Psyche
alle pijlers
Bijna geen vrienden
woensdag 25 augustus 2021 om 08:24
Lieve mensen,
Ik heb zo goed als geen vrienden.
Het is nooit zo geweest dat ik bulkte van de vrienden maar het waren er altijd wel een paar.
Ik ben altijd heel onzeker geweest en had weinig zelfvertrouwen. Vroeger was ik vrij verlegen, een typisch muurbloempje en ik werd gepest.
Inmiddels ben ik 40 en er is van alles gebeurd in mijn leven. Ik heb een fijn en gelukkig huwelijk maar daarnaast heb ik weinig mensen om me heen.
Een aantal jaren geleden heb ik een diagnose gekregen (medisch) welke ook mentaal voor een grote klap gezorgd heeft.
Vorig jaar heb ik besloten aan mezelf te gaan werken omdat ik op allerlei gebieden vastliep. Ik ben er nog lang niet maar ben wel op de goede weg.
Het blijft me alleen dwars zitten dat ik weinig mensen om me heen heb. Met tijden voel ik me eenzaam maar soms vraag ik me ook af of ik wel behoefte heb aan veel mensen om me heen. Of is het gewenning?
Ik ben niet de leukste of niet de gezelligste maar volgens mij ben ik wel een aardige, vriendelijke vrouw. Ik ben attent en geinteresseerd.
Op mijn werk hoor ik collega's praten over weekendjes weg met vriendinnengroepen, avondjes met vrienden enzo. 'En wat ga jij doen in het weekend?'.
Ik heb 1 vriendin met wie het contact altijd van mij uit moet komen. Zij is een chaoot. Zo heeft ze 4 weken geleden gezegd dat ze volgende week contact opneemt om iets af te spreken.
Een ander contact heb ik zelf laten verwateren omdat ik alleen als klaagpaal werd gebruikt. Nu heeft zij hulp nodig (zag ik op social media) en dan twijfel ik toch weer om mijn hulp aan te bieden (gaat om praktische hulp) omdat ik mensen graag help, maar ergens houdt het me dan ook weer tegen,
Familie heb ik ook maar ook van hen uit moet contact vaak vanuit mij komen. Dat maakt me toch onzeker. Zeker omdat ik zie dat er tussen hen onderling wel meer contact is.
Vanuit mijn man hebben we een stel waar we mee omgaan. Dat is oprecht heel leuk maar het zijn wel zijn vrienden. Als het tussen ons over zou zijn zou ik ze (denk ik) niet meer zien.
Binnenkort start ik met een assertiviteitscursus die hier in een wijkcentrum georganiseerd wordt. Misschien doe ik daar leuke contacten op en sowieso is het goed voor mijn zelfvertrouwen en onzekerheid.
3 jaar geleden heb ik een andere cursus gedaan en toen ik merkte dat er direct groepjes gevormd werden haak ik in gedachten al af. Dan voel ik me weer dat kleine meisje dat geen aansluiting vind en dan denk ik 'laat maar'.
Nu probeer ik er anders in te staan. Voor de rest van mijn mentale issues start ik binnenkort met therapie.
Voor wie is het hebben van weinig/geen vrienden herkenbaar?
Ik heb zo goed als geen vrienden.
Het is nooit zo geweest dat ik bulkte van de vrienden maar het waren er altijd wel een paar.
Ik ben altijd heel onzeker geweest en had weinig zelfvertrouwen. Vroeger was ik vrij verlegen, een typisch muurbloempje en ik werd gepest.
Inmiddels ben ik 40 en er is van alles gebeurd in mijn leven. Ik heb een fijn en gelukkig huwelijk maar daarnaast heb ik weinig mensen om me heen.
Een aantal jaren geleden heb ik een diagnose gekregen (medisch) welke ook mentaal voor een grote klap gezorgd heeft.
Vorig jaar heb ik besloten aan mezelf te gaan werken omdat ik op allerlei gebieden vastliep. Ik ben er nog lang niet maar ben wel op de goede weg.
Het blijft me alleen dwars zitten dat ik weinig mensen om me heen heb. Met tijden voel ik me eenzaam maar soms vraag ik me ook af of ik wel behoefte heb aan veel mensen om me heen. Of is het gewenning?
Ik ben niet de leukste of niet de gezelligste maar volgens mij ben ik wel een aardige, vriendelijke vrouw. Ik ben attent en geinteresseerd.
Op mijn werk hoor ik collega's praten over weekendjes weg met vriendinnengroepen, avondjes met vrienden enzo. 'En wat ga jij doen in het weekend?'.
Ik heb 1 vriendin met wie het contact altijd van mij uit moet komen. Zij is een chaoot. Zo heeft ze 4 weken geleden gezegd dat ze volgende week contact opneemt om iets af te spreken.
