Borderline en aanverwante zaken II

Hahaha, nee...gelukkig ben ik ook redelijk goed geconserveerd op mijn 35ste, maar ik voel me zo vaak een ouwe opoe. Ik moet ook echt alles afwegen....ga ik op vrijdag de kroeg in, dan moet ik zaterdag niks te doen hebben. Ik kan maar 1 echte afspraak per weekend aan. Als ik ineens twee dingen in het weekend heb, zit ik de vrijdagavond al onrustig, omdat ik bang ben dat ik het zaterdag niet red. Sjonge, vroeger kon ik dagen achter elkaar afspraken maken. Nu ben ik zo snel uitgeblusd, opgebrand. Voel me ook zo vaak schuldig als ik het liefst al om 20.00 uur met een kopje thee in bed een boekje wil lezen of tv kijken...ben soms zo blij als mijn vriend heel graag iets op tv wil zien, wat ik niks vind, want dan kan ik lekker naar boven. Veel mensen om me heen hebben er geen idee van dat die vrolijke meid die altijd het hoogste woord heeft in de kroeg daarna 2 dgn bij moet komen. Goede vrienden weten wel beter, maar mensen die ik bv nog uit de tijd van mijn seizoenswerk ken vinden me allemaal een saaie muts geworden en begrijpen er niks van...ik was toch altijd overal bij?? En deed al helemaal over het licht uit! Ik denk ook wel dat ik mezelf in die periode heeeel hard voorbij ben gerend, zover dat ik daar nu de rekening voor krijg. Maar mijn leven bevalt me prima, ik hoef niet meer op elk feestje te zijn...ik vind het heerlijk om nog af en toe flink uit mijn dak te gaan, maar niet elke week. Kan nu ook genieten van een "saaie" vrijdagavond op de bank. Zou alleen willen dat ik niet zo opgefokt zou zijn in het indelen van mijn week/weekend...ik wil echt de touwtjes in handen houden, tot het idiote toe. Ben in staat om iedereen te gaan bellen om nou eens duidelijke afspraken te maken, terwijl veel mensen bv wel kijken of ze die avond een borrel gaan drinken. Ik wil/moet dat weten, wil me erop voorbereiden en opladen. Heel irritant trekje vind ik dat...herkennen jullie dit?

Ik moet naar bed, nu de zus (en haar vriend) van mijn lief de deur uit zijn.

Maar in antwoord op je laatste vraag billieboe, ja, ik wil ook altijd alles (zeker) weten. Ik heb een richtlijn nodig, een kader. Ik moet me geestelijk ergens op kunnen voorbereiden. Ik schijn volgens mijn test een beetje impulsief te zijn, maar overwegend ben ik erg onflexibel als dingen anders lopen dan verwacht.



Dit weekend weer verder, trusten zometeen

Hehe, nou, effe een momentje achter de computer. Vriend leest blaadjes en ik ga zometeen 'boodschappen' doen op marktplaats (haha, ik moet nog een boel -goedkope- maillots voor dochter en die verkopen ze niet meer in de winkel vanwege zomerseizoen).



Maar goed, als je -zoals ik vandaag- 3 uurtjes 's middags tukt en je hebt verder je afspraken, dan hou je weinig tijd over voor andere dingen meer.

Vanochtend lekker bijna 2 uur gewandeld met dochter. Het was lekker weer en ik was zelf nog zo duf (07.00 opgestaan, terwijl ik er de laatste tijd toch meestal pas tegen 01.00 inlig), dat ik vreesde dat ik in slaap zou vallen met mijn hoofd op de ontbijttafel. Dus dan maar onszelf in de kleren gehesen en de deur uit. Kon vriend ten minste ook fatsoenlijk uitslapen. Want hij heeft zo'n piephuisje en de slaapkamer ligt als een vide boven de woonkamer. Dus dan hoor je echt alles en dochter was al een stuiterbal bij het opstaan.



Maar goed, eenmaal terug crashte ik op de bank en stuurde vriend me naar boven en heb ik de hele middagslaap met dochter meegepakt (zelfs een uur extra). Hmmm, nou vandaag er maar vroeg/normaal weer in, anders krijg je een herhaling van dat late slapen en 's middags moeten bijslapen. Ritme is hier een beetje ver te zoeken momenteel.

Moeder-dochter band is wonderwel erg goed te noemen deze week! Soort reboundeffect van vorige weken? Geen idee. En ik loop ook niet meer doorlopend te huilen. Dus zit nu weer in de "up".



Jouw leven is wel echt heel anders verlopen dan het mijne Billiebo. Dat feesten en fuiven op bountystranden of apres ski's ken ik niet.

Ben teveel van de dogmatische linkse kerk en die skien niet (milieuvervuiling) en bountystranden mag je alleen komen om Shell platformen in elkaar te timmeren haha.

Maar illegale rave feesten ken ik wel hoor ; )

Maar goed, jouw leven klinkt in mijn oren als het leven van een populaire studente die altijd en overal (megaveel) vrienden heeft en feestjes etc. Die hip en trendy is en zich nooit zorgen hoeft te maken (waar baseer ik dat in godesnaam op???)...

Schijn bedriegt zoals altijd weer ontiegelijk. Niks is af te meten aan de buitenkant blijkt maar weer.



En daar sta je dan, jaren later en enigzins uitgefeest en niemand die weet dat je met je ziel onder de arm staat. Mag toch hopen dat je uit al die hippe en trendy vrienden ook vrienden hebt (overgehouden) die ook wat meer diepgang en verbintenis fijn vinden en jou met al je hebben en houwen nog steeds als (goede) vriendin beschouwen. Ook al is dat feesten iets meer verleden tijd?



Mijn moeder leeft niet meer, maar als zij nog geleefd zou hebben, dan zou er zeker weten een sticker op haar geplakt kunnen worden en ik denk dat dat wel eens in de narcistische hoek gezocht zou kunnen worden. Ik ben opgegroeid met het idee dat zij/wij vele malen beter waren dan anderen. Dat ze met recht ons tekort kon doen, want zij had ook haar rechten als mens (tuurlijk, helemaal waar, maar als het gaat om verwaarlozing, geweld, seksuele stunts e.d. dan houden moederrechten ten koste van een kind snel op als je het mij vraagt).

