Psyche
alle pijlers
Borderline
dinsdag 9 februari 2016 om 22:31
Hallo lieve iedereen,
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
donderdag 11 februari 2016 om 15:49
Hoi,
Wat een herkenning komt er voorbij!
Ik weet sinds september 2015 dat ik borderline heb. Toen dit is vastgesteld, keek ik er niet raar van op. Het verklaarde juist een hele hoop, vooral uit mijn puberteit. Helaas verklaart het ook een hoop jegens mijn gedrag op dit moment (ben nu halverwege de 20).
Sinds november volg ik Linehan therapie, en heb ik 1 a 2 keer in de week individuele gesprekken.
Omdat men het vaak als moeilijk ervaart om met mijn problemen om te gaan, heb ik ervaren dat het lastig is om vriendschappen te onderhouden. Zo ben ik de laatste tijd veel vrienden kwijtgeraakt, ik ben ervan overtuigd dat zowel ik, als mijn vrienden hier een aandeel in hebben.
Ik vind dit persoonlijk ontzettend confronterend. Sinds september zit ik in de ziektewet en de eenzaamheid slaat steeds meer toe.
Het is worstelen, maar er gezien ik in therapie zit ben ik hard aan het werk om in de toekomst terug te keren in de maatschappij.
Het lijkt me fijn om hier mee te praten. En niet alleen over de negatieve kanten, want wij hebben natuurlijk ook allemaal onze positieve kanten!
Wat een herkenning komt er voorbij!
Ik weet sinds september 2015 dat ik borderline heb. Toen dit is vastgesteld, keek ik er niet raar van op. Het verklaarde juist een hele hoop, vooral uit mijn puberteit. Helaas verklaart het ook een hoop jegens mijn gedrag op dit moment (ben nu halverwege de 20).
Sinds november volg ik Linehan therapie, en heb ik 1 a 2 keer in de week individuele gesprekken.
Omdat men het vaak als moeilijk ervaart om met mijn problemen om te gaan, heb ik ervaren dat het lastig is om vriendschappen te onderhouden. Zo ben ik de laatste tijd veel vrienden kwijtgeraakt, ik ben ervan overtuigd dat zowel ik, als mijn vrienden hier een aandeel in hebben.
Ik vind dit persoonlijk ontzettend confronterend. Sinds september zit ik in de ziektewet en de eenzaamheid slaat steeds meer toe.
Het is worstelen, maar er gezien ik in therapie zit ben ik hard aan het werk om in de toekomst terug te keren in de maatschappij.
Het lijkt me fijn om hier mee te praten. En niet alleen over de negatieve kanten, want wij hebben natuurlijk ook allemaal onze positieve kanten!
donderdag 11 februari 2016 om 16:02
Hoi Belofte,
Leuk dat je mee wil schrijven en bedankt voor het delen van je verhaal.
Had jij al eerder vermoedens dat je borderline had? Vind je het 'labeltje' makkelijk te accepteren?
Ik ben zelf ergens heel opgelucht met de diagnose, omdat het zoveel dingen op hun plek laat vallen. Maar ik ben wel bang voor het stigma van de buitenwereld.
Hoe bevalt de Linehan-therapie? Ik moet voor mijn volgende afspraak nadenken over hoe ik nu verder wil en ik lees zowel goede dingen over VERS als over Linehan, beide worden bij de GGZ in mijn stad gegeven zag ik al.
Jammer dat je vrienden kwijt bent geraakt. Snap dat je je nu eenzaam voelt. Hoe zijn de mensen met wie je therapie hebt? Vind je daar een beetje aansluiting?
Ik merk dat ik heel erg veel behoefte heb aan contact met lotgenoten. Ik heb me altijd anders en daardoor eenzaam gevoeld. Toen ik op internet ervaringsverhalen begon te lezen ging er echt een wereld van herkenning voor me open. Das was al zo'n fijn gevoel, dat ik niet de enige ben, dat er mensen zijn die de dingen net zo zien als ik en daardoor tegen dezelfde moeilijkheden aanlopen.
Goed dat je eraan werkt! En inderdaad, wij hebben ook allemaal leuke kanten. Dat werd mij ook verteld toen ik de diagnose kreeg, dat ik ook mooie kanten had, vond ik heel lief haha. Jammer dat ik het zelf soms nog moeilijk vind om te zien. Maar zoals ik al eerder schreef geloof ik ook wel dat mijn hoogtepunten me ook hele positieve dingen in het leven hebben gebracht.
Leuk dat je mee wil schrijven en bedankt voor het delen van je verhaal.
Had jij al eerder vermoedens dat je borderline had? Vind je het 'labeltje' makkelijk te accepteren?
Ik ben zelf ergens heel opgelucht met de diagnose, omdat het zoveel dingen op hun plek laat vallen. Maar ik ben wel bang voor het stigma van de buitenwereld.
Hoe bevalt de Linehan-therapie? Ik moet voor mijn volgende afspraak nadenken over hoe ik nu verder wil en ik lees zowel goede dingen over VERS als over Linehan, beide worden bij de GGZ in mijn stad gegeven zag ik al.
Jammer dat je vrienden kwijt bent geraakt. Snap dat je je nu eenzaam voelt. Hoe zijn de mensen met wie je therapie hebt? Vind je daar een beetje aansluiting?
Ik merk dat ik heel erg veel behoefte heb aan contact met lotgenoten. Ik heb me altijd anders en daardoor eenzaam gevoeld. Toen ik op internet ervaringsverhalen begon te lezen ging er echt een wereld van herkenning voor me open. Das was al zo'n fijn gevoel, dat ik niet de enige ben, dat er mensen zijn die de dingen net zo zien als ik en daardoor tegen dezelfde moeilijkheden aanlopen.
Goed dat je eraan werkt! En inderdaad, wij hebben ook allemaal leuke kanten. Dat werd mij ook verteld toen ik de diagnose kreeg, dat ik ook mooie kanten had, vond ik heel lief haha. Jammer dat ik het zelf soms nog moeilijk vind om te zien. Maar zoals ik al eerder schreef geloof ik ook wel dat mijn hoogtepunten me ook hele positieve dingen in het leven hebben gebracht.
donderdag 11 februari 2016 om 16:37
Hoi Haligh,
Ik had absoluut geen vermoedens dat ik borderline zou hebben. Ik ben altijd al erg onzeker geweest, gevoelig voor depressie en last van traumaklachten, maar om ergens een stempel op te plakken dat hoorde niet bij mijn opvoeding. Toen borderline bij mij werd geconstateerd kon ik opgelucht ademhalen. Alsof er een last van mijn schouders viel, ik dacht: 'Hee, er is dus toch iets aan dit alles te doen...'.
Tegelijkertijd gingen er in de omgeving alarmbellen rinkelen. Waar de ene zegt: 'ik wil het woord problematiek niet horen, je hebt geen borderline', zei de andere: 'Goh ja...dit en dat komt vast omdat je ziek bent'.
Er zijn ook mensen die er goed op reageren hoor, en die me accepteren zoals ik ben. Maar de opmerking dat ik ziek zou zijn vind ik lastig om op te reageren. Ik voel me niet ziek, ik ben ook niet ziek. Ik heb 'alleen' een persoonlijkheidsstoornis waar nog een hoop over te leren valt en waar echt wel mee om valt te gaan.
En toen kwam de tijd dat ik in therapie ging. Van te voren dacht ik; 'jeetje, dat wordt alleen maar huilen en elkaar de put in praten'. En tuurlijk, huilen mag. Maar lachen mag ook, en dat leer je in deze therapie, dat jouw emoties er mogen zijn. Je krijgt inzicht in je denken en handvaten uitgereikt om je denken om te buigen van het negatieve naar het positieve.
Dit eist wel heel, heel veel oefenen.
Het is prettig om in therapie te zitten, met lotgenoten waar je zo af en toe even flink naar kan ja-knikken van erkenning. We zijn allemaal heel verschillend maar dat maakt het juist prettig, complex zijn we toch al haha.
Lastig dat je nu die keus moet maken, ik denk vooral googlen en er open-minded in gaan.
Ik las ook dat jouw onzekerheid altijd de overhand speelt. Dat heb ik ook, overal de hele dag door. Hoe heeft jouw omgeving gereageerd op jouw verhaal? En hoe reageer jij nu op hen? Heb jij het gevoel dat jullie nu dichter tot elkaar komen of kruip je juist liever weg in een hoekje?
