Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
zaterdag 12 mei 2007 om 11:05
hoi dames,
bewitched, goed van je hoor! En laat die schoonmoeder maar lullen, die leeft in een heel andere wereld, weet zij veel. Wat mensen zelf niet kennen, daar moeten ze niet over oordelen.
Ik ben er eigenlijk wel achter wat ik al een tijd aan het wegstoppen ben...ben diep in mijn hart niet echt gelukkig in mijn relatie. Maar ja, tis een echt leuke jongen, hij is gek op me we hebben het leuk, dus waar zeur ik over (zeg ik al een half jaar tegen mezelf, mijn gevoel negerend :$) Weet dat ik me beter voel als ik de knoop doorhak. Natuurlijk spelen er nog een hoop andere dingen mee hoor (controle over mijn hele leven willen houden, he ik hoor al getrouwd te zijn en kidneren te hebben volgens mijn 'schema', help!) en andere gevoelens die ik stelselmatig onderdruk, maar goed. Dit is toch wel het belangrijkste voor nu. Nu nog moed verzamelen om het uit te maken. pff ben ik niet goed in. Wil zo graag aan 'het plaatje' voldoen.
Heb contact gezocht met een haptonoom. Hoop dat dat helpt. En verder veel blijven sporten. En spuien op het Viva Forum haha. Meiden, fijn dat jullie me begrijpen. Wat kan een mens zichzelf aandoen he?
Sorry, nogal een -mailtje, volgende keer lees ik de verhalen van jullie allemaal wat beter en zal ik uitgebreid reageren! X
bewitched, goed van je hoor! En laat die schoonmoeder maar lullen, die leeft in een heel andere wereld, weet zij veel. Wat mensen zelf niet kennen, daar moeten ze niet over oordelen.
Ik ben er eigenlijk wel achter wat ik al een tijd aan het wegstoppen ben...ben diep in mijn hart niet echt gelukkig in mijn relatie. Maar ja, tis een echt leuke jongen, hij is gek op me we hebben het leuk, dus waar zeur ik over (zeg ik al een half jaar tegen mezelf, mijn gevoel negerend :$) Weet dat ik me beter voel als ik de knoop doorhak. Natuurlijk spelen er nog een hoop andere dingen mee hoor (controle over mijn hele leven willen houden, he ik hoor al getrouwd te zijn en kidneren te hebben volgens mijn 'schema', help!) en andere gevoelens die ik stelselmatig onderdruk, maar goed. Dit is toch wel het belangrijkste voor nu. Nu nog moed verzamelen om het uit te maken. pff ben ik niet goed in. Wil zo graag aan 'het plaatje' voldoen.
Heb contact gezocht met een haptonoom. Hoop dat dat helpt. En verder veel blijven sporten. En spuien op het Viva Forum haha. Meiden, fijn dat jullie me begrijpen. Wat kan een mens zichzelf aandoen he?
Sorry, nogal een -mailtje, volgende keer lees ik de verhalen van jullie allemaal wat beter en zal ik uitgebreid reageren! X
zaterdag 12 mei 2007 om 11:22
Oh ja dat rationele dat ben ik! Als ik hier de topics lees over levensbedreigende ziekten, ernstige aandoeningen dan denk ik bij mezelf meid wat ben je toch een zeurkous, wat heb jij nou te klagen. Maar ik heb me er ondertussen wel bij neergelegd dat ik wel "ziek" ben, het is alleen wel goed voor mezelf om het te relativeren met dergelijke topics over ernstige ziekten. Het helpt goed om er niet in te zwelgen.
Maar inderdaad misschien kan een haptonoom jou helpen, als ik je topic zo lees. Heb er zelf geen ervaring mee.
Nausicaa het is vooral mijn schoonvader die zeurt om kleinkinderen, maar daar kan ik nog wel echt om lachen. Vooral als ik dan de blik van mijn vriend zie haha.
zaterdag 12 mei 2007 om 11:28
Hoi girls, hoi mie misschien zullen je ouders je ook wel enorm verbazen door wel begrip voor je te hebben.
Ik ga trouwens naar een psych en een haptonoom. Ik heb meer aan de haptonoom.Hij vertelde dat we de dingen die we mee maken en niet goed verwerken, als een balletje onder water stoppen. En af en toe ploppen die balletjes boven water en als je die dan weer met geweld terug duwd dan ploppen ze op een ander moment nog hoger en feller omhoog.
Je moet voor je zelf proberen te voelen wat dat voor balletjes zijn. Voor mij is dat weg gestopt verdriet, eenzaamheid, onzichtbaar zijn. Zodra ik in een situatie kom die een link heeft met een van die balletjes dan komt dat balletje omhoog ploppen. Ik ben nu steeds minder in staat om die ballen weg te duwen. Volgens de hapto is dat juist goed want zo gaat de kracht er van af. De ballen blijven komen maar zullen steeds minder impact hebben.
Deze week had mijn vriend een hele stomme actie waardoor ik het gevoel kreeg dat ik aan de kant werd geschoven. ik werd heel erg boos en verdrietig. Dat gevoel heb ik twee dagen onderdrukt en toen ben ik een lang gesprek met hem aangegaan.
Maar het gevoel van verdriet had andere balletjes aangeraakt en 's avonds merkte ik dat ik veel verdriet had over mijn overleden familieleden.
Ik ben toen in de auto gestapt en ergens naar een dierbaar plekje gereden en heb heel hard zitten huilen in de auto en heel veel zitten praten tegen mijn overleden dierbaren. Het voelde wat absurd maar niemand kon me zien of horen en na verloop van tijd merkte ik dat ik rustiger was geworden, het luchtte mij op.
Daarna gign ik weer naar huis en het deed me goed dat mijn vriend zich ongerust had gemaakt over mij en mij meteen een flinke knuffel gaf.
Ik schrijf dit op omdat ik zelf nl nooit begreep waarom ik boos en of verdrietig kan zijn over het een en dan andere dingen erbij ga halen. maar dat zijn dus de oude stukjes boosheid en verdriet die er uit moeten.
Ik sprak hier over met een collega en die vertelde dat ze afgelopen koninginnedag sinds jaren bij het vuurwerk was gaan kijken met haar man en toen in een keer in tranen was uitgebarsten. Dat kwam omdat dat haar had herinnerd aan 10 jaar daarvoor toen een vriend de relatie plotsklaps na een sex partij tijdens koninginnedag had uitgemaakt. Ze dacht dat ze dat allemaal verwerkt had maar er bleek dus nog aardig wat kracht achter dat balletje gezeten te hebben.
Nou, ik hoop niet dat ik jullie verveeld heb met mijn verhaal.
Ik ben trouwens gisteren niet naar het feest geweest en nu blijkt het heel leuk geweest te zijn. Heb ik voor pampes op de bank gelegen ;-((
Op mijn slechte dagen ben ik bang dat het niet meer goed komt met me en zeker met het oog op mijn werk. Dat maakt mij wel ongerust.
Ik ga trouwens naar een psych en een haptonoom. Ik heb meer aan de haptonoom.Hij vertelde dat we de dingen die we mee maken en niet goed verwerken, als een balletje onder water stoppen. En af en toe ploppen die balletjes boven water en als je die dan weer met geweld terug duwd dan ploppen ze op een ander moment nog hoger en feller omhoog.
Je moet voor je zelf proberen te voelen wat dat voor balletjes zijn. Voor mij is dat weg gestopt verdriet, eenzaamheid, onzichtbaar zijn. Zodra ik in een situatie kom die een link heeft met een van die balletjes dan komt dat balletje omhoog ploppen. Ik ben nu steeds minder in staat om die ballen weg te duwen. Volgens de hapto is dat juist goed want zo gaat de kracht er van af. De ballen blijven komen maar zullen steeds minder impact hebben.
