Psyche
alle pijlers
Ben het vechten zo moe...
donderdag 10 juni 2010 om 17:53
Ik voel me zo rot....dat ik het gewoon eventjes helemaal niet meer weet. Ben het zo zat om steeds maar weer te vechten.
Ben er gewoon zo klaar mee. Op dit moment hoeft het voor mij ook allemaal niet meer.
Zou er echt vrede mee hebben, als het allemaal voorbij is......
Het is zo zwaar om altijd maar in je eentje te moeten vechten. Ben zo moe. Verlang zo naar mijn rust.
Voel me nu ontzettend alleen en eenzaam. De tranen zijn op.....
Sinds een paar maanden werk ik nu op therapeutische basis.
Heb hulp gevonden via therapie.
Vandaag was echt een drama. De hele morgen bleven de tranen over mijn wangen stromen. Voelde me een totale mislukkeling en ontzettend waardeloos.
Ik merkte aan mezelf, dat ik in dat gevoel vast zat maar ook dat ik me mezelf er niet uit wilde trekken. Zie even het positieve niet.
Er is zoveel op mijn bordje terecht gekomen. Lichamelijke, geestelijke en seksuele mishandeling toen ik nog een kind was, verkrachting op latere leeftijd, verlies van mijn kindje.
Ben nog steeds aan 't puinruimen van mijn scheiding van jaren terug.
Ben zo ongeveer alles kwijtgeraakt. Vrienden, die me lieten vallen. Mensen, die niks meer tegen me durfden te zeggen na het verlies van mijn kind. Mijn omgeving verwachtte, dat ik na 2 maanden weer de draad van het leven zou oppakken. Maar dat kon ik helemaal niet. Heb toen een knoopje omgezet en mijn gevoel en verdriet ver weg gestopt. En heb me een paar jaar helemaal afgezonderd van alles en iedereen. Vertrouwen in de mens was echt helemaal weg. Heb al ontzettend moeite om mensen te vertrouwen en mezelf emotioneel te uiten naar een ander toe.
Een half jaar geleden heb ik de draad weer langzaam opgepakt.
Maar kwam mezelf heel erg tegen. Het ging helemaal fout.
Nu komt alle woede, verdriet, schuldgevoel en allerlei andere emoties weer helemaal naar boven.
Vandaag lukt het me gewoon niet......
Ben er gewoon zo klaar mee. Op dit moment hoeft het voor mij ook allemaal niet meer.
Zou er echt vrede mee hebben, als het allemaal voorbij is......
Het is zo zwaar om altijd maar in je eentje te moeten vechten. Ben zo moe. Verlang zo naar mijn rust.
Voel me nu ontzettend alleen en eenzaam. De tranen zijn op.....
Sinds een paar maanden werk ik nu op therapeutische basis.
Heb hulp gevonden via therapie.
Vandaag was echt een drama. De hele morgen bleven de tranen over mijn wangen stromen. Voelde me een totale mislukkeling en ontzettend waardeloos.
Ik merkte aan mezelf, dat ik in dat gevoel vast zat maar ook dat ik me mezelf er niet uit wilde trekken. Zie even het positieve niet.
Er is zoveel op mijn bordje terecht gekomen. Lichamelijke, geestelijke en seksuele mishandeling toen ik nog een kind was, verkrachting op latere leeftijd, verlies van mijn kindje.
Ben nog steeds aan 't puinruimen van mijn scheiding van jaren terug.
Ben zo ongeveer alles kwijtgeraakt. Vrienden, die me lieten vallen. Mensen, die niks meer tegen me durfden te zeggen na het verlies van mijn kind. Mijn omgeving verwachtte, dat ik na 2 maanden weer de draad van het leven zou oppakken. Maar dat kon ik helemaal niet. Heb toen een knoopje omgezet en mijn gevoel en verdriet ver weg gestopt. En heb me een paar jaar helemaal afgezonderd van alles en iedereen. Vertrouwen in de mens was echt helemaal weg. Heb al ontzettend moeite om mensen te vertrouwen en mezelf emotioneel te uiten naar een ander toe.
Een half jaar geleden heb ik de draad weer langzaam opgepakt.
Maar kwam mezelf heel erg tegen. Het ging helemaal fout.
Nu komt alle woede, verdriet, schuldgevoel en allerlei andere emoties weer helemaal naar boven.
Vandaag lukt het me gewoon niet......
donderdag 10 juni 2010 om 18:48
quote:Liesken schreef op 10 juni 2010 @ 18:11:
Hey zonnestraaltje,
Ik vind het heel naar voor je, wat je hier allemaal typt!
Ik heb ook de nodige bagage en zat in 2006 in de put.
Herken veel uit je verhaal.
Zo verdomd moeilijk!
Wat mij in mijn geïsoleerde periode heeft geholpen (lees: ik heb er steun aan gehad) is het chatten bij humanitas.
Ken je dat? Ga maar eens googlen, dan vind je het vast en kan je kijken of het je wat lijkt.
Wat mij ook hielp was mijn werk met kinderen.
En de natuur was en is voor mij een enorme oerkrachtbron.
Dom woord maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Blijf je gevoelens delen met mensen die ertegen kunnen, zou ik zeggen. Je moet weten/ervaren dat er ook anderen zijn die zich in je ervaringen zullen herkennen.
Dan voel je je misschien niet meer zo alleen...
Lotgenotencontacten zijn er in diverse mogelijkheden; ook dat vind je op google terug.
Succes met wat je ook voor stappen ondernemen zal.
Houd dat zonnestraaltje van je vast in je hart!
Groet, Liesken
Dank je voor je advies. Ik ga eens googlen en kijken wat ik allemaal tegen kom.
Het is inderdaad fijn als er mensen zijn, die gewoon open staan voor je verhaal. En je hun schouder aanbieden.....
Dat maakt 't allemaal wat draaglijker.
Hey zonnestraaltje,
Ik vind het heel naar voor je, wat je hier allemaal typt!
Ik heb ook de nodige bagage en zat in 2006 in de put.
Herken veel uit je verhaal.
Zo verdomd moeilijk!
Wat mij in mijn geïsoleerde periode heeft geholpen (lees: ik heb er steun aan gehad) is het chatten bij humanitas.
Ken je dat? Ga maar eens googlen, dan vind je het vast en kan je kijken of het je wat lijkt.
Wat mij ook hielp was mijn werk met kinderen.
En de natuur was en is voor mij een enorme oerkrachtbron.
Dom woord maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Blijf je gevoelens delen met mensen die ertegen kunnen, zou ik zeggen. Je moet weten/ervaren dat er ook anderen zijn die zich in je ervaringen zullen herkennen.
Dan voel je je misschien niet meer zo alleen...
Lotgenotencontacten zijn er in diverse mogelijkheden; ook dat vind je op google terug.
Succes met wat je ook voor stappen ondernemen zal.
Houd dat zonnestraaltje van je vast in je hart!
Groet, Liesken
Dank je voor je advies. Ik ga eens googlen en kijken wat ik allemaal tegen kom.
Het is inderdaad fijn als er mensen zijn, die gewoon open staan voor je verhaal. En je hun schouder aanbieden.....