Moeder heeft ooit zonder blikken of blozen gezegd toen ik 14 was en zusje 10, dat als ze zou moeten kiezen tussen haar vriend of ons dat ze voor hem zou kiezen. Waarop haar toenmalige vriend een superieure glimlach had van oor tot oor, want hij had "gewonnen" van ons kinderen. Uberhaupt een vreemde stelling (voor wie kies je), maar goed, het spelletje 'kies mij, kies mij' had ze gewoon niet mee moeten spelen als je het mij vraagt.

Overigens lig ik daar geen nacht (meer) wakker van en raakt het me geenzins. Ik vind de gedachte eerder bizar en tekenend voor wie ze was.



Mijn erfenis is van een hele andere orde. Ik heb als kind geleerd dat automatische zorggevoel dus niet aanwezig hoeft te zijn. Dat moeders de behoeften van hun kind onder het tapijt kunnen vegen. Dat egoistische motieven erg groot kunnen zijn. Dat maakt mij ergens ook een egoistische moeder, want ik heb geleerd dat ik voor mijn eigen behoeften moet opkomen (zelfs verdedigen), want niemand anders doet het voor mij. Dat maakt mij krampachtig in situaties waarin er conflicterende belangen zijn tussen mij en mijn dochter of mijn vriend.

Ik vind het moeilijk(er) om mezelf opzij te zetten denk ik, want ik ben een beetje rigide in het vasthouden van mijn belang (bang als ik ben dat er over mij heengewalst wordt). Ik moet dus heel erg vechten tegen mezelf soms en ook soms rationele keuzes maken, terwijl er een mopperend inwendig kleutertje in me zit die bang is tekort gedaan te worden.



Dat is vooral mijn last. Mijn tekortgedane kind in mij is groot, terwijl ik nu juist de volwassene ben die moet zorgen voor de bandbreedte van mijn kind.

Ik probeer het erg hard en ik doe het ook zeker niet slecht. Maar ik voel me wel vaak slecht, omdat ik altijd een intern gevecht zit te leveren waarin eigen belangen zo dominant kunnen voelen.

Om een voorbeeldje te geven: dochter is een beetje ziekjes, maar heeft wel een creche dag. Niet ontaarde moeders zouden een in het oog springend zorggevoel hebben en hun beetje zielige kind thuishouden (tenzij ze een rete belangrijke baan hebben ofzo?). Ik heb geen baan, sterker nog, de enige reden dat dochter naar de creche gaat is voor mijn rust. Dan vind ik het in zo'n geval dus verschrikkelijk moeilijk om MIJN dag in te leveren, daar waar ik zo naar uitgegekeken heb. Ik wil dat helemaal niet en ik zit te wikken en te wegen en te dimdammen en peilen hoe ziekjes dochter wel niet is en hoe slecht mens ik wel of niet ben als ik haar toch naar de creche breng (zeker als ik dan op de creche hoor dat andere moeders hun beetje zieke kind hebben thuisgehouden...pfffff).

Want moreel gezien mag ik het niet eens denken van mezelf dat ik MIJN dag wil in geval van beetje zielig kind. Maar ik wil gewoon niet hoeven zorgen, ten minste, niet voor een klein beetje ziek kind (als ze echt ziek is, dan voelt het toch vanzelfsprekender. Kan ik nog wel beetje balen, maar dan is het overduidelijk wiens belang er voor gaat).



Oh die belangen...



Misschien snap je een beetje wat ik bedoel? Misschien herken je het ook wel als het om partners of vrienden gaat? Misschien worstel je ook wel eens met je ego's? Heb je daarna weer last van schuldgevoelens, voel je je niet begrepen, gehoord of gezien, etc?

Als je dit soort gevoelens hebt in een situatie met een (eigen) kind, voel je je er vaak nog tig keer rottiger om bleeeeh

Hier nog een bejaarde hoor Billiebo. Vroeger ben ik ook heel veel wezen stappen, maar dat is wel al even geleden. Sinds ik deze relatie heb is dat veranderd, ook omdat er kids zijn natuurlijk. Maar ik mis dat echte -tot diep in de nacht zuipen en dansen- echt niet. Wél mis ik de energie om vaker (ook onverwacht) leuke dingen te doen, uit eten, de kroeg, theater, naar het strand, dat soort dingen. Ik moet het nu veel meer plannen, dat is minder. Ik ben dus juist vanuit mezelf niet zo'n planner. ik merk dat ik het nu wel nodig heb, het geeft wat rust, maar eigenlijk houd ik meer va onverwachte acties en 'we zien wel'..



Intiem, fijn dat het wel goed met je gaat.

Ik vind het vreselijk om te lezen wat je vertelt over je moeder, dat ze dan gewoon zegt dat ze voor haar vriend zou kiezen, bóven haar kinderen. Ik vind dat echt heel erg. Ik vind het niet raar dat je beschadigd bent, de dingen die je vertelt zijn niet mis. Ik vroeg me af hoe dat voor jouw zus is, heeft zij last van jullie jeugd/ opvoeding voor zover je kunt beoordelen? Ik vind dat soms zo verbazingwekkend dat kinderen met dezelfde achtergrond zo kunnen verschillen, bij ons in ieder geval dan. Gelukkig trouwens voor mijn broer en zus, maar die lijken vaak door het leven te hobbelen. Ieder huisje heeft zijn kruisje natuurlijk, maar ik maak er wel opvallend meer een zooitje van ;) Hoe is dat bij jou/ jullie?



Shahla, gaat het wel meid? Je 'klinkt'weer wat anders. Misschien zie ik spoken hoor, maar soms lijkt het echt in je berichten door te schemeren dat het niet zo lekker gaat.



Hier ging het vandaag gelukkig iets beter dan gisteren. Ik heb ook heel veel geslapen gisteren en vandaag. Ik voel me ook wat rustiger (vasthouden!)