Deze week had mijn vriend een hele stomme actie waardoor ik het gevoel kreeg dat ik aan de kant werd geschoven. ik werd heel erg boos en verdrietig. Dat gevoel heb ik twee dagen onderdrukt en toen ben ik een lang gesprek met hem aangegaan.
Maar het gevoel van verdriet had andere balletjes aangeraakt en 's avonds merkte ik dat ik veel verdriet had over mijn overleden familieleden.
Ik ben toen in de auto gestapt en ergens naar een dierbaar plekje gereden en heb heel hard zitten huilen in de auto en heel veel zitten praten tegen mijn overleden dierbaren. Het voelde wat absurd maar niemand kon me zien of horen en na verloop van tijd merkte ik dat ik rustiger was geworden, het luchtte mij op.
Daarna gign ik weer naar huis en het deed me goed dat mijn vriend zich ongerust had gemaakt over mij en mij meteen een flinke knuffel gaf.
Ik schrijf dit op omdat ik zelf nl nooit begreep waarom ik boos en of verdrietig kan zijn over het een en dan andere dingen erbij ga halen. maar dat zijn dus de oude stukjes boosheid en verdriet die er uit moeten.
Ik sprak hier over met een collega en die vertelde dat ze afgelopen koninginnedag sinds jaren bij het vuurwerk was gaan kijken met haar man en toen in een keer in tranen was uitgebarsten. Dat kwam omdat dat haar had herinnerd aan 10 jaar daarvoor toen een vriend de relatie plotsklaps na een sex partij tijdens koninginnedag had uitgemaakt. Ze dacht dat ze dat allemaal verwerkt had maar er bleek dus nog aardig wat kracht achter dat balletje gezeten te hebben.
Nou, ik hoop niet dat ik jullie verveeld heb met mijn verhaal.
Ik ben trouwens gisteren niet naar het feest geweest en nu blijkt het heel leuk geweest te zijn. Heb ik voor pampes op de bank gelegen ;-((
Op mijn slechte dagen ben ik bang dat het niet meer goed komt met me en zeker met het oog op mijn werk. Dat maakt mij wel ongerust.
zaterdag 12 mei 2007 om 22:12
hey meiden,
lekker is dat, was ik net hier een berichtje aan het bouwen, deed ik iets fout,
computer uit, weg berichtje, kan ik weer opnieuw beginnen :@
ok had flinke rotdag vandaag. was erg moe, en kwam mijn jobcoach tegen die mij belegeidde toen ik dus bij de supermarkt werkte, wat ik helemaal niet leuk vond,medeveroorzaker van burnie. ze vroeg hoe het ging, en ze wist van niks, dus ik vertelde het haar. toen vroeg ze hoe het kwam, ik dus zeggen door mijn perfectionisme, en dus wel door het werk in de winkel.zij meteen in de verdediging van ja nou dat komt echt niet alleen door een ander ook echt wel door jezelf en zo. ik zeg, ja dat weet ik! nou ja het kwam eropneer dat ik behoorlijk ging twijfelen aan mezelf toen ik later verder ging. ok, ik werd ook gewoon onzeker van haar, zo iemand die perfect lijkt. (perfecte baan, perfecte kleertjes, enzovoort)
later bedacht ik me allemaal dingen die ik beter had kunnen zeggen en zovoort. maakte mezelf helemaal mal daarmee. wou ook nog een boze mail sturen, enzovoort. oww ze zei niet eens beterschap bedacht ik me later.
nou ja ik ben het zo beu om mezelf onzeker te maken door een ander, die zo perfect lijkt. bedacht later, als zij iets negatiefs over mij denkt, ga ik daar dood van? grrrrrrrrrrrrrrr :@ ik wil niet meer onzeker worden door iemand.
graag reacties hoe jullie dat zouden doen. he wat een lulverhaal,
maar het lucht wel op!! ;)
knuffels phoebe
lekker is dat, was ik net hier een berichtje aan het bouwen, deed ik iets fout,
computer uit, weg berichtje, kan ik weer opnieuw beginnen :@
ok had flinke rotdag vandaag. was erg moe, en kwam mijn jobcoach tegen die mij belegeidde toen ik dus bij de supermarkt werkte, wat ik helemaal niet leuk vond,medeveroorzaker van burnie. ze vroeg hoe het ging, en ze wist van niks, dus ik vertelde het haar. toen vroeg ze hoe het kwam, ik dus zeggen door mijn perfectionisme, en dus wel door het werk in de winkel.zij meteen in de verdediging van ja nou dat komt echt niet alleen door een ander ook echt wel door jezelf en zo. ik zeg, ja dat weet ik! nou ja het kwam eropneer dat ik behoorlijk ging twijfelen aan mezelf toen ik later verder ging. ok, ik werd ook gewoon onzeker van haar, zo iemand die perfect lijkt. (perfecte baan, perfecte kleertjes, enzovoort)
later bedacht ik me allemaal dingen die ik beter had kunnen zeggen en zovoort. maakte mezelf helemaal mal daarmee. wou ook nog een boze mail sturen, enzovoort. oww ze zei niet eens beterschap bedacht ik me later.
nou ja ik ben het zo beu om mezelf onzeker te maken door een ander, die zo perfect lijkt. bedacht later, als zij iets negatiefs over mij denkt, ga ik daar dood van? grrrrrrrrrrrrrrr :@ ik wil niet meer onzeker worden door iemand.
graag reacties hoe jullie dat zouden doen. he wat een lulverhaal,
maar het lucht wel op!! ;)
knuffels phoebe
zaterdag 12 mei 2007 om 22:16
zondag 13 mei 2007 om 14:53
Hoi girls, hoi phoebe, ja, wij burnies snappen elkaar het beste. Toch hebben veel mensen mij verbaasd omdat ze toch begrip voor mijn situatie konden opbrengen terwijl ik het zelf ook niet altijd snap.
Als ik heel eerlijk ben, had ik het een aantal jaren geleden zelf ook niet kunnen/ willen begrijpen. Ik had me niet kunnen inleven in iemands situatie. Ik zou gedacht hebben: Hou op met zeuren en doe je werk, we zijn allemaal wel eens moe. Erg he?!
Als ik heel eerlijk ben, had ik het een aantal jaren geleden zelf ook niet kunnen/ willen begrijpen. Ik had me niet kunnen inleven in iemands situatie. Ik zou gedacht hebben: Hou op met zeuren en doe je werk, we zijn allemaal wel eens moe. Erg he?!
maandag 14 mei 2007 om 13:10
Hoi meiden, ja het is ook heel moeilijk te begrijpen, vooral omdat je het zelf nauwelijks begrijpt. Wij hebben er vaak maanden over gedaan om te accepteren dat we ziek zijn, het is ook wel logisch dat een ander dat niet in 2 minuten snapt. Ik snapte zelf ook nooit dat sporters die bijna bij de finish waren niet nog net even een stapje extra konden doen om te winnen, maar blijkbaar konden ze het echt niet. Nu begrijp ik dat je lijf zo op kan zijn dat hoe hard jij ook wilt, het gewoon echt niet meer gaat. Ik denk dat je dat meegemaakt moet hebben om het te begrijpen.
Ben net naar de tandarts geweest, dus nu voel ik een kant van mijn mond niet meer, heel bizar (ik had nog nooit verdoving gehad, iedereen zei dat dat heel veel pijn deed, maar ik voelde er nauwelijks iets van). Alles viel de laatste tijd zo tegen, ik ben helemaal blij dat dit heel erg meeviel. Hopelijk gaat het nog even een tijdje zo door ;).
