Borderline en aanverwante zaken II

Your Wake Up Call, ik vat het niet vervelend op. Maar ik ben een ernstig geval, erkend door gebeurtenissen en psychiatrische onderzoeken. Ik ben er niet trots op, maar waar ik nu juist wel weer trots op ben, is dat ik een goede psychiater heb weten de vinden, de weg naar hulp dus, en dat ik mezelf zo goed weet uit te drukken waardoor de psychiater heel snel doorheeft wat voor medicatie 'ie moet geven. Voor de rest ben ik niet trots op BPS, want twee zelfmoordpogingen (die echt waren bedoeld en niet als aandachttrekkerij), een verminkte arm en een leven dat overhoop ligt waardoor het ernstig puinhopen geblazen is, is gewoonweg niet leuk. Ik ben wel weer trots dat ik het meeste heb 'weten weg te werken'. En dat komt door doorzettingsvermogen EN pillen. Pillen en ik zijn goede maatjes nu

Digitalis schreef op 29 juni 2008 @ 10:02:

Your Wake Up Call, ik vat het niet vervelend op. Maar ik ben een ernstig geval, erkend door gebeurtenissen en psychiatrische onderzoeken. Ik ben er niet trots op, maar waar ik nu juist wel weer trots op ben, is dat ik een goede psychiater heb weten de vinden, de weg naar hulp dus, en dat ik mezelf zo goed weet uit te drukken waardoor de psychiater heel snel doorheeft wat voor medicatie 'ie moet geven.

En terecht mag je ook trots op jezelf zijn! Zou slecht zijn als je dat niet zou zijn he ;) Alle kleine goede stappen betekenen meer dan één grote stap imo.



Maar vind je het niet vervelend dat de hulpverlening je als een ernstig geval beschouwd? Als ze dat tegen mij zouden zeggen zou ik me echt opgegeven voelen. Ik ben juist blij dat ze tegen me zeggen dat ik er met hun hulp wel kom, en niet dat ze gaan zeggen hoe ernstig ik ben, want ik denk dat dat voor de meeste borderliners wel geldt. (denken aan) Automutilatie en zelfmoordgedachtes vind ik namelijk even ernstig als het daadwerkelijk doen van een zelfmoordpoging dus ik zie daar maar een hele kleine nuance van 'ernstigheid in bps'.



Vraag ik me gelijk af hoe dat bij de andere is; denken julie weleens aan zelfmoord, hoe het zou zijn, de dood e.d.? Als ik een te zwaar onderwerp aansnijdt dan hoor ik het graag hoor

shahla schreef op 29 juni 2008 @ 11:51:

Ik lijk sinds de medicijnen enkel nog op specifieke fronten er niet te zijn. Het vinden van een richting die bij mij past en die ik blijvend vol kan houden. Af en toe heb ik een terugslag waardoor de klad er in komt bij dingen die normaal wel lukken als het goed gaat zoals mijn administratie of het huishouden. Heb ik het een op orde, gaat het ten koste van het andere. Ik kan het blijkbaar nog niet heel erg goed combineren. Ik kan gevoeliger reageren op tegenvallers dan 'normaal' is. Ik heb een probleem met het reguleren van mijn energie. Mijn batterij is snel leeg en het duurt langer om op te laden. Bij teveel tegenvallers raak ik ontmoedigd en begin ik met het uitstellen en voor me uit blijven schuiven van zaken.

zo, dit is echt herkenbaar! En hoe reageer je dan als het een tijdje goed gaat? Krijg je dan een gevoel van euforie oid? Ik heb dan altijd de neiging om teveel te doen... maar jemig, zit hier echt met open mond naar mijn beeldscherm te staren, echt zo herkenbaar!



Ik heb zelf (nog) geen kinderen, ik weet ook nog niet of ik ze uberhaupt al wil, en sowieso als ik ze al wil, dan wil ik er maar eentje. Dus ja, ik heb wel respect voor moeders van pbs, het lijkt me heel moeilijk! Ook omdat ik geen leuke jeugd heb gehad en persoonlijkheidsstoornissen bij ons in de familie blijkt te zitten maken me toch wel heel erg voorzichtig. Maar ik ben dan ook nog jong, ik heb nog tijd genoeg

Had 'm 2x verstuurd, en het was al zo'n lange lap;-)

Lin, je klinkt zoveel sterker dan een tijdje terug, en zo te lezen heb je het allemaal weer helder voor ogen. Goed bezig meid! Moet je veel praten, praten, praten? Is het niet verschrikkelijk vermoeiend? Je zegt dat je levenslust weer terugkeert... Zo belangrijk dat je kunt genieten van dingen, dat geeft kracht. Ik heb daar moeite mee. Hou bv. erg van lezen, films, maar kan niet de rust opbrengen daarvoor te gaan zitten. Moet altijd maar door, door, bang voor de leegte. Die overigens toch wel komt opzetten als 'ie daar zin in heeft en da's behoorlijk vaak.



