Borderline en aanverwante zaken II

Auw, ik heb zo om 9u examen en om 14u nog een. Ik zit helemaal in de stress en heb drie tabletjes van de dokter ingenomen, homeopatisch, en 1 xanax. Ik ben zo zenuwachtig want ik beheers beide vakken niet, ik moet geluk hebben met de vragen....

Meisje, wat studie en werk betreft: als je echt iets wilt, dan kom je er wel denk ik, al is het via de grootst mogelijke omwegen en op je vijftigste!! Dat laatste zeg ik ook tegen mezelf Heb zo'n twijfels over de vraag of ik op mijn bijna-30e weer een heel nieuwe richting in moet en kan slaan. en het heeft praktisch nogal wat voeten in aarde: heb al een grote studieschuld, altijd problemen met geld, wel m'n vaste lasten. Maar zoals de psych al zei: 'Jij denkt dat dit niet kan? Kan je dan wel de rest van je leven ongelukkig zijn met je werk?!' Nou ja, volgende week eerst maar eens horen wat ze daar op de hogeschool te zeggen hebben over de mogelijkheden. Tja, je ex kun je blijkbaar voorlopig niet finaal ontwijken. Dat maakt het niet makkelijker. Maar je klinkt sterk en je hebt 3 weken weg voor de boeg! Lekker joh...



Shahla, gecondoleerd met de kat... Wat sneu! Zou de schok van 't asielverblijf te groot geweest zijn voor het oudje? Ze was al flink vermagerd toch? Misschien toch iets onder de leden gehad? Sterkte... Wat bedoel jij met je laatste berichtje overigens, of wil je 't er liever niet concreet over hebben?



Intiem, lekker Hollands shitweer, speciaal voor jou:-) Zit je alweer een beetje in je ritme?

Digitalis, Zet 'm op! Je hebt al een hoop binnen, en eind van de middag is het allemaal voorbij (schrale troost maar wel waar!)!

Dankje Waps, ik ben net geslaagd voor examen 1 van deze dag. Geheel onverwachts trouwens, want heb er net een dag aan gezeten. Twee keer overgelezen, 300 slides, en toch geslaagd! Ik voel me nu een beetje een genie, heel arrogant maar toch. Het tweede examen wordt wat lastig, want ik heb het bijbehorende boek niet gelezen. Maar misschien vraagt hij enkel dingen uit mijn scriptie, zodat ik nog kans heb op een voldoende.



Pfoe, ben echt blij, eerst zat ik zo in een dip dat ik alle examens wilde vermijden, en nu heb ik er al minstens 6 binnen!

Waps schreef op 26 juni 2008 @ 22:23:

Your Wake Up Call, heb 1 van mijn 2 studies afgerond. Een baan voor 32 uur in de week, en net twee weken time-out achter de rug. In overleg met de bedrijfsarts werk ik nu weer de volle uren, in afwachting van mijn intake bij de GGZ en het daaropvolgend advies. Het gaat wel, als ik maar niet teveel alleen ben op mijn werk, niet teveel ingewikkelde dingen hoef te doen, goed slaap en voor mezelf zorg. Met die laatste twee heb ik veel moeite Jij hebt een jaar groepstherapie gehad schrijf je. Ben je nu in afwachting van wat anders?

Jup, het is gewoonweg duidelijk dat ik het niet red om fulltime te werken/studeren. Toen ik 25 uur in de week werkte merkte ik ook duidelijk dat ik na 2 dagen werken 3 dagen moest bijkomen. Ik ben ontzettend gevoelig voor prikkels van buitenaf.

Mijn studies gingen allemaal in 't begin goed (die overschatting van mezelf) maar later kreeg ik het allemaal dubbel weer terug. En dan maar weer een smoesje verzinnen over 'ziek zijn', want als ik zelf niet eens wist wat er was waarom zou een ander het dan begrijpen?



Tijdens die deeltijdbehandeling ben ik ook voor 100% arbeidsongeschikt verklaard en ontving ik dus de WAJONG (wao voor jongeren). Vorig jaar zomer wegens al die herbeoordelingen weer goed gekeurd, en nu weer bezig om mezelf (gedeetelijk) weer af te laten keuren, het is gewoon een feit dat ik niet zoveel aan kan als een gemiddeld iemand.



Voor hoeveel procent ik nu word afgekeurd hangt dus af van de frequentie van mijn toekomstige therapie. De arts van het UWV zei me in elk geval wel 'tot rust komen-dagen' in te voeren (bijvb: als ik nu 2 keer in de week gesprekken krijg, dan heb ik bijvb. 2 'extra' dagen nodig om weer bij te komen). Sjezus, dit klinkt wel heel erg slap van mezelf... net alsof ik niets aan kan ofzo...(dit zegt wellicht meer over mezelf dan ik wil toegeven ;) )



GGZ heeft na twee maanden en zoveel intakegesprekken nog steeds geen behandelplan, mag ik van t UWV momenteel alleen vrijwilligerswerk doen (1 dagdeel in de week), en heb ik vervolgens deze maand mijn laatste uitkeringsmaand, dus het GGZ mag opschieten want dadelijk kan ik mijn huur niet betalen en nog meer :( Sowieso staat al vast dat ik min. 1 keer in de week therapie ga krijgen, maar aangezien er nog meer problemen zijn (sociaal isolement bijvb) willen ze eerst alles duidelijk en helder hebben voordat het GGZ met een behandelplan bij het UWV komt. Trage boel dus...



