Psyche
alle pijlers
Borderline
dinsdag 9 februari 2016 om 22:31
Hallo lieve iedereen,
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
woensdag 17 februari 2016 om 17:41
@Gipsy, bedankt voor de tip, ik zal er eens naar kijken. Als ik het m'n ouders überhaupt ooit durf te vertellen.
Hoe gaat het nu met jou en met het afkicken?
@Laava, fijn om je weer te lezen. Balen dat je zo'n last had van stemmingswisselingen, hopelijk was je salontafel al aan vernieuwing toe.
Wat ontzettend erg dat je in je jeugd zo beschadigd bent dat je daar zo'n stoornis aan overhoudt, zeg. En dat je eigenlijk nooit echt iemand kan vertrouwen. Ben jij in je relatie ook erg wantrouwend?
Ik vroeg er trouwens naar omdat ik ook echt heel erge vertrouwensissues heb, die wel vaak tegen het paranoïde aanzitten. In m'n liefdesrelaties is het heel erg, maar ook daarbuiten loop ik er vaak tegenaan. Daardoor een continu gevoel van onveiligheid, ik word er soms strontziek van.
En gefeliciteerd met je diploma! Snap dat dat echt als een overwinning voelt. En ook goed dat je zo gemotiveerd bent om door te gaan.
Ik heb vanmiddag de specialistische GGZ gebeld om me aan te melden. Ik werd eerst drie keer doorverbonden en ik had bij al die mensen het gevoel dat ze niet aardig tegen me waren, maar goed, dat denk ik nogal snel. Op een of andere manier heb ik sowieso het gevoel dat iedereen daar onaardig gaat zijn, echt geen flauw idee waar dat vandaan komt, want mijn huidige psycholoog (basis GGZ) is hartstikke aardig.
Over haar gesproken... Toen we het hadden over de verschillende behandelmogelijkheden zei ze dat ze eerst had getwijfeld of zo'n groep wel goed voor mij zou zijn, omdat ze bang was dat er veel 'zwaardere' borderliners in zo'n groep zouden kunnen zitten en dat dat misschien juist een negatieve invloed op mij kan hebben. Zij heeft zelf trouwens geen ervaring met die groepstherapie. Toen ik daar later over nadacht, besefte ik me dat dat stigma op borderline zó groot is dat mijn eigen behandelaar niet eens doorheeft dat ze zelf ook bevooroordeeld is...
Want laten we even wel zijn, ik heb letterlijk alle 9 trekken van borderline, en hoewel ik het voor de buitenwereld redelijk goed kan verbergen ben ik wel een gevaar voor mezelf. Dus het is ook maar net wat je onder zwaar verstaat, toch? En als ik jullie hier lees zijn jullie ook allemaal redelijke mensen waar je gewoon een gesprek mee kunt voeren, dus dan is het weer dat stomme vooroordeel dat borderliners mensen zijn waar niks mee te beginnen valt. En zelf m'n psycholoog denkt dat dus onbewust. Want ja, het zou toch ook zomaar kunnen dat zo'n groep vol zit met mensen zoals ik?
Sorry als dit een beetje onduidelijk klinkt, maar zij deed het echt overkomen alsof ze dacht dat zo'n groepstherapie een zooi bij elkaar geraapte gekken zouden zijn, en dat ik daar dus niet tussen zou passen.
Hoe gaat het nu met jou en met het afkicken?
@Laava, fijn om je weer te lezen. Balen dat je zo'n last had van stemmingswisselingen, hopelijk was je salontafel al aan vernieuwing toe.
Wat ontzettend erg dat je in je jeugd zo beschadigd bent dat je daar zo'n stoornis aan overhoudt, zeg. En dat je eigenlijk nooit echt iemand kan vertrouwen. Ben jij in je relatie ook erg wantrouwend?
Ik vroeg er trouwens naar omdat ik ook echt heel erge vertrouwensissues heb, die wel vaak tegen het paranoïde aanzitten. In m'n liefdesrelaties is het heel erg, maar ook daarbuiten loop ik er vaak tegenaan. Daardoor een continu gevoel van onveiligheid, ik word er soms strontziek van.
En gefeliciteerd met je diploma! Snap dat dat echt als een overwinning voelt. En ook goed dat je zo gemotiveerd bent om door te gaan.
Ik heb vanmiddag de specialistische GGZ gebeld om me aan te melden. Ik werd eerst drie keer doorverbonden en ik had bij al die mensen het gevoel dat ze niet aardig tegen me waren, maar goed, dat denk ik nogal snel. Op een of andere manier heb ik sowieso het gevoel dat iedereen daar onaardig gaat zijn, echt geen flauw idee waar dat vandaan komt, want mijn huidige psycholoog (basis GGZ) is hartstikke aardig.
Over haar gesproken... Toen we het hadden over de verschillende behandelmogelijkheden zei ze dat ze eerst had getwijfeld of zo'n groep wel goed voor mij zou zijn, omdat ze bang was dat er veel 'zwaardere' borderliners in zo'n groep zouden kunnen zitten en dat dat misschien juist een negatieve invloed op mij kan hebben. Zij heeft zelf trouwens geen ervaring met die groepstherapie. Toen ik daar later over nadacht, besefte ik me dat dat stigma op borderline zó groot is dat mijn eigen behandelaar niet eens doorheeft dat ze zelf ook bevooroordeeld is...
Want laten we even wel zijn, ik heb letterlijk alle 9 trekken van borderline, en hoewel ik het voor de buitenwereld redelijk goed kan verbergen ben ik wel een gevaar voor mezelf. Dus het is ook maar net wat je onder zwaar verstaat, toch? En als ik jullie hier lees zijn jullie ook allemaal redelijke mensen waar je gewoon een gesprek mee kunt voeren, dus dan is het weer dat stomme vooroordeel dat borderliners mensen zijn waar niks mee te beginnen valt. En zelf m'n psycholoog denkt dat dus onbewust. Want ja, het zou toch ook zomaar kunnen dat zo'n groep vol zit met mensen zoals ik?
Sorry als dit een beetje onduidelijk klinkt, maar zij deed het echt overkomen alsof ze dacht dat zo'n groepstherapie een zooi bij elkaar geraapte gekken zouden zijn, en dat ik daar dus niet tussen zou passen.
woensdag 17 februari 2016 om 19:15
quote:Haligh schreef op 17 februari 2016 @ 17:41:
@Gipsy, bedankt voor de tip, ik zal er eens naar kijken. Als ik het m'n ouders überhaupt ooit durf te vertellen.
Hoe gaat het nu met jou en met het afkicken?
@Laava, fijn om je weer te lezen. Balen dat je zo'n last had van stemmingswisselingen, hopelijk was je salontafel al aan vernieuwing toe.