Digitalis, ben je tot rust aan het komen? Ik moet zeggen dat ik bij het lezen van jouw berichten ook weleens zoiets heb van 'die is wel erg op haar medicatie'. Maar begrijp het, gezien het voor jou het verschil maakt tussen een chaotisch, destructief- en een normaal leven. Moet jij ze trouwens zelf betalen?!



Intiem, wat zijn jullie al lang samen! Jullie dochtertje woont bij jou? Kan me voorstellen dat beiden heftige triggers zijn en dat het voor jou een uitkomst is je eigen plekje te hebben. Pittig zeg, relatietherapie erbij. Dus jullie hebben ook weleens lichamelijk geweld gebruikt tegen elkaar. Da's een opluchting (sorry), ik ben zo enorm van mezelf geschrokken wat dat betreft. Reageer het meestal af op dingen en nog vaker op mezelf, maar in die vorige relatie was 't allemaal zo heftig. Wat houdt die intensieve psychiatrische thuiszorg eigenlijk in? Daar ben ik wel benieuwd naar. Zie je er tegenop omdat je a.h.w. een 'indringer' in je huishouden hebt, of brengt het nog meer praten met zich mee?

Wat je zegt over die 'eufore' goede perioden herken ik heel erg. Ik heb dat ook: minder last van leegte, stemmingswisselingen, meer houvast. Daardoor neem ik (wel op een soort manische manier) veel en veel teveel hooi op mijn vork: haal allerlei contacten aan, pak grote klussen op, maak korte nachtjes en vervolgens land ik keihard omdat het allemaal teveel blijkt...



Your Wake Up Call, bijgekomen van je nachtmerrie of blijft 'ie bij je? Was ook benieuwd naar het hoe en waarom van jouw nickname, haha. Ik krijg uit jouw verhalen tot nu toe trouwens -ondanks de onzekerheid die je beschrijft- heel erg het idee dat je al een heel eind op weg bent: je weet van veel dingen waar ze vandaan komen, waardoor je het startpunt om ermee aan de slag te gaan in ieder geval binnen hebt. Misschien wel goed, nog een aantal van die verkennende gesprekken bij de GGZ, dan heb je een stevige basis om vanuit te werken. Fijn trouwens dat jij en Lin over de leegte schrijven. Ik vind dat zo'n moeilijk, heftig ding. Ik heb er enorm veel last van, ben er bang voor en probeer er hard van weg te rennen, maar tegelijkertijd kan ik er de vinger niet op leggen wat het nou precies is. Het doet zoveel pijn, en ik kan het maar niet omschrijven. Wat moet ik daar nou mee, straks bij m'n intake bij de GGZ? Ben eerlijk gezegd ook een beetje bang dat ze me onverrichterzake naar huis sturen omdat ik altijd redelijk gefunctioneerd heb en/of niet goed kan uitleggen hoe ik me voel. Bij zware, moeilijke gesprekken ben ik de laatste tijd echt binnen de kortste keren de weg kwijt.



W.b. je vraag over zelfmoord(-gedachten): juist fijn dat je hier zware onderwerpen kunt aansnijden waarmee je in je omgeving niet terecht kunt/wilt (ik niet iig), toch? De psycholoog vraagt het me elke sessie of ik zelfmoordgedachten e/o geautomutileerd heb. Ik voel me daar zo ongemakkelijk bij! Het laatste weet ze wel, en daar antwoord ik ook keurig 'ja' op, maar vind 't teveel om dan ook nog te zeggen dat ik soms inderdaad aan zelfmoord denk. Het maakt me bang voor mezelf, en ik schaam me ervoor, vind mezelf een zielig geval. Ook omdat de enige reden waarom het er nooit van zal komen is dat ik daar veel te laf voor ben. De grote leegte is de voornaamste veroorzaker van deze gedachten. Overigens denk ik niet aan hoe de dood zal zijn, maar hoe het is om niet meer te leven. Heb overigens al van kleins af aan de gedachte dat ik het absoluut niet erg zou vinden om dood te gaan. Maar zelf die stap nemen gaat me te ver. Pfff, even veel.



Shahla, voel jij je al wat beter? Zie trouwens net dat je er bent! Wist niet dat jij twee kindjes hebt? Wat betreft je 'batterij': je hebt volgens mij wel een goed beeld van waardoor en wanneer 'ie leegloopt, en trekt voor mijn gevoel (tegenwoordig?) redelijk op tijd aan de rem.. Vind het knap!

Grrr, net heel verhaal getypt en nou ist weg. Nou, dan nog evnetjes kort samengevat overnieuw. Ik vind eht onderwerp an sich wel zwaar, maar wil er wel wat over kwijt.



