Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 21 maart 2008 om 22:05
Kat, fors aanpakken doe je als je inderdaad de volgende keer naar die Vers-training gaat! Toch?
Intiem, ik heb destijds ook die diagnostiek gehad maar durf me er niet meer zomaar aan te wagen. Ik zie wel dat je de MMPI hebt gedaan, een zeer uitgebreide persoonlijkheidsvragenlijst. Die heeft idd 10 scores waarvan er 8 echt tellen, de anderen meten vnl de validiteit etc dacht ik. Je kan eens googlen misschien op de schalen. Ik zou het niet doen, je maakt jezelf er alleen maar van slag mee. Je moet deze uitslag echt nog eens uitvoerig bespreken met de personen daar, juist de punten die je nu noemt waar je je zorgen over maakt! Ik kan je daarbij niet helpen en al zou ik het nog allemaal goed weten zou ik me er zoals ik al zei niet aan wagen..
Maar Intiem heb je gisteren deze uitslag ook al uitvoerig besproken of krijg je daar nog kans voor? Want het is echt niet de bedoeling dat je zelf allerlei conclusies gaat trekken hoor! Waarschijnlijk heb je nu (na het doorlezen) weer allerlei vragen die gisteren nog niet aan bod kwamen, maar ik hoop wel dat er gauw een nieuwe afspraak staat dan..
Ja dat dissocieren is een symptoom van angst, angst voor bepaalde emoties. kennelijk vind ik dat erg moeilijk angstig) om ze te ervaren en te delen met een ander. Ik zit nu op de hleft van de AD, en dat houd ik voorlopig even zo. Ik heb voor mijn gevoel wel heftiger stemmingswisselingen sinds die vermindering maar die angstklachten waren al eerder weer toegenomen, dus dat zal met de fase in de therapie te maken hebben. Erg lastig, wat komt waardoor..
Ik heb morgen geen tijd om te schrijven. Wij hebben dan het 40-jarig huwelijksfeest van mijn ouders, vanaf smiddags. Wordt dus wel een vermoeiende dag maar wel leuk, lekker uit eten met veel bekenden. Wat wel rot is is dat mijn vader zich sinds een tijdje niet zo lekker voelt. Hij heeft vroeger een hartinfarct gehad en nu was er een waarde in zijn bloed niet goed dus volgende week gaan ze verder onderzoeken. Dat geeft hem veel spanning, zo sneu, juist nu ze morgen dat feest geven. Ze hebben nog overwogen het af te blazen maar laten het toch maar doorgaan. Hopelijk kan hij toch een beetje genieten, hij heeft we medicijnen gehad om de klachten te verminderen deze dagen, dus dat scheelt..
Intiem, ik heb destijds ook die diagnostiek gehad maar durf me er niet meer zomaar aan te wagen. Ik zie wel dat je de MMPI hebt gedaan, een zeer uitgebreide persoonlijkheidsvragenlijst. Die heeft idd 10 scores waarvan er 8 echt tellen, de anderen meten vnl de validiteit etc dacht ik. Je kan eens googlen misschien op de schalen. Ik zou het niet doen, je maakt jezelf er alleen maar van slag mee. Je moet deze uitslag echt nog eens uitvoerig bespreken met de personen daar, juist de punten die je nu noemt waar je je zorgen over maakt! Ik kan je daarbij niet helpen en al zou ik het nog allemaal goed weten zou ik me er zoals ik al zei niet aan wagen..
Maar Intiem heb je gisteren deze uitslag ook al uitvoerig besproken of krijg je daar nog kans voor? Want het is echt niet de bedoeling dat je zelf allerlei conclusies gaat trekken hoor! Waarschijnlijk heb je nu (na het doorlezen) weer allerlei vragen die gisteren nog niet aan bod kwamen, maar ik hoop wel dat er gauw een nieuwe afspraak staat dan..
Ja dat dissocieren is een symptoom van angst, angst voor bepaalde emoties. kennelijk vind ik dat erg moeilijk angstig) om ze te ervaren en te delen met een ander. Ik zit nu op de hleft van de AD, en dat houd ik voorlopig even zo. Ik heb voor mijn gevoel wel heftiger stemmingswisselingen sinds die vermindering maar die angstklachten waren al eerder weer toegenomen, dus dat zal met de fase in de therapie te maken hebben. Erg lastig, wat komt waardoor..
Ik heb morgen geen tijd om te schrijven. Wij hebben dan het 40-jarig huwelijksfeest van mijn ouders, vanaf smiddags. Wordt dus wel een vermoeiende dag maar wel leuk, lekker uit eten met veel bekenden. Wat wel rot is is dat mijn vader zich sinds een tijdje niet zo lekker voelt. Hij heeft vroeger een hartinfarct gehad en nu was er een waarde in zijn bloed niet goed dus volgende week gaan ze verder onderzoeken. Dat geeft hem veel spanning, zo sneu, juist nu ze morgen dat feest geven. Ze hebben nog overwogen het af te blazen maar laten het toch maar doorgaan. Hopelijk kan hij toch een beetje genieten, hij heeft we medicijnen gehad om de klachten te verminderen deze dagen, dus dat scheelt..
zaterdag 22 maart 2008 om 01:08
Robin en Intiem, ik heb inderdaad 'braaf' de tandarts gebeld. Wat ik al dacht, was zo. Geen praktijk vandaag. Maar goed, het is een constante pijn. Het wordt niet echt minder maar zeker ook niet erger. Ik denk wel dat je gelijk hebt, Intiem dat het een beetje ontstoken is. Zo voelt het wel. Wang voelt ook wat dikker, al zie je het aan de buitenkant eigenlijk niet. Dat was een ander verhaal toen ik echt een ontsteking in de kaak had. Was ik net een breedbekkikker en toen verging ik van de pijn. Dan is dit niks.
Ik denk ook dat als je zo'n rapport leest over jezelf al die beoordelingen heftig over komen, Intiem. Zoals Robin al aangaf.
Het gaat over jóu. Jij bent beoordeeld en dat maakt je ook kwetsbaar want je karakter en gedragingen worden gekeurd als het ware. Dan kun je te licht bevonden worden of om het specifieker en toepasselijker te maken: als een zwaar geval beschouwd worden. Als je dat zelf ook al vond, voelt dat minder negatief dan als jij voor jezelf hebt bepaald dat het meevalt. Dat strookt niet met elkaar en dan ga je twijfelen. Schreef je immers al. Niet twijfelen! Jouw mening heeft zeker ook waarde. Leg het even weg, ga wat andere dingen doen en pak het dinsdag na de feestdagen erbij. Kijk of je de bevindingen dan nog hetzelfde ziet of dat je het kunt relativeren. Dat je zekerder durft te zeggen voor jezelf. Daar hebben ze het mis, hierin hebben ze gelijk. Dat snap ik niet, o even als vraag noteren.
Dan duw je het ergens in een la en haalt het pas weer tevoorschijn zodra je de afspraak hebt. Laat maar even los. Je weet al hoe je bent en als dat voor jou mee voelt vallen, nou prima toch. Jij leeft 24 uur per dag met jezelf. Je weet vast heel goed waar het schort en waar niet. Blijf vertrouwen in je eigen oordeel houden. Al met al is het maar papieren informatie.
Mijn vader zei ooit en dat heb ik vast wel eens eerder geschreven: (ging over mijn zoon) Hij is nog steeds dezelfde. Hij is niet ineens iemand anders. Dario * blijft gewoon Dario.
Daar verandert geen diagnose iets aan.
Mijn zoon had toen net zijn tweede diagnose binnen of eigenlijk ik over hem en ik was erg overstuur er van. Dit was in 2001 of 2002. Eerst wist ik niet beter of hij had 'alleen maar' adhd.
Daar kwam pddnos bij. Ja, maar daar zat ik niet op te wachten. Was het er niet mee eens. Eerst. Want ze drongen daar niks op maar ze organiseerden er vlak na een soort bijeenkomst van die instelling. Een behandelingsinternaat. Kregen we een film te zien met voorbeelden van kinderen met diverse problematiek.
Er was een fragment in van een jongen, ongeveerde zelfde leeftijd als mijn zoon destijds, die pddnos had. Een moeder met haar zoon in de keuken. Zoon rekende elke morgen op ik noem maar wat, pindakaas op zijn brood. Dat was een keer op. En hoe die jongen deed, zich gedroeg en wat hij allemaal zei. Precies mijn zoon. Ik ging nadenken en naarmate de maanden verstreken ben ik in mijn eentje toch wel tot de conclusie gekomen dat die diagnose wél klopte. Meer accuraat was dan destijds bij kinderpsychiatrie. Op dat internaat waren ze grondiger maar daar observeerden ze echt drie maanden intensief. Maar goed, ik dwaal af
.
Robin, toch vind ik dat je intiem wel duidelijke antwoorden hebt gegeven. Al waag je liever niet verder je eraan.
Even posten.
*=fictieve naam
Ik denk ook dat als je zo'n rapport leest over jezelf al die beoordelingen heftig over komen, Intiem. Zoals Robin al aangaf.
Het gaat over jóu. Jij bent beoordeeld en dat maakt je ook kwetsbaar want je karakter en gedragingen worden gekeurd als het ware. Dan kun je te licht bevonden worden of om het specifieker en toepasselijker te maken: als een zwaar geval beschouwd worden. Als je dat zelf ook al vond, voelt dat minder negatief dan als jij voor jezelf hebt bepaald dat het meevalt. Dat strookt niet met elkaar en dan ga je twijfelen. Schreef je immers al. Niet twijfelen! Jouw mening heeft zeker ook waarde. Leg het even weg, ga wat andere dingen doen en pak het dinsdag na de feestdagen erbij. Kijk of je de bevindingen dan nog hetzelfde ziet of dat je het kunt relativeren. Dat je zekerder durft te zeggen voor jezelf. Daar hebben ze het mis, hierin hebben ze gelijk. Dat snap ik niet, o even als vraag noteren.
Dan duw je het ergens in een la en haalt het pas weer tevoorschijn zodra je de afspraak hebt. Laat maar even los. Je weet al hoe je bent en als dat voor jou mee voelt vallen, nou prima toch. Jij leeft 24 uur per dag met jezelf. Je weet vast heel goed waar het schort en waar niet. Blijf vertrouwen in je eigen oordeel houden. Al met al is het maar papieren informatie.
Mijn vader zei ooit en dat heb ik vast wel eens eerder geschreven: (ging over mijn zoon) Hij is nog steeds dezelfde. Hij is niet ineens iemand anders. Dario * blijft gewoon Dario.
Daar verandert geen diagnose iets aan.
Mijn zoon had toen net zijn tweede diagnose binnen of eigenlijk ik over hem en ik was erg overstuur er van. Dit was in 2001 of 2002. Eerst wist ik niet beter of hij had 'alleen maar' adhd.
Daar kwam pddnos bij. Ja, maar daar zat ik niet op te wachten. Was het er niet mee eens. Eerst. Want ze drongen daar niks op maar ze organiseerden er vlak na een soort bijeenkomst van die instelling. Een behandelingsinternaat. Kregen we een film te zien met voorbeelden van kinderen met diverse problematiek.
Er was een fragment in van een jongen, ongeveerde zelfde leeftijd als mijn zoon destijds, die pddnos had. Een moeder met haar zoon in de keuken. Zoon rekende elke morgen op ik noem maar wat, pindakaas op zijn brood. Dat was een keer op. En hoe die jongen deed, zich gedroeg en wat hij allemaal zei. Precies mijn zoon. Ik ging nadenken en naarmate de maanden verstreken ben ik in mijn eentje toch wel tot de conclusie gekomen dat die diagnose wél klopte. Meer accuraat was dan destijds bij kinderpsychiatrie. Op dat internaat waren ze grondiger maar daar observeerden ze echt drie maanden intensief. Maar goed, ik dwaal af
.Robin, toch vind ik dat je intiem wel duidelijke antwoorden hebt gegeven. Al waag je liever niet verder je eraan.
Even posten.