Dat maakt 't allemaal wat draaglijker.
donderdag 10 juni 2010 om 18:52
quote:diaantje1971 schreef op 10 juni 2010 @ 18:32:
Lieve zonnestraal,
Wat een verschrikkelijk verhaal.
Na 2 maanden werd er al weer van alles van je verwacht,ppff
Waarom denken mensen toch altijd dat je na een korte tijd de draad maar weer moet/kan opnemen.
Neem gewoon je tijd, en hoelang die ook mogen zijn, dat is aan jou en zeker niet aan een ander.
Verdriet wegstoppen gaat niet,daar weet ik helaas alles van.
Ik heb het ook geprobeerd,maar owjee wat kom je jezelf dan keihard tegen.
Ik wens je heel veel sterkte,en vooral veel rust.
Hier was ooit heel sterk de wens aanwezig, dat ik maar iets "zichtbaars" onder de leden had, in plaats van "paniek in den kop". Want naar buiten toe HelaHolaLieveVree, maar van binnen blinde angst. En ja, ook dat was me aangeleerd, bleek tijdens therapie... Nooit geweten dat dat zo was, want al die vragen in het begin van m'n therapie vond ik maar nonsens: mijn jeugd was prima, geen centje pijn, alles onder controle... Niet dus!
Juist omdat mijn jeugd zo goed was, schetste ik mezelf aan dat beeld en hé, bleek dat even anders uit te pakken! Mijn leven bleek soms een JanBoel en dat kon ik nèrgens aan reflecteren... heul raar dan, om dan toch naar binnen te wroeten en je gevoelens te leren herkennen: woede bleek angst om te falen...
En dat "men" na forse tegenslagen er na verloop van tijd maar gewoon weer vanuit gaat, dat je de draad van je leven weer op pakt, kan dan veel druk leggen... terwijl je met een been in het gips een aai over je bol krijgt en vooraan mag zitten bij een concert... (en dat bedoel ik geenszins negatief voor diegene die wèl iets zichtbaars onder de leden hebben, begrijp me niet verkeerd!)
Lieve zonnestraal,
Wat een verschrikkelijk verhaal.
Na 2 maanden werd er al weer van alles van je verwacht,ppff
Waarom denken mensen toch altijd dat je na een korte tijd de draad maar weer moet/kan opnemen.
Neem gewoon je tijd, en hoelang die ook mogen zijn, dat is aan jou en zeker niet aan een ander.
Verdriet wegstoppen gaat niet,daar weet ik helaas alles van.
Ik heb het ook geprobeerd,maar owjee wat kom je jezelf dan keihard tegen.
Ik wens je heel veel sterkte,en vooral veel rust.
Hier was ooit heel sterk de wens aanwezig, dat ik maar iets "zichtbaars" onder de leden had, in plaats van "paniek in den kop". Want naar buiten toe HelaHolaLieveVree, maar van binnen blinde angst. En ja, ook dat was me aangeleerd, bleek tijdens therapie... Nooit geweten dat dat zo was, want al die vragen in het begin van m'n therapie vond ik maar nonsens: mijn jeugd was prima, geen centje pijn, alles onder controle... Niet dus!
Juist omdat mijn jeugd zo goed was, schetste ik mezelf aan dat beeld en hé, bleek dat even anders uit te pakken! Mijn leven bleek soms een JanBoel en dat kon ik nèrgens aan reflecteren... heul raar dan, om dan toch naar binnen te wroeten en je gevoelens te leren herkennen: woede bleek angst om te falen...
En dat "men" na forse tegenslagen er na verloop van tijd maar gewoon weer vanuit gaat, dat je de draad van je leven weer op pakt, kan dan veel druk leggen... terwijl je met een been in het gips een aai over je bol krijgt en vooraan mag zitten bij een concert... (en dat bedoel ik geenszins negatief voor diegene die wèl iets zichtbaars onder de leden hebben, begrijp me niet verkeerd!)
donderdag 10 juni 2010 om 18:57
Heb trouwens wel even moeten googlen op cognitieve therapie... Raak soms de draad kwijt van zoveel mogelijkheden.
Hier kreeg ik na een intake gesprek de mededeling dat groepstherapie voor mij het beste was... Wàànzin in mijn ogen, want heus, zo One Flew over the Cuckoo's Nest was ik niet hoor!
En bleek dat uiteindelijk toch heel goed voor mij te hebben geholpen! Ik heb daar een wereldtijd gehad en veul, heul veul geleerd... juist door te luisteren naar anderen en ook door anderen advies te geven. Want ja, dat kon ik dan weer wel heel erg goed, anderen onder de loupe nemen... raar hè?
GGZ-vriend hier roept altijd, dat je de therapie moet kiezen die bij je past. Maarja, hé, wie weet wat er bij jou past als je jezelf continue een rad voor ogen draait? Moeilijk, moeilijk, moeilijk...
Hopelijk vindt je hier een luisterend oor en de welgemeende knuffels die soms zo onontbeerlijk zijn...
Hier kreeg ik na een intake gesprek de mededeling dat groepstherapie voor mij het beste was... Wàànzin in mijn ogen, want heus, zo One Flew over the Cuckoo's Nest was ik niet hoor!
En bleek dat uiteindelijk toch heel goed voor mij te hebben geholpen! Ik heb daar een wereldtijd gehad en veul, heul veul geleerd... juist door te luisteren naar anderen en ook door anderen advies te geven. Want ja, dat kon ik dan weer wel heel erg goed, anderen onder de loupe nemen... raar hè?
GGZ-vriend hier roept altijd, dat je de therapie moet kiezen die bij je past. Maarja, hé, wie weet wat er bij jou past als je jezelf continue een rad voor ogen draait? Moeilijk, moeilijk, moeilijk...
Hopelijk vindt je hier een luisterend oor en de welgemeende knuffels die soms zo onontbeerlijk zijn...
donderdag 10 juni 2010 om 18:59
quote:Djaza schreef op 10 juni 2010 @ 18:57:
Heb trouwens wel even moeten googlen op cognitieve therapie... Raak soms de draad kwijt van zoveel mogelijkheden.
Hier kreeg ik na een intake gesprek de mededeling dat groepstherapie voor mij het beste was... Wàànzin in mijn ogen, want heus, zo One Flew over the Cuckoo's Nest was ik niet hoor!
En bleek dat uiteindelijk toch heel goed voor mij te hebben geholpen! Ik heb daar een wereldtijd gehad en veul, heul veul geleerd... juist door te luisteren naar anderen en ook door anderen advies te geven. Want ja, dat kon ik dan weer wel heel erg goed, anderen onder de loupe nemen... raar hè?
GGZ-vriend hier roept altijd, dat je de therapie moet kiezen die bij je past. Maarja, hé, wie weet wat er bij jou past als je jezelf continue een rad voor ogen draait? Moeilijk, moeilijk, moeilijk...
Hopelijk vindt je hier een luisterend oor en de welgemeende knuffels die soms zo onontbeerlijk zijn... Hier heb ik 't over mezelf hè...