Ik ben zelf niet echt suicidaal geweest, hoewel de psychiater daar een andere mening over had. Zij maakte nl. onderscheid tussen actief en passief suicidaal zijn. Zij vond mij passief suicidaal vanwege mijn gedachten en het feit dat ik veel aan de dood dacht (hoe lig ik er dan bij, wie komen er dan allemaal op mijn begrafenis, nogal typische gedachten zeg maar).

Ik vond (en vind) mezelf niet suicidaal, zag mezelf niet met een pot pillen in mijn hand er een einde aan maken of van het dak springen. Ik had wel vaak het gevoel dat het van mij allemaal niet (meer) hoefde, de bom mocht ontploffen (soms wenste ik dat wel eens, lekker makkelijk, laat het maar ophouden, allemaal weggevaagd, niemand in tranen, gewoon klaar). De zinloosheid van alles voelde ik dan sterk en daar bovenop was ik gewoon (vecht) moe.

En na jaren vooral geen zin meer om nog door te moeten gaan met knokken.



Maar actief er tussen uit knijpen is nooit bij mij opgekomen. Daarvoor was mijn levensader nog veel te actief en de ernst waarschijnlijk niet diep genoeg. Bovendien was mijn omgeving daarin nog veel te veel aanwezig en zeker nu met dochter zou ik het niet meer in mijn hoofd halen. Mijn bewustzijn van anderen is te groot. Voor mezelf kan ik dan soms het gevoel hebben het allemaal wel best te vinden, maar voor mijn omgeving zou ik dat nooit laten merken. Dus daaruit kan ik denk ik concluderen dat het nooit mega ernstig kan zijn, want volgens mij weegt bij ernstige depressieviteit zelfs je omgeving er dan niet meer tegenop. Of wil je juist je omgeving een plezier doen door er tussenuit te knijpen. Ik had niet het gevoel dat ik mijn omgeving er een plezier mee zou doen, omdat ik zogenaamd zo'n enorme last zou zijn. Ik had wel het gevoel dat ik een last was en had ook last van schuldgevoel. Maar dan zou ik het bijvoorbeeld eerder uitmaken ofzo.



Maar ik geloof zelf en ik voel die nuance nu inmiddels ook veel sterker:

er is een verschil tussen echt dood willen en rust willen.

Ik wil nu bijvoorbeeld best vaak gewoon rust, er vanaf zijn, geen zin om altijd en eeuwig te moeten knokken (dat gevoel van knokken had ik vroeger overigens veel vaker dan tegenwoordig. Nu is het bij mij nog maar slechts periodiek). Ik heb 1 avond en 1 dag op vakantie het gevoel gehad dat ik het niet meer zag zitten en weer dacht dat de wereld wat mij betreft mocht ophouden met draaien, maar dat was vooral omdat ik zo wanhopig werd van mezelf en op dat moment het overzicht niet meer heb dat het gevoel ook weer over kan gaan. Ik ben huilend in slaap gevallen en de volgende dag was ik nog wel somber, maar had ik wel meer geloof in dat het over zou gaan. Effe de dagen uitzingen en als ik thuis ben, dan moet ik dit opppakken. Meer zoiets. En bovendien maakt het ook een verschil of dat je je zo voelt dag in dag uit. Als het echt heeeel lang aanhoudt, kan ik me voorstellen dat je het vertrouwen echt helemaal kwijtraakt. Af en toe es een paar daagjes zijn veel beter te overzien en dan moet je maar op jezelf en je ervaring vertrouwen dat het weer overgaat. De bui over laten waaien zeg maar en er verder niet teveel aandacht aan proberen te besteden. Rust en dood zijn twee verschillende dingen en iemand van het forum heeft eens gezegd (ik weet echt niet meer wie):

zelfmoord is een definitief antwoord op een tijdelijk probleem.

En voor een enkele uitzondering daargelaten geloof ik dat ook wel.



Maar nogmaals, ik voel mezelf absoluut niet suicidaal, ondanks soms wat zware gedachten. Ik heb daarnaast inmiddels ook een hele sterke drive en levensenergie. Mijn knokken is er nog wel, maar periodiek en hanteerbaarder dan vroeger. In de tussenliggende momenten kan ik van veel dingen genieten, al was het maar van alleen zijn en rommelen of door de prachtige omgeving van mijn wonen te fietsen. Daar word ik intens gelukkig van en dan roep ik het liefst dat ik zoooo gelukkig ben! Zo intens dankbaar dat ik, juist ik, daar mag wonen...

Oh, inmiddels is er alweer veel bijgeschreven. Sjongejonge, allemaal lange lappen schrijfsters hier haha.