Ik had absoluut geen vermoedens dat ik borderline zou hebben. Ik ben altijd al erg onzeker geweest, gevoelig voor depressie en last van traumaklachten, maar om ergens een stempel op te plakken dat hoorde niet bij mijn opvoeding. Toen borderline bij mij werd geconstateerd kon ik opgelucht ademhalen. Alsof er een last van mijn schouders viel, ik dacht: 'Hee, er is dus toch iets aan dit alles te doen...'.
Tegelijkertijd gingen er in de omgeving alarmbellen rinkelen. Waar de ene zegt: 'ik wil het woord problematiek niet horen, je hebt geen borderline', zei de andere: 'Goh ja...dit en dat komt vast omdat je ziek bent'.
Er zijn ook mensen die er goed op reageren hoor, en die me accepteren zoals ik ben. Maar de opmerking dat ik ziek zou zijn vind ik lastig om op te reageren. Ik voel me niet ziek, ik ben ook niet ziek. Ik heb 'alleen' een persoonlijkheidsstoornis waar nog een hoop over te leren valt en waar echt wel mee om valt te gaan.
En toen kwam de tijd dat ik in therapie ging. Van te voren dacht ik; 'jeetje, dat wordt alleen maar huilen en elkaar de put in praten'. En tuurlijk, huilen mag. Maar lachen mag ook, en dat leer je in deze therapie, dat jouw emoties er mogen zijn. Je krijgt inzicht in je denken en handvaten uitgereikt om je denken om te buigen van het negatieve naar het positieve.
Dit eist wel heel, heel veel oefenen.
Het is prettig om in therapie te zitten, met lotgenoten waar je zo af en toe even flink naar kan ja-knikken van erkenning. We zijn allemaal heel verschillend maar dat maakt het juist prettig, complex zijn we toch al haha.
Lastig dat je nu die keus moet maken, ik denk vooral googlen en er open-minded in gaan.
Ik las ook dat jouw onzekerheid altijd de overhand speelt. Dat heb ik ook, overal de hele dag door. Hoe heeft jouw omgeving gereageerd op jouw verhaal? En hoe reageer jij nu op hen? Heb jij het gevoel dat jullie nu dichter tot elkaar komen of kruip je juist liever weg in een hoekje?
donderdag 11 februari 2016 om 22:05
Weet je, wat je schrijft maar ook wat ik tussen de regels door lees bij je, daar herken ik gewoon zoveel in. En dat is onbeschrijfbaar fijn. Tuurlijk, ik had je gegund dat het anders was, maar als je een levenlang jezelf aan het bevechten bent dan is het zo'n verademing om gelijkgestemden tegen te komen. En ik had dus precies wat jij ook schrijft, een soort opluchting met die diagnose. In het testproces was ik extreem onrustig en heel erge stemmingswisselingen, maar sinds de diagnose voel ik me eigenlijk best goed. Ben heel gemotiveerd om aan de slag te gaan. Liever gisteren dan vandaag!
Heel moeilijk, hoe je omgeving erop reageert. Sommigen bagatelliseren het ('ach, iedereen heeft wel wat'), anderen gaan alles op de stoornis schuiven ('O, heb je weer een bui?!').
Tijdens het testproces werd ik compleet in beslag genomen door mijn verlatingsangst en daaruit voortkomende paranoïde gedachten, met name tot betrekking met mijn ouders. Ik dacht dat ik er met hen niet over kon praten, dat ze me zouden afwijzen, de stoornis zouden afwijzen, dat ze vonden dat ik me aanstelde. Op een gegeven moment een goed gesprek met m'n moeder gehad waardoor ik inzag dat ik een eigen werkelijkheid had gemaakt die helemaal niet klopte. Maar nu ik de officiële diagnose heb durf ik het weer niet aan m'n ouders te vertellen, zit ik dus weer precies op de plek waar ik eerst was.
Fijn om te horen dat de therapie zo goed bevalt. Ik geloof dat Linehan best lang duurt, toch? Op internet las ik iets van 48 weken. Ik geloof trouwens heel erg in het ombuigen van gedachten en dat je daarmee je leven kunt veranderen.
Hoe m'n omgeving reageerde, ik heb me bij iedereen heel erg zorgen gemaakt dat ze me zouden uitspugen, en dat bleek alles mee te vallen, de meeste mensen reageren lief maar bagatelliseren het wel. Dat snap ik, omdat er bij mij niet veel aan de buitenkant te merken is, zeker niet voor vrienden. Maar dat kwetst mij, want ik krijg dan van die opmerkingen van, 'O, maar dat heb ik ook weleens, dus het zal wel meevallen.' Terwijl iedereen wel kenmerken van elke psychische stoornis heeft, maar ik heb ze van borderline allemaal. En dat is écht anders dan wat zij ervaren. Maar ik blokkeer dan eigenlijk al en kan dat niet eens meer uitleggen. Ik voel me dan namelijk meteen afgewezen (weer die verlatingsangst).
Met m'n familie vind ik het nog heel moeilijk om te praten. M'n vriend is een binnenvetter en luistert vooral veel, hij neemt het allemaal stapje voor stapje. Is wel heel lief en steunt me goed. Liefdesrelaties zijn voor mij heel moeilijk dus hij had wel al wat rare dingen gezien. Hij snapt de diagnose dus wel. Ik ben evengoed nog steeds bang dat hij me erom gaat verlaten. En dat ik dan nooit meer een relatie zal hebben, haha. Hoe bedoel je, doemdenken?
Op wat voor vlakken ervaar jij vooral onzekerheid?
Heel moeilijk, hoe je omgeving erop reageert. Sommigen bagatelliseren het ('ach, iedereen heeft wel wat'), anderen gaan alles op de stoornis schuiven ('O, heb je weer een bui?!').
Tijdens het testproces werd ik compleet in beslag genomen door mijn verlatingsangst en daaruit voortkomende paranoïde gedachten, met name tot betrekking met mijn ouders. Ik dacht dat ik er met hen niet over kon praten, dat ze me zouden afwijzen, de stoornis zouden afwijzen, dat ze vonden dat ik me aanstelde. Op een gegeven moment een goed gesprek met m'n moeder gehad waardoor ik inzag dat ik een eigen werkelijkheid had gemaakt die helemaal niet klopte. Maar nu ik de officiële diagnose heb durf ik het weer niet aan m'n ouders te vertellen, zit ik dus weer precies op de plek waar ik eerst was.
Fijn om te horen dat de therapie zo goed bevalt. Ik geloof dat Linehan best lang duurt, toch? Op internet las ik iets van 48 weken. Ik geloof trouwens heel erg in het ombuigen van gedachten en dat je daarmee je leven kunt veranderen.
Hoe m'n omgeving reageerde, ik heb me bij iedereen heel erg zorgen gemaakt dat ze me zouden uitspugen, en dat bleek alles mee te vallen, de meeste mensen reageren lief maar bagatelliseren het wel. Dat snap ik, omdat er bij mij niet veel aan de buitenkant te merken is, zeker niet voor vrienden. Maar dat kwetst mij, want ik krijg dan van die opmerkingen van, 'O, maar dat heb ik ook weleens, dus het zal wel meevallen.' Terwijl iedereen wel kenmerken van elke psychische stoornis heeft, maar ik heb ze van borderline allemaal. En dat is écht anders dan wat zij ervaren. Maar ik blokkeer dan eigenlijk al en kan dat niet eens meer uitleggen. Ik voel me dan namelijk meteen afgewezen (weer die verlatingsangst).
Met m'n familie vind ik het nog heel moeilijk om te praten. M'n vriend is een binnenvetter en luistert vooral veel, hij neemt het allemaal stapje voor stapje. Is wel heel lief en steunt me goed. Liefdesrelaties zijn voor mij heel moeilijk dus hij had wel al wat rare dingen gezien. Hij snapt de diagnose dus wel. Ik ben evengoed nog steeds bang dat hij me erom gaat verlaten. En dat ik dan nooit meer een relatie zal hebben, haha. Hoe bedoel je, doemdenken?
Op wat voor vlakken ervaar jij vooral onzekerheid?
vrijdag 12 februari 2016 om 01:08
quote:Haligh schreef op 10 februari 2016 @ 10:36:
Hallo allemaal, dank voor jullie reacties!
@gemberthee, dat herken ik, die sessies die veel losmaken… Ik heb daar ook vaak last van en ben daarna ook nog een tijd van slag.
Ik snap ook dat het moeilijk is om dat labeltje te accepteren. Maar dat komt waarschijnlijk ook omdat het zo gestigmatiseerd is… Ik heb het gevoel dat dat bij bijvoorbeeld een angststoornis veel minder het geval is.
Ergens snap ik dat ook wel, want bij borderliners treden er vaak problemen op in de intermenselijke relaties. Maar ik geloof niet dat het daarom altijd maar onleefbaar is ofzo.
