Psyche
alle pijlers
Borderline
dinsdag 9 februari 2016 om 22:31
Hallo lieve iedereen,
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
zondag 3 april 2016 om 19:34
Snap dat het spannend is om open te zijn, Kamalaya, als je de meeste mensen je eigenlijk niet begrijpen. Maar dat is ook het fijne aan dit topic, vind ik. Even niet 'gek' of anders zijn, maar met z'n allen in hetzelfde schuitje.
Klinkt interessant, MBT, en ook herkenbaar dat dat zogenoemde mentaliserend vermogen afneemt tijdens spanning. Dan kun je de dingen inderdaad niet meer relativeren. Fijn dat je er wat aan hebt.
En wat jij schrijft, dat je liever wil leren jezelf te accepteren dan aan te passen, omdat je anders niet jezelf bent... Dat is een inzicht wat mij de laatste tijd ook steeds meer voor ogen komt! Toen ik net begon met m'n therapie - en dus nog niet wist dat ik borderline had - dacht ik: als ik therapie volg, dan word ik eindelijk degene die ik nu al aan de buitenkant ben. Als ik nu terugdenk is dat echt een krankzinnige gedachte: even een beetje therapie en dan verander ik in het masker dat ik al jaren op heb. Ehhhh nee, zo werkt het dus niet. Ik moet juist leren dat dat masker naar beneden kan en dat wat daarachter zit waardevol is, i.p.v. dat ik me ervoor schaam. En dat is héél moeilijk. Op dit moment grijp ik 9 van de 10 keer nog steeds naar mijn masker. Maar aan de 1e keer dat ik me dan wel kwetsbaar opstel zie ik dat ik al een overwinning heb behaald en op het juiste pad zit.
En inderdaad, het is zo vermoeiend als je je gevoel telkens maar weer moet wegstoppen of tegenspreken, het niet 'mag' hebben van jezelf. Ik denk dat het ook een soort balans vinden is tussen je eigen gevoel erkennen en accepteren enerzijds, en je er niet te veel door mee laten slepen anderzijds. Want dat is voor mij wel echt een valkuil: als ik mezelf te veel blijf voeden met bepaalde gedachtes, dan raak ik een enorme vicieuze cirkel en eindig is als een ongelukkig, onzeker en soms woedend wezen. Wat mij helpt is proberen te relativeren: ik heb dit gevoel, het mag er zijn, maar ik sta er ook bij stil dat het gedeeltelijk door de stoornis wordt veroorzaakt en dat het voor mij wel werkelijkheid is, maar dat ik me er niet door naar beneden moet laten trekken. Het helpt nog niet altijd, maar soms wel een pietsie beetje.
En ja, precies dat: de kracht ervan vinden. Niet altijd alleen maar naar de slechte kant van de stoornis kijken. Het maakt je een uniek wezen. (Waarbij ik trouwens niet voorbij wil gaan aan de mensen voor wie de situatie onleefbaar voelt. Ik weet dat er momenten zijn waarop je niks positiefs kunt ontdekken. )
Klinkt interessant, MBT, en ook herkenbaar dat dat zogenoemde mentaliserend vermogen afneemt tijdens spanning. Dan kun je de dingen inderdaad niet meer relativeren. Fijn dat je er wat aan hebt.
En wat jij schrijft, dat je liever wil leren jezelf te accepteren dan aan te passen, omdat je anders niet jezelf bent... Dat is een inzicht wat mij de laatste tijd ook steeds meer voor ogen komt! Toen ik net begon met m'n therapie - en dus nog niet wist dat ik borderline had - dacht ik: als ik therapie volg, dan word ik eindelijk degene die ik nu al aan de buitenkant ben. Als ik nu terugdenk is dat echt een krankzinnige gedachte: even een beetje therapie en dan verander ik in het masker dat ik al jaren op heb. Ehhhh nee, zo werkt het dus niet. Ik moet juist leren dat dat masker naar beneden kan en dat wat daarachter zit waardevol is, i.p.v. dat ik me ervoor schaam. En dat is héél moeilijk. Op dit moment grijp ik 9 van de 10 keer nog steeds naar mijn masker. Maar aan de 1e keer dat ik me dan wel kwetsbaar opstel zie ik dat ik al een overwinning heb behaald en op het juiste pad zit.
En inderdaad, het is zo vermoeiend als je je gevoel telkens maar weer moet wegstoppen of tegenspreken, het niet 'mag' hebben van jezelf. Ik denk dat het ook een soort balans vinden is tussen je eigen gevoel erkennen en accepteren enerzijds, en je er niet te veel door mee laten slepen anderzijds. Want dat is voor mij wel echt een valkuil: als ik mezelf te veel blijf voeden met bepaalde gedachtes, dan raak ik een enorme vicieuze cirkel en eindig is als een ongelukkig, onzeker en soms woedend wezen. Wat mij helpt is proberen te relativeren: ik heb dit gevoel, het mag er zijn, maar ik sta er ook bij stil dat het gedeeltelijk door de stoornis wordt veroorzaakt en dat het voor mij wel werkelijkheid is, maar dat ik me er niet door naar beneden moet laten trekken. Het helpt nog niet altijd, maar soms wel een pietsie beetje.
En ja, precies dat: de kracht ervan vinden. Niet altijd alleen maar naar de slechte kant van de stoornis kijken. Het maakt je een uniek wezen. (Waarbij ik trouwens niet voorbij wil gaan aan de mensen voor wie de situatie onleefbaar voelt. Ik weet dat er momenten zijn waarop je niks positiefs kunt ontdekken. )
maandag 4 april 2016 om 21:08
Goedenavond dames,
@ Kamalaya, wat schrijf jij inspirerende teksten! Ik kan goed merken dat jij al verder bent dan ik. Geeft niet, kunnen een hoop van elkaar leren. Of dit alles wat moois met zich heeft meegebracht...momenteel zie ik dat even niet, ik zit even in een dip dus dan is relativeren vrij lastig. Toch is het prachtig om te lezen hoe jij sommige dingen verwoord, en ik lees ook een stukje acceptatie. Herkenning alom.
@ Sallander, heftig om te lezen hoor. Heel veel sterkte toegewenst voor woensdag en ik hoop dat je jezelf niet vergeet in dit verhaal.
Zoals ik net al schreef, ik zit in een dip. Vandaag verloor ik mezelf in een paniekaanval en zag het daarna allemaal helemaal niet meer zitten. Ik was op dat moment (gelukkig) bij mijn svp'er dus ik kon nog op tijd aan de bel trekken. Zit nu thuis en voel me enorm rot.
Ik hoop dat ik binnenkort weer eens wat positiever in het leven sta want dit is erg storend.
@ Kamalaya, wat schrijf jij inspirerende teksten! Ik kan goed merken dat jij al verder bent dan ik. Geeft niet, kunnen een hoop van elkaar leren. Of dit alles wat moois met zich heeft meegebracht...momenteel zie ik dat even niet, ik zit even in een dip dus dan is relativeren vrij lastig. Toch is het prachtig om te lezen hoe jij sommige dingen verwoord, en ik lees ook een stukje acceptatie. Herkenning alom.
@ Sallander, heftig om te lezen hoor. Heel veel sterkte toegewenst voor woensdag en ik hoop dat je jezelf niet vergeet in dit verhaal.
Zoals ik net al schreef, ik zit in een dip. Vandaag verloor ik mezelf in een paniekaanval en zag het daarna allemaal helemaal niet meer zitten. Ik was op dat moment (gelukkig) bij mijn svp'er dus ik kon nog op tijd aan de bel trekken. Zit nu thuis en voel me enorm rot.
Ik hoop dat ik binnenkort weer eens wat positiever in het leven sta want dit is erg storend.
dinsdag 5 april 2016 om 22:51
@Belofte, dat hoop ik ook voor jou.
Die app waar ik eerder over schreef is superconfronterend. Ik wist natuurlijk wel dat ik stemmingswisselingen heb maar de extremiteit ervan beangstigd me. Hoe mijn stemming op één dag van haast euforisch af kan zakken naar suïcidaal. En vooral hoe zich dat dan een paar keer per week herhaald. Ik had zelf even het gevoel dat die app mij triggerde: doordat ik zag hoe groot de pieken en dalen waren en hoe onrustig m'n leven daardoor eigenlijk is, kreeg ik opeens allemaal gedachten dat ik zo niet wil leven etc. Ik heb het wel snel uit mijn hoofd gezet weer hoor, maar het blijft wel aan me knagen.
Die app waar ik eerder over schreef is superconfronterend. Ik wist natuurlijk wel dat ik stemmingswisselingen heb maar de extremiteit ervan beangstigd me. Hoe mijn stemming op één dag van haast euforisch af kan zakken naar suïcidaal. En vooral hoe zich dat dan een paar keer per week herhaald. Ik had zelf even het gevoel dat die app mij triggerde: doordat ik zag hoe groot de pieken en dalen waren en hoe onrustig m'n leven daardoor eigenlijk is, kreeg ik opeens allemaal gedachten dat ik zo niet wil leven etc. Ik heb het wel snel uit mijn hoofd gezet weer hoor, maar het blijft wel aan me knagen.
woensdag 6 april 2016 om 22:13
Sorry dames, ik schrijf het topic helemaal vol... Maar ik heb de laatste dagen weer zo'n extreme last van die verlatingsangst. En elke keer probeer ik oplossingen te vinden, gedachten waarmee ik het probeer om te buigen, en dat lukt dan soms heel even maar niet veel later komt het gewoon net zo hard weer terug. Ik word helemaal gek van het idee dat ik nooit zekerheid zal hebben of m'n vriend voor altijd bij mij blijft, mij voor altijd trouw blijft... En het slaat nergens op want ik weet ook niet zeker of ik wel altijd bij hem blijf maar toch, als ik nou maar in de toekomst kon kijken! En het stomste is, ik weet heus wel dat ik niet doodga als hij me zou verlaten maar de gedachte eraan en vooral het feit dat ik er geen controle over heb drijft me helemaal tot waanzin!
woensdag 6 april 2016 om 23:06
@Ssunsshine, dankjewel, heel lief van je. En inderdaad, ik denk ook vaak dat ik misschien beter geen relatie meer kan hebben... Maar van die gedachte word ik ook zo moedeloos en stort mijn hele toekomstbeeld van huisje/boompje/beestje in elkaar.
