Psyche
alle pijlers
Borderline
dinsdag 9 februari 2016 om 22:31
Hallo lieve iedereen,
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
maandag 7 maart 2016 om 07:39
Zo herkenbaar. Er hoeft tussen ons maar iets te gebeuren en ik twijfel al.
Wel heel lief van je vriend Haligh, ik zou smelten als de mijne zoiets zou zeggen.
Niet dat hij nooit iets liefs zegt hoor, ik smelt regelmatig haha.
Mijn weekend was oké. Gisteren een zware migraineaanval. Dat was echt niet cool. Denk dat alle spanningen eruit kwamen.
Belofte, wanneer krijg je meer duidelijkheid?
Wel heel lief van je vriend Haligh, ik zou smelten als de mijne zoiets zou zeggen.
Niet dat hij nooit iets liefs zegt hoor, ik smelt regelmatig haha.
Mijn weekend was oké. Gisteren een zware migraineaanval. Dat was echt niet cool. Denk dat alle spanningen eruit kwamen.
Belofte, wanneer krijg je meer duidelijkheid?
maandag 7 maart 2016 om 17:16
Leekje, ja daar smolt ik ook wel van hoor.
Lastig he, dat we dan meteen zo moeten twijfelen als er even iets is...
Wat balen van je migraine. Hoe gaat het nu?
Ik was vanmorgen bij mijn psycholoog. Het was eigenlijk mijn laatste afspraak bij haar, maar omdat het waarschijnlijk nog lang duurt voordat ik bij de specialistische ggz terecht kan, heeft ze bij mijn huisarts om een nieuwe doorverwijzing gevraagd zodat ik bij haar terecht kan tot die tijd. Dat vond ik heel fijn.
Daarnaast heeft ze een soort eindrapport over me geschreven, ook voor de huisarts en specialistische ggz. Ze heeft het me laten lezen, en dat was best confronterend maar ook heel goed. Wat me opviel, toen ik alle testresultaten zo bij elkaar zag, was dat er wel echt een heel duidelijk beeld naar voren komt. Ze hebben echt wel een stuk of 6/7 (grote) tests bij me afgenomen, en telkens blijven dezelfde dingen naar voren komen. Het wordt dan wel heel duidelijk waar precies de problemen zitten. Wat nog niet eerder genoemd is, maar wat blijkbaar ook bij meerdere tests naar voren kwam, was dat ik het moeilijk vind om sociale steun te vragen en alles voor mezelf hou. Dat was best wel confronterend, maar ik zie ook in dat dat de 'oude ik' is en dat ik daarin de afgelopen maanden ben veranderd en steeds meer hulp aan anderen durf te vragen.
Lastig he, dat we dan meteen zo moeten twijfelen als er even iets is...
Wat balen van je migraine. Hoe gaat het nu?
Ik was vanmorgen bij mijn psycholoog. Het was eigenlijk mijn laatste afspraak bij haar, maar omdat het waarschijnlijk nog lang duurt voordat ik bij de specialistische ggz terecht kan, heeft ze bij mijn huisarts om een nieuwe doorverwijzing gevraagd zodat ik bij haar terecht kan tot die tijd. Dat vond ik heel fijn.
Daarnaast heeft ze een soort eindrapport over me geschreven, ook voor de huisarts en specialistische ggz. Ze heeft het me laten lezen, en dat was best confronterend maar ook heel goed. Wat me opviel, toen ik alle testresultaten zo bij elkaar zag, was dat er wel echt een heel duidelijk beeld naar voren komt. Ze hebben echt wel een stuk of 6/7 (grote) tests bij me afgenomen, en telkens blijven dezelfde dingen naar voren komen. Het wordt dan wel heel duidelijk waar precies de problemen zitten. Wat nog niet eerder genoemd is, maar wat blijkbaar ook bij meerdere tests naar voren kwam, was dat ik het moeilijk vind om sociale steun te vragen en alles voor mezelf hou. Dat was best wel confronterend, maar ik zie ook in dat dat de 'oude ik' is en dat ik daarin de afgelopen maanden ben veranderd en steeds meer hulp aan anderen durf te vragen.
dinsdag 8 maart 2016 om 12:17
Mmm ja, dat kan inderdaad heel confronterend zijn, een soort spiegel van jezelf. Ook dat het heel eenduidig is waar je problemen zitten, aan de ene kant een geruststelling, aan de andere kant misschien een gevoel van; geen ontkomen aan? Dat idee heb ik namelijk altijd als mijn stempels weer bevestigd worden. Wel fijn dat je voorlopig bij haar terecht kan, dan val je niet in een 'gat'.
Mijn migraine is gelukkig voorbij, maar nog wel echt zeurende hoofdpijn en een onstabiel gevoel. Af en toe ook duizelig. Vandaag een studiedag, volgende week een vrij grote toets en daar wil ik toch wel een voldoende voor halen, als het even kan.
Gister zat ik met vriendlief in de trein en hij ging naar het toilet. Gelijk schoot er een gedachte door mijn hoofd; 'hij zit toch geen nummers uit te wisselen met andere vrouwen?' eerst schrok ik van die gedachte en voelde ik me ongemakkelijk, maar toen bedacht ik me dat iemand anders dat ook had en dat het wel een beetje een borderlinedingetje is. Dat stelde me zo gerust en ik kon er daarna ook wel om lachen.
één van de redenen waarom ik zo blij ben met dit topic.
Salander, hoe gaat het nu met jou en je man?
Mijn migraine is gelukkig voorbij, maar nog wel echt zeurende hoofdpijn en een onstabiel gevoel. Af en toe ook duizelig. Vandaag een studiedag, volgende week een vrij grote toets en daar wil ik toch wel een voldoende voor halen, als het even kan.
Gister zat ik met vriendlief in de trein en hij ging naar het toilet. Gelijk schoot er een gedachte door mijn hoofd; 'hij zit toch geen nummers uit te wisselen met andere vrouwen?' eerst schrok ik van die gedachte en voelde ik me ongemakkelijk, maar toen bedacht ik me dat iemand anders dat ook had en dat het wel een beetje een borderlinedingetje is. Dat stelde me zo gerust en ik kon er daarna ook wel om lachen.
één van de redenen waarom ik zo blij ben met dit topic.
Salander, hoe gaat het nu met jou en je man?
woensdag 9 maart 2016 om 00:16
@Leekje, het is inderdaad wel dubbel, ik herken wat je schrijft over het 'geen ontkomen aan'-stukje. Sinds de diagnose heb ik echt een paar keer zo'n moment gehad dat ik dacht: fuck, dit is gewoon écht.
Wat vervelend dat je je nog steeds niet goed voelt. Als ik het goed begrijp ben jij student, he?
En die situatie met je vriend, ik kan me goed voorstellen dat het een troostende gedachte kan zijn, de realisering dat het een borderline-dingetje is. Dat heb ik ook heel erg, dat het een soort opluchting/relativering is.
Aan de andere kant erger ik me wel dood dat ik er zo mee bezig ben... Ik weet niet of jij dit ook herkent Leekje, maar als ik ergens ben, ben met m'n vriend dan ben ik continu maar bezig met alle vrouwen die daar aanwezig zijn en of mijn vriend ze misschien leuk/knap/lekker/interessant vindt. Zelfs als hij niet bij me is dan betrap ik mezelf er soms op dat ik andere vrouwen bekijk met hem in m'n achterhoofd ('Wat zou hij van haar vinden?')
Ik voel me daar zo rot over want ik doe mezelf echt heel veel pijn met die gedachtes... En ook gewoon het feit dat ik niet kan accepteren dat het 'normaal' is om naar andere mensen te kijken, ik voel me zo abnormaal en raar dan... En gefrustreerd, dat ik niet net zo makkelijk kan denken als anderen. Want ik wíl het wel, weet je. Maar het lukt gewoon niet.
@nobodyisperfect, wauw, dankjewel voor je lieve compliment en lieve wens....
@iedereen: hoe gaat het met jullie allemaal?
Wat vervelend dat je je nog steeds niet goed voelt. Als ik het goed begrijp ben jij student, he?
En die situatie met je vriend, ik kan me goed voorstellen dat het een troostende gedachte kan zijn, de realisering dat het een borderline-dingetje is. Dat heb ik ook heel erg, dat het een soort opluchting/relativering is.
Aan de andere kant erger ik me wel dood dat ik er zo mee bezig ben... Ik weet niet of jij dit ook herkent Leekje, maar als ik ergens ben, ben met m'n vriend dan ben ik continu maar bezig met alle vrouwen die daar aanwezig zijn en of mijn vriend ze misschien leuk/knap/lekker/interessant vindt. Zelfs als hij niet bij me is dan betrap ik mezelf er soms op dat ik andere vrouwen bekijk met hem in m'n achterhoofd ('Wat zou hij van haar vinden?')
