Psyche
alle pijlers
Borderline
dinsdag 9 februari 2016 om 22:31
Hallo lieve iedereen,
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
Ik weet dat hier al heel veel topics over zijn, de meeste heb ik al doorgespit. Maar geen topic die actief is en ik heb veel behoefte om een beetje gedachten uit te wisselen met lotgenoten, volgens mij hangen er hier best wel wat rond.
Ik ben heel recent gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Toen de stoornis ter sprake begon te komen in mijn behandeling, schrok ik heel erg.
Borderliners, dat zijn toch mensen die zichzelf overschreeuwen, aandacht trekken, manipuleren, gewoonweg onmogelijk zijn? Ik had - zoals vele mensen hebben - een nogal extreem van deze stoornis.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat er ook binnen borderline een heel groot grijs gebied bestaat (nogal moeilijk voor een borderliner om zo’n grijs gebied te aanvaarden, als rasechte zwart-wit denker ), en dat je naast de klassieke variant ook een ‘stille’ variant hebt waarbij de emoties zich meer naar binnen keren. Ik lijk symptomen van beide varianten te hebben, afhankelijk van de situatie (in liefdesrelaties heb ik bijvoorbeeld last van acting-out gedrag, terwijl ik bij problemen in vriendschappen me heel erg in mezelf keer, niks aan de ander laat merken en mezelf wegcijfer zodat die ander me niet in de steek laat).
Ik wil graag mijn hele verhaal vertellen, maar dat doe ik in een volgende post, want ik zou graag willen dat dit een topic wordt voor mensen met borderline of mensen die om een andere reden hierover hun gedachten willen delen. En dan hoeven jullie niet elke keer mijn hele verhaal langs te scrollen boven aan elke pagina.
O, en in eerdere topics heb ik gezien dat er ook vaak veel mensen op zulke topics afkomen die een relatie met een borderliner hebben (gehad), en dat dit vaak heel veel verdriet met zich mee brengt. Dat snap ik, en ook hier zijn zulke ervaringen natuurlijk meer dan welkom.
zondag 10 april 2016 om 11:20
@Kama, ik vind het eigenlijk helemaal niet raar dat je je eraan ergert. Als ik dingen opzoek op internet over borderline en ik kom sites tegen over hoe om te gaan met een borderliner, dan lees ik keer op keer dat je je eigen grenzen aan moet geven. Ik heb ook ooit een vriend gegeven bij wie ik alles kon ‘flikken’, en daar knapte ik op een bepaalde manier op af.
Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik zou het gedrag wat ik bij hem vertoonde nooit pikken van een ander. Dus een deel van mij vond hem denk ik ‘zwak’ dat hij het wel pikte van mij. Heel lullig! en ik voel me nog steeds heel slecht over hoe ik hem behandeld heb. Maar ik was dan ook echt terror, hoor! Ik wil niet zeggen dat jij zo bent haha. Ik was ook nog wel een stuk jonger toen, en had zelf nog niet zo door dat mijn gedrag heel erg afweek van dat van anderen.
Hoe jij reageert op die zangeres, o, dat had ik geweest kunnen zijn. Al ben ik bij mijn huidige vriend veel voorzichtiger, maar in vorige relaties dan zou er echt oorlog komen om zoiets.
Ik snap wat je zegt over dat de mensen die je zouden verlaten het niet verdienen om in je leven te zijn. Alleen dat vind ik zo moeilijk in b.v. een liefdesrelatie: je weet nooit 100% zeker dat je voor altijd bij elkaar blijft. En die gedachte is soms voor mij al genoeg om de handdoek in de ring te willen gooien. Als ik toch die zekerheid niet heb, why even bother, snap je?
Ik heb er veel respect voor dat je bij je vader hebt aangegeven dat jij gewoon jezelf wilt kunnen zijn, en dat het take it or leave it is voor hem.
O en Kamalaya, ik wilde je nog bedanken… Je hebt me heel erg aan het denken gezet met je opmerking van laatst dat je het hardst werkt aan de relatie met jezelf omdat er een kans is dat je alleen over blijft. In licht van bovenstaande, dat je nooit zekerheid hebt of iemand bij je blijft, bedacht ik me hierdoor opeens dat ik één zekerheid wél heb: ík blijf voor altijd bij míj! En ik laat mezelf nooit in de steek, al zou ik het willen zou ik het niet eens kunnen… Dus dat is inderdaad de belangrijkste relatie om energie in te steken! En ik ben nu dus ook gemotiveerder dan ooit om dat te gaan doen.
@Leek, een knuffel voor jou! Ik hoop dat je toch nog een beetje hebt kunnen ontspannen met je vriendin, en later toen je vriend weer thuis was. Rottig toch he, die gevoelens?
@Kadder, er zijn best wel wat overeenkomsten tussen de kenmerken van borderline en een bipolaire stoornis. Toch lijkt het me wel dat de specialist weet waar hij/zij het over heeft, toch? Bij een bipolaire stoornis houden de stemmingen wat langer aan, bij borderline verschilt het vaak per dag.
@Choco. spijt hebben is zo’n zonde van je tijd! Je krijgt hem er niet mee terug! Probeer vooruit te kijken meid, je bent ook net zo lekker bezig met een nieuwe start. Er komt misschien vanzelf een nieuwe mooie liefde, en in elk geval hopelijk een nieuwe mooie liefde voor jezelf.
Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik zou het gedrag wat ik bij hem vertoonde nooit pikken van een ander. Dus een deel van mij vond hem denk ik ‘zwak’ dat hij het wel pikte van mij. Heel lullig! en ik voel me nog steeds heel slecht over hoe ik hem behandeld heb. Maar ik was dan ook echt terror, hoor! Ik wil niet zeggen dat jij zo bent haha. Ik was ook nog wel een stuk jonger toen, en had zelf nog niet zo door dat mijn gedrag heel erg afweek van dat van anderen.
Hoe jij reageert op die zangeres, o, dat had ik geweest kunnen zijn. Al ben ik bij mijn huidige vriend veel voorzichtiger, maar in vorige relaties dan zou er echt oorlog komen om zoiets.
Ik snap wat je zegt over dat de mensen die je zouden verlaten het niet verdienen om in je leven te zijn. Alleen dat vind ik zo moeilijk in b.v. een liefdesrelatie: je weet nooit 100% zeker dat je voor altijd bij elkaar blijft. En die gedachte is soms voor mij al genoeg om de handdoek in de ring te willen gooien. Als ik toch die zekerheid niet heb, why even bother, snap je?
Ik heb er veel respect voor dat je bij je vader hebt aangegeven dat jij gewoon jezelf wilt kunnen zijn, en dat het take it or leave it is voor hem.
O en Kamalaya, ik wilde je nog bedanken… Je hebt me heel erg aan het denken gezet met je opmerking van laatst dat je het hardst werkt aan de relatie met jezelf omdat er een kans is dat je alleen over blijft. In licht van bovenstaande, dat je nooit zekerheid hebt of iemand bij je blijft, bedacht ik me hierdoor opeens dat ik één zekerheid wél heb: ík blijf voor altijd bij míj! En ik laat mezelf nooit in de steek, al zou ik het willen zou ik het niet eens kunnen… Dus dat is inderdaad de belangrijkste relatie om energie in te steken! En ik ben nu dus ook gemotiveerder dan ooit om dat te gaan doen.
@Leek, een knuffel voor jou! Ik hoop dat je toch nog een beetje hebt kunnen ontspannen met je vriendin, en later toen je vriend weer thuis was. Rottig toch he, die gevoelens?
@Kadder, er zijn best wel wat overeenkomsten tussen de kenmerken van borderline en een bipolaire stoornis. Toch lijkt het me wel dat de specialist weet waar hij/zij het over heeft, toch? Bij een bipolaire stoornis houden de stemmingen wat langer aan, bij borderline verschilt het vaak per dag.
@Choco. spijt hebben is zo’n zonde van je tijd! Je krijgt hem er niet mee terug! Probeer vooruit te kijken meid, je bent ook net zo lekker bezig met een nieuwe start. Er komt misschien vanzelf een nieuwe mooie liefde, en in elk geval hopelijk een nieuwe mooie liefde voor jezelf.
maandag 11 april 2016 om 20:56
@ Kamalaya, ik kom even terug op jouw vraag, hoe ik omga met het accepteren van mijzelf. Op de momenten dat ik mezelf echt stom vind dan lukt het me ook niet om daar de strijd mee aan te gaan. Zo schiet ik heel snel in de vermijding en laat het dan maar gebeuren. Praten doe ik wel snel, eigenlijk te snel. Mijn beste maatjes weten alles van me, maar ook bij vreemdelingen floep ik er vaak persoonlijke dingen uit. Als het niet goed met me gaat dan zie je dat ook vrij direct.
Ik ben hard bezig met het ontdekken van de reden van mijn gedrag en waarom ik bepaalde dingen denk, dat is de weg naar acceptatie toe. Helaas nog een lange weg te gaan, maar hee, we hebben nog zeeën van tijd! Alhoewel, allemachtig wat gaat het leven toch snel.
Kun je je nog voorstellen hoe graag je 16 wilde zijn, of 18. Nu lijkt dat al eeuwen geleden te zijn.
@ Choco, wow, ik lees jouw verhaal over daten en je ex en....hier precies hetzelfde verhaal! Mannen gaan ook veel te snel over mijn grenzen heen. Bij mijn ex ben ik veel te lang gebleven, ondanks dat er dingen gebeurd zijn die echt niet door de beugel kunnen. Ik weet ook inderdaad na een date al, dit is het of dit is het niet. En als ik het gevoel heb dat het goed zit klamp ik me ook helemaal aan diegene vast, verschrikkelijk vind ik dat van mezelf. Ik kan alleen niet bewust stoppen met daten, aandacht van mannen laat me denken dat ik het allemaal wel waard ben.
