Psyche
alle pijlers
Borderline
dinsdag 9 februari 2016 om 22:31
Hallo lieve iedereen,
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
vrijdag 15 april 2016 om 22:05
Mag ik ook naar de meet komen? Whatsapp, Facebook, allemaal prima Is ergens eng, zo met mensen die je (nog) niet kent, maar vooral fijn om je te omringen met mensen die je écht begrijpen wat betreft de dingen waar we allemaal tegenaan lopen. En dat je niet alleen bent! Dat is empowering!
En allemaal bedankt voor jullie antwoorden op mijn vragen!
Haligh, fijn dat het weer even rustiger is tussen jou en je vriend.
Maar, als ik heel eerlijk mijn mening mag ventileren: ik vind dat hij jou niet écht ziet.
Natuurlijk heeft hij jouw handleiding niet, en weet hij niet hiermee om te gaan. Dat is niet meer dan logisch, iedereen heeft een andere belevingswereld.
Maar door dingen te zeggen als: doe nou eens normaal, of, draai toch niet zo door, geeft hij jou de boodschap dat je eigenlijk anders zou moeten zijn, of zou moeten reageren, en als je nog dieper gaat: dat je gevoel niet mag zijn zoals het is.
Er is namelijk IETS dat jou dwars zit. En dat IETS voelt voor jou groot. Net zolang tot het klein wordt.
Dan kan hij, of een ander, zeggen dat je je niet zo moet voelen... maar dat doet er niet toe, want je voelt het wél.
Dit is een kwestie van niet-weten en niet-snappen, en dat kan veranderen naar wel-weten en wel-snappen. Maar dan moet hij zich wel in jou verdiepen en open blijven naar je. Ik snap ergens dat hij het eng vind, maar voor jou is dit een big deal, en hij gooit zo een deurtje dicht. En ik denk eigenlijk, dat hierdoor jouw reacties zo heftig zijn, en in stand blijven, omdat je constant het gevoel krijgt dat je niet goed bent zoals je bent. Ik weet 100 % zeker dat je niet een psycho-bitch bent, maar dat je eigenlijk niet krijgt wat je nodig hebt om je veilig te voelen.
Ik zeg dit, omdat ik precies zoals jij in een miljoen relaties ben geweest. Voor het eerst ooit ever in mijn leven heb ik nu iemand die zich in mij verdiept en vind dat ik dat waard ben. En dat maakt het hele verschil. Ja, ik ben heftig, maar ik ben geen psychopaat, en ik heb bepaalde dingen nodig om me veilig te voelen, net als ieder ander. Als ik die niet heb, dan is m'n leven een hel. Kan iemand nog zo leuk zijn! Mijn vorige vriend was ik gruwelijk niet normaal verliefd op. Was ook jarenlang mijn beste vriend, soulmate, alles. Maar ik voelde me constant onveilig bij hem. Als ik iets dat me dwarszat wilde aankaarten, zei hij: maak nou eens niet zo'n drama. En liet hij niks meer horen, sloot zich af. Ik ben toen echt kapot gegaan, en ik mezelf constant proberen in te houden, maar ja, da's niet mijn natuur he. Heeft me uiteindelijk gedumpt, via de computer, toen ik in het buitenland was. Onvergeeflijk! Ik had echt, voor mijn gevoel, een onrepareerbaar gebroken hart. Het was vreselijk, echt vreselijk. Kort hierna heb ik mijn vader voor het eerst in 14 jaar opgezocht. Ik ben daarna zwaar depressief geworden, oververmoeid geraakt, heb buiktyfus gekregen (echt waar) en mijn evenwichtsorgaan is aangetast, allemaal in dezelfde periode. Ik werd letterlijk ziek van ellende.
Maar guess what, het was niet het einde van de wereld. Ik leef nog . Duurde laaaaaang, mijn hemel. Maar ik zou hem voor geen goud terug willen. Ik mis hem vreselijk af en toe, maar hij was niet goed voor me. Vroeger zou ik ermee zijn doorgegaan, maar ik heb het losgelaten omdat ik besefte dat niemand mijn gevoelens van leegte kan opvullen, als zelfs hij dat niet kon. Toen heb ik lange tijd geen mannen in mijn leven gehadGeen behoefte meer aan.
Ik ben in mijn leven zo vaak door de hel gegaan. Nog steeds af en toe. Maar ik kom er steeds meer achter dat er altijd licht aan het einde van de tunnel is. Dat zag ik voorheen nooit. Ik ben echt blij dat ik geen zelfmoord gepleegd heb. Als ik er nu aan denk dat ik daar alleen al over nadacht, voel ik zoveel verdriet naar mezelf.
Als ik ieder van jullie hoor over moeilijke, zware gevoelens, en de strijd die jullie leveren, leef ik mee. Maar het frustreert me vooral dat we niet durven te geloven in wie we echt zijn. Ik zie juist gevoelige, meelevende mensen, precies wat ik altijd zo mistte in de wereld om me heen... Da's mooi. Jullie zijn niet raar. Juist heel erg niet.
Kijk, ik word 's avonds altijd een beetje emo en raar. Nou ja, fuck it. Mag allemaal.
Liefs
En allemaal bedankt voor jullie antwoorden op mijn vragen!
Haligh, fijn dat het weer even rustiger is tussen jou en je vriend.
Maar, als ik heel eerlijk mijn mening mag ventileren: ik vind dat hij jou niet écht ziet.
Natuurlijk heeft hij jouw handleiding niet, en weet hij niet hiermee om te gaan. Dat is niet meer dan logisch, iedereen heeft een andere belevingswereld.
Maar door dingen te zeggen als: doe nou eens normaal, of, draai toch niet zo door, geeft hij jou de boodschap dat je eigenlijk anders zou moeten zijn, of zou moeten reageren, en als je nog dieper gaat: dat je gevoel niet mag zijn zoals het is.
Er is namelijk IETS dat jou dwars zit. En dat IETS voelt voor jou groot. Net zolang tot het klein wordt.
Dan kan hij, of een ander, zeggen dat je je niet zo moet voelen... maar dat doet er niet toe, want je voelt het wél.
Dit is een kwestie van niet-weten en niet-snappen, en dat kan veranderen naar wel-weten en wel-snappen. Maar dan moet hij zich wel in jou verdiepen en open blijven naar je. Ik snap ergens dat hij het eng vind, maar voor jou is dit een big deal, en hij gooit zo een deurtje dicht. En ik denk eigenlijk, dat hierdoor jouw reacties zo heftig zijn, en in stand blijven, omdat je constant het gevoel krijgt dat je niet goed bent zoals je bent. Ik weet 100 % zeker dat je niet een psycho-bitch bent, maar dat je eigenlijk niet krijgt wat je nodig hebt om je veilig te voelen.
