Psyche
alle pijlers
Borderline
dinsdag 9 februari 2016 om 22:31
Hallo lieve iedereen,
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
zaterdag 27 februari 2016 om 09:11
Sterkte en zet 'm op, Gipsy en Maximaal!
Dank je voor het vragen, Haligh. Ik heb het inderdaad met mijn behandelaar hierover gehad. Die snapte waarom ik het dacht, omdat ik binnen een relatie deels wel voldoe aan de kenmerken, maar hij zei dat ik niet voldoende voldeed aan de kenmerken dus dat ik vooral op zoek was naar een verklaring voor mijn gedrag. Maar niet alles is te diagnosticeren. Dat ik met behoorlijke verlatingsangst kamp, weet ik wel. Een angst die zich vooral manifesteert binnen een relatie. Dus daar houd ik het voorlopig op.
Dank je voor het vragen, Haligh. Ik heb het inderdaad met mijn behandelaar hierover gehad. Die snapte waarom ik het dacht, omdat ik binnen een relatie deels wel voldoe aan de kenmerken, maar hij zei dat ik niet voldoende voldeed aan de kenmerken dus dat ik vooral op zoek was naar een verklaring voor mijn gedrag. Maar niet alles is te diagnosticeren. Dat ik met behoorlijke verlatingsangst kamp, weet ik wel. Een angst die zich vooral manifesteert binnen een relatie. Dus daar houd ik het voorlopig op.
zondag 28 februari 2016 om 14:55
@Zephora, 'grappig' dat je dat zegt, ik heb weleens vaker van mensen gehoord dat ze borderline-gedrag binnen een relatie vertonen, maar daarbuiten niet. Dus je bent daar vast de enige niet in! Aangezien je schrijft dat je wel erg last hebt van verlatingsangst: als je behoefte hebt om dat te delen, kom dan vooral meeschreven, want ook al heb je dan niet dezelfde diagnose, ik weet uit ervaring dat het fijn is om je gedachten kunnen te delen met mensen die het begrijpen.
Nou jongens, ik heb het eindelijk aan m'n ouders verteld, en die reageerden veel beter dan ik had gedacht. En ergens had ik dat ook wel weer verwacht, omdat ik er in therapie achter ben gekomen dat mijn paranoïde gedachten zich vaak manifesteren in denken dat mensen mij niet begrijpen, niet willen begrijpen, tegen me zijn, en me uiteindelijk in de steek zullen laten. Wel weer confronterend dat ik er in mijn hoofd iets compleets anders van maak, maar tegelijk heel fijn dat de kogel nu door de kerk is.
Nou jongens, ik heb het eindelijk aan m'n ouders verteld, en die reageerden veel beter dan ik had gedacht. En ergens had ik dat ook wel weer verwacht, omdat ik er in therapie achter ben gekomen dat mijn paranoïde gedachten zich vaak manifesteren in denken dat mensen mij niet begrijpen, niet willen begrijpen, tegen me zijn, en me uiteindelijk in de steek zullen laten. Wel weer confronterend dat ik er in mijn hoofd iets compleets anders van maak, maar tegelijk heel fijn dat de kogel nu door de kerk is.
zondag 28 februari 2016 om 18:29
TO wat ben jij supergoed in het verwoorden van jouw verhaal. Ik lees dingen die raar over komen (zoals dat je vriend een telnr uitwisselt met de serveerster, idd een hele rare gedachtegang) maar je omschrijft het zonder een kijk mij nou eens zielig verhaal te vertellen. Gedrag dat veel borderliners hebben. Een slachtofferrol induiken. Heel knap hoe jij naar jezelf kijkt.
zondag 28 februari 2016 om 19:35
Ik weet sinds 15 jaar dat ik borderline heb. Ik heb diverse opnames gehad en therapie, ook de vers training gevolgd waar ik veel aan gehad heb. Ik ga 1-2x per maand naar mijn spv er en psychiater. Ik zit in de Wao en weet sinds vorig jaar dat ik fibromyalgie heb, maar daar heb ik al zeker 20 jaar last van maar heb altijd zoiets gehad van ik moet niet zeuren, en de ha dacht dat het psychisch was. Met de jaren, ik ben nu hakverwege de 40, is de bl allemaal wel milder geworden, maar soms steekt het weer keihard de kop op. Ik heb vooral last van de stemmingswisselingen, acting out gedrag komt bijna nooit meer voor. Helaas is mijn man behoorlijk ziek, en hij zit al een paar jaar in de medische molen en moet binnenkort weer geopereerd worden, en dan kan ik door sombere momenten wel destructief worden. Daar moet ik dan echt keihard tegen vechten, zo voelt het tenminste. Ik moet nu de sterkste zijn en dat valt zwaar.
We hebben geen kinderen, en gezien de situatie vind ik dat niet erg (meer).
Ik zal,proberen mee te gaan lezen en schrijven. Sterkte voor iedereen!
We hebben geen kinderen, en gezien de situatie vind ik dat niet erg (meer).
Ik zal,proberen mee te gaan lezen en schrijven. Sterkte voor iedereen!
zondag 28 februari 2016 om 20:58
Het hangt er denk ik ook vanaf wat er in je leven gebeurt. Een borderliner heeft zekerheid en veiligheid nodig. Begin je na je 40 e aan een relatie waar je geen zekerheid en veiligheid vindt, dan zullen de borderliner trekken sterker worden. Je leert ermee omgaan maar dit hangt ook heel sterk af van je omgeving.
Voor mij geen relatie meer. Ik heb mezelf veel beter onder controle nu.
Voor mij geen relatie meer. Ik heb mezelf veel beter onder controle nu.
maandag 29 februari 2016 om 10:16
Hallo Diana,
Goed dat je van jezelf weet dat je beter af bent zonder relatie.
Ik ben 25 jaar samen met mijn man, en de laatste jaren is die zekerheid en veiligheid voor mij nogal eens weg, waardoor ik terugvallen heb. Mijn man kan dat niet helpen, omdat hij ziek is, maar ik moet nu de sterkste zijn en dat lukt vaak wel, maar soms ook niet.
Door zijn ziekte ben ik vaak veel meer op mijzelf aangewezen, en dat is voor mij een nieuw leerpunt.
Haligh, wat goed dat je het je ouders hebt verteld. Ik vind dat je alles erg goed verwoordt wat er allemaal met je gebeurt. Ik herken er veel van.
Dat je meer borderline gedrag vertoont binnen een relatie herken ik ook. Degene die je het meest lief is, vangt meestal alles op. Als er iets gebeurt op mijn vrijwilligerswerk bijvoorbeeld waar ik overstuur van raak, word ik daar niet overstuur,en keer ik in mijzelf, maar komt het er thuis bij mijn man allemaal uit. Gelukkig niet meer zo vaak en heftig als vroeger, maar het is dus wel een patroon wat ik herken.
Ik blijf met jullie meelezen en hoop jullie ook wat tips en herkenning te kunnen geven.
Goed dat je van jezelf weet dat je beter af bent zonder relatie.
Ik ben 25 jaar samen met mijn man, en de laatste jaren is die zekerheid en veiligheid voor mij nogal eens weg, waardoor ik terugvallen heb. Mijn man kan dat niet helpen, omdat hij ziek is, maar ik moet nu de sterkste zijn en dat lukt vaak wel, maar soms ook niet.
Door zijn ziekte ben ik vaak veel meer op mijzelf aangewezen, en dat is voor mij een nieuw leerpunt.
Haligh, wat goed dat je het je ouders hebt verteld. Ik vind dat je alles erg goed verwoordt wat er allemaal met je gebeurt. Ik herken er veel van.
Dat je meer borderline gedrag vertoont binnen een relatie herken ik ook. Degene die je het meest lief is, vangt meestal alles op. Als er iets gebeurt op mijn vrijwilligerswerk bijvoorbeeld waar ik overstuur van raak, word ik daar niet overstuur,en keer ik in mijzelf, maar komt het er thuis bij mijn man allemaal uit. Gelukkig niet meer zo vaak en heftig als vroeger, maar het is dus wel een patroon wat ik herken.
Ik blijf met jullie meelezen en hoop jullie ook wat tips en herkenning te kunnen geven.
maandag 29 februari 2016 om 11:30
@Suzy, ja, zeker een part van m'n hart, ook eindelijk het gevoel dat ik m'n 'papa en mama' weer terugheb; de laatste tijd voelde ik me zo ver van ze verwijderd. En ik zie nu in dat het tijd is om een nieuw soort relatie met hen op te bouwen, steeds meer gelijkwaardig en minder afhankelijk. Dat hun mening iets minder zwaar voor me gaat wegen.
