Psyche
alle pijlers
Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....
donderdag 3 oktober 2019 om 10:16
Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
dinsdag 15 oktober 2019 om 09:32
Niet alleen ná je werk trouwens, ook tijdens je werk.Kokoro schreef: ↑15-10-2019 09:26Dit is wat mijn bedrijfsarts ook zei. Er moet energie voor mij overblijven na werk om dingen te doen waar ik extra van oplaad. Ik vind dat dat voelt als een luxe. Want ik heb een baan waarvoor ik in mijn veld heel dankbaar moet zijn. Zonder deze baan is mijn einddoel niet haalbaar. Ik vind echter zelf dat je werk hoort te leveren voor je geld. Dus ziek thuis zitten of minder doen dan gevraagd wordt vind ik moeilijk.
Mijn eigen opladen is gewoon niet prio nr 1. Daar heb ik wat te leren, want bovenstaande standpunt wordt mij ingegeven door hoe ik naar mezelf kijk.
Ik ben met behulp van die fantastische werkgever gaan jobcraften. De uitkomst kon zijn dat ik ergens anders iets zou gaan zoeken of dat ik ging blijven zitten waar ik zit, maar een aantal dingen ging aanpassen. Dat laatste is het geworden.
dinsdag 15 oktober 2019 om 09:34
(Niet quoten)Mevrouw75 schreef: ↑15-10-2019 09:28(Ik noem maar wat) stond er bij.
Bedenk een ander leuk beroep zonder k*tmanagers.
Ik werk trouwens in een van sectoren net zo’n verziekt systeem die hier eerder is genoemd en heb een top-werkgever en een hele goede werkomgeving. Als je er doorheen zit zie je dat niet zo trouwens.
Maar goed, wellicht ben ik een koude kikker geworden.
Ja sorry maar dat is dus echt niet zo makkelijk.
*verwijderd*
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 15-10-2019 10:55
41.16% gewijzigd
dinsdag 15 oktober 2019 om 09:34
Dat hoeft niet. Er zijn zo veel beroepen waar je uit kunt kiezen. Ik ken wel iemand die heel ongelukkig was op zijn werk, en daar ook ziek van werd, en iets compleet anders is gaan doen. Hij is nu veel gelukkiger, en gezonder.
dinsdag 15 oktober 2019 om 09:37
Zie mijn bovenstaande bericht.
Ik ga even wat anders doen want ik merk dat dit me hoog zit en dat ik er echt pissig van wordt. Zó makkelijk is. het. niet.
Maar goed, dat zal wel een 'signaal' zijn van mijn problematiek.
dinsdag 15 oktober 2019 om 09:42
Dus? Dat jij jezelf klem hebt gezet met bepaalde ambities en niks anders meer wilt, sluit niet uit dat de vlieger van RikM wel op gaat voor mensen die dat niet hebben gedaan.
dinsdag 15 oktober 2019 om 09:45
(ik neem aan dat ik dit regeltje wel kan quoten)
Ik snap dat je niet zomaar weggaat als je een hele weg hebt afgelegd om ergens te komen.
Het lijkt van niet (ik zit in een behoorlijk algemene sector) maar bij mij was de weg ernaar toe ook eentje waarvan ik zou zeggen; zónde om dat weg te gooien.
Ik heb het uiteindelijk ook niet gedaan, en heb daar door het proces van wikken en wegen een soort van vrede mee. Dat is ook niet van de een op de andere dag gebeurd (sommigen vinden 3 maanden nadenken al lang, ik heb daar jaren over gedaan). Hierdoor kan ik uiteindelijk echt zaken loslaten die ik eerst niet kon, in mijn opinie was dat echt onmogelijk. Het lullige is dat de kwaliteit van mijn werk uiteindelijk helemaal niet slechter is geworden.
En lees woorden als ‘kutmanager’ in overdrachtelijke zin. Dat kan natuurlijk ieder ander zijn die nogal wat invloed op je werk kan hebben.
dinsdag 15 oktober 2019 om 09:48
Dat opladen na mijn werk is een dingetje. Ik kom thuis, kook eten, zit de kinderen achter de vodden qua huiswerk en voorbereiden voor de volgende dag en ik heb net een jaar lang hardgelopen en andere sport gedaan. Want sporten helpt tegen stress enzo en is gezond. En ik ben te zwaar dus afvallen mag best. Dus 3x per week sport. Daarvoor wandelde ik sowieso elke dag. En dat doe ik nog steeds. Ik beweeg dus voldoende om mijn stress te neutraliseren zou je denken.
