Psyche
alle pijlers
Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....
donderdag 3 oktober 2019 om 10:16
Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:46
Kokoro schreef: ↑15-10-2019 09:57Het gaat niet alleen om het weggooien van de afgelegde weg, het gaat erom dat dit werk sowieso niet blijvend is. Dit is nodig om op mijn einddoel aan te komen. En dát einddoel is mijn grote passie en in de dagelijkse praktijk heel erg anders dan wat ik nu doe.
Fijn dat jouw werkgever zo openstond voor jouw persoonlijke weg en groei. Ik ben blij voor je dat het allemaal gelukt is en dat je een manier gevonden hebt om zowel gelukkig te zijn en kwaliteit te leveren.
Zijn er manieren te bedenken waarop je die tijd dat je dit werk nog moet doen verlicht? Zodat je het uit kunt zingen en dan kunt doen wat je echt wil? Ik snap heel goed waarom je het niet weg wil gooien.
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:47
Mali, dat vrijwilligerswerk op de verenigingen kan vaak worden afgekocht. Dan betalen ze van dat geld de tiener die ze ervoor in de plaats zetten. Zo ging dat ten minste bij de basketbal vereniging van het kind waarvoor ik jeugdsteuntje was. (Was ja, ik heb vrijwilligerswerk 2 maanden geleden al geschrapt 
.)
.)
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:50
Als dat een optie was zou ik daar met liefde voor betalen. Maar omdat het echt een vereniging is gaat het ze om het samen doen en betrokkenheid. Dus is het niet af te kopen. Het is ook de enige vereniging van die sport. En kind dan níet laten sporten omdat ik er geen trek in heb vind ik ook niet ok.Kokoro schreef: ↑15-10-2019 10:47Mali, dat vrijwilligerswerk op de verenigingen kan vaak worden afgekocht. Dan betalen ze van dat geld de tiener die ze ervoor in de plaats zetten. Zo ging dat ten minste bij de basketbal vereniging van het kind waarvoor ik jeugdsteuntje was. (Was ja, ik heb vrijwilligerswerk 2 maanden geleden al geschrapt
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:53
Malinois schreef: ↑15-10-2019 10:46Man heeft een vergelijkbaar schema. Die is alleen wel beter in vasthouden aan wat hij wil doen. Als hij moet sporten gaat hij sporten, waar ik dan al vrij snel afzeg omdat kind hulp nodig heeft, ik iets anders moet doen, enz. En hij gaat wel naar ouderavonden maar zal verder niet zoveel doen aan vrijwilligerswerk.
Maar dat maakt alleen maar dat mijn bordje voller raakt. Hij heeft wel bijv samen met mij het team van kind gecoached omdat geen enkele ouder dat wilde doen (ziek zwak misselijk geen tijd kleinere kinderen enz) en ik het dus ben gaan doen. Dan vraag ik hem wel om hulp en tegelijkertijd ben ik dan echt heel pissig op die andere ouders, die wel hun kind op teamsport willen hebben maar vertikken om iets bij te dragen. Ik wéét dat ik dan ook nee zou moeten zeggen maar dan is kind de dupe. En die andere kinderen ook.
Dus ik stelde eerst voor om met alle ouders bij toerbeurt te coachen, dat wilde men niet, want alle eerdere smoezen, (echt, 10 kinderen en 20 ouders, niemand kan...) en dus deed ik het met man. Net als met rijden: er is dan een schema, maar een aantal ouders komt gewoon niet opdagen, resultaat is dat hun kind de lul is en de mijne ook en een ander team ook.
Dus dan rij ik maar omdat ik toch niets anders gepland heb, omdat ik het kut voor die koters vind dat de wedstrijd anders niet doorgaat. En ik zie het gebeuren hoor, maar ik weet niet hoe ik het anders moet doen.
Ik voel me dan toch verantwoordelijk want ik kán immers en dus is het mijn schuld als het niet doorgaat omdat ik nee zeg. Ik kaart het uiteraard aan, om herhaling te voorkomen, maar dan is het al gebeurd.
