Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
maandag 30 juni 2008 om 17:02
Wat lief dat jullie het begrijpen! Nogmaals, ik wil er ook voor anderen zijn he! Jullie hebben me niet op stang gejaagd hoor. Maar het waren zulke lappen tekst en laat ik nou iemand zijn die behoorlijk perfectionistisch is, waardoor ik me steeds verplicht voelde om te reageren op anderen... Maar ik heb mn grens gelukkig in kunnen zien. Dankzij de handvaten die ik heb aangereikt gekregen van de opnamen.
Herkennen jullie dit ook een beetje? Dat je soms over je eigen grens gaat of kunnen jullie die zelf ook goed inbakeren?
Deze week heb ik weer van allerlei plannen gemaakt en ben geen enkele avond echt alleen thuis. Hooguit tijdens het oppassen, maar die mensen hebben zoveel leuke dvd's dat ik die avondjes ook wel doorkom!
Lekker weertje trouwens he! Heerlijk die zon. Sta je toch wat positiever op dan met kou en regen!
Tot snel!
liefs, meisje
Herkennen jullie dit ook een beetje? Dat je soms over je eigen grens gaat of kunnen jullie die zelf ook goed inbakeren?
Deze week heb ik weer van allerlei plannen gemaakt en ben geen enkele avond echt alleen thuis. Hooguit tijdens het oppassen, maar die mensen hebben zoveel leuke dvd's dat ik die avondjes ook wel doorkom!
Lekker weertje trouwens he! Heerlijk die zon. Sta je toch wat positiever op dan met kou en regen!
Tot snel!
liefs, meisje
maandag 30 juni 2008 om 18:56
Waps, ik zie hem vrijdag weer. Als tussendoortje, de lafaard. Ik ben er letterlijk ziek van geworden, ik heb last an opstoppingen en ik moest overgeven in de ochtend. God, mijn vriendin maakte de opmerking of ik misschien zwanger zou zijn. Dat zou helemaal KUT zijn.
Maar ik ben verliefd, door zijn lieve woorden en daden. Je gaat toch niet lepeltje lepeltje met elkaar in bed leggen, je gaat toch niet steeds zeggen tegen iemand hoe mooi ze is en lief, zo'n leuk mens, dat je verliefd bent en daarom je je niet concentreert op andere belangrijke zaken om daarna te zeggen dat je eigenlijk maar een tussendoortje bent? Dan ben je toch harteloos? Heb ik speciaal lingerie voor 'm gekocht die 'ie mooi vindt, heb ik nog een cadeautje gekocht voor z'n verjaardag, en nu voel ik me zo'n sukkel. Ik heb gekrast met een scheermes, schaam me dood dit te zeggen maar da's het enige wat ik (nog) niet onder controle heb. Hij vindt dat ik niet toe ben aan een relatie, maar da's gvd gewoon onzin. Je moet het in de context zien, 6 maanden terug woog ik 46 kilo en lag ik op de IC, nu ben ik een gezonde mooie jonge vrouw in evenwicht. Bah, ik kan 'm niet loslaten terwijl ik 'm gewoon in z'n gezicht zou moeten spugen als opperste vorm van vernedering.
Maar ik ben verliefd, door zijn lieve woorden en daden. Je gaat toch niet lepeltje lepeltje met elkaar in bed leggen, je gaat toch niet steeds zeggen tegen iemand hoe mooi ze is en lief, zo'n leuk mens, dat je verliefd bent en daarom je je niet concentreert op andere belangrijke zaken om daarna te zeggen dat je eigenlijk maar een tussendoortje bent? Dan ben je toch harteloos? Heb ik speciaal lingerie voor 'm gekocht die 'ie mooi vindt, heb ik nog een cadeautje gekocht voor z'n verjaardag, en nu voel ik me zo'n sukkel. Ik heb gekrast met een scheermes, schaam me dood dit te zeggen maar da's het enige wat ik (nog) niet onder controle heb. Hij vindt dat ik niet toe ben aan een relatie, maar da's gvd gewoon onzin. Je moet het in de context zien, 6 maanden terug woog ik 46 kilo en lag ik op de IC, nu ben ik een gezonde mooie jonge vrouw in evenwicht. Bah, ik kan 'm niet loslaten terwijl ik 'm gewoon in z'n gezicht zou moeten spugen als opperste vorm van vernedering.
maandag 30 juni 2008 om 22:44
Digitalis, sommige mannen hebben er helemaal geen moeite mee hoor om het zo aan te pakken. Eerst ben je allerlei positieve dingen, word je bijna op een voetstuk geplaatst en vervolgens deugt er ineens van alles niet aan je etc.
Die persoon die mij afrekende op mijn borderline, wat ik eerder vertelde, was ook zo. Hij heeft destijds ook een paar hele grievende dingen tegen mij gezegd via msn en mail. De laatste keer ben ik zo boos geworden en heb een ongezouten mail gestuurd waarvan ik wist dat hij er niet tegen kon omdat hij me o.a. té direct vond. Daarin heb ik bijvoorbeeld geschreven dat hij ondertussen gelijk had dat hij niet de juiste man voor mij was want hij was er in mijn ogen nog niet eens meer een slap aftreksel van
Ach, zulke personen daar kún je ook geen relatie mee hebben.
Ze halen je enkel naar beneden en als je te lang met ze omgaat, gaat je zelfvertrouwen naar beneden. Ik heb ook lang gedacht dat ik niet geschikt was voor een relatie maar blijkbaar kan ik het wél want ik heb toch een lieve vriend aan me weten te binden. Eentje die me neemt zoals ik ben en die geen commentaar heeft op hoe ik ben. Heel bevrijdend werkt dat. Andersom neem ik hem zelf ook hoe hij is. Zolang hij mij goed behandeld, ik bij hem terecht kan als er wat is of als ik hulp nodig heb en we plezier hebben samen, zit ik goed.
Die persoon die mij afrekende op mijn borderline, wat ik eerder vertelde, was ook zo. Hij heeft destijds ook een paar hele grievende dingen tegen mij gezegd via msn en mail. De laatste keer ben ik zo boos geworden en heb een ongezouten mail gestuurd waarvan ik wist dat hij er niet tegen kon omdat hij me o.a. té direct vond. Daarin heb ik bijvoorbeeld geschreven dat hij ondertussen gelijk had dat hij niet de juiste man voor mij was want hij was er in mijn ogen nog niet eens meer een slap aftreksel van
Ach, zulke personen daar kún je ook geen relatie mee hebben.
Ze halen je enkel naar beneden en als je te lang met ze omgaat, gaat je zelfvertrouwen naar beneden. Ik heb ook lang gedacht dat ik niet geschikt was voor een relatie maar blijkbaar kan ik het wél want ik heb toch een lieve vriend aan me weten te binden. Eentje die me neemt zoals ik ben en die geen commentaar heeft op hoe ik ben. Heel bevrijdend werkt dat. Andersom neem ik hem zelf ook hoe hij is. Zolang hij mij goed behandeld, ik bij hem terecht kan als er wat is of als ik hulp nodig heb en we plezier hebben samen, zit ik goed.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 30 juni 2008 om 22:57
Wake up, (kort het even af)
Ik wilde al heel jong kinderen. Destijds nam ik het niet altijd nauw met een condoom gebruiken maar er gebeurde nooit wat dus dacht ik 'misschien kan ik geen kinderen krijgen'. Dat leek me helemaal niet leuk. Met andermans kinderen had ik niet zoveel. Heb wel een oppasbaantje gehad. Dat was best leuk maar eigen kinderen, wilde er twee, dat leek me het fijnst.
Op mijn 18de kreeg ik een relatie met de vader van de kinderen.
Na acht maanden was ik zwanger. Toen mijn zoon geboren werd en vierenhalve maand oud was, was ik weer zwanger. Toen kreeg ik een dochter. Het was simpelweg erg druk, kinderen zo dicht op elkaar krijgen. Het meeste deed ik alleen dus ik heb mezelf altijd beschouwd als vanaf het begin af aan alleenstaande moeder.
Het was echt een knipperlicht relatie. Het ging bij míj mis toen ik twee kinderen had. Het was eigenlijk te zwaar voor mij alleen maar met af en toe en her en der wat hulp ging het allemaal net.
Toen de kinderen 3 en 4 waren gingen 'papa' en ik definitief uit elkaar en was ik officieel alleenstaande moeder.
Als je kinderen wilt, kan het, want op de een of andere manier zul je zeker proberen je aan te passen aan de nieuwe situatie.
