Psyche
alle pijlers
Bang voor tweede burn out
woensdag 14 december 2016 om 16:06
quote:ditte_ schreef op 14 december 2016 @ 16:05:
Mijn huidige LG weet van niks. Ik heb het tijdens mijn sollicitatie niet verteld omdat ik het achter me had gelaten voor mijn gevoel. Een collega weet ervan op dit moment. Ik wilde voorkomen dat mensen me erop zouden beoordelen.
Dat begrijp ik, ´zwakte´ tonen is lastig in je werk.
Ga dan minstens naar je huisarts
Mijn huidige LG weet van niks. Ik heb het tijdens mijn sollicitatie niet verteld omdat ik het achter me had gelaten voor mijn gevoel. Een collega weet ervan op dit moment. Ik wilde voorkomen dat mensen me erop zouden beoordelen.
Dat begrijp ik, ´zwakte´ tonen is lastig in je werk.
Ga dan minstens naar je huisarts
woensdag 14 december 2016 om 16:18
Zelf geen ervaring. Wel ervaring als partner van.
Mijn partner is weer volledig aan het werk na bijna 11 maanden thuis.
In die 11 maanden therapie gevolgd plus emdr.
Partner heeft nog dezelfde functie, wel zijn er afspraken gemaakt. Bepaalde onderdelen doorgeschoven naar collega's die tijd 'over' hadden. Terwijl zij echt overvol was(ja je hebt het druk maar jij kan dat zo goed klussen).
Met therapie ook aan haar perfectionisme gewerkt, met een baan waarbij het elk uur anders kan zijn en het werk nooit klaar is 24/24 zou kunnen werken is dat geen goede combi.
17.00=17.00 thuis geen laptop meer open.
Thuis = Werktelefoon uit. Geen mail meer lezen.
Toch is ze heel moe als ze thuis komt logisch, dus we hebben afgesproken dat ze per januari minder uren gaat maken, ouderschapsverlof (van 40 naar 32u), ik heb namelijk een nieuwe baan waarbij ik dat gat qua salaris op kan vangen.
En een dag thuiswerk, zodat het reizen minder wordt (ruim een uur heen en ruim een uur terug).
Haar oude niveau heeft ze niet terug. Wellicht dat ze dat nooit meer haalt. Maar dat hoeft ook niet.
Ze is wel bang dat ze terug gaat vallen (zware depressie / ptss), maar gelukkig herkent ze signalen (ik ook) en dan praten we erover en bepalen we wat er anders moet/kan en evt bellen we haar therapeut voor een (extra) afspraak.
Veel succes!
Mijn partner is weer volledig aan het werk na bijna 11 maanden thuis.
In die 11 maanden therapie gevolgd plus emdr.
Partner heeft nog dezelfde functie, wel zijn er afspraken gemaakt. Bepaalde onderdelen doorgeschoven naar collega's die tijd 'over' hadden. Terwijl zij echt overvol was(ja je hebt het druk maar jij kan dat zo goed klussen).
Met therapie ook aan haar perfectionisme gewerkt, met een baan waarbij het elk uur anders kan zijn en het werk nooit klaar is 24/24 zou kunnen werken is dat geen goede combi.
17.00=17.00 thuis geen laptop meer open.
Thuis = Werktelefoon uit. Geen mail meer lezen.
Toch is ze heel moe als ze thuis komt logisch, dus we hebben afgesproken dat ze per januari minder uren gaat maken, ouderschapsverlof (van 40 naar 32u), ik heb namelijk een nieuwe baan waarbij ik dat gat qua salaris op kan vangen.
En een dag thuiswerk, zodat het reizen minder wordt (ruim een uur heen en ruim een uur terug).
Haar oude niveau heeft ze niet terug. Wellicht dat ze dat nooit meer haalt. Maar dat hoeft ook niet.
Ze is wel bang dat ze terug gaat vallen (zware depressie / ptss), maar gelukkig herkent ze signalen (ik ook) en dan praten we erover en bepalen we wat er anders moet/kan en evt bellen we haar therapeut voor een (extra) afspraak.
