Psyche
alle pijlers
Bang voor kinderwens?
zaterdag 2 juni 2018 om 16:24
Oke, dit wordt waarschijnlijk supervaag, want ik weet niet echt hoe dit te verwoorden en het gaat om complexe gevoelens.
Afgelopen jaren wist ik heel heel zeker dat ik geen kinderen wilde. Vooral op rationale gronden overigens. Kost veel geld, kost je vrijheid, zorgen, stress, 24/7 aan moeten staan. Ik ben niet de meest stabiele persoon, gehecht aan mijn rust, ik wil geen kind achterlaten op deze achteruitgaande wereld, ik vind het idee om te moeten bevallen pure horror, etc etc.
Nou, allemaal prima prima. Ik dacht, ik heb mijn keuze gemaakt en door met mijn leven.
Tot ik 30 werd, een paar maanden geleden. Een aantal vriendinnen van vroeger heeft kinderen gekregen. Daar was ik een beetje van in de war. Ik dacht jeetje, zij gaan er blijkbaar wel (nu al) voor. Ik dacht nog vaak terug aan onze schooltijd, moet er soms nog aan wennen dat we geen tiener meer zijn, en nu zetten zij die stap. Maar goed, zijn andere types, zelf weten, en weer door.
Daarna kwam er een nieuw ding, ik kreeg moeite met babynieuws. Je kan geen NU.nl kijken of er is dagelijks wel iemand zwanger of bevallen. De laatste tijd confronteert het me blijkbaar telkens met hoe normaal het voor de rest van de wereld is, en dat ik niet bij die groep ga horen. En ik ging twijfelen aan hoe raar ik zelf ben dat ik het niet zie zitten.
Daar komt bij dat ik sommige onderdelen van kinderen en moeder worden best wil meemaken. Tutten met kleertjes, geboortekaartjes uitzoeken, boekjes voorlezen, voor het eerst naar de Efteling, etc. En natuurlijk dat diepe gevoel van moederliefde, het gevoel dat alles ineens klopt. Ik heb toch het idee dat ik dan een 'level' in het leven oversla. Maar goed, je kunt niet half een kind krijgen.
Dit wil niet zeggen dat ik nu toch kinderen wil. Ik wil het nog steeds niet, die rationele gronden wegen nog steeds heel zwaar voor me. Het gaat me er meer om dat ik bang ben voor die irrationele rammelende eierstokken. Ik wil en kan (om wat ik eerder al zei, ik ben geen geschikt persoon voor het ouderschap) daar niet aan toegeven. Maar wat er dan dus misschien gaat gebeuren is dat ik moet gaan vechten tegen dat (blijkbaar) oergevoel, met veel verdriet tot gevolg en misschien wel de rest van mijn leven ongelukkig zijn? Vanaf pakweg mijn 60ste een groot gemis gaan ervaren omdat ik geen generatie onder me heb?
In een vergelijkbaar topic van een tijd geleden schreef iemand dat je toch tegen je instinct ingaat, en dat dat voor onrust kan zorgen. Ik denk dat dat inderdaad aan de hand is bij mij. Het afsluiten van een levenspad gaat gepaard met meer verwarring en verdriet dan ik van tevoren had verwacht (en dit is nog maar het begin, wie weet hoe dit zich gaat ontwikkelen komend decennium).
Nou ja, wat wil ik. Van me afschrijven, herkenning? Meer mensen die rond hun 30ste ineens in de war raakten maar nu helemaal happy zijn?
(Oh en ik hoop niet op reacties als 'had ik ook, nu heb ik 3 kinderen rondlopen hier', want ik hoop gewoon echt dat ik gelukkig kinderloos blijf).
Afgelopen jaren wist ik heel heel zeker dat ik geen kinderen wilde. Vooral op rationale gronden overigens. Kost veel geld, kost je vrijheid, zorgen, stress, 24/7 aan moeten staan. Ik ben niet de meest stabiele persoon, gehecht aan mijn rust, ik wil geen kind achterlaten op deze achteruitgaande wereld, ik vind het idee om te moeten bevallen pure horror, etc etc.
