burn-out wie ook??

Hoi burnoutjes,



Eranma (even uit mijn hoofd geschreven, hoop dat ik het goed gespeld heb). Dat van het beschermlaagje klopt als een bus... Vanmiddag even Oprah gekeken en ik zat echt te snuffen, werd helemaal emotioneel ervan.



Het gaat momenteel redelijk goed. Ik weet dat het up en down kan gaan maar geniet van de up momenteel. Ben beetje in de tuin aan het wroeten, wel gewerkt vanmorgen (ging beter, kon me redelijk concentreren). Zelfs niet ingestort nadat ik èn gewerkt had, èn naar Intratuin was geweest èn boodschappen had gedaan... (Was wel moe, maar niet uitgeput). Heb nog even de teakhouten bijzettafel buiten in de olie gezet etc.)



Afgelopen vrijdagmiddag was ik wel héééélemaal totall loss. Na PowerYoga (ik stond al te trillen op mijn benen van de vermoeidheid), ben ik naar huis gegaan en moest ik even gaan liggen, zoooo moe. Heb notabene geslapen!! Hoorde nieteens mijn dochter thuis komen, werd gewekt door haar met een kopje thee...



Zaterdag zou ik evt. bloesemtocht gaan lopen, maar dat kon ik dus niet meer opbrengen. Heb in plaats daarvan in de tuinstoel gezeten met kop in de zon.



Ik zie er veel bruiner uit nu ik burnout heb, zo bruin ben ik nog niet geweest... Hihi, ik schaam me gewoon als ik met mijn bruine kop naar het werk ga. Voel me net zo'n gepensioeneerde die even op het werk langskomt en daarna weer haar plantjes in de tuin gaat verzorgen.



Ik ben wel vergeetachtig... Gisteren gewandeld in een recreatiegebied... Ik schrok ineens... Mijn vriend en dochter keken mij verschrikt aan toen ik zowaar gilde 'Nee! Ik ben mijn zonnebril kwijt... We móeten NU zoeken... ' Wij hele pokke-eind teruggelopen, niets te vinden, voel ik ineens het schaamrood op mijn kaken lopen... Was ik op zoek naar mijn bril die...



in mijn broekzak zat. Ik had 'm d'r even in gestopt zodat ik 'm niet kwijt zou raken...



We hadden beter op zoek kunnen gaan naar mijn geheugen. Die ligt nu ergens tussen de struikjes denk ik.



Ik was van de week ook al mijn kar kwijt in de supermarkt.. Of had ik dat al verteld? Zucht...!



Hebben jullie dat ook?

Ach, de tijd gaat zo snel en als je even niet op het forum bent geweest dan heb je weer wat te vertellen..



Vorige week ook naar huisarts geweest... moest weer bloed laten prikken, morgen wellicht de uitslag. Hebben ze mijn arm blauw geprikt. Mijn hele (hoe heet ook alweer de andere kant van je elleboog?) is blauw... Ziet er gezellig uit. Zeg maar eerder 'gezwellig'. Maar goed.



Nou... eigenlijk heb ik verder weinig nieuws. Ben kruiden aan het kweken en tomaten.. is ook erg rustgevend, wist je dat?

Hallo meiden,

even niet gepost, en meteen weer een hoop bij te lezen....

Iemand vroeg of wij de burn-out ook als 'zwaktebod' ervaren, ook al weet je dat dat onzin is. Ik heb dat zelf zeker zo ervaren, en voel het eigenlijk nog steeds heel vaak zo. Ik was serieus verbaasd toen ik ziek werd en mijn collega's zeiden: "Tja, we maakten ons al jaren zorgen over je, jij had zoveel aan je hoofd, dat moest fout gaan'.



Ja, heel herkenbaar. Het is zeker niet zwak, waarschijnlijk heb je het juist heel erg lang volgehouden, heb je zoveel op je bordje gehad, ben je meer aan het overleven dan leven geweest.



Op zich is het wel fijn dat mensen dat zeiden, want daardoor voelde ik me iets minder zwak, maar toch. Ik werk in een ziekenhuis (niet met patienten), en bv de arts-assistenten daar werken echt heel erg hard. Dan denk ik 'zo erg is het bij mij helemaal niet, waarom kan ik het dan niet aan'.