Een ander contact heb ik zelf laten verwateren omdat ik alleen als klaagpaal werd gebruikt. Nu heeft zij hulp nodig (zag ik op social media) en dan twijfel ik toch weer om mijn hulp aan te bieden (gaat om praktische hulp) omdat ik mensen graag help, maar ergens houdt het me dan ook weer tegen,
Familie heb ik ook maar ook van hen uit moet contact vaak vanuit mij komen. Dat maakt me toch onzeker. Zeker omdat ik zie dat er tussen hen onderling wel meer contact is.
Vanuit mijn man hebben we een stel waar we mee omgaan. Dat is oprecht heel leuk maar het zijn wel zijn vrienden. Als het tussen ons over zou zijn zou ik ze (denk ik) niet meer zien.
Binnenkort start ik met een assertiviteitscursus die hier in een wijkcentrum georganiseerd wordt. Misschien doe ik daar leuke contacten op en sowieso is het goed voor mijn zelfvertrouwen en onzekerheid.
3 jaar geleden heb ik een andere cursus gedaan en toen ik merkte dat er direct groepjes gevormd werden haak ik in gedachten al af. Dan voel ik me weer dat kleine meisje dat geen aansluiting vind en dan denk ik 'laat maar'.
Nu probeer ik er anders in te staan. Voor de rest van mijn mentale issues start ik binnenkort met therapie.
Voor wie is het hebben van weinig/geen vrienden herkenbaar?
woensdag 25 augustus 2021 om 13:33
Hoi, ik herken het.
Ik ben 35 jaar, en heb ook ongeveer geen vrienden. Soms overvalt het me wel, maar ik heb geleerd er toch zelf iets van te maken.
Vriendschappen die niet "vanzelfsprekend" ontstaan vind ik erg ingewikkeld. Ik heb weleens zo'n fase gehad dat ik erg leunde op mensen. Dat schrikt af en zelf voel je je er ook niet beter door.
Ik heb me er min of meer bij neergelegd dat het niet zomaar zal veranderen.
Wat bij mij erg helpt is om met mensen te schrijven. Je kunt je verhaal kwijt en voelt je toch gehoord.
PB me gerust.
Veel sterkte ermee. He bent allesbehalve de enige, hoe cliché dat ook klinkt natuurlijk.
Ik ben 35 jaar, en heb ook ongeveer geen vrienden. Soms overvalt het me wel, maar ik heb geleerd er toch zelf iets van te maken.
Vriendschappen die niet "vanzelfsprekend" ontstaan vind ik erg ingewikkeld. Ik heb weleens zo'n fase gehad dat ik erg leunde op mensen. Dat schrikt af en zelf voel je je er ook niet beter door.
Ik heb me er min of meer bij neergelegd dat het niet zomaar zal veranderen.
Wat bij mij erg helpt is om met mensen te schrijven. Je kunt je verhaal kwijt en voelt je toch gehoord.
PB me gerust.
Veel sterkte ermee. He bent allesbehalve de enige, hoe cliché dat ook klinkt natuurlijk.
donderdag 26 augustus 2021 om 13:52
Hai iedereen, ik herken het ook wel. Ik had 2 hele goede vriendinnen lief en leed mee gedeeld maar helaas is dat contact verwaterd. De weg naar Rome is niet in 1 dag gebouwd maar het lijkt mij zo fijn om dingen te delen. 2 maanden geleden hebben wij een houten overkapping in de tuin geplaatst en ik had wat foto's naar familie en een goede kennis gestuurd en dat was toch even een confronterend moment want dat was het. En ik was zo blij met de overkapping en hoe ik het gestyled had.
Coco, wat goed om aan jezelf te werken, is het voor je onzekerheid en pestverleden?
Ik begrijp ook wat poldervrouw zegt al is het schrijvend iets delen of iets kunnen betekenen voor een ander.
Mijn man heeft een groep vrienden vanaf zijn jeugd gaat hij daarmee om. Lieve mensen maar het zijn niet mijn vrienden, vriendinnen.
Als jullie zin hebben om een pb te sturen, leuk.
Coco, wat goed om aan jezelf te werken, is het voor je onzekerheid en pestverleden?
Ik begrijp ook wat poldervrouw zegt al is het schrijvend iets delen of iets kunnen betekenen voor een ander.
Mijn man heeft een groep vrienden vanaf zijn jeugd gaat hij daarmee om. Lieve mensen maar het zijn niet mijn vrienden, vriendinnen.
