burn-out wie ook??

Hoi Clue-less,



Bedankt voor je verhaal. Wat heftig allemaal wat je hebt meegemaakt... Het staat er met een paar woorden, maar het zijn stuk voor stuk ingrijpende dingen...

Dat klopt. De impact is al met al enorm geweest, omdat ik eigenlijk steeds bezig was met overleven en niet met verwerken. Het rare is, maar het schijnt vaker voor te komen, dat ik de klap kreeg toen alles in rustig vaarwater was gekomen.

Bij mij is het ook een opeenhoping van moeilijke periodes in mijn leven waarin ik door ben gesukkeld, geprobeerd heb het in de tussentijd te verwerken maar er steeds geen tijd voor gehad (genomen) en voor me uitgeschoven. Er was steeds wel weer iets wat ik belangrijker vond dan mezelf. En dan grijpt het je op het moment dat jer er niet op verdacht bent!



Wat je goede vriendin zei dat herken ik wel.. Mijn huisarts zei zelfs dat ze vond dat ik het wel heel lang volgehouden had voordat ik opgebrand was. Ze vond het niet zo gek en ergens wel een logisch gevolg. Ik wist ook ergens wel dat dit risico bestond, echter tussen iets weten en ernaar handelen, zit een enorme afstand.

Ik was me van geen risico bewust. Ook omdat ik, naast alle ellende, ook het geluk van mijn nieuwe relatie had. Het geluksgevoel overheerste eerst, totdat ik alles achter de rug had en me veilig voelde. Ik had al langer problemen op het werk, maar dacht steeds dat die wel over zouden gaan (als ik het huis maar eerst verkocht heb, als ik maar eerst verhuist ben, als ik de trouwerij achter de rug heb...). Maar na mijn trouwen ging het niet beter, maar slechter! Niet met de relatie, maar met mezelf en met het werk.



Werk je nu nog steeds minder uren of weer volledig? Ik werk weer bijna volledig, maar wel met de kanttekening dat ik rust neem als ik denk dat ik die nodig heb. Ik heb het geluk dat één van mijn werkgevers ook in dezelfde situatie zit en dus alle begrip heeft voor mijn situatie.

Ik heb ook een functie waarin bijna niets overgenomen kan worden. Als ik er ben, halen ze de belangrijkste zaken voor mij eruit, echter dit worden er steeds meer en meer!! Er komt steeds meer bij en vanuit mijn ooghoek (mede door mijn verantwoordelijkheidsgevoel en betrokkenheid) zie ik de 'berg' werk liggen en dat vreet aan mij, ook thuis. Dat is zo vervelend! Je hebt dan zo het gevoel dat je faalt en altijd achter loopt, wat je ook doet. Ik moest, toen ik deels werkte, een lijstje maken met afgeronde klussen. Dingen die ik daadwerkelijk in een paar uurtjes kon doen. En me bij één ding houden, niet gaan multi tasken. Geen mail en telefoon er tussendoor. Dat heeft bij mij wel gewerkt, omdat er op die manier toch weer wat dingen uit mijn handen kwamen waar ik trots op kon zijn.

Wat mij ook heeft geholpen is dat ik besefte dat de wereld heus wel doordraaide als ik niet op klantoor was. En dat dingen ook goed gaan als ik geen 100% geef, maar 75%.

Hoe werk jij daar aan en ga jij met de werkdruk om?



Ik weet dat dit een ankerpunt is in mijn leven, een heel belangrijk ankerpunt en dat maakt het voor mij dat ik dit toch ook als een zegen beschouw, echter wanneer ik niet meer weet waar ik met mezelf heen moet (ik heb zelfs soms dat ik mezelf wil pijnigen, om mezelf uit te dagen te voelen.. hier schaam ik me voor), dan zie ik het even anders hoor!

Werk is ook belangrijk hoor, zeker als je daar een groot deel van je validatie in vindt. En dan is het extra frustrerend als dat anker dreigt weg te vallen.

Jezelf pijnigen heeft niet zo heel veel zin, maar rationeel weet je dat ook vast wel. Je haalt jezelf nog meer ellende op je nek, want de geestelijke pijn gaat er niet door weg.



Laatst lag ik huilend op bed, radeloos, gefrustreerd en na een tijdje heb ik een vliegtuigje in de lucht (waar anders?) gevolgd en genoot ik van de wolken, de blauwe lucht en het moment... Het is dus nog zeer wisselend...

Ik ben ook heel onzeker, heel snel gekwetst. Donderdag 'moet' ik weer naar de arboarts en ik ben nu al gespannen. Morgen ook nog werken... Ik zei eerder op dit forum dat de arbomuts REM therapie had voorgesteld, echter dit moet zijn: Eye Movement Desensitization and Reprocessing, kortweg: EMDR. REM is uiteraard wat anders... Rapid Eye Movement... dat is waar ik naar verlang: goed slapen... vandaar dat ik het even verwarde... Wat een oen ben ik. Vast niet! Je bent gewoon moe!



