Blijven hangen in boosheid/woede

Hallo
Wie heeft de succesformule om boosheid/woede ‘los’ te laten? Ik kan dat gewoon niet helaas. Alleen als ik alles ‘eruit’ heb kunnen gooien naar de ‘aanstichter’ (in mijn ogen dan). Zo’n 9 van de 10 keer ‘speel’ ik de nette volwassen mevrouw maar ben ik de rest van de dag niet meer geschikt om onder de mensen te komen (omdat ik die woede/adrenaline nog in mijn lijf heb).

Ik heb yoga geprobeerd, van die podcasts, soort bodyscan, rare muziekjes met zogenaamde rustgevende beelden (ASMR) maar het helpt niets. Er over praten zorgt er alleen maar voor dat ik mijzelf weer loop op te fokken. Vandaag een incident met een zeer agressieve pakketbezorger en ik ben tien uur later nog in staat tot moord en doodslag. Ik heb alleen mijzelf ermee maar ik kan het maar niet van mij afzetten. Wie o wie heeft de gouden tip?

NB misschien nuttig: ik heb NAH (niet aangeboren hersenletsel). Blijven hangen in emoties was voorspeld maar ik schijn dit alleen te hebben met woede/agressie. Met verdriet/teleurstelling/neerslachtigheid/blijdschap/verbazing kan ik prima uit de voeten op een gezonde manier (krijg er in ieder geval geen commentaar op).

Ik lees een aantal punten en ben daarover aan het nadenken (en dat helpt weer want geen plek voor andere dingen in mijn hoofd dus daarvoor al heel veel dank ):

- iemand schreef dat er angst/onmacht onder kon liggen. Dat is wel een goede want ik heb dat compleet grenzeloze leeglopen/dagen last zonder leeglopen alleen bij mannen. Grote mannen die hun fysieke overmacht in de strijd gooien/insinueren. Ik werk met de meest gespecialiseerde leeftijdsgroep in onredelijkheid, grofheid, enz (pubers) maar dat roept helemaal niets buitenproportioneels in mij op. De zeldzame keren dat ik een onredelijke vrouwelijke zeur tegenkom, leiden niet tot dit soort gedoe. Dan kan ik schijnbaar wel gewoon denken ‘Wat een apart mens zeg’ en dat hooguit nog eens vertellen als verhaal maar daar voel ik dan verder niets meer bij. Maar vrouwen hebben mij dan ook nog nooit bedreigd/op mij gaan staan of dat soort dingen.

- PMT is al een paar keer genoemd. Ik heb wel pmt gehad als onderdeel van de revalidatie maar dat was toen meer gericht op acceptatie en alles wat daarbij kwam kijken. Dat kan ik ook nog navragen of er met een andere hulpvraag ook nog iets mee te doen valt.

- iemand vroeg of het erger werd. Ik weet het niet. Ik ga wel steeds verder in het vermijden en dat heeft gevolgen, ook voor de mensen om mij heen. Ik ga bijna nergens meer alleen naartoe. Er zijn dagen dat ik naar mijn werk rijd en de hele rit man op speaker heb staan (want die dag dan rijden in de spits en bang weer een verkeershufter tegen te komen). Dat heeft best een impact ook op man, alles is zo’n geregel qua tijd die ik bezet in andermans agenda.

- mensen vroegen ook of er iets is dat wel helpt qua activiteiten. Ja, kroelen met dieren. Daarom neem ik vaak mijn hond mee. Ik ga naar de markt met hond, de zeldzame keren dat ik fiets is met hond, zoon ophalen met de auto=hond naast mij in de auto. Maar die hond (en kat) hebben er na twee uur ook genoeg van, dat gepluk en gedoe aan hun lijf. Het duwt tijdelijk die woede weg.

- stukken missen: ik mis bij oververmoeidheid ook wel vaker stukjes film. Maar oververmoeidheid heb ik redelijk in de hand qua planning en signalen herkennen. Op drukke dagen stap ik bijvoorbeeld niet achter het stuur van een auto of fiets. Niet meer weten waar ik ben/waar ik naartoe ging ook wel. Maar dan ben ik niet zo wazig dat ik niet meer adequaat kan handelen. Ik kan vergeten waar ik naartoe reed maar zie nog alles in het verkeer en weet dan dat ik een parkeerplaats moet zoeken om te achterhalen waar ik ook alweer naartoe ging.

-perseveratie: wel eens wat over gelezen en over gehoord. Kan dat zo specifiek op één emotie zijn? In andere negatieve emoties zoals verdriet of schaamte blijft de ‘plaat niet hangen’. De dalen zijn wel dieper dan voor NAH maar ik weet dan ook dat het slijt of voorbij gaat. Of heel logisch is dat je om situatie X moet huilen. Ik verlies mijzelf dan niet.

Ik ben nu dingen op papier aan het zetten en een soort wegwijzer aan het maken wie ik moet bellen en zo morgen.

natto schreef: ↑

04-06-2023 19:29

Heb jij trouwens frontaalkwabletsel? Want daar schijnt perseveratie vaker bij voor te komen.

Als je de scans bekijkt ziet het eruit alsof iemand met hagel op de rechterkant heeft geschoten. Er is niet een grote vlek te zien die groter is dan de anderen in de frontaalkwab.

Nee, geen trauma’s o.i.d. Heb wel nooit respect of ontzag gehad voor mensen die zich beriepen op hun fysiek sterkere positie en zag dat als een zwaktebod. Maar ging daar wel ‘verstandig’ mee om. En als ik van mijzelf vond dat ik nog even wat figuurlijke prikken moest uitdelen dan deed ik dat slim en op afstand, op een totaal ander terrein. Niet uit blinde woede.