Psyche
alle pijlers
Ben het vechten zo moe...
donderdag 10 juni 2010 om 17:53
Ik voel me zo rot....dat ik het gewoon eventjes helemaal niet meer weet. Ben het zo zat om steeds maar weer te vechten.
Ben er gewoon zo klaar mee. Op dit moment hoeft het voor mij ook allemaal niet meer.
Zou er echt vrede mee hebben, als het allemaal voorbij is......
Het is zo zwaar om altijd maar in je eentje te moeten vechten. Ben zo moe. Verlang zo naar mijn rust.
Voel me nu ontzettend alleen en eenzaam. De tranen zijn op.....
Sinds een paar maanden werk ik nu op therapeutische basis.
Heb hulp gevonden via therapie.
Vandaag was echt een drama. De hele morgen bleven de tranen over mijn wangen stromen. Voelde me een totale mislukkeling en ontzettend waardeloos.
Ik merkte aan mezelf, dat ik in dat gevoel vast zat maar ook dat ik me mezelf er niet uit wilde trekken. Zie even het positieve niet.
Er is zoveel op mijn bordje terecht gekomen. Lichamelijke, geestelijke en seksuele mishandeling toen ik nog een kind was, verkrachting op latere leeftijd, verlies van mijn kindje.
Ben nog steeds aan 't puinruimen van mijn scheiding van jaren terug.
Ben zo ongeveer alles kwijtgeraakt. Vrienden, die me lieten vallen. Mensen, die niks meer tegen me durfden te zeggen na het verlies van mijn kind. Mijn omgeving verwachtte, dat ik na 2 maanden weer de draad van het leven zou oppakken. Maar dat kon ik helemaal niet. Heb toen een knoopje omgezet en mijn gevoel en verdriet ver weg gestopt. En heb me een paar jaar helemaal afgezonderd van alles en iedereen. Vertrouwen in de mens was echt helemaal weg. Heb al ontzettend moeite om mensen te vertrouwen en mezelf emotioneel te uiten naar een ander toe.
Een half jaar geleden heb ik de draad weer langzaam opgepakt.
Maar kwam mezelf heel erg tegen. Het ging helemaal fout.
Nu komt alle woede, verdriet, schuldgevoel en allerlei andere emoties weer helemaal naar boven.
Vandaag lukt het me gewoon niet......
Ben er gewoon zo klaar mee. Op dit moment hoeft het voor mij ook allemaal niet meer.
Zou er echt vrede mee hebben, als het allemaal voorbij is......
Het is zo zwaar om altijd maar in je eentje te moeten vechten. Ben zo moe. Verlang zo naar mijn rust.
Voel me nu ontzettend alleen en eenzaam. De tranen zijn op.....
Sinds een paar maanden werk ik nu op therapeutische basis.
Heb hulp gevonden via therapie.
Vandaag was echt een drama. De hele morgen bleven de tranen over mijn wangen stromen. Voelde me een totale mislukkeling en ontzettend waardeloos.
Ik merkte aan mezelf, dat ik in dat gevoel vast zat maar ook dat ik me mezelf er niet uit wilde trekken. Zie even het positieve niet.
Er is zoveel op mijn bordje terecht gekomen. Lichamelijke, geestelijke en seksuele mishandeling toen ik nog een kind was, verkrachting op latere leeftijd, verlies van mijn kindje.
Ben nog steeds aan 't puinruimen van mijn scheiding van jaren terug.
Ben zo ongeveer alles kwijtgeraakt. Vrienden, die me lieten vallen. Mensen, die niks meer tegen me durfden te zeggen na het verlies van mijn kind. Mijn omgeving verwachtte, dat ik na 2 maanden weer de draad van het leven zou oppakken. Maar dat kon ik helemaal niet. Heb toen een knoopje omgezet en mijn gevoel en verdriet ver weg gestopt. En heb me een paar jaar helemaal afgezonderd van alles en iedereen. Vertrouwen in de mens was echt helemaal weg. Heb al ontzettend moeite om mensen te vertrouwen en mezelf emotioneel te uiten naar een ander toe.
