Psyche
alle pijlers
Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....
donderdag 3 oktober 2019 om 10:16
Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
maandag 14 oktober 2019 om 22:15
Mijn werk zelf vind ik meer dan fantastisch. Het systeem zelf is alleen in-ziek. Daarbij heeft mijn werkgever zo’ beetje het monopolie in mijn provincie, en de omringenden.
maandag 14 oktober 2019 om 22:18
Dat zeg ik...Malinois schreef: ↑14-10-2019 22:11Daar wordt het binnen deze sector voor mij niet anders van. Het is een falend systeem, of je nu bij x of y werkt. Ik heb nu meer vrijheid dan bij alle andere organisaties waar ik heb gewerkt. En ik heb alle grote wel gehad.
De inhoud van mijn werk vind ik geweldig. De organisaties niet en de regels niet, en die zijn overal hetzelfde
maandag 14 oktober 2019 om 22:20
Goed bezig! Ik wilde zeggen baby steps, maar zelf hulp regelen is huge. Is dat een specifiek boek wat je gekocht hebt? Wil je de titel delen?
maandag 14 oktober 2019 om 22:26
maandag 14 oktober 2019 om 22:30
Geen idee.
Ik heb emdr gehad voor de werkgerelateerde cPTSS, therapie voor de burn out, medicatie en ga mss op een andere vestiging werken als ik hersteld ben.
Maar voorlopig kan ik nog geen halve bladzijde lezen en weten wat ik gelezen heb, moet ik na een luchtig gesprek van een half uur uren slapen, kan ik niet naar een andere kamer lopen zonder te vergeten wat ik ga pakken, kan ik niet meerdere zinnen achter elkaar formuleren (schriftelijk en verbaal) zonder vast te lopen, omdat ik een woord niet meer weet, barst ik nog steeds in huilen uit als ik schrik (gewoon al van ‘boe’) en raak ik in paniek omdat ik ineens niet meer weet hoe ik iets op moet lossen.
Verder ben ik verrot goed in mijn werk en heb ik in puur mijn taak enorm veel plezier.
Dus. Wat adviseer jij?
maandag 14 oktober 2019 om 22:31
Best lastig dat ik opgeleid ben voor deze sector en niet voor iets anders. En geld is zeker niet het belangrijkste, maar ik kan me niet veroorloven om dan maar achter de kassa bij de appie te gaan zitten voor minder dan de helft van wat ik nu verdien. Ik wil best iets inleveren en ik kan ook best iets inleveren maar ik kan niet zomaar een random baan aannemen.
En ik overweeg om iets anders te gaan doen, zeker, maar voor het overgrote deel van de banen heb je toch opleiding nodig
maandag 14 oktober 2019 om 22:36
Ik vind je nogal stellig en weinig invoelend overkomen. Zelfs al zou je gelijk hebben, is dat nog aan onszelf om te ontdekken. Daarnaast staat het ons vrij om te zien op welke vlakken we onszelf kunnen versterken om dit werk evt. wel weer aan te kunnen.
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 11-11-2019 23:16
32.55% gewijzigd
maandag 14 oktober 2019 om 22:39
Ik heb zo'n gevoel dat Sjaan hier wel een lekkere come back op heeft, dat dat onderdeel is van het probleem ofzo en dat we dus blijkbaar niet geschikt zijn voor ons werk. Misschien moeten we dat overlaten aan de koude manager types.
maandag 14 oktober 2019 om 22:44
Je krijgt van je werk zoveel stress dat je het niet meer kan uitvoeren. Ik vind dat een ding. Ik ben wat anders gaan doen want echt niet dat ik me gek laat maken door de baas.
maandag 14 oktober 2019 om 22:47
Jij bent vast heel geschikt voor je werk maar dat werk is dus gewoon slecht voor je want het maakt je ziek.
maandag 14 oktober 2019 om 22:50
Ik vond dit een eye opener:
WE WERKEN NIET TEVEEL, WE LADEN TE WEINIG OP
15-01-19 / Laurina de Vries
Met deze titel begon het artikel dat ik vorige week las in het NRC, een duidelijke binnenkomer.
In het artikel wordt beschreven hoe we met zijn allen overtuigd geraakt zijn van het feit dat het normaal is om geen energie meer te hebben aan het einde van een dag, omdat het nu eenmaal bij het leven hoort, een slechte zaak. Vorige maand meldde het Centraal Bureau voor de Statistiek dat 16 procent van de werknemers tussen de 15 en 75 jaar oud zich minstens een paar keer per maand psychisch vermoeid zegt te voelen door het werk. Zulke vermoeidheid werd gebaseerd op ‘symptomen’ als een leeg gevoel na een werkdag, ’s ochtends moe opstaan en moeite hebben met mensen samen te werken. Belangrijke indicaties van een burn-out, maar tegelijkertijd toch tamelijk geaccepteerde vormen van vermoeidheid.
Volgens hoogleraar en bedrijfsarts Willem van Rhenen denken we vaak dat dit te maken heeft met het feit dat we te veel en te hard werken. Maar het probleem zit meer in het feit dat we onvoldoende opladen, en er te weinig energie bij komt. Daarbij vergeten we vaak waar we energie van krijgen. Willem van Rhenen; „Ik hoor mezelf dit vaak herhalen, maar het blijft een mooi voorbeeld. Op het moment dat mijn telefoon leeg is, leg ik hem dan een week op de vensterbank, of hang ik hem aan een oplader? Dat is het verschil.”
‘Je moet weten: dit past bij mij, dit kan ik en hier word ik blij van. Het is zelfs belangrijk daar op tijd achter te komen, want eenmaal opgebrand is het vreselijk moeilijk te bedenken wat nu ook alweer wél goed ging.”
