Psyche
alle pijlers
Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....
donderdag 3 oktober 2019 om 10:16
Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
zondag 13 oktober 2019 om 13:37
Ook hier (deels) in de zorg. Ik zou zeggen; go for it. PvdBO! Of misschien liever PSO (Partij Shine On!)ferrycourgette schreef: ↑12-10-2019 14:17Maar dit is toch te gék voor woorden?
Al die mensen (meestal vrouwen) in het onderwijs, de zorg, de hulpverlening etc. etc. die massaal de burn-out invliegen, zogenaamd omdat ze 'te perfectionistisch' zouden zijn en daar dan ook nog voor in dure therapieën moeten?
Er is een verziekt systeem van permanente bezuinigingen dat altijd leidt tot meer en meer werkdruk, meer krankjoreme vormen van bureaucratie, meer dreigende ontslagen enzoverder. Een verziekt systeem dat wordt ingevoerd door mensen (meestal mannen) die er zelf geen last van hebben en dus maar niet begrijpen waarom al die vrouwen overspannen raken.
Ik denk er wel eens over een politieke partij op te richten die alle burn-out en post-burn-out mensen verenigt.
Niet wij hebben een burn-out, het systeem heeft een burn-out!
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 13-10-2019 13:47
0.66% gewijzigd
zondag 13 oktober 2019 om 13:39
Het is ongelooflijk he? Onze systemen zijn ingericht op mensen die snappen hoe ze in elkaar steken en hoe daarmee om te gaan. Juist de allerkwetsbaarste mensen raken daardoor in de problemen. Als er vervolgens iemand voor ze in de bres springt, kan dat een wereld van verschil maken. Maar het is ook een wereldtaak.. Op jouw schouders. Er is recentelijk een definitie voor kwetsbaarheid uitgekomen. Deze is voor onderzoek niet heel praktisch, maar hij maakt onderscheid tussen het zelfredzame vermogen. Dus niet alleen óf je in de problemen komt telt mee, maar ook of jij daar zelfstandig weer uit kan komen (evt. door zelf hulp in te schakelen, weten waar je dat kunt vinden etc.). Voor mijn gevoel leven veel mensen in een bubbel waardoor ze niet begrijpen dat het vaak geen onwil is, maar echt machteloosheid en overvraagdheid.Malinois schreef: ↑12-10-2019 14:23Nou dat dus. En dan moeten die vrouwen leren loslaten. En voor een deel klopt dat, ik denk dat ik echt veel dingen los mag laten, maar de kwaliteit van mijn werk is daar niet 1 van. Dat beïnvloed namelijk levens van mensen en dat is niet iets om te gaan relativeren wat mij betreft.
Ik maak gewoon bizarre dingen mee. Iemand vraagt een uitkering aan, 2x afgewezen, ‘geen recht’ , ik ga mee, toegewezen. Want mij kunnen ze niet wegwuiven. Intake voor een woonvoorziening. Afgewezen, ik ga mee, toegelaten, want ik kan iemand helpen zich te verwoorden. Zolang dat zo gaat kan ik niet minder gaan doen, want dat betekent dus dat iemand dakloos wordt of geen inkomen heeft. En die medewerker aan de andere kant van de tafel heeft een berg regels en protocollen om zich achter te verschuilen.
Het systeem deugt niet. En ik merk dat ik daar niet in kan werken.
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 13-10-2019 13:49
16.29% gewijzigd
maandag 14 oktober 2019 om 17:22
Ha Koko, zelf merk ik altijd dat ik van alles in mijn dromen verwerk, toen ik thuis kwam te zitten met een burn out sliep ik vaak overdag (hou sowieso van dutjes). Toen droomde ik altijd heel intensief. Dat vond ik fijn omdat ik het gevoel had dat het me hielp. Maar jouw droom klinkt naar, al is hij misschien inderdaad een uiting van hoe je je voelt.
Weet je al wanneer je bij de psycholoog terecht kunt?
Weet je al wanneer je bij de psycholoog terecht kunt?
maandag 14 oktober 2019 om 17:24
Ik zal het je nog sterker vertellen: de mensen die van alles invoeren en mijn werkdruk hebben verhoogd en anderen willen wegbezuinigen, halen vervolgens hun eigen nietsnuttende vriendjes en vriendinnetjes binnen om allerlei vage functietitels te gaan bekleden tegen heeel veel geld.ferrycourgette schreef: ↑12-10-2019 14:17Maar dit is toch te gék voor woorden?