Overigens niet heel anders dan hoe het op mijn werk gaat bedenk ik me. Als anderen het laten afweten ga ik opvangen om de client niet de dupe te laten worden
Vanwaar die behoefte om alles en iedereen te redden?
Dan antwoord je misschien "ik voel me verantwoordelijk". Waarom?
En waarom voel je je zoveel meer verantwoordelijk voor alles en iedereen om je heen dan voor je eigen welzijn en gezondheid?
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:54
Ja, maar ja, nu ben jij de dupe en de rest ook, want jij kan het niet meer.Malinois schreef: ↑15-10-2019 10:46Man heeft een vergelijkbaar schema. Die is alleen wel beter in vasthouden aan wat hij wil doen. Als hij moet sporten gaat hij sporten, waar ik dan al vrij snel afzeg omdat kind hulp nodig heeft, ik iets anders moet doen, enz. En hij gaat wel naar ouderavonden maar zal verder niet zoveel doen aan vrijwilligerswerk.
Maar dat maakt alleen maar dat mijn bordje voller raakt. Hij heeft wel bijv samen met mij het team van kind gecoached omdat geen enkele ouder dat wilde doen (ziek zwak misselijk geen tijd kleinere kinderen enz) en ik het dus ben gaan doen. Dan vraag ik hem wel om hulp en tegelijkertijd ben ik dan echt heel pissig op die andere ouders, die wel hun kind op teamsport willen hebben maar vertikken om iets bij te dragen. Ik wéét dat ik dan ook nee zou moeten zeggen maar dan is kind de dupe. En die andere kinderen ook.
Dus ik stelde eerst voor om met alle ouders bij toerbeurt te coachen, dat wilde men niet, want alle eerdere smoezen, (echt, 10 kinderen en 20 ouders, niemand kan...) en dus deed ik het met man. Net als met rijden: er is dan een schema, maar een aantal ouders komt gewoon niet opdagen, resultaat is dat hun kind de lul is en de mijne ook en een ander team ook.
Dus dan rij ik maar omdat ik toch niets anders gepland heb, omdat ik het kut voor die koters vind dat de wedstrijd anders niet doorgaat. En ik zie het gebeuren hoor, maar ik weet niet hoe ik het anders moet doen.
Ik voel me dan toch verantwoordelijk want ik kán immers en dus is het mijn schuld als het niet doorgaat omdat ik nee zeg. Ik kaart het uiteraard aan, om herhaling te voorkomen, maar dan is het al gebeurd.
Overigens niet heel anders dan hoe het op mijn werk gaat bedenk ik me. Als anderen het laten afweten ga ik opvangen om de client niet de dupe te laten worden
Ooit, heel lang geleden geleerd bij reddingszwemmen: beter 1 verdronken dan 2. Soms moet je dus iemand laten gaan omdat jij anders óók gaat en dan heb die ander ook niet geholpen.
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:55
Ik denk dat daar de kern zit. Want ik voel me verantwoordelijk voor alles. Altijd. Dat was ik net wat aan het loslaten, maar met die burn out komt dat keihard terugMaud*de*Braose schreef: ↑15-10-2019 10:53Vanwaar die behoefte om alles en iedereen te redden?
Dan antwoord je misschien "ik voel me verantwoordelijk". Waarom?
En waarom voel je je zoveel meer verantwoordelijk voor alles en iedereen om je heen dan voor je eigen welzijn en gezondheid?
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:55
Ja, ik denk het wel. Ik denk dat dat heel erg in de persoonlijke sfeer ligt. Ik trek mezelf alles zo enorm aan; alsof ik mijn werk bén.Maud*de*Braose schreef: ↑15-10-2019 10:46Zijn er manieren te bedenken waarop je die tijd dat je dit werk nog moet doen verlicht? Zodat je het uit kunt zingen en dan kunt doen wat je echt wil? Ik snap heel goed waarom je het niet weg wil gooien.