Phoebe, het klinkt alsof je even in een flinke dip zit, hopelijk is ook die snel voorbij. Ik herken heel erg wat je zegt hoor, dat je je weer veel minder voelt, en dan bang wordt dat je nooit meer de oude wordt. Dat heb ik heel soms ook nog wel, maar het feit dat eerdere dips toch wel overgingen zorgt dat ik er nu minder van in paniek raak. Ik zeg zo veel mogelijk afspraken af, ga zo veel mogelijk naar buiten, en wacht tot het over gaat. En in de tussentijd kun je natturlijk hier je verhaal kwijt. Ik weet namelijk ook heel goed dat je niet voortdurend anderen wilt blijven 'lastigvallen'. Mijn collega's zijn geweldig, maar het voelt niet fijn om te blijven zeggen :'nou, eigenlijk gaat het nog steeds heel rot met me'. Dan is het fijn dat je hier mensen hebt die begrijpen dat het met ups en downs gaat, dat het HEEL veel tijd kost, en dat dat heel frusterend is. Sterkte meid *;.
Oh, ik moet trouwens van mijn psych iets bedenken wat ik heel graag wil, maar nooit gedaan heb. Het is heel stom, maar dat blijkt lastiger dan het klinkt. Of ik weet niet zo goed wat ik wil, of ik doe alles wat ik wil al....
Ben net naar de tandarts geweest, dus nu voel ik een kant van mijn mond niet meer, heel bizar (ik had nog nooit verdoving gehad, iedereen zei dat dat heel veel pijn deed, maar ik voelde er nauwelijks iets van). Alles viel de laatste tijd zo tegen, ik ben helemaal blij dat dit heel erg meeviel. Hopelijk gaat het nog even een tijdje zo door ;).
Phoebe, het klinkt alsof je even in een flinke dip zit, hopelijk is ook die snel voorbij. Ik herken heel erg wat je zegt hoor, dat je je weer veel minder voelt, en dan bang wordt dat je nooit meer de oude wordt. Dat heb ik heel soms ook nog wel, maar het feit dat eerdere dips toch wel overgingen zorgt dat ik er nu minder van in paniek raak. Ik zeg zo veel mogelijk afspraken af, ga zo veel mogelijk naar buiten, en wacht tot het over gaat. En in de tussentijd kun je natturlijk hier je verhaal kwijt. Ik weet namelijk ook heel goed dat je niet voortdurend anderen wilt blijven 'lastigvallen'. Mijn collega's zijn geweldig, maar het voelt niet fijn om te blijven zeggen :'nou, eigenlijk gaat het nog steeds heel rot met me'. Dan is het fijn dat je hier mensen hebt die begrijpen dat het met ups en downs gaat, dat het HEEL veel tijd kost, en dat dat heel frusterend is. Sterkte meid *;.
Oh, ik moet trouwens van mijn psych iets bedenken wat ik heel graag wil, maar nooit gedaan heb. Het is heel stom, maar dat blijkt lastiger dan het klinkt. Of ik weet niet zo goed wat ik wil, of ik doe alles wat ik wil al....
maandag 14 mei 2007 om 18:54
Iets leuks doen Nauticaa, als in bungeejumpen, parasailen, vakantie naar verweggistan of als in lekker gaan shoppen of een workshop bonbons maken. Ik geloof dat ik het allemaal wel wil, behalve de jump want dan ben ik toch bang dat het elastiek knapt.. ;)
Met mij gaat het trouwens redelijk goed na het weekend. Was echt een slopend feest zaterdag, ik rij geen auto en m'n vriend had um behoorlijk zitten dus moesten we wachten op een lift (die pas half 4 wegging!). En verrassing ik bleek zondag nog een verjaardagsfeestje te hebben, was ik helemaal vergeten, dus weer laat thuis. Dat is trouwens ook zoiets, ik vergeet veel de laatste tijd en mijn concentratie is op een dieptepunt. Maar goed ik heb wel "gewoon" m'n middagdutje gedaan, maar voel me niet extra vermoeid door dit weekend, dat is toch wel een verbetering.
Phoebe inderdaad soms heb je van die momenten dat je het niet meer ziet zitten en dan schiet je ook helemaal in de stress. Dat is ook iets wat je er niet bij kan hebben. Maar goed je kan het toch niet forceren, hoewel je dat natuurlijk wel graag wil. Ik krijg het ook vaak genoeg benauwd als ik aan mijn nabije toekomst denk, want hoelang kan ik nog zo door gaan. Maar ik probeer er niet teveel bij stil te staan.
Nou morgen de afspraak met de decaan, ben ontzettend zenuwachtig (en waarvoor dan), ik hoop dat hij me een handvat geeft!
Met mij gaat het trouwens redelijk goed na het weekend. Was echt een slopend feest zaterdag, ik rij geen auto en m'n vriend had um behoorlijk zitten dus moesten we wachten op een lift (die pas half 4 wegging!). En verrassing ik bleek zondag nog een verjaardagsfeestje te hebben, was ik helemaal vergeten, dus weer laat thuis. Dat is trouwens ook zoiets, ik vergeet veel de laatste tijd en mijn concentratie is op een dieptepunt. Maar goed ik heb wel "gewoon" m'n middagdutje gedaan, maar voel me niet extra vermoeid door dit weekend, dat is toch wel een verbetering.
Phoebe inderdaad soms heb je van die momenten dat je het niet meer ziet zitten en dan schiet je ook helemaal in de stress. Dat is ook iets wat je er niet bij kan hebben. Maar goed je kan het toch niet forceren, hoewel je dat natuurlijk wel graag wil. Ik krijg het ook vaak genoeg benauwd als ik aan mijn nabije toekomst denk, want hoelang kan ik nog zo door gaan. Maar ik probeer er niet teveel bij stil te staan.
Nou morgen de afspraak met de decaan, ben ontzettend zenuwachtig (en waarvoor dan), ik hoop dat hij me een handvat geeft!
dinsdag 15 mei 2007 om 12:36
Eigenlijk was het een beetje uit nieuwsgierigheid, omdat ik niet zo lekker in mijn vel zit dat ik even op dit topic kom lezen. Maar er zijn toch wel een hoop herkenbare dingen die jullie schrijven...
Ik zit er momenteel echt een beetje helemaal doorheen, komt voornamelijk door mijn studie. Mijn hoofd is gewoon geen moment van de dag rustig en ook ik word 's morgens vroeg wakker, omdat ik dan alweer op kijk tegen alles wat ik die dag moet doen. Ik doe momenteel een versnelde deeltijdstudie en daardoor leer ik overdag thuis. Daarnaast doe ik nix, dus eigenlijk heel relaxt zou je zeggen. Maar nu na 2 jaar heb ik de concentratie en vooral de wilskracht niet meer, en ik kan me nergens mee toe aanzetten. Daarnaast maak ik ook nog eens ruzie met iedereen die ik lief heb...
Al weken staar ik uit het raam, ik doe nix meer aan school en ik zie echt nergens de lol meer van in en ik heb werkelijk nergens meer zin in. Maar de tijd dringt in mijn hoofd en ik moet de komende 2 maanden nog zo verschrikkelijk veel doen en ik ga alleen maar verder achter lopen, waardoor ik me alleen maar weer ellendiger en schuldiger voel. Ik kan momenteel alleen maar uitkijken naar mijn zomervakantie, zodat mijn hoofd hopelijk weer wat rustiger wordt....