Als jullie zin hebben om een pb te sturen, leuk.
anoniem_6535644e96b69 wijzigde dit bericht op 26-08-2021 14:12
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
12.73% gewijzigd
donderdag 26 augustus 2021 om 16:23
Ik ben 36 en heb ook weinig vrienden. Behalve in mijn basisschooltijd, toen had ik er rond de 10. Het kostte me ook weinig moeite, ondanks dat ik verlegen en een muurbloempje was. Had ook geluk dat ik in een erg leuke klas zat. Maar op de middelbare school en het MBO was ik een buitenbeentje. Op 1 vriendin na in 2 HAVO had ik niemand. Zag er anders uit (ben geadopteerd), had andere interesses en gedroeg me anders. Met dit alles ben ik in die jaren veel gepest. Het contact met mijn oude vriendinnen werd ook steeds minder. Er kwamen een paar andere meiden bij ons groepje en ik paste er niet meer tussen. Waarschijnlijk omdat ik als enige niet met jongens en uitgaan bezig was.
Toen een aantal jaren geen vrienden gehad tot ik ging werken. Er ontstonden op het werk weer een klein aantal vriendschappen. Maar ik heb beduidend meer moeite om ze in stand te houden dan vroeger.
Met 1 vriendin kreeg ik ruzie omdat ze ging claimen. Dat doet ze bij iedereen die met haar bevriend raakt ben ik nu achter. Op een erg agressieve manier. Helaas heeft ze dat zelf niet door.
Een andere vriendin verbrak onze vriendschap na 8 jaar. Ze zei erbij dat ik alleen maar een leerdoel was. Met de breuk heb ik vrede. De laatste jaren zei ze heel vaak af en wilde alleen nog haar zin doen. Maar voel me flink belazerd door haar. Tot een jaar na de breuk stuurde ze me nog wel berichten op Facebook. Het was alleen maar bemoeienis over mijn leven. Om die reden heb ik haar geblokt.
Ik ben nog bevriend met een ouder stel (67 en 70 jaar). Met de vrouw heb ik leuk samengewerkt. Haar man werkte op een andere afdeling. We hebben al ruim 1,5 jaar niet afgesproken. Gewoon niet van gekomen, ook door de Corona. Maar willen dat wel weer gaan doen.
Dan heb ik nog een collega waarmee ik een keer naar de dierentuin ben geweest en met een groepje high-tea'en. Daar heb ik het gezellig mee, maar echt vriendinnen noem ik het nog niet. Vind het ook lastig te bepalen wanneer een aardig iemand een vriend(in) wordt. Vermoed dat dit ook door mijn ASS komt.
Verder nog een paar leuke contacten die niet in de buurt wonen.
Toen een aantal jaren geen vrienden gehad tot ik ging werken. Er ontstonden op het werk weer een klein aantal vriendschappen. Maar ik heb beduidend meer moeite om ze in stand te houden dan vroeger.
Met 1 vriendin kreeg ik ruzie omdat ze ging claimen. Dat doet ze bij iedereen die met haar bevriend raakt ben ik nu achter. Op een erg agressieve manier. Helaas heeft ze dat zelf niet door.
Een andere vriendin verbrak onze vriendschap na 8 jaar. Ze zei erbij dat ik alleen maar een leerdoel was. Met de breuk heb ik vrede. De laatste jaren zei ze heel vaak af en wilde alleen nog haar zin doen. Maar voel me flink belazerd door haar. Tot een jaar na de breuk stuurde ze me nog wel berichten op Facebook. Het was alleen maar bemoeienis over mijn leven. Om die reden heb ik haar geblokt.
Ik ben nog bevriend met een ouder stel (67 en 70 jaar). Met de vrouw heb ik leuk samengewerkt. Haar man werkte op een andere afdeling. We hebben al ruim 1,5 jaar niet afgesproken. Gewoon niet van gekomen, ook door de Corona. Maar willen dat wel weer gaan doen.
Dan heb ik nog een collega waarmee ik een keer naar de dierentuin ben geweest en met een groepje high-tea'en. Daar heb ik het gezellig mee, maar echt vriendinnen noem ik het nog niet. Vind het ook lastig te bepalen wanneer een aardig iemand een vriend(in) wordt. Vermoed dat dit ook door mijn ASS komt.
Verder nog een paar leuke contacten die niet in de buurt wonen.
donderdag 26 augustus 2021 om 16:49
hondenmens schreef: ↑26-08-2021 16:23
Dan heb ik nog een collega waarmee ik een keer naar de dierentuin ben geweest en met een groepje high-tea'en. Daar heb ik het gezellig mee, maar echt vriendinnen noem ik het nog niet. Vind het ook lastig te bepalen wanneer een aardig iemand een vriend(in) wordt. Vermoed dat dit ook door mijn ASS komt.