Wat ontzettend erg dat je in je jeugd zo beschadigd bent dat je daar zo'n stoornis aan overhoudt, zeg. En dat je eigenlijk nooit echt iemand kan vertrouwen. Ben jij in je relatie ook erg wantrouwend?
Ik vroeg er trouwens naar omdat ik ook echt heel erge vertrouwensissues heb, die wel vaak tegen het paranoïde aanzitten. In m'n liefdesrelaties is het heel erg, maar ook daarbuiten loop ik er vaak tegenaan. Daardoor een continu gevoel van onveiligheid, ik word er soms strontziek van.
En gefeliciteerd met je diploma! Snap dat dat echt als een overwinning voelt. En ook goed dat je zo gemotiveerd bent om door te gaan.
Ik heb vanmiddag de specialistische GGZ gebeld om me aan te melden. Ik werd eerst drie keer doorverbonden en ik had bij al die mensen het gevoel dat ze niet aardig tegen me waren, maar goed, dat denk ik nogal snel. Op een of andere manier heb ik sowieso het gevoel dat iedereen daar onaardig gaat zijn, echt geen flauw idee waar dat vandaan komt, want mijn huidige psycholoog (basis GGZ) is hartstikke aardig.
Over haar gesproken... Toen we het hadden over de verschillende behandelmogelijkheden zei ze dat ze eerst had getwijfeld of zo'n groep wel goed voor mij zou zijn, omdat ze bang was dat er veel 'zwaardere' borderliners in zo'n groep zouden kunnen zitten en dat dat misschien juist een negatieve invloed op mij kan hebben. Zij heeft zelf trouwens geen ervaring met die groepstherapie. Toen ik daar later over nadacht, besefte ik me dat dat stigma op borderline zó groot is dat mijn eigen behandelaar niet eens doorheeft dat ze zelf ook bevooroordeeld is...
Want laten we even wel zijn, ik heb letterlijk alle 9 trekken van borderline, en hoewel ik het voor de buitenwereld redelijk goed kan verbergen ben ik wel een gevaar voor mezelf. Dus het is ook maar net wat je onder zwaar verstaat, toch? En als ik jullie hier lees zijn jullie ook allemaal redelijke mensen waar je gewoon een gesprek mee kunt voeren, dus dan is het weer dat stomme vooroordeel dat borderliners mensen zijn waar niks mee te beginnen valt. En zelf m'n psycholoog denkt dat dus onbewust. Want ja, het zou toch ook zomaar kunnen dat zo'n groep vol zit met mensen zoals ik?
Sorry als dit een beetje onduidelijk klinkt, maar zij deed het echt overkomen alsof ze dacht dat zo'n groepstherapie een zooi bij elkaar geraapte gekken zouden zijn, en dat ik daar dus niet tussen zou passen.
Dankjewel
Ben jij eigenlijk aan het werk? Of doe je een opleiding? Of heb je een opleiding behaald? Misschien is dat al voorbijgekomen, maar ik kan het nergens vinden.
Je klinkt niet onduidelijk hoor. Ik met mijn paranoïa begrijp je volkomen dat je het gevoel hebt dat ze onaardig zijn. En wat een rare opmerking van je behandelaar. Dat klinkt idd als een vooroordeel... en bovendien hoe kan zij nu zeggen dat jij het niet zo zwaar hebt als de anderen? Waaraan is dat te meten? Mensen ervaren dingen anders van elkaar... dus zo'n opmerking kan naar mijn mening in zo'n positie absoluut niet.
We zijn inderdaad ook gewoon mensen. En ja, we hebben bepaalde eigenschappen die het voor de omgeving niet makkelijk maakt, maar voor onszelf al helemaal niet!
Soms denk ik, had ik maar iets lichamelijks... dan begrepen mensen waarom ik bijvoorbeeld de ene dag mijn huiskamer als een slagveld heb en andere dag zo steriel als het maar kan... maarja, dat gaat niet. Het is iets psychisch... en dat kun je niet zien en niet meten en mensen die er niks van begrijpen zullen er altijd zijn... daar moeten we ook nog mee dealen. Mijn moeder heeft gister nog gezegd dat ze nog steeds niet geloofd in mijn diagnose Borderline... (ja want zo'n psycholoog weet er natuurlijk niks van)... De paranoïa en angststoornis gelooft ze wel... er iets met Borderline dat mensen niet aanstaat of zo ik weet niet wat het is.... Het krijgt gelukkig een nieuwe naam. ERS. Dat klinkt veel beter vind je ook niet?
Knuffel
@Gipsy, bedankt voor de tip, ik zal er eens naar kijken. Als ik het m'n ouders überhaupt ooit durf te vertellen.
Hoe gaat het nu met jou en met het afkicken?
@Laava, fijn om je weer te lezen. Balen dat je zo'n last had van stemmingswisselingen, hopelijk was je salontafel al aan vernieuwing toe.
Wat ontzettend erg dat je in je jeugd zo beschadigd bent dat je daar zo'n stoornis aan overhoudt, zeg. En dat je eigenlijk nooit echt iemand kan vertrouwen. Ben jij in je relatie ook erg wantrouwend?
Ik vroeg er trouwens naar omdat ik ook echt heel erge vertrouwensissues heb, die wel vaak tegen het paranoïde aanzitten. In m'n liefdesrelaties is het heel erg, maar ook daarbuiten loop ik er vaak tegenaan. Daardoor een continu gevoel van onveiligheid, ik word er soms strontziek van.
En gefeliciteerd met je diploma! Snap dat dat echt als een overwinning voelt. En ook goed dat je zo gemotiveerd bent om door te gaan.
Ik heb vanmiddag de specialistische GGZ gebeld om me aan te melden. Ik werd eerst drie keer doorverbonden en ik had bij al die mensen het gevoel dat ze niet aardig tegen me waren, maar goed, dat denk ik nogal snel. Op een of andere manier heb ik sowieso het gevoel dat iedereen daar onaardig gaat zijn, echt geen flauw idee waar dat vandaan komt, want mijn huidige psycholoog (basis GGZ) is hartstikke aardig.
Over haar gesproken... Toen we het hadden over de verschillende behandelmogelijkheden zei ze dat ze eerst had getwijfeld of zo'n groep wel goed voor mij zou zijn, omdat ze bang was dat er veel 'zwaardere' borderliners in zo'n groep zouden kunnen zitten en dat dat misschien juist een negatieve invloed op mij kan hebben. Zij heeft zelf trouwens geen ervaring met die groepstherapie. Toen ik daar later over nadacht, besefte ik me dat dat stigma op borderline zó groot is dat mijn eigen behandelaar niet eens doorheeft dat ze zelf ook bevooroordeeld is...