Een half jaar geleden heb ik de draad weer langzaam opgepakt.
Maar kwam mezelf heel erg tegen. Het ging helemaal fout.
Nu komt alle woede, verdriet, schuldgevoel en allerlei andere emoties weer helemaal naar boven.
Vandaag lukt het me gewoon niet......
donderdag 10 juni 2010 om 21:18
Ja daar heb je wel een punt Djaza. Ik bedoel het meer algemeen. In kleine dingen die iedereen kan doen zonder dat dat nou zoveel energie/inlevingsvermogen/wat dan ook kost.
Ik heb ook 1 persoon waar ik altijd bij terecht kan, 24 uur per dag enz. Maar dat doe ik alleen als ik er ehct volledig doorheen zit. Hij heeft een hele bijzondere rol in mijn leven. Ik heb hem leren kennen als docent/leerlingbegeleider, daarna als collega en vriend en inmiddels als therapeut, maar ook nog altijd als hele dierbare vriend.Hij is de enige waar ik me in elke situatie, in elke gemoedstoestand veilig voel.
Zonnestraaltje dat je leven stilstaat en dat zo af en toe zal blijven doen is herkenbaar. Sommige momenten, dagen blijven keihard binnenkomen. Ik vind het verdriet op een bepaalde manier ondraaglijker naarmate het langer geleden is, de afstand wordt groter. Sinds kort heb ik een eigen plekje voor mijn zoon en dat heeft mij veel rust gegeven. Ik kan daarheen, even 'bij' hem zijn zonder alle dagelijkse afleidingen. En dat gevoel dat je gewoon bij je kind zou willen zijn is herkenbaar, maar dat zou geen oplossing zijn inderdaad. Maar 1 minuut om nog 1 keer mijn zoon vast te kunnen houden en hem 1 keer te kunnen vertellen hoe afschuwelijk veel ik van hem hou, ja daar zou ik letterlijk een moord voor doen.
Ik heb ook 1 persoon waar ik altijd bij terecht kan, 24 uur per dag enz. Maar dat doe ik alleen als ik er ehct volledig doorheen zit. Hij heeft een hele bijzondere rol in mijn leven. Ik heb hem leren kennen als docent/leerlingbegeleider, daarna als collega en vriend en inmiddels als therapeut, maar ook nog altijd als hele dierbare vriend.Hij is de enige waar ik me in elke situatie, in elke gemoedstoestand veilig voel.
Zonnestraaltje dat je leven stilstaat en dat zo af en toe zal blijven doen is herkenbaar. Sommige momenten, dagen blijven keihard binnenkomen. Ik vind het verdriet op een bepaalde manier ondraaglijker naarmate het langer geleden is, de afstand wordt groter. Sinds kort heb ik een eigen plekje voor mijn zoon en dat heeft mij veel rust gegeven. Ik kan daarheen, even 'bij' hem zijn zonder alle dagelijkse afleidingen. En dat gevoel dat je gewoon bij je kind zou willen zijn is herkenbaar, maar dat zou geen oplossing zijn inderdaad. Maar 1 minuut om nog 1 keer mijn zoon vast te kunnen houden en hem 1 keer te kunnen vertellen hoe afschuwelijk veel ik van hem hou, ja daar zou ik letterlijk een moord voor doen.
donderdag 10 juni 2010 om 21:24
Echte dierbare vrienden kom je vaak maar zo weinig tegen in je leven. Heel bijzonder en fijn, dat jullie dit in je leven hebben.
Dat is precies wat ik heel erg gemist heb in mijn leven.
Fijn Sunemom, dat je een plekje voor je zoontje hebt. Dat je daar even de rust kan vinden. Dat is jullie moment......
Dat is precies wat ik heel erg gemist heb in mijn leven.
