Borderline en aanverwante zaken II

hoi allen even berichtje van mij.



Gaat best hier. Al ben ik zelf wat moedeloos omdat ik werkloos geworden ben en weer op zoek moet.. Wat dagen achter de rug dat ik moe was, hoofdpijn en misselijkheidsgevoel.

Vriend werkt hard en veel zoals zo vaak. Is de laatste week wat verdrietig: ineens tranen in de ogen en gisteren even kort bij me gehuild. Zeggend dat hij zo veel van me houdt en dat ie kan zeggen dat ik hem nooit iets misdaan heb.

Dan weer dat we als de kleine er niet geweest was we wellicht allang uit elkaar waren gegaan toch? hierbij bevestiging zoekend , wat ik niet gaf, bij mij.

Omdat hij zo moeilijk is en dingen gedaan heeft die me veel verdriet hebben bezorgd.

Ik vraag niet verder maar vraag me af: wat is er aan de hand?

Lin67 schreef op 06 februari 2008 @ 00:24:



Kat, moeilijk voor je. Maar gevoel voor humor heb je in ieder geval...is heel belangrijk. Moeder/dochters is sowieso lastiger (vind ik), want ze lijken op zoveel fronten al veel op elkaar (alleen al dat ze hetzelfde geslacht hebben). Als je al een opname achter de rug hebt, moet het behoorlijk heftig zijn geweest al. En aangezien ik ook een ouder ben, kan ik me ergens ook wel voorstellen dat het voor je ouders ook moeilijk moet zijn. Soms is het niet een kwestie van er niet aan willen, maar er niet aan meer kunnen. Dat doet btw (sorry) niets af aan hoe kwetsend dat voor jou moet zijn.

Dat ze niet meer konden, tot daaraan toe, maar ik ben ook altijd zélf degene geweest die hulp is gaan zoeken. Als ze me daar nou al krijsend en gillend naar toe hadden moeten slepen, dan kon ik het begrijpen. Afijn, gebeurd is gebeurd.

Ik lag pas laat op 1 oor, nl. half drie vannacht. En dat terwijl internet het geeneens deed. Ik was filmpjes aan het bewerken.



Shahla, jij begint er nog normaal menselijke tijden en ritmes op na te houden joh. Ben het met je eens hoor, van die klusjes in de ochtend. Als ik me 's ochtends snel in de kleren hijs, is de kans groter dat er een lekkere productieve dag uitrold, dan wanneer ik blij pyjama-en.

En an sich vind ik dat best een goed teken dat je je verjaardag hebt gevierd. Jij ook? Het vieren van mijn verjaardag was voor mij toch een beetje een teken dat ik kennelijk feestelijker in mijn vel zit en dus de goeie kant uitging. Vieren (uit jezelf) doe je iig niet als je ongelukkig bent, laat ik dat zo stellen.



@winnie, kun je het niet gewoon vragen wat er aan de hand is? Of misschien is hij gewoon wat gevoelig nu en kan hij beter bij zijn gevoel en beseft/voelt hij dingen nu gewoon beter dan een week daarvoor? Ik kan ook wel ontroerd zijn, gevoelig zijn en verdrietig worden van het besef dat je zoveel houdt van de mensen die je lief hebt, dat het pijn doet om te denken dat dat ooit weggaat. Ik vind het an sich niet verkeerd, ben dan gewoon een beetje huilebalk haha.

Balen dat je werkeloos bent geworden. Was het een tijdelijke baan? En wat ga je nu doen?



KatB en Lin, moeder dochter dingen vind ik inderdaad een ingewikkeld gegeven. Zelf als volwassene naar je moeder toe, maar ook zelf als moeder naar mijn eigen dochter toe. Maar Kat, dingen kunnen wat dat betreft nog best veranderen, omdat je nog betrekkelijk jong bent (ok cliche). Want jouw leeftijd is een leeftijd waarop een heleboel dingen nog aan sterke verandering onderhevig is. Zo kan het uit huis gaan alleen al een radicale verandering in omgang of 'visie op' teweegbrengen. Toen ik het huis uitging, werd het tussen mijn moeder en mij bijvoorbeeld een stuk leefbaarder.