Hoe sta je nu in je leven, dan? Heb je nog wel je nieuwe relatie? En heb je nu wel eigen woonruimte?

Met mijn relatie gaat het heel goed, we zijn vorig jaar getrouwd! En we wonen lekker samen in zijn huisje, wat nu ook opgeknapt is en mijn huisje is geworden.

Hoi meiden, Rick en Hertog,

Hoi kletskouz,  je bent inderdaad heel aktief geweest deze week op dit forum.

Prima  toch ? Ik denk dat veel van ons weer veel herkennen van wat je schrijft. Ik zal nog even reageren op je stukje van zondag;

Even een 'eigen berichtje', echter wat kort.



Merk dat ik dus weer terugval zo nu en dan in de drukte. Donderdag moet ik naar de arbo, die wilde mij wel even oppimpen zodat ik in 3 weken helemaal klaar was en van al mijn klachten af was met een therapie, Rapid Eye Movement of zoiets... Wat denkt die muts wel niet? Ze heeft me 20 minuten gesproken en denkt dat ze me helemaal de baas is. Ja, wat een onbegrip van haar. 1 ding staat vast, je kunt nooooit in 3 weken van je burnout af zijn. Ik ben nu ruim 2 maanden bezig met een intensieve groepstherapie. (2 dagen in de week van 9 tot 15 uur!!) De therapie duurt nog 3 weken, en ik merk dat ik er nog lang niet ben. Voordat ik met deze therapie begon, vroeg ik me echt af of 3 maanden niet erg lang is, en nu benauwt het me dat ik het over 3 weken "zelf" moet doen. Ik had echt gedacht verder te zullen zijn...Niet dus. En dat besef valt me erg tegen. Dus weer is voor mij de conclusie dat een burnout echt tijd nodig heeft.



Ik hoor het aan wat haar plannen zijn, bespreek het met mijn psych, als het mij zelf wat lijkt en anders kan ze opzouten.



NU is het moment om keihard asertief te zijn merk ik al wel, anders loopt iedereen zo weer over me heen. Die wonden van dat overmijheengeloop zijn net een beetje aan het helen en ik wil niet dat ze ze weer aan flarden gaan lopen.



Je ziet het... ik fok mij al weer helemaal op... Begrijpelijk. Ik wil ook graag assertiever worden. Ik vind dat heel moeilijk. Ik heb eigenlijk nooit geleerd om voor mezelf op te komen. Vooral niet als het om een gevoelskwestie  gaat. Daarmee bedoel ik dat het terug gaan naar de winkel met een stukkende schoen mij totaal geen moeite kost. Ik ben dan mondig omdat ik zeker weet dat ik in mijn recht sta. Maar als mij gevraagd word om iets te doen, terwijl ik daar eigenlijk geen tijd (of zin) voor heb, dan kom ik niet (of onvoldoende )voor mezelf op.

Ik besef nu dat mijn gevoel ook een goede reden is om voor mezelf op te komen. Want wat ik voel is per definitie waar. Het is mijn gevoel ! En dat heeft ieder ander maar te respecteren, of zich in ieder geval er bij neer te leggen.

Snap je? Ik denk dat dit voor mij de meest wijze les van mijn burnout is.



Voor de afspraak met mijn grote arbovriendin, heb ik een afspraak met de huisarts... Hopenlijk ondersteunt mij dit een beetje.



Morgen weer 2 uurtjes aan het werk en dan wil ik echt proberen de tuin in de duiken met een boek ofzo. Ik ben echter wel 4 boeken door elkaar aan het lezen...



Dromen jullie ook vaak zo heftig? Ohja!  Ik droom onwijs veel!  Helaas vaak over m'n werk (vannacht ook weer de "hele" nacht aan het werk geweest....en dan altijd over stressvolle situaties met een tijdsdruk)

En ook regelmatig van die betekenisvolle dromen. Zo droomde ik gisternacht van m'n therapie. Het was een heel ander gebouw en heel andere mensen. Ik kwam het lokaal binnen en we zouden een les hebben over reddingsvesten (betekenis; hoe gaan we het weer redden, na de burnout). Ik stond daar met ontbloot bovenlichaam en voelde ma daar niet prettig bij, dus ik besloot even een shirtje aan te gaan doen (betekenis; de therapie is best heel heftig en ik geef me aardig bloot. Iets wat ik best moeilijk vind). Toen moesten we een blaastest doen, door gedurende een minuut 4 keer krachtig in een apparaat te blazen waar een behoorlijke weerstand in zat. (betekenis; een test of ik onder tijdsdruk al weer wat kan, en zoja hoeveel?)