Ik zeg dit, omdat ik precies zoals jij in een miljoen relaties ben geweest. Voor het eerst ooit ever in mijn leven heb ik nu iemand die zich in mij verdiept en vind dat ik dat waard ben. En dat maakt het hele verschil. Ja, ik ben heftig, maar ik ben geen psychopaat, en ik heb bepaalde dingen nodig om me veilig te voelen, net als ieder ander. Als ik die niet heb, dan is m'n leven een hel. Kan iemand nog zo leuk zijn! Mijn vorige vriend was ik gruwelijk niet normaal verliefd op. Was ook jarenlang mijn beste vriend, soulmate, alles. Maar ik voelde me constant onveilig bij hem. Als ik iets dat me dwarszat wilde aankaarten, zei hij: maak nou eens niet zo'n drama. En liet hij niks meer horen, sloot zich af. Ik ben toen echt kapot gegaan, en ik mezelf constant proberen in te houden, maar ja, da's niet mijn natuur he. Heeft me uiteindelijk gedumpt, via de computer, toen ik in het buitenland was. Onvergeeflijk! Ik had echt, voor mijn gevoel, een onrepareerbaar gebroken hart. Het was vreselijk, echt vreselijk. Kort hierna heb ik mijn vader voor het eerst in 14 jaar opgezocht. Ik ben daarna zwaar depressief geworden, oververmoeid geraakt, heb buiktyfus gekregen (echt waar) en mijn evenwichtsorgaan is aangetast, allemaal in dezelfde periode. Ik werd letterlijk ziek van ellende.
Maar guess what, het was niet het einde van de wereld. Ik leef nog . Duurde laaaaaang, mijn hemel. Maar ik zou hem voor geen goud terug willen. Ik mis hem vreselijk af en toe, maar hij was niet goed voor me. Vroeger zou ik ermee zijn doorgegaan, maar ik heb het losgelaten omdat ik besefte dat niemand mijn gevoelens van leegte kan opvullen, als zelfs hij dat niet kon. Toen heb ik lange tijd geen mannen in mijn leven gehadGeen behoefte meer aan.
Ik ben in mijn leven zo vaak door de hel gegaan. Nog steeds af en toe. Maar ik kom er steeds meer achter dat er altijd licht aan het einde van de tunnel is. Dat zag ik voorheen nooit. Ik ben echt blij dat ik geen zelfmoord gepleegd heb. Als ik er nu aan denk dat ik daar alleen al over nadacht, voel ik zoveel verdriet naar mezelf.
Als ik ieder van jullie hoor over moeilijke, zware gevoelens, en de strijd die jullie leveren, leef ik mee. Maar het frustreert me vooral dat we niet durven te geloven in wie we echt zijn. Ik zie juist gevoelige, meelevende mensen, precies wat ik altijd zo mistte in de wereld om me heen... Da's mooi. Jullie zijn niet raar. Juist heel erg niet.
Kijk, ik word 's avonds altijd een beetje emo en raar. Nou ja, fuck it. Mag allemaal.
Liefs
zaterdag 16 april 2016 om 07:32
goedemorgen dames! weer heel veel herkenning. @ kamalya zo wat heb je veel meegemaakt en echt knap dat je nu een stuk sterker bent geworden! wat een lief stukje tekst op het laatste. doet me goed!
sorry dames ik vind het lastig om mijn gevoel op papier te zetten dus typen is eigelijk niet zo mijn ding. Vandaag daarom een kortere reactie.
Goed idee om een whatsappgroepje aan te maken. kunnen we vanuitdaar altijd kijken hoe het loopt!
sorry dames ik vind het lastig om mijn gevoel op papier te zetten dus typen is eigelijk niet zo mijn ding. Vandaag daarom een kortere reactie.
Goed idee om een whatsappgroepje aan te maken. kunnen we vanuitdaar altijd kijken hoe het loopt!
maandag 18 april 2016 om 13:51
Hallo allemaal,
Goed, dan wordt het dus een whatsappgroep! Misschien kunnen degenen die willen meedoen mij een privébericht sturen met jullie nummer. Als je dat een beetje eng vindt kun je mij ook gewoon een berichtje sturen en dan stuur ik mijn nummer wel naar jou, als dat prettiger voelt.
@Leekje, hoe gaat het nu met je?
Ik heb geen ervaring met medicatie. Wordt dit voor jou de eerste keer? En moet dat via je huisarts, kan het niet via je behandelaar?
@Kamalaya, ja leuk, graag!
Bedankt voor je uitgebreide reactie op de situatie met mijn vriend. Je hebt het echt precies goed door, het voelt inderdaad als een deurtje dat dichtgegooid wordt in je gezicht. Ik heb daar inmiddels met m’n moeder over gepraat. die zei dat ik hem tijd moet geven om te wennen aan de situatie maar dat ik wel de ruimte moet krijgen binnen m’n relatie om mezelf te kunnen zijn. Ik heb het er ook met m’n vriend over gehad en die gaf aan dat hij het moeilijk vindt, dat hij niet goed weet wat hij moet zeggen/hoe hij moet reageren, maar dat hij wanneer hij alleen is vaak aan het piekeren is over hoe het er nou precies in m’n hoofd aan toe gaat. En dat hij het heel erg voor me vindt. Ik moet maar kijken hoe het loopt, maar het bood me wel hoop. Ik zie wel dat hij z’n best doen. Ik was vanmorgen voor het eerst bij de specialistische GGZ en ik denk dat hij ook in dat traject betrokken gaat worden, dus misschien helpt dat.
Dat verhaal met je ex-vriend, zo typisch… Hij voelde misschien als de ‘ware’ maar dat was hij dus zeker niet, want als er geen ruimte is voor wie jij echt bent, dan zal de relatie nooit werken. Ik hou dat ook zeker in mij achterhoofd bij mijn huidige relatie. Bedankt voor het delen van jouw verhaal!
Ik ben ook blij dat je er geen einde aan hebt gemaakt. Je bent zo’n waardevol mens! En dat geldt voor iedereen hier, trouwens. En ik vind je niet emo en raar, mooi juist!
@Ssunsshine, welkom terug hier! Leuk dat je je wilt aansluiten. Misschien is het fijn als je ook een beetje van je verhaal deelt, in elk geval zou ik dat heel prettig vinden, om jou ook een beetje beter te kunnen leren kennen…
Nou jongens, ik had vandaag dus een intake van de specialistische GGZ (tot nu toe zat ik bij de basis ggz). Ik vond het eng en heel erg vermoeiend. Ik moest weer helemaal van vooraf aan m’n verhaal vertellen aan twee wildvreemden. Maar het lukte me best goed om open en eerlijk te zijn. Daarna reed ik naar huis en veroorzaakte ik nog bijna een ongeluk, zo erg was ik er niet bij met m’n hoofd. En nu weet ik niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Toen ik net bij m’n psycholoog liep had ik dit ook de eerste paar sessies! Het valt soms zo zwaar, he?
Maar goed, ik hoor over een paar weken wat het behandeltraject gaat worden. Ze hadden het over schematherapie, dat dat misschien beter bij mij zou passen dan VERS of DGT. Maar goed, we zullen het wel zien.
Goed, dan wordt het dus een whatsappgroep! Misschien kunnen degenen die willen meedoen mij een privébericht sturen met jullie nummer. Als je dat een beetje eng vindt kun je mij ook gewoon een berichtje sturen en dan stuur ik mijn nummer wel naar jou, als dat prettiger voelt.
@Leekje, hoe gaat het nu met je?