*=fictieve naam
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 22 maart 2008 om 19:52
Shahla, vervelend dat je het idee hebt dat het ontstoken is. Als de ontsteking mee blijft vallen, kun je gewoon 2 x daags 1 minuut spoelen/gorgelen met zout water en er verder zo min mogelijk aan doen. In principe zou je eigen weerstand het dan binnen 3 a 4 dagen wel grotendeels opgelost moeten hebben. Als het erger wordt, zich uitbreidt of een abces oid zich gaat vormen, moet je wel echt even contact opnemen, weekend of niet!
Sterkte
met je pijnlijke bekkie!
Ik laat ook trouwens het onderzoek voor wat het is. We hebben afgesproken dat ik het zou doorlezen en alle vragen opschrijf en dan bespreken we het de volgende keer. Ik heb nu een afspraak voor over een maand. Voorlopig wil ze me iets vaker zien dan tot nu mijn planning was, dus eens per maand. Ook omdat ik een beetje emo was daar en aangaf toch vrij veel last te hebben van die heftige gevoelens.
En je hebt gelijk hoor, zo'n diganose werpt even een bepaald licht, maar daarna ga je gewoon verder met wie je bent, dus Intiem is niet inene een ander mens omdat er nu een papiertje is. Net zo min als jouw zoon anders werd daardoor. Hooguit zijn dingen wat beter plaatsbaar.
Robin, het klopt, een groot deel van de test bestond uit de MMPI-II. Dat je dat nog zo goed weet!
Dus je zit nu op de helft van je oorspronkelijke dosering. Goh, dat is de helft minder! Knap
hoor dat je dat zo netjes hebt kunnen afbouwen. Hoe ging het qua onttrekkingsverschijnselen, weet je dat? Heb je die erg gehad of neem je de heftigere stemmingswisselingen ook mee als ontwenning? Valt het je nu achteraf bezien mee of tegen om te minderen met AD? Welke heb je ook alweer?
Robin, wat sneu voor je vader (en moeder)! Weet je ook welke waarde dan niet goed is bij hem? Vrezen ze weer voor een hartaanval? Het zal dan wel iets met natrium/kalium verhoudingen te maken hebben, want deze kunnen het hart ontregelen. Ik hoop dat de uitslag gunstig is voor je vaders
, maar dat hij het morgen desondanks toch even voor elkaar krijgt lekker te genieten van die dag. Alvast gefeliciteerd 
iig!
Kat, kan me voorstellen dat als therapie uitvalt, vanwege pasen, dat het lang duurt voor je voor je gevoel weer een beetje ondersteuning en richting krijgt. Nou, nog een paar dagen uitzingen en dan begint het normale ritme weer.
BB, hoe gaat het met jou?
Lin of Bopine, lezen jullie hier mee? Ik wens je ondanks alles toch een beetje fijne pasen Lin
! Ik hoop dat de crisis een beetje moeite doet op dit gebied?
Fijne pasen of fijn feest gewenst allemaal. Morgen heb ik 10 man sterk aan de paaslunch bij mij. Gezellig, heb er wel zin in! Vanmiddag hebben dochter en ik vast eieren
geschilderd en morgen mogen ze die gaan zoeken 
Sterkte
met je pijnlijke bekkie!Ik laat ook trouwens het onderzoek voor wat het is. We hebben afgesproken dat ik het zou doorlezen en alle vragen opschrijf en dan bespreken we het de volgende keer. Ik heb nu een afspraak voor over een maand. Voorlopig wil ze me iets vaker zien dan tot nu mijn planning was, dus eens per maand. Ook omdat ik een beetje emo was daar en aangaf toch vrij veel last te hebben van die heftige gevoelens.
En je hebt gelijk hoor, zo'n diganose werpt even een bepaald licht, maar daarna ga je gewoon verder met wie je bent, dus Intiem is niet inene een ander mens omdat er nu een papiertje is. Net zo min als jouw zoon anders werd daardoor. Hooguit zijn dingen wat beter plaatsbaar.
Robin, het klopt, een groot deel van de test bestond uit de MMPI-II. Dat je dat nog zo goed weet!
Dus je zit nu op de helft van je oorspronkelijke dosering. Goh, dat is de helft minder! Knap
hoor dat je dat zo netjes hebt kunnen afbouwen. Hoe ging het qua onttrekkingsverschijnselen, weet je dat? Heb je die erg gehad of neem je de heftigere stemmingswisselingen ook mee als ontwenning? Valt het je nu achteraf bezien mee of tegen om te minderen met AD? Welke heb je ook alweer?Robin, wat sneu voor je vader (en moeder)! Weet je ook welke waarde dan niet goed is bij hem? Vrezen ze weer voor een hartaanval? Het zal dan wel iets met natrium/kalium verhoudingen te maken hebben, want deze kunnen het hart ontregelen. Ik hoop dat de uitslag gunstig is voor je vaders
, maar dat hij het morgen desondanks toch even voor elkaar krijgt lekker te genieten van die dag. Alvast gefeliciteerd iig!Kat, kan me voorstellen dat als therapie uitvalt, vanwege pasen, dat het lang duurt voor je voor je gevoel weer een beetje ondersteuning en richting krijgt. Nou, nog een paar dagen uitzingen en dan begint het normale ritme weer.
BB, hoe gaat het met jou?
Lin of Bopine, lezen jullie hier mee? Ik wens je ondanks alles toch een beetje fijne pasen Lin
! Ik hoop dat de crisis een beetje moeite doet op dit gebied?Fijne pasen of fijn feest gewenst allemaal. Morgen heb ik 10 man sterk aan de paaslunch bij mij. Gezellig, heb er wel zin in! Vanmiddag hebben dochter en ik vast eieren
geschilderd en morgen mogen ze die gaan zoeken
zondag 23 maart 2008 om 12:33
Hoi lieve meiden......
Ik zit logeer nu bij mijn vriendin (Bopine), ga straks weer terug naar de crisis. De crisisopvang doet haar(?) best toch wat van Pasen te maken. morgen heb ik een Paasbrunch. Verder geef ik zelf niet zoveel om Pasen. Het gaat op en af met mij. Wat dat betreft kan ik me helemaal vinden in het voelen-niet voelen wat jullie beschrijven. Niet voelen en je dus afgesneden voelen van jezelf en je omgeving is veel erger dan teveel voelen, in mijn opinie. Hoewel, gisteren raakte ik compleet over de zeik omdat ik mijn sleutels niet kon vinden, is ook niet leuk, al zat daar zoveel meer achter. Regelen, wachten, veel wachten, onzekerheid over welke weg je moet bewandelen, gevoelens die alle kanten opschieten. Zoveel " moeten" en zo weinig ruimte voor positieve gevoelens, lucht of uberhaupt een beetje plezier, geluk of liefde. Ik doe mijn best, doe wat ik moet doen. Probeer zelfs (met mijn verstand) leuke dingen voor mezelf te regelen, een beetje weg te zijn uit de deprimerende crisisopvang.......maar ergens sta ik vaak van een afstandje naar mezelf te kijken, na dit leven nu, wat ik niet wil leiden. En dan moet ik weer heel hard mijn best doen me niet door die gedachte de put weer in te denken. Het is moeilijk om overstijgend te blijven kijken naar mijn einddoel (een huisje voor mezelf), terwijl ik eigenlijk liever samen met iemand iets opbouw. De grote, kleine en dagelijkse dingen delen. Ik ben in mijn leven al zoveel alleen, eenzaam geweest. Voel geen verlangen om weer die weg te bewandelen. Aan de andere kant is het misschien precies datgene wat ik moet doen om weer sterker te worden en weer een " IK" te vinden. Sinds woensdag heb ik flink hoofdpijn en is mijn oog behoorlijk ontstoken (dat kreeg je als je met veel mensen in 1 huis woont), dan verlang ik behoorlijk naar iemand die even voor mij zorgt. Dus toen gisteren mijn vriendin extra lekker voor mij kookte, was dat zeker genieten.
Gewoon stapje voor stapje verder, geduld hebben (heel veel), goed voor mezelf zorgen en hopen op beter.......
Intiem, over die testuitslagen.....misschien inderdaad slim om datgene wat vragen oproept op te schrijven. Het zijn een boel grote woorden, maar hoeven om die reden niet ook een grote betekenis te hebben. Wat Shalha zegt, de samenvattting is concreter en bruikbaarder.
Shalha, heel veel sterkte met je kiespijn (of eigenlijk de niet-kies pijn)....kun je niet iets op ibu basis slikken, is sterker?
Robin, hoop voor jou ook wat meer positiviteit en goed gevoel en zo...
Kat, hou vol.....probeer even geen prikkels om je heen te hebben, dan kom je misschien wat tot rust.
tot gauw weer
Ik zit logeer nu bij mijn vriendin (Bopine), ga straks weer terug naar de crisis. De crisisopvang doet haar(?) best toch wat van Pasen te maken. morgen heb ik een Paasbrunch. Verder geef ik zelf niet zoveel om Pasen. Het gaat op en af met mij. Wat dat betreft kan ik me helemaal vinden in het voelen-niet voelen wat jullie beschrijven. Niet voelen en je dus afgesneden voelen van jezelf en je omgeving is veel erger dan teveel voelen, in mijn opinie. Hoewel, gisteren raakte ik compleet over de zeik omdat ik mijn sleutels niet kon vinden, is ook niet leuk, al zat daar zoveel meer achter. Regelen, wachten, veel wachten, onzekerheid over welke weg je moet bewandelen, gevoelens die alle kanten opschieten. Zoveel " moeten" en zo weinig ruimte voor positieve gevoelens, lucht of uberhaupt een beetje plezier, geluk of liefde. Ik doe mijn best, doe wat ik moet doen. Probeer zelfs (met mijn verstand) leuke dingen voor mezelf te regelen, een beetje weg te zijn uit de deprimerende crisisopvang.......maar ergens sta ik vaak van een afstandje naar mezelf te kijken, na dit leven nu, wat ik niet wil leiden. En dan moet ik weer heel hard mijn best doen me niet door die gedachte de put weer in te denken. Het is moeilijk om overstijgend te blijven kijken naar mijn einddoel (een huisje voor mezelf), terwijl ik eigenlijk liever samen met iemand iets opbouw. De grote, kleine en dagelijkse dingen delen. Ik ben in mijn leven al zoveel alleen, eenzaam geweest. Voel geen verlangen om weer die weg te bewandelen. Aan de andere kant is het misschien precies datgene wat ik moet doen om weer sterker te worden en weer een " IK" te vinden. Sinds woensdag heb ik flink hoofdpijn en is mijn oog behoorlijk ontstoken (dat kreeg je als je met veel mensen in 1 huis woont), dan verlang ik behoorlijk naar iemand die even voor mij zorgt. Dus toen gisteren mijn vriendin extra lekker voor mij kookte, was dat zeker genieten.
Gewoon stapje voor stapje verder, geduld hebben (heel veel), goed voor mezelf zorgen en hopen op beter.......
Intiem, over die testuitslagen.....misschien inderdaad slim om datgene wat vragen oproept op te schrijven. Het zijn een boel grote woorden, maar hoeven om die reden niet ook een grote betekenis te hebben. Wat Shalha zegt, de samenvattting is concreter en bruikbaarder.
Shalha, heel veel sterkte met je kiespijn (of eigenlijk de niet-kies pijn)....kun je niet iets op ibu basis slikken, is sterker?
Robin, hoop voor jou ook wat meer positiviteit en goed gevoel en zo...
Kat, hou vol.....probeer even geen prikkels om je heen te hebben, dan kom je misschien wat tot rust.
tot gauw weer
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 24 maart 2008 om 16:14
Idd Lin, net wat Monissa zegt. Fijn weer wat van je te horen. Ik vind het echt heel dapper van je dat je zo doorzet, en je niet laat verleiden door het leventje wat zo mooi leek, want wat je nu doet is echt de juiste weg denk ik, al is die weg lang en zwaar.
Ik hoop dat jullie allemaal een gezellig pasen hebben gehad. Goed van je hoor Intiem, dat je die testen even laat voor wat ze zijn.