Dochter woont officieel op mijn adres (tja, je moet toch ergens ingeschreven staan), maar in de praktijk is de zorg ons beider taak. We hebben ook alles dubbel: bij vriend is zijn huis net zo goed ingericht op dochter (kamertje met dubbel speelgoed, dubbele kleren, dubbele wagen voordat ze kon lopen, de hele rambam) en bij mij staat ook de hele toko volledig ingericht voor dochter. Je zou eigenlijk kunnen zeggen dat het wonen op twee adressen mij psychische ruimte geeft en realistische escape mogelijkheden, waar we/ik nogal vaak gebruik van maken. Als ik het te druk vind of wat dan ook, dan spreken we samen af wie welke dag dochter heeft en dan betekend dat ook dat je ook dagjes/nachtjes echt helemaal alleen thuis bent in eigen huis als de ander dochter onder de hoede heeft. Ik vind het echt zo'n heerlijke uitkomst, hoewel ik de reisafstand inmiddels als erg vervelend ervaar (25 km.). Je bent constant onderweg en je huishouden draait nooit echt door. Daarom zoekt vriend ook naar woonruimte bij mij in de buurt wat maar niet lukken wil vanwege de enorme wachttijden voor een huurwoning. Inmiddels zijn we weer zover dat we erover denken voor hem een huis te kraken (zoals hij vroeger ook gekraakt heeft gewoond), zodat hij in godsnaam dan maar hier kan wonen. Nu zou je zeggen, ga dan samenwonen. Maar dat voelt echt als noodoptie (zeker nu ik weer lekker op mijn tenen loop). Samenwonen voelt voor mij veel te zwaar aan, dus liever niet.



Intensieve psych. thuiszorg ken ik niet. Ik heb ca. 2 jaar geleden kortdurende psych. thuiszorg gekregen, omdat ik er toen al lange tijd net zo bijzat als ik nu erbij zit (vooral het sterke gevoel van vakantie). Ik voelde me er fysiek gewoon slecht aan toe, zat constant tegen hyperventileren aan, was boos, agressief, sterk negatieve gevoelens tov dochter, kon het niet meer handelen, alles. Mijn spanningsboog was weer enorm. Ik heb toen zelf wanhopig contact opgenomen met GGZ (waar ik ook al bijzat, maar die had ik er in eerste instantie buiten gelaten) en toen is uiteindelijk gezamenlijk besloten voor die kortdurende thuiszorg. Ik kwam toen een man 1 x per week bij mij thuis en ging een beetje praten over afgelopen week. Maar aangezien ik toch nooit kan overbrengen wat ik diep van binnen voel, waren het hele oppervlakkige gesprekjes die bepaald de kern niet raakten. In de weken die volgden, kreeg ik wel net weer dat beetje grip op mijn leven, waardoor de acuutheid verdween en de beste man in kwestie wist eigenlijk niet wat hij kon bijdragen. Voor het beeld: ik heb een normaal, zelfs gezellig huis, dochter wordt goed verzorgd, heeft een plekje voor zichzelf, was een vrolijk kind, ik zie er normaal uit, etc. Deze man ziet waarschijnlijk vele heftigere clienten (verwaarloosd, viezige huizen, huilende en krijsende kinderen, etc.). Dus wat moet je dan met zo iemand aan die het allemaal best weet en o.k. ze heeft het een beetje zwaar met zichzelf. Nou, doe maar rustig aan mevrouwtje, dan komt het wel weer goed. En wie ben ik om dat niet te begrijpen. Wat ik al zei, ik kan het niet overbrengen, het zit diep in mij verstopt en niemand die het ziet. Ik kan mezelf heel goed bedriegen en mezelf helemaal honderd procent normaal voelen, zelfs helemaal heppie de peppie voelen (om vervolgens wel binnen diezelfde week in crisis te raken, maar goed). Moet ik daar met een blij gezicht gaan zitten vertellen dat het nu helemaal ok is, terwijl ik de volgende dag het allemaal niet meer kan bolwerken. Idioot gedoe is het ook.



Maar goed, de intensieve vorm wil mijn SPVer op mij loslaten om mij op lange termijn te confronteren met mijn handelen. Ik krijg dan twee keer per week geloof ik iemand bij mij thuis die wil praten en meekijken en inventariseren. Om de diepe kern te raken van het ontregelen. Nou, ik wens ze succes, want met al die jaren ben ik er nog niet vanaf. Sterker, ik ben met veel nadenken nog niks wijzer geworden over de reden van ontregelen en ik kan het niet op commando bestellen, waardoor we het eens fijn kunnen gaan analyseren. Vandaar dat ik op een gegeven moment (dat moment is dus nu aangebroken) ook zei en dacht: doe mij een pil, dan ben ik misschien klaar met dat peutengedoe en kan ik gewoon verder en voor die ontregelingen heb ik dat pilletje en klaar.