In elk geval heel lief dat je even wat kwam posten en ik wens jou ook veel sterkte toe.
In elk geval heel lief dat je even wat kwam posten en ik wens jou ook veel sterkte toe.
donderdag 7 april 2016 om 00:03
Haligh,
Wat naar voor je dat je die suïcidale gedachten hebt. Ik heb ze ook, maar ik ben er nu sterk genoeg voor om ertegen te vechten. Vragen als; Wat is het nut van mijn bestaan? Waarom verloopt het leven zo moeizaam? Waarom heb ik niet gewoon huisje/boompje/beestje? Houden me erg bezig.
Toch denk ik dat we hier met een reden op aarde zijn, en wat die reden dan ook mag zijn...Wij gaan eens laten zien dat er een reden is! Ieder mens is uniek, ieder mens heeft zo zijn gebreken, maar ook zijn mogelijkheden. En ik weet zeker, dat ondanks je struggles hebt met jezelf...met je vriend...jij je weg wel gaat vinden.
Een handleiding voor een relatie is er niet. Jij en je vriend zullen samen de weg naar geluk (of, eigenlijk, jullie geluk) moeten vinden. Een weg voor jullie beiden met veel kuilen, maar ook met bergen met een uitzicht waar jullie van moeten genieten samen. Probeer die mooie momenten vast te houden, en ervan te genieten. Het komt zoals het gaat.
Lieve meid, dikke knuffel!
Wat naar voor je dat je die suïcidale gedachten hebt. Ik heb ze ook, maar ik ben er nu sterk genoeg voor om ertegen te vechten. Vragen als; Wat is het nut van mijn bestaan? Waarom verloopt het leven zo moeizaam? Waarom heb ik niet gewoon huisje/boompje/beestje? Houden me erg bezig.
Toch denk ik dat we hier met een reden op aarde zijn, en wat die reden dan ook mag zijn...Wij gaan eens laten zien dat er een reden is! Ieder mens is uniek, ieder mens heeft zo zijn gebreken, maar ook zijn mogelijkheden. En ik weet zeker, dat ondanks je struggles hebt met jezelf...met je vriend...jij je weg wel gaat vinden.
Een handleiding voor een relatie is er niet. Jij en je vriend zullen samen de weg naar geluk (of, eigenlijk, jullie geluk) moeten vinden. Een weg voor jullie beiden met veel kuilen, maar ook met bergen met een uitzicht waar jullie van moeten genieten samen. Probeer die mooie momenten vast te houden, en ervan te genieten. Het komt zoals het gaat.
Lieve meid, dikke knuffel!
donderdag 7 april 2016 om 06:41
Is dat zo? Ik zit ook al vanaf mijn 13e in de hulpverlening. Ook 'vermoedens van borderline' gediagnosticeerd ruim voor 18e. Inmiddels is deze diagnose natuurlijk wel officieel via de dsm vastgesteld.
Alle aanvragen destijds voor wajong en wao afgewezen.
Tot rechtzaken aan toe.
Heb meerdere diagnoses, een dossier twee duimen dik.
Opnames, suïcide pogingen, vele therapieen, dagbehandeling.
Maar ik ben nog nooit 'ziek' verklaard. Ik moet altijd te goed over (deel van het probleem)
De laatste klachten procedure was begin dit jaar.
Zolang er geen nieuwe feiten waren (uberhaupt wáárom?) zou het dossier niet eens geopend worden.
Al mijn therapie genoten van de mbt zijn afgekeurd, ik blijf sappelen met werk, en kost me mijn sociale leven, en ál het andere. en alleen mbv veel medicijnen blikf ik op de been.
Weet je wat de verzekeringsarts tijdens de hoorzitting zei: je hebt toch zonder decompensatie een aantal kinderen op de wereld gezet? Ik ga jouw thuisblijfmoederschap niet lopen fasciliteren! Waarom héb jij eigenlijk kinderen, als je borderline hebt?!
Ik ben totaal uit mijn panty gegaan daar! Die man was niet goed snik! Echt!
Ik blafte dat ie het toch zeker niet zelf hoefde te betalen, wel? En dat ie zijn huiswerk beter had mogen voorbereiden. aangezien ik na élk kind begeleiding heb gehad, video interactie. Crisis dienst, medicijnen. Therapie. Toen we onze laatste wilde heb ik zelfs bij het pre natale spreekuur een groot voortraject gehad incl medicijnen. Dus hoezo geen decompensatie? Achterlijke gladiool! En hoezo ging hij bepalen of ik kinderen mocht. Moeder zjn lukt me best aardig. Alleen werken én moeder zijn is een beetje to much gebleken (understatement)
Ik kon hem wel wat aandoen daar!
Ik sneerde dat hij geen psychiater was en er zodoende sowieso geen fluit vanaf wist omdat dat een heel ander specialisme is. En een studie van jaren na je master. Maar hij stond op en verklaarde de hoorzitting als ongegrond.
Als hij zich iets meer verdiept had in borderline, had hij beweten dat hij getuige was geweest van het meest perfecte borderline moment ever. Maar hij stond op, en liep weg.
Tien jaar procederen. Tien jaar!!!
Mijn advocaat zei op den duur: stop hiermee, je gaat eraan kapot. Dit ga je niet winnen, het uwv past haar regels voortdurend aan. En ook al sta jij in je recht, ook al hebben volksstammen om minder een afkeuring, jij gaat het niet krijgen. Accepteer dat en richt je pijlen ergens anders op.
In dat proces zit ik nu.
In een hypomanie, zoals nu, ben ik werktechnisch onuitputbaar. Maar daarop volgt onherroepelijk de depressie. Ik zit er gewoon op te wachten nu
ik kan extreem slecht tegen onrecht en ben snel uit het veld en verongelijkt. Ik voel me persoonlijk aangevallen en vernederd en verlaten.
In wezen ben ik heel onzeker en eenzaam. Maar deze kant kent (op mijn man en moeder na) niemand. Het onbegrip voor deze beperking is zo huizenhoog. Ik vecht me vaak door de dagen heen, in de donkerste periodes, wachtende op de dood
Hebben jullie ook zo'n verknipte em onthechtte achtergrond?
Alle aanvragen destijds voor wajong en wao afgewezen.
Tot rechtzaken aan toe.
Heb meerdere diagnoses, een dossier twee duimen dik.
Opnames, suïcide pogingen, vele therapieen, dagbehandeling.
Maar ik ben nog nooit 'ziek' verklaard. Ik moet altijd te goed over (deel van het probleem)
De laatste klachten procedure was begin dit jaar.
Zolang er geen nieuwe feiten waren (uberhaupt wáárom?) zou het dossier niet eens geopend worden.
Al mijn therapie genoten van de mbt zijn afgekeurd, ik blijf sappelen met werk, en kost me mijn sociale leven, en ál het andere. en alleen mbv veel medicijnen blikf ik op de been.
Weet je wat de verzekeringsarts tijdens de hoorzitting zei: je hebt toch zonder decompensatie een aantal kinderen op de wereld gezet? Ik ga jouw thuisblijfmoederschap niet lopen fasciliteren! Waarom héb jij eigenlijk kinderen, als je borderline hebt?!
Ik ben totaal uit mijn panty gegaan daar! Die man was niet goed snik! Echt!
Ik blafte dat ie het toch zeker niet zelf hoefde te betalen, wel? En dat ie zijn huiswerk beter had mogen voorbereiden. aangezien ik na élk kind begeleiding heb gehad, video interactie. Crisis dienst, medicijnen. Therapie. Toen we onze laatste wilde heb ik zelfs bij het pre natale spreekuur een groot voortraject gehad incl medicijnen. Dus hoezo geen decompensatie? Achterlijke gladiool! En hoezo ging hij bepalen of ik kinderen mocht. Moeder zjn lukt me best aardig. Alleen werken én moeder zijn is een beetje to much gebleken (understatement)
Ik kon hem wel wat aandoen daar!
Ik sneerde dat hij geen psychiater was en er zodoende sowieso geen fluit vanaf wist omdat dat een heel ander specialisme is. En een studie van jaren na je master. Maar hij stond op en verklaarde de hoorzitting als ongegrond.
Als hij zich iets meer verdiept had in borderline, had hij beweten dat hij getuige was geweest van het meest perfecte borderline moment ever. Maar hij stond op, en liep weg.
Tien jaar procederen. Tien jaar!!!
Mijn advocaat zei op den duur: stop hiermee, je gaat eraan kapot. Dit ga je niet winnen, het uwv past haar regels voortdurend aan. En ook al sta jij in je recht, ook al hebben volksstammen om minder een afkeuring, jij gaat het niet krijgen. Accepteer dat en richt je pijlen ergens anders op.
In dat proces zit ik nu.
In een hypomanie, zoals nu, ben ik werktechnisch onuitputbaar. Maar daarop volgt onherroepelijk de depressie. Ik zit er gewoon op te wachten nu
ik kan extreem slecht tegen onrecht en ben snel uit het veld en verongelijkt. Ik voel me persoonlijk aangevallen en vernederd en verlaten.
In wezen ben ik heel onzeker en eenzaam. Maar deze kant kent (op mijn man en moeder na) niemand. Het onbegrip voor deze beperking is zo huizenhoog. Ik vecht me vaak door de dagen heen, in de donkerste periodes, wachtende op de dood
Hebben jullie ook zo'n verknipte em onthechtte achtergrond?
donderdag 7 april 2016 om 08:44
Overigens gaat het mij niet om de financiele kant van die uitkering, maar om de erkenning.
Het uwv heeft echt geen kaas gegeten van borderline of de ernst ervan. Je kan heel goed overkomen in een gesprek (moment opname) maar daarna een week vd kaart zijn. Dat kan je wel benoemen maar voor dat 'theatrale' gedoe is toch echt geen begrip.
Werkgevers zijn doorgaans ook niet erg happig op borderliners. En ik begrijp heel goed waarom.
Het uwv heeft echt geen kaas gegeten van borderline of de ernst ervan. Je kan heel goed overkomen in een gesprek (moment opname) maar daarna een week vd kaart zijn. Dat kan je wel benoemen maar voor dat 'theatrale' gedoe is toch echt geen begrip.