Want laten we even wel zijn, ik heb letterlijk alle 9 trekken van borderline, en hoewel ik het voor de buitenwereld redelijk goed kan verbergen ben ik wel een gevaar voor mezelf. Dus het is ook maar net wat je onder zwaar verstaat, toch? En als ik jullie hier lees zijn jullie ook allemaal redelijke mensen waar je gewoon een gesprek mee kunt voeren, dus dan is het weer dat stomme vooroordeel dat borderliners mensen zijn waar niks mee te beginnen valt. En zelf m'n psycholoog denkt dat dus onbewust. Want ja, het zou toch ook zomaar kunnen dat zo'n groep vol zit met mensen zoals ik?
Sorry als dit een beetje onduidelijk klinkt, maar zij deed het echt overkomen alsof ze dacht dat zo'n groepstherapie een zooi bij elkaar geraapte gekken zouden zijn, en dat ik daar dus niet tussen zou passen.
Dankjewel
Ben jij eigenlijk aan het werk? Of doe je een opleiding? Of heb je een opleiding behaald? Misschien is dat al voorbijgekomen, maar ik kan het nergens vinden.
Je klinkt niet onduidelijk hoor. Ik met mijn paranoïa begrijp je volkomen dat je het gevoel hebt dat ze onaardig zijn. En wat een rare opmerking van je behandelaar. Dat klinkt idd als een vooroordeel... en bovendien hoe kan zij nu zeggen dat jij het niet zo zwaar hebt als de anderen? Waaraan is dat te meten? Mensen ervaren dingen anders van elkaar... dus zo'n opmerking kan naar mijn mening in zo'n positie absoluut niet.
We zijn inderdaad ook gewoon mensen. En ja, we hebben bepaalde eigenschappen die het voor de omgeving niet makkelijk maakt, maar voor onszelf al helemaal niet!
Soms denk ik, had ik maar iets lichamelijks... dan begrepen mensen waarom ik bijvoorbeeld de ene dag mijn huiskamer als een slagveld heb en andere dag zo steriel als het maar kan... maarja, dat gaat niet. Het is iets psychisch... en dat kun je niet zien en niet meten en mensen die er niks van begrijpen zullen er altijd zijn... daar moeten we ook nog mee dealen. Mijn moeder heeft gister nog gezegd dat ze nog steeds niet geloofd in mijn diagnose Borderline... (ja want zo'n psycholoog weet er natuurlijk niks van)... De paranoïa en angststoornis gelooft ze wel... er iets met Borderline dat mensen niet aanstaat of zo ik weet niet wat het is.... Het krijgt gelukkig een nieuwe naam. ERS. Dat klinkt veel beter vind je ook niet?
Knuffel
We teach people how to treat us
woensdag 17 februari 2016 om 19:22
Die vooroordelen vind ik erg moeilijk. En ze zitten dus zo diep dat zelfs je psycholoog onbewust bevooroordeeld is. Hebben jullie veel last van die vooroordelen? Ik vind het zelf heel moeilijk om mezelf los te zien van die vooroordelen en ben ook bang dat anderen me ook zo zien. Daarom weten ook weinig mensen van mijn diagnose. Als ik iets vertel vertel ik over de depressies die ik ook regelmatig heb. Depressies zijn veel meer geaccepteerd dan borderline.
Gesprek met mijn behandelaar gister was een ramp. Ik raakte in paniek door iets wat hij zei en kwam daar het hele gesprek niet meer uit. Misschien dat ik morgen nog even bel. Er waren wel een aantal dingen die ik wilde bespreken maar daar ben ik dus niet aan toe gekomen.
@ Laava: Dat onderbuik gevoel is inderdaad moeilijk om los te laten.
Wat goed dat je de VERS hebt afgerond!
@ Haligh; goed dat je bent doorverwezen naar de gespecialiseerde GGZ. Hoop dat je daar goed op je plek zit.
Gesprek met mijn behandelaar gister was een ramp. Ik raakte in paniek door iets wat hij zei en kwam daar het hele gesprek niet meer uit. Misschien dat ik morgen nog even bel. Er waren wel een aantal dingen die ik wilde bespreken maar daar ben ik dus niet aan toe gekomen.
@ Laava: Dat onderbuik gevoel is inderdaad moeilijk om los te laten.
Wat goed dat je de VERS hebt afgerond!
@ Haligh; goed dat je bent doorverwezen naar de gespecialiseerde GGZ. Hoop dat je daar goed op je plek zit.
woensdag 17 februari 2016 om 19:32
quote:Laava schreef op 17 februari 2016 @ 19:15:
[...]
(...)
Soms denk ik, had ik maar iets lichamelijks... dan begrepen mensen waarom ik bijvoorbeeld de ene dag mijn huiskamer als een slagveld heb en andere dag zo steriel als het maar kan... maarja, dat gaat niet. Het is iets psychisch... en dat kun je niet zien en niet meten en mensen die er niks van begrijpen zullen er altijd zijn... daar moeten we ook nog mee dealen. Mijn moeder heeft gister nog gezegd dat ze nog steeds niet geloofd in mijn diagnose Borderline... (ja want zo'n psycholoog weet er natuurlijk niks van)... De paranoïa en angststoornis gelooft ze wel... er iets met Borderline dat mensen niet aanstaat of zo ik weet niet wat het is.... Het krijgt gelukkig een nieuwe naam. ERS. Dat klinkt veel beter vind je ook niet?
Knuffel
Dat denk ik ook vaak. Dan kon ik veel makkelijker uitleggen waarom ik bepaalde dingen niet kan of moeilijk vind. Ik vind het zelf ook heel moeilijk omdat ik niet goed meer weet wie ik ben. Ik weet niet meer waar maximaal eindigt en waar borderline begint. Wat is 'normaal'? Er is inderdaad iets met borderline wat mensen niet aanstaat. Ik heb veel op internet gelezen over borderline. Dat had ik nooit moeten doen want je leest de meest verschrikkelijke vooroordelen. Die vooroordelen krijg ik niet meer uit mijn hoofd en ik ben vaak bang dat die vooroordelen waar zijn en ik ook zo ben.
Heftig trouwens dat je moeder de borderline niet erkent.
[...]
(...)
Soms denk ik, had ik maar iets lichamelijks... dan begrepen mensen waarom ik bijvoorbeeld de ene dag mijn huiskamer als een slagveld heb en andere dag zo steriel als het maar kan... maarja, dat gaat niet. Het is iets psychisch... en dat kun je niet zien en niet meten en mensen die er niks van begrijpen zullen er altijd zijn... daar moeten we ook nog mee dealen. Mijn moeder heeft gister nog gezegd dat ze nog steeds niet geloofd in mijn diagnose Borderline... (ja want zo'n psycholoog weet er natuurlijk niks van)... De paranoïa en angststoornis gelooft ze wel... er iets met Borderline dat mensen niet aanstaat of zo ik weet niet wat het is.... Het krijgt gelukkig een nieuwe naam. ERS. Dat klinkt veel beter vind je ook niet?