Al zou ik je willen adviseren het bij een kind te laten. Of je moet een goede partner hebben en/of twee hele brave kinderen. Ik had aan beide voorwaarden niet voldaan
Kinderloos hoeft niet als je graag een kind wilt maar vanwege je problematiek zie je er vanaf. Problematiek kan aangepakt worden en je kunt hulp vragen, een kring van hulpvaardige mensen om je heen verzamelen.
Je dromen en ambities bijschaven, zou ik doen. Kijk of je, dat wat je wilt, zo dicht mogelijk kunt benaderen. Het hoeft niet precies als het ideaal te zijn. Als het er maar op lijkt. En ze opgeven zou ik zeker niet doen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 30 juni 2008 om 23:31
Dig., wat vervelend voor je! Het zal je zeker raken en kwetsen, zker omdat je nog zo kwestbaar bent en een afwizing heel hard aan kan komen. Los van het feit dat ik de manier waarop man in kwestie misbruik maakt van je kwetsbaarheden, vind ik ook dat je van jezelf moet weten dat je die kwestbaarheid hebt en een veilige reserve inbouwen voor een relatievorm. Je hebt het erover dat je nu evenwichtig bent integenstelling tot een half jaar geleden. Maar besef je je eigenlijk wel dat dat nog maar heel erg kort is en het ijs daardoor nog maar erg dun? Ik zou in jouw situatie zeker minimaal (vanaf nu gerekend) al je peilen op jezelf richten en pas over een jaar (1 jaar!!!!) weer eens gaan denken aan relatie's. Ik denk dat je dan een betere inschatting kunt geven hoe stabiel je bent, ook voor de langere termijn. Want ik denk dat er nog altijd weinig hoeft te gebeuren en je bent onderuit te halen. Ik denk dat je eerst moet leren om dat soort triggers (want dat soort mannen geven dat soort triggers) te mijden. En daar heb je wel effe voor nodig hoor!
Ik denk eerlijk gezegd dat ik niet weer gekozen zou hebben voor kinderen Shahla en Waps. Want ook al deal ik met mijn situatie en hou ik onmenselijk veel van mijn kleine meid, ik vind de heftige en ernstige gevoelens waar ik periodiek mee te kampen heb (ik wil het niet eens omschrijven, zo naar vind ik het) zo verscrikkelijk erg, dat ik liever gekozen had voor een leven zonder kennis te hoeven maken met deze "zelfkant" van mezelf. Mijn vriend kan ook zeer heftige gevoelens en reacties bij me oproepen, maar dat vind ik nog verteerbaar, omdat eht om een volwassen man gaat. Maar als het om je eigen kind gaat, kun je je er knap slecht en verdrietig en schuldig om voelen (zit nu al weer bijna te janken, zó erg vind ik het!). Ik had kunnen leven zonder kennis hoeven te maken met dat deel van mij.
Ik denk eerlijk gezegd dat ik niet weer gekozen zou hebben voor kinderen Shahla en Waps. Want ook al deal ik met mijn situatie en hou ik onmenselijk veel van mijn kleine meid, ik vind de heftige en ernstige gevoelens waar ik periodiek mee te kampen heb (ik wil het niet eens omschrijven, zo naar vind ik het) zo verscrikkelijk erg, dat ik liever gekozen had voor een leven zonder kennis te hoeven maken met deze "zelfkant" van mezelf. Mijn vriend kan ook zeer heftige gevoelens en reacties bij me oproepen, maar dat vind ik nog verteerbaar, omdat eht om een volwassen man gaat. Maar als het om je eigen kind gaat, kun je je er knap slecht en verdrietig en schuldig om voelen (zit nu al weer bijna te janken, zó erg vind ik het!). Ik had kunnen leven zonder kennis hoeven te maken met dat deel van mij.
dinsdag 1 juli 2008 om 11:51
als het je verlichting kan geven: ik denk dat die kant van jou borderline is, iets waar je zelf niets aan kan doen. Ik probeer nu ook telkens om 'die kant van mezelf' niet als iets van mezelf te zien, maar als een stoornis waarvoor ik hulp ga krijgen. Schaamtegevoelens blijven, maar op deze manier kan ik het zelf beter relativeren, en voel ik me na een hysterische bui ietsjes beter dan wanneer ik mezelf de schuld geef. Het lost toch niks op helaas.
Maar fijn dat jullie zo openhartig over kinderen spreken, daar heb ik wel wat aan. Het maakt de dingen wat meer duidelijker voor mezelf.
@digi:
Ik sluit me aan bij Intiem. Uit eigen ervaring weet ik dat ze gelijk heeft. Ik ben twee keer (crisis) opgenomen geweest, en in dat zelfde half jaar kreeg ik een relatie die me nog meer naar beneden haalde dan ik op dat moment al was. Toen zat ik oa. Ook in die deeltijdbehandeling. Toen ik stopte met die deeltijd ben ik ook bij die jongen weggegaan, en dat was het beste wat me ooit op liefdesgebied is overkomen.
Als ik die periode nu over mocht doen dan was ik die hele jongen niet eens tegen gekomen, het enige wat ik wou was niet alleen zijn, en wel heel wanhopig ‘op zoek’ was naar iemand die me maar mooi vond maar me vervolgens disrespectvol heeft behandeld. Sinds die tijd heb ik ook een persoonlijk motto: niemand kan je gelukkig maken, gelukkig worden doe je door jezelf. Eerst zorgen dat je met jezelf gelukkig bent, dan komt er vast en zeker nog wel een lieve man in je leven die je respecteerd om wie je bent (en ja, ik ben nu alweer bijna 2 jaar samen met mijn geweldige lief, dus echt: vertrouw in jezelf!).
Vakantie hebben we niet geboekt, we hadden zondag plotseling wat andere dingen te doen, maar heel erg vind ik het niet. Gisterenavond wel tegen vriendlief gezegd dat hij het initiatief maar moet nemen (ipv dat ik ’t maar doe, hij is af en toe wat laks). Ook gisterenavond zelf nog crisis gehad, ik zat al de hele dag met een beklemd gevoel en gisteren toen ik echt duidelijk aangaf dat ik teveel doordacht over dingen en dat vriend me moest helpen zei vriend doodleuk dat het mijn probleem was... Uiteindelijk dus weer geautomutileerd, vriend hysterisch, ik hysterisch en na twee uurtjes was het weer goed en wat het voor mij goed maakte was dat mijn vriend zei dat hij inderdaad mijn gevoelens op dat moment onderschatte en dat hij voortaan echt beter naar me moet luisteren wanneer ik mijn gevoel uit. Ach, zo’n bui was alweer een aantal weken voor het laatst, dus het ‘mocht’ ook wel, al schaam ik me nu ook kapot, maar dat zal altijd wel zo zijn ;)
dinsdag 1 juli 2008 om 12:46
Pfff meiden, pittige onderwerpen allemaal... Moet 't later nog even allemaal rustig nalezen, m'n hoofd zit veel te vol nu en ben zo moe.
Meisje, jij had het over je grenzen, en dat je tijdens je opname geleerd hebt deze te herkennen. Da's denk ik een hele belangrijke voor ons... Ben er met de psycholoog achter gekomen dat ik totaal geen grenzen stel, iedereen maar over me heen laat walsen en m'n benen onder m'n lijf uit ren om het iedereen naar de zin te maken en alles zo goed mogelijk te doen. Tot het te laat is en het echt niet meer gaat. Dan haal ik ineens heel heftig uit naar mensen, of
hak ik impulsief een grote knoop door.
Net als met weer werken... Ik weet het niet hoor. Als je er weer bent is het na een week alsof je nooit weggeweest bent: iedereen doet net alsof er niks aan de hand is. Er wordt aan me getrokken van alle kanten, er moet ineens weer van alles snelsnelsnel voor de vakanties en ik zit hier 's ochtends keihard te janken en radeloos en woedend omdat mijn hoofd langzaam alweer een chaos wordt. Ga even naar buiten, diep adem halen en sigaretje roken
Meisje, jij had het over je grenzen, en dat je tijdens je opname geleerd hebt deze te herkennen. Da's denk ik een hele belangrijke voor ons... Ben er met de psycholoog achter gekomen dat ik totaal geen grenzen stel, iedereen maar over me heen laat walsen en m'n benen onder m'n lijf uit ren om het iedereen naar de zin te maken en alles zo goed mogelijk te doen. Tot het te laat is en het echt niet meer gaat. Dan haal ik ineens heel heftig uit naar mensen, of
hak ik impulsief een grote knoop door.