Heb trouwens wel even moeten googlen op cognitieve therapie... Raak soms de draad kwijt van zoveel mogelijkheden.
Hier kreeg ik na een intake gesprek de mededeling dat groepstherapie voor mij het beste was... Wàànzin in mijn ogen, want heus, zo One Flew over the Cuckoo's Nest was ik niet hoor!
En bleek dat uiteindelijk toch heel goed voor mij te hebben geholpen! Ik heb daar een wereldtijd gehad en veul, heul veul geleerd... juist door te luisteren naar anderen en ook door anderen advies te geven. Want ja, dat kon ik dan weer wel heel erg goed, anderen onder de loupe nemen... raar hè?
GGZ-vriend hier roept altijd, dat je de therapie moet kiezen die bij je past. Maarja, hé, wie weet wat er bij jou past als je jezelf continue een rad voor ogen draait? Moeilijk, moeilijk, moeilijk...
Hopelijk vindt je hier een luisterend oor en de welgemeende knuffels die soms zo onontbeerlijk zijn... Hier heb ik 't over mezelf hè...
donderdag 10 juni 2010 om 19:01
Ook ik heb heel veel nare dingen mee gemaakt in mijn jeugd en de afgelopen jaren. Wat ik mij altijd af vraag is ; wat gebeurt er als je verdriet weg stopt? Wat nou als je geen manier kunt vinden om dingen te verwerken en een plaatsje te geven?
Ik negeer en ontwijk situatie's en of dingen om niet aan mijn emoties toe te hoeven geven.
Maar zodra ik een droevig liedje hoor, die met die periode te maken heeft barst ik in tranen uit. Zucht...
Wil je heel veel sterkte wensen!
Ik negeer en ontwijk situatie's en of dingen om niet aan mijn emoties toe te hoeven geven.
Maar zodra ik een droevig liedje hoor, die met die periode te maken heeft barst ik in tranen uit. Zucht...
Wil je heel veel sterkte wensen!
donderdag 10 juni 2010 om 19:05
Zonnestraaltje
Wat je schrijft is ontzettend herkenbaar. Vooral dat mensen denken dat het na een (korte) periode wel over is, mensen begrijpen de pijn van het verlies van een kindje vaak niet en de combinatie met je verleden maakt dat nog moeilijker, omdat je toch al weinig vertrouwen meer over had. Ook dat is herkenbaar.
Tik het hier van je af, zet neer wat je kwijt wilt. Je bent niet alleen
Wat je schrijft is ontzettend herkenbaar. Vooral dat mensen denken dat het na een (korte) periode wel over is, mensen begrijpen de pijn van het verlies van een kindje vaak niet en de combinatie met je verleden maakt dat nog moeilijker, omdat je toch al weinig vertrouwen meer over had. Ook dat is herkenbaar.
Tik het hier van je af, zet neer wat je kwijt wilt. Je bent niet alleen
donderdag 10 juni 2010 om 19:07
quote:Djaza schreef op 10 juni 2010 @ 18:52:
[...]
Hier was ooit heel sterk de wens aanwezig, dat ik maar iets "zichtbaars" onder de leden had, in plaats van "paniek in den kop". Want naar buiten toe HelaHolaLieveVree, maar van binnen blinde angst. En ja, ook dat was me aangeleerd, bleek tijdens therapie... Nooit geweten dat dat zo was, want al die vragen in het begin van m'n therapie vond ik maar nonsens: mijn jeugd was prima, geen centje pijn, alles onder controle... Niet dus!
Juist omdat mijn jeugd zo goed was, schetste ik mezelf aan dat beeld en hé, bleek dat even anders uit te pakken! Mijn leven bleek soms een JanBoel en dat kon ik nèrgens aan reflecteren... heul raar dan, om dan toch naar binnen te wroeten en je gevoelens te leren herkennen: woede bleek angst om te falen...
En dat "men" na forse tegenslagen er na verloop van tijd maar gewoon weer vanuit gaat, dat je de draad van je leven weer op pakt, kan dan veel druk leggen... terwijl je met een been in het gips een aai over je bol krijgt en vooraan mag zitten bij een concert... (en dat bedoel ik geenszins negatief voor diegene die wèl iets zichtbaars onder de leden hebben, begrijp me niet verkeerd!)
Iets wat zichtbaar is, is ook tastbaar voor een ander.
En meestal zit er daar ook een bepaalde tijdsduur aan vast....
Zolang 't maar niet al te lang duurt, dan blijft 't begrip bestaan.
Het is zo raar want iedereen komt in zijn of haar leven wel wat tegenslag tegen. We krijgen allemaal met b.v. relatiebreuk, ziekte, verlies van een dierbare te maken.
Iedereen verlangt dan toch naar een luisterend oor?
Je merkt vaak meteen wie zelf ook wat meegemaakt heeft in het leven. Wie zelf ook levenservaring heeft.
Het viel mij vooral op, dat mensen van wie je iets verwacht.
En dan bedoel ik, van degene die dicht bij je staan en hoopt dat ze even de tijd voor je hebben.... dat zij naar je verhaal willen luisteren en je willen steunen.
Dat net wildvreemde mensen naar me toe kwamen en me een hartje onder de riem wilden geven.
[...]
Hier was ooit heel sterk de wens aanwezig, dat ik maar iets "zichtbaars" onder de leden had, in plaats van "paniek in den kop". Want naar buiten toe HelaHolaLieveVree, maar van binnen blinde angst. En ja, ook dat was me aangeleerd, bleek tijdens therapie... Nooit geweten dat dat zo was, want al die vragen in het begin van m'n therapie vond ik maar nonsens: mijn jeugd was prima, geen centje pijn, alles onder controle... Niet dus!
Juist omdat mijn jeugd zo goed was, schetste ik mezelf aan dat beeld en hé, bleek dat even anders uit te pakken! Mijn leven bleek soms een JanBoel en dat kon ik nèrgens aan reflecteren... heul raar dan, om dan toch naar binnen te wroeten en je gevoelens te leren herkennen: woede bleek angst om te falen...
En dat "men" na forse tegenslagen er na verloop van tijd maar gewoon weer vanuit gaat, dat je de draad van je leven weer op pakt, kan dan veel druk leggen... terwijl je met een been in het gips een aai over je bol krijgt en vooraan mag zitten bij een concert... (en dat bedoel ik geenszins negatief voor diegene die wèl iets zichtbaars onder de leden hebben, begrijp me niet verkeerd!)
Iets wat zichtbaar is, is ook tastbaar voor een ander.
En meestal zit er daar ook een bepaalde tijdsduur aan vast....
Zolang 't maar niet al te lang duurt, dan blijft 't begrip bestaan.
Het is zo raar want iedereen komt in zijn of haar leven wel wat tegenslag tegen. We krijgen allemaal met b.v. relatiebreuk, ziekte, verlies van een dierbare te maken.
Iedereen verlangt dan toch naar een luisterend oor?
Je merkt vaak meteen wie zelf ook wat meegemaakt heeft in het leven. Wie zelf ook levenservaring heeft.
Het viel mij vooral op, dat mensen van wie je iets verwacht.