Ik voel me daar zo rot over want ik doe mezelf echt heel veel pijn met die gedachtes... En ook gewoon het feit dat ik niet kan accepteren dat het 'normaal' is om naar andere mensen te kijken, ik voel me zo abnormaal en raar dan... En gefrustreerd, dat ik niet net zo makkelijk kan denken als anderen. Want ik wíl het wel, weet je. Maar het lukt gewoon niet.
@nobodyisperfect, wauw, dankjewel voor je lieve compliment en lieve wens....
@iedereen: hoe gaat het met jullie allemaal?
woensdag 9 maart 2016 om 11:33
Wauw Haligh, dat herken ik precies. Ik heb dat ook zo: als we ergens zijn ben ik alleen maar bezig met de andere vrouwen en ook als ik alleen ben trouwens. Dat is dus ook een borderlinedingetje. Dat wist ik niet, wel enigszins geruststellend.
Het is wel heel erg vermoeiend inderdaad. Trekt heel veel energie. Heb jij het er met hem over? Ik niet, want ik wil hem niet belasten. Dit is een ding waar ik voor mezelf mee in het reine moet komen. Wel heel erg prettig dat ik dit met jullie kan bespreken.
Ik ben student ja, een verkorte opleiding. Binnenkort begint mijn stageperiode. Ik zie er tegenop omdat mijn migraineaanvallen zo heftig zijn geworden. Vanmorgen ook weer plat gelegen.
Jij hebt een eigen bedrijf he? Gaat dat goed?
Het is wel heel erg vermoeiend inderdaad. Trekt heel veel energie. Heb jij het er met hem over? Ik niet, want ik wil hem niet belasten. Dit is een ding waar ik voor mezelf mee in het reine moet komen. Wel heel erg prettig dat ik dit met jullie kan bespreken.
Ik ben student ja, een verkorte opleiding. Binnenkort begint mijn stageperiode. Ik zie er tegenop omdat mijn migraineaanvallen zo heftig zijn geworden. Vanmorgen ook weer plat gelegen.
Jij hebt een eigen bedrijf he? Gaat dat goed?
donderdag 10 maart 2016 om 10:48
Goedemorgen allemaal,
Ik was even een tijdje uit de running. Dinsdag iets meegemaakt wat zoveel spanningen met zich mee bracht, ik wist niet dat mijn lichaam zo heftig kon reageren!
Nadat ik van deze situatie afkwam was ik gigantisch hyper, de adrenaline vloog door mijn lijf. Mijn psychologe gaf mij enkele tips om de adrenaline direct kwijt te raken.
Vervolgens was ik dit even kwijt maar dwaalde ik helemaal af, ik raakte bijna in een dissociatie. Ik kreeg weer een opdracht om in het hier en nu te blijven. Toen ik terug kwam ging het wel enigszins...alleen gigantisch last van tintelingen in mijn lichaam. Na even buiten een sigaretje kwam ik terug en ik voelde me opeens enorm down. De tranen vlogen over mijn wangen.
Ik wist niet wat me overkwam, dit hele gebeuren vond plaats in een uur. Wat een emotionele achtbaan...
De rest van de dag gezorgd dat ik niet alleen was omdat ik niet voor mezelf in kon staan. Ik voelde me opeens zoveel minder sterk als dat ik de laatste tijd ben...
En ja hoor...De nacht van dinsdag op woensdag ben ik hartstikke ziek geworden. Vandaag nog maar een dagje in bed blijven en dan eens kijken of ik weer een beetje normaal kan functioneren...
Ik was even een tijdje uit de running. Dinsdag iets meegemaakt wat zoveel spanningen met zich mee bracht, ik wist niet dat mijn lichaam zo heftig kon reageren!
Nadat ik van deze situatie afkwam was ik gigantisch hyper, de adrenaline vloog door mijn lijf. Mijn psychologe gaf mij enkele tips om de adrenaline direct kwijt te raken.
Vervolgens was ik dit even kwijt maar dwaalde ik helemaal af, ik raakte bijna in een dissociatie. Ik kreeg weer een opdracht om in het hier en nu te blijven. Toen ik terug kwam ging het wel enigszins...alleen gigantisch last van tintelingen in mijn lichaam. Na even buiten een sigaretje kwam ik terug en ik voelde me opeens enorm down. De tranen vlogen over mijn wangen.
Ik wist niet wat me overkwam, dit hele gebeuren vond plaats in een uur. Wat een emotionele achtbaan...
De rest van de dag gezorgd dat ik niet alleen was omdat ik niet voor mezelf in kon staan. Ik voelde me opeens zoveel minder sterk als dat ik de laatste tijd ben...
En ja hoor...De nacht van dinsdag op woensdag ben ik hartstikke ziek geworden. Vandaag nog maar een dagje in bed blijven en dan eens kijken of ik weer een beetje normaal kan functioneren...
vrijdag 11 maart 2016 om 12:58
Hallo allemaal,
Bedankt voor jullie medeleven. Gelukkig deze week een rustige week gehad zonder ziekenhuisbezoeken. Volgende week staan er weer 3 afspraken in het ziekenhuis in de planning. Was wel erg moe van de week en heb veel geslapen. Mijn man heeft van de week gewerkt, hij werkt een paar uur per dag, maar is erg gestresst en gefrustreerd van alles. En dat snap ik heel goed.
Als ik jullie verhalen zo lees, dan komen er door de spanning ook veel lichamelijke klachten vrij. Zoals leekje met de migraine, en Belofte. Ik herken die situatie wel, het is echt zoals je schrijft een emotionele achtbaan.
Haligh, goed dat je meer hulp durft te vragen!
Sterkte iedereen!
Bedankt voor jullie medeleven. Gelukkig deze week een rustige week gehad zonder ziekenhuisbezoeken. Volgende week staan er weer 3 afspraken in het ziekenhuis in de planning. Was wel erg moe van de week en heb veel geslapen. Mijn man heeft van de week gewerkt, hij werkt een paar uur per dag, maar is erg gestresst en gefrustreerd van alles. En dat snap ik heel goed.
Als ik jullie verhalen zo lees, dan komen er door de spanning ook veel lichamelijke klachten vrij. Zoals leekje met de migraine, en Belofte. Ik herken die situatie wel, het is echt zoals je schrijft een emotionele achtbaan.
Haligh, goed dat je meer hulp durft te vragen!
Sterkte iedereen!
vrijdag 11 maart 2016 om 18:50
@Leekje, wauw, heftig dat jij dat ook hebt, maar de herkenning is inderdaad ook wel geruststellend. Ik kan zo boos op mezelf worden dat ik daar dan zo mee bezig ben! Zelf als ik alleen ben! Ik denk dan vaak dat m’n leven rustiger zou zijn zonder relatie, maar ik hou zoveel van mijn vriend…
Ik heb het er ook amper over met m’n vriend. Alleen ongeveer vier maanden geleden hebben we erge ruzie gehad en had ik een enorme woedeaanval, en toen heb ik het wel naar zijn hoofd geslingerd en ook uit hem gepeuterd dat hij weleens naar andere vrouwen kijkt etc. Waarvan ik rationeel natuurlijk weet dat het normaal is maar sindsdien maak ik mezelf er nog veel gekker mee. Zelfs als ik alleen ben en bijvoorbeeld een mooie vrouw in een film zie word ik al onzeker, en voel ik me minderwaardig. Achterlijk, is het niet?
Ik snap dat je studie je zwaar valt als je je lichamelijk niet goed voelt. Wel heel goed van je dat je het toch doet! Kun je trots op zijn.
Ik heb inderdaad een eigen bedrijf, het loopt goed maar ik moet af en toe wel een stapje terug doen. Ik denk dat dat de rest van m’n leven waarschijnlijk wel zo zal blijven, ik kan nooit altijd volledig op volle toeren meedraaien om het zo maar even te zeggen…
@Belofte, heftig zeg! Gebeurde dat ook tijdens je therapie? En inderdaad, herkenbaar dat je daar dan ziek van wordt.
Ik snap je gevoel dat je je dan klein voelt, omdat het zo goed leek te gaan. Maar onthou dat een leven nooit een stijgende lijn omhoog is, er komen altijd obstakels en dalen voorbij, maar dat maakt jou niet minder sterk hoor meis!
@Salander, ik hoop dat je ook een beetje aan jezelf toekomt in deze periode. En inderdaad, dat lichaam en geest zo met elkaar in verbinding staan is echt apart en opvallend. Veel chronische ziekten spelen ook op bij stress bijvoorbeeld.