Tja, hoe kom ik erbij he?



Af en toe denk ik echt dat het niet waar is dat ik een burnout heb... Wat is nu een burnout... Heb ik niet per ongeluk een verkeerde diagnose gehad? Ben ik niet aan het sjoemelen? Dan voel ik me een aansteller... Dan voel ik mij schuldig ten opzichte van mijn collega... aan de andere kant... Ik heb maanden alle energie aan mijn werk gegeven, daarna de dagelijkse verplichtingen zoals boodschappen en huishouden en daarna pas mijn gezin, echter... dan ben ik helemaal leeg en heb ik niets meer te geven... Ik kon niets meer, ik wilde niets meer, nergens meer heen, alleen maar moe zijn... TVkijken, DvD-tje huren... lezen... Allemaal vrij passief, dus.Herkenbaar! Vooral in het begin toen ik me net had ziek gemeld en iedereen zei dat ik wel een tijdje uit de "running" (zeer toepasselijk woord) zou zijn, dacht ik soms echt dat ze me een bepaalde hoek in praatten. Zo erg was het immers toch niet met me? Ik had toch geen ernstige aandoening?

Ook toen de psychologe het had over een "ernstige" burnout, was ik sceptisch (terwijl ik daar hevig trillend, huilend en zwetend zat...). Maar langzaamaan ga ik het accepteren.

Heel lang voelde het als een gigantisch falen (waarom ik? Anderen redden het toch ook?). Nu kan ik mijn burnout soms ook als iets positiefs zien. Niet alleen door het te zien als keerpunt en levensles. Maar ook door het te zien als een "aandoening" die vooral voorkomt bij intelligente  werknemers die  ijverig en hardwerkend zijn. Vaak heel prettige en empathische mensen (dat zie ik bij mijn therapiegenoten, maar merk het ook in dit forum).

Ja het klinkt misschien erg verwaand of alsof ik mezelf op de borst klop, maar geloof me zo bedoel ik het niet. Ik ben eerder onzeker en heb lang een minderwaardigheidsgevoel gehad. Een meerderwaardigheidsgevoel heb ik allerminst.



Dat wil ik ook niet... mijn gezin op de 3e plek zetten en daarna mezelf op de 4e plek.



Ik wil dat ik leer mezelf op de 1e plek te zetten... En dat vind ik heel erg moeilijk...



Als een ander een burnout heeft, snap ik dat het leven er dan even anders uitziet maar van mezelf verwacht ik toch gewoon dat alles doorgaat en dat je niet zoveel aan mij mag merken...Precies ! En daarom zijn we (ik) veel te lang doorgegaan, tot het ECHT niet meer ging...

Waar ik het momenteel heel moeilijk mee heb is het gevoel dat ik niet op mijn lichaam kan vertrouwen. Ik kan me prima voelen, en dan zomaar ineens heel duizelig en naar worden. Dat heeft dan niks te maken met de dag ervoor te veel doen of zo, het gebeurt soms gewoon. Daardoor word ik een beetje angstig om dingen te gaan ondernemen, omdat ik nooit zeker weet of het goed gaat. Tegelijk wil ik ook niet helemaal niks doen, want dan word het ook nooit beter. Hebben jullie ook moeite om daar een balans in te vinden?Ja, ik vind het ook heel moeilijk de balans te vinden. De wil om van alles te doen is er, maar de puf of het initiatief ontbreekt vaak.

En als ik dan toch te veel doe, merk ik dat niet aan lichaamssignalen. Ik krijg geen hoofdpijn, buikpijn of bijv. last van duizelingen... Pas als het echt te laat is, gaan de alarmbellen rinkelen, en dan met name psychisch.

Zo zat ik er afgelopen maandag heeeeelemaal doorheen. Mijn vriend was een lang weekend weggeweest en ik was alleen met de kinderen. Van te voren had ik bedacht om er een gezellig relaxt weekend van te maken. Gezellig was het zeker, lekker met de kids (en vriendin) naar strand (zaterdag) en bos (zondag) geweest. Maar oh wat was ik moe. (ook dankzij 2 gebroken nachten omdat de kinderen wakker werden). En maandag kwam de klap. Zooooo frustrerend !! Ik voelde me alsof ik weer helemaal terug bij af was.

Gelukkig besef ik nu dat dat niet zo is, maar het valt me tegen dat ik door m'n oververmoeidheid het dan allemaal zo negatief ervaar.

Gelukkig voel ik me nu (pas) weer wat beter. Het weekend komt eraan, dus dan hoop ik weer een beetje bij te tanken.