Ik zit er momenteel echt een beetje helemaal doorheen, komt voornamelijk door mijn studie. Mijn hoofd is gewoon geen moment van de dag rustig en ook ik word 's morgens vroeg wakker, omdat ik dan alweer op kijk tegen alles wat ik die dag moet doen. Ik doe momenteel een versnelde deeltijdstudie en daardoor leer ik overdag thuis. Daarnaast doe ik nix, dus eigenlijk heel relaxt zou je zeggen. Maar nu na 2 jaar heb ik de concentratie en vooral de wilskracht niet meer, en ik kan me nergens mee toe aanzetten. Daarnaast maak ik ook nog eens ruzie met iedereen die ik lief heb...
Al weken staar ik uit het raam, ik doe nix meer aan school en ik zie echt nergens de lol meer van in en ik heb werkelijk nergens meer zin in. Maar de tijd dringt in mijn hoofd en ik moet de komende 2 maanden nog zo verschrikkelijk veel doen en ik ga alleen maar verder achter lopen, waardoor ik me alleen maar weer ellendiger en schuldiger voel. Ik kan momenteel alleen maar uitkijken naar mijn zomervakantie, zodat mijn hoofd hopelijk weer wat rustiger wordt....
dinsdag 15 mei 2007 om 16:25
@Yoyo2: heel herkenbaar jouw verhaal. Ik studeer ook al geruime tijd ;) en je weet precies wat je moet doen en 's ochtends stap je je bed al uit met tegenzin. Het liefst de dekens over je heen trekken en verder slapen. Ik heb geen motivatie en geen concentratie ik staar de hele dag naar mijn scherm in de hoop dat er 2 zinnen bij komen. Ik kan je geen oplossing geven, want ik zit in hetzelfde schuitje. Maar door de medicijnen ben ik rustiger geworden in mijn hoofd. Want je kan jezelf druk maken over de zich opstapelende things to do en op een gegeven moment word je zo druk dat er daardoor dan weer niets uit je handen komt.
Ik vertel straks meer, ik zie dat er visite aan komt lopen.. pff geen zin in ;)
Ik vertel straks meer, ik zie dat er visite aan komt lopen.. pff geen zin in ;)
dinsdag 15 mei 2007 om 17:16
Ik heb weer bij gelezen en herken me in alle verhalen wel. Ik zit/zat in een super dip. Twijfel dan enorm aan mezelf. Ben bang dat het nooit meer goed komt met me. Vandaag gesprek gehad op mijn werk met een collega en directie. Zij geven mij echt alle ruimte, wat ik geweldig vind. Maar ik wil zo graag weer "gewoon"zijn. Ik zit mezelf in de weg, ben teleurgesteld in mij zelf en twijfel erg over mijn capaciteiten. Eigenlijk is dit de diepste dip tot nu toe.
Moet ik dan maar aan de medicatie om weer wat vrolijker te worden en het allemaal minder zwaar te zien? Ik voel daar weerstand tegen en wil ook niet dikker worden door medicatie. En eerst ging het echt beter. Missschien moet ik net doen wat een van jullie schreef: Wachten tot het over gaat. De dip laten overwaaien.
Moet ik dan maar aan de medicatie om weer wat vrolijker te worden en het allemaal minder zwaar te zien? Ik voel daar weerstand tegen en wil ook niet dikker worden door medicatie. En eerst ging het echt beter. Missschien moet ik net doen wat een van jullie schreef: Wachten tot het over gaat. De dip laten overwaaien.
dinsdag 15 mei 2007 om 17:52
hoi meiden,
inderdaad. heel herkenbaar. Pff, vandaag redelijke dag op mijn werk gehad, voelde me stukken beter dan afgelopen dagen. Nu 'moet'ik alleen nog naar een vriendin voor een egzellig hapje eten. en laat ik nou net half instorten van vermoeidheid. zie er niet uit!! lijk wel een lijk!
maar ja, ga toch maar. even wat extra rouge op mijn witte kop smeren!
sporten is trouwens echt goed voor het ontstressen heb ik gemerkt.
Veel sterkte weer allemaal, zal volgende keer wat uitgebreider reageren, heb beetje haast...
kus, Mie
inderdaad. heel herkenbaar. Pff, vandaag redelijke dag op mijn werk gehad, voelde me stukken beter dan afgelopen dagen. Nu 'moet'ik alleen nog naar een vriendin voor een egzellig hapje eten. en laat ik nou net half instorten van vermoeidheid. zie er niet uit!! lijk wel een lijk!
maar ja, ga toch maar. even wat extra rouge op mijn witte kop smeren!
sporten is trouwens echt goed voor het ontstressen heb ik gemerkt.
Veel sterkte weer allemaal, zal volgende keer wat uitgebreider reageren, heb beetje haast...
kus, Mie
dinsdag 15 mei 2007 om 18:00
Hoi meiden, of heten "we" tegenwoordig Burnies?
Ik heb even niet van me laten horen, maar wel af en toe meegelezen hoor.
Veel herkenning, ook bij Mie, Bewitched en Yoyo. Welkom trouwens allemaal.
Rottig dat ik niet even terug kan lezen of ik jullie namen goed schrijf (perfectionist!) en of ik niemand vergeet. Tja, concentratieverlies he...
Met mij gaat het met ups en natuuuuurlijk downs. Eigenlijk is dit inherent aan het hebben van een burnout.
Een paar weken terug zat ik ook weer in een heftige dip. Ik was op! En mentaal stortte ik helemaal in. Dit uitte zich door flinke huilbuien, slecht slapen (niet in slaap kunnen vallen en weer vroeg wakker) en het ergste was dat ik het allemaal niet meer zag zitten. Zou het ooit nog goed komen met me?
Achteraf denk ik dat ik toch weer te hoge verwachtingen van mezelf had (of dat ik teveel van mezelf verwachtte). Ik was immers bijna aan het einde van die groepstherapie en ik had van te voren gedacht dat ik na zoveel weken therapie wel verder zou zijn. Niet dus.
Alhoewel, geheel ontevreden moet ik niet zijn, ik realiseer me dat ik in een bewustwordingsproces zit, en dat heeft tijd nodig. Veeeeel tijd.
Ik heb ervan geleerd dat ik moet proberen om de downs te nemen voor wat ze zijn, en om ervoor te waken dat ik er niet helemaal in weg zak.
Want dat ik er mentaal helemaal doorheen zat en alles negatief zag, dat stond niet in verhouding met de aanleiding.
Snappez vous? Ik hoop het, en ik hoop dat jij, Eranma er wat aan hebt op dit moment.
Ik heb even niet van me laten horen, maar wel af en toe meegelezen hoor.
Veel herkenning, ook bij Mie, Bewitched en Yoyo. Welkom trouwens allemaal.
Rottig dat ik niet even terug kan lezen of ik jullie namen goed schrijf (perfectionist!) en of ik niemand vergeet. Tja, concentratieverlies he...
Met mij gaat het met ups en natuuuuurlijk downs. Eigenlijk is dit inherent aan het hebben van een burnout.
Een paar weken terug zat ik ook weer in een heftige dip. Ik was op! En mentaal stortte ik helemaal in. Dit uitte zich door flinke huilbuien, slecht slapen (niet in slaap kunnen vallen en weer vroeg wakker) en het ergste was dat ik het allemaal niet meer zag zitten. Zou het ooit nog goed komen met me?
Achteraf denk ik dat ik toch weer te hoge verwachtingen van mezelf had (of dat ik teveel van mezelf verwachtte). Ik was immers bijna aan het einde van die groepstherapie en ik had van te voren gedacht dat ik na zoveel weken therapie wel verder zou zijn. Niet dus.
Alhoewel, geheel ontevreden moet ik niet zijn, ik realiseer me dat ik in een bewustwordingsproces zit, en dat heeft tijd nodig. Veeeeel tijd.