Ik heb het er ook amper over met m’n vriend. Alleen ongeveer vier maanden geleden hebben we erge ruzie gehad en had ik een enorme woedeaanval, en toen heb ik het wel naar zijn hoofd geslingerd en ook uit hem gepeuterd dat hij weleens naar andere vrouwen kijkt etc. Waarvan ik rationeel natuurlijk weet dat het normaal is maar sindsdien maak ik mezelf er nog veel gekker mee. Zelfs als ik alleen ben en bijvoorbeeld een mooie vrouw in een film zie word ik al onzeker, en voel ik me minderwaardig. Achterlijk, is het niet?
Ik snap dat je studie je zwaar valt als je je lichamelijk niet goed voelt. Wel heel goed van je dat je het toch doet! Kun je trots op zijn.
Ik heb inderdaad een eigen bedrijf, het loopt goed maar ik moet af en toe wel een stapje terug doen. Ik denk dat dat de rest van m’n leven waarschijnlijk wel zo zal blijven, ik kan nooit altijd volledig op volle toeren meedraaien om het zo maar even te zeggen…
@Belofte, heftig zeg! Gebeurde dat ook tijdens je therapie? En inderdaad, herkenbaar dat je daar dan ziek van wordt.
Ik snap je gevoel dat je je dan klein voelt, omdat het zo goed leek te gaan. Maar onthou dat een leven nooit een stijgende lijn omhoog is, er komen altijd obstakels en dalen voorbij, maar dat maakt jou niet minder sterk hoor meis!
@Salander, ik hoop dat je ook een beetje aan jezelf toekomt in deze periode. En inderdaad, dat lichaam en geest zo met elkaar in verbinding staan is echt apart en opvallend. Veel chronische ziekten spelen ook op bij stress bijvoorbeeld.
zaterdag 12 maart 2016 om 01:25
quote:maximaal225tekens schreef op 17 februari 2016 @ 19:22:
Die vooroordelen vind ik erg moeilijk. En ze zitten dus zo diep dat zelfs je psycholoog onbewust bevooroordeeld is. Hebben jullie veel last van die vooroordelen? Ik vind het zelf heel moeilijk om mezelf los te zien van die vooroordelen en ben ook bang dat anderen me ook zo zien. Daarom weten ook weinig mensen van mijn diagnose. Als ik iets vertel vertel ik over de depressies die ik ook regelmatig heb. Depressies zijn veel meer geaccepteerd dan borderline.
Gesprek met mijn behandelaar gister was een ramp. Ik raakte in paniek door iets wat hij zei en kwam daar het hele gesprek niet meer uit. Misschien dat ik morgen nog even bel. Er waren wel een aantal dingen die ik wilde bespreken maar daar ben ik dus niet aan toe gekomen.
@ Laava: Dat onderbuik gevoel is inderdaad moeilijk om los te laten.
Wat goed dat je de VERS hebt afgerond!
@ Haligh; goed dat je bent doorverwezen naar de gespecialiseerde GGZ. Hoop dat je daar goed op je plek zit.Lieverd, ieder mens heeft vooroordelen. Je kan ze moeilijk allemaal sturen. De kunst is om te denken..iedereen denkt maar, ik ben wie ik ben.
Die vooroordelen vind ik erg moeilijk. En ze zitten dus zo diep dat zelfs je psycholoog onbewust bevooroordeeld is. Hebben jullie veel last van die vooroordelen? Ik vind het zelf heel moeilijk om mezelf los te zien van die vooroordelen en ben ook bang dat anderen me ook zo zien. Daarom weten ook weinig mensen van mijn diagnose. Als ik iets vertel vertel ik over de depressies die ik ook regelmatig heb. Depressies zijn veel meer geaccepteerd dan borderline.
Gesprek met mijn behandelaar gister was een ramp. Ik raakte in paniek door iets wat hij zei en kwam daar het hele gesprek niet meer uit. Misschien dat ik morgen nog even bel. Er waren wel een aantal dingen die ik wilde bespreken maar daar ben ik dus niet aan toe gekomen.
@ Laava: Dat onderbuik gevoel is inderdaad moeilijk om los te laten.
Wat goed dat je de VERS hebt afgerond!
@ Haligh; goed dat je bent doorverwezen naar de gespecialiseerde GGZ. Hoop dat je daar goed op je plek zit.Lieverd, ieder mens heeft vooroordelen. Je kan ze moeilijk allemaal sturen. De kunst is om te denken..iedereen denkt maar, ik ben wie ik ben.
zaterdag 12 maart 2016 om 01:31
quote:salandermillenium schreef op 28 februari 2016 @ 19:36:
Ps zijn er hier nog meer 40 plussers? Ze zeggen dat de bl na die leeftijd milder wordt, ben benieuwd hoe jullie dat ervaren.Ik ben een 40 plusser, de heftigste randjes zijn er bij mij wel af maar blijf onvoorspelbaar en van de ene minuut na de andere kan ik nog steeds van bui veranderen. Ook ben ik nog steeds chronisch depressief. En las in jouw verjhaal dat je ook fibromyalgie hebt, net als ik. Ik denk ook altijd dat ik gemanipuleerd word door mensen. Herkent iemand dit?
Ps zijn er hier nog meer 40 plussers? Ze zeggen dat de bl na die leeftijd milder wordt, ben benieuwd hoe jullie dat ervaren.Ik ben een 40 plusser, de heftigste randjes zijn er bij mij wel af maar blijf onvoorspelbaar en van de ene minuut na de andere kan ik nog steeds van bui veranderen. Ook ben ik nog steeds chronisch depressief. En las in jouw verjhaal dat je ook fibromyalgie hebt, net als ik. Ik denk ook altijd dat ik gemanipuleerd word door mensen. Herkent iemand dit?
zaterdag 12 maart 2016 om 01:33
quote:salandermillenium schreef op 11 maart 2016 @ 12:58:
Hallo allemaal,
Bedankt voor jullie medeleven. Gelukkig deze week een rustige week gehad zonder ziekenhuisbezoeken. Volgende week staan er weer 3 afspraken in het ziekenhuis in de planning. Was wel erg moe van de week en heb veel geslapen. Mijn man heeft van de week gewerkt, hij werkt een paar uur per dag, maar is erg gestresst en gefrustreerd van alles. En dat snap ik heel goed.
Als ik jullie verhalen zo lees, dan komen er door de spanning ook veel lichamelijke klachten vrij. Zoals leekje met de migraine, en Belofte. Ik herken die situatie wel, het is echt zoals je schrijft een emotionele achtbaan.
Haligh, goed dat je meer hulp durft te vragen!
Sterkte iedereen!Jij ook veel sterkte!
Hallo allemaal,
Bedankt voor jullie medeleven. Gelukkig deze week een rustige week gehad zonder ziekenhuisbezoeken. Volgende week staan er weer 3 afspraken in het ziekenhuis in de planning. Was wel erg moe van de week en heb veel geslapen. Mijn man heeft van de week gewerkt, hij werkt een paar uur per dag, maar is erg gestresst en gefrustreerd van alles. En dat snap ik heel goed.
Als ik jullie verhalen zo lees, dan komen er door de spanning ook veel lichamelijke klachten vrij. Zoals leekje met de migraine, en Belofte. Ik herken die situatie wel, het is echt zoals je schrijft een emotionele achtbaan.
Haligh, goed dat je meer hulp durft te vragen!
Sterkte iedereen!Jij ook veel sterkte!
zaterdag 12 maart 2016 om 15:19
emmetje2,
Bedankt voor je reactie. Bij mij zijn de heftigste randjes er ook wel af, vroeger had ik zulke heftige woedeaanvallen, dat heb ik bijna nooit meer. Heb wel behoorlijke stemmingswisselingen en ik ben allergisch voor manipulerende, dwingende en dominante mensen.
Ik weet sinds mijn 29e dat ik borderline heb, en fibromyalgie blijk ik achteraf ook al zeker 20 jaar te hebben, maar ik vond dat ik nooit zo moest zeuren, iedereen had wel eens ergens pijn. Bij mij is het in mijn benen begonnen, en nu heb ik pijn in mijn hele lichaam. Had ook altijd problemen met sporten. Ik deed fitness, 2x per week, maar lag dan de rest van de dag op bed, zo uitgeput en beroerd was ik dan. Nu hou ik het bij rustig wandelen en fietsen, ben blij dat dat gelukkig nog wel kan.
Bedankt voor je reactie. Bij mij zijn de heftigste randjes er ook wel af, vroeger had ik zulke heftige woedeaanvallen, dat heb ik bijna nooit meer. Heb wel behoorlijke stemmingswisselingen en ik ben allergisch voor manipulerende, dwingende en dominante mensen.