Maar om even op je onderwerp terug te komen ; ontspannen en "niets" doen, vind ik ook heel moeilijk. Ik heb heel vaak het idee dat ik nog zoveel moet. En dat blijft dan maar door m'n hoofd spoken.

Soms probeer ik een soort planning te maken, met daarin ook tijd voor "ontspanning". Ook probeer ik meer met de Franse slag te doen (het huishouden bijv.,we hebben het er al eens eerder over gehad) Hebben jullie nog tips ?

Iedereen een gezellig weekend !

quote: kletskouz reageerde



Hoi Clue-less,



Bedankt voor je verhaal. Wat heftig allemaal wat je hebt meegemaakt... Het staat er met een paar woorden, maar het zijn stuk voor stuk ingrijpende dingen...

Dat klopt. De impact is al met al enorm geweest, omdat ik eigenlijk steeds bezig was met overleven en niet met verwerken. Het rare is, maar het schijnt vaker voor te komen, dat ik de klap kreeg toen alles in rustig vaarwater was gekomen.



Dat is op zich niet raar... Je zegt het al, je bent aan het overleven, wanneer je dan rust krijgt, dan kom je uit die survival stand en dan voel je pas wat je allemaal hebt opgespaard, cq. weggestopt. Dit is ook vaak bij hartaanvallen, die komen vaak in rust, omdat je lichaam dan de hoeveelheid adrenaline niet meer kwijt kan.



Bij mij is het ook een opeenhoping van moeilijke periodes in mijn leven waarin ik door ben gesukkeld, geprobeerd heb het in de tussentijd te verwerken maar er steeds geen tijd voor gehad (genomen) en voor me uitgeschoven. Er was steeds wel weer iets wat ik belangrijker vond dan mezelf. En dan grijpt het je op het moment dat jer er niet op verdacht bent!



Wat je goede vriendin zei dat herken ik wel.. Mijn huisarts zei zelfs dat ze vond dat ik het wel heel lang volgehouden had voordat ik opgebrand was. Ze vond het niet zo gek en ergens wel een logisch gevolg. Ik wist ook ergens wel dat dit risico bestond, echter tussen iets weten en ernaar handelen, zit een enorme afstand.

Ik was me van geen risico bewust. Ook omdat ik, naast alle ellende, ook het geluk van mijn nieuwe relatie had. Het geluksgevoel overheerste eerst, totdat ik alles achter de rug had en me veilig voelde. Ik had al langer problemen op het werk, maar dacht steeds dat die wel over zouden gaan (als ik het huis maar eerst verkocht heb, als ik maar eerst verhuist ben, als ik de trouwerij achter de rug heb...). Maar na mijn trouwen ging het niet beter, maar slechter! Niet met de relatie, maar met mezelf en met het werk.



Dat had ik ook toen ik na een 'nare' relatie en even alleen met mijn dochter, een nieuwe vriend kreeg, die mij WEL dingen uit handen nam en waarmee ik dingen kon delen. Ik stond er niet meer alleen voor en dan schiet je ook uit de survivalstand en ja, weer... komt al die ellende die je hebt opgespaard, eruit.





Werk je nu nog steeds minder uren of weer volledig? Ik werk weer bijna volledig, maar wel met de kanttekening dat ik rust neem als ik denk dat ik die nodig heb. Ik heb het geluk dat één van mijn werkgevers ook in dezelfde situatie zit en dus alle begrip heeft voor mijn situatie.

Ik heb ook een functie waarin bijna niets overgenomen kan worden. Als ik er ben, halen ze de belangrijkste zaken voor mij eruit, echter dit worden er steeds meer en meer!! Er komt steeds meer bij en vanuit mijn ooghoek (mede door mijn verantwoordelijkheidsgevoel en betrokkenheid) zie ik de 'berg' werk liggen en dat vreet aan mij, ook thuis. Dat is zo vervelend! Je hebt dan zo het gevoel dat je faalt en altijd achter loopt, wat je ook doet. Ik moest, toen ik deels werkte, een lijstje maken met afgeronde klussen. Dingen die ik daadwerkelijk in een paar uurtjes kon doen. En me bij één ding houden, niet gaan multi tasken. Geen mail en telefoon er tussendoor. Dat heeft bij mij wel gewerkt, omdat er op die manier toch weer wat dingen uit mijn handen kwamen waar ik trots op kon zijn.

Wat mij ook heeft geholpen is dat ik besefte dat de wereld heus wel doordraaide als ik niet op klantoor was. En dat dingen ook goed gaan als ik geen 100% geef, maar 75%.

Hoe werk jij daar aan en ga jij met de werkdruk om?



