burn-out wie ook??

Hoi allemaal,



mijn huisarts zei onlangs tegen mij; "ik plak de stempel Chronisch vermoeid op je voorhoofd, want dat doen medici als ze niet de oorzaak kunnen vinden van iemand die van jongs af aan al moe is."



Wat moet ik hier nou mee? Vind het zo wazig begrip. ben ik nou echt chonisch vermoeid en bestaat dat dan wel echt als hij het zo zegt?

En zijn er overeenkomsten met burn-out?



groetjes

Hallo Miss Doubt,



Hmmm, lastig te zeggen wat precies de overeenkomsten zijn tussen chronische vermoeidheid en Burn-out. Ik heb zelf van jongs af aan al geworsteld met vermoedheid. Ik heb altijd al meer slaap nodig gehad dan anderen en ik heb ook een zware vorm van de ziekte van pfeiffer gehad. Wat me opvalt dat ik vaak van mensen hoor die ene burnout hebben dat ze ook pfeiffer oid hebben gehad.

Nou heb ik altijd wel veel meer aangekund dan ik op dit moment kan. Mijn leeftempo heb ik echt drastisch aangepast, anders gaat het echt niet goed. Mensen met een burnout hebben vaak te lang in een te hoog tempo gewerkt (met daarnaast alle mogelijke problemen in de prive en werksfeer).

Mijn psycholoog heeft mij een artikel over vermoeidheid meegegeven. Daarin staat dat chronische vermoeidheid vaak voortkomt uit verkeerd omgaan met stress. (bijvoorbeeld door onvrede op het werk, of een te hoge werkdruk). Je stresshormoonspiegel is verstoord. (de hormonen cortisol, adrenaline en noradrenaline komen in verhoogde mate in je bloed voor).Als je stelselmatig stressignalen negeert, kan dit tot gevolg hebben dat je lichaam de hormonen blijft aanmaken. Wat leidt tot een steeds groter wordende vermoeidheid (bijvoorbeeld) bij mensen met een burn out of ME). Chronische vermoeidheid bestaat dus wel degelijk.



Je zou voor jezelf eens na kunnen gaan in welke mate je stress ondervindt in je dagelijks leven en of je tussendoor voldoende rust neemt om bij te komen. Bij burnout zal je op een gegeven moment minder goed in slaap komen en ook vermoeid wakker worden.



Op internet staan verschillende testen, die je online kunt doen om te kijken of je een verhoogde kans hebt op een burnout of kenmerken ervan hebt.



Hopelijk heb je er wat aan! groetjes kiddie

Hoi kiddie, gefeliciteerd met je eigen groep. Leuk voor je hoor!

Ik zou het aanbod van de invaller aan het begin van het jaar niet zomaar afwimpelen. Er komt veel op je af als jij alleen de verantwoording voor de groep hebt. Ouders komen bij jou, handelingsplannen die je zelf moet maken, alle lesplanningen zelf maken. Het is veel verantwoording die alleen bij jou ligt.

Het gevaar bestaat dat je, nog niet helemaal herstelt van de burn-out, er vol in gaat. Dat doe je nl snel in het onderwijs en zeker bij een eigen groep. Als je weet dat er een back-up is dan is de druk voor jezelf misschien minder groot.

Maar hou je zelf goed onder controle, door niet te lang op school te blijven werken en ook niet te vaak, te veel werk mee naar huis te nemen. Zorg dat je ook leuke dingen naast school hebt.

Ik ben een beetje aan het wennen aan het idee dat ik misschien na de zomervakantie nog niet 100% herstelt ben. Ik vind het niet leuk maar als ik begin wil ik ook echt kunnen werken zonder binnen de kortste keren weer ziek te worden. dat wil ik zelf niet en voor de klas is het ook niet goed.

Maar ik vind het nog steeds wel een rot idee.

Hoi allemaal.

Zo ik had weer heel wat bij te lezen. Ben een weekje weggeweest met man en gezin. Was erg leuk en op 1 dip na, ging het ook goed met de vermoeidheid. Dat het zo goed ging voelt echt als een soort overwinning.



Iemand had het over 2 soorten vermoeidheid, lichamelijk en geestelijk. Ik voel me met name geestelijk oververmoeid. Ben moe van het altijd regelen, plannen en denken / piekeren.

Lichamelijk heb ik weinig klachten, maar merk wel dat als ik er psychisch helemaal doorheen zit, ik lichamelijk ook vermoeider ben.

Tegenwoordig geef ik daar dan wel sneller aan toe, maar ik blijf het frustrerend vinden.

Zo was ik vanochtend een paar uur naar m'n werk (in de zorg). Een bijzonder, maar intensief gesprek met een terminale patient gehad. Ook een gesprek met een collega over de crisissituatie van ons team (werkdruk en het uiteen vallen van een geweldig team)

En thuisgekomen was het kaarsje op. Ik moest naar m'n bed (kon niet anders) maar tegelijkertijd wilde ik eigenlijk liever van alles gaan doen.

Zo frustrerend. Pas na een uur op bed kwamen m'n gedachten een beetje tot rust en daarna heb ik zo'n 1,5 uur geslapen. (met als resultaat dat ik nu nog aardig wakker ben...volgende keer toch maar even korter middagdutje doen, maar dit keer deed ik het met opzet omdat ik vanmiddag een voor mij intensieve afspraak had).



