Psyche
alle pijlers
Borderline
dinsdag 9 februari 2016 om 22:31
Hallo lieve iedereen,
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
dinsdag 22 maart 2016 om 10:36
@ Haligh, dat heb ik nou ook altijd. Als iemand me aankijkt, dan vul ik dat meteen in van o die zal me wel lelijk vinden. En dan kan degene 100 keer zeggen dat het niet zo is, het komt niet binnen. Net zoals dat 9 mensen zeggen dat mijn haar leuk zit, en de 10e vindt van niet, dan telt alleen het oordeel van die nummer 10.
@belofte, wat heftig allemaal. Ik ben niet bekend met verslaving van alcohol of drugs, maar ik kan me zo goed voorstellen dat dit gebeurt, je zoekt een oplossing voor je pijn en verdriet en dat vind je dan, tijdelijk, in alcohol of drugs. Heel veel sterkte en denk er goed over na.
Mijn man wordt over 2 weken geopereerd. Gelukkig is dat al snel. Dan hopen we dat we wat wijzer worden. Helaas ben ik nog steeds erg down, en blijf hopen op betere tijden.
@belofte, wat heftig allemaal. Ik ben niet bekend met verslaving van alcohol of drugs, maar ik kan me zo goed voorstellen dat dit gebeurt, je zoekt een oplossing voor je pijn en verdriet en dat vind je dan, tijdelijk, in alcohol of drugs. Heel veel sterkte en denk er goed over na.
Mijn man wordt over 2 weken geopereerd. Gelukkig is dat al snel. Dan hopen we dat we wat wijzer worden. Helaas ben ik nog steeds erg down, en blijf hopen op betere tijden.
dinsdag 22 maart 2016 om 19:34
@ belofte; Wat vervelend belofte dat je niet goed kunt stoppen met drinken en je nu zo schaamt. Ik kan me wel voorstellen dat je je toevlucht zoekt in iets als drank, dan voel je pijn tenminste eventjes niet. Ik drink niet maar heb wel andere, niet zo handige, manieren om de pijn even te vergeten.
Vind je het moeilijk om naar de verslavingszorg te gaan? Omdat je dan je oude hulpverlening los moet laten en ergens weer opnieuwmoet beginnen? Daar heb ik ook veel moeite mee. Heb nu nog last van een behandelaar die drie jaar geleden plotseling gestopt is met de behandeling.
Succes met de keus die je moet maken.
@ Haligh en salander; wat vervelend dat jullie dat zo ervaren als iemand je aankijkt. Ik herken het niet maar het lijkt me erg moeilijk.
Mijn zelfbeeld is ook erg laag. Niet zozeer gericht op mijn uiterlijk, meer gericht op wie ik ben. Ik vind mezelf een vreselijk mens.
@ salander; fijn dat je man over twee weken al geopereerd wordt, hopelijk geeft dat wat rust.
Mijn mij gaat het best goed al merk ik dat in mijn hoofd de chaos wel toeneemt. Dat is meestal geen goed teken dus ik moet even goed om mezelf denken. Ben erg bang steeds om terug te vallen. De laatste crisis was zo heftig, dat wil ik niet nog een keer meemaken. Heb ook veel lasten van de herinnering aan alles wat er gebeurd is tijdens mijn opname, bezoek van de rechter, de politie die me terug bracht toen ik voor de zoveelste keer was weggelopen. Kan het maar moeilijk loslaten allemaal.
Vind je het moeilijk om naar de verslavingszorg te gaan? Omdat je dan je oude hulpverlening los moet laten en ergens weer opnieuwmoet beginnen? Daar heb ik ook veel moeite mee. Heb nu nog last van een behandelaar die drie jaar geleden plotseling gestopt is met de behandeling.
Succes met de keus die je moet maken.
@ Haligh en salander; wat vervelend dat jullie dat zo ervaren als iemand je aankijkt. Ik herken het niet maar het lijkt me erg moeilijk.
Mijn zelfbeeld is ook erg laag. Niet zozeer gericht op mijn uiterlijk, meer gericht op wie ik ben. Ik vind mezelf een vreselijk mens.
@ salander; fijn dat je man over twee weken al geopereerd wordt, hopelijk geeft dat wat rust.
Mijn mij gaat het best goed al merk ik dat in mijn hoofd de chaos wel toeneemt. Dat is meestal geen goed teken dus ik moet even goed om mezelf denken. Ben erg bang steeds om terug te vallen. De laatste crisis was zo heftig, dat wil ik niet nog een keer meemaken. Heb ook veel lasten van de herinnering aan alles wat er gebeurd is tijdens mijn opname, bezoek van de rechter, de politie die me terug bracht toen ik voor de zoveelste keer was weggelopen. Kan het maar moeilijk loslaten allemaal.
dinsdag 22 maart 2016 om 21:14
@Belofte, haha daar zat ik laatst ook aan te denken, hoe iedereen eruit zou zien en dat het heus niet is zoals iedereen hier schetst.
En net zoals de rest hier schrijft kan ik me goed voorstellen dat je vlucht in de drank. Ik snap dat het idee van verslavingszorg superconfronterend is en dat je daardoor overstuur raakt. Maar weet je, erkennen dat het een probleem is, is de eerste stap. Mensen hebben altijd een bepaald beeld in hun hoofd bij een verslaving (net als bij borderline), dat niet altijd klopt.
Als jij een probleem hebt en je kan daarvoor geholpen worden, dan zou ik die kans aangrijpen! Als investering in jezelf. Dat verdien je!
@Salander, fijn dat jullie een datum hebben, maar balen dat je je nog steeds zo rot voelt. Ik hoop voor jou ook op betere tijden, vrouw.
@Maximaal, ik snap dat je bang bent voor een terugval. Goed dat je bij jezelf ziet dat er chaos in je hoofd is en dat je even rustig aan moet doen.
En psst, ik vind jou geen vreselijk mens. Leuk om weer eens iets van je te lezen
Ik heb een heel drukke week qua werk maar het gaat eigenlijk best wel goed! Ik heb het gevoel dat de lente in de lucht zit! Het weer is niet echt mooi maar je voelt wel dat de lucht iets zachter is, en dat biedt perspectief.
O, en die aanslagen in Brussel, vreselijk… Ik probeer me er een beetje van af te sluiten. Met de aanslagen in Parijs zat ik om de vijf minuten alle liveblogs te verversen, dat liep zo uit de hand dat ik met mijn psych een schema moest maken van wanneer ik mocht kijken. Best erg, eigenlijk.
Herkennen jullie dat trouwens? Dat je obsessieve gedachten hebt? Ik kan me soms vastbijten in een onderwerp en dan maal ik daar de hele tijd over. Vaak gaat het over persoonlijke dingen in mijn leven, maar soms dus ook om dit soort dingen of om bijvoorbeeld de oneindigheid van het heelal. Daar maak ik mezelf dan helemaal gek mee…
En net zoals de rest hier schrijft kan ik me goed voorstellen dat je vlucht in de drank. Ik snap dat het idee van verslavingszorg superconfronterend is en dat je daardoor overstuur raakt. Maar weet je, erkennen dat het een probleem is, is de eerste stap. Mensen hebben altijd een bepaald beeld in hun hoofd bij een verslaving (net als bij borderline), dat niet altijd klopt.
Als jij een probleem hebt en je kan daarvoor geholpen worden, dan zou ik die kans aangrijpen! Als investering in jezelf. Dat verdien je!
@Salander, fijn dat jullie een datum hebben, maar balen dat je je nog steeds zo rot voelt. Ik hoop voor jou ook op betere tijden, vrouw.