Nou... ik vind het wel moeilijk. Momenteel maak ik aan het einde van de 'werkdag' een planning voor de volgende keer. Daaruit haal ik 2 prioriteiten, niet meer, de ervaring leert dat er toch steeds weer onverwachte dingen bijkomen, waar ik weinig invloed op heb. Dingen die niet te plannen zijn. Daar irriteer ik mij nu wel aan. Dat is steeds met mijn werk, ik kom vaak niet toe aan mijn planning, altijd komen er dingen of mensen tussendoor. Ik word wel afgeschermd voor de telefoon momenteel en dat vind ik heerlijk. Ik hou er momenteel héééélemaal niet van om te praten en al helemaal niet aan de telefoon.



Ja, ik merk nu ook dat de dingen doorgaan, ook zonder mij. Lees; de stapel groeit, ook zonder mij! Sommige dingen lossen zichzelf op in de tussentijd. Eerlijk gezegd wordt mijn gevoel dat ik dit dus niet een hele lange tijd nog wil, steeds sterker. De drang om erachter te komen wat ik precies WEL wil wordt steeds sterker.





Ik weet dat dit een ankerpunt is in mijn leven, een heel belangrijk ankerpunt en dat maakt het voor mij dat ik dit toch ook als een zegen beschouw, echter wanneer ik niet meer weet waar ik met mezelf heen moet (ik heb zelfs soms dat ik mezelf wil pijnigen, om mezelf uit te dagen te voelen.. hier schaam ik me voor), dan zie ik het even anders hoor!

Werk is ook belangrijk hoor, zeker als je daar een groot deel van je validatie in vindt. En dan is het extra frustrerend als dat anker dreigt weg te vallen.

Jezelf pijnigen heeft niet zo heel veel zin, maar rationeel weet je dat ook vast wel. Je haalt jezelf nog meer ellende op je nek, want de geestelijke pijn gaat er niet door weg.



Nee, dat klopt, gelukkig ben ik heel nuchter, maar soms lijkt het alsof je gevoel op slot zit en dan heb ik de neiging om die te willen forceren.





Laatst lag ik huilend op bed, radeloos, gefrustreerd en na een tijdje heb ik een vliegtuigje in de lucht (waar anders?) gevolgd en genoot ik van de wolken, de blauwe lucht en het moment... Het is dus nog zeer wisselend...

Ik ben ook heel onzeker, heel snel gekwetst. Donderdag 'moet' ik weer naar de arboarts en ik ben nu al gespannen. Morgen ook nog werken... Ik zei eerder op dit forum dat de arbomuts REM therapie had voorgesteld, echter dit moet zijn: Eye Movement Desensitization and Reprocessing, kortweg: EMDR. REM is uiteraard wat anders... Rapid Eye Movement... dat is waar ik naar verlang: goed slapen... vandaar dat ik het even verwarde... Wat een oen ben ik. Vast niet! Je bent gewoon moe!



Ja, dat zeker... momenteel heel erg doordat ik slechter slaap, veel droom en midden in de nacht wakker wordt... Ik ben ook weer zo duizelig, gisteren voor de zekerheid maar weer bloed laten prikken, ook omdat ik vaak verhoging heb.



Pff... momenteel zóó moe... Ik was zelfs mijn kar kwijt in de supermarkt... Ik ben de laatste tijd wel meer warrig en vergeetachtig, puur door vermoeidheid. Net PowerYoga gehad, heerlijk, maar wel zwaar als je zo moe bent...



Hoe sta je nu in je leven, dan? Heb je nog wel je nieuwe relatie? En heb je nu wel eigen woonruimte?

Met mijn relatie gaat het heel goed, we zijn vorig jaar getrouwd!



Wauw! Dat is leuk voor je! En ik begrijp zo uit je tekst dat je man achter je staat en begrip voor je situatie heeft?



En we wonen lekker samen in zijn huisje, wat nu ook opgeknapt is en mijn huisje is geworden.



Leuk...dat is wel weer een mooie basis om mee verder te gaan... Voel jij je wel happy in je werk, dan?

Ik voel me nu wel weer een stuk beter. Met name de laatste 4 weken is het snel gegaan. Maar ik moet zooals gezegd wel op mijn grenzen blijven letten. Ik kan nu ook een stuk gemakkelijker praten over bijvoorbeeld het overlijden van mijn moeder, wat voor mij een signaal is dat ik met een stuk verwerking bezig ben in plaats van alleen maar dingen vooruit schuiven.



Ik vond het heel moeilijk om voor mezelf en zeker tegen collega's en werkgever toe te geven dat het allemaal niet meer lukte. Het voelde als een gigantisch zwaktebod. Hoe hebben jullie dat ervaren?

quote: kletskouz reageerde



Hoi meiden, Rick en Hertog,

Hoi kletskouz,  je bent inderdaad heel aktief geweest deze week op dit forum.