Werkgevers zijn doorgaans ook niet erg happig op borderliners. En ik begrijp heel goed waarom.
donderdag 7 april 2016 om 10:45
Yggdrasil, wat een heftig verhaal! Dat zo'n rotzak maar even kan afkeuren waarom jij kinderen hebt! Ik kan daar heel boos om worden. Ik denk dat velen van ons dat hebben, te goed overkomen. Ik was laatst bij mijn spv er en die zei dat je aan mij ook niets af kunt lezen. Maar aan de andere kant als het echt heel slecht gaat met me kom ik niet buiten en ziet alleen mijn man mij.
Haligh je had het ook over een masker opdoen want je wil zo normaal mogelijk overkomen. Dat is ook zo'n valkuil. En die verlatingsangst herken ik ook wel.
Ik zit nu koffie te drinken in het restaurant van het ziekenhuis en probeer me ook goed te houden. Ik ben echt ontzettend verdrietig. Ik wil ook niet huilen want wil sterk zijn voor mijn man. Gisteren heeft hij de operatie gehad en het is erg tegengevallen. Hij heeft veel pijn en is misselijk. Mijn man kan dan ook heel boos kijken en dan krijg ik ook gelijk last van verlatingsangst. Ik kon er op een gegeven moment niet meer tegen en ben naar het hotel gegaan, vol met destructieve gedachten. Toen voelde ik me weer schuldig dat ik hem alleen had gelaten, maar aan de andere kant hij is in goede handen en ik moet hem ook even zijn rust gunnen. Ik ben mensen gaan bellen en appen en heb oxazepams genomen. Daardoor heb ik goed geslapen. Ik heb nog wel rond half 10 in de avond even gebeld met de verpleging en die zeiden dat de krampen minder waren geworden. Zometeen ga ik naar hem toe maar zie er zo tegenop. Hij zag er gisteren zo slecht uit. Als ik meer weet dan post ik weer.
Haligh je had het ook over een masker opdoen want je wil zo normaal mogelijk overkomen. Dat is ook zo'n valkuil. En die verlatingsangst herken ik ook wel.
Ik zit nu koffie te drinken in het restaurant van het ziekenhuis en probeer me ook goed te houden. Ik ben echt ontzettend verdrietig. Ik wil ook niet huilen want wil sterk zijn voor mijn man. Gisteren heeft hij de operatie gehad en het is erg tegengevallen. Hij heeft veel pijn en is misselijk. Mijn man kan dan ook heel boos kijken en dan krijg ik ook gelijk last van verlatingsangst. Ik kon er op een gegeven moment niet meer tegen en ben naar het hotel gegaan, vol met destructieve gedachten. Toen voelde ik me weer schuldig dat ik hem alleen had gelaten, maar aan de andere kant hij is in goede handen en ik moet hem ook even zijn rust gunnen. Ik ben mensen gaan bellen en appen en heb oxazepams genomen. Daardoor heb ik goed geslapen. Ik heb nog wel rond half 10 in de avond even gebeld met de verpleging en die zeiden dat de krampen minder waren geworden. Zometeen ga ik naar hem toe maar zie er zo tegenop. Hij zag er gisteren zo slecht uit. Als ik meer weet dan post ik weer.
donderdag 7 april 2016 om 11:07
He gatverdamme, sterkte met je man (en jezelf!)
Ik wilde je allemaal goedbedoelde adviezen geven, maar ja, we weten het allemaal zo goed voor een ander he?
Denk toch om jezelf.
Ik moest maar prikkelarm gaan leven. Elke dag hetzelfde.
Soms wilde ik maar dat ik verdorie mijn armen en benen niet meer had. God verhoede het. Maar het zal het begrip en de erkenning wel een stuk vereenvoudigen.
Ik zie er ook niet als een patient uit (hoe die er dan ook uit 'behoort' te zien)
In mijn dossier staat: mevr is slank, goedverzorgd ziet er jonger uit conform kalenderleeftijd. Derhalve kan zij ook prima aan het werk.
Onderbouwing was: zolang je zelfstadig je bed uit kan komen, niet bent vervuilt en je zelfs nog leuk optut, ben je niet ziek. Punt.
Er zijn altijd dingen die je wel kunt.
Dus nu werk ik in de zorg.
Tot mijn volgende burn-out.
Ik wilde je allemaal goedbedoelde adviezen geven, maar ja, we weten het allemaal zo goed voor een ander he?
Denk toch om jezelf.
Ik moest maar prikkelarm gaan leven. Elke dag hetzelfde.
Soms wilde ik maar dat ik verdorie mijn armen en benen niet meer had. God verhoede het. Maar het zal het begrip en de erkenning wel een stuk vereenvoudigen.
Ik zie er ook niet als een patient uit (hoe die er dan ook uit 'behoort' te zien)
In mijn dossier staat: mevr is slank, goedverzorgd ziet er jonger uit conform kalenderleeftijd. Derhalve kan zij ook prima aan het werk.
Onderbouwing was: zolang je zelfstadig je bed uit kan komen, niet bent vervuilt en je zelfs nog leuk optut, ben je niet ziek. Punt.
Er zijn altijd dingen die je wel kunt.
Dus nu werk ik in de zorg.
Tot mijn volgende burn-out.
donderdag 7 april 2016 om 14:00
Haligh, thanks voor je woorden . Schrijf het forum lekker vol, ik heb er sowieso echt wat aan! Supergoed om jouw inzichten te lezen, en dat je wilt leren je masker af te zetten in plaats van je voor te doen als iemand die je niet bent. Daar heb je echt lef en moed voor nodig, want die weg is veel lastiger. Maar ook veel mooier, want dan ga je écht jezelf worden. Ik vind het wel heel knap hoe je over jezelf nadenkt en het zo kan verwoorden. Ik heb zelf pas door wat er nu precies 'misgaat'. Mijn emoties zijn ZO groot, dat ze me helemaal overnemen. En woede... hou op schei uit. Mensen om me heen zeggen me dat ze altijd op eieren moeten lopen. Haha, ja, dat is ook wel zo.
Ik dacht toen ik mijn bericht plaatste: dit klinkt wel heel positief, is dat eigenlijk wel de waarheid? Ik ben vaak zoooo negatief. Maar als ik rustig ben, dan zie ik wel de progressie die ik maak en ook wat mijn moeilijkheid me allemaal gebracht heeft. Maar denk niet dat ik positief ben ofzo, pfff integendeel! Maarja, wat kan ik meer doen dan naar mezelf kijken, stilstaan bij wat ik voel, proberen mezelf te accepteren zoals ik ben, mijn eigen kracht vinden, bij mezelf blijven? De weg naar je true self is altijd confronterend.
Belofte, lief Ik denk niet dat het een kwestie is van 'verder' zijn. Ieders leven is anders. Ik ben heel benieuwd hoe jij dat doet, dat accepteren van jezelf. Haligh ook trouwens. Ik heb zelf echt vaak destructieve gedachten en dan vind ik mezelf een gruwelijke loser. Er is dan niks positiefs dat ik kan vinden, alles is dan kut! En dan ga ik er vol in, en iedereen weet dat dan ook. Accepteren jullie die momenten en laat je jezelf gewoon stom zijn, of gaan jullie er de strijd mee aan om er iets mooiers van proberen te maken? Praat je dan met anderen of probeer je het weg te stoppen? Ik ben echt benieuwd hoe zich dit bij jullie uit.
Verlatingsangst is zo rot! Praat je er met hem over? Hoe reageert hij op je? Als ik een tool zou hebben om die gedachtes om te buigen, zou ik je die geven
Ik kan zeggen dat er niks is om bang voor te zijn, maar ik weet uit ervaring dat dat niet helpt. Ik denk echt dat het key is dat je superveel van jezelf moet gaan houden, zodat je je in het leven minder laat 'doen' door wat een ander doet, denkt of zegt. Dat je alleen jezelf nodig hebt. Ik ben zelf echt ongeschikt voor een relatie, vind ik. Veel te veel heftigheid. Ik hou de optie open dat ik ooit alleen door het leven zal gaan, dus investeer veel in de relatie met mezelf . Als die goed en stabiel is, volgt de rest vanzelf, denk ik. Aan de andere kant, als je samen écht voor elkaar gaat, door dik en dun, is dat het mooiste wat er is. Is volop een groeiproces, een relatie. Veel sterkte hiermee in ieder geval, blijf er vooral over praten en ga niks opkroppen!
Yggdrasil, dit lijkt me echt heel heftig voor je om te moeten doorstaan! En dit moet echt anders, dit is slecht voor je gezondheid man. Echt een typisch voorbeeld van dat sommige mensen niet gemaakt zijn om in een systeem te functioneren en hoe anderen een gebrek aan inlevingsvermogen missen. Ik kan me goed vinden in dat je een goede moeder bent, maar dat zowel kinderen als werken te veel is. Ik heb zelf geen kinderen, maar als ik moeder zou zijn zou ik precies dit voelen! Het moet alleen wel een andere kant op... Werk je full time? Kun je niet een gedeeltelijke Wajong krijgen? (die heb ik) Is je werk wel okay of voel je je daar niet fijn? Is er oog voor jouw situatie daar? Ik heb ook zo'n onthechtte, verknipte achtergrond... Ik kan ook totaal niet tegen onrecht, en voel me supersnel verlaten, eenzaam, onthecht van iedereen, soms heb ik tijdenlang alleen maar gedachten dat ik niet meer wil leven, dan ben ik helemaal de weg kwijt. Dus wat dat betreft ben je niet alleen. Erkenning heb ik zelfs van mijn eigen ouders nog niet. Mijn moeder zegt altijd: hoe heet dat ook alweer, wat jij hebt? Iets met border? En dat kut-UWV zou ik me proberen niet meer druk over te maken. Ik kan je ook verhalen vertellen, die mensen hebben een chronisch gebrek aan liefde en compassie. Fuck it, ga nadenken over iets waar je je happy door zou voelen. Aahhh maar da's zo moeilijk he. Veel sterkte, laat je nie gek makuh
Ik dacht toen ik mijn bericht plaatste: dit klinkt wel heel positief, is dat eigenlijk wel de waarheid? Ik ben vaak zoooo negatief. Maar als ik rustig ben, dan zie ik wel de progressie die ik maak en ook wat mijn moeilijkheid me allemaal gebracht heeft. Maar denk niet dat ik positief ben ofzo, pfff integendeel! Maarja, wat kan ik meer doen dan naar mezelf kijken, stilstaan bij wat ik voel, proberen mezelf te accepteren zoals ik ben, mijn eigen kracht vinden, bij mezelf blijven? De weg naar je true self is altijd confronterend.