@Maximaal, ik snap dat je bang bent voor een terugval. Goed dat je bij jezelf ziet dat er chaos in je hoofd is en dat je even rustig aan moet doen.
En psst, ik vind jou geen vreselijk mens. Leuk om weer eens iets van je te lezen
Ik heb een heel drukke week qua werk maar het gaat eigenlijk best wel goed! Ik heb het gevoel dat de lente in de lucht zit! Het weer is niet echt mooi maar je voelt wel dat de lucht iets zachter is, en dat biedt perspectief.
O, en die aanslagen in Brussel, vreselijk… Ik probeer me er een beetje van af te sluiten. Met de aanslagen in Parijs zat ik om de vijf minuten alle liveblogs te verversen, dat liep zo uit de hand dat ik met mijn psych een schema moest maken van wanneer ik mocht kijken. Best erg, eigenlijk.
Herkennen jullie dat trouwens? Dat je obsessieve gedachten hebt? Ik kan me soms vastbijten in een onderwerp en dan maal ik daar de hele tijd over. Vaak gaat het over persoonlijke dingen in mijn leven, maar soms dus ook om dit soort dingen of om bijvoorbeeld de oneindigheid van het heelal. Daar maak ik mezelf dan helemaal gek mee…
woensdag 23 maart 2016 om 19:44
Die aanslagen in Brussel vind ik ook verschrikkelijk! Kan me er enorm druk om maken, ik probeer mezelf af te sluiten van alle nieuwsberichten anders kan ik daar echt heel erg gedeprimeerd raken.
Obsessieve gedachten heb ik zeker. Deze vloeien vaak voort uit angst. De dood bijvoorbeeld kan ik mezelf helemaal gek over malen. Vaak lig ik in bed en ben ik bang dat ik niet meer wakker word. Ik ben zo bang voor het onbekende. Dit ook omdat ik redelijk wat mensen ben verloren in mijn leven. Ik neem vaak ook heel erg de omgeving in mij op en dan denk ik: 'Stel er gebeurt een ramp, kan ik daar schuilen of juist wegvluchten'.
Als ik voor rampdenken een cijfer kon krijgen, kreeg ik een 10+. Helaas wordt hetgeen waar ik bang voor ben steeds meer werkelijkheid, moet je nagaan hoe dichtbij Brussel is. Ik denk er liever helemaal niet aan maar op Facebook word je sinds dinsdag werkelijk waar platgegooid met berichten erover.
Obsessieve gedachten heb ik zeker. Deze vloeien vaak voort uit angst. De dood bijvoorbeeld kan ik mezelf helemaal gek over malen. Vaak lig ik in bed en ben ik bang dat ik niet meer wakker word. Ik ben zo bang voor het onbekende. Dit ook omdat ik redelijk wat mensen ben verloren in mijn leven. Ik neem vaak ook heel erg de omgeving in mij op en dan denk ik: 'Stel er gebeurt een ramp, kan ik daar schuilen of juist wegvluchten'.
Als ik voor rampdenken een cijfer kon krijgen, kreeg ik een 10+. Helaas wordt hetgeen waar ik bang voor ben steeds meer werkelijkheid, moet je nagaan hoe dichtbij Brussel is. Ik denk er liever helemaal niet aan maar op Facebook word je sinds dinsdag werkelijk waar platgegooid met berichten erover.
woensdag 23 maart 2016 om 20:18
Hallo dames,
Een tijdje niks geschreven, hele drukke week gehad. Ik ben helaas gezakt voor mijn rijexamen. Onterecht, vind ik, maar dat roept iedereen die gezakt is haha.
Ik ben verschrikkelijk geschrokken van de aanslagen. Bruut en laf. Ik heb dan weer dat ik de hele dag het nieuws aan heb staan. Bang ben ik niet, maar ik woon dan ook in een uithoek van Nederland
Obsessieve gedachten heb ik wel, angsten ook, heel veel. Dit uit zich dan in dwanghandelingen. Hebben jullie dat ook?
Een tijdje niks geschreven, hele drukke week gehad. Ik ben helaas gezakt voor mijn rijexamen. Onterecht, vind ik, maar dat roept iedereen die gezakt is haha.
Ik ben verschrikkelijk geschrokken van de aanslagen. Bruut en laf. Ik heb dan weer dat ik de hele dag het nieuws aan heb staan. Bang ben ik niet, maar ik woon dan ook in een uithoek van Nederland
Obsessieve gedachten heb ik wel, angsten ook, heel veel. Dit uit zich dan in dwanghandelingen. Hebben jullie dat ook?
woensdag 23 maart 2016 om 20:36
Wat jammer Leekje! Maar hé, volgende keer beter. Stomme examens ook, dat is nog het ergste, het is allesbepalend maar dit examinator heeft nooit gezien dat jij tijdens je lessen de sterren van de hemel hebt gereden.
Dwanghandelingen heb ik niet enorm veel, maar alcohol/drugs is mijn uitvlucht. Ook bij angsten.
Dwanghandelingen heb ik niet enorm veel, maar alcohol/drugs is mijn uitvlucht. Ook bij angsten.
woensdag 23 maart 2016 om 20:45
quote:Belofte schreef op 23 maart 2016 @ 20:36:
Wat jammer Leekje! Maar hé, volgende keer beter. Stomme examens ook, dat is nog het ergste, het is allesbepalend maar dit examinator heeft nooit gezien dat jij tijdens je lessen de sterren van de hemel hebt gereden.
Dwanghandelingen heb ik niet enorm veel, maar alcohol/drugs is mijn uitvlucht. Ook bij angsten.
Dank je wel. Dat klopt ook wel, mijn rijinstructeur was sprakeloos. Hij had verwacht dat ik zou slagen.
Vluchten in verdovende middelen ken ik wel. Heb veel alcohol en drugs gebruikt, nu niet meer, maar de trek blijft.
Wat jammer Leekje! Maar hé, volgende keer beter. Stomme examens ook, dat is nog het ergste, het is allesbepalend maar dit examinator heeft nooit gezien dat jij tijdens je lessen de sterren van de hemel hebt gereden.
Dwanghandelingen heb ik niet enorm veel, maar alcohol/drugs is mijn uitvlucht. Ook bij angsten.
Dank je wel. Dat klopt ook wel, mijn rijinstructeur was sprakeloos. Hij had verwacht dat ik zou slagen.
Vluchten in verdovende middelen ken ik wel. Heb veel alcohol en drugs gebruikt, nu niet meer, maar de trek blijft.
woensdag 23 maart 2016 om 21:10
Wauw dames, wat een herkenning weer. Doemdenken doe ik ook enorm, voordat ik de diagnose kreeg was dat ook een punt waar veel aandacht naartoe ging in therapie. En ook dwangmatige handelingen, ze dachten eerst zelfs als aan obsessieve compulsieve stoornis. Maar het schijnt wel vaker voor te komen bij mensen met borderline.
Leekje, wat k*t dat je gezakt bent. Het is ook maar zo'n stomme momentopname. Grrrr... Ik ben twee keer gezakt: de eerste keer terecht, toen reed ik te vroeg af, maar de tweede keer zo onterecht dat ik uit woede keihard moest huilen! Toen ik voor de derde keer afreed mocht ik na twee straatjes alweer terug; ze had wel gezien dat ik kon rijden. Dus houd moed voor de volgende keer!