Ja, dat denk ik zelf ook wel. Ik weet ook dat ik nog betrekkelijk jong ben en op zich is de band tussen ons ook helemaal niet slecht, maar ik kan het gewoon beter vinden met m'n vader.

@winnie, kun je het niet gewoon vragen wat er aan de hand is? Of misschien is hij gewoon wat gevoelig nu en kan hij beter bij zijn gevoel en beseft/voelt hij dingen nu gewoon beter dan een week daarvoor? Ik kan ook wel ontroerd zijn, gevoelig zijn en verdrietig worden van het besef dat je zoveel houdt van de mensen die je lief hebt, dat het pijn doet om te denken dat dat ooit weggaat. Ik vind het an sich niet verkeerd, ben dan gewoon een beetje huilebalk haha.

Balen dat je werkeloos bent geworden. Was het een tijdelijke baan? En wat ga je nu doen?



Hoi Intiem,

Ja hij zal gevoeliger zijn nu, maar waarom dan? Ik heb niks gevraagd alleen hem vastgehouden. Mijn ervaring is dat als ik het vraag hij reageert meestal met: vraag je weer? gewoon iets in mezelf.

En is dan gelijk uit de emotie dan als ik vraag.

Soms ben ik bang dat hij met iets rondloopt in zijn hoofd waarvan hij denkt dat gaat haar pijn doen of dat hij bijv toch weer kontakt heeft met een andere vrouw ....



Wat mijn werk betreft was vaste baan, ontslag gekregen en niet aangevochten wel dat ik er niet mee eens was. Zoeken, zal wel moeten voor inkomen (!) en UWV

Zo, jullie waren nog laat actief! Gezellig! Ik lag ook al eerder op bed.

Ik volg jullie raad op, braaf als ik ben ;) Ik ben namelijk al begonnen met afspraken schrappen.. Soms heb ik daar wel moeite mee hoor, want ik wil anderen niet teleurstellen. Ik moet al vaker dan anderen afhaken. Wat helemaal lastig is, is dat ik vaak impulsief en enthousiast ja zeg op plannetjes die anderen hebben, maar me dan later realiseer dat dat niet zo slim was. Ik moet leren me niet te snel vast te leggen of dingen te beloven, zodat ik altijd nog terug kan.



Verder heb ik net met het ziekenhuis gebeld voor bloeduitslagen, en die vielen tegen (gem. bloedsuikers over 3 mnden). Die waarde was nl hoger dan hij ooit is geweest. Ik snap er niets van want ik ben juist de afgelopen maanden er strak mee bezig geweest met hulp van de diëtiste. Ik word daar wel een beetje moedeloos van. Ik had ook op mijn schildklier laten prikken, want als die aarde niet goed is heb je ook klachten als moe, depressieve klachten, aankomen in gewicht (bah, waar ik ook last van heb, maar waarsch. door de medicijnen..), maar die was gelukkig goed.



Wat balen Winnie van je werk. Er zijn nu wel veel vacatures is het niet? Zie je het zitten het solliciteren? \

Kan me je angst wel voorstellen naar je vriend, als hij ineens zo aanhankelijk doet: hij zal toch niet... Geef hem het voordeel van de twijfel zou ik zeggen! Wel lastig hoor.



Jij bent goed bezig zo te lezen Shahla! Het lijkt er echt op of jij weer even de goeie spiraal te pakken hebt, hoe zeg je dat, de goeie kant op bedoel ik.. Fijn joh.

Intiem, lekker zo'n avondje alleen he. Je dochter is dan bij je vriend? Hoe doen julie dat eigenlijk doordeweeks? Eigenlijk hebben jullie ook een soort omgangsregeling lijkt het wel he, omdat je niet altijd samenwoont..



Laterz.

Ik ben er ook nog hoor (ergens pfffff)



Afgelopen week carnaval gevierd.....en nu een mega dip.

Neem me altijd voor om het volgend jaar rustig aan te doen,

maar lukt me steeds niet.



Ga vandaag beetje rustig doen, stofzuigen, beetje poetsen en vanaaf weer lekker vroeg naar bed.



Groetjes

Dikke knuffel, Boschbolletje

Thanx Kat,



met jou alles weer een beetje op orde?