Net als met weer werken... Ik weet het niet hoor. Als je er weer bent is het na een week alsof je nooit weggeweest bent: iedereen doet net alsof er niks aan de hand is. Er wordt aan me getrokken van alle kanten, er moet ineens weer van alles snelsnelsnel voor de vakanties en ik zit hier 's ochtends keihard te janken en radeloos en woedend omdat mijn hoofd langzaam alweer een chaos wordt. Ga even naar buiten, diep adem halen en sigaretje roken
dinsdag 1 juli 2008 om 13:22
moeilijk is dat he, voldoen aan andersmans verwachtingen en jezelf daar door vergeten. Ik hoop dat je wel aangeeft op je werk dat je dit slecht trekt, maar goed, je was ook bezig met die bedrijfsarts en het ggz toch?
Wat me opvalt hier is dat iedereen toch een beetje je ding kwijt kan, het lucht mij al erg op door jullie herkenbare verhalen te lezen en weten dat ik niet alleen ben
Wat me opvalt hier is dat iedereen toch een beetje je ding kwijt kan, het lucht mij al erg op door jullie herkenbare verhalen te lezen en weten dat ik niet alleen ben
dinsdag 1 juli 2008 om 14:27
Your Wake Up Call, helemaal mee eens! Ik kan me erg optrekken aan jullie heldere observaties, wijze woorden, maar ook aan het feit dat we veel soortgelijke dingen meemaken.
Wat werk betreft: wat me het meeste dwarszit is dat ik me in een soort spagaat gedwongen voel. De psych zegt: minder werken, en alleen doen wat je kunt. Mijn leidinggevende zegt hetzelfde, maar als het ook maar een beetje goed lijkt te gaan begint hij te duwen en te trekken en meer te eisen dan ik aankan, en dat weet hij. De bedrijfsarts heeft begrip voor het laatste en ook een advies in die richting uitgebracht, maar zij zegt: gewoon alle uren van je contract werken, want je hebt het de afgelopen jaren altijd gered. Alles bij elkaar komt het op mij over als 'wat rot voor je dat het niet goed gaat, maar modder maar door'. Maar misschien denk ik weer eens te negatief.
Jij bent toch in het traject om je volledig te laten afkeuren? Ben je nu dan ziekgemeld, of werk je nog een paar uurtjes?
Wat werk betreft: wat me het meeste dwarszit is dat ik me in een soort spagaat gedwongen voel. De psych zegt: minder werken, en alleen doen wat je kunt. Mijn leidinggevende zegt hetzelfde, maar als het ook maar een beetje goed lijkt te gaan begint hij te duwen en te trekken en meer te eisen dan ik aankan, en dat weet hij. De bedrijfsarts heeft begrip voor het laatste en ook een advies in die richting uitgebracht, maar zij zegt: gewoon alle uren van je contract werken, want je hebt het de afgelopen jaren altijd gered. Alles bij elkaar komt het op mij over als 'wat rot voor je dat het niet goed gaat, maar modder maar door'. Maar misschien denk ik weer eens te negatief.
Jij bent toch in het traject om je volledig te laten afkeuren? Ben je nu dan ziekgemeld, of werk je nog een paar uurtjes?
dinsdag 1 juli 2008 om 15:08
ik zit wat dat betreft ook in een spagaat: het ggz zegt dat het juist goed is dat ik nu even niets doe (voorheen studeerde ik) en tot mezelf kom en het uwv zegt dat ik voor 1 dagdeel vrijwilligerswerk moet doen... maar ja, zolang ik nog niet weet waar ik aan toe ben, kan ik, imo, niet vooruit kijken en mezelf (ook al is het vrijwilligerswerk) ergens aan vast binden. Wie weet krijg ik uiteindelijk alsnog een deeltijdtherapie voor mijn kiezen, en kan ik de boel weer gaan lopen afzeggen...
Dus dat trekken van alle kanten herken ik wel. Mijn vriend heeft daar soms ook moeite mee, en ik ook. Ik zit thuis, en ik wil wat doen maar voor mijn gevoel word ik op dit moment tegengewerkt door zowel het ggz als het uwv. Duidelijkheid, dat is wat ik nodig heb maar van beide instanties niet krijg.
In een impulsieve bui heb ik wat adresjes voor schoonmaken bij elkaar gezocht, en had ik vanavond een kenningsmakingsgesprek die ik met een giga leugen heb laten afmelden door mijn vriend. Ik kan gewoon niet mezelf nu al vastleggen, die mensen waar ik zou gaan schoonmaken rekenen ook op mij, verwachten een 2de kindje en zouden het niet fijn vinden als ik al gelijk na 2 weken of een maand moet zeggen dat het me niet uitkomt ivm het één en ander (ja juist, ik ben ontzettend voorzichtig wie ik wat vertel, ben al vaak genoeg afgerekend op mijn problemen).
En ja, ik weet dat ik hier VOOR dat ik een advertentie zette over na had moeten denken, maar ik begin echt genoeg te krijgen van het zitten wachten totdat er iets gebeurd waar ik wat aan heb. Voel me echt aan me lot overgelaten.
In jouw geval zou ik toch naar je psych luisteren, het is je blijkbaar toch teveel, en als je nu doormoddert worden (denk ik) je klachten alleen maar erger. Je baas zegt er begrip voor te hebben, nou... spreek hem/haar daar op aan en zeg gewoon dat als het zo door blijft gaan je over een paar dagen wéér een time-out nodig hebt, en dan niemand daar wat mee opschiet.
Sterkte
Dus dat trekken van alle kanten herken ik wel. Mijn vriend heeft daar soms ook moeite mee, en ik ook. Ik zit thuis, en ik wil wat doen maar voor mijn gevoel word ik op dit moment tegengewerkt door zowel het ggz als het uwv. Duidelijkheid, dat is wat ik nodig heb maar van beide instanties niet krijg.
In een impulsieve bui heb ik wat adresjes voor schoonmaken bij elkaar gezocht, en had ik vanavond een kenningsmakingsgesprek die ik met een giga leugen heb laten afmelden door mijn vriend. Ik kan gewoon niet mezelf nu al vastleggen, die mensen waar ik zou gaan schoonmaken rekenen ook op mij, verwachten een 2de kindje en zouden het niet fijn vinden als ik al gelijk na 2 weken of een maand moet zeggen dat het me niet uitkomt ivm het één en ander (ja juist, ik ben ontzettend voorzichtig wie ik wat vertel, ben al vaak genoeg afgerekend op mijn problemen).
En ja, ik weet dat ik hier VOOR dat ik een advertentie zette over na had moeten denken, maar ik begin echt genoeg te krijgen van het zitten wachten totdat er iets gebeurd waar ik wat aan heb. Voel me echt aan me lot overgelaten.
In jouw geval zou ik toch naar je psych luisteren, het is je blijkbaar toch teveel, en als je nu doormoddert worden (denk ik) je klachten alleen maar erger. Je baas zegt er begrip voor te hebben, nou... spreek hem/haar daar op aan en zeg gewoon dat als het zo door blijft gaan je over een paar dagen wéér een time-out nodig hebt, en dan niemand daar wat mee opschiet.
Sterkte
dinsdag 1 juli 2008 om 18:37
Your Wake Up Call, idd: twee instanties die het tegenovergestelde zeggen... Dat schiet niet op en frustreert enorm! Kan me heel erg voorstellen dat je dan uit wanhoop en drang iets te doen het heft in eigen hand neemt, ook al is dat achteraf niet verstandig. Heb je overigens aangekaart bij het UWV dat je nog niet weet hoe straks je indeling eruit ziet? Misschien heb je idd wel 5 dagen deeltijd-behandeling! Afwachten tot je meer duidelijkheid hebt van de GGZ klinkt het beste, maar begrijp dat je zit te springen... Gaat 'ie vandaag wat beter dan gisteravond?
Ik zou graag doen wat de psych zegt, maar als de bedrijfsarts zegt dat ik voltijd moet werken moet dat... En zij wil afwachten tot het advies van de GGZ voor we verder praten. Zucht... Sorry hoor dames, voor dit gezeur maar het is me allemaal een beetje teveel. Heb ook financieel gezeur, en als ik dan bedenk dat ik 1/7 van mijn loon moet investeren om überhaupt op mijn werk te komen en terug, dan denk ik: waar doe ik het allemaal voor?! Ga vanavond proberen bij te komen maar vrees het ergste, ben erg opgefokt.
Intiem, ik vind het zo erg dat je je schuldig voelt richting je dochter! Je bent wie je bent, met je heftige uitspattingen. Je weet dat jouw 'issue' is dat je dat niet op je dochter richt, maar bij jezelf houdt en je doet daarvoor enorm je best... Of zeg ik iets raars? Trouwens nog antwoord gehad op je medicatie-vraag aan de GGZ?