En dan bedoel ik, van degene die dicht bij je staan en hoopt dat ze even de tijd voor je hebben.... dat zij naar je verhaal willen luisteren en je willen steunen.
Dat net wildvreemde mensen naar me toe kwamen en me een hartje onder de riem wilden geven.
donderdag 10 juni 2010 om 19:16
[quote]Djaza schreef op 10 juni 2010 @ 18:57:
Heb trouwens wel even moeten googlen op cognitieve therapie... Raak soms de draad kwijt van zoveel mogelijkheden.
Hier kreeg ik na een intake gesprek de mededeling dat groepstherapie voor mij het beste was... Wàànzin in mijn ogen, want heus, zo One Flew over the Cuckoo's Nest was ik niet hoor!
Dat lijkt me toch wel heel erg heftig soms.... in een groep.
En bleek dat uiteindelijk toch heel goed voor mij te hebben geholpen! Ik heb daar een wereldtijd gehad en veul, heul veul geleerd... juist door te luisteren naar anderen en ook door anderen advies te geven. Want ja, dat kon ik dan weer wel heel erg goed, anderen onder de loupe nemen... raar hè?
Nee hoor, helemaal niet raar. Heel erg herkenbaar zelfs.
Zeg ook altijd tegen een ander, dat het helemaal niet erg is om te huilen. Terwijl ik zelf heel erg hard wegloop.
GGZ-vriend hier roept altijd, dat je de therapie moet kiezen die bij je past. Maarja, hé, wie weet wat er bij jou past als je jezelf continue een rad voor ogen draait? Moeilijk, moeilijk, moeilijk...
Er is gewoon zoveel keuze. Hoe weet je nu wat dan precies bij je past. Zeker als je ook maar een paar keer vergoed krijgt.
Dan wordt de keuze financieel toch ook wel beperkt voor je.
Ik denk ook dat je pas de juiste keuze kan maken, zodra je er jezelf helemaal voor open staat en weet wat alles inhoudt.
Hopelijk vindt je hier een luisterend oor en de welgemeende knuffels die soms zo onontbeerlijk zijn...
[/quote]
Het doet me al heel erg goed om hier mijn verhaal neer te kunnen zetten. En dat er zoveel lieve gemeende reacties op komen.
Heb trouwens wel even moeten googlen op cognitieve therapie... Raak soms de draad kwijt van zoveel mogelijkheden.
Hier kreeg ik na een intake gesprek de mededeling dat groepstherapie voor mij het beste was... Wàànzin in mijn ogen, want heus, zo One Flew over the Cuckoo's Nest was ik niet hoor!
Dat lijkt me toch wel heel erg heftig soms.... in een groep.
En bleek dat uiteindelijk toch heel goed voor mij te hebben geholpen! Ik heb daar een wereldtijd gehad en veul, heul veul geleerd... juist door te luisteren naar anderen en ook door anderen advies te geven. Want ja, dat kon ik dan weer wel heel erg goed, anderen onder de loupe nemen... raar hè?
Nee hoor, helemaal niet raar. Heel erg herkenbaar zelfs.
Zeg ook altijd tegen een ander, dat het helemaal niet erg is om te huilen. Terwijl ik zelf heel erg hard wegloop.
GGZ-vriend hier roept altijd, dat je de therapie moet kiezen die bij je past. Maarja, hé, wie weet wat er bij jou past als je jezelf continue een rad voor ogen draait? Moeilijk, moeilijk, moeilijk...
Er is gewoon zoveel keuze. Hoe weet je nu wat dan precies bij je past. Zeker als je ook maar een paar keer vergoed krijgt.
Dan wordt de keuze financieel toch ook wel beperkt voor je.
Ik denk ook dat je pas de juiste keuze kan maken, zodra je er jezelf helemaal voor open staat en weet wat alles inhoudt.
Hopelijk vindt je hier een luisterend oor en de welgemeende knuffels die soms zo onontbeerlijk zijn...
[/quote]Het doet me al heel erg goed om hier mijn verhaal neer te kunnen zetten. En dat er zoveel lieve gemeende reacties op komen.
donderdag 10 juni 2010 om 19:18
quote:Sunemom schreef op 10 juni 2010 @ 19:05:
Zonnestraaltje
Wat je schrijft is ontzettend herkenbaar. Vooral dat mensen denken dat het na een (korte) periode wel over is, mensen begrijpen de pijn van het verlies van een kindje vaak niet en de combinatie met je verleden maakt dat nog moeilijker, omdat je toch al weinig vertrouwen meer over had. Ook dat is herkenbaar.
Tik het hier van je af, zet neer wat je kwijt wilt. Je bent niet alleen Ook jij bent een kindje verloren. De pijn blijft en het litteken is gewoon altijd voelbaar.....
Zonnestraaltje
Wat je schrijft is ontzettend herkenbaar. Vooral dat mensen denken dat het na een (korte) periode wel over is, mensen begrijpen de pijn van het verlies van een kindje vaak niet en de combinatie met je verleden maakt dat nog moeilijker, omdat je toch al weinig vertrouwen meer over had. Ook dat is herkenbaar.
Tik het hier van je af, zet neer wat je kwijt wilt. Je bent niet alleen Ook jij bent een kindje verloren. De pijn blijft en het litteken is gewoon altijd voelbaar.....
donderdag 10 juni 2010 om 19:19
quote:Dat net wildvreemde mensen naar me toe kwamen en me een hartje onder de riem wilden geven.
Soms is het juist extra moeilijk een dierbare te troosten en om de juiste woorden te vinden. Juist dan komt het verdriet zo "echt" over en is het zo voelbaar, dat sommige mensen er geen raad mee weten.
Terwijl soms juist, zoals hier, een welgemeende knuffel voor een "virtueel" verhaal zoveel gemakkelijker is om te geven...
Soms is het juist extra moeilijk een dierbare te troosten en om de juiste woorden te vinden. Juist dan komt het verdriet zo "echt" over en is het zo voelbaar, dat sommige mensen er geen raad mee weten.
Terwijl soms juist, zoals hier, een welgemeende knuffel voor een "virtueel" verhaal zoveel gemakkelijker is om te geven...
donderdag 10 juni 2010 om 19:22
quote:Bloemetje79 schreef op 10 juni 2010 @ 19:01:
Ook ik heb heel veel nare dingen mee gemaakt in mijn jeugd en de afgelopen jaren. Wat ik mij altijd af vraag is ; wat gebeurt er als je verdriet weg stopt? Wat nou als je geen manier kunt vinden om dingen te verwerken en een plaatsje te geven?
Ik negeer en ontwijk situatie's en of dingen om niet aan mijn emoties toe te hoeven geven.
Maar zodra ik een droevig liedje hoor, die met die periode te maken heeft barst ik in tranen uit. Zucht...
Wil je heel veel sterkte wensen!
Meisje, verdriet komt er gewoon altijd uit. Dat houdt niemand tegen. Al is het jaren later.
Er hoeft dan maar iets kleins te gebeuren waardoor de deur van je verdriet weer wagenwijd opengezet wordt.
Op het moment, dat jij er echt klaar voor bent.... dan is voor jou de tijd aangebroken om de dingen op zijn plaats te zetten.