Ik weet sinds mijn 29e dat ik borderline heb, en fibromyalgie blijk ik achteraf ook al zeker 20 jaar te hebben, maar ik vond dat ik nooit zo moest zeuren, iedereen had wel eens ergens pijn. Bij mij is het in mijn benen begonnen, en nu heb ik pijn in mijn hele lichaam. Had ook altijd problemen met sporten. Ik deed fitness, 2x per week, maar lag dan de rest van de dag op bed, zo uitgeput en beroerd was ik dan. Nu hou ik het bij rustig wandelen en fietsen, ben blij dat dat gelukkig nog wel kan.
maandag 14 maart 2016 om 21:32
@emmetje, ik herken dat wel, ik denk ook al heel snel dat mensen me manipuleren... Soms denk ik wel een dat het projectie is omdat ik misschien zelf wel kan manipuleren, maar ik doe dat eigenlijk alleen in liefdesrelaties... Terwijl ik niet alleen mijn partner, maar ook anderen ervan verdenk te manipuleren.
@salandermillenium, heftig, dat lichamelijke. Zit je in de ziektewet? Kan me voorstellen dat dingen al gauw te veel worden voor je.
Ik had dit weekend even een lastig momentje. Ik was met mijn familie op stap, vriend was ook mee. Hij kan het (gelukkig) heel goed vinden met iedereen. Hij wees een van mijn mannelijke familieleden op een plaatje van een uitdagende vrouw.
Ik was daarvan echt een hele tijd van m'n apropos... Ik heb het niet laten merken, hoor. Maar ik baal dan ook dat ik me daar zo vreselijk om kan voelen. In mijn 'perfecte' wereldje zou hij alleen mij knip vinden, ook al weet ik dat dat praktisch onmogelijk is. Alleen al de gedachte dat hij een ander mooi of opwindend vindt doet echt mijn maag omdraaien.
Dit blijft toch wel een van mijn grootste probleempunten. Soms word ik er zo wanhopig van...
@salandermillenium, heftig, dat lichamelijke. Zit je in de ziektewet? Kan me voorstellen dat dingen al gauw te veel worden voor je.
Ik had dit weekend even een lastig momentje. Ik was met mijn familie op stap, vriend was ook mee. Hij kan het (gelukkig) heel goed vinden met iedereen. Hij wees een van mijn mannelijke familieleden op een plaatje van een uitdagende vrouw.
Ik was daarvan echt een hele tijd van m'n apropos... Ik heb het niet laten merken, hoor. Maar ik baal dan ook dat ik me daar zo vreselijk om kan voelen. In mijn 'perfecte' wereldje zou hij alleen mij knip vinden, ook al weet ik dat dat praktisch onmogelijk is. Alleen al de gedachte dat hij een ander mooi of opwindend vindt doet echt mijn maag omdraaien.
Dit blijft toch wel een van mijn grootste probleempunten. Soms word ik er zo wanhopig van...
maandag 14 maart 2016 om 22:14
Hallo allemaal,
Wat een heftige week hebben jullie gehad zeg.
Hoe gaat het nu Belofte? Ben je weer wat bijgekomen?
Ik blijf maar in herhaling vallen, maar Haligh dat klinkt zo bekend. Alles wat jij zegt heb ik ook namelijk. Als zo iets gebeurt ben ik ook van slag. Ik vind namelijk dat hij niet alles hoeft te zeggen wat hij denkt en vindt, al helemaal niet als hij weet dat ik er van slag van raak. Ben ik dan onredelijk? Dat kan ik eigenlijk niet goed inschatten.
Ik heb een heel onrustig weekend achter de rug. We hebben een verjaardag gehad waar ook vrouwen waren (logisch ) en dat zorgde bij mij voor heel veel spanningen. Nergens voor nodig, hij was erg lief voor mij en zei later dat hij zo trots was dat ik naast hem zat, maar wel weer genoeg voor totale uitputting de volgende dag. Kon ook niet goed slapen de nacht erop, twijfels, nare gedachten etc. Merk dat ik nu nog erg down ben.
Hebben jullie ook een druk en vol hoofd? Bij mij razen de gedachten maar door en het zijn voornamelijk hele negatieve gedachten. Mezelf afkraken enzo. Hoort dit erbij?
Wat een heftige week hebben jullie gehad zeg.
Hoe gaat het nu Belofte? Ben je weer wat bijgekomen?
Ik blijf maar in herhaling vallen, maar Haligh dat klinkt zo bekend. Alles wat jij zegt heb ik ook namelijk. Als zo iets gebeurt ben ik ook van slag. Ik vind namelijk dat hij niet alles hoeft te zeggen wat hij denkt en vindt, al helemaal niet als hij weet dat ik er van slag van raak. Ben ik dan onredelijk? Dat kan ik eigenlijk niet goed inschatten.
Ik heb een heel onrustig weekend achter de rug. We hebben een verjaardag gehad waar ook vrouwen waren (logisch ) en dat zorgde bij mij voor heel veel spanningen. Nergens voor nodig, hij was erg lief voor mij en zei later dat hij zo trots was dat ik naast hem zat, maar wel weer genoeg voor totale uitputting de volgende dag. Kon ook niet goed slapen de nacht erop, twijfels, nare gedachten etc. Merk dat ik nu nog erg down ben.
Hebben jullie ook een druk en vol hoofd? Bij mij razen de gedachten maar door en het zijn voornamelijk hele negatieve gedachten. Mezelf afkraken enzo. Hoort dit erbij?
donderdag 17 maart 2016 om 11:12
Leekje, inderdaad veel herkenning. Over het onredelijk zijn: ik denk dat wij in de ogen van veel andere mensen onredelijk zijn, ja. Maar het is heel lastig om aan iemand anders uit te leggen hoe dat voelt van binnen, die jaloezie. Ik kan me voorstellen dat het voor iemand die het niet zo ervaart, raar in de oren klinkt. Maar voor ons is het wel de werkelijkheid.
Ik snap ook je gevoel op die verjaardag, dat soort situaties zijn voor mij ook altijd moeilijk. Uit de vele tests die ze bij me hebben afgenomen kwam ook telkens een stukje sociale fobie naar voren. Heel raar eigenlijk, want ik ben best makkelijk in sociale situaties. Maar in gesprekken met m'n psycholoog werd duidelijk dat het daarbij gaat om sociale situaties waar ik met m'n vriend ben en waarbij ik me bedreigd voel door andere vrouwen. En waar we het al eerder over hadden, ik kan dat zelfs ervaren als hij er niet bij is.
Weet jou vriend dat je moeite hebt met zulke situaties, of heb je hem er echt nooit over verteld?
Ja, ik heb ook een superdruk hoofd, kan er vaak niet van slapen 's avonds... Ik noem het vaak de 'denkmachine', waarvan de uitknop kapot is. Geen idee eigenlijk of dat een typisch borderline-dingetje is.
Hier gaat het op het moment niet zo heel goed... Ik schreef al eens eerder dat ik bijna geen alcohol drink omdat het me geen goed doet. Heel af en toe maak ik een uitzondering, en dat was een paar dagen terug zo. Heel veel gedronken, en eerst had ik een vrolijke dronk, maar zoals zo vaak sloeg het aan het einde van de avond om. Ik heb me teruggetrokken en m'n vriend kwam me zoeken. Ik heb hem huilend verteld dat ik zo niet wil leven en ik heb ook gezegd - de horror - dat ik zo vreselijk jaloers ben... Aan de ene kant heb ik daar heel erg veel spijt van, ik wil niet dat hij dat weet, ik wil niet zo'n soort vriendin zijn... Maar aan de andere kant is het misschien goed dat ik me kwetsbaar heb opgesteld. Ik heb hem niets verweten, ik heb uitgelegd dat het in m'n hoofd zit maar dat het m'n leven soms tot een hel maakt. Hij werd er wel heel verdrietig van, het doet hem pijn dat ik niet inzie dat ik alles voor hem ben en dat geen enkele andere vrouw hem iets boeit. Maar verder is hij heel lief geweest en ik heb er daarna niets meer over gehoord. Ik hoop niet dat het onze relatie gaat beïnvloeden op een negatieve manier...
Ik snap ook je gevoel op die verjaardag, dat soort situaties zijn voor mij ook altijd moeilijk. Uit de vele tests die ze bij me hebben afgenomen kwam ook telkens een stukje sociale fobie naar voren. Heel raar eigenlijk, want ik ben best makkelijk in sociale situaties. Maar in gesprekken met m'n psycholoog werd duidelijk dat het daarbij gaat om sociale situaties waar ik met m'n vriend ben en waarbij ik me bedreigd voel door andere vrouwen. En waar we het al eerder over hadden, ik kan dat zelfs ervaren als hij er niet bij is.
Weet jou vriend dat je moeite hebt met zulke situaties, of heb je hem er echt nooit over verteld?
Ja, ik heb ook een superdruk hoofd, kan er vaak niet van slapen 's avonds... Ik noem het vaak de 'denkmachine', waarvan de uitknop kapot is. Geen idee eigenlijk of dat een typisch borderline-dingetje is.