Al die mensen (meestal vrouwen) in het onderwijs, de zorg, de hulpverlening etc. etc. die massaal de burn-out invliegen, zogenaamd omdat ze 'te perfectionistisch' zouden zijn en daar dan ook nog voor in dure therapieën moeten?
Er is een verziekt systeem van permanente bezuinigingen dat altijd leidt tot meer en meer werkdruk, meer krankjoreme vormen van bureaucratie, meer dreigende ontslagen enzoverder. Een verziekt systeem dat wordt ingevoerd door mensen (meestal mannen) die er zelf geen last van hebben en dus maar niet begrijpen waarom al die vrouwen overspannen raken.
Mijn chef zegt nu: "Odense kan de workload niet aan, dus zij moet naar een timemanagement cursus." en heeft dit ook in mijn PersoonlijkOntwikkelingsPlan geschreven.
Toen ik dit aan collega's vertelde, lagen ze in een deuk: "Als er iemand goed is in plannen en timemanagement, is het Odense wel."
maandag 14 oktober 2019 om 17:31
Oh dat lijkt me zo lekker om dat te kunnen, maar ik blijf dan de hele dag groggyMaud*de*Braose schreef: ↑14-10-2019 17:22Ha Koko, zelf merk ik altijd dat ik van alles in mijn dromen verwerk, toen ik thuis kwam te zitten met een burn out sliep ik vaak overdag (hou sowieso van dutjes). Toen droomde ik altijd heel intensief. Dat vond ik fijn omdat ik het gevoel had dat het me hielp. Maar jouw droom klinkt naar, al is hij misschien inderdaad een uiting van hoe je je voelt.
Weet je al wanneer je bij de psycholoog terecht kunt?
. Verwerking denk ik idd, die droom. Heb heb inmiddels wel van me afgeschud. Fijn weekend gehad?
maandag 14 oktober 2019 om 17:31
Brr wat irritant. Dat zou me echt het bloed onder de nagels vandaan halen.Odense2 schreef: ↑14-10-2019 17:24Ik zal het je nog sterker vertellen: de mensen die van alles invoeren en mijn werkdruk hebben verhoogd en anderen willen wegbezuinigen, halen vervolgens hun eigen nietsnuttende vriendjes en vriendinnetjes binnen om allerlei vage functietitels te gaan bekleden tegen heeel veel geld.
Mijn chef zegt nu: "Odense kan de workload niet aan, dus zij moet naar een timemanagement cursus." en heeft dit ook in mijn PersoonlijkOntwikkelingsPlan geschreven.
Toen ik dit aan collega's vertelde, lagen ze in een deuk: "Als er iemand goed is in plannen en timemanagement, is het Odense wel."
maandag 14 oktober 2019 om 17:40
Wel zorgen over mijn werk, maar zondagochtend naar mijn fotocursus geweest en 's middags gefietst. Fijne dag voor mij.
Ga je wel eens wandelen?
Jouw hardlopen klinkt streng, wandelen zou misschien gewoon simpelweg ontspannend kunnen zijn misschien?
maandag 14 oktober 2019 om 17:41
Odense2 schreef: ↑14-10-2019 17:24Ik zal het je nog sterker vertellen: de mensen die van alles invoeren en mijn werkdruk hebben verhoogd en anderen willen wegbezuinigen, halen vervolgens hun eigen nietsnuttende vriendjes en vriendinnetjes binnen om allerlei vage functietitels te gaan bekleden tegen heeel veel geld.
Mijn chef zegt nu: "Odense kan de workload niet aan, dus zij moet naar een timemanagement cursus." en heeft dit ook in mijn PersoonlijkOntwikkelingsPlan geschreven.
Toen ik dit aan collega's vertelde, lagen ze in een deuk: "Als er iemand goed is in plannen en timemanagement, is het Odense wel."
Stom gedoe zeg. Dat vind ik zo naar, dat het tegenwoordig zo normaal gevonden wordt om te moeten werken onder hele hoge werkdruk. Daar kan ik slecht tegen (getuige 2 burnouts)
Sterkte!
maandag 14 oktober 2019 om 17:51
Odense2 schreef: ↑14-10-2019 17:24Ik zal het je nog sterker vertellen: de mensen die van alles invoeren en mijn werkdruk hebben verhoogd en anderen willen wegbezuinigen, halen vervolgens hun eigen nietsnuttende vriendjes en vriendinnetjes binnen om allerlei vage functietitels te gaan bekleden tegen heeel veel geld.