Ook ik heb heel veel nare dingen mee gemaakt in mijn jeugd en de afgelopen jaren. Wat ik mij altijd af vraag is ; wat gebeurt er als je verdriet weg stopt? Wat nou als je geen manier kunt vinden om dingen te verwerken en een plaatsje te geven?
Ik negeer en ontwijk situatie's en of dingen om niet aan mijn emoties toe te hoeven geven.
Maar zodra ik een droevig liedje hoor, die met die periode te maken heeft barst ik in tranen uit. Zucht...
Wil je heel veel sterkte wensen!
Meisje, verdriet komt er gewoon altijd uit. Dat houdt niemand tegen. Al is het jaren later.
Er hoeft dan maar iets kleins te gebeuren waardoor de deur van je verdriet weer wagenwijd opengezet wordt.
Op het moment, dat jij er echt klaar voor bent.... dan is voor jou de tijd aangebroken om de dingen op zijn plaats te zetten.
donderdag 10 juni 2010 om 19:26
quote:zonnestraaltje1 schreef op 10 juni 2010 @ 19:22:
[...]
Meisje, verdriet komt er gewoon altijd uit. Dat houdt niemand tegen. Al is het jaren later.
Er hoeft dan maar iets kleins te gebeuren waardoor de deur van je verdriet weer wagenwijd opengezet wordt.
Op het moment, dat jij er echt klaar voor bent.... dan is voor jou de tijd aangebroken om de dingen op zijn plaats te zetten.
Hé! Jij lijkt mij wel!
(...en ook dat was zo'n eye-opener: hoe makkelijk het is je in te voelen in andere mensen... en dan jezelf zò gigantisch voorbij te lopen...)
[...]
Meisje, verdriet komt er gewoon altijd uit. Dat houdt niemand tegen. Al is het jaren later.
Er hoeft dan maar iets kleins te gebeuren waardoor de deur van je verdriet weer wagenwijd opengezet wordt.
Op het moment, dat jij er echt klaar voor bent.... dan is voor jou de tijd aangebroken om de dingen op zijn plaats te zetten.
Hé! Jij lijkt mij wel!
(...en ook dat was zo'n eye-opener: hoe makkelijk het is je in te voelen in andere mensen... en dan jezelf zò gigantisch voorbij te lopen...)
donderdag 10 juni 2010 om 19:30
Herken jij trouwens inmiddels de soort van fases waarin je soms zit dat het verdriet zo flinterdun aan de oppervlakte ligt? Dat je aan jezelf merkt, dat het verdriet op de loer ligt, klaar om snoeihard toe te slaan?
Bij mij heeft therapie heel hard geholpen om in ieder geval de situaties/periodes te herkennen dat ik mezelf moest "ontzien" (omdat anders het brabants bont door de kamer vloog...).
Het jammere van dit alles is nu wel, dat ook ik het momenteel totaaaal kwijt ben... en dus gevoelsmatig wéér terug bij af...
Ik kan me nog herinneren dat ik een beetje nijdig zat te wezen bij groepstherapie (en heus, dat was echt wel gezellig bij tijden hoor), omdat ik iedereen maar vooruit zag gaan (en soms met bloedend hart uit "onze" groep zag vertrekken) en bij mezelf werkelijk geen enkele verbetering zag!
Dat de periodes tussen m'n "opwellingen" langer werden en de "opwellingen" langzaamaan beter te hanteren waren viel me dan weer niet op. Ik moest leren, dat "het" nooit over zou gaan... slechts beter te hendelen...
(en sorry dat ik zoveel over mezelf praat... op de één of andere manier heb ik dan het gevoel "wat" bij jou los te maken, gek hè?)
Bij mij heeft therapie heel hard geholpen om in ieder geval de situaties/periodes te herkennen dat ik mezelf moest "ontzien" (omdat anders het brabants bont door de kamer vloog...).
Het jammere van dit alles is nu wel, dat ook ik het momenteel totaaaal kwijt ben... en dus gevoelsmatig wéér terug bij af...
Ik kan me nog herinneren dat ik een beetje nijdig zat te wezen bij groepstherapie (en heus, dat was echt wel gezellig bij tijden hoor), omdat ik iedereen maar vooruit zag gaan (en soms met bloedend hart uit "onze" groep zag vertrekken) en bij mezelf werkelijk geen enkele verbetering zag!
Dat de periodes tussen m'n "opwellingen" langer werden en de "opwellingen" langzaamaan beter te hanteren waren viel me dan weer niet op. Ik moest leren, dat "het" nooit over zou gaan... slechts beter te hendelen...
(en sorry dat ik zoveel over mezelf praat... op de één of andere manier heb ik dan het gevoel "wat" bij jou los te maken, gek hè?)
donderdag 10 juni 2010 om 19:33
Raar is dat eigenlijk!
Dan ben je goed in analyseren, andere mensen op de juiste weg helpen, altijd maar klaar staan voor een ander...
Totdat je beseft, dat je 1 persoon heel erg vergeet! Eigenlijk de allerbelangrijkste!! Jezelf!
Wat zegt dit nou over jezelf?
Waarom cijfer je jezelf steeds zo weg? Waarom vind je jezelf niet belangrijk genoeg?
Dan ben je goed in analyseren, andere mensen op de juiste weg helpen, altijd maar klaar staan voor een ander...
Totdat je beseft, dat je 1 persoon heel erg vergeet! Eigenlijk de allerbelangrijkste!! Jezelf!
Wat zegt dit nou over jezelf?
Waarom cijfer je jezelf steeds zo weg? Waarom vind je jezelf niet belangrijk genoeg?
donderdag 10 juni 2010 om 19:38
quote:zonnestraaltje1 schreef op 10 juni 2010 @ 19:33:
Raar is dat eigenlijk!
Dan ben je goed in analyseren, andere mensen op de juiste weg helpen, altijd maar klaar staan voor een ander...
Totdat je beseft, dat je 1 persoon heel erg vergeet! Eigenlijk de allerbelangrijkste!! Jezelf!
Wat zegt dit nou over jezelf?
Waarom cijfer je jezelf steeds zo weg? Waarom vind je jezelf niet belangrijk genoeg?
Schijnt helemaal niet zo raar te zijn (zeggeze). Want juist daardoor hoef je je niet bezig te houden met je eigen onhandelbare innerlijke (nogmaals, zeggeze...). En door je dan te focussen op anderen, voel je je weer beter... totdat je de kous op je kop krijgt, omdat je andere dingen had verwacht van die andere persoon/de situatie...
Maarja, ze zegge zoveel... Gewoon nog maar een knuffel, dat zegt dan ook weer genoeg! Hmmmmmppppphhhhh!
Raar is dat eigenlijk!
Dan ben je goed in analyseren, andere mensen op de juiste weg helpen, altijd maar klaar staan voor een ander...
Totdat je beseft, dat je 1 persoon heel erg vergeet! Eigenlijk de allerbelangrijkste!! Jezelf!
Wat zegt dit nou over jezelf?
Waarom cijfer je jezelf steeds zo weg? Waarom vind je jezelf niet belangrijk genoeg?