@emmetje, wat een verdrietig verhaal. Hoe oud was je toen je die diagnose kreeg? Wat een zware jaren heb jij al achter de rug.
@Laava en @Gipsy, over VERS inderdaad ook goede dingen gelezen. Hoe ziet die training er globaal uit?
En hebben jullie erna nog wel begeleiding gekregen?
Dat is namelijk ook zoiets, hoewel ik nog niet eens begonnen ben met een specifieke behandeling (wel in therapie dus), ben ik nu al bang om daarna aan m’n lot overgelaten te worden… Hoe bedoel je op de zaken vooruit lopen? Maar dat is volgens mij toch ook weer dat stukje verlatingsangst.
In de training leer je hoe je voor jezelf op de beste manier kan omgaan met de emotionele episodes die een spoor van vernietiging binnen relaties kan achterlaten. Je leert je emoties hanteren als het ware, of in elk geval schade aan jezelf en mensen in je omgeving te beperken. In de training worden je emoties onderverdeeld in pannetjes (intensiteit). Van pannetje 1 (Rustig/stabiel) t/m pannetje 5 (waarin je soort van overkookt).
Wat bij mij heel erg het geval was (en vele met mij)... Ik had het idee dat ik van pannetje 1 zomaar naar pannetje 5 kon schieten door bepaalde triggers. Je leert in de VERS dat er eigenlijk een grijze ruimte ertussenin zit waarin je emoties worden opgebouwd.
Nouja, het zal wel een beetje ingewikkeld klinken hoe ik het hier uitleg
Maar ik heb er heel veel aan gehad. Volgende week de laatste therapie en ik moet zeggen dat ik er ook tegenop zie. Je hebt toch 20 weken lief en leed gedeeld met de groepsgenoten..
Hallo allemaal, dank voor jullie reacties!
@gemberthee, dat herken ik, die sessies die veel losmaken… Ik heb daar ook vaak last van en ben daarna ook nog een tijd van slag.
Ik snap ook dat het moeilijk is om dat labeltje te accepteren. Maar dat komt waarschijnlijk ook omdat het zo gestigmatiseerd is… Ik heb het gevoel dat dat bij bijvoorbeeld een angststoornis veel minder het geval is.
Ergens snap ik dat ook wel, want bij borderliners treden er vaak problemen op in de intermenselijke relaties. Maar ik geloof niet dat het daarom altijd maar onleefbaar is ofzo.
@emmetje, wat een verdrietig verhaal. Hoe oud was je toen je die diagnose kreeg? Wat een zware jaren heb jij al achter de rug.
@Laava en @Gipsy, over VERS inderdaad ook goede dingen gelezen. Hoe ziet die training er globaal uit?
En hebben jullie erna nog wel begeleiding gekregen?
Dat is namelijk ook zoiets, hoewel ik nog niet eens begonnen ben met een specifieke behandeling (wel in therapie dus), ben ik nu al bang om daarna aan m’n lot overgelaten te worden… Hoe bedoel je op de zaken vooruit lopen? Maar dat is volgens mij toch ook weer dat stukje verlatingsangst.
In de training leer je hoe je voor jezelf op de beste manier kan omgaan met de emotionele episodes die een spoor van vernietiging binnen relaties kan achterlaten. Je leert je emoties hanteren als het ware, of in elk geval schade aan jezelf en mensen in je omgeving te beperken. In de training worden je emoties onderverdeeld in pannetjes (intensiteit). Van pannetje 1 (Rustig/stabiel) t/m pannetje 5 (waarin je soort van overkookt).
Wat bij mij heel erg het geval was (en vele met mij)... Ik had het idee dat ik van pannetje 1 zomaar naar pannetje 5 kon schieten door bepaalde triggers. Je leert in de VERS dat er eigenlijk een grijze ruimte ertussenin zit waarin je emoties worden opgebouwd.
Nouja, het zal wel een beetje ingewikkeld klinken hoe ik het hier uitleg
Maar ik heb er heel veel aan gehad. Volgende week de laatste therapie en ik moet zeggen dat ik er ook tegenop zie. Je hebt toch 20 weken lief en leed gedeeld met de groepsgenoten..
We teach people how to treat us
vrijdag 12 februari 2016 om 01:14
quote:Haligh schreef op 10 februari 2016 @ 10:43:
Gemberthee, ik zag trouwens je topic, en ik zag dat Laava er ook in had gereageerd. Ik heb meegelezen maar reageer zelf maar even niet, ik weet precies hoe 99% van Viva tegen dit onderwerp aankijkt en dat wij dus vreemde eenden in de bijt zijn wat dat betreft. Maar het viel me dus ook op dat Laava jou kans koos, waardoor ik dus wel echt het gevoel krijg dat het een beetje een borderline-dingetje is. Want als ik die andere reacties lees, dan snappen al die mensen ons niet, haha. Die vinden het doodnormaal, kijken samen, vinden het kinderachtig achterlijk en benauwend. Maar in mijn hoofd werkt het toch wel heel anders...
Welk topic?
Ik heb ook heel vaak als ik reacties lees dat ik denk pff... ik spoor blijkbaar niet, omdat ik totaal anders denk dan 'gewone' mensen... of misschien is het niet echt zo, maar zijn wij 'borderliners' veel te gevoelig voor shit haha
Gemberthee, ik zag trouwens je topic, en ik zag dat Laava er ook in had gereageerd. Ik heb meegelezen maar reageer zelf maar even niet, ik weet precies hoe 99% van Viva tegen dit onderwerp aankijkt en dat wij dus vreemde eenden in de bijt zijn wat dat betreft. Maar het viel me dus ook op dat Laava jou kans koos, waardoor ik dus wel echt het gevoel krijg dat het een beetje een borderline-dingetje is. Want als ik die andere reacties lees, dan snappen al die mensen ons niet, haha. Die vinden het doodnormaal, kijken samen, vinden het kinderachtig achterlijk en benauwend. Maar in mijn hoofd werkt het toch wel heel anders...
Welk topic?
Ik heb ook heel vaak als ik reacties lees dat ik denk pff... ik spoor blijkbaar niet, omdat ik totaal anders denk dan 'gewone' mensen... of misschien is het niet echt zo, maar zijn wij 'borderliners' veel te gevoelig voor shit haha
We teach people how to treat us
vrijdag 12 februari 2016 om 01:14
quote:Gipsy25 schreef op 10 februari 2016 @ 12:55:
Ik heb vers in een borderlinekliniek gevolg. Daar heb ik ongeveer een jaar gezeten. Daarna deeltijd in mijn woonplaats toen individuele therapie en nu word ik begeleid door het factteam.
Momenteel worstel ik vooral met een verslaving:( Oh meid, sterkte.
Ik heb vers in een borderlinekliniek gevolg. Daar heb ik ongeveer een jaar gezeten. Daarna deeltijd in mijn woonplaats toen individuele therapie en nu word ik begeleid door het factteam.
Momenteel worstel ik vooral met een verslaving:( Oh meid, sterkte.
We teach people how to treat us
vrijdag 12 februari 2016 om 01:24
quote:Haligh schreef op 11 februari 2016 @ 22:05:
Weet je, wat je schrijft maar ook wat ik tussen de regels door lees bij je, daar herken ik gewoon zoveel in. En dat is onbeschrijfbaar fijn. Tuurlijk, ik had je gegund dat het anders was, maar als je een levenlang jezelf aan het bevechten bent dan is het zo'n verademing om gelijkgestemden tegen te komen. En ik had dus precies wat jij ook schrijft, een soort opluchting met die diagnose. In het testproces was ik extreem onrustig en heel erge stemmingswisselingen, maar sinds de diagnose voel ik me eigenlijk best goed. Ben heel gemotiveerd om aan de slag te gaan. Liever gisteren dan vandaag!
Heel moeilijk, hoe je omgeving erop reageert. Sommigen bagatelliseren het ('ach, iedereen heeft wel wat'), anderen gaan alles op de stoornis schuiven ('O, heb je weer een bui?!').
Tijdens het testproces werd ik compleet in beslag genomen door mijn verlatingsangst en daaruit voortkomende paranoïde gedachten, met name tot betrekking met mijn ouders. Ik dacht dat ik er met hen niet over kon praten, dat ze me zouden afwijzen, de stoornis zouden afwijzen, dat ze vonden dat ik me aanstelde. Op een gegeven moment een goed gesprek met m'n moeder gehad waardoor ik inzag dat ik een eigen werkelijkheid had gemaakt die helemaal niet klopte. Maar nu ik de officiële diagnose heb durf ik het weer niet aan m'n ouders te vertellen, zit ik dus weer precies op de plek waar ik eerst was.