Jeee Intiem, ik herken toch wel erg veel als ik zo je verhaal lees! Het grappige is dat we waarschijnlijk idd uit een heel ander nest komen...zover zat je er niet naast met het "populaire" gedoe, maar ik heb ook mijn hele leven gehoord dat wij beter waren..wij hadden tenminste manieren...wij wisten hoe het hoorde...wij zagen er beter uit!! In ieder geval was zij zoveel beter dan de rest.....wij maken er nu nog grapjes over, ze liegt nl vaak dat ze barst en vaak vertelt ze verhalen over vroeger en hoe rijk haar ouders wel niet waren, alles heeft met geld te maken...uiterlijk vertoon en geld. En dat geld was er ook wel hoor, maar het moest altijd meer en mooier en groter zijn..walgelijk!! Dat liegen zorgde voor heel veel ruzies tussen mij en mijn moeder...soms vertelde ze weleens verhalen die IK had meegemaakt, alsof het haar verhalen waren. Leugens, leugens, leugens....en mijn vader en mijn broertje zeiden er nooit wat van..die stoorde zich er nooit aan. Kan ik nog steeds niet bij!

Goh..en dat keuze moment!! Ongelovelijk waarom ze zoiets zei!! Maar je hebt gelijk dat het haar manco was en niks met jou en je zusje te maken had! Mijn moeder probeert nu nog vaak de schuld voor de ruzies tussen haar en mij op mijn vader te schuiven. Ik voelde altijd een bepaalde spanning als ik in een weekend thuis kwam...dat mondde vaak uit in ruzie tussen haar en mij. Nu zegt ze, nadat mijn vader als is overleden, dat hij altijd riep:"Komt die griet nou alweer naar huis?". Nooit heb ik zoiets opgevangen van mijn vader, nooit heeft hij afwijzend gereageerd, integendeel...we gingen vaak gezellig bij oma koffie drinken samen e.d. Zoooo verwarrend, wat moet je daar nou van geloven....mijn broertje zegt ook nooit zoiets te hebben gemerkt van mijn vader, maar al was het zo!!! Waarom moet me dit verteld worden, wat heb ik eraan, ik kan het nooit meer vragen, alleen op mijn eigen gevoel afgaan en als ik haar dan vraag waarom ze me dit vertelt, dan zegt ze doodleuk: "ja, het is toch zo, moet ik tegen je liegen dan". Totaal geen empathie ken ze....kan zich niet inleven in anderen...en heeft totaal niet door hoe kwetsend ze kan zijn.

Jij hebt er al afstand van kunnen doen, intiem. Is ze al lang overleden? Had je daarvoor al afscheid van haar genomen? Ik worstel nog steeds met haar....vraag me de ene dag af waarom ik haar in mijn leven wil en de andere dag kan ik weer vreselijk huilen om weer een k*opmerking!

En dan dat gevoel van je vrije dag moeten opgeven voor je zieke dochtertje...dat is nou precies wat ik ook heb. Ik heb geen kinderen, maar dit is zeker een van de redenen waarom ik twijfel. Ik ben ook egoistisch in tijd voor mezelf opeisen..heb het ook nodig en voel me daar ook vaak schuldig over. Soms denk ik wel eens ikke, ikke, ikke....en voel me dan schuldig als ik naar vrienden kijk die onbaatzuchtig altijd anderen en zeker hun kinderen voor laten gaan. Ik vind het soms walgelijk dat ik zo ben, maar als iemand mijn dag afpakt, ben ik niet te genieten. Heeft misschien ook wel te maken met het alles willen plannen en moeilijk aanpassen aan veranderende situaties. Ik ben overigens absoluut van mening dat je kinderen niet ten alle tijden voor moeten gaan..ik denk dat je een betere moeder bent als je ook goed voor jezelf zorgt!!! Maar ik herken het zo!! die belangen...waar ligt de grens! Soms willen dat iemand je vertelt dat het goed is dat je eerst aan jezelf denkt, want dan hoef je je niet zo schuldig te voelen.



Pfff...sjonge! Maar om nog heel even terug te komen op je vraag over of ik vrienden heb over gehouden aan mijn "wilde" leven? Ik heb wel twee goede vriendinnen aan Oostenrijk overgehouden en 3 vriendinnen uit mijn tijd voor mijn "wilde"leven, toen ik nog een poging deed te studeren. Ik heb echt hele goede vrienden waar ik op kan bouwen...en ze hebben nogal wat met me meegemaakt. Nadat mijn vader overleed, vond ik het ongelovelijk hoe ze er elke keer weer voor me waren!! Zonder hun was ik niet zo ver gekomen...mijn vrienden zijn mijn familie. En dat is ook vaak waar ik me aan vasthou als mijn moeder me weer eens probeert wijs te maken dat ik maar een vervelend mens ben!



Excuses overigens aan de andere forumschrijvers....ik heb een beetje het idee dat ik dit hele forum domineer, terwijl ik hier maar binnen kom waaien en jullie al zo'n tijd met elkaar "kletsen". Maar het is voor mij ook een soort therapie..er vallen elke keer weer dingetjes op hun plek als ik weer schrijf en het is fijn herkenning te hebben".

Billiebo, daarvoor is toch juist een forum met min of meer gelijkgestemden?! Om je ei kwijt te kunnen en herkenning te vinden, zodat je dingen een plekje kunt geven. Zodat je weet dat je niet gek bent, dat het niet aan jou ligt en zodat je kunt lezen hoe anderen ermee omgaan. Misschien steek je er zelfs wel wat van op en voel je je met die kennis op den duur beter.



Ik heb nu even geen tijd voor een inhoudelijke reactie. We gaan zo de deur uit naar mijn huis en even met dochter een rondje kermis doen (is in het dorp) waar ze al dagen hardvochtig naar verlangt naar al die vrolijke lampjes en andere kinderen die pret maken haha. Dus hebben we haar het vandaag beloofd, hopen dat het droog blijft.