Want anders is het dus 2x per week intensieve thuiszorg, daarnaast nog 1 x per 2 weken naar SPVer en dan over ca. maand of wat nog 1 x per 2 weken relatiegesprekken. Dan heb ik euh gemiddeld drie keer per week therapie. Djiezus, overdrijven is ook een vak (vinnik he, maar goed, ze bedenken het daar maar). Misschien zijn bepaalde dingen gewoon niet op te lossen met gesprekken. Ontregel ik kennelijk nogal snel en onverwacht en is dat heel simpel te reguleren met een stemmingsstabilisator? Kan ik daarna weer fijn verder met mijn leven. Ik bedoel, ik ben echt niet van de pillen hoor, maar ik heb ook niet zo veel vertrouwen meer in alsmaar doorpraten.

Inderdaad, wat een hoop lange verhalen. Fijn hoor, dat er zoveel besproken wordt en kan worden hier... Ik voel me inmiddels erg thuis bij jullie



Intiem, begrijp dat je onderhand een aversie begint te ontwikkelen jegens alsmaar praten. Als je drie keer per week therapeutische sessies hebt beheerst 't in relatief goede periodes je leven misschien wel meer dan noodzakelijk.



Sorry dat ik zoveel vragen stel hoor, maar wat ik me ook afvraag: wanneer zijn bij jullie allerlei 'de symptomen' echt doorgebroken? Daarmee bedoel ik eigenlijk: wanneer werden ze zo heftig dat jullie hulp zochten, of gedwongen waren dat te doen? Ik vraag dat omdat ik niet snap dat ik zo'n 'laatbloeier' ben: bijna dertig, en pas nu kan ik het niet meer handelen. Van wat ik er over gelezen heb, begrijp ik dat BPS vaak vastgesteld wordt tussen -zeg- einde puberteit en ca. 25 jaar. Achteraf bezien heb ik al heel lang last van de dingen die me nu het leven zo moeilijk maken, maar op een of andere manier heb ik wel altijd kunnen doormodderen. Ik heb wel heel slechte periodes gehad, maar nooit zoals nu. Ben benieuwd naar jullie verhalen...

Terror, net weer een mega erge ruzie gehad met vriend!

Vriend en dochter zijn nu even naar de buurvrouw kadootje brengen, dus probeer ik wat te schrijven. Hmm, buurvrouw is niet thuis, dsu dat wordt een andere keer.

Nou, zometeen poging tot praten. Dochter wordt nu voorgelezen door vriend. Benieuwd hoe alles een staartje krijgt, aangezien ik totaal de pan uitflipte en hem voor alles heb uitgemaakt wat ik maar mogelijk in mijn mond kon nemen. Zoveel frustratie en woede van maanden (als niet langer, jaren). Ik heb geroepen dat ik hem een monster vind, op hem kots, van hem walg en hem uit mijn leven wil om noooit meer te zien, zo verschrikkelijk waanzinnig kwaad en intense haat voelde ik voor hem. Bah



Ik snap dat het beneden alle peil is en de inmense woede is buitenfenomenaal. Maar ik wordt zo kwaad van zo vaak kleine opmerkingen te horen die werkelijk elke frust bij mij te boven gaat. Er was een akkefietje met dochter waar hij kennelijk niks van doen mee wilde hebben. Ik riep op een gegeven moment dat hij me NU moest helpen, waarop hij zgn. ongeinteresseerd antwoord "joh, hou je bek".

Echt, dat soort kleine opmerkingen gooien alle kolen op het vuur. Ik wens nooit door wie dan ook ooit zo aangesproken te worden. Ik vind het kleinerend en denigrerend en argeloos en respectloos in alle maten. Waarop ik na maanden en maanden stapelen (allemaal van dat soort kleine opmerkingen waarop ik me zo gekleineerd voel) er dit dus uitgooi! Mag dan misschien zwaar overtrokken reageren zijn van mijn kant, want werkelijk waar, ik kom hem afmaken van kwaadheid. Misschien borderlinerig tot het bot, maar oooh grrrrrrr DIT KAN GEWOON ECHT NIET!

Ok, nou gesprek gehad (voortvarend en snel, we gaan het nog wel eens helemaal onder de knie krijgen hehe).

Gesprek leverde interessante en gelukkig herkenbare dingen op. Vriend heeft volledig zijn aandeel in de ruzie erkend en begrepen. Ik heb volledig begrepen hoe een en ander in elkaar haakte en wat de grond van alles is. En we hebben kunnen erkennen waar het belang ligt om aan te werken in relatietherapie (volgt spoedig). Dus het is gewoon eigenlijk zo goed mogelijk uit deze relatiebattle komen en aan ieders individuele manko's werken. Respect, vertrouwen, communicatie, etc. Niet makkelijk en ook niet gezegd dat het dan allemaal weer peace en vrye is of dat het uberhaupt zal lukken. Maar de wil is er ten minste gelukkig en de kleine stukjes inzicht liggen er al. Dan valt er ten minste ook ergens aan te werken.