Waar ik momenteel op m'n werk erg tegenaan loop is dat ik me ondanks alle lieve aandacht van collega's erg eenzaam voel. Ik houd er helemaal niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan en ik voel alle ogen op me gericht. Alsof er dikgedrukt "burnout" op m'n voorhoofd staat. Het ligt echt niet aan m'n collega's, het is echt m'n eigen gevoel dat dit veroorzaakt. Alsof ik nog steeds zelf het meest kritisch tegenover die burnout, of tegenover mezelf sta. Herkennen jullie dit?



Waarschijnlijk wordt dat gevoel van eenzaamheid bovendien verergert door mijn gevoel dat dit niet het werk is dat ik wil blijven doen.

Met de dag (echt!) wordt dit gevoel sterker. Het is echt alsof m'n ogen nu pas open gaan en ik besef dat ik al jaren werk doe dat ik niet wil (maar waar ik wel goed in ben en me er daardoor in thuis voel).

Wieweet hoeveel energie het me gekost heeft om mezelf voor de gek te houden en te denken dat ik het wel leuk vind. (Zo raar en confronterend om te gaan beseffen!)

Ik denk dat ik lange tijd me ook geremd heb gevoeld door hypotheek en gezin.

Ik probeer nu een positievere instelling te krijgen door te bedenken dat ik wel kan bereiken wat ik wil. En niet door te kijken waar de beprekingen liggen. Waar een wil is, is echt een weg!

Ik weet alleen nog niet goed wat ik wil,haha.

Maar daar ben ik ook mee bezig. Wie weet waar die burnout me uiteindelijk brengt. Ohnee, terwijl ik dit schrijf besef ik dat dit een wat passieve uitspraak is. Het is niet de burnout die me ergens brengt. De burnout is slechts een keerpunt, ik moet zelf willen veranderen en daar actief aan werken ! (en tegelijkertijd wat liever en milder voor mezelf zijn)



Nou het wordt nu toch wel bedtijd geloof ik want ik merk dat ik een beetje onsamenhangend begin te tikken. Zelf snap ik wel wat ik bedoel, ik hoop jullie ook.



Prettige 2e pinksterdag, hij is zojuist begonnen zie ik. Doeg!

Hoi juki, wat jij beschrijft over eenzaamheid is zeer herkenbaar.

Op mijn werk in mindere mate, meer het feit dat ik het gevoel heb dat de stagiaires beter presteren dan ik, ik voel me een lulletje.

Maar prive soms heel sterk. Dat komt omdat mijn ouders overleden zijn en ik dat verdriet lange tijd heb weg gestopt. daarnaast heeft mijn vriend, door zijn persoonlijkheidsstoornis , veel tegen mij gelogen. Ik heb geen kinderen.

De band met mijn vriend probeer ik weer te versterken maar mijn wantrouwen gaat niet zomaar weg. Dit geeft mij de laatste tijd een ontheemd gevoel. Ik hoor nergens echt bij. Ik heb wel lieve familie maar die hebben ook hun eigen gezin. Hierin kan ik me soms enorm eenzaam voelen. Ik weet niet zo goed wat ik daarmee aan moet. Ik hoop dat ik de rust en de stabilietijd en het vertrouwen in mijzelf terug win waardoor ik gelukkig ben met mezelf en dus me ook niet zo eenzaam hoef te voelen. of is dit nu erg wazig wat ik schrijf?

Hallo iedereen,



Ik begin me de laatste tijd steeds fitter te voelen. Al ben ik nog steeds bang om te veel te doen. Ik heb wel het idee dat ik de laatste tijd iets beter in kan schatten wanneer ik iets wel of niet kan doen (afspraken, langer werken enzo). Maar in mijn hoofd is het nog wel steeds onrustig... ik moet wel zeggen dat ik niet meer te moe ben om afleiding te zoeken.... gelukkig maar, want die heb ik hard nodig op dit moment.

Gisteren is mijn vriend bij me langs geweest en we hebben een lang gesprek gehad over ons, de toekomst en de problemen die op ons pad komen. Hij heeft zelf op dit moment zoveel aan zijn hoofd dat hij mij niet op kan vangen. En ben zo druk met mezelf, het verwerken van mijn eigen emoties dat ik hem niet op kan vangen. We zijn samen tot de conclusie gekomen dat het op dit moment gewoon niet meer werkt. En we hebben dan ook besloten om elkaar tijdelijk niet meer te zien en ook geen contact meer met elkaar op te nemen. Zoals het er nu naar uit ziet laten we elkaar tot na de zomervakantie met rust en kijken we dan of er nog iets is tussen ons.

Jeetje zeg, als ik dit zo opschrijf lijkt het allemaal nog zo onwerkelijk. Ik heb gisteren even heel hard gehuild, daarna mijn moeder gebeld en daarna een vriendin om iets leuks te gaan doen.

Het is heel dubbel. Aan de ene kant ben ik blij dat ik nu echt de tijd voor mezelf heb. Ik hoef me niet meer af te vragen of ik hem wel of niet kan bellen... me zorgen te maken..... me druk te maken over het feit dat ik hem niet op kan vangen. Maar aan de andere kant baal ik er ontzettend van dat ik hem nu zo`n tijd niet ga zien en spreken. Het idee dat ik geen contact met hem op kan nemen is denk ik nog het ergste.

Ik ga in ieder geval ontzettend hard aan mezelf werken om er weer bovenop te komen, sterker dan eerder. En eerlijk gezegd, ik weet niet zo goed wat er dan nog van onze relatie over is als ik hem weer zie.... ik hoop er maar het beste van. Want ik ben ontzettend gek op hem en juist dat doet nu op dit moment zo`n pijn.