Schijnt helemaal niet zo raar te zijn (zeggeze). Want juist daardoor hoef je je niet bezig te houden met je eigen onhandelbare innerlijke (nogmaals, zeggeze...). En door je dan te focussen op anderen, voel je je weer beter... totdat je de kous op je kop krijgt, omdat je andere dingen had verwacht van die andere persoon/de situatie...
Maarja, ze zegge zoveel... Gewoon nog maar een knuffel, dat zegt dan ook weer genoeg! Hmmmmmppppphhhhh!
donderdag 10 juni 2010 om 19:47
quote:Djaza schreef op 10 juni 2010 @ 19:30:
Herken jij trouwens inmiddels de soort van fases waarin je soms zit dat het verdriet zo flinterdun aan de oppervlakte ligt? Dat je aan jezelf merkt, dat het verdriet op de loer ligt, klaar om snoeihard toe te slaan?
Omdat ik nu weer bij mijn gevoel kom, kan ik de dingen weer plaatsen. En besef me maar al te goed, dat je het oude verdriet en zeer moet laten gaan. Dat als je dit doet, dat je dan pas weer zonder al te veel pijn in bepaalde situaties met de dingen om kan gaan.
Bij mij heeft therapie heel hard geholpen om in ieder geval de situaties/periodes te herkennen dat ik mezelf moest "ontzien" (omdat anders het brabants bont door de kamer vloog...).
Het jammere van dit alles is nu wel, dat ook ik het momenteel totaaaal kwijt ben... en dus gevoelsmatig wéér terug bij af...
Wat is er gebeurt, dat je nu weer 't gevoel hebt dat je weer beneden aan de berg staat?
Ik kan me nog herinneren dat ik een beetje nijdig zat te wezen bij groepstherapie (en heus, dat was echt wel gezellig bij tijden hoor), omdat ik iedereen maar vooruit zag gaan (en soms met bloedend hart uit "onze" groep zag vertrekken) en bij mezelf werkelijk geen enkele verbetering zag!
Dat de periodes tussen m'n "opwellingen" langer werden en de "opwellingen" langzaamaan beter te hanteren waren viel me dan weer niet op. Ik moest leren, dat "het" nooit over zou gaan... slechts beter te hendelen...
(en sorry dat ik zoveel over mezelf praat... op de één of andere manier heb ik dan het gevoel "wat" bij jou los te maken, gek hè?)Ik vind het fijn als je gewoon schrijft wat je denkt en voelt.
Je eigen levenservaring kan een ander ook helpen.
En misschien kunnen we mekaar wel helpen..... ook al is het maar virtueel.
Dus die sorry, wil ik helemaal niet horen!!
Herken jij trouwens inmiddels de soort van fases waarin je soms zit dat het verdriet zo flinterdun aan de oppervlakte ligt? Dat je aan jezelf merkt, dat het verdriet op de loer ligt, klaar om snoeihard toe te slaan?
Omdat ik nu weer bij mijn gevoel kom, kan ik de dingen weer plaatsen. En besef me maar al te goed, dat je het oude verdriet en zeer moet laten gaan. Dat als je dit doet, dat je dan pas weer zonder al te veel pijn in bepaalde situaties met de dingen om kan gaan.
Bij mij heeft therapie heel hard geholpen om in ieder geval de situaties/periodes te herkennen dat ik mezelf moest "ontzien" (omdat anders het brabants bont door de kamer vloog...).
Het jammere van dit alles is nu wel, dat ook ik het momenteel totaaaal kwijt ben... en dus gevoelsmatig wéér terug bij af...
Wat is er gebeurt, dat je nu weer 't gevoel hebt dat je weer beneden aan de berg staat?
Ik kan me nog herinneren dat ik een beetje nijdig zat te wezen bij groepstherapie (en heus, dat was echt wel gezellig bij tijden hoor), omdat ik iedereen maar vooruit zag gaan (en soms met bloedend hart uit "onze" groep zag vertrekken) en bij mezelf werkelijk geen enkele verbetering zag!
Dat de periodes tussen m'n "opwellingen" langer werden en de "opwellingen" langzaamaan beter te hanteren waren viel me dan weer niet op. Ik moest leren, dat "het" nooit over zou gaan... slechts beter te hendelen...
(en sorry dat ik zoveel over mezelf praat... op de één of andere manier heb ik dan het gevoel "wat" bij jou los te maken, gek hè?)Ik vind het fijn als je gewoon schrijft wat je denkt en voelt.
Je eigen levenservaring kan een ander ook helpen.
En misschien kunnen we mekaar wel helpen..... ook al is het maar virtueel.
Dus die sorry, wil ik helemaal niet horen!!
donderdag 10 juni 2010 om 20:05
In alle woelige en heftige jaren die ik achter de rug heb (yep, ook hier een leventje dat een ware soapserie niet zou misstaan) was er één stabiele factor: m'n werk!
En vorig jaar, heul plotseling, heul misselijk van de één op de andere dag ontslagen... zonder boe-of-bah, direct op non-actief gesteld... en dat na 22 jaar!! Ik was (en ben) er ka-pòt van! Juist, omdat ik dat werkelijk niet aan had zien komen (nouja, de crisis wel, de manier waarop niet). Mensen die jarenlang als mijn tweede familie zag, waren ineens weg, totaal weg.
Dan voel je je ineens heel klein en nutteloos (zullen ze me niet missen?). Niet eens een afscheidskaartje gehad, gewoon bruut gedumpt...
Maarja, is maar werruk hè... tsssssss.... Zou god op m'n blote knieën danken voor weer zulk werk! Ik mis 't zò errug!
En vorig jaar, heul plotseling, heul misselijk van de één op de andere dag ontslagen... zonder boe-of-bah, direct op non-actief gesteld... en dat na 22 jaar!! Ik was (en ben) er ka-pòt van! Juist, omdat ik dat werkelijk niet aan had zien komen (nouja, de crisis wel, de manier waarop niet). Mensen die jarenlang als mijn tweede familie zag, waren ineens weg, totaal weg.
Dan voel je je ineens heel klein en nutteloos (zullen ze me niet missen?). Niet eens een afscheidskaartje gehad, gewoon bruut gedumpt...
Maarja, is maar werruk hè... tsssssss.... Zou god op m'n blote knieën danken voor weer zulk werk! Ik mis 't zò errug!
donderdag 10 juni 2010 om 20:18
quote:zonnestraaltje1 schreef op 10 juni 2010 @ 19:18:
[...]
Ook jij bent een kindje verloren. De pijn blijft en het litteken is gewoon altijd voelbaar.....
In alles wat je doet zit een stukje gemis.
Ook ik heb een achtergrond van (seksuele) kindermishandeling en ik herken wat je schrijft over Het jezelf groot houden, er altijd voor anderen zijn en eigenlijk te weinig voor jezelf. En dan juist op het moment dat je het het hardst nodig hebt is er niemand voor jou. Mijn vrienden snap(t)en niets van mijn verlies. Ik sta daarin nog altijd erg alleen. Ik heb wel een wereldtherapeut, ik weet niet wat ik zonder die man had gemoeten. En ook hier op het forum heb ik een aantal geweldige vrouwen ontmoet waar ik heel erg veel aan heb.