Volgens mij herkennen we die verlatingsangst allemaal wel een beetje. Typisch is dat eigenlijk. Maar mensen met borderline die kunnen zich over het algemeen al extreem snel aan iemand hechten.
Wat ik me trouwens afvraag....Vertellen jullie gauw dat jullie borderline hebben? Dus van een vriendin tot aan een instantie?
En voor als jullie niet werken of gedeeltelijk...hoe verklaren jullie dat aan de buitenwereld?
Ik ben hard bezig met het ontdekken van de reden van mijn gedrag en waarom ik bepaalde dingen denk, dat is de weg naar acceptatie toe. Helaas nog een lange weg te gaan, maar hee, we hebben nog zeeën van tijd! Alhoewel, allemachtig wat gaat het leven toch snel.
Kun je je nog voorstellen hoe graag je 16 wilde zijn, of 18. Nu lijkt dat al eeuwen geleden te zijn.
@ Choco, wow, ik lees jouw verhaal over daten en je ex en....hier precies hetzelfde verhaal! Mannen gaan ook veel te snel over mijn grenzen heen. Bij mijn ex ben ik veel te lang gebleven, ondanks dat er dingen gebeurd zijn die echt niet door de beugel kunnen. Ik weet ook inderdaad na een date al, dit is het of dit is het niet. En als ik het gevoel heb dat het goed zit klamp ik me ook helemaal aan diegene vast, verschrikkelijk vind ik dat van mezelf. Ik kan alleen niet bewust stoppen met daten, aandacht van mannen laat me denken dat ik het allemaal wel waard ben.
Volgens mij herkennen we die verlatingsangst allemaal wel een beetje. Typisch is dat eigenlijk. Maar mensen met borderline die kunnen zich over het algemeen al extreem snel aan iemand hechten.
Wat ik me trouwens afvraag....Vertellen jullie gauw dat jullie borderline hebben? Dus van een vriendin tot aan een instantie?
En voor als jullie niet werken of gedeeltelijk...hoe verklaren jullie dat aan de buitenwereld?
dinsdag 12 april 2016 om 07:14
@haligh je hebt ook gelijk! Vooruit blijven denken is erg belangrijk.
@Belofte wauw het is zo herkenbaar! Ik herken het te snel praten ook. Mijn collega bijvoorbeeld weet bijna alles van me. Ik heb dan het gevoel dat ik dingen van me af moet praten. Vooral nu ik nauwelijks nog vrienden over heb. En ik ben ook een open boek, bij mij kun je meteen zien hoe ik me voel.
Ik heb alleen mn moeder en 2vriendinnen over mn diagnose verteld. 1vriendin heeft vrijwel meteen erna de vriendschap verbroken. Ze ging erover lezen en zag mij daarna alleen nog maar als iemand die mensen manipuleert en misbruikt.. Ik zou dus daarom oppassen tegen wie je het verteld. Mensen hebben de neiging om je alleen nog maar te zien als een borderliner... echte vrienden zullen het natuurlijk wel accepteren. Ik vond het wel erg moeilijk om niet tegen mijn zusjes en broertje te vertellen. Durf het ook niet want onze band is niet zo goed. Tegen wie hebben jullie het verteld?
Ik werk trouwens fulltime op het moment, kan me voorstellen dat je niet weet wat je moet zeggen waarom je niet werkt of maar gedeeltelijk.
@Belofte wauw het is zo herkenbaar! Ik herken het te snel praten ook. Mijn collega bijvoorbeeld weet bijna alles van me. Ik heb dan het gevoel dat ik dingen van me af moet praten. Vooral nu ik nauwelijks nog vrienden over heb. En ik ben ook een open boek, bij mij kun je meteen zien hoe ik me voel.
Ik heb alleen mn moeder en 2vriendinnen over mn diagnose verteld. 1vriendin heeft vrijwel meteen erna de vriendschap verbroken. Ze ging erover lezen en zag mij daarna alleen nog maar als iemand die mensen manipuleert en misbruikt.. Ik zou dus daarom oppassen tegen wie je het verteld. Mensen hebben de neiging om je alleen nog maar te zien als een borderliner... echte vrienden zullen het natuurlijk wel accepteren. Ik vond het wel erg moeilijk om niet tegen mijn zusjes en broertje te vertellen. Durf het ook niet want onze band is niet zo goed. Tegen wie hebben jullie het verteld?
Ik werk trouwens fulltime op het moment, kan me voorstellen dat je niet weet wat je moet zeggen waarom je niet werkt of maar gedeeltelijk.
dinsdag 12 april 2016 om 21:12
@Haligh, gek he, maar ik knap daar inderdaad ook op af, als iemand zijn grenzen niet aangeeft! Misschien is het een soort onbewust 'testen'. Wij moeten een sterk persoon naast ons hebben, anders is er gewoon geen balans. Dus misschien een soort twisted beschermingsmechanisme ofzo. Enne, ja, ik zou mij allang gedumpt hebben 
Haha, no way dat ik het ooit zou pikken als mijn vriend tegen mij zou doen zoals ik tegen hem doe... Ik probeer wel het juiste te doen, maar op emo-momenten zit ik er zo in, dat ik me niet meer kan inleven in hem. Ik ben terror x 10000! Echt een wonder dat sommige exen nog bevriend met mij willen zijn. Dus wat dat betreft ben je niet alleen .
Ja, ik snap wat je zegt over liefdesrelaties... die onzekerheid over hoe het zal lopen. Ik herken dat heel erg. Why bother? Eerst en vooral omdat je het waard bent om het een kans te geven, toch. Want de mooie momenten zijn wel heel mooi. Maar je hebt wel het gevoel dat er progressie is geweest de afgelopen jaren op relatie-gebied, toch? Dat je nu anders reageert naar je vriend dan naar je ex. Komt dat ook omdat je huidige vriend het minder toelaat? Of laat je het zelf minder toe, als in, houd je jezelf meer in/heb je meer controle? Heb je wel het gevoel dat je vriend de juiste is voor jou?
Superfijn om te lezen wat je zegt over de relatie met jezelf! Jammer dat het zo lastig is allemaal he... Ik gun jou in ieder geval het inzicht dat je er echt mag zijn! Volledig zoals je bent! En dat je niet eerst hoeft te veranderen voordat je van jezelf mag houden.
Mooi om te weten dat als je naar voren stapt met je verhaal, dat andere mensen dat herkennen en daar soms iets aan hebben. Reden genoeg dus om gewoon te zijn wie je bent. Jij dus ook bedankt! Voor je lieve woorden, maar ook voor je openheid en je verhaal. Alles wat ik herken in jou, en anderen, is goud waard!
@Belofte, echt he, de tijd vliegt zo hard. Maar dan nog, zeeën van tijd . Ik praat ook snel over persoonlijke dingen, dat herken ik wel. Maar ik vind eigenlijk dat dat wel gewoon mag. Als je het over vermijden hebt, bedoel je dan dat je vermijd om 'beter' te zijn en het 'stom zijn' maar laat gebeuren, of loop je dan juist weg van je emoties? Ik ben echt benieuwd hoe dit bij anderen gaat.
Mijn familie weet niet dat ik borderline heb, maar dat komt ook omdat ik niet goed contact met ze heb. Mijn moeder en zus wel, en mijn vrienden ook. Ik schaam me er niet zo voor en maak er volop grappen over. Is eigenlijk nooit slecht op gereageerd, zou wat zijn!
Als ik vertel dat ik niet werk, zeg ik dat ik niet weet wat ik met mijn leven wil en dat ik de tijd neem om uit te zoeken hoe ik gelukkig kan worden. Of ik zeg dat ik het leven moeilijk vind en tegen dingen aanloop. Tja, is gewoon zo, maar het maakt me niet slecht of dom. Als iemand dat wel denkt, tja... die heeft dan net zo'n lange weg te gaan als ik . Iemand met het hart op de juiste plek zal naar jou luisteren zonder oordeel en je adviseren te doen wat je hart je ingeeft.
@Choco, bizar joh, dat die vriendin de vriendschap meteen heeft verbroken! Zuur hoor, misschien vinden jullie elkaar ooit weer, maar misschien verdien je wel beter dan dat, toch. Ik ervaar het zelf helemaal niet zo, dat mensen me als borderliner zien. Eerder als iemand die worstelt met zichzelf. Lijkt me heel vervelend dat je 't niet durft te vertellen! Heb je het gevoel dat ze je zouden laten zitten? Misschien kan het heel anders lopen en de band juist verbeteren omdat ze meer begrip voor je krijgen? Zou het me echt niet kunnen voorstellen dat iemand zou afhaken als je het zou vertellen, zou wel heel hard en koud zijn...
Haha, no way dat ik het ooit zou pikken als mijn vriend tegen mij zou doen zoals ik tegen hem doe... Ik probeer wel het juiste te doen, maar op emo-momenten zit ik er zo in, dat ik me niet meer kan inleven in hem. Ik ben terror x 10000! Echt een wonder dat sommige exen nog bevriend met mij willen zijn. Dus wat dat betreft ben je niet alleen .Ja, ik snap wat je zegt over liefdesrelaties... die onzekerheid over hoe het zal lopen. Ik herken dat heel erg. Why bother? Eerst en vooral omdat je het waard bent om het een kans te geven, toch. Want de mooie momenten zijn wel heel mooi. Maar je hebt wel het gevoel dat er progressie is geweest de afgelopen jaren op relatie-gebied, toch? Dat je nu anders reageert naar je vriend dan naar je ex. Komt dat ook omdat je huidige vriend het minder toelaat? Of laat je het zelf minder toe, als in, houd je jezelf meer in/heb je meer controle? Heb je wel het gevoel dat je vriend de juiste is voor jou?