Knuffel
Dat denk ik ook vaak. Dan kon ik veel makkelijker uitleggen waarom ik bepaalde dingen niet kan of moeilijk vind. Ik vind het zelf ook heel moeilijk omdat ik niet goed meer weet wie ik ben. Ik weet niet meer waar maximaal eindigt en waar borderline begint. Wat is 'normaal'? Er is inderdaad iets met borderline wat mensen niet aanstaat. Ik heb veel op internet gelezen over borderline. Dat had ik nooit moeten doen want je leest de meest verschrikkelijke vooroordelen. Die vooroordelen krijg ik niet meer uit mijn hoofd en ik ben vaak bang dat die vooroordelen waar zijn en ik ook zo ben.
Heftig trouwens dat je moeder de borderline niet erkent.
woensdag 17 februari 2016 om 20:00
@Laava, ja, ik werk, ik heb een eigen bedrijf. Aan de ene kant is dat fijn omdat ik dan soms een stapje terug kan doen, plus dat ik aan niemand verantwoording hoef af te leggen (uit al die testen die ik heb gedaan kwam ook naar voren dat ik een autoriteitsprobleem heb, dus dat kan misschien kloppen haha). Maar aan de andere kant zit ik daardoor wel in een hoek; ik heb geen recht op ziektewetuitkering en ik had nog geen arbeidsongeschiktheidsverzekering afgesloten. Ik ben daar nu wel met iemand naar aan het kijken, maar omdat ik nu dus die diagnose heb zal geen verzekeraar me nog willen - of tegen een onbetaalbare premie. (Ze willen je medische dossier inzien en contact met je behandelaars.)
Het benauwd me, want ik heb steeds vaker het gevoel dat ik het niet meer aan kan, in elk geval niet op dit moment... Maar goed, ik probeer er niet te veel over te piekeren en bekijk het dag per dag.
En jij Laava, hoe ziet jouw dagelijks leven eruit? (Kan ook zijn dat jij dat al geschreven hebt, mijn geheugen is af en toe een zeef.)
Ik denk dat m'n psych het bedoelde als in, acting out gedrag, dat er dan mensen in de groep zouden zitten die heel explosief zijn enzo. Maar ze had het ook over mensen die zulke zware borderline hebben dat het ze nooit zal lukken zelfinzicht te krijgen. Maar ik dacht, om mij dan niet in de groep te zetten, dat is toch raar? Hoe weet zij of er zulke mensen in de groep zullen zitten? Het is meteen zo'n aanname zeg maar, dat borderliners niet te helpen zijn ofzo. Dat gevoel krijg ik heel sterk, ook als ik op internet zoek, zoals Maximaal al schrijft. Dat we echt ONMOGELIJK zijn. Ja, ik ben misschien soms wel onmogelijk, maar echt niet dat ik niet voor rede vatbaar ben ofzo. En bij jullie lees ik ook een hoop zelfinzicht en zelfkennis.
En je hebt helemaal gelijk met het verschil tussen fysiek en mentaal iets mankeren. Het is gewoon niet tastbaar, en mensen zullen het nooit begrijpen. En ik denk dat dat voor iemand met borderline misschien nog wel weer extra moeilijk is, vanwege verlatingsangst/angst voor afwijzing/alleen en leeg voelen. Ik heb dat de afgelopen maanden heel erg gemerkt; hoeveel invloed mijn omgeving heeft op mijn gemoedstoestand, hoe erg ik bezig ben met het oordeel van andere mensen en dat ik zelf alles al bij voorbaat negatief invul.
Laava, zoals jouw moeder reageert, ik denk dat mijn ouders er ook zo in staan. Vooral m'n vader. En dat vind ik zo vreselijk...
Dus ik kan me voorstellen dat het voor jou ook zwaar is dat je moeder je BPS niet wil erkennen.
@maximaal, wat balen dat het gesprek gister zo verliep... Hopelijk vind je toch nog een moment om wat dingen te kunnen delen met hem.
En ja, wat je schrijft over op internet dingen lezen... Echt, afschuwelijk! Vooral mensen die een relatie hebben gehad met iemand met borderline. Ook hier op het Viva-forum hoor, de vreselijkste dingen. Dat is eigenlijk ook een beetje de reden dat ik dit topic opende, ik had gewoon zoveel behoefde aan herkenning, contact met MENSEN ipv de hele tijd geconfronteerd te worden met die vooroordelen.
Het benauwd me, want ik heb steeds vaker het gevoel dat ik het niet meer aan kan, in elk geval niet op dit moment... Maar goed, ik probeer er niet te veel over te piekeren en bekijk het dag per dag.
En jij Laava, hoe ziet jouw dagelijks leven eruit? (Kan ook zijn dat jij dat al geschreven hebt, mijn geheugen is af en toe een zeef.)
Ik denk dat m'n psych het bedoelde als in, acting out gedrag, dat er dan mensen in de groep zouden zitten die heel explosief zijn enzo. Maar ze had het ook over mensen die zulke zware borderline hebben dat het ze nooit zal lukken zelfinzicht te krijgen. Maar ik dacht, om mij dan niet in de groep te zetten, dat is toch raar? Hoe weet zij of er zulke mensen in de groep zullen zitten? Het is meteen zo'n aanname zeg maar, dat borderliners niet te helpen zijn ofzo. Dat gevoel krijg ik heel sterk, ook als ik op internet zoek, zoals Maximaal al schrijft. Dat we echt ONMOGELIJK zijn. Ja, ik ben misschien soms wel onmogelijk, maar echt niet dat ik niet voor rede vatbaar ben ofzo. En bij jullie lees ik ook een hoop zelfinzicht en zelfkennis.
En je hebt helemaal gelijk met het verschil tussen fysiek en mentaal iets mankeren. Het is gewoon niet tastbaar, en mensen zullen het nooit begrijpen. En ik denk dat dat voor iemand met borderline misschien nog wel weer extra moeilijk is, vanwege verlatingsangst/angst voor afwijzing/alleen en leeg voelen. Ik heb dat de afgelopen maanden heel erg gemerkt; hoeveel invloed mijn omgeving heeft op mijn gemoedstoestand, hoe erg ik bezig ben met het oordeel van andere mensen en dat ik zelf alles al bij voorbaat negatief invul.