Wij hebben het nu lekker rustig. Zaterdag dat feest gehad. Was erg gezellig maar het kost veel energie. Zoveel mensen, zoveel gevoelens ook. Mijn vader en moeder konden best nog wel genieten, dat was goed te zien. Morgen moet mijn vader weer naar het ziekenhuis. ik weet niet precies welke waarde dat is Intiem. Het meet iig de zuurstofvoorziening naar het hart toe. die doorbloeding is niet goed waardoor het hart veel mharder moet pompen. Hij heeft nu betablokkers deze dagen. We weten dus nog niet zoveel maar hopelijk valt het allemaal mee.
Tja het is me wel gelukt te verlagen naar de helft van die Ad, maar ik word er niet echt stabieler door hoor! Ik ben echt heel erg lichtgeraakt, overgevoelig zegt mijn vriend. Maar ik wil ook niet terug. ik weet niet of dat ook nog ontwenningsverschijnselen zijn, dat kan ik over een tijd pas beoordelen denk ik. Het zou kunnen, het kan ook zijn dat dit weer mijn oude ík' is (hoop ik niet) of dat het ook door therapie komt zoals we al eerder zeiden. Ik had van lichamelijke onttrekkingsverschijnselen alleen de 1e week last: vnl misselijk en duizelig, soms hoofdpijn. Maar ik ben natuurlijk ook niet helemaal gestopt hé, misschien dat dat dan nog wat langer zou duren. Ik gebruik Cymbalta duloxetine). Qua werking etc schijnt het op Efexor te lijken.
Denk jij er ook soms weer over Intiem, m toch medicatie te gebruiken?
Ik hoop dat jullie allemaal een gezellig pasen hebben gehad. Goed van je hoor Intiem, dat je die testen even laat voor wat ze zijn.
Wij hebben het nu lekker rustig. Zaterdag dat feest gehad. Was erg gezellig maar het kost veel energie. Zoveel mensen, zoveel gevoelens ook. Mijn vader en moeder konden best nog wel genieten, dat was goed te zien. Morgen moet mijn vader weer naar het ziekenhuis. ik weet niet precies welke waarde dat is Intiem. Het meet iig de zuurstofvoorziening naar het hart toe. die doorbloeding is niet goed waardoor het hart veel mharder moet pompen. Hij heeft nu betablokkers deze dagen. We weten dus nog niet zoveel maar hopelijk valt het allemaal mee.
Tja het is me wel gelukt te verlagen naar de helft van die Ad, maar ik word er niet echt stabieler door hoor! Ik ben echt heel erg lichtgeraakt, overgevoelig zegt mijn vriend. Maar ik wil ook niet terug. ik weet niet of dat ook nog ontwenningsverschijnselen zijn, dat kan ik over een tijd pas beoordelen denk ik. Het zou kunnen, het kan ook zijn dat dit weer mijn oude ík' is (hoop ik niet) of dat het ook door therapie komt zoals we al eerder zeiden. Ik had van lichamelijke onttrekkingsverschijnselen alleen de 1e week last: vnl misselijk en duizelig, soms hoofdpijn. Maar ik ben natuurlijk ook niet helemaal gestopt hé, misschien dat dat dan nog wat langer zou duren. Ik gebruik Cymbalta duloxetine). Qua werking etc schijnt het op Efexor te lijken.
Denk jij er ook soms weer over Intiem, m toch medicatie te gebruiken?
dinsdag 25 maart 2008 om 09:53
even een berichtje van mij. Heb niet alles meer teruggelezen wat ik intussen gemist heb.. Mijn hoofd loopt me over prive en zakelijk gezien en mis de puf voor op formum zitten en bijlezen en mis ook erg de ontspanning in mijn leven. Ben pessimistisch ingesteld de laatste tijd en kan het moeilijk ombuigen naar positiviteit. Klotengevoel. Ben veel aan het overdenken, nadenken etc..
In ieder geval zo goed van jullie dat jullie trouw blijven pennen !
hee tot horens.
x Winnie
In ieder geval zo goed van jullie dat jullie trouw blijven pennen !
hee tot horens.
x Winnie
dinsdag 25 maart 2008 om 18:35
Winnie, je hoeft ook niet alles bij te lezen hoor, het is veel te veel. Wat naar dat je je zo rot voelt. Fijn even van je te lezen iig en sterkte joh.
Shahla alles goed? Intiem, rustig aan hoor, je hebt vast een druk weekend achter de rug.
Boschbolletje, jou mis ik ook al een tijdje hier..?!?
Ik heb vandaag gewerkt en daarna bijgeslapen, dat was wel nodig. Toen ik eigenlijk naar huis moest was er iemand die van alles aan me begon te vragen (of ik iets wilde doen), dan kan ik toch weer geen nee zeggen.. Dus was weer later dan normaal.
Mijn vader moet binnenkort fietsproef etc., dus dan weten we meer. Hij voelt zich gelukkig alweer stukken beter.
Ik had leuke post, mijn liefste kleine vriendinnetje (dochter van vriendin, ze is 3) had een tekening naar me opgestuurd! ;)
Dat was het eigenlijk weer voor vandaag.. Nu jullie weer!
Shahla alles goed? Intiem, rustig aan hoor, je hebt vast een druk weekend achter de rug.
Boschbolletje, jou mis ik ook al een tijdje hier..?!?
Ik heb vandaag gewerkt en daarna bijgeslapen, dat was wel nodig. Toen ik eigenlijk naar huis moest was er iemand die van alles aan me begon te vragen (of ik iets wilde doen), dan kan ik toch weer geen nee zeggen.. Dus was weer later dan normaal.
Mijn vader moet binnenkort fietsproef etc., dus dan weten we meer. Hij voelt zich gelukkig alweer stukken beter.
Ik had leuke post, mijn liefste kleine vriendinnetje (dochter van vriendin, ze is 3) had een tekening naar me opgestuurd! ;)
Dat was het eigenlijk weer voor vandaag.. Nu jullie weer!
dinsdag 25 maart 2008 om 20:33
Hee Intiem, ik blijf je tegenkomen!! Herken zoveel in je verhalen...vermoed dat wij tegen veel dezelfde beren op de weg vechten! Heb zojuist uitbreid deze Topic gelezen, en ondanks dat ik nooit een diagnose borderline heb gekregen, ben ik al geruime tijd onder behandeling en is mijn moeder als narcistisch borderliner gediagnosticeerd. Ik herken zoveel in jullie verhalen dat ik me meer thuisvoel in deze topic dan degene die ik zelf had geopend onder Kinderen: "Ik denk dat ik geen kinderen wil"
dinsdag 25 maart 2008 om 20:53
Nou, mijn beloofde krabbeltje:
Ik doe heeeeel rustig aan hoor Robin, dankje. Ik heb me echt nul druk gemaakt om nuttig bezig te zijn in het paasweekend, op de paasbrunch na. Dus ik heb schandalig genikst ; )
Vrijdag en (last minute) boodschappen gedaan wat wel 3 uur. Zaterdag ook nog eieren geschildert met dochter, wat matig leuk was. Want ik liep me op te naaien/stressen over het paasgebeuren. Zaterdag stond de hele meute om half elf op de stoep, maar dankzij een relaxte en overgeorganiseerde vriend liep het allemaal soepeltjes (hij zat er helemaal bovenop qua organisatie). Het was echt erg gezellig vonnik en we hebben lekker bijgekletst met de familie. 's Middags toen iedereen weer weg was, hebben we lekker gekeuteld en nog een rondje gereden in de buurt (effe lekker een eindje rij-uh haha) ipv wandelen. Het was te nat.
Gister zijn we even naar de oma van lief geweest en dat was best prima. En vandaag heb ik gewerkt en dat was leuk. En verder vooral heerlijk relaxed gekneuterd.
Jullie met pasen (en al die natte sneeuw/regen) ook fijn gekneuterd?
Ik ben wel een beetje slecht bezig met mijn ritme. An sich kan het nog niet zo'n kwaad, want met die paasdagen was ik toch van plan om geen hoogdravende plannen te hebben. Maar ik lig er pas laat in (ergens tussen 01.00 a 02.00 uur) en moet vroeg op, waardoor ik standaard even moet slapen 's middags. Niet zozeer vanuit grote moeheid zoals bij jou Robin, maar gewoon omdat ik te weinig 's nachts slaap. Ik moet zeggen dat ik betrekkelijk fit ben, wie weet hoe fit ik wel niet zou zijn momenteel als ik normale uren zou slapen. Dus ik ben geheel niet ontevreden over mijn energie op dit moment.
Lin, het klinkt allemaal heel begrijpelijk wat je nu allemaal voelt en doormaakt. Ook het over de ziek gaan van kwijtgeraakte sleutels. Dat kan dan net die reden zijn om te flippen, omdat je emmertje alles bij elkaar dan toch al zo vol zit. Je raakt door dit soort situaties snel je flexibiliteit en rekbaarheid kwijt. Om simpele dingen als kwijtgeraakte sleutels te kunnen dealen. Heb je ze wel weer gevonden, want zonder sleutels zitten is niet handig : (
Ik hoop dat je ergens toch wel een besef houdt dat dit NU JOUW leven is Lin, ook al is het niet het leven dat je leiden wilt. Want als je jezelf daarvoor afsluit, dan krijg je weer de situatie dat je in een soort vlucht zit, dat de wereld ook weer onwerkelijk gaat voelen enzo. Ik denk juist dat je moet proberen te blijven voelen en te blijven connecten met je situatie. Volgens mij is dat ook de enige manier om in een soort van actiegerichtheid te blijven. Actie om afleiding te zoeken, actie om je wereld mooier en beter voor jezelf te maken, etc. Juist niet voelen en wegzakken in een depressie verlamt heel erg, waardoor je voor enige verandering overgeleverd raakt aan je omgeving of die wel/niet hun best voor je doen. Telkens als je koppie zakt, probeer de volgende dag opnieuw je kop recht op je nek te zetten en met frisse moed verder te gaan Lin, ook al is dat wat makkelijk gezegd vanaf de zijlijn. Ik hoop echt dat je wat leuks kunt vinden voor jezelf om te doen. Wil je nog wat met het RIBW of soortgelijks? Ik vind het geen probleem dingen voor je na te vragen, geef maar een gil : )
Shahla, ben jij alweer hersteld? Wat heb je wel/niet gedaan met de paasdagen? Is de ontsteking binnen de perken gebleven of ben je ziek geworden?
Robin, waar haal je meer uit, in NEE leren zeggen of gewoon wel doen in sommige situaties? Als het allemaal teveel is, is het natuurlijk wel handig als je het wel leert uitspreken. Maar als je het niet heel erg vindt of misschien stiekem toch wel fijn om te doen, dan is het geen probleem toch? Dus je moet jezelf afvragen of je het echt storend vindt, of zelfs slecht voor jezelf vindt (vanwege rust, eigen grenzen respecteren enzo) of niet.
Fijn dat je lekker hebt bijgeslapen. Voel je je weer een beetje lekker? Gelukkig dat je vader zich naar omstandigheden toch weer stukken beter voelt! Misschien valt het dan allemaal toch nog mee?
Leuk dat je post kreeg van een schattig peutermeisje. Nog nooit aan gedacht om dat te doen, maar wat een goed idee. Dochter vindt het vast net zo leuk om mooie tekeningetjes te maken voor diegenen die ze lief vindt. En dan zelf op de post doen enzo (post uberhaupt vindt ze een machtig gegeven, tis dat ze niet lezen kan). Leuk, ga ik met haar ook doen. Een tekening voor opa of oma ofzo.
BB mis ik inderdaad ook al een tijdje. Het laatste berichtje was geloof ik dat de testuitslegen gelukkig goed waren. Hoe gaat het inmiddels met je BB?
Winie, je zult het nu vast ook moeilijk hebben met het feit dat je je baan kwijt bent. Heb je inmiddels al zicht op een nieuwe baan?