Hoeft niet hoor, een ander geeft na 3 keer al het woord vriendschap aan iets en iemand anders kan het na 2 jaar nog over een bekende hebben. Merk je wel dat door je ASS dat vriendschap behouden is of kan je goed je grenzen hierin aangeven?
anoniem_6535644e96b69 wijzigde dit bericht op 26-08-2021 18:18
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
8.78% gewijzigd
donderdag 26 augustus 2021 om 22:00
Ik stuur je een PBSpekkoek01 schreef: ↑26-08-2021 13:52Hai iedereen, ik herken het ook wel. Ik had 2 hele goede vriendinnen lief en leed mee gedeeld maar helaas is dat contact verwaterd. De weg naar Rome is niet in 1 dag gebouwd maar het lijkt mij zo fijn om dingen te delen. 2 maanden geleden hebben wij een houten overkapping in de tuin geplaatst en ik had wat foto's naar familie en een goede kennis gestuurd en dat was toch even een confronterend moment want dat was het. En ik was zo blij met de overkapping en hoe ik het gestyled had.
Coco, wat goed om aan jezelf te werken, is het voor je onzekerheid en pestverleden?
Ik begrijp ook wat poldervrouw zegt al is het schrijvend iets delen of iets kunnen betekenen voor een ander.
Mijn man heeft een groep vrienden vanaf zijn jeugd gaat hij daarmee om. Lieve mensen maar het zijn niet mijn vrienden, vriendinnen.
Als jullie zin hebben om een pb te sturen, leuk.
vrijdag 27 augustus 2021 om 14:02
Voor mij wel herkenbaar wat betreft onzekerheid en weinig zelfvertrouwen.
Heb ook erg veel last gehad van pesten.
Ook ben ik zelf ook nog eens gesloten en gereserveerd.
Eigenlijk is het een wonder dat ik nog een aantal leuke vrienden heb.
Er zijn de afgelopen 20 jaar (ben nu 44) echter bij mij heel veel vriendschappen spaak gelopen.
Vooral ook door verkeerde communicatie, 'scheefgroei' en/of conflicten oid.
Ik ben altijd iemand geweest die erg moeilijk voor zichzelf op komt en moeite heeft met grenzen aangeven etc.
Het besef is er wel, maar om hierin veranderingen toe te passen is zeer moeilijk voor mij..
Vind het gewoon erg moeilijk om sowieso mezelf te veranderen.
Het aangaan van vriendschappen vind ik eigenlijk nog niet eens het moeilijkste.
Maar om deze in stand te kunnen houden, is bij mij erg problematisch.
Vroeg of laat kunnen er weer situaties optreden (zoals oplopende irritaties, vervreemding etc), die voor narigheid kunnen zorgen.
Sommige voormalig vriendschappen zijn ook wel erg 'broos' gebleken.
Heb ook erg veel last gehad van pesten.
Ook ben ik zelf ook nog eens gesloten en gereserveerd.
Eigenlijk is het een wonder dat ik nog een aantal leuke vrienden heb.
Er zijn de afgelopen 20 jaar (ben nu 44) echter bij mij heel veel vriendschappen spaak gelopen.
Vooral ook door verkeerde communicatie, 'scheefgroei' en/of conflicten oid.
Ik ben altijd iemand geweest die erg moeilijk voor zichzelf op komt en moeite heeft met grenzen aangeven etc.
Het besef is er wel, maar om hierin veranderingen toe te passen is zeer moeilijk voor mij..
Vind het gewoon erg moeilijk om sowieso mezelf te veranderen.
Het aangaan van vriendschappen vind ik eigenlijk nog niet eens het moeilijkste.
Maar om deze in stand te kunnen houden, is bij mij erg problematisch.
Vroeg of laat kunnen er weer situaties optreden (zoals oplopende irritaties, vervreemding etc), die voor narigheid kunnen zorgen.
Sommige voormalig vriendschappen zijn ook wel erg 'broos' gebleken.
zaterdag 28 augustus 2021 om 10:25
Hoi, ik had jarenlang altijd wel wat vriendinnen. Merkte wel dat ik vaak hun kant op moest komen. Altijd was ik (oprecht) een luisterend oor en leefde ik mee met iedereen. Totdat ik zelf een keer behoefte had aan steun en er maar 1 vriendin voor mij klaar stond.
Door coaching ging ik me ook niet meer altijd aanpassen en stelde ik grenzen en gaf soms mijn mening. Iets wat ze niet gewend zijn, dus dat heb ik geweten.... (boosheid, mij negeren, etc). Zeer pijnlijk en uiteindelijk heb ik de keuze gemaakt afstand te nemen omdat ze mij leegzogen, maar ik niks mocht zeggen als het ware. En omdat ik niet mezelf meer kon zijn bij die personen.
Ook geleerd dat ik vooral mezelf moet zien en horen, mezelf meer serieus mag nemen, maar jeetje wat is dat vaak moeilijk. Netwerk is nu zeer klein en dat voelt soms naar.
Momenteel zit ik mentaal niet lekker in mijn vel en dat voelt wat eenzaam....
De vriendinnen die overgebleven zijn hebben hun eigen sores (scheiding, psychisch) en daardoor hou ik me wat in om mezelf bij hun te uiten.
