Psyche
alle pijlers
Ben het vechten zo moe...
donderdag 10 juni 2010 om 17:53
Ik voel me zo rot....dat ik het gewoon eventjes helemaal niet meer weet. Ben het zo zat om steeds maar weer te vechten.
Ben er gewoon zo klaar mee. Op dit moment hoeft het voor mij ook allemaal niet meer.
Zou er echt vrede mee hebben, als het allemaal voorbij is......
Het is zo zwaar om altijd maar in je eentje te moeten vechten. Ben zo moe. Verlang zo naar mijn rust.
Voel me nu ontzettend alleen en eenzaam. De tranen zijn op.....
Sinds een paar maanden werk ik nu op therapeutische basis.
Heb hulp gevonden via therapie.
Vandaag was echt een drama. De hele morgen bleven de tranen over mijn wangen stromen. Voelde me een totale mislukkeling en ontzettend waardeloos.
Ik merkte aan mezelf, dat ik in dat gevoel vast zat maar ook dat ik me mezelf er niet uit wilde trekken. Zie even het positieve niet.
Er is zoveel op mijn bordje terecht gekomen. Lichamelijke, geestelijke en seksuele mishandeling toen ik nog een kind was, verkrachting op latere leeftijd, verlies van mijn kindje.
Ben nog steeds aan 't puinruimen van mijn scheiding van jaren terug.
Ben zo ongeveer alles kwijtgeraakt. Vrienden, die me lieten vallen. Mensen, die niks meer tegen me durfden te zeggen na het verlies van mijn kind. Mijn omgeving verwachtte, dat ik na 2 maanden weer de draad van het leven zou oppakken. Maar dat kon ik helemaal niet. Heb toen een knoopje omgezet en mijn gevoel en verdriet ver weg gestopt. En heb me een paar jaar helemaal afgezonderd van alles en iedereen. Vertrouwen in de mens was echt helemaal weg. Heb al ontzettend moeite om mensen te vertrouwen en mezelf emotioneel te uiten naar een ander toe.
Een half jaar geleden heb ik de draad weer langzaam opgepakt.
Maar kwam mezelf heel erg tegen. Het ging helemaal fout.
Nu komt alle woede, verdriet, schuldgevoel en allerlei andere emoties weer helemaal naar boven.
Vandaag lukt het me gewoon niet......
Ben er gewoon zo klaar mee. Op dit moment hoeft het voor mij ook allemaal niet meer.
Zou er echt vrede mee hebben, als het allemaal voorbij is......
Het is zo zwaar om altijd maar in je eentje te moeten vechten. Ben zo moe. Verlang zo naar mijn rust.
Voel me nu ontzettend alleen en eenzaam. De tranen zijn op.....
Sinds een paar maanden werk ik nu op therapeutische basis.
Heb hulp gevonden via therapie.
Vandaag was echt een drama. De hele morgen bleven de tranen over mijn wangen stromen. Voelde me een totale mislukkeling en ontzettend waardeloos.
Ik merkte aan mezelf, dat ik in dat gevoel vast zat maar ook dat ik me mezelf er niet uit wilde trekken. Zie even het positieve niet.
Er is zoveel op mijn bordje terecht gekomen. Lichamelijke, geestelijke en seksuele mishandeling toen ik nog een kind was, verkrachting op latere leeftijd, verlies van mijn kindje.
Ben nog steeds aan 't puinruimen van mijn scheiding van jaren terug.
Ben zo ongeveer alles kwijtgeraakt. Vrienden, die me lieten vallen. Mensen, die niks meer tegen me durfden te zeggen na het verlies van mijn kind. Mijn omgeving verwachtte, dat ik na 2 maanden weer de draad van het leven zou oppakken. Maar dat kon ik helemaal niet. Heb toen een knoopje omgezet en mijn gevoel en verdriet ver weg gestopt. En heb me een paar jaar helemaal afgezonderd van alles en iedereen. Vertrouwen in de mens was echt helemaal weg. Heb al ontzettend moeite om mensen te vertrouwen en mezelf emotioneel te uiten naar een ander toe.
Een half jaar geleden heb ik de draad weer langzaam opgepakt.
Maar kwam mezelf heel erg tegen. Het ging helemaal fout.
Nu komt alle woede, verdriet, schuldgevoel en allerlei andere emoties weer helemaal naar boven.
Vandaag lukt het me gewoon niet......
donderdag 10 juni 2010 om 18:04
Hier wel beetje herkenbaar hoor... dat uitzichtloze...