Prima  toch ? Ik denk dat veel van ons weer veel herkennen van wat je schrijft. Ik zal nog even reageren op je stukje van zondag;

Even een 'eigen berichtje', echter wat kort.



Merk dat ik dus weer terugval zo nu en dan in de drukte. Donderdag moet ik naar de arbo, die wilde mij wel even oppimpen zodat ik in 3 weken helemaal klaar was en van al mijn klachten af was met een therapie, Rapid Eye Movement of zoiets... Wat denkt die muts wel niet? Ze heeft me 20 minuten gesproken en denkt dat ze me helemaal de baas is. Ja, wat een onbegrip van haar. 1 ding staat vast, je kunt nooooit in 3 weken van je burnout af zijn. Ik ben nu ruim 2 maanden bezig met een intensieve groepstherapie. (2 dagen in de week van 9 tot 15 uur!!) De therapie duurt nog 3 weken, en ik merk dat ik er nog lang niet ben. Voordat ik met deze therapie begon, vroeg ik me echt af of 3 maanden niet erg lang is, en nu benauwt het me dat ik het over 3 weken "zelf" moet doen. Ik had echt gedacht verder te zullen zijn...Niet dus. En dat besef valt me erg tegen. Dus weer is voor mij de conclusie dat een burnout echt tijd nodig heeft.



Ik ben inmiddels weer bij de arboarts geweest (ze is bij mij van arbomuts naar arboarts gepromoveerd, dat zegt al wat.) Ze was (leek) een stuk begripvoller, ze gaf me zowaar een hand (ze zat al, stond weer op, liep naar mij toe en gaf mij een hand.) Wellicht kwam dit doordat ik bij mijn leidinggevende een klacht had ingediend over haar aanpak en dit heeft hij aan haar 'doorgegeven'.



Ze begon inderdaad over die therapie die mij in 3 weken er weer bovenop zou helpen maar ik heb gezegd dat ik er niets voor voelde, mezelf ook zeker niet als een traumageval zag en aangegeven dat mijn eigen psycholoog die notabene gespecialiseerd is in de genoemde therpatie (EMDR) die niet bij mij toepast. Ik neem aan dat ze daar haar redenen voor heeft?



Het klinkt een beetje raar... maar... ik hoop dat het juist nog een tijd gaat duren. Ik heb het gevoel dat ik een heleboel knoppen 'om heb gezet' en dat dat een lange tijd nodig heeft om als een natuurlijk gedrag te 'fungeren'. Ik ben anders echt heel bang dat ik weer overschakel op de automatische piloot. Als ik nu niet doorzet, dan zit ik over een jaar weer in hetzelfde schuitje. En ik heb het gevoel dat ik nog lang niet genoeg energie heb. Ik wordt continue teruggefloten door mijn geest en mijn lichaam.



Wat ik ook ervaar, is dat als ik soms weer zo perfectionistisch ben tegen mezelf zeg: je hebt een burnout, dus je MAG het even laten verslonzen, je HOEFT er niet 'perfect' uit te zien. Het MAG allemaal het MOET niet. Blijkbaar heb ik dit besef heel erg nodig om die omschakeling te maken. Ik wil leren voelen, ik wil leren meer uit mijn buik te leven dan uit mijn hoofd. En dat gepieker...





Ik hoor het aan wat haar plannen zijn, bespreek het met mijn psych, als het mij zelf wat lijkt en anders kan ze opzouten.



NU is het moment om keihard asertief te zijn merk ik al wel, anders loopt iedereen zo weer over me heen. Die wonden van dat overmijheengeloop zijn net een beetje aan het helen en ik wil niet dat ze ze weer aan flarden gaan lopen.



Je ziet het... ik fok mij al weer helemaal op... Begrijpelijk. Ik wil ook graag assertiever worden. Ik vind dat heel moeilijk. Ik heb eigenlijk nooit geleerd om voor mezelf op te komen. Vooral niet als het om een gevoelskwestie  gaat. Daarmee bedoel ik dat het terug gaan naar de winkel met een stukkende schoen mij totaal geen moeite kost. Ik ben dan mondig omdat ik zeker weet dat ik in mijn recht sta. Maar als mij gevraagd word om iets te doen, terwijl ik daar eigenlijk geen tijd (of zin) voor heb, dan kom ik niet (of onvoldoende )voor mezelf op.

Ik besef nu dat mijn gevoel ook een goede reden is om voor mezelf op te komen. Want wat ik voel is per definitie waar. Het is mijn gevoel ! En dat heeft ieder ander maar te respecteren, of zich in ieder geval er bij neer te leggen.

Snap je? Ik denk dat dit voor mij de meest wijze les van mijn burnout is.



Ja, ik begrijp het helemaal. Voor praktische, zakelijke zaken, ben ik heel mondig maar voor mezelf juist niet. Dan komen er emoties, gevoelens, pijn bij kijken.