Hier gaat het op het moment niet zo heel goed... Ik schreef al eens eerder dat ik bijna geen alcohol drink omdat het me geen goed doet. Heel af en toe maak ik een uitzondering, en dat was een paar dagen terug zo. Heel veel gedronken, en eerst had ik een vrolijke dronk, maar zoals zo vaak sloeg het aan het einde van de avond om. Ik heb me teruggetrokken en m'n vriend kwam me zoeken. Ik heb hem huilend verteld dat ik zo niet wil leven en ik heb ook gezegd - de horror - dat ik zo vreselijk jaloers ben... Aan de ene kant heb ik daar heel erg veel spijt van, ik wil niet dat hij dat weet, ik wil niet zo'n soort vriendin zijn... Maar aan de andere kant is het misschien goed dat ik me kwetsbaar heb opgesteld. Ik heb hem niets verweten, ik heb uitgelegd dat het in m'n hoofd zit maar dat het m'n leven soms tot een hel maakt. Hij werd er wel heel verdrietig van, het doet hem pijn dat ik niet inzie dat ik alles voor hem ben en dat geen enkele andere vrouw hem iets boeit. Maar verder is hij heel lief geweest en ik heb er daarna niets meer over gehoord. Ik hoop niet dat het onze relatie gaat beïnvloeden op een negatieve manier...
donderdag 17 maart 2016 om 18:28
Leekje, dat druk in het hoofd zijn herken ik. Ik ben altijd vol gedachtes en denk gauw negatieve dingen.
Haligh, ik ben afgekeurd, doe nog wel vrijwilligerswerk. Dat ik afgekeurd ben, heeft alles met de borderline en aanverwante klachten te maken. De diagnose fibromyalgie heb ik sinds vorig jaar, maar al zeker 20 jaar heb ik die klachten, ennhet is helaas de laatste 5 jaar veel heftiger geworden.
Ik weet niet of jullie dit herkennen,mof dat het borderline is of ook iets wat vrouwen eigen is. Mijn zelfbeeld is bij mij alles of niets. Op dit moment is mijn zelfbeeld weer zwaar onder nul. Ik voel me lelijk, dik, volgevreten, mijn haar is te kort geknipt en kortom ik voel me vreselijk onaantrekkelijk. Ik snap ook wat jij bedoelt, Haligh. Gisteravond was er een mooie vrouw op tv en dat kon mijn man wel waarderen. Tot 3x toe, wat een mooie vrouw, god wat een mooie vrouw etc. En dan ben ik al niet echt zeker, en dan gaat het in mijn hoofd zitten dat hij mij afstotelijk vindt. Tegen mij zegt hij nooit meer dat hij me mooi vindt, en zo'n onbekende prijst hij dan de hemel in. Vandaag maakte hij een paar keer een opmerking dat ik iets op mijn gezicht had zitten en dat mijn ogen zo moe staan, dan moet ik echt op mijn tong bijten om niet fel naar hem uit te halen. Soms gebeurt dat ook. En dan heb ik zo'n rotgedachte van, die mooie vrouw zal wel nooit kruimels op haar mond hebben en altijd stralende ogen hebben. Dan degradeer ik mijzelf nog meer. Logisch gezien weet ik dat het niet zo is, die mooie vrouw heeft lagen make up op en heeft ook wel eens een bad hair day, en ergens weet ik wel dat ik niet lelijk, dik en afstotelijk ben, maar ik ga me er ook echt naar gedragen, dan ben ik een onzeker, bang mens die bang is de straat op te gaan uit angst dat iemand mij bekritiseert.
Mijn uiterlijk is trouwens ook mijn achilleshiel. Er hoeft maar iemand te zeggen wat heb jij nou met je haar gedaan of wat heb je rare schoenen aan, en ik kom thuis en stort dan helemaal in. Dan gaat het zo ver dat ik het hele leven niet meer zie zitten en mijzelf geen bestaansrecht waardig vind. Mijn man snapt daar niets van.
Ik ben als kind jarenlang erg gepest om mijn uiterlijk, terwijl als ik nu naar foto's van mijzelf kijk, er echt niets mis was met mij. Maar als je overal komt te horen krijgt dat je er niet uitziet, dan ga je dat vanzelf geloven. Het is zelfs wel eens zo erg geweest dat jongens mij van mijn fiets schopten of wilde verdrinken in het zwembad omdat ik zo lelijk was.
Dit is al 30 jaar geleden, maar het lijkt of ik daar echt een tik van heb gehad. Ik durf nog steeds niet langs jongeren te fietsen, en dat gebeurt bij ons in de buurt vaak want er zitten 2 van die leerfabrieken bij ons in de buurt. Ik rijd nog liever een straat om dan dat ik langs zo'n groep jongeren rijd.
Aan de andere kant, de ene dag kan ik mij ook knap vinden, niet te dun niet te dik, leuke kleding etc. Maar er hoeft maar een opmerking geplaatst te worden,mof een negatieve gedachte die dan ineens binnensluipt en ik ga van knappe vrouw naar wanstaltig gedrocht. Logisch gezien kan je niet van de een op de andere dag eerst knap zijnnen de volgende dag wanstaltig als je in de spiegel kijkt, maar zo werkt het bij mij wel.
Het is wel behoorlijk zwart - wit, zou iemand met borderline dit heftiger hebben dan iemand die dat niet heeft? Het lijkt mij dat het ook wel een beetje vrouw eigen is.
Maar dat ik er zo in doorschiet vind ik eigenlijk wel heftig. Kennen jullie dit ook?
Ik schaam me er ook voor, want mijn man reageert er meestal niet zo begripvol op.
Volgens hem is het allemaal al 30 jaar geleden en moet ik daar niet meer mee bezig zijn.
Maar het komt toch elke keer weer naar boven in de meest uiteenlopende situaties.
Ik hoop maar dat ik geen emotionele uitbarsting krijg vanavond hierover, want morgen moeten mijn man en ik weer naar het ziekenhuis voor hem en ik wil gewoon niet dat hij al mijn frustraties over zich heen krijgt.
Haligh, ik ben afgekeurd, doe nog wel vrijwilligerswerk. Dat ik afgekeurd ben, heeft alles met de borderline en aanverwante klachten te maken. De diagnose fibromyalgie heb ik sinds vorig jaar, maar al zeker 20 jaar heb ik die klachten, ennhet is helaas de laatste 5 jaar veel heftiger geworden.
Ik weet niet of jullie dit herkennen,mof dat het borderline is of ook iets wat vrouwen eigen is. Mijn zelfbeeld is bij mij alles of niets. Op dit moment is mijn zelfbeeld weer zwaar onder nul. Ik voel me lelijk, dik, volgevreten, mijn haar is te kort geknipt en kortom ik voel me vreselijk onaantrekkelijk. Ik snap ook wat jij bedoelt, Haligh. Gisteravond was er een mooie vrouw op tv en dat kon mijn man wel waarderen. Tot 3x toe, wat een mooie vrouw, god wat een mooie vrouw etc. En dan ben ik al niet echt zeker, en dan gaat het in mijn hoofd zitten dat hij mij afstotelijk vindt. Tegen mij zegt hij nooit meer dat hij me mooi vindt, en zo'n onbekende prijst hij dan de hemel in. Vandaag maakte hij een paar keer een opmerking dat ik iets op mijn gezicht had zitten en dat mijn ogen zo moe staan, dan moet ik echt op mijn tong bijten om niet fel naar hem uit te halen. Soms gebeurt dat ook. En dan heb ik zo'n rotgedachte van, die mooie vrouw zal wel nooit kruimels op haar mond hebben en altijd stralende ogen hebben. Dan degradeer ik mijzelf nog meer. Logisch gezien weet ik dat het niet zo is, die mooie vrouw heeft lagen make up op en heeft ook wel eens een bad hair day, en ergens weet ik wel dat ik niet lelijk, dik en afstotelijk ben, maar ik ga me er ook echt naar gedragen, dan ben ik een onzeker, bang mens die bang is de straat op te gaan uit angst dat iemand mij bekritiseert.
Mijn uiterlijk is trouwens ook mijn achilleshiel. Er hoeft maar iemand te zeggen wat heb jij nou met je haar gedaan of wat heb je rare schoenen aan, en ik kom thuis en stort dan helemaal in. Dan gaat het zo ver dat ik het hele leven niet meer zie zitten en mijzelf geen bestaansrecht waardig vind. Mijn man snapt daar niets van.
Ik ben als kind jarenlang erg gepest om mijn uiterlijk, terwijl als ik nu naar foto's van mijzelf kijk, er echt niets mis was met mij. Maar als je overal komt te horen krijgt dat je er niet uitziet, dan ga je dat vanzelf geloven. Het is zelfs wel eens zo erg geweest dat jongens mij van mijn fiets schopten of wilde verdrinken in het zwembad omdat ik zo lelijk was.