Wat me op dit moment staande houdt is dat ik weet dat mijn relatie ontzettend veel energie vroeg de laatste tijd. Te veel, het stond mijn beter worden in de weg.... Verstandelijk kan ik het allemaal beredeneren, mijn gevoel loopt nog een beetje achter... maar dat komt nog wel denk ik.

Goh Kiddie, wat een moeilijke en knappe beslissing.

Ik wens je heel veel sterkte want ik denk dat je dat wel nodig hebt. Ik geef je vanaf hier een hele stevige *;.

Tjee Kiddie, veel sterkte! Hoe moeilijk zo'n beslissing ook is, het kan je wel veel rust geven als dingen zo wat duidelijker zijn. Hopelijk vind je nu ook wat meer rust in je hoofd.



Iemand hier schreef over eenzaamheid, en het gevoel dat er 'burn-out' op je voorhoofd staat. Dat gevoel ken ik zo goed! Hoe goed de meeste mensen om mee heen ook hun best doen om het te begrijpen, dat lukt gewoon niet. Mijn naaste collega's gaan er wel goed mee om, maar het blijft lastig om te begrijpen dat je niks aan me ziet, en dat ik dan toch ineens een paar dagen weinig kan. Aan de andere kant ben ik er altijd heel open over geweest, en weten de meeste mensen het dus wel. Maar dat lijkt soms ook voor rare ideeen te zorgen, zo vroeg een collega (!) me laatst of ik al weer af en toe aan het werk was. Terwijl ik dus nooit minder dan halve dagen heb gewerkt! Nou zit hij wel een stukje verderop, maar toch, blijkbaar dacht ie dus dat ik 5 maanden thuis zat. Mmm, zo indrukwekkend is mijn werk dus, ze hebben het niet eens door als ik er ben, kan ik net zo goed meer thuis blijven, geintje :P. Maar goed, dan heb ik dus inderdaad ook wel het gevoel dat veel mensen me toch zien als 'ziek en zwak'. En dat vind ik dan weer niet zo leuk....

Aan de andere kant vergeet mijn baas wel eens dat ik ziek ben. Ik begin wat later, en vorige week was ik een keer 5 minuten later dan ze dacht dat ik er zou zijn. Begint ze daar over te zeuren (had ik al gezegd dat ik nauwelijks slaap, en dus heel veel moeite heb om uberhaupt mijn bed uit te komen....), terwijl ik al jarenlang gemiddeld twee uur per dag overwerk. Maar dat ziet ze niet, want zij gaat wel op tijd naar huis, grrrr. Maar goed, ik denk dat het wel een goed teken is dat ik meteen dacht: 'jee, wat een gezeur, ik ben er toch en ik doe mijn werk eigenlijk niet minder dan mensen die niet ziek zijn'. Vroeger zou ik het me heel erg aangetrokken hebben, en meteen de volgende dag eerder gekomen zijn. Nu uds niet meer.

Goedzo Nausicaa dat is toch al een hele stap vooruit. Niets aantrekken van je collega's en je vooral proberen te focussen op beter worden. Met mij gaat het nog steeds goed. Wel nog vaak moe, maar doordat ik het meer en meer naast me neer kan leggen dat ik soms gewoonweg moet slapen lukt het me steeds meer om gewoon weer aan de alledaagse dingen toe te komen. Ik probeer structuur te creeeren, dat ik iets heb om me aan vast te houden. En het lukt me aardig (niet altijd overigens).

Heyhoi iedereen,



Even een knuffel terug voor de mensen die op mij reageerden. Dank jullie wel!

Ik ben de afgelopen dagen eigenlijk best goed doorgekomen. Heel langzamerhand keert er rust terug in mijn hoofd. De problemen in mijn relatie waren erg overheersend de laatste tijd en nu hoef ik daar even niet aan te denken. Het is niet zo dat ik me al helemaal toppie voel, maar ik heb ook geen last meer gehad van onbeheersbare huilbuien. wat toch een heel goed teken is. Het is volgens mij in ieder geval wel een teken dat het de goede kant op gaat.

Ik heb op mijn werk verteld wat er deze week gebeurd is en iedereen reageerde heel erg lief. Ik besef wel weer hoe ik eigenlijk bof met mijn collega`s. Het zijn een stel strebers bij elkaar (inclusief ikzelf haha), maar ze staan echt voor je klaar als er wat met je aan de hand is. Daarom ben ik deze week ook veel op school geweest. En het heeft tot nu toe wel het gewenste effect gehad.  Vanaf volgende week ga ik weer wat langer voor de klas

He kiddie, fijn voor je maar..uh...pas op dat je je zelf niet voorbij loopt.



Met mij gaat het fysiek wel beter maar mentaal niet. ik heb afscheid genomen van mijn psych omdat ik daar te weinig opschiet, voor mijn gevoel.

Vrijdag had ik een akkefietje met mijn vriend. we hadden ergens afgesproken en ik hoorde niks meer van hem en had daar heel lang gewacht. Toen was ik zo kwaad dat ik naar huis ben gaan lopen. ik had nl geen geld bij me en wilde niemand om hulp vragen en mijn vriend was telefonisch niet bereikbaar.

Ik heb zo'n km of 6 vnl langs de snelweg gelopen, op mijn laarzen. Door de adrenaline hield ik dat prima vol maar de rest van het weekend was ik bek af.

Nu gaat het wel weer maar ik vraag me wel af waarom ik zo heftig en buiten proporties reageer. Moet ik misschien toch aan de medicatie?

He meiden,

hoe gaat ie?

Ik hoop dat het met jou, Kiddie, goed gaat. Een hele beslissing, en hopelijk de juiste. Wel positief dat het jou nu wat rust geeft. En misschien jouw vriend ook. Want burnout-zijn valt niet mee, maar een partner met een burnout hebben, is denk ik ook niet altijd even gemakkelijk.