Van hard werken hoef je niet overspannen te worden. Wellicht zijn ze toch wat milder voor zichzelf. Werken ze wel hard, maar hebben ze genoeg ontspanning daarnaast, óf wellicht thuis nog geen of niet zoveel verantwoordelijkheden? Oeps.. ik zie dat je dat ook al zegt in je volgende zin.



En misschien hebben zij thuis wel niet zoveel op hun bord, maar dat kan ook altijd nog veel erger (er is niemand doodgegaan of zo). Heel veel mensen heben veel meer rampen, en die kunnen het wel aan.



Misschien tijdelijk, wellicht vluchten zij ook, of piekeren minder, of hechten veel aan hun geloof, ik noem maar wat. En hebben wellicht daarnaast minder dingen die ze van zichzelf moeten?



Ik denk dat ik het moeilijk vind om te accepteren dat het bij mij misschien allemaal niet het allerergste was wat er kan gebeuren, maar wel erg genoeg, en vooral een heleboel bij elkaar. En dan kan het ook gewoon teveel zijn. Soms kan ik dat gevoelsmatig wel door laten dringen, maar heel vaak voel ik mezelf nog een teleurstelling.



DAT IS HET 'M JUIST, MISS PERFECTIONISME! Daar gaat het dus fout... we kunnen niet herkennen dat we teveel doen, echt meer dan we denken en meer dan een gemiddeld mens als ik het zo kan zeggen. En dan ben je verbaasd dat je stukloopt.... Een auto zonder onderhoud die elke dag dwars door heel Nederland tuft, zonder pauze op z'n reservetank, zonder genoeg olie, houdt er op een gegeven moment ook mee op. "Huh? Hoe kan dat nou? Ik snap er niets van... "



@Kletzkous: Ik weet inmiddels wel dat ik weg moet gaan voordat ik er echt helemaal doorheen zit, maar dat wil nog niet zeggen dat ik het ook doe hoor. Bij mij zijn duizelingen al een teken dat ik al echt veel te ver ben gegaan. Eigenlijk is het eerste teken pijnlijke spieren, vooral in mijn schouders. dan zou ik al moeten stoppen, maar dat blijft lastig, vooral als ik iets aan het doen ben wat ik ook gewoon leuk vind.



Ja, en soms denk je, ik kan beter het afmaken, anders zit het toch in mijn hoofd. Nog even dit, nog even dat en dan ga ik écht! Écht!! Nee, echt hierna ga ik zeker weten echt, denk ik.





Waar ik het momenteel heel moeilijk mee heb is het gevoel dat ik niet op mijn lichaam kan vertrouwen. Ik kan me prima voelen, en dan zomaar ineens heel duizelig en naar worden.



Hmmm dus jouw lichaam en geest hebben ook communicatieproblemen? Mijn geest roept: 'dóórgaan slome!' En mijn lichaam strompelt achter mijn hyperactieve geest aan en piept 'stooooop! Wacht even, ik kan niet meer!!!' Maar geest rent zo hard, de wind die zich door de snelheid verplaatst, maakt zo'n herrie waardoor mijn geest alleen maar een piepje hoort, ergens ver achter hem. Maar ja... ze zijn toch met elkaar verbonden door een sleeptouw met een beperkte lengte, dus op een gegeven moment, als mijn lichaam plat op de weg ligt, wordt mijn geest ook op abrupte wijze tot stilstand gebracht.



Dat heeft dan niks te maken met de dag ervoor te veel doen of zo, het gebeurt soms gewoon. Daardoor word ik een beetje angstig om dingen te gaan ondernemen, omdat ik nooit zeker weet of het goed gaat. Tegelijk wil ik ook niet helemaal niks doen, want dan word het ook nooit beter. Hebben jullie ook moeite om daar een balans in te vinden?



Ja, heel erg, ik kan van te voren niet voorspellen hoe ik me op de dag van de 'afspraak' voel, dus ik probeer zo min mogelijk van te voren echt vast te leggen en toch een ondervoorbehoudje erbij af te spreken.