Nou, allemaal prima prima. Ik dacht, ik heb mijn keuze gemaakt en door met mijn leven.
Tot ik 30 werd, een paar maanden geleden. Een aantal vriendinnen van vroeger heeft kinderen gekregen. Daar was ik een beetje van in de war. Ik dacht jeetje, zij gaan er blijkbaar wel (nu al) voor. Ik dacht nog vaak terug aan onze schooltijd, moet er soms nog aan wennen dat we geen tiener meer zijn, en nu zetten zij die stap. Maar goed, zijn andere types, zelf weten, en weer door.
Daarna kwam er een nieuw ding, ik kreeg moeite met babynieuws. Je kan geen NU.nl kijken of er is dagelijks wel iemand zwanger of bevallen. De laatste tijd confronteert het me blijkbaar telkens met hoe normaal het voor de rest van de wereld is, en dat ik niet bij die groep ga horen. En ik ging twijfelen aan hoe raar ik zelf ben dat ik het niet zie zitten.
Daar komt bij dat ik sommige onderdelen van kinderen en moeder worden best wil meemaken. Tutten met kleertjes, geboortekaartjes uitzoeken, boekjes voorlezen, voor het eerst naar de Efteling, etc. En natuurlijk dat diepe gevoel van moederliefde, het gevoel dat alles ineens klopt. Ik heb toch het idee dat ik dan een 'level' in het leven oversla. Maar goed, je kunt niet half een kind krijgen.
Dit wil niet zeggen dat ik nu toch kinderen wil. Ik wil het nog steeds niet, die rationele gronden wegen nog steeds heel zwaar voor me. Het gaat me er meer om dat ik bang ben voor die irrationele rammelende eierstokken. Ik wil en kan (om wat ik eerder al zei, ik ben geen geschikt persoon voor het ouderschap) daar niet aan toegeven. Maar wat er dan dus misschien gaat gebeuren is dat ik moet gaan vechten tegen dat (blijkbaar) oergevoel, met veel verdriet tot gevolg en misschien wel de rest van mijn leven ongelukkig zijn? Vanaf pakweg mijn 60ste een groot gemis gaan ervaren omdat ik geen generatie onder me heb?
In een vergelijkbaar topic van een tijd geleden schreef iemand dat je toch tegen je instinct ingaat, en dat dat voor onrust kan zorgen. Ik denk dat dat inderdaad aan de hand is bij mij. Het afsluiten van een levenspad gaat gepaard met meer verwarring en verdriet dan ik van tevoren had verwacht (en dit is nog maar het begin, wie weet hoe dit zich gaat ontwikkelen komend decennium).
Nou ja, wat wil ik. Van me afschrijven, herkenning? Meer mensen die rond hun 30ste ineens in de war raakten maar nu helemaal happy zijn?
(Oh en ik hoop niet op reacties als 'had ik ook, nu heb ik 3 kinderen rondlopen hier', want ik hoop gewoon echt dat ik gelukkig kinderloos blijf).
zondag 3 juni 2018 om 12:22
Het lijken me allemaal heel normale gevoelens. Je omgeving en ook je leeftijd spelen hierbij een rol. Kiezen veroorzaakt 'kies'- pijn: kies je het één, dan sluit je het ander dus uit. Ik heb wel kinderen, hartstikke gelukkig mee, geen seconde spijt van gehad. Maar ik kan ook wel eens mijmeren als ik denk aan hoe ik alle geld, tijd en energie had kunnen besteden, als ik ze níet had. Dan was mijn leven beslist ook zinvol en gelukkig geweest. Maar voor bij persoonlijk sloeg/slaat de balans door naar een leven met kinderen, daar ben ik het meest blij mee.
Het zijn twee verschillende soorten levens, en het komt maar zelden voor dat die keuze 100% is (bij Redbulletje overigens duidelijk wél, het bestaat zeker
. Voor jou was het fijner geweest als het gewoon lekker die 100% was gebleven, maar helaas is een mens geen statisch iets en het leven is niet zwart/wit.