Ik heb ervan geleerd dat ik moet proberen om de downs te nemen voor wat ze zijn, en om ervoor te waken dat ik er niet helemaal in weg zak.
Want dat ik er mentaal helemaal doorheen zat en alles negatief zag, dat stond niet in verhouding met de aanleiding.
Snappez vous? Ik hoop het, en ik hoop dat jij, Eranma er wat aan hebt op dit moment.
dinsdag 15 mei 2007 om 20:09
Hey meiden! (Burnies),
Ik ben ook een tijdje niet op het forum geweest. Te moe om te typen...
Ik weet even niet uit mijn hoofd wie er 'nieuw' bij zijn gekomen, maar; WELKOM! Hoop dat dit forum jullie net zo goed helpt als het mij helpt.
Ik heb maar even. Wat mij opviel dat sommigen van jullie niet aan anderen willen vertellen dat je een burnout hebt, maar je maakt het jezelf daarmee wel moeilijk, omdat je dan de schijn ook nog eens op moet houden. Je hoeft toch niet in details te treden?
En dat je schoonmoeder zich afvraagt wanneer je je studie nou eens afmaakt lijkt mij ook heel pijnlijk en kwetsend, ook al zal ze dit wellicht niet zo bedoelen. Het klinkt wel een beetje bemoeierig (lees; bemoederig). Wellicht is het dan JUIST het moment om te zeggen dat je al een tijd een burnout hebt maar het maar weinig mensen vertelt omdat je geen zin heb om het uit te leggen. Ze hoeft ook geen begrip te hebben, de les die je eruit zou kunnen leren is dat je dicht bij jezelf blijft. Als jij er maar begrip voor hebt. Dit is wel heel moeilijk, want dit is juist een van de grootste lessen voor mijzelf.
Vorige week een 'blackout' gehad. Wellicht in combinatie met migraine. Ik ben een stuk kwijt. Was boodschappen aan het doen, komt huis zonder boodschappen, mèt bon. Weeniehoe. Ben in bed gaan liggen, en er de hele dag niet meer uit gekomen. Dat was wel even schrikken.
Vandaag naar KNO-arts geweest om te kijken of de duizelingen iets te maken hebben met mijn oren. Pijnlijk onderzoek, met camera in neus, maar alles goed. Volgende week een longfunctie om te kijken of het chronische hyperventilatie is, aangezien dit een burnoutgerelateerde klacht is. Ze hadden veel aandacht voor mij en mijn klachten/problemen, dit was erg fijn, keken verder dan mijn neus lang was.... Zelfs figuurlijk. Chronische hyperventilatie zou dan niet zo zijn dat je in paniek raakt of een acute aanval hebt, maar onbewust en daardoor duizelig wordt. Tevens wordt mijn bloeddruk in verschillende situaties gemeten.
Dat was het weer... Ik ga even lekker mijn serie (CSI Miami) kijken. Ik ben nu verdoofd, ben moe, ben op.
Zien jullie ook een cover van ESTA aan de rechterkant? Met de tekst: LAAT LOS! (In die banner met dat meisje op het gras.) Lijkt wel expres voor ons gedaan..
Ik hoop werkelijk dat jullie van die schaamte af komen! Ik heb dat niet meer. Ik zie mezelf juist als iemand die met power, enthousiasme, passie, kracht etc. dingen heeft opgepakt maar daarin doorgeslagen is. Téveel heeft gegeven.
LUIE MENSEN KRIJGEN GEEN BURNOUT! Echt niet! Helaas hebben wij een beeld van onszelf dat we wel lui zijn en dat we niet genoeg presteren...
Groetjes en een hele fijne avond voor jullie!
Ik ben ook een tijdje niet op het forum geweest. Te moe om te typen...
Ik weet even niet uit mijn hoofd wie er 'nieuw' bij zijn gekomen, maar; WELKOM! Hoop dat dit forum jullie net zo goed helpt als het mij helpt.
Ik heb maar even. Wat mij opviel dat sommigen van jullie niet aan anderen willen vertellen dat je een burnout hebt, maar je maakt het jezelf daarmee wel moeilijk, omdat je dan de schijn ook nog eens op moet houden. Je hoeft toch niet in details te treden?
En dat je schoonmoeder zich afvraagt wanneer je je studie nou eens afmaakt lijkt mij ook heel pijnlijk en kwetsend, ook al zal ze dit wellicht niet zo bedoelen. Het klinkt wel een beetje bemoeierig (lees; bemoederig). Wellicht is het dan JUIST het moment om te zeggen dat je al een tijd een burnout hebt maar het maar weinig mensen vertelt omdat je geen zin heb om het uit te leggen. Ze hoeft ook geen begrip te hebben, de les die je eruit zou kunnen leren is dat je dicht bij jezelf blijft. Als jij er maar begrip voor hebt. Dit is wel heel moeilijk, want dit is juist een van de grootste lessen voor mijzelf.
Vorige week een 'blackout' gehad. Wellicht in combinatie met migraine. Ik ben een stuk kwijt. Was boodschappen aan het doen, komt huis zonder boodschappen, mèt bon. Weeniehoe. Ben in bed gaan liggen, en er de hele dag niet meer uit gekomen. Dat was wel even schrikken.
Vandaag naar KNO-arts geweest om te kijken of de duizelingen iets te maken hebben met mijn oren. Pijnlijk onderzoek, met camera in neus, maar alles goed. Volgende week een longfunctie om te kijken of het chronische hyperventilatie is, aangezien dit een burnoutgerelateerde klacht is. Ze hadden veel aandacht voor mij en mijn klachten/problemen, dit was erg fijn, keken verder dan mijn neus lang was.... Zelfs figuurlijk. Chronische hyperventilatie zou dan niet zo zijn dat je in paniek raakt of een acute aanval hebt, maar onbewust en daardoor duizelig wordt. Tevens wordt mijn bloeddruk in verschillende situaties gemeten.
Dat was het weer... Ik ga even lekker mijn serie (CSI Miami) kijken. Ik ben nu verdoofd, ben moe, ben op.
Zien jullie ook een cover van ESTA aan de rechterkant? Met de tekst: LAAT LOS! (In die banner met dat meisje op het gras.) Lijkt wel expres voor ons gedaan..
Ik hoop werkelijk dat jullie van die schaamte af komen! Ik heb dat niet meer. Ik zie mezelf juist als iemand die met power, enthousiasme, passie, kracht etc. dingen heeft opgepakt maar daarin doorgeslagen is. Téveel heeft gegeven.
LUIE MENSEN KRIJGEN GEEN BURNOUT! Echt niet! Helaas hebben wij een beeld van onszelf dat we wel lui zijn en dat we niet genoeg presteren...
Groetjes en een hele fijne avond voor jullie!
dinsdag 15 mei 2007 om 21:02
Hoi meiden,
wat een drukte op ons plekje ineens!
Eranma, ik was degene die zei dat ik bij een dip nu maar gewoon wacht tot ie over is. Dat klinkt natuurlijk makkelijker dan het is, en ik blijf iedere keer een beetje bang dat het nooit meer overgaat. Maar inmiddels blijkt dat dat wel degelijk gebeurt, en daar hou ik me dan maar aan vast. Het helpt bij mij ook om er enigszins aan toe te geven; voel ik me echt rot, dan moet ik gewoon een dagje thuisblijven, en niet naar die ene afspraak die ik eigenlijk had. Dan gaat het echt sneller over, maar het blijft lastig om dat ook te doen. Juist omdat je vaak net het gevoel hebt dat het weer iets beter gaat, wil je niet weer dingen afzeggen, maar soms is dat toch gewoon het beste.