Mijn vriendinnen hebben grotendeels geen gezinnen en dus veel meer vrije tijd, en het is geen groepje maar allemaal los, dus het is een klus om die ook allemaal elke week of 2 wekelijks te zien. Ik vind ook alle voorstellen leuk, dus bij ‘ga je mee naar de bios/wijntje doen/wandelen zeg ik ja. En dan nog twee families met daarbij sociale verplichting, verjaardagen en dergelijke. De kinderen zitten op sport waar je ook bij pubers geacht wordt vrijwilligerswerk te doen en regelmatig te rijden, en school vraagt ook regelmatig een avond voor het een of ander aan ouders. Plus sowieso het managen van brugklassers en huiswerk. Het voelde de laatste maanden allemaal als een verplichting en moeten. Zelfs de leuke dingen.
Geen idee wat ik moet doen om op te laden, ik doe voor mijn gevoel veel leuke dingen. Regelmatig concerten, etentjes, ga eens per jaar alleen op vakantie en ook nog een keer met gezin, en dan ook nog weleens een weekendje weg als dat zo uitkomt. Ik heb objectief gezien een heel leuk leven, interessante en redelijk betaalde baan, leuke vent, fijne relatie, goed gelukte kinderen, leuke opleidingen, fijne vriendinnen, leuke dingen om te doen, fijn huis, prettige families. Dus ik heb geen enkele reden om ervan te balen en toch baal ik er van.
Mijn vriendinnen hebben grotendeels geen gezinnen en dus veel meer vrije tijd, en het is geen groepje maar allemaal los, dus het is een klus om die ook allemaal elke week of 2 wekelijks te zien. Ik vind ook alle voorstellen leuk, dus bij ‘ga je mee naar de bios/wijntje doen/wandelen zeg ik ja. En dan nog twee families met daarbij sociale verplichting, verjaardagen en dergelijke. De kinderen zitten op sport waar je ook bij pubers geacht wordt vrijwilligerswerk te doen en regelmatig te rijden, en school vraagt ook regelmatig een avond voor het een of ander aan ouders. Plus sowieso het managen van brugklassers en huiswerk. Het voelde de laatste maanden allemaal als een verplichting en moeten. Zelfs de leuke dingen.
Geen idee wat ik moet doen om op te laden, ik doe voor mijn gevoel veel leuke dingen. Regelmatig concerten, etentjes, ga eens per jaar alleen op vakantie en ook nog een keer met gezin, en dan ook nog weleens een weekendje weg als dat zo uitkomt. Ik heb objectief gezien een heel leuk leven, interessante en redelijk betaalde baan, leuke vent, fijne relatie, goed gelukte kinderen, leuke opleidingen, fijne vriendinnen, leuke dingen om te doen, fijn huis, prettige families. Dus ik heb geen enkele reden om ervan te balen en toch baal ik er van.
.
dinsdag 15 oktober 2019 om 09:57
Mevrouw75 schreef: ↑15-10-2019 09:45(ik neem aan dat ik dit regeltje wel kan quoten)
Ik snap dat je niet zomaar weggaat als je een hele weg hebt afgelegd om ergens te komen.
Het lijkt van niet (ik zit in een behoorlijk algemene sector) maar bij mij was de weg ernaar toe ook eentje waarvan ik zou zeggen; zónde om dat weg te gooien.
Ik heb het uiteindelijk ook niet gedaan, en heb daar door het proces van wikken en wegen een soort van vrede mee. Dat is ook niet van de een op de andere dag gebeurd (sommigen vinden 3 maanden nadenken al lang, ik heb daar jaren over gedaan). Hierdoor kan ik uiteindelijk echt zaken loslaten die ik eerst niet kon, in mijn opinie was dat echt onmogelijk. Het lullige is dat de kwaliteit van mijn werk uiteindelijk helemaal niet slechter is geworden.
En lees woorden als ‘kutmanager’ in overdrachtelijke zin. Dat kan natuurlijk ieder ander zijn die nogal wat invloed op je werk kan hebben.