Leekje, wat k*t dat je gezakt bent. Het is ook maar zo'n stomme momentopname. Grrrr... Ik ben twee keer gezakt: de eerste keer terecht, toen reed ik te vroeg af, maar de tweede keer zo onterecht dat ik uit woede keihard moest huilen! Toen ik voor de derde keer afreed mocht ik na twee straatjes alweer terug; ze had wel gezien dat ik kon rijden. Dus houd moed voor de volgende keer!
donderdag 24 maart 2016 om 09:56
@ maximaal, ik snap dat je bang bent voor een crisis. Goed dat je herkent dat de chaos in je hoofd toeneemt en daarommop de rem trapt. Sterkte!
@leekje balen dat je gezakt bent voor je rijexamen. Soms kun je er geen peil op trekken. Maar het is ook geen schande dat je zakt. Ik heb er zelf 3x over gedaan, en ik rij al jaren met veel plezier auto.
De wereld wordt er niet leuker op met die aanslagen, je kunt nergens meer met goed fatsoen heen zonder die dreiging. Ik ben er ook erg van geschrokken, het is verschrikkelijk wat er allemaal gebeurt.
Dwanghandelingen heb ik niet veel, maar heb wel dat als ik iets in mijn hoofd heb, het diezelfde dag nog moet doen anders krijg ik chaos in mijn hoofd en word erg onrustig.
Wat ik gelukkig ook minder heb,mis dwangmatig kopen om maar een goed gevoel te krijgen. Natuurlijk koopt iedereen wel eens iets om zich beter te voelen, maar ik kon echt helemaal hyper de stad in gaan want dan had ik in mijn hoofd om bijv. 5 tshirts te kopen. Dan kwam ik daarna uitgeput thuis, want je zoekt alles af, en het blije gevoel dat ik even had, was dan alweer weg. Dan voelde ik me slecht en schuldig dat ik me zo had laten gaan. Vervolgens liggen de shirtjes in de kast en trek ze amper aan en doe ik ze weer weg.
nu durf ik amper boodschappen te doen, laat staan dat ik de stad inga.
Ik ben ook erg bezig met afwijzing en achterdochtig. Ik had een mailtje gestuurd naar mijn spv er en kreeg daar geen antwoord op. Kunnen 100 redenen voor zijn, maar ik krijg gelijk de gedachte dat ze me een aanstelster vindt, en me niet meer wil helpen omdat ik me als een idioot gedraag. Mijn spanning werd steeds groter en heb haar die avond weer gemaild waarin ik me uitgebreid excuseerde dat ik haar lastig had gevallen enz.
De volgende ochtend om 8.15 uur had ik al een mailtje van haar, dat ik niet lastig en vervelend was en me ook niet als een idioot gedraag. Ze wilde een afspraak met me maken en ik ga vanmiddag naar haar toe.
Ik haal me van alles in mijn hoofd, en heb ook heftige dromen waarin ik gepest wordt en gekleineerd door dezelfde personen van vroeger. Heb ook het gevoel dat ik een beetje buiten de werkelijkheid sta, en slik daarom als voorzorg extra Orap, dat is een afspraak die ik met mijn psychiater heb.
Goed dus dat ik vanmiddag een afspraak met haar heb.
@leekje balen dat je gezakt bent voor je rijexamen. Soms kun je er geen peil op trekken. Maar het is ook geen schande dat je zakt. Ik heb er zelf 3x over gedaan, en ik rij al jaren met veel plezier auto.
De wereld wordt er niet leuker op met die aanslagen, je kunt nergens meer met goed fatsoen heen zonder die dreiging. Ik ben er ook erg van geschrokken, het is verschrikkelijk wat er allemaal gebeurt.
Dwanghandelingen heb ik niet veel, maar heb wel dat als ik iets in mijn hoofd heb, het diezelfde dag nog moet doen anders krijg ik chaos in mijn hoofd en word erg onrustig.
Wat ik gelukkig ook minder heb,mis dwangmatig kopen om maar een goed gevoel te krijgen. Natuurlijk koopt iedereen wel eens iets om zich beter te voelen, maar ik kon echt helemaal hyper de stad in gaan want dan had ik in mijn hoofd om bijv. 5 tshirts te kopen. Dan kwam ik daarna uitgeput thuis, want je zoekt alles af, en het blije gevoel dat ik even had, was dan alweer weg. Dan voelde ik me slecht en schuldig dat ik me zo had laten gaan. Vervolgens liggen de shirtjes in de kast en trek ze amper aan en doe ik ze weer weg.
nu durf ik amper boodschappen te doen, laat staan dat ik de stad inga.
Ik ben ook erg bezig met afwijzing en achterdochtig. Ik had een mailtje gestuurd naar mijn spv er en kreeg daar geen antwoord op. Kunnen 100 redenen voor zijn, maar ik krijg gelijk de gedachte dat ze me een aanstelster vindt, en me niet meer wil helpen omdat ik me als een idioot gedraag. Mijn spanning werd steeds groter en heb haar die avond weer gemaild waarin ik me uitgebreid excuseerde dat ik haar lastig had gevallen enz.
De volgende ochtend om 8.15 uur had ik al een mailtje van haar, dat ik niet lastig en vervelend was en me ook niet als een idioot gedraag. Ze wilde een afspraak met me maken en ik ga vanmiddag naar haar toe.
Ik haal me van alles in mijn hoofd, en heb ook heftige dromen waarin ik gepest wordt en gekleineerd door dezelfde personen van vroeger. Heb ook het gevoel dat ik een beetje buiten de werkelijkheid sta, en slik daarom als voorzorg extra Orap, dat is een afspraak die ik met mijn psychiater heb.
Goed dus dat ik vanmiddag een afspraak met haar heb.
donderdag 24 maart 2016 om 10:30
Nou zeg, heel verhaal getypt, wordt het niet geplaatst. Lekker dan.
Salander, dat wat jij ervaart heb ik ook. Gevoel van buiten de werkelijkheid staan, onzekerheid, minderwaardig, teveel zijn, dat heb ik ook vaak. Ik heb moeite met mijn plekje op deze wereld, merk ook dat ik me onderdanig gedraag naar anderen.
Helpt dat medicijn een beetje? Wat doet het precies? Ik hoop dat de afspraak voor vanmiddag je gaat helpen.
Dank je wel voor je woorden, ik heb erg slecht geslapen vannacht omdat ik me zo dom en minderwaardig voelde.
Salander, dat wat jij ervaart heb ik ook. Gevoel van buiten de werkelijkheid staan, onzekerheid, minderwaardig, teveel zijn, dat heb ik ook vaak. Ik heb moeite met mijn plekje op deze wereld, merk ook dat ik me onderdanig gedraag naar anderen.
Helpt dat medicijn een beetje? Wat doet het precies? Ik hoop dat de afspraak voor vanmiddag je gaat helpen.
Dank je wel voor je woorden, ik heb erg slecht geslapen vannacht omdat ik me zo dom en minderwaardig voelde.
donderdag 24 maart 2016 om 10:42
donderdag 24 maart 2016 om 10:53
quote:Borderliner89 schreef op 24 maart 2016 @ 10:42:
Jullie zijn zó lief voor elkaar! De tranen stromen over mijn wangen terwijl ik dit typ. Ik heb mijn eigen pestverleden ontzettend gebagatelliseerd altijd. Tot nu. Ja, gek hè, dat ik mezelf lelijk vind na alles wat er tegen me gezegd is? voor wie 'm kan gebruiken. terug voor jou
Jullie zijn zó lief voor elkaar! De tranen stromen over mijn wangen terwijl ik dit typ. Ik heb mijn eigen pestverleden ontzettend gebagatelliseerd altijd. Tot nu. Ja, gek hè, dat ik mezelf lelijk vind na alles wat er tegen me gezegd is? voor wie 'm kan gebruiken. terug voor jou
donderdag 24 maart 2016 om 18:32
@Belofte, you’ve got mail.