Vandaag lekker in de zon gezeten, dat is dan weer het voordeel van mijn werk: ik kan af en toe een dag thuis werken, en dan moet ik vooral dingen lezen, en dat kan ook buiten :D. Dus nu heb ik en mijn documenten gelezen, en een leuk kleurtje, haha. Ga vanavond maar op tijd naar bed, er is morgen iets waar ik heel graag heen wil, dus dan maar duimen dat het goed gaat.



Dat is lekker.. is het nog gelukt om 'daar' heen te gaan?

Hoi kletskouz, wat jij schrijft over die sleepkabel tussen je geest en je lijf is erg herkenbaar! Mijn geest roept bijna altijd harder en overschreeuwt mijn lijf vaak. Maar dat heb ik dan weer te laat in de gaten.

Ik had het net met een simpel spelletje patience op de spelpc. Ik wilde pas stoppen als ik een spelletje uit had gespeeld maar het lukte maar niet en ik werd bijna misselijk van het ingespannen bezig zijn. Na een uur dacht ik wel bij me zelf :"Hallo, je kan ook stoppen zonder dat je een potje hebt uitgespeeld"! Echt stom he, zo dwangmatig bezig zijn! Dit moest ik ff kwijt, ga nu echt chillen, slaap lekker allemaal straks.

Hoi girls. hoi phoebe, als ik chill dan lees ik een tijdschriftje in de zon daarnaast is hard lopen voor mij ook een soort chillen, gek he?!

Vandaag trouwens naar de psych geweest en krijg ik nu te horen dat ze het vermoeden heeft dat ik misschien adhd heb. Ik moest enorm lachen omdat mijn vriend nl sinds een jaar weet dat hij adhd heeft. Ik heb hem toen op dat spoor gezet. daar naast werk ik met kinderen. En sommige hebben ook adhd. vandaar dat ik moest lachen. Ik heb wel een innerlijke onrust, ik kan nl niet niks doen, wat ik van de psych moet. Daarnaast ben ik snel afgeleid en is mijn concentratie slecht. dat is altijd wel zo geweest maar nu wel erger. Aan de andere kant ben ik niet chaotisch. Tsja het kan maar ik heb er nooit aangedacht en herken het wel zo bij andere mensen. Nou hebben wij hier ritalin (medicatie) voor handen dus ik kan het gewoon uitproberen of het iets ten goede voor mij doet. Het is niet verslavend en als het mijn concentratie ten goede zou komen dan zou ik al heel blij zijn. Maar ik moet het nog even laten bezinken en eens met de familie rond de tafel of zij er iets van herkennen.

oww nog effe een vraagje,

Als jullie rustig aan doen, accu op laden,

chillen, wat doen jullie dan??

en bijv. met boodschappen doen, huishouden enz??

gaan jullie door tot je gesloopt ben, of ene dag dit, andere dat, enz??



xx phoebs

Hoi phoebs,



Accu opladen... ik leef in de veronderstelling dat mijn accu onuitputbaar is en dat ik héél lang door kan gaan, maar ja, inderdaad ik ben nu heel erg bezig met leren te ontspannen. Eerder als ik dan even ging zitten, had ik een hartslag van hier tot Tokio en ging ik maar wat doen, anders 'hield ik het niet vol'.



Ik kan mij heel erg verliezen in een boek en daarmee laad ik mijn accu heel erg op. Je ontsnapt als het ware even uit de realiteit, een verhaal kan je echt grijpen. Ik weet dus niet of het heel erg gezond is, maar na die tijd voel ik me wat leger in mijn hoofd en wat voller in de accu.







Tijdschriftje lezen vind ik ook wel lekker, echter merk ik nu dat ik een tijdschrift eigenlijk veel te druk vindt... Dat pakt me dus niet echt. Dat komt denk ik doordat ik moeilijker teveel prikkels kan verwerken momenteel.



Schrijven ontspant mij ook heel erg.. maar jou ook denk ik, anders zou je niet op dit forum zitten.



Stukje wandelen, poweryoga, op de bank voor de TV met een kopje thee, relaxmuziek op...