Fijn dat jouw werkgever zo openstond voor jouw persoonlijke weg en groei. Ik ben blij voor je dat het allemaal gelukt is en dat je een manier gevonden hebt om zowel gelukkig te zijn en kwaliteit te leveren.
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 11-11-2019 23:15
9.99% gewijzigd
dinsdag 15 oktober 2019 om 09:59
Het klinkt vooral als écht heel erg druk. Ik denk dat bij opladen ook hoort dat je even op je krent kunt zitten en last minute kunt bepalen wat je gaat doen. Of dat nou een wijntje, bios, niets, of een lappie breien is. Zo zei een vriendin van mij dat laatst toen ik me beklaagde dat ik toch genoeg leuks onderneem. Maar het is herkenbaar hoor; op papier een leuk leven. In de praktijk?
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:01
Ik heb heleboel van die dingen ‘geschrapt’. Sporten vond ik altijd heel leuk en lekker, maar was nogal ambitieus zeg maar. Zelfs yoga deed ik niet alleen voor de ontspanning, maar voor de uitdaging, anders was er niks aan. Verplicht naar een klasje of een training moeten voelde als nóg een verplichting en dus helemaal niet als ontspanning.Malinois schreef: ↑15-10-2019 09:48Dat opladen na mijn werk is een dingetje. Ik kom thuis, kook eten, zit de kinderen achter de vodden qua huiswerk en voorbereiden voor de volgende dag en ik heb net een jaar lang hardgelopen en andere sport gedaan. Want sporten helpt tegen stress enzo en is gezond. En ik ben te zwaar dus afvallen mag best. Dus 3x per week sport. Daarvoor wandelde ik sowieso elke dag. En dat doe ik nog steeds. Ik beweeg dus voldoende om mijn stress te neutraliseren zou je denken.
Mijn vriendinnen hebben grotendeels geen gezinnen en dus veel meer vrije tijd, en het is geen groepje maar allemaal los, dus het is een klus om die ook allemaal elke week of 2 wekelijks te zien. Ik vind ook alle voorstellen leuk, dus bij ‘ga je mee naar de bios/wijntje doen/wandelen zeg ik ja. En dan nog twee families met daarbij sociale verplichting, verjaardagen en dergelijke. De kinderen zitten op sport waar je ook bij pubers geacht wordt vrijwilligerswerk te doen en regelmatig te rijden, en school vraagt ook regelmatig een avond voor het een of ander aan ouders. Plus sowieso het managen van brugklassers en huiswerk. Het voelde de laatste maanden allemaal als een verplichting en moeten. Zelfs de leuke dingen.
Geen idee wat ik moet doen om op te laden, ik doe voor mijn gevoel veel leuke dingen. Regelmatig concerten, etentjes, ga eens per jaar alleen op vakantie en ook nog een keer met gezin, en dan ook nog weleens een weekendje weg als dat zo uitkomt. Ik heb objectief gezien een heel leuk leven, interessante en redelijk betaalde baan, leuke vent, fijne relatie, goed gelukte kinderen, leuke opleidingen, fijne vriendinnen, leuke dingen om te doen, fijn huis, prettige families. Dus ik heb geen enkele reden om ervan te balen en toch baal ik er van.
Misschien ga ik ooit wel weer eens wat doen, maar ik heb er nu gewoon geen zin in en dat vind ik een prima reden.
Dingen doen voor school heb ik al helemaal nooit gedaan. Jammer hoor, ik kan gewoon niet. Ja, 1 keer, omdat ik toevallig wél kon én ik het een leuke activiteit vond. Die 2 voorwaarden en anders niet.
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:06
Ja, heel fijn.Kokoro schreef: ↑15-10-2019 09:57Het gaat niet alleen om het weggooien van de afgelegde weg, het gaat erom dat dit werk sowieso niet blijvend is. Dit is nodig om op mijn einddoel aan te komen. En dát einddoel is mijn grote passie en in de dagelijkse praktijk heel erg anders dan wat ik nu doe.
Fijn dat jouw werkgever zo openstond voor jouw persoonlijke weg en groei. Ik ben blij voor je dat het allemaal gelukt is en dat je een manier gevonden hebt om zowel gelukkig te zijn en kwaliteit te leveren.