Fijn om te horen dat de therapie zo goed bevalt. Ik geloof dat Linehan best lang duurt, toch? Op internet las ik iets van 48 weken. Ik geloof trouwens heel erg in het ombuigen van gedachten en dat je daarmee je leven kunt veranderen.
Hoe m'n omgeving reageerde, ik heb me bij iedereen heel erg zorgen gemaakt dat ze me zouden uitspugen, en dat bleek alles mee te vallen, de meeste mensen reageren lief maar bagatelliseren het wel. Dat snap ik, omdat er bij mij niet veel aan de buitenkant te merken is, zeker niet voor vrienden. Maar dat kwetst mij, want ik krijg dan van die opmerkingen van, 'O, maar dat heb ik ook weleens, dus het zal wel meevallen.' Terwijl iedereen wel kenmerken van elke psychische stoornis heeft, maar ik heb ze van borderline allemaal. En dat is écht anders dan wat zij ervaren. Maar ik blokkeer dan eigenlijk al en kan dat niet eens meer uitleggen. Ik voel me dan namelijk meteen afgewezen (weer die verlatingsangst).
Met m'n familie vind ik het nog heel moeilijk om te praten. M'n vriend is een binnenvetter en luistert vooral veel, hij neemt het allemaal stapje voor stapje. Is wel heel lief en steunt me goed. Liefdesrelaties zijn voor mij heel moeilijk dus hij had wel al wat rare dingen gezien. Hij snapt de diagnose dus wel. Ik ben evengoed nog steeds bang dat hij me erom gaat verlaten. En dat ik dan nooit meer een relatie zal hebben, haha. Hoe bedoel je, doemdenken?
Op wat voor vlakken ervaar jij vooral onzekerheid?Echt zo herkenbaar... Vooral dat bagatelliserende. Mijn moeder gelooft nog steeds niet dat het waar is... of wil het niet geloven. Dit doet pijn. Ook omdat het lijkt alsof ze zich schaamt weet je. En mensen die zeggen 'zo heeft iedereen wel wat' Echt herkenbaar. Echt pijnlijk als mensen je het gevoel geven dat je je aanstelt pff... Maar, ik weet zelf ook nog niet hoe ik daar mee om moet gaan. Misschien moeten we gewoon accepteren dat sommige mensen die diepgang gewoon niet hebben...
Weet je, wat je schrijft maar ook wat ik tussen de regels door lees bij je, daar herken ik gewoon zoveel in. En dat is onbeschrijfbaar fijn. Tuurlijk, ik had je gegund dat het anders was, maar als je een levenlang jezelf aan het bevechten bent dan is het zo'n verademing om gelijkgestemden tegen te komen. En ik had dus precies wat jij ook schrijft, een soort opluchting met die diagnose. In het testproces was ik extreem onrustig en heel erge stemmingswisselingen, maar sinds de diagnose voel ik me eigenlijk best goed. Ben heel gemotiveerd om aan de slag te gaan. Liever gisteren dan vandaag!
Heel moeilijk, hoe je omgeving erop reageert. Sommigen bagatelliseren het ('ach, iedereen heeft wel wat'), anderen gaan alles op de stoornis schuiven ('O, heb je weer een bui?!').
Tijdens het testproces werd ik compleet in beslag genomen door mijn verlatingsangst en daaruit voortkomende paranoïde gedachten, met name tot betrekking met mijn ouders. Ik dacht dat ik er met hen niet over kon praten, dat ze me zouden afwijzen, de stoornis zouden afwijzen, dat ze vonden dat ik me aanstelde. Op een gegeven moment een goed gesprek met m'n moeder gehad waardoor ik inzag dat ik een eigen werkelijkheid had gemaakt die helemaal niet klopte. Maar nu ik de officiële diagnose heb durf ik het weer niet aan m'n ouders te vertellen, zit ik dus weer precies op de plek waar ik eerst was.
Fijn om te horen dat de therapie zo goed bevalt. Ik geloof dat Linehan best lang duurt, toch? Op internet las ik iets van 48 weken. Ik geloof trouwens heel erg in het ombuigen van gedachten en dat je daarmee je leven kunt veranderen.
Hoe m'n omgeving reageerde, ik heb me bij iedereen heel erg zorgen gemaakt dat ze me zouden uitspugen, en dat bleek alles mee te vallen, de meeste mensen reageren lief maar bagatelliseren het wel. Dat snap ik, omdat er bij mij niet veel aan de buitenkant te merken is, zeker niet voor vrienden. Maar dat kwetst mij, want ik krijg dan van die opmerkingen van, 'O, maar dat heb ik ook weleens, dus het zal wel meevallen.' Terwijl iedereen wel kenmerken van elke psychische stoornis heeft, maar ik heb ze van borderline allemaal. En dat is écht anders dan wat zij ervaren. Maar ik blokkeer dan eigenlijk al en kan dat niet eens meer uitleggen. Ik voel me dan namelijk meteen afgewezen (weer die verlatingsangst).
Met m'n familie vind ik het nog heel moeilijk om te praten. M'n vriend is een binnenvetter en luistert vooral veel, hij neemt het allemaal stapje voor stapje. Is wel heel lief en steunt me goed. Liefdesrelaties zijn voor mij heel moeilijk dus hij had wel al wat rare dingen gezien. Hij snapt de diagnose dus wel. Ik ben evengoed nog steeds bang dat hij me erom gaat verlaten. En dat ik dan nooit meer een relatie zal hebben, haha. Hoe bedoel je, doemdenken?
Op wat voor vlakken ervaar jij vooral onzekerheid?Echt zo herkenbaar... Vooral dat bagatelliserende. Mijn moeder gelooft nog steeds niet dat het waar is... of wil het niet geloven. Dit doet pijn. Ook omdat het lijkt alsof ze zich schaamt weet je. En mensen die zeggen 'zo heeft iedereen wel wat' Echt herkenbaar. Echt pijnlijk als mensen je het gevoel geven dat je je aanstelt pff... Maar, ik weet zelf ook nog niet hoe ik daar mee om moet gaan. Misschien moeten we gewoon accepteren dat sommige mensen die diepgang gewoon niet hebben...
We teach people how to treat us
vrijdag 12 februari 2016 om 01:34
quote:Haligh schreef op 10 februari 2016 @ 10:36:
Hallo allemaal, dank voor jullie reacties!
@gemberthee, dat herken ik, die sessies die veel losmaken… Ik heb daar ook vaak last van en ben daarna ook nog een tijd van slag.
Ik snap ook dat het moeilijk is om dat labeltje te accepteren. Maar dat komt waarschijnlijk ook omdat het zo gestigmatiseerd is… Ik heb het gevoel dat dat bij bijvoorbeeld een angststoornis veel minder het geval is.
Ergens snap ik dat ook wel, want bij borderliners treden er vaak problemen op in de intermenselijke relaties. Maar ik geloof niet dat het daarom altijd maar onleefbaar is ofzo.
@emmetje, wat een verdrietig verhaal. Hoe oud was je toen je die diagnose kreeg? Wat een zware jaren heb jij al achter de rug. Ik was 21 toen ik de diagnose kreeg.Ben nu 45.
@Laava en @Gipsy, over VERS inderdaad ook goede dingen gelezen. Hoe ziet die training er globaal uit?
En hebben jullie erna nog wel begeleiding gekregen?
Dat is namelijk ook zoiets, hoewel ik nog niet eens begonnen ben met een specifieke behandeling (wel in therapie dus), ben ik nu al bang om daarna aan m’n lot overgelaten te worden… Hoe bedoel je op de zaken vooruit lopen? Maar dat is volgens mij toch ook weer dat stukje verlatingsangst.
Hallo allemaal, dank voor jullie reacties!
@gemberthee, dat herken ik, die sessies die veel losmaken… Ik heb daar ook vaak last van en ben daarna ook nog een tijd van slag.
Ik snap ook dat het moeilijk is om dat labeltje te accepteren. Maar dat komt waarschijnlijk ook omdat het zo gestigmatiseerd is… Ik heb het gevoel dat dat bij bijvoorbeeld een angststoornis veel minder het geval is.
Ergens snap ik dat ook wel, want bij borderliners treden er vaak problemen op in de intermenselijke relaties. Maar ik geloof niet dat het daarom altijd maar onleefbaar is ofzo.
@emmetje, wat een verdrietig verhaal. Hoe oud was je toen je die diagnose kreeg? Wat een zware jaren heb jij al achter de rug. Ik was 21 toen ik de diagnose kreeg.Ben nu 45.
@Laava en @Gipsy, over VERS inderdaad ook goede dingen gelezen. Hoe ziet die training er globaal uit?