Shahla, wilde nog vragen hoe dat zat met jou, partner en vader van je kinderen (maar durfde niet
) Fijn dat je 't vertelt. Zien de kids hun vader nog? En woon je samen met je vriend?
Digitalis, hoe is 't nu? En waarom, waarom ga je hem vrijdag nog zien? Om hem (verbaal) in zijn gezicht te spugen, of omdat je hem niet los kunt laten?
Wat mijn ex betreft: heel treurig hoor. Nu ik duidelijk gemaakt heb dat de enige manier om elkaar los te laten is geen contact meer te hebben, begint zijn zusje me te smsen over praktische dingen die allang duidelijk zijn... Deja vu, ik ben er zo moe van...
Volgende keer positiever, beloofd!
Ik zou graag doen wat de psych zegt, maar als de bedrijfsarts zegt dat ik voltijd moet werken moet dat... En zij wil afwachten tot het advies van de GGZ voor we verder praten. Zucht... Sorry hoor dames, voor dit gezeur maar het is me allemaal een beetje teveel. Heb ook financieel gezeur, en als ik dan bedenk dat ik 1/7 van mijn loon moet investeren om überhaupt op mijn werk te komen en terug, dan denk ik: waar doe ik het allemaal voor?! Ga vanavond proberen bij te komen maar vrees het ergste, ben erg opgefokt.
Intiem, ik vind het zo erg dat je je schuldig voelt richting je dochter! Je bent wie je bent, met je heftige uitspattingen. Je weet dat jouw 'issue' is dat je dat niet op je dochter richt, maar bij jezelf houdt en je doet daarvoor enorm je best... Of zeg ik iets raars? Trouwens nog antwoord gehad op je medicatie-vraag aan de GGZ?
Shahla, wilde nog vragen hoe dat zat met jou, partner en vader van je kinderen (maar durfde niet
) Fijn dat je 't vertelt. Zien de kids hun vader nog? En woon je samen met je vriend?Digitalis, hoe is 't nu? En waarom, waarom ga je hem vrijdag nog zien? Om hem (verbaal) in zijn gezicht te spugen, of omdat je hem niet los kunt laten?
Wat mijn ex betreft: heel treurig hoor. Nu ik duidelijk gemaakt heb dat de enige manier om elkaar los te laten is geen contact meer te hebben, begint zijn zusje me te smsen over praktische dingen die allang duidelijk zijn... Deja vu, ik ben er zo moe van...
Volgende keer positiever, beloofd!
dinsdag 1 juli 2008 om 19:57
Hoi meiden!
Vandaag telefoon gehad. 11 Juli kan ik terrecht bij een eerste lijns psycholoog. Ik werd gebeld door een hele vriendelijke mevrouw. Zei gaf aan dat dit wellicht niet de juiste plek voor me was en dat een deeltijd variant meer wat voor me was.
Ik legde uit dat ik al op een wachtlijst stond en dat dit puur ter overbrugging was. Ze zou het die middag het in het team overleggen en ik kreeg voorrang omdat ik toch maar voor een bepaalde tijd bij hun zit! Ik was zo blij! Eindelijk mijn verhaal kwijt kunnen doen!!!
Vandaag maakte ik ook weer wat mee... Ik zal het kort proberen te houden, want het is een heel verhaal...
Mijn ouders zijn nog steeds gelukkig getrouwd en hebben een eigen horeca zaak. De laatste tijd ging het even niet zo lekker met de zaak. Mijn vader is precies zoals ik een emotioneel persoon en dat botst al jaren.
Vandaag is mijn moeder jarig en ik heb de hele dag meegeholpen zodat zij een keertje kon zitten en genieten!
Mijn vader was de hele dag al gigantisch aan het mekkeren en ik zei al tegen mn moeder, nog een keer en dan word ik zo boos op die vent!
Vanavond is er een gratis opera in de stad en we zaten er al vanaf 1700 om goeie plekken te hebben. Toen ik net een vriendin van mn schoonzusje tegen kwam, zei ik tegen haar... ik zal vragen of je er nog bij kan, dan kom je er toch lekker bij zitten! Ik vragen, was geen probleem. Dus zij mee. Word ie toch boos! Zo asociaal dat zij dat doet, wij zitten hier al vanaf 1700 en zij komt er zomaar bij.
Ik wilde alleen maar iets goeds doen! Ik word er meteen op afgestraft! Niet eerlijk!
Ik ben opgestaan en weggegaan.
Mijn moeder was hier net nog om te vragen of ik alsjeblieft terug kwam.
Ik heb zo vaak dit soort problemen met hem. Kon het nooit goed doen. NOOIT. Ik heb net ook tegen haar gezegd dat hij maar eerst zijn excuses moet maken, dan pas wil ik hem weer zien! Ik ben er echt klaar mee.
We hebben al een keer eerder vreselijke ruzie gehad. Ik heb toen 3 maanden geen contact met mijn ouders gehad. Hij is zo koppig en ik ook, dat botst zo vreselijk!
Ze gaan zaterdagochtend voor 3 weken op vakantie en normaal gesproken eten we dan als gezin nog een keer samen. Ik hoop dat hij een keer inziet dat hij echt te ver gaat, anders zoekt hij het maar uit.
Ik voel me nu echt een klein meisje, een puber die tegen haar ouders aanschopt... ben ik dan zo kinderachtig???
Vandaag telefoon gehad. 11 Juli kan ik terrecht bij een eerste lijns psycholoog. Ik werd gebeld door een hele vriendelijke mevrouw. Zei gaf aan dat dit wellicht niet de juiste plek voor me was en dat een deeltijd variant meer wat voor me was.
Ik legde uit dat ik al op een wachtlijst stond en dat dit puur ter overbrugging was. Ze zou het die middag het in het team overleggen en ik kreeg voorrang omdat ik toch maar voor een bepaalde tijd bij hun zit! Ik was zo blij! Eindelijk mijn verhaal kwijt kunnen doen!!!
Vandaag maakte ik ook weer wat mee... Ik zal het kort proberen te houden, want het is een heel verhaal...
Mijn ouders zijn nog steeds gelukkig getrouwd en hebben een eigen horeca zaak. De laatste tijd ging het even niet zo lekker met de zaak. Mijn vader is precies zoals ik een emotioneel persoon en dat botst al jaren.
Vandaag is mijn moeder jarig en ik heb de hele dag meegeholpen zodat zij een keertje kon zitten en genieten!
Mijn vader was de hele dag al gigantisch aan het mekkeren en ik zei al tegen mn moeder, nog een keer en dan word ik zo boos op die vent!
Vanavond is er een gratis opera in de stad en we zaten er al vanaf 1700 om goeie plekken te hebben. Toen ik net een vriendin van mn schoonzusje tegen kwam, zei ik tegen haar... ik zal vragen of je er nog bij kan, dan kom je er toch lekker bij zitten! Ik vragen, was geen probleem. Dus zij mee. Word ie toch boos! Zo asociaal dat zij dat doet, wij zitten hier al vanaf 1700 en zij komt er zomaar bij.
Ik wilde alleen maar iets goeds doen! Ik word er meteen op afgestraft! Niet eerlijk!
Ik ben opgestaan en weggegaan.
Mijn moeder was hier net nog om te vragen of ik alsjeblieft terug kwam.
Ik heb zo vaak dit soort problemen met hem. Kon het nooit goed doen. NOOIT. Ik heb net ook tegen haar gezegd dat hij maar eerst zijn excuses moet maken, dan pas wil ik hem weer zien! Ik ben er echt klaar mee.
We hebben al een keer eerder vreselijke ruzie gehad. Ik heb toen 3 maanden geen contact met mijn ouders gehad. Hij is zo koppig en ik ook, dat botst zo vreselijk!
Ze gaan zaterdagochtend voor 3 weken op vakantie en normaal gesproken eten we dan als gezin nog een keer samen. Ik hoop dat hij een keer inziet dat hij echt te ver gaat, anders zoekt hij het maar uit.
Ik voel me nu echt een klein meisje, een puber die tegen haar ouders aanschopt... ben ik dan zo kinderachtig???
dinsdag 1 juli 2008 om 20:23
Hey Waps (sorry, zit bij ouders en kan niet alles teruglezen), ik wil hem gewoon zien omdat ik graag bij hem ben. Ik kan niet geloven dat hij niet weer verliefd op me kan worden. Hij doet ontzettehnd lief, da's niet gespeeld.