En met deze laatste zin, kom ik gelijk bij jou, Eranma. Of je buiten proportie hebt gereageerd, kan ik niet beoordelen (al zou ik ook boos zijn geweest in jou situatie). Maar wat ik wel merk is dat ik in een veranderingsproces zit, en dat ik assertiever word. Ook naar m'n vriend toe. Ik zeg eerder waar ik mee zit, of wat ik niet leuk vind. Voor hem niet altijd makkelijk, want het komt al snel over als gemopper. Ik merk dat het belangrijk is om er (gelijk of achteraf) over te praten.

Zodat hij mijn veranderingsproces ook snapt en er aan went.

We kunnen er soms ook om lachen. Laatst zei ik ergens wat van (iets huishoudelijks) en hij had echt zoiets van "daar heb je haar weer".

Heel droog, zei ik direct na mijn boze uitval, tja, hier moet je maar aan wennen want dit is je nieuwe vriendin. Toen konden we er ook wel weer om lachen.

Humor is erg belangrijk vind ik.

Nadat ik vorig jaar ingestort was, merkte ik dat ik al lang niet echt gelachen had. Laat staan zelf grapjes had gemaakt.

Nu wel weer, gelukkig. Soms heerlijk cynisch (schijnt ook bij het hebben van een burnout te horen) en het helpt goed om te relativeren.



Prettig weekend allemaal!

Hoi burnies, jukie je hebt gelijk, ik praat ook meer met mijn vriend, wordt ook assertiever maar zoals ik het vrijdag "opgelost"had was niet slim. Ik sloopte mezelf. Ik heb het met de haptonoom besproken. Hij vroeg wat voor gevoel het had gegeven, wat had me nu zo kwaad gemaakt. Ik zei dat ik me genegeerd voelde, onbelangrijk voor een ander, onzichtbaar, hoef je geen rekening mee te houden. Dat is en gevoel waar ik sosm ook op mijn werk mee te kampen heb, en ook vroeger in mijn jeugd. Dat is dus een kras die ik al jong heb opgelopen. Ik raak me daar nu pas bewust van. Volgens de hapto zal ik dit steeds vaker gaan herkennen waardoor ik me misschien anders kan gaan leren opstellen.Beter voor mezelf ga opkomen omdat ik dit niet meer wil. Het was voor mij een eye-opener.



Vandaag heb ik ook een gesprek gehad met iemand die een soort counseling doet. Zij werken op het gebied van conditieverhoging dmv sport, voeding en mentale begeleiding. Ik heb net de intake gehad. Hieruit kwam al naar voren dat ik veel te weinig drink en vaker gedurende dag moet gaan eten. Dat zal mijn energie pijl ten goeden komen.Er zal nog een verder plan volgen. Ik ben er wel enthousiast over.



Ik merk de afgelopen dagen dat het weer wat beter mentaal gaat. Ik had goeie dagen op school en kan meer genieten.Ik ben nu wel heel moe maar dat mag ook.



Bij het intakegesprek vanmorgen zei die man ook dat je de burn-out de tijd moet geven die het nodig heeft. Je kan het niet versnellen, je kan heel veel willen maar dat gaat niet. En dat geloof ik ook, hoe lastig ik dat anderzijds ook vind.



Om op medicatie terug te komen, denk ik niet dat ik daar het type voor ben. Ik heb er een weerstand tegen. Ik zie het toch als een soort gif voor mijn lijf. Maar mocht ik het toch nodig heb, dan is het niet anders maar nu toch nog even niet.



Nou, ik wens jullie allemaal een fijn weekend waarbij we veel zonne-energie kunnen opdoen.*;

Hmm, die zonnenergie laat hier nog even op zich wachten. Ben net in mijn korte broek naar de stad gefietst, en iedereen keek me aan of ik gek was....



Ik moet even mijn verhaal kwijt, dus iedereen die geen zin heeft in gezeur, mijn stukje kun je vast overslaan....

Het lijkt net of het de laatste tijd alleen maar minder gaat. Ik voel me zo vreselijk moe, en dat gaat maar niet weg. Ik ben al begonnen met een heel strak schema qua naar bed gaan en opstaan en zo, maar ik blijf echt dood- en doodmoe als ik wakker word. Langzamerhand word ik er echt helemaal gek van, ik heb gewoon nergens energie voor. Slapen gaat wel weer ietsje beter, maar daar heb je niet zo veel aan als je alsnog zo vreselijk moe blijft.

Het is heel irritant dat ook leuke dingen een opgave worden omdat je gewoon nul energie hebt, en ik word er ook een beetje bang van. Soms heb ik echt het gevoel dat ik nog nauwelijks ben opgeschoten sinds begin dit jaar, straks wordt het helemaal niet meer beter. Ik kan zo toch niet aan een nieuwe baan gaan beginnen over een paar maanden! Was er maar gewoon een energie pil, daar zou ik momenteel echt veel voor over hebben.



Sorry voor dit gezellige verhaal, maar ik kan het niet echt ergens anders kwijt en het helpt vaak wel een beetje om het te spuien.