En hebben jullie erna nog wel begeleiding gekregen?
Dat is namelijk ook zoiets, hoewel ik nog niet eens begonnen ben met een specifieke behandeling (wel in therapie dus), ben ik nu al bang om daarna aan m’n lot overgelaten te worden… Hoe bedoel je op de zaken vooruit lopen? Maar dat is volgens mij toch ook weer dat stukje verlatingsangst.
vrijdag 12 februari 2016 om 01:38
quote:gemberthee schreef op 10 februari 2016 @ 10:08:
@emmetje2 jeetje wat een verhaal. Ik vind het erg heftig dat je zegt te wachten tot je mag gaan.
Is er niet nog hoop op een plot twist?
Hoe ziet je leven er nu uit? (Als je daar iets over zou willen vertellen)Ik ben al jaren afgekeurd omdat ik jaren in therapie heb gezeten. Kreeg er gaandeweg ook nog eens lichamelijke beperkingen bij dus ik leef voor bij de dag.
@emmetje2 jeetje wat een verhaal. Ik vind het erg heftig dat je zegt te wachten tot je mag gaan.
Is er niet nog hoop op een plot twist?
Hoe ziet je leven er nu uit? (Als je daar iets over zou willen vertellen)Ik ben al jaren afgekeurd omdat ik jaren in therapie heb gezeten. Kreeg er gaandeweg ook nog eens lichamelijke beperkingen bij dus ik leef voor bij de dag.
vrijdag 12 februari 2016 om 01:39
quote:Gipsy25 schreef op 10 februari 2016 @ 12:55:
Ik heb vers in een borderlinekliniek gevolg. Daar heb ik ongeveer een jaar gezeten. Daarna deeltijd in mijn woonplaats toen individuele therapie en nu word ik begeleid door het factteam.
Momenteel worstel ik vooral met een verslavingHeftig, welke verslaving als ik vragen mag?
Ik heb vers in een borderlinekliniek gevolg. Daar heb ik ongeveer een jaar gezeten. Daarna deeltijd in mijn woonplaats toen individuele therapie en nu word ik begeleid door het factteam.
Momenteel worstel ik vooral met een verslavingHeftig, welke verslaving als ik vragen mag?
vrijdag 12 februari 2016 om 01:44
quote:Laava schreef op 12 februari 2016 @ 01:24:
[...]
Echt zo herkenbaar... Vooral dat bagatelliserende. Mijn moeder gelooft nog steeds niet dat het waar is... of wil het niet geloven. Dit doet pijn. Ook omdat het lijkt alsof ze zich schaamt weet je. En mensen die zeggen 'zo heeft iedereen wel wat' Echt herkenbaar. Echt pijnlijk als mensen je het gevoel geven dat je je aanstelt pff... Maar, ik weet zelf ook nog niet hoe ik daar mee om moet gaan. Misschien moeten we gewoon accepteren dat sommige mensen die diepgang gewoon niet hebben...Ik heb geleerd schijt te hebben aan mensen die er geen reet van snappen. Maar we kunnen het ook niet van ze verlangen. Je weet pas wat het is als je het hebt.
[...]
Echt zo herkenbaar... Vooral dat bagatelliserende. Mijn moeder gelooft nog steeds niet dat het waar is... of wil het niet geloven. Dit doet pijn. Ook omdat het lijkt alsof ze zich schaamt weet je. En mensen die zeggen 'zo heeft iedereen wel wat' Echt herkenbaar. Echt pijnlijk als mensen je het gevoel geven dat je je aanstelt pff... Maar, ik weet zelf ook nog niet hoe ik daar mee om moet gaan. Misschien moeten we gewoon accepteren dat sommige mensen die diepgang gewoon niet hebben...Ik heb geleerd schijt te hebben aan mensen die er geen reet van snappen. Maar we kunnen het ook niet van ze verlangen. Je weet pas wat het is als je het hebt.
vrijdag 12 februari 2016 om 02:02
Haligh: ik wil even zeggen dat ik het heel moedig vind dat je een topic hebt geopend hierover en zo open bent!
Je hebt hier een topic over borderline gestart met deze prettige toon en de nodige humor en relativering.
Het werd misschien precies tijd dat er zo'n topic kwam, met herkenning en begrip nu eens voor elkaar!
Ik ga hier niet meeschrijven verder, maar ik vind jou sowieso al een kanjer dat je deze uitdaging met jezelf aan gaat en ik wens iedereen die hier meeschrijft of gaat schrijven ontzettend veel succes!
En veel fijne support van elkaar te krijgen hier.
Ik voorspel dat er veel goeds uit gaat komen!
Je hebt hier een topic over borderline gestart met deze prettige toon en de nodige humor en relativering.
Het werd misschien precies tijd dat er zo'n topic kwam, met herkenning en begrip nu eens voor elkaar!
Ik ga hier niet meeschrijven verder, maar ik vind jou sowieso al een kanjer dat je deze uitdaging met jezelf aan gaat en ik wens iedereen die hier meeschrijft of gaat schrijven ontzettend veel succes!
En veel fijne support van elkaar te krijgen hier.
Ik voorspel dat er veel goeds uit gaat komen!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 12 februari 2016 om 11:44
@Laava, bedankt voor je verhaal over VERS. Ik vind het juist heel duidelijk klinken, je uitleg. En ook heel herkenbaar, dat van die pannetjes! Opeens, vanwege iets kleins, op een kookpunt zitten…
Gaat VERS vooral om hoe je er met je buitenwereld mee om gaat? Want bij mij keren de emoties zich vaak naar binnen. Vroeger had ik wel veel woedeaanvallen naar buiten, nu veel minder, maar vanbinnen word ik soms helemaal gek.
Dat topic wat ik bedoelde heet ‘loeren’ en ging over als je vriend naar een andere vrouw kijkt. Heel veel mensen vinden het idioot als je dat erg vindt…
Ik heb ook vaak dat gevoel hier hoor, dat ik blijkbaar niet spoor haha.
Wat erg dat je moeder het niet gelooft, Laava! Daar ben ik ook heel bang voor, vooral bij m’n vader. Ik heb met m’n vriend afgesproken dat ik het vanavond aan m’n ouders ga vertellen, weet nog niet of ik daadwerkelijk de ballen ga vinden haha.
@emmetje, knap dat je geleerd hebt schijt te hebben. Ik vind dat nog echt heel, heel lastig.
@Suzy, lieverd, bedankt voor je berichtje! Ben ook heel blij dat ik het topic gestart heb, vind hier nu al zoveel herkenning. Bedankt voor al je steun de afgelopen maanden, het forum speelt echt een grote - positieve - rol op dit moment in mijn leven.
Gaat VERS vooral om hoe je er met je buitenwereld mee om gaat? Want bij mij keren de emoties zich vaak naar binnen. Vroeger had ik wel veel woedeaanvallen naar buiten, nu veel minder, maar vanbinnen word ik soms helemaal gek.
Dat topic wat ik bedoelde heet ‘loeren’ en ging over als je vriend naar een andere vrouw kijkt. Heel veel mensen vinden het idioot als je dat erg vindt…
Ik heb ook vaak dat gevoel hier hoor, dat ik blijkbaar niet spoor haha.
Wat erg dat je moeder het niet gelooft, Laava! Daar ben ik ook heel bang voor, vooral bij m’n vader. Ik heb met m’n vriend afgesproken dat ik het vanavond aan m’n ouders ga vertellen, weet nog niet of ik daadwerkelijk de ballen ga vinden haha.
@emmetje, knap dat je geleerd hebt schijt te hebben. Ik vind dat nog echt heel, heel lastig.
@Suzy, lieverd, bedankt voor je berichtje! Ben ook heel blij dat ik het topic gestart heb, vind hier nu al zoveel herkenning. Bedankt voor al je steun de afgelopen maanden, het forum speelt echt een grote - positieve - rol op dit moment in mijn leven.
vrijdag 12 februari 2016 om 12:12
vrijdag 12 februari 2016 om 18:18
quote:Haligh schreef op 12 februari 2016 @ 11:44:
@Laava, bedankt voor je verhaal over VERS. Ik vind het juist heel duidelijk klinken, je uitleg. En ook heel herkenbaar, dat van die pannetjes! Opeens, vanwege iets kleins, op een kookpunt zitten…
Gaat VERS vooral om hoe je er met je buitenwereld mee om gaat? Want bij mij keren de emoties zich vaak naar binnen. Vroeger had ik wel veel woedeaanvallen naar buiten, nu veel minder, maar vanbinnen word ik soms helemaal gek.