Laava, zoals jouw moeder reageert, ik denk dat mijn ouders er ook zo in staan. Vooral m'n vader. En dat vind ik zo vreselijk...
Dus ik kan me voorstellen dat het voor jou ook zwaar is dat je moeder je BPS niet wil erkennen.
@maximaal, wat balen dat het gesprek gister zo verliep... Hopelijk vind je toch nog een moment om wat dingen te kunnen delen met hem.
En ja, wat je schrijft over op internet dingen lezen... Echt, afschuwelijk! Vooral mensen die een relatie hebben gehad met iemand met borderline. Ook hier op het Viva-forum hoor, de vreselijkste dingen. Dat is eigenlijk ook een beetje de reden dat ik dit topic opende, ik had gewoon zoveel behoefde aan herkenning, contact met MENSEN ipv de hele tijd geconfronteerd te worden met die vooroordelen.
woensdag 17 februari 2016 om 20:32
Hoi allemaal! Tijdje niet op het forum gezeten..
Hoe gaat het met jullie?
Wat vervelend voor jullie dat jullie ouders er niet in geloven. Lijkt me heel moeilijk. De diagnose heeft voor mij heel wat puzzelstukjes kunnen plaatsen en voor mijn ouders ook.
De vooroordelen zijn inderdaad soms best heftig. Ik vind het vooral moeilijk dat de mensen om mij heen het nooit zullen begrijpen. Ik kreeg vandaag nog te horen dat je het niet merkt op mijn werk. En dan weet ik gewoon niet hoe ik het moet uitleggen. Wel krijg ik vaak te horen dat ik een mafkees ben (en dan grappig bedoeld). Ik kan soms heel gek en uitbundig doen en dan zit op mijn piek. Ben vaak wel blij met de pieken, maar zoals eerder gezegd ook wel eng (want wanneer val je weer).
Ik zit sinds januari zonder therapie en dat voelt best gek.
Wat doen jullie als je iets dwars zit en je bent aan het malen en malen en malen en je bent alleen? Hebben jullie dan iets als uitlaatklep om te doen? Ik praat wel eens in mezelf, dat helpt me vaak relativeren. Klinkt een beetje gek misschien ik schaam er ook wel voor eigenlijk. Maar ach, toch niemand die het ziet als ik een gesprek met mezelf zit te voeren thuis in het openbaar doe ik dat niet. Daarnaast rook ik ook best veel.
Hoe gaat het met jullie?
Wat vervelend voor jullie dat jullie ouders er niet in geloven. Lijkt me heel moeilijk. De diagnose heeft voor mij heel wat puzzelstukjes kunnen plaatsen en voor mijn ouders ook.
De vooroordelen zijn inderdaad soms best heftig. Ik vind het vooral moeilijk dat de mensen om mij heen het nooit zullen begrijpen. Ik kreeg vandaag nog te horen dat je het niet merkt op mijn werk. En dan weet ik gewoon niet hoe ik het moet uitleggen. Wel krijg ik vaak te horen dat ik een mafkees ben (en dan grappig bedoeld). Ik kan soms heel gek en uitbundig doen en dan zit op mijn piek. Ben vaak wel blij met de pieken, maar zoals eerder gezegd ook wel eng (want wanneer val je weer).
Ik zit sinds januari zonder therapie en dat voelt best gek.
Wat doen jullie als je iets dwars zit en je bent aan het malen en malen en malen en je bent alleen? Hebben jullie dan iets als uitlaatklep om te doen? Ik praat wel eens in mezelf, dat helpt me vaak relativeren. Klinkt een beetje gek misschien ik schaam er ook wel voor eigenlijk. Maar ach, toch niemand die het ziet als ik een gesprek met mezelf zit te voeren thuis in het openbaar doe ik dat niet. Daarnaast rook ik ook best veel.
donderdag 18 februari 2016 om 19:27
@ Haligh: Ja idd vreselijk wat er op internet staat. Alsof we monsters zijn en alsof iedereen met borderline hetzelfde is.
Heb vandaag mijn behandelaar gebeld en heb nu eerder een afspraak staan.
@ koffie met slagroom: Kan me voorstellen dat het gek voelt om zonder therapie te zitten. Had ik ook toen ik vorig jaar een tijdje gestopt ben. Maar het gaf me ook een gevoel van vrijheid ofzo.
Als ik alleen ben en ga malen ga ik vaak een stuk met de hond fietsen of een serie kijken. Dat helpt me vaak wel. Prima toch dat in jezelf praten, niemand heeft er last van en als jou het helpt is het helemaal prima.
Heb vandaag mijn behandelaar gebeld en heb nu eerder een afspraak staan.
@ koffie met slagroom: Kan me voorstellen dat het gek voelt om zonder therapie te zitten. Had ik ook toen ik vorig jaar een tijdje gestopt ben. Maar het gaf me ook een gevoel van vrijheid ofzo.
Als ik alleen ben en ga malen ga ik vaak een stuk met de hond fietsen of een serie kijken. Dat helpt me vaak wel. Prima toch dat in jezelf praten, niemand heeft er last van en als jou het helpt is het helemaal prima.
donderdag 18 februari 2016 om 19:59
Ik reageer niet heel vaak op topics over borderline maar ik lees hier dat een aantal tegen veel vooroordelen aanloopt. En wilde dus mijn verhaal in het heel kort even delen.
Voordat ik therapie had zat ik gigantisch met mezelf in de knoop. Mensen die dicht bij mij stonden vonden dat vooral heel vervelend voor mij. Helaas wel een aantal vriendschappen kapot gemaakt, die dachten natuurlijk iets minder positief over mij.
Van wekelijkse gesprekken naar groepstherapie naar opname. Altijd vrij open over geweest en gesteund door mijn omgeving. Ik heb zelfs mijn baan kunnen houden ondanks een 2 jarig traject van opname en reintegratie.
Opname was zwaar maar ik zou het zo weer doen. Heb er zo ontzettend veel over mezelf geleerd en nog steeds merk ik veel positief verschil met voorheen. Ook mijn omgeving merkt grote verschillen.
Nog steeds ben ik er vrij open over. Op mijn werk weten de meeste collega's welk traject ik achter de rug heb en nu er soms nog dingen voor mij aangepast moeten worden, heeft iedereen daar begrip voor.
Soms heb ik het gevoel dat ik mensen dingen schuldig ben als er weer eens iets voor mij aangepast wordt (wat niet vaak gebeurt) maar het enige wat ik hoef te doen is goed voor mezelf zorgen zodat ik goed met mezelf door een deur kan. Daardoor kan ik dat ook met anderen en krijg ik nu terug dat ik een goede en prettige werknemer ben, heb geweldige vriendschappen en beter contact dan ooit met mijn familie.