Superfijn om te lezen wat je zegt over de relatie met jezelf! Jammer dat het zo lastig is allemaal he... Ik gun jou in ieder geval het inzicht dat je er echt mag zijn! Volledig zoals je bent! En dat je niet eerst hoeft te veranderen voordat je van jezelf mag houden.
Mooi om te weten dat als je naar voren stapt met je verhaal, dat andere mensen dat herkennen en daar soms iets aan hebben. Reden genoeg dus om gewoon te zijn wie je bent. Jij dus ook bedankt! Voor je lieve woorden, maar ook voor je openheid en je verhaal. Alles wat ik herken in jou, en anderen, is goud waard!
@Belofte, echt he, de tijd vliegt zo hard. Maar dan nog, zeeën van tijd . Ik praat ook snel over persoonlijke dingen, dat herken ik wel. Maar ik vind eigenlijk dat dat wel gewoon mag. Als je het over vermijden hebt, bedoel je dan dat je vermijd om 'beter' te zijn en het 'stom zijn' maar laat gebeuren, of loop je dan juist weg van je emoties? Ik ben echt benieuwd hoe dit bij anderen gaat.
Mijn familie weet niet dat ik borderline heb, maar dat komt ook omdat ik niet goed contact met ze heb. Mijn moeder en zus wel, en mijn vrienden ook. Ik schaam me er niet zo voor en maak er volop grappen over. Is eigenlijk nooit slecht op gereageerd, zou wat zijn!
Als ik vertel dat ik niet werk, zeg ik dat ik niet weet wat ik met mijn leven wil en dat ik de tijd neem om uit te zoeken hoe ik gelukkig kan worden. Of ik zeg dat ik het leven moeilijk vind en tegen dingen aanloop. Tja, is gewoon zo, maar het maakt me niet slecht of dom. Als iemand dat wel denkt, tja... die heeft dan net zo'n lange weg te gaan als ik . Iemand met het hart op de juiste plek zal naar jou luisteren zonder oordeel en je adviseren te doen wat je hart je ingeeft.
@Choco, bizar joh, dat die vriendin de vriendschap meteen heeft verbroken! Zuur hoor, misschien vinden jullie elkaar ooit weer, maar misschien verdien je wel beter dan dat, toch. Ik ervaar het zelf helemaal niet zo, dat mensen me als borderliner zien. Eerder als iemand die worstelt met zichzelf. Lijkt me heel vervelend dat je 't niet durft te vertellen! Heb je het gevoel dat ze je zouden laten zitten? Misschien kan het heel anders lopen en de band juist verbeteren omdat ze meer begrip voor je krijgen? Zou het me echt niet kunnen voorstellen dat iemand zou afhaken als je het zou vertellen, zou wel heel hard en koud zijn...
woensdag 13 april 2016 om 08:54
@kamalaya ik heb inderdaad het gevoel dat ze me laten zitten als ik het vertel. daarom kies ik ervoor om het voor me te houden. ook met nieuwe vriendschappen en relaties in de toekomst, of ik wacht er heel wat jaren mee.
het kan natuurlijk ook juist positief werken door het te vertellen maar nu durf ik dat nog niet.
eerst maar eens nieuwe contacten aangaan aangezien ik op dit moment weinig mensen om me heen heb.
wel fijn dat bij jou wel iedereen zo positief heeft gereageerd! het kan dus ook anders
het kan natuurlijk ook juist positief werken door het te vertellen maar nu durf ik dat nog niet.
eerst maar eens nieuwe contacten aangaan aangezien ik op dit moment weinig mensen om me heen heb.
wel fijn dat bij jou wel iedereen zo positief heeft gereageerd! het kan dus ook anders
woensdag 13 april 2016 om 12:05
@ Kamalaya. Kijk, wat ik bijvoorbeeld heb, als ik iets niet durf dan doe ik het ook niet.
Laat ik het zo zeggen, ik moest van de week naar een afspraak. Ik voelde mezelf erg stom m.b.t mezelf maar ook omdat ik gewoonweg niet naar die afspraak durfde. Ik had mezelf een schop onder mijn kont kunnen geven en kunnen zeggen: 'Hoppa belofte, je gaat gewoon, je word er vast beter van'. Echter heb ik dat vermeden en ben ik gewoon thuis gebleven.
Achteraf voel ik me dan alleen maar slechter, ik heb namelijk iemand laten wachten op mij voor niks. Gelukkig ging dit niet over een vriend/vriendin/kennis/moeder/neef/achterachterovergroottante, maar ik baal er dan wel van.
Emoties geef ik dan wat minder snel aan toe. Soms zou ik af en toe gewoon lekker een potje willen janken, maar op de een of andere manier gaat dat niet. En als het wel gaat, slik ik de tranen in. Daarin zou ik dan ook wel weer wat willen veranderen.
Wel een goeie trouwens van je, om te zeggen dat je tegen dingen aanloopt in het leven en op zoek bent naar hoe je gelukkig kan worden. Je geeft me inspiratie!
Ik word me namelijk heel snel de mond gesnoerd als mensen vragen wat ik voor werk doe. Ik werk namelijk helemaal niet. En ik hoef ook niet te werken voorlopig, al zou ik dat wel heel graag willen.
@ Choco, wat naar van die vriendin. Ik herken het ook hoor, voor sommige mensen die weten dat ik borderline heb, ben ik nu 'dat meisje met die problemen'. Gekkenhuis.
Ik heb het best wel veel mensen verteld, maar ik ga vanaf nu wel strenger zijn voor mezelf en proberen wat meer de rem erop te zetten. Niet iedereen hoeft te weten dat ik borderline heb.
Laat ik het zo zeggen, ik moest van de week naar een afspraak. Ik voelde mezelf erg stom m.b.t mezelf maar ook omdat ik gewoonweg niet naar die afspraak durfde. Ik had mezelf een schop onder mijn kont kunnen geven en kunnen zeggen: 'Hoppa belofte, je gaat gewoon, je word er vast beter van'. Echter heb ik dat vermeden en ben ik gewoon thuis gebleven.
Achteraf voel ik me dan alleen maar slechter, ik heb namelijk iemand laten wachten op mij voor niks. Gelukkig ging dit niet over een vriend/vriendin/kennis/moeder/neef/achterachterovergroottante, maar ik baal er dan wel van.
Emoties geef ik dan wat minder snel aan toe. Soms zou ik af en toe gewoon lekker een potje willen janken, maar op de een of andere manier gaat dat niet. En als het wel gaat, slik ik de tranen in. Daarin zou ik dan ook wel weer wat willen veranderen.
Wel een goeie trouwens van je, om te zeggen dat je tegen dingen aanloopt in het leven en op zoek bent naar hoe je gelukkig kan worden. Je geeft me inspiratie!
Ik word me namelijk heel snel de mond gesnoerd als mensen vragen wat ik voor werk doe. Ik werk namelijk helemaal niet. En ik hoef ook niet te werken voorlopig, al zou ik dat wel heel graag willen.
@ Choco, wat naar van die vriendin. Ik herken het ook hoor, voor sommige mensen die weten dat ik borderline heb, ben ik nu 'dat meisje met die problemen'. Gekkenhuis.
Ik heb het best wel veel mensen verteld, maar ik ga vanaf nu wel strenger zijn voor mezelf en proberen wat meer de rem erop te zetten. Niet iedereen hoeft te weten dat ik borderline heb.
woensdag 13 april 2016 om 12:31
Hmmm Choco, lijkt me wel moeilijk, en ook eenzaam. Alsof je jezelf niet mag zijn, of iets moet verbergen. Maar is het vooral een angst die je in je hebt, of ken je ze goed genoeg om te weten hoe ze zullen reageren? Ik weet bijv. van mijn broer, dat ik hier niet mee moet aankomen, omdat hij maar één manier heeft van naar de wereld kijken. Bovendien hebben we niet echt een emotionele band, dus heeft het verder geen nut om het te vertellen. Maar soms ben je bang voor iets, en blijkt later dat dat helemaal niet had gehoeven.
Laatst vertelde ik het aan een vriend, en die schrok heel erg. Hij heeft iemand gekend die het ook had, die zelfmoord gepleegd heeft. Hij nam het heel serieus, en had met me te doen. Die mensen zijn er ook, gelukkig. Maar voornamelijk wordt het onbegrepen, helaas. Ik hoop echt dat je toch je ei kwijt kunt bij bepaalde mensen, anders is het niet te doen! ik vind de wereld keihard voor mensen die buiten de boot vallen. Trieste zaak...
Laatst vertelde ik het aan een vriend, en die schrok heel erg. Hij heeft iemand gekend die het ook had, die zelfmoord gepleegd heeft. Hij nam het heel serieus, en had met me te doen. Die mensen zijn er ook, gelukkig. Maar voornamelijk wordt het onbegrepen, helaas. Ik hoop echt dat je toch je ei kwijt kunt bij bepaalde mensen, anders is het niet te doen! ik vind de wereld keihard voor mensen die buiten de boot vallen. Trieste zaak...
woensdag 13 april 2016 om 14:32
Hallo lieve allemaal,
@Belofte, het is inderdaad onvoorstelbaar hoe snel het leven soms gaat… Vroeger vond ik mensen van mijn leeftijd echt oud! En ik dacht ook dat ik allang moeder zou zijn op deze leeftijd, haha. NOT.