Omgaan met mensen vind ik momenteel ook heel erg moeilijk. Ik woon samen, en voorheen ging ik elk weekend stappen met mijn vriendje en vrienden, dit heb ik al heel erg lang niet meer gedaan, en bijvb. a.s. zaterdag is er verjaardag van een vriend van mijn vriend en durf ik gewoon niet mee omdat ik bang ben voor de vragen van andere mensen (waar ik mee bezig ben e.d.) en ik kan/wil gewoon niet meer liegen over dat alles ok gaat maar ik wil ook niet vertellen hoe het nu precies zit).



moeilijk eigenlijk. Merk dat mijn hoofd nu weer chaotisch word, dus tot zover even ;)

YourWakeUpCall,



Ik kan het me (sorry, dit is absoluut!!! geen belediging) gewoonweg niet voorstellen dat je wordt afgekeurd op BPS. Ik heb een ernstige vorm, maar met mijn pillen en mijn psychiater doe ik het retegoed. Nu zou ik nergens op afgekeurd worden, dat weet ik zeker. Is er niet iets voor jou wat helpt? Slik je medicatie? Heb je goede therapie? Ik zou eerder naar een particuliere psychiater gaan dan naar het GGZ. Maar ok, ik kan ook niet anders want ik woon niet in NL.



Zonder mijn medicatie kan ik die prikkels ook niet aan, en word ik agressief naar mezelf of anderen toe. Maar met...da's een heel ander verhaal! Ik hoop echt dat jij je juiste therapie en medicatie krijgt.



Knuffel,



Digi

Digitalis schreef op 27 juni 2008 @ 10:50:

YourWakeUpCall,



Ik kan het me (sorry, dit is absoluut!!! geen belediging) gewoonweg niet voorstellen dat je wordt afgekeurd op BPS. Ik heb een ernstige vorm, maar met mijn pillen en mijn psychiater doe ik het retegoed. Nu zou ik nergens op afgekeurd worden, dat weet ik zeker. Is er niet iets voor jou wat helpt? Slik je medicatie? Heb je goede therapie? Ik zou eerder naar een particuliere psychiater gaan dan naar het GGZ. Maar ok, ik kan ook niet anders want ik woon niet in NL.

zoals ik al eerder had aangegeven spelen er naast de BPS nog andere problemen, maar ik vind dat nog te eng om hier al neer te schrijven (en omdat ik 't zelf niet eens accepteer).

Zonder mijn medicatie kan ik die prikkels ook niet aan, en word ik agressief naar mezelf of anderen toe. Maar met...da's een heel ander verhaal! Ik hoop echt dat jij je juiste therapie en medicatie krijgt.

Tja, mijn medicijnen helpen me nu wel weer om wat stabieler in mijn schoenen te staan, maar ik blijf alsnog last houden van een overvloed aan prikkels die ik gewoonweg niet kan handelen, hoe graag ik 't ook wil! Ik heb jarenlang in principe op mijn tenen gelopen voor mezelf, en ik weet op dit moment niet eens wat nu BPS is in mijn leven en wat nu echt van mijzelf is.



Ik hoop ook dat ik vlug inzicht ga krijgen in welke therapie ik ga krijgen, eerst zei het GGZ nog inzichtgevende therapie, maar nu heb ik blijkbaar eerst nog 4 gesprekken nodig om al mijn problemen in kaart te brengen. Ik weet zelf niet zo goed waar ik aan toe ben..



Jij btw nog veel succes met je tentamen/examen! Knuf terug!

Sorry YourWakeUpCall, ik wist niet dat je nog meer dingen had. Ik heb ook naast BPS een aanleg voor depressie, vandaar ook dat ik AD's slik. Heet comorbiditeit geloof ik, als ik het me goed herinner, dat je twee 'dingen' hebt. Wel klote zeg dat je je zo voelt en niet veel aankunt. Bij mij werkt stress altijd, op het moment dat ik het moet dan gaat het wel. Maar in september ga ik een stage doen, en daar ben ik nu al zenuwachtig voor. Ik kamp, naast BPS, namelijk ook met enorme faalangst. Wellicht kan de universiteit mij een faalangsttraining aanbieden ofzo. Ik ga wel naar Studie-advies, da's speciaal voor studenten die niet kunnen plannen en waarbij het studeren moeilijk gaat. Dit jaar niet geweest, maar voor mijn herexamens ga ik zo'n planning halen. Is ook een beetje controle.