Ik heb geen ervaring met medicatie. Wordt dit voor jou de eerste keer? En moet dat via je huisarts, kan het niet via je behandelaar?
@Kamalaya, ja leuk, graag!
Bedankt voor je uitgebreide reactie op de situatie met mijn vriend. Je hebt het echt precies goed door, het voelt inderdaad als een deurtje dat dichtgegooid wordt in je gezicht. Ik heb daar inmiddels met m’n moeder over gepraat. die zei dat ik hem tijd moet geven om te wennen aan de situatie maar dat ik wel de ruimte moet krijgen binnen m’n relatie om mezelf te kunnen zijn. Ik heb het er ook met m’n vriend over gehad en die gaf aan dat hij het moeilijk vindt, dat hij niet goed weet wat hij moet zeggen/hoe hij moet reageren, maar dat hij wanneer hij alleen is vaak aan het piekeren is over hoe het er nou precies in m’n hoofd aan toe gaat. En dat hij het heel erg voor me vindt. Ik moet maar kijken hoe het loopt, maar het bood me wel hoop. Ik zie wel dat hij z’n best doen. Ik was vanmorgen voor het eerst bij de specialistische GGZ en ik denk dat hij ook in dat traject betrokken gaat worden, dus misschien helpt dat.
Dat verhaal met je ex-vriend, zo typisch… Hij voelde misschien als de ‘ware’ maar dat was hij dus zeker niet, want als er geen ruimte is voor wie jij echt bent, dan zal de relatie nooit werken. Ik hou dat ook zeker in mij achterhoofd bij mijn huidige relatie. Bedankt voor het delen van jouw verhaal!
Ik ben ook blij dat je er geen einde aan hebt gemaakt. Je bent zo’n waardevol mens! En dat geldt voor iedereen hier, trouwens. En ik vind je niet emo en raar, mooi juist!
@Ssunsshine, welkom terug hier! Leuk dat je je wilt aansluiten. Misschien is het fijn als je ook een beetje van je verhaal deelt, in elk geval zou ik dat heel prettig vinden, om jou ook een beetje beter te kunnen leren kennen…
Nou jongens, ik had vandaag dus een intake van de specialistische GGZ (tot nu toe zat ik bij de basis ggz). Ik vond het eng en heel erg vermoeiend. Ik moest weer helemaal van vooraf aan m’n verhaal vertellen aan twee wildvreemden. Maar het lukte me best goed om open en eerlijk te zijn. Daarna reed ik naar huis en veroorzaakte ik nog bijna een ongeluk, zo erg was ik er niet bij met m’n hoofd. En nu weet ik niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Toen ik net bij m’n psycholoog liep had ik dit ook de eerste paar sessies! Het valt soms zo zwaar, he?
Maar goed, ik hoor over een paar weken wat het behandeltraject gaat worden. Ze hadden het over schematherapie, dat dat misschien beter bij mij zou passen dan VERS of DGT. Maar goed, we zullen het wel zien.
maandag 18 april 2016 om 19:24
Haligh, je hebt een pm.
Ik ben momenteel niet onder behandeling, vandaar de huisarts. Donderdag kan ik terecht.
Wat goed dat je vandaag een start kon maken. Logisch dat je daarna moe was, dat had ik ook altijd na een uur therapie. Compleet afgepeigerd. Wel schikken van dat bijna ongeluk. Gelukkig liep het goed af.
Ben je weer wat bijgekomen?
Met mij gaat het wel weer goed. Nog wel last van depri gevoelens, maar ik weet het goed verborgen te houden voor de buitenwereld.
Alleen vriend merkte gisteren op dat ik de laatste tijd erg kortaf ben en snel boos. Hij maakt zich zorgen.
Ik ben momenteel niet onder behandeling, vandaar de huisarts. Donderdag kan ik terecht.
Wat goed dat je vandaag een start kon maken. Logisch dat je daarna moe was, dat had ik ook altijd na een uur therapie. Compleet afgepeigerd. Wel schikken van dat bijna ongeluk. Gelukkig liep het goed af.
Ben je weer wat bijgekomen?
Met mij gaat het wel weer goed. Nog wel last van depri gevoelens, maar ik weet het goed verborgen te houden voor de buitenwereld.
Alleen vriend merkte gisteren op dat ik de laatste tijd erg kortaf ben en snel boos. Hij maakt zich zorgen.
maandag 18 april 2016 om 20:00
@ Kamalaya, ik ben ook blij dat je er nog bent! Naar mezelf ervaar ik ook veel verdriet, dat ik 5 a 6 maanden geleden zo diep zat dat ik een paar keer in het ziekenhuis lag. Ongelofelijk! Gelukkig zijn we allemaal strijders. Ik vind dat je het goed doet.
@ Haligh, je hebt pm!
Vervelend om je verhaal weer te moeten vertellen, maargoed beter dat ze het van jou horen dan dat ze het moeten lezen en klakkeloos aannemen wat er over jou staat.
Spannend hoor, dat het nu allemaal in gang wordt gezet!
@ Leekje, ik heb wel ervaring met medicatie maar ik ben er geen fan van. Of het nou door de AD kwam of door de kalmeringsmiddelen die ik kreeg, ik kreeg er woedeaanvallen van. Ik nam ook best een behoorlijke hoeveelheid hoor, en zodra ik mijn medicatie genomen heb was ik zo suf als een konijn. Ik ben zelf cold turkey gestopt maar dat was ook niet helemaal de bedoeling.
Ik heb nu alleen nog zonodig medicatie, die wil ik dan nog wel eens pakken als het echt niet lekker gaat.
Wil niet zeggen dat het bij jou ook slecht uitpakt hoor, ik ken heel veel mensen die er wel baat bij hebben!
Fijn dat het al iets beter met je gaat.
Ik heb een goed weekend achter de rug, lekker de hort op geweest. Ik zit alleen niet zo heel goed in mijn vel en dat komt er vandaag heel erg uit. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen maar mijn lichaam voelt als elastiek. Een heel naar gevoel. Gelukkig zie ik morgen mijn psycholoog, kijken of ze onze afspraak iets kan vervroegen in plaats van over ruim twee weken. Heb echt even behoefte om te spuien.
@ Haligh, je hebt pm!
Vervelend om je verhaal weer te moeten vertellen, maargoed beter dat ze het van jou horen dan dat ze het moeten lezen en klakkeloos aannemen wat er over jou staat.
Spannend hoor, dat het nu allemaal in gang wordt gezet!
@ Leekje, ik heb wel ervaring met medicatie maar ik ben er geen fan van. Of het nou door de AD kwam of door de kalmeringsmiddelen die ik kreeg, ik kreeg er woedeaanvallen van. Ik nam ook best een behoorlijke hoeveelheid hoor, en zodra ik mijn medicatie genomen heb was ik zo suf als een konijn. Ik ben zelf cold turkey gestopt maar dat was ook niet helemaal de bedoeling.
Ik heb nu alleen nog zonodig medicatie, die wil ik dan nog wel eens pakken als het echt niet lekker gaat.
Wil niet zeggen dat het bij jou ook slecht uitpakt hoor, ik ken heel veel mensen die er wel baat bij hebben!
Fijn dat het al iets beter met je gaat.