Zo effe posten

Nou waps, een aantal antwoorden voor jou. Haha, ik ben terug van vakantie en al gelijk weer goed vertegenwoordigd hier.



Waps, je hebt het over de symptomen. Ik weet niet of ik borderline heb. Je zou onderhand denken van wel, gezien de laatste uitspattingen. Maar in mijn vroegere leven (vooral ook nog zonder kind) was ik tammer hoor. Mijn uitspattingen in extreme buiene, gedragingen, etc. waren toen vooral sterk halfjaarlijks richting vriend (wanneer alle opgebouwde frust niks anders kon doen dan zich een weg naar buiten zoeken). Dan was het schreeuwen en janken geblazen, hysterisch worden, me bij wijze van de haren uit mijn kop trekken en elkaar fysiek te lijf gaan. Die perioden werden tussendoor gekenmerkt door depressies en afgewisseld met euforie of redelijke normale perioden (ook vooral wanneer het relatietechnisch ok liep.)

Sorry, toch vast even posten en straks misschien afmaken.

Ik wil nl. heel graag een serie kijken die nun begint en ik vrees weer voor een lang verhaal wil ik alles kunnen uitleggen.

Kun je hier vast op teren en kijken of je het voor jezelf herkent. wat is bijna 30 trouwens? Ben je 29 en hoe leef je? Eigen woning, vrijwilligerswerk, etc.?

Hoi meiden,



Ik merk dat ik heel veel prikkels krijg als ik de verhalen lees. Vooral over zelfmoord enzo.

Het kost me vreselijk veel moeite om al die lappen tekst te lezen. Dat vind ik zo jammer, want ik wil ook naar jullie luisteren.

Als ik een dag niet heb gelezen, heb ik het gevoel dat ik er echt de tijd voor moet nemen om bij te lezen.

Ik zit te twijfelen of ik er nog bij blijf, hoewel ik het wel fijn vind om mn verhaal af en toe kwijt te kunnen. Stom he! Maar ik dacht vertel het even...



Misschien hebben meer van jullie hier "last" van of ben ik gewoon een mietje??



Liefs, meisje

Hoi meiden, veel geschreven, hoop gebeurd. Internet lag er gisterenavond weer uit (GgrrrrZiggo!) en vandaag hele drukke dag op m'n werk + avondprogramma. Schrijf z.s.m. weer even!

Hoop een goede dag voor jullie allemaal...

onzeker000meisje schreef op 29 juni 2008 @ 22:14:

Ik merk dat ik heel veel prikkels krijg als ik de verhalen lees. Vooral over zelfmoord enzo.

Het kost me vreselijk veel moeite om al die lappen tekst te lezen. Dat vind ik zo jammer, want ik wil ook naar jullie luisteren.

Als ik een dag niet heb gelezen, heb ik het gevoel dat ik er echt de tijd voor moet nemen om bij te lezen.

Ik zit te twijfelen of ik er nog bij blijf, hoewel ik het wel fijn vind om mn verhaal af en toe kwijt te kunnen. Stom he! Maar ik dacht vertel het even...

Misschien hebben meer van jullie hier "last" van of ben ik gewoon een mietje??

Liefs, meisje

tuurlijk ben je geen mietje! Ik vind het al een goed iets dat je het durft aan te geven, petje af hoor Het was min om meer eerder een random vraag dan echt een onderwerp om uren over door te gaan. Eigenlijk is mijn vraag ondertussen wel beantwoord, dus wat mij betreft (even) niks meer over suicide Als je geen zin hebt om die lappen te lezen omdat je daar gewoon geen zin in hebt of de energie niet voor hebt, dan doe je dat toch niet? En als je zin hebt om gewoon eens je verhaal te typen zonder gelijk op elk ander te reageren kan dat ook gewoon toch? Niemand die je dwingt, en als jij je er goed bij voelt is dat het belangrijkste!



@shahla

Ik kan me voorstellen dat kinderen je echt gek kunnen maken, maar dat het ook iets moois is wat je voor de rest van je leven blijft koesteren. Soms zou ik willen dat ik ‘normaal’ ben, en evenveel als een ander zou kunnen. Ik ben namelijk ergens toch wel bang dat ik later ervoor kies om kindloos door ’t leven te gaan. Het lijkt me namelijk zo zwaar om een kindje op te voeden. Vroeger riep ik al dat ik nooit kinderen wilde (in mijn jeugd is er namelijk wat voorgevallen wat de borderline getriggert heeft) maar nu ik weer in dat traject zit van wachten op de hulpverlening ben ik er toch wel over gaan nadenken: wie weet is juist het beroep moeder wel voor mij weggelegd, is dat mijn roeping (maar nu nog lang niet hahahaha). Tja, ook ik moet mijn dromen en ambities maar eens naar beneden schroeven..