Nee Robin, ik overweeg niet om medicatie te gebruiken. Want met mijn huidige leven kan ik het vaak wel aan. Tuurlijk zitten er wel mindere perioden tussen, waarop ik dan soms wel aan het twijfelen kan slaan. Maar vaak wanneer ik in zo'n periode denk dat het te erg wordt of dat ik bang ben de grip te verliezen en misschien toch maar extra hulp moet gaan inzetten (medicatie, therapie of wat dan ook), dan gaat het vaak al snel weer beter. Tenminste, het afgelopen jaar wel. Het blijft gelukkig niet zo erg lang meer hangen.
Want door de mand genomen denk ik dat ik meer te verliezen heb met medicatie dan te winnen (afbouwen en afkicken bijvoorbeeld, dikker worden, nog meer afgevlakt raken). De balans slaat in het negatieve uit als het om medicatie gaat. Ik weet wat ik nu heb en wat ik aan mezelf heb en ik weet niet wat ik ervoor in de plaats krijg. Het beangstigd me wel als ik denk aan de toekomst en dat daar een hoop meer druk bij komt kijken, omdat ik niet weet wat dat met me gaat doen. Zoals een creche die mogelijk komt te vervallen, reintegratietrajecten, het roept erg veel spanning bij me op, net als de zomervakantie planning enzo. Maar als ik de excessen dus even achterwege laat en er gebeuren niet al te gekke dingen, dan kom ik mijn mini crisisjes gelukkig weer snel te boven met wat noodgrepen.
Vrijdag heb ik een afspraak gemaakt met de huisarts, want ik vind dat ik een gek moedervlekje heb. En aangezien mijn moeder is overleden aan melanoom, wil ik geen enkel risico nemen.
Op mijn hyves ga ik vanavond weer wat foto's en eigengebakken schilderijen zetten. Kijke kijke dus : )
Liefs
Ik doe heeeeel rustig aan hoor Robin, dankje. Ik heb me echt nul druk gemaakt om nuttig bezig te zijn in het paasweekend, op de paasbrunch na. Dus ik heb schandalig genikst ; )
Vrijdag en (last minute) boodschappen gedaan wat wel 3 uur. Zaterdag ook nog eieren geschildert met dochter, wat matig leuk was. Want ik liep me op te naaien/stressen over het paasgebeuren. Zaterdag stond de hele meute om half elf op de stoep, maar dankzij een relaxte en overgeorganiseerde vriend liep het allemaal soepeltjes (hij zat er helemaal bovenop qua organisatie). Het was echt erg gezellig vonnik en we hebben lekker bijgekletst met de familie. 's Middags toen iedereen weer weg was, hebben we lekker gekeuteld en nog een rondje gereden in de buurt (effe lekker een eindje rij-uh haha) ipv wandelen. Het was te nat.
Gister zijn we even naar de oma van lief geweest en dat was best prima. En vandaag heb ik gewerkt en dat was leuk. En verder vooral heerlijk relaxed gekneuterd.
Jullie met pasen (en al die natte sneeuw/regen) ook fijn gekneuterd?
Ik ben wel een beetje slecht bezig met mijn ritme. An sich kan het nog niet zo'n kwaad, want met die paasdagen was ik toch van plan om geen hoogdravende plannen te hebben. Maar ik lig er pas laat in (ergens tussen 01.00 a 02.00 uur) en moet vroeg op, waardoor ik standaard even moet slapen 's middags. Niet zozeer vanuit grote moeheid zoals bij jou Robin, maar gewoon omdat ik te weinig 's nachts slaap. Ik moet zeggen dat ik betrekkelijk fit ben, wie weet hoe fit ik wel niet zou zijn momenteel als ik normale uren zou slapen. Dus ik ben geheel niet ontevreden over mijn energie op dit moment.
Lin, het klinkt allemaal heel begrijpelijk wat je nu allemaal voelt en doormaakt. Ook het over de ziek gaan van kwijtgeraakte sleutels. Dat kan dan net die reden zijn om te flippen, omdat je emmertje alles bij elkaar dan toch al zo vol zit. Je raakt door dit soort situaties snel je flexibiliteit en rekbaarheid kwijt. Om simpele dingen als kwijtgeraakte sleutels te kunnen dealen. Heb je ze wel weer gevonden, want zonder sleutels zitten is niet handig : (
Ik hoop dat je ergens toch wel een besef houdt dat dit NU JOUW leven is Lin, ook al is het niet het leven dat je leiden wilt. Want als je jezelf daarvoor afsluit, dan krijg je weer de situatie dat je in een soort vlucht zit, dat de wereld ook weer onwerkelijk gaat voelen enzo. Ik denk juist dat je moet proberen te blijven voelen en te blijven connecten met je situatie. Volgens mij is dat ook de enige manier om in een soort van actiegerichtheid te blijven. Actie om afleiding te zoeken, actie om je wereld mooier en beter voor jezelf te maken, etc. Juist niet voelen en wegzakken in een depressie verlamt heel erg, waardoor je voor enige verandering overgeleverd raakt aan je omgeving of die wel/niet hun best voor je doen. Telkens als je koppie zakt, probeer de volgende dag opnieuw je kop recht op je nek te zetten en met frisse moed verder te gaan Lin, ook al is dat wat makkelijk gezegd vanaf de zijlijn. Ik hoop echt dat je wat leuks kunt vinden voor jezelf om te doen. Wil je nog wat met het RIBW of soortgelijks? Ik vind het geen probleem dingen voor je na te vragen, geef maar een gil : )
Shahla, ben jij alweer hersteld? Wat heb je wel/niet gedaan met de paasdagen? Is de ontsteking binnen de perken gebleven of ben je ziek geworden?
Robin, waar haal je meer uit, in NEE leren zeggen of gewoon wel doen in sommige situaties? Als het allemaal teveel is, is het natuurlijk wel handig als je het wel leert uitspreken. Maar als je het niet heel erg vindt of misschien stiekem toch wel fijn om te doen, dan is het geen probleem toch? Dus je moet jezelf afvragen of je het echt storend vindt, of zelfs slecht voor jezelf vindt (vanwege rust, eigen grenzen respecteren enzo) of niet.
Fijn dat je lekker hebt bijgeslapen. Voel je je weer een beetje lekker? Gelukkig dat je vader zich naar omstandigheden toch weer stukken beter voelt! Misschien valt het dan allemaal toch nog mee?
Leuk dat je post kreeg van een schattig peutermeisje. Nog nooit aan gedacht om dat te doen, maar wat een goed idee. Dochter vindt het vast net zo leuk om mooie tekeningetjes te maken voor diegenen die ze lief vindt. En dan zelf op de post doen enzo (post uberhaupt vindt ze een machtig gegeven, tis dat ze niet lezen kan). Leuk, ga ik met haar ook doen. Een tekening voor opa of oma ofzo.
BB mis ik inderdaad ook al een tijdje. Het laatste berichtje was geloof ik dat de testuitslegen gelukkig goed waren. Hoe gaat het inmiddels met je BB?
Winie, je zult het nu vast ook moeilijk hebben met het feit dat je je baan kwijt bent. Heb je inmiddels al zicht op een nieuwe baan?
Nee Robin, ik overweeg niet om medicatie te gebruiken. Want met mijn huidige leven kan ik het vaak wel aan. Tuurlijk zitten er wel mindere perioden tussen, waarop ik dan soms wel aan het twijfelen kan slaan. Maar vaak wanneer ik in zo'n periode denk dat het te erg wordt of dat ik bang ben de grip te verliezen en misschien toch maar extra hulp moet gaan inzetten (medicatie, therapie of wat dan ook), dan gaat het vaak al snel weer beter. Tenminste, het afgelopen jaar wel. Het blijft gelukkig niet zo erg lang meer hangen.
Want door de mand genomen denk ik dat ik meer te verliezen heb met medicatie dan te winnen (afbouwen en afkicken bijvoorbeeld, dikker worden, nog meer afgevlakt raken). De balans slaat in het negatieve uit als het om medicatie gaat. Ik weet wat ik nu heb en wat ik aan mezelf heb en ik weet niet wat ik ervoor in de plaats krijg. Het beangstigd me wel als ik denk aan de toekomst en dat daar een hoop meer druk bij komt kijken, omdat ik niet weet wat dat met me gaat doen. Zoals een creche die mogelijk komt te vervallen, reintegratietrajecten, het roept erg veel spanning bij me op, net als de zomervakantie planning enzo. Maar als ik de excessen dus even achterwege laat en er gebeuren niet al te gekke dingen, dan kom ik mijn mini crisisjes gelukkig weer snel te boven met wat noodgrepen.
Vrijdag heb ik een afspraak gemaakt met de huisarts, want ik vind dat ik een gek moedervlekje heb. En aangezien mijn moeder is overleden aan melanoom, wil ik geen enkel risico nemen.
Op mijn hyves ga ik vanavond weer wat foto's en eigengebakken schilderijen zetten. Kijke kijke dus : )
Liefs
dinsdag 25 maart 2008 om 21:01
Hee billieboe, we hebben elkaar net gekruist zie ik. Poepoe, je hebt het hele topic doorgeworsteld? Knap hoor, wij kunnen lappen tekst schrijven waar je u tegen zegt haha. Ik ben ooit hier begonnen met schrijven en het voelde als 1 warm bad waarin ik terechtkwam. Zoveeeeeel herkenning. In het begin kon ik bijna niet ophouden met schrijven leek wel. Ik had constant een ja, ja , JA, JAAAAAAAAAm dat heb/herken ik OOOOOOK gevoel. Het luchtte erg op om eindelijk jezelf (nou ja, niet letterlijk, maar wel de beleving van dingen) omschreven te zien in anderen.
Dus als je het fijn vindt, wees welkom. Het gaat trouwens meestal niet over kinderen, hoewel ik daar nog wel geregeld over schrijf. Maar het kan wel mede onderwerp zijn. Juist ook omdat je met zoveel persoonlijke (borderline gerelateerde) dingen kunt worstelen en een kinderwens ook in dat rijtje thuis kan horen.
Zie maar, ik zal jouw topic er ook weer eens bijpakken. Ben vandaag niet hier geweest.
woensdag 26 maart 2008 om 13:09
Tja, het is ook niet zozeer dat ik alleen maar over kinderen wil praten....het wel of niet krijgen van kinderen is voor mij een vraag die voortkomt uit het al jaren worstelen met depressive gevoelens, het voelen/niet voelen herken ik ook zo erg. Vind het ook zo frustrerend...nog niet zo lang geleden ging ik een week skien, naar mijn "eigen" dorp waar ik 10 jaar skiles heb gegeven en normaal vind ik dit helemaal fantastisch..nu heb ik een week lang alles op de automatische piloot gedaan. Dingen die ik normaal fantastisch vind, had ik nu gewoon geen mening over...ik voelde het niet!!! En daar keek ik dan al maanden naar uit!