Een week geleden is bij mij een burn-out geconstateerd. Voordat het vastgesteld werd zat ik al een maand ziek thuis (overspannenheid dacht de psycholoog die ik gelijk in de arm had genomen). Achteraf gezien waren de signalen voorafgaand aan de burn-out duidelijk. Mijn agenda raakte (over) vol en er ontstond ruzie op het werk tussen twee directe collega’s met wie ik allebei moest samenwerken. Het vroeg een behoorlijke dosis creativiteit om met de ruziemakers om te gaan. Na vier keer het aangegeven te hebben en niet gehoord te worden liep ik letterlijk vast. Ik kon niet meer. Zware vermoeidheid, zeer veel hoofdpijn, concentratieverlies, emotioneel zijn en prikkelbaarheid waren de voornaamste symptomen. Op mijn werk ontving ik geen begrip maar het tegenovergestelde. Er werd me uitgelegd hoe goed ‘zij’ de dingen deden en het was in hun ogen (zo kwam het in ieder geval op me over) mijn schuld. Ik merkte dat iedere keer als het werk weer in beeld kwam, ik heb geprobeerd na 3 weken thuiszitten weer te gaan werken, ik volledig kapot ga. Inmiddels is besloten dat ik circa 2 maanden helemaal niet meer werk. Hopelijk brengt het mij rust en herstel. Toch voel ik ook twijfel. Ik ben nog steeds vaak vreselijk moe maar heel veel slapen doe ik niet. Ik kan ook meestal prima voor mezelf zorgen, koken, huishouden etc. en vraag me dan ook af of ik het wel voldoende ‘doorvoel’ om de gewenste verandering straks door te kunnen maken. Ik heb een ontzettend veel vrienden en familie om me heen die me steunen en opvangen. Met voldoende rust beleef ik daardoor ook nog voldoende leuke dingen. Ik merkte trouwens tijdens de periode voorafgaand aan de burn-out dat ik privé lekker in mijn vel zat. In de weekenden had ik nergens last van. Doordeweeks was ik ’s avonds niks meer waard vanwege vermoeidheid en hoofdpijn. Maar toch nu de twijfel of ik voldoende ervaar om de verandering in mijn (werkende)leven te kunnen ervaren. Want nu heb ik immers lange tijd niks met mijn werk te maken en ervaar ik de ergste klachten ook niet meer. Herkent iemand zich in dit proces en hoe verliep het voor jou?

Welkom Kaikoo6,



deels herken ik je twijfel wel.

Op momenten dat ik me goed voelde en niet te veel aan m'n hoofd had, begon (en soms nog steeds!) ik te twijfelen aan de diagnose burnout.

Ging het werkelijk zo slecht met me? Stelde ik me niet aan? Ging ik me onbewust niet gedragen als iemand met een burnout, om aan het stempel dat ik gekregen had te voldoen? En als ik toevallig eens tevreden naar m'n spiegelbeeld keek, dacht ik; "ziet iemand met een burnout er zo uit??!". En als ik een leuke dag had en genoot van een uitje, dacht ik "kan dat wel met een burnout??"

Maar als ik dan toch weer even teveel aan m'n hoofd had, of een te volle agenda, of gewoon een slechte dag, dan kon ik zover wegzakken in m'n vermoeidheid en in m'n emoties, dat ik er op dat moment niet aan twijfelde; ja ik ben echt burnout.

Iedereen is het op z'n eigen manier, met z'n eigen lichamelijke/ geestelijke verschijnselen en met een verschillende oorzaak.

Bij jouw lijkt die oorzaak vooral op het werk te liggen en wordt daar al je energie uit je gehaald. Kennelijk kun je (gelukkig!) prive weer een ietsje opladen, maar ik denk dat als je echt burnout bent, je zult merken dat dat beetje energie dat je thuis hebt (en waardoor je aan de diagnose twijfelt) toch maakt dat je in een wankel evnwicht verkeert. Waarschijnlijk zal er prive ook niet veel nodig voor zijn om je "onderuit" te halen, alleen gebeurt dat je gelukkig niet.

Nouja, ik hoop dat je snapt wat ik bedoel en dat je er wat aan hebt.

Sterkte!

Ohja, en neem echt je rust. 2 Maanden lijkt lang, en misschien denk je wel dat je er dan wel weer helemaal bent, maar meestal blijkt bij een burnout dat het veel meer tijd vergt dan je van te voren kan bedenken...

(niet doemdenkerig bedoeld, maar in elk geval mijn eigen ervaring en die van anderen die ik ken met een burnout...)

Hallo Juki72



Wat een super reactie zeg! Ik ben er heel blij mee. Wat een herkenning.



Ook voor mij geld de twijfel of de diagnose wel goed gesteld is. op sommige momenten twijfel ik er niet aan en op vele andere momenten heb ik het gevoel dat de diagnose te zwaar is voor mijn situatie.



Fijn dat je verteld uit je eigen ervaring. Daardoor kan ik wat meer met een gerust hart genieten van mooie momenten. Je hebt ook helemaal gelijk dat er maar weinig hoeft te gebeuren om prive onderuit te gaan. Ik heb sinds vier maanden een relatie en het beangstigd mij als dat uit zou gaan. Ik heb zoveel steun aan mijn vriend. Gelukkig maar dat ik die fijne omgeving heb zodat ik goed tot rust kan komen. Ik hoop dat zich geen nare dingen zullen voordoen en me volledig kan concetreren op mijn eigen herstel.



Ik houd me erg vast aan de gedachte ,de twee maanden en dan voel ik me vast veel beter. Het vooruitzicht om langer 'ziek' thuis te zitten zou me beangstigen. Misschien is dit kop-in-het-zand-steek-gedrag maar ik voel me er goed bij.

Dank je wel voor je reactie!

Hoi burnies, welkom kaikoo, hoi nausica.

Nausica, het is voor mij lastig en voor jou denk ik ook ) om te onthouden wie wat slikt, doet etc hier op dit forum.