@Salander, ja, die aanslagen, pff.. Het lukte me redelijk om een beetje afstand te houden maar toen ik gisteravond in bed lag drong het opeens tot me door hóé dichtbij dit is, en dat het ook in de stad waar ik woon (randstad) had kunnen zijn. Dan raak ik echt meteen zo verlamd door angst, bij zo’n gedachte. Maar dat willen ze juist!
O en dat dwangmatig kopen, dat herken ik wel… Vooral het lege gevoel achteraf. Het geeft helemaal niet de bevrediging die je eigenlijk verwacht, he? Fijn dat het minder is geworden bij jou.
O en dat invullen voor andere mensen op een negatieve manier, ik doe echt precies hetzelfde! Dat je achteraf echt zoiets hebt van: eh, waar maakte ik me druk om eigenlijk?
@Borderliner89, lief van je! Je bent ook heel welkom om mee te schrijven hier!
@Leekje, ik lees dat heel veel op het forum de laatste dagen, dat berichten niet aankomen. Ik kopieer voor de zekerheid maar voordat ik verzend.
@Salander, ja, die aanslagen, pff.. Het lukte me redelijk om een beetje afstand te houden maar toen ik gisteravond in bed lag drong het opeens tot me door hóé dichtbij dit is, en dat het ook in de stad waar ik woon (randstad) had kunnen zijn. Dan raak ik echt meteen zo verlamd door angst, bij zo’n gedachte. Maar dat willen ze juist!
O en dat dwangmatig kopen, dat herken ik wel… Vooral het lege gevoel achteraf. Het geeft helemaal niet de bevrediging die je eigenlijk verwacht, he? Fijn dat het minder is geworden bij jou.
O en dat invullen voor andere mensen op een negatieve manier, ik doe echt precies hetzelfde! Dat je achteraf echt zoiets hebt van: eh, waar maakte ik me druk om eigenlijk?
@Borderliner89, lief van je! Je bent ook heel welkom om mee te schrijven hier!
@Leekje, ik lees dat heel veel op het forum de laatste dagen, dat berichten niet aankomen. Ik kopieer voor de zekerheid maar voordat ik verzend.
maandag 28 maart 2016 om 21:57
Hallo iedereen, hoe gaat het met jullie? Hier gaat het op zich goed, mijn paasweekend was volgepland met sociale gelegenheden maar dat ging eigenlijk allemaal best goed! Alleen vandaag aan het einde van de dag zag ik een paar foto's die dit weekend 'spontaan' van mij waren gemaakt en... Tja, ik weet niet of jullie dit herkennen: dat je er op zo'n foto opeens zo anders uitziet dat hoe je denkt dat je eruit ziet dat je daarvan dan helemaal over de riedel raakt? Ik heb dit dus áltijd, terwijl ik inmiddels toch beter zou moeten weten aangezien het elke keer gebeurt, je zou verwachten dat ik nu wel zou weten hoe ik eruitzie, haha.
@Borderline89, ik heb zelf (nog) geen VERS gedaan maar er lopen er hier wel een aantal rond dus er komt vast nog een reactie!
@Borderline89, ik heb zelf (nog) geen VERS gedaan maar er lopen er hier wel een aantal rond dus er komt vast nog een reactie!
donderdag 31 maart 2016 om 08:43
Hallo lieverds,
Hoe gaat het met jullie? Het is stil hier!
Ik heb in therapie een nieuwe opdracht gekregen: ik heb een app moeten downloaden, iMoodJournal, daarmee kun je je stemmingen bijhouden. Hij staat automatisch ingesteld op 3 x per dag, maar ik moest hem zo instellen dat ik de hele dag door om de 2 uur een melding krijg met: How are you feeling right now? En dan moet je uit een lijst van 10 gradaties je stemming kiezen, en vervolgens krijg je een notitiebriefje op je scherm waarop je een klein tekstje moet schrijven over wat er allemaal speelt op dat moment. Door hashtags te gebruiken maakt hij van sommige woorden een label, bijv: #verdrietig omdat #vriend niet reageerde op #whatsapp.
Je kunt je stemming dan later in allerlei grafieken terugzien, op dag-, week- en maandbasis, en die labels onthoudt hij ook en dan kun je later terugzien wat vaak je triggers zijn om je rot te voelen en van welke dingen je juist blij wordt.
Ik moest dit doen omdat het telkens nog niet lukt om m'n emoties in te dammen, en we dus eerst inzicht moeten gaan krijgen in de stemmingswisselingen.
Hoe gaat het met jullie? Het is stil hier!
Ik heb in therapie een nieuwe opdracht gekregen: ik heb een app moeten downloaden, iMoodJournal, daarmee kun je je stemmingen bijhouden. Hij staat automatisch ingesteld op 3 x per dag, maar ik moest hem zo instellen dat ik de hele dag door om de 2 uur een melding krijg met: How are you feeling right now? En dan moet je uit een lijst van 10 gradaties je stemming kiezen, en vervolgens krijg je een notitiebriefje op je scherm waarop je een klein tekstje moet schrijven over wat er allemaal speelt op dat moment. Door hashtags te gebruiken maakt hij van sommige woorden een label, bijv: #verdrietig omdat #vriend niet reageerde op #whatsapp.
Je kunt je stemming dan later in allerlei grafieken terugzien, op dag-, week- en maandbasis, en die labels onthoudt hij ook en dan kun je later terugzien wat vaak je triggers zijn om je rot te voelen en van welke dingen je juist blij wordt.
Ik moest dit doen omdat het telkens nog niet lukt om m'n emoties in te dammen, en we dus eerst inzicht moeten gaan krijgen in de stemmingswisselingen.
donderdag 31 maart 2016 om 16:48
Wat leuk, allemaal rare mensen, net als ik 
. Ik reageer gewoon alsnog, al is het een beetje stil inmiddels, want ook voor mij is dit een groot feest van herkenning, woohoo! Tevens mijn allereerste Viva-forum post ever ever.
Een jaar of 10 geleden voor het eerst gediagnosticeerd met borderline, vorig jaar voor de tweede keer. Ik doe nu 1 jaar MBT, wat best goed bevalt. Heb veeeeel geworsteld in het leven, nog steeds, maar sinds ik de 30 gepasseerd ben (2 jaar geleden) is het toch een mini-stukje minder dramatisch geworden allemaal. Ik voel mezelf beter aan en geef mezelf meer de ruimte om te zijn wie ik ben, inclusief negativiteit en moeilijkheid. Die negativiteit en moeilijkheid is er niet omdat ik stom ben, ben ik achter gekomen, het is er omdat ik veel verdriet heb gehad om bepaalde dingen. En het mot eruit, want het geeft aan dat er iets niet lekker zit.
Ik vind mezelf dan ook helemaal niet gek meer. Ik vind de wereld om me heen veel gekker
En ik vind jullie ook helemaal niet gek, integendeel. Ik lees mooie en moedige woorden van mensen die op een zoektocht zijn naar zichzelf, en naar hun plek in de wereld. En in een cultuur waarin emoties niet de boventoon voeren, is het net ff een stukkie lastiger jezelf te zijn als je een intens gevoelsleven hebt.
Maar. een groot feest van herkenning dus, ik vind het superfijn om al die 'rare' dingen te lezen die ik ook heb.
