Bipolair type2

Mijn psych opperde laatst dat ze dacht dat ik misschien bipolair ben maar dan type2...

En ik dacht echt. Ik zo een ernstige psychiatrische stoornis? Maar als ik terugkijk dan klopt het denk ik wel.

Ik heb een paar jaar geleden een ernstige depressie gehad die een jaar duurde. Daarvoor wel licht depressieve periodes gehad maar dit was echt heel zwaar depressief. Ik wou niet meer leven. Na een jaar kwam ik er uit en ik heb heel hard aan mezelf gewerkt. Ik ben onder andere gestopt met het gebruiken van drugs want ik dacht dat de depressie daar vandaan kwam. Maar nu een aantal jaar later blijft dat depressieve gevoel af en toch terugkomen. In korte periodes. Ik dacht altijd dat het korte terugvallen waren en ik kon t niet zo goed plaatsen. Want ik sta inmiddels heel anders in t leven en ik gebruik al lang geen drugs meer.

Ook heb ik af en toe hele blije periodes. Dan vind ik alles leuk. Maar ik interpreteerde dat als blij zijn dat ik eindelijk weer blij kon zijn en dan kon ik zo erg genieten van de zon of van een bepaald muziekje op de radio. Blijkbaar zou dat een hypomanie kunnen zijn. Ik heb nooit de totale werkelijkheid verloren onder invloed hiervan, wel wat ontheemd gedrag vertoond. Maat niks ernstigs.

Heeft iemand hier ook een bipolaire stoornis type2? En slik je medicatie? Ik wil eigelijk mijn blije periodes niet kwijt. Ik hou er echt van en ik heb een beetje hoop dat ik de depressieve episodes nu beter kan handelen nu ik weet waar t vandaan komt maar misschien is dat ijdele hoop. Ik vind de hele tijd suf zijn en mega veel aankomen echt kut. Ik weet niet of dat het wel waard is. Wat is jullie ervaring hier mee?

FunnyFace8 schreef: ↑

27-09-2019 06:59

Ik snap dat, maar ik zou het ook wel confronterend vinden. Als ik mijn kop in het zand steek is het er niet, ofzo. Ben ik nog wel dezelfde ik, met een diagnose?

Mag ik vragen hoe oud je bent, TO? Misschien is het makkelijker te accepteren als je jonger bent.

ik ben 37 en ik vind het juist makkelijker te accepteren nu ik ouder ben.

Een diagnose is niet leuk. Ik dacht eerst neeee.... maar weet je... ik ben geen ander persoon hier door hoor. Ik was altijd aan het worstelen met mijn stemmingen en kreeg er maar geen grip op waar t vandaan kwam. Haalde het uit ervaringen uit mijn verleden en misschien uit onzekerheid. Nu ik weet waar t vandaan komt kan ik er veel beter mee omgaan. Ik weet dat het weer over gaat. Dat het gewoon een episode is. Wat ik moet doen om het stabieler te krijgen (leefregels) en dat de dingen waar ik zo om stress projecties zijn (want een paar weken later vraag ik me af waarom ik zo stresste).

Ook weet ik nu dat ik geen grote beslissingen moet nemen tijdens een episode. Zowel positief (grote vakanties boeken, allemaal dingen toezeggen en afspraken maken etc) als negatief (relatie uitmaken omdat ik mijn vriend de schuld geef bijvoorbeeld).

Ik vind de diagnose fijn. Weet je... of ik nou wel of niet de diagnose heb... ik heb dit. Ook zonder diagnose. De kan ik mijn kop in het zand steken maar daar wordt ik niet gelukkiger en een beter mens van. Ik heb een hekel aan dat depressieve gevoel. Ik wil dat gewoon zo min mogelijk in mijn leven. De hypomanies zijn wel fijn maar ook vermoeiend.

Bovendien is een psycholoog/psychiater er om jou te helpen he... niet om je te pesten of je iets op te leggen.

Suðri schreef: ↑

27-09-2019 08:27

Het is alleen verplicht bij een gedwongen opname. Verder heb je altijd zelf de eindbeslissing over wat wel en wat niet. En als het werkt zonder medicatie alleen maar fijn toch?

Bij een gedwongen opname mag je nog steeds medicatie weigeren en vragen naar alternatieven. Maar ik denk dat als het zo ver komt dat je dan beter niet de medicatie weigert. Plus als je gedwongen wordt opgenomen krijg je sowieso wel gedwongen een diagnose.