@Diana, dankjewel voor je compliment! Dat voorbeeld van de serveerster was trouwens van gemberthee, maar ik heb inderdaad wel soortgelijke wantrouwige hersenspinsels. Op moeilijke momenten, in m'n 'buien', kan ik soms trouwens wel de neiging hebben om in een slachtofferrol te kruipen, hoor. Maar ik probeer dit niet te doen en als ik het wel heb gedaan kan ik achteraf wel inzien dat het niet eerlijk is.
Hoe oud ben jij ongeveer en hoe lang heb je de diagnose? Goed van je dat je bewust partnerloos ben. Soms denk ik weleens dat dat voor mij ook beter zou zijn... Maar ik wil zo graag een gezin! Heel lastig.
@Salander, fijn dat je ook mee wil schrijven. Ik ken jou nick wel, ik heb namelijk een tijdje veel op het forum gezicht over borderline en bipolaire stoornissen (toen ik nog getest werd, werd die laatste optie ook opengehouden). Jij schreef in sommige topics ook mee, heel fijn dat je je hier ook aan wil sluiten.
Je leven klinkt niet makkelijk, met je eigen ziek zijn en dat van je man... Kan me voorstellen dat dat de borderline af en toe flink triggert, lijkt me ook normaal... Je schrijft verder dat sommige dingen nu minder zijn dat vroeger, dus dat is iets waar je trots op en blij mee kunt zijn! Soms is het ook goed om te kijken naar wat je allemaal al bereikt hebt, he.
Hoe fantastisch mijn dag gister was begonnen, hoe vreselijk hij afliep... Ik was gisteravond nog even bij mijn vriend. We hadden de afgelopen week een beetje ruzie gehad, mijn leven zit nu een beetje in een rollercoaster en hij is onlangs zijn baan verloren en is aan het stoppen met roken, dus ook niet echt in het beste humeur.
Zoals ik eerder in het topic schreef heb ik door mijn verlatingsangst en het alles-of-niets-denken heel erg last van jaloerse gevoelens. Elke interesse van mijn vriend in een andere vrouw voelt voor mij: 1) als een afwijzing van mij als persoon; 2) alsof ik verlaten ga worden; 3) alsof mijn vriend onbetrouwbaar is (in mijn zwart-wit-denken hebben betrouwbare mensen geen interesse in anderen. Ik weet dat het niet klopt, maar probeer die gedachten/gevoelens maar eens tegen te gaan...)
In vorige relaties controleerde ik heel veel, maar dat heb ik tegenwoordig (gelukkig) wel afgeleerd. Maar goed, ik was dus bij mijn vriend, en wilde hem iets op Facebook laten zien. Ik zat op zijn telefoon, op zijn Facebook, en tikte het zoekbalkje aan. Maar als je daarop klikt zie je de meest recente zoekacties, en dat waren twee meiden. Nou, ik kreeg direct hartkloppingen, een paniekaanval, en ben toen vrij snel weggegaan. In mijn (geparkeerde) auto pakte ik mijn eigen telefoon en ben ik naar de pagina's van die meiden gegaan. Eén van hen was een soort model maar dan het type geblondeerd haar, opgespoten lippen, etc. Zo'n situatie is voor mij dus echt een enorme trigger!
Ik heb toen even een tijdje nagedacht. Normaal gesproken waren er voor mij twee opties: 1) niets zeggen, en dan zou het er op een later moment als een bomuitbarsting uitkomen. 2) Meteen wat tegen hem zeggen en een grote ruzie maken. Maar nu, met alles wat ik inmiddels over mezelf en de borderline weet, bedacht ik dat er nog een 3e optie was. Ik belde of hij even naar me toe wilde komen. Toen hij bij mij in de auto stapte zei ik tegen hem dat ik zijn hulp nodig had, dat ik er geen ruzie over wilde maken, heb toen gezegd wat ik had gezien en dat het me heel onzeker maakte! Hij heeft me toen verzekerd dat er niets aan de hand was en me getroost. Vijf minuten later ben ik naar huis gegaan. Toch bleef ik mij de rest van de avond rot voelen, omdat ik er toch mee zat en omdat ik er heel erg mee zit dat ik zulke jaloerse gevoelens heb.
Toen hij me later belde vroeg hij hoe het ging. Ik zei 'gaat wel'. Hij vroeg toen of het me nog hoog zat, en ik zei van wel. Hij werd vervolgens boos op mij! Dat hij vond dat we er wel genoeg tijd aan hadden besteed! Dit krenkte mij echt zo ontzettend, omdat het voor mij een heel grote stap was geweest om het rustig aan hem te vertellen zonder boos te worden. (Hij zei in de auto ook nog dat hij zo trots op me was.) Ruzie liep totaal uit de hand en we hebben opgehangen en elkaar daarna niet meer gesproken.
Ik twijfel nu gewoon zo erg... Allereerst vraag ik me af of het écht normaal is als mannen andere vrouwen op Facebook opzoeken (het was niet de eerste keer). Is het echt raar dat ik me daardoor gekwetst voel? Ligt het echt compleet aan mij?
En daarnaast vraag ik me af of hij wel het geduld heeft om samen door dit proces te gaan. Want ik heb niet één keer m'n stem verheft, heb de schuld niet bij hem gelegd maar juist bij mezelf, heb heel rustig m'n angsten en onzekerheden met hem besproken. (Precies ook zoals mijn therapeut me heeft geadviseerd te doen.) Door zijn reactie heeft mijn vertrouwen en zelfbeeld weer een flinke knauw opgelopen... Word er gewoon zo moedeloos van.
@Diana, dankjewel voor je compliment! Dat voorbeeld van de serveerster was trouwens van gemberthee, maar ik heb inderdaad wel soortgelijke wantrouwige hersenspinsels. Op moeilijke momenten, in m'n 'buien', kan ik soms trouwens wel de neiging hebben om in een slachtofferrol te kruipen, hoor. Maar ik probeer dit niet te doen en als ik het wel heb gedaan kan ik achteraf wel inzien dat het niet eerlijk is.
Hoe oud ben jij ongeveer en hoe lang heb je de diagnose? Goed van je dat je bewust partnerloos ben. Soms denk ik weleens dat dat voor mij ook beter zou zijn... Maar ik wil zo graag een gezin! Heel lastig.
@Salander, fijn dat je ook mee wil schrijven. Ik ken jou nick wel, ik heb namelijk een tijdje veel op het forum gezicht over borderline en bipolaire stoornissen (toen ik nog getest werd, werd die laatste optie ook opengehouden). Jij schreef in sommige topics ook mee, heel fijn dat je je hier ook aan wil sluiten.
Je leven klinkt niet makkelijk, met je eigen ziek zijn en dat van je man... Kan me voorstellen dat dat de borderline af en toe flink triggert, lijkt me ook normaal... Je schrijft verder dat sommige dingen nu minder zijn dat vroeger, dus dat is iets waar je trots op en blij mee kunt zijn! Soms is het ook goed om te kijken naar wat je allemaal al bereikt hebt, he.
Hoe fantastisch mijn dag gister was begonnen, hoe vreselijk hij afliep... Ik was gisteravond nog even bij mijn vriend. We hadden de afgelopen week een beetje ruzie gehad, mijn leven zit nu een beetje in een rollercoaster en hij is onlangs zijn baan verloren en is aan het stoppen met roken, dus ook niet echt in het beste humeur.
Zoals ik eerder in het topic schreef heb ik door mijn verlatingsangst en het alles-of-niets-denken heel erg last van jaloerse gevoelens. Elke interesse van mijn vriend in een andere vrouw voelt voor mij: 1) als een afwijzing van mij als persoon; 2) alsof ik verlaten ga worden; 3) alsof mijn vriend onbetrouwbaar is (in mijn zwart-wit-denken hebben betrouwbare mensen geen interesse in anderen. Ik weet dat het niet klopt, maar probeer die gedachten/gevoelens maar eens tegen te gaan...)
In vorige relaties controleerde ik heel veel, maar dat heb ik tegenwoordig (gelukkig) wel afgeleerd. Maar goed, ik was dus bij mijn vriend, en wilde hem iets op Facebook laten zien. Ik zat op zijn telefoon, op zijn Facebook, en tikte het zoekbalkje aan. Maar als je daarop klikt zie je de meest recente zoekacties, en dat waren twee meiden. Nou, ik kreeg direct hartkloppingen, een paniekaanval, en ben toen vrij snel weggegaan. In mijn (geparkeerde) auto pakte ik mijn eigen telefoon en ben ik naar de pagina's van die meiden gegaan. Eén van hen was een soort model maar dan het type geblondeerd haar, opgespoten lippen, etc. Zo'n situatie is voor mij dus echt een enorme trigger!