Fijn Sunemom, dat je een plekje voor je zoontje hebt. Dat je daar even de rust kan vinden. Dat is jullie moment......
donderdag 10 juni 2010 om 21:34
Zijn er mensen in je leven die je meer zou kunnen betrekken? Dichterbij zou kunnen halen. Ik begrijp dat dat heel moeilijk is als je vertrouwen zo vernietigd is. Soms komt de steun die je zo hard nodig hebt uit hele onverwachte hoek. Ik heb hier op het forum een paar vrouwen gevonden, we zijn gaan schrijven tijdens onze zwangerschappen en nu (de kinderen zijn inmiddels ruim 5 jaar) doen we dat nog steeds. We delen inmiddels veel meer met elkaar en over 2 weken ga ik zelfs met een aantal van hen naar een speciale voorstelling over het verlies van een kind. Ik wilde erheen, durfde niet goed en zij boden aan om mee te gaan. Soms ligt het voor je voeten en kijk je er 'gewoon' overheen.
donderdag 10 juni 2010 om 22:00
quote:zonnestraaltje1 schreef op 10 juni 2010 @ 21:16:
Fijn, dat je zo'n vriend hebt Djaza!!
Je kiest je vrienden uit waar je voor open staat.
Dat besef ik nu maar al te goed.
En toch, en toch... toch is dat soms ook een last... Ik weet dat
hij er altijd voor me is, heus, ik hoef maar te kicken, maarja... soms dan voel ik me zo teveel met wéér m'n gezeur... Hij is op dit moment zo ontzettend happy, heeft net een nieuwe liefde (een skatje!) en dan kom ik wéér met zoiets onzinnigs als... m'n werk... Tenminste, zo voelt het dan voor mij, terwijl als ik heel nuchter nadenk (en in m'n hoofd even een rondje groepstherapie doe... en dan dus pre-cies weet wie wat gaat zeggen...) ik voor de volle honderd procent op hem kan terug vallen... en dat ook zou moeten doen! Als er één iemand z'n grenzen aan kan geven, is hij het immers wel... En toch hè...
Fijn, dat je zo'n vriend hebt Djaza!!
Je kiest je vrienden uit waar je voor open staat.
Dat besef ik nu maar al te goed.
En toch, en toch... toch is dat soms ook een last... Ik weet dat
hij er altijd voor me is, heus, ik hoef maar te kicken, maarja... soms dan voel ik me zo teveel met wéér m'n gezeur... Hij is op dit moment zo ontzettend happy, heeft net een nieuwe liefde (een skatje!) en dan kom ik wéér met zoiets onzinnigs als... m'n werk... Tenminste, zo voelt het dan voor mij, terwijl als ik heel nuchter nadenk (en in m'n hoofd even een rondje groepstherapie doe... en dan dus pre-cies weet wie wat gaat zeggen...) ik voor de volle honderd procent op hem kan terug vallen... en dat ook zou moeten doen! Als er één iemand z'n grenzen aan kan geven, is hij het immers wel... En toch hè...
donderdag 10 juni 2010 om 22:06
En dan lees ik jullie verhalen...
Misschien dat dit voor jullie ook inmiddels wel herkenbaar is:
Het afgelopen jaar heb ik een paar miskramen gehad. De eerste bij bijna drie maanden, de tweede al vrij snel en de derde... die heb ik niet eens aan m'n partner gemeld, omdat ik hem zo moeilijk met dat verdriet kon zien (hij wil zo ontzettend graag nog een kindje...). En nu, nu voelt het als zo'n... ik kan het amper omschrijven... Alles wat naar baby riekt doet de lucht in m'n keel stokken en naar adem snakken. Het doet gewoon heel erg pijn. En juist het feit, dat ik het voor me gehouden heb (en met de enige reden dat ik andere niet met eventueel verdriet om wéér een miskraam wilde belasten), maakt het nu zo ontiegelijk zwaar...
En als ik dan jullie lees, dan voel ik me klein en stromen de tranen... terwijl ik her godsamme de troostert ben (tenminste, zo voelt het dan)... Och moeders toch, ik huil met jullie mee, maar vind het tegelijkertijd ook zo moeilijk om mijn verdriet, wat ten opzichte van jullie zo klein en onbenullig lijkt, "ten toon te stellen"...