Ondertussen gaat 1 vriendin vandaag naar de sauna met iemand. En een andere vriendin heeft ook meerdere uitjes. Leuk voor ze(!) echter besef ik dan dat ik zelf niks op de planning heb. Laatst zou ik met 1 gaan lunchen, maar ze belde ziek af. Terwijl ik er zo'n zin in had, want eindelijk iets gezelligs zonder mijn gezin, even uit de thuissituatie.
Inmiddels is school weer gestart, mijn werk ook alweer 3 weken en denk ik jeetje is dit het nou???
Ik weet dat ik zelf de slingers moet ophangen, maar iets houdt me tegen. Ik denk ook omdat ik weet dat een gezellig uitje mij ook energie kan kosten zodra de ander veel over haar problemen gaat praten. Dan ontstaat toch weer het rollenpatroon dat ik geduldig luister en meeleef en mij weer inhou over mezelf.
En steeds vaker wil ik ook niks, voelt alles doelloos.
Doodzonde, want voelde me nog zo sterk na coaching....
Afijn, ik zit nu thuis met de kinderen, ben niet zo lekker en alles voelt even zwaar. Door een blessure welke nog moet genezen kan ik niet sporten of wandelen ofzo. Helpt ook niet mee.
Mijn partner heeft morgen een uitje en ik zit dan weer thuis met de kinderen.
Op zulke momenten loop ik wat vast en zou ik zo graag meer gezien willen worden
. Meer mensen om me heen die mij tot steun kunnen zijn waar nodig ipv zeggen 'ach gaat wel weer over, gewoon weer door'. Het zit er voor nu even niet in, maar blijf hopen dat ik binnenkort de juiste mensen om mij heen mag ontmoeten 
Hoop dat je cursus positief mag verlopen. En wie weet ontstaan er nog leuke contacten tussen de berichtjes die anderen je hebben gestuurd
Door coaching ging ik me ook niet meer altijd aanpassen en stelde ik grenzen en gaf soms mijn mening. Iets wat ze niet gewend zijn, dus dat heb ik geweten.... (boosheid, mij negeren, etc). Zeer pijnlijk en uiteindelijk heb ik de keuze gemaakt afstand te nemen omdat ze mij leegzogen, maar ik niks mocht zeggen als het ware. En omdat ik niet mezelf meer kon zijn bij die personen.
Ook geleerd dat ik vooral mezelf moet zien en horen, mezelf meer serieus mag nemen, maar jeetje wat is dat vaak moeilijk. Netwerk is nu zeer klein en dat voelt soms naar.
Momenteel zit ik mentaal niet lekker in mijn vel en dat voelt wat eenzaam....
De vriendinnen die overgebleven zijn hebben hun eigen sores (scheiding, psychisch) en daardoor hou ik me wat in om mezelf bij hun te uiten.
Ondertussen gaat 1 vriendin vandaag naar de sauna met iemand. En een andere vriendin heeft ook meerdere uitjes. Leuk voor ze(!) echter besef ik dan dat ik zelf niks op de planning heb. Laatst zou ik met 1 gaan lunchen, maar ze belde ziek af. Terwijl ik er zo'n zin in had, want eindelijk iets gezelligs zonder mijn gezin, even uit de thuissituatie.
Inmiddels is school weer gestart, mijn werk ook alweer 3 weken en denk ik jeetje is dit het nou???
Ik weet dat ik zelf de slingers moet ophangen, maar iets houdt me tegen. Ik denk ook omdat ik weet dat een gezellig uitje mij ook energie kan kosten zodra de ander veel over haar problemen gaat praten. Dan ontstaat toch weer het rollenpatroon dat ik geduldig luister en meeleef en mij weer inhou over mezelf.
En steeds vaker wil ik ook niks, voelt alles doelloos.
Doodzonde, want voelde me nog zo sterk na coaching....
Afijn, ik zit nu thuis met de kinderen, ben niet zo lekker en alles voelt even zwaar. Door een blessure welke nog moet genezen kan ik niet sporten of wandelen ofzo. Helpt ook niet mee.
Mijn partner heeft morgen een uitje en ik zit dan weer thuis met de kinderen.
Op zulke momenten loop ik wat vast en zou ik zo graag meer gezien willen worden
. Meer mensen om me heen die mij tot steun kunnen zijn waar nodig ipv zeggen 'ach gaat wel weer over, gewoon weer door'. Het zit er voor nu even niet in, maar blijf hopen dat ik binnenkort de juiste mensen om mij heen mag ontmoeten 
Hoop dat je cursus positief mag verlopen. En wie weet ontstaan er nog leuke contacten tussen de berichtjes die anderen je hebben gestuurd
zaterdag 28 augustus 2021 om 11:09
Hoi,
ik wilde even reageren op dit topic, ik woon alleen en heb geen relatie en kinderen. Ik heb wel een paar vriendinnen, maar die kan je op 1 hand tellen en die zie ik niet vaak en hebben ook hun eigen levens en problemen. Dus het is nu weekend en ik heb geen plannen, de enige met wie ik contact zal hebben is de dame die achter de kassa zit in de AH
Dit soort weekenden komt vaker voor en de ene keer vind ik het niet erg als ik een drukke werkweek heb gehad maar soms bekruipt me zon gevoel van: is dat alles? vooral in de vakantie of als het mooi weer is en je even met iemand op een terrasje ofzo wil bijkletsen. Corona heeft er ook geen goed aan gedaan.