Dat topic wat ik bedoelde heet ‘loeren’ en ging over als je vriend naar een andere vrouw kijkt. Heel veel mensen vinden het idioot als je dat erg vindt…
Ik heb ook vaak dat gevoel hier hoor, dat ik blijkbaar niet spoor haha.
Wat erg dat je moeder het niet gelooft, Laava! Daar ben ik ook heel bang voor, vooral bij m’n vader. Ik heb met m’n vriend afgesproken dat ik het vanavond aan m’n ouders ga vertellen, weet nog niet of ik daadwerkelijk de ballen ga vinden haha.
@emmetje, knap dat je geleerd hebt schijt te hebben. Ik vind dat nog echt heel, heel lastig.
@Suzy, lieverd, bedankt voor je berichtje! Ben ook heel blij dat ik het topic gestart heb, vind hier nu al zoveel herkenning. Bedankt voor al je steun de afgelopen maanden, het forum speelt echt een grote - positieve - rol op dit moment in mijn leven.
He meid, fijn dat je mijn uitleg begrijpt. Had ik ook wel verwacht, aangezien er zoveel herkenning is in dit topic.
De VERS gaat niet alleen over omgaan met je emoties in de buitenwereld. Het is er wel een onderdeel van. Heb je wel eens van schemagedachtes gehoord? Dit zijn gedachtes die eigenlijk iedereen wel in een zekere mate heeft, maar als 'borderliner' kun je hier emotioneel erg veel hinder van ervaren. Het zijn namelijk disfunctionele gedachtes. In de vers leer je deze gedachtes uit te dagen en op deze manier te bestrijden. Ik hoor dat jij erg in jezelf gekeerd bent op zulke momenten, daarom denk ik dat je er veel baat bij zult hebben.
Kijk, om eerlijk te zijn had ik niet veel van de VERS verwacht. Of nouja, eigenlijk wel Ik had verwacht dat ik never nooit in 20 weken zou kunnen leren om te gaan met al die shit van de afgelopen 15 jaar. Dat leek werkelijk onmogelijk. Maar je leert echt hoe het werkt in je hoofd. Door middel van een 'situatiepan' die je elke week maakt. Dit gaat dan over een 'conflict' of iets anders waar je tegenaan loopt. Je gaat zo'n situatie helemaal ontleden. Hierin komen dan de schemagedachtes/ disfunctionele gedachtes naar boven die je leert uit te dagen/ te bestrijden.
Ik denk dus dat iedereen met deze problemen er hoe dan ook baat bij kan hebben. Uiteraard moet je het wel zelf doen, maar het is ook belangrijk dat je mensen die dichtbij je staan in je 'steungroep' opneemt. In week 10 heb je dan een steungroepbijeenkomst en hier wordt globaal uitgelegd wat je bij de VERS leert. Hier kunnen familieleden ook veel aan hebben.
Ik hoop dat je de moed vindt om het vanavond aan je ouders te vertellen. Het is niet niks om hier alleen mee rond te lopen. Ik hoop ook dat als je de moed gevonden hebt, dat je daarmee ook begrip zult krijgen. Heel veel sterkte en succes! Knuffel
@Laava, bedankt voor je verhaal over VERS. Ik vind het juist heel duidelijk klinken, je uitleg. En ook heel herkenbaar, dat van die pannetjes! Opeens, vanwege iets kleins, op een kookpunt zitten…
Gaat VERS vooral om hoe je er met je buitenwereld mee om gaat? Want bij mij keren de emoties zich vaak naar binnen. Vroeger had ik wel veel woedeaanvallen naar buiten, nu veel minder, maar vanbinnen word ik soms helemaal gek.
Dat topic wat ik bedoelde heet ‘loeren’ en ging over als je vriend naar een andere vrouw kijkt. Heel veel mensen vinden het idioot als je dat erg vindt…
Ik heb ook vaak dat gevoel hier hoor, dat ik blijkbaar niet spoor haha.
Wat erg dat je moeder het niet gelooft, Laava! Daar ben ik ook heel bang voor, vooral bij m’n vader. Ik heb met m’n vriend afgesproken dat ik het vanavond aan m’n ouders ga vertellen, weet nog niet of ik daadwerkelijk de ballen ga vinden haha.
@emmetje, knap dat je geleerd hebt schijt te hebben. Ik vind dat nog echt heel, heel lastig.
@Suzy, lieverd, bedankt voor je berichtje! Ben ook heel blij dat ik het topic gestart heb, vind hier nu al zoveel herkenning. Bedankt voor al je steun de afgelopen maanden, het forum speelt echt een grote - positieve - rol op dit moment in mijn leven.
He meid, fijn dat je mijn uitleg begrijpt. Had ik ook wel verwacht, aangezien er zoveel herkenning is in dit topic.
De VERS gaat niet alleen over omgaan met je emoties in de buitenwereld. Het is er wel een onderdeel van. Heb je wel eens van schemagedachtes gehoord? Dit zijn gedachtes die eigenlijk iedereen wel in een zekere mate heeft, maar als 'borderliner' kun je hier emotioneel erg veel hinder van ervaren. Het zijn namelijk disfunctionele gedachtes. In de vers leer je deze gedachtes uit te dagen en op deze manier te bestrijden. Ik hoor dat jij erg in jezelf gekeerd bent op zulke momenten, daarom denk ik dat je er veel baat bij zult hebben.
Kijk, om eerlijk te zijn had ik niet veel van de VERS verwacht. Of nouja, eigenlijk wel
Ik had verwacht dat ik never nooit in 20 weken zou kunnen leren om te gaan met al die shit van de afgelopen 15 jaar. Dat leek werkelijk onmogelijk. Maar je leert echt hoe het werkt in je hoofd. Door middel van een 'situatiepan' die je elke week maakt. Dit gaat dan over een 'conflict' of iets anders waar je tegenaan loopt. Je gaat zo'n situatie helemaal ontleden. Hierin komen dan de schemagedachtes/ disfunctionele gedachtes naar boven die je leert uit te dagen/ te bestrijden. Ik denk dus dat iedereen met deze problemen er hoe dan ook baat bij kan hebben. Uiteraard moet je het wel zelf doen, maar het is ook belangrijk dat je mensen die dichtbij je staan in je 'steungroep' opneemt. In week 10 heb je dan een steungroepbijeenkomst en hier wordt globaal uitgelegd wat je bij de VERS leert. Hier kunnen familieleden ook veel aan hebben.
Ik hoop dat je de moed vindt om het vanavond aan je ouders te vertellen. Het is niet niks om hier alleen mee rond te lopen. Ik hoop ook dat als je de moed gevonden hebt, dat je daarmee ook begrip zult krijgen. Heel veel sterkte en succes! Knuffel
We teach people how to treat us
zaterdag 13 februari 2016 om 10:55
Oh hoeveel pannenschemas ik wel niet heb ingevuld. En je maakt ook een soort van crisisplan. Gebruik ik nog steeds.
G-schema's ook heel nuttig.
Ik zie borderline als een etiketje waar ik er meerdere van heb en wat ik nodig heb om de juiste zorg te krijgen.
Ben er verder niet zo mee bezig maar heb de diagnose al heel erg lang.
Tip Google eens op positieve eigenschappen van borderline. Je komt dan hele leuke dingen tegen.
Ik ben overigens verslaafd aan cocaine maar ga morgen afkicken. Wish me luck.
G-schema's ook heel nuttig.
Ik zie borderline als een etiketje waar ik er meerdere van heb en wat ik nodig heb om de juiste zorg te krijgen.
Ben er verder niet zo mee bezig maar heb de diagnose al heel erg lang.
Tip Google eens op positieve eigenschappen van borderline. Je komt dan hele leuke dingen tegen.
Ik ben overigens verslaafd aan cocaine maar ga morgen afkicken. Wish me luck.
zaterdag 13 februari 2016 om 11:40
@emmetje, jezelf ermee martelen is inderdaad goed gezegd. Doe ik ook nogal, vooral als het gaat om de mensen die dichtbij staan.
@Laava, ik heb er inderdaad weleens van gehoord, schemagedachtes en schematherapie. Ik weet ook dat ik bepaalde gedachtepatronen heb die eigenlijk niet helemaal kloppend zijn. Het klinkt heel interessant wat je vertelt over VERS. Ik vraag me eigenlijk alleen nog af wat het verschil is tussen VERS en Linehan, is er iemand die beide heeft gedaan?
Wat betreft het vertellen aan mijn ouders... Nou, dat is dus niet bepaald gelukt.