Misschien dat dit voor jullie ook inmiddels wel herkenbaar is:
Het afgelopen jaar heb ik een paar miskramen gehad. De eerste bij bijna drie maanden, de tweede al vrij snel en de derde... die heb ik niet eens aan m'n partner gemeld, omdat ik hem zo moeilijk met dat verdriet kon zien (hij wil zo ontzettend graag nog een kindje...). En nu, nu voelt het als zo'n... ik kan het amper omschrijven... Alles wat naar baby riekt doet de lucht in m'n keel stokken en naar adem snakken. Het doet gewoon heel erg pijn. En juist het feit, dat ik het voor me gehouden heb (en met de enige reden dat ik andere niet met eventueel verdriet om wéér een miskraam wilde belasten), maakt het nu zo ontiegelijk zwaar...
En als ik dan jullie lees, dan voel ik me klein en stromen de tranen... terwijl ik her godsamme de troostert ben (tenminste, zo voelt het dan)... Och moeders toch, ik huil met jullie mee, maar vind het tegelijkertijd ook zo moeilijk om mijn verdriet, wat ten opzichte van jullie zo klein en onbenullig lijkt, "ten toon te stellen"...
donderdag 10 juni 2010 om 22:07
quote:Djaza schreef op 10 juni 2010 @ 22:00:
[...]
En toch, en toch... toch is dat soms ook een last... Ik weet dat
hij er altijd voor me is, heus, ik hoef maar te kicken, maarja... soms dan voel ik me zo teveel met wéér m'n gezeur... Hij is op dit moment zo ontzettend happy, heeft net een nieuwe liefde (een skatje!) en dan kom ik wéér met zoiets onzinnigs als... m'n werk... Tenminste, zo voelt het dan voor mij, terwijl als ik heel nuchter nadenk (en in m'n hoofd even een rondje groepstherapie doe... en dan dus pre-cies weet wie wat gaat zeggen...) ik voor de volle honderd procent op hem kan terug vallen... en dat ook zou moeten doen! Als er één iemand z'n grenzen aan kan geven, is hij het immers wel... En toch hè...Zo herkenbaar, Ik weet dat ik letterlijk om 3 uur 's nachts kan binnenvallen. Maar in de 17 jaar dat ik J. ken is dat hooguit 3x gebeurd. Ik bel hem nog weleens, loop weleens bij hem binnen als ik me heel erg k*t voel, maar het is toch een soort van op eieren lopen, ik ben altijd heel bang om dat warme welkom te verliezen door een 'te zwaar' geval te blijken.
[...]
En toch, en toch... toch is dat soms ook een last... Ik weet dat
hij er altijd voor me is, heus, ik hoef maar te kicken, maarja... soms dan voel ik me zo teveel met wéér m'n gezeur... Hij is op dit moment zo ontzettend happy, heeft net een nieuwe liefde (een skatje!) en dan kom ik wéér met zoiets onzinnigs als... m'n werk... Tenminste, zo voelt het dan voor mij, terwijl als ik heel nuchter nadenk (en in m'n hoofd even een rondje groepstherapie doe... en dan dus pre-cies weet wie wat gaat zeggen...) ik voor de volle honderd procent op hem kan terug vallen... en dat ook zou moeten doen! Als er één iemand z'n grenzen aan kan geven, is hij het immers wel... En toch hè...Zo herkenbaar, Ik weet dat ik letterlijk om 3 uur 's nachts kan binnenvallen. Maar in de 17 jaar dat ik J. ken is dat hooguit 3x gebeurd. Ik bel hem nog weleens, loop weleens bij hem binnen als ik me heel erg k*t voel, maar het is toch een soort van op eieren lopen, ik ben altijd heel bang om dat warme welkom te verliezen door een 'te zwaar' geval te blijken.
donderdag 10 juni 2010 om 22:09
quote:Sunemom schreef op 10 juni 2010 @ 22:07:
[...]