Ik heb toen even een tijdje nagedacht. Normaal gesproken waren er voor mij twee opties: 1) niets zeggen, en dan zou het er op een later moment als een bomuitbarsting uitkomen. 2) Meteen wat tegen hem zeggen en een grote ruzie maken. Maar nu, met alles wat ik inmiddels over mezelf en de borderline weet, bedacht ik dat er nog een 3e optie was. Ik belde of hij even naar me toe wilde komen. Toen hij bij mij in de auto stapte zei ik tegen hem dat ik zijn hulp nodig had, dat ik er geen ruzie over wilde maken, heb toen gezegd wat ik had gezien en dat het me heel onzeker maakte! Hij heeft me toen verzekerd dat er niets aan de hand was en me getroost. Vijf minuten later ben ik naar huis gegaan. Toch bleef ik mij de rest van de avond rot voelen, omdat ik er toch mee zat en omdat ik er heel erg mee zit dat ik zulke jaloerse gevoelens heb.
Toen hij me later belde vroeg hij hoe het ging. Ik zei 'gaat wel'. Hij vroeg toen of het me nog hoog zat, en ik zei van wel. Hij werd vervolgens boos op mij! Dat hij vond dat we er wel genoeg tijd aan hadden besteed! Dit krenkte mij echt zo ontzettend, omdat het voor mij een heel grote stap was geweest om het rustig aan hem te vertellen zonder boos te worden. (Hij zei in de auto ook nog dat hij zo trots op me was.) Ruzie liep totaal uit de hand en we hebben opgehangen en elkaar daarna niet meer gesproken.
Ik twijfel nu gewoon zo erg... Allereerst vraag ik me af of het écht normaal is als mannen andere vrouwen op Facebook opzoeken (het was niet de eerste keer). Is het echt raar dat ik me daardoor gekwetst voel? Ligt het echt compleet aan mij?
En daarnaast vraag ik me af of hij wel het geduld heeft om samen door dit proces te gaan. Want ik heb niet één keer m'n stem verheft, heb de schuld niet bij hem gelegd maar juist bij mezelf, heb heel rustig m'n angsten en onzekerheden met hem besproken. (Precies ook zoals mijn therapeut me heeft geadviseerd te doen.) Door zijn reactie heeft mijn vertrouwen en zelfbeeld weer een flinke knauw opgelopen... Word er gewoon zo moedeloos van.
maandag 29 februari 2016 om 14:29
Ik ben 40 + . Ik heb geen officiële diagnose. Heb wel aantal therapeuten gehad maar kan de therapie nooit zolang volhouden. Na 5 gesprekken ofzo haak ik af. Al die oude koeien uit de sloot halen, geen zin in. Maar als ik de bl kenmerken lees dan twijfel ik er niet aan. Zwart wit denken, wisselende stemmingen, negatief denken, verlatingsangst, impulsief handelen, gevoel van leegte hebben...of ik 1 groot gat ben ipv een compleet mens.
Altijd het gevoel dat ik naast mezelf loop ipv dat ik ' in mezelf zit'. Moeilijk te omschrijven het laatste. Lijkt een beetje dissociatie denk ik. Dat zijn de enge momenten omdat ik dan de controle kwijt ben over simpele dingen zoals lopen, zitten, staan. Laat staan als ik grote handelingen verricht of beslissingen moet nemen. Veel gaat vaak buiten mij om. Net of ik uit 2 personen besta. Heel apart. Op het werk functioneerde ik altijd goed. Sinds kort werkeloos. Maar na werktijd was ik kapot van het acteren dat ik wel normaal ben. Ik ben ook wel normaal (denk ik) maar op zo een moment dat ik buiten mezelf sta dan moet ik verdomd hard acteren om dat te verbergen hoor. Het zijn nl momenten van paar uur of 1 of 2 dagen. En ik wil daar niet op beoordeeld worden.
Altijd het gevoel dat ik naast mezelf loop ipv dat ik ' in mezelf zit'. Moeilijk te omschrijven het laatste. Lijkt een beetje dissociatie denk ik. Dat zijn de enge momenten omdat ik dan de controle kwijt ben over simpele dingen zoals lopen, zitten, staan. Laat staan als ik grote handelingen verricht of beslissingen moet nemen. Veel gaat vaak buiten mij om. Net of ik uit 2 personen besta. Heel apart. Op het werk functioneerde ik altijd goed. Sinds kort werkeloos. Maar na werktijd was ik kapot van het acteren dat ik wel normaal ben. Ik ben ook wel normaal (denk ik) maar op zo een moment dat ik buiten mezelf sta dan moet ik verdomd hard acteren om dat te verbergen hoor. Het zijn nl momenten van paar uur of 1 of 2 dagen. En ik wil daar niet op beoordeeld worden.
maandag 29 februari 2016 om 15:56
Hoi iedereen,
@ Haligh, of het wel of niet normaal is als mannen andere vrouwen opzoeken op Facebook weet ik niet. Er kunnen natuurlijk verschillende redenen zijn om zoiets te doen. Ikzelf bijvoorbeeld ben echt een detective wat Facebook betreft, ik mis niks en als Pietje een nieuwe relatie heeft dan kijk ik bij die ander ook op zijn profiel. (zou een optie kunnen zijn he?)
Overigens snap ik wel dat jij je rot voelt, en zeker als jij keihard je best hebt gedaan om niet boos te worden maar jij wel de volle laag terugkrijgt. Anderzijds, als hij beweert dat er niks aan de hand is zou je hem daar ook in moeten kunnen vertrouwen. Hebben jullie inmiddels al contact gehad?
Hoe het met mij gaat. Nou, eigenlijk best wel oké. Ik heb enorm veel meegemaakt de laatste tijd maar kom nu weer een beetje in een rustig vaarwater terecht. Dat betekent dat we langzaam weer verder kunnen met mijn behandeling want die stond door alle perikelen een beetje stil. Genoeg punten om aan te werken (lees bijvoorbeeld: het gebruik van drank en drugs en de effecten die het op me heeft), maar ik ga ervoor!
@ Haligh, of het wel of niet normaal is als mannen andere vrouwen opzoeken op Facebook weet ik niet. Er kunnen natuurlijk verschillende redenen zijn om zoiets te doen. Ikzelf bijvoorbeeld ben echt een detective wat Facebook betreft, ik mis niks en als Pietje een nieuwe relatie heeft dan kijk ik bij die ander ook op zijn profiel. (zou een optie kunnen zijn he?)
Overigens snap ik wel dat jij je rot voelt, en zeker als jij keihard je best hebt gedaan om niet boos te worden maar jij wel de volle laag terugkrijgt. Anderzijds, als hij beweert dat er niks aan de hand is zou je hem daar ook in moeten kunnen vertrouwen. Hebben jullie inmiddels al contact gehad?
Hoe het met mij gaat. Nou, eigenlijk best wel oké. Ik heb enorm veel meegemaakt de laatste tijd maar kom nu weer een beetje in een rustig vaarwater terecht. Dat betekent dat we langzaam weer verder kunnen met mijn behandeling want die stond door alle perikelen een beetje stil. Genoeg punten om aan te werken (lees bijvoorbeeld: het gebruik van drank en drugs en de effecten die het op me heeft), maar ik ga ervoor!
maandag 29 februari 2016 om 23:59
Hee! Ik herken mijzelf hier heel erg in!
Ik heb totaal geen vriendinnen en heb alleen mijn vriend. Ik ben helemaal panisch dat hij op Facebook zou gaan chatten met anderen, of misschien wel verliefd wordt, vreemdgaat, bij me weggaat. Dit alles wert natuurlijk averechts en maakt mij ook hartstikke gek, want vreemdgaan doet 'ie heus niet. Maar goed, je kan het zovaak tegen jezelf zeggen, maar dat haalt echt niks uit. Ik snap dat jij het ook wel "inziet", maar toch blijft het gevoel dat hij wél vreemdgaat. Mijn vriend begrijpt dit niet echt want dan "zie je het toch niet echt in?".
Mijn vriend wordt ook nog vaak boos, of in elk geval erg geïrriteerd. Hij denkt dat ik na bijna 2,5 jaar behandeling toch wel "klaar" moet zijn en me niet meer zo druk moet maken om dingen. Heel vervelend dat en het kwetst inderdaad enorm!
Tips: accepteren dat jij nou eenmaal die borderline hebt en je nou eenmaal erg veel affectie wilt/nodig hebt en heel erg aan je vriend hangt. Je vertrouwt hem wel, maar je wil hem gewoon echt niet kwijt. Probeer het een beetje positief te zien!
En ondanks dat het nog niet lijkt te werken, blijf jezelf wel vertellen dat het "heus niet zo is", op een gegeven moment gaat het wel werken.