Belofte, lief Ik denk niet dat het een kwestie is van 'verder' zijn. Ieders leven is anders. Ik ben heel benieuwd hoe jij dat doet, dat accepteren van jezelf. Haligh ook trouwens. Ik heb zelf echt vaak destructieve gedachten en dan vind ik mezelf een gruwelijke loser. Er is dan niks positiefs dat ik kan vinden, alles is dan kut! En dan ga ik er vol in, en iedereen weet dat dan ook. Accepteren jullie die momenten en laat je jezelf gewoon stom zijn, of gaan jullie er de strijd mee aan om er iets mooiers van proberen te maken? Praat je dan met anderen of probeer je het weg te stoppen? Ik ben echt benieuwd hoe zich dit bij jullie uit.
Verlatingsangst is zo rot! Praat je er met hem over? Hoe reageert hij op je? Als ik een tool zou hebben om die gedachtes om te buigen, zou ik je die geven
Ik kan zeggen dat er niks is om bang voor te zijn, maar ik weet uit ervaring dat dat niet helpt. Ik denk echt dat het key is dat je superveel van jezelf moet gaan houden, zodat je je in het leven minder laat 'doen' door wat een ander doet, denkt of zegt. Dat je alleen jezelf nodig hebt. Ik ben zelf echt ongeschikt voor een relatie, vind ik. Veel te veel heftigheid. Ik hou de optie open dat ik ooit alleen door het leven zal gaan, dus investeer veel in de relatie met mezelf . Als die goed en stabiel is, volgt de rest vanzelf, denk ik. Aan de andere kant, als je samen écht voor elkaar gaat, door dik en dun, is dat het mooiste wat er is. Is volop een groeiproces, een relatie. Veel sterkte hiermee in ieder geval, blijf er vooral over praten en ga niks opkroppen!Yggdrasil, dit lijkt me echt heel heftig voor je om te moeten doorstaan! En dit moet echt anders, dit is slecht voor je gezondheid man. Echt een typisch voorbeeld van dat sommige mensen niet gemaakt zijn om in een systeem te functioneren en hoe anderen een gebrek aan inlevingsvermogen missen. Ik kan me goed vinden in dat je een goede moeder bent, maar dat zowel kinderen als werken te veel is. Ik heb zelf geen kinderen, maar als ik moeder zou zijn zou ik precies dit voelen! Het moet alleen wel een andere kant op... Werk je full time? Kun je niet een gedeeltelijke Wajong krijgen? (die heb ik) Is je werk wel okay of voel je je daar niet fijn? Is er oog voor jouw situatie daar? Ik heb ook zo'n onthechtte, verknipte achtergrond... Ik kan ook totaal niet tegen onrecht, en voel me supersnel verlaten, eenzaam, onthecht van iedereen, soms heb ik tijdenlang alleen maar gedachten dat ik niet meer wil leven, dan ben ik helemaal de weg kwijt. Dus wat dat betreft ben je niet alleen. Erkenning heb ik zelfs van mijn eigen ouders nog niet. Mijn moeder zegt altijd: hoe heet dat ook alweer, wat jij hebt? Iets met border? En dat kut-UWV zou ik me proberen niet meer druk over te maken. Ik kan je ook verhalen vertellen, die mensen hebben een chronisch gebrek aan liefde en compassie. Fuck it, ga nadenken over iets waar je je happy door zou voelen. Aahhh maar da's zo moeilijk he. Veel sterkte, laat je nie gek makuh
donderdag 7 april 2016 om 18:31
Haligh, verlatingsangst is een bitch! Ik begrijp hoe je je voelt. Volgens mij is de theorie dat bordy's zichzelf niet zo tof vinden, en anderen vaak meer okay dan zichzelf: het 'ik ben niet oké, jij wel'-principe. Dus als de ander dan (vermeend) wegvalt, dan ben je weer gevoelsmatig volledig op jezelf aangewezen, terwijl je bij de ander iets zoekt wat je zelf niet hebt/niet denkt te hebben (afhankelijkheidsschema). Eigenlijk voel je je dan werkelijk een kind dat afhankelijk is van haar ouder(s). Ik weet niet of je er wat aan hebt, hoor, maar voor mij verlichten theorie'tjes wel eens mijn pijn. Dat ik mezelf iets beter kan begrijpen, en daardoor milder ben naar mezelf (en bijbehorende emoties!). Maar ja, wat verder helpt... Soms niets. Eerlijk is eerlijk. En een andere keer gooi ik er een hoop ratio tegenaan, of dan bel ik met een vriendin en dan helpt zij mij m'n gedachtes te ordenen. Als ik kan beseffen dat ik vastzit in een schema, dan lukt het me meestal ook om te beseffen dat het een momentopname is en ik er even doorheen moet. Op langere termijn vertrouw ik dan maar op mijn therapie en zo goed mogelijk voor mezelf zorgen. Dat is namelijk het perfecte medicijn voor afhankelijkheidsgevoelens: jezelf laten zien dat je het prima alleen kunt. Keep your head up, girl!
Kamalaya, welkom! Wat schrijf jij tof! Ik moet bekennen dat ik ook dacht: wat een positivo! - is het wel echt? Maar nu ik je laatste post lees hoop ik vooral van je te kunnen leren, eigenlijk! 'Dingen' zijn ook zwaar met onze diagnose, maar positief proberen te blijven ongeacht de situatie is wel de way to go, denk ik! Raakte me waarschijnlijk ook, omdat ik net uit mijn eigen slachtofferrol aan het kruipen ben. Thanks dus ook voor de spiegel.
Verder vraag je hoe wij met 'stomme' momenten omgaan. Ik word dan meestal boos op mezelf, omdat ik zo over mezelf denk. Lekker constructief, ik weet het. Dubbele slachtofferrol, eigenlijk. Ben blij dat ik daar eindelijk achter ben. Maar wat bedoel je dat je 'er vol in gaat'? Krijgt dan iedereen te horen hoe kut alles is, of?
Yggdrasil, jezus wat een verhaal. Wens je beter dan dit. Geen tips. Wel een knuffel voor wat je hebt moeten doorstaan: . Oh, en een verknipte en onthechte achtergrond? Check.
Hier gaat het wel 'goed'. Financiële situatie is maximaal verslechterd afgelopen twee weken, veel heftige emotioneel shit, maar ik groei geloof ik! So I'm happy. Zit ondanks de shit in een acceptatiefase. Zó, dat is prettig. Ik mag al mijn gevoelens voelen, ha! Ook al blokken mijn mechanismes nog genoeg, hoor, maar ik mag het wel van mezelf! En ik erken die gevoelens voor de verandering ook.
Oja, Kamalya, en je schreef nog: "Erkenning heb ik zelfs van mijn eigen ouders nog niet." Verwacht niet dat je die gaat krijgen. Niet iedereen heeft dezelfde vermogens tot empathie en reflectievermogen. Zo heeft mijn ma mijn depressies jarenlang ontkend. Ik weet verder niets van je achtergrond, maar het zou (theoriewijs) kunnen dat je mede borderline hebt ontwikkeld doordat je ook als kind niet serieus genomen werd (en dus ook te weinig erkend bent). Nou ja, is in elk geval een fase waar ik doorheen gegaan ben: heb heel lang erkenning gezocht bij mijn ouders, tot het kwartje viel dat ik die niet ging krijgen. Zeker niet op de wijze waarop ik er om vroeg, moet ik erbij zeggen... Nu krijg ik af en toe namelijk best erkenning! Maar dat kwam, denk ik, pas toen ik mezelf meer ging erkennen.
Kamalaya, welkom! Wat schrijf jij tof! Ik moet bekennen dat ik ook dacht: wat een positivo! - is het wel echt? Maar nu ik je laatste post lees hoop ik vooral van je te kunnen leren, eigenlijk! 'Dingen' zijn ook zwaar met onze diagnose, maar positief proberen te blijven ongeacht de situatie is wel de way to go, denk ik! Raakte me waarschijnlijk ook, omdat ik net uit mijn eigen slachtofferrol aan het kruipen ben. Thanks dus ook voor de spiegel.
Verder vraag je hoe wij met 'stomme' momenten omgaan. Ik word dan meestal boos op mezelf, omdat ik zo over mezelf denk. Lekker constructief, ik weet het. Dubbele slachtofferrol, eigenlijk. Ben blij dat ik daar eindelijk achter ben. Maar wat bedoel je dat je 'er vol in gaat'? Krijgt dan iedereen te horen hoe kut alles is, of?
Yggdrasil, jezus wat een verhaal. Wens je beter dan dit. Geen tips. Wel een knuffel voor wat je hebt moeten doorstaan: . Oh, en een verknipte en onthechte achtergrond? Check.
Hier gaat het wel 'goed'. Financiële situatie is maximaal verslechterd afgelopen twee weken, veel heftige emotioneel shit, maar ik groei geloof ik! So I'm happy. Zit ondanks de shit in een acceptatiefase. Zó, dat is prettig. Ik mag al mijn gevoelens voelen, ha! Ook al blokken mijn mechanismes nog genoeg, hoor, maar ik mag het wel van mezelf! En ik erken die gevoelens voor de verandering ook.
