Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....

Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!

De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)

2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.

En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.

Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.

Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.

Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt kan dat zomaar eens kloppen.

Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.

ClumsyNinja schreef: ↑

12-10-2019 11:41

Joh maak het niet te groot in je hoofd, dat opvoeden van die pup. Misschien komt dat nu ook door de burn out hoor, maar je klinkt echt extreem. Ik heb jaren gewerkt als hondentrainer en wat je zegt over dat als je nu de opvoeding laat 'verslonzen' dat het dan niet meer goed komt, klopt gewoon niet. Ja, wellicht als je die hond nu urenlang alleen in een hok stopt inderdaad. Maar er zit nogal wat tussen die extreme en 3(!!!) cursussen met hem volgen.
Zeg gewoon die dingen aan huis af en ga een uurtje per week op een veldje in de regen staan tussen de andere pups. Echt, het komt goed. Zelfs bij hulphonden begint de echte training pas een stuk later. Zie het allemaal wat lichter.
En neem die pup mee naar boven s nachts, de katten trekken wel bij. Of niet, jammer dan even voor de katten maar jij moet in je bed slapen.

Als je nou eens in plaats van een van die privetrainers een uitlater inhuurt om een wandelrondje van je over te nemen. Creeer wat minder verplichtingen voor jezelf.

Klopt hoor, ik schiet volop in de controle. Het zijn overigens 2 cursussen. Een gewone en 1 aan huis.

Ik vind het ook gewoon heel spannend. Vrienden hadden een soortgelijke hond, daar deed ik veel mee. Die hebben ze moeten laten herplaatsen wegens echt niet ok met kleine kinderen en andere honden. Na herplaatsen zijn er meerdere bijtincidenten geweest. Ondank alle tijd en moeite die ze er in staken. Ik ben heel bang dat dat hier ook gebeurt, ook is hier geen werklijn in te bekennen en was dat een heftige werklijn. Dus die lat ligt hoog. Zeker ook vanwege het commentaar in mijn omgeving ‘een hónd, waarom zou je dat doen?’ En dan helemaal als ze het ras hoorden. Dus ja, ik ben bij elke keer blaffen bang dat het een dwangmatige blaffer wordt of dat hij gaat uitvallen naar andere honden. Inmiddels is hij bijna 15 weken en hij kan nog geen 2 minuten alleen zijn, dat baart me zorgen omdat ik om me heen zie dat eigenlijk alle honden met een week of 12 wel een uurtje alleen kunnen blijven.

Gelukkig ben ik nu wel meer ontspannen dan in het begin, en gaat het eigenlijk heel goed. Maar toch komt commentaar van vreemden op straat echt heel hard binnen. En dat krijg ik gewoon veel. Mensen met een klein kutkeffertje vinden mijn pup nu al eng, en als hij terugblaft krijg ik commentaar. Dat kan ik normaal van me af schudden maar nu gaat dat lastig. En het slapen gaat nu wel ok: al een paar nachten zeg ik ‘naar je plaats’ en dan gaat ie in z’n bench liggen en slapen. Het deurtje heb ik ook al een aantal nachten dicht gehad. En 1 plasje om 5 uur en daarna zet ik hem weer in de bench en slaapt hij tot 7.15. Ik ben tevreden. En als dit zo blijft kan ik mezelf langzaam uit de woonkamer verwijderen. Hem nu mee naar boven nemen zou die hele routine weer omgooien en dat vind ik zonde.

Suðri schreef: ↑

12-10-2019 12:35

Ja dat begrijp ik niet. Maar wat laat je los dan en hoe? Ik word niet blij van maar 80%.
Ik heb trouwens vooral last van anderen en het disfunctioneren van een organisatie en beleid dan van mijn eigen gang naar 100%.

Dit.
Ik kan niet denken ‘ik bel die client volgende week wel terug’ of ‘nou die afspraak kan over 3 weken ook al’ dat is namelijk juist waarom ons hele hulpverleningssysteem niet werkt. Laksheid en ‘komt wel’ en niemand die echt hard loopt.

Nou dat dus. En dan moeten die vrouwen leren loslaten. En voor een deel klopt dat, ik denk dat ik echt veel dingen los mag laten, maar de kwaliteit van mijn werk is daar niet 1 van. Dat beïnvloed namelijk levens van mensen en dat is niet iets om te gaan relativeren wat mij betreft.

Ik maak gewoon bizarre dingen mee. Iemand vraagt een uitkering aan, 2x afgewezen, ‘geen recht’ , ik ga mee, toegewezen. Want mij kunnen ze niet wegwuiven. Intake voor een woonvoorziening. Afgewezen, ik ga mee, toegelaten, want ik kan iemand helpen zich te verwoorden. Zolang dat zo gaat kan ik niet minder gaan doen, want dat betekent dus dat iemand dakloos wordt of geen inkomen heeft. En die medewerker aan de andere kant van de tafel heeft een berg regels en protocollen om zich achter te verschuilen.

Het systeem deugt niet. En ik merk dat ik daar niet in kan werken.