Met andere woorden: we zijn niet de enigen op dit forum die weinig of geen vrienden heeft, sterkte met alles en ik hoop dat je hier leuke contacten op doet.
Minameut: hoop toch dat je een leuk weekend met je kids
ik wilde even reageren op dit topic, ik woon alleen en heb geen relatie en kinderen. Ik heb wel een paar vriendinnen, maar die kan je op 1 hand tellen en die zie ik niet vaak en hebben ook hun eigen levens en problemen. Dus het is nu weekend en ik heb geen plannen, de enige met wie ik contact zal hebben is de dame die achter de kassa zit in de AH
Dit soort weekenden komt vaker voor en de ene keer vind ik het niet erg als ik een drukke werkweek heb gehad maar soms bekruipt me zon gevoel van: is dat alles? vooral in de vakantie of als het mooi weer is en je even met iemand op een terrasje ofzo wil bijkletsen. Corona heeft er ook geen goed aan gedaan.
Met andere woorden: we zijn niet de enigen op dit forum die weinig of geen vrienden heeft, sterkte met alles en ik hoop dat je hier leuke contacten op doet.
Minameut: hoop toch dat je een leuk weekend met je kids
zaterdag 28 augustus 2021 om 12:17
@Leentje_71: dank je.
Jouw gevoel begrijp ik ook. Ik heb wat jaren alleen gewoond voordat ik ging samenwonen. Echter heb ik wel de herinnering uit die tijd dat ik toen mijn gang kon gaan. Als ik zin had om de hele dag tv te kijken dan deed ik dat of als ik even de stad in wilde dan ging ik. Zonder te wachten op de kinderen, of weer aan te horen 'alweer/ik heb geen zin/ zucht moet dat, etc'.
Nu komt het toch vaak neer op wat de kinderen graag willen. Soms gezellig, maar soms dus ook weer aanpassen.
Al weet ik ook de eenzame momenten alleen thuis, vooral de feestdagen.
Sterkte, hoop dat je iets kunt ondernemen wat voor jou goed voelt!
Jouw gevoel begrijp ik ook. Ik heb wat jaren alleen gewoond voordat ik ging samenwonen. Echter heb ik wel de herinnering uit die tijd dat ik toen mijn gang kon gaan. Als ik zin had om de hele dag tv te kijken dan deed ik dat of als ik even de stad in wilde dan ging ik. Zonder te wachten op de kinderen, of weer aan te horen 'alweer/ik heb geen zin/ zucht moet dat, etc'.
Nu komt het toch vaak neer op wat de kinderen graag willen. Soms gezellig, maar soms dus ook weer aanpassen.
Al weet ik ook de eenzame momenten alleen thuis, vooral de feestdagen.
Sterkte, hoop dat je iets kunt ondernemen wat voor jou goed voelt!
zondag 29 augustus 2021 om 10:04
Goedemorgen allen,
Minameut: het zijn meer momenten dat ik me zo voel, over t algemeen kan ik het goed met mezelf vinden maar soms... Dat is wel het fijne van single zijn, je kan je eigen gang zijn zonder rekening te hoeven houden met mensen, dat word lastig als je een gezin hebt.
Vandaag een druilerige dag voor de boeg, denk dat ik maar een boek ga lezen ofzo, kopje thee erbij
fijne zondag iedereen.
Minameut: het zijn meer momenten dat ik me zo voel, over t algemeen kan ik het goed met mezelf vinden maar soms... Dat is wel het fijne van single zijn, je kan je eigen gang zijn zonder rekening te hoeven houden met mensen, dat word lastig als je een gezin hebt.
Vandaag een druilerige dag voor de boeg, denk dat ik maar een boek ga lezen ofzo, kopje thee erbij
fijne zondag iedereen.
zondag 29 augustus 2021 om 10:31
Hallo!
Graag sluit ik me aan bij jullie.
Ik ben 40 jaar, getrouwd en heb 2 kinderen (tieners)
Ik ben zelf heel rustig en introvert. Dat is denk ik de reden dat ik weinig vriendinnen heb. Ik ga veel met mijn zusje om. Zij heeft hetzelfde karakter als mij.