Ik kan me voorstellen dat jij je erge zorgen maakt over je moeheid.

Misschien zijn dit open deuren maar....heb je al goed je bloed laten testen op bv pfeiffer, ijzer te kort, overgang, schildklier etc? Alles wat ook een verklaring kan zijn voor je moeheid. Eet je genoeg en gezond, drink je voldoende, krijg je alle nodige vitamines binnen. Ik kwam er laatst achter dat ik meer over de dag verdeeld moet eten anders krijg ik enorme energie dips.

Blijf dingen ondernemen maar pak ook tussendoor je rust. ik moest dat van de psych een tijd bijhouden. Ik heb en had inderdaad de neiging om ff snel en aantal dingen achter elkaar te doen.

Spreek je bezorgdheid ook uit bij de huisarts of psych misschien hebben zij verder nog tips.



En kaikoo, probeer niet te veel te denken "ik ben al zo lang ziek"of "dan en dan ben ik wel beter". Ik doe het zelf ook wel eens maar dat is niet goed. Je zet je zelf onder druk. Wat ik steeds meer leer is dat er voor een burnout geen tijd voor staat. Hij sluipt er langzaam in en gaat er langzaam weer uit.



Nou burnies, ik heb dit weekend een bootje gekocht, goed om op te relaxen en ik zit nog na te schommelen achter mijn pc. Ik had dit weekend zelfs de rust om aan dek met een muziekje op te zonnen. Niet te lang natuurlijk, daar ben ik van binnen te onrustig voor maar...ik ga weer een beetje vooruit.(in mijn hart ben ik wel bang voor de volgende dip maar daar maar ik van mezelf niet te lang bij stilstaan.) Groetjes en een fijne week.

Hallo,



Ik heb sinds een maand of 3 ook een burnout.

Ik had wel vaker op dit forum gelezen, maar omdat bij mij de redenen in m'n persoonlijke leven zitten, en niet door werk oid, heb ik nooit gereageerd.(Ik kreeg binnen 3.5 jaar een hartaandoening en kanker, heb nu dus een pacemaker en mis een stuk long dat was even teveel van het goede, ik raakte hierdoor enorm het vertrouwen in mn lichaam en het leven kwijt, vooral omdat ik nog jong ben (nu 30), en altijd gezond heb geleefd:?)In dezelfde 4 jaar ben ik ook nog eens 2 keer moeder geworden(positief, maar erg druk..)2 keer verhuisd, droombaan kwijtgeraakt(door ziekte) 3 familieleden verloren, en is bij mn lieve zoontje dezelfde hartaandoening ontdekt. Ik schrijf het kort op maar je kunt je wel voorstellen wat voor impact het allemaal had.

Voelt trouwens wel therapeutisch om alles zo op een rijtje te zetten..Nu ik het zo lees  denk ik:is ook niet gek dat mn lichaam protesteert!

Toch duurde het een poosje voordat ik eraan wilde dat het toch echt een burnout is...

Bij mij zijn de voornaamste klachten: vermoeidheid(duh...)onrustig (m'n gedachten malen de hele dag door,veel piekeren en ik kan mij niet ontspannen) angstig, slecht slapen, depressieve periodes.

Misschien vergeet ik nu nog wel een belangrijke, maar ja, ik ben ook enorm vergeetachtig;).

Doordat ik niet werk, is het voor mij dus ook niet mogelijk om ziek thuis te blijven, en dus even uit de omgeving te stappen die de burnout veroorzaakt heeft, want dat is mn eigen leven..

Misschien heeft iemand een goede ontspanningstip?

En is er hier ook iemand met kleine kinderen? Hoe pak je dit aan?

Ik ben ook iemand die moeilijk nee kan zeggen en niemand wil teleurstellen waardoor ik regelmatig over mn eigen grens ga.

Ik vind dit elke keer weer enorm eng, omdat ik dan letterlijk zo moe ben dat ik echt niet meer kan.

Als ik dan bijvoorbeeld toch nog doorga krijg ik dan soms wel eens hartritmestoornissen, hebben meer mensen dit?

Soms denk ik dat het nooit meer goed komt, ik wil gewoon weer een gewoon en energiek leven, zonder zorgen.

(julie snappen vast wel dat ik het nu zo zie, en morgen wrsch weer heel anders..)

Veel liefs en kracht voor de mede burnies!

Welkom hangbuikzwijntje, als ik je verhaal lees snap ik heel goed dat een burnout vrijwel onontkoombaar voor je was. Poeh, wat heb jij veel voor je kiezen gekregen!

Zou het misschien mogelijk zijn dat je hulp van thuiszorg krijgt zodat je even je handen vrij hebt om iets voor jezelf te doen, al is het maar even ongestoord op de bank te liggen. Voor mijn ontspanning, wat ik ook zo moeilijk vind doe ik body balance op de sportschool. Dat is een vorm van yoga, tai chi en pilatus. Nou moet ik er wel bij zeggen dat ik heel graag sport maar voor mij is het ook een middel om te ontstressen.

Kunnen je kinderen bv een vaste dag/nacht ergens logeren of kun jij ergens logeren zodat je man de kids opvangt? Ik zeg maar wat hoor maar het lijkt me voor jou anders zo lastig om even afstand te kunnen nemen wat ik wel kan doordat ik minder ben gaan werken en geen kinderen heb.

Ik weet niet of je ook naar een psych gaat en of je al bij je huisarts bent geweest. ik weet wel zeker dat het fijn is om op dit forum af en toe je hart te luchten en de herkenning in andermans verhalen te lezen.

Hallo allemaal, en hangbuikzwijntje in het bijzonder.