In mijn puberteit is het volgens mij al mis gegaan, mijn moeder heeft 13 jr een straatfobie gehad die rond mijn 11e begon. Ineens veranderde ons hele leven en werd mijn moeder een angstig, depressief hoopje ellende, die bij gebrek aan beter al haar ellende bij mij neerlegde. Ik denk dat ik toen ben begonnen met het afsluiten...ik wilde haar ellende niet horen en dwaalde dan bewust af met mijn gedachten. Ik ben gelukkig op mijn 13e naar een internaat gegaan..op eigen verzoek. Nu nog denkt mijn moeder dat ik dat deed omdat ik het leuk vond, maar ik wilde weg van huis, vond het er vreselijk!!! Na 4 fantastische jaren op het internaat, was er bij mijn moeder nog niet veel veranderd, maar ik ging op kamers. Toen viel de structuur weg...ik volgende geen colleges, lag dagen in bed, ging rustig elke dag de kroeg in en vrat me vol. De losbandige student...maar de meesten gaan op een gegeven moment wel weer eens wat doen...ik niet, ik ging door met dagelijks uit gaan, geen colleges volgen en ondertussen zwiepte ik jarenlang heen en weer tussen de momenten dat ik me goed voelde en de momenten dat ik wel de hele dag kon huilen. Dan zag ik ineens nergens meer het nut van in, maakte ruzie met vrienden en draaide uren trieste muziek. Na een aantal jaar ben ik toch maar eens naar een huisarts gegaan, die mij toen Seroxat voorschreef. Wondermiddel, dacht ik toen nog even.....ik heb het uiteindelijk 8 jaar geslikt, ben 25 kilo zwaarder en er maaaaanden over gedaan om er weer vanaf te komen. De tussenliggende jaren dat ik het slikte, ging redelijk, de dalen waren niet meer zo diep, maar de pieken ook niet meer zo hoog. Ik had iets gevonden wat ik leuk vond..het skiles geven en heb me jarenlang op het seizoenswerk gestort...skiles in de winter, cocktails shaken in de zomer. Maar ik merkte dat ik rust wilde, hield het drukke uitgaansleven wat er ook bij hoort niet meer vol en wilde een normaal huis om in te wonen, niet een gangkast zonder raam!! Vlak na het besluit om in Nederland mijn weg te gaan vinden, kwam ik mijn vriend tegen...beter timing bestaat niet! Nu hebben we al 3 jaar samen een huis en zijn heel gelukkig met onze hond. Twee jaar geleden was ik al gestopt met Seroxat omdat ik zwanger wilde worden en later met de pil...binnen een paar maanden was ik zwanger....en toen brak de donkerste periode in mijn leven aan...ik raakte in een zware depressie, wilde het kind niet, wilde niet zwanger zijn, was ineens een hoopje ellende....ben meteen doorverwezen naar een psychiater in het ziekenhuis die me Zoloft voorschreef...dat zou dat nog het minste effect hebben op het kind. Zo kabbelde ik door, me maar afvragend hoe ik dit in godsnaam moest gaan doen...ik heb heel veel steun gehad van mensen om me heen, maar niemand begreep me echt. Nooit heb ik me zo wanhopig en alleen gevoeld. Tot de vroedvrouw op de echo zag dat er iets niet klopte..verdikte nekplooi. Weken van onzekerheid, vlokkentest, meer echo's, nog meer wanhoop...kwam eruit dat ik zwanger was van een meisje met het Syndroom van Turner. We moesten zelf de beslissing nemen of we de zwangerschap wilden afbreken...sjonge, ik heb me zelden zo schuldig gevoeld. Ik wilde de zwangerschap niet, maar dit was toch ook wel weer het uiterste. Ik ben uiteindelijk ik het ziekenhuis bevallen, na 5 uur ellende ook nog naar de ok gebracht met spoed omdat de placenta niet kwam en daarna als een soort vaatdoek naar huis gebracht! Ik heb Puck, zoals we haar genoemd hebben, bekeken....maar voelde niks. Het was alsof ze van iemand anders was...terwijl ze van ons samen was! We hebben haar mee naar huis genomen en de volgende dag hebben we haar op een mooie plek begraven in het bos...ook dit heb ik op de automatische piloot gedaan. Bedacht hoe ik dit zou aanpakken als ik "normaal" had gevoeld en dat heb ik gedaan, maar ik heb de handeling emotieloos uitgevoerd. Toen er op een gegeven moment een traan kwam, was het een traan om wat ik niet voelde. Ik kan me nog niet voorstellen hoe mijn vriend (tegen wie ik altijd eerlijk ben) dit alles heeft moeten ervaren. Nu ben ik bijna een jaar verder (4 April ben ik bevallen van Puck), slik nog steeds Zoloft en ben sinds een aantal maanden in therapie bij een psychotherapeute die gespecialiseerd is in de moeder-dochter relatie. Dank God op mijn blote knieen, dat ik bij deze vrouw ben terecht gekomen, want de problemen waren natuurlijk niet ontstaan bij mijn zwangerschap, die kwamen voort uit alle opgestapelde ellende, onbegrip en wanhoop en het lijdend voorwerp zijn van een narcistisch borderline moeder!
Dit is nog maar een plukje van mijn verhaal, maar wel het meest globaal. Ik heb nooit zelf een diagnose gekregen, mijn problemen zijn blijkbaar al in de wieg onstaan. Ik heb een moeder die nooit moeder had moeten worden en ook niets wist en nog niet weet hoe je voor kinderen moet zorgen. Haar welzijn staat op nummer 1 en dat dat wel eens betekend dat ze heel kwetsend of ronduit gemeen kan zijn naar haar kinderen, dringt niet tot haar door. Alles wordt gerechtvaardigd door het feit dat ze haar eigen welzijn voor laat gaan, dat is toch "heel normaal".
Afijn, ben met mijn lappen tekst misschien wel goed op mijn plek hier!
In mijn puberteit is het volgens mij al mis gegaan, mijn moeder heeft 13 jr een straatfobie gehad die rond mijn 11e begon. Ineens veranderde ons hele leven en werd mijn moeder een angstig, depressief hoopje ellende, die bij gebrek aan beter al haar ellende bij mij neerlegde. Ik denk dat ik toen ben begonnen met het afsluiten...ik wilde haar ellende niet horen en dwaalde dan bewust af met mijn gedachten. Ik ben gelukkig op mijn 13e naar een internaat gegaan..op eigen verzoek. Nu nog denkt mijn moeder dat ik dat deed omdat ik het leuk vond, maar ik wilde weg van huis, vond het er vreselijk!!! Na 4 fantastische jaren op het internaat, was er bij mijn moeder nog niet veel veranderd, maar ik ging op kamers. Toen viel de structuur weg...ik volgende geen colleges, lag dagen in bed, ging rustig elke dag de kroeg in en vrat me vol. De losbandige student...maar de meesten gaan op een gegeven moment wel weer eens wat doen...ik niet, ik ging door met dagelijks uit gaan, geen colleges volgen en ondertussen zwiepte ik jarenlang heen en weer tussen de momenten dat ik me goed voelde en de momenten dat ik wel de hele dag kon huilen. Dan zag ik ineens nergens meer het nut van in, maakte ruzie met vrienden en draaide uren trieste muziek. Na een aantal jaar ben ik toch maar eens naar een huisarts gegaan, die mij toen Seroxat voorschreef. Wondermiddel, dacht ik toen nog even.....ik heb het uiteindelijk 8 jaar geslikt, ben 25 kilo zwaarder en er maaaaanden over gedaan om er weer vanaf te komen. De tussenliggende jaren dat ik het slikte, ging redelijk, de dalen waren niet meer zo diep, maar de pieken ook niet meer zo hoog. Ik had iets gevonden wat ik leuk vond..het skiles geven en heb me jarenlang op het seizoenswerk gestort...skiles in de winter, cocktails shaken in de zomer. Maar ik merkte dat ik rust wilde, hield het drukke uitgaansleven wat er ook bij hoort niet meer vol en wilde een normaal huis om in te wonen, niet een gangkast zonder raam!! Vlak na het besluit om in Nederland mijn weg te gaan vinden, kwam ik mijn vriend tegen...beter timing bestaat niet! Nu hebben we al 3 jaar samen een huis en zijn heel gelukkig met onze hond. Twee jaar geleden was ik al gestopt met Seroxat omdat ik zwanger wilde worden en later met de pil...binnen een paar maanden was ik zwanger....en toen brak de donkerste periode in mijn leven aan...ik raakte in een zware depressie, wilde het kind niet, wilde niet zwanger zijn, was ineens een hoopje ellende....ben meteen doorverwezen naar een psychiater in het ziekenhuis die me Zoloft voorschreef...dat zou dat nog het minste effect hebben op het kind. Zo kabbelde ik door, me maar afvragend hoe ik dit in godsnaam moest gaan doen...ik heb heel veel steun gehad van mensen om me heen, maar niemand begreep me echt. Nooit heb ik me zo wanhopig en alleen gevoeld. Tot de vroedvrouw op de echo zag dat er iets niet klopte..verdikte nekplooi. Weken van onzekerheid, vlokkentest, meer echo's, nog meer wanhoop...kwam eruit dat ik zwanger was van een meisje met het Syndroom van Turner. We moesten zelf de beslissing nemen of we de zwangerschap wilden afbreken...sjonge, ik heb me zelden zo schuldig gevoeld. Ik wilde de zwangerschap niet, maar dit was toch ook wel weer het uiterste. Ik ben uiteindelijk ik het ziekenhuis bevallen, na 5 uur ellende ook nog naar de ok gebracht met spoed omdat de placenta niet kwam en daarna als een soort vaatdoek naar huis gebracht! Ik heb Puck, zoals we haar genoemd hebben, bekeken....maar voelde niks. Het was alsof ze van iemand anders was...terwijl ze van ons samen was! We hebben haar mee naar huis genomen en de volgende dag hebben we haar op een mooie plek begraven in het bos...ook dit heb ik op de automatische piloot gedaan. Bedacht hoe ik dit zou aanpakken als ik "normaal" had gevoeld en dat heb ik gedaan, maar ik heb de handeling emotieloos uitgevoerd. Toen er op een gegeven moment een traan kwam, was het een traan om wat ik niet voelde. Ik kan me nog niet voorstellen hoe mijn vriend (tegen wie ik altijd eerlijk ben) dit alles heeft moeten ervaren. Nu ben ik bijna een jaar verder (4 April ben ik bevallen van Puck), slik nog steeds Zoloft en ben sinds een aantal maanden in therapie bij een psychotherapeute die gespecialiseerd is in de moeder-dochter relatie. Dank God op mijn blote knieen, dat ik bij deze vrouw ben terecht gekomen, want de problemen waren natuurlijk niet ontstaan bij mijn zwangerschap, die kwamen voort uit alle opgestapelde ellende, onbegrip en wanhoop en het lijdend voorwerp zijn van een narcistisch borderline moeder!
Dit is nog maar een plukje van mijn verhaal, maar wel het meest globaal. Ik heb nooit zelf een diagnose gekregen, mijn problemen zijn blijkbaar al in de wieg onstaan. Ik heb een moeder die nooit moeder had moeten worden en ook niets wist en nog niet weet hoe je voor kinderen moet zorgen. Haar welzijn staat op nummer 1 en dat dat wel eens betekend dat ze heel kwetsend of ronduit gemeen kan zijn naar haar kinderen, dringt niet tot haar door. Alles wordt gerechtvaardigd door het feit dat ze haar eigen welzijn voor laat gaan, dat is toch "heel normaal".
Afijn, ben met mijn lappen tekst misschien wel goed op mijn plek hier!
woensdag 26 maart 2008 om 14:44
woensdag 26 maart 2008 om 23:17
Boschbolletje, doe maar rustig aan hoor. Instorten moet voorkomen worden (nou ja, beetje te laat nu dus), dus maar snel eventjes op adem komen. We zien je wel weer als je weer wat evenwicht hebt toch?
Billiebo, ik wil graag inhoudelijk op je verhaal ingaan en zal dat ook zeker doen. Maar zusje is pas net naar huis en vriend is thuisgekomen, dus ik wil nog eventjes gezellig met hem samen zijn en dan naar bed. Morgen misschien een nieuwe poging.
Shahla, gaat het goed met je? Ben je helemaal uit de roulatie door het tandarts gebeuren of heb je het nu gewoon erg druk? Ik hoop dat je het allemaal een beetje kunt bolwerken.
Robin, ben je een beetje bijgeslapen?
Kat, hoe gaat het met Vers? Is dat weer begonnen?
Winie, het overzicht weer een beetje terug?
Dig. weer terug van vakantie of ben je van plan om daar te blijven wonen ; )
Billiebo, ik wil graag inhoudelijk op je verhaal ingaan en zal dat ook zeker doen. Maar zusje is pas net naar huis en vriend is thuisgekomen, dus ik wil nog eventjes gezellig met hem samen zijn en dan naar bed. Morgen misschien een nieuwe poging.
Shahla, gaat het goed met je? Ben je helemaal uit de roulatie door het tandarts gebeuren of heb je het nu gewoon erg druk? Ik hoop dat je het allemaal een beetje kunt bolwerken.
Robin, ben je een beetje bijgeslapen?
Kat, hoe gaat het met Vers? Is dat weer begonnen?
Winie, het overzicht weer een beetje terug?