Ik heb een goed weekend achter de rug, lekker de hort op geweest. Ik zit alleen niet zo heel goed in mijn vel en dat komt er vandaag heel erg uit. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen maar mijn lichaam voelt als elastiek. Een heel naar gevoel. Gelukkig zie ik morgen mijn psycholoog, kijken of ze onze afspraak iets kan vervroegen in plaats van over ruim twee weken. Heb echt even behoefte om te spuien.
maandag 18 april 2016 om 22:18
@Leekje, spannend, donderdag. Toen je in behandeling was, hebben ze het toen ook over medicatie gehad?
Vervelend dat je nog last hebt van depressieve gevoelens. Wat jij schrijft over dat je het goed verborgen weet te houden voor de buitenwereld… Heb jij daar ook zo’n dubbel gevoel bij? Enerzijds opgelucht dat je het kan verbergen, anderzijds zet je jezelf klem omdat het je zo eenzaam maakt… daar heb ik het vandaag in de intake uitgebreid over gehad, dat ik mezelf voor m’n gevoel gewoon klem heb gezet doordat ik aan de buitenkant steeds beter de schijn kon op houden. Op een gegeven moment is er bijna niemand die ziet dat het eigenlijk niet goed met je gaat.
Gelukkig ziet jouw vriend het wel!
@Belofte, fijn dat je morgen terecht kan. Wat vervelend dat je je zo naar voelt… Lichaam en geest staan ook zo met elkaar in verbinding, he?
@Ssunsshine, bedankt voor het delen van je verhaal. Ik snap dat je in dit topic herkenning kunt vinden want ik herken ook veel bij jou! Ook wat je vertelt over je jeugd. Wel de intelligentie qua school, maar niet het juiste gedrag…
O, en eerst de bindingsangst en vervolgens de verlatingsangst… Hier precies hetzelfde. Ik geloof ook dat die twee dingen heel dicht bij elkaar liggen… Sterker nog, volgens mij is bindingsangst het gevolg van verlatingsangst. Want als je je niet bindt, dan kun je ook niet verlaten worden. En als iemand dan toch dichtbij komt… Moeilijk!
In elk geval, welkom hier! Als je je nummer stuurt in een pb voeg ik je toe aan de groep.
Vervelend dat je nog last hebt van depressieve gevoelens. Wat jij schrijft over dat je het goed verborgen weet te houden voor de buitenwereld… Heb jij daar ook zo’n dubbel gevoel bij? Enerzijds opgelucht dat je het kan verbergen, anderzijds zet je jezelf klem omdat het je zo eenzaam maakt… daar heb ik het vandaag in de intake uitgebreid over gehad, dat ik mezelf voor m’n gevoel gewoon klem heb gezet doordat ik aan de buitenkant steeds beter de schijn kon op houden. Op een gegeven moment is er bijna niemand die ziet dat het eigenlijk niet goed met je gaat.
Gelukkig ziet jouw vriend het wel!
@Belofte, fijn dat je morgen terecht kan. Wat vervelend dat je je zo naar voelt… Lichaam en geest staan ook zo met elkaar in verbinding, he?
@Ssunsshine, bedankt voor het delen van je verhaal. Ik snap dat je in dit topic herkenning kunt vinden want ik herken ook veel bij jou! Ook wat je vertelt over je jeugd. Wel de intelligentie qua school, maar niet het juiste gedrag…
O, en eerst de bindingsangst en vervolgens de verlatingsangst… Hier precies hetzelfde. Ik geloof ook dat die twee dingen heel dicht bij elkaar liggen… Sterker nog, volgens mij is bindingsangst het gevolg van verlatingsangst. Want als je je niet bindt, dan kun je ook niet verlaten worden. En als iemand dan toch dichtbij komt… Moeilijk!
In elk geval, welkom hier! Als je je nummer stuurt in een pb voeg ik je toe aan de groep.
dinsdag 19 april 2016 om 09:42
Hallo allemaal,
Wat is er al weer veel gepost en ook weer anderen bijgekomen! Fijn dat jullie meeschrijven. Haligh, dat verhaal van je vriend herken ik ook. Ik heb nu 16'jaar de diagnose borderline en mijn man weet dat natuurlijk, maar als mijn "borderlinegedragingen" naar boven komen, snapt hij het vaak niet. Als ik hoog in de spanning zit, kan ik dat niet begrijpen dat hij dingen niet zo heftig voelt als bij mij. Hij zegt dan ook doe eens normaal en daar kan ik zo overstuur van worden. In het begin werd hem vanaf mijn hulpverlening materiaal en een cursus, omgaan met borderline voor naasten, aangeboden, maar verder dan de informatiebijeenkomst is hij niet gekomen. Zijn conclusie, hij heeft geen folder nodig of een cursus om zijn vrouw te kunnen begrijpen. Ja ik kan hem moeilijk dwingen. Ik heb ook een tijdje een time out protocol gehad, en dan werd ik een paar dagen opgenomen om een crisis af te wenden. Ik heb er weinig gebruik van gemaakt want hij vond het vreselijk dat ik "tUssen die gekken zat". Nou ja dan vind je mij dus ook gek. Of hij vindt dat ik maar normaal moet doen. Ik zeg wel eens, ik zit niet voor niets in de Wao, en daar komt het volgende thema, aan de buitenkant niet zien hoe je je van binnen voelt. Ik hoor ook vaak goh, maar je merkt en ziet niets aan jou. Maar als het met mij echt niet goed gaat dan kom ik ook de deur niet uit, want dan is mijn masker weg. Maar over het algemeen pas ik me wel aan met mijn masker.
Leekje, mijn man heeft altijd al veel hoofdpijn gehad maar sinds hij gediagnosticeerd is met een zeldzame hersenaandoening en hij aan een tumor in zijn rug is geopereerd, die mogelijk verband hebben met elkaar, het is te moeilijk om dat in het kort uit te leggen, herstelt hij maar niet. Hij heeft een soort migraine die dan dagen aanhoudt, hij is compleet uitgeschakeld en is de dagen dat het redelijk met hem gaat ook niet hoofdpijnvrij. De onderzoeken zijn nog niet afgerond maar ik vrees dat dit niet beter gaat worden. Geen enkel medicijn helpt ook. Maar naar dat je ook veel hoofdpijn hebt. Is het misschien een idee dat je je eens laat doorverwijzen naar een hoofdpijnkliniek? Daar kijken ze gericht naar je soort hoofdpijn en missschiennis er wel een oplossing voor te vinden. Jammer dat het niet goed met je gaat, en succes bij de huisarts voor je medicatie.
Kamalaya, wat heb jij veel meegemaakt. Als ik dat zo lees was je letterlijk ziek van verdriet. Ik vind dat je alles erg goed verwoordt en ik herken er veel van. Fijn dat je meeschrijft!
Nu even niet al te veel over mijzelf, ik logde eigenlijk in om jullie berichtjes te lezen, maar ik ga straks weer naar mijn spv er maar ik vind haar eigenlijk heel oppervlakkig. Mijn man vindt dat al langer en ze heeft natuurlijk wel gelijk over afleiding zoeken, maar dat kan ik gewoon niet als ik zo hoog in mijn spanning en emoties zit. Maar een andere keer meer daarover.