Vandaag was heerlijke dag, lekker in de tuin gezeten, met mijn moeder, naar de kapper geweest...morgen gaan we met z'n drieen (ouders en ik) naar een soort natuurreservaat waar ik als kind vaak kwam. Heel leuk. Nou ja, gewoon even een positief berichtje vanuit deze kant
Vandaag was heerlijke dag, lekker in de tuin gezeten, met mijn moeder, naar de kapper geweest...morgen gaan we met z'n drieen (ouders en ik) naar een soort natuurreservaat waar ik als kind vaak kwam. Heel leuk. Nou ja, gewoon even een positief berichtje vanuit deze kant
dinsdag 1 juli 2008 om 20:24
Meisje, wat een verhaal... Schrijf meteen even terug omdat het zo herkenbaar is. Ik heb precies hetzelfde met mijn moeder. Uit je bericht meen ik te begrijpen dat je er zelf een beetje van geschrokken bent. Het is wel een statement, zeg maar. Ik ken natuurlijk niet de precieze situatie en alles wat eraan vooraf gegaan is in de afgelopen jaren, maar ik denk dat 't goed is dat je je een keer schrap zet. Je hebt vandaag alleen maar lieve en redelijke dingen gedaan, en dan mag je niet op zo'n manier 'in de hoek gezet worden'. Je bent ook een volwassen meid! Je schrijft dat je moeder net nog langs geweest is: voor het traditionele familie-etentje kan je vast jouw kant van het verhaal nog kwijt, en zij kan vast een 'mediator'-rol vervullen, zonder bij je vader de indruk te wekken dat ze een kant kiest. Nou ja, ik wilde maar even zeggen: ik vind het niet kinderachtig, maar juist volwassen, al doet het vast heel veel pijn en voelt het ongemakkelijk. Take care!
PS: super dat je ter overbrugging terecht kan! Even lekker je verhaal kwijt!
PS: super dat je ter overbrugging terecht kan! Even lekker je verhaal kwijt!
dinsdag 1 juli 2008 om 20:26
dinsdag 1 juli 2008 om 21:44
Even een kort berichtje tussen door: daarnet heb ik samen met vriendlief en mijn ouders besloten dat ik morgen het ggz bel en meld dat ik niet meer 1 op 1 orienteergesprekken wil, maar dat ik gelijk op de wachtlijst voor weer deeltijdbehandeling wil/moet.
Ik merk overal aan dat ik al mijn gevoelens/gedachtes opspaar voor dat ene uurtje in de 2 weken, en dat dat bij lange na niet genoeg is omdat ik alleen maar gefrustreerder word.
Daarnet ook mijn ouders verteld dat ik niet alleen met dat bps kamp nu, maar dat ik ook niet meer onder de mensen durf/wil komen.
Anyway; ik hoop dat dan ook alles in een stroomversnelling komt, ook wat betreft UWV. Het zijn idd ook financiele gevolgen die meespelen, en waar ik elke dag weer over pieker. Deeltijdbehandeling is me overigens twee maanden geleden al voorgesteld, maar toen zei het ggz zelf dat ze eerder 1 op 1 gesprekken wilden omdat ik al eens deeltijd heb gehad. Gimme die therapie right now voordat ik echt boos op alles en iedereen word...
sorry, maar het voelt goed om dit toch even van me af te schrijven, andere keer reageer ik weer even op jullie stukjes
Ik merk overal aan dat ik al mijn gevoelens/gedachtes opspaar voor dat ene uurtje in de 2 weken, en dat dat bij lange na niet genoeg is omdat ik alleen maar gefrustreerder word.
Daarnet ook mijn ouders verteld dat ik niet alleen met dat bps kamp nu, maar dat ik ook niet meer onder de mensen durf/wil komen.
Anyway; ik hoop dat dan ook alles in een stroomversnelling komt, ook wat betreft UWV. Het zijn idd ook financiele gevolgen die meespelen, en waar ik elke dag weer over pieker. Deeltijdbehandeling is me overigens twee maanden geleden al voorgesteld, maar toen zei het ggz zelf dat ze eerder 1 op 1 gesprekken wilden omdat ik al eens deeltijd heb gehad. Gimme die therapie right now voordat ik echt boos op alles en iedereen word...
sorry, maar het voelt goed om dit toch even van me af te schrijven, andere keer reageer ik weer even op jullie stukjes
dinsdag 1 juli 2008 om 22:44
Wat ik zelf denk te merken als het op therapie aankomt is dat je niet alleen moet horen wat het GGZ of een therapeut ergens van vindt, maar dat je vooral ook moet blijven bedenken hoe je er zelf tegenover staat. Want soms lijkt het net alsof we een stelletje proefkonijnen zijn waar een therapietje hier of daar op wordt losgelaten. Maar uiteindelijk ken je jezelf ook wel een beetje en weet je of iets wel of geen kans van slagen heeft.
Zo ook in mijn geval: ik krijg nu intensieve psychiatrische thuiszorg op mijn bordje en het enige wat ik kan denken is dat dat NIET gaat werken! Niet omdat ik lullig wil doen of het niet wil proberen, maar simpelweg omdat ik niet geloof dat met over mijn schouder meekijken in de thuissituatie de kern van mijn problemen boven tafel komen. Ik zie de meerwaarde er niet van in boven therapie op het hoofdgebouw waar ik net zo goed kan ventileren. Ik ventileer heus niet inene anders omdat het bij mij thuis is (eerder andersom).
Medicatie is dus afgewezen. Ik moet het antwoord zoeken binnen mijn eigen systeem en daar ook verantwoordelijkheid voor nemen (uitgebreid verhaal, anders even lezen op kinderen pijler en wat is normaal gedrag voor een driejarige). Ik mag/moet wel seresta op dagen dat ik alleen ben met dochter, zodat de kans op agressief uitvallen daardoor geminimaliseerd wordt.
Maar goed, ik ben even het geloof in het pad van mijn therapeut kwijt. Ik kijk het even aan en hoop wat meer duidelijkheid te krijgen als ik de intake heb van de IPT. Maar als ik denk dat het niet werkt, zal ik dat ook zeker zeggen. Desnoods stop ik met therapie hoor en zoek ik wel een eigen weg. Maar ga niet zinloos iets maanden zitten doen. Dat is weggegooid geld en energie. Een therapeut heeft het nl. niet altijd bij het rechte einde, ook al denken ze soms van wel. Ik vind mijn therapeut nl. een heel lief en betrokken mens. Maar ik vind ook wel dat ze er eigenaardige gedachten op nahoudt en soms ook dingen invult waarbij ik me dan afvraag of ze wel helemaal heeft begrepen wat ik bedoel.
Onzeker meisje, ik begrijp heel goed dat je paal en perk wilt stellen aan bepaald gedrag van je vader wat jou erg sterk stoort en dan maar zelf afstand neemt van de situatie. Je hoeft van je ouders echt niet alles te accepteren. Ik begrijp het heel geod zelfs, want ik heb heel vaak perioden waarin ik weer eens afstand neem tot mijn vader omdat ik gewoon niet met hem overweg kan hoe hij als mens is.
Er is erg veel geschreven en ik merk dat het erg reurig is bij velen van ons. Waarom weet ik niet, maar er lijkt bij velen van ons een hoop te spelen momenteel. Ik hoop dat we allemaal zoveel mogelijk opzoeken wat goed voor ons is en wegblijven van al te negatieve prikkels.
Lin, hoe is het eigenlijk bij jou? Sneeuw je niet onder in al deze verhalen? Gewoon je stem laten horen he?
Robin weet vast niet wat ze moet doen als ze weer terugkomt, zoveel heeft ze bij te lezen. Da's een pittige opgave haha.
Mimsy, lees je nog met ons mee?
Ik hoop dat iedereen zich nog vrij voelt om te posten?
Dig., zou je het echt wel doen van vrijdag? Wil je zeker weten iets met een man die je weer over de streep van verliefdheid moet trekken? Dan blijf je de speelbal van een man wiens gevoelens grillig zin als het weer en die zomaar weer om kunnen slaan. Maar goed, jij bent met je volle verstand bij je keuze en een volwassen vrouw. Ik hoop dat je de juist maakt.
P.s. ben je al ongesteld?
Zo ook in mijn geval: ik krijg nu intensieve psychiatrische thuiszorg op mijn bordje en het enige wat ik kan denken is dat dat NIET gaat werken! Niet omdat ik lullig wil doen of het niet wil proberen, maar simpelweg omdat ik niet geloof dat met over mijn schouder meekijken in de thuissituatie de kern van mijn problemen boven tafel komen. Ik zie de meerwaarde er niet van in boven therapie op het hoofdgebouw waar ik net zo goed kan ventileren. Ik ventileer heus niet inene anders omdat het bij mij thuis is (eerder andersom).