Veel succes!
silent-witness wijzigde dit bericht op 14-12-2016 16:19
Reden: typfout
Reden: typfout
% gewijzigd
Not my circus, not my monkeys
woensdag 14 december 2016 om 16:22
@silent-witness thanks voor je fijne post. Ik vind het lastig om dingen bij mezelf te erkennen en herkennen. Ook voelt een stap terug als falen. Ik heb juist nu bereikt wat ik altijd wilde. Ik vind het lastig te bepalen wat anders moet. Ook omdat mijn partner blij is dat ik eindelijk weer wat meer mezelf ben. Ik wil hem daar ook niet steeds mee belasten.
woensdag 14 december 2016 om 16:37
@ditte, graag gedaan, mocht je nog specifieke vragen hebben stel ze gerust.
We hebben 2 kinderen, een kat en een hond.
Ze wilde graag die hond zodat ze zich daar op kon focussen, honden trainen heeft ze altijd graag gedaan.
Maar zorgen voor onze kinderen bleek te veel. Pup was geweldig, maar er waren dagen bij dat ze haar bed niet uit kwam.
Betekende veel flexibiliteit van mij én van mijn werkgever.
Ik draaide op voor alle zorg voor alles en iedereen. En ja soms baalde ik daarvan, maar ik zag ook hoe ontredderd ze was. Lusteloos en dan in paniek te zijn dat ze niet meer verder wilde.
Ze heeft heel diep gezeten, en ik hou van haar.
Zolang zij er alles aan doet om te zorgen dat ze beter wordt (rust nemen, therapie volgen, eerlijk zijn etc) neem ik alles met liefde over.
Hoe zwaar ook.
Na een lange dag op kantoor voor haar betekent dat voor mij dat als zij thuis komt, ik de kinderen doe (zijn vaak druk en dat kan ze lastig handelen), wel laat ze de hond inmiddels uit en doet ze de afgesproken klusjes in huis op haar tempo (was vouwen en opruimen, in de tuin werken/vegen).
Soms moet je niet kijken naar wat je eindelijk bereikt heb of wat je altijd wilde.
Soms moet je kijken naar wat je nu nodig hebt.
Een nieuwe baan is altijd weer even 'stress', nieuwe mensen, nieuwe werkzaamheden, je positie weer vinden.
Geef het wat tijd, probeer tijd en perk te stellen aan je werkzaamheden. Vraag evt aan je therapeut of er handvatten zijn om je werk op je werk te laten.
Ik weet niet of je een druk sociaal leven hebt? Maar wellicht prive wat meer rust in plannen?
We hebben 2 kinderen, een kat en een hond.
Ze wilde graag die hond zodat ze zich daar op kon focussen, honden trainen heeft ze altijd graag gedaan.
Maar zorgen voor onze kinderen bleek te veel. Pup was geweldig, maar er waren dagen bij dat ze haar bed niet uit kwam.
Betekende veel flexibiliteit van mij én van mijn werkgever.
Ik draaide op voor alle zorg voor alles en iedereen. En ja soms baalde ik daarvan, maar ik zag ook hoe ontredderd ze was. Lusteloos en dan in paniek te zijn dat ze niet meer verder wilde.
Ze heeft heel diep gezeten, en ik hou van haar.
Zolang zij er alles aan doet om te zorgen dat ze beter wordt (rust nemen, therapie volgen, eerlijk zijn etc) neem ik alles met liefde over.
Hoe zwaar ook.
Na een lange dag op kantoor voor haar betekent dat voor mij dat als zij thuis komt, ik de kinderen doe (zijn vaak druk en dat kan ze lastig handelen), wel laat ze de hond inmiddels uit en doet ze de afgesproken klusjes in huis op haar tempo (was vouwen en opruimen, in de tuin werken/vegen).
Soms moet je niet kijken naar wat je eindelijk bereikt heb of wat je altijd wilde.
Soms moet je kijken naar wat je nu nodig hebt.
Een nieuwe baan is altijd weer even 'stress', nieuwe mensen, nieuwe werkzaamheden, je positie weer vinden.
Geef het wat tijd, probeer tijd en perk te stellen aan je werkzaamheden. Vraag evt aan je therapeut of er handvatten zijn om je werk op je werk te laten.
Ik weet niet of je een druk sociaal leven hebt? Maar wellicht prive wat meer rust in plannen?