Sterkte iedereen vandaag!
Wat is er al weer veel gepost en ook weer anderen bijgekomen! Fijn dat jullie meeschrijven. Haligh, dat verhaal van je vriend herken ik ook. Ik heb nu 16'jaar de diagnose borderline en mijn man weet dat natuurlijk, maar als mijn "borderlinegedragingen" naar boven komen, snapt hij het vaak niet. Als ik hoog in de spanning zit, kan ik dat niet begrijpen dat hij dingen niet zo heftig voelt als bij mij. Hij zegt dan ook doe eens normaal en daar kan ik zo overstuur van worden. In het begin werd hem vanaf mijn hulpverlening materiaal en een cursus, omgaan met borderline voor naasten, aangeboden, maar verder dan de informatiebijeenkomst is hij niet gekomen. Zijn conclusie, hij heeft geen folder nodig of een cursus om zijn vrouw te kunnen begrijpen. Ja ik kan hem moeilijk dwingen. Ik heb ook een tijdje een time out protocol gehad, en dan werd ik een paar dagen opgenomen om een crisis af te wenden. Ik heb er weinig gebruik van gemaakt want hij vond het vreselijk dat ik "tUssen die gekken zat". Nou ja dan vind je mij dus ook gek. Of hij vindt dat ik maar normaal moet doen. Ik zeg wel eens, ik zit niet voor niets in de Wao, en daar komt het volgende thema, aan de buitenkant niet zien hoe je je van binnen voelt. Ik hoor ook vaak goh, maar je merkt en ziet niets aan jou. Maar als het met mij echt niet goed gaat dan kom ik ook de deur niet uit, want dan is mijn masker weg. Maar over het algemeen pas ik me wel aan met mijn masker.
Leekje, mijn man heeft altijd al veel hoofdpijn gehad maar sinds hij gediagnosticeerd is met een zeldzame hersenaandoening en hij aan een tumor in zijn rug is geopereerd, die mogelijk verband hebben met elkaar, het is te moeilijk om dat in het kort uit te leggen, herstelt hij maar niet. Hij heeft een soort migraine die dan dagen aanhoudt, hij is compleet uitgeschakeld en is de dagen dat het redelijk met hem gaat ook niet hoofdpijnvrij. De onderzoeken zijn nog niet afgerond maar ik vrees dat dit niet beter gaat worden. Geen enkel medicijn helpt ook. Maar naar dat je ook veel hoofdpijn hebt. Is het misschien een idee dat je je eens laat doorverwijzen naar een hoofdpijnkliniek? Daar kijken ze gericht naar je soort hoofdpijn en missschiennis er wel een oplossing voor te vinden. Jammer dat het niet goed met je gaat, en succes bij de huisarts voor je medicatie.
Kamalaya, wat heb jij veel meegemaakt. Als ik dat zo lees was je letterlijk ziek van verdriet. Ik vind dat je alles erg goed verwoordt en ik herken er veel van. Fijn dat je meeschrijft!
Nu even niet al te veel over mijzelf, ik logde eigenlijk in om jullie berichtjes te lezen, maar ik ga straks weer naar mijn spv er maar ik vind haar eigenlijk heel oppervlakkig. Mijn man vindt dat al langer en ze heeft natuurlijk wel gelijk over afleiding zoeken, maar dat kan ik gewoon niet als ik zo hoog in mijn spanning en emoties zit. Maar een andere keer meer daarover.
Sterkte iedereen vandaag!
dinsdag 19 april 2016 om 20:06
@Choco, bedankt voor je lieve woorden. Ik hoop dat 't goed met je gaat!!
@Leekje, ik heb ervaring met medicatie, en ik ben er, net als Belofte, ook geen fan van, en dat is nogal een understatement. Ik werd heel raar in mijn hoofd als ik ze een keer was vergeten, en daar heb ik nog laaang na stoppen (ook cold turkey) last van gehad. In het afkickproces ook gruwelijke paniekaanvallen gehad. Als je besluit ervoor te gaan, raad ik je echt aan dit met een goede psychiater te regelen. Mijn psychiater weet dat ik er niks meer mee te maken wil hebben, en heeft mij hoge doseringen St. Janskruid aangeraden en om te kalmeren valeriaan en yoga, mindfulness, meditatie. Ik zou serieus die dingen overwegen voordat je eraan begint, of dit bespreken met een psychiater. Heb je die? Either way, veel sterkte met alles!
@Belofte, lief wat je zegt, en ik ben benieuwd naar jouw cold turkey ervaring, haha! Fijn dat je lekker de hort op bent geweest! Heftig dat je in het ziekenhuis bent beland, no fun
. Maar gelukkig ben je weer soort van op de rails. Ja echt he, eigenlijk zijn we toch wel strijders, ja. Volop. Want hoe je het ook wendt of keert, we zijn hier nog steeds, en gaan elke dag de strijd weer aan! Minder dat je nu van elastiek bent, bah, hopen dat je je snel weer normaal voelt. Sterkte!
@Sunshine, fijn dat je je verhaal doet en dat je een beetje aansluiting vind. Ik herken ook veel in jouw verhaal. Ik vraag me soms ook af of het mogelijk is me ooit te hechten aan iemand, maar volgens mij is het wel mogelijk . Alleen duurt het lang en is het heel moeilijk. Maar uit je verhaal begrijp ik, dat je vroeger wel heftige emoties ervaarde? In ieder geval fijn dat je wat herkenning en begrip vind hier!
@Haligh, ik herken gewoon zo veel in jou, en ben 't afgelopen jaar heel erg met mijn relatie bezig geweest. Is fijn om te reflecteren, soms. Heel fijn dat je met je vriend hebt gepraat en dat het hoopvol was. Tegelijkertijd dat je bij jezelf wilt blijven. Dan is er een hoop mogelijk, want je kunt natuurlijk ook naar elkaar toe groeien. En ook beter dat je in ieder geval met behandeling bezig bent. Vermoeiend is dat he, je verhaal steeds weer doen.
Ik had afgelopen keer bij therapie weer iets ingebracht (in de groep) en dat luchtte op, maar de dag erna had ik weinig energie en stond ik een beetje 'uit'. Je geest heeft ZOVEEL invloed op je lichaam. Daarom ook extra goed voor je lijfie zorgen!
Doe je eigenlijk iets van sport ofzo, en gezond eten, enzo?
@Salander, tja, het is ook eigenlijk niet te begrijpen voor een ander die niet zulke heftige spanning/emoties ervaart, maar iemand kan wel zeggen: ik begrijp je niet, maar ik voel wel met je mee. Ofzoiets. Klinkt eigenlijk alsof hij juist wel een cursus nodig heeft om zijn vrouw te begrijpen
. Hoe was het bij de SVP-er? Kun je niet beter een andere vragen, of kan dat niet?