Dig. weer terug van vakantie of ben je van plan om daar te blijven wonen ; )
donderdag 27 maart 2008 om 08:38
Zou ik wel doen. Als ik geen kids had en ik ging met mijn backpackje op pad, zou ik mooi ergens blijven hangen daar 
Je kunt eigenlijk wel zeggen dat ik 'uit de roulatie' ben. Mijn hele ritme is niet zoals ik wens. Lage weerstand en dus weinig energie dingen aan te pakken. Ben wel gewoon gaan werken dinsdag en netjes de hond uitgelaten maar gisteren wilde niks eigenlijk lukken want ik was binnen no time moe en moest slapen. Met lede ogen zie ik aan dat ik zeker weer moet stofzuigen en dweilen en andere dingen schoon maken maar de lust en de energie ontbreekt en dus ook de kracht mezelf te dwingen het te gaan doen. Ik ga ervanuit dat het probleem lichamelijk ligt want ik voel me niet depri of zo. Meer dat het me even niet zo boeit en ik er niet zoveel bij voel. Zo'n 'whatever' gevoel. Natuurlijk kun je dan niet echt zeggen dat het heel erg goed gaat maar ik heb ook weer niet het idee dat het slécht gaat. Het staat gewoon allemaal even wat verder van me af. Ik wil gewoon rust hebben en niks móeten.
Ik heb wel bijgelezen maar ik heb even geen zinvol commentaar of reactie. Het lijkt of ik simpelweg niet de lust voel ergens een mening over te uiten. Nou ja, beetje wazig allemaal hè
Je kunt eigenlijk wel zeggen dat ik 'uit de roulatie' ben. Mijn hele ritme is niet zoals ik wens. Lage weerstand en dus weinig energie dingen aan te pakken. Ben wel gewoon gaan werken dinsdag en netjes de hond uitgelaten maar gisteren wilde niks eigenlijk lukken want ik was binnen no time moe en moest slapen. Met lede ogen zie ik aan dat ik zeker weer moet stofzuigen en dweilen en andere dingen schoon maken maar de lust en de energie ontbreekt en dus ook de kracht mezelf te dwingen het te gaan doen. Ik ga ervanuit dat het probleem lichamelijk ligt want ik voel me niet depri of zo. Meer dat het me even niet zo boeit en ik er niet zoveel bij voel. Zo'n 'whatever' gevoel. Natuurlijk kun je dan niet echt zeggen dat het heel erg goed gaat maar ik heb ook weer niet het idee dat het slécht gaat. Het staat gewoon allemaal even wat verder van me af. Ik wil gewoon rust hebben en niks móeten.
Ik heb wel bijgelezen maar ik heb even geen zinvol commentaar of reactie. Het lijkt of ik simpelweg niet de lust voel ergens een mening over te uiten. Nou ja, beetje wazig allemaal hè
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 27 maart 2008 om 13:58
donderdag 27 maart 2008 om 20:42
Billiebo, ik ben stil van wat je vertelt. Heftig hoor, wat je hebt meegemaakt. Je bent hier van harte welkom om mee te praten, ook over jouw verhaal natuurlijk. Fijn dat je hier wat herkenning vindt. Én goed te horen dat je het zo getroffen hebt met je therapeute.
Boschbolletje, we zien je vanzelf wel weer verschijnen. Niet te veel stuiteren dan maar he.
ja Intiem, ik dacht even dat je weer over medicatie nadacht, maar niet dus. Ik denk dat zolang het niet echt nodig is je er ook maar beter niet aan kan beginnen. Heb zo'n vermoeden dat ik er moeilijk vanaf kom. Niet zozeer vanwege de onttrekkingsverschijnselen, maar het lijkt wel of ik het gewoon nodig heb. Ik voel me echt niet goed de laatste tijd. Heb echt heftige stemmingswisselingen: voel me soms heel normaal, en soms is alles heel erg donker. Ook therapie valt me zwaar, het lijkt net of ik het geleerde niet zo goed naar boven kan halen ofzo. Weer vele stappen terug. Vandaag twijfelde ik zelfs weer aan deeltijdbehandeling, bang dat dit niet voldoende voor me is. Toch kan het ook een fase zijn, dus ik hobbel nog maar even zo door. Vandaag voel ik me niet goed, ik heb ook veel last van die pijn en ben erg moe. Morgen moet ik werken dus hopelijk heb ik mezelf dan weer wat bij elkaar geraap. Ik vind het soms moeilijk dat ze op mijn werk niet echt weten van die stemmings-klachten. Zou het misschien fijn vinden als iemand het wist, als steun zeg maar omdat het werken me zwaar valt. Maarja, die leidinggevende die mijn reintegratie destijds begeleidde krijg ik amper te spreken, die heeft het zo druk. Wie weet komt er binnenkort eens een moment dat er een kans is het te bespreken, maar dan moet het wel als ik me op dat moment wel rustig voel.
Ik zou zo graag eens willen dat het wat makkelijker zou gaan, bah. Vast heel herkenbaar voor jullie.
Intiem, succes morgen bij de huisarts. Spannend. Mijn vader heeft ook een melanoom gehad (en is dus genezen) maar met die achtergrond is het altijd goed om plekjes goed in de gaten te houden.
Shahla, ik begon me al zorgen over je te maken en je te missen, maar gelukkig je bent er weer!! Let je wel op, want vaak is het geen goed teken als bij jou je ritme weer negatief uitpakt..
Boschbolletje, we zien je vanzelf wel weer verschijnen. Niet te veel stuiteren dan maar he.
ja Intiem, ik dacht even dat je weer over medicatie nadacht, maar niet dus. Ik denk dat zolang het niet echt nodig is je er ook maar beter niet aan kan beginnen. Heb zo'n vermoeden dat ik er moeilijk vanaf kom. Niet zozeer vanwege de onttrekkingsverschijnselen, maar het lijkt wel of ik het gewoon nodig heb. Ik voel me echt niet goed de laatste tijd. Heb echt heftige stemmingswisselingen: voel me soms heel normaal, en soms is alles heel erg donker. Ook therapie valt me zwaar, het lijkt net of ik het geleerde niet zo goed naar boven kan halen ofzo. Weer vele stappen terug. Vandaag twijfelde ik zelfs weer aan deeltijdbehandeling, bang dat dit niet voldoende voor me is. Toch kan het ook een fase zijn, dus ik hobbel nog maar even zo door. Vandaag voel ik me niet goed, ik heb ook veel last van die pijn en ben erg moe. Morgen moet ik werken dus hopelijk heb ik mezelf dan weer wat bij elkaar geraap. Ik vind het soms moeilijk dat ze op mijn werk niet echt weten van die stemmings-klachten. Zou het misschien fijn vinden als iemand het wist, als steun zeg maar omdat het werken me zwaar valt. Maarja, die leidinggevende die mijn reintegratie destijds begeleidde krijg ik amper te spreken, die heeft het zo druk. Wie weet komt er binnenkort eens een moment dat er een kans is het te bespreken, maar dan moet het wel als ik me op dat moment wel rustig voel.
Ik zou zo graag eens willen dat het wat makkelijker zou gaan, bah. Vast heel herkenbaar voor jullie.
Intiem, succes morgen bij de huisarts. Spannend. Mijn vader heeft ook een melanoom gehad (en is dus genezen) maar met die achtergrond is het altijd goed om plekjes goed in de gaten te houden.
Shahla, ik begon me al zorgen over je te maken en je te missen, maar gelukkig je bent er weer!! Let je wel op, want vaak is het geen goed teken als bij jou je ritme weer negatief uitpakt..
donderdag 27 maart 2008 om 22:11
Gelukkig om weer wat van je te horen Robin. Ik was me al een beetje zorgen aan het maken. En ook niet geheel onterecht zo blijkt. You're hanging in there, maar daar is dan ook alles wel een beetje mee gezegd?
Ik ben natuurlijk niet jou en ik vind het ook erg lastig om mezelf met jou te vergelijken. Omdat ik die complicerende pijnfactor niet in mijn leven heb. Dat moet ongetwijfeld een groot effect hebben, dus ik zou nooit durven zeggen, 'hou vol', want ik kan het gewoon niet met mezelf vergelijken.
Ik weet wel dat ik ook erg op en neer jojo-de (vooral tijdens therapie) met mijn stemming. En dat ik de ene dag kon denken dat ik maar moest stoppen, want er was niks aan de hand. En de volgende dag kon ik denken dat ik er nooit genoeg aan had en dat het allemaal verschrikkelijk de verkeerde kant opging en dat ik paniekerig begon te worden, omdat ik gevoelsmatig de grip op mezelf begon te verliezen (zoveel onrust, het gevoel dat je tegen de muren vliegt omdat je niet weet waar je het zoeken moet). Dat stuiteren en op en neer gaan, ja, dat herken ik wel. Ik geef daarvan therapie ook wel grotendeels de schuld, omdat het zo in je "zijn" pookt. Je zou er gewoon gek van worden van dat geroer en constante confrontaties. Maar uiteindelijk heeft het me wel rustiger gemaakt. Pas nadat alles langzaam maar zeker een plekje kreeg en ik mezelf en functioneren een plaatsje kon geven.
Dus ergens is het normaal denk ik. Maar het hangt allemaal samen met de mate waarin je kunt blijven functioneren en waarin je het trekt. Ik bedoel, het kan er misschien ten dele wel bijhoren. Maar als het te extreme vormen aanneemt, dan valt het niet meer te overzien. Of als je er zelf gewoon niet tegen kan en daardoor gaat ontregelen, dan schiet je er ook weinig mee op met die kennis. Maar ik heb zelf vaak momenten gehad dat ik het echt niet meer wist. Gek werd ik van mezelf!
Bespreek het gewoon eens anders. Misschien kun je wat handvatten krijgen of oefeningen om te kunnen ontspannen? of misschien moet het tempo van de therapie wat omlaag, waardoor je het beter kunt volhouden. Misschien toch wat AD erbij? Ik weet het ook eerlijk gezegd allemaal niet Robin. Jammer, want ik zou je zo graag willen helpen!
Knuffel voor jou
Ik ben natuurlijk niet jou en ik vind het ook erg lastig om mezelf met jou te vergelijken. Omdat ik die complicerende pijnfactor niet in mijn leven heb. Dat moet ongetwijfeld een groot effect hebben, dus ik zou nooit durven zeggen, 'hou vol', want ik kan het gewoon niet met mezelf vergelijken.
Ik weet wel dat ik ook erg op en neer jojo-de (vooral tijdens therapie) met mijn stemming. En dat ik de ene dag kon denken dat ik maar moest stoppen, want er was niks aan de hand. En de volgende dag kon ik denken dat ik er nooit genoeg aan had en dat het allemaal verschrikkelijk de verkeerde kant opging en dat ik paniekerig begon te worden, omdat ik gevoelsmatig de grip op mezelf begon te verliezen (zoveel onrust, het gevoel dat je tegen de muren vliegt omdat je niet weet waar je het zoeken moet). Dat stuiteren en op en neer gaan, ja, dat herken ik wel. Ik geef daarvan therapie ook wel grotendeels de schuld, omdat het zo in je "zijn" pookt. Je zou er gewoon gek van worden van dat geroer en constante confrontaties. Maar uiteindelijk heeft het me wel rustiger gemaakt. Pas nadat alles langzaam maar zeker een plekje kreeg en ik mezelf en functioneren een plaatsje kon geven.
Dus ergens is het normaal denk ik. Maar het hangt allemaal samen met de mate waarin je kunt blijven functioneren en waarin je het trekt. Ik bedoel, het kan er misschien ten dele wel bijhoren. Maar als het te extreme vormen aanneemt, dan valt het niet meer te overzien. Of als je er zelf gewoon niet tegen kan en daardoor gaat ontregelen, dan schiet je er ook weinig mee op met die kennis. Maar ik heb zelf vaak momenten gehad dat ik het echt niet meer wist. Gek werd ik van mezelf!