Zo herkenbaar, Ik weet dat ik letterlijk om 3 uur 's nachts kan binnenvallen. Maar in de 17 jaar dat ik J. ken is dat hooguit 3x gebeurd. Ik bel hem nog weleens, loop weleens bij hem binnen als ik me heel erg k*t voel, maar het is toch een soort van op eieren lopen, ik ben altijd heel bang om dat warme welkom te verliezen door een 'te zwaar' geval te blijken.Wat ben jij goed met woorden!
[...]
Zo herkenbaar, Ik weet dat ik letterlijk om 3 uur 's nachts kan binnenvallen. Maar in de 17 jaar dat ik J. ken is dat hooguit 3x gebeurd. Ik bel hem nog weleens, loop weleens bij hem binnen als ik me heel erg k*t voel, maar het is toch een soort van op eieren lopen, ik ben altijd heel bang om dat warme welkom te verliezen door een 'te zwaar' geval te blijken.Wat ben jij goed met woorden!
donderdag 10 juni 2010 om 22:10
quote:Djaza schreef op 10 juni 2010 @ 22:06:
Misschien dat dit voor jullie ook inmiddels wel herkenbaar is:
Het afgelopen jaar heb ik een paar miskramen gehad. De eerste bij bijna drie maanden, de tweede al vrij snel en de derde... die heb ik niet eens aan m'n partner gemeld, omdat ik hem zo moeilijk met dat verdriet kon zien (hij wil zo ontzettend graag nog een kindje...). En nu, nu voelt het als zo'n... ik kan het amper omschrijven... Alles wat naar baby riekt doet de lucht in m'n keel stokken en naar adem snakken. Het doet gewoon heel erg pijn. En juist het feit, dat ik het voor me gehouden heb (en met de enige reden dat ik andere niet met eventueel verdriet om wéér een miskraam wilde belasten), maakt het nu zo ontiegelijk zwaar...
En als ik dan jullie lees, dan voel ik me klein en stromen de tranen... terwijl ik her godsamme de troostert ben (tenminste, zo voelt het dan)... Och moeders toch, ik huil met jullie mee, maar vind het tegelijkertijd ook zo moeilijk om mijn verdriet, wat ten opzichte van jullie zo klein en onbenullig lijkt, "ten toon te stellen"...
Het is niet klein of onbenullig. Ik heb in de periode tussen mijn zoon en mijn dochter in meerdere miskramen gehad en hoewel het (voor mij!) een heel ander soort verdriet is moet je elke keer weer afscheid van een zwangerschap, een droom, een toekomstbeeld nemen en dat is net zo goed zwaar! Zeker als het herhaaldelijk gebeurd en je het niet (meer) kunt/durft te delen.
Misschien dat dit voor jullie ook inmiddels wel herkenbaar is:
Het afgelopen jaar heb ik een paar miskramen gehad. De eerste bij bijna drie maanden, de tweede al vrij snel en de derde... die heb ik niet eens aan m'n partner gemeld, omdat ik hem zo moeilijk met dat verdriet kon zien (hij wil zo ontzettend graag nog een kindje...). En nu, nu voelt het als zo'n... ik kan het amper omschrijven... Alles wat naar baby riekt doet de lucht in m'n keel stokken en naar adem snakken. Het doet gewoon heel erg pijn. En juist het feit, dat ik het voor me gehouden heb (en met de enige reden dat ik andere niet met eventueel verdriet om wéér een miskraam wilde belasten), maakt het nu zo ontiegelijk zwaar...
En als ik dan jullie lees, dan voel ik me klein en stromen de tranen... terwijl ik her godsamme de troostert ben (tenminste, zo voelt het dan)... Och moeders toch, ik huil met jullie mee, maar vind het tegelijkertijd ook zo moeilijk om mijn verdriet, wat ten opzichte van jullie zo klein en onbenullig lijkt, "ten toon te stellen"...