Haligh, ik ga je PM-en
@Leekje, ik heb ervaring met medicatie, en ik ben er, net als Belofte, ook geen fan van, en dat is nogal een understatement. Ik werd heel raar in mijn hoofd als ik ze een keer was vergeten, en daar heb ik nog laaang na stoppen (ook cold turkey) last van gehad. In het afkickproces ook gruwelijke paniekaanvallen gehad. Als je besluit ervoor te gaan, raad ik je echt aan dit met een goede psychiater te regelen. Mijn psychiater weet dat ik er niks meer mee te maken wil hebben, en heeft mij hoge doseringen St. Janskruid aangeraden en om te kalmeren valeriaan en yoga, mindfulness, meditatie. Ik zou serieus die dingen overwegen voordat je eraan begint, of dit bespreken met een psychiater. Heb je die? Either way, veel sterkte met alles!
@Belofte, lief wat je zegt, en ik ben benieuwd naar jouw cold turkey ervaring, haha! Fijn dat je lekker de hort op bent geweest! Heftig dat je in het ziekenhuis bent beland, no fun
. Maar gelukkig ben je weer soort van op de rails. Ja echt he, eigenlijk zijn we toch wel strijders, ja. Volop. Want hoe je het ook wendt of keert, we zijn hier nog steeds, en gaan elke dag de strijd weer aan! Minder dat je nu van elastiek bent, bah, hopen dat je je snel weer normaal voelt. Sterkte!@Sunshine, fijn dat je je verhaal doet en dat je een beetje aansluiting vind. Ik herken ook veel in jouw verhaal. Ik vraag me soms ook af of het mogelijk is me ooit te hechten aan iemand, maar volgens mij is het wel mogelijk . Alleen duurt het lang en is het heel moeilijk. Maar uit je verhaal begrijp ik, dat je vroeger wel heftige emoties ervaarde? In ieder geval fijn dat je wat herkenning en begrip vind hier!
@Haligh, ik herken gewoon zo veel in jou, en ben 't afgelopen jaar heel erg met mijn relatie bezig geweest. Is fijn om te reflecteren, soms. Heel fijn dat je met je vriend hebt gepraat en dat het hoopvol was. Tegelijkertijd dat je bij jezelf wilt blijven. Dan is er een hoop mogelijk, want je kunt natuurlijk ook naar elkaar toe groeien. En ook beter dat je in ieder geval met behandeling bezig bent. Vermoeiend is dat he, je verhaal steeds weer doen.
Ik had afgelopen keer bij therapie weer iets ingebracht (in de groep) en dat luchtte op, maar de dag erna had ik weinig energie en stond ik een beetje 'uit'. Je geest heeft ZOVEEL invloed op je lichaam. Daarom ook extra goed voor je lijfie zorgen!
Doe je eigenlijk iets van sport ofzo, en gezond eten, enzo?
@Salander, tja, het is ook eigenlijk niet te begrijpen voor een ander die niet zulke heftige spanning/emoties ervaart, maar iemand kan wel zeggen: ik begrijp je niet, maar ik voel wel met je mee. Ofzoiets. Klinkt eigenlijk alsof hij juist wel een cursus nodig heeft om zijn vrouw te begrijpen
. Hoe was het bij de SVP-er? Kun je niet beter een andere vragen, of kan dat niet?Haligh, ik ga je PM-en
donderdag 21 april 2016 om 17:15
vrijdag 22 april 2016 om 11:08
Nou, er is weer veel gebeurd. Dinsdagochtend bij mijn spv er geweest en we hebben besloten dat mijn man en ik een aantal gesprekken samen krijgen bij een relatietherapeut. Mijn haren gingen gelijk overeind staan, alsof we op het punt van scheiden staan terwijl dat niet zo is. Maar het is meer om de communicatie tussen mijn man en mij beter te krijgen ivm zijn ziekte en mijn problematiek. Maar het lijkt me wel beter want met haar kom ik geen meter verder. Wat ik eerst in haar waardeerde, haar nuchterheid, vind ik nu wel eens ergerlijk. Ze lacht ook veel dingen weg. Ik ben ook blij dat ik vorige week op advies van mijn vader mijn psychiater heb gebeld. Maar het is net of mijn spv er een plaat afspeelt, zoek afleiding. Als ik begin pan 4 zit, dan lukt me dat nog wel maar als ik echt hoog in de spanning zit dan gaat dat echt niet meer.
Afgelopen woensdag is mijn vader met spoed opgenomen in het ziekenhuis en is gisterochtend geopereerd aan galstenen en zijn galblaas is verwijderd. Hopelijk mag hij vandaag naar huis. Dus dat was weer een hoop spanning van de week.
Maandag moeten we naar het ziekenhuis voor mijn man, dan krijgt hij de uitslag van de kijkoperatie. Ze hebben nl nog cellen afgenomen om te kijken of die kwaadaardig zijn. Eerlijk gezegd maak ik me daar niet zoveel zorgen over, omdat alles er verder goed uit zag en ben ik meer wanhopig over zijn hoofdpijnverhaal. Elke keer weer die spanning, hoe lang gaat het goed, wanneer krijgt hij het weer. Ik moet leren met de dag te leven maar dat ben ik nu eventjes kwijt. Zit nu op mijn vrijwilligerswerk en hoop dat ik samen met mijn moeder vanmiddag mijn vader uit het ziekenhuis kan ophalen. Iedereen een fijn weekend!
Afgelopen woensdag is mijn vader met spoed opgenomen in het ziekenhuis en is gisterochtend geopereerd aan galstenen en zijn galblaas is verwijderd. Hopelijk mag hij vandaag naar huis. Dus dat was weer een hoop spanning van de week.
Maandag moeten we naar het ziekenhuis voor mijn man, dan krijgt hij de uitslag van de kijkoperatie. Ze hebben nl nog cellen afgenomen om te kijken of die kwaadaardig zijn. Eerlijk gezegd maak ik me daar niet zoveel zorgen over, omdat alles er verder goed uit zag en ben ik meer wanhopig over zijn hoofdpijnverhaal. Elke keer weer die spanning, hoe lang gaat het goed, wanneer krijgt hij het weer. Ik moet leren met de dag te leven maar dat ben ik nu eventjes kwijt. Zit nu op mijn vrijwilligerswerk en hoop dat ik samen met mijn moeder vanmiddag mijn vader uit het ziekenhuis kan ophalen. Iedereen een fijn weekend!
maandag 25 april 2016 om 20:17
Hoi allemaal! Ik zal proberen om kort mijn verhaaltje te doen. Het komt misschien wat plat en gevoelloos over, maar ik vind het lastig om zo neer te zetten en ik wil niet teveel zeuren haha. Het zou fijn zijn als jullie het niet zullen quoten
Eigenlijk heb ik altijd al wel het gevoel gehad dat ik met mezelf in de knoop zit. Met hulp soms kwam ik wel vooruit, maar ik had nooit het gevoel dat ik écht geholpen was, het voelde allemaal maar oppervlakkig. Veel vrienden had ik niet, ik vond mezelf altijd minderwaardig, waardoor het lastig is om contacten te leggen en te houden. Vooral in liefdesrelaties is het aantrekken en afstoten. Maar ik volgde een opleiding en woonde op kamers, dus ik had wel het idee dat ik aan een toekomst aan het werken was. De opleiding ging niet goed, maar ik bleef aanmodderen uit gevoel anders te falen. Ik zat in een relatie die niet goed voor me was. Ik ben onzeker en jaloers, maak ruzie om te testen hoe graag mensen bij me blijven, denk ik? Soms weet ik het zelf niet. En ik heb iemand nodig die me veel bevestiging kan geven. Mijn ex was het daar niet mee eens en liet me vaak voor mijn gevoel aan mijn lot achter. Uiteindelijk wist ik zelf niet meer of alles nou aan mij lag of niet..