Of ook nog dipperig???

Vandaag een beetje dipperig, ik weet ook niet helemaal hoe dat komt. :(

het is weer mis. `ik heb zelfs weg moeten gaan. Deze keer ging het om geld, of beter gezegd om het ontbreken van geld bij mij, en hoe mijn vriend dat als een grote last ervaart. `ik voelde me net een koe, die haar waarde niet opbracht. Vooral omdat het in een adem werd gezegd met`' dat de relatie af en toe ook helemaal niet leuk is. `Ik heb dit als bijzonder kwetsend ervaren omdat ik in het verleden weken van 80 uur heb gedraaid om er financieel bovenop te komen. Bovendien hebben we een relatie, dan ga je de ander toch niet verwijten dat ze zo weinig geld heeft? Alles wat ik overhoud gaat in de huishouding, niets naar mezelf. `(behalve sindskort dat kleine beetje materiaalgeld wat ik gebruik op de hobbywerkplaats. `Misselijk word ik van dat soort instellingen.

Maar goed, time-out genomen, weggegaan om boodschappen te doen. `kom ik thuis, leg ik uit waarom dit verhaal zo kwetsend is.......beaamt hij alles, dat het inderdaad niet zo eerlijk is, gezien ik alles doe wat in mijn vermogen ligt om financieel er zo goed mogelijk voor te zitten. Dus wat hem betreft: geen zorgen we komen er wel uit. Vervolgens ga ik naar het intakegesprek voor de VERS training, kom ik terug, en dan is er ineens weer alleen maar twijfel bij hem of hij wel door wil met de relatie. `krijg dan ook niet duidelijk wat de twijfel is.....mijn emoties`? Als ik dan uit probeer te leggen dat het pas echt mis met bij gaat, als mijn veiligheid zo aangetast wordt, vind ik weinig gehoor. Weer het verhaal van het vuur aansteken en dan boos worden dat het gaat branden. Bovendien voel ik zoveel frustratie omdat ik verdorie al zo ver gekomen ben. Ik heb weer dingen voor mezelf opgepakt. Ga weer naar een psycholoog, start, onverwachts sneller, de VERS training.......doe alles en meer dan ik kan.....maar hij kan en wil niet veranderen, wat betreft het triggeren....Terwijl ik wel alles aanpak. Godver, dat doet echt zeer. Toen hij manisch was, ben ik de mens blijven zien, was mijn liefde voor hem zoveel groter dan de enorme pijn die hij mij toen deed. `Het ik alles gedaan wat in mijn vermogen lag om hem bij te staan, maar als het op mijn borderline aankomt, wil hij geen enkele stap in mijn richting zetten, om mij te helpen. Hij wordt loeihard, superafwijzend en soms ronduit gemeen.

Ik ben helemaal doorgedraaid, gegild, gejankt, gebrand....complete wanhoop en frustratie. `hij geeft alles wat goed is in onze relatie op, omdat hij weigert beter, uit liefde om te gaan met datgene wat mij neckt. Zolang bezig geweest, zoveel tijd, energie en liefde om hem er bovenop te helpen, en nu ik hem zo hard nodig heb ( met de finish in zicht`) laat hij mij keihard vallen.



Eerst nog voorgestelt een paar dagen weg te gaan, zodat er rust zou komen....en we daarna misschien op een wat eerlijkere basis met elkaar te praten. Dat was goed.....maar vanmorgen, je raadt het al, was het natuurlijk weer uit. ``ik hield geen rekening met hem, ik respecteer hem niet. `hij heeft wel 20 keer gezegd: ik wil niet meer, ik wil jou niet meer.....dat moest ik respecteren en begrijpen. ``ik ben zo kwaad geworden, heb 2 volle koffiekopjes door de kamer gegooid, hem gestompt....en hij bleef maar onverstoorbaar, ongeinteresseert voor zich uit kijken. De minachting droop van zijn gezicht af.