Momenteel kan ik ook erg ontspannen van lekker in de tuin zitten met mijn gezicht in de zon, luisteren naar de vogeltjes. Af en toe even de tuin een beetje bijwerken en aandachtig kijken naar hoe alles groeit.

Hoi allemaal!



Lekker hè, het zonnetje?



Even een vraagje: hebben jullie ook zo'n 'last' van prikkels van buitenaf? Ik kan nl. erg geirriteerd raken van de radio, te harde TV, te drukke films, te drukke tijdschriften etc. Ook zou ik soms het liefst mensen vermijden, de telefoon (aaarggg...die boort soms ook recht in mijn ziel met die irritante tring tring geluiden), niet opnemen en niet praten. Soms wil ik wel uitschreeuwen: 'LAAT ME MET RUST, praat niet zo tegen me'. Daarna zou ik mij waarschijnlijk weer heel schuldig voelen want ze bedoelen het vaak goed.



Ik zou ook nog steeds, 2 weken geleden een vriendin terugbellen, zij woont een eindje van mij vandaan (1,5 uur) en ik spreek haar dus meestal aan de telefoon, nu nog maar een paar x per jaar. Ik wil wel mailen met haar maar niet praten.... Zucht...



Wat ik ook heb... ik heb muziek in de auto, van die yoga, medidatiemuziek, klinkt heel zweverig maar het is mooie, rustige muziek. Er is een nummer bij met van die trommels. Met elke slag op die trommel, voel ik mijn emoties losdreunen, net alsof mijn hele goed verborgen 'zaakie' uit elkaar valt en uit elke porie van mijn lichaam wil ontsnappen. Héél irritant! Gelukkig kun je met dit weer prima met zonnebril op rijden.

Alles komt inderdaad meer binnen en daarnaast ben je ook meer emotioneel. Ik kan erg schrikken ren kan momenteel slecht tegen enge films. Daarnaast schrik ik ook van onverwachte dingen. Ik laat ook af en toe de telefoon gaan omdat ik geen zin heb om te praten.



Ik ga ook graag naar de sauna om te chillen of naar zee. lekker een stuk fietsen of wandelen helpt mij ook wel ontspannen en daarnaast de body balance les.



Een boek lezen lukt me niet, daar kan ik mijn aandacht niet bij houden.Maar een tijdschriftje lukt weer wel.



Ik merk echt dat ik steeds meer energie krijg, meer dingen kan doen en het ook langer volhou.



Oef, ik moet snel stoppen, doeiiiiiii

zonnetje is idd. heerlijk, heb het gevoel dat ik daar

energie van krijg.

die prikkels van buitenaf heb ik ook

erg veel last  van. als ik bijv. ergens ben waar het druk

is ben ik binnen 10 minuten bekaf. als ik al moe ben kan ik

het helemaal niet hebben.



Inderdaad... als je dan als moe bent dan kan je NIETS meer hebben... en dan moet ik nu ook nog ongesteld worden ook nog... dat is dan een mix van doodmoe zijn en chagarijnig, prikkelbaar zijn...



inderdaad dat praten, dan wil je echt 

wel luisteren, maar het lukt gewoon niet. danben je erg blij

als die gene ff zijn 'kop houdt'.



Haha! Ik zit dan ook braaf te knikken en geluidjes te maken zoals "hm hm, ja, ja, inderdaad". Ondertussen denk ik'" HOU TOCH JE KLEP!" Laaaahaaat me!



hier schrijven ontspant mij inderdaad heel erg.

ik moet van de psycholoog iedere dag dingen doen die mij ontspannen,

daar had ik een lijstje vangemaakt.



Volgens mij hebben die psych's een verbond gesloten, dat zei de mijne ook al en ik heb het meer gelezen hier! Ik moet een boekje bijhouden met wat mij energie kost en geeft...



vandaar dat ik het aan jullie vraag,

zodat ik beetje idee krijg, ook van jullie dagindeling en zo.