Uiteindelijk kwam ik met een depressie en na een vervelende gebeurtenis bij een psycholoog terecht, maar ook daar voelde ik me niet begrepen. Als een psycholoog de ernst er niet van in ziet, dan stel ik mezelf toch gewoon aan? Maar ik zat met zoveel emoties waarvan ik niet wist wat ik er mee aan moest, ook oprecht het gevoel dat het beter was als ik er niet meer zou zijn, dus ik deed een zelfmoordpoging.
Daardoor ben ik bij ggz terecht gekomen, waar ik deze diagnose kreeg. Ik was er zelf al bang voor, maar het zo op papier zien staan is toch best confronterend.
Het lukt me nu absoluut niet goed om de emotionele rollercoaster te beschrijven. Het lijkt me wel wat om jullie te leren kennen, om ervaringen van anderen te lezen en er zelf ook wat meer open over te praten. Zo openbaar op een forum vind ik het érg lastig
Eigenlijk heb ik altijd al wel het gevoel gehad dat ik met mezelf in de knoop zit. Met hulp soms kwam ik wel vooruit, maar ik had nooit het gevoel dat ik écht geholpen was, het voelde allemaal maar oppervlakkig. Veel vrienden had ik niet, ik vond mezelf altijd minderwaardig, waardoor het lastig is om contacten te leggen en te houden. Vooral in liefdesrelaties is het aantrekken en afstoten. Maar ik volgde een opleiding en woonde op kamers, dus ik had wel het idee dat ik aan een toekomst aan het werken was. De opleiding ging niet goed, maar ik bleef aanmodderen uit gevoel anders te falen. Ik zat in een relatie die niet goed voor me was. Ik ben onzeker en jaloers, maak ruzie om te testen hoe graag mensen bij me blijven, denk ik? Soms weet ik het zelf niet. En ik heb iemand nodig die me veel bevestiging kan geven. Mijn ex was het daar niet mee eens en liet me vaak voor mijn gevoel aan mijn lot achter. Uiteindelijk wist ik zelf niet meer of alles nou aan mij lag of niet..
Uiteindelijk kwam ik met een depressie en na een vervelende gebeurtenis bij een psycholoog terecht, maar ook daar voelde ik me niet begrepen. Als een psycholoog de ernst er niet van in ziet, dan stel ik mezelf toch gewoon aan? Maar ik zat met zoveel emoties waarvan ik niet wist wat ik er mee aan moest, ook oprecht het gevoel dat het beter was als ik er niet meer zou zijn, dus ik deed een zelfmoordpoging.
Daardoor ben ik bij ggz terecht gekomen, waar ik deze diagnose kreeg. Ik was er zelf al bang voor, maar het zo op papier zien staan is toch best confronterend.
Het lukt me nu absoluut niet goed om de emotionele rollercoaster te beschrijven. Het lijkt me wel wat om jullie te leren kennen, om ervaringen van anderen te lezen en er zelf ook wat meer open over te praten. Zo openbaar op een forum vind ik het érg lastig
vrijdag 29 april 2016 om 12:05
vrijdag 29 april 2016 om 12:12
Ik heb goed nieuws en minder nieuws. Het goede nieuws is dat de uitslagen van mijn man zijn kijkoperatie en alle onderzoeken (nieren, blaas, urineleiders, prostaat) allemaal goed zijn. Maar waar dan het bloed in de urine vandaan komt? Dit hoorden we maandag en dan kun je weer even rustig ademhalen. Maar elke keer als ik denk, nu kan ik ontspannen, dan krijgt mijn man weer last van zijn hoofd en is uit de running. Op zich is het goed dat we zijn darmen en urinewegen en nieren kunnen doorstrepen, maar die ernstige hoofdpijnaanvallen blijven maar komen. Afgelopen woensdag met Koningsdag hebben we heerlijk in de bossen gelopen en daarna gezellig in een restaurantje geluncht. Op het moment dat ik denk, he, heerlijk, en een ontspannende zucht van verlichting slaak omdat deze dag weer goed is gegaan, zitten we in de auto en mijn man wordt wit en zegt tegen me, de hoofdpijn is weer terug. Ik krijg dan zo'n klap in mijn gezicht en dan is in een klap mijn dag verziekt. Gisteren lag hij weer op bed. OK, afleiding zoeken. Ben naar de sportschool geweest en heb even rustig gewandeld en gefietst en even onder de zonnebank geweest. Ik ben dan even afgeleid, maar omdat ik weet dat mijn man ziek is, is alles wat ik doe de glans van af. Dan ga ik naar huis, ik zie er dan al tegenop om weer thuis te komen, en dan word ik weer geconfronteerd met alle ellende. Dus gisteren stortte ik weer in, mijn SPV er zegt wel, en daar is wel wat over te zeggen, als je man ziek is, dan ben jij ook ziek. Dat klopt wel. Onze hele toekomst is veranderd. We kunnen niets meer plannen, niet op vakantie en als ik met vrienden of familie afspreek zeg ik altijd onder voorbehoud dat mijn man niet ziek is. Ik ga ook wel eens alleen op visite of naar een feest, maar dat voelt niet fijn. Nogmaals, overal is alle glans van af. Als ik wakker word dan is mijn eerste gedachte, als hij maar niet ziek is, als ik weg ben geweest en ik ga naar huis, o als hij maar niet ziek is. Spontaan iets plannen is gewoon niet meer mogelijk. Hij noemt ook altjid ieder pijntje op, en dan raak ik weer in paniek en begin te huilen. Als hij het niet zegt, dan zie ik het toch wel en ook dan slaat de paniek weer toe. Als ik zo hoog in de spanning zit, dan kan ik ook helemaal niet meer functioneren. Dan ben ik alleen maar in paniek, aan het huilen en ben ik erg destructief. Het enige wat ik dan kan doen is oxazepams nemen en proberren een beetje te slapen. Gelukkig zijn er ook periodes dat het wat beter gaat maar ik merk dat ik gewoon geen rust meer heb, ik ben continu op mijn hoede en ben overprikkeld. Eerlijk gezegd zie ik het leven niet meer zitten op zo'n manier. We hebben 20 mei weer een afspraak bij de neuroloog over zijn aandoening maar daar komt toch niets uit. Medicijnen helpen niet, de dokters weten het niet. Mijn man voelt zich erg in de steek gelaten door de medici. De enige die probeert mee te denken is onze huisarts, die doet echt zijn best, petje af. Het lastige is dat we nu in een proces zitten van een second opinion, en toen hij zijn eigen neuroloog mailde 2 weken terug, heeft hij nu nog steeds geen reactie van gekregen. Dat is toch schandalig! Ik zal mijn man nooit verlaten, maar ik zie de toekomst erg somber in. Ik heb ook mijn borderline klachten en fibromyalgie, en het is me allemaal teveel geworden.