Voor de afspraak met mijn grote arbovriendin, heb ik een afspraak met de huisarts... Hopenlijk ondersteunt mij dit een beetje.



Morgen weer 2 uurtjes aan het werk en dan wil ik echt proberen de tuin in de duiken met een boek ofzo. Ik ben echter wel 4 boeken door elkaar aan het lezen...



Dromen jullie ook vaak zo heftig? Ohja!  Ik droom onwijs veel!  Helaas vaak over m'n werk (vannacht ook weer de "hele" nacht aan het werk geweest....en dan altijd over stressvolle situaties met een tijdsdruk)

En ook regelmatig van die betekenisvolle dromen. Zo droomde ik gisternacht van m'n therapie. Het was een heel ander gebouw en heel andere mensen. Ik kwam het lokaal binnen en we zouden een les hebben over reddingsvesten (betekenis; hoe gaan we het weer redden, na de burnout). Ik stond daar met ontbloot bovenlichaam en voelde ma daar niet prettig bij, dus ik besloot even een shirtje aan te gaan doen (betekenis; de therapie is best heel heftig en ik geef me aardig bloot. Iets wat ik best moeilijk vind). Toen moesten we een blaastest doen, door gedurende een minuut 4 keer krachtig in een apparaat te blazen waar een behoorlijke weerstand in zat. (betekenis; een test of ik onder tijdsdruk al weer wat kan, en zoja hoeveel?)

Tja, hoe kom ik erbij he?



Haha, ik schrok joh! Ik las eerst heel snel je stukje en ik dacht werkelijk dat het ontbloten van je bovenlijf bij je therapie hoorde, ik was echt geschrokken! Goed dat je je dromen op die manier interpreteert!





Af en toe denk ik echt dat het niet waar is dat ik een burnout heb... Wat is nu een burnout... Heb ik niet per ongeluk een verkeerde diagnose gehad? Ben ik niet aan het sjoemelen? Dan voel ik me een aansteller... Dan voel ik mij schuldig ten opzichte van mijn collega... aan de andere kant... Ik heb maanden alle energie aan mijn werk gegeven, daarna de dagelijkse verplichtingen zoals boodschappen en huishouden en daarna pas mijn gezin, echter... dan ben ik helemaal leeg en heb ik niets meer te geven... Ik kon niets meer, ik wilde niets meer, nergens meer heen, alleen maar moe zijn... TVkijken, DvD-tje huren... lezen... Allemaal vrij passief, dus.Herkenbaar! Vooral in het begin toen ik me net had ziek gemeld en iedereen zei dat ik wel een tijdje uit de "running" (zeer toepasselijk woord) zou zijn, dacht ik soms echt dat ze me een bepaalde hoek in praatten. Zo erg was het immers toch niet met me? Ik had toch geen ernstige aandoening?

Ook toen de psychologe het had over een "ernstige" burnout, was ik sceptisch (terwijl ik daar hevig trillend, huilend en zwetend zat...). Maar langzaamaan ga ik het accepteren.

Heel lang voelde het als een gigantisch falen (waarom ik? Anderen redden het toch ook?). Nu kan ik mijn burnout soms ook als iets positiefs zien. Niet alleen door het te zien als keerpunt en levensles. Maar ook door het te zien als een "aandoening" die vooral voorkomt bij intelligente  werknemers die  ijverig en hardwerkend zijn. Vaak heel prettige en empathische mensen (dat zie ik bij mijn therapiegenoten, maar merk het ook in dit forum).

Ja het klinkt misschien erg verwaand of alsof ik mezelf op de borst klop, maar geloof me zo bedoel ik het niet. Ik ben eerder onzeker en heb lang een minderwaardigheidsgevoel gehad. Een meerderwaardigheidsgevoel heb ik allerminst.



Ja, ik geloof ook zeker dat het dit soort type mensen overkomt (en ik wil het natuurlijk geloven, is ook beter voor MIJN zelfvertrouwen.) Juist de erkenning die je niet hebt voor jezelf, zorgt ervoor dat je heel hard werkt, maar niet genoeg aan jezelf denkt.





Dat wil ik ook niet... mijn gezin op de 3e plek zetten en daarna mezelf op de 4e plek.



Ik wil dat ik leer mezelf op de 1e plek te zetten... En dat vind ik heel erg moeilijk...



