Psyche
alle pijlers
Ben het vechten zo moe...
donderdag 10 juni 2010 om 17:53
Ik voel me zo rot....dat ik het gewoon eventjes helemaal niet meer weet. Ben het zo zat om steeds maar weer te vechten.
Ben er gewoon zo klaar mee. Op dit moment hoeft het voor mij ook allemaal niet meer.
Zou er echt vrede mee hebben, als het allemaal voorbij is......
Het is zo zwaar om altijd maar in je eentje te moeten vechten. Ben zo moe. Verlang zo naar mijn rust.
Voel me nu ontzettend alleen en eenzaam. De tranen zijn op.....
Sinds een paar maanden werk ik nu op therapeutische basis.
Heb hulp gevonden via therapie.
Vandaag was echt een drama. De hele morgen bleven de tranen over mijn wangen stromen. Voelde me een totale mislukkeling en ontzettend waardeloos.
Ik merkte aan mezelf, dat ik in dat gevoel vast zat maar ook dat ik me mezelf er niet uit wilde trekken. Zie even het positieve niet.
Er is zoveel op mijn bordje terecht gekomen. Lichamelijke, geestelijke en seksuele mishandeling toen ik nog een kind was, verkrachting op latere leeftijd, verlies van mijn kindje.
Ben nog steeds aan 't puinruimen van mijn scheiding van jaren terug.
Ben zo ongeveer alles kwijtgeraakt. Vrienden, die me lieten vallen. Mensen, die niks meer tegen me durfden te zeggen na het verlies van mijn kind. Mijn omgeving verwachtte, dat ik na 2 maanden weer de draad van het leven zou oppakken. Maar dat kon ik helemaal niet. Heb toen een knoopje omgezet en mijn gevoel en verdriet ver weg gestopt. En heb me een paar jaar helemaal afgezonderd van alles en iedereen. Vertrouwen in de mens was echt helemaal weg. Heb al ontzettend moeite om mensen te vertrouwen en mezelf emotioneel te uiten naar een ander toe.
Een half jaar geleden heb ik de draad weer langzaam opgepakt.
Maar kwam mezelf heel erg tegen. Het ging helemaal fout.
Nu komt alle woede, verdriet, schuldgevoel en allerlei andere emoties weer helemaal naar boven.
Vandaag lukt het me gewoon niet......
Ben er gewoon zo klaar mee. Op dit moment hoeft het voor mij ook allemaal niet meer.
Zou er echt vrede mee hebben, als het allemaal voorbij is......
Het is zo zwaar om altijd maar in je eentje te moeten vechten. Ben zo moe. Verlang zo naar mijn rust.
Voel me nu ontzettend alleen en eenzaam. De tranen zijn op.....
Sinds een paar maanden werk ik nu op therapeutische basis.
Heb hulp gevonden via therapie.
Vandaag was echt een drama. De hele morgen bleven de tranen over mijn wangen stromen. Voelde me een totale mislukkeling en ontzettend waardeloos.
Ik merkte aan mezelf, dat ik in dat gevoel vast zat maar ook dat ik me mezelf er niet uit wilde trekken. Zie even het positieve niet.
Er is zoveel op mijn bordje terecht gekomen. Lichamelijke, geestelijke en seksuele mishandeling toen ik nog een kind was, verkrachting op latere leeftijd, verlies van mijn kindje.
Ben nog steeds aan 't puinruimen van mijn scheiding van jaren terug.
Ben zo ongeveer alles kwijtgeraakt. Vrienden, die me lieten vallen. Mensen, die niks meer tegen me durfden te zeggen na het verlies van mijn kind. Mijn omgeving verwachtte, dat ik na 2 maanden weer de draad van het leven zou oppakken. Maar dat kon ik helemaal niet. Heb toen een knoopje omgezet en mijn gevoel en verdriet ver weg gestopt. En heb me een paar jaar helemaal afgezonderd van alles en iedereen. Vertrouwen in de mens was echt helemaal weg. Heb al ontzettend moeite om mensen te vertrouwen en mezelf emotioneel te uiten naar een ander toe.