En ik word er onderhand gek van dat hij maar weigert te snappen dat veiligheid zo belangrijk voor mij is....dat ik echt helemaal doordraai van dat continue uitmaken en twijfelen van hem. `zit dit jankend te schrijven, 3 kalmeringpillen achter mijn kiezen......levend in een omgekeerde wereld. Alles heb ik hem gegeven.......en hij weigert te snappen hoe borderline werkt. En weigert te zien hoe hard ik heb gewerkt om er mee te kunnen dealen. En nu er eindelijk schot in begint te komen, laat hij mij keihard, genadeloos vallen. En dat na allerlei beloftes `(zelfs gisteren nog`; we komen er wel uit, `lin`)........en hij verwijt mij alleen maar aan mezelf te denken......wie doet nu wie pijn hier`? Ik ben niet degene die zegt: barst jij mij, ik moet jou niet meer.......of moet ik gewoon concluderen dat hij gewoon niet genoeg van mij houdt? Dat hij zo onverstoorbaar, al mijn pijn ziet en dat alleen maar aanwakkert? Zelf van zoon weet hoe hij liefdevol grenzen moet stellen. `mijn vriend kan alleen maar met haat grenzen stellen ( ik snap heus wel dat mijn gedrag absoluut niet gemakkelijk is, schaam me dood, en zo er een arm voor geven om anders te kunnen reageren........maar ik hoef niet als kakkerlak behandeld te worden`) Hij kan mijn gedrag afwijzen `(volkomen terecht), maar hij hoeft mij niet als persoon de grond in te boren. Verdorie, ben nog zo kwaad en verdrietig.......en dit duurt al meer dan 24 uur.....en hij wil alleen maar van mij af.....na 4 jaar verdien ik toch wel iets meer dan dat. En laat hem een keer in de spiegel kijken. `ik doe niet anders.....neem voor alles mijn verantwoordelijkheid. `nu hij nog ........het doet zo'n pijn, het voelt als zo'n enorm verraad.........

Verdomme, ik weet hier op helaas niet echt wat ik kan zeggen.



Heel veel sterkte, meid.

thanks Kat......



`het doet zo'n pijn dat hij alles bij mij legt.......ik maak het zo moeilijk voor hem en mijn zoon. Zonder ook maar een seconde te beseffen dat hij een heel groot aandeel heeft in dit drama. Dat hij ook liefdevol grenzen had kunnen stellen en mij niet zo als een speelbal behandelen, aan-uit-twijfel-aan-uit.....door wordt toch ieder mens gek van?

weet gewoon niet waar ik met de pijn naar toe moet......bij hem geen enkele emotie te zien (behalve minachting en boosheid).....



Soms kan hij wel liefdevol, steunend, begripvol zijn.......het is net alsof hij die persoon heel diep heeft weggestopt......mij alleen maar pijn wil doen.

Ja, van zo'n knipperlichtrelatie word iedereen gek.



Ik snap ook niet zo goed waarom hij eerst op je (in mijn ogen verstandige) voorstel om een paar dagen weg te gaan in gaat, en dat hij de dag er na ineens niet aan wilt.



Heel veel sterkte, meis.

He Lin,

Ook even een woordje van mij. Ben zelf ook niet zo happy maar toch wil ik je wat zeggen. Dit lijkt een gebed zonder eind te worden meid. Ik ben het eens met Shahla. Lijkt me goed om even afstand te nemen, al is al gewoon voor jezelf. Er komt zoveel op je af. Niet alleen het gedoe met je vriend, maar je hebt ook die intake gehad.Goed dat je bent gegaan trouwens. Blijf voor jezelf kiezen hoor! Je bent goed bezig, het is alleen erg jammer en vooral verdrietig voor je dat je vriend dat niet inziet en zelf niet zo'n investering kan geven.

Sterkte en dikke knuffel van mij.

Dank jullie lieve meiden.......