Bij mij werkte het van dag-tot-dag-principe wel een beetje, want ja, moedeloos wordt je wel als het steeds maar niet beter wil gaan en tegenslagen zich keer op keer opstapelen. Waar haal je dan in godsnaam de moed vandaan om iedere dag weer fris en fruitig op te staan...
Heb je wel ìemand om bij uit te huilen (of herken je 't, dat je jezelf op een gegeven moment niet meer durft over te geven aan een huilbui bij een vriend/vriendin, omdat je bang bent "too much" te zijn?).
Nog eentje extra dan:
Bij mij werkte het van dag-tot-dag-principe wel een beetje, want ja, moedeloos wordt je wel als het steeds maar niet beter wil gaan en tegenslagen zich keer op keer opstapelen. Waar haal je dan in godsnaam de moed vandaan om iedere dag weer fris en fruitig op te staan...
Heb je wel ìemand om bij uit te huilen (of herken je 't, dat je jezelf op een gegeven moment niet meer durft over te geven aan een huilbui bij een vriend/vriendin, omdat je bang bent "too much" te zijn?).
Nog eentje extra dan:
donderdag 10 juni 2010 om 18:11
quote:maansa schreef op 10 juni 2010 @ 18:07:
waarom vecht je
waarom mogen deze gevoelens er niet zijn
Misschien spreek ik voor m'n beurt, maar als die gevoelens een "normaal" leven in de weg zitten, is het in ieder geval zaak ze te erkennen, zodat je er eventueel op in kunt springen/er wat mee doen.
Ten tijde dat hier de "nood" op z'n hoogst was, uitte zich dat bij mij in onverwachte woedeuitbarstingen... heel erg, totaal ongefundamenteerd, maar ze voelde zò heftig, zò erg, dat ik het niet kon onderdrukken. En tja, om dan die gevoelens maar te accepteren, lijkt me niet verstandig...
waarom vecht je
waarom mogen deze gevoelens er niet zijn
Misschien spreek ik voor m'n beurt, maar als die gevoelens een "normaal" leven in de weg zitten, is het in ieder geval zaak ze te erkennen, zodat je er eventueel op in kunt springen/er wat mee doen.
Ten tijde dat hier de "nood" op z'n hoogst was, uitte zich dat bij mij in onverwachte woedeuitbarstingen... heel erg, totaal ongefundamenteerd, maar ze voelde zò heftig, zò erg, dat ik het niet kon onderdrukken. En tja, om dan die gevoelens maar te accepteren, lijkt me niet verstandig...
donderdag 10 juni 2010 om 18:11
Hey zonnestraaltje,
Ik vind het heel naar voor je, wat je hier allemaal typt!
Ik heb ook de nodige bagage en zat in 2006 in de put.
Herken veel uit je verhaal.
Zo verdomd moeilijk!
Wat mij in mijn geïsoleerde periode heeft geholpen (lees: ik heb er steun aan gehad) is het chatten bij humanitas.
Ken je dat? Ga maar eens googlen, dan vind je het vast en kan je kijken of het je wat lijkt.
Wat mij ook hielp was mijn werk met kinderen.
En de natuur was en is voor mij een enorme oerkrachtbron.
Dom woord maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Blijf je gevoelens delen met mensen die ertegen kunnen, zou ik zeggen. Je moet weten/ervaren dat er ook anderen zijn die zich in je ervaringen zullen herkennen.
Dan voel je je misschien niet meer zo alleen...
Lotgenotencontacten zijn er in diverse mogelijkheden; ook dat vind je op google terug.
Succes met wat je ook voor stappen ondernemen zal.
Houd dat zonnestraaltje van je vast in je hart!
Groet, Liesken
Ik vind het heel naar voor je, wat je hier allemaal typt!
Ik heb ook de nodige bagage en zat in 2006 in de put.
Herken veel uit je verhaal.
Zo verdomd moeilijk!
Wat mij in mijn geïsoleerde periode heeft geholpen (lees: ik heb er steun aan gehad) is het chatten bij humanitas.
Ken je dat? Ga maar eens googlen, dan vind je het vast en kan je kijken of het je wat lijkt.
Wat mij ook hielp was mijn werk met kinderen.
En de natuur was en is voor mij een enorme oerkrachtbron.
Dom woord maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Blijf je gevoelens delen met mensen die ertegen kunnen, zou ik zeggen. Je moet weten/ervaren dat er ook anderen zijn die zich in je ervaringen zullen herkennen.