Het is hard werken maar zonder de opname wil ik niet weten waar ik nu was geweest.
Voordat ik therapie had zat ik gigantisch met mezelf in de knoop. Mensen die dicht bij mij stonden vonden dat vooral heel vervelend voor mij. Helaas wel een aantal vriendschappen kapot gemaakt, die dachten natuurlijk iets minder positief over mij.
Van wekelijkse gesprekken naar groepstherapie naar opname. Altijd vrij open over geweest en gesteund door mijn omgeving. Ik heb zelfs mijn baan kunnen houden ondanks een 2 jarig traject van opname en reintegratie.
Opname was zwaar maar ik zou het zo weer doen. Heb er zo ontzettend veel over mezelf geleerd en nog steeds merk ik veel positief verschil met voorheen. Ook mijn omgeving merkt grote verschillen.
Nog steeds ben ik er vrij open over. Op mijn werk weten de meeste collega's welk traject ik achter de rug heb en nu er soms nog dingen voor mij aangepast moeten worden, heeft iedereen daar begrip voor.
Soms heb ik het gevoel dat ik mensen dingen schuldig ben als er weer eens iets voor mij aangepast wordt (wat niet vaak gebeurt) maar het enige wat ik hoef te doen is goed voor mezelf zorgen zodat ik goed met mezelf door een deur kan. Daardoor kan ik dat ook met anderen en krijg ik nu terug dat ik een goede en prettige werknemer ben, heb geweldige vriendschappen en beter contact dan ooit met mijn familie.
Het is hard werken maar zonder de opname wil ik niet weten waar ik nu was geweest.
donderdag 18 februari 2016 om 21:15
Gefeliciteerd met je versdiploma!
Groepstherapie er zijn wel echt zware borderliners hoor. Ik heb toch een jaar in zo een kliniek gezeten? Nou die haalden het jaar niet. En je kunt elkaar best omlaag halen, soort van onbewust kopiëren. Maar er zitten zo ontzettend veel voordelen aan groepstherapie dat het opweegt tegen de nadelen. Houd alleen je koppie erbij.
Groepstherapie er zijn wel echt zware borderliners hoor. Ik heb toch een jaar in zo een kliniek gezeten? Nou die haalden het jaar niet. En je kunt elkaar best omlaag halen, soort van onbewust kopiëren. Maar er zitten zo ontzettend veel voordelen aan groepstherapie dat het opweegt tegen de nadelen. Houd alleen je koppie erbij.
zaterdag 20 februari 2016 om 21:03
Hallo allemaal!
@Koffie, fijn dat jouw ouders je hierin wel begrijpen. Dat ‘niet merken’ hoor ik ook van mensen aan wie ik het vertel. Ik vind dat heel lastig, ik heb dan op zo’n moment zin om het servies kapot te gooien en te zeggen: ‘Zo voel ik me dus aan de binnenkant.’ Gewoon omdat het frustrerend is als je jarenlang vanbinnen vecht en als je dat dan probeert te delen met mensen, ze het nog steeds niet begrijpen. Maar goed, misschien moeten we dat ook maar niet verwachten.
Dat mafkees stukje herken ik ook, als je op een piek zit. Gek eigenlijk he, hoe wisselend je stemming kan zijn?
Ik word ook vaak gek van dat gemaal, ik heb het vaak in de avonduren voordat ik ga slapen (en als ik naar bed ga, lig vaak uren wakker). Ik vind tegen jezelf praten niet gek, als het jou rust geeft, dan lijkt me dat juist een goed plan.
Ik ga dan ook vaak roken of snoepen of blowen, iets om de scherpe randjes eraf te halen.
@Maximaal, fijn dat je een afspraak hebt met je behandelaar.
@Multopmap, bedankt voor het delen van je verhaal. En fijn dat je op zo’n manier aan jezelf hebt gewerkt dat je er zoveel beter uit bent gekomen. Goed gedaan!
@Gipsy, ik snap wat je zegt maar ik bedoelde dus ook een beetje wat maximaal schrijft: ik denk dat je niet per se aan de buitenkant kunt zien of iemand ‘zwaar’ borderline heeft. Dat is namelijk dus wel het beeld dat mensen hebben, dat borderliners altijd acting-out gedrag vertonen, maar bij mij zul je in het dagelijkse leven bijvoorbeeld niet zoveel merken. Terwijl ik er sinds denk ongeveer m’n 10e echt dagelijks last van heb gehad en m’n leven vaak een hel was.
Maar dat m’n psycholoog meteen daaraan dacht, en niet aan het feit dat er vast ook mensen zoals ik tussen zitten, dat stak me gewoon een beetje.
@Koffie, fijn dat jouw ouders je hierin wel begrijpen. Dat ‘niet merken’ hoor ik ook van mensen aan wie ik het vertel. Ik vind dat heel lastig, ik heb dan op zo’n moment zin om het servies kapot te gooien en te zeggen: ‘Zo voel ik me dus aan de binnenkant.’ Gewoon omdat het frustrerend is als je jarenlang vanbinnen vecht en als je dat dan probeert te delen met mensen, ze het nog steeds niet begrijpen. Maar goed, misschien moeten we dat ook maar niet verwachten.
Dat mafkees stukje herken ik ook, als je op een piek zit. Gek eigenlijk he, hoe wisselend je stemming kan zijn?
Ik word ook vaak gek van dat gemaal, ik heb het vaak in de avonduren voordat ik ga slapen (en als ik naar bed ga, lig vaak uren wakker). Ik vind tegen jezelf praten niet gek, als het jou rust geeft, dan lijkt me dat juist een goed plan.
Ik ga dan ook vaak roken of snoepen of blowen, iets om de scherpe randjes eraf te halen.
@Maximaal, fijn dat je een afspraak hebt met je behandelaar.
@Multopmap, bedankt voor het delen van je verhaal. En fijn dat je op zo’n manier aan jezelf hebt gewerkt dat je er zoveel beter uit bent gekomen. Goed gedaan!
@Gipsy, ik snap wat je zegt maar ik bedoelde dus ook een beetje wat maximaal schrijft: ik denk dat je niet per se aan de buitenkant kunt zien of iemand ‘zwaar’ borderline heeft. Dat is namelijk dus wel het beeld dat mensen hebben, dat borderliners altijd acting-out gedrag vertonen, maar bij mij zul je in het dagelijkse leven bijvoorbeeld niet zoveel merken. Terwijl ik er sinds denk ongeveer m’n 10e echt dagelijks last van heb gehad en m’n leven vaak een hel was.
Maar dat m’n psycholoog meteen daaraan dacht, en niet aan het feit dat er vast ook mensen zoals ik tussen zitten, dat stak me gewoon een beetje.
maandag 22 februari 2016 om 19:35
Dag lieve allemaal,
Hoe gaat het met jullie?