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 11-11-2019 23:15
65.11% gewijzigd
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:57
Een collega van mij heeft dat weleens gedaan hoor. Ik heb er geen puf voor (en man wil blijkbaar niet), dus jij gaat die sport niet doen.Malinois schreef: ↑15-10-2019 10:50Als dat een optie was zou ik daar met liefde voor betalen. Maar omdat het echt een vereniging is gaat het ze om het samen doen en betrokkenheid. Dus is het niet af te kopen. Het is ook de enige vereniging van die sport. En kind dan níet laten sporten omdat ik er geen trek in heb vind ik ook niet ok.
Heeft mijn moeder ook weleens geroepen: ik kan wel zus en zo, maar dan heb je een hele andere moeder.
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:57
), dat soort dingen kunnen er gewoon niet bij. Je kunt, hoe jammer ook, best sommige dingen afwijzen. Het leven is net schrijven. Kill your darlings.
dinsdag 15 oktober 2019 om 10:59
Oei, ik denk dat dit het leerpunt voor jou samenvat. Het is niet méér jouw schuld dan die van de andere ouders. They don't care, waarom jij dan wel? (Retorische vraag, weet ik, je hebt hem al beantwoord). Het probleem is alleen dat jij uiteindelijk geen nee kan zeggen en zij wel. Het zou mij ook kapot ergeren, die andere ouders.Malinois schreef: ↑15-10-2019 10:46
Ik voel me dan toch verantwoordelijk want ik kán immers en dus is het mijn schuld als het niet doorgaat omdat ik nee zeg. Ik kaart het uiteraard aan, om herhaling te voorkomen, maar dan is het al gebeurd.
Overigens niet heel anders dan hoe het op mijn werk gaat bedenk ik me. Als anderen het laten afweten ga ik opvangen om de client niet de dupe te laten worden
dinsdag 15 oktober 2019 om 11:00
Dat is wat ik bedoelde met "je moet eerst jezelf helpen voordat je anderen kunt helpen". Het is vreselijk cliché maar het is wel zo.
dinsdag 15 oktober 2019 om 11:01
Wat doe je jezelf tekort met nodeloos en koekoek. Als je valt met skieen en je been klapt dubbel dan breekt je been. Logisch gevolg.
Dat is gewoon zo, dat is niet nodeloos en koekoek.
Als iemand de geschiedenis heeft die jij beschrijft dan heeft dat een gevolg, dat is logisch, niet nodeloos en koekoek. Minder zichtbaar dan een gebroken been, dat wel. Desalniettemin net zo beschadigd. Hoe zich dat uit kan wel verschillen, maar het klinkt mij volkomen logisch in de oren. En heftig.
En dat kost inderdaad tijd. Ik hoop dat je die neemt. En
dinsdag 15 oktober 2019 om 11:01
Qua werkdruk niet perse, maar wel qua wat ik ervoor terug krijg en de mogelijkheid om op een andere plek, in dezelfde functie, te gaan werken
. Ik zal je ff een PB sturen met wat ik doe.
dinsdag 15 oktober 2019 om 11:02
Ik wil gewoon dat mijn kind kan sporten en die andere kinderen ook. Dus als ik kan voorkomen dat die wedstrijd niet doorgaat dan zal ik het doen.Kokoro schreef: ↑15-10-2019 10:59Oei, ik denk dat dit het leerpunt voor jou samenvat. Het is niet méér jouw schuld dan die van de andere ouders. They don't care, waarom jij dan wel? (Retorische vraag, weet ik, je hebt hem al beantwoord). Het probleem is alleen dat jij uiteindelijk geen nee kan zeggen en zij wel. Het zou mij ook kapot ergeren, die andere ouders.
dinsdag 15 oktober 2019 om 11:03
En uiteindelijk moet je daar gewoon schijt aan hebben, dat andere ouders van jou vinden dat je een egoïstische trut bent die het laat afweten. (Want weten zij veel waarom je nee zegt).Kokoro schreef: ↑15-10-2019 10:59Oei, ik denk dat dit het leerpunt voor jou samenvat. Het is niet méér jouw schuld dan die van de andere ouders. They don't care, waarom jij dan wel? (Retorische vraag, weet ik, je hebt hem al beantwoord). Het probleem is alleen dat jij uiteindelijk geen nee kan zeggen en zij wel. Het zou mij ook kapot ergeren, die andere ouders.