Je moet niks. Je moet geen diagnose laten stellen. Je moet er ook niks mee als je de diagnose eenmaal hebt. De psychische hulp is er om jou het leven makkelijker te maken maar je kan er ook voor kiezen om het niet aan te nemen. Er zijn mega wachtlijsten in de ggz. Die wachtlijsten kunnen het best gevuld worden met mensen die echt geholpen willen worden.

Als je niet geholpen wilt worden en je leven wel best vindt zo heb je geen hulpvraag. Dus dan hoef je ook niet naar de GGZ. T is jouw leven. Jij bepaalt wat je er mee wilt doen. Ik hou er van om de beste versie van mezelf te zijn en bovendien vind ik het een vervelende gedachte dat ik bijvoorbeeld ruzie met mijn vriend ga maken als ik een depressieve episode heb of dat ik dan veel minder van mijn kids kan hebben. Dat is niet eerlijk tegenover hun en daarom vind ik dat ik verplicht ben om dit te proberen. Kan er altijd nog mee stoppen.

Ik ga volgende week beginnen met lichttherapie. Ben heel benieuwd. Iemand ervaring?

FunnyFace8 schreef: ↑

28-09-2019 06:02

Wat fijn dat je er zo nuchter, rationeel en helder instaat. Gaat sowieso goedkomen met jou. Ik volg voor updates! Wie weet ga ik er nog eens anders over denken

Ik hoop voor jou dat dat niet nodig is en je je gewoon goed blijft voelen!

peetje75 schreef: ↑

29-09-2019 15:47

Hallo ik heb bipolaire stoornis type 1 en slik momenteel depakine en oxazepam, themazepam en quetiapine. Normaal is aleen depakine genoeg.
Momenteel aan het opkrabbelen van een moeilijke tijd.

Dat hypomane dat is inderdaad wel een prettig gevoel maar ook hinderlijk
vind ik zoveel praten geen rem hebben, vermoeiend voor jezelf en voor anderen.

Ik heb ook nog eens adhd dus dat vele praten heb ik heel vaak. Soms hoor ik mezelf praten en dan wordt ik er al moe van.

Ik vind het ook vermoeiend die ups and downs...

Die manies lijken me ook heel naar... Ik denk dat ik nooit een manie heb gehad... ben vaak wel extreem vrolijk geweest en dan ging ik binnen een week allemaal nieuwe meubels kopen en op internet lezen hoe dat moest en dan alles opknappen en schilderen en dat lukte me dan ook nog of ik ging opeens trainen voor een marathon en viel binnen no time heel veel af en binnen een paar maanden had ik een halve marathon gelopen.ik denk dat nog onder hypomanie valt want in die gevallen was ik t contact met de werkelijkheid niet echt verloren.

Heb wel een tijdje het contact met de werkelijkheid verloren. Heb een tijd heel veel verschillende drugs gebruikt waaronder psychedelische drugs die je allemaal wanen en waangedaxhtes geven en dingen als xtc die je stemming enorm beïnvloeden. Ik kreeg toen in die periodes ook wel hele gekke gedachtes. Ik geloofd bijvoorbeeld heilig in "the secret" en dacht dat ik alles kom beïnvloeden door maar positief te denken. In die periode was ik ook helemaal losgeslagen, begon een open relatie met mijn ex-man en had echt heel veel gekke drugs gerelateerde seksuele ervaringen. Daarna voelde ik me weer slecht en ben ik gaan scheiden en ging naar alle (sex) feestjes die er waren. Uiteindelijk ben ik me zo slecht gaan voelen dat ik van een flat af wilde springen omdat ik dacht dat iedereen beter af was zonde mij en mijn rare gedoe.

Achteraf denk ik dat dit best wel psychotisch was.. Maar ik weet niet of dit een echte manie was of dat ik zo reageerde door de drugs. Ik ben inmiddels al een tijd gestopt met alle drugs en mijn gedachtes en stemmingen zijn veel stabieler. Mijn episodes zijn nog steeds heftig maar ik doe geen gekke grensoverschrijdende gedragingen meer. Ik weet dat sommige gedachtes komen door mijn stemming en kan alles beter relativeren. Soms kan ik wel te ver gaan met filosoferen maar ik denk dat mijn gedachtes wel reëler zijn.

Ik neig dus naar bipolair 2 zo lang ik geen manie heb gehad die niet invloed van drugs was.

Als ik dit zo opschrijf kan ik mezelf wel voor mijn kop staan. Ik dacht de hele tijd dat de hypomanie versie van mij mijn echte zelf was en dat ik gewoon last had van een depressie die steeds terugkwam. Maar als ik t zo opschrijf is t toch wel vrij duidelijk.