Not my circus, not my monkeys
woensdag 14 december 2016 om 16:48
Lijkt me voor jou ook heftig SW! Ik heb ook heel veel steun van mijn partner. Ben jij soms bang dat jouw partner weer een burn out krijgt?
Ik merk dat mijn gedachte patronen erg hardnekkig zijn. Ondanks de therapie en ik dondersgoed weet wat mijn valkuilen zijn, stap ik er zo weer in. Is jouw vrouw ook heel perfectionistisch?
Ik wil inderdaad veel oppakken en laten zien dat ik het kan. Hierdoor werk ik veel over en maak ik soms extreem lange dagen. Hoe zorgt jouw vrouw ervoor dat ze haar werk op het werk laat?
Ik merk dat mijn gedachte patronen erg hardnekkig zijn. Ondanks de therapie en ik dondersgoed weet wat mijn valkuilen zijn, stap ik er zo weer in. Is jouw vrouw ook heel perfectionistisch?
Ik wil inderdaad veel oppakken en laten zien dat ik het kan. Hierdoor werk ik veel over en maak ik soms extreem lange dagen. Hoe zorgt jouw vrouw ervoor dat ze haar werk op het werk laat?
woensdag 14 december 2016 om 21:12
Ik lees even mee.... ik heb laatst aan mijn leidinggevende en personeelszaken mede gedeeld dat eea me teveel is.
Een aantal taken zijn van me afgenomen en ik ervaar al wat meer rust.
Maar de sombere buien in mn hoofd blijven. Ik ben nog niet naar de huisarts geweest en ik vind de stap naar een psych echt enorm....
dus ik lees even mee... xx
Een aantal taken zijn van me afgenomen en ik ervaar al wat meer rust.
Maar de sombere buien in mn hoofd blijven. Ik ben nog niet naar de huisarts geweest en ik vind de stap naar een psych echt enorm....
dus ik lees even mee... xx
woensdag 14 december 2016 om 21:39
Lastig he? Denk je dat dat je niet nog eens gaat gebeuren... ik weet natuurlijk niet hoe veel last je al ervaart, maar misschien geeft het wat verlichting van je klachten als je accepteert dat je die burnout, of de angst ervoor, een beetje met je mee draagt. Het lijkt me dat je nogal wat druk op je zelf legt, als het vanaf nu klaar moet zijn met die vervelende periode. Dat helpt niet, zeg maar. in je nieuwe baan heb je nieuwe start maar miss moet je opnieuw leren op jezelf te vertrouwen , dat je je eigen grenzen dit keer wel zal bewaken. Hoewel, nou lees ik je laatste post.... waarom extra uren? Is voor iedereen zwaar, laat staan als je net uit burn out komt. Snap je wel hoor, maar realiseer je dat je pas een ander resultaat krijgt als je het anders aan gaat pakken. Als je op je werk niet stapje terug kunt doen, compenseer dat in je vrije tijd ruim met sporten, relaxen, aandacht voor jezelf. Sterkte!
woensdag 14 december 2016 om 22:28
@ditte, bang is een groot woord, maar ik betrap mezelf erop dat als ze een dagje kortaf is/iets niet helemaal lekker gaat/moppert denk 'ohjee'. Terwijl we dat allemaal weleens zo'n dag hebben .
Mijn vrouw is inderdaad ontzettend perfectionistisch.
Met de jaren is dat wat afgenomen, maar ze ervaart het nog als 'falen' soms als ze haar 'oude' standaard niet haalt.
Daarnaast heeft ze in het verleden ook een soort schoonmaakdwang gehad (wist ik niet), ze is nog (redelijk) extreem in alles netjes en schoon. Geeft haar ook rust in haar hoofd.
Alles moet dan ook opgeruimd zijn.
Maar ook in haar werk komt dat terug, alle mails beantwoorden, taken klaar, verslagen af, planning afgevinkt etc.
Dat werkt op het moment dat je een baan hebt waarbij af ook af is.
Maar ze werkt als strategisch planner (niet quoten ik haal haar functie straks even weg) bij een grote organisatie met honderden/duizend werknemers. Elke dag melden mensen zich ziek/willen vrij/werken verschillende diensten (dus bellen ook wel eens snachts als ze in de nachtdienst zitten), moeten ze een nieuw jaarrooster in elkaar draaien/doen mensen moeilijk etc.