Het zwarte gat wordt weer minder, je komt er weer uit, maar dat moment (voordat) je de bodem raakt is zo onnoemelijk pijnlijk.
[...]
Ook jij bent een kindje verloren. De pijn blijft en het litteken is gewoon altijd voelbaar.....
In alles wat je doet zit een stukje gemis.
Ook ik heb een achtergrond van (seksuele) kindermishandeling en ik herken wat je schrijft over Het jezelf groot houden, er altijd voor anderen zijn en eigenlijk te weinig voor jezelf. En dan juist op het moment dat je het het hardst nodig hebt is er niemand voor jou. Mijn vrienden snap(t)en niets van mijn verlies. Ik sta daarin nog altijd erg alleen. Ik heb wel een wereldtherapeut, ik weet niet wat ik zonder die man had gemoeten. En ook hier op het forum heb ik een aantal geweldige vrouwen ontmoet waar ik heel erg veel aan heb.
Het zwarte gat wordt weer minder, je komt er weer uit, maar dat moment (voordat) je de bodem raakt is zo onnoemelijk pijnlijk.
donderdag 10 juni 2010 om 20:20
quote:Djaza schreef op 10 juni 2010 @ 19:19:
[...]
Soms is het juist extra moeilijk een dierbare te troosten en om de juiste woorden te vinden. Juist dan komt het verdriet zo "echt" over en is het zo voelbaar, dat sommige mensen er geen raad mee weten.
Terwijl soms juist, zoals hier, een welgemeende knuffel voor een "virtueel" verhaal zoveel gemakkelijker is om te geven...
Ik hoor en lees dat heel vaak en ik begrijp er elke keer dat ik het hoor of lees minder van. Wat is er nou zo vreselijk moeilijk aan er zijn voor iemand die dichtbij je staat. Ik heb nooit aan iemand gevraagd iets op te lossen, gewoon letterlijke r zijn. Op bepaalde dagen, momenten niet alleen hoeven zijn en dat is al teveel moeite voor de meeste mensen.
Ik vind het virtueel juist veel lastiger, dingen komen anders over dan dat je soms zou willen, je kunt er niet echt voor iemand zijn.
[...]
Soms is het juist extra moeilijk een dierbare te troosten en om de juiste woorden te vinden. Juist dan komt het verdriet zo "echt" over en is het zo voelbaar, dat sommige mensen er geen raad mee weten.
Terwijl soms juist, zoals hier, een welgemeende knuffel voor een "virtueel" verhaal zoveel gemakkelijker is om te geven...
Ik hoor en lees dat heel vaak en ik begrijp er elke keer dat ik het hoor of lees minder van. Wat is er nou zo vreselijk moeilijk aan er zijn voor iemand die dichtbij je staat. Ik heb nooit aan iemand gevraagd iets op te lossen, gewoon letterlijke r zijn. Op bepaalde dagen, momenten niet alleen hoeven zijn en dat is al teveel moeite voor de meeste mensen.
Ik vind het virtueel juist veel lastiger, dingen komen anders over dan dat je soms zou willen, je kunt er niet echt voor iemand zijn.
donderdag 10 juni 2010 om 21:00
quote:Sunemom schreef op 10 juni 2010 @ 20:20:
[...]
Ik hoor en lees dat heel vaak en ik begrijp er elke keer dat ik het hoor of lees minder van. Wat is er nou zo vreselijk moeilijk aan er zijn voor iemand die dichtbij je staat. Ik heb nooit aan iemand gevraagd iets op te lossen, gewoon letterlijke r zijn. Op bepaalde dagen, momenten niet alleen hoeven zijn en dat is al teveel moeite voor de meeste mensen.
Ik vind het virtueel juist veel lastiger, dingen komen anders over dan dat je soms zou willen, je kunt er niet echt voor iemand zijn.
Precies wat je zegt, gewoon er even zijn voor een ander. Ik hoefde ook helemaal niet persé over het verlies van mijn kindje te praten.
Maar een b.v. een knuffel, kaartje, sms van je vriendin doet al heel erg veel.....
Dan voel je jezelf ook niet zo alleen in die emotionele strijd.
Heb ook altijd geprobeerd om op een rationele manier de dingen te benoemen. En zodra ik merkte, dat de ander er niks mee kon.... dan ging ik zelf over iets anders praten. Over hun eigen kindjes of wat er in hun leven omging.
[...]
Ik hoor en lees dat heel vaak en ik begrijp er elke keer dat ik het hoor of lees minder van. Wat is er nou zo vreselijk moeilijk aan er zijn voor iemand die dichtbij je staat. Ik heb nooit aan iemand gevraagd iets op te lossen, gewoon letterlijke r zijn. Op bepaalde dagen, momenten niet alleen hoeven zijn en dat is al teveel moeite voor de meeste mensen.
Ik vind het virtueel juist veel lastiger, dingen komen anders over dan dat je soms zou willen, je kunt er niet echt voor iemand zijn.
Precies wat je zegt, gewoon er even zijn voor een ander. Ik hoefde ook helemaal niet persé over het verlies van mijn kindje te praten.
Maar een b.v. een knuffel, kaartje, sms van je vriendin doet al heel erg veel.....
Dan voel je jezelf ook niet zo alleen in die emotionele strijd.
Heb ook altijd geprobeerd om op een rationele manier de dingen te benoemen. En zodra ik merkte, dat de ander er niks mee kon.... dan ging ik zelf over iets anders praten. Over hun eigen kindjes of wat er in hun leven omging.
donderdag 10 juni 2010 om 21:07
Praten erover doe ik sowieso amper. Wat valt erover te zeggen? Ik kan mijn gevoel 9 van de 10 keer niet eens uitleggen, maar gewoon het gevoel hebbend at het een ander ook iets kan schelen. Dat de mensen die belangrijk voor je zijn begrijpen hoe diep je geraakt bent dat zou heel fijn zijn en volgens mij is dat helemaal niet zo moeilijk.
Hier op het forum heb ik een vast groepje waar in wel het gevoel heb mezelf te mogen zijn en dat helpt. Maar in het 'echt' moet ik me er grotendeels alleen doorheen vechten en dat gaat de ene dag beter dan de andere, dus ik herken je wanhoop wel een beetje.
Hier op het forum heb ik een vast groepje waar in wel het gevoel heb mezelf te mogen zijn en dat helpt. Maar in het 'echt' moet ik me er grotendeels alleen doorheen vechten en dat gaat de ene dag beter dan de andere, dus ik herken je wanhoop wel een beetje.
donderdag 10 juni 2010 om 21:09
[/quote]Sunemom schreef op 10 juni 2010 @ 20:18[/message]:[/b]
[...]
In alles wat je doet zit een stukje gemis.
Ook ik heb een achtergrond van (seksuele) kindermishandeling en ik herken wat je schrijft over Het jezelf groot houden, er altijd voor anderen zijn en eigenlijk te weinig voor jezelf. En dan juist op het moment dat je het het hardst nodig hebt is er niemand voor jou. Mijn vrienden snap(t)en niets van mijn verlies. Ik sta daarin nog altijd erg alleen. Ik heb wel een wereldtherapeut, ik weet niet wat ik zonder die man had gemoeten. En ook hier op het forum heb ik een aantal geweldige vrouwen ontmoet waar ik heel erg veel aan heb.