Ik heb totaal geen vriendinnen en heb alleen mijn vriend. Ik ben helemaal panisch dat hij op Facebook zou gaan chatten met anderen, of misschien wel verliefd wordt, vreemdgaat, bij me weggaat. Dit alles wert natuurlijk averechts en maakt mij ook hartstikke gek, want vreemdgaan doet 'ie heus niet. Maar goed, je kan het zovaak tegen jezelf zeggen, maar dat haalt echt niks uit. Ik snap dat jij het ook wel "inziet", maar toch blijft het gevoel dat hij wél vreemdgaat. Mijn vriend begrijpt dit niet echt want dan "zie je het toch niet echt in?".
Mijn vriend wordt ook nog vaak boos, of in elk geval erg geïrriteerd. Hij denkt dat ik na bijna 2,5 jaar behandeling toch wel "klaar" moet zijn en me niet meer zo druk moet maken om dingen. Heel vervelend dat en het kwetst inderdaad enorm!
Tips: accepteren dat jij nou eenmaal die borderline hebt en je nou eenmaal erg veel affectie wilt/nodig hebt en heel erg aan je vriend hangt. Je vertrouwt hem wel, maar je wil hem gewoon echt niet kwijt. Probeer het een beetje positief te zien!
En ondanks dat het nog niet lijkt te werken, blijf jezelf wel vertellen dat het "heus niet zo is", op een gegeven moment gaat het wel werken.
dinsdag 1 maart 2016 om 22:44
@Diana, moe zijn van dat acteren, dat herken ik heel erg, daar had ik het met m'n ouders nog over van het weekend... Dat kost gewoon zoveel energie. Jammer dat je geen baat hebt gehad bij therapie.
@Belofte, mijn vriend is ook nieuwsgierig aangelegd maar heeft ook wel eens gezegd dat hij dan die vrouwen opzoekt om naar hun foto's te kijken. Tja, ik heb daar gewoon geen lekker gevoel bij. Ik ben zelf echt totaal niet zo, gaan niet alleen een man opzoeken omdat hij bijvoorbeeld knap is. Dat komt misschien ook omdat ik door mannen juist wordt getriggerd door heel andere dingen (uitstraling, charmes), en een foto zegt mij dus niet zo heel veel. Daarom is het voor mij moeilijk voor te stellen dat hij dat zonder bijbedoelingen doet, en voor hem waarschijnlijk moeilijk voor te stellen dat ik daar zo van baal.
We hebben inmiddels wel weer contact, gaat ook wel goed, maar ik heb nu wel heel erg het gevoel dat ik dicht bij mezelf moet blijven en naar m'n eigen behoeftes moet kijken. Ik zit in een stormachtige periode in m'n leven en ik wil gelukkig worden met mezelf, weet je. En ik zou het heus niet uitkijken omdat hij andere meiden checkt op Facebook, maar als hij zo blijft reageren terwijl ik juist hard m'n best doe om de dingen anders aan te pakken... Nou ja, dan moet ik nog maar zien of hij de juiste persoon voor mij is. Ik klink nu misschien een beetje nonchalant, en dat is ook zo: dit is dus dat typische aantrekken/afstoten: op andere momenten ga ik echt kapot bij de gedachte dat het uit zou zijn, en nu doet die gedachte me eigenlijk vrij weinig. Maar ik ben me er wel bewust van dat dat gevoel verraderlijk is, want het is gewoon een borderline-mechanisme en kan zo weer de andere kant opschieten natuurlijk. Maar ik hoop me eigenlijk wel iets losser van hem te kunnen maken, iets minder afhankelijk opstellen, en ook meer m'n eigen waarde inzien. Dat ik niet alleen waardevol ben met hem in mijn leven, weet je wel.
Belofte, fijn dat je leven nu weer wat rustiger is en dat je weer vooruit kunt kijken. En heel goed dat jullie naar het drank- en drugsgebruik gaan kijken. Mag ik jou vragen wat voor drugs je zoal gebruikt?
@Lungs, dankjewel voor je reactie. Zooooo herkenbaar wat je schrijft: je weet dat hij niet vreemdgaat maar je gevoel 'weet' dat niet. En je vriend begrijpt dat niet! Die denkt alleen: of je vertrouw me, of je vertrouwt me niet. Maar zo werkt het dus niet bij ons! Fijn dat je het herkent, minder fijn voor jou dat je tegen hetzelfde aan loopt.
Ik denk dat het voor jou ook heel belangrijk is om in te gaan zien dat jij jezelf gelukkig kunt maken en hem niet nodig hebt. Vooral omdat je schrijft dat je geen vriendinnen hebt, daardoor kan ik me al helemaal voorstellen dat je daar ergere verlatingsangst van krijgt. Het voelt alsof je alleen hem hebt. Maar weet je, je hebt jezelf ook nog! En als je een beetje fijn met jezelf door één deur kan, dan is je geluk misschien iets minder van hem afhankelijk...
Dat is in elk geval de kant die ik graag op zou willen gaan!
@Belofte, mijn vriend is ook nieuwsgierig aangelegd maar heeft ook wel eens gezegd dat hij dan die vrouwen opzoekt om naar hun foto's te kijken. Tja, ik heb daar gewoon geen lekker gevoel bij. Ik ben zelf echt totaal niet zo, gaan niet alleen een man opzoeken omdat hij bijvoorbeeld knap is. Dat komt misschien ook omdat ik door mannen juist wordt getriggerd door heel andere dingen (uitstraling, charmes), en een foto zegt mij dus niet zo heel veel. Daarom is het voor mij moeilijk voor te stellen dat hij dat zonder bijbedoelingen doet, en voor hem waarschijnlijk moeilijk voor te stellen dat ik daar zo van baal.
We hebben inmiddels wel weer contact, gaat ook wel goed, maar ik heb nu wel heel erg het gevoel dat ik dicht bij mezelf moet blijven en naar m'n eigen behoeftes moet kijken. Ik zit in een stormachtige periode in m'n leven en ik wil gelukkig worden met mezelf, weet je. En ik zou het heus niet uitkijken omdat hij andere meiden checkt op Facebook, maar als hij zo blijft reageren terwijl ik juist hard m'n best doe om de dingen anders aan te pakken... Nou ja, dan moet ik nog maar zien of hij de juiste persoon voor mij is. Ik klink nu misschien een beetje nonchalant, en dat is ook zo: dit is dus dat typische aantrekken/afstoten: op andere momenten ga ik echt kapot bij de gedachte dat het uit zou zijn, en nu doet die gedachte me eigenlijk vrij weinig. Maar ik ben me er wel bewust van dat dat gevoel verraderlijk is, want het is gewoon een borderline-mechanisme en kan zo weer de andere kant opschieten natuurlijk. Maar ik hoop me eigenlijk wel iets losser van hem te kunnen maken, iets minder afhankelijk opstellen, en ook meer m'n eigen waarde inzien. Dat ik niet alleen waardevol ben met hem in mijn leven, weet je wel.
Belofte, fijn dat je leven nu weer wat rustiger is en dat je weer vooruit kunt kijken. En heel goed dat jullie naar het drank- en drugsgebruik gaan kijken. Mag ik jou vragen wat voor drugs je zoal gebruikt?
@Lungs, dankjewel voor je reactie. Zooooo herkenbaar wat je schrijft: je weet dat hij niet vreemdgaat maar je gevoel 'weet' dat niet. En je vriend begrijpt dat niet! Die denkt alleen: of je vertrouw me, of je vertrouwt me niet. Maar zo werkt het dus niet bij ons! Fijn dat je het herkent, minder fijn voor jou dat je tegen hetzelfde aan loopt.
Ik denk dat het voor jou ook heel belangrijk is om in te gaan zien dat jij jezelf gelukkig kunt maken en hem niet nodig hebt. Vooral omdat je schrijft dat je geen vriendinnen hebt, daardoor kan ik me al helemaal voorstellen dat je daar ergere verlatingsangst van krijgt. Het voelt alsof je alleen hem hebt. Maar weet je, je hebt jezelf ook nog! En als je een beetje fijn met jezelf door één deur kan, dan is je geluk misschien iets minder van hem afhankelijk...
Dat is in elk geval de kant die ik graag op zou willen gaan!
woensdag 2 maart 2016 om 09:08
Een feest der herkenning is dit topic voor me.
Ik heb zelf de diagnose ADD en Borderline. Deze 2 overlappen elkaar op aardig wat punten, dus af en toe is het best heftig.
Wat er hier gezegd wordt over relaties heb ik ook. Als single stabieler en in een relatie angstig, afhankelijk, emotioneel.
Gisteravond zei mijn vriend dat hij dit weekend een dagje naar een familielid wil, op zich niks mis mee, maar in mijn hoofd/ gevoel wel. Ik was gelijk verdrietig. Daar kan ik dan ook weer heel boos om worden, op mezelf dan, niet op hem.