Dat vind ik eigenlijk wel een goeie... ik ben inderdaad wel benieuwd naar die van jullie... Zoals vandaag heb ik me naar PowerYoga gesleept (ik kwam al doodmoe uit mijn bed), daarna was ik nog doderme, even kopske thee gedronken, okselsjes gewassen en omgekleed, me naar mijn werk gesleept met de laatste beetjes energie die ik had, m'n werk gedaan ( 2uur gebleven), boodschapjes gedaan, thuis de rekeningen betaald (dat hakt erin al die psycholgische kosten!), 2 minuten in de tuin gezeten, hartslag weer hoog, weer uit stoel gestapt, nog ff iets geregeld voor mijn werk, suddervlees gesneden en opgezet, espresso gemaakt voor in tuin, in stoel in tuin gaan zitten, espresso naar binnen gegoten, boekje proberen te lezen, kon aandacht niet bij houden, tafel gedekt, naar vlees gekeken, die was nog taai, dus nu zit ik achter de laptop, ff kijken hoe het met mijn 'burnoutvriendinnen' is!



nou geniet van het zonnetje allemaal

en tot later

xx phoebe

Alles komt inderdaad meer binnen en daarnaast ben je ook meer emotioneel. Ik kan erg schrikken ren kan momenteel slecht tegen enge films. Daarnaast schrik ik ook van onverwachte dingen. Ik laat ook af en toe de telefoon gaan omdat ik geen zin heb om te praten.



Dat doe ik al maanden.... ik schrik soms van het geluid van de telefoon.... daar krijg ik soms een rolberoerte van.



Ik ga ook graag naar de sauna om te chillen of naar zee. lekker een stuk fietsen of wandelen helpt mij ook wel ontspannen en daarnaast de body balance les.



Wij wonen niet dicht bij de zee, maar proberen wel 'regelmatig' te gaan, want de zee(lucht) heeft een ontspannende uitwerking op me... Ik doe ook PowerYoga oefeningen thuis en meestal ontspant mij dat ook, echter zoals nu, zit ik weer in de door iemand genoemde 'sneltrein', dat ding rijdt zo hard dat ik er weer niet uit kan...



Hoe kunnen jullie weer terugschakelen van de 5e versnelling naar de 1e? Het lukt me niet, echt niet!



Een boek lezen lukt me niet, daar kan ik mijn aandacht niet bij houden.Maar een tijdschriftje lukt weer wel.



Ik merk echt dat ik steeds meer energie krijg, meer dingen kan doen en het ook langer volhou.



Oef, ik moet snel stoppen, doeiiiiiii

meiden,

heb even zwaar de behoefte om te piepen.



Hoi Phoebe, om die reden zit ik nu ook met stramme nekspieren achter mijn laptopje... er raast weer vanalles door mijn hoofd en ik ben heel erg moe.



heb een rotdag, gister ook al. ben echt werkelijk

doodmoe. gister ochtend, echt om niks.



Ja, idem dito... het lijkt alsof je een soort griep hebt die je hele lichaam velt.. Met PowerYoga kon ik niet meekomen, viel letterlijk om, alles bibberde en ik kon het echt niet volhouden... Het is net alsof ik mezelf overal heen sleep, al sloffend.



vandaag ging ik ff boodschappen doen. dacht dat

het wel ging dus ik en mijn vriend op de fiets.

maar ik werd me daar toch een potje moe,

heb net geslapen, voel me nog steeds overreden door een vrachtwagen.



Hmmm... dat is ook een manier om de vermoeidheid uit te drukken.. hihi...



giet dan wel veel koffie naar binnen, maar eigenlijk

helpt dat natuurlijk helemaal niet.



Tegen beter weten doe ik dat ook... terwijl... we dus weer signaaltjes van ons lichaam aan het negeren zijn en er niet aan toegeven, want ja... je hebt toch boodschappen nodig, je zult toch naar je werk moeten gaan, huishouden kun je niet helemaal laten liggen en tegen de tijd dat je er aan toe wilt geven, kun je alweer gaan koken, afruimen etc en dan is het alweer avond.



wat doen jullie op zo'n moment?

ik word er echt heel erg  chagrijnig van, mopper

ook tegen mijn vriend en zo.

waarom heeft de hele wereld energie en voel ik me

minstens 180???

grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!!! :@:@



xx een hele zielige ;( Phoebe

Ik voel me ook erg frustie...  zo moe dat ik niet weet waar ik met mezelf heen moet. ik word ook zo eentonig: "hoe is het met je?" "ja, goed, alleen zo moe." die tekst kennen ze zo onderhand wel..