Dit is al 30 jaar geleden, maar het lijkt of ik daar echt een tik van heb gehad. Ik durf nog steeds niet langs jongeren te fietsen, en dat gebeurt bij ons in de buurt vaak want er zitten 2 van die leerfabrieken bij ons in de buurt. Ik rijd nog liever een straat om dan dat ik langs zo'n groep jongeren rijd.
Aan de andere kant, de ene dag kan ik mij ook knap vinden, niet te dun niet te dik, leuke kleding etc. Maar er hoeft maar een opmerking geplaatst te worden,mof een negatieve gedachte die dan ineens binnensluipt en ik ga van knappe vrouw naar wanstaltig gedrocht. Logisch gezien kan je niet van de een op de andere dag eerst knap zijnnen de volgende dag wanstaltig als je in de spiegel kijkt, maar zo werkt het bij mij wel.
Het is wel behoorlijk zwart - wit, zou iemand met borderline dit heftiger hebben dan iemand die dat niet heeft? Het lijkt mij dat het ook wel een beetje vrouw eigen is.
Maar dat ik er zo in doorschiet vind ik eigenlijk wel heftig. Kennen jullie dit ook?
Ik schaam me er ook voor, want mijn man reageert er meestal niet zo begripvol op.
Volgens hem is het allemaal al 30 jaar geleden en moet ik daar niet meer mee bezig zijn.
Maar het komt toch elke keer weer naar boven in de meest uiteenlopende situaties.
Ik hoop maar dat ik geen emotionele uitbarsting krijg vanavond hierover, want morgen moeten mijn man en ik weer naar het ziekenhuis voor hem en ik wil gewoon niet dat hij al mijn frustraties over zich heen krijgt.
zaterdag 19 maart 2016 om 09:46
@ Leekje, inmiddels ben ik bijgekomen. Was een flinke griep maar ik ben ervan overtuigd dat de spanning ook een groot aandeel had. Nu sta ik voor de keus om aankomende week hetzelfde mee te maken. Schiet ik in de vermijding of ga ik het aan...Ik wil er op het forum niet teveel over uitweiden helaas...
Ik ken het wel hoor, een vol hoofd. Non-stop nadenken en de automatische gedachten die rondspoken zijn gigantisch negatief, daarbij meteen reagerend op..
@ Salandar, ik herken jouw verhaal zo erg. Ik denk dat het pesten van vroeger al zoveel heeft geschaad dat het jouw zelfbeeld je hele leven beïnvloed. Zo is het bij mij ook, net wat je zegt; om groepen jongeren heen fietsen of zelfs een straat om. Bang voor de herinneringen of wellicht nieuwe slechte ervaringen. Terwijl we er eigenlijk boven zouden moeten staan.
Typisch eigenlijk, dat je er zo onderuit gehaald kan worden....Een opmerking die ik nooit meer vergeet is: 'Zo, jij bent lelijk, jij hebt wel een plastisch chirurg nodig'. Hier heb ik o.a ook EMDR voor gehad. Gewoon omdat het me zo geraakt heeft.
Tegenwoordig krijg ik regelmatig de opmerking: 'Jij kan iedereen uit de stad krijgen'. Wat eigenlijk een compliment zou moeten zijn. Waarop ik dan weer denk: 'Dat zal niet, ik ben hartstikke lelijk en ik ben gewoon veel te makkelijk'.
Het zijn dus niet alleen anderen die mij er onderuit kunnen halen maar ik ben het ook zelf. Het is vrouw eigen om onzeker te zijn over jezelf, maar ik weet wel dat mensen met borderline vaak een extreem laag zelfbeeld hebben. Dat is tenminste wel zo bij de mensen die ik ken met borderline.
Ikzelf heb ook vaak het gevoel bekeken te worden op straat, of eigenlijk overal. (omdat ik in mijn ogen ontzettend lelijk ben). Of het echt zo is weet ik niet maar ik word er gigantisch onzeker van. Heb laatst de trein gepakt en ben een uur gaan reizen om in een totaal onbekende stad te gaan shoppen. Puur om anoniem te blijven. Helaas kreeg ik ook daar het gevoel dat iedereen naar me keek. Als ik het zo opschrijf vind ik mezelf bijna egoïstisch, waarom zouden mensen überhaupt zoveel aandacht aan mij besteden als dat ik denk? De wereld draait toch niet om mij?
@ Haligh, jammer dat het misging met het drinken van alcohol. Veroordeel jezelf er niet om, het is een rotmiddel en de ene keer reageer je er heftiger op dan de andere keer. Net wat je zegt, misschien is het wel fijn dat je je zo kwetsbaar opgesteld hebt. Hoe meer je vriend van je weet, hoe beter hij je kan begrijpen. Dikke knuffel!
Ik ken het wel hoor, een vol hoofd. Non-stop nadenken en de automatische gedachten die rondspoken zijn gigantisch negatief, daarbij meteen reagerend op..
@ Salandar, ik herken jouw verhaal zo erg. Ik denk dat het pesten van vroeger al zoveel heeft geschaad dat het jouw zelfbeeld je hele leven beïnvloed. Zo is het bij mij ook, net wat je zegt; om groepen jongeren heen fietsen of zelfs een straat om. Bang voor de herinneringen of wellicht nieuwe slechte ervaringen. Terwijl we er eigenlijk boven zouden moeten staan.
Typisch eigenlijk, dat je er zo onderuit gehaald kan worden....Een opmerking die ik nooit meer vergeet is: 'Zo, jij bent lelijk, jij hebt wel een plastisch chirurg nodig'. Hier heb ik o.a ook EMDR voor gehad. Gewoon omdat het me zo geraakt heeft.
Tegenwoordig krijg ik regelmatig de opmerking: 'Jij kan iedereen uit de stad krijgen'. Wat eigenlijk een compliment zou moeten zijn. Waarop ik dan weer denk: 'Dat zal niet, ik ben hartstikke lelijk en ik ben gewoon veel te makkelijk'.
Het zijn dus niet alleen anderen die mij er onderuit kunnen halen maar ik ben het ook zelf. Het is vrouw eigen om onzeker te zijn over jezelf, maar ik weet wel dat mensen met borderline vaak een extreem laag zelfbeeld hebben. Dat is tenminste wel zo bij de mensen die ik ken met borderline.
Ikzelf heb ook vaak het gevoel bekeken te worden op straat, of eigenlijk overal. (omdat ik in mijn ogen ontzettend lelijk ben). Of het echt zo is weet ik niet maar ik word er gigantisch onzeker van. Heb laatst de trein gepakt en ben een uur gaan reizen om in een totaal onbekende stad te gaan shoppen. Puur om anoniem te blijven. Helaas kreeg ik ook daar het gevoel dat iedereen naar me keek. Als ik het zo opschrijf vind ik mezelf bijna egoïstisch, waarom zouden mensen überhaupt zoveel aandacht aan mij besteden als dat ik denk? De wereld draait toch niet om mij?
@ Haligh, jammer dat het misging met het drinken van alcohol. Veroordeel jezelf er niet om, het is een rotmiddel en de ene keer reageer je er heftiger op dan de andere keer. Net wat je zegt, misschien is het wel fijn dat je je zo kwetsbaar opgesteld hebt. Hoe meer je vriend van je weet, hoe beter hij je kan begrijpen. Dikke knuffel!
zaterdag 19 maart 2016 om 10:21
Wat is er veel bijgeschreven en wat is alles herkenbaar. Ik heb ook altijd het idee dat iedereen naar me kijkt en ik word er ook gek van. Ook ik ben vroeger heel erg gepest en dat resulteert er nu in dat ik me niet zeker voel en alsof ik niet dezelfde rechten heb als ieder ander op deze wereld, alsof ik minder ben. Zodra mensen, jongeren vooral, samen zitten te smiespelen en lachen dan heb ik gelijk al de gedachte dat het over mij gaat. Als ik op straat loop heb ik ook altijd muziek aanstaan met oordopjes in, helemaal afgesloten van mijn omgeving. Paar jaar terug was ik een extraverte borderliner ( afgrijselijke uitdrukking) nu ben ik heel introvert, ik hou alles voor mezelf, praat niet. Soms denk ik wel eens dat als mijn vriens eens wist wat er allemaal door mijn hoofd ging, hij zo enorm zou schrikken.
zaterdag 19 maart 2016 om 12:08
@Salander, het is echt heel herkenbaar wat je schrijft. Ook het feit dat je uiterlijk je zwakke plek is.
Ik heb het daar in therapie veel over gehad, en er spelen eigenlijk heel veel dingen mee daarbij. Allereerst het zwart-wit denken natuurlijk, dat je je mooi of lelijk voelt, zoals jij al schrijft. En zelfs als je je mooi voelt, kan het met een verkeerde opmerking (of bij mij bijvoorbeeld vaak als er een foto wordt gemaakt waarop ik mezelf afgrijselijk vind) meteen omslaan naar extreem lelijk.