Ik kom snel weer terug, lekker verder kletsen. Heerlijk vinnik dat om met jullie te bomen!

Even een klein half uurtje en daarna ga ik Medium kijken. Er zijn maar weinig programma's die ik leuk vind en daardoor zijn eigenlijk alleen de zondagavond en maandagavond tv dagen. Verder kijk ik haast nooit.



Vanmiddag even een klein uurtje op de kermis geweest (regende wel) en dochter heeft voor het eerst wat attracties gedaan, zoals de draaimolen, langzaam rijdende peuterautootjes waar je zelf mag sturen (kon ze nog niet die druif), soort springkussen met elastiek zodat je hoog kunt springen en verder mocht ze nog touwtje trekken. Ik geloof niet dat ik ooit zoveel van mijn moeder heb gemogen haha.

En dan nog een ontevreden mokkeltje, want ze wil maar doorgaan en het begrip nu is het genoeg, want je bent al erg verwend, zegt haar niks. Wat nou verwennen, ik wil nóg 50 rondjes op de draaimolen....zucht, peuterdankbaarheid.



Ohja, nog even vertellen dat het vlekje in mijn gezicht dus niks voorstelt en ik niet bang hoef te zijn voor een slechte moedervlek. Toch laat ik 'm weghalen, want ik word er onrustig van en het ontsteekt telkens heel erg, waardoor ik met een dikke bult (klein abcesje) zit dat maar niet wegtrekt. Straks hou ik nog een lelijk litteken over aan terugkerende ontstekingen, dus weg er maar mee.



Ik had het nog niet heel erg hard opgemerkt dat het minder goed met je zou gaan Shahla. Jij bent heel gevoelig voor stemming denk ik Robin? Ik zou van mezelf nl. zeggen dat ik stemmings en sfeer gevoelig ben, maar niet zo sterk als jij. Dus ik kom er wat later achter dan jij.

Is toch niet erg Shahla om je serieuze en minder serieuze perioden te hebben? Hebben we allemaal wel in meer of mindere mate. Ik kan ook echt luchtig door het leven stappen, afgewisseld met overserieus.

Luchtig hangt in mijn geval vaak samen met energie hebben? Heb jij dat ook? Mijn stemming is nl. erg energie gerelateerd, maar kip ei verhaal: Krijg ik meer energie door een uppe stemming of heb ik energie en trekt dat mijn stemming omhoog. Ik heb daar na jaren nog geen flauw idee van.

Als ik meer energie heb, heb ik zin in afspraken, in lachen, in vrienden, in feesten en vind ik het thuis maar snel saai. Ik wil d'ruit, naar buiten en dat soort dingen en ben ik geneigd al snel wilde plannen te maken. Volgens mijn test was ik op zoek naar prikkels en vanuit dat licht bezien klopt dat wel.



Maar als mijn energie afneemt, ben ik altijd serieuzer. Soms gewoon prettig serieus, huiselijk, rustig, etc. Wanneer mijn stemming meer een downe kant opgaat, dan word ik vervelend serieus, eerder piekerig en angstig. Maar gewoon serieus is niks mis mee toch?



Poe hee, lastige vragen allemaal Robin en Billiebo.

Eerst maar even Robin's vraag, dan de volgende keer de rest wel. Want dan is het ook zometeen tijd voor mijn filmpje.



Mijn zusje en ik lijken wel elkaars tegenpolen, ook al komen we uit hetzelfde nest en dezelfde ouders. Je moet niet vergeten dat er bijna 4 jaar leeftijdsverschil tussen ons zat en ik de oudste ben en zij de jongste. Mijn zusje heeft veel van de hommeles niet meegemaakt of op een heel ander (onbewuster) niveau meegekregen.

So wie so waren mijn ouders de eerste 3 jaar van mijn leven nog bij elkaar en was dat constant (fysiek) vechten en schreeuwen en gillen met elkaar. De agressie was hoog. Deze vorm van agressie heeft mijn zusje nooit zo extreem meegemaakt. Ik weet er trouwens weinig van af, meer van horen zeggen. Dus mijn startende jeugd heb ik meer van horen, dan van zelf weten.

De toenmalige vriendin van mijn moeder heeft erge dingen gezegd die mijn beeld van mijn moeder (en mezelf als zielig kind) geen goed hebben gedaan. Maar eerlijk waar, ik weet het echt niet meer. Zo zou ik hele dagen alleen in de box hebben gezeten, terwijl mijn moeder werken was en mijn vader thuis, maar niet voor mij zorgde. Dan kwam die vriendin mij aan het eind van de dag uit de box vissen, terwijl ik helemaal onder mijn eigen stront zat en aan het krijsen was en mijn vader die kennelijk stopverf in zijn oren had. Maar ik weet er echt niks meer van. En zo zijn er legio voorbeelden.



Mijn moder had so wie so veel van haar projecties op mij geprojecteerd en minder op mijn zusje. Daarnaast hebben we hele andere karakters en heeftmijn zusje naar eigen zeggen pas echt last gekregen van mijn moeder en haar leven, toen haar toenmalige vriend (waar ik over schreeff) in beeld kwam. Zij was toen 10 jaar.

Het hele seksuele misbruik heeft mijn zusje niet meegemaakt met dito reacties van mijn moeder. Ook mijn dronken en onbetrouwbare vader heeft mijn zusje niet meegekregen. Daar was ze toen nog echt te jong voor.



Dus, we komen uit hetzelfde nest en mijn zusje heeft wel zo haar teleurstellingen. Maar ze gaat er erg goed mee om en volgens mij heeft ze oprecht echt minder last (ze zegt het zelf ook).



OK, medium is al begonnen, ik vertrek.

Jeetje....ben er even stil van. Ik ben natuurlijk nog niet zo goed op de hoogte van alle "situaties", omdat ik niet alles mee heb gekregen. Maar ik ben er even stil van, Intiem. Ik realiseerde me nog niet wat er allemaal heeft gespeeld.