Gedurende de avond werden er een paar opmerkingen gemaakt die me weer totaal onzeker maakten. Ik dacht dat het allemaal beter zou gaan sinds ik met m'n moeder had gepraat. Toen werd ik nog getest, ik had niet gezegd waarop precies maar wel dat ik op een persoonlijkheidsstoornis zou worden getest. Ik denk dat zij het wel met mijn vader heeft besproken, die heeft een medische achtergrond en ik denk dat hij dus misschien wel een vermoeden kon hebben waarop ik precies getest zou worden.
Gisteren maakte hij een opmerking over borderline in de trant van, dat we tegenwoordig overal een labeltje op willen plakken terwijl zulke mensen vroeger gewoon als geniaal en kunstzinnig werden gezien. En dit is dus precies wat ik had verwacht van mijn ouders; dat ze het onzin vinden dat ik een diagnose krijg omdat ik gewoon 'bijzonder' ben en 'potentie' heb. Ugh. Zij weten niet hoe ik worstel omdat ik dat jarenlang verborgen heb gehouden. Maar ik dacht dat het veranderd was nadat ik m'n moeder alles de vorige keer had uitgelegd. Nou, na die opmerking was mijn avond verziekt en heb ik het niet meer durven te vertellen. Kreeg een soort van woedeaanval die zich naar binnen keerde, aan de buitenkant alleen wat opgefokt gedrag maar vanbinnen was ik aan het vlammen!
@Gipsy, heeeeel veel succes met afkicken. Coke is echt vergif, ik hoop dat het je lukt om ervan af te komen, daar ga je je leven lang wat aan hebben. Een heel dikke knuffel voor jou, ik zal aan je denken.
@Laava, ik heb er inderdaad weleens van gehoord, schemagedachtes en schematherapie. Ik weet ook dat ik bepaalde gedachtepatronen heb die eigenlijk niet helemaal kloppend zijn. Het klinkt heel interessant wat je vertelt over VERS. Ik vraag me eigenlijk alleen nog af wat het verschil is tussen VERS en Linehan, is er iemand die beide heeft gedaan?
Wat betreft het vertellen aan mijn ouders... Nou, dat is dus niet bepaald gelukt.
Gedurende de avond werden er een paar opmerkingen gemaakt die me weer totaal onzeker maakten. Ik dacht dat het allemaal beter zou gaan sinds ik met m'n moeder had gepraat. Toen werd ik nog getest, ik had niet gezegd waarop precies maar wel dat ik op een persoonlijkheidsstoornis zou worden getest. Ik denk dat zij het wel met mijn vader heeft besproken, die heeft een medische achtergrond en ik denk dat hij dus misschien wel een vermoeden kon hebben waarop ik precies getest zou worden. Gisteren maakte hij een opmerking over borderline in de trant van, dat we tegenwoordig overal een labeltje op willen plakken terwijl zulke mensen vroeger gewoon als geniaal en kunstzinnig werden gezien. En dit is dus precies wat ik had verwacht van mijn ouders; dat ze het onzin vinden dat ik een diagnose krijg omdat ik gewoon 'bijzonder' ben en 'potentie' heb. Ugh. Zij weten niet hoe ik worstel omdat ik dat jarenlang verborgen heb gehouden. Maar ik dacht dat het veranderd was nadat ik m'n moeder alles de vorige keer had uitgelegd. Nou, na die opmerking was mijn avond verziekt en heb ik het niet meer durven te vertellen. Kreeg een soort van woedeaanval die zich naar binnen keerde, aan de buitenkant alleen wat opgefokt gedrag maar vanbinnen was ik aan het vlammen!
@Gipsy, heeeeel veel succes met afkicken. Coke is echt vergif, ik hoop dat het je lukt om ervan af te komen, daar ga je je leven lang wat aan hebben. Een heel dikke knuffel voor jou, ik zal aan je denken.
zaterdag 13 februari 2016 om 16:12
He, balen dat de avond anders verliep dan dat je had verwacht. Denk dat je met een behoorlijke last op je schouders rondloopt momenteel, het zou fijn zijn als er begrip wordt getoond.
Loop ik ook een beetje tegenaan hoor met mijn ouders, die snappen niet echt waarom ik in therapie zit, willen dolgraag dat ik weer aan het werk ga maar zien niet in hoe labiel ik momenteel nog ben. Het woord 'borderline' wordt dan ook zelden tot nooit uitgesproken.
Je vroeg me nog waar mijn onzekerheden zitten. De grootste onzekerheid ligt bij mij mijn zelfvertrouwen. Deze ligt lager dan het nulpunt, ik vind mezelf waardeloos en baal verschrikkelijk van mijn uiterlijk. Groot punt om aan te werken dus. Om me toch een beetje mens te voelen vlucht ik nog wel eens in de drank, drugs etc.
Wel een erg fijn topic zo!!
Loop ik ook een beetje tegenaan hoor met mijn ouders, die snappen niet echt waarom ik in therapie zit, willen dolgraag dat ik weer aan het werk ga maar zien niet in hoe labiel ik momenteel nog ben. Het woord 'borderline' wordt dan ook zelden tot nooit uitgesproken.
Je vroeg me nog waar mijn onzekerheden zitten. De grootste onzekerheid ligt bij mij mijn zelfvertrouwen. Deze ligt lager dan het nulpunt, ik vind mezelf waardeloos en baal verschrikkelijk van mijn uiterlijk. Groot punt om aan te werken dus. Om me toch een beetje mens te voelen vlucht ik nog wel eens in de drank, drugs etc.
Wel een erg fijn topic zo!!
zaterdag 13 februari 2016 om 17:45
Ja, dat zou zo'n opluchting zijn... Nu blijf ik hier allemaal energie in stoppen die ik eigenlijk niet heb. Bij jou gebeurt een beetje hetzelfde, zie ik. Juist van de mensen die zo dicht bij je staan zou je graag steun en erkenning willen, he? Ik vind zelf vooral het gebrek aan erkenning heel pijnlijk. Alsof je je aanstelt ofzo...
Wat je schrijft over het gebrek aan zelfvertrouwen, heel herkenbaar. Ik ben ook heel erg gefocust op m'n uiterlijk. In therapie ben ik erachter gekomen dat ik daarop fixeer vanwege de leegte en het onduidelijke zelfbeeld van binnen. Uiterlijk geeft nog iets van een houvast, maar jammer genoeg op een negatieve manier, om het zo maar even te zeggen. Maar ook dit ben ik op internet tegengekomen, dat mensen met BPS zichzelf vaak niet mooi vinden.
Ik vind het ook heel fijn om zo met jullie te kunnen praten.
Wat je schrijft over het gebrek aan zelfvertrouwen, heel herkenbaar. Ik ben ook heel erg gefocust op m'n uiterlijk. In therapie ben ik erachter gekomen dat ik daarop fixeer vanwege de leegte en het onduidelijke zelfbeeld van binnen. Uiterlijk geeft nog iets van een houvast, maar jammer genoeg op een negatieve manier, om het zo maar even te zeggen. Maar ook dit ben ik op internet tegengekomen, dat mensen met BPS zichzelf vaak niet mooi vinden.
Ik vind het ook heel fijn om zo met jullie te kunnen praten.
zaterdag 13 februari 2016 om 17:56
Hoi! Mag ik me ook melden als Borderliner?
Ik heb de diagnose sinds november 2014. Wat een opluchting... ik wist het al, want ik had me er al in verdiept. Had constant het gevoel dat ik bij mijn therapeut moest bewijzen dat ik borderline heb. Heel naar. Toen ik uiteindelijk die erkenning kreeg, was echt heel fijn.
Vind het alleen zo jammer dat er zo raar wordt gedacht erover. Alsof je een monster bent.
In de zomer ga ik starten met een DGT Traject. Heel intensief, 1x groeps en 1x individueel per week. Heb sinds 2013 therapie, alleen maar 1 op 1 sessies gehad to nu toe. Dus ben erg benieuwd naar deze nieuwe soort therapie!
Hoe gaan jullie ermee om in liefdesrelaties? Ik ben heel erg van het aantrekken en afstoten. Kan zomaar bloedchagrijnig worden en het idee hebben dat ik weg moet uit mijn relatie. Terwijl het andere moment ben ik dolgelukkig met hem en wil ik niets anders. Twijfel is bij mij heel groot en deze gedachtes gaan meerdere malen per dag door mijn hoofd. Hebben jullie dit ook?
Ik heb de diagnose sinds november 2014. Wat een opluchting... ik wist het al, want ik had me er al in verdiept. Had constant het gevoel dat ik bij mijn therapeut moest bewijzen dat ik borderline heb. Heel naar. Toen ik uiteindelijk die erkenning kreeg, was echt heel fijn.
Vind het alleen zo jammer dat er zo raar wordt gedacht erover. Alsof je een monster bent.