Godver, misschien m'n laatste examen toch niet gehaald. De prof vroeg dus wel dingen uit het boek en niet enkel over mijn scriptie. Ik had een 13/20 voor mijn scriptie, dus als hij mij een 7 geeft voor het examen ben ik er toch door, maar hij zei dat ik moest afwachten. Verdorie, toch een domper. Ik heb echt geredeneerd en gesmeekt, hopelijk is hij daar gevoelig voor.

Hee Digi, wilde net vragen hoe het gegaan is.. Dit op zich is misschien wel een tegenvaller, maar over het grote geheel heb je het toch hartstikke goed gedaan, met relatief weinig voorbereiding? Geniet van de tijd bij je ouders iig en niet teveel malen!



Waar is iedereen trouwens??



Ben kapot van afgelopen week, net even middagdutje gedaan zelfs.. Straks komt m'n zusje eten, da's gelukkig gezellig want tot nu toe gaat het niet zo lekker vandaag.



Wat ik trouwens nog vragen wilde: een aantal van de meiden hier heeft een relatie. Hoe gaat dat?! Ik heb flink moeten graven en wroeten van mijn psycholoog, en realiseer me dat ik een hel geweest moet zijn voor mijn ex-vriendjes, die vreemd genoeg nooit zelf bij mij weggegaan zijn (behalve mijn laatste ex dan, die ook BPS heeft, die relatie was het grootste knipperlicht ever). Hoe gaan jullie mannen hiermee om?!



Hoop dat Satine lekker geniet in haar Oostenrijkse berghut

Ik heb vandaag echt een rotdag! Ik kwam gisteren pas om half 3 thuis van het oppassen en heb tot 1200 geslapen en de rest van de dag helemaal niks gedaan! De dag is voor mijn gevoel alweer bijna om en wat heb ik nou gedaan??? NIKS!

Mijn huis is echt een tering bende en ik krijg het gewoon niet voor elkaar om het opruimen. Herkennen jullie dit?

Ik heb niet zo'n groot huisje, dus het is al snel een rommeltje, maar momenteel is het zo'n chaos dat ik niet weet waar ik moet beginnen. BAH...



Gelukkig moet ik straks weer oppassen, dus dan hoef ik hier niet te zijn!



Liefs, een chaggie meisje

Sorry voor mijn afwezigheid nu ik net weer terug ben uit het buitenlandse. Ik heb vandaag en gisteren vooral gereageerd op een andere pijler waar ik een topic heb geopend en dat heeft zo'n beetje al mijn energie gekost, waardoor schrijven er niet meer inzat. Eerlijk gezegd zit het er nu ook niet in. Ik ga/moet (het valt me zwaar) dochter ophalen van de creche en probeer vooral vandaag nog te overleven en het weekend goed door te komen. Heb eventjes (jammer jammer!) weinig ruimte om andere besonjes erbij te lezen. Houden jullie van me tegoed ok?



Heb in ieder geval vandaag gesprek gehad met peut en weer lekker zitten janken (wat ik overigens doorlopend doe, dus zit weer erg lekker not). We zijn doorgegaan op mijn crisistelefoontje vanuit buitenland en ze ziet het zo niet gebeuren. Dus er wordt IPT aangevraagd. Ik heb al eens KPT (kortdurend dus) gehad, maar nu langdurige intensieve psychiatrische thuiszorg om te zorgen dat ik het weer een beetje boven jan krijg en vooral om inzicht in mijn eigen functioneren te krijgen. Had ze liever dan dat ik aan de pillen ging, hoewel ik wel af en toe momenten heb dat ik er wanhopig van wordt omdat ik het allemaal gewoon niet meer zie gebeuren. Maar goed, volhouden en uitzingen en hopelijk spoedig verbetering met zo nodig seresta en ik mag crisis (heet dat zo?) gesprekjes hebben bij GGZ als ik het niet meer trek in haar vakantietijd (want ze gaat nu voor een maand op vakantie, pindakaas voor mij).



Ok, dat wast. Fijne avond meisjes en hoop dat het jullie allemaal wat beter gaat

Allemaal een slechte dag dus vandaag... Hoop dat morgen beter is meiden!



Net een briefje geschreven naar mijn ex, of hij mij alsjeblieft met rust wil laten. Eigen schuld dikke bult, had het meteen rigoreus moeten afkappen maar ook ik kan niet loslaten. We zijn bovendien hevig verliefd uit elkaar gegaan omdat het echt niet ging en we elkaar soms letterlijk de hersens insloegen. Nu word ik echt knettergestoord van alle smsjes en voicemails. 't Is al wat minder dan eerst (soms wel 50 smsjes op een dag of zoveel voicemails achter elkaar dat mijn 'bandje' vol was, dag en nacht door). Hij wordt behandeld en praat hier veel over, maar ik zie het resultaat nog niet. Ben nu al bang voor zijn reactie. Maar goed, da's morgen op z'n vroegst. Of overmorgen. Ga 'm nu even in de bus doen... Pijnlijk maar noodzakelijk.