Het is niet klein of onbenullig. Ik heb in de periode tussen mijn zoon en mijn dochter in meerdere miskramen gehad en hoewel het (voor mij!) een heel ander soort verdriet is moet je elke keer weer afscheid van een zwangerschap, een droom, een toekomstbeeld nemen en dat is net zo goed zwaar! Zeker als het herhaaldelijk gebeurd en je het niet (meer) kunt/durft te delen.
donderdag 10 juni 2010 om 22:16
donderdag 10 juni 2010 om 22:18
Precies zoals Sunemom het zegt.... elke droom, afscheid en niet uitgekomen verwachtingen doen ontzettend veel pijn!
Wie bepaald wat erger is. Niemand!!
Jouw verdriet doet voor jezelf net zoveel pijn als ons verdriet om het gemis van ons kindje.
Heb zelf wel eens van die opmerkingen gekregen:
"Jouw kindje was nog zo jong, dat is niet zo erg...daar had je dan ook nog geen band mee."
"Een vriendin heeft een kindje van twee jaar verloren, dat is veel erger."
Vreselijk als mensen zulke dingen tegen je zeggen. Zeg dan gewoon niks!!
Wie bepaald wat erger is. Niemand!!
Jouw verdriet doet voor jezelf net zoveel pijn als ons verdriet om het gemis van ons kindje.
Heb zelf wel eens van die opmerkingen gekregen:
"Jouw kindje was nog zo jong, dat is niet zo erg...daar had je dan ook nog geen band mee."
"Een vriendin heeft een kindje van twee jaar verloren, dat is veel erger."
Vreselijk als mensen zulke dingen tegen je zeggen. Zeg dan gewoon niks!!
donderdag 10 juni 2010 om 22:20
Mijn God zeg... wat zijn dàt nu voor uitspraken...
Ga er maar vanuit, dat zo'n opmerking een hele hoop over de persoon in kwestie zegt... alwaar onwetendheid regeert...
Ik zou er volgens mij wòest van worden, maarja, da's dan ook wel weer een beetje mijn aard...
En inderdaad, ook al zo herkenbaar, dat labelen van verdriet (ben ik trouwens ook een ster in, al zeg ik het zelf...)...
Ga er maar vanuit, dat zo'n opmerking een hele hoop over de persoon in kwestie zegt... alwaar onwetendheid regeert...
Ik zou er volgens mij wòest van worden, maarja, da's dan ook wel weer een beetje mijn aard...
En inderdaad, ook al zo herkenbaar, dat labelen van verdriet (ben ik trouwens ook een ster in, al zeg ik het zelf...)...
anoniem_96367 wijzigde dit bericht op 10-06-2010 22:21
Reden: dubbelllll
Reden: dubbelllll
% gewijzigd
donderdag 10 juni 2010 om 22:24
donderdag 10 juni 2010 om 22:27
donderdag 10 juni 2010 om 22:30
Ook hier lonkt het bed inmiddels...
Vond het trouwens wel "grappig" dat jullie beiden de zon in jullie nick hebben...
Ben je nu een klein beetje opgepept Zonnestraaltje? Hopelijk heeft het een beetje geholpen, het schrijven. Hier is in ieder geval weer teenentander omhoog gekomen... en dat is ook goed, toch?
Weltrusten voor straks en slaap zacht...
Vond het trouwens wel "grappig" dat jullie beiden de zon in jullie nick hebben...
Ben je nu een klein beetje opgepept Zonnestraaltje? Hopelijk heeft het een beetje geholpen, het schrijven. Hier is in ieder geval weer teenentander omhoog gekomen... en dat is ook goed, toch?
Weltrusten voor straks en slaap zacht...
donderdag 10 juni 2010 om 22:39
vrijdag 11 juni 2010 om 09:45
quote:zonnestraaltje1 schreef op 10 juni 2010 @ 22:39:
Probeer ondanks alles toch nog ergens het positieve te kunnen zien. Wat is er nou positiever dan de zon......
Zorgt voor een glimlach op iemands zijn gezicht.