En dan op de manier van Intiem, lijkt me eerlijk gezegd een ideale oplossing voor jou zo te horen. Dat je, wanneer het je teveel word, even afstand kan én mag nemen en je dan lekker kunt terug trekken in je huis die helemaal van jou is. Geniaal systeem lijkt me! Ook omdat je dochter dan waarschijnlijk bijna niets meekrijgt van je frustraties. Veilig voor jou, je kind en je vriend!

Ben ik eigenlijk wel een beetje nieuwsgierig hoe dat tot stand is gekomen 

Ik ontplof trouwens ook als er op een grove manier met mij gecommuniceerd word, mensen behandelen elkaar met respect en anders rotten ze maar op. Gelukkig kunnen jullie later beide je fouten toegeven, de dingen benoemen is al het halve werk!



@waps

Ik zit hier nu pas een paar dagen, en heb voor mijn gevoel het eerste groepje bps’ers gevonden die niet totaal gefreakt lijken te zijn, maar net zo normaal als ik zelf. Misschien kromme zin, maar ik bedoel eigenlijk alleen maar dat ik me hier ook fijn bij voel.

Om je vragen te beantwoorden: elk mens is verschillend, en elke mens met pbs verschilt ook weer. De één is er ‘snel’ bij, of vind/vond het makkelijk om hulp te zoeken, en de ander krijgt pas later door dat je ‘vertrouwde’ ik eigenlijk helemaal niet alleen je ‘ik’ is ;) We willen het sowieso allemaal het liefste alleen doen, niet teveel praten want dat worden we zat, dus ja, misschien mag je juist wel blij zijn dat je er wat laat mee bent ;) Grapje natuurlijk! En over je serie, welke kijk je? Op jouw posttijdstip begon ook een favourite serie van mij: medium!



(en een tip voor allen: als je een lange lap tekst schrijf kun je dat eerst het beste in Word doen en dan copy-pasten naar het viva forum ;) )

Sorry onzeker meisje, het is zeker niet mijn bedoeling om al te negatief te schrijven. Ik probeerde eigenlijk een positieve draai aan het zware onderwerp te geven. Ik vind eht echt erg goed dat je eht aangeeft en daarmee goed je eigen prikkelgevoeligheid bewaakt. Ik weet dat over zware onderwerpen schrijven het zware gevoel daarbij als vanzelf mee kan komen en je in negativiteit kan trekken. Wat ooit voor mij de reden was om bepaalde therapie te stoppen, want ik vond het te zwaar. Ik werd er niet vrolijk van en keerde vrijwel altijd zwaar gestemd terug naar huis. Dus dan is het inderdaad goed om dit af te remmen.

Ik zal proberen het korter te houden, goed?

Tis dat ik momenteel nogal jojo, maar kan dat best bondiger melden en sommige dingen zijn eigenlijk niet eens heel interessant. Ik merk dat ik stiekem dit forum soms wel eens als eigen dagboek gebruik en dan blaat ik maar en blaat ik maar (ben nogal van het oeverloze gedachtenkronkels haha)



Ik heb btw GGZ opgebeld om te melden (tis geeneens een vraag eigenlijk) dat ik vind dat ze medicamenteus moeten nadenken om mij al dan niet tijdelijk iets te geven om mijn agressieniveau beheersbaarder te maken, aangezien ik dus gisteren die grote uitspatting had met vriend en hem zowat fysiek aanvloog. Aangezien dit nu al de zoveelste keer is de afgelopen paar weken en we ook een kindje hebben, vind ik eht niet verantwoord om maar af te wachten wanneer mama weer eens de pan uitflipt. Al is het maar een tijdelijke buffer. Ik ben niet voor medicijnen, maar kennelijk is mijn rem zoek of is die kapot of wat dan ook en dan moet ik maar even een noodrem krijgen totdat mijn eigen rem weer werkt.

Even een kort kutberichtje. De man die ik hd ontmoet en tot twee keer toe heeft gezegd verliefd op me te zijn, me altijd vasthoudt, lief doet, voor ,je kookt, dingen voor me betaalt in een restaurant bijvoorbeeld. iemand die naast je wil liggen in bed und so weiter, en dan is meneer niet verliefd meer. Hij vindt me wel 'een leuke toffe meid'. Flikker toch op! Daarbij zegt hij dat ik niet toe ben aan een relatie, wat onzin is. Natuurlijk heb ik mijn ditjes en datjes maar ben wel stabiel. Behalve het snijden dan. maar enkel mensen die dit deden of doen weten dat het een hardnekkige vers;aving is, iets waarvoor ik ook in therapie ben.



Ik haat hem en toch ben ik verliefd op hem. Hij zette zelfs de eerste stap en nam allerlei initiatieven. Eikel!