Medicatie is dus afgewezen. Ik moet het antwoord zoeken binnen mijn eigen systeem en daar ook verantwoordelijkheid voor nemen (uitgebreid verhaal, anders even lezen op kinderen pijler en wat is normaal gedrag voor een driejarige). Ik mag/moet wel seresta op dagen dat ik alleen ben met dochter, zodat de kans op agressief uitvallen daardoor geminimaliseerd wordt.
Maar goed, ik ben even het geloof in het pad van mijn therapeut kwijt. Ik kijk het even aan en hoop wat meer duidelijkheid te krijgen als ik de intake heb van de IPT. Maar als ik denk dat het niet werkt, zal ik dat ook zeker zeggen. Desnoods stop ik met therapie hoor en zoek ik wel een eigen weg. Maar ga niet zinloos iets maanden zitten doen. Dat is weggegooid geld en energie. Een therapeut heeft het nl. niet altijd bij het rechte einde, ook al denken ze soms van wel. Ik vind mijn therapeut nl. een heel lief en betrokken mens. Maar ik vind ook wel dat ze er eigenaardige gedachten op nahoudt en soms ook dingen invult waarbij ik me dan afvraag of ze wel helemaal heeft begrepen wat ik bedoel.
Onzeker meisje, ik begrijp heel goed dat je paal en perk wilt stellen aan bepaald gedrag van je vader wat jou erg sterk stoort en dan maar zelf afstand neemt van de situatie. Je hoeft van je ouders echt niet alles te accepteren. Ik begrijp het heel geod zelfs, want ik heb heel vaak perioden waarin ik weer eens afstand neem tot mijn vader omdat ik gewoon niet met hem overweg kan hoe hij als mens is.
Er is erg veel geschreven en ik merk dat het erg reurig is bij velen van ons. Waarom weet ik niet, maar er lijkt bij velen van ons een hoop te spelen momenteel. Ik hoop dat we allemaal zoveel mogelijk opzoeken wat goed voor ons is en wegblijven van al te negatieve prikkels.
Lin, hoe is het eigenlijk bij jou? Sneeuw je niet onder in al deze verhalen? Gewoon je stem laten horen he?
Robin weet vast niet wat ze moet doen als ze weer terugkomt, zoveel heeft ze bij te lezen. Da's een pittige opgave haha.
Mimsy, lees je nog met ons mee?
Ik hoop dat iedereen zich nog vrij voelt om te posten?
Dig., zou je het echt wel doen van vrijdag? Wil je zeker weten iets met een man die je weer over de streep van verliefdheid moet trekken? Dan blijf je de speelbal van een man wiens gevoelens grillig zin als het weer en die zomaar weer om kunnen slaan. Maar goed, jij bent met je volle verstand bij je keuze en een volwassen vrouw. Ik hoop dat je de juist maakt.
P.s. ben je al ongesteld?
woensdag 2 juli 2008 om 09:24
Onzekermeisje, wat jij hebt met je vader, heb ik met mijn moeder.
En weet je, ze zullen echt niet veranderen. Ik heb ook eerder een poosje geweigerd contact met haar te hebben. Met mijn vader had ik toen wel contact. Maar vroeg of laat begint het gewoon weer opnieuw. Zoals hier afgelopen vrijdag. Zijzelf zal er nooit op terug komen. Mijn vader was degene die een soort verklaring of excuus voor haar had bedacht. En daar word ik moe van en ben dat ook een beetje beu. Niet vanwege mijn vader, het siert hem dat hij probeert te bemiddelen o.i.d. maar simpelweg dat zij het nooit eens doet. Ik vermoed steeds meer dat ik helemaal niet out of the blue deze problematiek heb gekregen maar dat het deels bij haar vandaan komt. En door de hel op aarde die ik met de vader van de kinderen heb beleefd, is het volledig bij mij uitgebroken. Het verschil tussen haar en mij is dat ik wél inzie dat bepaalde dingen ook echt aan mij liggen en dat ik ook best mag veranderen en ik bén ook veranderd. En ik blijf eraan werken. Zij niet. Zij hoeft dat niet. Haar woorden vorig jaar.
Digi, als je verliefd bent, ben je geneigd te denken dat het allemaal op zijn pootjes terecht komt, omdat je gevoel dat wil. Toch denk ik niet dat deze man goed voor jou is. Iemand die goed voor je is, haalt het goede in je naar boven. Die zal je niet onzeker maken. Uiteraard ben ik net als, Intiem, van mening dat je volwassen bent en het zelf moet bepalen. Wel denk ik dat een half jaar erg kort is om te denken dat je nu stabiel bent. Hou er rekening mee dat je dat misschien nooit echt zult zijn. Bij ons meiden is er zo weinig nodig om erachter te komen hoe betrekkelijk dat stabiele gevoel en idee is. Het is zo'n dun laagje en de maatschappij kan er dagelijks aan zitten schrapen.
En weet je, ze zullen echt niet veranderen. Ik heb ook eerder een poosje geweigerd contact met haar te hebben. Met mijn vader had ik toen wel contact. Maar vroeg of laat begint het gewoon weer opnieuw. Zoals hier afgelopen vrijdag. Zijzelf zal er nooit op terug komen. Mijn vader was degene die een soort verklaring of excuus voor haar had bedacht. En daar word ik moe van en ben dat ook een beetje beu. Niet vanwege mijn vader, het siert hem dat hij probeert te bemiddelen o.i.d. maar simpelweg dat zij het nooit eens doet. Ik vermoed steeds meer dat ik helemaal niet out of the blue deze problematiek heb gekregen maar dat het deels bij haar vandaan komt. En door de hel op aarde die ik met de vader van de kinderen heb beleefd, is het volledig bij mij uitgebroken. Het verschil tussen haar en mij is dat ik wél inzie dat bepaalde dingen ook echt aan mij liggen en dat ik ook best mag veranderen en ik bén ook veranderd. En ik blijf eraan werken. Zij niet. Zij hoeft dat niet. Haar woorden vorig jaar.
Digi, als je verliefd bent, ben je geneigd te denken dat het allemaal op zijn pootjes terecht komt, omdat je gevoel dat wil. Toch denk ik niet dat deze man goed voor jou is. Iemand die goed voor je is, haalt het goede in je naar boven. Die zal je niet onzeker maken. Uiteraard ben ik net als, Intiem, van mening dat je volwassen bent en het zelf moet bepalen. Wel denk ik dat een half jaar erg kort is om te denken dat je nu stabiel bent. Hou er rekening mee dat je dat misschien nooit echt zult zijn. Bij ons meiden is er zo weinig nodig om erachter te komen hoe betrekkelijk dat stabiele gevoel en idee is. Het is zo'n dun laagje en de maatschappij kan er dagelijks aan zitten schrapen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 2 juli 2008 om 09:35
Waps, de kids zien hun vader nauwelijks, al woont hij sinds bijna twee jaar een paar straten verderop. Ze hebben er geen belang bij.
Ze hebben ondertussen zelf wel gezien hoeveel het woord van hun vader waard is. Zeer weinig. Hij belde eergisteren want hij wilde langs komen om het te hebben over de verjaardag van mijn dochter. Ik had nog andere dingen te doen dus ik zei dat hij dan meteen moest komen. Dat was goed. Denk je dat hij geweest is? Nee hoor. Zoon vond al dat ik er niet op moest gaan zitten wachten want hij kwam toch niet! (Ik was eerst van plan dan even te wachten met het opwarmen van het eten.) Zoon had volledig gelijk. Waarschijnlijk kwam er iets tussen en dat is altijd belangrijker voor hem dan wij.
Ik woon niet samen met mijn vriend. We hebben allebei behoefte aan privacy en ruimte voor onszelf. Bovendien wonen we allebei in een woning die daar niet zo geschikt voor is.
Misschien ooit als mijn kinderen op zichzelf gaan wonen maar voor die tijd vind ik het goed zoals het is.
Ze hebben ondertussen zelf wel gezien hoeveel het woord van hun vader waard is. Zeer weinig. Hij belde eergisteren want hij wilde langs komen om het te hebben over de verjaardag van mijn dochter. Ik had nog andere dingen te doen dus ik zei dat hij dan meteen moest komen. Dat was goed. Denk je dat hij geweest is? Nee hoor. Zoon vond al dat ik er niet op moest gaan zitten wachten want hij kwam toch niet! (Ik was eerst van plan dan even te wachten met het opwarmen van het eten.) Zoon had volledig gelijk. Waarschijnlijk kwam er iets tussen en dat is altijd belangrijker voor hem dan wij.
