dan? Ik zou de evt diagnose vooral voor mezelf houden.
Waarom wil je een diagnose? Dat is misschien een belangrijkere vraag.
Zwetser
dinsdag 17 januari 2023 om 15:16
Hier sluit ik me bij aan.Student201 schreef: ↑17-01-2023 12:37De meningen hierover zijn verdeeld heb ik t idee. Over het algemeen zegt autisme weinig over de oorzaak van je problemen. Autisme is een verzamelnaam voor bepaalde klachten. Beter leren omgaan met die klachten is wat je uiteindelijk wil. Een diagnose is daar volgens mij niet per se voor nodig. Wel heb ik t idee dat voor veel mensen een diagnose helpt bij acceptatie van klachten.
Ik heb zelf geen ass diagnose. Wel ooit gediagnostiseerd geworden, maar ass kwam er niet uit. Maar overtuigd ben ik niet hahah.
Een foutieve diagnose kan best zou ik zeggen. Beide kanten op. Heel zwart wit: voldoe je aan genoeg punten, dan krijg je de diagnose. Uiteraard gaat daar een uitgebreid onderzoek aan vooraf. Maar ik denk dat t zeker wel kan dat je een foute diagnose krijgt. Zou je dat heel erg vinden dan? Ik zou de evt diagnose vooral voor mezelf houden.
Waarom wil je een diagnose? Dat is misschien een belangrijkere vraag.
Ik heb wel een ass-diagnose, waardoor ik nu bij de ggz in het chronische traject zit. Zonder diagnose moest ik steeds na 10 gesprekken weer stoppen.
Dat is in mijn geval echt het enige voordeel van de diagnose: dat ik de hulp kon krijgen die ik nodig heb.
Het hele idee van 'foute diagnoses' is wat mij betreft al een misvatting: de dsm zegt iets over welk soort gedrag je vertiont, niet waar dat door veroorzaakt wordt.
Heel versimpeld: de dsm-'diagnose' zegt: je gedraagt je autistisch, dus je krijgt de 'diagnose' autisme.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 17 januari 2023 om 18:30
@butterfly,
Bij mij ging het traject zo; drie lange gesprekken van meerdere uren waarin ze hele vragenlijsten langsliepen. Allerlei kenmerken werden langsgelopen, voorbeelden besproken, hoe je reageert op dingen, waar loop je tegenaan, dat soort dingen. Ook meerdere vragenlijsten ingevuld.
Een gesprek met familie, over hoe je vroeger als kind was. Ik kon zelf aangeven welke familie ik daarbij wilde hebben. Is wel handig om iemand dus mee te nemen die jou als kind heeft meegemaakt. Ik heb voor mn moeder en mn oudere zus gekozen. Mijn vader was veel aan t werk en is zelf een prototype asperger, dus hij ziet mij als 'normaal'
Ik heb heel veel aan de diagnose. Het werkt voor mij als een soort bevestiging.
Alsof ik voor de diagnose niet mocht toegeven aan moeheid, aan mn gezeik, aan alle prikkels en nu kan ik het zelf beter accepteren op de een of andere manier.
Als ik moe ben na een teamuitje (gisteravond) en nu net bij de tandarts vandaan kom, kan ik beter plaatsen waarom ik een jankbui heb en zometeen op de bank in slaap stort.
Voor de diagnose zou ik dat enorm zwak van mezelf hebben gevonden. Want iedereen kan toch wel een teamuitje aan en de volgende dag een afspraak bij de tandarts? Dus waarom ik niet..
Bij mij ging het traject zo; drie lange gesprekken van meerdere uren waarin ze hele vragenlijsten langsliepen. Allerlei kenmerken werden langsgelopen, voorbeelden besproken, hoe je reageert op dingen, waar loop je tegenaan, dat soort dingen. Ook meerdere vragenlijsten ingevuld.
Een gesprek met familie, over hoe je vroeger als kind was. Ik kon zelf aangeven welke familie ik daarbij wilde hebben. Is wel handig om iemand dus mee te nemen die jou als kind heeft meegemaakt. Ik heb voor mn moeder en mn oudere zus gekozen. Mijn vader was veel aan t werk en is zelf een prototype asperger, dus hij ziet mij als 'normaal'
Ik heb heel veel aan de diagnose. Het werkt voor mij als een soort bevestiging.
Alsof ik voor de diagnose niet mocht toegeven aan moeheid, aan mn gezeik, aan alle prikkels en nu kan ik het zelf beter accepteren op de een of andere manier.