Je vraagt je af wie van de burnies er ook kleine kinderen heeft. Voor zover ik weet ben ik de enige in deze topic die hiermee gezegend is.

Echt tips heb ik niet, behalve dan dat wat Eranma ook schrijft; probeer tijd (rust) voor jezelf te creeeren door oppas voor de kinderen te regelen.

Pas dan kom je echt even tot rust.

Met mij gaat het nu iets beter, maar afgelopen winter heb ik het erg moeilijk gehad. Het was zo moeilijk om helemaal geen puf te hebben, labiel te zijn en evengoed  er toch te moeten zijn voor m'n kinderen. (5 en 2). Vaak werkte het averechts; geen energie om wat met ze te doen, met als gevolg dat ze negatieve aandacht vroegen, wat me dan nog verder uitputte...

Ook ik kreeg het advies om oppas te regelen. Ik had hier gevoelsmatig veel moeite mee, oppas vraag je toch alleen als je moet werken of als je niet thuis bent? Maar het was echt nodig.

Het voelde heel tegenstrijdig als de jongste opgehaald werd om te logeren; eindelijk had ik even niets aan m'n hoofd (de oudste zit op school), maar tegelijkertijd voelde ik me zo schuldig en stond ik er met tranen in m'n ogen uit te zwaaien.

Toch hielp het wel. Nu probeer ik ook meer te genieten van het dingen samen doen; boodschappen, speeltuin, stukje fietsen. Alles heel rustig aan en verstand op nul.



Veel sterkte!

@Eranma: eigenlijk heb ik alles wat je noemt zelf ook al geprobeerd, ik beweeg goed (altijd al gedaan, ik heb geen auto en moet dus sowieso al alles fietsen, en ik woon vrij hoog zonder lift), ik eet beter dan ik ooit gedaan heb, mijn bloed is al getest enz. Het is ook niet zozeer dat ik bang ben dat ik iets ergs heb, ik bedoelde meer dat ik soms zo bang ben dat het nooit meer overgaat. Alles wordt zo zwaar op deze manier.

Ik merk wel dat ik tijdens het sporten even mijn verstand goed op nul kan zetten, en het dan even wat minder voel. Helaas houdt het effect niet zo lang aan, maar goed, dan voel ik me toch even wat beter.



@Hanbuikzwijntje: Ik herken heel veel van wat je zegt. Misschien hoor je wel eens 'een burnout kan je alleen van werk hebben', maar dat vind ik onzin. Misschien heet het dan geen 'burnout' maar 'overspannen' of wat dan ook, maar wat maakt het uit, als de klachten hetzelfde zijn. Bij mij waren het ook dingen thuis die hoofdoorzaak zijn, en dan heb jij nog veel heftigere dingen op je bordje gehad. Mijn werk is nu meer een beetje een hinderende factor in het beter worden, dan de oorzaak. Ik snap dat je het aan de ene kant jammer vind dat je geen werk hebt, want dan kun je er ook niet

mee stoppen als oplossing, maar ik zou het als iets positiefs zien. Als je wel werkt en je krijgt dit, heb je het gezeur van bedrijfsartsen e.d., plus druk ene en schuldgevoel naar je werk toe, omdat je het gevoel hebt dat

je zo snel mogelijk weer aan het werk moet. Dat heb jij in ieder geval niet.



Aan de andere kant heb je dan wel weer kinderen, en dat lijkt me ook wel heel zwaar. Ik zou inderdaad proberen om af en toe oppas te regelen, zodat je even echt tijd voor jezelf hebt. Waarschijnlijk voel je je daar dan weer schuldig over (leuk he, zo'n burnout....), maar je kinderen vinden het waarschijnlijk helemaal niet erg om een middag bij oma/buurvrouw/vriendin te zijn. En zij hebben er ook het meeste belang bij als jij je zo goed mogelijk voelt. Voor jezelf zorgen betekent in mijn ogen NIET dat je niet voor je kinderen zorgt, maar juist dat je een zo goed mogelijke omgeving voor ze creeert. Oh, en als je dan tijd voor jezelf hebt: niet gaan stofzuigen, was opvouwen en zo, maar iets wat jij prettig vind, sporten, een boek lezen, wat jou helpt ontspannen.



Ik herken ook heel erg dat 'ik wil gewoon weer energie hebben' gevoel. Ik ben soms ineens vreselijk jaloers op iedereen in de trein, omdat zij wel gewoon naar hun werk zijn geweest vandaag, en ik dat niet kon. Ik kan niks zeggen om dat weg te halen (anders had ik dat allang tegen mezelf gezegd :P), dus misschien moeten we het elkaar gewoon blijven vertellen: je gaat je echt beter voelen!



Voorlopig in ieder geval veel succes en sterkte!

Dag dames!



Ik ben blij dat ik toch eindelijk hier eens wat op het forum heb gezet, bedankt voor de reacties!

Wat betreft mijn kinderen...sinds kort is woensdag gebombardeerd tot mijn vrije dag! (vandaag dus:D), allebei m'n kinderen zijn dan bij oma.

Ik voel mij er idd niet altijd prettig bij, helemaal omdat ze altijd roepen dat ze niet willen:?.(en oma het eigenlijk ook best zwaar vind...)