Mijn chef zegt nu: "Odense kan de workload niet aan, dus zij moet naar een timemanagement cursus." en heeft dit ook in mijn PersoonlijkOntwikkelingsPlan geschreven.
Toen ik dit aan collega's vertelde, lagen ze in een deuk: "Als er iemand goed is in plannen en timemanagement, is het Odense wel."
Bestaat dit echt? Daar ga je toch van over je nek joh.
Echt, ik ben zo blij dat ik voor mezelf werk en al die onzin niet meer hoef mee te maken.
(Sorry, even off topic)
maandag 14 oktober 2019 om 17:52
Wat leuk, een fotocursus! Fotografeer je al lang? Wat leer je daar praktisch gezien, werken met licht enzo? Kleuren?Maud*de*Braose schreef: ↑14-10-2019 17:40Wel zorgen over mijn werk, maar zondagochtend naar mijn fotocursus geweest en 's middags gefietst. Fijne dag voor mij.
Ga je wel eens wandelen?
Jouw hardlopen klinkt streng, wandelen zou misschien gewoon simpelweg ontspannend kunnen zijn misschien?
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 11-11-2019 23:17
28.38% gewijzigd
maandag 14 oktober 2019 om 17:58
Haha ja dat bestaat echt! Al hadden ze het beter het grote 'WelkeFoutvanMijKanIkopJouAfschuiven' plan kunnen noemen.
maandag 14 oktober 2019 om 18:19
Kokoro schreef: ↑14-10-2019 17:52Wat leuk, een fotocursus! Fotografeer je al lang? Wat leer je daar praktisch gezien, werken met licht enzo? Kleuren?
Mijn hardlopen is idd te streng. Pushen en meer 'moeten'. Om eerlijk te zijn is sport voor mij onderdeel van een groter probleem. Al is het de maatschappelijk geaccepteerde vorm ervan. Toch is het ook lekker om gewoon buiten te zijn. Ik heb net een uurtje gewandeld en daarvoor expres m'n hardloopschoenen NIET aangetrokken. Was fijn om buiten te zijn.
Lastig probleem, als je niet gelukkig bent met je lijf. Buiten is fijn hè, dat heb ik de afgelopen jaren wel ontdekt. Helaas nu een hielspoor dus lopen is een beetje beperkt. Maar ik probeer ook elke dag wel even naar buiten te gaan.
Fotografie is mijn hobby, doe nu een portretcursus. Het gekke is, toen ik burn out was (wat ik me pas later realiseerde) en na een tijdje uitval probeerde te reintegreren wat niet lukte, heb ik in een opwelling een camera gekocht. Had jaren eerder al eens een jaartje ofzo gefotografeerd, maar niet serieus. Maar nu is het wel heel serieus geworden, ik vind het zo fijn. Het is echt iets waarbij ik helemaal uit mijn sores word gehaald, omdat ik alleen maar bezig ben met de foto's die ik wil maken. In het begin fotografeerde ik altijd in de natuur, helemaal gelukkig en zen werd ik daarvan, ook in die hele moeilijke tijd.
maandag 14 oktober 2019 om 19:09
Ja. Ik weiger al 10 jaar er eentje op te stellen.
Persoonlijke spullen op mijn wel opgehaald, hele slechte dagen, veel huilen en zo intens moe.
maandag 14 oktober 2019 om 19:15
Ik weet het, maar de 70% komt er aan en dat geeft toch wel extra spanning.Maud*de*Braose schreef: ↑14-10-2019 19:13Sterkte Su. Het is een lange weg, vaak met 3 stappen vooruit en gelijk weer 2 achteruit.