Oh sorry Billiebo, het was niet mijn bedoeling om te shockeren. Ik voel het zelf niet als erg, meer als feiten. Dit is zo gesneden koek voor mij dat ik er allang niet meer bij stilsta.

En heus, als je mensen serieus bevraagt, komt er altijd meer shit uit dan je op het eerste oog zou denken.

Inmiddels weet ik ook wel dat het verleden een wissel op me heeft getrokken. Maar ben er eigenlijk best goed vanaf gekomen. Bovendien som ik nu de negatieve dingen op. Ik heb ook absoluut positieve dingen meegekregen. Voordeel van een narcistisch aangelegde moeder is dat je op een bepaalde manier ook een narcistisch aangelegd soort zelfvertrouwen slash arrogantie meekrijgt. Ten minste, dat hebben mijn zusje en ik allebei wel sterk, dat we overtuigd zijn van ons recht als we menen recht te hebben. En dat we dat halen ook.



Dus ik hoop dat je je niet laat afschrikken door mij. Situaties moet je niet willen vergelijken met elkaar.

Oh nee, ik laat me zeker niet afschrikken...maar als je alle feiten achter elkaar leest is het best "veel". Terwijl ik zelf ook zo reageer als mensen het in mijn geval zeggen.

Ben deze week ook geconfronteerd met een staartje narcisme wat ik (helaas) ook heb over gehouden aan mijn moeder. Mijn beste vrienden hebben besloten om het samenwonen in ons dorp nog een jaar of twee uit te stellen en nog even in haar huis te gaan wonen, 100 km verderop. Het is geen einde van de wereld, ik zal ze heus nog zien...maar ik heb er zo achterlijk op gereageerd. Heb alle redenen opgenoemd die ik kon vinden om het niet te doen..heb het ronduit dom genoemd en zelfs zo ver dat ik heb gezegd dat ik hoop dat hun relatie er niet onder gaat lijden! Op het moment dat ik dit deed, wist ik dat ik fout zat, maar ik kon niet stoppen, ik maakte het alleen maar erger..en ik had zelf door dat ik er dingen bij haalde die nergens op sloegen. Ik ben er totaal aan voorbij gegaan dat het voor hun juist een hele leuke beslissing was dat ze gaan samenwonen, heb ze niet eens gefeliciteerd...ik heb alleen maar aan mezelf gedacht, dat ik ze niet in de buurt zou hebben, bang dat ze helemaal niet meer terugkomen. Dan ben ik in een klap twee vrienden "kwijt" in je dagelijkse leven...want je vriendschap veranderd toch als je 100 km verderop woont.

Ben erg geschrokken van mijn egoistische reactie en logischerwijze zijn mijn vrienden behoorlijk boos. Ondertussen heb ik mijn excuses aangeboden en is het enigszins uitgesproken, maar ik zit nog steeds met mijn reactie in mijn maag. Vanochtend bij mijn therapeut eruit gegooid en zij beaamde ook dat dit een patroon is wat ik over heb genomen van mijn moeder, maar dat het vooral voortkomt uit het niet om kunnen gaan met pijn en verdriet...ik ga meteen handelen en wil koste wat het kost mijn verdriet overstemmen.

We hebben er uitgebreid over gesproken en ik weet nu ook hoe ik dit de volgende keer op kan vangen...zo kom ik elke keer weer een stapje verder..........

He Intiem, gelukkig geen nare berichten bij de dokter dus, fijn. Toch weer een geruststelling.

Shahla, hopelijk heb je dan nu de ergste dagen weer een beetje achter de rug? Vervelend dat je continu iets hebt waar je over piekert (denk dat ik weet waar je op doelt). Zo vervelend, dat blijft je dan achtervolgen.

Billie, het is idd een egoïstische reactie. Maar goed dat je het zelf doorhebt en je achteraf hebt hersteld. Ik heb het ook wel eens, maar dan alleen naar mijn vriend eigenlijk (arme hij). Als het leed is geschied heb ik pas door dat ik er eigenlijk helemaal naast zat, dan was ik eigenlijk verblind door mijn eigen negatieve ideeën..

intiem schreef op 30 maart 2008 @ 21:26:

Ik had het nog niet heel erg hard opgemerkt dat het minder goed met je zou gaan Shahla. Jij bent heel gevoelig voor stemming denk ik Robin? Ik zou van mezelf nl. zeggen dat ik stemmings en sfeer gevoelig ben, maar niet zo sterk als jij. Dus ik kom er wat later achter dan jij.

Ja, ik denk wel dat ik erg stemmings/sfeergevoelig ben. Ook in een groep mensen, bijv. op mijn werk, dan voel ik het a.h.w. echt hangen als er iets speelt, een conflict of iets in die richting. Vroeger was ik zelf daardoor ook gauw van slag, maar nu heb ik echt al genoeg aan mezelf. Op de een of andere manier merk ik het bij Shahla vooral erg aan de manier waarop ze schrijft. Ook aan mijn eigen manier van schrijven trouwens, maar dat is dan weer niet zo gek ;)



Hier gaat het niet zo lekker. Vooral lichamelijk. Het werken was zwaar. Gelukkig kan ik morgen een dagje bijkomen.

Hoe gaat het met iedereen eigenlijk?

Ik merk dat ik vandaag een fijne dag heb gehad (dochter op de creche en ik voortvarend aan de slag met administratie). Ook omdat ik eventjes impulsief heb mogen snuffelen aan het idee koopwoning samen met vriend (ok, dan hebben we het dus niet over de praktijk van alledag en of dat uberhaupt verstandig zou zijn. Maar het idee alleen (negatieve dingen niet over willen nadenken, alleen maar leuke kanten willen zien) was best charming zeg maar. Hmmmm, stom gedoe.



Maar goed, zoals vaker merk ik dat als ik op de kinderen pijler mijn ervaring beschrijf van 'hoe is dat, een leven met kinderen' of dat soort topics, dan gaat mijn stemming heel snel naar beneden. Kennelijk word ik down van schrijven over kinderwensen en kinderkeuzes en dat vind ik toch best vreemd.