Mijn pieken (zoals jullie dat zo mooi zeggen) zijn geweldig. Ik ben dan enorm vrolijk en extravert, adrem en maak veel grappen. Dit trekt mensen aan. Ik ken het van mezelf zo goed.
Haligh, hoe gaat het nu tussen jou en je vriend?
Ik heb zelf de diagnose ADD en Borderline. Deze 2 overlappen elkaar op aardig wat punten, dus af en toe is het best heftig.
Wat er hier gezegd wordt over relaties heb ik ook. Als single stabieler en in een relatie angstig, afhankelijk, emotioneel.
Gisteravond zei mijn vriend dat hij dit weekend een dagje naar een familielid wil, op zich niks mis mee, maar in mijn hoofd/ gevoel wel. Ik was gelijk verdrietig. Daar kan ik dan ook weer heel boos om worden, op mezelf dan, niet op hem.
Mijn pieken (zoals jullie dat zo mooi zeggen) zijn geweldig. Ik ben dan enorm vrolijk en extravert, adrem en maak veel grappen. Dit trekt mensen aan. Ik ken het van mezelf zo goed.
Haligh, hoe gaat het nu tussen jou en je vriend?
woensdag 2 maart 2016 om 10:28
Haligh, ik wil je eerst een compliment geven over hoe ie het met je vriend hebt aangepakt.
Niet impulsief reageren, maar het uit een andere hoek benaderen.
Ontzettend jammer dat het daarna toch tot ruzie kwam. Hoe gaat het nu met je?
Ik ben nooit argwanend geweest bij mijn man tov andere vrouwen, maar zijn hobby was voor mij in het begin een bedreiging, ik was bang dat hij het wielrennen veel leuker zou vinden dan tijd met mij doorbrengen en dat hij het uit zou maken. Maar dat is al heel lang verleden tijd. Ik moedig hem nu juist aan om te fietsen.
Ik heb wel een keer gehad dat hij een vrouw op zijn werk had ontmoet die gek van hem was. Dat vertelt hij dan ook eerlijk. Die was gescheidej en die zat op hem in te praten, zoals van, jij bent zo'n lieve man, en je hebt het vast niet makkelijk met je vrouw, nou toen had ik het idee dat ze zat te wroeten in ons huwelijk. Maar nogmaals mijn man vertelde dat allemaal tegen mij. Toen vond ik dat niet leuk en ook wel bedreigend. Vooral toen hij ook zei dat alle mannenhoofden zich omdraaien als zij voorbij kwam. Maar we hebben er nooit ruzie over gehad. Ik heb eerlijk gezegd dat ik vond dat zij zat te stoken, en toen hij nog een keer zei dat ze had gezegd dat hij zo'n leuke man was, heb ik gezegd, nou dan heeft ze een goede smaak! Ik heb hem er niet meer over gehoord.
Hij vertelde laatst wel, dat zij nu heel zakelijk en koeltjes doet als ze mijn man tegenkomt. Voor mij het bewijs dat mijn man haar heeft afgehouden en dat ze een blauwtje heeft gelopen. Ik vertrouw wat dat betreft mijn man volledig.
Diana dat buiten jezelf staan herken ik wel. Dit hoort ook wel bij onze problematiek. Mijn spv er noemt het derealisatie of depersonalisatie. Dit komt voor als je erg onder spanning staat. De hele tijd acteren kost ook veel energie, gelukkig hoef ik dit niet altijd meer te doen. Ik doe 4 uurtjes per week vrijwilligerswerk en daar is het ook wel eens acteren, maar als het echt niet gaat met ke kan ik altijd afzeggen. Ik acteer bijv wel bij mijn schoonfamilie, die snappen nergens wat van en doen ook niet hun best het te begrijpen. Dus daar zeg ik altijd dat het goed gaat. Ze steunen mijn man ook totaal niet met zijn ziekte, dushet ligt echt aan hun. Maar als ik contact met ze heb gehad, dan kost me dat ook veel energie.
Leekje, die pieken heb ik ook heel erg! Daarom kreeg ik ook de diagnose bipolair. Maar ik denk zelf dat het toch meer bij de stemmingswisselingen van borderline hoort, en mijn spv er beaamt dat ook. Maar zolang je niet doorslaat op zo'n hoge piek, dan is het toch heerlijk!
Niet impulsief reageren, maar het uit een andere hoek benaderen.
Ontzettend jammer dat het daarna toch tot ruzie kwam. Hoe gaat het nu met je?
Ik ben nooit argwanend geweest bij mijn man tov andere vrouwen, maar zijn hobby was voor mij in het begin een bedreiging, ik was bang dat hij het wielrennen veel leuker zou vinden dan tijd met mij doorbrengen en dat hij het uit zou maken. Maar dat is al heel lang verleden tijd. Ik moedig hem nu juist aan om te fietsen.
Ik heb wel een keer gehad dat hij een vrouw op zijn werk had ontmoet die gek van hem was. Dat vertelt hij dan ook eerlijk. Die was gescheidej en die zat op hem in te praten, zoals van, jij bent zo'n lieve man, en je hebt het vast niet makkelijk met je vrouw, nou toen had ik het idee dat ze zat te wroeten in ons huwelijk. Maar nogmaals mijn man vertelde dat allemaal tegen mij. Toen vond ik dat niet leuk en ook wel bedreigend. Vooral toen hij ook zei dat alle mannenhoofden zich omdraaien als zij voorbij kwam. Maar we hebben er nooit ruzie over gehad. Ik heb eerlijk gezegd dat ik vond dat zij zat te stoken, en toen hij nog een keer zei dat ze had gezegd dat hij zo'n leuke man was, heb ik gezegd, nou dan heeft ze een goede smaak! Ik heb hem er niet meer over gehoord.
Hij vertelde laatst wel, dat zij nu heel zakelijk en koeltjes doet als ze mijn man tegenkomt. Voor mij het bewijs dat mijn man haar heeft afgehouden en dat ze een blauwtje heeft gelopen. Ik vertrouw wat dat betreft mijn man volledig.
Diana dat buiten jezelf staan herken ik wel. Dit hoort ook wel bij onze problematiek. Mijn spv er noemt het derealisatie of depersonalisatie. Dit komt voor als je erg onder spanning staat. De hele tijd acteren kost ook veel energie, gelukkig hoef ik dit niet altijd meer te doen. Ik doe 4 uurtjes per week vrijwilligerswerk en daar is het ook wel eens acteren, maar als het echt niet gaat met ke kan ik altijd afzeggen. Ik acteer bijv wel bij mijn schoonfamilie, die snappen nergens wat van en doen ook niet hun best het te begrijpen. Dus daar zeg ik altijd dat het goed gaat. Ze steunen mijn man ook totaal niet met zijn ziekte, dushet ligt echt aan hun. Maar als ik contact met ze heb gehad, dan kost me dat ook veel energie.
Leekje, die pieken heb ik ook heel erg! Daarom kreeg ik ook de diagnose bipolair. Maar ik denk zelf dat het toch meer bij de stemmingswisselingen van borderline hoort, en mijn spv er beaamt dat ook. Maar zolang je niet doorslaat op zo'n hoge piek, dan is het toch heerlijk!
woensdag 2 maart 2016 om 16:29
@Haligh, fijn dat het nu weer goed gaat. Jullie kunnen nou eenmaal niet overal hetzelfde over denken en jij zit in een enorme emotionele achtbaan. Blijf vooral van je af schrijven en er met hem over praten.
Het is inderdaad belangrijk om niet helemaal afhankelijk van hem te zijn, ikzelf heb ook nog een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis. Ik merk dat ik nu ik niet meer in een relatie zit veel vrijer, socialer en levendiger ben. Het probleem is alleen dat ik me veel minderwaardiger voel als ik single ben dan wanneer ik een vriend heb.
Wat drugs betreft, heb een hele tijd (dagelijks) geblowd maar ik merkte echt dat mijn geheugen daar niet beter op werd dus daar ben ik sinds december/januari mee gestopt. Nu gebruik ik in het weekend harddrugs (ik noem even geen namen) of alcohol. Het is het een of het ander. Ik vlucht heel erg in deze middelen maar het zorgt er ook voor dat ik mezelf niet ben en dingen doe waar ik niet achter sta. Ook raak ik heel erg in de vermijding, als ik in de middelen vlucht dan verdoof ik mijn angsten en gevoelens, die waarschijnlijk dubbel zo hard terugkomen als ik niets gebruik. Vooral qua alcohol ben ik erg grenzeloos..
Het is inderdaad belangrijk om niet helemaal afhankelijk van hem te zijn, ikzelf heb ook nog een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis. Ik merk dat ik nu ik niet meer in een relatie zit veel vrijer, socialer en levendiger ben. Het probleem is alleen dat ik me veel minderwaardiger voel als ik single ben dan wanneer ik een vriend heb.