In de zomer ga ik starten met een DGT Traject. Heel intensief, 1x groeps en 1x individueel per week. Heb sinds 2013 therapie, alleen maar 1 op 1 sessies gehad to nu toe. Dus ben erg benieuwd naar deze nieuwe soort therapie!
Hoe gaan jullie ermee om in liefdesrelaties? Ik ben heel erg van het aantrekken en afstoten. Kan zomaar bloedchagrijnig worden en het idee hebben dat ik weg moet uit mijn relatie. Terwijl het andere moment ben ik dolgelukkig met hem en wil ik niets anders. Twijfel is bij mij heel groot en deze gedachtes gaan meerdere malen per dag door mijn hoofd. Hebben jullie dit ook?
zaterdag 13 februari 2016 om 18:06
Hoi Koffiemetslagroom,
Fijn dat je mee wilt schrijven.
Wat vervelend dat je het je therapeut min of meer moest 'bewijzen'. Ik snap dat het dan een opluchting is. Dat gevoel heb ik ook wel, dat het een stukje rust geeft.
DGT. dat is die Linehantraining, toch? Fijn dat je dat in het vooruitzicht hebt. Heb je tot nu toe wel wat aan je één op één gesprekken?
Ook wat jij schrijft over je relaties klinkt zó herkenbaar. Ik heb het ook bijna wel elke dag, dat ik het gevoel krijg dat ik het beter uit kan maken. Ik doe dan ook echt niet lief tegen hem. Probeer het wel vaak voor me te houden omdat ik weet dat ik het niet echt meen, maar als we ruzie hebben maak ik altijd uit. Superirritant voor m'n vriend, natuurlijk. Die neemt het allang niet meer serieus (logisch ook).
Uit jij het weleens tegen je vriend?
Fijn dat je mee wilt schrijven.
Wat vervelend dat je het je therapeut min of meer moest 'bewijzen'. Ik snap dat het dan een opluchting is. Dat gevoel heb ik ook wel, dat het een stukje rust geeft.
DGT. dat is die Linehantraining, toch? Fijn dat je dat in het vooruitzicht hebt. Heb je tot nu toe wel wat aan je één op één gesprekken?
Ook wat jij schrijft over je relaties klinkt zó herkenbaar. Ik heb het ook bijna wel elke dag, dat ik het gevoel krijg dat ik het beter uit kan maken. Ik doe dan ook echt niet lief tegen hem. Probeer het wel vaak voor me te houden omdat ik weet dat ik het niet echt meen, maar als we ruzie hebben maak ik altijd uit. Superirritant voor m'n vriend, natuurlijk. Die neemt het allang niet meer serieus (logisch ook).
Uit jij het weleens tegen je vriend?
zaterdag 13 februari 2016 om 18:17
Linehan.. die term lees ik hier voor het eerst. Wellicht verschillende termen voor hetzelfde..
Ik uit mijn twijfel niet, omdat ik voor mezelf geen besluit heb genomen. Heb echter wel een keer halsoverkop al m'n spullen gepakt (echt alles) en ben 'm gepeerd. Toch weer teruggegaan uiteindelijk. Maar de twijfel blijft. Elke dag en elk halfuur denk ik weer iets anders. Jij weet dus dat jij het niet meent, maar ik heb dat dus niet.. ik denk dus dat ik alles meen wat ik denk. En daarover twijfel ik dus weer of dat écht is wat ik voel of dat het een van korte duur is. Ik kan niet meer vertrouwen op mijn eigen gevoel. Dat vind ik het allermoeilijkste en ik heb er ook het meeste last van in een liefdesrelatie. En hebben jullie het nog meer ergens waar je er erg veel 'last' van hebt?
Ik uit mijn twijfel niet, omdat ik voor mezelf geen besluit heb genomen. Heb echter wel een keer halsoverkop al m'n spullen gepakt (echt alles) en ben 'm gepeerd. Toch weer teruggegaan uiteindelijk. Maar de twijfel blijft. Elke dag en elk halfuur denk ik weer iets anders. Jij weet dus dat jij het niet meent, maar ik heb dat dus niet.. ik denk dus dat ik alles meen wat ik denk. En daarover twijfel ik dus weer of dat écht is wat ik voel of dat het een van korte duur is. Ik kan niet meer vertrouwen op mijn eigen gevoel. Dat vind ik het allermoeilijkste en ik heb er ook het meeste last van in een liefdesrelatie. En hebben jullie het nog meer ergens waar je er erg veel 'last' van hebt?
zaterdag 13 februari 2016 om 18:24
quote:Koffiemetslagroom schreef op 13 februari 2016 @ 17:56:
Hoi! Mag ik me ook melden als Borderliner?
Ik heb de diagnose sinds november 2014. Wat een opluchting... ik wist het al, want ik had me er al in verdiept. Had constant het gevoel dat ik bij mijn therapeut moest bewijzen dat ik borderline heb. Heel naar. Toen ik uiteindelijk die erkenning kreeg, was echt heel fijn.
Vind het alleen zo jammer dat er zo raar wordt gedacht erover. Alsof je een monster bent.
In de zomer ga ik starten met een DGT Traject. Heel intensief, 1x groeps en 1x individueel per week. Heb sinds 2013 therapie, alleen maar 1 op 1 sessies gehad to nu toe. Dus ben erg benieuwd naar deze nieuwe soort therapie!
Hoe gaan jullie ermee om in liefdesrelaties? Ik ben heel erg van het aantrekken en afstoten. Kan zomaar bloedchagrijnig worden en het idee hebben dat ik weg moet uit mijn relatie. Terwijl het andere moment ben ik dolgelukkig met hem en wil ik niets anders. Twijfel is bij mij heel groot en deze gedachtes gaan meerdere malen per dag door mijn hoofd. Hebben jullie dit ook?
Nog een lotgenootje leuk.
Klinkt wel erg intensief inderdaad. Denk je dat je dit aan kunt? Ik vind het persoonlijk erg moeilijk om dingen af te maken en heb echt een overwinning bereikt met de 20 weken VERS training.
Mijn liefdesrelatie... pff. Waar zal ik beginnen haha. Ik heb het ook wel 80x uitgemaakt, maar hij gaat maar niet weg. (heel irritant soms hahahh) Sorry, ik moet er niet om lachen. Maar ik trek het niet zonder een beetje zelfspot
Ik heb 3 diagnoses, Paranoïde persoonlijkheidsstoornis, Borderline Persoonlijkheidsstoornis en een angstoornis NAO. Weet soms niet meer welk gedrag waar vandaan komt en dat maakt het voor mij er ingewikkeld om er grip op te krijgen...
Zit je in een vaste relatie?
Hoi! Mag ik me ook melden als Borderliner?
Ik heb de diagnose sinds november 2014. Wat een opluchting... ik wist het al, want ik had me er al in verdiept. Had constant het gevoel dat ik bij mijn therapeut moest bewijzen dat ik borderline heb. Heel naar. Toen ik uiteindelijk die erkenning kreeg, was echt heel fijn.
Vind het alleen zo jammer dat er zo raar wordt gedacht erover. Alsof je een monster bent.
In de zomer ga ik starten met een DGT Traject. Heel intensief, 1x groeps en 1x individueel per week. Heb sinds 2013 therapie, alleen maar 1 op 1 sessies gehad to nu toe. Dus ben erg benieuwd naar deze nieuwe soort therapie!
Hoe gaan jullie ermee om in liefdesrelaties? Ik ben heel erg van het aantrekken en afstoten. Kan zomaar bloedchagrijnig worden en het idee hebben dat ik weg moet uit mijn relatie. Terwijl het andere moment ben ik dolgelukkig met hem en wil ik niets anders. Twijfel is bij mij heel groot en deze gedachtes gaan meerdere malen per dag door mijn hoofd. Hebben jullie dit ook?
Nog een lotgenootje leuk.
Klinkt wel erg intensief inderdaad. Denk je dat je dit aan kunt? Ik vind het persoonlijk erg moeilijk om dingen af te maken en heb echt een overwinning bereikt met de 20 weken VERS training.
Mijn liefdesrelatie... pff. Waar zal ik beginnen haha. Ik heb het ook wel 80x uitgemaakt, maar hij gaat maar niet weg. (heel irritant soms hahahh) Sorry, ik moet er niet om lachen. Maar ik trek het niet zonder een beetje zelfspot
Ik heb 3 diagnoses, Paranoïde persoonlijkheidsstoornis, Borderline Persoonlijkheidsstoornis en een angstoornis NAO. Weet soms niet meer welk gedrag waar vandaan komt en dat maakt het voor mij er ingewikkeld om er grip op te krijgen...
Zit je in een vaste relatie?
We teach people how to treat us