Als ik moe ben na een teamuitje (gisteravond) en nu net bij de tandarts vandaan kom, kan ik beter plaatsen waarom ik een jankbui heb en zometeen op de bank in slaap stort.
Voor de diagnose zou ik dat enorm zwak van mezelf hebben gevonden. Want iedereen kan toch wel een teamuitje aan en de volgende dag een afspraak bij de tandarts? Dus waarom ik niet..
Who in the world do I think that I am... I suppose that depends on who I believe
dinsdag 24 januari 2023 om 13:39
@Student201
Ik wil geen diagnose, maar ik krijg van meerdere psychologen te horen dat ze willen weten of ik ass heb, de behandeling zou dan anders ingericht worden. Waar bij uitsluiting van ass gewerkt zou worden aan het ontstaan van de klachten, zou bij een diagnose juist gekeken worden hoe ik moet omgaan met de klachten. Zo heb ik het althans begrepen. Dit zou te maken hebben met de manier van functioneren die bij ass anders is dan bij "gewone" (wat zijn gewone?) mensen.
Waar ik tegenop loop is dat ik denk dat de oorzaak van mijn klachten dusdanig diep zit dat ze dit niet gaan zien en dus de diagnose ass erop zetten terwijl dit niet de oorzaak van mijn klachten is. Wellicht zie ik het fout en wellicht heb ik ass, maar ik zie dan niet wat dit me gaat helpen.
@Solomio
Dan heb ik de uitleg van mijn psycholoog fout begrepen, want zoals ik het begrepen heb wordt er gekeken naar hoe je hersenen funtioneren. Komen de klachten / het gedrag dat je toont voort uit aangeleerd gedrag of andere externe oorzaken of komt het doordat je niet anders kan. Daar zou een wezenlijk verschil inzitten bij het aanbieden van therapie.
@Spininhoek
Als ik het goed begrijp heb je dan wel je diagnose geaccepteerd, anders lijkt het me niet mogelijk om de daarbij horende (voor zover bepaalt gedrag specifiek voor ass is) te accepteren.
Hoe heb jij de diagnose leren accepteren? Ik zit wat dat aangaat nog in het proces van accepteren dat ik heel misschien een diagnose kan krijgen, laat staan dat ik zou kunnen accepteren dat ik ass heb. Geen idee waar hem dat precies in zit, maar ik vind het extreem lastig. (Dat vind ik wel van veel dingen )
Ik wil geen diagnose, maar ik krijg van meerdere psychologen te horen dat ze willen weten of ik ass heb, de behandeling zou dan anders ingericht worden. Waar bij uitsluiting van ass gewerkt zou worden aan het ontstaan van de klachten, zou bij een diagnose juist gekeken worden hoe ik moet omgaan met de klachten. Zo heb ik het althans begrepen. Dit zou te maken hebben met de manier van functioneren die bij ass anders is dan bij "gewone" (wat zijn gewone?) mensen.
Waar ik tegenop loop is dat ik denk dat de oorzaak van mijn klachten dusdanig diep zit dat ze dit niet gaan zien en dus de diagnose ass erop zetten terwijl dit niet de oorzaak van mijn klachten is. Wellicht zie ik het fout en wellicht heb ik ass, maar ik zie dan niet wat dit me gaat helpen.
@Solomio
Dan heb ik de uitleg van mijn psycholoog fout begrepen, want zoals ik het begrepen heb wordt er gekeken naar hoe je hersenen funtioneren. Komen de klachten / het gedrag dat je toont voort uit aangeleerd gedrag of andere externe oorzaken of komt het doordat je niet anders kan. Daar zou een wezenlijk verschil inzitten bij het aanbieden van therapie.
@Spininhoek
Als ik het goed begrijp heb je dan wel je diagnose geaccepteerd, anders lijkt het me niet mogelijk om de daarbij horende (voor zover bepaalt gedrag specifiek voor ass is) te accepteren.
Hoe heb jij de diagnose leren accepteren? Ik zit wat dat aangaat nog in het proces van accepteren dat ik heel misschien een diagnose kan krijgen, laat staan dat ik zou kunnen accepteren dat ik ass heb. Geen idee waar hem dat precies in zit, maar ik vind het extreem lastig. (Dat vind ik wel van veel dingen )
dinsdag 24 januari 2023 om 13:55
Ok, ik stelde de vraag fout: waarom wil je geen diagnose? Het maakt je als mens niet opeens een ander persoon. Misschien is t confronterend, dat kan ik begrijpen. Maar dat zakt wel weer weg lijkt me.