M'n kinderen hebben natuurlijk ook veel meegemaakt in hun jonge leventje (ze zijn nu 4 en 3 jaar), ze hebben een mama die veel ziek is geweest. Dat voelt echt verschrikkelijk. En het dubbele eraan is dat ik juist voor de kinderen wilde dat alles zo snel mogelijk weer normaal was. Vandaar heb ik mezelf geen tijd gegund om de ziektes te verwerken en te accepteren. Als ik dat wel had gedaan had ik waarschijnlijk nu geen burnout! En waren mn kinderen nu niet weer de dupe van hun mama;(

En wat betreft mn vrije dag...De ene keer geniet ik er echt van, en de andere keer vind ik het een ware hel, dan voel ik me depresief, onrustig, en weet niet wat ik met mezelf aanmoet. En eigenlijk wil ik dan ook helemaal niet alleen zijn...



@Eranma:

Thuiszorg is misschien wel een optie, hoewel dat tegenwoordig niet zo makkelijk te krijgen is. Sterker nog, na m'n longoperatie mocht ik 2 maanden helemaal niets doen, behalve dan een beetje wandelen. Maar niet bukken, tillen enz.Ik kreeg toen voor 3 maanden thuiszorg. Na die drie maanden mocht ik weer een beetje aanrommelen, maar alles deed nog veel pijn, ik had nog totaal geen conditie en helemaal voor 2 kinderen zorgen ging echt nog niet. Er kwam een vrouw voor een indicatie gesprek, die toen doodleuk meedeelde dat ik al veels te veel thuiszorg had gehad, eigenlijk al een maand teveel en dat ik het vanaf nu maar moest redden met mensen uit de omgeving. En mn man kan als hij thuiskomt uit z'n werk wel het huishouden en de kids doen (arme ziel, alsof het voor hem appeltje eitjes is!!)

Ik begon toen labiel als ik was enorm te huilen, en gelukig hielp mijn toenmalige thuishulp mij door voor me op te komen, en te zeggen dat ik het echt nog niet alleen kon.Met veel moeite kreeg ik er toen nog een maandje bij, maar dat was meer zodat ik dan iets anders kon regelen (zoals die vrouw/kenau zei, dan doe je je kinderen maar naar de creche:?, mn oudste ging voor het eerst net naar de basischool en had enorme moeite met wennen, en dan zou ik ze ook nog eens naar een creche doen zeker!? En daarnaast is een creche enorm duur, vooral als je zelf geen werkgever hebt die mee betaald...)

Dat bodybalance klinkt goed! Precies een combinatie die ik zoek...Ik hou ook enorm van sporten, alleen heb ik het na de laatste operatie nog niet weer geprobeerd, en is het voor mij dus best een spannende drempel. Bodybalance geven ze helaas niet hier in de omgeving.

Door de burnout ben ik vooral enorm moe, soms kan ik niet eens de trap oplopen. Is het dan wel raadzaam om te gaan sporten?? Het voelt zo dubbel...

Wat betreft de psych, daar ben ik nu een keer of 5 geweest. Ik kan nog niet echt zeggen dat ik er heel veel aan heb.

Soms laat hij mij wel dingen op een andere manier bekijken, maar verder had ik er meer van verwacht, een soort van tranining oid of opdrachtjes om thuis te doen..Het zijn alleen maar gesprekken.

De huisarts en de psych vinden het ook een goed idee als ik aan de medicatie ga, alleen stel ik zelf dat zo lang mogelijk uit...En daarnaast mag ik ivm mn hartaandoening een heleboel medicatie niet hebben, vooral antidepresiva, dus dat wordt dan nog zoeken...



@juki72

Dat is heel herkenbaar, dat je op dagen dat je zo moe bent en niet te genieten de kinderen op een negatieve manier aandacht gaan vragen!

vervolg @juki72:



Sorry ik moest even  je tekst terug lezen:$

Hebben je kinderen ook letterlijk door dat je niet lekker in je vel zit? En wat vertel jij daarover?

Ik moest laats naar de psych, en mn kinderen gingen mee mij wegbrengen, toen zei ik tegen hun dat ik naar een hoofdjes dokter ging (t beesie moet toch een naam hebben) En dat hij zou proberen te zorgen dat mama niet meer zo moe en verdrietig is. En nu vragen ze dan ook elke keer als ik terug kom, ben je nu weer beter mama? ben je niet meer moe?(oeps, steek! want dan merk je dat ze het heel erg vinden....) en het blijft voor hun natuurlijk moeilijk te begrijpen, waarom het zo lang duurt.





@Nausica:



Waarschijnlijk heb je wel gelijk, en zou ik met een baan nog weer hele andere problemen erbij hebben!

Toch lijkt het mij juist even lekker om er soms even uit te zijn. Vooral om wat sociale contacten op te doen.

Maar ik ben op dit moment nog niet voldoende in staat om aan een nieuwe baan te beginnen.

Wat jij vertelde over in de trein, dat had ik afgelopen week ook op een verjaardag. Iedereen vertelde over zijn of haar werk, over collega's, over leuke dingen die werden ondernomen met vriendinnen (die ik ook niet echt meer heb door alles) En ik voelde mij echt mislukt op maatschappelijk vlak. En ik was idd erg jaloers op al die gewone levens.En dan  ook nog dat beklemmende gevoel dat het nooit meer goed komt. Of erger nog, dat het nog erger wordt, dat ik mij op een dag enorm verlies, inzak, t echt teveel wordt.

Ik ben zo enorm toe aan iets positiefs in mn leven. Maar ik ben ook enorm bang dat er misschien nog wel iets komt dat mn leven weer overhoop gooit...(dat is misschien ook wel een logische gedachte)

En dan weet ik weer dat ik het vooral tijd moet geven (de seizoenen moeten er eerst overheen)

Geduld...

WOW. dit lijkt me echt héérlijk, wie gaat er mee?

(wel eerst de lotto winnen denk ik...:()



www.mcfant.nl/burnout