Hé Phoebe, in elk geval sterkte vandaag... wellicht helpt het als deze andere 180-jarige zich momenteel ook kl*te voelt. Ik heb dan ook nog de extra prikkelbaarheid erbij van het feit dat ik ongesteld moet worden. Ik loop ook steeds mijn vriend en dochter af te snauwen.



Wat ik doe met zo'n bui? Pfff... wist ik het maar voor mezelf. Voor jou zou ik zeggen: denk terug of lees terug en ontdek waar je energie van krijgt. Wellicht is het heel simpel: ga lekker buiten zitten en lees wat, of ga op bed liggen en sluit gewoon je ogen, huur een DVD-tje voor vanavond (laat het dan door je vriend halen anders stort je echt in), nestel je in de bank en doe niets...



Of... schrijf op een hele asociale, grove manier van je af wat je dwars zit, hoe je je voelt en lees het terug om te relativeren en om jezelf te lachen..



xxx kletskouz

Hé [fgcolor=#0099ff]nausicaa[/fgcolor]... zit jij ook weer in de sneltrein of gaat het goed met je?

Hoi meiden,



Daar ben ik nog even. Ik zat mij vandaag te bedenken en af te vragen hoe het kan dat ik zo verschrikkelijk oververmoeid en in mezelf gekeerd ben (ik heb weinig aandacht voor mijn vriend en dochter, althans, geen 'echte aandacht in het nu', zonder me af en ben erg introvert, kan het bijna niet opbrengen om naar verhalen van anderen te luisteren etc.) Dit is overigens wel wisselend en erg afhankelijk van mijn energieniveau. Ik heb wel overdag aandacht voor mijn dochter wanneer zij van school komt, maar zodra mijn vriend thuiskomt, dan kruip ik bij wijze van in een hoekje en laat ik haar aan hem over... Voor hem heb ik dus ook geen aandacht.



Ik twijfel aan mezelf, hoe kan het dat ik tot voor dat ik mij ziek meldde, gewoon ruim 30 werkte en daarnaast alles gewoon deed? Hoe kan het dat nu al een kleine actie zoals boodschappen en 2,5 uurtjes werken mij helemaal sloopt? Hoe kan dit? Zou het niet gewoon luiheid zijn en psychisch? Bah, het spookt al even door mijn hoofd. Ik kan er niet over uit, vooral omdat het niet iets medisch is, je hebt geen gebroken been ofzo die geheeld moet worden. Ik voel me echt zo'n zeurkous!



Ik kan ook zo moeilijk toegeven aan mijn vermoeidheid, het kan er niet in bij mij dat ik dit heb. Ik ben heel erg moe, toch maar weer achter die laptop zitten en zometeen huishouden doen, terwijl ik eigenlijk het liefst ga slapen...



Hebben jullie dit ook? Herkennen jullie dit?

Hoi girls, Phoebe, ik snap je wel hoor, het is enorm frustrerend maar eigenlijk weet je ook dat dit er bij hoort. Nu voel je je weer even klote maar over een paar dagen kan het weer helemaal anders zijn.

Maar ik kan er ook weer helemaal door van slag raken en denken "het wordt nooit meer wat". Toch probeer ik dan terug te denken aan een paar maanden geleden toen we het topic begonnen. Bij mezelf zie ik dan zeker een stijgende lijn met daarin wel steeds dipjes en dips maar toch een stijgende lijn.

De ene keer probeer ik mijn moeheid eigenwijs te negeren wat bijna nooit werkt en de andere keer geef ik er aan toe. gelukkig stimuleert mijn vriend dat ook wel, hij helpt me daar bij.

Vandaag heb ik een soort half/half dag, niet echt energiek. Mijn hoofd wil van alles maar eigenlijk ook weer niet. Wij gaan zo even smane boodschappen doen, broodje eten en dan een klein stukje fietsen naar het water en dan met een tijdschrift aan het water liggen. Dat lijkt me een goeie balans.