En @Belofte en @Choco, ik heb dat ook precies zo, ik weet meteen bij een eerste date of hij het is of niet. En als hij het niet is dan wil ik er niks meer mee te maken hebben (al moet ik heel eerlijk toegeven dat ik vroeger ook weleens mannen als een soort speelbal heb gebruikt), en als hij het wel is dan zijn we in m’n hoofd al zo’n beetje getrouwd. En net als ik Belofte weet ik niet of het me ooit zou lukken om te stoppen met daten, als ik geen relatie heb ik dat echt mijn ‘verslaving’.
Over het te snel praten: ik was ook echt zo’n flapuit die alles eruit gooide. Op een gegeven moment is dat veranderd en ben ik heel veel dingen voor mezelf gaan houden. Maar ik heb vaak genoeg nog spijt als ik persoonlijke dingen heb gedeeld met mensen.
Ik heb de diagnose met best veel mensen gedeeld. Maar nu kom ik erachter dat er ook mensen zijn (vrienden) bij wie ik me niet veilig genoeg voel om het te delen. Dat voelt heel raar, alsof ze me niet echt zullen kennen. Slaat natuurlijk nergens op want ik ben nog steeds dezelfde persoon. Maar het voelt heel raar om iets wat voor mij heel groot is ‘verborgen’ te houden voor sommige mensen.
@Kamalaya, ik las gisteren wat dingen online van mensen met een partner met borderline en dat was toch wel een confronterende spiegel voor me, hoor. Ik voelde me echt een onmogelijk mens.
Ik hou me nu meer in bij mijn vriend vanwege beide kanten; hij zou zeker niet alles pikken enerzijds, en anderzijds hou ik mezelf ook gewoon wel meer in. Mijn vriend is echt de leukste man die ik ooit tegen ben gekomen en ik zou niemand anders willen. Tegelijkertijd vraag ik me soms wel af dat als het zelfs nu al zo moeilijk lukt, of het dan wel de moeite waard is… Zucht. Ik zie mezelf wel oud worden met hem, maar dan moet ik wel als een gek aan mezelf gaan werken want ik verpest het wel vaak.
Niet hoeven veranderen voordat je van jezelf houdt, dat is echt de key, en dat vind ik lastig. Ik heb steeds zo’n gedachte in m’n hoofd van: als ik straks dit of dat heb bereikt kan ik van mezelf houden, voel ik me beter, etc. Maar dat slaat nergens op, ik ben nu [inclusief fouten] ook goed genoeg om van te houden.
Nou meiden, ik ben gister weer eens geëxplodeerd tegen mijn vriend… Ik raakte geïrriteerd door iets wat op zich wel legitiem was, ik bedoel, ik denk dat een ‘normaal’ mens ook wel wat boos zou zijn geworden, maar vervolgens schoot ik echt in een enorme woedeaanval. Ik heb allerlei dingen geappt: dat ik hem haat, dat hij mij met rust moet laten, dat hij mijn grootste trigger is en de reden van al mijn problemen.
Sindsdien negeert hij mij, hij stuurt niks terug en als ik bel neemt hij niet op en hij heeft net zelfs zijn telefoon uitgezet. Dat is echt niks voor hem, hij laat in een ruzie soms weleens een paar uur niks van zich horen maar niet dit.
Niet dat ik hem ongelijk geef ofzo hoor, ik ben weer lekker te ver gegaan, maar dit is natuurlijk wel weer een mindfuck voor mijn verlatingsangst. Ik wil hem niet kwijt! Waar ben ik toch mee bezig? AAAAAAAH. Sorry, dat moest er even uit, hoor.
Dan even iets heel anders: het is misschien nog wat vroeg, maar ik vroeg me af of jullie openstaan voor een meet. Ik merk namelijk dat het contact met jullie echt zo waardevol is! En aan de ene kant is het natuurlijk eng, en minder anoniem, en misschien dat je dan juist minder durft te delen omdat je elkaar kent… Maar aan de andere kant leren wij elkaar nu wel écht kennen en lijkt het me fijn om vriendschap;en te hebben met mensen met wie je werkelijk alles kunt delen.
Maar goed, dit is zomaar een gedachte van mij hoor, als jullie dit niet willen begrijp ik dat ook goed.
@Belofte, het is inderdaad onvoorstelbaar hoe snel het leven soms gaat… Vroeger vond ik mensen van mijn leeftijd echt oud! En ik dacht ook dat ik allang moeder zou zijn op deze leeftijd, haha. NOT.
En @Belofte en @Choco, ik heb dat ook precies zo, ik weet meteen bij een eerste date of hij het is of niet. En als hij het niet is dan wil ik er niks meer mee te maken hebben (al moet ik heel eerlijk toegeven dat ik vroeger ook weleens mannen als een soort speelbal heb gebruikt), en als hij het wel is dan zijn we in m’n hoofd al zo’n beetje getrouwd. En net als ik Belofte weet ik niet of het me ooit zou lukken om te stoppen met daten, als ik geen relatie heb ik dat echt mijn ‘verslaving’.
Over het te snel praten: ik was ook echt zo’n flapuit die alles eruit gooide. Op een gegeven moment is dat veranderd en ben ik heel veel dingen voor mezelf gaan houden. Maar ik heb vaak genoeg nog spijt als ik persoonlijke dingen heb gedeeld met mensen.
Ik heb de diagnose met best veel mensen gedeeld. Maar nu kom ik erachter dat er ook mensen zijn (vrienden) bij wie ik me niet veilig genoeg voel om het te delen. Dat voelt heel raar, alsof ze me niet echt zullen kennen. Slaat natuurlijk nergens op want ik ben nog steeds dezelfde persoon. Maar het voelt heel raar om iets wat voor mij heel groot is ‘verborgen’ te houden voor sommige mensen.
@Kamalaya, ik las gisteren wat dingen online van mensen met een partner met borderline en dat was toch wel een confronterende spiegel voor me, hoor. Ik voelde me echt een onmogelijk mens.
Ik hou me nu meer in bij mijn vriend vanwege beide kanten; hij zou zeker niet alles pikken enerzijds, en anderzijds hou ik mezelf ook gewoon wel meer in. Mijn vriend is echt de leukste man die ik ooit tegen ben gekomen en ik zou niemand anders willen. Tegelijkertijd vraag ik me soms wel af dat als het zelfs nu al zo moeilijk lukt, of het dan wel de moeite waard is… Zucht. Ik zie mezelf wel oud worden met hem, maar dan moet ik wel als een gek aan mezelf gaan werken want ik verpest het wel vaak.
Niet hoeven veranderen voordat je van jezelf houdt, dat is echt de key, en dat vind ik lastig. Ik heb steeds zo’n gedachte in m’n hoofd van: als ik straks dit of dat heb bereikt kan ik van mezelf houden, voel ik me beter, etc. Maar dat slaat nergens op, ik ben nu [inclusief fouten] ook goed genoeg om van te houden.
Nou meiden, ik ben gister weer eens geëxplodeerd tegen mijn vriend… Ik raakte geïrriteerd door iets wat op zich wel legitiem was, ik bedoel, ik denk dat een ‘normaal’ mens ook wel wat boos zou zijn geworden, maar vervolgens schoot ik echt in een enorme woedeaanval. Ik heb allerlei dingen geappt: dat ik hem haat, dat hij mij met rust moet laten, dat hij mijn grootste trigger is en de reden van al mijn problemen.
Sindsdien negeert hij mij, hij stuurt niks terug en als ik bel neemt hij niet op en hij heeft net zelfs zijn telefoon uitgezet. Dat is echt niks voor hem, hij laat in een ruzie soms weleens een paar uur niks van zich horen maar niet dit.
Niet dat ik hem ongelijk geef ofzo hoor, ik ben weer lekker te ver gegaan, maar dit is natuurlijk wel weer een mindfuck voor mijn verlatingsangst. Ik wil hem niet kwijt! Waar ben ik toch mee bezig? AAAAAAAH. Sorry, dat moest er even uit, hoor.
Dan even iets heel anders: het is misschien nog wat vroeg, maar ik vroeg me af of jullie openstaan voor een meet. Ik merk namelijk dat het contact met jullie echt zo waardevol is! En aan de ene kant is het natuurlijk eng, en minder anoniem, en misschien dat je dan juist minder durft te delen omdat je elkaar kent… Maar aan de andere kant leren wij elkaar nu wel écht kennen en lijkt het me fijn om vriendschap;en te hebben met mensen met wie je werkelijk alles kunt delen.
Maar goed, dit is zomaar een gedachte van mij hoor, als jullie dit niet willen begrijp ik dat ook goed.
woensdag 13 april 2016 om 15:23
@kamalaya het is denk ik beide, de angst wat in me zit maar ook dat mn broer, zusje, dit denk ik niet kunnen accepteren. ze vinden me zowiezo al 'raar' . op dit moment is er niemand waar ik mn verhaal kwijt kan. behalve bij mn psycholoog en hier. ik vind t daarom ook heel fijn dat ik met jullie hierover kan praten! doet me echt goed!
@Haligh ik sta zeker open om met jullie te meeten. al kan ik me voorstellen dat sommige van jullie dit misschien niet fijn vinden.
even over het daten, zolang ik mannen al interessant vind heb ik gedate. voor mij was en is het nog steeds een verslaving. nu voor het eerst date ik sinds januari niet. (dus ook niet op datingapps want dat is te verleidelijk) iedere dag vind ik het lastig maar het geeft me ook rust. nu kan ik me beter op mezelf richten wat ik wil in het leven etc..