Plekje op mijn kaak/wang laat ik desondanks wel weghalen. Ik ben het ontsteken beu en ik vind het daardoor ontsierend en onrustig makend. Even een afspraak met een dermatoloog maken...



Lin, hoe is het met je meis? We horen al even niet van je. Niet dat wij nu zo druk zijn met schrijven. Tis een echt op en af gebeuren hiero. Maar ik ben toch veel aan het denken aan je en ben echt benieuwd of je het allemaal een beetje trekt. Ik hoop dat je wel nog komt bijlezen af en toe? Laat je snel weer wat van je horen? Of anders Bopine even vragen of zij namens jou wil schrijven?



Billiebo, 't was inderdaad een egoistische reactie. Maar ik snap wel hoe je zoiets kunt voelen. Ik zou het misschien meer voelen, maar minder uitspreken. Mens, ik heb geen tong meer over, zo vaak heb ik 'm afgebeten. Ik merk wel dat ik mensen snel onbewust dingen kwalijk kan nemen en daar inwendig ook boos om kan zijn en dat uit zich natuurlijk wel op een bepaalde manier in mijn reageren (bijvoorbeeld afstandelijk, nuchter, zakelijk, misschien soms zelfs ogenschijnlijk wat ongeinteresseerd). En ik kan ook best wel dingen zeggen als leuk voor jullie, maar niet leuk voor mij. Kan jij toch ook wel zeggen Billieboe? Dan doe je een beetje meer recht aan beide kanten van het verhaal.



Maar ik ben ook best egoistisch hoor. Had het al gezegd he. Pak me mijn dagen niet af, daar kan ik errug slecht tegen Grrrrom! Ik heb veel Intiem-ruimte nodig en daar kan ik ook kleinzerig in reageren naar bijvoorbeeld vriend.

Hebben we een kindloos dagje bijvoorbeeld. En heb ik me met een suf blaadje op de bank genesteld en is mijn vriend in MIJN tuin bezig met opknappen en mooi maken. Vraagt vriend me of ik hem even wil helpen met de (mijn) tuin. Wil ik dat gewoon eigenlijk liever niet.



Zeg dat dan ook tegen hem. Dat ik me ingesteld heb op een rustdagje en dat ik niet de flexibiliteit heb om daar van af te wijken. Dat hij het van mij niet hoeft te doen (ondertussen in grote dankbaarheid, want dankzij hem is het een mooi tuintje ipv woestenij als ik het -niet- zou doen) en dat ik hem best wil helpen. Maar dat ik me daar geestelijk op moet voorbereiden en daarvoor een dag wil inplannen. Kijk, iets aanpakken, een broodje voor hem smeren of 5 minuutjes assisteren, dat kan ik wel opbrengen. Maar echt helpen helpen wil ik dan pertinent niet.

Maar goed, dat haalt wel erg de spontaniteit weg om met plotseling mooi weer huppekee in de tuin te werken. Nou, eind van het liedje is dat vriend in z'n eentje staat te zwoegen en zijn rug breekt op boomstammen. En dat allemaal omdat ik de geestelijke flexibiliteit niet kan en wil opbrengen om mijn ego plannetje (nl. weinig zinnigs doen) te wijzigen.

En waarom het zo werkt bij mij? Ik voel gek genoeg grote druk, ik voel me beperkt op het vervelende toe, ik wil juist afstand en rust en niks moeten. Stom he, krijg nu nekpijn van druk en stresserig gevoel van dit alleen maar opschrijven. Het drukkende gevoel zit meteen weer in m'n nek en waarom? Om niks...



Robin, ik weet wel van jou dat jij sterk sfeergevoelig bent. Dat is aan een boel kleine dingen wel te merken aan jou, door wat je schrijft bijvoorbeeld. Ik ben gek genoeg ook sfeergevoelig, maar wel van een andere orde dan jij. Ik ben nl. ruzie in de keet (vroeger thuis bijvoorbeeld) ook erg gewent en ik kan best een ruziezoeker/maker zijn en daar zit ik dan ook niet mee. Vooral als ik inwendig kook van boosheid, dan laat het me allemaal koud wat iemand denkt of vindt. Dus een ruw soort sfeergevoeligheid heb ik. Want volgens mij kunnen de meeste harmoniezoekers (die erg gevoelig zijn voor -een goede- sfeer) daar niet tegen. En jij ook minder denk ik. Zou jij jezelf ook als harmoniezoeker omschrijven?

Ben je vandaag een beetje bijgekomen? Zijn je suikerwaarden niet goed, waardoor je wisselt? Of heb je veel pijnklachten?

Sterkte!



Shahla, haha, grappig, volgens mij hoef je inderdaad van kleine kinderen geen dankbaarheid te verwachten. Tis niet dat ik het daarvoor doe hoor. Maar zou wel leuk zijn als ze tenminste zonder gejengel kon accepteren dat het op een gegeven moment ophoudt. Net zoals koekjes opraken en alles een keertje ophoudt. En dat het einde van het een niet betekend dat er geen andere (leuke) dingen meer staan te gebeuren. Maar goed, dat zijn levenslessen, die moeten nog een paar jaartjes inslijten vrees ik.



Zoals je het omschrijft, buiten de lijntjes lopen, zo noem ik het zelf ook bijna: "binnen of buiten de lijntjes kleuren"

Grappig dat je dat zo zegt. Momenteel kleur ik aardig binnen de lijntjes. Hoewel ik wel aardig onzeker ben over mijn toekomst weer. Ik zie het allemaal niet goed gebeuren. Ene moment heb ik in mijn fantasiewereld een full time baan (dan denk ik, dat moet ik dan maar doen, komt het vast allemaal goed) en volgende moment zit ik in gedachten nog 10 jaar thuis.

Shahla, geef me nou nog eens 1 goede reden waarom je ook alweer geen mirena spiraaltje wilt? Omdat je zo'n last blijft houden van je menstruatie...

Klooien met AD pillen, nee, niet handig inderdaad. Braaf blijven slikken op de goede tijden. Want anders ben je chemische onrust aan het brengen. Kun je net zo goed gelijk een of ander drugje erin kiepen.