Ik ben ook weggegaan, vanmiddag. Zit nu op een behoorlijke afstand van (t)huis en blijf hier sowieso tot zondagavond (maandag eerste VERS). Ik weet het ook echt niet meer. Hij heeft het al zo vaak uitgemaakt. En ja, dan komt er weer een goed gesprek en is het weer aan. De laatste tijd dan ook twijfel erbij. `Dan zegt hij wel: ik meen het als ik het zegt, maar het is noodweer. Een manier om een grens aan te geven. Het betekent niet zoveel. Maar ik sterf 7 doden, als hij met die loeiharde blik in zijn ogen tegen mij zegt: " het is uit", " ik wil niet meer verder met jou" En dat dan alsmaar weer opnieuw. `Ik ga dan echt kapot. Bovendien, al komt het daarna weer tot een gesprek. Het kader is dan weer geschapen waarin ik een marionet word van de situatie. `Na elke "uit" heb ik het gevoel dat ik nog meer mijn best moet doen, nog leuker, makkelijker, stabieler, liever, noem maar op, moet zijn. Ik ben de marionet, en hij heeft de touwtjes in handen.......Het is totaal niet meer gelijkwaardig. `hij zou verdorie moeten snappen hoe vernietigend dat uitmaken is. En daar wat aan doen. Ik word zo alleen maar alsmaar kleiner. Krijg geen lucht meer en vind het zo in en in gemeen.

Ik had voorgesteld om weg te gaan, omdat hij rust wilde. Omdat hij na wilde denken. Toch maakte hij het weer uit vanochtend. Toen wilde ik niet meer gaan omdat het in mijn ogen toch zinloos was.....niets meer te verliezen. Toch ben ik gegaan.....omdat ik de afkeer en afwijzing niet meer kon verdragen......snijdt door mijn ziel....

Lin, ik lees net het drama wat zich vandaag afgespeelt heeft en ik moet zeggen, ik vind je een supersterke vrouw. Je staat rechtop (ook al doet het kloteveel pijn) en zelfs de meest gezonde -niet borderline- mensen zouden hier een enorme klap van krijgen. Ik heb echte bewondering voor je moed en kracht en geloof me, hij is ziek, niet jij. Niemand kan tegen zo'n heen en weer spelletje! Iedereen heeft veiligheid nodig om zichzelf te kunnen zijn in een relatie. Dit is killing voor iedereen. Tenzij je maar een half verhaal verteld, vind ik dat juist jij hierin de meest verstandige keuzes maakt. En ik ben erg blij om te lezen dat je bent weggegaan. Ik kan je niet helpen en ik weet ook niet meer wat ik moet schrijven (ja, dat weet ik wel als ik mijn gevoel volg, maar daar heb je weinig aan, want dat is niet echt ten gunste van je vriend en daar zit je niet op te wachten denk ik). Het enige waar ik samen met de anderen op kan hopen, is dat we je kunnen ondersteunen in dat je goed bent voor jezelf, ook al wil je het misschien helemaal niet.

Lieve Lin, ik denk aan je hoor! Grote knuffel!

Intiem weet precies te zeggen wat ik denk maar niet kon uiten.

Thanks intiem......

wat de andere kant van het verhaal is, is mijn borderline....het niet kunnen verdragen van afwijzing...Dat ik kan trekken, zeuren, jammeren......Maar daarin ben ik zeker gegroeid, vaak lukt het mij om een time-out in te lassen, even weg te gaan. In dit conflict was het nog dat we er wel uit zouden komen, voordat ik naar de screening ging. Toen ik terugkwam, was er weer 1 en al twijfel bij mijn vriend..........Dat verdroeg ik niet. Begin ik eindelijk (onverwachts) met de VERS training.....haalt hij weer mijn veiligheid weg. 's morgens vroeg hij nog of ik koffie wilde, maar ik was zo stuk van de hele nacht huilen, liggend op die harde rotbank.......ik kon even helemaal niets met hem.



Geloof me dat het echt niet een rotzak is, maar het is net of er de laatste maanden iets in hem gevaren is (wat ik al zei, zijn rare ideeen over geld, over huishouden) ....ik kan er gewoon niet bij met mijn hoofd. En reken maar dat het zeer doet. En dat ik me super onmachtig voel. Ik heb zelfs gevraagd of het zou kunnen dat hij depressief is, maar hij dacht van niet.



Ik ga maar eens slapen, hopen dat ik een paar uurtjes kan pakken....de tranen zitten constant hoog. Ik wil zo graag de man terug die hij ook kan zijn.