Dat werk houdt nooit op. Mails/telefoontjes gaan altijd door.
Ze kon nooit dat Vinkje zetten.
Ze is nu weer gaan werken maar wel inzetbaar om 2 locaties te plannen. Geen 6. Overleggen prima, maar alleen teamoverleggen of overleggen die met die 2 locaties te maken hebben. Niet ook de landelijke varianten, de nieuwe-ideeen-van-de-stembus-vergaderingen, de organisatie van het teamuitje etc.
Al die werkinstructies die ze altijd maakte, leuk maar dat kost veel tijd, moeite en echt een bedankje kreeg ze nooit.
Dus basiswerk eerst en geen extra's.
Na haar werk alles uit (werktelefoon/tablet/laptop).
Ze heeft sochtends een kwartier pauze, smiddags een half uur en in de middag nog een kwartier.
Die neemt ze dan ook echt. Even een wandeling of ergens anders dan op haar werkplek.
Ze maakt gebruik van een pieker-elastiekje om haar pols en 'mag' maximaal een half uur per dag piekeren. Daarvoor heeft ze handvatten gekregen.
Ze is een persoon die nachten niet kan slapen als ze ergens mee zit/iets niet is opgelost.
Verder moet ze veel ontspannen waar het kan.
Elke avond een lekkere douche, een aflevering van een serie kijken die ze volgt, even 'niks'.
En dat afwisselen met taken; hond uitlaten, kattenbak scheppen, bedden verschonen, was vouwen en opruimen.
Sinds een maand doet ze ook weer de wekelijkse boodschappen.
Allemaal taken waarbij het niet heel veel uitmaakt wanneer ze ze doet, maar ze moet ze wel doen (anders hond met hoge nood/kat die het naast de bak gaat doen/hebben we geen eten), maar ze kan ze redelijk inplannen zoals haar energiebehoefte is op dat moment.
@koekie, we hebben een hele lieve huisarts maar tijdens het moment van 'klappen van de situatie' was ze op vakantie en kreeg ze een vervanger. Dat was een redelijk drama, niet de arts zelf maar wel zijn adviezen.
Uiteindelijk na een week heb ik onze eigen huisarts zelf aan de telefoon gekregen nadat ik heel pinnig ben geweest op de assistente die haar weer af aan het poeieren was.
Toen is ze wel goed gehoord, en goed doorverwezen. Een psycholoog, psygiater en een emdr therapeut maakten deel uit van het behandelplan.
Ze zijn er voor je, ook evt voor je partner.
ik heb ook een aantal keer gemaild met de psycholoog, voor tips als partner van, beantwoording van mijn vragen e.d.
Probeer het gewoon, je kan altijd stoppen of wisselen indien het niet klikt. Die klik is wel belangrijk.
Mijn vrouw is inderdaad ontzettend perfectionistisch.
Met de jaren is dat wat afgenomen, maar ze ervaart het nog als 'falen' soms als ze haar 'oude' standaard niet haalt.
Daarnaast heeft ze in het verleden ook een soort schoonmaakdwang gehad (wist ik niet), ze is nog (redelijk) extreem in alles netjes en schoon. Geeft haar ook rust in haar hoofd.
Alles moet dan ook opgeruimd zijn.
Maar ook in haar werk komt dat terug, alle mails beantwoorden, taken klaar, verslagen af, planning afgevinkt etc.
Dat werkt op het moment dat je een baan hebt waarbij af ook af is.
Maar ze werkt als strategisch planner (niet quoten ik haal haar functie straks even weg) bij een grote organisatie met honderden/duizend werknemers. Elke dag melden mensen zich ziek/willen vrij/werken verschillende diensten (dus bellen ook wel eens snachts als ze in de nachtdienst zitten), moeten ze een nieuw jaarrooster in elkaar draaien/doen mensen moeilijk etc.
Dat werk houdt nooit op. Mails/telefoontjes gaan altijd door.
Ze kon nooit dat Vinkje zetten.