Mijn man daarentegen is extravert, open en praat makkelijk met iedereen. Hij heeft een handjevol goede vrienden die hij eigenlijk al sinds zijn jeugd kent.
Ik heb een groepje oud-collega's waarmee ik app en we gaan binnenkort weer wat drinken samen.
En dan zit ik in app groepje met wat collega's. Ook hondenbezitters. We gaan binnenkort wandelen met onze viervoeters.
Ik hoef ook geen hele schare vriendinnen. Ik mis gewoon die ene vriendin waarmee je alles deelt en gezellig mee op stap gaat.
Graag sluit ik me aan bij jullie.
Ik ben 40 jaar, getrouwd en heb 2 kinderen (tieners)
Ik ben zelf heel rustig en introvert. Dat is denk ik de reden dat ik weinig vriendinnen heb. Ik ga veel met mijn zusje om. Zij heeft hetzelfde karakter als mij.
Mijn man daarentegen is extravert, open en praat makkelijk met iedereen. Hij heeft een handjevol goede vrienden die hij eigenlijk al sinds zijn jeugd kent.
Ik heb een groepje oud-collega's waarmee ik app en we gaan binnenkort weer wat drinken samen.
En dan zit ik in app groepje met wat collega's. Ook hondenbezitters. We gaan binnenkort wandelen met onze viervoeters.
Ik hoef ook geen hele schare vriendinnen. Ik mis gewoon die ene vriendin waarmee je alles deelt en gezellig mee op stap gaat.
zondag 29 augustus 2021 om 10:42
Wat houdt je tegen om zelf vriendinnen uit te nodigen voor lunch, sauna, uitstapjes?minameut schreef: ↑28-08-2021 10:25Ondertussen gaat 1 vriendin vandaag naar de sauna met iemand. En een andere vriendin heeft ook meerdere uitjes. Leuk voor ze(!) echter besef ik dan dat ik zelf niks op de planning heb. Laatst zou ik met 1 gaan lunchen, maar ze belde ziek af. Terwijl ik er zo'n zin in had, want eindelijk iets gezelligs zonder mijn gezin, even uit de thuissituatie.
Inmiddels is school weer gestart, mijn werk ook alweer 3 weken en denk ik jeetje is dit het nou??
Ik weet dat ik zelf de slingers moet ophangen, maar iets houdt me tegen. Ik denk ook omdat ik weet dat een gezellig uitje mij ook energie kan kosten zodra de ander veel over haar problemen gaat praten. Dan ontstaat toch weer het rollenpatroon dat ik geduldig luister en meeleef en mij weer inhou over mezelf.
En steeds vaker wil ik ook niks, voelt alles doelloos.
Doodzonde, want voelde me nog zo sterk na coaching....
Heb geen ervaring met wat jullie schrijven, maar dit vroeg ik me af tijdens het lezen.
Wat eten we vanavond?
zondag 29 augustus 2021 om 11:12
Hoi, zoals ik beschreef ben ik bang dat het mij energie gaat kosten. Omdat de vriendinnen die ik over heb hun eigen problemen hebben (dit jaar gescheiden en de ander psychische problemen). Als ik iets over mezelf vertel via WhatsApp merk ik al dat ze mij niet goed begrijpen en dat ze geneigd zijn weer over hun leven te gaan praten.
Ook had ik dus laatst afgesproken, maar appte ze ziek af de avond van tevoren. Dat motiveert ook niet.
En degene die laatst gescheiden is heeft wisselende diensten en als ze vrij is gaat ze al wat doen met haar buurvrouw of nieuwe liefde (leuk voor haar overigens!). Ook ben ik afgelopen jaren tig keer haar kant op gegaan, maar zij nooit deze kant op (terwijl ik haar met liefde van de trein zou halen wanneer ze geen auto had).
Afijn, ik wil liever dat het geven en nemen is en niet alleen van mijn kant uit.
zondag 29 augustus 2021 om 11:16
Leuk zo'n app groepje!winters schreef: ↑29-08-2021 10:31Hallo!
Graag sluit ik me aan bij jullie.
Ik ben 40 jaar, getrouwd en heb 2 kinderen (tieners)
Ik ben zelf heel rustig en introvert. Dat is denk ik de reden dat ik weinig vriendinnen heb. Ik ga veel met mijn zusje om. Zij heeft hetzelfde karakter als mij.
Mijn man daarentegen is extravert, open en praat makkelijk met iedereen. Hij heeft een handjevol goede vrienden die hij eigenlijk al sinds zijn jeugd kent.
Ik heb een groepje oud-collega's waarmee ik app en we gaan binnenkort weer wat drinken samen.
En dan zit ik in app groepje met wat collega's. Ook hondenbezitters. We gaan binnenkort wandelen met onze viervoeters.
Ik hoef ook geen hele schare vriendinnen. Ik mis gewoon die ene vriendin waarmee je alles deelt en gezellig mee op stap gaat.