Waps schreef op 27 juni 2008 @ 16:08:

Wat ik trouwens nog vragen wilde: een aantal van de meiden hier heeft een relatie. Hoe gaat dat?! Ik heb flink moeten graven en wroeten van mijn psycholoog, en realiseer me dat ik een hel geweest moet zijn voor mijn ex-vriendjes, die vreemd genoeg nooit zelf bij mij weggegaan zijn (behalve mijn laatste ex dan, die ook BPS heeft, die relatie was het grootste knipperlicht ever). Hoe gaan jullie mannen hiermee om?!

Wat mijn vriend betreft mag ik in mijn handjes klappen van geluk. Weliswaar heeft hij zelf wat (oplosbare) probleempjes met een goede en duidelijke communicatie, maar over het algemeen gaat het super!

Ik heb af en toe ook mijn buien die soms escaleren, maar dat mag van hem en hij steunt me dan ook zo goed mogelijk (hoewel ik dan meestal wel pissed op hem ben door zijn gebrek aan duidelijke communicatie naar mij toe hihi). Zo'n bui duurt hooguit een aantal uur, en eindigd altijd met excuses van beide kanten en een stevige knuffel. Ik heb juist het idee dat onze relatie er alleen nog meer hechter van word

Doet internet het weer eens een tijdje niet.....nu dus weer even wel, hebben jullie zo'n beetje een boek geschreven tijdens mijn afwezigheid......ahum.....eerst even een peuk en dan een poging het bij te lezen. In ieder geval alvast welkom terug Intiem....



tot zo.

Hoi Lin, wat fijn weer even iets van je te horen! Ben erg benieuwd hoe het nu gaat. Haha, ja inderdaad: we hebben minstens een dikke zaterdagkrant bij elkaar geschreven.



Shahla en Your Wake Up Call, dankjewel voor jullie verhalen. Ik was gewoon benieuwd.



Shahla, uit jouw reactie m.b.t 'wie vertel je het op het werk' kreeg ik al het idee dat het bij jou weleens negatief heeft uitgepakt; dat het feit dat je het verteld had tegen je werd gebruikt. Klinkt logisch en goed, zoals je het nu hebt aangepakt. En is het ook niet zo dat het voor jou niet zo speelt, omdat je het gewoon goed doet? Dat idee heb ik iig!



Your Wake Up Call, fijn dat jullie een goede modus hebben met z'n tweetjes! En zelfs samenwonen! Ga je vanavond dat feestje toch proberen of blijf je lekker thuis? Je zou misschien tegenover de mensen daar ook kunnen aangeven dat het allemaal even niet zo lekker gaat maar dat je er mee bezig bent, en dat je er verder niet op ingaat omdat het allemaal nog een beetje onduidelijk is. En gewoon weggaan als het op is, je hoofd chaotisch wordt. Of zie je er te erg tegenop? Dat heb ik overigens ook een beetje. De psych sprak van een 'sociaal isolement'. Klinkt een beetje te heftig voor mijn leven vind ik, maar het is wel zo dat ik me aan de ene kant steeds alleen en in de steek gelaten voel, en bij het minste of geringste het idee krijg dat mensen me niet meer moeten. Het maalt en maalt maar in mijn hoofd, ik zoek allerlei aanwijzingen en op het eind weet ik 't zo zeker dat ik haast geen contact meer durf op te nemen. Aan de andere kant: als ik leuke afspraken heb, of zoals gisteren mensen tegenkom die spontaan voorstellen een biertje te gaan drinken schiet ik in de stress en probeer ik de boot af te houden. Liever alleen dan het risico afgewezen te worden... Heb dat zelfs bij mijn goede vriendinnen en mijn familie. Maar goed, daar wordt aan gewerkt.



Meisje, was 't weer een latertje vannacht? Vandaag de puf gevonden om te zorgen dat je straks lekker kan genieten van een schoon en opgeruimd huisje? Dat lethargische ken ik wel ja, inderdaad. Maar veel vaker komt het voor dat ik zo onrustig ben dat ik 1001 dingen oppak en even snel weer uit mijn handen laat vallen. Ik raas maar door en word gek van mezelf, met hetzelfde resultaat als bij jou: uiteindelijk heb je helemaal niks gedaan. Vanavond weer oppassen of ga je er op uit?



Nou, 't is toch al een lang verhaal dus deze kan er nog wel bij: gisteren die brief in de bus gedaan bij 't adres waar mijn ex meestal is, blijkt 'ie (uit de vele smsjes en voicemails van vannacht en vandaag) gewoon thuis te zitten. Lekker dan... Hij dreigde langs te komen, ik moest opnemen etc. Inmiddels had ik zoveel woede in me verzameld dat ik dacht: ik neem nu wel op (Shahla, ik heb 'm al die weken gewoon laten rinkelen hoor!), als ik zo boos ben kan ik eindelijk spijkers met koppen slaan. En da's gebeurd: heb voor het eerst ontzettend duidelijk gemaakt dat er maar 1 manier is om van elkaar af te komen: rigoreus. En als hij dat niet kan moet ik de sterkste maar zijn. Dat pikte hij, en dat was het dus. Hij heeft zich bij voorbaat al verexcuseerd voor de keren dat 'ie zich nog zal laten gaan, en ik heb gezegd dat ik me niet en nooit meer laat manipuleren. Toen nog even de ogen uit mijn kop gejankt en nu rustig. Pfff...