Oja, Kamalya, en je schreef nog: "Erkenning heb ik zelfs van mijn eigen ouders nog niet." Verwacht niet dat je die gaat krijgen. Niet iedereen heeft dezelfde vermogens tot empathie en reflectievermogen. Zo heeft mijn ma mijn depressies jarenlang ontkend. Ik weet verder niets van je achtergrond, maar het zou (theoriewijs) kunnen dat je mede borderline hebt ontwikkeld doordat je ook als kind niet serieus genomen werd (en dus ook te weinig erkend bent). Nou ja, is in elk geval een fase waar ik doorheen gegaan ben: heb heel lang erkenning gezocht bij mijn ouders, tot het kwartje viel dat ik die niet ging krijgen. Zeker niet op de wijze waarop ik er om vroeg, moet ik erbij zeggen... Nu krijg ik af en toe namelijk best erkenning! Maar dat kwam, denk ik, pas toen ik mezelf meer ging erkennen.
donderdag 7 april 2016 om 22:50
Hoi lieve iedereen,
Ik was vandaag de hele dag aan het werk en ben pas net thuis, maar tussendoor heb ik al jullie lieve berichtjes gelezen en dat deed me echt zo goed!
Ik realiseerde me gisteravond namelijk dat, ondanks dat er zoveel veranderd is in m’n leven het afgelopen halfjaar en ik veel eerlijker ben tegen mensen, er toch nog steeds niemand is die ik durf te bellen als het niet goed gaat. Zelfs m’n vriend niet. En dan ik op de kutmomenten dus eigen nog net zo eenzaam ben als voordat ik in therapie ging. Maar nu een stuk minder eenzaam omdat ik het wel met jullie kan delen en jullie het ook begrijpen… Ik kan gewoon even niet omschrijven hoe belangrijk dat voor me is!
@Belofte, bedankt voor je mooie woorden. Ik geloof ook dat het leven niet ‘zomaar’ is en op goede momenten zit ik ook barstensvol vertrouwen. Alleen zo jammer dat ik dat op de slechte momenten even vergeet…
@Gipsy, dankjewel! Hoe gaat het met jou?
@Yggdrasil, bedankt voor het delen van je verhaal! Wat een heftigheid, zeg. En helaas ook herkenbaar, en eigenlijk wat jij beschrijft zijn ook mijn angsten voor de toekomst, het niet serieus genomen worden, op een gegeven moment eigenlijk niet meer (volledig) kunnen werken maar dat het niet erkent wordt…
Ik voel gewoon de frustratie met je mee van die kl*te vent, zeg.
Je hebt het over hypomanie, heb je misschien ook last van een bipolaire stoornis naast borderline?
Ooooh en mijn behandelaar had in mijn dossier ook geschreven dat ik een jonge verzorgde vrouw was die veel aandacht aan het uiterlijk besteedde balblabla. Toen ik dat las dacht ik wtf, wat heeft dat er mee te maken dan?
@Salander bij jou ook al zo heftig… Ik snap heel goed dat je in deze situatie last krijgt van nare gedachtes, er ligt ook zo’n druk op je schouders en dan komt alles extra hard aan. Ik hoop dat het herstel van je man voorspoedig verloopt!
@kamalaya, ook weer zó herkenbaar, op de rustigere momenten kan ik de dingen ook beter relativeren en zien dat het de goede kant op gaat. Maar op de emotionele momenten ben je dat gewoon kwijt op de een of andere manier!
Hmm op die momenten dat je jezelf überkut vindt.. Ik heb nog geen oplossing gevonden. Ik probeer wel tegen mezelf te zeggen dat het niet waar is maar ik geloof het niet! Ik haat mezelf echt op die momenten. Ik voel me dan gewoon heel lelijk, een slecht persoon, een dom persoon, die nergens iets van bakt… Een stomme vriendin voor m’n vriend, een stomme vriendin voor m’n vrienden, een stomme dochter en een stomme zus. Pas als m’n stemming in het algemeen beter word kan ik mezelf weer wat leuker vinden. Maar dat is dan superwankel: er hoeft maar het minste of het geringste te gebeuren en ik vind mezelf weer ronduit kak.
Die verlatingsangst, als ik erover met hem probeer te praten, vindt hij dat heel lastig. En dat snap ik ook, hoor. Ik zet hem dan heel erg onder druk, wil bevestiging. Maar op sommige momenten leg ik het niet bij hem neer maar hou het bij mezelf, dat zijn momenten dat ik gewoon wanhopig word van die verlatingsangst. Dan raak ik in paniek en dan zeg ik dat ik het zo niet volhou! Dan ben ik redelijk in m’n eigen wereldje maar dan zie ik wel dat hij het wel erg vindt voor mij. Maar zodra ik het heel erg bij hem neerleg wordt hij een beetje zenuwachtig. Ik denk dat dat ook komt omdat hij het eigenlijk nooit echt goed kan doen op zo’n moment. Wat hij ook zegt, ik vat het verkeerd op.
Ik vind het mooi wat je schrijft Kamalaya, over het van jezelf houden en dat je aan de relatie met jezelf werkt omdat je misschien wel alleen eindigt. Ik neem zo vaak bewust de beslissing om van mezelf te gaan houden maar ik krijg het niet voor elkaar… Ik zou echt willen dat de relatie met mezelf beter was.
@Borderliner, jij ook dankjewel. Die theorieën kunnen inderdaad wel helpen, zelfinzicht en weten dat het een stukje stoornis is. Als ik er een beetje last van heb dan wil dat ook nog wel helpen, maar op de diepste dieptepunten dan wil ik er alleen maar van vluchten. Maar dat kan niet, want ik zit met mezelf opgescheept, en dan wil ik dat het gewoon allemaal stopt! Zo lastig uit te leggen ook. Het is niet dat ik niet meer wil leven, maar…
Ik las eens een mooie uitspraak van een schrijver die heel lang aan depressies heeft geleden. Hij zei dat je suïcidale gedachten kunt vergelijken met iemand die in een brandend huis staat: die persoon wil ook liever niet uit het raam naar beneden springen maar soms lijkt dat de enige oplossing!
Ik ben trouwens niks van plan ofzo hoor! Ik hou veel te veel van de mooie momenten in het leven. Maar af en toe voelt het zo uitzichtloos…
Nou lieve lieverds, voor jullie allemaal een dikke knuffel.
Ik was vandaag de hele dag aan het werk en ben pas net thuis, maar tussendoor heb ik al jullie lieve berichtjes gelezen en dat deed me echt zo goed!
Ik realiseerde me gisteravond namelijk dat, ondanks dat er zoveel veranderd is in m’n leven het afgelopen halfjaar en ik veel eerlijker ben tegen mensen, er toch nog steeds niemand is die ik durf te bellen als het niet goed gaat. Zelfs m’n vriend niet. En dan ik op de kutmomenten dus eigen nog net zo eenzaam ben als voordat ik in therapie ging. Maar nu een stuk minder eenzaam omdat ik het wel met jullie kan delen en jullie het ook begrijpen… Ik kan gewoon even niet omschrijven hoe belangrijk dat voor me is!
@Belofte, bedankt voor je mooie woorden. Ik geloof ook dat het leven niet ‘zomaar’ is en op goede momenten zit ik ook barstensvol vertrouwen. Alleen zo jammer dat ik dat op de slechte momenten even vergeet…
@Gipsy, dankjewel! Hoe gaat het met jou?
@Yggdrasil, bedankt voor het delen van je verhaal! Wat een heftigheid, zeg. En helaas ook herkenbaar, en eigenlijk wat jij beschrijft zijn ook mijn angsten voor de toekomst, het niet serieus genomen worden, op een gegeven moment eigenlijk niet meer (volledig) kunnen werken maar dat het niet erkent wordt…
Ik voel gewoon de frustratie met je mee van die kl*te vent, zeg.
Je hebt het over hypomanie, heb je misschien ook last van een bipolaire stoornis naast borderline?
Ooooh en mijn behandelaar had in mijn dossier ook geschreven dat ik een jonge verzorgde vrouw was die veel aandacht aan het uiterlijk besteedde balblabla. Toen ik dat las dacht ik wtf, wat heeft dat er mee te maken dan?
@Salander bij jou ook al zo heftig… Ik snap heel goed dat je in deze situatie last krijgt van nare gedachtes, er ligt ook zo’n druk op je schouders en dan komt alles extra hard aan. Ik hoop dat het herstel van je man voorspoedig verloopt!
@kamalaya, ook weer zó herkenbaar, op de rustigere momenten kan ik de dingen ook beter relativeren en zien dat het de goede kant op gaat. Maar op de emotionele momenten ben je dat gewoon kwijt op de een of andere manier!
Hmm op die momenten dat je jezelf überkut vindt.. Ik heb nog geen oplossing gevonden. Ik probeer wel tegen mezelf te zeggen dat het niet waar is maar ik geloof het niet! Ik haat mezelf echt op die momenten. Ik voel me dan gewoon heel lelijk, een slecht persoon, een dom persoon, die nergens iets van bakt… Een stomme vriendin voor m’n vriend, een stomme vriendin voor m’n vrienden, een stomme dochter en een stomme zus. Pas als m’n stemming in het algemeen beter word kan ik mezelf weer wat leuker vinden. Maar dat is dan superwankel: er hoeft maar het minste of het geringste te gebeuren en ik vind mezelf weer ronduit kak.
Die verlatingsangst, als ik erover met hem probeer te praten, vindt hij dat heel lastig. En dat snap ik ook, hoor. Ik zet hem dan heel erg onder druk, wil bevestiging. Maar op sommige momenten leg ik het niet bij hem neer maar hou het bij mezelf, dat zijn momenten dat ik gewoon wanhopig word van die verlatingsangst. Dan raak ik in paniek en dan zeg ik dat ik het zo niet volhou! Dan ben ik redelijk in m’n eigen wereldje maar dan zie ik wel dat hij het wel erg vindt voor mij. Maar zodra ik het heel erg bij hem neerleg wordt hij een beetje zenuwachtig. Ik denk dat dat ook komt omdat hij het eigenlijk nooit echt goed kan doen op zo’n moment. Wat hij ook zegt, ik vat het verkeerd op.
Ik vind het mooi wat je schrijft Kamalaya, over het van jezelf houden en dat je aan de relatie met jezelf werkt omdat je misschien wel alleen eindigt. Ik neem zo vaak bewust de beslissing om van mezelf te gaan houden maar ik krijg het niet voor elkaar… Ik zou echt willen dat de relatie met mezelf beter was.