Ik denk verder persoonlijk zelf ook dat ik fixeer op uiterlijk omdat dat zo ongeveer het enige tastbare is, ook i.v.m. geen duidelijke identiteit en vaak leeg voelen van binnen, wie ik vanbinnen ben, daar heb ik echt geen flauw benul van… Dus dan maar focussen op het uiterlijk, maar zelfs je gevoel over dat uiterlijk verandert constant!
Ik vergelijk mezelf ook heel veel met anderen en loop m’n eigen uiterlijk eigenlijk continu af te kraken in mijn hoofd.
Pesten maakt zoveel kapot, ik kan me goed voorstellen dat je daar een blijvend trauma aan over hebt gehouden.
Ik denk dat je gelijk hebt dat het inderdaad wel een beetje vrouw eigen is, maar dat mensen met borderline dat sneller in het kwadraat hebben. Voordat ik dit topic opende heb ik heel veel topics doorgespit over het onderwerp en ik kwam dat best vaak tegen, dat mensen beschreven dat ze heel erg op hun uiterlijk gefixeerd zijn.
@Belofte, ik snap dat je hier niet te veel wil uitweiden. Als je toch de behoefte voelt om iets te delen kun je me ook altijd een pb sturen.
Wat erg, die opmerking. Dat mensen zo verschrikkelijk kunnen zijn, he? En vaak zijn het kinderen/jongeren, onvoorstelbaar. Zoiets is voor de pestkop ‘maar’ een opmerking, voor de gepeste blijft het je hele leven achtervolgen.
Ook heel herkenbaar dat je van een compliment in je hoofd weer een ‘nonpliment’ weet te maken, dat je het zo buigt dat het eigenlijk iets negatiefs wordt.
Ook zooo herkenbaar wat je schrijft over dat je het gevoel hebt dat mensen naar je kijken en je afkeuren. Pff, als iemand me aankijkt heb ik ook meteen het gevoel dat ze kijken omdat ik er niet uitzie.
Als ik nieuwe mensen leer kennen kom ik heel sociaal over maar ondertussen denk ik maar na over hoe lelijk ze me wel niet zullen vinden.
En inderdaad wat je ook schrijft, het is eigenlijk van de zotte om te denken dat iedereen zo met je bezig is. Maar het zijn toch vaak automatische gedachten.
@Leekje, dat is ook heel herkenbaar, wat je schrijft over dat je bang bent dat je vriend heel erg zou schrikken als hij zou weten wat zich in jouw hoofd afspeelt. Het is denk ik ook heel lastig om uit te leggen aan iemand die geen last heeft van deze problemen. Net als jij heb ik vroeger last gehad van acting out gedrag, en tegenwoordig speelt het zich allemaal aan de binnenkant af. Ik weet niet hoe jij dat ervaart, maar ik ben aan de ene kant blij dat ik m’n buitenwereld er niet meer zo mee belast, maar aan de andere kant maakt het wel heel eenzaam…
Ik had hier vanmorgen toevallig een gesprek over met m’n vriend. Hij had op internet van alles gelezen over borderline maar klikte steeds dingen weg omdat hij dacht: ik herken dit niet bij Haligh. Hij zei toen tegen mij dat hij dacht dat ik een milde variant had. Ik heb hem uitgelegd dat ik denk dat het niet per se mild is, maar dat ik wel heel aangepast gedrag vertoon. Ik kan het aan de buitenkant verborgen houden. Maar ik denk dat mijn binnenwereld wel vrij extreem is. En wat dat betreft kwamen we tot de conclusie dat het inderdaad goed is dat ik laatst verteld heb van die jaloezie enzo, omdat het mij iets minder eenzaam maakt en hem iets meer inzicht geeft in de problematiek. Maar het blijft lastig, hoor. Ik wil ook niet dat hij helemaal nerveus wordt omdat ík zo jaloers en lichtgeraakt ben.
@iedereen, ik wil nog even zeggen dat ik zo blij ben met dit topic en jullie bijdrages. Het maakt alles een stuk minder eenzaam.
Ik heb het daar in therapie veel over gehad, en er spelen eigenlijk heel veel dingen mee daarbij. Allereerst het zwart-wit denken natuurlijk, dat je je mooi of lelijk voelt, zoals jij al schrijft. En zelfs als je je mooi voelt, kan het met een verkeerde opmerking (of bij mij bijvoorbeeld vaak als er een foto wordt gemaakt waarop ik mezelf afgrijselijk vind) meteen omslaan naar extreem lelijk.
Ik denk verder persoonlijk zelf ook dat ik fixeer op uiterlijk omdat dat zo ongeveer het enige tastbare is, ook i.v.m. geen duidelijke identiteit en vaak leeg voelen van binnen, wie ik vanbinnen ben, daar heb ik echt geen flauw benul van… Dus dan maar focussen op het uiterlijk, maar zelfs je gevoel over dat uiterlijk verandert constant!
Ik vergelijk mezelf ook heel veel met anderen en loop m’n eigen uiterlijk eigenlijk continu af te kraken in mijn hoofd.
Pesten maakt zoveel kapot, ik kan me goed voorstellen dat je daar een blijvend trauma aan over hebt gehouden.
Ik denk dat je gelijk hebt dat het inderdaad wel een beetje vrouw eigen is, maar dat mensen met borderline dat sneller in het kwadraat hebben. Voordat ik dit topic opende heb ik heel veel topics doorgespit over het onderwerp en ik kwam dat best vaak tegen, dat mensen beschreven dat ze heel erg op hun uiterlijk gefixeerd zijn.
@Belofte, ik snap dat je hier niet te veel wil uitweiden. Als je toch de behoefte voelt om iets te delen kun je me ook altijd een pb sturen.
Wat erg, die opmerking. Dat mensen zo verschrikkelijk kunnen zijn, he? En vaak zijn het kinderen/jongeren, onvoorstelbaar. Zoiets is voor de pestkop ‘maar’ een opmerking, voor de gepeste blijft het je hele leven achtervolgen.
Ook heel herkenbaar dat je van een compliment in je hoofd weer een ‘nonpliment’ weet te maken, dat je het zo buigt dat het eigenlijk iets negatiefs wordt.
Ook zooo herkenbaar wat je schrijft over dat je het gevoel hebt dat mensen naar je kijken en je afkeuren. Pff, als iemand me aankijkt heb ik ook meteen het gevoel dat ze kijken omdat ik er niet uitzie.
Als ik nieuwe mensen leer kennen kom ik heel sociaal over maar ondertussen denk ik maar na over hoe lelijk ze me wel niet zullen vinden.
En inderdaad wat je ook schrijft, het is eigenlijk van de zotte om te denken dat iedereen zo met je bezig is. Maar het zijn toch vaak automatische gedachten.
@Leekje, dat is ook heel herkenbaar, wat je schrijft over dat je bang bent dat je vriend heel erg zou schrikken als hij zou weten wat zich in jouw hoofd afspeelt. Het is denk ik ook heel lastig om uit te leggen aan iemand die geen last heeft van deze problemen. Net als jij heb ik vroeger last gehad van acting out gedrag, en tegenwoordig speelt het zich allemaal aan de binnenkant af. Ik weet niet hoe jij dat ervaart, maar ik ben aan de ene kant blij dat ik m’n buitenwereld er niet meer zo mee belast, maar aan de andere kant maakt het wel heel eenzaam…
Ik had hier vanmorgen toevallig een gesprek over met m’n vriend. Hij had op internet van alles gelezen over borderline maar klikte steeds dingen weg omdat hij dacht: ik herken dit niet bij Haligh. Hij zei toen tegen mij dat hij dacht dat ik een milde variant had. Ik heb hem uitgelegd dat ik denk dat het niet per se mild is, maar dat ik wel heel aangepast gedrag vertoon. Ik kan het aan de buitenkant verborgen houden. Maar ik denk dat mijn binnenwereld wel vrij extreem is. En wat dat betreft kwamen we tot de conclusie dat het inderdaad goed is dat ik laatst verteld heb van die jaloezie enzo, omdat het mij iets minder eenzaam maakt en hem iets meer inzicht geeft in de problematiek. Maar het blijft lastig, hoor. Ik wil ook niet dat hij helemaal nerveus wordt omdat ík zo jaloers en lichtgeraakt ben.