Nou geef de moed niet op, na slechte dagen komen ook weer goeie dagen (en andersom) maar uiteindelijk krijgen we toch steeds meer goeie dagen.

Hoi meiden,

ik weer in de sneltrein? Ja, een beetje wel denk ik, maar dat heb je af en toe. Ik had vooral even geen tijd om te posten, op mijn werk doe ik dat liever niet (daar betalen ze me natuurlijk ook niet voor, maar ik hoef ook niet te hebben dat iemand over mijn schouder mee leest :P) en thuis probeer ik niet elke dag achter de computer te zitten. Maar hier ben ik dan weer!



Ik zit momenteel ook net zo ok in mjin vel, was gisteren echt bijna in tranen omdat ik het soms even allemaal niet meer weet. Ik had niet echt een superweek, heel veel kleine teleurstellingen en een paar grote. Allemaal op zich geen dingen waar de wereld van stilstaat, maar ik begin het soms gewoon zat te worden. Ik doe zo mijn best om positief te blijven, maar soms lukt dat gewoon niet als er weer iets mislukt wat ik heel graag wilde. Het is leuk dat mensen dan zeggen:' Ja maar het gaat toch beter met je dan een paar maanden geleden?, wees daar blij mee'. Dat ben ik ook wel, maar ik kan het niet opbrengen om mijn positiviteit alleen maar te halen uit het feit dat dingen minder slecht gaan dan eerst, soms moet er ook gewoon even iets goed gaan. En dan hoef ik niet meteen de loterij te winnen of zo, maar gewoon dat een project even wat makkelijker gaat dan verwacht, of dat er iemand met leuk nieuws komt of zo, en dat lijkt te laatste tijd niet meer te gebeuren. Klinkt dat heel raar, of begrijpen jullie wat ik bedoel?



Tegen het einde van de week was ik het allemaal even zo zat dat ik er echt helemaal doorheen zat, en toen heb ik ook nog twee nachten bjina niet geslapen, met als resultaat dat ik doodmoe was en knallende koppijn had. Dat gaat nu wel ies beter, ik voel me nu meer overreden door een fiets dan door een vrachtwagen....



Mijn psych zegt dat die lichamelijk klachten waarschijnlijk ook komen doordat er heel veel dingen spelen op het moment waar ik niks aan kan doen, een soort processen die gewoon doorgaan. Zo is het een heel onzekere tijd in mijn sportvereniging, gaan mijn ouders naar het buitenland verhuizen, is mijn vriend wanhpoig op zoek naar een nieuwe baan warvan ik nooit zeker weet in welk land het zal zijn, en moet ik ook over een maand of vier een andere baan hebben. Aan dat laatste kan ik natuurlijk wel iets doen (lees: solliciteren) maar ik heb daar eigenlijk de energie niet voor, en ik kan me nu niet voorstellen dat ik over een maand of vier/vijf aan een nieuwe baan begin waar ik weer gewoon keihard moet werken en me moet bewijzen. Het lijkt me niet zo verstandig om bij mijn sollicitatie al over burn-out te beginnen, dus ben ik bang dat ik dan weer enorm in die sneltrein terecht kom.

Bovendien twijfel ik ineens enorm aan mezelf, ben ik wel goed genoeg voor wat ik doe, ben ik wel scherp genoeg (op dit moment zeker niet) enz. Ik begreep uit bovenstaande posts dat jullie daar ook wel last van hebben, ik het bij jullie ook toegenomen toen je ziek werd?

Verder weet ik eigenlijk ook nog niet zo goed wat ik wil. Wel qua functie (die ligt in mijn vak nogal voor de hand, en ik vind het werk zelf heel leuk), maar ik twijfel bijvoorbeeld of ik niet liever 4 dagen wil werken. Dat is financieel wel wat minder, maar ik denk dat dat evt wel zou kunnen. Aan de andere kant weet ik niet of dat gezien zal worden las dat ik niet meer verder wil, en dat is zeker niet zo.