@Borderliner, jij ook dankjewel. Die theorieën kunnen inderdaad wel helpen, zelfinzicht en weten dat het een stukje stoornis is. Als ik er een beetje last van heb dan wil dat ook nog wel helpen, maar op de diepste dieptepunten dan wil ik er alleen maar van vluchten. Maar dat kan niet, want ik zit met mezelf opgescheept, en dan wil ik dat het gewoon allemaal stopt! Zo lastig uit te leggen ook. Het is niet dat ik niet meer wil leven, maar…
Ik las eens een mooie uitspraak van een schrijver die heel lang aan depressies heeft geleden. Hij zei dat je suïcidale gedachten kunt vergelijken met iemand die in een brandend huis staat: die persoon wil ook liever niet uit het raam naar beneden springen maar soms lijkt dat de enige oplossing!
Ik ben trouwens niks van plan ofzo hoor! Ik hou veel te veel van de mooie momenten in het leven. Maar af en toe voelt het zo uitzichtloos…
Nou lieve lieverds, voor jullie allemaal een dikke knuffel.
vrijdag 8 april 2016 om 12:36
Thanks Borderliner, ik moest lachen toen ik het woord 'positivo' las, ik ben echt allesbehalve namelijk haha! Ik zie alleen, op de rustige momenten, dat mijn moeilijkheid me een mooie, (maar ook intense en zware) zoektocht heeft gebracht. Ik heb altijd een wanhopige drive gehad een oplossing te vinden voor mijn problemen, om een thuis te vinden, om rust in mijn hoofd te krijgen, want ik was écht ver heen (nog steeds regelmatig). Daardoor heb ik veel gereisd (gevlucht) en kennis gemaakt met andere manieren van leven en denken, het heeft echt mijn horizon verbreed. Als ik 'normaal' was geweest, had ik al die dingen misschien niet ondernomen. Het is moeilijk en zwaar, veel vaker dan dat het leuk is, maar het is niet alleen nutteloos geweest. Die kant wil ik meer belichten, voor mezelf vooral ook. Anders ga ik koppie onder.
Voorheen veroordeelde ik mezelf volop, waardoor ik in conflict met mezelf kwam, want mijn emotie was groot, en die bleef groot, en frustratie (omdat ik anders wilde zijn) en zelfhaat (wegens onkunde anders te zijn) kwamen erbij. Eindstand: depressies, nog meer uitbarstingen, constante woede. Nu laat ik mezelf gaan, en doe ik zoals ik me voel, moeilijk, boos wantrouwend, whatever boven komt (ja, iedereen weet dat dan), en dan voel ik me kut jongen, niet te doen, maar als ik later rustig ben, breek ik m'n hoofd er niet meer over. En dan spreek ik uit hoe ik alles ervaar op zo'n moment. Dat raakt mensen altijd wel, want door je ervaring uit te spreken, ziet men ook dat je strugglet. Ik heb hierdoor meer begrip gekregen, geleerd de ruimte te nemen voor mijn diepgewortelde woede en verdriet, maar OOK, dat er een aantal mensen zijn die fundamenteel van mij houden, voor de volledige mens die ik ben. Met al m'n rare shit. Dat geeft een veilig en vertrouwd gevoel, en misschien ga ik ooit geloven dat ik het waard ben. Maar daar ben ik nog laaaaaaang niet. Ik bel bijv. ook niemand als het kut gaat, nooit gedaan ook. Ik weet niet of ik daar wat aan heb.
Maar ik vind de wereld nog steeds stom, en ik voel me nog steeds niet op mijn plek, en ik snap er nog steeds niks vind, en ik word nog steeds overspoeld door emoties, en ik voel me nog steeds alleen, soms ook een loser, en lelijk en stom, en slecht, en depressief, nog steeds zo heftig als ooit. Maar ik ben sneller rustig, en de rustige momenten duren langer.
Fijn om er zo over te lezen en van elkaar te leren, inderdaad . Ik heb serieus nog nooit herkenning gevoeld in anderen over deze dingen. Doet me echt heel goed.
En mooi om te lezen dat alles er mag zijn... Zijn er ook dingen die je er echt niet laat zijn, omdat je die té kut vind?
Haligh, ik zit even te bedenken hoe dat bij mij en mijn vriend is gegaan. Ik stoot mensen juist van me af, en mijn theorie is dat ik dat doe zodat ze me niet kunnen verlaten. Doe je dat ook? Ik zou het wel blijven delen met hem. Maar stel dat hij perfect was en in staat was jouw verlatingsangst weg te nemen, wat zou hij dan doen? Misschien zit een bepaald iets wat hij doet of zegt jou steeds dwars?
Van jezelf houden is ook echt lastig! Ben je doorgaans wel een beetje lief voor jezelf? Als in, eet je gezond en lekker, geef je jezelf tijd te relaxen, doe je dingen die goed zijn voor je? Da's echt supermegabelangrijk. En je bent niet de enige met die gevoelens die je omschrijft... Je komt er wel doorheen, je bent taaier dan je denkt. Ik wens je heel veel liefs en rust voor vandaag en dit weekend
Voorheen veroordeelde ik mezelf volop, waardoor ik in conflict met mezelf kwam, want mijn emotie was groot, en die bleef groot, en frustratie (omdat ik anders wilde zijn) en zelfhaat (wegens onkunde anders te zijn) kwamen erbij. Eindstand: depressies, nog meer uitbarstingen, constante woede. Nu laat ik mezelf gaan, en doe ik zoals ik me voel, moeilijk, boos wantrouwend, whatever boven komt (ja, iedereen weet dat dan), en dan voel ik me kut jongen, niet te doen, maar als ik later rustig ben, breek ik m'n hoofd er niet meer over. En dan spreek ik uit hoe ik alles ervaar op zo'n moment. Dat raakt mensen altijd wel, want door je ervaring uit te spreken, ziet men ook dat je strugglet. Ik heb hierdoor meer begrip gekregen, geleerd de ruimte te nemen voor mijn diepgewortelde woede en verdriet, maar OOK, dat er een aantal mensen zijn die fundamenteel van mij houden, voor de volledige mens die ik ben. Met al m'n rare shit. Dat geeft een veilig en vertrouwd gevoel, en misschien ga ik ooit geloven dat ik het waard ben. Maar daar ben ik nog laaaaaaang niet. Ik bel bijv. ook niemand als het kut gaat, nooit gedaan ook. Ik weet niet of ik daar wat aan heb.
Maar ik vind de wereld nog steeds stom, en ik voel me nog steeds niet op mijn plek, en ik snap er nog steeds niks vind, en ik word nog steeds overspoeld door emoties, en ik voel me nog steeds alleen, soms ook een loser, en lelijk en stom, en slecht, en depressief, nog steeds zo heftig als ooit. Maar ik ben sneller rustig, en de rustige momenten duren langer.
Fijn om er zo over te lezen en van elkaar te leren, inderdaad . Ik heb serieus nog nooit herkenning gevoeld in anderen over deze dingen. Doet me echt heel goed.
En mooi om te lezen dat alles er mag zijn... Zijn er ook dingen die je er echt niet laat zijn, omdat je die té kut vind?
Haligh, ik zit even te bedenken hoe dat bij mij en mijn vriend is gegaan. Ik stoot mensen juist van me af, en mijn theorie is dat ik dat doe zodat ze me niet kunnen verlaten. Doe je dat ook? Ik zou het wel blijven delen met hem. Maar stel dat hij perfect was en in staat was jouw verlatingsangst weg te nemen, wat zou hij dan doen? Misschien zit een bepaald iets wat hij doet of zegt jou steeds dwars?
Van jezelf houden is ook echt lastig! Ben je doorgaans wel een beetje lief voor jezelf? Als in, eet je gezond en lekker, geef je jezelf tijd te relaxen, doe je dingen die goed zijn voor je? Da's echt supermegabelangrijk. En je bent niet de enige met die gevoelens die je omschrijft... Je komt er wel doorheen, je bent taaier dan je denkt. Ik wens je heel veel liefs en rust voor vandaag en dit weekend
vrijdag 8 april 2016 om 14:15
hallo dames ik heb de diagnose vorig jaar november gekregen. mijn allerbeste vriendin die ik elke dag sprak en sinds de basisschool kent heeft me vrijwel meteen laten vallen. de discussies en ruzies die er waren tussen ons waren allemaal mijn schuld (vond zij) omdat ik borderline heb. terwijl ik juist over mn eigen grenzen ga omdat ik bang ben dat de ander me verlaat..
in die maand ben ik ook nog een goede vriendin kwijtgeraakt en mn vriend van een half jaar relatie heeft t uitgemaakt.
nu gaat het gelukkig weer wat beter met me. ik probeer weer een nieuw leven op te bouwen! ik herken veel wat jullie schrijven.
in die maand ben ik ook nog een goede vriendin kwijtgeraakt en mn vriend van een half jaar relatie heeft t uitgemaakt.
nu gaat het gelukkig weer wat beter met me. ik probeer weer een nieuw leven op te bouwen! ik herken veel wat jullie schrijven.
vrijdag 8 april 2016 om 19:38
@kamalaya, ik moet door jouw bericht opeens aan een nummer van Eminem denken die hij heeft geschreven over hoe zijn psychische ‘verkniptheid’ ervoor heeft gezorgd dat hij het zo ver heeft geschopt. Wij hadden het over een ‘andere bedrading’, daar heeft hij het ook over, en jij schrijft nu dat je je nog steeds niet op je plek voelt en het leven niet snapt. Maar aan de andere kant probeer je het ook positief te benaderen. Daarom wil ik graag even een stukje tekst van het nummer met je delen:
I used to be the type of kid that would always think the sky is falling
Why am I so differently wired? Am I a martian?
What kind of twisted experiment am I involved in?
'Cause I don't belong in this world
That's why I'm scoffing at authority, defiant often
En later zegt hij:
I used to be the type of kid that would always think the sky is falling
Now I think the fact that I'm differently wired's awesome
'Cause if I wasn't I wouldn't be able to work words like this and connect lines like crosswords
Ik vond het wel toepasselijk! En mijn ouders zeggen ook altijd dat alle geniën een tikkie (of een flinke tik) gek zijn. (Niet dat mijn ouders altijd gelijk hebben hoor, haha.)