BB, ben je alweer wat rustiger of nog steeds aan het stuiteren?





Billiebo, hoe gaat het eigenlijk met je? Je schreef nog iets bij kinderen en dat deed me beseffen dat je momenteel misschien ook nog wel in een soort verlaat en scheef rouwproces zit? Slik je nu nog medicijnen en heb je eigenlijk een (betaalde) baan of ben je (tijdelijk) afgekeurd/ziektewet?

goeiemorgen, even weer bovenaan : )

Ja ik heb gisteren heel heel rustig aan gedaan. Het begint steeds meer tot me door te dringen dat ik 'ziek' ben. ik kan gewoon, hoe graag ik ook zou willen, niet normaal functioneren qua werk, huishouden, sociaal leven bijv. Ik moet daar nog steeds een weg in zien te vinden. Ik heb het dan echt over die pijnklachten en de vermoeidheid daardoor. Mijn stemmingswisselingen laat ik dan even buiten beschouwing.. Daar wordt aan gewerkt zullen we maar zeggen



Ja fijn is dat he Intiem, even net doen of er niks aan de hand is en je gewoon laten meeslepen door leuke toekomst-dromen..Helaas komen daarna je pootjes altijd weer gewoon aan de grond.

En even antwoorden op je vraag: Ja, ik ben altijd wel een harmonie-zoeker geweest. Ik kan ook goed overstuur zijn hoor of boos worden (vroeger ook), maar daarna had ik altijd schuldgevoelens. Dat wordt wel minder, omdat ik nu aan het leren ben dat (normale) boosheid of irritatie er best mag zijn.



Shahla hoe is het met jou? En naar de anderen ben ik ook benieuwd.

Het is morgen een jaar geleden dat ik ben bevallen en ben er daardoor wel erg mee bezig weer! Ik werk overigens niet, dat doe ik al sinds een jaar niet, maar ik ben wel weer bezig met solliciteren om part-time aan de slag te kunnen. Nu het weer wat beter gaat, is goed als ik ook weer wat afleiding krijg! Maar het is nu even een rare tijd.......

Godverde ggrrrrrr, een belachelijk groot stuk getypt-net als gister- en is het weeeeer pleite grrrrrrrrr!!!!!!

Kutklotekankerkut toetensenbord ggggrrrr

Hoi lieve meiden,



Zit nu in het internetcafe....en heb zoveel te vertellen. Op dit moment gaat het heel slecht met mij. Eet heel slecht en heb weer hele heftige nachtmerries. Vertrouw mezelf niet meer. Alle pijn dient zich in zo'n heftigheid aan, dat ik niet meer weet of ik het nog trek. Om jullie je niet rot te laten schrikken zal ik het een en ander uitleggen, sorry alvast als het lang wordt. Naakter, eenzamer en meer doordrongen door een bijna ondraaglijke waarheid zal ik nooit zijn en ben ik nooit geweest.



Ik ben gaan lopen....gisteren een eind, vandaag met een omweg naar de stad, een uur gelopen, straks weer terug lopen (run, Lin, run). Voel geen contact meer met wat dan ook...de grote leegte is een feit en het verdriet totaal. Weet niet of en hoe ik hier doorheen moet komen, dat ik er doorheen moet komen is een feit. Weet ook niet of er niets uitkomt of alles. Dieper dan nu kan het (ik) niet meer gaan. Al het verdriet, verraad, verwarring en vooral al mijn onmogelijkheden liggen nu als 1 grote berg voor mij, om mij en op mij. Uitleg.......



Ik heb contact gehad met ex-vriend.....even leek het goed te gaan. Ging het goed omdat hij kwetsbaar was......toen ging het mis, goed mis. Na een gesprek met een gemeenschappelijke vriendin, draaide hij weer om, weer, weer, weer......we hadden een afspraak elkaar trouw te blijven....in ieder geval niet meer samenwonen, wel een relatie. Tot ik zijn geschiedenis controleerde en zag dat hij op datingsites was geweest. Checken is fout, maar mijn vertrouwen was al beschaamd door eerdere akkefietjes......wilde zo graag niets vinden...helaas. Heb hem geconfronteerd....wilde uitleg, kreeg zoveel woede over mij heen, weer werd het uitgemaakt, natuurlijk, hoe kon het ook anders. Ben totaal geflipt, heb hem geslagen, hij heeft mij hard tegen de muur aan gegooid....gejankt, geschreeuwt. Hoe kan dit? Jij houdt je niet aan de afspraak, moet ik dan weer gestraft worden? Tjonge, wat deed dat zeer......

Al die grote woorden in de weken ervoor:

"sinds jij weg bent, weet ik pas hoeveel ik van je hou""

"ik weet zeker dat ik van je hou en je niet kwijt wil"

"jij bent de vrouw van mijn leven"

enz...enz...enz......

Wat doe je dan op datingsites????????????

Maar ik ben de gestoorde...degene met borderline, degene met de veel te heftige reacties, de onmens, de walgelijke......hij heeft de politie gebeld, zij hebben mij naar huis gebracht, zo vernederend.........hij had alleen maar verantwoording moeten nemen en niet mij, maar mijn gedrag moeten afwijzen



heb hem nog gesmst....wilde dat hij doorging zonder mij....ik maakte het dus uit (tegenover 100 keer van hem).......en dat was natuurlijk onvergeeflijk fout.....zondag spullen opgehaalt, weer mis, weer niet kunnen verdragen, de hardheid......waarom ben jij nou hard, terwijl je mij pijn hebt gedaan, zoveel, en weer doet?

weer smssen, geen reactie....maandagochtend laten weten urgentiegesprek, geen reactie....verder maandag niets gesmst, dinsdag ook niet...hoorde niets.....woensdag ging het mis, 6 smsjes gestuurd, geen reactie.....je valt uit elkaar en je partner interesseert het allemaal niet meer.....laat je vallen, van 4 hoog of hoger....negeert je totaal, alles je niet bestaat en/of nooit bestaan hebt.....zo'n pijn