Voor iedereen die in mijn sector werkt en denkt dat het niet anders kan: jawel dus, je hoeft niet meteen postbode te worden.
Maar goed, mijn moeder is er in de jaren 70 al uitgestapt, om exact dezelfde redenen die ik hier las, overigens ook voordat ze echt de vernieling in ging. Dus ik heb wat dat betreft wel een voorbeeld.
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:06
Ik zou qua ander werk vrij makkelijk voor mezelf kunnen beginnen. Iets met trauma gaan doen of mezelf coach gaan noemen of mezelf als ambulant hulpverlener inschrijven bij de WMO of zou me zelfs kunnen verhuren als zzp flexkracht en zo misschien wel 2x kunnen verdienen wat ik nu doe.
Maar dat wil ik allemaal niet. Mijn linked in puilt uit van de incompetente life coaches, kindercoaches, burn out coaches of wat dan ook die zichzelf aanprijzen met hysterisch inspirerende teksten en veren in hun eigen kont stoppen (vandaag zei een client tegen mij... daar doe je het toch allemaal voor
) Ik wil daar geen onderdeel van uitmaken.
En ik bereik daarmee niet de mensen die ik wil bereiken. Als flexkracht werken is voor mij ideaal: geen gezeik, ik red me wel met een groep boeven/tbs’ers/verslaafden/psychiatrisch patiënten, ik heb het leuk en ik verdien goed op die manier. Maar ik ben dan onderdeel van een totaal verziekt systeem waarin mensen geen enkele continuïteit van zorg krijgen en elke keer weer nieuwe gezichten zien en waar organisaties problemen oplossen met korte termijn oplossingen. Dan lever ik domweg geen goede zorg. En dat wil ik niet.
Ik weet dat er een oplossing komt hoor, en ik ben niet altijd zo cynisch als nu, maar ik gooi het er nu allemaal maar even uit. Uiteindelijk vind ik mn weg wel. Maar van post rondbrengen of tandartsassistente worden gaat mijn bloed niet echt sneller stromen.
Maar dat wil ik allemaal niet. Mijn linked in puilt uit van de incompetente life coaches, kindercoaches, burn out coaches of wat dan ook die zichzelf aanprijzen met hysterisch inspirerende teksten en veren in hun eigen kont stoppen (vandaag zei een client tegen mij... daar doe je het toch allemaal voor
) Ik wil daar geen onderdeel van uitmaken. En ik bereik daarmee niet de mensen die ik wil bereiken. Als flexkracht werken is voor mij ideaal: geen gezeik, ik red me wel met een groep boeven/tbs’ers/verslaafden/psychiatrisch patiënten, ik heb het leuk en ik verdien goed op die manier. Maar ik ben dan onderdeel van een totaal verziekt systeem waarin mensen geen enkele continuïteit van zorg krijgen en elke keer weer nieuwe gezichten zien en waar organisaties problemen oplossen met korte termijn oplossingen. Dan lever ik domweg geen goede zorg. En dat wil ik niet.
Ik weet dat er een oplossing komt hoor, en ik ben niet altijd zo cynisch als nu, maar ik gooi het er nu allemaal maar even uit. Uiteindelijk vind ik mn weg wel. Maar van post rondbrengen of tandartsassistente worden gaat mijn bloed niet echt sneller stromen.
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:07
Gek zeg dat mensen midden in een burn out een beetje last hebben van tunnelvisie en boos zijn. Heel vreemd dat ze dan niet meteen een creatieve oplossing paraat hebben terwijl hun hele systeem overbelast is.
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:19
Ik heb altijd in oudercommissies gezeten, vanaf KDV tot basisschool. Niet álle jaren maar wel een aantal. En infoavond voor kamp, tja daar moet je heen, een kennismaking met mentor, moet je heen, x2 kinderen kostte dat afgelopen weken 5 avonden.Mevrouw75 schreef: ↑15-10-2019 10:01Ik heb heleboel van die dingen ‘geschrapt’. Sporten vond ik altijd heel leuk en lekker, maar was nogal ambitieus zeg maar. Zelfs yoga deed ik niet alleen voor de ontspanning, maar voor de uitdaging, anders was er niks aan. Verplicht naar een klasje of een training moeten voelde als nóg een verplichting en dus helemaal niet als ontspanning.