Ik stoot mensen ook wel af, ja. Maar ik ‘test’ mensen (met wie ik een relatie zit) ook. Niet bewust hoor, maar onbewust kijken hoe ver ik kan gaan en of ze dan bij me blijven. Ik maak het bijvoorbeeld ook uit bij elke ruzie, al doe ik dat wel iets minder sinds die diagnose er is omdat ik nu beter inzie waarom ik dat doe. Maar ik denk het wel bij elke ruzie, dat ik hem ga verlaten en lekker m’n eigen leven ga leven en dan veel gelukkiger word. Wat niet waar is denk ik, want als ik vrijgezel ben rol ik van de ene flirt in de ander en kan ik nog steeds niet alleen zijn.
Ik vind het trouwens heel goed van jou dat je je hoofd er niet meer over breekt als je aan een bui hebt toegegeven. En inderdaad, je kwetsbaar opstellen naar mensen en laten zien waarom je doet zoals je doet helpt echt een hoop! Ik vind dat nog steeds superlastig, toch bang dat ze me gaan verlaten.
Op zich kan ik wel lief zijn voor mezelf. Maar ik ben vooral heel gemeen, haha. Maar vandaag liep ik er weer de hele dag aan te denken dat ik daar echt mee moet stoppen! Het boeit geen ene f*ck wat andere mensen van mij denken, ík zit een leven lang met mezelf opgescheept dus die relatie is het allerbelangrijkst!
Ik zit erover na te denken om m’n haar te verven en naar de schoonheidsspecialiste te gaan de komende maand, ook al heb ik daar helemaal geen geld voor. Ik wil gewoon in de spiegel kunnen kijken en kunnen denken: hé, wat een lekker wijf. Ongeacht wat andere mensen van mij vinden! Want mijn hele zelfvertrouwen hangt af van hoe ik denk dat andere mensen over mij denken… En ik kan natuurlijk geen gedachten lezen dus het is ook nog eens alleen mijn eigen invulling, en daardoor voel ik me dan dus f*cking kut! Fijne vriendin ben ik voor mezelf, zeg. Daar wil ik dus wel echt verandering in brengen.
Hoe gaat jouw vriend om met boze/verdrietige buien?
@Choco, welkom hier! Wat vervelend dat je net na de diagnose zo in de steek bent gelaten, dat moet heel veel pijn doen.
I used to be the type of kid that would always think the sky is falling
Why am I so differently wired? Am I a martian?
What kind of twisted experiment am I involved in?
'Cause I don't belong in this world
That's why I'm scoffing at authority, defiant often
En later zegt hij:
I used to be the type of kid that would always think the sky is falling
Now I think the fact that I'm differently wired's awesome
'Cause if I wasn't I wouldn't be able to work words like this and connect lines like crosswords
Ik vond het wel toepasselijk! En mijn ouders zeggen ook altijd dat alle geniën een tikkie (of een flinke tik) gek zijn. (Niet dat mijn ouders altijd gelijk hebben hoor, haha.)
Ik stoot mensen ook wel af, ja. Maar ik ‘test’ mensen (met wie ik een relatie zit) ook. Niet bewust hoor, maar onbewust kijken hoe ver ik kan gaan en of ze dan bij me blijven. Ik maak het bijvoorbeeld ook uit bij elke ruzie, al doe ik dat wel iets minder sinds die diagnose er is omdat ik nu beter inzie waarom ik dat doe. Maar ik denk het wel bij elke ruzie, dat ik hem ga verlaten en lekker m’n eigen leven ga leven en dan veel gelukkiger word. Wat niet waar is denk ik, want als ik vrijgezel ben rol ik van de ene flirt in de ander en kan ik nog steeds niet alleen zijn.
Ik vind het trouwens heel goed van jou dat je je hoofd er niet meer over breekt als je aan een bui hebt toegegeven. En inderdaad, je kwetsbaar opstellen naar mensen en laten zien waarom je doet zoals je doet helpt echt een hoop! Ik vind dat nog steeds superlastig, toch bang dat ze me gaan verlaten.
Op zich kan ik wel lief zijn voor mezelf. Maar ik ben vooral heel gemeen, haha. Maar vandaag liep ik er weer de hele dag aan te denken dat ik daar echt mee moet stoppen! Het boeit geen ene f*ck wat andere mensen van mij denken, ík zit een leven lang met mezelf opgescheept dus die relatie is het allerbelangrijkst!
Ik zit erover na te denken om m’n haar te verven en naar de schoonheidsspecialiste te gaan de komende maand, ook al heb ik daar helemaal geen geld voor. Ik wil gewoon in de spiegel kunnen kijken en kunnen denken: hé, wat een lekker wijf. Ongeacht wat andere mensen van mij vinden! Want mijn hele zelfvertrouwen hangt af van hoe ik denk dat andere mensen over mij denken… En ik kan natuurlijk geen gedachten lezen dus het is ook nog eens alleen mijn eigen invulling, en daardoor voel ik me dan dus f*cking kut! Fijne vriendin ben ik voor mezelf, zeg. Daar wil ik dus wel echt verandering in brengen.
Hoe gaat jouw vriend om met boze/verdrietige buien?
@Choco, welkom hier! Wat vervelend dat je net na de diagnose zo in de steek bent gelaten, dat moet heel veel pijn doen.
zaterdag 9 april 2016 om 07:13
ik vind t knap hoe jullie omgaan met je borderline! het blijft een gevecht merk ik zelf.
gister was ik bij de psycholoog en vertelde over een nieuwe vriendschap met een man. ze wees me erop dat ik ook hier weer over mijn eigen grenzen liet gaan (schema verlating) en dat hij eigelijk mij niet accepteert hoe ik ben. net zoals ze dat bij mij thuis niet doen...dat geldt ook bij mn nieuwe collega en een meisje die ik pas heb leren kennen.
mijn collega heeft al een aantal keren gezegd dat ik aantrekkelijk ben en dan durf ik dus niks te zeggen..
mn psycholoog is bang dat ik weer in dezelfde schema's terecht kom zolang ik niet mn grenzen aangeef. ik ben dan bang dat ze mij niet meer leuk vinden..
het gesprek vond ik erg confronterend met de psycholoog. ik heb nog zo'n lange weg te gaan! ik date ook bewust niet op het moment. dat is bij mij altijd een ramp. mannen gaan veel over mn grenzen heen omdat ik niks durf aan te geven. na 1date vind ik iemand al relatiemateriaal of vind ik t helemaal niks. herkennen jullie dat ook?
en ik doe ook veel aantrekken of afstoten. puur om inderdaad te testen om iemand bij me blijft. mijn ex heeft me dus na een half jaar verlaten en is teruggegaan naar zijn ex..en heb nooit meer iets van hem gehoord .op dat moment zakt de wereld onder mn voeten weg (voor sommige van jullie zal dit herkenbaar zijn) ik slaap dan amper, eet erg slecht en heb ik depressieve gedachtes.
en het erge was dat hij wist hoeveel waarde ik hechtte aan eerlijkheid en ben open geweest over mn verleden dus dat ik moeite had met vertrouwen etc.
en dan flikt ook hij t bij mij (blijkbaar zag hij zn ex al toen hij nog met mij ging, wat ik niet wist)
mijn eigen aandeel is weer dat ik hem zo leuk vond en bang was dat hij mij zou verlaten dat ik hem op een voetstuk plaatste en teveel achter hem aanliep.
en dan kom je in een vizieuze cirkel terecht want na zoveel ervaringen krijg je steeds de bevestiging dat je ook niks waard bent..dus ik zit nog midden in t proces.
gister was ik bij de psycholoog en vertelde over een nieuwe vriendschap met een man. ze wees me erop dat ik ook hier weer over mijn eigen grenzen liet gaan (schema verlating) en dat hij eigelijk mij niet accepteert hoe ik ben. net zoals ze dat bij mij thuis niet doen...dat geldt ook bij mn nieuwe collega en een meisje die ik pas heb leren kennen.
mijn collega heeft al een aantal keren gezegd dat ik aantrekkelijk ben en dan durf ik dus niks te zeggen..
mn psycholoog is bang dat ik weer in dezelfde schema's terecht kom zolang ik niet mn grenzen aangeef. ik ben dan bang dat ze mij niet meer leuk vinden..
het gesprek vond ik erg confronterend met de psycholoog. ik heb nog zo'n lange weg te gaan! ik date ook bewust niet op het moment. dat is bij mij altijd een ramp. mannen gaan veel over mn grenzen heen omdat ik niks durf aan te geven. na 1date vind ik iemand al relatiemateriaal of vind ik t helemaal niks. herkennen jullie dat ook?
en ik doe ook veel aantrekken of afstoten. puur om inderdaad te testen om iemand bij me blijft. mijn ex heeft me dus na een half jaar verlaten en is teruggegaan naar zijn ex..en heb nooit meer iets van hem gehoord .op dat moment zakt de wereld onder mn voeten weg (voor sommige van jullie zal dit herkenbaar zijn) ik slaap dan amper, eet erg slecht en heb ik depressieve gedachtes.
en het erge was dat hij wist hoeveel waarde ik hechtte aan eerlijkheid en ben open geweest over mn verleden dus dat ik moeite had met vertrouwen etc.
en dan flikt ook hij t bij mij (blijkbaar zag hij zn ex al toen hij nog met mij ging, wat ik niet wist)
mijn eigen aandeel is weer dat ik hem zo leuk vond en bang was dat hij mij zou verlaten dat ik hem op een voetstuk plaatste en teveel achter hem aanliep.
en dan kom je in een vizieuze cirkel terecht want na zoveel ervaringen krijg je steeds de bevestiging dat je ook niks waard bent..dus ik zit nog midden in t proces.
zaterdag 9 april 2016 om 10:55
Cool Haligh, die tekst van Eminem! Ook dat hij het woord 'bedrading' gebruikt. Is ergens ook wel zo natuurlijk. Haha, je ouders hebben wat dit betreft wel gelijk, denk ik!
Ik herken dat heel erg, dat je het wilt uitmaken bij iedere ruzie. Ik heb dat ook volop gedaan!