Ik woon niet samen met mijn vriend. We hebben allebei behoefte aan privacy en ruimte voor onszelf. Bovendien wonen we allebei in een woning die daar niet zo geschikt voor is.
Misschien ooit als mijn kinderen op zichzelf gaan wonen maar voor die tijd vind ik het goed zoals het is.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 2 juli 2008 om 11:25
Jullie hebben wel gelijk hoor. Maar ik ben wel echt een stuk stabieler. Mijn 'vriend' maakt me ook wel rustig en soms kwaad. Hij is heel rustig in dingen en vraagt me waarom ik boos word, en of dat geen teken van onmacht is. En dan moet ik hem gelijk geven. Hij is tien jaar ouder dus ook wat rustiger.
Ik begin de bijwerkingen van de Zyprexa te merken, ik slik nu 15 mg en ik heb zooooveel eetlust. Ben ook 4 kilo aangekomen maar dat gaat er wel vanaf. Ik heb een lijstje gemaakt van wat ik elke dag ga eten, en nu ik bij mijn ouders zit houd ik me er sowieso al aan. Ik wil weer terug naar 52 kilo en als ik weet dat ik mijn kamer behoudt, dan koop ik weer een sportschoolabonnement. Ik moet meer sporten, goed voor lichaam en geest. Doen jullie dat eigenlijk, letten op oeding die misschien goed of slecht is qua psyche, en sporten? Mijn moeder heeft ooit een depressieve periode gehad en is toen begonnen met hardlopen. Dat heeft haar heel goed geholpen.
Liefs, Digi
PS1: ik lees de verhalen wel als ik weer in BE ben
PS2: 52 kilo is ondergewicht, maar ik ben zo rank gebouwd en ik kom meteen aan op mijn buik, dus die buik moet weg. Verder heb ik absoluut geen eetziekte.
Ik begin de bijwerkingen van de Zyprexa te merken, ik slik nu 15 mg en ik heb zooooveel eetlust. Ben ook 4 kilo aangekomen maar dat gaat er wel vanaf. Ik heb een lijstje gemaakt van wat ik elke dag ga eten, en nu ik bij mijn ouders zit houd ik me er sowieso al aan. Ik wil weer terug naar 52 kilo en als ik weet dat ik mijn kamer behoudt, dan koop ik weer een sportschoolabonnement. Ik moet meer sporten, goed voor lichaam en geest. Doen jullie dat eigenlijk, letten op oeding die misschien goed of slecht is qua psyche, en sporten? Mijn moeder heeft ooit een depressieve periode gehad en is toen begonnen met hardlopen. Dat heeft haar heel goed geholpen.
Liefs, Digi
PS1: ik lees de verhalen wel als ik weer in BE ben
PS2: 52 kilo is ondergewicht, maar ik ben zo rank gebouwd en ik kom meteen aan op mijn buik, dus die buik moet weg. Verder heb ik absoluut geen eetziekte.
woensdag 2 juli 2008 om 12:25
Shahla, wat vreselijk dat je zoon gewoon al weet dat z'n vader toch niet komt opdagen. Dan heeft 'ie het wel erg bont gemaakt. Bizar zeg, dat terwijl hij net verderop woont... Wat 'grappig', dat jij net als Intiem niet samenwoont met vriend. Ik ben er tijdens mijn vorige samenwoon-relatie achtergekomen dat ik dit ook niet meer wil. Ik vind alleen zijn ook vaak lastig hoor, maar heb ook erg behoefte aan m'n eigen ruimte, manier en tijd. En het is al twee keer misgegaan in mijn jonge leventje, ga er gewoon niet meer aan beginnen.
Intiem, je hebt 't helder voor ogen allemaal lijkt wel. En inderdaad, eerlijk en open zijn tegen je behandelaars -ook over je ideeën m.b.t. resultaten- is het enige wat je volgens mij kunt doen... Lekker dat je ook op de kinderpijler terecht kunt met andere mama's. Heb je opening ff gelezen en schrok alsnog van je vakantieverhaal, ook al was ik door wat je hier postte voorbereid. Wat een uitputtingsslag...
Meisje, hoe staat 't nu?
Your Wake Up Call, spijkers met koppen! Vriend en ouders denken ook dat dit het beste is? Hoop GGZ ook... Ben benieuwd! Pittig, met je ouders praten over je psychische dingen? Of zijn ze heel relaxed wat dat aangaat? Ik heb er een flinke knauw van gehad en een tijdje geen contact met m'n moeder, weet niet of ik het weer zou doen maar vond toen dat het moest.
Digitalis, ik probeer zoveel mogelijk te sporten. Toen ik thuis was was dat 5, 6x per week (ja, ik schiet werkelijk door met alles!), nu 3,4x. Meestal een uurtje in de sportschool. Bij mij werkt het vooral heel goed omdat ik er mijn agressie en woede kwijt kan door mezelf af te beulen. In 't verleden ging ik daarna weleens lekker de sauna in als beloning, maar dat gaat helaas niet meer door de krassen, sneden, littekens Dat hardlopen werkt bij lichte depressies is overigens wetenschappelijk bewezen las ik!
Ben benieuwd hoe 't met Lin is?
Intiem, je hebt 't helder voor ogen allemaal lijkt wel. En inderdaad, eerlijk en open zijn tegen je behandelaars -ook over je ideeën m.b.t. resultaten- is het enige wat je volgens mij kunt doen... Lekker dat je ook op de kinderpijler terecht kunt met andere mama's. Heb je opening ff gelezen en schrok alsnog van je vakantieverhaal, ook al was ik door wat je hier postte voorbereid. Wat een uitputtingsslag...
Meisje, hoe staat 't nu?
Your Wake Up Call, spijkers met koppen! Vriend en ouders denken ook dat dit het beste is? Hoop GGZ ook... Ben benieuwd! Pittig, met je ouders praten over je psychische dingen? Of zijn ze heel relaxed wat dat aangaat? Ik heb er een flinke knauw van gehad en een tijdje geen contact met m'n moeder, weet niet of ik het weer zou doen maar vond toen dat het moest.
Digitalis, ik probeer zoveel mogelijk te sporten. Toen ik thuis was was dat 5, 6x per week (ja, ik schiet werkelijk door met alles!), nu 3,4x. Meestal een uurtje in de sportschool. Bij mij werkt het vooral heel goed omdat ik er mijn agressie en woede kwijt kan door mezelf af te beulen. In 't verleden ging ik daarna weleens lekker de sauna in als beloning, maar dat gaat helaas niet meer door de krassen, sneden, littekens
Dat hardlopen werkt bij lichte depressies is overigens wetenschappelijk bewezen las ik! Ben benieuwd hoe 't met Lin is?
woensdag 2 juli 2008 om 12:52
Digi, ik bedoelde ook niet dat je labiel bent. Alleen maar dat het stabiele gevoel wat je denkt te hebben zo makkelijk weer om kan slaan naar veel minder stabiel en dat je daar dan niet van moet schrikken. Ons stabiel is minder stabiel dan gangbaar stabiel.
Ik sport niet. Heb nog nooit een sportschool van binnen gezien en dat bevalt prima. Ik fiets, wandel met de honden, sjouw zware boodschappen e.d. Dat is voor mij voldoende. Ben gezegend met een slank figuur. Ben ook vrij tenger en als ik aankom gaat dat eerst bij kont en buik. En als ik afval, zie je dat altijd het eerst in mijn gezicht. Maar momenteel ben ik redelijk stabiel in gewicht.
Waps, inderdaad, helemaal niet leuk dat je kinderen net als jij dondersgoed weten dat je aan 'papa' zo goed als niks hebt. Maar daar zijn we inmiddels aan gewend en we trekken ons zo weinig mogelijk van hem aan. Op formulieren vul ik bij het vadergedeelte ook al altijd n.v.t. in. Hij weet toch nooit ergens van, doet nooit ergens aan mee, informeert nooit ergens naar en is niet betrouwbaar met afspraken of beloftes.
Heb je meer dan een keer samengewoond? Ik eenmalig met vader van de kids, niet voor herhaling vatbaar ;)
Het gebrek aan privacy, het rond laten slingeren van troep wekte bij mij destijds al heel snel irritaties op, om over de zware dingen nog maar te zwijgen. Misschien dat het anders wordt als de kids ooit uitgevlogen zijn en we ook ieder een eigen kamer zouden hebben waar we ons dan terug kunnen trekken. Dan wil ik het nog wel overwegen met deze partner.