De conclusie van dit alles; hoe vaak stel jij jezelf de vraag waar je energie van krijgt? Wat je nodig hebt om op te laden? En hoe vaak kies je dan daadwerkelijk wat je nodig hebt?
Want zeg eens eerlijk, hoe vaak denk jij dat er meer uren in je dag zitten dan er echt inzitten? En wil je meer doen dan realistisch is? Race je in het weekend van de ene naar de andere sociale gelegenheid? Maar het gaat ook over dicht bij jezelf blijven, weten waar je gelukkig van wordt. En dat is niet altijd makkelijk, er worden in de maatschappij namelijk nogal wat dingen aan ons ‘opgelegd’. En doet de maatschappij dit niet, dan is dit wel terug te vinden op social media, waar we onszelf constant vergelijken met anderen. En uit veel onderzoeken is gebleken dat dit ons juist ongelukkig maakt.
WE WERKEN NIET TEVEEL, WE LADEN TE WEINIG OP
15-01-19 / Laurina de Vries
Met deze titel begon het artikel dat ik vorige week las in het NRC, een duidelijke binnenkomer.
In het artikel wordt beschreven hoe we met zijn allen overtuigd geraakt zijn van het feit dat het normaal is om geen energie meer te hebben aan het einde van een dag, omdat het nu eenmaal bij het leven hoort, een slechte zaak. Vorige maand meldde het Centraal Bureau voor de Statistiek dat 16 procent van de werknemers tussen de 15 en 75 jaar oud zich minstens een paar keer per maand psychisch vermoeid zegt te voelen door het werk. Zulke vermoeidheid werd gebaseerd op ‘symptomen’ als een leeg gevoel na een werkdag, ’s ochtends moe opstaan en moeite hebben met mensen samen te werken. Belangrijke indicaties van een burn-out, maar tegelijkertijd toch tamelijk geaccepteerde vormen van vermoeidheid.
Volgens hoogleraar en bedrijfsarts Willem van Rhenen denken we vaak dat dit te maken heeft met het feit dat we te veel en te hard werken. Maar het probleem zit meer in het feit dat we onvoldoende opladen, en er te weinig energie bij komt. Daarbij vergeten we vaak waar we energie van krijgen. Willem van Rhenen; „Ik hoor mezelf dit vaak herhalen, maar het blijft een mooi voorbeeld. Op het moment dat mijn telefoon leeg is, leg ik hem dan een week op de vensterbank, of hang ik hem aan een oplader? Dat is het verschil.”
‘Je moet weten: dit past bij mij, dit kan ik en hier word ik blij van. Het is zelfs belangrijk daar op tijd achter te komen, want eenmaal opgebrand is het vreselijk moeilijk te bedenken wat nu ook alweer wél goed ging.”
De conclusie van dit alles; hoe vaak stel jij jezelf de vraag waar je energie van krijgt? Wat je nodig hebt om op te laden? En hoe vaak kies je dan daadwerkelijk wat je nodig hebt?
Want zeg eens eerlijk, hoe vaak denk jij dat er meer uren in je dag zitten dan er echt inzitten? En wil je meer doen dan realistisch is? Race je in het weekend van de ene naar de andere sociale gelegenheid? Maar het gaat ook over dicht bij jezelf blijven, weten waar je gelukkig van wordt. En dat is niet altijd makkelijk, er worden in de maatschappij namelijk nogal wat dingen aan ons ‘opgelegd’. En doet de maatschappij dit niet, dan is dit wel terug te vinden op social media, waar we onszelf constant vergelijken met anderen. En uit veel onderzoeken is gebleken dat dit ons juist ongelukkig maakt.
dinsdag 15 oktober 2019 om 09:23
En voor je het weet zit je vervolgens in een bore-out en de financiële shit.
dinsdag 15 oktober 2019 om 09:23
Pb terugMaud*de*Braose schreef: ↑15-10-2019 07:38Mali, Su en Koko, ik wil wat met jullie delen, maar niet openbaar ivm herkenbaarheid. Ik heb jullie een pb gestuurd (met dezelfde inhoud)
dinsdag 15 oktober 2019 om 09:26
Dit is wat mijn bedrijfsarts ook zei.*Sjaan* schreef: ↑14-10-2019 22:50Ik vond dit een eye opener:
WE WERKEN NIET TEVEEL, WE LADEN TE WEINIG OP
15-01-19 / Laurina de Vries
Met deze titel begon het artikel dat ik vorige week las in het NRC, een duidelijke binnenkomer.
In het artikel wordt beschreven hoe we met zijn allen overtuigd geraakt zijn van het feit dat het normaal is om geen energie meer te hebben aan het einde van een dag, omdat het nu eenmaal bij het leven hoort, een slechte zaak. Vorige maand meldde het Centraal Bureau voor de Statistiek dat 16 procent van de werknemers tussen de 15 en 75 jaar oud zich minstens een paar keer per maand psychisch vermoeid zegt te voelen door het werk.
knip
En doet de maatschappij dit niet, dan is dit wel terug te vinden op social media, waar we onszelf constant vergelijken met anderen. En uit veel onderzoeken is gebleken dat dit ons juist ongelukkig maakt.
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 11-11-2019 23:16
21.78% gewijzigd
dinsdag 15 oktober 2019 om 09:28
(Ik noem maar wat) stond er bij.
Bedenk een ander leuk beroep zonder k*tmanagers.
Ik werk trouwens in een van sectoren net zo’n verziekt systeem die hier eerder is genoemd en heb een top-werkgever en een hele goede werkomgeving. Als je er doorheen zit zie je dat niet zo trouwens.
Maar goed, wellicht ben ik een koude kikker geworden.