Misschien ga ik ooit wel weer eens wat doen, maar ik heb er nu gewoon geen zin in en dat vind ik een prima reden.
Dingen doen voor school heb ik al helemaal nooit gedaan. Jammer hoor, ik kan gewoon niet. Ja, 1 keer, omdat ik toevallig wél kon én ik het een leuke activiteit vond. Die 2 voorwaarden en anders niet.
En op de basisschool: als iedereen zegt ‘ik kan niet’ dan doet niemand iets en het is me nog nooit gelukt om dan nee te zeggen. Ik wil niet die ouder zijn die nooit betrokken is, de andere kinderen niet kent en die de juf alleen vaag van gezicht kent. Groep 7 en 8 heb ik dat wel afgebouwd. Maar ik heb dus jaren gehad dat ik mee ging met een klas naar de bieb, dan een late dienst draaide daarna, of na een vroege dienst nog een vergadering had. En toen was ik nog niet afgestudeerd dus dat moest er ook nog naast. Tot ik vond dat een ander aan de beurt was.
Kind is nu net lid van een nieuwe vereniging, komt een hele lijst mee, want x aantal uren vrijwilligerswerk is verplicht. Naast het rijden voor wedstrijden.
Nee er is idd zelden tijd voor ongeplande dingen, in het weekend soms, maar ik zie ook niet wat ik kan laten schieten. Sport is nodig om gezond te blijven, investeren in de kinderen is nodig om die op weg te helpen, familie hoort er bij, vriendinnen zie ik graag, enz.
Daar zit waarschijnlijk mijn leerpunt. Maar ik zou zo graag weten hoe andere mensen dat doen: als er dan een mailtje komt van ‘als er nu niemand meehelpt gaat dit of dat niet door’ of als je vriendin x al 3 weken niet gezien hebt en ze vraagt of je mee gaat naar xxx en dat vind je leuk. Hoe negeer je het feit dat je huisarts zegt dat een uur per dag bewegen nodig is om af te vallen, wetende dat je BMI veel te hoog is? Ik kan dat dus niet loslaten
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:22
Maak jij ook een rangorde of is alles éven belangrijk? Welke dingen doe je voor je eigen gezondheid en welke voor een ander/uit gewoonte/vindt dat het zo hoort? Moet JIJ alles doen, welke dingen kun je delegeren?Malinois schreef: ↑15-10-2019 10:19Ik heb altijd in oudercommissies gezeten, vanaf KDV tot basisschool. Niet álle jaren maar wel een aantal. En infoavond voor kamp, tja daar moet je heen, een kennismaking met mentor, moet je heen, x2 kinderen kostte dat afgelopen weken 5 avonden.
En op de basisschool: als iedereen zegt ‘ik kan niet’ dan doet niemand iets en het is me nog nooit gelukt om dan nee te zeggen. Ik wil niet die ouder zijn die nooit betrokken is, de andere kinderen niet kent en die de juf alleen vaag van gezicht kent. Groep 7 en 8 heb ik dat wel afgebouwd. Maar ik heb dus jaren gehad dat ik mee ging met een klas naar de bieb, dan een late dienst draaide daarna, of na een vroege dienst nog een vergadering had. En toen was ik nog niet afgestudeerd dus dat moest er ook nog naast. Tot ik vond dat een ander aan de beurt was.
Kind is nu net lid van een nieuwe vereniging, komt een hele lijst mee, want x aantal uren vrijwilligerswerk is verplicht. Naast het rijden voor wedstrijden.
Nee er is idd zelden tijd voor ongeplande dingen, in het weekend soms, maar ik zie ook niet wat ik kan laten schieten. Sport is nodig om gezond te blijven, investeren in de kinderen is nodig om die op weg te helpen, familie hoort er bij, vriendinnen zie ik graag, enz.