Het belangrijkste is leren omgaan met je klachten. Ik geloof dan ook niet dat er een heel andere aanpak is voor wel of niet ass. Ik geloof ook niet dat ass enkel genetisch bepaald is. Bij sommige mensen vast wel en de aanleg vast wel, maar ook opvoeding en omgeving hebben mogelijk een impact denk ik.
Ik weet niet wat je klachten exact zijn. Maar volgens mij heeft ass daar niet per se iets mee te maken. Als de klachten pas recent zijn ontstaan, dan is t mss de moeite waard te onderzoeken waarom die ontstaan zijn. Heb je bepaalde klachten al je hele leven, dan hoort dit wss bij je en is t meer de moeite waard om hier beter mee te leren omgaan. Een diagnose draagt dus in dit geval weinig bij.
Ik heb zelf ook (behoorlijke) psychische klachten, maar geen ass diagnose. Ik had liever wel een ass diagnose gehad en meer duidelijkheid, dan wat ik nu heb: "werkelijk geen idee hebben waarom ik last heb waarvan ik last heb". Wat dat betreft brengt een diagnose (of zelfinzicht) wel mogeliji meer rust. Als je je in die diagnose kunt vinden tenminste.
Het belangrijkste is leren omgaan met je klachten. Ik geloof dan ook niet dat er een heel andere aanpak is voor wel of niet ass. Ik geloof ook niet dat ass enkel genetisch bepaald is. Bij sommige mensen vast wel en de aanleg vast wel, maar ook opvoeding en omgeving hebben mogelijk een impact denk ik.
Ik weet niet wat je klachten exact zijn. Maar volgens mij heeft ass daar niet per se iets mee te maken. Als de klachten pas recent zijn ontstaan, dan is t mss de moeite waard te onderzoeken waarom die ontstaan zijn. Heb je bepaalde klachten al je hele leven, dan hoort dit wss bij je en is t meer de moeite waard om hier beter mee te leren omgaan. Een diagnose draagt dus in dit geval weinig bij.
Ik heb zelf ook (behoorlijke) psychische klachten, maar geen ass diagnose. Ik had liever wel een ass diagnose gehad en meer duidelijkheid, dan wat ik nu heb: "werkelijk geen idee hebben waarom ik last heb waarvan ik last heb". Wat dat betreft brengt een diagnose (of zelfinzicht) wel mogeliji meer rust. Als je je in die diagnose kunt vinden tenminste.
Zwetser
dinsdag 24 januari 2023 om 15:53
Ik ga met jullie mee lezen, erg interessant.
Zelf heb ik geen autisme, maar bij mijn man is ooit door een therapeut het vermoeden van een stoornis op het autistisch spectrum uitgesproken.
Hij is daar nooit verder mee gegaan en het boeit hem ook niet enorm.
Nu weet ik wel dat autisme bij mannen en vrouwen zich heel anders kan uiten.
Mijn man is hoogbegaafd en heeft weinig empathisch vermogen. Eigen emoties laat hij niet snel toe of heeft hij gewoon niet sterk. Hij is érg bevlogen met gadgets, techniek en zijn hoofd staat -naar eigen zeggen- nooit stil. Daarnaast is hij nogal een workaholic. Zijn hersenpan is net een spons; alles wat hem interesseert slaat hij op en hij heeft geen moeite om het in de praktijk te brengen. Als hij eenmaal iets bedacht heeft (hij heeft weer een nieuw projectje thuis) dan is hij daar alleen maar mee bezig. Het is ook nogal een eigenwijs en koppig type. Spullen weggooien kan hij niet goed en hij raakt gestresst als ik spullen van hem opruim.
Hij is wel weer heel zorgzaam en kan moeilijk 'nee' zeggen. Maar omdat hij zich emotioneel niet zo goed weet uit te drukken koopt hij liever een kado.
Als ik zelf steun of een knuffel nodig heb moet ik dat aan hem uitleggen; hij handelt vooral rationeel.
Ik ben ontzettend gek op hem, en inmiddels weet ik er redelijk mee te dealen, maar soms zou ik toch graag willen kunnen zeggen: "hij is autistisch, vandaar".
Terwijl er in de situatie zelf niet echt iets veranderd. Ik denk ook wel dat hij zichzelf accepteert zoals hij is omdat hij niet snel toegeeft dat zijn manier of gedrag niet altijd werkt. De omgeving is ook zo gewend aan zijn soms extreme gedrag dat het vaak afgedaan wordt met: "ach hij is nu eenmaal zo".