Mijn moeder wilt er ook niet aan dat ik borderline heb. Vind ik bij tijden extreem kut, en dan eigenlijk vooral dat ze mijn pijn en verdriet niet erkent. Ze bedoelt het goed, maar heeft een gebrek aan inlevingsvermogen. Aantal keer op het punt gestaan haar voor altijd vaarwel te zeggen, maar op die momenten voelt ze dan weer wel aan dat ze in actie moet komen. Moeilijke maar bijzondere relatie, zo bestempel ik het maar. Mijn vader heb ik nooit wat aan gehad, ken ik niet, 4 keer gezien, hij vindt de manier waarop ik mijn leven leef niet zo denderend. Als in: ik heb de uni niet afgemaakt, geen carriere gemaakt, ik ben niet getrouwd, ik heb geen kinderen, 'niks' bereikt, zit in therapie, blabla, en dat allemaal terwijl ik AL 31 ben. Ik heb besloten dat het okay is als ik hem nooit meer zie, na jaren en jaren strugglen en huilen en woede en intens verdriet... wat er nog steeds in zit, dat wel.
Jaloezie: VOLOP! Echt niet te doen! Haha, heel fijn om dat van anderen te lezen. Dat kijken naar andere vrouwen, mijn lord... Ik HAAT dat. Ik word ziedend. Maar weet je wat grappig is? Want je praat er wel eens over met andere vrouwen, en die zeggen dan: ah joh, dat is normaal, alle mannen doen dat. En de één zegt dat ze het niet erg vind, maar er zijn er toch een hoop die dat wel kut vinden, maar het maar laten omdat 'mannen nu eenmaal zo zijn'. Op een dag, uit grote onvrede, heb ik besloten volledig mijn gevoel te volgen. Want waarom zou ik volgens een standaard moeten denken? Wie bedenkt die standaard? Vaak matcht de standaard niet met hoe ik me voel, boven dien LUKT het me gewoon niet, dus ik heb die standaard uit mijn leven geflikkerd, en op een dag gezegd: ik ga me nooit meer inlaten met iemand die geen begrip heeft voor mijn emoties en die dingen doet die niet kloppen voor mijn gevoel. Dit was jaren geleden.
Inmiddels heb ik 1 jaar een relatie met een fantastische man, waarmee ik overal over kan praten. OOK over dit. En vaak. En lang. Hij respecteert mijn gevoelens en is kritisch naar zichzelf.. Ik ben ZO vaak boos geworden hierover in de eerste paar maanden, dat we er supervaak over hebben gepraat en geruzied en gefilosofeerd, zo lang, dat het nu volledig weg is. Als ik me onzeker voel als er vrouwen in de buurt zijn, geef ik dat aan, want het mag er zijn van hem, en dan pakt hij mijn hand en verzekert me dat ik de enige voor hem ben. Het heeft even geduurd, maar ik heb vertrouwen in hem, 100 procent.
Dat wil ik jullie toch wel ff meegeven, dat die dingen niet alleen van jou zijn als je in een relatie zit. Als je echt connected bent met een ander, is het van jullie samen. Je bent het meer dan waard dat iemand zijn best voor je doet, en weer, en weer, en nog een keer, net zolang totdat je het kwijt bent. Andersom zou je het ook doen, toch, want wie begrijpt moeilijke emoties nu beter dan jij . En trouwens, vaak wordt iets afgedaan als jaloezie van de vrouw, maar lomp 'mannelijk' geaccepteerd gedrag is ook gewoon kut. Zeg ik gewoon, hihi.
Die heftige emoties, pfff hou op schei uit. Echt niks mee aan te vangen, met mij, ha ha. Gruwelijke depressieve periodes waarin ik 'het' niet meer zie zitten. Volop faalangst, onzekerheid, geen geloof in mezelf, het gevoel niet opgebokst te zijn tegen dit alles, jullie kennen het wel.. Gelukkig nooit stappen ondernomen er een einde aan te maken, want dan had ik een hoop moois gemist...
WANT, naast het hele moeilijke therapeutische psychologische er-niet-bij-passende gedeelte dat borderline met zich meebrengt, heeft het me ook zoveel gaafs opgeleverd! Ik heb me nooit op mijn plek gevoeld, 'anders' dan anderen, waardoor ik, naast die depressies, ook op een zoektocht ben gegaan naar waar mijn plek dan wél is. Nog steeds niet gevonden... maar wel veel op reis geweest, dingen ondernemen, op zoek naar rust en logica, prachtige dingen gezien en meegemaakt, veel geleerd. Veel pijn gehad, dat ook. Het was nooit makkelijk.
Dat is eigenlijk mijn vraag aan jullie: heeft het jullie, naast moeilijkheid, ook wel eens iets moois gebracht? Moeilijke vraag misschien.
En nu, tijd om te kijken wat ik echt wil. Gelukkig heb ik het nooit voor minder willen doen, dus al is er een hoop 'leegte' (geen werk, weinig geld, geen auto, wel met rijlessen bezig wat ik het engste ooit vond!!! dat terzijde), ik zit nergens aan vast wat ik niet leuk vind.
Borderline is moeilijk, of beter gezegd, de dingen die je een 'borderliner' maken. Soms denk ik, zijn we niet gewoon heel gevoelige mensen, maar onbegrepen, niet gezien, dat soort dingen. Ik weet nog steeds niet hoe ik me staande houd, maar het lukt toch op de een of andere manier.
Laat je niet gek maken, en geloof in jezelf. Er is geen 'normaal', behalve in de hoofden van fantasieloze mensen. Je bent een uniek mens op haar eigen pad. En, het is in ieder geval nooit saai, hahaha!!!
Ik hoop dat het jullie allemaal goed vergaat dezer dagen. De zon komt hopelijk weer tevoorschijn binnenkort, dat scheelt.
Peace
. Ik reageer gewoon alsnog, al is het een beetje stil inmiddels, want ook voor mij is dit een groot feest van herkenning, woohoo! Tevens mijn allereerste Viva-forum post ever ever.Een jaar of 10 geleden voor het eerst gediagnosticeerd met borderline, vorig jaar voor de tweede keer. Ik doe nu 1 jaar MBT, wat best goed bevalt. Heb veeeeel geworsteld in het leven, nog steeds, maar sinds ik de 30 gepasseerd ben (2 jaar geleden) is het toch een mini-stukje minder dramatisch geworden allemaal. Ik voel mezelf beter aan en geef mezelf meer de ruimte om te zijn wie ik ben, inclusief negativiteit en moeilijkheid. Die negativiteit en moeilijkheid is er niet omdat ik stom ben, ben ik achter gekomen, het is er omdat ik veel verdriet heb gehad om bepaalde dingen. En het mot eruit, want het geeft aan dat er iets niet lekker zit.
Ik vind mezelf dan ook helemaal niet gek meer. Ik vind de wereld om me heen veel gekker
En ik vind jullie ook helemaal niet gek, integendeel. Ik lees mooie en moedige woorden van mensen die op een zoektocht zijn naar zichzelf, en naar hun plek in de wereld. En in een cultuur waarin emoties niet de boventoon voeren, is het net ff een stukkie lastiger jezelf te zijn als je een intens gevoelsleven hebt.
Maar. een groot feest van herkenning dus, ik vind het superfijn om al die 'rare' dingen te lezen die ik ook heb.