Ze is nu weer gaan werken maar wel inzetbaar om 2 locaties te plannen. Geen 6. Overleggen prima, maar alleen teamoverleggen of overleggen die met die 2 locaties te maken hebben. Niet ook de landelijke varianten, de nieuwe-ideeen-van-de-stembus-vergaderingen, de organisatie van het teamuitje etc.
Al die werkinstructies die ze altijd maakte, leuk maar dat kost veel tijd, moeite en echt een bedankje kreeg ze nooit.
Dus basiswerk eerst en geen extra's.
Na haar werk alles uit (werktelefoon/tablet/laptop).
Ze heeft sochtends een kwartier pauze, smiddags een half uur en in de middag nog een kwartier.
Die neemt ze dan ook echt. Even een wandeling of ergens anders dan op haar werkplek.
Ze maakt gebruik van een pieker-elastiekje om haar pols en 'mag' maximaal een half uur per dag piekeren. Daarvoor heeft ze handvatten gekregen.
Ze is een persoon die nachten niet kan slapen als ze ergens mee zit/iets niet is opgelost.
Verder moet ze veel ontspannen waar het kan.
Elke avond een lekkere douche, een aflevering van een serie kijken die ze volgt, even 'niks'.
En dat afwisselen met taken; hond uitlaten, kattenbak scheppen, bedden verschonen, was vouwen en opruimen.
Sinds een maand doet ze ook weer de wekelijkse boodschappen.
Allemaal taken waarbij het niet heel veel uitmaakt wanneer ze ze doet, maar ze moet ze wel doen (anders hond met hoge nood/kat die het naast de bak gaat doen/hebben we geen eten), maar ze kan ze redelijk inplannen zoals haar energiebehoefte is op dat moment.
@koekie, we hebben een hele lieve huisarts maar tijdens het moment van 'klappen van de situatie' was ze op vakantie en kreeg ze een vervanger. Dat was een redelijk drama, niet de arts zelf maar wel zijn adviezen.
Uiteindelijk na een week heb ik onze eigen huisarts zelf aan de telefoon gekregen nadat ik heel pinnig ben geweest op de assistente die haar weer af aan het poeieren was.
Toen is ze wel goed gehoord, en goed doorverwezen. Een psycholoog, psygiater en een emdr therapeut maakten deel uit van het behandelplan.
Ze zijn er voor je, ook evt voor je partner.
ik heb ook een aantal keer gemaild met de psycholoog, voor tips als partner van, beantwoording van mijn vragen e.d.
Probeer het gewoon, je kan altijd stoppen of wisselen indien het niet klikt. Die klik is wel belangrijk.
Not my circus, not my monkeys
donderdag 15 december 2016 om 09:19
quote:ditte_ schreef op 15 december 2016 @ 09:07:
[...]
Ik zie nu wel in dat ik volledig aan mezelf voorbij ga door steeds over te werken. Ook ben ik meer uren gaan werken dan hiervoor.
Ik twijfel nu of ik aan mijn leidinggevende moet melden dat ik een burn out heb gehad. Of dat ik eerst met mezelf aan de slag moet en wanneer dat niet werkt, ik het alsnog vertel. De extra uren worden ook van je verwacht. De werkdruk is behoorlijk hoog en ik merk dat ik er niet aan kan voldoen. Ik trek het mentaal niet meer om zo'n functie te vervullen. Maar nu zit ik in een negatieve bui de afgelopen week en weet dus niet goed of het aan de bui ligt of dat ik het echt niet trek.
heb je kerstvakantie?
Dat je even kunt kijken of je daarvan uitrust?
Je hoeft de burnout niet te vertellen. Geef gewoon aan, dat de werkdruk je te hoog is. Of dat je minder uur wil gaat werken.
[...]
Ik zie nu wel in dat ik volledig aan mezelf voorbij ga door steeds over te werken. Ook ben ik meer uren gaan werken dan hiervoor.
Ik twijfel nu of ik aan mijn leidinggevende moet melden dat ik een burn out heb gehad. Of dat ik eerst met mezelf aan de slag moet en wanneer dat niet werkt, ik het alsnog vertel. De extra uren worden ook van je verwacht. De werkdruk is behoorlijk hoog en ik merk dat ik er niet aan kan voldoen. Ik trek het mentaal niet meer om zo'n functie te vervullen. Maar nu zit ik in een negatieve bui de afgelopen week en weet dus niet goed of het aan de bui ligt of dat ik het echt niet trek.
heb je kerstvakantie?