Sorry meiden voor dit epistel. Volgende keer zal ik me inhouden

Okee....wat peuken verder en even lekker in de tuin gezeten. Ik heb hier een goed contact met iemand van beneden, waar ik goed mee kan praten en veel steun van krijg.



Vervolgens door 4 pagina's tekst heen geworsteld....ff kijken of ik het nog allemaal een beetje weet. Santine is nu op vakantie, das boffen en hopelijk vergaat het haar een stuk beter dan jou, Intiem, erg heftig en dus vakantie nodig om van vakantie bij te komen.....pfff.....Zo te lezen heb jij veel structuur en weinig veranderingen nodig. En als het al chaotisch in je hoofd is, vergt zo'n kleine natuurlijk erg veel....en dan ook nog in een tent zitten met slecht weer. Gelukkig leef je nog en kan nu alles weer een wat normalere vorm aannemen.



Shalha, een rottige - het is weer zover, tijd van de maand - helaas. Ik ben daar ook erg gevoelig voor. De ene keer meer fysiek, de andere keer meer emotioneel, en in het ergste geval beide. Ik heb hier zelfs een doorbraakbloeding gehad (voor het eerst in mijn leven). Hopelijk gaat het snel beter met je en werkt Ziggo ook wat mee. Fijn dat je zoon een frisse start gaat maken op een nieuwe school. Wat misschien erg mee kan vallen. Een "nieuwe" school staat misschien meer open voor opbouwende kritiek.



Dig, voornamelijk examen stress? Toch knap dat je jezelf daar doorheen worstelt. Denk je ook aan je rust? Op mijn ex had Zyprexa (vanaf 10 mg) een nogal versuffende werking, op jou niet, begrijp ik? Hoe is het afgelopen met je laatste examen?



Onzekermeisje......hoop dat je de kracht kunt vinden om je ex wat meer los te laten. Het heeft gewoon geen zin. Als hij binnen een paar weken al met een ander loopt te zoenen, zegt dat veel over hem en over hoe serieus hij jullie relatie (en verwerking daarvan) neemt.



Waps, jij had een werk time-out, toch? En nu weer aan de slag? Hoe gaat dat? Knap dat je toch rigoreus je relatie doorbreekt. Is moeilijk als er heftige emoties in het spel zijn. En dat je de sterkste moet zijn. Oja, de VERS is maar 1 keer in de week (althans, was bij mij zo) maar er zit wel behoorlijk wat huiswerk aan vast.....



Wake up call, vanwaar je nickname, eigenlijk? Ben wel benieuwd naar jou wake up call......Ook al aardig wat achter de rug op BPS gebied. Fijn dat je een vriend hebt die jou steunt wat betreft de BPS, en jou ruimte geeft voor jou heftige emoties. Dat kon mijn ex absoluut niet. Nam alles persoonlijk en deed juist datgene wat mij nog verder over de zeik hielp. Uitmaken en koud en onbereikbaar worden. Was een principe kwestie zei hij altijd. Fijne principes......geen begrip hebben voor het geworstel van je partner en je partner nog verder de grond in helpen.



Eigenlijk heb ik van de BPS niet zo veel last. Ik heb alleen maar geautomutileerd in relatie met ex. (voornamelijk om de intense pijn te laten ophouden en mijn ex duidelijk te maken hoeveel pijn hij mij deed) Ik heb geen moeite met structuur. Kan zelfs steeds flexibeler met veranderingen omgaan. Geen drugsverslaving. Ben niet impulsief met geld uitgeven en zo. Wel spontaan. Kan behoorlijk genuanceerd nadenken. Dus weinig zwart-wit denken. Wel ervaar ik de leegte en heb ik een borderline-dynamiek van reageren als het mij allemaal te moeilijk en teveel wordt. Maar gezien wat er vroeger allemaal gebeurd is, vind ik het niet zo raar. Als mensen mij van alles gaan beloven, grote woorden gebruiken en mij uiteindelijk toch laten vallen en misbruiken, kan ik daar nogal heftig op reageren.



En de leegte komt voort uit een diep geworteld gevoel dat ik toch niet de moeite waar ben en not love-able....dus waarom iets van mijn leven maken?



Mijn wake-up call blijft het boek van Robin Norwood: "als hij maar gelukkig is". Na 5 relaties met stuk voor stuk onmogelijke mannen die niet tot liefde in staat zijn, onbereikbaar zijn en niet echt van mij houden (waarvan de laatste mij echt op alle vlakken triggerde), snap ik dat iets in mij die drama's opzoekt omdat het deels vertrouwd voor mij is (misbruikt, gekleineerd, onbelangrijk zijn, niet geliefd worden, valse machtsspelletjes) en omdat ik deels geloof niets meer waard te zijn.