Ik herken je 'ik wil gewoon gewoon zijn' echt zo goed. Vorige week zat ik te janken in de trein omdat ik allemaal mensen in pakken zag die gewoon de hele dag konden werken, en ik ineens zo jaloers was omdat ik dat niet kan.
Mijn eigen dip werd denk ik ook veroorzaakt omdat ik minder hard vooruitging dan ik had gehoopt, en mijn deadline weer steeds meer in zicht kwam. Dan komt toch die hele druk weer terug van 'dit MOET af, anders heb ik geen geld'. Zodra ik besloten had dat wat niet kan niet kan, en ik dan maar aan een nieuwe baan moet beginnen voordat dit af is, ging het alweer beter. Nu maar proberen om dit gevoel vast te houden.
@Yoyo: Ik weet hoe moeilijk het is (echt, ik weet het) maar als ik jou was zou ik toch proberen om een stapje terug te doen. Ik dacht ook iedere keer: als het nou maar vakantie is, dan kom ik wel weer bij. Maar als je zo uitgeput aan je vakantie begint, dan lukt dat dus niet, en dan ben je daar weer gefrustreerd over.
Ik ben het helemaal met Kletzkous eens: burn-out is geen zwakte. Inderdaad, zo voelt het soms wel, maar als je een luie donder was geweest was het nooit zover gekomen. Ik ben er behoorlijk open over geweest, en ik heb eigenlijk alleen maar positieve reacties gehad. Natuurlijk zijn er altijd mensen die het niet snappen (is ook lastig), maar een heleboel vrienden/familie zouden je wel eens kunnen verassen! Ik denk wel dat het hielp dat ik er zelf vrij nuchter over was, zo van 'zo is het nu, en dit ga ik er aan doen'. Hoe geheimzinniger je er zelf over doet, hoe raarder anderen het waarschijnlijk vinden.
Als mensen het weten kunnen ze er rekening mee houden. Mie (geloof ik) schreef: ik moet nog naar een afspraak maar ik ben kapot. Als je vrienden weten hoe je je voelt, is het ook makkelijker om dit soort afspraken af te zeggen. Natuurlijk is het leuk om met iemand te gaan eten, maar soms is dat gewoon te veel, en helpt het je alleen nog maar verder de put in.
Oh, en Bewitched: Eh ja, ik heb wel eens geshopt ja :P. Mijn psych bedoelde meer iets als 'helemaal los gaan op een feest', maar daar ben ik niet zo van. Ik word heel snel ziek van alcohol, en ik voel me al vaak genoeg niet lekker, dat ga ik mezelf niet voor de lol aandoen.
wat een drukte op ons plekje ineens!
Eranma, ik was degene die zei dat ik bij een dip nu maar gewoon wacht tot ie over is. Dat klinkt natuurlijk makkelijker dan het is, en ik blijf iedere keer een beetje bang dat het nooit meer overgaat. Maar inmiddels blijkt dat dat wel degelijk gebeurt, en daar hou ik me dan maar aan vast. Het helpt bij mij ook om er enigszins aan toe te geven; voel ik me echt rot, dan moet ik gewoon een dagje thuisblijven, en niet naar die ene afspraak die ik eigenlijk had. Dan gaat het echt sneller over, maar het blijft lastig om dat ook te doen. Juist omdat je vaak net het gevoel hebt dat het weer iets beter gaat, wil je niet weer dingen afzeggen, maar soms is dat toch gewoon het beste.
Ik herken je 'ik wil gewoon gewoon zijn' echt zo goed. Vorige week zat ik te janken in de trein omdat ik allemaal mensen in pakken zag die gewoon de hele dag konden werken, en ik ineens zo jaloers was omdat ik dat niet kan.
Mijn eigen dip werd denk ik ook veroorzaakt omdat ik minder hard vooruitging dan ik had gehoopt, en mijn deadline weer steeds meer in zicht kwam. Dan komt toch die hele druk weer terug van 'dit MOET af, anders heb ik geen geld'. Zodra ik besloten had dat wat niet kan niet kan, en ik dan maar aan een nieuwe baan moet beginnen voordat dit af is, ging het alweer beter. Nu maar proberen om dit gevoel vast te houden.
@Yoyo: Ik weet hoe moeilijk het is (echt, ik weet het) maar als ik jou was zou ik toch proberen om een stapje terug te doen. Ik dacht ook iedere keer: als het nou maar vakantie is, dan kom ik wel weer bij. Maar als je zo uitgeput aan je vakantie begint, dan lukt dat dus niet, en dan ben je daar weer gefrustreerd over.
Ik ben het helemaal met Kletzkous eens: burn-out is geen zwakte. Inderdaad, zo voelt het soms wel, maar als je een luie donder was geweest was het nooit zover gekomen. Ik ben er behoorlijk open over geweest, en ik heb eigenlijk alleen maar positieve reacties gehad. Natuurlijk zijn er altijd mensen die het niet snappen (is ook lastig), maar een heleboel vrienden/familie zouden je wel eens kunnen verassen! Ik denk wel dat het hielp dat ik er zelf vrij nuchter over was, zo van 'zo is het nu, en dit ga ik er aan doen'. Hoe geheimzinniger je er zelf over doet, hoe raarder anderen het waarschijnlijk vinden.
Als mensen het weten kunnen ze er rekening mee houden. Mie (geloof ik) schreef: ik moet nog naar een afspraak maar ik ben kapot. Als je vrienden weten hoe je je voelt, is het ook makkelijker om dit soort afspraken af te zeggen. Natuurlijk is het leuk om met iemand te gaan eten, maar soms is dat gewoon te veel, en helpt het je alleen nog maar verder de put in.
Oh, en Bewitched: Eh ja, ik heb wel eens geshopt ja :P. Mijn psych bedoelde meer iets als 'helemaal los gaan op een feest', maar daar ben ik niet zo van. Ik word heel snel ziek van alcohol, en ik voel me al vaak genoeg niet lekker, dat ga ik mezelf niet voor de lol aandoen.
woensdag 16 mei 2007 om 10:23
Bedankt voor jullie lieve reacties.
Ik herken de dingen die jullie beschrijven, ook in vind mezelf lui. Ik doe een deeltijdstudie (dan wel versneld), en daar kan ik al mijn tijd aan besteden. Toch zitten er mensen in mijn klas die ook in 3 jaar hun HBO halen en werken en kinderen hebben. En als ik daaraan denk voel ik me helemaal zo mislukt.
Volgens mij zit ik er op dit moment nog niet helemaal doorheen, maar ik hang wel aan een draadje... afgelopen week steeds huilbuien gehad.
Een aantal jaar geleden (toen was ik 18) heb ik de ziekte van Pfeifer, ME en fybromyalgie gehad (voor zover je het een naampje kunt geven). Gelukkig gaat dit sinds 2 jaar veel beter. Maar ook toen ben ik 2x gestopt met een studie, omdat ik lichamelijk gewoon op was en eigenlijk alleen maar pijn had. Ik wil nu perse van mezelf deze studie binnen 3 jaar afronden, omdat ik niet nog langer de nietsnut wil zijn die geen geld verdient.
En ik zal ook niet zo snel aan de buitenwereld vertellen dat ik er doorheen zit. Ik heb vroeger nooit het gevoel gehad dat ik echt door mensen begrepen werd, want aan mij zag je niks. Iedereen vraagt me ook voortdurend wanneer ik nou eindelijk eens een studie afmaak en nou eindelijk eens ga werken.