Mijn moeder wilt er ook niet aan dat ik borderline heb. Vind ik bij tijden extreem kut, en dan eigenlijk vooral dat ze mijn pijn en verdriet niet erkent. Ze bedoelt het goed, maar heeft een gebrek aan inlevingsvermogen. Aantal keer op het punt gestaan haar voor altijd vaarwel te zeggen, maar op die momenten voelt ze dan weer wel aan dat ze in actie moet komen. Moeilijke maar bijzondere relatie, zo bestempel ik het maar. Mijn vader heb ik nooit wat aan gehad, ken ik niet, 4 keer gezien, hij vindt de manier waarop ik mijn leven leef niet zo denderend. Als in: ik heb de uni niet afgemaakt, geen carriere gemaakt, ik ben niet getrouwd, ik heb geen kinderen, 'niks' bereikt, zit in therapie, blabla, en dat allemaal terwijl ik AL 31 ben. Ik heb besloten dat het okay is als ik hem nooit meer zie, na jaren en jaren strugglen en huilen en woede en intens verdriet... wat er nog steeds in zit, dat wel.
Jaloezie: VOLOP! Echt niet te doen! Haha, heel fijn om dat van anderen te lezen. Dat kijken naar andere vrouwen, mijn lord... Ik HAAT dat. Ik word ziedend. Maar weet je wat grappig is? Want je praat er wel eens over met andere vrouwen, en die zeggen dan: ah joh, dat is normaal, alle mannen doen dat. En de één zegt dat ze het niet erg vind, maar er zijn er toch een hoop die dat wel kut vinden, maar het maar laten omdat 'mannen nu eenmaal zo zijn'. Op een dag, uit grote onvrede, heb ik besloten volledig mijn gevoel te volgen. Want waarom zou ik volgens een standaard moeten denken? Wie bedenkt die standaard? Vaak matcht de standaard niet met hoe ik me voel, boven dien LUKT het me gewoon niet, dus ik heb die standaard uit mijn leven geflikkerd, en op een dag gezegd: ik ga me nooit meer inlaten met iemand die geen begrip heeft voor mijn emoties en die dingen doet die niet kloppen voor mijn gevoel. Dit was jaren geleden.
Inmiddels heb ik 1 jaar een relatie met een fantastische man, waarmee ik overal over kan praten. OOK over dit. En vaak. En lang. Hij respecteert mijn gevoelens en is kritisch naar zichzelf.. Ik ben ZO vaak boos geworden hierover in de eerste paar maanden, dat we er supervaak over hebben gepraat en geruzied en gefilosofeerd, zo lang, dat het nu volledig weg is. Als ik me onzeker voel als er vrouwen in de buurt zijn, geef ik dat aan, want het mag er zijn van hem, en dan pakt hij mijn hand en verzekert me dat ik de enige voor hem ben. Het heeft even geduurd, maar ik heb vertrouwen in hem, 100 procent.
Dat wil ik jullie toch wel ff meegeven, dat die dingen niet alleen van jou zijn als je in een relatie zit. Als je echt connected bent met een ander, is het van jullie samen. Je bent het meer dan waard dat iemand zijn best voor je doet, en weer, en weer, en nog een keer, net zolang totdat je het kwijt bent. Andersom zou je het ook doen, toch, want wie begrijpt moeilijke emoties nu beter dan jij . En trouwens, vaak wordt iets afgedaan als jaloezie van de vrouw, maar lomp 'mannelijk' geaccepteerd gedrag is ook gewoon kut. Zeg ik gewoon, hihi.
Die heftige emoties, pfff hou op schei uit. Echt niks mee aan te vangen, met mij, ha ha. Gruwelijke depressieve periodes waarin ik 'het' niet meer zie zitten. Volop faalangst, onzekerheid, geen geloof in mezelf, het gevoel niet opgebokst te zijn tegen dit alles, jullie kennen het wel.. Gelukkig nooit stappen ondernomen er een einde aan te maken, want dan had ik een hoop moois gemist...
WANT, naast het hele moeilijke therapeutische psychologische er-niet-bij-passende gedeelte dat borderline met zich meebrengt, heeft het me ook zoveel gaafs opgeleverd! Ik heb me nooit op mijn plek gevoeld, 'anders' dan anderen, waardoor ik, naast die depressies, ook op een zoektocht ben gegaan naar waar mijn plek dan wél is. Nog steeds niet gevonden... maar wel veel op reis geweest, dingen ondernemen, op zoek naar rust en logica, prachtige dingen gezien en meegemaakt, veel geleerd. Veel pijn gehad, dat ook. Het was nooit makkelijk.
Dat is eigenlijk mijn vraag aan jullie: heeft het jullie, naast moeilijkheid, ook wel eens iets moois gebracht? Moeilijke vraag misschien.
En nu, tijd om te kijken wat ik echt wil. Gelukkig heb ik het nooit voor minder willen doen, dus al is er een hoop 'leegte' (geen werk, weinig geld, geen auto, wel met rijlessen bezig wat ik het engste ooit vond!!! dat terzijde), ik zit nergens aan vast wat ik niet leuk vind.
Borderline is moeilijk, of beter gezegd, de dingen die je een 'borderliner' maken. Soms denk ik, zijn we niet gewoon heel gevoelige mensen, maar onbegrepen, niet gezien, dat soort dingen. Ik weet nog steeds niet hoe ik me staande houd, maar het lukt toch op de een of andere manier.
Laat je niet gek maken, en geloof in jezelf. Er is geen 'normaal', behalve in de hoofden van fantasieloze mensen. Je bent een uniek mens op haar eigen pad. En, het is in ieder geval nooit saai, hahaha!!!
Ik hoop dat het jullie allemaal goed vergaat dezer dagen. De zon komt hopelijk weer tevoorschijn binnenkort, dat scheelt.
Peace
vrijdag 1 april 2016 om 09:35
@Kamalaya, welkom op het forum en bedankt voor je mooie bericht! Ook omgekeerd herken ik bij jou weer heel veel.
Mag ik je vragen wat MBT is?
Fijn om te lezen dat je jezelf al zoveel beter hebt leren kennen en ook beter hebt kunnen accepteren. Ik kan wel lezen dat jij er al een hele tocht op hebt zitten.
En ook weer een heel andere kijk m.b.t. die jaloezie, eigenlijk. Want ik probeer mezelf telkens maar voor te houden dat wat ik voel raar is, en wat anderen mensen voelen normaal... Maar daarmee wijs je jezelf dus continu af. Ik ben gek, ik kan niet normaal denken, ik ben een vreselijk mens, etc. Wel mooi dat jij je gevoelens gewoon accepteert zoals ze zijn en dat je iemand hebt gevonden die op zijn beurt jouw aanpak weer accepteert.
Ik ben het ook helemaal met je eens dat lomp mannengedrag zo sociaal geaccepteerd is? Hoe ze soms over vrouwen praten, als een vrouw dat omgekeerd doet is ze meteen een slet. En wij moeten dat allemaal maar goed vinden... Zucht. 'Want zo zijn die zielige jongetjes nou eenmaal.'
Ik vind je positieve insteek leuk, over dat de stoornis je ook mooie dingen heeft gebracht. En ik ben het met je eens! Ik heb het de laatste tijd de hele tijd zo in mijn hoofd: het is niet dat je gek bent, of ziek, of slecht, maar je bedrading is gewoon anders dan de gemiddelde mens. Alles is súperintens. Dat is natuurlijk soms heel moeilijk, maar ook de positieve emoties kunnen heel intens gevoeld worden.
Stel, het leven is een kleurplaat en iedereen kleurt z'n eigen plaat in. Dan zou je kunnen zeggen dat de gemiddelde mens bijvoorbeeld 50 verschillende kleuren heeft om mee te kleuren. Maar dat wij er gemiddeld 500 hebben. Dat is misschien soms vermoeiend, maar het maakt de kleurplaat ook rijk! En wat jij ook al schrijft, het is nooit saai. Never a dull moment!