Wat vervelend voor je dat je ruzie hebt met je vriend! misschien dat hij even rust wil maar ik herken je gevoel. ik zou dit ook super moeilijk vinden! probeer als het kan je gedachten op iets anders te richten. bij mij helpt t weleens om te gaan sporten en mn telefoon thuis te laten. succes!
@Haligh ik sta zeker open om met jullie te meeten. al kan ik me voorstellen dat sommige van jullie dit misschien niet fijn vinden.
even over het daten, zolang ik mannen al interessant vind heb ik gedate. voor mij was en is het nog steeds een verslaving. nu voor het eerst date ik sinds januari niet. (dus ook niet op datingapps want dat is te verleidelijk) iedere dag vind ik het lastig maar het geeft me ook rust. nu kan ik me beter op mezelf richten wat ik wil in het leven etc..
Wat vervelend voor je dat je ruzie hebt met je vriend! misschien dat hij even rust wil maar ik herken je gevoel. ik zou dit ook super moeilijk vinden! probeer als het kan je gedachten op iets anders te richten. bij mij helpt t weleens om te gaan sporten en mn telefoon thuis te laten. succes!
woensdag 13 april 2016 om 17:49
@ Haligh, ik sta ook open voor een meet. Al lijkt het me doodeng, en krijg ik er nu al klamme handjes van haha. Ik vind het al zeer bijzonder hoeveel herkenning er is, en het fijne van dit is dat er niemand oordeelt. Er is geen goed of fout. Een mooi idee om elkaar in het echt te leren kennen. Eens kijken hoe we het kunnen realiseren.
Wat vervelend van de ruzie met je vriend. Ik snap je verlatingsangst nu op volle toeren draait. Ik hoop dat hij snel weer iets van zich laat horen.
@ Choco, fijn dat je hier je hart kunt luchten.
Wat vervelend van de ruzie met je vriend. Ik snap je verlatingsangst nu op volle toeren draait. Ik hoop dat hij snel weer iets van zich laat horen.
@ Choco, fijn dat je hier je hart kunt luchten.
donderdag 14 april 2016 om 10:29
Hier ben ik weer na even afwezigheid.Mijn man is erg ziek geweest de laatste dagen, pijn operatie, weer de bekende hoofdpijn en ik ben maandag helemaal in elkaar geklapt. Heb 2x gebeld met mijn svp er en die bleef er maar op hameren dat ik afleiding moest zoeken. Maar dat stadium was ik voorbij, ik kon alleen nog maar huilen huilen huilen. Ik was erg destructief en raakte nog meer overstuur van mijn spv er. Uit nood heb ik mijn pa gebeld en die kwam. Hij vond dat ik mjn psychiater moest bellen en dat heb ik gedaan. Ik slik nu 3x per dag extra oxazepam en heb elke dag telefonisch contact gehad. Vanmiddag heb ik een afspraak met mijn spv er en mijn psychiater. Mijn man is gelukkig weer wat opgeknapt en gaat ook mee.
Mijn man is nogal bewaarderig en heeft van de afgelopen 2 jaar al zijn oude medicatie bewaard. Je kan er de halve stad mee platleggen, zon grote voorraad. ik was daar maar mee bezig in mijn destructieve gevoel, en mijn pa heeft alle medicijnen meegenomen. Dat voelde als een opluchting. Ook toen mijn man zei dat hij dezelfde destructieve gedachtes heeft. Het is nu niet meer onder handbereik. We hebben natuurlijk nog wel onze eigen medicijnen die we nog wel gebruiken, maar de grote berg is weg. Er zat oa zware morfine bij, dus die verleiding is weg.
Ik ben erg paniekerig en op mijn hoede. De spanning bojft hoog. Bij elk dingetje wat hij zegt raak ik in paniek.
Nu gaat het best goed en daarvan moet je genieten, maar de schrik zit er zo diep in. Mensen zeggen, het zonnetje schijnt, de vogels fluiten, de tuin wordt groen. Ik wou dat die vogels stil waren en dat het donker en koud is. Ben net nog erg emotioneel geweest en dat hen ik nog. Heel dom. We zaten journaal te kijken en toen kwam er een item over de verkoop van de inboedel van v en d. Kunnen jullie je nog dat aapjesorkest herinneren? Als kind mocht ik daar altijd een muntje ingooien en dat vond ik zo fijn en leuk. Het raakte me zo diep toen ik dat apparaat zag. Ik was toen nog een kind die daar blij van werd. Zoveel jaren later heb ik al zoveel verdriet gehad en meegemaakt, en ben zo gelukkig met mijn lieve man en tegelijk zo diep vrdrietig en ongelukkig omdat hij zo ziek is. Voor mij was het confronterend dat ik dat blije kind helemaal kwijt ben momenteel. Mijn man snapte dat heel goed, maar ik zit nu alweer te huilen als ik het opschrijf, het is zo emotioneel. Ik zal binnenkort het forum weer gaan lezen, want jullie reageren zo lief tegen mij en hoop jullie ook weer te kunnen helpen.
Tijdens de operatie hebben ze bij mijn man een catheter in de urineleider geplaatst, en die wordt volgende week verwijderd. Dan horen we ook alle uitslagen. Ik ben daar op zich wel optimistisch over, maar zijn hersenaandoening blijft en daar is niets aan te veranderen. Er wordt maar geen oplossing gevonden voor zijn hoofdpijnaanvallen en dat beangstigt mij nog het meest. Hij is in behandeling bij 3 academische ziekenhuizen en de resultaten zijn alleen maar teleurstellnd. Dat geeft mij veel angst voor de toekomst. Maar wat er ook gebeurt, ik zal hem er nooit voor in de steek laten. Hij is mijn grote liefde.
Mijn man is nogal bewaarderig en heeft van de afgelopen 2 jaar al zijn oude medicatie bewaard. Je kan er de halve stad mee platleggen, zon grote voorraad. ik was daar maar mee bezig in mijn destructieve gevoel, en mijn pa heeft alle medicijnen meegenomen. Dat voelde als een opluchting. Ook toen mijn man zei dat hij dezelfde destructieve gedachtes heeft. Het is nu niet meer onder handbereik. We hebben natuurlijk nog wel onze eigen medicijnen die we nog wel gebruiken, maar de grote berg is weg. Er zat oa zware morfine bij, dus die verleiding is weg.
Ik ben erg paniekerig en op mijn hoede. De spanning bojft hoog. Bij elk dingetje wat hij zegt raak ik in paniek.
Nu gaat het best goed en daarvan moet je genieten, maar de schrik zit er zo diep in. Mensen zeggen, het zonnetje schijnt, de vogels fluiten, de tuin wordt groen. Ik wou dat die vogels stil waren en dat het donker en koud is. Ben net nog erg emotioneel geweest en dat hen ik nog. Heel dom. We zaten journaal te kijken en toen kwam er een item over de verkoop van de inboedel van v en d. Kunnen jullie je nog dat aapjesorkest herinneren? Als kind mocht ik daar altijd een muntje ingooien en dat vond ik zo fijn en leuk. Het raakte me zo diep toen ik dat apparaat zag. Ik was toen nog een kind die daar blij van werd. Zoveel jaren later heb ik al zoveel verdriet gehad en meegemaakt, en ben zo gelukkig met mijn lieve man en tegelijk zo diep vrdrietig en ongelukkig omdat hij zo ziek is. Voor mij was het confronterend dat ik dat blije kind helemaal kwijt ben momenteel. Mijn man snapte dat heel goed, maar ik zit nu alweer te huilen als ik het opschrijf, het is zo emotioneel. Ik zal binnenkort het forum weer gaan lezen, want jullie reageren zo lief tegen mij en hoop jullie ook weer te kunnen helpen.
Tijdens de operatie hebben ze bij mijn man een catheter in de urineleider geplaatst, en die wordt volgende week verwijderd. Dan horen we ook alle uitslagen. Ik ben daar op zich wel optimistisch over, maar zijn hersenaandoening blijft en daar is niets aan te veranderen. Er wordt maar geen oplossing gevonden voor zijn hoofdpijnaanvallen en dat beangstigt mij nog het meest. Hij is in behandeling bij 3 academische ziekenhuizen en de resultaten zijn alleen maar teleurstellnd. Dat geeft mij veel angst voor de toekomst. Maar wat er ook gebeurt, ik zal hem er nooit voor in de steek laten. Hij is mijn grote liefde.
donderdag 14 april 2016 om 10:39
Ach lieve Salander, wat een heftige tijd. Standaard antwoorden van je spv-er he? Voelt dat dan een beetje als een cliché? Wat fijn dat je vader gelijk kwam en de medicatie meegenomen heeft.
Heeft jouw man zoveel hoofdpijn? Wat voor hoofdpijn? Ik vraag dit omdat ik elke dag hoofdpijn heb.
Gaat het nu weer met je? Ben je een beetje tot rust gekomen?
Ik had onlangs een presentatie en als feefback kreeg ik mee dat ik zo rustig en zelfverzekerd overkom. Maar tijdens de presentatie heb ik zulke nare gedachten over mezelf, dat ik een mislukking ben enzo, dat ik niks kan en niks voorstel. Mijn uiterlijk en mijn innerlijk komen dus niet overeen. Ik snap dat niet.
Herkennen jullie dit?
Heeft jouw man zoveel hoofdpijn? Wat voor hoofdpijn? Ik vraag dit omdat ik elke dag hoofdpijn heb.
Gaat het nu weer met je? Ben je een beetje tot rust gekomen?
Ik had onlangs een presentatie en als feefback kreeg ik mee dat ik zo rustig en zelfverzekerd overkom. Maar tijdens de presentatie heb ik zulke nare gedachten over mezelf, dat ik een mislukking ben enzo, dat ik niks kan en niks voorstel. Mijn uiterlijk en mijn innerlijk komen dus niet overeen. Ik snap dat niet.