De afgelopen maanden heb ik genoeg moeten worstelen met weer hele heftige herinneringen uit het verleden. Heb ik mezelf behoorlijk geconfronteerd met wat mijn aandeel is in de drama's. (niet alleen van binnen maar juist ook uitgedragen naar buiten, om te kunnen spiegelen) En heb ik rigoreus mijn ex uit mijn leven gebannen (wat ook behoorlijk zeer deed). Maar ik kan in alle oprechtheid zeggen dat ik veel sterker en wijzer ben geworden. Mijn visie is weer helder. Mijn weg ligt weer open voor mij. Mijn levenslust keert weer terug. En niemand loop meer over mij heen. Laat staan dat ik mij laat misbruiken (mijn ex zoekt maar een jonge Russische bruid, zijn favoriete website), die komt zichzelf nog wel tegen (of niet....in volgend leven dan). Het enige wat jammer is, is dat mijn seksualiteit zo grondig naar de klote is. (ik heb totaal geen zin.....zie alleen maar plaatjes voor me van erg jonge meisjes....gadver), hopelijk ebt dat nog weg....



zo, lang verhaal, ga weer even een peukje doen in de tuin....

Ik zit nu fijn bij mijn ouders voor een tijdje. Even afkoelen zeg maar. Er is heel orde, strcutuur en regelmaat en ze zijn gewoon lief. Dat heb ik even nodig en het doet me goed.



Voor wie het vroeg: Mijn laatste examen ging niet zo goed omdat ik het boek niet had gelezen, enkel 'mijn' hoofdstuk waarover ik een scriptie heb geschreven. Daar had ik 13/20 voor, maaar ik weet niet of ik nog een 7 voor het examen kan krijgen zodat het samen 10/20 wordt. 5 Juli weet ik de uitslag waarschijnlijk, spannend dus. Want 7 herexamens zie ik niet zitten, 5 is nog wel te doen. Maar gelukkig hoef ik geen scripties opnieuw te schrijven, al ben ik wel teleurgesteld in twee van de drie scripties. Mijn korte betoog was goed (16/20), de rest was dus een 13/20 en waarschijnlijk een 11/20 of een 10/20. Ik ga stage lopen bij een persbureau en de moed zinkt me even in de schoenen. Morgen lekker in mijn eentje naar R'dam, winkelen en nog iets voor vaderdag en mijn moeders verjaardag kopen.

Oh en ik word niet suffig van de Zyprexa. Ik ben nu zelfs naar 15mg gegaan. Neem het wel altijd 's avonds in, tegelijkertijd met slaapmiddelen enzo, maar overdag ben ik net suffig.

Zo, hehe, rust lijkt weer even in de tent, dus heb de moed weer bij elkaar voor bijkletsen.

Pittig hoor Dig. zoveel examens! Ik kan me niet herinneren dat ik er zelf zoveel achter elkaar had, maar goed ik heb dan ook zelfs nog nooit eindexamen middelbare school gedaan. Een 13/20 is -effe denken- 6,5 toch?



Lin, het is weekend he en dan mag je meer internetten toch? Ik vind het knap hoor hoe je jezelf in relatief korte tijd toch weer bij elkaar raapt. Naast je kwetsbaarheid heb je ook een hoop kracht getoond en dat bewonder ik erg. Net als bij Waps trouwens. Tis niet niks om in een relatie waarbij je ook heel sterk (nog) de leuke momenten voelt toch een hele verstandige en daardoor verstandelijke keuze (?) te maken.



Maar goed, Lin, het kan ook niet anders dan dat je sterke negatieve en heftige emoties voelt als het je verleden betreft. Die was ook zo heftig, dus het kan niet anders dan dat het je niet in de koude kleren gaat zitten.



Wat een boel relatiebeslommeringen momenteel trouwens. Lin en Waps komen er net vers vandaan, net als onzeker meisje. En dan mijn eeuwig durende relatiestress die nu wordt losgelaten op relatietherapie. Het blijkt wel dat relaties ons soms wat ingewikkelder afgaan of niet? Of dat we door onze eigen sores de kunst hebben verstaan moeilijke partners uit te zoeken? Of dat het elkaar versterkt.



Er was de vraag hoe wij relaties in stand houden? Nou, ik ben nu 12,5 jaar samen met mijn vriend, dus dat is al erg lang! Ben trouwens 31 jaar en heb een dochtertje van 3 met vriend. We doen de opvoeding samen en zijn ook veel samen, maar wonen niet samen. Dat voelt vaak als mijn redding. Maar volgens sommigen misschien ook wel als de reden om in deze relatie op de ongezonde manier te blijven hangen. Geen idee.