Ik erger míj daar weer kapot aan;), dat ouders op het schoolplein wellicht misschien wel vinden dat ik wel heel makkelijk nee zeg. Doe ik niet nl.
dinsdag 15 oktober 2019 om 11:04
Ik zou vinden dat ik ze dan ernstig tekort doe. Echt. Als zoiets simpels al een sport al een probleem is voor je moeder... (bij mezelf dan, bij een ander ben ik ietsje milder, al vind ik daar eerlijk gezegd ook wel iets van)
dinsdag 15 oktober 2019 om 11:08
Hoezo? Als de atletiektraining op dinsdag om 4 is dan kan ik gewoon niet, want dan werk ik, en man ook. Klaar. Dat is heel simpel. Als school wil dat ik ( want niemand anders etc) bij de overblijf zit, dan ben ik gewoon op mijn werk. Dan moeten ze het maar anders regelen.
mevrouw75 wijzigde dit bericht op 15-10-2019 11:09
14.17% gewijzigd
dinsdag 15 oktober 2019 om 11:09
Wat die ouders vinden boeit me niet zo, daar doe ik het niet voor. Dat mijn kinderen zich voelen alsof ik me niet interesseer voor hun leven en sport doet me wel iets. Komt ook omdat mijn ouders élke week bij mijn broer z’n sport waren, actief in de vereniging enz. Ik wilde op dezelfde sport, maar mocht niet want ik was een meisje. Terwijl van mijn broertje al bij z’n geboorte vast stond dat dát z’n sport werd. Ik moest op een sport voor meisjes die niet bij me paste en daar was 0 interesse voor. Want ik was er nog slecht in ook. Mijn broertje was wel goed in zijn sport en dat was dus leuk. Dat stak wel.Mevrouw75 schreef: ↑15-10-2019 11:03En uiteindelijk moet je daar gewoon schijt aan hebben, dat andere ouders van jou vinden dat je een egoïstische trut bent die het laat afweten. (Want weten zij veel waarom je nee zegt).
Ik erger míj daar weer kapot aan;), dat ouders op het schoolplein wellicht misschien wel vinden dat ik wel heel makkelijk nee zeg. Doe ik niet nl.
dinsdag 15 oktober 2019 om 11:10
Ik regel dat dan. Het komt niet in me op om dan te zeggen dat dat niet gaat gebeuren. Nu is mijn werk flexibel, dus dat kan ook. Ik heb van 1 sport ooit gezegd dat het niet ging gebeuren wegens te duur en te intensief en daar voel ik me nog schuldig om
dinsdag 15 oktober 2019 om 11:10
Waarom? Ik denk dat je kinderen ernstig tekort doet als je ze geen eten geeft. Of als je ze mishandelt. Als kinderen niet op de sport kunnen die ze willen is dat jammer, maar dat valt bij lange na niet in dezelfde categorie als ze 'ernstig tekort' doen.
dinsdag 15 oktober 2019 om 11:12
Interesseer jij je voor hun sport?Malinois schreef: ↑15-10-2019 11:09Wat die ouders vinden boeit me niet zo, daar doe ik het niet voor. Dat mijn kinderen zich voelen alsof ik me niet interesseer voor hun leven en sport doet me wel iets. Komt ook omdat mijn ouders élke week bij mijn broer z’n sport waren, actief in de vereniging enz. Ik wilde op dezelfde sport, maar mocht niet want ik was een meisje. Terwijl van mijn broertje al bij z’n geboorte vast stond dat dát z’n sport werd. Ik moest op een sport voor meisjes die niet bij me paste en daar was 0 interesse voor. Want ik was er nog slecht in ook. Mijn broertje was wel goed in zijn sport en dat was dus leuk. Dat stak wel.
Hebben zij iets te maken met je ouders en je broer wat dit betreft?