Mijn SPV er kom ik ook niet verder mee. Wat ik al eerder heb gepost. Op zich kan ik het gedrag van mijn SPV er wel bij haar laten. Vroeger had ik gedacht dat ze me wel een aanstelster zou vinden en daarom alles weglacht en met simpele adviezen komt. Ik denk dat dat haar tekortkoming is. Mijn man is absoluut niet van haar gecharmeerd. Hij vindt haar vreselijk oppervlakkig. Ik kom er in ieder geval niet veel verder mee en op 23 mei hebben we een afspraak bij de relatietherapeut. Ik hoop dat iemand die er wat anders instaat misschien wat meer handvaten voor ons heeft.
Ik zit nu wel op mijn vrijwilligerswerk, maar ben een beetje uit de wind gaan zitten en laat de bezoekers maar een beetje aan mijn collega's over. Heb vannacht weer veel liggen huilen en zie er niet uit, maar ik had zoiets van ik moet eruit. Mijn man ging gelukkig ook even naar zijn werk, maar de schrik zit er weer goed in.
Mijn SPV er kom ik ook niet verder mee. Wat ik al eerder heb gepost. Op zich kan ik het gedrag van mijn SPV er wel bij haar laten. Vroeger had ik gedacht dat ze me wel een aanstelster zou vinden en daarom alles weglacht en met simpele adviezen komt. Ik denk dat dat haar tekortkoming is. Mijn man is absoluut niet van haar gecharmeerd. Hij vindt haar vreselijk oppervlakkig. Ik kom er in ieder geval niet veel verder mee en op 23 mei hebben we een afspraak bij de relatietherapeut. Ik hoop dat iemand die er wat anders instaat misschien wat meer handvaten voor ons heeft.
Ik zit nu wel op mijn vrijwilligerswerk, maar ben een beetje uit de wind gaan zitten en laat de bezoekers maar een beetje aan mijn collega's over. Heb vannacht weer veel liggen huilen en zie er niet uit, maar ik had zoiets van ik moet eruit. Mijn man ging gelukkig ook even naar zijn werk, maar de schrik zit er weer goed in.
zondag 1 mei 2016 om 22:50
dinsdag 20 maart 2018 om 15:20
Hoihoi ..
Ook hier iemand met borderline..
Heb zelf nu 5 jaar de diagnose en heb MBT en VERS therapie gehad.
Lees al vaak mee op dit forum over dit onderwerp.
Gezien er niet meer gereageerd is door de topicstarter,
heb ik een nieuwe whatsapp groepje aangemaakt.. stuur me een berichtje als je erin wilt!
Ook hier iemand met borderline..
Heb zelf nu 5 jaar de diagnose en heb MBT en VERS therapie gehad.
Lees al vaak mee op dit forum over dit onderwerp.
Gezien er niet meer gereageerd is door de topicstarter,
heb ik een nieuwe whatsapp groepje aangemaakt.. stuur me een berichtje als je erin wilt!
vrijdag 13 april 2018 om 15:19
Hoi Cestlavie,Cestlavie83 schreef: ↑30-03-2018 22:43Ik wilde graag reageren op de oproep van Pimpel1985, maar wie weet hoe ik een PB moet versturen.
Via FAQ staat, op het pusje links onde de avatar....? huhm ik snap het niet ;(
Ik heb je net een berichtje gestuurd!
Verder gaat het met mij de laatste tijd wat beter.
Heb een VERS therapie dus gehad, en zit momenteel al een lange tijd in de MBT .
Vooral de MBT gaat heel diep, en er wordt continu een spiegel voorgehouden dat je bewust maakt van je gedachtes en hoe je ernaar handelt.
Dat ik me emoties verlies gebeurd eigenlijk nog zelden door de VERS.
Het is nu vooral me huiswerk doen steeds, en zelfreflectie toepassen.
zaterdag 21 april 2018 om 08:08
Hai hai!
Graaag wil ik mijn ervaring met jullie delen! Miss komt dit wel heel random over en is het miss al eerder besproken maar ik had totaal niet t geduld om alle tien paginas te lezen:o sorry daarvoor dat komt miss een beetje lelik over..
Maaarrr ik zit in het MBT programma en ik ga al bijna naar de nagroep en dat voelt best appart.. maar goed dat ter zijde waar ik vooral benieuwd naar ben is of jullie dit misschien herkennen..
Dit afgelopen jaar door de mbt ben ik echt "normaal" geworden. Ik denk goed na over mijn emoties en vooral mijn reactie op anderen en gebeurtenissen en ook mentaliseer ik over anderen. Dit is positief en precies waar de mbt voor is.. maar eerlijk gezegd mis ik mijn oude ik soms!!! Ik doe niks meer spontaan en ik denk overal over na ik hou super veel rekening met andere en hoe positief dit ook klinkt.. het voelt ergens niet goed om zo te zijn! Ik heb constant schuldgevoel naar iedereen terwijl ik hiervoor ijskoud was en me niks probeerde aan te trekken van andere.
Door die instelling heb ik nogal veel shit gedaan waar ik nu dus enorm mee kamp terwijl toentertijd boeide het me niet!
Het is echt heel moeilijk om zo reflecterend en begripvol te zijn de hele tijd.
Vooral ook omdat andere mensen in mijn omgeveing natuurlijk niet met mij mee veranderen.
Ik kom nu best negatief over.. maar ff serieus mbt en mentaliseren is vermoeiend positief soms!
Kan iemand zich hierin herkennen of kom ik nu echt stom over?
Tjuus toedels charlotte
Graaag wil ik mijn ervaring met jullie delen! Miss komt dit wel heel random over en is het miss al eerder besproken maar ik had totaal niet t geduld om alle tien paginas te lezen:o sorry daarvoor dat komt miss een beetje lelik over..
Maaarrr ik zit in het MBT programma en ik ga al bijna naar de nagroep en dat voelt best appart.. maar goed dat ter zijde waar ik vooral benieuwd naar ben is of jullie dit misschien herkennen..
Dit afgelopen jaar door de mbt ben ik echt "normaal" geworden. Ik denk goed na over mijn emoties en vooral mijn reactie op anderen en gebeurtenissen en ook mentaliseer ik over anderen. Dit is positief en precies waar de mbt voor is.. maar eerlijk gezegd mis ik mijn oude ik soms!!! Ik doe niks meer spontaan en ik denk overal over na ik hou super veel rekening met andere en hoe positief dit ook klinkt.. het voelt ergens niet goed om zo te zijn! Ik heb constant schuldgevoel naar iedereen terwijl ik hiervoor ijskoud was en me niks probeerde aan te trekken van andere.
Door die instelling heb ik nogal veel shit gedaan waar ik nu dus enorm mee kamp terwijl toentertijd boeide het me niet!
Het is echt heel moeilijk om zo reflecterend en begripvol te zijn de hele tijd.
Vooral ook omdat andere mensen in mijn omgeveing natuurlijk niet met mij mee veranderen.
Ik kom nu best negatief over.. maar ff serieus mbt en mentaliseren is vermoeiend positief soms!
Kan iemand zich hierin herkennen of kom ik nu echt stom over?
Tjuus toedels charlotte