Ben voor nu even rustig..... gevoel is nog niet weg.
Hoop, dat jij ook je rust gaat vinden.
Slaap lekker alvast.Dat zou misschien ook weer wat ambitieus zijn... Probeer 't maar van dag tot dag... Sterkte vrouwke!
Probeer ondanks alles toch nog ergens het positieve te kunnen zien. Wat is er nou positiever dan de zon......
Zorgt voor een glimlach op iemands zijn gezicht.
Ben voor nu even rustig..... gevoel is nog niet weg.
Hoop, dat jij ook je rust gaat vinden.
Slaap lekker alvast.Dat zou misschien ook weer wat ambitieus zijn... Probeer 't maar van dag tot dag... Sterkte vrouwke!
vrijdag 11 juni 2010 om 10:00
Hoi Zonnestraaltje, ik heb nog niet alle reacties gelezen dus misschien is het al gezegd. Als je het vechten moe bent dan is dat een heel goed teken. Het betekent simpelweg dat je niet meer HOEFT te vechten. We omschrijven dat als 'moe/op zijn' en dat is precies wat nodig is om je rust te vinden. Je hele wezen vraagt jou om niet meer te vechten. Niet meer vechten, niet strijden en alles laten gaan. Dus zie het niet als iets slechts maar juist als een flinke stap voorwaarts.
vrijdag 11 juni 2010 om 16:22
Ben vanmorgen naar de therapie geweest. Vond het behoorlijk zwaar en was erg emotioneel. Heb daar ook aangegeven hoe ik me nu voel....
Besef nu pas, dat ik al het verdriet rondom 't verlies van mijn kindje helemaal niet verwerkt heb.
Dat ik daarom ook zo ontzettend moe en blijf. '
Maar het heeft me wel ontzettend opgelucht om mijn verhaal te kunnen doen. Dat er eindelijk iemand naar me luistert.
Besef nu pas, dat ik al het verdriet rondom 't verlies van mijn kindje helemaal niet verwerkt heb.
Dat ik daarom ook zo ontzettend moe en blijf. '
Maar het heeft me wel ontzettend opgelucht om mijn verhaal te kunnen doen. Dat er eindelijk iemand naar me luistert.
vrijdag 11 juni 2010 om 16:25
quote:Sensy12 schreef op 11 juni 2010 @ 10:00:
Hoi Zonnestraaltje, ik heb nog niet alle reacties gelezen dus misschien is het al gezegd. Als je het vechten moe bent dan is dat een heel goed teken. Het betekent simpelweg dat je niet meer HOEFT te vechten. We omschrijven dat als 'moe/op zijn' en dat is precies wat nodig is om je rust te vinden. Je hele wezen vraagt jou om niet meer te vechten. Niet meer vechten, niet strijden en alles laten gaan. Dus zie het niet als iets slechts maar juist als een flinke stap voorwaarts.
Mooi omschreven.
Merk dat ik nu pas weer toe ben aan de volgende fase: verwerken en weer vol in het leven staan.... genieten van het leven en al zijn mogelijkheden.
Maar het voelt wel ontzettend zwaar en soms heel erg alleen en eenzaam om op deze pad verder te gaan.
Hoi Zonnestraaltje, ik heb nog niet alle reacties gelezen dus misschien is het al gezegd. Als je het vechten moe bent dan is dat een heel goed teken. Het betekent simpelweg dat je niet meer HOEFT te vechten. We omschrijven dat als 'moe/op zijn' en dat is precies wat nodig is om je rust te vinden. Je hele wezen vraagt jou om niet meer te vechten. Niet meer vechten, niet strijden en alles laten gaan. Dus zie het niet als iets slechts maar juist als een flinke stap voorwaarts.
Mooi omschreven.
Merk dat ik nu pas weer toe ben aan de volgende fase: verwerken en weer vol in het leven staan.... genieten van het leven en al zijn mogelijkheden.
Maar het voelt wel ontzettend zwaar en soms heel erg alleen en eenzaam om op deze pad verder te gaan.