Het zwarte gat wordt weer minder, je komt er weer uit, maar dat moment (voordat) je de bodem raakt is zo onnoemelijk pijnlijk.[/quote]
De bodem is inderdaad heel erg pijnlijk. Op dit moment, zou ik dan ook niks liever bij mijn kindje willen zijn.
Dan is het ook helemaal klaar.... eindelijk rust in mijn leven.
Maar ik ben van nature een echte knokker. Dus ik ben gelukkig wel zo verstandig om te beseffen, dat mijn kindje dat helemaal niet zou willen. Maar zo voelt het nu niet!
Mensen, die zelf niet zo'n enorm verdriet hebben meegemaakt is het inderdaad vaak lastig om de dingen te begrijpen.
Hoe kan je het verlies van een kind nou ook plaatsen als je dit zelf niet hebt meegemaakt?
Het verdriet van een ander is vaak lastig en je kan dan ook nog wel eens geconfronteerd worden met je eigen gevoel.
Niet iedereen wil zijn gevoel tonen in de nabijheid van een ander.
Tenminste dat is mijn ervaring.
Mensen praten toch liever over de leuke dingen van het leven.
Terwijl als je zulke heftige dingen meemaakt, voor jou het leven eventjes stil staat.
[...]
In alles wat je doet zit een stukje gemis.
Ook ik heb een achtergrond van (seksuele) kindermishandeling en ik herken wat je schrijft over Het jezelf groot houden, er altijd voor anderen zijn en eigenlijk te weinig voor jezelf. En dan juist op het moment dat je het het hardst nodig hebt is er niemand voor jou. Mijn vrienden snap(t)en niets van mijn verlies. Ik sta daarin nog altijd erg alleen. Ik heb wel een wereldtherapeut, ik weet niet wat ik zonder die man had gemoeten. En ook hier op het forum heb ik een aantal geweldige vrouwen ontmoet waar ik heel erg veel aan heb.
Het zwarte gat wordt weer minder, je komt er weer uit, maar dat moment (voordat) je de bodem raakt is zo onnoemelijk pijnlijk.
[/quote]De bodem is inderdaad heel erg pijnlijk. Op dit moment, zou ik dan ook niks liever bij mijn kindje willen zijn.
Dan is het ook helemaal klaar.... eindelijk rust in mijn leven.
Maar ik ben van nature een echte knokker. Dus ik ben gelukkig wel zo verstandig om te beseffen, dat mijn kindje dat helemaal niet zou willen. Maar zo voelt het nu niet!
Mensen, die zelf niet zo'n enorm verdriet hebben meegemaakt is het inderdaad vaak lastig om de dingen te begrijpen.
Hoe kan je het verlies van een kind nou ook plaatsen als je dit zelf niet hebt meegemaakt?
Het verdriet van een ander is vaak lastig en je kan dan ook nog wel eens geconfronteerd worden met je eigen gevoel.
Niet iedereen wil zijn gevoel tonen in de nabijheid van een ander.
Tenminste dat is mijn ervaring.
Mensen praten toch liever over de leuke dingen van het leven.
Terwijl als je zulke heftige dingen meemaakt, voor jou het leven eventjes stil staat.
donderdag 10 juni 2010 om 21:10
quote:Sunemom schreef op 10 juni 2010 @ 20:20:
[...]
Ik hoor en lees dat heel vaak en ik begrijp er elke keer dat ik het hoor of lees minder van. Wat is er nou zo vreselijk moeilijk aan er zijn voor iemand die dichtbij je staat. Ik heb nooit aan iemand gevraagd iets op te lossen, gewoon letterlijke r zijn. Op bepaalde dagen, momenten niet alleen hoeven zijn en dat is al teveel moeite voor de meeste mensen.
Ik vind het virtueel juist veel lastiger, dingen komen anders over dan dat je soms zou willen, je kunt er niet echt voor iemand zijn.
Ook niet mijn ding hoor, laat dat duidelijk zijn. Ik "wroet" graag in andermans leven (irl of virueel), zolang dat 't maar niet over die innerlijk IK hoeft te gaan.
Hier een vriend bij de hand die van onschatbare waarde is: Ik kan er ten alle tijde aan de deur staan (wat, ik heb zelfs de sleutel) en wanneer Vriend dan open doet en mij met dikke tranen ziet staan, krijg ik een dikke knuffel, zo eentje met nog nèt een extra knuf d'r achteraan en dan gaat ie koffie zetten en kletsen we over koetjes en kalfjes terwijl ik m'n tranen droog... Zonder te praten, hele gesprekken... van onschatbare waarde zoiets!
En toch kan in me van bovenstaande inmiddels toch wel iets voorstellen hoor. Met name tijdens die groepstherapie kwam dat vrij goed naar voren: mensen die hun eigen worsteling hebben worden vaak toch nèt wat meer geraakt door hetzelfde soort verdriet bij anderen. De ene kan dit heel goed hendelen, de andere weet er werkelijk waar geen raad mee. Toch mooi, al die verschillende mensen... En wat een gedoe om juist die goeie voor jou eruit te filteren...
[...]
Ik hoor en lees dat heel vaak en ik begrijp er elke keer dat ik het hoor of lees minder van. Wat is er nou zo vreselijk moeilijk aan er zijn voor iemand die dichtbij je staat. Ik heb nooit aan iemand gevraagd iets op te lossen, gewoon letterlijke r zijn. Op bepaalde dagen, momenten niet alleen hoeven zijn en dat is al teveel moeite voor de meeste mensen.
Ik vind het virtueel juist veel lastiger, dingen komen anders over dan dat je soms zou willen, je kunt er niet echt voor iemand zijn.
Ook niet mijn ding hoor, laat dat duidelijk zijn. Ik "wroet" graag in andermans leven (irl of virueel), zolang dat 't maar niet over die innerlijk IK hoeft te gaan.
Hier een vriend bij de hand die van onschatbare waarde is: Ik kan er ten alle tijde aan de deur staan (wat, ik heb zelfs de sleutel) en wanneer Vriend dan open doet en mij met dikke tranen ziet staan, krijg ik een dikke knuffel, zo eentje met nog nèt een extra knuf d'r achteraan en dan gaat ie koffie zetten en kletsen we over koetjes en kalfjes terwijl ik m'n tranen droog... Zonder te praten, hele gesprekken... van onschatbare waarde zoiets!
En toch kan in me van bovenstaande inmiddels toch wel iets voorstellen hoor. Met name tijdens die groepstherapie kwam dat vrij goed naar voren: mensen die hun eigen worsteling hebben worden vaak toch nèt wat meer geraakt door hetzelfde soort verdriet bij anderen. De ene kan dit heel goed hendelen, de andere weet er werkelijk waar geen raad mee. Toch mooi, al die verschillende mensen... En wat een gedoe om juist die goeie voor jou eruit te filteren...