Dan voel je je misschien niet meer zo alleen...
Lotgenotencontacten zijn er in diverse mogelijkheden; ook dat vind je op google terug.
Succes met wat je ook voor stappen ondernemen zal.
Houd dat zonnestraaltje van je vast in je hart!
Groet, Liesken
donderdag 10 juni 2010 om 18:18
Dank je voor jullie lieve reacties....
Ik heb inderdaad professionele hulp. Vraag me alleen af of dit wel de juiste therapie voor me is. Weet het nog niet zo goed.
Als kind werd ik altijd geslagen zodra er tranen kwamen. Moest hard zijn en merk dat ik daardoor mezelf nog steeds afsluit zodra ik het emotioneel moeilijk heb.
Ben gewoon bang om mijn verdriet aan een ander te laten zien....
Als ik er goed over nadenk, dan heb ik eigenlijk alleen maar ego centrische mensen om me heen gehad.
Ik ben een echte gever en sta altijd voor een ander klaar, hoe moeilijk ik het ook heb.
Maar op 't moment, dat ik zelf voor 't eerst eens om een beetje aandacht vroeg..... dan werd de deur dichtgeslagen voor mijn neus. Met 't gevolg, dat ik mezelf weer af ging sluiten.
Ik heb inderdaad professionele hulp. Vraag me alleen af of dit wel de juiste therapie voor me is. Weet het nog niet zo goed.
Als kind werd ik altijd geslagen zodra er tranen kwamen. Moest hard zijn en merk dat ik daardoor mezelf nog steeds afsluit zodra ik het emotioneel moeilijk heb.
Ben gewoon bang om mijn verdriet aan een ander te laten zien....
Als ik er goed over nadenk, dan heb ik eigenlijk alleen maar ego centrische mensen om me heen gehad.
Ik ben een echte gever en sta altijd voor een ander klaar, hoe moeilijk ik het ook heb.
Maar op 't moment, dat ik zelf voor 't eerst eens om een beetje aandacht vroeg..... dan werd de deur dichtgeslagen voor mijn neus. Met 't gevolg, dat ik mezelf weer af ging sluiten.
donderdag 10 juni 2010 om 18:24
Nog zo'n oerherkenbare valkuil!
Ook hier een gever-ten-top: als iedereen maar happy is, dan is't goed, toch? En hoewel ik ervan overtuigd ben, dat zoiets niet bewust gebeurd, heb je toch diep van binnen de verwachting, dat dit ook zo met jou zal gebeuren. En wanneer dat dat niet zo blijkt te zijn, val jijzelf in een enorm diep gat, want godsamme, hoe kan dat nou??!?!?!?! Jij stond toch altijd voor iedereen klaar en nu? Héél onrechtvaardig voelt zoiets en dat is héél moeilijk een plaatsje te geven zonder verbitterd en cynisch te raken.
En toch zijn er ook nog goeie hoor... je moet ze soms alleen zoeken met een zaklamp! (Hoewel ze hier gewoon ingelogd zijn, dat dan weer wel....). Ik blijf je lezen en hoop met je mee dat het stukje bij beetje ook voor jou wat beter wordt!
Ook hier een gever-ten-top: als iedereen maar happy is, dan is't goed, toch? En hoewel ik ervan overtuigd ben, dat zoiets niet bewust gebeurd, heb je toch diep van binnen de verwachting, dat dit ook zo met jou zal gebeuren. En wanneer dat dat niet zo blijkt te zijn, val jijzelf in een enorm diep gat, want godsamme, hoe kan dat nou??!?!?!?! Jij stond toch altijd voor iedereen klaar en nu? Héél onrechtvaardig voelt zoiets en dat is héél moeilijk een plaatsje te geven zonder verbitterd en cynisch te raken.
En toch zijn er ook nog goeie hoor... je moet ze soms alleen zoeken met een zaklamp! (Hoewel ze hier gewoon ingelogd zijn, dat dan weer wel....). Ik blijf je lezen en hoop met je mee dat het stukje bij beetje ook voor jou wat beter wordt!
donderdag 10 juni 2010 om 18:25
donderdag 10 juni 2010 om 18:32
quote:zonnestraaltje1 schreef op 10 juni 2010 @ 18:29:
[...]
Mijn kindje was nog maar een baby.....
I.v.m. herkenbaarheid, wil ik verder niet op de details ingaan.
Tuurlijk meid!
Maar gottegot, wat heb jij veel voor je kiezen gekregen! Een mens zou van mìnder uit z'n plaat gaan...