Wat drugs betreft, heb een hele tijd (dagelijks) geblowd maar ik merkte echt dat mijn geheugen daar niet beter op werd dus daar ben ik sinds december/januari mee gestopt. Nu gebruik ik in het weekend harddrugs (ik noem even geen namen) of alcohol. Het is het een of het ander. Ik vlucht heel erg in deze middelen maar het zorgt er ook voor dat ik mezelf niet ben en dingen doe waar ik niet achter sta. Ook raak ik heel erg in de vermijding, als ik in de middelen vlucht dan verdoof ik mijn angsten en gevoelens, die waarschijnlijk dubbel zo hard terugkomen als ik niets gebruik. Vooral qua alcohol ben ik erg grenzeloos..
donderdag 3 maart 2016 om 18:10
@Leekje, welkom, leuk dat je meeschrijft. Jouw reactie op de mededeling van de je vriend, ik zou me ook meteen afgewezen voelen, en inderdaad vervolgens mezelf afwijzen omdat ik dat zo voel. Ik denk dat het eerst belangrijk is om te accepteren dat je die gevoelens hebt i.p.v. ze meteen af te wijzen. En te erkennen dat het stoornis-gerelateerd is. Dat het ons dan op een gegeven moment wellicht lukt om ze iets minder serieus te nemen, die gevoelens.
@Salander, bedankt voor je compliment. Echt respect voor hoe jij die situatie toen hebt afgehandeld met die vrouw op het werk van je man. Ik zou daar dus echt compleet van slag van raken en bijvoorbeeld de neiging krijgen om zelf bij m'n vriend weg te gaan zodat hij mij niet meer kan verlaten (dan heb ik zelf de controle).
O en Salander, bij mij dachten ze dus in eerste instantie ook aan een bipolaire stoornis. Maar het bleek uiteindelijk toch borderline te zijn. De pieken zijn geweldig! Zonder die pieken zou ik het niet trekken, denk ik...
@Belofte, ik vind het zo moeilijk om me niet afhankelijk op te stellen, terwijl ik het zelf dus helemaal niet wíl. Vreselijk, die kloof tussen verstand en gevoel.
Goed dat je gestopt bent met blowen, zeg! Ik probeer ook telkens te minderen maar het valt me zwaar... Het is vaak het enige waardoor ik in kan slapen 's avonds. Ooooh en dat vluchten herken ik ook zo, alleen als ik gebruik ben ik al mijn negatieve gevoelens kwijt... Het wordt dan wel heel aantrekkelijk om dat dat te doen, dan. Drank ben ik al een poos zo goed als mee gestopt, dat is echt mijn vijand, ik word er vreselijk van...
Goed dat je er zo mee bezig bent, meid. Soms lijkt het een lekkere uitweg maar het is veel beter om de confrontatie met jezelf aan te gaan. Want wat je zegt, het komt daarna nog eens keihard terug... Heb ik in elk geval veel last van met drank... De dag erna zit ik zo'n zwart gat joh, niet normaal. Heb jij dat ook?
Jongens, ik voelde me de laatste dagen echt KIPLEKKER ondanks de ruzie met vriendlief. Gister had ik dan ook opeens een ingeving, ik heb helemaal een soort stripboek in elkaar geflanst over mijn borderline, vanaf de ontstaansgeschiedenis, t/m de kenmerken die ik heb en voorbeelden van alle kenmerken, en ook nog een paar situaties die lastig zijn voor mij en dan precies uitgewerkt welke kenmerken er dan om het hoekje komen kijken en hoe het zich uit. Nou, ik was er 's ochtend aan begonnen en kon niet meer stoppen, alles moest er voor wijken, zoals werk enzo. (Life of a zelfstandig ondernemer, haha.) Ik heb dit gemaakt omdat ik gewoon merkte dat mijn omgeving wel wíl meeleven maar mij gewoon niet begrijpt, en nu heb ik het dus allemaal in kaart gebracht.
Vriend was er gisteravond en heb het hem meteen laten zien. Ik vraag me alleen af of het wel tot hem doordrong... Hij is niet zo'n prater en er speelt op dit moment ook van alles in zijn leven, maar ik mis de laatste tijd gewoon de connectie ofzo... Kan het niet zo goed uitleggen. Sinds die ruzie zondag twijfel ik ook heel erg over onze relatie. Maar we gaan volgende week met mijn familie op vakantie dus ik voel me er ook niet echt heel prettig bij om die twijfels nu uit te spreken... Het lijkt alsof ik niet bij m'n liefde voor hem kan, kennen jullie dat? Heb het met exen ook gehad, dat was dan echt dat aantrek/afstoot verhaal... Ik ben dat eigenlijk best wel zat, waarom zijn relaties zo moeilijk? Argh...
@Salander, bedankt voor je compliment. Echt respect voor hoe jij die situatie toen hebt afgehandeld met die vrouw op het werk van je man. Ik zou daar dus echt compleet van slag van raken en bijvoorbeeld de neiging krijgen om zelf bij m'n vriend weg te gaan zodat hij mij niet meer kan verlaten (dan heb ik zelf de controle).
O en Salander, bij mij dachten ze dus in eerste instantie ook aan een bipolaire stoornis. Maar het bleek uiteindelijk toch borderline te zijn. De pieken zijn geweldig! Zonder die pieken zou ik het niet trekken, denk ik...
@Belofte, ik vind het zo moeilijk om me niet afhankelijk op te stellen, terwijl ik het zelf dus helemaal niet wíl. Vreselijk, die kloof tussen verstand en gevoel.
Goed dat je gestopt bent met blowen, zeg! Ik probeer ook telkens te minderen maar het valt me zwaar... Het is vaak het enige waardoor ik in kan slapen 's avonds. Ooooh en dat vluchten herken ik ook zo, alleen als ik gebruik ben ik al mijn negatieve gevoelens kwijt... Het wordt dan wel heel aantrekkelijk om dat dat te doen, dan. Drank ben ik al een poos zo goed als mee gestopt, dat is echt mijn vijand, ik word er vreselijk van...
Goed dat je er zo mee bezig bent, meid. Soms lijkt het een lekkere uitweg maar het is veel beter om de confrontatie met jezelf aan te gaan. Want wat je zegt, het komt daarna nog eens keihard terug... Heb ik in elk geval veel last van met drank... De dag erna zit ik zo'n zwart gat joh, niet normaal. Heb jij dat ook?
Jongens, ik voelde me de laatste dagen echt KIPLEKKER ondanks de ruzie met vriendlief. Gister had ik dan ook opeens een ingeving, ik heb helemaal een soort stripboek in elkaar geflanst over mijn borderline, vanaf de ontstaansgeschiedenis, t/m de kenmerken die ik heb en voorbeelden van alle kenmerken, en ook nog een paar situaties die lastig zijn voor mij en dan precies uitgewerkt welke kenmerken er dan om het hoekje komen kijken en hoe het zich uit. Nou, ik was er 's ochtend aan begonnen en kon niet meer stoppen, alles moest er voor wijken, zoals werk enzo. (Life of a zelfstandig ondernemer, haha.) Ik heb dit gemaakt omdat ik gewoon merkte dat mijn omgeving wel wíl meeleven maar mij gewoon niet begrijpt, en nu heb ik het dus allemaal in kaart gebracht.
Vriend was er gisteravond en heb het hem meteen laten zien. Ik vraag me alleen af of het wel tot hem doordrong... Hij is niet zo'n prater en er speelt op dit moment ook van alles in zijn leven, maar ik mis de laatste tijd gewoon de connectie ofzo... Kan het niet zo goed uitleggen. Sinds die ruzie zondag twijfel ik ook heel erg over onze relatie. Maar we gaan volgende week met mijn familie op vakantie dus ik voel me er ook niet echt heel prettig bij om die twijfels nu uit te spreken... Het lijkt alsof ik niet bij m'n liefde voor hem kan, kennen jullie dat? Heb het met exen ook gehad, dat was dan echt dat aantrek/afstoot verhaal... Ik ben dat eigenlijk best wel zat, waarom zijn relaties zo moeilijk? Argh...
donderdag 3 maart 2016 om 19:48
@ Haligh, dat in een zwart gat zitten ken ik! Hoor ik ook wel meerdere mensen over trouwens. Wat goed dat jij gestopt ben!
Creabea hoor, een stripboek in elkaar flansen. Ben er wel erg benieuwd naar en vind het een originele manier om mensen te laten zien wat er precies met je aan de hand is.
Wat enorm frustrerend dat je twijfelt over jullie relatie. Hoe lang zijn jullie nu samen?
Ik ken dat aantrekken en afstoten ook heel erg. Als iemand te dicht bij me komt (qua gevoel) dan kan ik me het ene moment enorm aan hem vastklampen maar het andere moment weet ik absoluut niet of hij is wat ik wil en wijs ik hem het liefst de deur. Thank god I'm single, arme mannen...