Ik zit er ook nog aan te denken om een deeltijd studie te gaan doen, gewoon omdat het me leuk lijkt. Ik zou er qua werk niet veel mee kunnen, maar ik vind leren gewoon heel erg leuk (helaas kun je geen professioneel student zijn :D). Nu probeer ik dus te bedenken of het me teveel energie gaat kosten, of dat het me juist energie gaat opleveren (het klinkt misschien stom, maar voor mij voelt leren echt als een soort hobby). Het is natuurlijk vrji kostbaar, en opgeven is niet mijn sterkste kant, dus ik wil er wel goed over nadenken.



Goed, sorry voor het lange verhaal, maar het lucht wel op om het even kwijt te kunnen zo. Phoebe, echt enorm bedankt voor het starten van dit topic, voor mij is het af en toe een flinke steun!

Meiden, ik sta op het punt om naar bed te gaan maar dit wilde ik nog even met jullie delen.



Volgens mij was het naussica die zich afvroeg of zij gewoon minder aankon dan een ander (ass. artsen bijv.), nou lees dit maar eens:



ziekte als verdediging, klik hierop om naar de tekst te gaan

Hoi kletskouz, ik begrijp je stukje volgens mij niet. Bedoelen ze dat je fysieke kwalen krijgt als je persoonlijkheid in de knoei zit? Dat ja onrustig wordt of erg moe als je persoonlijkheid niet de ruimte krijgt?

Ik moet wel zeggen dat mijn psych me al vertelde dat mijn psych me dat al zei. Ik heb nogal eens fysieke dingetejs en ze zei omdat ik niet over andere dingen praatte , ik mijn onvrede uitte door over een zere voet te praten omdat voor mij makkelijker is. Ik snap dat wel maar uh.....die zere voet heb ik ook.

Maar als ik me zelf nu hoor over pijntje zus en me zo denk ik wel....zit er mss iets anders dwars?



Verder voel ik me de laatste paar dagen verdacht actief en energiek. Ik ga zo op pad met een vriendin en daarna een paar dagen weg naar een huisje.

Ik hoop dat ik mij zo goed blijf voelen! Nou, ik weet niet of ik jullie deze week nog "spreek"maar....good luck allemaal, denk goed om je zelf!

Het is nu mei, over twee maandjes gaan we ergens samen een ijsje eten, toch?? dat hebben we lang geleden samen afgesproken!

Hoi [fgcolor=#0099ff]eranma[/fgcolor],



Zoals ik het lees, moet je zien dat je innerlijke zelf en je persoonlijkheid 2 losse 'dingen' zijn. Je innerlijke zelf is de bron, je echte ik zoals je geboren bent zeg maar. Je persoonlijkheid is iets dat gevormd is door je opvoeding, omgeving, door je angsten, je vrienden, je vijanden etc. Het is wat je denkt over jezelf. Het zijn je gedachten, je ideeën over jezelf. Als je dicht bij jezelf staat (dus je innerlijke zelf) dan maakt het je bijv. niets uit wat een ander van je vindt zonder bijv. makeup. Je persoonlijkheid daarentegen is degene die zich daarvoor wel schaamt of het WEL belangrijk vindt om leuk gevonden te worden. Het is een beetje moeilijk uitleggen, op die site staan volgens mij wel meer uitleggen.



Concreet waar dit stukje over ging is dat als JIJ, je innerlijke zelf sterk ontwikkelt, cq. veranderd, dan sputtert je persoonlijkheid tegen door middel van ziek worden, pijntjes, hoofdpijntjes e.d. Je persoonlijkheid heb je zelf gecreeerd door je verwachtingen, gedachten angsten etc. Deze is ook sterk afhankelijk van wat je omgeving van je vindt. Wanneer je besluit om te veranderen, gooi je dus ook je persoonlijkheid op de kop. Het klinkt zweverig, maar dat is het dus helemaal niet.



Ik ben niet zo goed in uitleggen geloof ik... Zeg het mij eerlijk als je er nu helemaal geen hout meer van snapt, dan probeer ik het even anders, goed?

Zoals ik al zei, ik ben niet zo goed in uitleggen, ik heb op de site gekeken en het nog niet zelf gelezen, maar wel gezien dat het een uitleg is omtrent je persoonlijkheid.



klik hier om naar de site te gaan.