In elk geval lijkt het mij heel normaal dat je ook gaat beseffen en doorvoelen wat je gaat missen. Probeer die gevoelens niet weg te duwen, laat ze er gewoon zijn en vertrouw erop dat jij de keus maakt die het beste bij jou past.
Het zijn twee verschillende soorten levens, en het komt maar zelden voor dat die keuze 100% is (bij Redbulletje overigens duidelijk wél, het bestaat zeker
. Voor jou was het fijner geweest als het gewoon lekker die 100% was gebleven, maar helaas is een mens geen statisch iets en het leven is niet zwart/wit. In elk geval lijkt het mij heel normaal dat je ook gaat beseffen en doorvoelen wat je gaat missen. Probeer die gevoelens niet weg te duwen, laat ze er gewoon zijn en vertrouw erop dat jij de keus maakt die het beste bij jou past.
zondag 3 juni 2018 om 14:28
Prachtig geschreven en zo waar.Aureel schreef: ↑03-06-2018 12:22Het lijken me allemaal heel normale gevoelens. Je omgeving en ook je leeftijd spelen hierbij een rol. Kiezen veroorzaakt 'kies'- pijn: kies je het één, dan sluit je het ander dus uit. Ik heb wel kinderen, hartstikke gelukkig mee, geen seconde spijt van gehad. Maar ik kan ook wel eens mijmeren als ik denk aan hoe ik alle geld, tijd en energie had kunnen besteden, als ik ze níet had. Dan was mijn leven beslist ook zinvol en gelukkig geweest. Maar voor bij persoonlijk sloeg/slaat de balans door naar een leven met kinderen, daar ben ik het meest blij mee.
Het zijn twee verschillende soorten levens, en het komt maar zelden voor dat die keuze 100% is (bij Redbulletje overigens duidelijk wél, het bestaat zeker
In elk geval lijkt het mij heel normaal dat je ook gaat beseffen en doorvoelen wat je gaat missen. Probeer die gevoelens niet weg te duwen, laat ze er gewoon zijn en vertrouw erop dat jij de keus maakt die het beste bij jou past.
zondag 3 juni 2018 om 15:34
Ik wist van jongs af aan dat ik geen kinderen wilde en heb me laten steriliseren toen ik 30 was.
En dat was nog niet zo makkelijk!
Als je zegt dat je geen kinderen schijn je echt heel raar te zijn.
In het ziekenhuis werd dan ook behoorlijk moeilijk gedaan en moest eerst 3 maanden stoppen met de pil en mijn eigen menstruatie afwachten(of het erger word maar dat zit niet in de fam en ik heb er nog nooit last van gehad maar daar had ze geen boodschap aan)
Ook werd me een spiraaltje aangesmeerd en of mijn (ex)man de ingreep niet beter kon doen.
Maar dat wilde we niet,want stel dat we uit elkaar zouden gaan(en dat is ook gebeurd) dan kan hij nog wel kiezen of hij kinderen wil.
Ook genoeg opmerkingen gekregen van familie dat er ook andere middelen zijn en als iedereen dat zo zou doen sterven we uit.
En dat was nog niet zo makkelijk!
Als je zegt dat je geen kinderen schijn je echt heel raar te zijn.
In het ziekenhuis werd dan ook behoorlijk moeilijk gedaan en moest eerst 3 maanden stoppen met de pil en mijn eigen menstruatie afwachten(of het erger word maar dat zit niet in de fam en ik heb er nog nooit last van gehad maar daar had ze geen boodschap aan)
Ook werd me een spiraaltje aangesmeerd en of mijn (ex)man de ingreep niet beter kon doen.
Maar dat wilde we niet,want stel dat we uit elkaar zouden gaan(en dat is ook gebeurd) dan kan hij nog wel kiezen of hij kinderen wil.
Ook genoeg opmerkingen gekregen van familie dat er ook andere middelen zijn en als iedereen dat zo zou doen sterven we uit.