Ik merk wel dat ik het thuis zitten echt zat begin te worden. Als het goed is hoor ik deze week of er passend vrijwilligerswerk voor mij is gevonden. In eerste instantie zat ik er echt niet op te wachten omdat vrijwilligerswerk mijn 'struggles' zo concreet maakt. Ik zou liever betaald werk gaan doen en weer volledig mee willen draaien in de maatschappij. Echter is het een stukje acceptatie wat ik moet krijgen en ik moet inzien dat het feit dat ik überhaupt een vorm van werk mag gaan doen al een grote stap vooruit is. Alles doordenken, ik word er helemaal gek van, was ik maar een stukje nuchterder.
Creabea hoor, een stripboek in elkaar flansen. Ben er wel erg benieuwd naar en vind het een originele manier om mensen te laten zien wat er precies met je aan de hand is.
Wat enorm frustrerend dat je twijfelt over jullie relatie. Hoe lang zijn jullie nu samen?
Ik ken dat aantrekken en afstoten ook heel erg. Als iemand te dicht bij me komt (qua gevoel) dan kan ik me het ene moment enorm aan hem vastklampen maar het andere moment weet ik absoluut niet of hij is wat ik wil en wijs ik hem het liefst de deur. Thank god I'm single, arme mannen...
Ik merk wel dat ik het thuis zitten echt zat begin te worden. Als het goed is hoor ik deze week of er passend vrijwilligerswerk voor mij is gevonden. In eerste instantie zat ik er echt niet op te wachten omdat vrijwilligerswerk mijn 'struggles' zo concreet maakt. Ik zou liever betaald werk gaan doen en weer volledig mee willen draaien in de maatschappij. Echter is het een stukje acceptatie wat ik moet krijgen en ik moet inzien dat het feit dat ik überhaupt een vorm van werk mag gaan doen al een grote stap vooruit is. Alles doordenken, ik word er helemaal gek van, was ik maar een stukje nuchterder.
vrijdag 4 maart 2016 om 10:03
Haligh, wat goed van je dat je zo creatief bezig bent. Dat bewonder ik altijd in mensen. Als ik iets teken dan is het niet te onderscheiden van een tekening van een vierjarige, haha. Ik heb wel een rijke fantasie en speel al een tijdje met het idee om verhalen te gaan schrijven. Alleen weet ik nu al dat dat enorm dramatische verhalen gaan worden haha.
Belofte, ik snap wel wst je voelt hoor. Het lijkt toch alsof de maatschappij je meer accepteert en waardeert wanneer je een goede baan hebt. Eigenlijk best raar, als je er goed over nadenkt. Vrijwilligers werken net zo hard en soms nog harder. Dit heb ik meegemaakt op een stageplek van mij. Ze zijn keihard nodig. Heb je zelf ook een voorkeur voor werk?
Vandaag gaat het weer lekker met mij maar gister zat ik er wel even doorheen. Ben met mijn vriend meegegaan naar zijn huis, even eruit is soms goed. Hij gaat dit weekend niet weg want, zijn eigen woorden, hij blijft liever bij mij. Daar werd ik dan weer erg vrolijk van.
Ik word soms zo moe van mijn negatieve gedachten. Ik las hier ergens dat iemand bij het toileteren als gedachten kreeg dat haar vriend nummers uitwisselt met de serveerster. Daar moest ik om lachen omdat het zo herkenbaar is. Dit soort dingen schieten ook altijd door mij heen. Ik zei net dat ik moe word van negatieve gedachten maar wat me het meest moe maakt is dat ik ze steeds om moet turnen, tegen werken met tegengestelde gedachten. Ik wil dat die gedachten mijn eigen gedachten worden, nu voelt het zo onnatuurlijk om te doen.
Snappen jullie wat ik bedoel of is het erg warrig?
Belofte, ik snap wel wst je voelt hoor. Het lijkt toch alsof de maatschappij je meer accepteert en waardeert wanneer je een goede baan hebt. Eigenlijk best raar, als je er goed over nadenkt. Vrijwilligers werken net zo hard en soms nog harder. Dit heb ik meegemaakt op een stageplek van mij. Ze zijn keihard nodig. Heb je zelf ook een voorkeur voor werk?
Vandaag gaat het weer lekker met mij maar gister zat ik er wel even doorheen. Ben met mijn vriend meegegaan naar zijn huis, even eruit is soms goed. Hij gaat dit weekend niet weg want, zijn eigen woorden, hij blijft liever bij mij. Daar werd ik dan weer erg vrolijk van.
Ik word soms zo moe van mijn negatieve gedachten. Ik las hier ergens dat iemand bij het toileteren als gedachten kreeg dat haar vriend nummers uitwisselt met de serveerster. Daar moest ik om lachen omdat het zo herkenbaar is. Dit soort dingen schieten ook altijd door mij heen. Ik zei net dat ik moe word van negatieve gedachten maar wat me het meest moe maakt is dat ik ze steeds om moet turnen, tegen werken met tegengestelde gedachten. Ik wil dat die gedachten mijn eigen gedachten worden, nu voelt het zo onnatuurlijk om te doen.
Snappen jullie wat ik bedoel of is het erg warrig?
vrijdag 4 maart 2016 om 12:34
Haligh, heel herkenbaar, ik wijs ook liever iemand af dan dat iemand mij afwijst.
Wat goed van je dat je een stripboek hebt gemaakt om eea te verduidelijken. Het is vaak zo lastig uit te leggen wat er in je omgaat.
Gisteren had mijn man weer een onderzoek in het ziekenhuis. Ik weet niet of ik dat al verteld had, maar er is vorige week een afwijking in zijn urineleider geconstateerd en nu staat hij op de wachtlijst voor een operatie. Hij heeft al een chronische ziekte dus dit komt er ook weer bij. Voor mij is het echt een leerpunt geworden dat ik ermee moet leren omgaan, vaker op mijzelf aangewezen te zijn. Hij was altijd mijn steun en sterke arm en die is er niet altijd meer.
Wat goed van je dat je een stripboek hebt gemaakt om eea te verduidelijken. Het is vaak zo lastig uit te leggen wat er in je omgaat.
Gisteren had mijn man weer een onderzoek in het ziekenhuis. Ik weet niet of ik dat al verteld had, maar er is vorige week een afwijking in zijn urineleider geconstateerd en nu staat hij op de wachtlijst voor een operatie. Hij heeft al een chronische ziekte dus dit komt er ook weer bij. Voor mij is het echt een leerpunt geworden dat ik ermee moet leren omgaan, vaker op mijzelf aangewezen te zijn. Hij was altijd mijn steun en sterke arm en die is er niet altijd meer.
vrijdag 4 maart 2016 om 19:09
@Belofte, ik snap dat het begint te kriebelen. En wat misschien ook niet helpt is de ‘alles of niets’-mentaliteit die vaak om de hoek komt kijken bij borderline… Dat als je niet volledig mee kunt draaien, het meteen voelt alsof je totaal niet mee kunt draaien, terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn… Vrijwilligerswerk is trouwens super dankbaar werk en wat Leekje al zegt, dat is ook zó hard nodig.
Vriend en ik zijn nu 1,5 jaar samen. Op zich nog niet zo heel lang dus, maar ik heb eerder twee lange relatie gehad (allebei van 3 jaar) en daarnaast in m’n vrijgezelle periodes superveel gedate, en wat ik met m’n huidige vriend heb, dat heb ik nog nooit met iemand gehad… Hij is heel rustig en accepteert mij doorgaans zoals ik ben en kan er goed mee omgaan. In eerdere relaties had ik ook meerdere keren per week ruzie maar met hem tot nu toe eigenlijk bijna nooit. Daarom verbaasde het me zo dat hij nu zo reageerde. Hij is ook aan het stoppen met roken en heeft daardoor een kort lontje, dat speelt misschien ook wel mee.
En wat jij schrijft Belofte, dat je van het ene op het andere moment begint te twijfelen (soms zonder aanwijsbare reden), dat heb ik ook heel erg en dat vind ik zo vermoeiend… Er hoeft maar iets heel kleins te gebeuren en ik twijfel al. En ik durf dan ook niet op mijn eigen gevoel te vertrouwen, juist omdat het zo wisselt…
In mijn vorige relaties maakte ik het dus ook wel bijna elke week uit, omdat ik dus bij elke ruzie dacht dat ik het niet meer wilde. Uiteindelijk veel te lang in beide relaties blijven hangen en nu ben ik dus bang dat ik dat misschien weer doe…
@Leekje, nou dat is eigenlijk het leuke, ik kan helemaal niet tekenen haha... Maar ik heb wel humor en dan is het juist wel grappig met van die kinderachtige poppetjes enzo. En het werkte voor mij eigenlijk ook heel therapeutisch om alles op een soort Jip en Janneke-manier uit te leggen.