Herkennen jullie dit?
donderdag 14 april 2016 om 11:14
Hoi Leekje en allemaal, ik lees stiekem een beetje mee bij jullie, al heb ik geen borderline, maar vind het een mooi topic.
Mijn schoon-stiefvader heeft ook borderline, en toen ik hem laatst weer eens zag kromp mijn hart een beetje. Ik vind het zo'n mooie, wijze, rustige, gevoelige man! We hebben echt een hele goede klik, en ik kan me zo moeilijk voorstellen dat hij al die dingen over zichzelf denkt, die jullie over jezelf vinden. Ik zie er ook echt niks borderlines aan af, al heeft mijn vriend wel dingen meegemaakt waar het uit zou blijken (jaloezie, heftige emoties, depressies). Nou ja, ik dacht in ieder geval aan jullie. Het is niet eerlijk, dat andere mensen wel zien hoe mooi en lief en leuk jullie zijn, maar jullie daar zelf zoveel moeite mee hebben.
Knuf.
Mijn schoon-stiefvader heeft ook borderline, en toen ik hem laatst weer eens zag kromp mijn hart een beetje. Ik vind het zo'n mooie, wijze, rustige, gevoelige man! We hebben echt een hele goede klik, en ik kan me zo moeilijk voorstellen dat hij al die dingen over zichzelf denkt, die jullie over jezelf vinden. Ik zie er ook echt niks borderlines aan af, al heeft mijn vriend wel dingen meegemaakt waar het uit zou blijken (jaloezie, heftige emoties, depressies). Nou ja, ik dacht in ieder geval aan jullie. Het is niet eerlijk, dat andere mensen wel zien hoe mooi en lief en leuk jullie zijn, maar jullie daar zelf zoveel moeite mee hebben.
Knuf.
donderdag 14 april 2016 om 11:45
Haligh, had jouw voorstel over het hoofd gezien. Ik wil hier nog even over nadenken, ik sta er zeker wel voor open maar ik vind het ook wel eng. Dit is zo veilig en anoniem haha
Gaat het nu weer met je? Heb je je vriend al gesproken? Is alles weer ok?
Ik ken het hoor, als ik geirriteerd raak dan kan ik ook bozer overkomen dan de bedoeling is. Vriendlief schrikt dan enorm. Soms wordt hij ook boos.
Gaat het nu weer met je? Heb je je vriend al gesproken? Is alles weer ok?
Ik ken het hoor, als ik geirriteerd raak dan kan ik ook bozer overkomen dan de bedoeling is. Vriendlief schrikt dan enorm. Soms wordt hij ook boos.
donderdag 14 april 2016 om 22:16
@Choco, zo herkenbaar, ik heb ook het gevoel dat ik m’n verhaal alleen hier kwijt kan en bij m’n psycholoog. Hoewel er dus wel mensen in m’n omgeving zijn die het weten maar ze begrijpen er gewoon geen ruk van om het zo maar even te zeggen… Dat is niet hun schuld maar het maakt je wel zo eenzaam.
Superfijn dat je openstaat voor een meet!
O en ik vind het echt heel knap van je dat je gestopt met daten. Ik kan me voorstellen dat dat echt totaal niet makkelijk is geweest! Ik weet niet of ik het ooit zou kunnen… Niet in een relatie en ook niet daten. Eigenlijk heel erg, toch?
@Belofte, ik snap dat je het superspannend vind, vind ik ook hoor! Maar ik heb zomaar het gevoel dat hier wel wat mooie vriendschappen uit voort zouden kunnen vloeien.
@Salander, dikke hug! Wat ontzettend naar dat je je zo klote voelt. Jullie hebben ook zoveel op jullie bordje… En balen dat jouw spv’er je niet kon helpen op de manier de je nodig had. Ik ben blij dat de medicatie weg is bij jullie. Ik hoop dat jullie hier samen sterker uit komen lieve vrouw.
@Leekje, bizar he, hoe dat werkt, dat je aan de ander kant blijkbaar iets heel anders laat zien. Toen ik de diagnose net had en veel googelde kwam ik dat ook telkens tegen: dat mensen met borderline vaak goede toneelspelers zijn en aan de buitenkant niet zoveel laten merken.
Ik herken het heel erg, al weet ik van mezelf wel dat ik aan de buitenkant vaak anders over kom dan van binnen. Maar soms heb ik ook het gevoel dat de onzekerheid echt met volle vaart door dat masker heen vloeit! Geen idee of dat dan ook echt aan de buitenkant te zien is.
Ik vraag me ook weleens af of alle andere mensen de hele dag net zo onzeker zijn als ik, of dat het echt de borderline is.
En ik snap dat je nog twijfelt over een meet, hoor! Alleen doen als je je er prettig bij voelt, en anders blijven we gewoon lekker hier schrijven.
@Bloem, wat lief dat je even langskomt, jouw reactie raakt mij ook.
Nou jongens, pfff.. Het leek weer iets beter te gaan tussen vriend en mij maar vandaag toch weer knallende ruzie gehad. Weet je wat het is, ik heb de diagnose eigenlijk nog maar heel recent, sinds begin dit jaar. En dat is dus echt wel superconfronterend! Die stoornis en de therapie nemen op dit moment gewoon een hele groot plaats in in mijn leven, en dat lijkt me ook niet zo raar. Ik zit nog steeds in de acceptatiefase, waarin ik moet leren dat dit bij mij hoort en dat ik dus ‘anders’ ben.
Mijn vriend wil er eigenlijk niet zoveel van weten. Hij wil mij gewoon nog steeds als dezelfde zien. Dat is superlief bedoeld, I know, maar het kwetst bij enorm. Het is alsof hij zijn kop in het zand steekt en de borderline gewoon wil negeren. In een ruzie zegt hij bijvoorbeeld ook vaak: ‘Doe nou eens normaal!’ En dat doet dan zo’n pijn! Want dan denk ik: hoe dan?! Hoe moet ik normaal doen?! Ik weet niet eens wat normaal is…
Het is extra pijnlijk omdat ik m’n verdriet jarenlang voor mezelf heb gehouden uit angst afgewezen te worden door anderen. Nu stel ik me eindelijk een beetje open en dan komen dat soort dingen extra hard aan.
Als ik praat over moeilijke gevoelens dan lijkt het soms alsof ik tegen een muur praat. Ik denk dat het onmacht is en hij gewoon niet weet hoe hij er mee om moet gaan, want het is echt wel een lieverd. Maar op de vutmomenten zie ik dat gewoon niet meer, dan haat ik hem en voel ik me zwaar door hem in de steek gelaten. Ik denk dan ook de hele tijd dat ik beter af ben zonder hem, maar daar krijg ik later dan weer spijt van.
Vandaag liep het weer heel erg uit de hand en ik raakte echt compleet over de riedel. We waren aan de telefoon en hij zei tegen me: ‘draai toch eens niet zo door’. Nou ja, toen had ik het natuurlijk helemaal niet meer… Ik voelde me echt meteen weggezet als een soort psycho bitch. Ik denk dan: je kan toch wel even op je woorden letten, of is dat te veel gevraagd?
Sorry hoor, maar het moest er echt allemaal even uit…
Superfijn dat je openstaat voor een meet!
O en ik vind het echt heel knap van je dat je gestopt met daten. Ik kan me voorstellen dat dat echt totaal niet makkelijk is geweest! Ik weet niet of ik het ooit zou kunnen… Niet in een relatie en ook niet daten. Eigenlijk heel erg, toch?
@Belofte, ik snap dat je het superspannend vind, vind ik ook hoor! Maar ik heb zomaar het gevoel dat hier wel wat mooie vriendschappen uit voort zouden kunnen vloeien.
@Salander, dikke hug! Wat ontzettend naar dat je je zo klote voelt. Jullie hebben ook zoveel op jullie bordje… En balen dat jouw spv’er je niet kon helpen op de manier de je nodig had. Ik ben blij dat de medicatie weg is bij jullie. Ik hoop dat jullie hier samen sterker uit komen lieve vrouw.
@Leekje, bizar he, hoe dat werkt, dat je aan de ander kant blijkbaar iets heel anders laat zien. Toen ik de diagnose net had en veel googelde kwam ik dat ook telkens tegen: dat mensen met borderline vaak goede toneelspelers zijn en aan de buitenkant niet zoveel laten merken.
Ik herken het heel erg, al weet ik van mezelf wel dat ik aan de buitenkant vaak anders over kom dan van binnen. Maar soms heb ik ook het gevoel dat de onzekerheid echt met volle vaart door dat masker heen vloeit! Geen idee of dat dan ook echt aan de buitenkant te zien is.
Ik vraag me ook weleens af of alle andere mensen de hele dag net zo onzeker zijn als ik, of dat het echt de borderline is.
En ik snap dat je nog twijfelt over een meet, hoor! Alleen doen als je je er prettig bij voelt, en anders blijven we gewoon lekker hier schrijven.
@Bloem, wat lief dat je even langskomt, jouw reactie raakt mij ook.
Nou jongens, pfff.. Het leek weer iets beter te gaan tussen vriend en mij maar vandaag toch weer knallende ruzie gehad. Weet je wat het is, ik heb de diagnose eigenlijk nog maar heel recent, sinds begin dit jaar. En dat is dus echt wel superconfronterend! Die stoornis en de therapie nemen op dit moment gewoon een hele groot plaats in in mijn leven, en dat lijkt me ook niet zo raar. Ik zit nog steeds in de acceptatiefase, waarin ik moet leren dat dit bij mij hoort en dat ik dus ‘anders’ ben.