Soms twijfel ik zelf nl. ook sterk aan mijn relatie en soms is er geen vuiltje aan de lucht. Als je het hebt over wisselende stemmingen, komen die eigenlijk meer periodiek voor, nl. in een slechte(re) periode van mij. Want mijn goeie perioden kenmerken zich vooral als erg positief, soms bijna eufoor. Niet omdat ik dan manisch door het leven ren, maar simpelweg omdat mijn goeie perioden zoveel meer mogelijkheden bieden dan mijn slechte perioden, waardoor ik gewoon blij wordt van alle toekomstperspectief! Die dan weer eens niet reeel blijkt. Echt om gek van te worden, hoewel de erge ups en downs inmiddels al sterk geminimaliseerd zijn hoor. Was vroeger langer durend en veel sterker aanwezig.



Het hebben van een klein kindje is vooral een sterke trigger voor mij. Mijn vriend is dat ook wel, maar mijn dochter nog veel meer. Ik lijk vooral erg sterk te reageren op haar en haar doen en laten. Het blijft voor mij de kunst dit bij mezelf te houden. Maar goed, de 2e plaats blijft mijn relatie en we kunnen elkaar sterk in de haren vliegen. Vroeger tot op het fysieke aan toe (waar ik echt net zo hard aan meedeed hoor).



Waps, wat jij ervaart als sociaal isolement had ik vroeger meer dan nu. Enerzijds het verlangen tot contact en erbij horen, maar anderzijds dit ook afweren en er van wegblijven. Ik weet niet of dit verlatingsangst is zoals je het bij jezelf benoemt. Zo goed ken ik mezelf denk ik niet. Hmmm, volgens mij heb ik niet zo'n sterk verlatingsangst gevoel, ten minste niet op dagelijks gebied. Ik ken wel het gevoel van verlatingsverdriet (heb vaak gedachten en dromen over geliefden die doodgaan en huil daar vaak om). Maar angst is het geloof ik niet. Ik ben bijvoorbeeld niet bang dat mijn vriend het uitmaakt met mij. Dat zou eerder andersom zijn, omdat ik meer degene ben van dat soort acties.



Maar goed, inmiddels heb ik best wel geleerd om goed om te gaan met contacten. Punt is dat ik er simpelweg ook vaak gewoon geen zin in heb. Ik vind het doorgaans heerlijk om alleen te zijn of een toeschouwersrol te hebben. Ik ben wel graag onder de mensen op zijn tijd en hou ook van feestgevoel (heb soms echt superveel zin om uit te gaan bijvoorbeeld), maar ben zeker geen allemansvriend. Maar dat vind ik ook echt geen probleem (meer). Zo ben ik nu eenmaal en ik vind het eerlijk gezegd druk genoeg met alle contacten en verplichtingen. Zucht er vaak van en denk, alweeeer naar iemand toe....



Shahla, ik hoop dat je lekker snel van je maandelijkse stonden af mag zijn!



Dig. nog eventjes aan jouw opmerking gerefereerd die was bedoeld voor wake up call:

ik heb nog niet helemaal kunnen lezen wat het verhaal van wake up call is (sorry, je bent volgens mij tot nog toe door mij vergeten?), maar je (Dig.) schrijft dat je niet snapt dat je afgekeurd wordt op BPS. Nu weet ik niet echt wat ik precies wel of niet heb (welke vorm van BPS), wellicht trekken, wellicht meer of minder, want BPS is allemaal zo verschillend en divers bij iedereen, dus kan het niet helemaal duiden.

Maar goed, even over medicatie -> ik ben zelf altijd van mening geweest (en nog wel) dat je niet te snel naar medicatie moet grijpen. Op vakantie was de seresta mijn eerste kennismaking met medicatie en ik heb me in het verleden echt veel vaker zo slecht gevoeld, zo niet heftiger. Maar toch sta ik erachter om eerst te proberen dingen op te lossen via andere wegen.

Nu heb ik afgelopen gesprek met peut toch sinds lange tijd aangekaart dat juist nu medicatie wel van toepassing is, omdat ik ondanks de therapie al zo lang kloot. Heb niet zo veel vertrouwen meer in praten en praten. Want misschien lost praten op een bepaald punt niks meer op.



Maar mijn PSVer had zelf zoiets van waarom zoek je het toch in de pillen. Je moet het oplossen en niet wegmaken met pillen. Nu weet ik ook wel dat de mening van peut niet heilig is en ik nog best een andere mening kan navragen. Maar toch is het antwoord in eerste instantie door hulpverlening 'nee'. In plaats daarvan krijg ik intensieve psychiatrische thuiszorg op me afgestuurd. Waar ik overigens het nut niet van inzie, maar goed. Mijn peut denkt dat dat het gaat doen. Na ja, we zien wel, hoewel ik daar weinig vertrouwen in heb.