Als een ander een burnout heeft, snap ik dat het leven er dan even anders uitziet maar van mezelf verwacht ik toch gewoon dat alles doorgaat en dat je niet zoveel aan mij mag merken...Precies ! En daarom zijn we (ik) veel te lang doorgegaan, tot het ECHT niet meer ging...

quote: nausicaa reageerde





Waar ik het momenteel heel moeilijk mee heb is het gevoel dat ik niet op mijn lichaam kan vertrouwen. Ik kan me prima voelen, en dan zomaar ineens heel duizelig en naar worden. Dat heeft dan niks te maken met de dag ervoor te veel doen of zo, het gebeurt soms gewoon. Daardoor word ik een beetje angstig om dingen te gaan ondernemen, omdat ik nooit zeker weet of het goed gaat. Tegelijk wil ik ook niet helemaal niks doen, want dan word het ook nooit beter. Hebben jullie ook moeite om daar een balans in te vinden?Ja, ik vind het ook heel moeilijk de balans te vinden. De wil om van alles te doen is er, maar de puf of het initiatief ontbreekt vaak.

En als ik dan toch te veel doe, merk ik dat niet aan lichaamssignalen. Ik krijg geen hoofdpijn, buikpijn of bijv. last van duizelingen... Pas als het echt te laat is, gaan de alarmbellen rinkelen, en dan met name psychisch.

Zo zat ik er afgelopen maandag heeeeelemaal doorheen. Mijn vriend was een lang weekend weggeweest en ik was alleen met de kinderen. Van te voren had ik bedacht om er een gezellig relaxt weekend van te maken. Gezellig was het zeker, lekker met de kids (en vriendin) naar strand (zaterdag) en bos (zondag) geweest. Maar oh wat was ik moe. (ook dankzij 2 gebroken nachten omdat de kinderen wakker werden). En maandag kwam de klap. Zooooo frustrerend !! Ik voelde me alsof ik weer helemaal terug bij af was.

Gelukkig besef ik nu dat dat niet zo is, maar het valt me tegen dat ik door m'n oververmoeidheid het dan allemaal zo negatief ervaar.

Gelukkig voel ik me nu (pas) weer wat beter. Het weekend komt eraan, dus dan hoop ik weer een beetje bij te tanken.

Maar om even op je onderwerp terug te komen ; ontspannen en "niets" doen, vind ik ook heel moeilijk. Ik heb heel vaak het idee dat ik nog zoveel moet. En dat blijft dan maar door m'n hoofd spoken.

Soms probeer ik een soort planning te maken, met daarin ook tijd voor "ontspanning". Ook probeer ik meer met de Franse slag te doen (het huishouden bijv.,we hebben het er al eens eerder over gehad) Hebben jullie nog tips ?

Iedereen een gezellig weekend !



Bedankt jij ook een goed weekend. Tips? Het enige wat ik doe wanneer ik weer teveel wil cq. MOET van mezelf is een A4 door midden vouwen over de lengte. Aan de linkerkant zet ik: IS NODIG aan de rechterkant WIL IK. Dan kijk ik wat ik die dag echt MOET doen omdat er anders nare consequenties aan vastzitten (geen boodschappen = geen eten, kind niet van school halen = kind staat er verlaten tot na het weekend). Dan kijk ik naar wat ik WIL die dag, ik WIL stofzuigen (NEE, je MOET niet!), ik WIL de was doen, ik WIL de deuren afnemen. Je zult zien dat je door deze bewustwording al minder moet (WIL). Daarnaast als laatste: een kopje: ontspanning en zet daar neer wat je zeker ontspant. Bijvoorbeeld: LEZEN, TV KIJKEN, etc. Daar MOET je wel iets van doen, anders raakt je accu op.

Bedoelen jullie met duizelingen dat als je op staat dat het zwart wordt voor je ogen? Of iets anders?



Ja, dat bedoel ik. Wit of zwart voor de ogen, suizen in je oren, wankel... lichtflitsen...



Ik begrijp het verhaal van Nausica, je snapt aan een kant wel waardoor je de burnout hebt gekregen maar je kan ook mensen bedenken die in een ergere situatie zitten en die krijgen het niet.

Ik vind de moeheid het lastigst en het gebrek aan concentratie waardoor ik soms niet de auto in durf te stappen omdat ik dat onverantwoordelijk vind.

Mijn moeheid overvalt me soms maar soms ben ik heel moe en dan doe ik toch iets actiefs en dan blijkt dat toch best te lukken?! Daarna komt de moeheid in alle hevigheid terug maar dan voel ik me ook voldaan.

Burnout blijft iets lastigs om te accepteren. Wat mij helpt is om "terug"te kijken. Ik ben nu 4maanden burnout en ik zie dan wel degelijk vooruitgang.

Vandaag viel me trouwens op hoe slecht ik niks kan doen. Ik zat lekker uit de wind in de zon en na 5 minuten ga ik over mijn werk nadenken en over van alles wat ik moet doen. Ik kan dat niet stopzetten, alleen door dan actief te worden stop ik met denken. Herkennen jullie dit? Wat doe je er aan?