Dat je even kunt kijken of je daarvan uitrust?
Je hoeft de burnout niet te vertellen. Geef gewoon aan, dat de werkdruk je te hoog is. Of dat je minder uur wil gaat werken.
donderdag 15 december 2016 om 09:31
quote:ditte_ schreef op 15 december 2016 @ 09:28:
Er is wel een vertrouwenspersoon op het werk waar ik terecht kan.
Mijn partner wil ik er ook niet mee belasten omdat we al zoveel hebben meegemaakt en we net weer in wat rustiger vaarwater zijn gekomen. Hij zegt ook dat ik me niet zo druk moet maken om alles en moet proberen mijn werk wat meer los te laten.
ik neem aan, dat 1 van de dingen die je vorige keer geleerd hebt, is: zoek en accepteer hulp!
Dus: praat met partner!
Praat met de vertrouwenspersoon of ga naar je huisarts
Er is wel een vertrouwenspersoon op het werk waar ik terecht kan.
Mijn partner wil ik er ook niet mee belasten omdat we al zoveel hebben meegemaakt en we net weer in wat rustiger vaarwater zijn gekomen. Hij zegt ook dat ik me niet zo druk moet maken om alles en moet proberen mijn werk wat meer los te laten.
ik neem aan, dat 1 van de dingen die je vorige keer geleerd hebt, is: zoek en accepteer hulp!
Dus: praat met partner!
Praat met de vertrouwenspersoon of ga naar je huisarts
donderdag 15 december 2016 om 10:19
@SW ik heb geen pauze op het werk en zit vaak 8 uur lang "vast" op mijn locatie. Dit geeft me een bedrukkend gevoel. Hoe werkt dat pieker elastiekje? Wellicht is het ook wat voor mij.
Ik ben zoekende in hoe ik mijn grenzen duidelijker aangeef maar daarbij dan niet mijn hele burn out verleden hoef toe te lichten. Het is ook moeilijk mijn collega's wat meer te belasten omdat we al zo minimaal bezet zijn. Ik ben niet de enige die op haar tandvlees loopt en ik ben ook nog nieuw. Ik zou dan toch juist genoeg energie moeten hebben? Terwijl ik die energie dus totaal niet heb.
Ik ben zoekende in hoe ik mijn grenzen duidelijker aangeef maar daarbij dan niet mijn hele burn out verleden hoef toe te lichten. Het is ook moeilijk mijn collega's wat meer te belasten omdat we al zo minimaal bezet zijn. Ik ben niet de enige die op haar tandvlees loopt en ik ben ook nog nieuw. Ik zou dan toch juist genoeg energie moeten hebben? Terwijl ik die energie dus totaal niet heb.
donderdag 15 december 2016 om 10:29
quote:ditte_ schreef op 15 december 2016 @ 10:19:
Ik ben zoekende in hoe ik mijn grenzen duidelijker aangeef maar daarbij dan niet mijn hele burn out verleden hoef toe te lichten. Het is ook moeilijk mijn collega's wat meer te belasten omdat we al zo minimaal bezet zijn. Ik ben niet de enige die op haar tandvlees loopt en ik ben ook nog nieuw. Ik zou dan toch juist genoeg energie moeten hebben? Terwijl ik die energie dus totaal niet heb.
probeer alleen verantwoordelijk te zijn (te voelen) voor zaken waar je invloed op hebt.
Jij bent niet verantwoordelijk voor je collega´s. Hoe goed bedoeld ook.
Ik ben zoekende in hoe ik mijn grenzen duidelijker aangeef maar daarbij dan niet mijn hele burn out verleden hoef toe te lichten. Het is ook moeilijk mijn collega's wat meer te belasten omdat we al zo minimaal bezet zijn. Ik ben niet de enige die op haar tandvlees loopt en ik ben ook nog nieuw. Ik zou dan toch juist genoeg energie moeten hebben? Terwijl ik die energie dus totaal niet heb.
probeer alleen verantwoordelijk te zijn (te voelen) voor zaken waar je invloed op hebt.