Nogmaals bedankt voor je inspirerende bericht en ik hoop dat je mee komt schrijven.
Mag ik je vragen wat MBT is?
Fijn om te lezen dat je jezelf al zoveel beter hebt leren kennen en ook beter hebt kunnen accepteren. Ik kan wel lezen dat jij er al een hele tocht op hebt zitten.
En ook weer een heel andere kijk m.b.t. die jaloezie, eigenlijk. Want ik probeer mezelf telkens maar voor te houden dat wat ik voel raar is, en wat anderen mensen voelen normaal... Maar daarmee wijs je jezelf dus continu af. Ik ben gek, ik kan niet normaal denken, ik ben een vreselijk mens, etc. Wel mooi dat jij je gevoelens gewoon accepteert zoals ze zijn en dat je iemand hebt gevonden die op zijn beurt jouw aanpak weer accepteert.
Ik ben het ook helemaal met je eens dat lomp mannengedrag zo sociaal geaccepteerd is? Hoe ze soms over vrouwen praten, als een vrouw dat omgekeerd doet is ze meteen een slet. En wij moeten dat allemaal maar goed vinden... Zucht. 'Want zo zijn die zielige jongetjes nou eenmaal.'
Ik vind je positieve insteek leuk, over dat de stoornis je ook mooie dingen heeft gebracht. En ik ben het met je eens! Ik heb het de laatste tijd de hele tijd zo in mijn hoofd: het is niet dat je gek bent, of ziek, of slecht, maar je bedrading is gewoon anders dan de gemiddelde mens. Alles is súperintens. Dat is natuurlijk soms heel moeilijk, maar ook de positieve emoties kunnen heel intens gevoeld worden.
Stel, het leven is een kleurplaat en iedereen kleurt z'n eigen plaat in. Dan zou je kunnen zeggen dat de gemiddelde mens bijvoorbeeld 50 verschillende kleuren heeft om mee te kleuren. Maar dat wij er gemiddeld 500 hebben. Dat is misschien soms vermoeiend, maar het maakt de kleurplaat ook rijk! En wat jij ook al schrijft, het is nooit saai. Never a dull moment!
Nogmaals bedankt voor je inspirerende bericht en ik hoop dat je mee komt schrijven.
vrijdag 1 april 2016 om 11:15
Hallo allemaal,
Kamalaya en Borderliner89, welkom. Fijn dat jullie meeschrijven.
ik had gisteren een heel stuk geschreven maar dat is weer op een of andere manier verdwenen.
Ik begon vorige week donderdag net een beetje uit mijn dip te raken, toen mijn man weer heftige hoofdpijnaanvallen kreeg. Dit heeft van donderdagavond tot dinsdagmiddag geduurd. Met eerste paasdag heb ik de HAP laten komen, want hij reageerde ook bijna niet op me. Ze wilden het weer proberen met pijnmedicatie, maar het probleem is dat niks helpt. Nu dus ook weer niet.
Dinsdag mijn eigen huisarts gebeld, en die zou terugbellen. Maar hij belde niet, hij kwam onverwacht bij ons thuis. Dat waardeerde ik heel erg. Nu gaan ze het proberen met neuropathische medicatie, tegen oa zenuwpijn en epilepsie. We hebben dus echt een kl..week gehad. Ik heb geprobeerd mijn ding te doen, ben zaterdagochtend gaan wandelen en die middag even geluncht met een vriendin, en met een rotgevoel ging ik weer naar huis, van o jee wat tref ik aan? En ja hoor, het ging nog slechter dan toen ik die ochtend wegging. Toen stortte ik ook in, ik heb de rest van de zaterdag en een groot deel van de zondag zitten schelden en huilen. Niet op mijn man, maar op de situatie. Het doet me ook veel verdriet dat hij zo moet lijden. Het lijkt zo uitzichtloos, hij heeft gewoon geen leven meer op deze manier. Maandagmiddag hadden we brunch met mijn familie, kom je weer alleen. Je ziet daar allemaal stellen komen en mijn ouders en mijn broer en zijn complete gezin, toen zei ik ook tegen mijn vader, ik voel me soms al net zo'n onbestorven weduwe. Het is een erg eenzaam gevoel. Ik heb geprobeerd om mijn ding te blijven doen en afleiding te zoeken, maar ik vind het erg zwaar, ben continu met mijn man bezig en heb er zo'n rot verdrietig gevoel bij. Ik ben zelf gek op reizen maken en ben bang dat dat voorgoed verleden tijd is. Er zijn ook al te vaak vakanties verpest door zijn hoofdpijn. En daar kan hij zelf niets aan doen, maar voor mij geeft het tijdens zo'n vakantie nog meer stress. Woensdag de operatie, hij wordt in de middag geholpen. Ik heb een hotel geboekt want het is in een ziekenhuis 1,5 uur van onze woonplaats. Ik heb al wel een beetje in de planning wat ik die middag ga doen als hij geopereerd wordt. Ik hoop zo dat we dit weekend nog even rust hebben en dat die vreselijke hoofdpijn weg blijft. Want het gaat nu gelukkig iets beter. Ben nu op mijn vrijwilligerswerk, maar ben alweer bang hoe de vlag ervoor staat als ik thuiskom. Ik heb ook lichamelijk veel pijn en heb me vanochtend naar het vrijwilligerswerk gesleept. Anders lag ik nu op bed.
Ik ben ook best wel achter met huishoudelijk werk door alles, en dat geeft me ook geen goed gevoel. Mijn man kan nu ook niet helpen, en helaas heb ik ook mijn beperkingen. Ik wou dat ik wat leukere dingen kon schrijven, maar hopelijk komt dat weer een keer.
Kamalaya en Borderliner89, welkom. Fijn dat jullie meeschrijven.
ik had gisteren een heel stuk geschreven maar dat is weer op een of andere manier verdwenen.
Ik begon vorige week donderdag net een beetje uit mijn dip te raken, toen mijn man weer heftige hoofdpijnaanvallen kreeg. Dit heeft van donderdagavond tot dinsdagmiddag geduurd. Met eerste paasdag heb ik de HAP laten komen, want hij reageerde ook bijna niet op me. Ze wilden het weer proberen met pijnmedicatie, maar het probleem is dat niks helpt. Nu dus ook weer niet.