Ik sport niet. Heb nog nooit een sportschool van binnen gezien en dat bevalt prima. Ik fiets, wandel met de honden, sjouw zware boodschappen e.d. Dat is voor mij voldoende. Ben gezegend met een slank figuur. Ben ook vrij tenger en als ik aankom gaat dat eerst bij kont en buik. En als ik afval, zie je dat altijd het eerst in mijn gezicht. Maar momenteel ben ik redelijk stabiel in gewicht.
Waps, inderdaad, helemaal niet leuk dat je kinderen net als jij dondersgoed weten dat je aan 'papa' zo goed als niks hebt. Maar daar zijn we inmiddels aan gewend en we trekken ons zo weinig mogelijk van hem aan. Op formulieren vul ik bij het vadergedeelte ook al altijd n.v.t. in. Hij weet toch nooit ergens van, doet nooit ergens aan mee, informeert nooit ergens naar en is niet betrouwbaar met afspraken of beloftes.
Heb je meer dan een keer samengewoond? Ik eenmalig met vader van de kids, niet voor herhaling vatbaar ;)
Het gebrek aan privacy, het rond laten slingeren van troep wekte bij mij destijds al heel snel irritaties op, om over de zware dingen nog maar te zwijgen. Misschien dat het anders wordt als de kids ooit uitgevlogen zijn en we ook ieder een eigen kamer zouden hebben waar we ons dan terug kunnen trekken. Dan wil ik het nog wel overwegen met deze partner.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 2 juli 2008 om 12:56
Intiem, ik vind het raar dat ze je wel aan de seresta's willen zetten maar niet aan de anti depressiva o.i.d.
Seresta's vind ik veel zwaardere middelen namelijk. Rohypnol van hetzelfde laken een pak. Vroeger, voor de kinderen, ben ik daar wel eens illegaal aan gekomen. Je moet zo oppassen met dat spul. Als je teveel binnen krijgt, is het net of je geest slaapt maar je lichaam doet van alles. Alsof er een scheiding tussen die twee optreedt. Achteraf weet je helemaal niet meer wat je allemaal hebt gezegd en gedaan. Kan nog gevaarlijk zijn ook. Heb je bijvoorbeeld eten op het gasstel staan maar je bent allang met wat anders bezig of je bent 'weggevallen' en ligt voor pampus op de bank of in bed. Heb je straks nog brand ook. Ik wil die middelen dus echt niet meer hebben.
Seresta's vind ik veel zwaardere middelen namelijk. Rohypnol van hetzelfde laken een pak. Vroeger, voor de kinderen, ben ik daar wel eens illegaal aan gekomen. Je moet zo oppassen met dat spul. Als je teveel binnen krijgt, is het net of je geest slaapt maar je lichaam doet van alles. Alsof er een scheiding tussen die twee optreedt. Achteraf weet je helemaal niet meer wat je allemaal hebt gezegd en gedaan. Kan nog gevaarlijk zijn ook. Heb je bijvoorbeeld eten op het gasstel staan maar je bent allang met wat anders bezig of je bent 'weggevallen' en ligt voor pampus op de bank of in bed. Heb je straks nog brand ook. Ik wil die middelen dus echt niet meer hebben.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 2 juli 2008 om 13:06
Hoi meiden!
Vanmorgen met mn moeder mijn hele huis eens lekker aangepakt! Het is weer een beetje gezellig. We hebben alles eerst opgeruimd en schoongemaakt (zij vond het eigenlijk allemaal wel meevallen, ik ben weer te perfectionistisch, was eigenlijk dus helemaal niet zo erg...) en daarna alles anders neergezet! Het ziet er nu veel gezelliger uit!
Dadelijk komt een vriendin koffie drinken en daarna naar mn werk. Ik ben helemaal kapot, maar ik ga toch maar. Al is het maar een kopje koffie. Het is in de buurt van de winkel en heb bijna niks meer in huis, dus moet toch boodschappen doen.
Vanavond ga ik naar een meisje die ik nog ken van mijn vorige opleiding. Zij woont in dezelfde stad, maar we zien elkaar veel te weinig. Dus mijn dag is weer proppie vol.
Morgen gesprek met mijn leidinggevende en de verzuimcoordinator. Als je langer als 6 weken "ziek" bent, moet je even op gesprek komen. Het is volgens mij meer een formuliteit. Daarna weer werken en weer opppassen. Pff deze week iets teveel gepland! Maak het vanavond maar niet te laat, want heb toch teveel gedaan denk ik...
Liefs, meisje
Vanmorgen met mn moeder mijn hele huis eens lekker aangepakt! Het is weer een beetje gezellig. We hebben alles eerst opgeruimd en schoongemaakt (zij vond het eigenlijk allemaal wel meevallen, ik ben weer te perfectionistisch, was eigenlijk dus helemaal niet zo erg...) en daarna alles anders neergezet! Het ziet er nu veel gezelliger uit!
Dadelijk komt een vriendin koffie drinken en daarna naar mn werk. Ik ben helemaal kapot, maar ik ga toch maar. Al is het maar een kopje koffie. Het is in de buurt van de winkel en heb bijna niks meer in huis, dus moet toch boodschappen doen.
Vanavond ga ik naar een meisje die ik nog ken van mijn vorige opleiding. Zij woont in dezelfde stad, maar we zien elkaar veel te weinig. Dus mijn dag is weer proppie vol.
Morgen gesprek met mijn leidinggevende en de verzuimcoordinator. Als je langer als 6 weken "ziek" bent, moet je even op gesprek komen. Het is volgens mij meer een formuliteit. Daarna weer werken en weer opppassen. Pff deze week iets teveel gepland! Maak het vanavond maar niet te laat, want heb toch teveel gedaan denk ik...
Liefs, meisje
woensdag 2 juli 2008 om 14:19
pffff, wat een rotdag vandaag...of eerlijk gezegd week. Vanochtend gelijk om 8.30 de ggz gebeld, de twee behandelaars die mijn aanspreekpunt zijn zijn er vandaag niet. Enorme tegenvaller waardoor ik om 11h toch nog een keer heb gebeld, en nee, omdat ik vandaag geen crisis heb mag ik ook niemand anders spreken...
Ook belde ik gelijk om te vragen of ze geen linehan therapie aanbieden, en dat ik anders daar op de lijst voor wil, maar nee, daar kon ik dan morgen over terug bellen. Jemig hee, hoeveel langer gaat dit nog duren?!
Aangestoken door de sportpraat hierboven ben ik in de auto gestapt en ben ik naar een sportschool gereden. Toen ik daar aan kwam alsnog omgekeerd en naar huis gegaan, het contact 'moeten' maken en communicatie met mensen zit ik echt niet op te wachten. Ik weet nou niet of dat nu angst is of iets anders van 'het zal allemaal wel, ik heb gewoon geen zin meer'.
Pas sinds de laatste tijd kan ik hier open met mijn ouders over praten, voorheen waren mijn problemen not done en als ik er al over begon dan moest ik maar het verleden loslaten... Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb ook tot drie keer toe voor een aantal dagen het contact met mijn ouders verbroken, vanwege het taboe. Ik heb ook nog een zus die in mijn ogen de oorzaak is van dit ellendige leventje (morgen is mijn kijk vast weer positiever) en daarmee heb ik vorig jaar al het contact mee verbroken...
Meiden, hoop dat jullie vandaag een betere dag hebben dan ik En laat je aub niet beinvloeden door mijn zwarte hersenspinsels!
Ook belde ik gelijk om te vragen of ze geen linehan therapie aanbieden, en dat ik anders daar op de lijst voor wil, maar nee, daar kon ik dan morgen over terug bellen. Jemig hee, hoeveel langer gaat dit nog duren?!
Aangestoken door de sportpraat hierboven ben ik in de auto gestapt en ben ik naar een sportschool gereden. Toen ik daar aan kwam alsnog omgekeerd en naar huis gegaan, het contact 'moeten' maken en communicatie met mensen zit ik echt niet op te wachten. Ik weet nou niet of dat nu angst is of iets anders van 'het zal allemaal wel, ik heb gewoon geen zin meer'.
Pas sinds de laatste tijd kan ik hier open met mijn ouders over praten, voorheen waren mijn problemen not done en als ik er al over begon dan moest ik maar het verleden loslaten... Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb ook tot drie keer toe voor een aantal dagen het contact met mijn ouders verbroken, vanwege het taboe. Ik heb ook nog een zus die in mijn ogen de oorzaak is van dit ellendige leventje (morgen is mijn kijk vast weer positiever) en daarmee heb ik vorig jaar al het contact mee verbroken...
Meiden, hoop dat jullie vandaag een betere dag hebben dan ik
En laat je aub niet beinvloeden door mijn zwarte hersenspinsels!