Mijn vriend wil er eigenlijk niet zoveel van weten. Hij wil mij gewoon nog steeds als dezelfde zien. Dat is superlief bedoeld, I know, maar het kwetst bij enorm. Het is alsof hij zijn kop in het zand steekt en de borderline gewoon wil negeren. In een ruzie zegt hij bijvoorbeeld ook vaak: ‘Doe nou eens normaal!’ En dat doet dan zo’n pijn! Want dan denk ik: hoe dan?! Hoe moet ik normaal doen?! Ik weet niet eens wat normaal is…
Het is extra pijnlijk omdat ik m’n verdriet jarenlang voor mezelf heb gehouden uit angst afgewezen te worden door anderen. Nu stel ik me eindelijk een beetje open en dan komen dat soort dingen extra hard aan.
Als ik praat over moeilijke gevoelens dan lijkt het soms alsof ik tegen een muur praat. Ik denk dat het onmacht is en hij gewoon niet weet hoe hij er mee om moet gaan, want het is echt wel een lieverd. Maar op de vutmomenten zie ik dat gewoon niet meer, dan haat ik hem en voel ik me zwaar door hem in de steek gelaten. Ik denk dan ook de hele tijd dat ik beter af ben zonder hem, maar daar krijg ik later dan weer spijt van.
Vandaag liep het weer heel erg uit de hand en ik raakte echt compleet over de riedel. We waren aan de telefoon en hij zei tegen me: ‘draai toch eens niet zo door’. Nou ja, toen had ik het natuurlijk helemaal niet meer… Ik voelde me echt meteen weggezet als een soort psycho bitch. Ik denk dan: je kan toch wel even op je woorden letten, of is dat te veel gevraagd?
Sorry hoor, maar het moest er echt allemaal even uit…
vrijdag 15 april 2016 om 00:43
Haligh, wat herkenbaar je laatste stuk! Ik voel me de laatste tijd ook steeds weggezet als gek door m'n vriend, ook net therapie met allemaal shit die loskomt en vriend die doet alsof ik geen borderline heb. En het onvermogen, en misschien niet zozeer haat maar een soort afkeer? Dat hij niet in de buurt mag komen? Nou ja, ik forum mobiel en het is net (weer, maar voelt 'echter') uit, dus ik lul ook maar wat. Herken in elk geval veel van wat je schrijft.
En excuses als ik niet iedereen evenveel aandacht geef hier. Ik lees iedereen en voel mee, dat jullie het weten. Zit de laatste tijd alleen zelf zo vol. (En nu ik dit typ denk ik: wie zit nou op mijn excuses te wachten... Nou ja, fuck it. Ik voel het zo.)
En excuses als ik niet iedereen evenveel aandacht geef hier. Ik lees iedereen en voel mee, dat jullie het weten. Zit de laatste tijd alleen zelf zo vol. (En nu ik dit typ denk ik: wie zit nou op mijn excuses te wachten... Nou ja, fuck it. Ik voel het zo.)
vrijdag 15 april 2016 om 08:10
Ik heb ook problemen met vriendlief. Hij voelde zich opgesloten en wilde vandaag een dag weg, maar ik vertaalde het als: hij wil niet meer bij mij zijn. Wat een gezellig avondje had moeten worden werd een heel verdrietige avond. Ik heb heel slecht geslapen, vaak wakker geschrokken, hartkloppingen, tegen hem aankruipen enzo. En nu zit ik hier, hij gaat zo weg en wil dat ik vanmiddag ook kom. Ik ben echter zo moe, uitgeput.
vrijdag 15 april 2016 om 13:37
@ Salander, typisch hoor van je svp'er. Afleiding zoeken, makkelijker gezegd dan gedaan. Knap van je dat je alsnog hulp hebt gevraagd!
@ Leekje, ik heb dat ook inderdaad, dat je denkt gigantisch zenuwachtig en onzeker over te komen maar ondertussen blijk je het prima te doen. Denk dat het wel iets menselijks is.
Om meteen je vraag even over instabiliteit te beantwoorden...Ik denk wel dat het waar is, onbewust een instabiele partner uitkiezen. Mijn laatste ex had een enorm verleden wat gedragsproblemen betreft en had tijdens onze relatie ook een flink steekje los. Ook trek ik de laatste tijd de meest vreemde mannen aan. Meerdere mannen die al in een relatie zitten maar bijv. seks willen, of mannen die niet in een relatie zitten maar zich min of meer aanbieden op seksueel gebied. Ik snap er niks van.
Overigens heb ik ook wel eens een ex gehad die werkelijkwaar niks in zijn leven had meegemaakt, en ik heb ervaren dat dat ook niet helemaal werkt. Die kon zich dan weer total niet in mij inleven.
@ Bloem, dankjewel voor je positieve bijdrage.
@ Haligh, lastig dat je je probeert open te stellen maar hier juist op afgerekend word voor je gevoel. Hopelijk komen jullie hier snel weer uit. Ik heb het met je te doen, wat een worsteling.
Ikzelf worstel ook met mezelf de laatste tijd, voel me nutteloos, doelloos...Lief ligger in bed dan wat anders, maargoed daar word ik al helemaal niet beter van. Gelukkig had ik vandaag therapie, daarvoor kom ik de deur tenminste uit.
Aan de andere kant heb ik ook zin om dingen te ondernemen, maar ik heb het lef niet om een vriendin te bellen dat ik me eenzaam voel. Ik wil mezelf sterker en zelfstandiger voordoen dan ik ben. Ik heb graag mensen om me heen, maar soms wil ik laten zien dat ik het allemaal alleen kan ofzo...ik weet ook niet precies hoe ik dat uit moet leggen.
@ Leekje, ik heb dat ook inderdaad, dat je denkt gigantisch zenuwachtig en onzeker over te komen maar ondertussen blijk je het prima te doen. Denk dat het wel iets menselijks is.
Om meteen je vraag even over instabiliteit te beantwoorden...Ik denk wel dat het waar is, onbewust een instabiele partner uitkiezen. Mijn laatste ex had een enorm verleden wat gedragsproblemen betreft en had tijdens onze relatie ook een flink steekje los. Ook trek ik de laatste tijd de meest vreemde mannen aan. Meerdere mannen die al in een relatie zitten maar bijv. seks willen, of mannen die niet in een relatie zitten maar zich min of meer aanbieden op seksueel gebied. Ik snap er niks van.
Overigens heb ik ook wel eens een ex gehad die werkelijkwaar niks in zijn leven had meegemaakt, en ik heb ervaren dat dat ook niet helemaal werkt. Die kon zich dan weer total niet in mij inleven.
@ Bloem, dankjewel voor je positieve bijdrage.
@ Haligh, lastig dat je je probeert open te stellen maar hier juist op afgerekend word voor je gevoel. Hopelijk komen jullie hier snel weer uit. Ik heb het met je te doen, wat een worsteling.
Ikzelf worstel ook met mezelf de laatste tijd, voel me nutteloos, doelloos...Lief ligger in bed dan wat anders, maargoed daar word ik al helemaal niet beter van. Gelukkig had ik vandaag therapie, daarvoor kom ik de deur tenminste uit.
Aan de andere kant heb ik ook zin om dingen te ondernemen, maar ik heb het lef niet om een vriendin te bellen dat ik me eenzaam voel. Ik wil mezelf sterker en zelfstandiger voordoen dan ik ben. Ik heb graag mensen om me heen, maar soms wil ik laten zien dat ik het allemaal alleen kan ofzo...ik weet ook niet precies hoe ik dat uit moet leggen.
vrijdag 15 april 2016 om 13:53
@leekje heel herkenbaar dat je onbewust een labiele partner uitkiest! daarom heb ik het toen ook uitgemaakt met mn ex. bij mn vriendschappen heb ik dit trouwens ook. eigelijk heb ik stabiele mensen om me heen nodig (maar ik denk niet dat hun een vriendschap/relatie met mij zouden willen)
@borderliner89 hoop dat t snel beter met je gaat! ik begrijp het wel als je zo vol zit heb je geen energie over voor 'issues' van anderen. hier op het forum kun je van je afschrijven.
@haligh ja ik heb ook t idee dat niemand mij begrijpt. daarom vind ik dit forum zo fijn!
ik had nooit gedacht dat ik (nu 3 maanden) zou kunnen stoppen met daten. ik vraag me af hoelang ik het volhou. ben bang dat als ik straks weer ga daten weer terugval in mn oude patroon. obessief de bevestiging willen krijgen en paniekerig zijn als mn date niks laat horen. maar uiteindelijk wil ook ik graag huisje boompje beestje..
wat vervelend dat je het gevoel hebt dat je vriend ervoor wil weglopen. heb je een keer met hem een gesprek gehad over hoe jij je voelt als hij zo reageert? en waarom hij zo reageert? ik herken echt zoveel dingen wat je schrijft zoals ervan overtuigd zijn dat je beter af bent zonder hem en daarna veel spijt ervan hebben.
het is ook gewoon erg zwaar zeker omdat je pas je diagnose hebt gekregen! ik sinds vorigjaar november en het is voor mij ook nogsteeds erg confronterend.
@borderliner89 hoop dat t snel beter met je gaat! ik begrijp het wel als je zo vol zit heb je geen energie over voor 'issues' van anderen. hier op het forum kun je van je afschrijven.