Maar zoals iemand al zei (sorry weet de naam niet meer) doe een stapje terug. En ik denk dat ik dat ook ga doen. Even een paar weken wat rustiger aan doen en de lat voor mezelf wat lager leggen. Maarja, ben zo bang dat ik dan helemaal in de knoop kom met mijn studie!
Ik herken de dingen die jullie beschrijven, ook in vind mezelf lui. Ik doe een deeltijdstudie (dan wel versneld), en daar kan ik al mijn tijd aan besteden. Toch zitten er mensen in mijn klas die ook in 3 jaar hun HBO halen en werken en kinderen hebben. En als ik daaraan denk voel ik me helemaal zo mislukt.
Volgens mij zit ik er op dit moment nog niet helemaal doorheen, maar ik hang wel aan een draadje... afgelopen week steeds huilbuien gehad.
Een aantal jaar geleden (toen was ik 18) heb ik de ziekte van Pfeifer, ME en fybromyalgie gehad (voor zover je het een naampje kunt geven). Gelukkig gaat dit sinds 2 jaar veel beter. Maar ook toen ben ik 2x gestopt met een studie, omdat ik lichamelijk gewoon op was en eigenlijk alleen maar pijn had. Ik wil nu perse van mezelf deze studie binnen 3 jaar afronden, omdat ik niet nog langer de nietsnut wil zijn die geen geld verdient.
En ik zal ook niet zo snel aan de buitenwereld vertellen dat ik er doorheen zit. Ik heb vroeger nooit het gevoel gehad dat ik echt door mensen begrepen werd, want aan mij zag je niks. Iedereen vraagt me ook voortdurend wanneer ik nou eindelijk eens een studie afmaak en nou eindelijk eens ga werken.
Maar zoals iemand al zei (sorry weet de naam niet meer) doe een stapje terug. En ik denk dat ik dat ook ga doen. Even een paar weken wat rustiger aan doen en de lat voor mezelf wat lager leggen. Maarja, ben zo bang dat ik dan helemaal in de knoop kom met mijn studie!
woensdag 16 mei 2007 om 11:49
Dag meiden, ik heb echt veel aan jullie reacties. Ik ken niemand om mijn heen die hetzelfde meemaakt (of die verbergen het net zo goed als ik..). Zoveel herkenning. Ik lig momenteel weer in bed, ik ben er eigenlijk nog niet eens uitgekomen. Zo uitgeput en dan vanavond weer visite, dat is inderdaad een nadeel van het niet vertellen dat je je zo ellendig voelt. Maar ik ken mijn omgeving goed genoeg om te weten dat het begrip ervoor niet groot zo zijn, want waarom krijg je een burnout als je slechts studeert niet meer werkt en de hele dag thuis zit? Toch weet ik dat een dergelijk beeld ook deels mijn schuld is, ik lach alles weg en doe alsof ik de meest sociale persoon ben (zucht).
Nausicaa was het geloof ik die in huilen uitbarstte in de trein omdat iedereen gewoon naar het werk kon gaan en zij niet. Dat was zo'n herkenbaar voorbeeld! Dat voel ik namelijk nu ook (weer), waarom kan ik dagelijkse dingen niet opbrengen terwijl anderen dat wel kunnen.
Ben gisteren langs de decaan geweest en wat een schat van een man. Zo begripvol en hij stond met allerlei oplossingen voor me klaar, ik mocht hem altijd bellen. Hij nam me aan m'n handje mee naar de psycholoog (om zeker te weten dat ik echt zo gaan) en ik heb een intake gehad. Financieel kon er ook een regeling getroffen worden, dus dat is ook alweer een last die van m'n schouders (en hoofd ;)) valt.
En dan toch vandaag weer zo'n dip, hoe krijg ik het voor elkaar. Ik heb trouwens ook vaak last van migraine tijdens zo'n dip hebben jullie dat ook?
@Yoyo2: Zo te lezen heb jij verschillende ziekten gehad die te maken hadden met vermoeidheid. En ME is toch een chronische ziekte? Wellicht dat dat misschien weer de kop opsteekt. Misschien heb ik eroverheen gelezen, maar ben je al bij de huisarts geweest?
Mag ik vragen waarom je gekozen hebt voor een versneld traject? Ik kan het waarschijnlijk wel raden; je bent net zo gedreven als iedereen hier en vind dat je snel klaar moet zijn omdat het hoort.
Nausicaa was het geloof ik die in huilen uitbarstte in de trein omdat iedereen gewoon naar het werk kon gaan en zij niet. Dat was zo'n herkenbaar voorbeeld! Dat voel ik namelijk nu ook (weer), waarom kan ik dagelijkse dingen niet opbrengen terwijl anderen dat wel kunnen.
Ben gisteren langs de decaan geweest en wat een schat van een man. Zo begripvol en hij stond met allerlei oplossingen voor me klaar, ik mocht hem altijd bellen. Hij nam me aan m'n handje mee naar de psycholoog (om zeker te weten dat ik echt zo gaan) en ik heb een intake gehad. Financieel kon er ook een regeling getroffen worden, dus dat is ook alweer een last die van m'n schouders (en hoofd ;)) valt.
En dan toch vandaag weer zo'n dip, hoe krijg ik het voor elkaar. Ik heb trouwens ook vaak last van migraine tijdens zo'n dip hebben jullie dat ook?
@Yoyo2: Zo te lezen heb jij verschillende ziekten gehad die te maken hadden met vermoeidheid. En ME is toch een chronische ziekte? Wellicht dat dat misschien weer de kop opsteekt. Misschien heb ik eroverheen gelezen, maar ben je al bij de huisarts geweest?
Mag ik vragen waarom je gekozen hebt voor een versneld traject? Ik kan het waarschijnlijk wel raden; je bent net zo gedreven als iedereen hier en vind dat je snel klaar moet zijn omdat het hoort.
woensdag 16 mei 2007 om 12:10
Bewiched, wat vervelend dat je je vandaag zo ellendig voelt.
Zou je de visite niet liever afbellen, dat je je niet lekker voelt? Maar misschien is het ook wel even goed om wat afleiding te hebben en niet alleen maar in je bed te liggen.
ME is idd een chronische ziekte, maar ik denk niet dat dit er iets mee te maken heeft. Ze noemden het toen ME, maar eigenlijk hebben artsen nooit echt kunnen vinden waarom ik zoveel pijn had en me zo moe voelde. Ik heb er toen heel veel alternatieve therapieen gehad om me maar iets beter te voelen (ja, en ook daar veroordeelt iedereen je over, maar je hebt geen keus), toch ben ik uiteindelijk na een paar jaar wel opgeknapt!
En waarom ik mijn studie versneld doe, tja.. zoals je zelf al zegt. Ik wil nu een keer iets wel goed afmaken. Ik vind dat ik al zoveel jaren heb weggegooid door op bed te liggen en die verloren tijd wil ik nu inhalen!
Maar ik vraag me nu af of ik er wel goed aan doe. Mijn lichaam lijkt altijd maar tegen te werken. Afgelopen winter kreeg ik zomaar een aantal zware epileptische aanvallen die uit het niets kwamen. Krijg nu veel medicijnen en mag minimaal een jaar niet autorijden. En ben gewoon bang dat er nu weer iets is....
(lucht wel even op zeg om van me af te schrijven....)
Zou je de visite niet liever afbellen, dat je je niet lekker voelt? Maar misschien is het ook wel even goed om wat afleiding te hebben en niet alleen maar in je bed te liggen.
ME is idd een chronische ziekte, maar ik denk niet dat dit er iets mee te maken heeft. Ze noemden het toen ME, maar eigenlijk hebben artsen nooit echt kunnen vinden waarom ik zoveel pijn had en me zo moe voelde. Ik heb er toen heel veel alternatieve therapieen gehad om me maar iets beter te voelen (ja, en ook daar veroordeelt iedereen je over, maar je hebt geen keus), toch ben ik uiteindelijk na een paar jaar wel opgeknapt!