Ik zou graag jullie advies willen over het volgende: ik heb door mijn verlatingsangst zo'n verschrikkelijke last van jaloezie binnen mijn relatie. Ik ben er op zich wel van overtuigd dat mijn vriend niet vreemdgaat (hij is een ontzettend betrouwbare lieverd), maar het idee alleen al dat hij naar andere vrouwen kijkt en daar eventueel erotische gedachten bij zou hebben, maakt bij mij echt een immense pijn los.
Rationeel gezien weet ik heel goed dat het nergens op slaat: ik zie ook wel eens een knappe man (heb daar geen erotische gedachten bij trouwens), maar niemand kan tippen aan mijn vriend. Maar andersom raak ik bij die gedachte echt compleet overstuur en angstig. Ik heb bij de gedachte dat hij naar een ander kijkt (de gedachte alleen al he, ik zie hem dan niet eens kijken) al een helse pijn alsof hij mij bedrogen heeft. Ik probeer dit zo min mogelijk aan hem te laten merken en deel het dan ook niet met hem, ik weet dat het mijn probleem is.
Zaterdag waren we naar een feest, daar lopen natuurlijk allemaal mooie meiden rond, en ik kreeg echt een paniekaanval. Ik kan gewoon helemaal niet van zulke aangelegenheden genieten, niet nuchter in elk geval, dus dan neem ik een pilletje en dan gaan al die negatieve gevoelens naar de achtergrond, maar dan voel ik me er natuurlijk weer rot over dat dat het enige is wat me er vanaf helpt.
Ik heb het er vandaag met m'n psycholoog over gehad. Zij heeft mij gediagnosticeerd, en heeft wel ervaring in het diagnosticeren van de stoornis, maar niet in het behandelen ervan. Ik ben daarom ook doorverwezen naar de specialistische GGZ, maar zit tot die tijd nog even bij haar.
Zij zei tegen me dat ik op zo'n moment mijn gedachten moet proberen om te buigen naar een reële gedachte. Ik heb aan haar uitgelegd dat ik dat altijd al doe: ik weet dat mijn gedachten niet kloppen en ik probeer mezelf op zulke momenten ook te troosten ('ik weet zeker dat hij van mij houdt', 'kijken betekent niets', 'ik kijk ook weleens en dat betekent niets', 'ik weet niet eens of hij wel kijkt want ik zie hem niet kijken in elk geval'). Maar het probleem is dat de kloof tussen mijn gevoel en mijn ratio zó enorm is. Ik weet rationeel dat mijn gevoel geen gelijkt heeft, maar mijn gevoel is vele malen sterker, dat gevoel is echt alles overheersend. En het is ook niet dat als ik het in een paar van zulke situaties probeer weg te beredeneren, m'n gevoel langzaam minder wordt. Ik heb deze gevoelens in al mijn relaties gehad en ik heb er altijd aan geprobeerd te werken. Maar ik kan het niet lozen...
Herkent iemand dit en heeft een van jullie misschien tips over wat ik in zo'n situatie het beste kan doen?
Hoe gaat het met jullie?
Ik zou graag jullie advies willen over het volgende: ik heb door mijn verlatingsangst zo'n verschrikkelijke last van jaloezie binnen mijn relatie. Ik ben er op zich wel van overtuigd dat mijn vriend niet vreemdgaat (hij is een ontzettend betrouwbare lieverd), maar het idee alleen al dat hij naar andere vrouwen kijkt en daar eventueel erotische gedachten bij zou hebben, maakt bij mij echt een immense pijn los.
Rationeel gezien weet ik heel goed dat het nergens op slaat: ik zie ook wel eens een knappe man (heb daar geen erotische gedachten bij trouwens), maar niemand kan tippen aan mijn vriend. Maar andersom raak ik bij die gedachte echt compleet overstuur en angstig. Ik heb bij de gedachte dat hij naar een ander kijkt (de gedachte alleen al he, ik zie hem dan niet eens kijken) al een helse pijn alsof hij mij bedrogen heeft. Ik probeer dit zo min mogelijk aan hem te laten merken en deel het dan ook niet met hem, ik weet dat het mijn probleem is.
Zaterdag waren we naar een feest, daar lopen natuurlijk allemaal mooie meiden rond, en ik kreeg echt een paniekaanval. Ik kan gewoon helemaal niet van zulke aangelegenheden genieten, niet nuchter in elk geval, dus dan neem ik een pilletje en dan gaan al die negatieve gevoelens naar de achtergrond, maar dan voel ik me er natuurlijk weer rot over dat dat het enige is wat me er vanaf helpt.
Ik heb het er vandaag met m'n psycholoog over gehad. Zij heeft mij gediagnosticeerd, en heeft wel ervaring in het diagnosticeren van de stoornis, maar niet in het behandelen ervan. Ik ben daarom ook doorverwezen naar de specialistische GGZ, maar zit tot die tijd nog even bij haar.
Zij zei tegen me dat ik op zo'n moment mijn gedachten moet proberen om te buigen naar een reële gedachte. Ik heb aan haar uitgelegd dat ik dat altijd al doe: ik weet dat mijn gedachten niet kloppen en ik probeer mezelf op zulke momenten ook te troosten ('ik weet zeker dat hij van mij houdt', 'kijken betekent niets', 'ik kijk ook weleens en dat betekent niets', 'ik weet niet eens of hij wel kijkt want ik zie hem niet kijken in elk geval'). Maar het probleem is dat de kloof tussen mijn gevoel en mijn ratio zó enorm is. Ik weet rationeel dat mijn gevoel geen gelijkt heeft, maar mijn gevoel is vele malen sterker, dat gevoel is echt alles overheersend. En het is ook niet dat als ik het in een paar van zulke situaties probeer weg te beredeneren, m'n gevoel langzaam minder wordt. Ik heb deze gevoelens in al mijn relaties gehad en ik heb er altijd aan geprobeerd te werken. Maar ik kan het niet lozen...
Herkent iemand dit en heeft een van jullie misschien tips over wat ik in zo'n situatie het beste kan doen?
dinsdag 23 februari 2016 om 20:17
Hoi Gipsy,
Bedankt voor je reactie.
Ja, ik heb ervaring met G-schema's en het ook toegepast voor zulke reacties en alternatieve gedachten bedacht. Dat zijn ook die gedachten die ik bedoel waar ik mezelf mee troost enzo... Alleen m'n gevoel blijft maar hangen.... Rationeel kan ik het bedenken maar m'n gevoel verandert niet mee. Dat vind ik zo k*t.