maandag 14 oktober 2019 om 19:23
Nou dat. De ene na de andere retedure interimmer met een nieuwe koersbepaling die dure dingen bedenkt, na 1 jaar weer vertrekt, de volgende gooit het weer overhoop en iedereen denkt alleen aan z’n eigen opdracht en jaar. Dat moet er op papier goed uitzien. En je wordt elke keer weer in een denktank groepje gestopt om mee te denken aan plannen die nooit echt uitgevoerd gaan worden. Maar allemaal zijn ze even enthousiast en ‘we gaan er samen voor’. Dan moet er weer bezuinigd worden en die mensen hebben daar nóóit last van. Dergelijke zaken worden 3 lagen boven mij besloten en ze hebben werkelijk géén idee van de uitvoering. Zo’n jochie wat ooit gymnasium heeft gedaan, lid was van het corps en nu leuke bestuursdingetjes doet zonder ook maar 1 dag gewerkt te hebben met de mensen waarover hij beslist. En na een jaar weer vertrekt en een ander soortgelijk geval neemt het over, verklaart de plannen van zijn voorganger belachelijk en begint overnieuw.Odense2 schreef: ↑14-10-2019 17:24Ik zal het je nog sterker vertellen: de mensen die van alles invoeren en mijn werkdruk hebben verhoogd en anderen willen wegbezuinigen, halen vervolgens hun eigen nietsnuttende vriendjes en vriendinnetjes binnen om allerlei vage functietitels te gaan bekleden tegen heeel veel geld.
Mijn chef zegt nu: "Odense kan de workload niet aan, dus zij moet naar een timemanagement cursus." en heeft dit ook in mijn PersoonlijkOntwikkelingsPlan geschreven.
Toen ik dit aan collega's vertelde, lagen ze in een deuk: "Als er iemand goed is in plannen en timemanagement, is het Odense wel."
Herhaal een keer of 10 in 10 jaar
maandag 14 oktober 2019 om 19:26
Dit.Malinois schreef: ↑14-10-2019 19:23Nou dat. De ene na de andere retedure interimmer met een nieuwe koersbepaling die dure dingen bedenkt, na 1 jaar weer vertrekt, de volgende gooit het weer overhoop en iedereen denkt alleen aan z’n eigen opdracht en jaar. Dat moet er op papier goed uitzien. En je wordt elke keer weer in een denktank groepje gestopt om mee te denken aan plannen die nooit echt uitgevoerd gaan worden. Maar allemaal zijn ze even enthousiast en ‘we gaan er samen voor’. Dan moet er weer bezuinigd worden en die mensen hebben daar nóóit last van. Dergelijke zaken worden 3 lagen boven mij besloten en ze hebben werkelijk géén idee van de uitvoering. Zo’n jochie wat ooit gymnasium heeft gedaan, lid was van het corps en nu leuke bestuursdingetjes doet zonder ook maar 1 dag gewerkt te hebben met de mensen waarover hij beslist. En na een jaar weer vertrekt en een ander soortgelijk geval neemt het over, verklaart de plannen van zijn voorganger belachelijk en begint overnieuw.
Herhaal een keer of 10 in 10 jaar
En geen greintje liefde voor de doelgroep.
getver
maandag 14 oktober 2019 om 19:32
Malinois schreef: ↑14-10-2019 19:23Nou dat. De ene na de andere retedure interimmer met een nieuwe koersbepaling die dure dingen bedenkt, na 1 jaar weer vertrekt, de volgende gooit het weer overhoop en iedereen denkt alleen aan z’n eigen opdracht en jaar. Dat moet er op papier goed uitzien. En je wordt elke keer weer in een denktank groepje gestopt om mee te denken aan plannen die nooit echt uitgevoerd gaan worden. Maar allemaal zijn ze even enthousiast en ‘we gaan er samen voor’. Dan moet er weer bezuinigd worden en die mensen hebben daar nóóit last van. Dergelijke zaken worden 3 lagen boven mij besloten en ze hebben werkelijk géén idee van de uitvoering. Zo’n jochie wat ooit gymnasium heeft gedaan, lid was van het corps en nu leuke bestuursdingetjes doet zonder ook maar 1 dag gewerkt te hebben met de mensen waarover hij beslist. En na een jaar weer vertrekt en een ander soortgelijk geval neemt het over, verklaart de plannen van zijn voorganger belachelijk en begint overnieuw.
Herhaal een keer of 10 in 10 jaar
Nederland in een notendop. Dit land gaat kapot aan de incompetente managers. Ik weet nooit zo goed of ik erom moet lachen of huilen.
maandag 14 oktober 2019 om 19:33
0,0.
Of voor de medewerkers.
Die zitten zo in hun eigen bubbel. Heel soms wil er één een dagje meelopen ofzo. Maar ja heus niet dat er die dag iemand met een mes naar je staat te zwaaien of je verrot scheld, of dat er toevallig echt iets heftigs is. Maar na dat dagje meelopen hebben ze hélemaal door hoe het zit.