Warrig verhaal, maar ik heb mijn telefoon afgegeven aan de begeleiding van de crisisopvang. Zodat ik mezelf niet nog meer kan vernederen, nog meer de afwijzing kan opzoeken, om mezelf te beschermen tegen mijn eigen walgelijkheid. Hoeveel pijn moet deze man mij nog doen, voordat het kwartje valt? Tot de dood erop volgt? Ik heb het hele verhaal verteld in de crisis.....krijg als reactie: hij heeft een narcistisch persoonlijkheid, hij zal nooit echt van iemand kunnen houden, laat staan zich inleven. Hij zal je pijn blijven doen, en het zelf niet eens zien, want alles draait alleen om hem, wordt hem aangedaan, want ik ben de gek.....hij had mij liever in de Paaz gelaten, wetende, heel goed, hoe het daar is....hij heeft nooit anders met de situatie om willen gaan, waardoor jij in de crisis zit. Jij (ik) moest daar weg, ging jij (ik) niet vrijwillig, dan werd hij heel vijandig....gekmakend. En gek ben ik geworden door de hele situatie. Gewoon niet kunnen begrijpen dat iemand zo in elkaar zit, al die omgekeerde werelden waarin ik leefde, niet in staat om het te stoppen omdat ik geloofde in de man die ik ooit ergens gezien had, die wel reflecteerde, kwetsbaar en steunend was.......nu kon hij doen met mij wat hij wilde, ik was nergens meer.......



Dit is het verhaal, maar veel erger is mijn verhaal...waarom, waarom ik zo grenzeloos ben.......Kennen jullie het boek: "als hij maar gelukkig is"? Dat is mijn verhaal......mijn vader uitte alleen liefde (? zo het leek, was het natuurlijk niet, verwarring) tijdens de incest....daarnaast, domineerde, vernederde en kleineerde hij mij......mijn moeder zag mij uberhaupt niet....2 ouders, allebei niet beschrikbaar om mij, het kind, te geven wat nodig was.......dit heeft mij ontzettend beschadigd. En daarnaast heb ik nooit kunnen zien wat liefde is, de zuivere liefde....dus zoek ik zelf mijn drama's op. Sterker nog, kan niet zonder de drama's in mijn leven (omdat de leegte dan onverdraaglijk is), de drama's van vroeger, kan niet zonder de pijn, de vernederingen, dat iemand met me kan doen wat hij wil......ik moet geslagen, gekleineerd worden.

Gevoelig als ik ben voor grote woorden.....mijn vorige foute man was daar ook zo goed in: ik was zijn soulmate, tweelingziel, was nog nooit iemand als mij tegengekomen, ik was alles voor hem.....maar hij koos uiteindelijk voor zijn vrouw........

ook deze man, zoveel grote mooie woorden...en ik wilde ze zo graag geloven, zag niet meer wat er gebeurde, wat de daadwerkelijke acties waren...wat er gebeurde, hier en nu.



Het punt is dat ik de mooie grote woorden verwar met liefde en als er niet gebeurd wat de grote woorden impliceren (?) dan word ik het meest nare mens wat je je maar kan voorstellen. Ik stampt, sla, dreig met zelfmoord, manipuleer aan alle kanten, trek als een idioot, word een stalker....brand mezelf, trek de haren uit mijn hoofd.......ken geen grenzen meer.....laat staan dat het mij op zo'n moment interesseerd of ik daadwerkelijk het loodje leg....



Ik val op mannen die min of meer dezelfde karaktertrekken als mijn vader hebben, die niet wezenlijk in mij geinteresseerd zijn, geen stabiel gevoel naar mij toe hebben, die niet bereikbaar zijn (omdat ze liegen, drugs/alcohol gebruiken, getrouwd zijn of anderzins onverantwoordelijk, die niet in staat zijn tot liefde), vervolgens moet ik ze "redden" zodat het warme, stabiele, invoelende mannen worden, zodat ik eindelijk dat drama van/met mijn vader (en mijn moeder) beheerst heb, om heb kunnen draaien en de liefde/zorg/steun krijg.....die ik toen nodig had en moest (op het ziekelijk af) ontberen.



Het meest pijnlijke is, dat ik bij mijn ex echt heb gedacht dat het erin zat (een tijd was de liefde zo groot tussen ons, de communicatie ijzersterk.....beide open en kwetsbaar........beide zicht op onze drama's en ziektes), maar als ik oude brieven en chatsessies doorlees....dan is er altijd twijfel geweest over wat hij voelde met mij. Gisteren heb ik gedacht dat ik door mijn onzekerheid de relatie omzeep heb geholpen, maar ik heb terecht getwijfeld aan zijn liefde voor mij, omdat hij zovaak heeft getwijfeld aan zijn liefde voor mij en toen hij werkelijk voor mij ging, leek te gaan......heb ik dat niet kunnen geloven........



Word nu erg moe en kan de tranen bijna niet meer inhouden (zit wel openbaar).....mis hem (hem uit die mooie periode zo ontzettend erg......) dat ik moet oppassen dat ik niet weer mijn ogen sluit voor de rest....de ellende.....



Dus, daar sta ik nu, totaal leeg, totaal verdrietig, realiserend dat ik niet in staat ben tot liefde, tot leven uberhaupt. Dat ik een hele lange weg heb te gaan om de waarheid van mijn pijn onder ogen te zien en de walgelijke dingen waartoe ik in staat ben. Zoals ik al zei, ik weet niet of en hoe ik het ga redden. Ik weet wel dat ik het nooit duidelijker dan nu ga krijgen....en dat ik nooit meer iets moet aangaan met iemand omdat het anders letterlijk mijn dood wordt.........



Sorry, echt lang, nog maar zo weinig verteld. De urgentieaanvraag loopt nu....wordt 4 tot 6 weken wachten....en mijn zoon is het allerbeste mens wat er rondloopt op deze aardkloot...voor hem trek ik het nog wel een paar rondes