Soms, als ik eraan denk dat ik dit m'n hele leven blijf voelen, dan zakt de moed me in de schoenen, eerlijk waar.
Bedankt voor je reactie.
Ja, ik heb ervaring met G-schema's en het ook toegepast voor zulke reacties en alternatieve gedachten bedacht. Dat zijn ook die gedachten die ik bedoel waar ik mezelf mee troost enzo... Alleen m'n gevoel blijft maar hangen.... Rationeel kan ik het bedenken maar m'n gevoel verandert niet mee. Dat vind ik zo k*t.
Soms, als ik eraan denk dat ik dit m'n hele leven blijf voelen, dan zakt de moed me in de schoenen, eerlijk waar.
dinsdag 23 februari 2016 om 21:03
Hoi Haligh,
Heb je al geprobeerd om je gedachten en gevoel dichter bij elkaar te brengen?
Bij mij werkten die geruststellende gedachten eerder ook niet omdat ze te ver van mijn gevoel stonden of zelfs het tegenovergestelde waren. En ik vond het erg frustrerend om gedachten te moeten herhalen die ik helemaal niet geloofde.
Misschien kun je een een helpende gedachte bedenken die gebaseerd is op een vorige ervaring: vorige keer dat ik me zo voelde, is het toch goed afgelopen.
Of misschien kun je bedenken dat je het je verlatingsangst is, dat je die angst best mag voelen maar dat je er niet naar hoeft te handelen.
Succes
Heb je al geprobeerd om je gedachten en gevoel dichter bij elkaar te brengen?
Bij mij werkten die geruststellende gedachten eerder ook niet omdat ze te ver van mijn gevoel stonden of zelfs het tegenovergestelde waren. En ik vond het erg frustrerend om gedachten te moeten herhalen die ik helemaal niet geloofde.
Misschien kun je een een helpende gedachte bedenken die gebaseerd is op een vorige ervaring: vorige keer dat ik me zo voelde, is het toch goed afgelopen.
Of misschien kun je bedenken dat je het je verlatingsangst is, dat je die angst best mag voelen maar dat je er niet naar hoeft te handelen.
Succes
woensdag 24 februari 2016 om 22:00
@multomap, dat klinkt heel logisch wat je schrijft, dat die gedachten te ver van me af liggen om te kunnen geloven.
Het lukte me inderdaad wel een klein beetje om te denken: 'dit is onderdeel van m'n stoornis, het is niet anders, maar ik hoef het niet de baas over me te laten spelen'. Wat dat betreft geeft die diagnose me dus ook een stuk verlichting. Maar lastig blijft het wel... Ik vraag me af of het ooit over gaat en of ik me de rest van m'n leven zo zal blijven voelen...
Het lukte me inderdaad wel een klein beetje om te denken: 'dit is onderdeel van m'n stoornis, het is niet anders, maar ik hoef het niet de baas over me te laten spelen'. Wat dat betreft geeft die diagnose me dus ook een stuk verlichting. Maar lastig blijft het wel... Ik vraag me af of het ooit over gaat en of ik me de rest van m'n leven zo zal blijven voelen...
donderdag 25 februari 2016 om 14:36
Mijn ervaring is dat het kan veranderen. Als ik kijk naar een paar jaar geleden en naar nu, dan is het een wereld van verschil. Therapie heeft mij heel erg geholpen en dan vooral de opname, blijkbaar had ik zulke intensieve therapie nodig.
Mijn hoofd en emoties zijn veel rustiger. Meer vertrouwen in mezelf en daardoor minder bang m in de steek gelaten te worden. Minder negatieve gedachten en wanneer ik ze wel heb, ben ik beter in het bedenken waar ze vandaan komen en of ik er iets mee moet of niet.
Dus ja, het kan zeker veranderen, maar dat gaat niet vanzelf.
Mijn hoofd en emoties zijn veel rustiger. Meer vertrouwen in mezelf en daardoor minder bang m in de steek gelaten te worden. Minder negatieve gedachten en wanneer ik ze wel heb, ben ik beter in het bedenken waar ze vandaan komen en of ik er iets mee moet of niet.
Dus ja, het kan zeker veranderen, maar dat gaat niet vanzelf.
vrijdag 26 februari 2016 om 12:00
Fijn om te lezen dat het bij jullie is veranderd. Ik ben ook zeker bereid om er hard voor te werken!
Gipsy, hoe gaat het nu met jou? En met het afkicken?
En hoe gaat het met de anderen: Laava, Koffie, Maximaal, Emmetje, Belofte en Pip? En Zephora, heb jij het nog met je behandelaar besproken? En Gemberthee, hang jij hier ook nog ergens rond?
Gipsy, hoe gaat het nu met jou? En met het afkicken?
En hoe gaat het met de anderen: Laava, Koffie, Maximaal, Emmetje, Belofte en Pip? En Zephora, heb jij het nog met je behandelaar besproken? En Gemberthee, hang jij hier ook nog ergens rond?
vrijdag 26 februari 2016 om 15:26
Ik ben nu in behandeling bij een verslavingskliniek in mijn woonplaats. Vandaag te horen gekregen dat de behandeling ook wordt vergoed. Dat was nog even spannend.
Morgen begin ik met afkicken. Ik heb een nr wat ik 24 uur per dag kan bellen. En ik ga refusal slikken zodat ik de coke niet omwissel voor alcohol.
Verder kickte ik voorheen af met een hoop valium. Dat ga ik dit keer niet doen. Want dan slaap ik heel veel en krijg ik veel nachtmerries en raak ik in de war. Antipsychotica en topiramaat zijn wel verhoogd.
Duimen jullie voor me?
Morgen begin ik met afkicken. Ik heb een nr wat ik 24 uur per dag kan bellen. En ik ga refusal slikken zodat ik de coke niet omwissel voor alcohol.
Verder kickte ik voorheen af met een hoop valium. Dat ga ik dit keer niet doen. Want dan slaap ik heel veel en krijg ik veel nachtmerries en raak ik in de war. Antipsychotica en topiramaat zijn wel verhoogd.
Duimen jullie voor me?
vrijdag 26 februari 2016 om 15:39
@Maximaal, wat balen dat het niet goed met je gaat, maar inderdaad wel fijn dat je terecht kan maandag. Je kan me trouwens altijd een pb sturen als je toch behoefte hebt je verhaal te delen, dan staat het hier in elk geval niet zo openlijk.
@Gipsy, wat fijn dat het vergoed wordt en wat goed van je. Ik ga heel hard voor je duimen en aan je denken! Heel erg goed dat je dit doet.
@Gipsy, wat fijn dat het vergoed wordt en wat goed van je. Ik ga heel hard voor je duimen en aan je denken! Heel erg goed dat je dit doet.