Het is nog maar zo kort geleden dat ik me zo gelukkig voelde. Blij dat ik mijn draai vond op de hobbywerkplaats. Een psycholoog met wie ik weer wat dingen kon uitpraten. Ik voelde me helemaal veilig. Geen zwaard meer boven mijn hoofd. En het idee dat mijn vader eindelijk aan het kortste eind trekt ( de beste wraak is een goed leven leiden).....en nu......rock bottom!

ben je 21 jaar...krijg je even te horen dat je schildklier er mee stopt, je reuma hebt en borderline. Zit er echt helemaal doorheen. Ik ben 11 weken opgenomen geweest en sinds 1 week thuis. Morgen intake voor een nieuwe opname. Ik hoop zo dat die snel volgt. Zo thuis is echt niet vol te houden.

@Lin,



Heb even snel alles doorgelezen. Ik ga zo werken, maar reageer strakjes nog wel even. Je doet het hartstikke goed, laat je niet gek maken hoor!!!!

Lekker rustig aan doen vandaag



Groetjes!

En dan word je wakker in een vreemd huis, in een vreemd bed. Geradbraakt. Ik voel me zo belabberd. Het blijft maar malen in mijn hoofd. Is het verdorie mooi weer buiten. We zouden wat meer samen gaan doen, maar het weer was telkens zo vies.......

Het doet zo'n pijn. Ik blijf zijn gezicht maar voor me zien, terwijl hij zegt: " ik wil niet verder met jou, het is uit"

De stomme ruzie waarmee het begon. Over het stomme geld (ik kan er toch kan niets aan doen dat mijn inkomen niet hoger is), Hij erkende dat (al bleef ik het gevoel houden dat het geld belangrijker is dan ik).....we zouden er wel uit komen. Ik ga weg, ik kom weer terug...en dan weer al die twijfel. Het is net alsof hij al maandenlang de relatie wil beeindigen en op zoek is naar redenen. En de redenen die hij geeft zijn zo oneigenlijk, en doen zo'n pijn. Hij heeft gelijk als hij zegt dat mijn emoties het zo zwaar en moeilijk maken. Maar die emoties komen niet uit de lucht vallen. Er gaat iets aan vooral......en daar wil hij niet naar kijken. Het is net alsof hij in zijn hoofd alleen maar nadelen wat betreft onze relatie aan het optellen is. Zelfs het feit dat ik hem alleen maar geld kost, dus blijkbaar en dat doet pijn. Ik kan hier niets aan doen, kan niets verdedigen. Het is alsof hij, de fantastische vrouw die ik zeker ook ben, niet meer kan/wil zien. Alles wordt vanuit een negatief oogpunt bekeken......ik ben zijn belasting. Dat geeft een deuk in mijn vertrouwen, dat ik ok ben, dat ik goed bezig ben. Gadver, wat ben ik al afhankelijk geworden. Terwijl hij ook zo vaak heeft gezegd dat hij zoveel van me houdt, me echt niet kwijt wil. En nu?Juist nu ik zoveel goede stappen zet, gelooft hij niet meer in mij.

Juist nu ik behoefte heb aan steun.......Er is in de VERS training een steungroepavond. Een avond voor naaste, zodat ze beter begrijpen hoe moeilijk het is voor een borderline om de emoties onder controle te houden. Waarin ze tips krijgen om er beter mee om te gaan. God, wat sta ik weer alleen. Ik heb mijn hele leven alleen maar overleefd. Mezelf staande gehouden. Een paar weken geleden realiseerde ik me dat ik -voor het eerst- echt aan het leven was, gelukkig was. Hoop had, niet dat alles opgelost was, maar stomweg hoop, dat het allemaal wel goed zou komen. En nu, zit ik te janken, ligt er een enorme zwarte deken over mij heen.....weet ik niet meer, hoe ik, op mijn 40ste, weer de kracht moet opbrengen. Weer opnieuw beginnen, weer zoveel illusies armer wat betreft de liefde, het leven.



Sorry, een beetje zwaarmoedig, zo vroeg op de ochtend. Ik werd wakker met dit gevoel, het gevoel te stikken. Zo'n wanhoop. Zit weer op het niveau dat ik niet anders kan dan stomweg het ene been voor het andere te zetten. Al het andere doet alleen maar pijn.



Klarinetje, ik heb je berichtje gelezen, vind het vreselijk voor je. Wees welkom hier mee te schrijven.......zit zelf op dit moment te vol (of te leeg)