Bespreek het gewoon eens anders. Misschien kun je wat handvatten krijgen of oefeningen om te kunnen ontspannen? of misschien moet het tempo van de therapie wat omlaag, waardoor je het beter kunt volhouden. Misschien toch wat AD erbij? Ik weet het ook eerlijk gezegd allemaal niet Robin. Jammer, want ik zou je zo graag willen helpen!
Knuffel voor jou
donderdag 27 maart 2008 om 22:22
Billiebo, met wat voor klachten of doelen zit je precies bij de peut? Heb je een diagnose of onderzoek gehad? Heb je vraagstelling voor jezelf duidelijk? Heb je specifieke hulp op gebied van (krijgen van) kinderen? Het lijkt zo'n veelvoud aan vraagstellingen en dan ook nog eens onder tijdsdruk (als je het hebt over die kinderwens). Dat lijkt me erg onprettig werken!
Op het moment dat er bij mij tijdsdruk kwam kijken (omdat ik 9 sessies vergoed kreeg), sloeg ik helemaal dicht. Ik had tijd nodig om alles op een rij te krijgen. De gedachte dat ik dat binnen x tijd voor elkaar moest hebben, gaf me een heel gejaagd en onrustig en paniekerig gevoel.
Als ik jou was, zou ik voor jezelf proberen te bedenken of je kunt leven met het idee dat je niet voor je 38e begint met wel/geen kinderen. Misschien vind je dat ellendig lang klinken. Maar als 36 oud is, is 38 dat net zo goed en je zult echt de eerste niet zijn die dan aan kinderen begint.
Dat is wel een tijdspad, maar wel dusdanig lang, dat het jou misschien de ademruimte geeft om eerst jezelf op de 1e plaats te zetten. Ruimte om beter te worden. Daarmee raken misschien/waarschijnlijk/wellicht al een boel vragen beantwoord, ook op gebied van kinderen.
Materie als kinderwens is haast niet te beantwoorden als je zelf nog een bak met onverwerkte ellende bent, ben ik nu wel achter. Het wordt veel te veel overspoelt met angsten.
Ik heb voor mezelf ook een redelijk definitieve knoop doorgehakt, waarbij ik voor het eerst sinds lange tijd redelijk vrede heb bereikt: voor mij in deze toestand geen 2e! Ik wilde wel 2 kinderen, vanuit dat plaatje dat ik in mijn hoofd heb over hoe de toekomst eruit moest zien of hoe ik het ideaal gezien gedacht had. Dus ik snap je gevoel dat de wens en de werkelijkheid nogal uit elkaar kunnen liggen. En waar moet je dan naar luisteren. Eerst was mijn besluit puur rationeel, maar mijn gevoel bleef maar zeggen 'ja maar'. Telkens kwam mijn gevoel mijn rust verstoren dat het niet ging gebeuren. Waarom weet ik niet, maar ik heb voor mijn gevoel meer vrede gevonden met mijn werkelijkheid en ik heb het voor voorlopig meer los kunnen laten. Ik wil het wat dat betreft meer per jaar bekijken, ipv dat het elke week weer opnieuw in mijn kop opduikt. Ik hoop dat het jou ook gegund is om wat ruimte te vinden! Blijf vooral hier schrijven als je dat fijn vindt.
Op het moment dat er bij mij tijdsdruk kwam kijken (omdat ik 9 sessies vergoed kreeg), sloeg ik helemaal dicht. Ik had tijd nodig om alles op een rij te krijgen. De gedachte dat ik dat binnen x tijd voor elkaar moest hebben, gaf me een heel gejaagd en onrustig en paniekerig gevoel.
Als ik jou was, zou ik voor jezelf proberen te bedenken of je kunt leven met het idee dat je niet voor je 38e begint met wel/geen kinderen. Misschien vind je dat ellendig lang klinken. Maar als 36 oud is, is 38 dat net zo goed en je zult echt de eerste niet zijn die dan aan kinderen begint.
Dat is wel een tijdspad, maar wel dusdanig lang, dat het jou misschien de ademruimte geeft om eerst jezelf op de 1e plaats te zetten. Ruimte om beter te worden. Daarmee raken misschien/waarschijnlijk/wellicht al een boel vragen beantwoord, ook op gebied van kinderen.
Materie als kinderwens is haast niet te beantwoorden als je zelf nog een bak met onverwerkte ellende bent, ben ik nu wel achter. Het wordt veel te veel overspoelt met angsten.
Ik heb voor mezelf ook een redelijk definitieve knoop doorgehakt, waarbij ik voor het eerst sinds lange tijd redelijk vrede heb bereikt: voor mij in deze toestand geen 2e! Ik wilde wel 2 kinderen, vanuit dat plaatje dat ik in mijn hoofd heb over hoe de toekomst eruit moest zien of hoe ik het ideaal gezien gedacht had. Dus ik snap je gevoel dat de wens en de werkelijkheid nogal uit elkaar kunnen liggen. En waar moet je dan naar luisteren. Eerst was mijn besluit puur rationeel, maar mijn gevoel bleef maar zeggen 'ja maar'. Telkens kwam mijn gevoel mijn rust verstoren dat het niet ging gebeuren. Waarom weet ik niet, maar ik heb voor mijn gevoel meer vrede gevonden met mijn werkelijkheid en ik heb het voor voorlopig meer los kunnen laten. Ik wil het wat dat betreft meer per jaar bekijken, ipv dat het elke week weer opnieuw in mijn kop opduikt. Ik hoop dat het jou ook gegund is om wat ruimte te vinden! Blijf vooral hier schrijven als je dat fijn vindt.
donderdag 27 maart 2008 om 22:51
Hai Intiem, dankjewel voor je woorden. We hoeven ook geen oplossing te vinden realiseer ik me. Dit is een proces waar ik in zit, waar ik doorheen moet. Allerlei emoties beginnen steeds 'losser' te zitten lijkt het wel. Al loopt het nog erg door elkaar, de soorten emoties (angst, somberheid, verdriet, boosheid) en heeft het betrekking op allerlei thema's, ik begin in ieder geval weer meer te voelen. Ik heb lang geslapen en veel tranene gelaten vandaag en voel me alweer wat rustiger. Zo gaat het op het moment, op en af.
Ik worstel ook erg met mijn kinderwens, die er vaak wel is (al weet ik niet zeker) maar heb mezelf ook nog een jaar of 3 gegeven om 'beter' te worden. Even voor Billiebo: ik heb dus zelf geen kinderen maar wel 3 stiefkinderen 2 dg in de week. Zoals het nu met mij gaat kan ik het zorgen voor een kind gewoon niet opbrengen. Daarnaast zijn er veel medische risico's (bloedsuikers, medicatie) aan verbonden. Redelijk kansloos dus, maar zoals elke vrouw op deze leeftijd (32) denk ook ik er veel over na. Ik merk dat het me steeds meer begint te raken, als ik bijv. iets lees of in mijn omgeving weer een kindje wordt geboren. Maar net als bij jou Intiem geeft het me wel rust als ik mezelf de tijd geef om op te knappen hopelijk, en dan zien we wel verder. Niet elke week weer die afweging maken in je hoofd idd. Ik weet nog goed Intiem dat je daar zo mee bezig was. Ik vind het heel dapper van je dat je nu besloten hebt dat het nu niet goed zou zijn een 2e te krijgen.
Billiebo, ik ben ook benieuwd naar je antwoord op de vragen van intiem. Als ik je verhaal lees heb je heel wat op je bord gekregen en moet je nu eerst aan jezelf werken, aan verwerking toekomen. Dat lijkt me stap 1. Maar wat is dat toch vervelend dat die biologische klok de druk op de ketel zet. Ben je zelf niet neiuwsgierig naar een diagnose trouwens?
Ik worstel ook erg met mijn kinderwens, die er vaak wel is (al weet ik niet zeker) maar heb mezelf ook nog een jaar of 3 gegeven om 'beter' te worden. Even voor Billiebo: ik heb dus zelf geen kinderen maar wel 3 stiefkinderen 2 dg in de week. Zoals het nu met mij gaat kan ik het zorgen voor een kind gewoon niet opbrengen. Daarnaast zijn er veel medische risico's (bloedsuikers, medicatie) aan verbonden. Redelijk kansloos dus, maar zoals elke vrouw op deze leeftijd (32) denk ook ik er veel over na. Ik merk dat het me steeds meer begint te raken, als ik bijv. iets lees of in mijn omgeving weer een kindje wordt geboren. Maar net als bij jou Intiem geeft het me wel rust als ik mezelf de tijd geef om op te knappen hopelijk, en dan zien we wel verder. Niet elke week weer die afweging maken in je hoofd idd. Ik weet nog goed Intiem dat je daar zo mee bezig was. Ik vind het heel dapper van je dat je nu besloten hebt dat het nu niet goed zou zijn een 2e te krijgen.
Billiebo, ik ben ook benieuwd naar je antwoord op de vragen van intiem. Als ik je verhaal lees heb je heel wat op je bord gekregen en moet je nu eerst aan jezelf werken, aan verwerking toekomen. Dat lijkt me stap 1. Maar wat is dat toch vervelend dat die biologische klok de druk op de ketel zet. Ben je zelf niet neiuwsgierig naar een diagnose trouwens?
donderdag 27 maart 2008 om 23:26
Robin, het is zeker herkenbaar wat je schrijft over dat je wenst dat het soms eens makkelijker zou gaan of zou blijven gaan. Helaas is dat niet zo hè. Die moeilijke momenten of periodes blijven. Bij mij ook. Ik zal wel weer afstevenen op een ongesteldheid en daarvan die klachten hebben van moeheid en weinig kunnen.
Mijn vriend is er nu, anders had ik vermoedelijk allang op een oor gelegen ;)
Ach dankzij hem heb ik toch nog meer gedaan vandaag dan ik tevoren van plan was na drie uur te doen.
Ik hoop binnenkort weer meer op jullie te reageren. Dat voelt voor mij prettiger dan helemaal niet komen of alleen over mezelf lullen.
Mijn vriend is er nu, anders had ik vermoedelijk allang op een oor gelegen ;)
Ach dankzij hem heb ik toch nog meer gedaan vandaag dan ik tevoren van plan was na drie uur te doen.
Ik hoop binnenkort weer meer op jullie te reageren. Dat voelt voor mij prettiger dan helemaal niet komen of alleen over mezelf lullen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 28 maart 2008 om 16:00
Goh shahla, die "goeie" dagen overvallen mij ook altijd. Ineens voel ik me dan een dag weer vol energie...dan ga ik opruimen, lekker shoppen, ineens heb ik dan weer zin om mensen te bellen en op stap te gaan. Jammer is dan dat ik me ook weer meteen afvraag hoe lang het dit keer duurt...soms wel een paar dagen, soms is het de volgende dag alweer weg en sleep ik mezelf weer voort. Zou zo graag eens ook zo'n stabiel persoon zijn die altijd zoveel energie heeft en zich goed voelt, maar dat zit er niet in.
Wat ik ook erg herken in jullie verhalen is het "minder" kunnen dan vroeger, alsof de rek uit het elastiek is en niet meer terugkomt. Me slechter kunnen concenteren, me dommer voelen....ik heb stiekem wel eens gedacht dat ik door al het gefeest wat hersencellen weg heb gedronken...maar als ik jullie verhalen zo lees, ben ik niet de enige die met dit soort dingen geconfronteerd word. Even voor de duidelijkheid, ik ben geen heftige drinker en heb ook geen alcoholprobleem..het was altijd meer een uitlaatklep.