Jij bent niet verantwoordelijk voor je collega´s. Hoe goed bedoeld ook.
donderdag 15 december 2016 om 10:46
quote:lilalinda schreef op 15 december 2016 @ 10:29:
[...]
probeer alleen verantwoordelijk te zijn (te voelen) voor zaken waar je invloed op hebt.
Jij bent niet verantwoordelijk voor je collega´s. Hoe goed bedoeld ook.Wat fijn dat je dit zegt. Ik ben altijd degene die net even een stap harder loopt en langer blijft om alles voor de dag perfect af te ronden naar mijn mening. Maar uiteindelijk maakt dat ook niet heel veel uit want de volgende dag is er weer een dag.
[...]
probeer alleen verantwoordelijk te zijn (te voelen) voor zaken waar je invloed op hebt.
Jij bent niet verantwoordelijk voor je collega´s. Hoe goed bedoeld ook.Wat fijn dat je dit zegt. Ik ben altijd degene die net even een stap harder loopt en langer blijft om alles voor de dag perfect af te ronden naar mijn mening. Maar uiteindelijk maakt dat ook niet heel veel uit want de volgende dag is er weer een dag.
donderdag 15 december 2016 om 11:01
Wat vervelend Ditte, dat je je nu zo voelt. Hopelijk kun je dit als een mooie kans zien om alles wat je in therapie geleerd hebt te oefenen. Gun jezelf daar ook wat tijd voor, je zal niet in een keer die omslag kunnen maken, maar dat je je nu zo voelt is wel een signaal om rustiger aan te doen. Het is belangrijker om jezelf gezond te houden dan om alle ballen krampachtig proberen hoog te houden. Misschien kun je thuis wat yoga doen met youtube om tot rust te komen en je werkdag los te laten?
donderdag 15 december 2016 om 23:08
En mini pauzes? Die dus niet opvallen maar je de dag een beetje doorhelpen? Een paar minuten internetten voor jezelf, denkbeeldige volgende reis uitstippelen, wat vaker koffie gaan halen, ademhalingsoefening, ga een praatje maken, ..Mij helpt het soms zulke korte kleine onderbrekingen te houden. Als ik dat niet doe, blijf ik maar doorgaan, helemaal worked up, en kom ik savonds thuis en moet ik eerst alles verwerken (lees: spuien bij mn vriend)
vrijdag 16 december 2016 om 10:41
Hallo, ja ik lees je opening en dan denk ik, ja dat heb ik ook meegemaakt..
In 2010 heb ik tijdens mijn propedeusejaar een burnout gehad. In dat jaar ontzettend veel levensgebeurtenissen meegemaakt. Vanwege de druk die op mijn schouders lag (ook hier een gedreven en geperfectioneerd persoon!) ben ik uiteindelijk 6 weken thuis gebleven. Ik was ontzettend moe maar had paniekaanvallen als ik er maar aan dacht dat ik naar buiten moest. Ik kon dat opvangen door altijd een zakje bij me te hebben en water. Dat heb ik nu, 6 jaar later, nog altijd. Het zakje is inmiddels weg maar het water is er nog steeds. Na die periode heb ik nog 2 jaar lang dagelijks last gehad van paniekaanvallen/angst. Ik heb wel therapie gehad (alternatief) maar nu achteraf gezien heeft me dat tijdelijk genoeg kracht gegeven om er mee om te gaan. Nu 6 jaar later loop ik weer tegen de lamp. Dit wordt nu wel weer getriggerd door gebeurtenissen maar nu heb ik besloten om echt aan mezelf te werken.
Ik ga een intensief traject volgen bij de specialistische ggz. Ik ben niet ziekgemeld en werk 36 uur. Ik merk dat me dit alles veel te veel is. Maar de grens om mij 'ziek' te melden heb ik nog niet bereikt. In mijn hoofd voel ik me ziek, kan ik het niet meer aan en wil ik gewoon niet meer naar het werk. Het kost mij ontzettend veel negatieve energie om een werkdag door te komen. Ik hoop dat de psycholoog mij hierin kan helpen om hier mee om te gaan en om me niet constant 'schuldig' te hoeven voelen als ik het niet aankan. Op mijn werk heb ik dit aangegeven en ze zijn van alles op de hoogte maar doch mijn schreeuw om ademruimte en wat rust wordt niet gehonoreerd. Daarnaast wordt er van me verwacht dat ik op zoek ga naar een nieuwe baan in een soort werk-naar-werk traject en ben ik zwanger nadat ik in oktober een miskraam heb gehad.