Maar ik begrijp heel goed dat je echte vriendschap 1 op 1 mist.
Hebben de vrienden van je partner geen vriendin/vrouw waarmee het klikt of zie je ze nooit?
zondag 29 augustus 2021 om 11:19
Kan toch, dat ze ziek was?
Ik begrijp niet waarom je dan niet een nieuwe afspraak wilt plannen.
Geven en nemen: sommige mensen nemen sneller initiatief om af te spreken en iets te ondernemen samen, en anderen wachten liever af. Als jouw vriendinnen afwachtende types zijn en jij ook, dan blijft je agenda behoorlijk leeg. Als je dat soort dingen op een goudschaaltje gaat wegen, dan is het misschien beter om niet meer af te spreken en deze mensen ook geen vrienden meer te noemen.
Wat eten we vanavond?
zondag 29 augustus 2021 om 11:22
Je schrijft ook dit.
Je vertelt dus niet aan je vriendinnen wat jou dwars zit.
Dan is het toch niet gek als ze je niet begrijpen?
Of hebben jullie allebei een ander beeld van wat vriendschap kan zijn?
Sowieso denk ik dat die vriendengroepen zoals in films en series totaal niet realistisch zijn, ik geloof niet dat veel mensen elke dag de hele dag met dezelfde groep vrienden in een koffiehuis rondhangt. Leuk bedacht en geinig om naar te kijken, maar net zo realistisch als die ene ware liefde die op een wit paard aan komt galopperen...
Wat eten we vanavond?
zondag 29 augustus 2021 om 11:26
Ik heb ook zo'n app clubje gehad met collega's, erg leuk, maar ik heb sinds kort een nieuwe baan dus dat vervalt helaas ook wel, ook al zeggen we wel: we houden contact maar dat verwaterd toch.
Inderdaad wat mina zegt: misschien vriendinnen van je partners vrienden maar aan de andere kant; het blijven dan toch vrienden van je partner.
Het is lastig om op wat oudere leeftijd vrienden te maken, daar loop ik ook steeds meer tegen aan. de paar vriendinnen die ik heb die ken ik ook al jaren, uit mijn pubertijd.
Ik heb in de loop der jaren ook vriendschappen beëindigd omdat het vaak ook van 1 kant kwam, het kostte op een gegeven moment meer energie dan dat ik er energie van kreeg.
Inderdaad wat mina zegt: misschien vriendinnen van je partners vrienden maar aan de andere kant; het blijven dan toch vrienden van je partner.
Het is lastig om op wat oudere leeftijd vrienden te maken, daar loop ik ook steeds meer tegen aan. de paar vriendinnen die ik heb die ken ik ook al jaren, uit mijn pubertijd.
Ik heb in de loop der jaren ook vriendschappen beëindigd omdat het vaak ook van 1 kant kwam, het kostte op een gegeven moment meer energie dan dat ik er energie van kreeg.
zondag 29 augustus 2021 om 12:44
Ik heb het wel verteld toen ze in wat rustiger vaatwater zaten en ik weer niet lekker in mijn vel zat, maar dan krijg ik 1 zin terug zoals 'wat vervelend/jij bent sterk, je komt er wel/gewoon positief denken met vervolgens weer een verhaal over hun eigen leven. Daardoor krijg ik het idee dat ze het niet echt begrijpen, mijn sores er niet bij kunnen hebben en/of moeilijk vinden ermee om te gaan gezien ik altijd de rol van luisterend oor had.
Ze doen het niet expres, ze doen hun best. Alleen mis ik dus de oprechte aansluiting, interesse en steun denk ik.
Ik verwacht al veel minder. Heb het al meer los gelaten. Toch blijft een gemis (vriendschap zoals ik in het verleden mocht meemaken).
Overigens hebben we gerust wel besproken dat we nieuwe lunch-afspraak gaan maken, maar zij gaat zo eerst op vakantie voor 2 weken. Wordt dus op langer termijn. Kan idd gebeuren, echter toen het gebeurde viel het even tegen omdat ik er zo naar uitkeek.
zondag 29 augustus 2021 om 12:50
@Leentje71, dezelfde ervaring dus. Soms denk ik dat mensen uit het verleden je echt kennen (door de jaren heen). Maar daarentegen ook ieder zijn/haar eigen weg gegaan vaak.
Mijn partner heeft geen echte goede vrienden, maar werkt ook erg veel.
Wel zie ik dat hij het contact met collega's erg fijn vindt, iets wat ikzelf amper heb gezien ik solistisch werk in de zorg.
Mijn partner heeft geen echte goede vrienden, maar werkt ook erg veel.
Wel zie ik dat hij het contact met collega's erg fijn vindt, iets wat ikzelf amper heb gezien ik solistisch werk in de zorg.