Schrijven doe ik ook heel graag. Wat je schrijft over dat het dramatische verhalen zullen worden: who cares? Gewoon lekker voor jezelf schrijven! En jij bepaalt of je het aan iemand wil laten lezen of niet.
Je klinkt helemaal niet warrig en ik snap précies wat je bedoelt! In plaats van die gedachten te bevechten wil je gewoon dat ze er niet zijn en dat je ‘normale’ gedachten hebt. Mijn angst is dan dus ook dat die rare kronkels nooit verdwijnen en dat ik er m’n hele leven tegen moet blijven vechten. Het vooruitzicht put me al uit… Maar aan de andere kant heb ik ook nooit andere gevoelens gehad, dus ik vraag me af of het realistisch is om te verwachten dat er iets aan gedaan kan worden… Heb jij hier in bijvoorbeeld therapie iets aan gedaan?
Fijn dat je vriend er is om je te steunen dit weekend!
@Salander, wat heftig weer.
Leef erg met je mee, kan me voorstellen dat het heel moeilijk is dat de rolverdeling nu verschuift en dat jullie veel zorgen hebben. voor jou.
Vriend en ik zijn nu 1,5 jaar samen. Op zich nog niet zo heel lang dus, maar ik heb eerder twee lange relatie gehad (allebei van 3 jaar) en daarnaast in m’n vrijgezelle periodes superveel gedate, en wat ik met m’n huidige vriend heb, dat heb ik nog nooit met iemand gehad… Hij is heel rustig en accepteert mij doorgaans zoals ik ben en kan er goed mee omgaan. In eerdere relaties had ik ook meerdere keren per week ruzie maar met hem tot nu toe eigenlijk bijna nooit. Daarom verbaasde het me zo dat hij nu zo reageerde. Hij is ook aan het stoppen met roken en heeft daardoor een kort lontje, dat speelt misschien ook wel mee.
En wat jij schrijft Belofte, dat je van het ene op het andere moment begint te twijfelen (soms zonder aanwijsbare reden), dat heb ik ook heel erg en dat vind ik zo vermoeiend… Er hoeft maar iets heel kleins te gebeuren en ik twijfel al. En ik durf dan ook niet op mijn eigen gevoel te vertrouwen, juist omdat het zo wisselt…
In mijn vorige relaties maakte ik het dus ook wel bijna elke week uit, omdat ik dus bij elke ruzie dacht dat ik het niet meer wilde. Uiteindelijk veel te lang in beide relaties blijven hangen en nu ben ik dus bang dat ik dat misschien weer doe…
@Leekje, nou dat is eigenlijk het leuke, ik kan helemaal niet tekenen haha... Maar ik heb wel humor en dan is het juist wel grappig met van die kinderachtige poppetjes enzo. En het werkte voor mij eigenlijk ook heel therapeutisch om alles op een soort Jip en Janneke-manier uit te leggen.
Schrijven doe ik ook heel graag. Wat je schrijft over dat het dramatische verhalen zullen worden: who cares? Gewoon lekker voor jezelf schrijven! En jij bepaalt of je het aan iemand wil laten lezen of niet.
Je klinkt helemaal niet warrig en ik snap précies wat je bedoelt! In plaats van die gedachten te bevechten wil je gewoon dat ze er niet zijn en dat je ‘normale’ gedachten hebt. Mijn angst is dan dus ook dat die rare kronkels nooit verdwijnen en dat ik er m’n hele leven tegen moet blijven vechten. Het vooruitzicht put me al uit… Maar aan de andere kant heb ik ook nooit andere gevoelens gehad, dus ik vraag me af of het realistisch is om te verwachten dat er iets aan gedaan kan worden… Heb jij hier in bijvoorbeeld therapie iets aan gedaan?
Fijn dat je vriend er is om je te steunen dit weekend!
@Salander, wat heftig weer.
Leef erg met je mee, kan me voorstellen dat het heel moeilijk is dat de rolverdeling nu verschuift en dat jullie veel zorgen hebben. voor jou.
vrijdag 4 maart 2016 om 19:21
Wat leuk die strip Haligh!
Heftig Salander, sterkte!
Leekje, fijn dat je bij je vriend bent.
Belofte, ik herken wat je schrijft. Ik ben ook net begonnen met vrijwilligerswerk. Ik vind het leuk maar tegelijk voelt het niet helemaal goed want ik zou zo graag betaald werk willen hebben. Lastig is dat.
Ik herken de angst dat het nooit overgaat en dat je je hele leven moet blijven vechten. Ben het vechten zo moe en ben ook de behandelingen moe. Mijn behandeling is nu vooral gericht op wat er wel goed gaat en minder gericht op het 'ziek' zijn. Hoop dat dat een goede aanpak is voor mij. Nu is het vooral nog erg wennen. Als ik vertel wat er niet goed gaat wordt daar amper op ingegaan en dat vind ik best lastig.
Heftig Salander, sterkte!
Leekje, fijn dat je bij je vriend bent.
Belofte, ik herken wat je schrijft. Ik ben ook net begonnen met vrijwilligerswerk. Ik vind het leuk maar tegelijk voelt het niet helemaal goed want ik zou zo graag betaald werk willen hebben. Lastig is dat.
Ik herken de angst dat het nooit overgaat en dat je je hele leven moet blijven vechten. Ben het vechten zo moe en ben ook de behandelingen moe. Mijn behandeling is nu vooral gericht op wat er wel goed gaat en minder gericht op het 'ziek' zijn. Hoop dat dat een goede aanpak is voor mij. Nu is het vooral nog erg wennen. Als ik vertel wat er niet goed gaat wordt daar amper op ingegaan en dat vind ik best lastig.
zondag 6 maart 2016 om 17:47
@ Leekje, je verhaal is niet warrig hoor. Het klinkt allemaal zo simpel; bekijk situaties eens vanuit een andere bril en buig je gedachten om. Helaas is het inderdaad gigantisch vermoeiend...Maargoed dat is een kwestie van oefenen oefenen en nog meer oefenen, wellicht kunnen we onze negatieve gedachten later sneller herkennen en dingen automatisch positiever zien.
Over vrijwilligerswerk...waarschijnlijk word ik een maatje van iemand. Ben benieuwd.
@ Salander, sterkte!!
Iedereen een goed weekend gehad? Mijn weekend stond in het teken van op stap gaan. Nu de rem er weer op en rustig bijkomen
Over vrijwilligerswerk...waarschijnlijk word ik een maatje van iemand. Ben benieuwd.
@ Salander, sterkte!!
Iedereen een goed weekend gehad? Mijn weekend stond in het teken van op stap gaan. Nu de rem er weer op en rustig bijkomen
zondag 6 maart 2016 om 20:49
@maximaal, ik snap dat het lastig is als er niet wordt gekeken naar wat er niet goed gaat. Aan de andere kant is het ook een mooie gedachte om te kijken naar wat er wel mogelijk is.
@Belofte, leuk dat je waarschijnlijk maatje wordt, ik ben benieuwd wat je ervan gaat vinden.
Mijn weekend was goed, het voelt nu weer goed tussen vriend en mij. Hij heeft ook uitgesproken dat hij de afgelopen weken heel erg bang was om me kwijt te raken. Vanmorgen vertelde hij dat hij gisteravond niet kon slapen omdat hij mijn ademhaling hoorde en zich voorstelde dat hij dat zou moeten missen. Ik voel me daardoor wel heel schuldig over dat getouwtrek de hele tijd... Waarom kan ik de boel niet relativeren als we ruzie hebben? Dat ik denk: het is nu even rot, maar dat gaat wel weer over. Nee, het is dan meteen weer alles of niets... En bij ruzie dus niets. Om moe van te worden! Gelukkig hebben we bijna nooit ruzie.
@Belofte, leuk dat je waarschijnlijk maatje wordt, ik ben benieuwd wat je ervan gaat vinden.
Mijn weekend was goed, het voelt nu weer goed tussen vriend en mij. Hij heeft ook uitgesproken dat hij de afgelopen weken heel erg bang was om me kwijt te raken. Vanmorgen vertelde hij dat hij gisteravond niet kon slapen omdat hij mijn ademhaling hoorde en zich voorstelde dat hij dat zou moeten missen. Ik voel me daardoor wel heel schuldig over dat getouwtrek de hele tijd... Waarom kan ik de boel niet relativeren als we ruzie hebben? Dat ik denk: het is nu even rot, maar dat gaat wel weer over. Nee, het is dan meteen weer alles of niets... En bij ruzie dus niets. Om moe van te worden! Gelukkig hebben we bijna nooit ruzie.