Daar zit waarschijnlijk mijn leerpunt. Maar ik zou zo graag weten hoe andere mensen dat doen: als er dan een mailtje komt van ‘als er nu niemand meehelpt gaat dit of dat niet door’ of als je vriendin x al 3 weken niet gezien hebt en ze vraagt of je mee gaat naar xxx en dat vind je leuk. Hoe negeer je het feit dat je huisarts zegt dat een uur per dag bewegen nodig is om af te vallen, wetende dat je BMI veel te hoog is? Ik kan dat dus niet loslaten
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:33
Je prioriteiten leren kennen dus. Dat is trouwens onderdeel van dat gehate time-management.Malinois schreef: ↑15-10-2019 10:19Ik heb altijd in oudercommissies gezeten, vanaf KDV tot basisschool. Niet álle jaren maar wel een aantal. En infoavond voor kamp, tja daar moet je heen, een kennismaking met mentor, moet je heen, x2 kinderen kostte dat afgelopen weken 5 avonden.
En op de basisschool: als iedereen zegt ‘ik kan niet’ dan doet niemand iets en het is me nog nooit gelukt om dan nee te zeggen. Ik wil niet die ouder zijn die nooit betrokken is, de andere kinderen niet kent en die de juf alleen vaag van gezicht kent. Groep 7 en 8 heb ik dat wel afgebouwd. Maar ik heb dus jaren gehad dat ik mee ging met een klas naar de bieb, dan een late dienst draaide daarna, of na een vroege dienst nog een vergadering had. En toen was ik nog niet afgestudeerd dus dat moest er ook nog naast. Tot ik vond dat een ander aan de beurt was.
Kind is nu net lid van een nieuwe vereniging, komt een hele lijst mee, want x aantal uren vrijwilligerswerk is verplicht. Naast het rijden voor wedstrijden.
Nee er is idd zelden tijd voor ongeplande dingen, in het weekend soms, maar ik zie ook niet wat ik kan laten schieten. Sport is nodig om gezond te blijven, investeren in de kinderen is nodig om die op weg te helpen, familie hoort er bij, vriendinnen zie ik graag, enz.
Daar zit waarschijnlijk mijn leerpunt. Maar ik zou zo graag weten hoe andere mensen dat doen: als er dan een mailtje komt van ‘als er nu niemand meehelpt gaat dit of dat niet door’ of als je vriendin x al 3 weken niet gezien hebt en ze vraagt of je mee gaat naar xxx en dat vind je leuk. Hoe negeer je het feit dat je huisarts zegt dat een uur per dag bewegen nodig is om af te vallen, wetende dat je BMI veel te hoog is? Ik kan dat dus niet loslaten
Geen idee wat voor mentoravond dat was, maar ik heb er pas een gehouden en van de helft van de leerlingen was er een ouder. Soms waren er 2, en dus ook weleens gewoon niet. Dat vind ik niet leuk, maar ik onthou echt niet van wie de vader, van wie de moeder of van wie níemand er was en ik ga de ouders die er niet waren echt geen straf geven.
Als er niemand mee kan naar de bieb en dan gaat het uitje niet door: jammer dan. Jij bent niet de enige die die kan, dus daar hoef je je helemaal niet schuldig over te voelen. Jouw prioriteit ligt niet bij dat uitje naar de bieb, maar bij het gezond normaal door kunnen leven.
Waarom wilde je trouwens niet die ouder zijn die nooit kan? Voor wie niet?
Ik zie mijn familie en vrienden trouwens amper. Mijn kernfamilie (gezin) vind ik belangrijk, dus daar zit mijn prioriteit. Daarnaast hebben die paar vrienden óók heel vaak geen tijd, dus ik kan ook gerust eens zeggen dat deze maand echt even niet uitkomt.
mevrouw75 wijzigde dit bericht op 15-10-2019 10:35
1.36% gewijzigd
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:33
Malinois schreef: ↑15-10-2019 10:19Ik heb altijd in oudercommissies gezeten, vanaf KDV tot basisschool. Niet álle jaren maar wel een aantal. En infoavond voor kamp, tja daar moet je heen, een kennismaking met mentor, moet je heen, x2 kinderen kostte dat afgelopen weken 5 avonden.