Om jullie vragen te beantwoorden...ik denk dat ik nu pas voor het eerst in jaren op de juiste plek ben beland, wbt therapie. Ik heb de laatste jaren al zoveel meegemaakt, maar ben er altijd een ster in geweest alles weg te stoppen en veel lol te maken in het seizoenswerk wat ik deed. Altijd vrolijke mensen om je heen, hard werken, steeds nieuwe impulsen gaf mij genoeg afleiding om door te gaan. Natuurlijk had ik geregeld hele moeilijke momenten, vooral als ik tussentijds weer thuis was, maar ik zorgde dan wel weer dat ik mijn koffer weer kon pakken om weer naar de sneeuw of een warm land af te reizen. Nou ben ik aan de ene kant blij met alles wat ik in die 9 jaar "zwerven" mee heb gemaakt, maar ik heb nooit iets verwerkt. Heb totaal geen begeleiding gekregen al die tijd dat ik Seroxat slikte en ging gewoon door. 8 jaar geleden, toen ik nog midden in mijn ontkenningsfase zat en flink tekeer ging in mijn seizoenswerk, is mijn vader geheel onverwacht overleden aan een hartstilstand. Nou heb ik al eerder verteld dat mijn moeder een nogal labiele persoonlijkheid is (narcistisch borderliner) en toen mijn vader wegviel was de boot los. Mijn band met mijn moeder was al slecht, maar 3 maanden na mijn vaders overlijden heeft ze mijn doodsimpel gemeld dat ze eigenlijk geen reden meer zag om mij nog te zien nu mijn vader er niet meer was. Kreeg de ergste verwensingen naar mijn hoofd, had nooit van haar gehouden, had op mijn 3e al geen respect meer voor haar, had zelfs mijn vaders dood op mijn geweten, want hij maakte zich veel te druk over mij met al mijn "problemen". Daar zat ik dan.....alles kwijt! Gelukkig hebben mijn oom en tante (zus van mijn moeder) zich over mij ontfermd en me opgevangen. Mijn tante is haar hele leven al onderwerp van mijn moeders uitvretingen geweest, dus als er iemand is die weet hoe zij in elkaar steekt is zij het wel. Gelukkig hebben zij mij opgevangen en heel veel nare dingen die mijn moeder mij verwenste recht kunnen praten. God, wat heb ik gehuild...me afgevraagd wat ik nou toch in godsnaam had gedaan om dit te verdienen, was ik nou zo'n vreselijk mens? Na een paar weken ben ik weer naar Oostenrijk gevlucht waar ik me weer op mijn werk bij de skischool heb gestort en de apres-ski...zo heb ik nog 5 jaar geleefd. Achteraf was het niet echt leven...maar thuis op de bank zitten was geen optie, dan was ik gek geworden. Nu drie jaar geleden heeft mijn moeder weer contact met me gezocht en nadat ik haar voor mijn gevoel eerst eens even goed de oren had gewassen, hebben we langzaam het contact weer opgebouwd. Dat ging op zich goed...tot ik vorig jaar zwanger werd! Nou goed...dat verhaal heb ik al verteld...maar ik ben door mijn huisarts toen doorverwezen naar mijn therapeute die ik nu heb. De eerste keer bij haar heb ik mijn hele verhaal op papier moeten zetten en nu zijn we eigenlijk de grote kluwen aan verdriet, onbegrip en eenzaamheid aan het ontrafelen. Er is wel al gevallen dat ik bi-polair zou kunnen zijn, maar zij waagt zich eigenlijk niet aan een diagnose. Mijn problemen zouden voortkomen uit een onveilig nest...de zogenaamde "ghost in the craddle"......hele kleine kinderen schijnen al heel vroeg aan te voelen dat ze hun veiligheid niet bij hun moeder moeten zoeken. Zoals het er nu voorstaat in de therapie begin ik steeds meer te begrijpen, waarom ik mijn hele leven al op bepaalde dingen reageer zoals ik doe, waarom ik verstijf als mijn moeder me aanraakt, waarom ik nooit naar huis wilde als ik een vrij weekend had van het internaat. Ik had alleen maar mijn moeder als voorbeeld en je zoekt toch het probleem bij jezelf als je moeder je van weet ik veel wat beschuldigd. Nu realiseer ik mij dat zij het probleem heeft, niet ik....en ik moet nu weer zien uit te vinden wie ik ben, want het enige leven wat ik ken, is het leven van vluchten..de kroeg induiken. Mijn zwangerschap en de veiligheid die ik nu in mijn leven heb gevonden bij mijn vriend, zijn waarschijnlijk de redenen dat alles er nu uitkomt. Mijn therapeute heeft wel duidelijk gesteld dat ik eerst de "goede moeder" in mijzelf moet vinden om uberhaupt een beslissing te kunnen maken over kinderen. Ik realiseer me ook heel goed dat ik er niemand een plezier mee doe als ik nu zwanger zou worden. Ik voel de druk, maar probeer me erbij neer te leggen dat het nu gewoon niet kan en dat dat dus ook zou kunnen betekenen dat ze misschien nooit komen. Dus ja....ik weet niet zo goed wat voor diagnose er bij mij gesteld zou moeten worden. Ik heb ooit wel eens een test bij een psychiater moeten doen, waar een bepaald aantal punten uitkwam, wat erop zou duiden dat ik matig depressief was.
Ben misschien nog te vroeg in mijn therapie om hier een heel duidelijk beeld voor jullie te scheppen. Vind het altijd "zoveel" als ik alles achter elkaar opschrijf wat ik allemaal heb meegemaakt, toch voel ik me redelijk gelukkig met mijn hondje en vriend...en helemaal met mijn therapeute, omdat ik nu voor het eerst het gevoel heb ik dat ik er wat aan doe.
En misschien een tip voor jullie, ik ben een paar maanden geleden op aanraden van mijn therapeut Melatonine Pure gaan slikken voor ik ging slapen. Ze zijn te koop bij het Kruivat, het zijn hele kleine pilletjes..500 in een potje en ik slaap erop als een roos. Ik geloof niet dat ik ooit in mijn leven zo rustig en goed heb geslapen! Echt een aanrader.
Prettig weekend allemaal!!
Wat ik ook erg herken in jullie verhalen is het "minder" kunnen dan vroeger, alsof de rek uit het elastiek is en niet meer terugkomt. Me slechter kunnen concenteren, me dommer voelen....ik heb stiekem wel eens gedacht dat ik door al het gefeest wat hersencellen weg heb gedronken...maar als ik jullie verhalen zo lees, ben ik niet de enige die met dit soort dingen geconfronteerd word. Even voor de duidelijkheid, ik ben geen heftige drinker en heb ook geen alcoholprobleem..het was altijd meer een uitlaatklep.
Om jullie vragen te beantwoorden...ik denk dat ik nu pas voor het eerst in jaren op de juiste plek ben beland, wbt therapie. Ik heb de laatste jaren al zoveel meegemaakt, maar ben er altijd een ster in geweest alles weg te stoppen en veel lol te maken in het seizoenswerk wat ik deed. Altijd vrolijke mensen om je heen, hard werken, steeds nieuwe impulsen gaf mij genoeg afleiding om door te gaan. Natuurlijk had ik geregeld hele moeilijke momenten, vooral als ik tussentijds weer thuis was, maar ik zorgde dan wel weer dat ik mijn koffer weer kon pakken om weer naar de sneeuw of een warm land af te reizen. Nou ben ik aan de ene kant blij met alles wat ik in die 9 jaar "zwerven" mee heb gemaakt, maar ik heb nooit iets verwerkt. Heb totaal geen begeleiding gekregen al die tijd dat ik Seroxat slikte en ging gewoon door. 8 jaar geleden, toen ik nog midden in mijn ontkenningsfase zat en flink tekeer ging in mijn seizoenswerk, is mijn vader geheel onverwacht overleden aan een hartstilstand. Nou heb ik al eerder verteld dat mijn moeder een nogal labiele persoonlijkheid is (narcistisch borderliner) en toen mijn vader wegviel was de boot los. Mijn band met mijn moeder was al slecht, maar 3 maanden na mijn vaders overlijden heeft ze mijn doodsimpel gemeld dat ze eigenlijk geen reden meer zag om mij nog te zien nu mijn vader er niet meer was. Kreeg de ergste verwensingen naar mijn hoofd, had nooit van haar gehouden, had op mijn 3e al geen respect meer voor haar, had zelfs mijn vaders dood op mijn geweten, want hij maakte zich veel te druk over mij met al mijn "problemen". Daar zat ik dan.....alles kwijt! Gelukkig hebben mijn oom en tante (zus van mijn moeder) zich over mij ontfermd en me opgevangen. Mijn tante is haar hele leven al onderwerp van mijn moeders uitvretingen geweest, dus als er iemand is die weet hoe zij in elkaar steekt is zij het wel. Gelukkig hebben zij mij opgevangen en heel veel nare dingen die mijn moeder mij verwenste recht kunnen praten. God, wat heb ik gehuild...me afgevraagd wat ik nou toch in godsnaam had gedaan om dit te verdienen, was ik nou zo'n vreselijk mens? Na een paar weken ben ik weer naar Oostenrijk gevlucht waar ik me weer op mijn werk bij de skischool heb gestort en de apres-ski...zo heb ik nog 5 jaar geleefd. Achteraf was het niet echt leven...maar thuis op de bank zitten was geen optie, dan was ik gek geworden. Nu drie jaar geleden heeft mijn moeder weer contact met me gezocht en nadat ik haar voor mijn gevoel eerst eens even goed de oren had gewassen, hebben we langzaam het contact weer opgebouwd. Dat ging op zich goed...tot ik vorig jaar zwanger werd! Nou goed...dat verhaal heb ik al verteld...maar ik ben door mijn huisarts toen doorverwezen naar mijn therapeute die ik nu heb. De eerste keer bij haar heb ik mijn hele verhaal op papier moeten zetten en nu zijn we eigenlijk de grote kluwen aan verdriet, onbegrip en eenzaamheid aan het ontrafelen. Er is wel al gevallen dat ik bi-polair zou kunnen zijn, maar zij waagt zich eigenlijk niet aan een diagnose. Mijn problemen zouden voortkomen uit een onveilig nest...de zogenaamde "ghost in the craddle"......hele kleine kinderen schijnen al heel vroeg aan te voelen dat ze hun veiligheid niet bij hun moeder moeten zoeken. Zoals het er nu voorstaat in de therapie begin ik steeds meer te begrijpen, waarom ik mijn hele leven al op bepaalde dingen reageer zoals ik doe, waarom ik verstijf als mijn moeder me aanraakt, waarom ik nooit naar huis wilde als ik een vrij weekend had van het internaat. Ik had alleen maar mijn moeder als voorbeeld en je zoekt toch het probleem bij jezelf als je moeder je van weet ik veel wat beschuldigd. Nu realiseer ik mij dat zij het probleem heeft, niet ik....en ik moet nu weer zien uit te vinden wie ik ben, want het enige leven wat ik ken, is het leven van vluchten..de kroeg induiken. Mijn zwangerschap en de veiligheid die ik nu in mijn leven heb gevonden bij mijn vriend, zijn waarschijnlijk de redenen dat alles er nu uitkomt. Mijn therapeute heeft wel duidelijk gesteld dat ik eerst de "goede moeder" in mijzelf moet vinden om uberhaupt een beslissing te kunnen maken over kinderen. Ik realiseer me ook heel goed dat ik er niemand een plezier mee doe als ik nu zwanger zou worden. Ik voel de druk, maar probeer me erbij neer te leggen dat het nu gewoon niet kan en dat dat dus ook zou kunnen betekenen dat ze misschien nooit komen. Dus ja....ik weet niet zo goed wat voor diagnose er bij mij gesteld zou moeten worden. Ik heb ooit wel eens een test bij een psychiater moeten doen, waar een bepaald aantal punten uitkwam, wat erop zou duiden dat ik matig depressief was.
Ben misschien nog te vroeg in mijn therapie om hier een heel duidelijk beeld voor jullie te scheppen. Vind het altijd "zoveel" als ik alles achter elkaar opschrijf wat ik allemaal heb meegemaakt, toch voel ik me redelijk gelukkig met mijn hondje en vriend...en helemaal met mijn therapeute, omdat ik nu voor het eerst het gevoel heb ik dat ik er wat aan doe.
En misschien een tip voor jullie, ik ben een paar maanden geleden op aanraden van mijn therapeut Melatonine Pure gaan slikken voor ik ging slapen. Ze zijn te koop bij het Kruivat, het zijn hele kleine pilletjes..500 in een potje en ik slaap erop als een roos. Ik geloof niet dat ik ooit in mijn leven zo rustig en goed heb geslapen! Echt een aanrader.
Prettig weekend allemaal!!