@iedereen, ik wil nog even zeggen dat ik zo blij ben met dit topic en jullie bijdrages. Het maakt alles een stuk minder eenzaam.
zondag 20 maart 2016 om 13:02
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties en ongelooflijk wat een herkenning dat ook bij jullie oproept. Ik heb me een paar dagen goed kunnen houden, en na de ziekenhuisbezoeken met mijn man ben ik gisteravond helemaal ingestort.,ik heb ongeveer tegen hem gezegd wat ik aan jullie geschreven heb, en hij is heel lief voor me geweest maar vind dat ik overdrijf. Je weet toch zelf wel dat je niet lelijk bent, en hij zei ook dat ik er goed uitzie, intelligent ben en zo'n lief karakter heb, maar dat komt bij mij helemaal niet binnen. Hij vind het zo'n onzin dat ik nog steeds last heb van mijn pestverleden, maar zoals jullie ook schrijven, ik ben gewoon getraumatiseerd. Ik heb ook gezegd, dat als je zo gepest bent om je uiterlijk, je vanzelf wel gaat geloven dat je er niet uitziet en dat je gewoon niet goed genoeg bent om op deze wereld rond te lopen. En als ik me negatief voel over mijzelf vind dat ik niet goed genoeg ben en geen bestaansrecht heb. Hij vindt dat allemaal zwaar overdreven, maar dat zijn gewoon die automatische gedachten. Het eerste wat ik denk als iemand mij aankijkt is, die vindt vast dat ik lelijk ben. Ik ben gek op wandelen maar als ik alleen ga doe ik oordopjes op en zet de muziek keihard, zodat ik evt negatieve reacties niet kan horen. Mijn man zegt dan nou jij laat je dag toch niet verpesten als iemand iets negatiefs tegen jou zegt. Zo werkt het bij mij niet. Dan kom ik in een negatieve spiraal met alle gevolgen van dien. Heb mijn vrijwilligerswerk voor vandaag afgezegd, en lig nu in bed met een oxazepam. Probeer een beetje te lezen en te slapen en weer mezelf een beetje terug te vinden. Als ik me beter voel, ga ik weer posten. Dikke kus voor jullie allemaal!
maandag 21 maart 2016 om 10:21
He ik had een stuk gepost maar zie dat het er niet in staat. Balen want het was een heel verhaal.
Het ging oa over time out protocol en vers training. Ik gaf aan dat ik nu in pannetje 4 zit, en zaterdagavond in 5.
Sorry ga nu even niet het hele verhaal opnieuw schrijven, komt wel een andere keer.
Ik ben nu nog heel prikkelgevoelig, dus doe rustig aan vandaag.
Vandaag weten we wss ook meer over de operatiedatum van mijn man. Ik hoop voor hem, maar ook voor mijzelf, dat het niet zo lang meer duurt. Je wilt gewoon zekerheid en dan kun je je ook weer op de toekomst richten, hoe die er ook uit komt te zien.
Als ik meer weet dan post ik het.
Het ging oa over time out protocol en vers training. Ik gaf aan dat ik nu in pannetje 4 zit, en zaterdagavond in 5.
Sorry ga nu even niet het hele verhaal opnieuw schrijven, komt wel een andere keer.
Ik ben nu nog heel prikkelgevoelig, dus doe rustig aan vandaag.
Vandaag weten we wss ook meer over de operatiedatum van mijn man. Ik hoop voor hem, maar ook voor mijzelf, dat het niet zo lang meer duurt. Je wilt gewoon zekerheid en dan kun je je ook weer op de toekomst richten, hoe die er ook uit komt te zien.
Als ik meer weet dan post ik het.
maandag 21 maart 2016 om 15:11
@Salander, arghhh het forum… Het deed bij mij net ook al raar, dus daar zal het misschien aan liggen.
Goed dat je het aan je man hebt verteld. Ergens snap ik wel dat hij het niet begrijpt. Volgens mij moet je dit soort dingen zelf voelen om het te kunnen begrijpen. (Of je moet een professional zijn. )
Ik heb zelf trouwens (nog) geen ervaring met VERS.
Fijn dat jullie meer duidelijkheid hebben straks, in onzekerheid zitten is helemaal niks.
@iedereen, wat ik me de afgelopen dagen realiseerde nadat we het hadden over het lelijk voelen… Altijd als mijn vriend me aankijkt, denkt ik dat hij me aanstaart omdat hij ziet dat ik niet knap ben. Ik vond dat zo confronterend, dat ik me nu pas bewust werd van die gedachte, en dat het voorheen een heel normale gedachte voor mij was om dat aan te nemen…
Dat hij dus een beetje naar mij zat te kijken omdat hij zich op dat moment realiseert dat ik best wel lelijk ben. En dit is pure invulling van mijn kant, hij zegt juist vaak dat hij kijkt omdat hij me mooi vindt, maar toch geloof ik hem niet en mijn eigen rare gedachtenkronkels wel.
Goed dat je het aan je man hebt verteld. Ergens snap ik wel dat hij het niet begrijpt. Volgens mij moet je dit soort dingen zelf voelen om het te kunnen begrijpen. (Of je moet een professional zijn. )
Ik heb zelf trouwens (nog) geen ervaring met VERS.
Fijn dat jullie meer duidelijkheid hebben straks, in onzekerheid zitten is helemaal niks.
@iedereen, wat ik me de afgelopen dagen realiseerde nadat we het hadden over het lelijk voelen… Altijd als mijn vriend me aankijkt, denkt ik dat hij me aanstaart omdat hij ziet dat ik niet knap ben. Ik vond dat zo confronterend, dat ik me nu pas bewust werd van die gedachte, en dat het voorheen een heel normale gedachte voor mij was om dat aan te nemen…
Dat hij dus een beetje naar mij zat te kijken omdat hij zich op dat moment realiseert dat ik best wel lelijk ben. En dit is pure invulling van mijn kant, hij zegt juist vaak dat hij kijkt omdat hij me mooi vindt, maar toch geloof ik hem niet en mijn eigen rare gedachtenkronkels wel.
maandag 21 maart 2016 om 23:41
@ Salander, volgens mij heb je heftige dagen achter de rug. Pas maar goed op jezelf! Ben zelf overigens niet bekend met VERS.
@ Haligh, fijn dat ik je mag pb'en, ik zal er eens over nadenken. Pijnlijk he, als je geconfronteerd word met je eigen gedachtes. Ik ben oprecht benieuwd naar hoe iedereen er eigenlijk uit ziet hier. Als we elkaar zouden moeten geloven zouden we met zijn allen een stel lelijke mormels zijn. Stiekem geloof ik daar niet in
Ikzelf heb een paar teleurstellende dagen achter de rug. Van het weekend zo overmatig veel gedronken dat ik van voren niet meer wist dat ik van achter leefde. Achteraf kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan, er hadden zulke slechte dingen kunnen gebeuren. Helaas voel ik niet aan wanneer ik moet stoppen met drinken en gaat in ene het lampje uit. Ook vervloek ik mezelf om mijn eigen dronkenschap, durf me niet eens meer onder de mensen te vertonen. Ze zullen wel denken!!
Vandaag een confronterend gesprek met psych gehad, ik heb een doorverwijzing naar verslavingszorg als voorstel gehad. (is natuurlijk niet zomaar....) Hoeft niet nu of binnen een week maar ik moet er flink over nadenken. Ik heb me de hele dag gigantisch down gevoeld en kon niet stoppen met huilen. Sinds lange tijd dacht ik vandaag: 'Op deze manier hoeft het niet meer van mij' en dat is zo ontzettend pijnlijk....
Ik hoop morgen met een wat beter gevoel op te staan...
@ Haligh, fijn dat ik je mag pb'en, ik zal er eens over nadenken. Pijnlijk he, als je geconfronteerd word met je eigen gedachtes. Ik ben oprecht benieuwd naar hoe iedereen er eigenlijk uit ziet hier. Als we elkaar zouden moeten geloven zouden we met zijn allen een stel lelijke mormels zijn. Stiekem geloof ik daar niet in
Ikzelf heb een paar teleurstellende dagen achter de rug. Van het weekend zo overmatig veel gedronken dat ik van voren niet meer wist dat ik van achter leefde. Achteraf kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan, er hadden zulke slechte dingen kunnen gebeuren. Helaas voel ik niet aan wanneer ik moet stoppen met drinken en gaat in ene het lampje uit. Ook vervloek ik mezelf om mijn eigen dronkenschap, durf me niet eens meer onder de mensen te vertonen. Ze zullen wel denken!!
Vandaag een confronterend gesprek met psych gehad, ik heb een doorverwijzing naar verslavingszorg als voorstel gehad. (is natuurlijk niet zomaar....) Hoeft niet nu of binnen een week maar ik moet er flink over nadenken. Ik heb me de hele dag gigantisch down gevoeld en kon niet stoppen met huilen. Sinds lange tijd dacht ik vandaag: 'Op deze manier hoeft het niet meer van mij' en dat is zo ontzettend pijnlijk....
Ik hoop morgen met een wat beter gevoel op te staan...