Heb je wel het gevoel, dat je huidige therapie (een klein beetje) helpt?
[...]
Mijn kindje was nog maar een baby.....
I.v.m. herkenbaarheid, wil ik verder niet op de details ingaan.
Tuurlijk meid!
Maar gottegot, wat heb jij veel voor je kiezen gekregen! Een mens zou van mìnder uit z'n plaat gaan...
Heb je wel het gevoel, dat je huidige therapie (een klein beetje) helpt?
donderdag 10 juni 2010 om 18:32
Lieve zonnestraal,
Wat een verschrikkelijk verhaal.
Na 2 maanden werd er al weer van alles van je verwacht,ppff
Waarom denken mensen toch altijd dat je na een korte tijd de draad maar weer moet/kan opnemen.
Neem gewoon je tijd, en hoelang die ook mogen zijn, dat is aan jou en zeker niet aan een ander.
Verdriet wegstoppen gaat niet,daar weet ik helaas alles van.
Ik heb het ook geprobeerd,maar owjee wat kom je jezelf dan keihard tegen.
Ik wens je heel veel sterkte,en vooral veel rust.
Wat een verschrikkelijk verhaal.
Na 2 maanden werd er al weer van alles van je verwacht,ppff
Waarom denken mensen toch altijd dat je na een korte tijd de draad maar weer moet/kan opnemen.
Neem gewoon je tijd, en hoelang die ook mogen zijn, dat is aan jou en zeker niet aan een ander.
Verdriet wegstoppen gaat niet,daar weet ik helaas alles van.
Ik heb het ook geprobeerd,maar owjee wat kom je jezelf dan keihard tegen.
Ik wens je heel veel sterkte,en vooral veel rust.
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
donderdag 10 juni 2010 om 18:33
quote:Djaza schreef op 10 juni 2010 @ 18:24:
Nog zo'n oerherkenbare valkuil!
Ook hier een gever-ten-top: als iedereen maar happy is, dan is't goed, toch? En hoewel ik ervan overtuigd ben, dat zoiets niet bewust gebeurd, heb je toch diep van binnen de verwachting, dat dit ook zo met jou zal gebeuren. En wanneer dat dat niet zo blijkt te zijn, val jijzelf in een enorm diep gat, want godsamme, hoe kan dat nou??!?!?!?! Jij stond toch altijd voor iedereen klaar en nu? Héél onrechtvaardig voelt zoiets en dat is héél moeilijk een plaatsje te geven zonder verbitterd en cynisch te raken.
En toch zijn er ook nog goeie hoor... je moet ze soms alleen zoeken met een zaklamp! (Hoewel ze hier gewoon ingelogd zijn, dat dan weer wel....). Ik blijf je lezen en hoop met je mee dat het stukje bij beetje ook voor jou wat beter wordt!
Ja dat is inderdaad zo. Je verwacht toch wel dat ze dan ook eens voor jou klaar staan. Doet ontzettend zeer als je gevoel krijgt, dat 't maar eenzijdige vriendschap is.
Maar aan de andere kant, wat zegt dit dan over jezelf?
Gelukkig heb ik sinds kort weer wat lieve vrienden om me heen, die er nu ook echt voor me willen zijn.
Vind 't super fijn maar ook doodeng aan de ene kant.
Nog zo'n oerherkenbare valkuil!
Ook hier een gever-ten-top: als iedereen maar happy is, dan is't goed, toch? En hoewel ik ervan overtuigd ben, dat zoiets niet bewust gebeurd, heb je toch diep van binnen de verwachting, dat dit ook zo met jou zal gebeuren. En wanneer dat dat niet zo blijkt te zijn, val jijzelf in een enorm diep gat, want godsamme, hoe kan dat nou??!?!?!?! Jij stond toch altijd voor iedereen klaar en nu? Héél onrechtvaardig voelt zoiets en dat is héél moeilijk een plaatsje te geven zonder verbitterd en cynisch te raken.
En toch zijn er ook nog goeie hoor... je moet ze soms alleen zoeken met een zaklamp! (Hoewel ze hier gewoon ingelogd zijn, dat dan weer wel....). Ik blijf je lezen en hoop met je mee dat het stukje bij beetje ook voor jou wat beter wordt!
Ja dat is inderdaad zo. Je verwacht toch wel dat ze dan ook eens voor jou klaar staan. Doet ontzettend zeer als je gevoel krijgt, dat 't maar eenzijdige vriendschap is.
Maar aan de andere kant, wat zegt dit dan over jezelf?