Mijn vriend reageert verschillend op mijn acties, de ene keer is hij kalm en begrijpt hij het en de andere keer loopt 'ie weg. Maar hoe dan ook weet ik dat hij me niet zal verlaten. Ik weet niet hoor, ik vraag me serieus af of hij niet op een kamikaze-missie is. Ik kan echt álles flikken, en hij gaat maar niet weg. Wat ik totaal niet relaxed vind eigenlijk, sterker nog, ik irriteer me er dood aan. RAAR HE? Heb ik eindelijk iemand die me begrijpt en er altijd en eeuwig voor mij is, en trouw, en toegewijd, en superlief, en dat constant laat merken, is het nog niet goed.
Hij zit in een band met een zangeres bijv., en hij zet haar 's avonds na oefenen altijd thuis af. Daar kan ik echt een drama van maken joh, dan hak ik vol op hem in, laat ik niks meer horen, ga ik haar uitschelden, onredelijke dingen zeggen, niet opnemen als 'ie belt, dat soort dingen. Ik moet altijd 'winnen', ofzo. En hij maar zijn best doen om mij in te laten zien dat er niks is... Helpt op zich wel, want ik weet ook wel dat er niks is, maar toch wil ik een drama maken. Ik weet serieus niet eens waarom. Aandacht misschien?
De mensen die je zouden verlaten, zijn in mijn ogen de moeite ook niet om in je leven te houden. Dan moet je voor hen altijd een masker ophouden. Vermoeiend... Ik heb geen contact meer met mijn vader, omdat hij mij volop veroordeeld. Eerst ging ik mijn gevoelens wegstoppen omwille van de relatie, maar vorig jaar heb ik hem gezegd dat ik geen contact meer wil op deze manier. Mijn deur staat altijd open, hij is welkom, maar alleen als hij me accepteert. Wat heb ik er anders aan? Ik ga toch niet me rot voelen omdat hij niet verder kan kijken dan zijn neus lang is? Nee joh, allemaal energie verspilling. Het is zuur, maar is wel een last van mijn schouders af.
Kijk, dat zou ik dus gewoon doen he, naar de kapper gaan en die dingen doen waardoor je je zelfverzekerd voelt. Als je je goed voelt over jezelf, wil je de wereld weer in, dingen doen, afspreken met mensen, is echt een grote investering. Maar luister vooral niet naar mij, ik ben 31 en woon met een gedeeltelijke Wajong bij mijn moeder, hahahahaha. Maar, ik ben wel superblij dat ik niet meer iedere dag naar een baan moet waar ik een hekel aan heb
.
Ik herken dat heel erg, dat je het wilt uitmaken bij iedere ruzie. Ik heb dat ook volop gedaan!
Mijn vriend reageert verschillend op mijn acties, de ene keer is hij kalm en begrijpt hij het en de andere keer loopt 'ie weg. Maar hoe dan ook weet ik dat hij me niet zal verlaten. Ik weet niet hoor, ik vraag me serieus af of hij niet op een kamikaze-missie is. Ik kan echt álles flikken, en hij gaat maar niet weg. Wat ik totaal niet relaxed vind eigenlijk, sterker nog, ik irriteer me er dood aan. RAAR HE? Heb ik eindelijk iemand die me begrijpt en er altijd en eeuwig voor mij is, en trouw, en toegewijd, en superlief, en dat constant laat merken, is het nog niet goed.
Hij zit in een band met een zangeres bijv., en hij zet haar 's avonds na oefenen altijd thuis af. Daar kan ik echt een drama van maken joh, dan hak ik vol op hem in, laat ik niks meer horen, ga ik haar uitschelden, onredelijke dingen zeggen, niet opnemen als 'ie belt, dat soort dingen. Ik moet altijd 'winnen', ofzo. En hij maar zijn best doen om mij in te laten zien dat er niks is... Helpt op zich wel, want ik weet ook wel dat er niks is, maar toch wil ik een drama maken. Ik weet serieus niet eens waarom. Aandacht misschien?
De mensen die je zouden verlaten, zijn in mijn ogen de moeite ook niet om in je leven te houden. Dan moet je voor hen altijd een masker ophouden. Vermoeiend... Ik heb geen contact meer met mijn vader, omdat hij mij volop veroordeeld. Eerst ging ik mijn gevoelens wegstoppen omwille van de relatie, maar vorig jaar heb ik hem gezegd dat ik geen contact meer wil op deze manier. Mijn deur staat altijd open, hij is welkom, maar alleen als hij me accepteert. Wat heb ik er anders aan? Ik ga toch niet me rot voelen omdat hij niet verder kan kijken dan zijn neus lang is? Nee joh, allemaal energie verspilling. Het is zuur, maar is wel een last van mijn schouders af.
Kijk, dat zou ik dus gewoon doen he, naar de kapper gaan en die dingen doen waardoor je je zelfverzekerd voelt. Als je je goed voelt over jezelf, wil je de wereld weer in, dingen doen, afspreken met mensen, is echt een grote investering. Maar luister vooral niet naar mij, ik ben 31 en woon met een gedeeltelijke Wajong bij mijn moeder, hahahahaha. Maar, ik ben wel superblij dat ik niet meer iedere dag naar een baan moet waar ik een hekel aan heb
.
zaterdag 9 april 2016 om 11:23
Goedemorgen dames, hier ben ik weer na een tijdje afwezig geweest te zijn. Drukke weken achter de rug, verhuizing, migraine en nu even een momentje vrij.
Mijn stemming wisselt van moment op moment. Het is enorm druk in mn hoofd. Mijn vriend is even weg en ik was helemaal van streek vanmorgen. Zo bizar, ik weet dat hij straks terug komt en toch kan ik dat overzicht maar niet krijgen. Vanmiddag komt een vriendin, dus even afleiding. Spanning zit in mn nek.
Volgens mij is mijn post heel onsamenhangend maar ik krijg het nu niet goed verwoord. In mijn hoofd is het ook onsamenhangend.
Ik wilde reageren op een post hierboven maar ben het alweer vergeten.
Mijn stemming wisselt van moment op moment. Het is enorm druk in mn hoofd. Mijn vriend is even weg en ik was helemaal van streek vanmorgen. Zo bizar, ik weet dat hij straks terug komt en toch kan ik dat overzicht maar niet krijgen. Vanmiddag komt een vriendin, dus even afleiding. Spanning zit in mn nek.
Volgens mij is mijn post heel onsamenhangend maar ik krijg het nu niet goed verwoord. In mijn hoofd is het ook onsamenhangend.
Ik wilde reageren op een post hierboven maar ben het alweer vergeten.
zaterdag 9 april 2016 om 11:36
Ik ben blij dat ik dit topic tegengekomen heb. Als ik iets meer tijd heb zal ik de moeite eens doen om alle pagina's te lezen; maar sommige teksten die ik al tegengekomen heb zijn erg herkenbaar bij mijn vriendin.
Ik had enige tijd geleden eens een topic opgestart om mijn verhaal te vertellen van mijn relatie. zij heeft volgens haar psycholoog en psychiater bipolaire stoornis, maar soms denk ik dat het meer borderline is.
quote:kamalaya schreef op 09 april 2016 @ 10:55:
Ik herken dat heel erg, dat je het wilt uitmaken bij iedere ruzie. Ik heb dat ook volop gedaan!
Mijn vriend reageert verschillend op mijn acties, de ene keer is hij kalm en begrijpt hij het en de andere keer loopt 'ie weg. Maar hoe dan ook weet ik dat hij me niet zal verlaten. Ik weet niet hoor, ik vraag me serieus af of hij niet op een kamikaze-missie is. Ik kan echt álles flikken, en hij gaat maar niet weg. Wat ik totaal niet relaxed vind eigenlijk, sterker nog, ik irriteer me er dood aan. RAAR HE? Heb ik eindelijk iemand die me begrijpt en er altijd en eeuwig voor mij is, en trouw, en toegewijd, en superlief, en dat constant laat merken, is het nog niet goed.
Wauw, echt waar, ik zou bijna een sms sturen naar mijn vriendin of zij deze tekst op het forum geplaatst heeft... Zo herkenbaar.
Ik had enige tijd geleden eens een topic opgestart om mijn verhaal te vertellen van mijn relatie. zij heeft volgens haar psycholoog en psychiater bipolaire stoornis, maar soms denk ik dat het meer borderline is.
quote:kamalaya schreef op 09 april 2016 @ 10:55:
Ik herken dat heel erg, dat je het wilt uitmaken bij iedere ruzie. Ik heb dat ook volop gedaan!
Mijn vriend reageert verschillend op mijn acties, de ene keer is hij kalm en begrijpt hij het en de andere keer loopt 'ie weg. Maar hoe dan ook weet ik dat hij me niet zal verlaten. Ik weet niet hoor, ik vraag me serieus af of hij niet op een kamikaze-missie is. Ik kan echt álles flikken, en hij gaat maar niet weg. Wat ik totaal niet relaxed vind eigenlijk, sterker nog, ik irriteer me er dood aan. RAAR HE? Heb ik eindelijk iemand die me begrijpt en er altijd en eeuwig voor mij is, en trouw, en toegewijd, en superlief, en dat constant laat merken, is het nog niet goed.
Wauw, echt waar, ik zou bijna een sms sturen naar mijn vriendin of zij deze tekst op het forum geplaatst heeft... Zo herkenbaar.
zaterdag 9 april 2016 om 16:47
kamalaya ik herken dat wel met mijn ex. hij was ook super lief en accepteerde alles van mij waardoor ik steeds over hem heenliep. dus wat andere mensen vaak bij mij doen deed ik toen bij hem..
ik heb het uitgemaakt met hem maar daar heb ik nog steeds ontzettende spijt van. tis nu 2jaar geleden en hij is allang gelukkig met een ander. als ik tijd terug kon draaien zou ik het zo doen!
maar op dat moment kon ik niet anders..ik voelde me zo schuldig omdat ik hem zo behandelde. en ik wist niet hoe ik het moest veranderen.
ik heb het uitgemaakt met hem maar daar heb ik nog steeds ontzettende spijt van. tis nu 2jaar geleden en hij is allang gelukkig met een ander. als ik tijd terug kon draaien zou ik het zo doen!
maar op dat moment kon ik niet anders..ik voelde me zo schuldig omdat ik hem zo behandelde. en ik wist niet hoe ik het moest veranderen.