Onzeker meisje,

wake up call was me voor, maar ik sluit me volledig aan bij haar. Je hoeft het allemaal niet te lezen, ik scan het soms ook heel vluchtig af als het erg veelof te zwaar is en soms schrijf ik gewoon even wat over mezelf, zonder gelijk van anderen te lezen. Gewoon doen hoor en doen wat past bij wat je kunt! En je nergens voor schamen, maar blijf alsjeblieft alleen weg als je dat beter voor jezelf vindt. Niet omdat je vindt dat je een mietje bent en er niet tussen past. Wij kunnen en moeten echt wel rekening houden met jou!

Hehe, daar ben ik alweer! 't Ging vandaag allemaal wat sneller dan gepland goddank, zag er als een berg tegenop. Ik heb zoveel moeite met klussen waar veel mensen bij komen kijken, zeker als ik ze niet zo goed ken. Nu alweer lekker thuis om even bij te tanken voor het 'avondprogramma' begint: eten met mijn vader en dan naar de film met 2 vriendinnen (+ de laatste peuk in de kroeg ). Dit is de grote valkuil: teveel plannen. Maar daar hebben jullie ook last van he?



Meisje, ik sluit me bij de vorige sprekers aan. Het spijt me als ik je op stang gejaagd heb. Had vooral bij het automutilatie-gebeuren het gevoel dat we misschien over de schreef gingen. Aan de andere kant: ik denk dat iedereen hier uit haalt wat goed/fijn voor haar is. Soms is dat gewoon je ei kwijt kunnen, bevestiging krijgen, of gewoon even lekker luchtig kletsen. Ik zou het jammer vinden je te moeten missen! En zeggen dat je er moeite mee hebt is zo open en eerlijk, dan kun je nooit een mietje zijn!!



Digitalis, wat klote... En gezien het feit dat je bij je ouders zit heeft hij waarschijnlijk ook het lef gehad dit via de telefoon en niet recht in je gezicht te zeggen? Nou, da's iets om trots op te zijn. NOT!!



Your Wake Up Call: ik was het niet hoor, die een serie wilde gaan kijken, dat was Intiem Maar, nu je ernaar vraagt: ik probeer altijd Family Guy te kijken op zondagavond (zie mijn plaatje: de moordzuchtige baby Stewie haha)! Hebben jullie de vakantie geboekt? Zoja, zie je er erg tegenop, of hebben jullie een mooi compromis kunnen sluiten?



Shahla, jij bent dus ook een 'latertje'... Wat pittig, twee van die kleine kids, zo lang aanmodderen en dan de molen in. Wat doen de antidepressiva met jou? Je noemt stabiliteit, had je veel last van stemmingswisselingen?



Intiem, schrok van je hoeveelheid berichtjes gisteravond. Dat was ff heftig! Je zegt 'misschien borderlinerig tot op het bot': nou, ik denk dat het niet meer dan normaal is dat je na zo'n k*topmerking alles eruit gooit als je het al maandenlang opkropt. Zo praat je gewoon niet tegen elkaar. Punt. Al is het feit dat alles maandenlang opgekropt wordt niet helemaal juist, mijns inziens. Maar da's iets waar in jullie relatietherapie vast aan gewerkt gaat worden. Gelukkig hebben jullie inmiddels een goed gesprek gehad begrijp ik? Zijn jullie 'vreedzaam' uit elkaar gegaan? Voel me overigens een beetje hypocriet nu ik dit opschrijf, want in relaties ben ik ook van het 'knallen'. Weet wel hoe het beter zou kunnen, maar dat in de praktijk brengen blijkt lastig

Dank voor je antwoorden, daar kan ik idd wat mee. Wat jouw vragen betreft: 'bijna dertig' is in mijn geval 29. Heb dus net een time-out gehad op mijn werk waar ik normaal gesproken 32 uur in de week zit. Da's financieel niet voldoende, maar qua belasting is niet meer mogelijk: reis ook ca. 2,5 uur per dag. Na mijn intake & advies bij de GGZ weer een gesprek bij de bedrijfsarts, die vriendelijk edoch streng is. Ik woon nu tijdelijk in een heus studentenhol, omdat ik ongeveer een half jaar geleden abrupt mijn relatie beëindigd heb. Dat was dus voor de ex waar ik eerder over schreef (die met BPS). We woonden samen, en moest op stel en sprong het huis verlaten wat op zich wel logisch is... Gelukkig kan ik over 2 maanden naar het appartementje van mijn zusje, die gaat samenwonen. Want wat ik hier allemaal al heb meegemaakt, daar kan ik een boek over schrijven. En het heeft niet bepaald een goede invloed gehad om mijn rust en stabiliteit



Nou, weer een lap tekst om 'u' tegen te zeggen: sorry!