@haligh ja ik heb ook t idee dat niemand mij begrijpt. daarom vind ik dit forum zo fijn!
ik had nooit gedacht dat ik (nu 3 maanden) zou kunnen stoppen met daten. ik vraag me af hoelang ik het volhou. ben bang dat als ik straks weer ga daten weer terugval in mn oude patroon. obessief de bevestiging willen krijgen en paniekerig zijn als mn date niks laat horen. maar uiteindelijk wil ook ik graag huisje boompje beestje..
wat vervelend dat je het gevoel hebt dat je vriend ervoor wil weglopen. heb je een keer met hem een gesprek gehad over hoe jij je voelt als hij zo reageert? en waarom hij zo reageert? ik herken echt zoveel dingen wat je schrijft zoals ervan overtuigd zijn dat je beter af bent zonder hem en daarna veel spijt ervan hebben.
het is ook gewoon erg zwaar zeker omdat je pas je diagnose hebt gekregen! ik sinds vorigjaar november en het is voor mij ook nogsteeds erg confronterend.
vrijdag 15 april 2016 om 17:04
Dames, ik heb nu wel het idee dat ik heel erg klaag maar het gaat even niet lekker met mij. Ik voel me heel erg opgesloten in mijn eigen gedachten en gevoelens. Vriend doet afstandelijk en ik daardoor ook, hij voelt erg ver weg voor mij. De hele dag ben ik aan het twijfelen wat ik moet doen? Uitmaken of niet. Bij de gedachte alleen springen de tranen in mn ogen, maar het idee dat hij mij misschien niet wil is nog ondraaglijker. Kortom: verlatingsangst alom. Weggaan voordat hij bij mij weggaat. Slaan voordat je geslagen wordt, dat idee.
Het idee van een meet wordt meer en meer aantrekkelijk voor me. Hebben jullie ook vaak het idee dat je eigenlijk nooit aansluiting vindt met de mensen om je heen?
Volgens mij zit ik heel diep momenteel. Voel me erg verdrietig en depressief.
Het idee van een meet wordt meer en meer aantrekkelijk voor me. Hebben jullie ook vaak het idee dat je eigenlijk nooit aansluiting vindt met de mensen om je heen?
Volgens mij zit ik heel diep momenteel. Voel me erg verdrietig en depressief.
vrijdag 15 april 2016 om 17:15
Ik heb vol bewondering een aantal verhalen gelezen. Zelf heb ik jaren geleden al de stempel borderliner en posttraumatische stress stoornis gekregen. En herken dus ook wel ontzettend veel in alles. Ik heb jarenlang therapie gehad, maar op een gegeven moment ben ik ermee gestopt omdat ik vond dat het me meer kwaad dan goed deed. Ik zit al wel mijn halve leven aan de medicatie en zal daar ook niet snel van afkomen. Maar het helpt wel tegen mijn stemmingswisselingen en om mijn nachten een beetje beter te laten gaan. Ook ik heb weinig mensen om me heen, en weet hoe het voelt om je vaak eenzaam en niet begrepen te voelen. Ik ben op het moment wel weer wat rustiger, maar dat kan met een paar weken ook weer heel anders zijn.
vrijdag 15 april 2016 om 18:14
Hoi lieverds,
@Borderliner, ‘vervelend’ dat jij je in mijn verhaal over m’n vriend herkent (tegelijkertijd natuurlijk fijn dat we herkenning bij elkaar vinden, maar ik gun het je niet hoor!). Mijn vriend zei ook letterlijk dat hij het idee van borderline ‘eng’ vindt. Echt wtf, dacht ik. Ik snap het ergens wel, het heeft zo’n stigma, maar om dan tegen mij te zeggen dat hij het eng vindt… Dat acceptatieproces is al moeilijk genoeg zonde dit soort dingen!
En ik snap trouwens dat je niet uitgebreid reageer hoor, gewoon doen waar je je goed bij voelt.
@Leekje, je klaagt totaal niet, wat rot dat je er zo doorheen zit. Ik herken je gevoel zo goed. Ook de hele tijd dat heen en weer gesleept worden tussen uitmaken of niet, uitmaken of niet. En als je vriend kortaf doet, dat je dan het gevoel krijgt dat je beter z.s.m. weg kunt zijn. Pffff wat herkenbaar. Ik heb met je te doen, vrouw. Een dikke knuffel.
Je vraag over een instabiele partner… Dat zou best kunnen. Mijn ex-vriend had echt heel veel issues en onze relatie was echt terror in het kwadraat… Dat was echt niet te doen, we fokten elkaar continu op.
Mijn huidige partner lijkt aan de buitenkant heel stabiel maar hij is verslaafd aan wiet en kan momenteen niet werken door lichamelijke ziekte, daardoor heeft hij af en toe ook wel depressieve klachten. Ook niet de meest stabiele mens op aarde, dus.
@Belofte, ik snap wel dat je je sterker probeert voor te doen. Maar toch zou ik als ik jou was lekker een vriendin bellen en erop uitgaan! Zeg gewoon dat ze je je niet goed voelt en een verzetje nodig heb. Hopelijk begrijpen ze dat! En anders organiseren we snel een meet en dan hebben wij allemaal een fijn opvangnet van gelijkgestemden.
@Choco, ja heel knap van je. Hopelijk kun je, als je op een gegeven moment wel weer gaat daten, een manier vinden die voor jou wel werkt.
Op rustige momenten kan ik wel met m’n vriend praten ja, en dan begrijpt hij het ook, maar op de heftige momenten lijken we het allebei even vergeten te zijn, I guess.
@dyllyd, welkom hier. Ik hoop dat je hier misschien wat steun kan vinden om de eenzaamheid tegen te gaan.
Nog even een persoonlijke update: vriend en ik doen weer normaal tegen elkaar. We hebben de dingen nog niet echt uitgepraat maar hij komst straks hier voor het weekend dus dat gaat waarschijnlijk nog wel gebeuren.
Ik heb net met een vriendin afgesproken met wie ik goed kan praten dus dat was ook fijn. Ze helpt me af en toe te relativeren als ik weer heel zwart-wit denk.
Nog even over een mogelijke meet: misschien is het goed als we online alvast iets organiseren buiten het forum, zoals bijvoorbeeld een facebookgroep of een whatsappgroep. Dan kunnen de mensen die interesse hebben daaraan toegevoegd worden en dan wordt het misschien iets concreter. En dan kunnen we daar eventueel ook contact hebben met elkaar, we moeten maar even kijken hoe het loopt. Hebben jullie nog ideeën over hoe we dat aan kunnen pakken? Iedereen moet zich wel veilig voelen natuurlijk.
@Borderliner, ‘vervelend’ dat jij je in mijn verhaal over m’n vriend herkent (tegelijkertijd natuurlijk fijn dat we herkenning bij elkaar vinden, maar ik gun het je niet hoor!). Mijn vriend zei ook letterlijk dat hij het idee van borderline ‘eng’ vindt. Echt wtf, dacht ik. Ik snap het ergens wel, het heeft zo’n stigma, maar om dan tegen mij te zeggen dat hij het eng vindt… Dat acceptatieproces is al moeilijk genoeg zonde dit soort dingen!
En ik snap trouwens dat je niet uitgebreid reageer hoor, gewoon doen waar je je goed bij voelt.
@Leekje, je klaagt totaal niet, wat rot dat je er zo doorheen zit. Ik herken je gevoel zo goed. Ook de hele tijd dat heen en weer gesleept worden tussen uitmaken of niet, uitmaken of niet. En als je vriend kortaf doet, dat je dan het gevoel krijgt dat je beter z.s.m. weg kunt zijn. Pffff wat herkenbaar. Ik heb met je te doen, vrouw. Een dikke knuffel.
Je vraag over een instabiele partner… Dat zou best kunnen. Mijn ex-vriend had echt heel veel issues en onze relatie was echt terror in het kwadraat… Dat was echt niet te doen, we fokten elkaar continu op.
Mijn huidige partner lijkt aan de buitenkant heel stabiel maar hij is verslaafd aan wiet en kan momenteen niet werken door lichamelijke ziekte, daardoor heeft hij af en toe ook wel depressieve klachten. Ook niet de meest stabiele mens op aarde, dus.
@Belofte, ik snap wel dat je je sterker probeert voor te doen. Maar toch zou ik als ik jou was lekker een vriendin bellen en erop uitgaan! Zeg gewoon dat ze je je niet goed voelt en een verzetje nodig heb. Hopelijk begrijpen ze dat! En anders organiseren we snel een meet en dan hebben wij allemaal een fijn opvangnet van gelijkgestemden.
@Choco, ja heel knap van je. Hopelijk kun je, als je op een gegeven moment wel weer gaat daten, een manier vinden die voor jou wel werkt.
Op rustige momenten kan ik wel met m’n vriend praten ja, en dan begrijpt hij het ook, maar op de heftige momenten lijken we het allebei even vergeten te zijn, I guess.
@dyllyd, welkom hier. Ik hoop dat je hier misschien wat steun kan vinden om de eenzaamheid tegen te gaan.
Nog even een persoonlijke update: vriend en ik doen weer normaal tegen elkaar. We hebben de dingen nog niet echt uitgepraat maar hij komst straks hier voor het weekend dus dat gaat waarschijnlijk nog wel gebeuren.
Ik heb net met een vriendin afgesproken met wie ik goed kan praten dus dat was ook fijn. Ze helpt me af en toe te relativeren als ik weer heel zwart-wit denk.
Nog even over een mogelijke meet: misschien is het goed als we online alvast iets organiseren buiten het forum, zoals bijvoorbeeld een facebookgroep of een whatsappgroep. Dan kunnen de mensen die interesse hebben daaraan toegevoegd worden en dan wordt het misschien iets concreter. En dan kunnen we daar eventueel ook contact hebben met elkaar, we moeten maar even kijken hoe het loopt. Hebben jullie nog ideeën over hoe we dat aan kunnen pakken? Iedereen moet zich wel veilig voelen natuurlijk.