Nogal veel op mijn bordje dus. Ik ga nu proberen om de focus te leggen op mijn eigen traject want uiteindelijk ben ik zelf het belangrijkste. Dat zeg ik wel mooi maar ik acteer er niet naar (ga nog steeds gewoon werken namelijk). Ik zou niet weten hoe ik me ziek moet melden.
Ik herkende de symptomen en signalen van de vorige keer en toen heb ik meteen aan de bel getrokken. Het is goed dat je nu nog begeleiding hebt. Ik probeer er in ieder geval op te letten en als ik voel dat ik paniek krijg probeer ik op mijn ademhaling te letten. Ik voel mezelf vooral als een stoomtrein die maar blijft doorgaan en die niet stopt. Ik probeer het altijd goed te doen en nu ik merk dat me dat niet lukt heb ik het gevoel geen grip meer te hebben. Dat niets lukt en het liefste zit ik thuis niets te doen.
In 2010 heb ik tijdens mijn propedeusejaar een burnout gehad. In dat jaar ontzettend veel levensgebeurtenissen meegemaakt. Vanwege de druk die op mijn schouders lag (ook hier een gedreven en geperfectioneerd persoon!) ben ik uiteindelijk 6 weken thuis gebleven. Ik was ontzettend moe maar had paniekaanvallen als ik er maar aan dacht dat ik naar buiten moest. Ik kon dat opvangen door altijd een zakje bij me te hebben en water. Dat heb ik nu, 6 jaar later, nog altijd. Het zakje is inmiddels weg maar het water is er nog steeds. Na die periode heb ik nog 2 jaar lang dagelijks last gehad van paniekaanvallen/angst. Ik heb wel therapie gehad (alternatief) maar nu achteraf gezien heeft me dat tijdelijk genoeg kracht gegeven om er mee om te gaan. Nu 6 jaar later loop ik weer tegen de lamp. Dit wordt nu wel weer getriggerd door gebeurtenissen maar nu heb ik besloten om echt aan mezelf te werken.
Ik ga een intensief traject volgen bij de specialistische ggz. Ik ben niet ziekgemeld en werk 36 uur. Ik merk dat me dit alles veel te veel is. Maar de grens om mij 'ziek' te melden heb ik nog niet bereikt. In mijn hoofd voel ik me ziek, kan ik het niet meer aan en wil ik gewoon niet meer naar het werk. Het kost mij ontzettend veel negatieve energie om een werkdag door te komen. Ik hoop dat de psycholoog mij hierin kan helpen om hier mee om te gaan en om me niet constant 'schuldig' te hoeven voelen als ik het niet aankan. Op mijn werk heb ik dit aangegeven en ze zijn van alles op de hoogte maar doch mijn schreeuw om ademruimte en wat rust wordt niet gehonoreerd. Daarnaast wordt er van me verwacht dat ik op zoek ga naar een nieuwe baan in een soort werk-naar-werk traject en ben ik zwanger nadat ik in oktober een miskraam heb gehad.
Nogal veel op mijn bordje dus. Ik ga nu proberen om de focus te leggen op mijn eigen traject want uiteindelijk ben ik zelf het belangrijkste. Dat zeg ik wel mooi maar ik acteer er niet naar (ga nog steeds gewoon werken namelijk). Ik zou niet weten hoe ik me ziek moet melden.
Ik herkende de symptomen en signalen van de vorige keer en toen heb ik meteen aan de bel getrokken. Het is goed dat je nu nog begeleiding hebt. Ik probeer er in ieder geval op te letten en als ik voel dat ik paniek krijg probeer ik op mijn ademhaling te letten. Ik voel mezelf vooral als een stoomtrein die maar blijft doorgaan en die niet stopt. Ik probeer het altijd goed te doen en nu ik merk dat me dat niet lukt heb ik het gevoel geen grip meer te hebben. Dat niets lukt en het liefste zit ik thuis niets te doen.