Een half jaar geleden heb ik de draad weer langzaam opgepakt.
Maar kwam mezelf heel erg tegen. Het ging helemaal fout.
Nu komt alle woede, verdriet, schuldgevoel en allerlei andere emoties weer helemaal naar boven.
Vandaag lukt het me gewoon niet......
donderdag 17 juni 2010 om 23:04
Lief dat je er naar vraagt....
Met mij gaat het alweer een stukje beter. Dat vervelende gevoel is gelukkig weg. Heb eindelijk weer de moed terug gevonden om verder te kunnen.
Probeer positief te zijn en te blijven!!
Valt alleen niet altijd mee, zeker als ik te moe en te emotioneel ben. Daardoor ging het helaas ook fout....
Met mij gaat het alweer een stukje beter. Dat vervelende gevoel is gelukkig weg. Heb eindelijk weer de moed terug gevonden om verder te kunnen.
Probeer positief te zijn en te blijven!!
Valt alleen niet altijd mee, zeker als ik te moe en te emotioneel ben. Daardoor ging het helaas ook fout....
maandag 21 juni 2010 om 11:05
maandag 21 juni 2010 om 19:01
quote:zonnestraaltje1 schreef op 10 juni 2010 @ 17:53:
Ik voel me zo rot....dat ik het gewoon eventjes helemaal niet meer weet. Ben het zo zat om steeds maar weer te vechten.
Ben er gewoon zo klaar mee. Op dit moment hoeft het voor mij ook allemaal niet meer.
Zou er echt vrede mee hebben, als het allemaal voorbij is......
Het is zo zwaar om altijd maar in je eentje te moeten vechten. Ben zo moe. Verlang zo naar mijn rust.
Voel me nu ontzettend alleen en eenzaam. De tranen zijn op.....
Jeetje, dit stuk had zo van mij af kunnen komen, het is bijna eng. Dit verwoord precies hoe ik me nu voel. Na 15 jaar vechten tegen depressies (en daar wordt je heel moe van) lijkt het alsof er ergens een luik is opengetrokken. Sinds vrijdag is het non stop huilen hierzo.
Hopelijk heb je mensen om je heen die je kunnen steunen. Ik ben ontzettend blij met mijn lieve vrienden en collega's. Dat verzacht de boel een beetje.
Het gaat nog lang duren en het zal nog heel veel pijn en moeite kosten, maar ik denk dat het uiteindelijk beter zal worden.
Dat geldt ook voor jou. Vecht er niet tegen, laat het over je heen komen, praat erover en ga ervoor.
Ik voel me zo rot....dat ik het gewoon eventjes helemaal niet meer weet. Ben het zo zat om steeds maar weer te vechten.
Ben er gewoon zo klaar mee. Op dit moment hoeft het voor mij ook allemaal niet meer.
Zou er echt vrede mee hebben, als het allemaal voorbij is......
Het is zo zwaar om altijd maar in je eentje te moeten vechten. Ben zo moe. Verlang zo naar mijn rust.
Voel me nu ontzettend alleen en eenzaam. De tranen zijn op.....
Jeetje, dit stuk had zo van mij af kunnen komen, het is bijna eng. Dit verwoord precies hoe ik me nu voel. Na 15 jaar vechten tegen depressies (en daar wordt je heel moe van) lijkt het alsof er ergens een luik is opengetrokken. Sinds vrijdag is het non stop huilen hierzo.
Hopelijk heb je mensen om je heen die je kunnen steunen. Ik ben ontzettend blij met mijn lieve vrienden en collega's. Dat verzacht de boel een beetje.
Het gaat nog lang duren en het zal nog heel veel pijn en moeite kosten, maar ik denk dat het uiteindelijk beter zal worden.
Dat geldt ook voor jou. Vecht er niet tegen, laat het over je heen komen, praat erover en ga ervoor.