Maar zij hoeven niet met hem te leven. Ik ook niet als ik dacht echt niet wil (ik word niet gedwongen), maar als je van iemand houd is het niet altijd makkelijk.
Zelf heb ik geen autisme, maar bij mijn man is ooit door een therapeut het vermoeden van een stoornis op het autistisch spectrum uitgesproken.
Hij is daar nooit verder mee gegaan en het boeit hem ook niet enorm.
Nu weet ik wel dat autisme bij mannen en vrouwen zich heel anders kan uiten.
Mijn man is hoogbegaafd en heeft weinig empathisch vermogen. Eigen emoties laat hij niet snel toe of heeft hij gewoon niet sterk. Hij is érg bevlogen met gadgets, techniek en zijn hoofd staat -naar eigen zeggen- nooit stil. Daarnaast is hij nogal een workaholic. Zijn hersenpan is net een spons; alles wat hem interesseert slaat hij op en hij heeft geen moeite om het in de praktijk te brengen. Als hij eenmaal iets bedacht heeft (hij heeft weer een nieuw projectje thuis) dan is hij daar alleen maar mee bezig. Het is ook nogal een eigenwijs en koppig type. Spullen weggooien kan hij niet goed en hij raakt gestresst als ik spullen van hem opruim.
Hij is wel weer heel zorgzaam en kan moeilijk 'nee' zeggen. Maar omdat hij zich emotioneel niet zo goed weet uit te drukken koopt hij liever een kado.
Als ik zelf steun of een knuffel nodig heb moet ik dat aan hem uitleggen; hij handelt vooral rationeel.
Ik ben ontzettend gek op hem, en inmiddels weet ik er redelijk mee te dealen, maar soms zou ik toch graag willen kunnen zeggen: "hij is autistisch, vandaar".
Terwijl er in de situatie zelf niet echt iets veranderd. Ik denk ook wel dat hij zichzelf accepteert zoals hij is omdat hij niet snel toegeeft dat zijn manier of gedrag niet altijd werkt. De omgeving is ook zo gewend aan zijn soms extreme gedrag dat het vaak afgedaan wordt met: "ach hij is nu eenmaal zo".
Maar zij hoeven niet met hem te leven. Ik ook niet als ik dacht echt niet wil (ik word niet gedwongen), maar als je van iemand houd is het niet altijd makkelijk.
dinsdag 24 januari 2023 om 17:39
@choco-fan, ik zit in soortgelijke situatie. Partner wil er ook niks mee 'want ìk heb er geen last van'. Dat laatste valt te betwijfelen want de communicatie problemen hebben ons in het verleden behoorlijk opgebroken. Pas toen bij mij het kwartje viel dat hij net als sib (gediagnosticeerd) wel eens op het spectrum kon vallen, was dat echt een eye-opener en maakt dat ik er in onze communicatie rekening mee kan houden. Is nog steeds soms ruk, maar wel beter dan het was. Verder is partner hoog functionerend, maar staat overal (op werk, in familie, bij vrienden) echt wel bekend als 'excentriek'. Schoonpa trouwens ook...
dinsdag 24 januari 2023 om 19:38
Aan de hand van je gedrag proberen ze een inschatting te maken van hoe je hersenen werken, maar uiteindelijk kijken ze niet in je hersenen.Butterfly_fly schreef: ↑24-01-2023 13:39
@Solomio
Dan heb ik de uitleg van mijn psycholoog fout begrepen, want zoals ik het begrepen heb wordt er gekeken naar hoe je hersenen funtioneren. Komen de klachten / het gedrag dat je toont voort uit aangeleerd gedrag of andere externe oorzaken of komt het doordat je niet anders kan. Daar zou een wezenlijk verschil inzitten bij het aanbieden van therapie.
Dus ben jij overgevoelig voor geluid omdat je moeder ooit een ballon naast je oor liet knallen, of omdat je autistische brein prikkels anders verwerkt kunnen ze helemaal niet onderzoeken.
Jammer, en slecht, dat psychologen dat wel zo uitleggen, terwijl in principe elke psycholoog zou moeten weten hoe subjectief dat hele dsm-traject is.
Daarbij is het ook onterecht om bij bijv de diagnose ASS te veronderstellen dat iemand niet anders kan, daarmee loop je het risico dat je iemand met ASS 'afschrijft', terwijl er vaak best ontwikkeling mogelijk is.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in