Gelukkig heb ik sinds kort weer wat lieve vrienden om me heen, die er nu ook echt voor me willen zijn.
Vind 't super fijn maar ook doodeng aan de ene kant.
donderdag 10 juni 2010 om 18:38
Fijn, dat je sinds kort weer wat lieve vrienden om je heen hebt. Ze zijn verdomme zò onmisbaar...
Misschien is het al besproken tijdens therapie (ik denk 't wel trouwens), maar misschien kun je jezelf wat wapenen tegen bepaalde tegenslagen door je verwachtingspatroon wat bij te schaven? Dus er niet klakkeloos vanuit gaan, dat "ze" ook voor jou klaar staan, want jij doet dat toch ook? En dan niet meteen uitgaan van het slechtste van de mens, want heus... sommigen snappen het gewoonweg niet! En ook dat is ze niet kwalijk te nemen (of ja, eigenlijk wel... woede, boosheid heet dat...)
Misschien is het al besproken tijdens therapie (ik denk 't wel trouwens), maar misschien kun je jezelf wat wapenen tegen bepaalde tegenslagen door je verwachtingspatroon wat bij te schaven? Dus er niet klakkeloos vanuit gaan, dat "ze" ook voor jou klaar staan, want jij doet dat toch ook? En dan niet meteen uitgaan van het slechtste van de mens, want heus... sommigen snappen het gewoonweg niet! En ook dat is ze niet kwalijk te nemen (of ja, eigenlijk wel... woede, boosheid heet dat...)
donderdag 10 juni 2010 om 18:41
quote:Djaza schreef op 10 juni 2010 @ 18:32:
[...]
Tuurlijk meid!
Maar gottegot, wat heb jij veel voor je kiezen gekregen! Een mens zou van mìnder uit z'n plaat gaan...
Heb je wel het gevoel, dat je huidige therapie (een klein beetje) helpt?
Heb nu cognitieve gedragstherapie. Op dit moment ervaar ik het als prettig omdat er nu iemand is, waar ik mijn hart bij kan luchten.
Zonder dat er meteen een labeltje opgeplakt wordt.
Het heeft me wel al geholpen om mijn gedachten te ordenen. Zodat ik alles op papier kon zetten en daardoor weer de dingen kon "grijpen".
Alleen weet ik niet of dit nu nog de juiste therapievorm voor me is.
[...]
Tuurlijk meid!
Maar gottegot, wat heb jij veel voor je kiezen gekregen! Een mens zou van mìnder uit z'n plaat gaan...
Heb je wel het gevoel, dat je huidige therapie (een klein beetje) helpt?
Heb nu cognitieve gedragstherapie. Op dit moment ervaar ik het als prettig omdat er nu iemand is, waar ik mijn hart bij kan luchten.
Zonder dat er meteen een labeltje opgeplakt wordt.
Het heeft me wel al geholpen om mijn gedachten te ordenen. Zodat ik alles op papier kon zetten en daardoor weer de dingen kon "grijpen".
Alleen weet ik niet of dit nu nog de juiste therapievorm voor me is.
donderdag 10 juni 2010 om 18:45
quote:diaantje1971 schreef op 10 juni 2010 @ 18:32:
Lieve zonnestraal,
Wat een verschrikkelijk verhaal.
Na 2 maanden werd er al weer van alles van je verwacht,ppff
Waarom denken mensen toch altijd dat je na een korte tijd de draad maar weer moet/kan opnemen.
Neem gewoon je tijd, en hoelang die ook mogen zijn, dat is aan jou en zeker niet aan een ander.
Verdriet wegstoppen gaat niet,daar weet ik helaas alles van.
Ik heb het ook geprobeerd,maar owjee wat kom je jezelf dan keihard tegen.
Ik wens je heel veel sterkte,en vooral veel rust.Dank je voor je lieve reactie....
Lieve zonnestraal,
Wat een verschrikkelijk verhaal.
Na 2 maanden werd er al weer van alles van je verwacht,ppff
Waarom denken mensen toch altijd dat je na een korte tijd de draad maar weer moet/kan opnemen.
Neem gewoon je tijd, en hoelang die ook mogen zijn, dat is aan jou en zeker niet aan een ander.
Verdriet wegstoppen gaat niet,daar weet ik helaas alles van.
Ik heb het ook geprobeerd,maar owjee wat kom je jezelf dan keihard tegen.
Ik wens je heel veel sterkte,en vooral veel rust.Dank je voor je lieve reactie....