En ik ben dus (in tegenstelling tot Gig. en waarschijnlijk vele anderen) wel afgekeurd op mijn klachten (diagnose) en krijg dus geeneens pillen. In plaats daarvan therapietje hier en daar. Terwijl ik ook -mag ik effe eerlijk zijn?- zonder medicatie mezelf zeer waarschijnlijk stabieler vind functioneren dan jou zonder medicatie. Dus ik ben minder 'ziek' dan jij denk ik. En toch ben ik afgekeurd en jij niet. Kennelijk werkt de wereld zo. En kennelijk is er nogal veel verschil van mening over wanneer je ziek genoeg of gezond genoeg bent voor werken of afgekeurd zijn, voor medicatie, voor therapie en welke soort therapie, etc.

Intiem, ik denk dat ik inderdaad, zonder overigens te willen wedijveren, een zwaarder geval ben. Toch doe ik het heel goed op medicatie. Het kan altijd beter, dat moet de therapie dan bewerkstelligen. Ik heb wel last van faalangst en dergelijke. maar ik heb ook weer kalmeringspillen daarvoor. Ik ben nogal van de pillen, omdat het zo goed werkt. Wel in combinatie met psychotherapie hoor. Die pillen kosten me bijna 100 euro per maand, maar ik wil er toch niet af. Ik voel me veel te goed met die pillen, en wat is een betere investering dan in jezelf?

zo hee, wat een lange lappen allemaal!

Gelukkig heb ik nu relaxed de tijd om te lezen en aan te vullen met een lekkere mok latte caramel erbij



Vanacht weer 'ns een nachtmerrie gehad. Ik haat ze. Ik word altijd helemaal nat van het zweet wakker met 't hart in de keel. Gisterenavond is mijn vriend alleen naar de verjaardag van een vriend gegaan, ik zag het niet zitten om mee te gaan en misschien wel juist dat ik er zo tegen op zag dat dat van invloed heeft gehad op mijn droom. Ofzo. Ik weet het eigenlijk niet.



@Lin

Mijn nickname is omdat ik voorheen op dit forum wel de pijlers doornam, en dan vooral in de relatiepijler zitten (sorry dat ik 't zeg) af en toe nogal domme ganzen die een wake up call nodig hadden ;) Vandaar.



Verder herken ik mezelf terug in wat je schrijft over je heftige reacties als iemand beloftes of grote woorden niet na komt. Voor mijn gevoel zijn beloftes/afspraken mijn houvast in het leven, dingen waarop je kunt bouwen. Maar goed, ik ben ook duidelijk iemand die structuur nodig heeft en ik kan ook erg slecht tegen veranderingen. Op vakantie gaan voelt voor mij als een zware beproeving, gaat nog leuk worden vandaag hahaha (mijn vriend wil een vakantie gaan boeken, gelukkig heb ik het 'recht' om het max. aantal dagen te mogen beslissen).



Gevoel van leegte zit er bij mij ook standaard. Vanaf kleins af aan. Ik denk niet dat ik niet de moeite waard ben of niet love-able, maar gewoon dat ik er altijd, uiteindelijk, toch wel in mijn eentje ervoor sta zonder steun en begrip. Maar ik weet ook wel waar dat gevoel vandaan komt, dus hopelijk nu ik weer in therapie ga verminderd het ooit maar echt vertrouwen heb ik daar niet in. Het voelt kut, maar het is ook vertrouwd ;)



@ Intiem

Niet rot bedoeld, maar ik vind het een opluchting om te lezen dat ik niet de enige ben/was/whatever die afgekeurd is/word/whatever. Dacht namelijk heel even van: ooooh, ben ik nu een aansteller, lui of gewoon dom dat ik mijn gevoel niet kan hanteren? Maar nee, het ligt niet aan mij gelukkig

Ik ga vaak twijfelen als ik geen bevestiging krijg over mijn eigen leven, dat is echt een naar trekje wat ik heb. Lijkt wel een tic ofzo ;) Maar ik weet waar het vandaan komt, dus gelukkig kan ik er dan ook aan werken.



@ Digitalis

Wat is precies (in jouw ogen) het verschil tussen een 'licht' en 'zwaar' geval? Is dat afhankelijk van de hoeveelheid medicijnen waarop je dat basseerd? Je zegt niet te willen wijdeveren, maar eerlijk gezegd komt het zo wel op mijn over. Haast alsof je er trots op bent dan je zoveel medicijnen slikt. Dit bedoel ik overigens niet verkeerd, het valt me op (in de korte tijd dat ik hier zit).



Ik ben van mening dat de psychische belastbaarheid per individu verschillend is, los van medicatie. Ik ben juist blij dat ik het nu even goed doe op minimale medicijnen, al die troep in je lijf is ook niet bepaald gezond namelijk. Plus daarbij denk ik, en nu wil ik beslist niks gaan invullen dat je met de instelling die je over je medicijnen hebt wel uit moet kijken voor verslaving. Kalmeringsmiddelen en slaapmedicatie werken wel, maar je word er afhankelijk van en je moet juist die afhankelijkheid verwerven bij jezelf (dus praten praten praten totdat je een ons weegt) om het zonder te kunnen.



Overigens alles niet lullig bedoeld, nog ff benadrukken :P



Over dat praten, daar ben ik eigenlijk ook wel klaar mee. Maar ja, wat moet dat moet