Dinsdag mijn eigen huisarts gebeld, en die zou terugbellen. Maar hij belde niet, hij kwam onverwacht bij ons thuis. Dat waardeerde ik heel erg. Nu gaan ze het proberen met neuropathische medicatie, tegen oa zenuwpijn en epilepsie. We hebben dus echt een kl..week gehad. Ik heb geprobeerd mijn ding te doen, ben zaterdagochtend gaan wandelen en die middag even geluncht met een vriendin, en met een rotgevoel ging ik weer naar huis, van o jee wat tref ik aan? En ja hoor, het ging nog slechter dan toen ik die ochtend wegging. Toen stortte ik ook in, ik heb de rest van de zaterdag en een groot deel van de zondag zitten schelden en huilen. Niet op mijn man, maar op de situatie. Het doet me ook veel verdriet dat hij zo moet lijden. Het lijkt zo uitzichtloos, hij heeft gewoon geen leven meer op deze manier. Maandagmiddag hadden we brunch met mijn familie, kom je weer alleen. Je ziet daar allemaal stellen komen en mijn ouders en mijn broer en zijn complete gezin, toen zei ik ook tegen mijn vader, ik voel me soms al net zo'n onbestorven weduwe. Het is een erg eenzaam gevoel. Ik heb geprobeerd om mijn ding te blijven doen en afleiding te zoeken, maar ik vind het erg zwaar, ben continu met mijn man bezig en heb er zo'n rot verdrietig gevoel bij. Ik ben zelf gek op reizen maken en ben bang dat dat voorgoed verleden tijd is. Er zijn ook al te vaak vakanties verpest door zijn hoofdpijn. En daar kan hij zelf niets aan doen, maar voor mij geeft het tijdens zo'n vakantie nog meer stress. Woensdag de operatie, hij wordt in de middag geholpen. Ik heb een hotel geboekt want het is in een ziekenhuis 1,5 uur van onze woonplaats. Ik heb al wel een beetje in de planning wat ik die middag ga doen als hij geopereerd wordt. Ik hoop zo dat we dit weekend nog even rust hebben en dat die vreselijke hoofdpijn weg blijft. Want het gaat nu gelukkig iets beter. Ben nu op mijn vrijwilligerswerk, maar ben alweer bang hoe de vlag ervoor staat als ik thuiskom. Ik heb ook lichamelijk veel pijn en heb me vanochtend naar het vrijwilligerswerk gesleept. Anders lag ik nu op bed.
Ik ben ook best wel achter met huishoudelijk werk door alles, en dat geeft me ook geen goed gevoel. Mijn man kan nu ook niet helpen, en helaas heb ik ook mijn beperkingen. Ik wou dat ik wat leukere dingen kon schrijven, maar hopelijk komt dat weer een keer.
zaterdag 2 april 2016 om 13:28
Hmmm Salander dat lijkt me vrij heftig! Rustig aan en wees extra lief voor jezelf. Maar, reizen verleden tijd? Nee joh, er is altijd een weg . Alleen zie je die soms nog niet in de moeilijkheid. Verlies de dingen die belangrijk zijn voor jouzelf vooral niet uit het oog, daar waar jij kracht uit haalt. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd!
Thanks Haligh! Ha, ik zat wel met trillende handjes te typen, want het brengt toch altijd angst mee om mezelf te 'laten zien'. Heel fijn om jouw lieve berichtje te lezen. Ik heb me volop alleen gevoeld altijd, en om dan te lezen dat mensen dezelfde soort belevingswereld hebben, heb ik heel veel aan. Dan voel je je 'gezien', toch. Cool!
MBT is een therapievorm dat staat voor Mentalization Based Treatment. Ik vond net dit erover: 'Mentaliseren houdt in dat je je eigen gedrag en dat van anderen kunt begrijpen en verklaren vanuit achterliggende gevoelens, gedachten, motivaties, enz. Het MBT-behandelprogramma is gericht op het versterken van het vermogen om te mentaliseren. Bij mensen met BPS neemt het mentaliserend vermogen snel af bij verhoogde spanning, bijvoorbeeld wanneer contacten met anderen hechter en intenser worden. Als dat gebeurt, worden ze overspoeld door emoties, voelen ze zich snel bekritiseerd of afgewezen, vullen ze gedachten bij anderen in of reageren ze impulsief vanuit een bepaalde gevoelstoestand. '
Ik heb er best wat aan gehad, vooral om wat helderheid te krijgen in wat er nou precies gebeurt in m'n hoofd.
Heel af en toe ben ik positief. Meestal niet hoor, ha ha. Maar, je moet jezelf er soms aan herinneren dat je niet die borderline bent, dat je als mens zoveel meer bent dan dat.
Wat jij zegt, je legt het vaak bij jezelf neer: ik ben gek, ik ben niet normaal, dit dat zus zo. En zoals je ook zegt, dan wijs je jezelf af. Maar jouw gevoelswereld IS zoals hij is, en je emoties zijn echt, voor jou. Al het andere dan je gevoel is een oordeel of mening. Jezelf accepteren is een laaaange weg. Maar ik wíl dat, liever dan dat ik me wil aanpassen. Want aanpassen betekent: iets worden wat ik niet ben. Gaat niet. Conflict.
Ja precies, raar hoor, dat je als vrouw 'jaloers' wordt om die shit. Lees: dat iets je niet lekker zit.
Ik geloof maar zo: je hebt je gevoel niet voor niks gekregen, het is jouw kompas. Als die zegt: dit voelt niet cool, dan vind je het gewoon niet cool. Kun je wel wegstoppen, of jezelf een sukkel vinden, en een ander kan er wat van vinden, maar 't gevoel verdwijnt toch niet. Misschien zit er een kern van waarheid in? Voor jou sowieso!
Je zegt het mooi, de bedrading is gewoon anders dan gemiddeld. Als je daar de kracht in gaat vinden in plaats van als iets dat je afremt, ben je niet te stoppen . Haha, lekker kleuren, yiihaaaaa
Thanks Haligh! Ha, ik zat wel met trillende handjes te typen, want het brengt toch altijd angst mee om mezelf te 'laten zien'. Heel fijn om jouw lieve berichtje te lezen. Ik heb me volop alleen gevoeld altijd, en om dan te lezen dat mensen dezelfde soort belevingswereld hebben, heb ik heel veel aan. Dan voel je je 'gezien', toch. Cool!
MBT is een therapievorm dat staat voor Mentalization Based Treatment. Ik vond net dit erover: 'Mentaliseren houdt in dat je je eigen gedrag en dat van anderen kunt begrijpen en verklaren vanuit achterliggende gevoelens, gedachten, motivaties, enz. Het MBT-behandelprogramma is gericht op het versterken van het vermogen om te mentaliseren. Bij mensen met BPS neemt het mentaliserend vermogen snel af bij verhoogde spanning, bijvoorbeeld wanneer contacten met anderen hechter en intenser worden. Als dat gebeurt, worden ze overspoeld door emoties, voelen ze zich snel bekritiseerd of afgewezen, vullen ze gedachten bij anderen in of reageren ze impulsief vanuit een bepaalde gevoelstoestand. '
Ik heb er best wat aan gehad, vooral om wat helderheid te krijgen in wat er nou precies gebeurt in m'n hoofd.
Heel af en toe ben ik positief
. Meestal niet hoor, ha ha. Maar, je moet jezelf er soms aan herinneren dat je niet die borderline bent, dat je als mens zoveel meer bent dan dat. Wat jij zegt, je legt het vaak bij jezelf neer: ik ben gek, ik ben niet normaal, dit dat zus zo. En zoals je ook zegt, dan wijs je jezelf af. Maar jouw gevoelswereld IS zoals hij is, en je emoties zijn echt, voor jou. Al het andere dan je gevoel is een oordeel of mening. Jezelf accepteren is een laaaange weg. Maar ik wíl dat, liever dan dat ik me wil aanpassen. Want aanpassen betekent: iets worden wat ik niet ben. Gaat niet. Conflict.
Ja precies, raar hoor, dat je als vrouw 'jaloers' wordt om die shit. Lees: dat iets je niet lekker zit.
Ik geloof maar zo: je hebt je gevoel niet voor niks gekregen, het is jouw kompas. Als die zegt: dit voelt niet cool, dan vind je het gewoon niet cool. Kun je wel wegstoppen, of jezelf een sukkel vinden, en een ander kan er wat van vinden, maar 't gevoel verdwijnt toch niet. Misschien zit er een kern van waarheid in? Voor jou sowieso!
Je zegt het mooi, de bedrading is gewoon anders dan gemiddeld. Als je daar de kracht in gaat vinden in plaats van als iets dat je afremt, ben je niet te stoppen . Haha, lekker kleuren, yiihaaaaa