En op de basisschool: als iedereen zegt ‘ik kan niet’ dan doet niemand iets en het is me nog nooit gelukt om dan nee te zeggen. Ik wil niet die ouder zijn die nooit betrokken is, de andere kinderen niet kent en die de juf alleen vaag van gezicht kent. Groep 7 en 8 heb ik dat wel afgebouwd. Maar ik heb dus jaren gehad dat ik mee ging met een klas naar de bieb, dan een late dienst draaide daarna, of na een vroege dienst nog een vergadering had. En toen was ik nog niet afgestudeerd dus dat moest er ook nog naast. Tot ik vond dat een ander aan de beurt was.
Kind is nu net lid van een nieuwe vereniging, komt een hele lijst mee, want x aantal uren vrijwilligerswerk is verplicht. Naast het rijden voor wedstrijden.
Nee er is idd zelden tijd voor ongeplande dingen, in het weekend soms, maar ik zie ook niet wat ik kan laten schieten. Sport is nodig om gezond te blijven, investeren in de kinderen is nodig om die op weg te helpen, familie hoort er bij, vriendinnen zie ik graag, enz.
Daar zit waarschijnlijk mijn leerpunt. Maar ik zou zo graag weten hoe andere mensen dat doen: als er dan een mailtje komt van ‘als er nu niemand meehelpt gaat dit of dat niet door’ of als je vriendin x al 3 weken niet gezien hebt en ze vraagt of je mee gaat naar xxx en dat vind je leuk. Hoe negeer je het feit dat je huisarts zegt dat een uur per dag bewegen nodig is om af te vallen, wetende dat je BMI veel te hoog is? Ik kan dat dus niet loslaten
Kan je man die ouderavonden en vrijwilligerswerk niet doen? Je zult toch op de een of andere manier wat dingen moeten schrappen en vaker nee zeggen als je tijd wil maken om te kunnen rusten.
Bizar trouwens, dat je verplicht vrijwilligerswerk moet doen omdat je kind op een of andere vereniging zit. Vind je het gek dat mensen helemaal geen tijd meer overhouden.
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:42
Malinois schreef: ↑15-10-2019 09:48Dat opladen na mijn werk is een dingetje. Ik kom thuis, kook eten, zit de kinderen achter de vodden qua huiswerk en voorbereiden voor de volgende dag en ik heb net een jaar lang hardgelopen en andere sport gedaan. Want sporten helpt tegen stress enzo en is gezond. En ik ben te zwaar dus afvallen mag best. Dus 3x per week sport. Daarvoor wandelde ik sowieso elke dag. En dat doe ik nog steeds. Ik beweeg dus voldoende om mijn stress te neutraliseren zou je denken.
Mijn vriendinnen hebben grotendeels geen gezinnen en dus veel meer vrije tijd, en het is geen groepje maar allemaal los, dus het is een klus om die ook allemaal elke week of 2 wekelijks te zien. Ik vind ook alle voorstellen leuk, dus bij ‘ga je mee naar de bios/wijntje doen/wandelen zeg ik ja. En dan nog twee families met daarbij sociale verplichting, verjaardagen en dergelijke. De kinderen zitten op sport waar je ook bij pubers geacht wordt vrijwilligerswerk te doen en regelmatig te rijden, en school vraagt ook regelmatig een avond voor het een of ander aan ouders. Plus sowieso het managen van brugklassers en huiswerk. Het voelde de laatste maanden allemaal als een verplichting en moeten. Zelfs de leuke dingen.
Geen idee wat ik moet doen om op te laden, ik doe voor mijn gevoel veel leuke dingen. Regelmatig concerten, etentjes, ga eens per jaar alleen op vakantie en ook nog een keer met gezin, en dan ook nog weleens een weekendje weg als dat zo uitkomt. Ik heb objectief gezien een heel leuk leven, interessante en redelijk betaalde baan, leuke vent, fijne relatie, goed gelukte kinderen, leuke opleidingen, fijne vriendinnen, leuke dingen om te doen, fijn huis, prettige families. Dus ik heb geen enkele reden om ervan te balen en toch baal ik er van.
Verplichtingen jegens familie en vrienden? Schrappen.
