Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....

Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!

De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)

2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.

En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.

Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.

Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.

Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt kan dat zomaar eens kloppen.

Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.

RikM schreef: ↑

14-10-2019 19:32

Nederland in een notendop. Dit land gaat kapot aan de incompetente managers. Ik weet nooit zo goed of ik erom moet lachen of huilen.

We kregen serieus het verwijt van zo’n geval dat er maar weinig enthousiasme was om mee te denken, en dat hij dus wel twijfelde aan de motivatie van de medewerkers. Godzijdank begon er toen een collega te bríesen. Maar goed, dst eindigt altijd in ‘ja ik hoor wat je zegt, maar nu gaan we het écht goed doen’

Suðri schreef: ↑

14-10-2019 19:37

De eerste die nog “ik heb je gehoord’ tegen me zegt...

Dat wordt bij mij ook gevaarlijk. Ik kaartje al mijn zorgen aan bij een baas 2 lagen boven mij. Tja, daar kon hij met mij niet over in gesprek, maar wat had ík nou nodig om mijn werk te kunnen doen...

Nou dat iemand mijn zorgen serieus neemt. Eikel

Suðri schreef: ↑

14-10-2019 19:36

Ik fantaseer dan altijd dat ik zeg dat ze los mogen zodra ik het lokaal uit ga en ik diegene bij ze achterlaat
Ze hebben geen idee hoe hard het werken is om het rustig te krijgen en houden en hoe onwijs veel onzichtbare dingen ik doe om het allemaal soepel te laten lopen.
Zelfs na een aantal blijvend invalide collega’s is er nog geen lampje gaan branden.

Nou dat. Groepswerk idem dito. Afdeling vol brave en gezellige boefjes als het opperhoofd op de koffie kwam. Zijn die weg dan steekt er zo iemand een ander neer met een vork als je pech hebt of een collega wordt bedreigd. Maar de grote baas ziet enkel gemotiveerde gedetineerden die heel hard hun best doen om sociaal wenselijk te zijn om te reïntegreren.

Suðri schreef: ↑

14-10-2019 19:42

Precies!

‘Wat heb je nodig’ geeft me inmiddels acuut braakneigingen.

Zouden die managers een top 10 met altijd inzetbare zinnen in hun lesboek hebben staan?

Ik denk het ja. De paar goede die ik ben tegengekomen zijn zelf afgebrand.

Ik had overigens een druk weekend met een jarig kind. Overleefd en nog wonderbaarlijk goed ook. Maar vanmorgen heb alleen maar zitten janken ook. En nu ben ik moe en boos. (Zie voorgaande gefrustreerde klaagzang).

Nog steeds niets van een bedrijfsarts gehoord 2 weken nadat me een afspraak beloofd is. Ook niets meer van werkgever gehoord, die wilde deze week een afspraak en ik heb voorstellen gedaan.

Ik twijfel er echt steeds meer aan of ik überhaupt wel terug wil. Misschien als die boosheid en die frustratie en dat verdriet er een beetje uit zijn wel weer, maar nu voel ik me zo ik de steek gelaten en gefrustreerd.

Ondertussen hijgt mijn opleiding ook in mijn nek. Ik moet nu zo’n beetje zaken inleveren en dat gaat dus niet, want praktijkopdrachten. Ik ben nog niet teveel afwezig geweest geloof ik, maar ik moet ze nu wel gaan bellen en daar hik ik ontzettend tegenaan.

En mijn contract loopt dit jaar af, realiseerde ik me. Ook fijn. De kans dat ik het jaar zonder baan en zonder opleiding eindig wordt wel groter.

Suðri schreef: ↑

14-10-2019 19:51

Bespreek het op je opleiding. Ik heb uiteindelijk besloten om me tijdelijk uit te laten schrijven.

Dat kan niet. Opleiding was al semi-vrijwillig, moest hem doen van mijn werkgever. Als ik niet slaag moet ik sowieso een andere baan.

*Sjaan* schreef: ↑

14-10-2019 22:07

Ik ken niemand met een burn-out die het op zijn werk naar de zin heeft.
Ik zou mijn cv oppoetsen en gaan solliciteren.

Daar wordt het binnen deze sector voor mij niet anders van. Het is een falend systeem, of je nu bij x of y werkt. Ik heb nu meer vrijheid dan bij alle andere organisaties waar ik heb gewerkt. En ik heb alle grote wel gehad.

De inhoud van mijn werk vind ik geweldig. De organisaties niet en de regels niet, en die zijn overal hetzelfde

Kokoro schreef: ↑

14-10-2019 22:05

Van harte gefeliciteerd nog met kind .

Kan het zijn dat de bedrijfsarts op vakantie is? Dat was bij mij het geval en daarom duurde het wat langer. Wel heel raar dat die werkgever in je nek hijgt en vervolgens niet ingaat op een afspraak. Kan me je frustratie gezien alles wat je schrijft voorstellen. Ik hoop dat de donkere wolken snel wat lichter worden. Is het nog gelukt om zelf iets te doen? Schrijfboekje/mediteren?

Wat betreft je opleiding en contract, dat is natuurlijk shit qua timing, maar houd je ogen op wat echt nodig is. Jouw gezondheid is prio 1. Worst case scenario moet (hoef?) je hier nooit meer naar terug

Ben zelf begonnen aan een boek met oefeningen om te schrijven, combi meditatie/schrijven. En vorige week gestart met hulp die ik zelf geregeld heb. Maar dat is nog in de intakefase.

Wat naar van je stressbal. En herkenbaar dat je je meteen een aansteller voelt als het lukt om iets te doen