En waarom ik mijn studie versneld doe, tja.. zoals je zelf al zegt. Ik wil nu een keer iets wel goed afmaken. Ik vind dat ik al zoveel jaren heb weggegooid door op bed te liggen en die verloren tijd wil ik nu inhalen!
Maar ik vraag me nu af of ik er wel goed aan doe. Mijn lichaam lijkt altijd maar tegen te werken. Afgelopen winter kreeg ik zomaar een aantal zware epileptische aanvallen die uit het niets kwamen. Krijg nu veel medicijnen en mag minimaal een jaar niet autorijden. En ben gewoon bang dat er nu weer iets is....
(lucht wel even op zeg om van me af te schrijven....)
woensdag 16 mei 2007 om 12:53
Bedankt voor jullie steun. Vandaag was ik erg depri maar bedacht me ook dat ik nu alles vanuit het negatieve bezie. Een heleboel dingen zijn niet anders dan een tijd geleden en toch zie ik ze negatiever dus.....dat moet ik niet doen. ik verlies mezelf in negativietijd. Gisteren zei mijn directie dat ik er rekening mee moet houden dat ik misschien na de zomervakantie nog niet beter ben. Daar schrok ik enorm van, dat wil ik niet maar ik heb niks te willen.
En yoyo, ik heb 2 1/2 jaar terug ook ernstig pfeiffer gehad en ben toen toch te snel aan het werk gegaan. daarnaast had ik heel veel persoonlijke stress waar ik niks mee kon maar doorheen moest. Mijn handicap is denk ik wel, dat ik mij verantwoordelijk voel voor bepaalde mensne, situaties en me daarin verlies.
Ach herkenning, is het begin van een probleem verbeteren. Ik moet zo naar een cursus, heb ik eens per maand. Ik kan mijn hoofd er niet bij houden, zit er "dom"bij. De mensne weten niet dat ik burnout ben en dat ga ik vandaag , denk ik,vertellen. Ik wil zo graag mijn diploma maar verdien het nu niet want ik doe er veel te weinig aan. Misschien hebben ze er begrip voor en "schenken"mij het papiertje? Het is niet echt belangrijk meer een certificaat maar ik wil het hebben.Misschien om het gevoel te hebben toch iets bereikt te hebben dit jaar? Maar ook om volgend jaar mijn mogelijkheden op het werk te vergroten. Ach, ik zou al erg opknappen als de zon weer lekker ging schijnen. Maar jullie verhalen en reacties doen mij ook goed. Dikke knuf *;
En yoyo, ik heb 2 1/2 jaar terug ook ernstig pfeiffer gehad en ben toen toch te snel aan het werk gegaan. daarnaast had ik heel veel persoonlijke stress waar ik niks mee kon maar doorheen moest. Mijn handicap is denk ik wel, dat ik mij verantwoordelijk voel voor bepaalde mensne, situaties en me daarin verlies.
Ach herkenning, is het begin van een probleem verbeteren. Ik moet zo naar een cursus, heb ik eens per maand. Ik kan mijn hoofd er niet bij houden, zit er "dom"bij. De mensne weten niet dat ik burnout ben en dat ga ik vandaag , denk ik,vertellen. Ik wil zo graag mijn diploma maar verdien het nu niet want ik doe er veel te weinig aan. Misschien hebben ze er begrip voor en "schenken"mij het papiertje? Het is niet echt belangrijk meer een certificaat maar ik wil het hebben.Misschien om het gevoel te hebben toch iets bereikt te hebben dit jaar? Maar ook om volgend jaar mijn mogelijkheden op het werk te vergroten. Ach, ik zou al erg opknappen als de zon weer lekker ging schijnen. Maar jullie verhalen en reacties doen mij ook goed. Dikke knuf *;
woensdag 16 mei 2007 om 15:32
woensdag 16 mei 2007 om 17:08
hey mede-burnies ;),
yoyo, dat vind ik dus een nadeel van open en
eerlijk zijn, de onbegrip. wat ik deels ook wel snap.
alleen er zijn mensen, en als die mij het gevoel geven zoals laatst iemand
kan ik wel es een beetje onredelijk worden :$
ach, t voordeel is wel dat ik het gister lekker uit heb gepraat met diegene.
het kwam er opneer dat ze het niet zo bedoelde als ik het dacht,
maar ja ik ga dan weer zo aan mezelf twijfelen....
nausica, dat heb ik dus ook heel erg vaak,
ik vergelijk me heel erg met anderen, zodat ik me dus heel erg
vaak erg naar voel dat anderen wel van alles doen, en ik niet, want
dat lukt me niet.
had ik het gister met mijn psych over. ik had zelf bedacht dat ik me
de komende tijd probeer te verplaatsen in Remie ;) (alleen op de wereld)
zodat ik me ga realiseren dat ik echt niet aan anderen hoef te tippen.
er zijn bepaalde mensen, die in mijn ogen perfect zijn. je weet wel, goeie baan, leuke kleertjes, haartjes zitten altijd goed, perfecte vrienden, blablablabla. van zulk soort mensen word ik super onzeker. tot ik me van de week bedacht dat dat zo oppervlakkig is, het is puur de buitenkant wat je ziet, wat daarachter zit weet je niet.
dat vind ik wel een groot voordeel van burnie zijn, dat je heel veel dingen anders gaat zien. het kan me inmiddels steeds iets minder schelen wat iemand van me vind. al heb ik, wat ik net al zei, echt wel momenten dat ik door anderen dus ga twijfelen aan mezelf.
nou weer een hoop gezwets ;), maar hoop toch dat we er wat mee kunnen.....
morgen geen regen meer, joepieieieie!!!!
xx phoebel
yoyo, dat vind ik dus een nadeel van open en
eerlijk zijn, de onbegrip. wat ik deels ook wel snap.
alleen er zijn mensen, en als die mij het gevoel geven zoals laatst iemand
kan ik wel es een beetje onredelijk worden :$
ach, t voordeel is wel dat ik het gister lekker uit heb gepraat met diegene.
het kwam er opneer dat ze het niet zo bedoelde als ik het dacht,
maar ja ik ga dan weer zo aan mezelf twijfelen....
nausica, dat heb ik dus ook heel erg vaak,
ik vergelijk me heel erg met anderen, zodat ik me dus heel erg
vaak erg naar voel dat anderen wel van alles doen, en ik niet, want
dat lukt me niet.
had ik het gister met mijn psych over. ik had zelf bedacht dat ik me
de komende tijd probeer te verplaatsen in Remie ;) (alleen op de wereld)
zodat ik me ga realiseren dat ik echt niet aan anderen hoef te tippen.
er zijn bepaalde mensen, die in mijn ogen perfect zijn. je weet wel, goeie baan, leuke kleertjes, haartjes zitten altijd goed, perfecte vrienden, blablablabla. van zulk soort mensen word ik super onzeker. tot ik me van de week bedacht dat dat zo oppervlakkig is, het is puur de buitenkant wat je ziet, wat daarachter zit weet je niet.
dat vind ik wel een groot voordeel van burnie zijn, dat je heel veel dingen anders gaat zien. het kan me inmiddels steeds iets minder schelen wat iemand van me vind. al heb ik, wat ik net al zei, echt wel momenten dat ik door anderen dus ga twijfelen aan mezelf.
nou weer een hoop gezwets ;), maar hoop toch dat we er wat mee kunnen.....
morgen geen regen meer, joepieieieie!!!!
xx phoebel