Allerlei dingen die vanuit school kinderen worden verwacht? Schrappen
Al dat sporten als het alleen maar is omdat het moet? Schrappen
Vrijwilligerswerk voor pubersport? Schrappen
Klinkt heel hard, maar als je het zo druk hebt en je krijgt een burn out, dan kan dat allemaal gewoon niet meer. Voor mij gold dat ik ook leuke dingen moest schrappen, het ging op dat moment niet meer. En dat is zoooo balen, want ik voelde me echt zo'n klein, minnig, nietskunnend kneusje. Maar als er niet meer in zit, dan zit er niet meer in. De sportclub, school, familieverjaardagen etc etc gaan ook door zonder jou. En er zullen zeker mensen zijn die niet begrijpen dat je nee zegt (jijzelf inclusief). Maar dat is dan maar zo.
Ik lees bij jou en Koko en Su zoveel zorg voor anderen, thuis en in jullie beroep. Zoveel aandacht, zoveel willen doen voor een ander, zoveel compassie ook.
Een belangrijke vraag: waarom geven jullie dat zo weinig aan jezelf? Waarom zoveel willen doen voor anderen, en zo hard en veeleisend zijn naar jezelf.
(ik verwacht daar geen antwoord op overigens, want het is een vraag die moeilijk is, vind ik ook voor mezelf)
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:45
Mevrouw75 schreef: ↑15-10-2019 10:06Ja, heel fijn.
Voor iedereen die in mijn sector werkt en denkt dat het niet anders kan: jawel dus, je hoeft niet meteen postbode te worden.
Maar goed, mijn moeder is er in de jaren 70 al uitgestapt, om exact dezelfde redenen die ik hier las, overigens ook voordat ze echt de vernieling in ging. Dus ik heb wat dat betreft wel een voorbeeld.
Wij zitten in dezelfde branche. Voor mij is uiteindelijk de keuze om eruit te stappen (uit de branche). Maar dat komt ook omdat ik als persoon op sommige essentiele vlakken niet geschikt ben voor het werk. Op andere vlakken wel, dat maakte de keuze ook zo verdomd moeilijk.
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:46
Man heeft een vergelijkbaar schema. Die is alleen wel beter in vasthouden aan wat hij wil doen. Als hij moet sporten gaat hij sporten, waar ik dan al vrij snel afzeg omdat kind hulp nodig heeft, ik iets anders moet doen, enz. En hij gaat wel naar ouderavonden maar zal verder niet zoveel doen aan vrijwilligerswerk.RikM schreef: ↑15-10-2019 10:33Kan je man die ouderavonden en vrijwilligerswerk niet doen? Je zult toch op de een of andere manier wat dingen moeten schrappen en vaker nee zeggen als je tijd wil maken om te kunnen rusten.
Bizar trouwens, dat je verplicht vrijwilligerswerk moet doen omdat je kind op een of andere vereniging zit. Vind je het gek dat mensen helemaal geen tijd meer overhouden.
Maar dat maakt alleen maar dat mijn bordje voller raakt. Hij heeft wel bijv samen met mij het team van kind gecoached omdat geen enkele ouder dat wilde doen (ziek zwak misselijk geen tijd kleinere kinderen enz) en ik het dus ben gaan doen. Dan vraag ik hem wel om hulp en tegelijkertijd ben ik dan echt heel pissig op die andere ouders, die wel hun kind op teamsport willen hebben maar vertikken om iets bij te dragen. Ik wéét dat ik dan ook nee zou moeten zeggen maar dan is kind de dupe. En die andere kinderen ook.
Dus ik stelde eerst voor om met alle ouders bij toerbeurt te coachen, dat wilde men niet, want alle eerdere smoezen, (echt, 10 kinderen en 20 ouders, niemand kan...) en dus deed ik het met man. Net als met rijden: er is dan een schema, maar een aantal ouders komt gewoon niet opdagen, resultaat is dat hun kind de lul is en de mijne ook en een ander team ook.
Dus dan rij ik maar omdat ik toch niets anders gepland heb, omdat ik het kut voor die koters vind dat de wedstrijd anders niet doorgaat. En ik zie het gebeuren hoor, maar ik weet niet hoe ik het anders moet doen.
Ik voel me dan toch verantwoordelijk want ik kán immers en dus is het mijn schuld als het niet doorgaat omdat ik nee zeg. Ik kaart het uiteraard aan, om herhaling te voorkomen, maar dan is het al gebeurd.
Overigens niet heel anders dan hoe het op mijn werk gaat bedenk ik me. Als anderen het laten afweten ga ik opvangen om de client niet de dupe te laten worden
